Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Περίοδος Χρουστσόφ 1954-1964

Το 2002 εκδόθηκε το βιβλίο του κομμουνιστή Βασίλη Κ. Μπουφίδη "ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ" από το οποίο αναδημοσιεύουμε ορισμένα αποσπάσματα.

"Κατά την ηρωική και ανορθωτική πορεία της Σοβιετικής Ένωσης, αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, υπήρξαν σκληρές εσωτερικές αντεπαναστατικές δυνάμεις με διάφορες μορφές, που ξεκινούσαν από τα σαμποτάζ και τις δολοφονίες, τις συκοφαντίες και τον δυσμενή επηρεασμό των εργατών και των αγροτών αναφορικά με τις αδυναμίες, τις δυσκολίες και το μέλλον του σοσιαλιστικού συστήματος. Τις αντεπαναστατικές αυτές δυνάμεις ο Λένιν και ο διάδοχος του Στάλιν τις αποκάλυψαν και κατά το μεγαλύτερο μέρος τους τις εξουδετέρωσαν σύμφωνα με τους σοβιετικούς νόμους. Οι μεγαλύτεροι όμως κίνδυνοι ελλόχευαν μέσα στα σπλάχνα, μέσα στα ανώτερα κλιμάκια και επιτελεία του κομμουνιστικού κόμματος και του κρατικού μηχανισμού, όπου οι ξένες μυστικές υπηρεσίες, με τους αποστάτες και εξωμότες του κόμματος, μπορούσαν να απλώνουν τα πλοκάμια τους και να δρουν. Οι περιπτώσεις προδοσίας από μεγάλα στελέχη του κόμματος την περίοδο 1920-1940, με τις δίκες Ζηνόβιεφ, Καμένεφ, Μπουχάριν και Τουχατσέφσκι, είναι χαρακτηριστικές. Μεγαλύτερες όμως είναι οι προδοσίες - που οδήγησαν και στην ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων - μετά το 20ο προδοτικό συνέδριο των Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ και του πρωτοπροδότη Γκορμπατσόφ, όπου από τους προδότες και εξωμότες του κόμματος άρχισε το ροκάνισμα όλων των προσπαθειών του σοβιετικού λαού για άνοδο, πρόοδο και στερέωση του σοβιετικού κράτους.

Μετά τη δολοφονία του Στάλιν, στην κορυφαία ηγετική ομάδα του κόμματος, που αποτελούνταν από τους Γκαγκάνοβιτς, Μπέρια, Μπουλγκάνιν, Μολότοφ, Μαλένκοφ, Σουσλόφ, Σεπίλοφ και Πιατακόφ, βρέθηκε και ο Χρουστσόφ, ο οποίος από γλοιώδης κόλακας του Στάλιν μετατράπηκε σε αρχιραδιούργο και καταχθόνιο αντεπαναστάτη, μπόρεσε και έστρεψε τον έναν εναντίον του άλλου από τους ηγέτες του κόμματος, τους δίχασε και τελικά τους έσπρωξε στον πολιτικό τους τάφο. Από χοιροβοσκός που ήταν στη νεαρή του ηλικία, πέρασε στην επανάσταση το 1917 και πολέμησε τις αντεπαναστατικές δυνάμεις του Ντενίκιν, ανέβηκε γρήγορα όλα τα σκαλιά της κομματικής ιεραρχίας βοηθούμενος από τον ευεργέτη του Γκαγκάνοβιτς και τον ίδιο τον Στάλιν, που τον έκανε γραμματέα της οργάνωσης της Μόσχας και για ένα μικρό διάστημα και κομματικό εισαγγελέα, όπου από το πόστο του αυτό μπόρεσε να εκδικηθεί τους προστάτες και ευεργέτες του και το σοσιαλιστικό κράτος, σπιλώνοντας και ενοχοποιώντας άξια στελέχη του κόμματος φτάνοντας μέχρι το έγκλημα, για να τα φορτώσει μετά στον Στάλιν με άτιμο τρόπο.

Στις 27 Μαρτίου του 1958 αναλαμβάνει πρόεδρος της κυβέρνησης αντικαθιστώντας τον παραιτηθέντα Μπουλγκάνιν, ενώ παραμένει και γενικός γραμματέας του κόμματος κατέχοντας δυο θέσεις-κλειδιά από τις οποίες ξεκίνησε το έργο της προδοσίας του και της ανατροπής. Παρ' όλες αυτές τις προαγωγές και επιδαψιλεύσεις, θα 'λεγε κανείς, που του έκαναν από λάθος τους μεγάλο οι οπαδοί της πολιτικής του Στάλιν, ο Χρουστσόφ μισούσε βαθύτατα τους ευεργέτες του Γκαγκάνοβιτς και Στάλιν.

Όμως, το προσωπικό προς το Στάλιν μίσος του Χρουστσόφ ήταν βαθύτατο και αβυσσαλέο, ήταν ένα" θεριό που κατασπάραζε τη μοχθηρή και μαύρη ψυχή του Ουκρανού βουκόλου που ζητούσε εκδίκηση, εκτός των άλλων, και από το γεγονός ίσως ότι ο σοφός και δίκαιος Στάλιν αρνήθηκε στο γιο Χρουστόφ να καταλάβει υψηλή θέση αφού δεν είχε τα ανάλογα προσόντα, πολύ δε περισσότερο όταν ο γιος Χρουστσόφ, όντας αξιωματικός του κόκκινου στρατού, πέρασε στους Γερμανούς και όταν ξαναπιάστηκε από τους Σοβιετικούς δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε, παρά τις εκκλήσεις του Χρουστσόφ να του δοθεί χάρη. Μισούσε θανάσιμα τον στρατάρχη Στάλιν, που σε μια κομματική γιορτή του είπε: "Σήκω Ουκρανέ να χορέψεις γκοπάκ" και φαίνεται προσβάλθηκε για την απτάλικη εμφάνιση κλόουν που είχε. Μισούσε θανάσιμα τον μεγάλο στρατάρχη Στάλιν ο Χρουστσόφ, που εφάρμοζε την πολιτική της ίσης μεταχείρισης και αξιοποίησης των Σοβιετικών πολιτών, τον μισούσε θανάσιμα που πολεμούσε τις διακρίσεις, την προβολή, την υπερεπαναστατικότητα και το νεποτισμό.

Σε αντίθεση με τον μικρόψυχο, χαμερπή και σατανικό Χρουστσόφ, ο Στάλιν υπήρξε και υπερήφανος πατέρας, κομμουνιστής και μεγάλος πατριώτης. Είχε δυο γιους που πολεμούσαν στο μέτωπο, τον Βασίλη και τον Γιάκοβο. Ο Γιάκοβο, βαριά τραυματισμένος, αιχμαλωτίστηκε από τους Γερμανούς και ο ίδιος ο Χίτλερ ζήτησε από τον Στάλιν να τον ανταλλάξει με το στρατάρχη φον Πάουλους, διοικητή της 6ης στρατιάς του Στάλινγκραντ, που αιχμαλωτίστηκε από ένα δεκαεπτάχρονο Ρώσο παρτιζάνο, ή με δυο άλλους Γερμανούς στρατηγούς. Υπόδειγμα ακεραιότητας και δικαιοσύνης, όπως ήταν ο Στάλιν, αρνήθηκε και τις δυο προτάσεις του Χίτλερ, παρά την απειλή του να εκτελέσει τον Γιάκοβο, απαντώντας: "Όλοι οι Ρώσοι αιχμάλωτοι είναι παιδιά μου και η εκτέλεση του Γιάκοβο από τους Γερμανούς θα είναι τιμή του γιου μου και τιμή μας".

Ο μεγάλος γιος του Στάλιν, ο Βασίλη, συνταγματάρχης της αεροπορίας, με γράμμα του ζήτησε από τον πατέρα του Στάλιν χρήματα και ο πατέρας, μακριά από διακρίσεις, του απάντησε: "Όπως μου είναι γνωστό, το συσσίτιο στις μονάδες της αεροπορίας είναι υπεραρκετό, ούτε ιδιαίτερη στολή προβλέπει ο κανονισμός του κόκκινου στρατού για τον γιο του Ιωσήφ Στάλιν".

...................

Η αντεπανάσταση που άρχισε από το 1956 από τον δόλιο και μισητό Χρουστσόφ, συνεχίστηκε με τον προδότη Μπρέζνιεφ και ολοκληρώθηκε με τον αρχιπροδότη και πρωτοπροδότη των τελευταίων αιώνων Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Όλες οι μεγάλες πολιτιστικές κατακτήσεις, τα μεγάλα επιτεύγματα στη βιομηχανία, τη γεωργία και την οικονομία, η κατάκτηση του διαστήματος, έπρεπε να παρουσιαστούν σαν ασήμαντα, έπρεπε να κατασυκοφαντηθούν, να αμαυρωθούν, έπρεπε να εκφυλιστεί η κομμουνιστική αγωγή και αρετή, έπρεπε να πέσουν χαμηλά η ηθική και η ιδεολογία, η τιμή και η αξιοπρέπεια του Σοβιετικού πολίτη (Αποστολόπουλος). Όλοι αυτοί οι αγώνες και οι προσπάθειες κατευθύνονταν από σοφούς και ιδεολόγους αρχηγούς, όπως ο Λένιν και ο Στάλιν, που καλλιέργησαν την ευγενή άμιλλα μεταξύ των εργαζομένων στην παραγωγή και μ' αυτές τις υποδομές και την κομμουνιστική αγωγή και ηθική, το 1975 η Σοβιετική Ένωση έγινε η πρώτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, όπως και στην εξόρυξη άνθρακα, στην παραγωγή χάλυβα, ορυκτών λιπασμάτων, καθώς και στην παραγωγή τρακτέρ, μηχανών ντίζελ και ηλεκτραμαξών (Σοβ. Εγκυκλοπαίδεια).

Και βέβαια, η πρόοδος αυτή θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή, αν ο Χρουστσόφ και ο Μπρέζνιεφ στη δεύτερη δεκαετία του... ήταν λιγότερο επιπόλαιοι και οπορτουνιστές απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αν ήταν κομμουνιστές με λίγο σεβασμό προς το φυσικό περιβάλλον και στις αρχές του Μαρξισμού. Εάν η βασική τους κατεύθυνση, όπως επί Στάλιν, ήταν η ποιότητα της δουλειάς των επιχειρήσεων, η σωστή καθοδήγηση για τη μείωση του κόστους παραγωγής των προϊόντων με την αυξημένη παραγωγικότητα της εργασίας και την ταυτόχρονη μείωση των τιμών, τότε δεν θα έπεφτε ποτέ η Σοβιετική Ένωση, γιατί ασφαλώς παραγωγικές δυνάμεις και παραγωγικές σχέσεις δεν συγκρούονταν. Οι Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ αντικατέστησαν όλες αυτές τις σοσιαλιστικές αρχές, δομές και κριτήρια με το κέρδος της καπιταλιστικής επιχείρησης, που σταδιακά εξαφάνισε το στόχο της σχεδιασμένης σοσιαλιστικής παραγωγής και προχώρησαν μέχρι την κατάργηση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και αναγνώριση της ατομικής ιδιοκτησίας το 1987 από τον πρωτοπροδότη και αρχιχαλαστή της σοβιετικής πατρίδας Γκορμπατσόφ.

...................

...Ο Χρουστσόφ και ο Μπρέζνιεφ τουφέκισαν την πίστη στον σοσιαλισμό, ανέβηκαν στην καθοδηγητική πυραμίδα και τα μαγάρισαν όλα, για να καταδειχτεί ότι τα αξιώματα και οι τίτλοι, χωρίς την πίστη στα ιδανικά του Μαρξισμού, μόνο συμφορές φέρνουν στους λαούς".

Αρ. Φύλ. 150 15-31 Γενάρη 2003
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Κυκλοφορεί η Τελέσιλλα τεύχος 64-65

"Τελέσιλλα" από το Ελληνικό Φεμινιστικό Δίκτυο Αλληλοπληροφόρησης ,αλληλεγγύης και δραστηριοποίησης των Γυναικών
 
Περιοδικό ¨Τελέσιλλα¨ τεύχος 64-65.

Δεκέμβριος 2016
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

22η Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (2016)

Πραγματοποιήθηκε η 22η Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) στην Κοπενχάγη της Δανίας με συμμετοχή της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.
Η Σύσκεψη ενέκρινε πολιτική ανακοίνωση και 6 ψηφίσματα.
Στην Σύσκεψη συμμετείχαν τα εξής κόμματα και οργανώσεις:

1. Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας
2. Οργάνωση για την οικοδόμηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Γερμανίας
3. Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Άνω Βόλτας (Μπουρκίνα Φάσο)
4. Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα - Βραζιλία   
5. Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (μαρξιστικό-λενινιστικό)   
6. Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας
7. Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ισημερινού
8. Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
9. Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας
10. Κίνηση για την Ανασύνταξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (1918-1955)
11. Οργάνωση Επαναστατικής Δημοκρατίας της Ινδίας
12. Κομμουνιστική Πλατφόρμα για το Κομμουνιστικό Κόμμα του προλεταριάτου της Ιταλίας
13. Δημοκρατικός Δρόμος - Μαρόκο
14. Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικό (μαρξιστικό-λενινιστικό)
15. Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση Νορβηγίας Revolusjon
16. Κομμουνιστικό Κόμμα Περού (μαρξιστικό-λενινιστικό)
17. Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών - Δομινικανή Δημοκρατία
18. Κόμμα των Εργατών - Τυνησία
19. Κόμμα Εργασίας Τουρκίας
20. Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

ΑΣ ΕΚΦΡΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥΣ

Η 22η Διάσκεψη της CIPOML που έγινε στη Δανία, δηλώνει την αμέριστη αλληλεγγύη της προς τις ογκούμενες διαμαρτυρίες της εργατικής τάξης και της νεολαίας της Βραζιλίας για να απορρίψουν τον κοινοβουλευτικό ελιγμό που επιβάλλεται από το πιο αντιδραστικό Εθνικό Κογκρέσο σε όλη την ιστορία της Βραζιλίας, το οποίο ανταποκρίνεται στα άθλια συμφέροντα της Ομοσπονδίας Βιομηχανιών της Πολιτείας του Σάο Πάολο και της ολιγαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Η κατάσταση αυτή ενδυνάμωσε την καταγγελία ότι, ο σαφής στόχος τους είναι να φορτώσουν στις πλάτες της εργατικής τάξης το τρομερό βάρος της τρέχουσας οικονομικής κρίσης που διαβρώνει το θνήσκον καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα.
Αυτό είναι απολύτως εμφανές σε όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί από την παράνομη, αντεθνική, διεφθαρμένη κυβέρνηση που έχει ορατές τάσεις προς το φασισμό, στο διάστημα πέντε μηνών της ύπαρξής της.

Η κυβέρνηση του Michel Temer που ενεπλάκη στο πραξικόπημα έχει ήδη καταργήσει την αποκλειστικότητα της PETROBRAS στην εξερεύνηση του αργού πετρελαίου στα βαθιά νερά της θάλασσας "Upresal", εμφυτεύει «Το σχολείο χωρίς κόμμα» σε όλο το βασικό και δευτεροβάθμιο σύστημα που δεν θα είναι πλέον υποχρεωτικό και δωρεάν, καθώς και στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση.

Επιπλέον, η Βουλή των Αντιπροσώπων στις 11 Οκτωβρίου ενέκρινε το σχέδιο της τροποποίησης του Συντάγματος (PEC 241), το οποίο καταργεί την υποχρέωση της κυβέρνησης της Βραζιλίας για τα επόμενα 20 χρόνια για την αύξηση του κρατικού προϋπολογισμού στον τομέα της υγείας, της εκπαίδευσης και της κοινωνικής βοήθειας.

Ως εκ τούτου, δεν θα υπάρξει αύξηση των μισθών για τους δασκάλους και τους γιατρούς, ούτε σύμβαση για άλλους δημόσιους υπαλλήλους, με στόχο να υπονομεύσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να δικαιολογήσει την ιδιωτικοποίηση αυτών των βασικών υπηρεσιών.

Αυτό το τεράστιο ποσό χρημάτων θα πάει στους τραπεζίτες μέσω του διεστραμμένου μηχανισμού της πληρωμής για το δημόσιο χρέος που φτάνει ήδη στο αστρονομικό ποσό των R$ 3 τρισεκατομμυρίων 936 δισεκατομμυρίων 680 εκατομμυρίων, 962 χιλιάδων και 32 ρεάλ.
Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης θα είναι μια πραγματική κοινωνική καταστροφή, με περισσότερα από 12 εκατομμύρια άνεργους εργάτες, αριθμός που αυξάνεται κάθε μέρα, και με 800 σχολεία σε κατάληψη από τους μαθητές της δευτεροβάθμιας. Για το λόγο αυτό, σε ένδειξη διαμαρτυρίας τα κύρια κεντρικά συνδικάτα, τα δύο μέτωπα της κοινωνικής κινητοποίησης - «Η Λαϊκή Βραζιλία» και οι «Λαός χωρίς φόβο» - το Αριστερό Κόμμα και οι Οργανώσεις, κάνουν έκκληση για γενική απεργία στις 11 Νοεμβρίου.

Ευχόμαστε κάθε επιτυχία σε αυτές τις ημέρες, για την πλούσια παράδοση του αγώνα των ανθρώπων της Βραζιλίας που μόνο με την κινητοποίηση και την οργάνωση μπορούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση Temer και να εμποδίσουν αυτή την τραγωδία, και με αυτόν τον τρόπο να ανοίξουν το δρόμο για τη εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού, το μοναδικό σύστημα που θα είναι σε θέση να επιλύσει αποτελεσματικά τα προβλήματα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης που διαρκούν αρκετούς αιώνες.
Οκτώβριος 2016

22η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗΣ
ΤΩΝ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΩΝ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Ψήφισμα για την Κολομβία

Τα Kόμματα και οι Oργανώσεις που συμμετέχουν στην XXII Διεθνή Ολομέλεια προέβησαν σε λεπτομερή καταγραφή της Κολομβιανής πραγματικότητας, ιδιαίτερα των δραστηριοτήτων για την ειρήνη που πραγματοποιούνται σήμερα σε αυτή τη χώρα.

Η Διάσκεψή μας θέλει να εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία για να επαναλάβει την αμέριστη υποστήριξή της προς την εργατική τάξη, τους εργάτες και το λαό της Κολομβίας, στον αγώνα τους για την επίτευξη μιας πραγματικής ειρήνης με κοινωνική δικαιοσύνη.

Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος

Γνωρίζοντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που πραγματοποιήθηκε στις 2 Οκτωβρίου, επισημαίνουμε το υψηλό ποσοστό αποχής που καταγράφηκε στη χώρα. Επί συνόλου 34.899.945 εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους της Κολομβίας, μόνο 13.066.047 ψηφοφόροι, που αντιπροσωπεύουν το 37,43%, πήγε στις κάλπες. Μαζί με την αποχή, που έφτασε το 62,57%, τα αποτελέσματα δείχνουν την πολύ χαμηλή υποστήριξη που είχε το ΝΑΙ, που έλαβε μόνο 6.377.482 ψήφους (περίπου 18,27%), καθώς και το ΟΧΙ με 6.431.376 ψήφους (περίπου 18,42%). Τα στοιχεία αυτά αντανακλούν την πολύ χαμηλή υποστήριξη της κυβέρνησης, καθώς και την απόρριψη των συμφωνιών που έχουν υπογραφεί από την κυβέρνηση του Juan Manuel Santos με τις FARC-EP (Ένοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας). Τα άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια, τα οποία είναι πάνω από 257.000, είναι επίσης μια έκφραση της διαφωνίας και της διαμαρτυρίας ενάντια στην πολιτική της ειρήνης που ήθελε η κυβέρνηση.

Για τη Διάσκεψή μας, ούτε ο Santos, επικεφαλής του ΝΑΙ, ούτε ο Álvaro Uribe Vélez, ο αρχηγός του ΟΧΙ, απέκτησαν την υποστήριξη και την απαραίτητη νομιμοποίηση για να συνεχίσουν να υποβάλλουν στο κράτος τις προτάσεις και τις πολιτικές που υπερασπίζονται. Τονίζουμε τα αποτελέσματα της σύγκρουσης, την εκφρασθείσα βούληση του λαού να απορρίψει την " Pax Romana “, καθώς επίσης και την απαίτηση και τη δέσμευσή του με τις δημοκρατικές αλλαγές που θα επιτρέψουν την υπέρβαση της αδικίας και του κοινωνικού αποκλεισμού που χαρακτηρίζουν το καθεστώς της Κολομβίας.

Αφού δεν έχουν υιοθετηθεί οι συμφωνίες της Αβάνα, και αναγνωρίζοντας τη βαθιά επιθυμία λαού της Κολομβίας για ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη, η Διάσκεψή μας υπογραμμίζει την υποχρέωση που έχει η κυβέρνηση του Juan Manuel Santos να παρέχει σε όλες τις οργανώσεις και τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, τις απαραίτητες εγγυήσεις για την ανάπτυξη ενός ευρέως εθνικού διαλόγου προκειμένου να συζητηθεί χωρίς εμπόδια η διέξοδος από τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και τις ένοπλες συγκρούσεις που αυτό το έθνος ζει για πολλά χρόνια.

Αισιόδοξοι για τα βήματα που πρέπει να ληφθούν, χαιρετίζουμε τις δραστηριότητες και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που απλώνονται σε όλη τη χώρα, απαιτώντας από την κυβέρνηση να μην μειώσει το διάλογο, ούτε και τους ορισμούς για την ειρήνη στην Κολομβία με ό, τι συμφωνήθηκε από την κυβέρνηση, τα κόμματα της Εθνικής Ενότητας, το Δημοκρατικό Κέντρο και τις FARC-EP. Εκφράζουμε την υποστήριξή μας στις δημοκρατικές, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις που αγωνίζονται γι' αυτή την προοπτική, προκειμένου να επεκτείνουν τις συζητήσεις σε όλη την εξέγερση, συμπεριλαμβανομένων και των ELN και EPL, καθώς και όλες τις κοινωνικές, λαϊκές και πολιτικές οργανώσεις της χώρας, σε μια ξεκάθαρη κατανόηση ότι η ειρήνη είναι ένα θέμα που αφορά και δεσμεύει το σύνολο του Κολομβιανού έθνους.

Υποστηρίζουμε την πρόταση για την υλοποίηση μιας Εθνικής Συντακτικής Συνέλευσης με ένα ευρύ δημοκρατικό χαρακτήρα που θα αναλάβει το έργο για την έγκριση ενός Νέου Πολιτικού Συντάγματος και μαζί με αυτό τις βάσεις της ειρήνης με κοινωνική δικαιοσύνη που διεκδικούν οι πλειοψηφίες της Κολομβίας.

Το Nobel στον Santos

Μπροστά στη διεθνή κοινότητα, εκφράζουμε την ανησυχία μας για τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις της Νορβηγικής Επιτροπής Νόμπελ για την ειρήνη στον κόσμο. Με τον ίδιο τρόπο που εκφράσαμε την σαφέστατη απόρριψή μας για την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στον Ομπάμα, σε αυτή την περίπτωση απορρίπτουμε το βραβείο που ο Juan Manuel Santos θα λάβει τον Δεκέμβριο του τρέχοντος έτους με την ίδια αιτιολόγηση.

Ο κύριος Santos δεν μπορεί να επιδείξει ούτε τη διαχείριση της ειρήνης, ούτε συγκεκριμένα αποτελέσματα σε αυτό το θέμα: η δέσμευσή του με το Πεντάγωνο, η ιμπεριαλιστική στρατηγική του αγώνα ενάντια στην παγκόσμια τρομοκρατία και η πολιτική της εθνικής ασφάλειας που εφαρμόζονται στην Κολομβία και τη Λατινική Αμερική. Για αυτό δεν θα είναι ποτέ σε θέση να εκπροσωπήσει ως ηγέτης την ειρήνη των λαών μας.

Οι υπερασπιστές του εν λόγω βραβείου ξεχνούν ότι ο κ. Santos, στη θητεία του ως Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση του Alvaro Uribe Vélez, ήταν υπεύθυνος του λεγόμενου «ψευδώς θετικό»: προώθησε τις παραστρατιωτικές ομάδες, τα περίφημα «chuzadas» (παράνομη υποκλοπή των επικοινωνιών) στο Ανώτατο Δικαστήριο και την επίθεση στην κυριαρχία των χωρών. Ξεχνούν επίσης την κατασταλτική δράση κατά του λαού στα χρόνια στα οποία ενήργησε ως αρχηγός του κράτους και της κυβέρνησης της Κολομβίας. Τις συνεχείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Τις τυφλές βομβιστικές επιθέσεις, τις εκτός μάχης δολοφονίες των ηγετών των ανταρτών, καθώς και την εξαφάνιση περισσότερων από εκατό λαϊκών ηγετών κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του. Επιπλέον, ξεχνούν επίσης τη σύνδεση των Κολομβιανών ενόπλων δυνάμεων με επικεφαλής τον Santos, με το ΝΑΤΟ, καθώς και τις δράσεις του με την ομάδα των συμμάχων του κατά του Ιράκ και της Συρίας τα τελευταία χρόνια. Για τη Διάσκεψή μας ένας εγκληματίας πολέμου, όπως ο Santos δεν θα ειδωθεί από τους εργαζόμενους και τους λαούς σαν υπερασπιστής και αγωνιστής της ειρήνης.

Η υποστήριξη και η αλληλεγγύη μας

Τέλος, σύμφωνα με τα ζητήματα που συζητήθηκαν, η ICMLPO εκφράζει την υποστήριξη και την αλληλεγγύη της με την πολιτική δράση που το Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (μαρξιστικό-λενινιστικό) και ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (EPL) αναπτύσσουν μαζί με την εργατική τάξη και το λαό, ενάντια στη φασιστικοποίηση και για την κατάκτηση της δημοκρατικής διαφάνειας και της ειρήνης με κοινωνική δικαιοσύνη.

22η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΩΝ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΩΝ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ (ICMLPO)

Δανία, Οκτώβριος του 2016
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Αλληλεγγύη με την Ένωση Εκπαιδευτικών του Ισημερινού (UNE)

Από τη Διεθνή Διάσκεψη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στην Εθνική Ένωση των Εκπαιδευτικών του Ισημερινού (UNE), τον μεγαλύτερο συνδικαλιστικό οργανισμό δασκάλων του Εκουαδόρ ο οποίος, στην πάνω από 72 χρόνια ιστορία του, έχει παίξει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην κατάκτηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του λαού και στάθηκε ακλόνητος ενάντια στις πιο αποτρόπαιες δικτατορίες που έχει ζήσει ο Ισημερινός.
Σήμερα, όπως ακριβώς και χθες, η UNE υπόκειται σε παρενοχλήσεις και διώξεις από την αντίδραση που πήρε σάρκα και οστά στην κυβέρνηση του Rafael Correa, η οποία ξεσκεπάστηκε ως υπηρέτης που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και των νέων ομάδων πλουσίων που δημιουργήθηκαν από την πολιτική του εκσυγχρονισμού του καπιταλισμού: μια κυβέρνηση που έχει κάνει ένα από τα πιο αντιδραστικά σχέδια για τη διάλυση ενός θεσμού μεγάλου δημοκρατικού κύρους, παράδοσης αγώνα και μακράς ιστορίας.
Η UNE έχει γίνει υποκείμενο των αντιδραστικών πολιτικών του Correa και του κόμματος Alianza Pais, διότι έχει αποδείξει στην πράξη ότι είναι συνεπής και αταλάντευτη στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων: η UNE, διατηρώντας πάντα ταξική πολιτική ανεξαρτησία, και όντας ένα ηθικό προπύργιο μπροστά σε δικτατορίες και ψευδο-δημοκρατικές κυβερνήσεις, έρχεται πάντα σε αντίθεση με τα σχέδια της εμβάθυνσης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης και της ευελιξίας της εργασίας και αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών, των μαθητών και του λαού. Για αυτούς τους λόγους έχει την υποστήριξη και την αλληλεγγύη των κύριων συνδικάτων του Ισημερινού και την συμπάθεια και υποστήριξη πολλών συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών σε διεθνές επίπεδο.
Από κάθε ένα από τα χαρακώματα μας, απευθύνουμε τους χαιρετισμούς και την ενθάρρυνσή μας, έτσι ώστε ο μαχόμενοι εκπαιδευτικοί και ο λαός του Ισημερινού ν' αναπτύξουν την ανεξαρτησία τους, οικοδομώντας τη λαϊκή ενότητα που η εργατική τάξη και ο λαός του Ισημερινού απαιτούν για την αναδόμηση της νέας Μητέρας Πατρίδας και του σοσιαλισμού.

Ζήτω ο αγώνας των δασκάλων και του λαού του Ισημερινού!
Ζήτω η διεθνιστική αλληλεγγύη!

Οκτώβριος 2016
22η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΩΝ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Προκλήσεις ενός πολεμοκάπηλου ακραίου εθνικιστή-ρατσιστή

Αντιπαράθεση ΗΠΑ – ΚΙΝΑΣ
Προκλήσεις ενός πολεμοκάπηλου ακραίου εθνικιστή-ρατσιστή  

Το φασιστοειδές Ντόναλντ Τραμπ, χωρίς ακόμα να έχει αναλάβει τα καθήκοντα ως νέου προέδρου των ΗΠΑ, φρόντισε να προκαλέσει την Κίνα, λέγοντας ότι θα επανεξετάσει την πολιτική της «μιας Κίνας», ερχόμενος σε τηλεφωνική επαφή–συνομιλία, στις 2 Δεκέμβρη, με την πρόεδρο της Ταϊβάν Τσάϊ Ινγκ-Γουέν με σαφή πρόθεση την εγκατάλειψη της παλιότερης, από το 1979, αναγνώρισης μόνο μίας Κίνας από τις ΗΠΑ.
Αργότερα, στις 11 Δεκέμβρη, σε συνέντευξή του στην εκπομπή FOX News Sunday δήλωσε: «καταλαβαίνω πλήρως την πολιτική για τη «μία Κίνα», αλλά δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο θα πρέπει να μας δεσμεύει, εκτός κι αν καταλήξουμε σε συμφωνία για άλλα θέματα, μεταξύ αυτών και το εμπόριο». «Δεν επιθυμώ η Κίνα να μου υπαγορεύει τι θα κάνω, κι αυτό ήταν ένα τηλεφώνημα για μένα».
Είναι φανερό, ότι ο Τραμπ προχωρεί σε κλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις των ΗΠΑ με την Κίνα, που τον τελευταίο καιρό έχουν οξυνθεί.
Βέβαια, τις δηλώσεις του Τραμπ δεν άφησε αναπάντητες η Κίνα. Εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών δήλωσε πως εάν οι ΗΠΑ παραβιάσουν-εγκαταλείψουν την παλιότερη θέση τους πρέπει να γνωρίζουν ότι «το θέμα της Ταϊβάν αφορά την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Κίνας, συνδέεται με τα θεμελιώδη συμφέροντα της Κίνας και ο σεβασμός της αρχής της μοναδικής Κίνας αποτελεί το θεμέλιο μιας υγιούς και κανονικής ανάπτυξης των σινο-αμερικάνικων σχέσεων», ενώ σε σχόλιο της εφημερίδας «People’s Daily» του ΚΚ Κίνας ο Τραμπ χαρακτηρίζεται «αγαθό σαν παιδί στα ζητήματα διπλωματίας».
Αντίδραση στις δηλώσεις Τραμπ σημειώθηκε και από το Υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας, ενώ ο υπουργός βιομηχανίας δήλωσε σχετικά με αυτό το ζήτημα, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση «δεν μπορεί να παραμείνει απλός θεατής». Τη Γαλλία ακολούθησε η Γερμανία, που δια στόματος Μέρκελ, διαβεβαίωσε ότι αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει την πολιτική της «ενιαίας και μιας Κίνας».
Οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ – ΚΙΝΑΣ κλιμακώνονται και οξύνονται, προφανώς, σε διπλωματικό επίπεδο, η πορεία θα δείξει αν συμβεί το ίδιο και στην πράξη, μετά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων του Τραμπ, κάτι που καθόλου δεν αποκλείεται στα πλαίσια της σημερινής όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Ανασύνταξη 428Β (Νοεμβρης 2016)

ΤΟΥΡΚΙΑ: ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

- Κόμμα Εργασίας Τουρκίας: Απόσυρση από την Συρία για να Τελειώσει ο Πόλεμος!

- Κόμμα Εργασίας Τουρκίας: Η 10 Οκτωβρίου δεν είναι μόνο μέρα μνήμης, είναι επίσης μέρα αγώνα!

- Evrensel: ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΜΕ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ

- Τελευταία πράξη του καθεστώτος της Άγκυρας - Έκλεισε το κανάλι “HAYAT”

- Έκκληση στην κοινή γνώμη από ομάδα Κούρδων και Τούρκων πολιτικών προσφύγων

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ

- Κυβερνητική κρίση στη Νότια Κορέα
- Εφημερίδα των Κορεατών στις ΗΠΑ απαιτεί την παραίτηση της Παρκ Γκέουν-χε
- Νοτιοκορεάτικη εφημερίδα ζητάει να παραιτηθεί η Παρκ Γκέουν-χε
- Ο πρόεδρος του KCTU καταδικάζει τα κυβερνητικά εγκλήματα
- Η Rodong Sinmun ερμηνεύει την ομιλία της Παρκ Γκέουν-χε σχετικά με την «προβοκάτσια του
Βορρά» ως πρελούδιο πολέμου κατά της ΛΔΚ

- Ανακοίνωση του Δημοκρατικού Δρόμου, μετά το θάνατο του Μόχσιν Φίκρι
- Πολιτική Διακήρυξη των Μαρξιστικών – Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων της Λατινικής Αμερικής (2016)
- Πραγματοποιήθηκε σύσκεψη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (2016)
- Τα κόμματα που συμμετείχαν στην 22η Διεθνή Σύσκεψη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων
- Τελική Διακήρυξη της 25ης Διεθνούς Κατασκήνωσης της Αντιφασιστικής και Αντι-ιμπεριαλιστικής Νεολαίας 
- Οι εκθέσεις των αντιπροσώπων στη 25η Διεθνή Κατασκήνωση
- ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ! ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ: Για τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση
- ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ Για τη δράση ανάμεσα στις γυναίκες
- Μαρτυρία Κ. Κάππου για την ταχτική του “Κ”ΚΕ στο Πολυτεχνείο το ‘73
- Κηδεία Χρίστου Μπίστη
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

Διπλά επικίνδυνες οι φιλο-«Χρυσαυγήτικες» εθνικιστικές «παράτες» των ακραίων εθνικιστών πατριδοκάπηλων «υπερπατριωτών» ΚΑΜΜΕΝΟΥ-ΒΙΤΣΑ, κλπ. στο Καστελόριζο

Διπλά επικίνδυνες οι φιλο-«Χρυσαυγήτικες» εθνικιστικές «παράτες» των ακραίων εθνικιστών πατριδοκάπηλων «υπερπατριωτών» ΚΑΜΜΕΝΟΥ-ΒΙΤΣΑ, κλπ. στο Καστελόριζο

Ανεύθυνες τυχοδιωκτικές ενέργειες στην υπηρεσία των σχεδίων αποσταθεροποίησης της περιοχής των αμερικανών ιμπεριαλιστών

Να σταματήσει η προκλητική διαφήμιση της Ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής» από την κρατική ΕΡΤ
Οι γελοίες αλλά πρώτα απ’ όλα προκλητικές και ακραίου τυχοδιωκτισμού «παράτες» των υπερεθνικιστών – «υπερπατριωταράδων» πατριδοκάπηλων με επικεφαλής τους ΚΑΜΜΕΝΟ-ΒΙΤΣΑ του υπουργείου Εθνικής Άμυνας (υπουργός-αναπληρωτής υπουργός αντίστοιχα) στο Καστελόριζο προκάλεσαν και προκαλούν έντονη και βαθειά ανησυχία στις αντιφασιστικές-αντιιμπεριαλιστικές και φιλειρηνικές δυνάμεις του τόπου, «παράτες»-φιέστες απέναντι στις οποίες δεν μπορούν παρά να εκφράσουν την πλήρη αντίθεσή τους, απορρίπτοντάς τες αποφασιστικά και καταδικάζοντάς τες απερίφραστα.
Κι’ αυτό είναι εντελώς αναγκαίο γιατί, πέραν της φαιδρής πλευράς περί «κατατρομοκράτησης» του ακραίου εθνικιστή φασιστοειδούς Τ. Ερντογκάν που με την προκλητική ρητορική του αμφισβητεί τα σύνορα της χώρας, οι όποιες προκλήσεις των ακραίων εθνικιστικών-σοβινιστικών κύκλων της αντιδραστικής αστικής τάξης της Τουρκίας καθόλου δεν αντιμετωπίζονται με ανόητες και επικίνδυνες εθνικιστικές «παράτες»-φιέστες τύπου Καστελόριζου. Αυτές κατά πρώτον δεν αποκλιμακώνουν την ένταση, αλλά αντίθετα τροφοδοτούν και προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη τεχνητή ένταση αλλά και επικίνδυνη όξυνση με τους γνωστούς κινδύνους και κατά δεύτερο καθίστανται πολύ περισσότερο επικίνδυνες όταν γίνονται σε μια στιγμή όξυνσης των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή και συνεχίζονται οι πολεμικές συγκρούσεις σε σειρά χώρες, όταν η Τουρκία βρίσκεται σε κατάσταση αποσταθεροποίησης και περνάει βαθειά εσωτερική κρίση την οποία προσπαθεί να «εξάγει» στην περιοχή του Αιγαίου και όταν οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές – τα αφεντικά των ΚΑΜΜΕΝΟΥ-ΒΙΤΣΑ και των Ναζι-φασιστών της «Χρυσής Αυγής» – κινούνται μόνιμα, αυτή την περίοδο, σε σαφή τροχιά αποσταθεροποίησης ολόκληρης της περιοχής για την προώθηση των σχεδίων τους και την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, τότε μια ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση δεν μπορεί παρά να αποβεί καταστροφική για όλους τους λαούς της περιοχής.
Γι’ αυτό πρώτιστο καθήκον των λαών της περιοχής, μαζί και του ελληνικού λαού, είναι να αντιταχθούν αποφασιστικά στις τυχοδιωκτικές ακραίες εθνικιστικές αντιδραστικές δυνάμεις των χωρών τους, που βρίσκονται άμεσα στην υπηρεσία των σχεδίων και ενεργειών διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και πρώτα απ’ όλα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Ο ελληνικός λαός δεν πτοείται ούτε τρομάζει μα ούτε και τρομοκρατείται απ’ την επιθετική τυχοδιωκτική εθνικιστική ρητορική του φασιστοειδούς Ερντογάν, όμως πρέπει αποφασιστικά να καταδικάσει την ανάλογη εθνικιστική ρητορική των Ναζι-φασιστικών, φασιστικών και εθνικιστικών κύκλων της χώρας και ακόμα περισσότερο τις τυχοδιωκτικές ενέργειες των διαφόρων ανεύθυνων και επικίνδυνων εθνικιστών όπως οι πρόσφατες «παράτες» τους, χωρίς να ξεχνιούνται εκείνες του παρελθόντος απ’ τις οποίες δεν μας χωρίζουν πολλά χρόνια: της γνωστής «περίπτωσης Οτσαλάν» και ιδιαίτερα της «κρίσης στα Ίμια» όταν ένας ανόητος εθνικιστής κουφιοκεφαλάκιας, ο τότε δήμαρχος Καλύμνου Δ.Διακομιχάλης ύψωσε την ελληνική σημαία στη Μικρή Ίμια στις 25 Γενάρη 1996, εν αγνοία της τότε ελληνικής Κυβέρνησης, λες και τα Ίμια δεν ήταν ως τότε ελληνικό νησί και «έγινε»(!) ελληνικό τη στιγμή της τοποθέτησης της ελληνικής σημαίας σ’ αυτό. Οι τότε τυχοδιωκτικές εθνικιστικές ενέργειες απ’ τις δυο πλευρές οδήγησαν τις δυο χώρες παραλίγο σε πολεμική σύγκρουση, που ευτυχώς αποφεύχθηκε.
Τόσο οι τότε όσο και οι σημερινές τέτοιας μορφής επικίνδυνες τυχοδιωκτικές ενέργειες-ψευτολεονταρισμοί διαφόρων θρασύδειλων και ολωσδιόλου ανεύθυνων ακραίων εθνικιστών κουφιοκεφαλάκηδων αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των δυο λαών και είναι σαφώς ενταγμένες στα επιθετικά-αποσταθεροποιητικά σχέδια των αμερικανών ιμπεριαλιστών στην περιοχή και εξυπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντά τους.
Τον τυχοδιωκτισμό των εθνικιστών ΚΑΜΜΕΝΟΥ-ΒΙΤΣΑ ακολούθησαν οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, Ένωσης Κεντρώων και της Ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής», ενώ τα άλλα κόμματα αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στις γελοίες, ανόητες αλλά και επικίνδυνες εθνικιστικές «παράτες» (δεν ενδιαφέρουν εδώ οι λόγοι).
Διέρρευσε στον τύπο ότι ο ακραίας γελοιότητας υπερεθνικιστής, κλασική περίπτωση ανικανότητας και ανευθυνότητας, αλλά και επικίνδυνος τυχοδιώκτης έξαλλος «τουρκοφάγος» φασιστοειδές Π.ΚΑΜΜΕΝΟΣ – δίπλα στους αναρίθμητους ως τώρα τυχοδιωκτισμούς – είχε κάνει πρόταση να συνεδριάσει(!) η «Επιτροπή Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής» στο Καστελόριζο και όλα τα κόμματα της Αντιπολίτευσης (πλην «Χ.Α.») διαφώνησαν και απέρριψαν την πρόταση, μαζί και ο Πρόεδρος της «Επιτροπής» βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Δουζίνας, που αντέδρασε ορθότατα, απορρίπτοντας-ματαιώνοντας τη συνεδρίαση της «Επιτροπής» στο Καστελόριζο, και δε συμμετείχε στην εθνικιστική κουστωδία. Σωστή υπήρξε η στάση και η αντίδραση των «53+» του ΣΥΡΙΖΑ που κατήγγειλε την επίσκεψη στο Καστελόριζο, τονίζοντας ορθά πως «οι ψευτο-λεονταρισμοί και οι παράτες δεν μπορούν να αποτελούν τον ενδεδειγμένο τρόπο άσκησης εξωτερικής πολιτικής και άμυνας». Αντίθετα η «Αυγή» κράτησε μια ακραία όσο και γελοία εθνικιστική στάση σε σχόλιό της με τον ανόητο τίτλο «Ούτε «ΚΙΧ»»(!!!) («Αυγή» 6/12/2016) δεν έβγαλε ο Ερντογάν, «φοβούμενος» τους «μεγάλους στρατάρχες» ΚΑΜΜΕΝΟ-ΒΙΤΣΑ-Κασιδιάρη (μ΄αυτή τη σειρά τους παρουσίασε η «Α» δίπλα στο σχόλιό της, απ’ τη φωτογραφία έλειπε μόνο η Αγ.ΒΑΡΒΑΡΑ) «που βρέθηκαν στο Καστελόριζο, δίπλα στην Τουρκία», διερωτώμενη «ευφυώς» εθνικιστικά-τυχοδιωκτικά: «είναι τυχαίο;»(!!!). Άφθαστος αντιδραστικός αστικός εθνικισμός και απίστευτη γελοιότητα (φαίνεται πως τη στιγμή της επίσκεψης ο Ερντογάν «έτρεμε κρυμμένος στην αγκαλιά του Μωάμεθ», περιμένοντας να αποχωρήσουν απ’ το Καστελόριζο οι «μεγάλοι στρατάρχες» για να «κάνει ΚΙΧ»!!!).
Ο δε «στρατάρχης» ΒΙΤΣΑΣ (ΣΥΡΙΖΑ) στην εκπομπή της ΕΡΤ1,12/12/2016, ώρα 19.30 είχε «τα κακά του χάλια», αδυνατώντας να απαντήσει σε ερωτήσεις των παρόντων δημοσιογράφων επαναλάμβανε διαρκώς «να δούμε τα πράγματα σε βάθος», κλπ., κλπ.
Ας σημειωθεί, ότι ο αντιδραστικός αστικός εθνικισμός, κυριαρχεί σε μικρό ή μεγάλο βαθμό σ’ όλα τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο σημερινό ελληνικό Κοινοβούλιο. Απ’ αυτή την άποψη χαρακτηριστική είναι η στάση της ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ. Στο σχόλιο του «Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ» («Ρ»,6/12/2016, σελ.4), που αναφέρεται στην επίσκεψη στο Καστελόριζο, ΔΕΝ καταδικάζεται ο αντιδραστικός αστικός εθνικισμός ούτε παρουσιάζεται η εκεί επίσκεψη ως εθνικιστική ενέργεια.
Στην εθνικιστική φιέστα-«παράτα» στο Καστελόριζο των ΚΑΜΜΕΝΟΥ-ΒΙΤΣΑ συμμετείχαν τα μέλη της «Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων» Ελένη Αυλωνίτου (ΣΥΡΙΖΑ), Ιωάννης Δέδες (ΣΥΡ.), Νίνα Κασιμάτη (ΣΥΡ.), Γιώργος Ντζιμάνης (ΣΥΡ.), Δημήτρης Ρίζος (ΣΥΡ), ο Κωνσταντίνος Κατσίκης (ΑΝΕΛ), ο Ιωάννης Σαρίδης (Ενωση Κεντρώων), οι Κασιδιάρης («Χρυσή Αυγή»), Παππάς («Χ.Α.») και Αϊβατίδης («Χ.Α.»). Παρόντες στο Καστελόριζο ήταν οι αρχηγοί ΓΕΕΘΑ, Ευάγγελος Αποστολάκης, και ΓΕΣ, Βασίλης Τελλίδης.

ΚΑΜΜΕΝΟΣ-ΒΙΤΣΑΣ «ξεπλένουν» προκλητικά τους υπόδικους Ναζι-φασίστες της εγκληματικής «Χρυσής Αυγής» και νομιμοποιούν τη δολοφονική δράση των Χιτλερικών «ταγμάτων εφόδου»
Το δεύτερο ζήτημα – δίπλα στο παραπάνω του ακραίου τυχοδιωκτισμού που είναι πρώτο, σημαντικότερο και σοβαρότερο, γιατί εκφράζει πρωτοφανή ανευθυνότητα και εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους – της εθνικιστικής φιέστας στο Καστελόριζο είναι το προκλητικό «ξέπλυμα» των υπόδικων Χιτλερικών φυρερίσκων της «Χρυσής Αυγής»απ’ τους ΚΑΜΜΕΝΟ-ΒΙΤΣΑ δηλ. απ’ την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σωστά επισημαίνεται στο κείμενο-καταγγελία της κίνησης των «53+» (ΣΥΡΙΖΑ): «η επίσκεψη της κυβέρνησης μαζί με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής στα ακριτικά νησιά ξεπλένουν ένα υπόδικο κόμμα με εγκληματική δράση».
Οι αντιφασιστικές δυνάμεις της χώρας καταγγέλλουν αποφασιστικά και καταδικάζουν έντονα αυτό το επαίσχυντο αλλά πρωτίστως επικίνδυνο ξέπλυμα των δολοφόνων Ναζι-φασιστών της εγκληματικής «Χρυσής Αυγής», επειδή πρώτο, νομιμοποιεί πολιτικά το εγκληματικό Ναζι-φασιστικό μόρφωμα, δεύτερο, αθωώνει τους υπόδικους φυρερίσκους, τρίτο, νομιμοποιεί τη δολοφονική δράση των Χιτλερικών «ταγμάτων εφόδου», τέταρτο, ενθαρρύνει τη διάδοση του Ναζι-φασισμού σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, πέμπτο, συμβάλλει και προσδίδει αληθοφάνεια στις πατριδοκάπηλες, πολεμοκάπηλες και μιλιταριστικές τους απόψεις, τον εθνικισμό, ρατσισμό, αντισημιτισμό, κλπ., έκτο, ενισχύει τις γενικότερες προσπάθειες κύκλων του μεγάλου κεφαλαίου που απαιτεί αν όχι να αθωωθούν, τουλάχιστον «να πέσουν στα μαλακά» οι φυρερίσκοι της «Χρυσής Αυγής», ώστε η εγκληματική αυτή δολοφονική οργάνωση να χρησιμοποιείται ως μαχητική ΔΥΝΑΜΗ-ΟΜΑΔΑ ΚΡΟΥΣΗΣ στις επιθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου ενάντια στους αγώνες της εργατικής τάξης.
Στην ύπαρξη ισχυρής παρέμβασης κύκλων του μεγάλου κεφαλαίου σ’ όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου οφείλονταν και η παρελκυστική τακτική και καθυστέρηση να αποσταλούν στην αστική Δικαιοσύνη τα απαραίτητα στοιχεία από τη βουλή ώστε να αρχίσει εγκαίρως η έναρξη της δίκης.
Για τα δυο παραπάνω σοβαρά ζητήματα, πέραν των πρωτοστατούντων ΚΑΜΜΕΝΟΥ-ΒΙΤΣΑ, την ευθύνη φέρνει συνολικά και αποκλειστικά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σε πρώτη γραμμή ο Πρωθυπουργός.
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 428Β (Νοεμβρης 2016)

ΤΟΥΡΚΙΑ: ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

- Κόμμα Εργασίας Τουρκίας: Απόσυρση από την Συρία για να Τελειώσει ο Πόλεμος!

- Κόμμα Εργασίας Τουρκίας: Η 10 Οκτωβρίου δεν είναι μόνο μέρα μνήμης, είναι επίσης μέρα αγώνα!

- Evrensel: ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΜΕ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ

- Τελευταία πράξη του καθεστώτος της Άγκυρας - Έκλεισε το κανάλι “HAYAT”

- Έκκληση στην κοινή γνώμη από ομάδα Κούρδων και Τούρκων πολιτικών προσφύγων

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ

- Κυβερνητική κρίση στη Νότια Κορέα
- Εφημερίδα των Κορεατών στις ΗΠΑ απαιτεί την παραίτηση της Παρκ Γκέουν-χε
- Νοτιοκορεάτικη εφημερίδα ζητάει να παραιτηθεί η Παρκ Γκέουν-χε
- Ο πρόεδρος του KCTU καταδικάζει τα κυβερνητικά εγκλήματα
- Η Rodong Sinmun ερμηνεύει την ομιλία της Παρκ Γκέουν-χε σχετικά με την «προβοκάτσια του
Βορρά» ως πρελούδιο πολέμου κατά της ΛΔΚ

- Ανακοίνωση του Δημοκρατικού Δρόμου, μετά το θάνατο του Μόχσιν Φίκρι
- Πολιτική Διακήρυξη των Μαρξιστικών – Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων της Λατινικής Αμερικής (2016)
- Πραγματοποιήθηκε σύσκεψη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (2016)
- Τα κόμματα που συμμετείχαν στην 22η Διεθνή Σύσκεψη των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων
- Τελική Διακήρυξη της 25ης Διεθνούς Κατασκήνωσης της Αντιφασιστικής και Αντι-ιμπεριαλιστικής Νεολαίας 
- Οι εκθέσεις των αντιπροσώπων στη 25η Διεθνή Κατασκήνωση
- ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ! ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ: Για τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση
- ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ Για τη δράση ανάμεσα στις γυναίκες
- Μαρτυρία Κ. Κάππου για την ταχτική του “Κ”ΚΕ στο Πολυτεχνείο το ‘73
- Κηδεία Χρίστου Μπίστη





Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

ICMLPO: Aνακοίνωση για τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο

Την 1η Ιανουαρίου του 1959, η κουβανική επανάσταση θριάμβευσε. Πολλά χρόνια αντάρτικου αγώνα που έγινε στα βουνά του Νησιού, θαρραλέοι αγώνες της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του λαού που αναπτύχθηκαν στις πόλεις, κατέληξαν στη νίκη. Ενενήντα μίλια από τον ιμπεριαλισμό των Γιάνκηδων, οι Κουβανοί επαναστάτες έσπασαν τη θεωρία της «γεωγραφικής μοιρολατρίας» σύμφωνα με την οποία, λόγω της εγγύτητας των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν ήταν δυνατό να κάνουν την επανάσταση στη Λατινική Αμερική.

Τα επιτεύγματα της Επανάστασης, η αγροτική μεταρρύθμιση, η εθνικοποίηση όλων των Αμερικανικών επιχειρήσεων, η εξάλειψη του αναλφαβητισμού, η υγειονομική περίθαλψη και η εκπαίδευση, ενέπλεξαν τις εργαζόμενες μάζες και τη νεολαία: όλα αυτά ξύπνησαν την αλληλεγγύη των εργαζομένων και των λαών του κόσμου, ιδιαίτερα της Λατινικής Αμερικής. Έδειξαν το δρόμο της ένοπλης επαναστατικής πάλης. Αλλά επίσης εξαπέλυσαν το μίσος της διεθνούς αντίδρασης, τα πολεμικά επεισόδια των Ηνωμένων Πολιτειών, την εισβολή στο Playa Giron (Κόλπος των Χοίρων) και εκατοντάδες τρομοκρατικές ενέργειες, το εμπορικό εμπάργκο για πάνω από σχεδόν εξήντα χρόνια, το οποίο απέτυχε λόγω της ηρωικής αντίστασης του κουβανικού λαού και των επαναστατών.

Οι ηρωικές πράξεις των εργατών, των αγροτών και της κουβανικής νεολαίας ήταν ικανές να αναπτύξουν και να οδηγήσουν στη νίκη με την ήττα της τυραννίας και τη θέσπιση της Λαϊκής Εξουσίας. Πέτυχε στην προώθηση των επιτευγμάτων, των κοινωνικών και οικονομικών μετασχηματισμών, αντιστάθηκε και ξεπέρασε όλα τα είδη των επιθέσεων από τον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση. Όλο αυτό ήταν δυνατό λόγω του σχηματισμού και της σφυρηλάτησης ενός επαναστατικού κόμματος, του Κινήματος της 26ης Ιουλίου, το οποίο ήταν ικανό να υιοθετήσει σωστές και έγκαιρες κατευθυντήριες γραμμές, οι οποίες ήταν σε θέση να οδηγήσουν τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στον αγώνα και τη νίκη. Μεταξύ των μελών της επαναστατικής διοίκησης ήταν πολλοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες, ο Camilo Cienfuegos , ο Che , ο Frank Pais , ο Raul Castro . Ανάμεσα σε όλους αυτούς, ο Kομαντάντε FIDEL CASTRO ξεχώρισε ως ο ηγέτης, ο οποίος συμμετείχε ενεργά και άμεσα από τις πρώτες μάχες, παίζοντας το ρόλο του οργανωτή, του υπεύθυνου στρατηγικής, δημοφιλής ηγέτης και αρχηγός του κράτους.

Οι κοινωνικές επαναστάσεις είναι έργο των μαζών, αλλά δεν θα ήταν δυνατές χωρίς την καθοδήγηση των επαναστατών ηγετών που αναδύονται μέσα στη έξαψη της μάχης, αλλά φτάνουν σε διαστάσεις που καθορίζουν την πορεία και την εξέλιξη των διαδικασιών.
Οι εργάτες και οι αγρότες, η νεολαία, οι επαναστάτες, το Κίνημα της «26ης Ιουλίου», οι επαναστάτες διοικητές και ο Κομαντάντε Fidel Castro οδήγησαν μια λαϊκή επανάσταση που έγινε σε μια μικρή χώρα που αντιμετώπισε την ισχυρότερη δύναμη στον πλανήτη και ήταν σε θέση να αντισταθεί.

Ο Fidel Castro πέθανε έχοντας εκπληρώσει τα καθήκοντα και τις αρμοδιότητές του. Τα λόγια και οι πράξεις του σε όλη τη μακρά ζωή του ως πολεμιστή, θα αντέξουν, αποτελούν τη μαρτυρία του θάρρους και της επιμονής ενός λαού, εκφράζουν τις πεποιθήσεις και τη δέσμευση ενός επαναστάτη.
Τα Μαρξιστικά Λενινιστικά Κόμματα και οι Οργανώσεις που έχουν ενσωματωθεί στο ICMLPO εκφράζουν τα κομμουνιστικά τους συναισθήματα προς την εργατική τάξη, το λαό  και τους Κουβανούς επαναστάτες.

Νοέμβρης του 2016
Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνούς Διάσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, ICMLPO
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Συνεχίζεται η προσπάθεια στοχοποίησης του Μάριου Σεϊσίδη

Στις 28 Νοέμβρη προσήλθε για να απολογηθεί για τις κατηγορίες συμμετοχής στην τρομοκρατική οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας» ο Μάριος Σεϊσίδης. Οι κατηγορίες που του αποδόθηκαν δεν είχαν καμία βάση, γι' αυτό Ανακριτής και Εισαγγελέας συμφώνησαν να αφεθεί ελεύθερος χωρίς όρους. Οι συγκεκριμένες ενέργειες της Αστικής δικαιοσύνης κινούνται στα πλαίσια της εξόντωσης - εξάντλησης όσων αγωνίζονται, αλλά κυρίως τροφοδοτούν τα αστυνομοκρατικά δελτία ειδήσεων των Αστικών ΜΜΕ που εργάζονται μεθοδικά για την τρομοκράτηση του λαού. Αυτό το επιτυγχάνουν χτίζοντας σιγά - σιγά θεωρίες (με ανύπαρκτα στοιχεία που κατά κύριο λόγο διαρρέει η ΕΛΑΣ) τις οποίες «ντύνουν» με πλάνα από τις κατά καιρούς κλητεύσεις σε απολογία των κατηγορουμένων.

Ο Μάριος Σεϊσίδης δικάζεται στις 16 Δεκέμβρη στο Εφετείο. Πρέπει όλοι να είμαστε εκεί!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ Μ. ΣΕΪΣΙΔΗ ΣΤΙΣ 16 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 9:00 ΕΦΕΤΕΙΟ (οδός Λουκάρεως)


Ακολουθεί το Δελτίο Τύπου του συνηγόρου του:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Απολογήθηκε σήμερα στον  Ειδικό Εφέτη Ανακριτή, κατηγορούμενος για συγκρότηση και ένταξη στην«τρομοκρατική» οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας», καθώς και για δύο πλημμελήματα  ο εντολέας μου Μάριος Σεϊσίδης και αφού αρνήθηκε τις κατηγορίες, τις οποίες και αντέκρουσε τεκμηριωμένα με απολογητικό υπόμνημα, αφέθηκε ελεύθερος χωρίς όρους (κρατείται βεβαίως προφυλακισμένος από άλλη αιτία) με σύμφωνη γνώμη Ανακριτή και Εισαγγελέα. Η μη προφυλάκισή του ήταν απόλυτα αναμενόμενη εξαιτίας της ανυπαρξίας όχι αποδείξεων μόνο, αλλά στοιχειωδών έστω ενδείξεων εναντίον του και το αντίθετο θα υπερέβαινε τα όρια του δικαστικού σκανδάλου. Νωρίτερα παρόμοια κρίση επιφυλάχθηκε και στον Κώστα Σακκά.
Η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει απόλυτα όσα είχα επισημάνει με το από 11/11/2016 δελτίο τύπου μου, σύμφωνα με το οποίο η κλήση σε απολογία (αρχικά για τις 10/11/2016 και μετά από προθεσμία για σήμερα) υπήρξε απλά ένα νομιμοφανές πρόσχημα για την απόσπαση D.N.A. του, με βίαιο τρόπο και με σωρεία ακυροτήτων, για τις οποίες εκκρεμεί ένσταση στο Συμβούλιο Εφετών Αθηνών. Είναι βέβαιο ότι η επεξεργασία του γενετικού υλικού του Μάριου Σεϊσίδη δεν εξυπηρετεί ανακριτικές ανάγκες της συγκεκριμένης δικογραφίας για την οποία κλήθηκε σε απολογία, αλλά τις επιδιώξεις των αστυνομικών υπηρεσιών, που διαρρέουν πλούσια σε σωρεία δημοσιευμάτων πριν και μετά τον χρόνο σύλληψής του, σενάρια, τα οποία τον εμπλέκουν σε δεκάδες αξιόποινες πράξεις.
Η δε επιμονή του Εφέτη Ανακριτή στην πρόοδο της διαδικασίας επεξεργασίας του ληφθέντος με βία γενετικού υλικού παρά την εκκρεμότητα της ένστασης και την έλλειψη συγκεκριμένης επείγουσας ανακριτικής ανάγκης αποτελεί συνέχιση της αυθαιρεσίας και γεννά ποικίλες σοβαρές ανησυχίες για τις σκοπιμότητες των διωκτικών αρχών εναντίον του Μ.Σ. και την δυνατότητά τους να πλοηγούν την ανακριτική διαδικασία και να παραβιάζουν συνταγματικά και δικονομικά δικαιώματα.
Συνεπώς, η σημερινή απόδοση «δικαιοσύνης», που διόλου δεν συμβαδίζει με την μέχρι τώρα αντιμετώπιση στο θέμα του D.N.A., όσο και αν αποτελεί κατάρρευση της μέχρι τώρα προσπάθειας ενοχοποίησης τού Μάριου, αποτελεί «κίνηση τακτικής» και δεν δικαιολογεί ούτε εφησυχασμό, ούτε θριαμβολογία, αλλά μάλλον ανάγκη προετοιμασίας του επομένου σταδίου.

Αθήνα, 28-11-2016

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

ΗΠΑ: Νέος Πρόεδρος το φασιστοειδές D. Trump

ΗΠΑ

Νέος Πρόεδρος: το φασιστοειδές  D. Trump, ένας επικίνδυνος ακραίος εθνικιστής-ρατσιστής


Σε μια περίοδο έντονης όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που αυξάνουν το κίνδυνο του πολέμου αλλά και ανόδου των εθνικιστικών, ρατσιστικών και φασιστικών δυνάμεων, στις ΗΠΑ εκλέχτηκε νέος Πρόεδρος το φασιστοειδές  D. Trump, ένας επικίνδυνος ακραίος εθνικιστής-ρατσιστής, που δεν είναι καν πολιτικός αλλά πολυεκατομμυριούχος επιχειρηματίας καπιταλιστής, a la Μπερλουσκόνι πριν μερικά χρόνια στην Ιταλία, πράγμα που τον καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνο.
Η εκλογή του προκάλεσε  τον ενθουσιασμό των διαφόρων ακραίων εθνικιστών, ρατσιστών και φασιστών ηγετών στην Ευρώπη αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ στους λαούς η εκλογή του προκάλεσε και προκαλεί δικαιολογημένα μεγάλη ανησυχία.
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

FIDEL CASTRO: Έφυγε από τη ζωή ο ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης

Στις 25 Νοεμβρίου έφυγε από τη ζωή ο ιστορικός ηγέτης της Κουβανικής επανάστασης, ο αντιϊμπεριαλιστής Φιντέλ Κάστρο. Μιας επανάστασης που οδήγησε στην πτώση της αμερικανοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας του Μπατίστα. Η νίκη αυτή οδήγησε την Κούβα στην αποτίναξη του Αμερικάνικου ιμπεριαλιστικού ζυγού που καταδυνάστευε τη χώρα, εθνικοποιώντας, μεταξύ πολλών άλλων μέτρων, τις επιχειρήσεις του ξένου κεφαλαίου.

Σύντομα όμως, κάτω απ’ την πίεση του οικονομικού αποκλεισμού και των μεγάλων δυσκολιών που αντιμετώπιζε η Κούβα βρέθηκε «μπλεγμένη» στα σχέδια της Χρουστσοφικής Σοβιετικής Ένωσης του παλινορθωμένου καπιταλισμού, που δεν απέβλεπαν μία Κούβα πραγματικά ανεξάρτητη και με δική της ανεπτυγμένη βιομηχανική παραγωγή.

Παρόλα αυτά, κάτω από την ηγεσία του και υπό δύσκολες συνθήκες οικονομικού αποκλεισμού από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, κατάφερε να ανορθώσει το βιοτικό επίπεδο του λαού, να εξαλείψει τον αναλφαβητισμό, να μειώσει ραγδαία την παιδική θνησιμότητα, να βελτιώσει την υγεία αλλά και να σταθεί αλληλέγγυος σε μια σειρά λαούς που είτε αγωνίζονταν για την ελευθερία τους ή προσπαθούσαν να επιζήσουν υπό άθλιες συνθήκες που προκάλεσαν φυσικές καταστροφές.

Το 2006 παρέδωσε την ηγεσία του Κουβανικού κράτους στον αδερφό του, Ραούλ. Τα τελευταία χρόνια η υγεία του Κάστρο είχε επιδεινωθεί. Οι δημόσιες εμφανίσεις του ήταν ελάχιστες.
Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Πολιτικο-ιδεολογική παρέμβαση επαναστατών κομμουνιστών «σταλινικών-ζαχαριαδικών» ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ

Πολιτικο-ιδεολογική παρέμβαση επαναστατών κομμουνιστών «σταλινικών-ζαχαριαδικών» ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ μ’ αφορμή τα 70 χρόνια από τη συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και τη θεατρική παράσταση «Ομπίντα» για το Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ του Γιώργου Κοτανίδη


Η ενασχόληση με την επαναστατική ζωή και δράση μεγάλων επαναστατών είναι φυσικό να συναντά πολλές και μεγάλες δυσκολίες. Πολύ περισσότερες συναντά η μεταφορά της δράσης τους στη θεατρική σκηνή και ακόμα περισσότερες του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που έδρασε σε μια πολύ ταραχώδη εποχή, δράση που τον ανέδειξε στη μεγαλύτερη επαναστατική φυσιογνωμία της χώρας μας στον 20ου αιώνα και μιας απ’ τις σημαντικότερες επαναστατικές ηγετικές μορφές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος της λενινιστικής-σταλινικής Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς (μέλος της ΕΕ), όπως ορθά εκτιμούσε το 1955 και ο παλιός μπολσεβίκος, γραμματέας του ΚΚ Ουζμπεκιστάν σύντροφος ΝΙΓΙΑΖΟΦ: «Ο Ζαχαριάδης είναι μια απ’ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» (Πάνος Δημητρίου: «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ», σελ. 202-203, Αθήνα 1997).
Το εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα μεταφοράς του ηθοποιού Κοτανίδη της επαναστατικής ζωής και δράσης του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη θεατρική σκηνή δεν κατόρθωσε να δώσει την επαναστατική προσωπικότητά του, έδωσε, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, έναν ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «άγνωστο» σε μας τους ζαχαριαδικούς αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ συντρόφους του, που τον γνωρίσαμε από κοντά και κάτω από την πολιτικο-ιδεολογική καθοδήγησή του αγωνιστήκαμε κατά τη διάρκεια της ένοπλης πάλης απ’ τις γραμμές του ένδοξου ΔΣΕ κατά του άγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ντόπιου μοναρχοφασισμού και της σκληρής πάλης στην αναγκαστική μας προσφυγιά κατά του προδοτικού αστικού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού , μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (δηλητηρίαση-γιατροί) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.
Εμείς οι σταλινικοί-ζαχαριαδικοί αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ , αλλά και οι νεότεροι σύντροφοί μας που είναι συσπειρωμένοι στη Σταλινική-Ζαχαριαδική «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-1955», δεν έχουμε και δεν υπάρχει καμιά πρόθεση μηδενισμού των προσπαθειών του Γ.Κοτανίδη, γιατί, παρά τη ριζικά διαφορετική εκτίμησή μας της επαναστατικής προσωπικότητας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, είμαστε της γνώμης, ότι η ανακίνηση από μόνη της του « ζητήματος Ζαχαριάδη » στην παγερή σιωπή δεκαετιών και βουνών σκουπιδιών (συκοφαντιών-διαστρεβλώσεων-ψευδών) αλλά και ωκεανών λάσπης σε βάρος του, ανεξάρτητα από την αποτυχία της, είναι γεγονός θετικό, επειδή δίνει τη δυνατότητα και παρακινεί σε προβληματισμούς τη νεολαία, γι’ αυτό συνιστούμε να δει την παράσταση με κριτική ματιά, προβληματισμό και πρώτα απ’ όλα πληροφόρηση από «πρώτο χέρι» δηλ. από τις ιστορικές πηγές και όχι απ’ την προπαγανδιστική λάσπη της κατασυκοφάντησης της αντίδρασης, παραδοσιακής αστικής αλλά και των υπηρετών της, προδοτικής ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ και τα διάφορα παρακλάδια τους ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ., τροτσκιστές, αναρχικούς κλπ.) μα πρώτα απ’ όλα να ΔΙΔΑΧΤΕΙ απ’ τις τρεις (3) μεγάλες και σημαντικότερες συνεισφορές του που ξεπέρασαν τα εθνικά όρια, αποκτώντας και στις τρείς περιπτώσεις πανευρωπαϊκή και παγκόσμια εμβέλεια και ανέδειξαν το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ σε μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη, και ακριβώς γι’ αυτές δηλ. τις δυο πρώτες (Γράμμα-ΔΣΕ) ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ δικαιολογημένα και ορθότατα τον χαρακτήρισε, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19 ου   Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (1952), « μεγάλο ηγέτη », λέγοντας στον τότε γραμματέα της  ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν ΝΙΓΙΑΖΟΦ: « τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην  Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη » (Πάνος Δημητρίου : «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ», σελ. 202-203, Αθήνα 1997 ):
Πρώτη , μεγάλη συνεισφορά αποτελεί η διατύπωση της επαναστατικής μαρξιστικής γραμμής του ιστορικού Γράμματος του 1940, στην οποία στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε ο αγώνας του ελληνικού λαού κατά των φασιστών επιδρομέων κατακτητών που κορυφώθηκε στη μεγάλη εποποιϊα της ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης και την απελευθέρωσης της χώρας αποτελώντας ταυτόχρονα αναπόσπαστο τμήμα της μεγάλης απελευθερωτικής αντιφασιστικής ένοπλη πάλης των λαών κατά του υπεραντιδραστικού  ιμπεριαλιστικού Ναζι-φασιστικού Άξονα ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ-ΡΩΜΗΣ-ΤΟΚΙΟΥ κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που ΔΕΝ ήταν «ιμπεριαλιστικός» και απ’ τις ΔΥΟ πλευρές δηλ. και απ’ την πλευρά της Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης ( μια σοσιαλιστική χώρα και το ένοπλο  αντιιμπεριαλιστικό-κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί ΠΟΤΕ να κάνουν ιμπεριαλιστικό πόλεμο ), όπως ισχυρίζεται η τροτσκιστική ηγεσία της σοσιαλδημοκρατικής «τριάδας» των ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΜΑΪΛΗ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ αλλά ΜΟΝΟ απ’ την πλευρά του υπεραντιδραστικού  ιμπεριαλιστικού Ναζι-φασιστικού Άξονα, επαναφέροντας στο πολιτικό προσκήνιο τη μπαγιάτικη πασίγνωστη τροτσκιστική φιλο-Χιτλερική θέση, αντιφασιστική απελευθερωτική ένοπλη πάλη που οδήγησε στη στρατιωτική συντριβή του γερμανικού Ναζι-φασισμού και την κατάληψη του Βερολίνου από τον επαναστατικό Κόκκινο Στρατό με καθοδηγητή το μεγάλο στρατηλάτη ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Τέλος, αν δεν οδηγήθηκε  το μεγαλειώδες ελληνικό κίνημα σε κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, αυτό ΔΕΝ οφείλεται στην εφαρμογή της επαναστατικής γραμμής του «Γράμματος ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» αλλά εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ : στην απομάκρυνση, ΠΛΗΡΗ  εγκατάλειψη και ΠΡΟΔΟΣΙΑ της ΜΟΝΗΣ τότε μαρξιστικής γραμμής – που έθετε σαφέστατα ζήτημα κατάληψης της πολιτικής εξουσίας Έπαθλο… πολιτισμό ») – εκείνης της ιστορικής περιόδου, μ’ αποτέλεσμα να οδηγηθεί το κίνημα στις προδοτικές συμφωνίες ΛΙΒΑΝΟΥ-ΚΑΖΕΡΤΑΣ-ΒΑΡΚΙΖΑΣ, μ’ αποκορύφωμα την παράδοση των όπλων που οι παλαιότεροι διορισμένοι αλλά και οι σημερινοί ηγέτες της ντόπιας χρουστσοφικής  σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τροτσκιστές κλπ.) απ’ τη μια επιτίθενται στη μαρξιστική γραμμή του «Γράμματος» και απ΄την άλλη  παρουσιάζουν τις προδοτικές συμφωνίες ως απλά « λάθη »(!), δικαιολογώντας έτσι την προδοσία της δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας  Σιάντου-Ιωαννίδη-Παρτσαλίδη, κλπ.
Δεύτερη , είναι η συγκρότηση και καθοδήγηση του ΔΣΕ απ’ το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που διεξήγαγε την 3 ½ χρονη ένοπλη επαναστατική πάλη κατά του ντόπιου μοναρχοφασισμού και του άγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, και για Σοσιαλισμό – η μόνη ένοπλη πάλη  ενάντια στον ιμπεριαλισμό στην Ευρώπη αμέσως μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο ως τα σήμερα – αναπόσπαστο τμήμα της γενικότερης αντιιμπεριαλιστικής πάλης του διεθνούς προλεταριάτου και των λαών όλων των χωρών και κορυφαία έκφραση της ταξικής πάλης εκείνης της περιόδου που επιπλέον ματαίωσε τα στρατιωτικά επιθετικά σχέδια των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια, ένοπλη πάλη που οι διορισμένη ενωμένη τότε, σοσιαλδημοκρατικήγ κλίκα των ΚΟΛΙΓΙΑΝΝΗ-ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗ-ΒΑΦΕΙΑΔΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ, κλπ. χαρακτήριζε « τυχοδιωκτισμό του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ » στη χρουστσοφική «7 η Ολομέλεια» (1957).
Τρίτη , και τελευταία αλλά κορυφαία συνεισφορά του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην πολυτάραχη επαναστατική του ζωή και δράση είναι η σημαντικότατη ιδεολογικο-πολιτική πάλη κατά του προδοτικού αστικού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού . ΠΡΩΤΟΣ αυτός, « ο ΝΙΚΟΣ μας », στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα όχι μόνο διείδε μα και συγκρούστηκε ΑΝΟΙΧΤΑ το Σεπτέμβρη του 1955 στην Τασκένδη, δηλ. πριν την επίσημη εμφάνισή του στο αντεπαναστατικό 20 ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956).
Εμείς οι επαναστάτες κομμουνιστές αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, σταλινικοί-ζαχαριαδικοί είμαστε και σήμερα ιδιαίτερα υπερήφανοι που χάρη στη θαρραλέα αταλάντευτη επαναστατική στάση και πάλη του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και τη δική μας μαζικότατη αντίσταση (στην Τασκένδη πάνω από 95% και στις άλλες χώρες 85-90%) ΜΑΤΑΙΩΘΗΚΕ η βίαιη επιβολή στο επαναστατικό ηρωικό μας ΚΟΜΜΑ του αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού . Το επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-1955 υπήρξε το ΜΟΝΟ επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου των δυτικών καπιταλιστικών χωρών που δεν μετατράπηκε ΠΟΤΕ σε αστικό κόμμα ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ τύπου , όπως συνέβηκε δυστυχώς σ’ όλες τις άλλες καπιταλιστικές χώρες (υπήρξαν, βέβαια, μικρότερες ή μεγαλύτερες αντιστάσεις των κομμουνιστών σε διάφορα κόμματα). Το ηρωικό μας Κόμμα, το σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ, απλά διαλύθηκε βίαια απ’ την ωμή βάρβαρη επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, ΔΙΑΛΥΣΗ που επισημοποιήθηκε στη χρουστσοφική παρασυναγωγή της σοσιαλδημοκρατικής διαβόητης « 6ης Ολομέλειας » (Μάρτης 1956).
Η αντεπαναστατική στρατηγική του ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ του 20 ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) για μας τους σταλινικούς-ζαχαριαδικούς αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και τους νεότερους συντρόφους μας ΗΤΑΝ και ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ μια αστική-ιμπεριαλιστική στρατηγική: ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων όλων των χωρών και της προλεταριακής επαναστατικής ταξικής συνείδησης του διεθνούς προλεταριάτου και της εργατικής τάξης γενικότερα.
Ήταν τόσο μεγάλη η καταστροφή που προκάλεσε το 20ο Συνέδριο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ώστε ακόμα και ένας ρεβιζιονιστής ιστορικός, ο Eric Hobsbawm , ο οποίος μιλάει για «απολυταρχισμό του Στάλιν»(!), κλπ., υποχρεώνεται να σημειώσει το 2002: «Η Οκτωβριανή Επανάσταση δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα, το 20ο Συνέδριο το κατέστρεψε» ( Eric Hobsbawm : «ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ», σελ.242, Αθήνα 2003, « INTERESTING TIMES , Α TWENTIETH - CENTURY LIFE ” London 2002).
Απ’ το Σεπτέμβρη του 1955 ως τα σήμερα εμείς οι εν ζωή αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – μαζί και οι δεκάδες χιλιάδες σύντροφοί μας που δεν ζουν πια – κρατήσαμε και κρατάμε ακόμα ψηλά την ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού αλλά και εκείνη του ηρωικού επαναστατικού ΚΚΕ 1918-1955 , ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΙ, δυστυχώς, απ’ τη δραματική ιστορική καταστροφική πορεία, μετά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση π’ την προδοτική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, με κλακαδόρους τους ελάχιστους τότε « μαύρους » της Τασκένδης, όπως τους έλεγαν εκείνα τα χρόνια οι εκεί ζαχαριαδικοί αντάρτες, και τους διορισμένους ΔΟΣΙΛΟΓΟΥΣ ως ηγεσία στο νέο σοσιαλδημοκρατικό αστικό «Κ»ΚΕ (1956) Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Δημητρίου-Τσολάκη-Φλωράκη , κλπ. και τέλος τη διάλυση της καπιταλιστικής Σοβιετικής ‘Ένωσης και ως κράτος το 1990-91 απ’ τους ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ-ΓΕΛΤΣΙΝ – κι αυτό τον επαναστατικό ΣΚΟΠΟ υπηρετεί και η τωρινή σταλινική-ζαχαριαδική πολιτικο-ιδεολογική παρέμβασή μας.
Σ’ αυτό, το παραπάνω ιστορικό πλαίσιο εντάσσεται και από αυτή την επαναστατική σκοπιά κρίνεται από την πλευρά μας και η μεταφορά στη θεατρική σκηνή της επαναστατικής ζωής και δράσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που καταλήγει σε αποτυχία, επειδή δίνει ακρωτηριασμένα-παραμορφωμένα την επαναστατική του προσωπικότητα και μας υποχρεώνει σε δυο σχετικά σύντομες αλλά βασικές επισημάνσεις :
η πρώτη επισήμανση αφορά την προδιαγεγραμμένη αποτυχία του εγχειρήματος Κοτανίδη, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του : επειδή η προσέγγιση της επαναστατικής ζωής και δράσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ έγινε με υποκειμενικά κριτήρια δηλ. τις σημερινές προσωπικές αστικο-ρεφορμιστικές αντιλήψεις του ικανού κατά τα άλλα ηθοποιού Γ.Κοτανίδη ΑΝΤΙ να μελετηθεί η αντικειμενικά υπαρκτή ιστορική πραγματικότητα της εποχής του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην οποία εντάσσεται και κινείται ολόκληρη η επαναστατική του δράση, μ’ αποτέλεσμα να δώσει επί σκηνής έναν «δικό του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» δηλ. έναν λίγο ή πολύ «αντισταλινικό», λίγο «τροτσκιστή», λίγο «χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη», λίγο «αναρχικό», κλπ. και ΟΧΙ τον ιστορικά υπαρκτό ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που ως μέλος της ΕΕ της Γ’ ΚΔ και Γραμματέας του ΚΚΕ κινήθηκε όχι μόνο εντελώς ΕΞΩ μα και ΕΝΑΝΤΙΑ σ’ αυτά τα αντιμαρξιστικά αντεπαναστατικά ρεύματα, των οποίων υπήρξε μαχητικός αντίπαλος και σφοδρός πολέμιος, έναν «Κοτανίδειο» ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ να στέκεται επί σκηνής απέναντί μας, αγνώριστος και ξένος, ακόμα και σε μας τους αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ παρόλο που μας καθοδήγησε στους ένοπλους αγώνες, αλλά και τον ζήσαμε από πολύ κοντά στα δύσκολα και ταραγμένα χρόνια της πάλης μας κατά της χρουστσοφικής προδοσίας .
η δεύτερη επισήμανση αφορά την εκδοχή της φυσικής εξόντωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Ο Γ. Κοτανίδης επέλεξε να προβάλλει ως « ιστορική αλήθεια »(!) στους θεατές της θεατρικής παράστασης αλλά και τον ελληνικό λαό, τη δεύτερη, εξίσου ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ όπως και η πρώτη (« καρδιακή προσβολή »), περί « αυτοκτονίας »(!) εκδοχή των αδίστακτων διωκτών και δολοφόνων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, της προδοτικής σοσιαλφασιστικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ – και μάλιστα όταν ΔΕΝ υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ απολύτως αξιόπιστο στοιχείο που να στηρίζει αυτή την ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή και όταν επιπλέον οι δυο πλευρές ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ως τώρα να δώσουν οποιοδήποτε στοιχείο σχετικά με τη ΦΥΣΙΚΗ εξόντωση του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – προτιμώντας έτσι να αυτοδιασυρθεί και να υποβιβάσει τον εαυτό του σε θλιβερό λαλίστατο φερέφωνο των δολοφόνων, με τη «φιλοδοξία» να καλύψει με μια διάτρητη θεατρική μάσκα ένα ειδεχθές έγκλημα : τη στυγερή δολοφονία του ήρωα του λαού μας ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ . Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, αφού διάνθησε το κείμενό του με τα αθώα παιδικά «πειράγματα» στο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ 11-12χρονων κοριτσιών, παρέλειψε συνειδητά και σκόπιμα την ΟΜΟΛΟΓΙΑ του «σοβιετικού» ιατροδικαστή στην ώριμη πια γυναίκα Βέρα Κουζνετσόβα , που σε συνέντευξή της, ανάμεσα στα άλλα, αφού ανέφερε ότι ο ιατροδικαστής « έγραψε ψέματα μετά από πίεση » συνεχίζοντας είπε : « Ό τ α ν  κ ο υ β έ ν τ ι α σ α  μ ε  τ ο ν  ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή   π α ρ α δ έ  χ τ η κ ε  ό τ ι  δ ε ν  υ π ή ρ χ ε  κ α ρ δ ι α κ ή  π ρ ο σ β ο λ ή  α λ λ ά  δ ο λ ο φ ο ν ί α » (Εφημερίδα της « Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών », Μάης 1994, σελ. 17).
Όμως η προπαγάνδιση της δεύτερης εκδοχής της φασιστικής KGB (Αλεξάντρ Πετρούσιν, «Ρ» 9/12/1990) περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ως δεύτερης κατά σειρά «ιστορικής αλήθειας»(!) η πρώτη ήταν το 1973: «καρδιακή προσβολή» είναι τόσο «πειστική» όσο και η εκδοχή της ελληνικής φασιστικής Ασφάλειας για «αυτοκτονία» του Μ.ΠΑΠΑΡΗΓΑ το Φλεβάρη του 1949 στα μπουντρούμια της. Η μόνη «διαφορά» μεταξύ των δυο είναι ότι οι δολοφόνοι του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της σοσιαλφασιστικής κλίκας ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗΣ για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημά τους και να προσδώσουν κάποια αληθοφάνεια στην εκδοχή τους επιστράτευσαν, ίσως εθελοντικά, την πρώην γυναίκα του, αποστάτρια σοσιαλδημοκράτισσα ΡΟΥΛΑ ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ, που, ως γνωστόν, τον πρόδωσε ΔΙΠΛΑ: ιδεολογικο-πολιτικά αλλά και ως σύζυγος, η οποία αρνούνταν μόνιμα να επιστρέψει ζωντανός μα ακόμα και νεκρός στην Ελλάδα δηλ. η σορός του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γιατί θα διαλύονταν το σοσιαλδημοκρατικό της κόμμα.
Ορθότατα σημειώνει ο κομμουνιστής ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Ο Ν. Ζαχαριάδης ο ηρωικός μάρτυρας του λαού αυτοκτόνησε όσο και ο εκλεγμένος Πρόεδρος της Γεν. Συν. Εργ. Ελλάδος Δημ. Παπαρήγας που η Γενικής Ασφάλεια τον παρουσίασε ότι αυτοκτόνησε με το κορδόνι της μπιτσάμας του στο κελί που τον κρατούσαν» (Ν. Κεπέσης: «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ γύρω από γεγονότα και πρόσωπα». Αθήνα 2006, σελ. 45-46). Για τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ μπορεί να μην βρεθούν ΠΟΤΕ στοιχεία, όπως ΔΕΝ βρέθηκαν για τον Μ.ΠΑΠΑΡΗΓΑ, όμως κανένας αντιφασίστας και κομμουνιστής ΔΕΝ πίστεψε την εκδοχή της φασιστικής ελληνικής Ασφάλειας μα ούτε φυσικά το επαναστατικό ΚΚΕ: «το Φλεβάρη του 1949 τον δολοφόνησαν στην Ασφάλεια της Αθήνας, τον κρέμασαν μέσα στο μπουντρούμι που τον κρατούσαν. Έτσι οι τύραννοι του λαού σταμάτησαν άνανδρα την επαναστατική σταδιοδρομία ενός άξιου ηγέτη της εργατικής τάξης και του λαού, του προλετάριου Παπαρήγα…»(«ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ», σελ.222-223, εκδ. «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», 1952).
Πριν γίνει αναφορά στη δική μας εκδοχή των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, ας δοθεί πρώτα ο λόγος στο ΝΙΚΑΝΔΡΟ ΚΕΠΕΣΗ, που, σ’ αντίθεση με τα περί «αυτοκτονίας» ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ των «ορφανών» ρεφορμιστών της δολοφονικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ μέσα και έξω απ’ το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, που δυστυχώς-αφελώς αντιγράφει ο Γ.Κοτανίδης, σημειώνει για τον ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ: «Την 1 η  Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές. Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι τον παρουσίασε σαν αυτοκτονία», ενώ για το ΦΛΩΡΑΚΗ γράφει: « Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη » (ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗ Σ : «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006 ).

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

α. Ολωσδιόλου αναξιόπιστες οι δυο εκδοχές περί «καρδιακής προσβολής»(!) και «αυτοκτονίας»(!) των διωκτών δολοφόνων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ


Όταν στα μέσα του πρώτου δεκαήμερου του Αυγούστου 1973 ανακοινώθηκε απ’ τις σοβιετικές Αρχές και τη χρουστσωφική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του αποστάτη ΦΛΩΡΑΚΗ ο θάνατος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από «καρδιακή προσβολή»(!) εμείς οι δεκάδες χιλιάδες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ (95%) απ’ την πρώτη στιγμή της θλιβερής είδησης αντιδράσαμε βροντοφωνάζοντας οργισμένα, αποφασιστικά και δυνατά με μια φωνή: «ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ το ΝΙΚΟ ΜΑΣ».
Απορρίψαμε κατηγορηματικά τα περί θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από « καρδιακή προσβολή » ως μυθεύματα της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB . Ήμασταν πεπεισμένοι και υποστηρίξαμε τη δική μας εκδοχή: ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ  ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους προδότες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες (σοβιετικούς-έλληνες) στον τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας, για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και χαλάσει τα προδοτικά σχέδια της αντεπαναστατικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (σοβιετικής-ελληνικής).
18 χρόνια αργότερα ο αντισυνταγματάρχης της KGB Αλεξάνδρ Πετρούσιν διέψευσε την πρώτη εκδοχή περί « καρδιακής προσβολής» (!), ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΣ μας. Ανακοίνωσε μια δεύτερη εκδοχή : « αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού » («Ρ»9/12/1990).
Έτσι από την πλευρά των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ έχουμε μπροστά μας δύο εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ περί « καρδιακής προσβολής »–« αυτοκτονίας », εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες , αλληλοαναιρούμενες και αλληλοδιαψευδόμενες, κατά συνέπεια είναι και οι δυο ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές. Και στις δυο περιπτώσεις είπαν προφανώς ΨΕΜΑΤΑ για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημα της δολοφονίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που δεν αποτόλμησαν ούτε οι Ναζι-φασίστες χιτλερικοί εγκληματίες να διαπράξουν.
Επιπλέον και οι δυο είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτες , και μάλιστα προερχόμενες απ’ τους διώκτες και ΔΗΜΙΟΥΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και γι’ αυτό εντελώς αναξιόπιστες. Ακόμα – ας προσεχθεί αυτό ιδιαίτερα – μετατοπίζουν την αιτία του θανάτου απ’ την KGB και την «φορτώνουν» στο ίδιο το ΘΥΜΑ τους, νεκρό πλέον ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (« καρδιά »-« αυτοκτονία ») : δηλαδή η μεν ΠΡΩΤΗ (1973) εκδοχή, αποδίδει το θάνατο σε φυσική σωματική βλάβη του ΘΥΜΑΤΟΣ : « οξεία καρδιακή προσβολή », η δε ΔΕΥΤΕΡΗ αποδίδει το θάνατο σε «δική» του ενέργεια-πράξη : « αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού », αφήνοντας και οι δυο προγραμματισμένα ΕΝΤΕΛΩΣ στο απυρόβλητο τις σοσιαλδημοκρατικές κλίκες των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ-KGB που διέπραξαν το ειδεχθές ΕΓΚΛΗΜΑ της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ .
Τέλος, και η τελευταία εκδοχή περί «αυτοκτονίας » είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτη , αφού και οι δυο πλευρές ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ αρνήθηκαν στο παρελθόν αλλά και σήμερα (Ρώσοι-«Κ»ΚΕ ) ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να δώσουν στη δημοσιότητα το σχετικό με το «θάνατο» ΦΑΚΕΛΟ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: η διευθύντρια  των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. ΤΟΜΙΛΙΝΑ , την άνοιξη του 2000, στη Θεσσαλονίκη αποκάλυψε δηλώνοντας, μεταξύ άλλων, ότι « τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (από το κείμενο του Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ : «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ», στο: Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).
Πέρα απ’ το γεγονός της αλληλοδιάψευσης των δυο εκδοχών περί θανάτου από « καρδιά»-«αυτοκτονία » της ίδιας πηγής δηλ. των KGB-ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ και της ΑΡΝΗΣΗΣ των δυο πλευρών να δοθεί στη δημοσιότητα ο «ΦΑΚΕΛΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» μια σειρά πολύ σημαντικά πολιτικο-ιδεολογικά ερωτήματα και γεγονότα «τινάζουν στον αέρα» τελείως και τη νέα εκδοχή-ΜΥΘΟ περί « αυτοκτονίας », την καθιστούν εντελώς αβάσιμη και ολωσδιόλου αναξιόπιστη:
  Γιατί να «επιλέξει» ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ να «αυτοκτονήσει»(!) μετά 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας ;
 Γιατί να «αποφασίσει» ο ίδιος να «λύσει εθελοντικά» με την «αυτοκτονία»(!) του, το μόνιμο, πολύ μεγάλο και ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ πρόβλημα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σοσιαλδημοκρατών (σοβιετικών-ελλήνων) που εκκρεμούσε απ’ το 1956 και δώθε – ενώ είναι πασίγνωστο ότι ΑΡΝΗΘΗΚΕ  πάντα απ’ την αρχή να το πράξει, και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό διάλεξε συνειδητά το δρόμο της εξορίας που του επιβλήθηκε – ώστε να διευκολύνει την προώθηση των γενικότερων προδοτικών σχεδίων της σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, ειδικότερα εκείνων ενόψει της τότε σχεδιαζόμενης πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα;  
Πως αλήθεια, συνέπεσε -«επέλεξε» να «αυτοκτονήσει»(!) παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα ή μήπως ΑΝΤΙΘΕΤΑ επέλεξαν-αποφάσισαν οι ιδεολογικο-πολιτικοί του αντίπαλοι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί-έλληνες) να τον παραμερίσουν ως φυσική παρουσία δηλ. να τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ, ώστε, απαλλαγμένοι πλέον από αυτόν, να εφαρμόσουν ανενόχλητα τα προδοτικά τους σχέδια στα πλαίσια της προώθησης των γενικότερων σχεδίων για την «μεταδικτατορική περίοδο» που αναφέρει- ομολογεί ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ το 1995 (παρακάτω γι’ αυτό), προώθηση που ΚΥΡΙΟ εμπόδιό τους στέκονταν ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, ο οποίος ΔΕΝ έπρεπε να γυρίσει ζωντανός στην Ελλάδα , γιατί το «Κ»ΚΕ θα γινόταν «φύλλο-φτερό» και θα διαλύονταν ;
Πως , λοιπόν, «επέλεξε» να «αυτοκτονήσει» σε μια τόσο πολύ κρίσιμη πολιτική στιγμή για τον τόπο δηλ. ούτε καν χρόνο απ’ τη λεγόμενη «μεταπολίτευση» και μάλιστα όταν επιπλέον γνώριζε απ’ τις διεθνείς ειδήσεις ραδιοφώνου (τουλάχιστον σε τρείς γλώσσες : ελληνικά-ρωσικά-γερμανικά) την κατάσταση στην Ελλάδα και όταν ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού, και πρώτα απ’ όλα της νεολαίας, είχε πάρει μαζική και ανοιχτή μορφή κατά της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας : 1. Κινητοποιήσεις εργαζομένων ΟΤΟΕ, Νοέμβρης 1972, 2. Μέτρα χούντας κατά του φοιτητικού κινήματος, Γενάρης 1973, 3. Συνεχιζόμενες αποχές φοιτητών και συγκέντρωση χιλιάδων φοιτητών ενάντια στο ΝΔ 1347 στην οποία η Αστυνομία παραβιάζει το Πανεπιστημιακό άσυλο, γίνονται 100 συλλήψεις και 11 φοιτητές παραπέμπονται σε δίκη, 14 Φλεβάρη 1973, 4. Φοιτητικές συνελεύσεις στη Νομική με περίπου 4000 φοιτητές και πρώτη κατάληψη της Νομικής, 21 Φλεβάρη 1973, 5. Δεύτερη κατάληψη της Νομικής, 20 Μάρτη 1973, κλπ.       
– Τέλος, οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν και ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ σε καμιά περίπτωση σαν κομμουνιστής ηγέτης δεν ήταν δυνατόν ν’ αυτοκτονήσει, επειδή δεν είχε ως φιλοσοφία του θεωρίες περί «αυτοκτονίας» αλλά αντίθετα ως φιλοσοφία του είχε τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό: «Ο Σταλινισμός είναι ο μαρξισμός - λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού» (ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ).



β. Η αξιόπιστη εκδοχή των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ: «ο ΝΙΚΟΣ μας δολοφονήθηκε»


Σχετικά με την ορθότητα και πειστικότητα της εκδοχής των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ δηλ. της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, την οποία υποστήριξε ευθύς εξαρχής ΠΡΩΤΗ η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων, αυτές ενισχύονται επιπλέον και από τα παρακάτω:
Πρώτο , την ΟΜΟΛΟΓΙΑ -δήλωση του Σταύρου Ζορμπαλά: « και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), το 1980 ομολογεί: «πως θα μπορούσε να γίνει  Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης;» (Δ. ΒΥΣΣΙΟΣ: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)», αλλά και του Πάνου Δημητρίου: « σε κάθε περίπτωση το δίλημμα μόνο η έκθεση της ΚGB για το θάνατό του μπορεί να το λύσει» («Έθνος», 29/12/1990).
Δεύτερο , τη σημαντικότατη μαρτυρία της δημοσιογράφου Βέρας Κουζνετσόβα (Σουργκούτ Σιβηρίας) που, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα της « Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών » (Μάης 1994, σελ.17), αφού αναφέρει ότι « ο ιατροδικαστής έγραψε ψέματα μετά από πίεση », λέει: «ό τ α ν  κ ο υ β έ ν τ ι α σ α  μ ε  τ ο ν  ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή   π α ρ α δ έ  χ τ η κ ε  ό τ ι  δ ε ν  υ π ή ρ χ ε  κ α ρ δ ι α κ ή  π ρ ο σ β ο λ ή  α λ λ ά  δ ο λ ο φ ο ν ί α ».
Τρίτο , τη δήλωση της διευθύντριας των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. ΤΟΜΙΛΙΝΑ, την άνοιξη του 2000, στη Θεσσαλονίκη : « η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ!…
Η Τομιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (από το κείμενο του Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ : «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ», στο: Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000).
Η αρνητική αυτή δήλωση της διευθύντριας των σοβιετικών-ρώσικων «Αρχείων» ενισχύει, ακόμα περισσότερο, την πειστικότητα της εκδοχής των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ δηλ. εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.
Σχετικά με την πειστικότητα της δικής μας εκδοχής των σταλινικών - ζαχαριαδικών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ , μοναδική ως τώρα εξαίρεση στο χώρο των δημοσιογράφων, στα «Ιστορικά» της «Ελευθεροτυπίας» αναφέρει και την εκδοχή μας σημειώνοντας : « οι φανατικοί οπαδοί του μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν την εκδοχή της αυτοκτονίας  και επιμένουν ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την Κα-Γκε-Μπε. Την εκδοχή τους ενίσχυσε η δήλωση της διευθύντριας των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν.Τομιλίνα, η οποία ανέφερε ότι ο φάκελος του θανάτου του εξόριστου ηγέτη του ΚΚΕ παραμένει πάντα στα κρατικά αρχεία ως «άκρως απόρρητος», και αποκάλυψε ότι «οι ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν το Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του». Η Τομιλίνα πρόσθεσε ότι «κάτι τέτοιο θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας… » (Γιώργου Α. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ : «Το τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη», στο : «Ελευθεροτυπία» Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ, «Νικος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης, Βίοι παράλληλοι και… τεμνόμενοι», σελ. 63-64, χωρίς χρονολογία).
Σχετικά με τους «φανατικούς οπαδούς» του Νίκου Ζαχαριάδη, αυτοί δεν ήταν και δεν είναι άλλοι απ’ τις πολλές δεκάδες χιλιάδες σταλινικούς-ζαχαριαδικούς αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ και τους σημερινούς νεότερους. Ο χαρακτηρισμός « ζαχαριαδικός » αποτελεί για μας τίτλο ιδιαίτερης και ξεχωριστής τιμής και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτόν τον τιμητικό χαρακτηρισμό .

γ. Το στυγερό έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ διαπράττεται παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα.


Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το στυγερό έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ διαπράχτηκε παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα.
Οι σοβιετικοί χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν απ’ τη συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ότι επίκειται πολιτική «αλλαγή» στην Ελλάδα δηλ. παραμερισμός-αντικατάσταση της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας με μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση. Για να εξασφαλιστεί όμως ο «δημοκρατικός» μανδύας της νέας κυβέρνησης έπρεπε να νομιμοποιηθεί το ρεβιζιονιστικό-σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ και να επιτραπεί οπωσδήποτε η επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στις ρεβιζιονιστικές -καπιταλιστικές χώρες. Επίσης ήταν πληροφορημένοι για το ίδιο ζήτημα και απ’ την πλευρά της ηγεσίας του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, (ΦΛΩΡΑΚΗΣ) όπως συμπεραίνει κανείς από την αποκαλυπτικότατη γραπτή τοποθέτηση- ΟΜΟΛΟΓΙΑ του πρώην πρόεδρου του μοναροφασιστικού κόμματος της ΝΔ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ στον πρόλογο του βιβλίου του Θ.ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ (1995) στην οποία αποκαλύπτει ότι είχε συζητήσει με ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα (« συμπεριλαμβανομένου και του ορθόδοξου κομμουνιστικού κόμματος ») δηλ. το «Κ»ΚΕ με γραμματέα τον αποστάτη ΦΛΩΡΑΚΗ και είχαν συμφωνήσει από κοινού το πλαίσιο της «μεταδικτατορικής πολιτικής αλλαγής» : « συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, όταν συνεργαζόμουν στενά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είχα συζητήσει το πρόβλημα, στα πλαίσια της ευρύτερης συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, με την ελληνική αριστερά και είχαμε  συμφωνήσει ότι μεταδικτατορικά θα υπήρχε αναγνώριση του ΚΚΕ και επιστροφή όλων των πολιτικών προσφύγων με την εξαίρεση των Σλαβομακεδόνων » (Θεόδωρος ΣΚΥΛΑΚΑΚΗ: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ.3-4, ελληνική ευρωεκδοτική, Αθήνα 1995).
ΚΑΝΕΝΑΣ απ’ τους άμεσα ΕΝΟΧΟΥΣ δεν τόλμησε να ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ την παραπάνω αποκαλυπτικότατη γραπτή ΟΜΟΛΟΓΙΑ του Κ.Μητσοτάκη για τους πολιτικούς σχεδιασμούς και τις συμφωνίες μεταξύ των μεγαλο-αστικών κομμάτων «Κ»ΚΕ εκείνη την περίοδο : ούτε ο αποστάτης φίλος του Χ.ΦΛΩΡΑΚΗΣ, που συνεργάστηκε μαζί του, ούτε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ .
Όμως η επιστροφή των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – όπως και έγινε πλην των Σλαβομακεδόνων (η χειρότερη και μεγαλύτερη προδοσία των χρουστσοφικών ηγετών του «Κ»ΚΕ) – συνδέονταν στενά και άνοιγε ΑΜΕΣΑ το δρόμο της επιστροφής του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στη Ελλάδα , επειδή η συντριπτικότατη πλειοψηφία (90-95%) των δεκάδων χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί – κι’ αυτό ήταν πολύ καλά γνωστό στους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη – και με την επιστροφή τους στην Ελλάδα θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ την εξορία με καθημερινές διαδηλώσεις στη σοβιετική Πρεσβεία και με διεθνή καμπάνια θα ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ την απελευθέρωσή του, οπότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, κάτω απ’ αυτή τη μεγάλη πίεση, θα ήταν υποχρεωμένοι-αναγκασμένοι να τον απελευθερώσουν για να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της αντικομμουνιστικής κλίκας του ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, τις οποίες ούτε να παρεμποδίσουν μπορούσαν ούτε να ελέγξουν, και γνωρίζοντας το μεγάλο κύρος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στους έλληνες κομμουνιστές και στο εργατικό κίνημα της χώρας, αποφάσισαν να ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και μέλος της ΕΕ της Γ΄ ΚΔ με τη σύμφωνη γνώμη-ΑΠΑΙΤΗΣΗ της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας ΦΛΩΡΑΚΗ για τρεις λόγους, και συγκεκριμένα επειδή η επιστροφή του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στην πατρίδα του σήμαινε : α) την αναπόφευκτη διάλυση των στηριγμάτων τους στην Ελλάδα δηλ. τη διάλυση των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ. λόγω της μεγάλης του επιρροής στους έλληνες κομμουνιστές, β) την ανασύνταξη των κομμουνιστών και τη συγκρότηση επαναστατικού μαζικού ΚΚΕ, καθοδηγούμενου απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό (τα πάνω από 20.000 μέλη του παλιού ΚΚΕ στην προσφυγιά ήταν το 1974 από 43-64 χρονών, ενώ ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ήταν μόνο 71 χρονών ) με παράλληλη αυτονόητη διατήρηση του αντιφασιστικού-αντιϊμπεριαλιστικού κόμματος της ΕΔΑ (που οι ντόπιοι ρεβιζιονιστές διέλυσαν σκόπιμα με στόχο να πάρει τη θέση της το ακίνδυνο για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ), και επιπλέον γ) η δημιουργία-ύπαρξη επαναστατικού ΚΚΕ, που, σε συνεργασία με την τότε σοσιαλιστική Αλβανία, αποτελούσε σ’ εκείνη την περίοδο σοβαρότατο κίνδυνο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη για την τύχη του αντεπαναστατικού αστικού ρεύματος του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, για την ύπαρξη και δράση των σοβιετικών και ευρωπαίων ρεβιζιονιστών.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έτρεμαν το μέγεθος της ηγετικής φυσιογνωμίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και γνώριζαν πολύ καλά το νανοειδές πολιτικο-ιδεολογικό ανάστημα των διαφόρων ΦΛΩΡΑΚΗΔΩΝ, αφού κάμποσες 12δεκάδες απ’ αυτούς ΔΕΝ έφταναν ούτε στο ύψος του αστράγαλου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, γι’ αυτούς ΑΚΡΙΒΩΣ τους λόγους τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ, κρατώντάς τον μια ολόκληρη 35ετία εξόριστο στη Σιβηρία (17 χρόνια «ζωντανό νεκρό» και 18 πεθαμένο), ενώ η μεταφορά της σορού του επιτράπηκε μόλις στα τέλη Δεκέμβρη 1991 δηλ. μετά τη διάλυση του αστικού σοσιαλφασιστικού ΚΚΣΕ .

Συνεχίζεται στο φύλλο του Δεκέμβρη: 70 χρόνια του ΔΣΕ
Διαβάστε Περισσότερα »