Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Το θράσος της τρόικα και οι θεατρινισμοί της κυβέρνησης

Μπαίνοντας στο δεύτερο χρόνο της αυστηρότατης επιτήρησης και του πρωτοφανούς σε προκλητικότητα ελέγχου της χρεοκοπημένης ελληνικής οικονομίας από την τρόϊκα: ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομμισιόν, η κατάσταση της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζομένων μαζών, ιδιαίτερα των ανέργων, χαμηλο-συνταξιούχων και των χαμηλόμισθων σημειώνει διαρκώς ραγδαία επιδείνωση και έχει πάρει πρωτόγνωρες διαστάσεις.

Απ’ την άλλη οι σφοδρότατες επιθέσεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου ενάντια στο βιοτικό επίπεδο του λαού έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Μετά τις τεράστιες μειώσεις μισθών στο δημόσιο τομέα και την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού αλλά και την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων έχει έρθει η σειρά και του ιδιωτικού τομέα που η κυβέρνηση «διαβεβαίωνε» σ’ όλους τους τόνους ότι δεν θα θιγεί με ανάλογα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα. Αν σ’ αυτά προστεθούν ο πολύ υψηλός πληθωρισμός και η συνεχής πρωτοφανής ακρίβεια, η μεγάλη αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων, οι μεγάλες αυξήσεις στα εισιτήρια και το πετρέλαιο θέρμανσης, οι αυξήσεις σε ΔΕΗ,ΟΤΕ και ΕΥΔΑΠ και η εκτίναξη στα ύψη της μαζικής ανεργίας, κλπ., τότε η κατάσταση των πλατιών λαϊκών μαζών γίνεται ολοένα και πιο αφόρητη και η απόλυτη εξαθλίωση πλήττει διαρκώς ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Η ελληνική οικονομία παραδέρνει στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής αλλά και σ’ εκείνη της χρεοκοπίας, ενώ το εξωτερικό χρέος – θανάσιμη θηλιά στο λαιμό της χώρας – αυξάνεται συνεχώς ανερχόμενο σε ιλιγγιώδη ύψη εξαιτίας του τοκογλυφικού δανεισμού και των τοκοχρεωλυσίων, ενώ οι δανειστές τοκογλύφοι απαιτούν-πιέζουν να πάρουν πίσω «τα χρήματά τους», αποκομίζοντας τεράστια κέρδη απ’ την πρωτοφανή σε ωμότητα εκμετάλλευση του λαού μας.

Έτσι οι εκπρόσωποι της τρόϊκα Πολ Τόμσεν-Σερβάζ Ντερούζ-Κλάους Μαζούχ, υπαλληλίσκοι του διεθνούς κεφαλαίου, με το θράσος και τον αέρα του επικυρίαρχου σε συνέντευξη που έδωσαν την περασμένη βδομάδα, χωρίς να περιμένουν να ανακοινωθούν τα όσα είπαν πρώτα απ’ την κυβέρνηση, απαίτησαν με ιταμό ύφος να συγκεντρωθούν 50 δισ. Ευρώ πουλώντας η χώρα «αντί πινακίου φακής» τη δημόσια περιουσία στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και παράλληλα να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις με ταχείς ρυθμούς, ενώ ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Σερβάζ Ντερούζ σε συνέντευξή του στο «Βήμα»δήλωσε: «έχετε τόσο μεγάλο δημόσιο χρέος που πρέπει πρώτα να πουλήσετε δημόσια περιουσία για να το μειώσετε και στη συνέχεια να ζητάτε οποιουδήποτε άλλου διευκολύνσεις».

Μετά τις προκλητικές δηλώσεις των εκπροσώπων του διεθνούς κεφαλαίου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παριστάνοντας τη «θιγμένη»-«θυμωμένη» επιδόθηκε σε θεατρινίστικους λεονταρισμούς, μαζί και με εκπροσώπους άλλων κομμάτων, ενώ όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι εκείνοι που καθορίζουν-επιβάλλουν την οικονομική πολιτική της χώρας, και όχι μόνο, είναι το ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομμισιόν και οι «εθνικά υπερήφανοι» έλληνες πολιτικοί εκτελούν πειθήνια (οι μόνοι που δεν το ξέρουν είναι η Παπαρήγα και ο «Ριζοσπάστης» που θεωρούν την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα απαλλαγμένη απ’ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, διαβάζοντας δε το «Ριζοσπάστη» αποκομίζει κανείς την εντύπωση ότι οικονομικά η Ελλάδα είναι ισχυρότερη απ΄ τις Γερμανία-Γαλλία, ακόμα και απ’ τις ΗΠΑ).

Επιπλέον είναι γνωστό ότι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ήταν-είναι όχι μόνο στο πρόγραμμα της κυβέρνησης Παπανδρέου αλλά και σ’ κείνο της ΝΔ του Α.Σαμαρά.

Στο μεταξύ με το δημαγωγικό «θόρυβο» που ξέσπασε για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας , στον τύπο είδαν το φως της δημοσιότητας στοιχεία που αποκαλύπτουν ότι το 40% της δημόσιας περιουσίας έχει καταπατηθεί-αρπαχτεί απ’ τους ντόπιους καρχαρίες-«μεγαλοπατριώτες» (=μεγαλοαπατεώνες), ενώ πριν λίγες εβδομάδες το γερμανικό περιοδικό «Spiegel» αποκάλυψε , δημοσιεύοντας στοιχεία, ότι γύρω στα 600 δισ. Ευρώ καταθέσεις άλλων «μεγαλοπατριωτών» (=μεγαλοαπατεώνων) βρίσκονται σε ελβετικές τράπεζες δηλ. διπλάσιες απ’ ότι είναι το εξωτερικό χρέος της λεηλατημένης χώρας.

Και ενώ απ’ τη μια μεριά, στο στρατόπεδο της αστικής τάξης, βασιλεύει ο πλούτος και η χλιδή και απ’ την άλλη σ’ εκείνο της εργατικής τάξης και του λαού, η φτώχεια, η πείνα και η εξαθλίωση, οι λαϊκοί αγώνες παραμένουν αποσπασματικοί, διασπασμένοι και ασυντόνιστοι και κυρίως κρατούνται σε ορισμένα ακίνδυνα για το κεφάλαιο πλαίσια, ελεγχόμενοι απ’ τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα και τους εργατοπατέρες όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων.

Δεν υπάρχουν σχόλια: