«Έφυγε» η αγωνίστρια του ΔΣΕ Ελένη Ροζάκη-Πριόβολου

Στις 17 Γενάρη έπαψε να χτυπά η καρδιά της αγωνίστριας, μαχήτριας του ΔΣΕ, Ελένης Ροζάκη-Πριόβολου, συντρόφισσα της ζωής και της πάλης του επαναστάτη κομμουνιστή Ντίνου Ροζάκη. Κατά τη διάρκεια της τελετής την αποχαιρέτησε, μεταξύ άλλων, και ο σύντροφός μας Ντίνος Ροζάκης με τα παρακάτω λόγια:
«Πολυαγαπητή μου συντρόφισσα Ελένη,
Ύστερα από 88 χρόνια από τη γέννησή σου κι’ εξήντα (60) χρόνια συζυγικής ζωής στις 11:30 ώρα της 17^ης του Γενάρη του 2011 μας άφησες την τελευταία σου πνοή ανάμεσα σε όλους τους δικούς σου, παιδιά κι’ εγγόνια μας καθώς και στην οικιακή βοηθός σου Έλενας Ντάτσοβα, η οποία στάθηκε πάνω στο κεφάλι σου μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η ζωή σου ήταν μια σκέτη περιπέτεια. Συμμετείχες στον εμφύλιο πόλεμο 1946-1949 και σαν παρτιζάνα σε μια μάχη με τον εθνικό στρατό πήρες τραύμα στο ποδάρι και σαν τραυματίας ταλαιπωρήθηκες στα βουνά του Γράμμου-Βίτσι για να βρεθείς τελικά στο Νοσοκομείο του Ελβασάν της Αλβανίας. Όμως το τραύμα στο ποδάρι δεν ήταν θεραπεύσιμο κι’ αυτό έγινε αιτία να μην επιστρέψεις στο βουνό, στο μέτωπο του πολέμου και να σε κρατήσουν σαν νοσοκόμα στο νοσοκομείο του Ελβασάν κι’ εκεί πρόσφερες τις υπηρεσίες σου στους άλλους τραυματίες που ερχόντουσαν απ’ το μέτωπο του Γράμμου-Βίτσι.
Στο χρόνο της παραμονής σου στο νοσοκομείο δόθηκε η ευκαιρία να περάσεις από Υγειονομικό Σχολειό Νοσοκόμων και να ονομασθείς ανθυπολοχαγός υγειονομικού. Την περίοδο αυτή έτυχε κι εγώ σαν τραυματίας στο ποδάρι να εισαχθώ στο ίδιο νοσοκομείο του Ελβασάν. Εκεί έγινε η πρώτη γνωριμία μας που δεν άργησε να καταλήξει σε αλληλουποσχέσεις, οπότε όταν ο ΔΣΕ ηττήθηκε στο Γράμμο-Βίτσι και υποχώρησε στην Αλβανία και σε συνέχεια ύστερα από μερικούς μήνες βρέθηκε στην ΕΣΣΔ στην πόλη Τασκένδη. Έτσι κι’ εμείς βρεθήκαμε σαν πολιτικοί πρόσφυγες στην Τασκένδη. Εκεί δούλεψες σαν εργάτρια στο εργοστάσιο καλωδίων 27 ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ημέρα που επαναπατριστήκαμε στην πατρίδα Ελλάδα το 1976.
Στο Εργοστάσιο καλωδίων δούλεψες φιλότιμα και συνειδητά και γι’ αυτό τιμήθηκες με δεκάδες τιμητικά γράμματα από τη διεύθυνση του Εργοστασίου.
Ήσουνα τύπος ανθρώπου πολύ συναισθηματικός.
Ήσουνα τύπος ανθρώπου που όχι μόνο αγαπούσες δυνατά τους συγγενείς αλλά ήσουνα σε θέση να κάνεις θυσίες γι’ αυτό σου έχει επιφυλαχτεί μια περίοπτη θέση εκεί που οι ψυχές των ανθρώπων ξεκουράζονται και ζουν ανάμεσα στα λουλούδια που λέγεται παράδεισος.
Θα σε θυμόμαστε πάντα
Αιωνία σου η Μνήμη»