Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Απόφαση για την κομματική δουλειά στις συνδικαλιστικές οργανώσεις

XVI Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Η επιδείνωση της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης έχει αποκαλύψει τα όρια της πολιτικής της ταξικής συνεργασίας με τη μορφή της διαβούλευσης και του κοινωνικού διαλόγου. Οι πολυεθνικές μαζί με την αστική τάξη στις διάφορες χώρες πιέζουν ώστε να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση μέσω της μείωσης μισθών, της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, των απολύσεων, το κλείσιμο εργοστασίων, τις επισφαλείς συμβάσεις, κλπ., μέσω της υιοθέτησης ενός πακέτου μέτρων που αντιπροσωπεύουν μια σκληρή επίθεση στις κατακτήσεις του προλεταριάτου. Γι’ αυτούς τους λόγους, και παρά το γεγονός ότι άλλοι παράγοντες επηρεάζουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, όπως ο φόβος, ο αποπροσανατολισμός, η έλλειψη πολιτικών αναφορών, κλπ., δημιουργούνται οι συνθήκες για ριζοσπαστικοποίηση του συνδικαλιστικού αγώνα.

Το κόμμα πρέπει να εργαστεί σκληρά για να σφυρηλατήσει απευθείας δεσμούς με την εργατική τάξη, να διεισδύσει στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, να οργανώσει πυρήνες, να προωθήσει την προπαγάνδα και την πολιτική και ιδεολογική μόρφωση, να ανεβάσει το επίπεδο της συνείδησης της εργατικής τάξης ώστε να επιτρέψει το πέρασμα της πάλης για τις άμεσες διεκδικήσεις στην πολική πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας.

Από τη δεκαετία του ’70 του προηγούμενου αιώνα, οι διαδοχικές κρίσεις και η αδυναμία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, των οποίων η ηγεσία ήταν στα χέρια των δεξιών οπορτουνιστών, χρησιμοποιήθηκαν από την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό για να τελειοποιήσουν το μοντέλο της καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Οι «νέες» συνταγές σημαίνουν τη σταδιακή ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας (ελευθερία απολύσεων, αυξημένη εργασιακή επισφάλεια, μείωση μισθών, αυξημένη ανεργία, κλπ.), όπως επίσης τη ραγδαία αποβιομηχάνιση και το μετασχηματισμό σε μια οικονομία υπηρεσιών, με τον κατακερματισμό του εργασιακού χώρου σε ένα μοντέλο επιχειρήσεων μικρής κλίμακας να είναι ο κανόνας και στην οποία ακόμα και οι μεγάλες εταιρίες προωθούν τη διασπορά των εργαζομένων σε μικρές και πολύ μικρές εταιρίες, οι οποίες αποτελούν σήμερα ένα μεγάλο ποσοστό του συνόλου και γενικά εξαρτώνται από τα μονοπώλια.

Το φαινόμενο της κυριαρχίας του τριτογενούς τομέα της οικονομίας επιτείνει τη διάσπαση των εργατών σε ένα δίκτυο χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, και αυτό, συνδυαζόμενο με την αυξανόμενη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τη διάσπαση των εργαζομένων σε προσωρινούς και μόνιμους, σε εργαζόμενους σε μητρικές και θυγατρικές εταιρείες, σε εργολάβους και υπεργολάβους, κλπ., συμβάλλει στη διάσπαση των συμφερόντων τους και εξυπηρετεί την πίεση του κεφαλαίου.

Οι κομμουνιστές έχουν καθήκον να μάχονται στα συνδικάτα: να συμμετέχουν στα συνδικάτα, όπου βρίσκονται οι μάζες, να προωθούν την ενότητα της εργατικής τάξης, να θέτουν υποψηφιότητα για τα εργοστασιακά συμβούλια και για την ηγεσία των συνδικάτων.

Οι κομμουνιστές πρέπει να συμμετέχουν δραστήρια στη ζωή των συνδικάτων, να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή στο συνδικαλισμό και να κατευθύνουν τα πιο δραστήρια και συνειδητά στοιχεία, πρέπει να γνωρίζουν την εργατική νομοθεσία και τα εργατικά δικαιώματα, ιδιαίτερα στον τομέα τους, έτσι ώστε να παρεμβαίνουν στους συγκεκριμένους αγώνες. Πρέπει να πολεμούν τη γραφειοκρατία και το ρεφορμισμό στην καρδιά των συνδικάτων, προωθώντας τη συμμετοχή στις εργατικές συνελεύσεις και τη δημοκρατία στα συνδικάτα, όπως επίσης να παλεύουν ενάντια στις διακρίσεις στους εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα τις διακρίσεις ενάντια στις εργαζόμενες γυναίκες, προωθώντας την ισότητα στα εργασιακά δικαιώματα.

Πρέπει να αγωνίζονται για την ενότητα της εργατικής τάξης: να αγωνίζονται ενάντια σε κάθε διασπαστικό ρεύμα που οδηγεί στη διάσπαση της εργατικής τάξης και των συνδικαλιστικών οργανώσεων, να αγωνίζονται από τα μέσα για το ανέβασμα της ταξικής συνείδησης, να πραγματοποιούν με σταθερό τρόπο και χωρίς να ξεκόβουν από τις μάζες, μία πολιτική και οργανωτική δουλειά για τη δημιουργία ενός μαρξιστικού λενινιστικού κομμουνιστικού κόμματος.

Πρέπει να δυναμώσουν την προπαγάνδα και την αγκιτάτσια ώστε να αντιμετωπίσουν τη σκληρή επίθεση της ολιγαρχίας ,που επιχειρεί να επιβάλει την αντιδραστική διέξοδό της από την κρίση, να παλέψουν ενάντια στην αντι-συνδικαλιστική επίθεση, που χτυπάει τις συλλογικές αξίες της εργατικής τάξης, και να αντιμετωπίσουν τον κορπορατισμό που προσπαθεί να επιβληθεί με στόχο την κάμψη της αντίστασης της τάξης στην επίθεση.

Ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν σε κάθε επιχείρηση (αν υπάρχουν μόνιμοι ή προσωρινοί εργαζόμενοι) και στα συνδικάτα (καταστολή των συνδικαλιστικών αγώνων), θα πρέπει να δοθεί ώθηση στην πάλη για δημοκρατικές ελευθερίες, συνδυάζοντας τις νόμιμες με τις παράνομες μορφές αγώνα.

Οι κομμουνιστές πρέπει να αναπτύξουν τον αγώνα τόσο μέσα στον ίδιο το χώρο δουλειάς, μέσω ενωτικών πλατφορμών αιτημάτων πάνω σε ότι ενοποιεί την εργατική τάξη, όσο και στην υπεράσπιση των κατακτήσεων των διαφόρων συλλογικών συμβάσεων.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το εργατικό κίνημα δεν περιορίζεται μόνο στα συνδικάτα. Ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων, ιδιαίτερα νέων και μεταναστών, λόγω της τρομακτικής εργασιακής επισφάλειας ή επειδή αναγκάζονται να εργάζονται στην ανεπίσημη οικονομία, δε μπορούν να ασφαλιστούν και υπόκεινται σε σκληρές συνθήκες. Πρέπει να επιχειρήσουμε να οργανώσουμε αυτούς τους εργαζόμενους σε εναλλακτικές του παραδοσιακού συνδικαλισμού μορφές.

Η διεθνής εργατική τάξη πρέπει να εργαστεί για ένα διάστημα για το μετασχηματισμό της και να εκμεταλλευθεί την οργανωτική της δύναμη σα μοχλό για την τελική απελευθέρωσή της εργατικής τάξης, δηλαδή την κατάργηση της μισθωτής εργασίας. Είναι αναγκαίο να προτάξουμε την ενότητα, την αλληλεγγύη και τη διεθνή αγωνιστική εμπειρία του προλεταριάτου και των οργανώσεών του ώστε να αντιμετωπίσουμε την επίθεση του ιμπεριαλισμού.

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

Νοέμβρης 2010

Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Δεν υπάρχουν σχόλια: