Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Αύξηση των εγγεγραμμένων ανέργων στα μητρώα του ΟΑΕΔ τον Ιούλιο 2011

Νέα αύξηση, αυτή τη φορά κατά 1,82%, παρουσίασε ο αριθμός των εγγεγραμμένων ανέργων στα μητρώα του ΟΑΕΔ τον Ιούλιο, σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα. Οι άνεργοι ανέρχονται πλέον σε 699.658 άτομα. Από αυτά 288.961 είναι άνδρες (ποσοστό 41,30%) και 410.697 είναι γυναίκες (ποσοστό 58,70%).

Διαβάστε και το προηγούμενο δημοσίευμα:  Στο 43,1% η ανεργία στους νέους έως 24 ετών – 786.459 οι άνεργοι σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Νορβηγία: Δράση ενάντια στις φασιστικες οργανώσεις από την Κομμουνιστική Πλατφόρμα (μ-λ)

"Απαγορεύστε τις φασιστικές οργανώσεις"
Παρέμβαση στο κέντρο της πρωτεύουσας της Νορβηγίας, το Όσλο, πραγματοποίησε σήμερα το μεσημέρι η Κομμουνιστική Πλατφόρμα (μ-λ) εν μέσω προεκλογικής περιόδου (σε δυο βδομάδες πραγματοποιούνται οι τοπικές εκλογές).

Σημείο της παρέμβασης ήταν η δράση φασιστικών οργανώσεων στη Νορβηγία με αφορμή και το πρόσφατο μακελειό. Οι σύντροφοι άνοιξαν πανό στο οποίο αναγράφονταν "Απαγορεύστε τις φασιστικές οργανώσεις" ενώ διένειμαν και σχετικό προπαγανδιστικό φυλλάδιο.
Διαβάστε Περισσότερα »

Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας: Είμαστε αντίθετοι στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης

Ο πόλεμος που διεξάγεται από το ΝΑΤΟ στη Λιβύη βύθισε τη χώρα στο χάος και τον εμφύλιο πόλεμο. Ο στόχος αυτού του πολέμου ήταν πράγματι η ανατροπή του Καντάφι, για να δημιουργήσουν μια κυβέρνηση που δεν θα μπορεί να αρνηθεί τίποτα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οι υπεκφυγές σχετικά με την «εντολή» που δόθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη έχουν έναν επιπλέον λόγο ύπαρξης: ως τα χθες, στην περίπτωση του Αφγανιστάν, το «πράσινο φως» για μια «περιορισμένη» στρατιωτική επέμβαση, γρήγορα μετατράπηκε σε «γενικευμένη». Το πρόσχημα για ίδρυση της δημοκρατίας - με τις βόμβες - δεν μπορεί να συγκαλύψει μια πραγματικότητα που ισχύει κάθε φορά, ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μπορούν να δημιουργήσουν μια ενιαία «τάξη»: τη δική τους. Η λεηλασία, η καταπίεση, η κυριαρχία και η υποβολή στα συμφέροντά των αρπακτικών δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία.
Είναι σημαντικό να υπάρξει αντίσταση στην προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού που επιδιώκει με όλα τα μέσα για να λάβει την έγκριση όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Ο Σαρκοζί εν μέρει το πέτυχε, αλλά ευτυχώς, πολλές δυνάμεις στη χώρα μας έχουν αρνηθεί την παγίδα της συναίνεσης σε αυτό το αντιδραστικό πόλεμο.
Σε αυτή τον εξοντωτικό πόλεμο, ο Σαρκοζί έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, ωθώντας το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο (CNT) να εμπλακεί στον πόλεμο και οδήγησε πολλές κυβερνήσεις της ΕΕ και άλλους να συμμετάσχουν πλήρως σε αυτή την κατεύθυνση. Ελπίζει να καρπωθεί τα οφέλη για τα γαλλικά μονοπώλια, είτε στην αγορά του πετρελαίου ή στην «ανοικοδόμηση» της χώρας αυτής, ακριβώς όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Ακτή Ελεφαντοστού, υπέστησαν σοβαρές καταστροφές και μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.
Η κατανομή των τομέων του πετρελαίου έχει ήδη αρχίσει. Δυνάμεις που εμπλέκονται περισσότερο στον πόλεμο θέλετε να ξεπεράσουν άλλες, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Γερμανία[...]
Ο πόλεμος κατά της Λιβύης χρησιμοποιείται επίσης από τον ιμπεριαλισμό για να αποκτήσει πρόσβαση σε αυτή τη στρατηγική περιοχή, στα σύνορα της Τυνησίας και της Αιγύπτου. Ο στόχος: να ανακοπεί η διαδικασία της πάλης των λαών των δύο χωρών.
Την ίδια στιγμή οι προσκλήσεις για στρατιωτική επέμβαση στη Συρία αυξάνονται, και πάλι υποτίθεται για να απαλλαγούμε από ένα καθεστώς που καταστέλλει τον εξεγερμένο πληθυσμό, είναι σημαντικό να καταδικάσουμε οποιαδήποτε απόπειρα παρέμβασης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Μεγάλο μέρος της Συριακής αντιπολίτευση έχει ταχθεί ενάντια σε μια τέτοια παρέμβαση: πρόκειται για μια σωστή θέση, τη στηρίζουμε.

Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας
26 Αυγούστου 2011

Διαβάστε Περισσότερα »

Μήνυμα προς το Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Τυνησίας από τη Μ-Λ Οργάνωση “Επανάσταση”

Αγαπητοί σύντροφοι του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών Τυνησίας (PCOT)

Μετά από χρόνια καταπίεσης, φυλακίσεων, βασανισμών και μαρτυρίων από πολλούς γενναίους συντρόφους, το PCOT έχει κερδίσει ακόμα περισσότερο σεβασμό και εκτίμηση στους Τυνήσιους εργάτες και τη νεολαία. Το κόμμα και η ηγεσία του, της οποίας ο σύντροφος Χαμμά πρέπει να μνημονευτεί χωριστά, έχει παίξει μεγάλο ρόλο στην Τυνησιακή εξέγερση και στο διώξιμο του δικτάτορα Μπεν Αλί τον περασμένο χειμώνα. Είμαστε περήφανοι που ανήκουμε στο ίδιο διεθνές κίνημα με το PCOT.

Το Συνέδριό σας πραγματοποιείται σε μια στιγμή που η εξέγερση της Τυνησίας είναι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η εσωτερική και εξωτερική φίλοι του Μπεν Αλί, οι ιμπεριαλιστές που υποστήριξαν το παλαιό καθεστώς, απεγνωσμένα προσπαθούν να θέσουν τέλος στην επαναστατική διαδικασία και να φέρουν τα πράγματα πίσω στην ιμπεριαλιστική και νεοαποικιακή «ομαλότητα». Ο θρασύδειλος ΝΑΤΟϊκός βομβαρδισμός της γειτονικής Λιβύης και η ενεργός διείσδυση των ιμπεριαλιστών και αξιοποίηση των «ανταρτών» της Βεγγάζης είναι σίγουρα μια προειδοποίηση προς τους άλλους λαούς της Βόρειας Αφρικής, απειλώντας τους να υπακούσουν στην ιμπεριαλιστική «νέα παγκόσμια τάξη».
Ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι της Τυνησίας, η νεολαία, οι γυναίκες και οι αγρότες δεν θα αποφέρει στην ιμπεριαλιστική οικόπεδα, και ότι θα συνεχίσουν και να εκπληρώσουν την επαναστατική εθνική και δημοκρατική διαδικασία που έχουν ξεκινήσει. Όσο πιο ισχυρή είναι η επιρροή και η ηγεσία του PCOT τόσο πιο σίγουρη θα είναι η νίκη.
Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε στη χώρα μας με τον τρόπο της πρακτικής αλληλεγγύης προς το PCOT και την Τυνησιακή εξέγερση, θα το εκπληρώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε με τις οποίες δυνάμεις έχουμε.
Σας ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις εργασίες του συνεδρίου, το οποίο σίγουρα θα δώσει νέα ενέργεια και μια ώριμη καθοδήγηση για το εργαζόμενο λαό της Τυνησίας.

  • Ζήτω το παράδειγμα της Τυνησίας!
  • Ζήτω το PCOT!
  • Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!

Με τους επαναστατικούς συντροφικούς χαιρετισμούς μας,

Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση “Επανάσταση” – Νορβηγία

***

Διαβάστε επίσης:

- Ολοκληρώνεται σήμερα το 1ο συνέδριο του ΚΚ Εργατών Τυνησίας - Χαιρετισμός της Π.Ε. της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 προς την ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών της Τυνησίας

- Χαιρετισμός της ICMLPO στο συνέδριο του PCOT από το σ. Raul Marco

- Χαιρετισμός στο πρώτο νόμιμο συνέδριο του PCOT από το APK, Δανία

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Από την συνεισφορά της ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ 1918-55 στο κάμπινγκ της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας (μ-λ) στη Νορβηγία

Τραπεζάκι στο χώρο της εκδήλωσης
Η ομιλία του συντρόφου της  ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ 1918-55 είχε τίτλο "Ελλάδα και κρίση της ΕΕ". Κράτησε λίγο παραπάνω από μία ώρα και στη συνέχεια ακολούθησαν ερωτήσεις για περίπου 30 λεπτά.

Κατά τη διάρκεια της ομιλίας έγινε μια αναδρομή στις πολιτικές εξελίξεις των δυο τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, αναλύθηκαν οι συνέπειες της αντεργατικής επίθεσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, οι αιτίες της οικονομικής κρίσης και παρουσιάστηκε αναλυτικα η πρόταση διεξόδου της ΚΙΝΗΣΗΣ. Η ομιλία συνοδεύτηκε από προβολή φωτογραφιών από την πρόσφατη 48ωρη γενική απεργία ενώ προβλήθηκαν τα κεντρικα σημεία της πρότασης της ΚΙΝΗΣΗΣ σε διαφάνειες.

Οι ερωτήσεις επικέντρωσαν στο πρόβλημα της ανεργίας, στις εκτιμήσεις της ΚΙΝΗΣΗΣ για την εξέλιξη της κρίσης στην υπόλοιπη ΕΕ και στη στάση των άλλων ρευμάτων (χρουτσωφικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί, κλπ.) στο ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ.
Διαβάστε Περισσότερα »

Από τη δράση των αδελφών κόμματων

-Ξεκίνησε το κάμπινγκ της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας (μ-λ) στη Νορβηγία με τη συμμετοχή της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55

-Στο αγγλόφωνο blog δημοσιεύτηκε ο χαιρετισμός της Μ-Λ Οργάνωσης “Επανάσταση” στο πρώτο συνέδριο του ΚΚ Εργατών Τυνησίας. Δείτε: Messsage to the Congress of the Workers' Communist party of Tunisia by M-L group “Revolution”.

Θυμίζουμε ότι έχουμε δημοσιεύσει στα ελληνικά τους χαιρετισμούς της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55, του ΚΚ Εργατών Δανίας και της Διεθνούς Σύσκεψης Μ-Λ Κομμάτων και Οργανώσεων.

- Το ΚΚ Εργατών Γαλλίας κυκλοφόρησε σήμερα ανακοίνωση ενάντια στην επίθεση του ΝΑΤΟ στην Λιβύη.

- Κυκλοφόρησε η πολιτική διακήρυξη της περιφερειακής συνάντησης της Διεθνούς Σύσκεψης Μ-Λ Κομμάτων κα Οργανώσεων στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ξεκίνησε το κάμπινγκ της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας (μ-λ) στη Νορβηγία

Ξεκίνησε χθες το κάμπινγκ της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας (μ-λ) στη Νορβηγία σε τοποθεσία κοντά στο Όσλο.

Την πρώτη μέρα συζητήθηκε το θέμα του φαγητού (πρόσβαση, κατανομή) στον καπιταλισμό και οι αντίστοιχες προοπτικές στο σοσιαλισμό.

Στη σημερινή δεύτερη μέρα η πρώτη ομιλία έχει τίτλο "Τρόμος, φασισμός και ρατσισμός" και αναλύεται το θέμα της σφαγής στη Νορβηγία στις 22 Ιουλίου. Δείτε και τη σχετική ανακοίνωση της Μ-Λ Οργάνωσης "Επανάσταση"   Φασιστική σφαγή στη Νορβηγία.

Το απόγευμα είναι προγραμματισμένη η ομιλία του συντρόφου από την Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 για την κατάσταση στην Ελλάδα. Θα αναλυθεί η θέση της οργάνωσης για το ζήτημα της κρίσης ενώ θα υπάρξει ενημέρωση για την κατάσταση του εργατολαϊκού κινήματος της χώρας μας. Κεντρικά σημεία της ομιλίας θα δημοσιευτούν σύντομα.

Διαβάστε επίσης:
Contribution to the “Revolutionary Summer Camp 2009” in Denmark

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

“Κόκκινο” κάμπινγκ στη Νορβηγία στα τέλη Αυγούστου

25-28 Αυγούστου θα πραγματοποιηθεί το “Κόκκινο κάμπινγκ” της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας (μ-λ) σε περιοχή κοντά στο Όσλο της Νορβηγίας.

Η θεματολογία περιλαμβάνει θέματα όπως: Τρόμος και φασισμός, Νορβηγικός ιμπεριαλισμός, η πάλη για το φαί, κρίση στην ΕΕ.

Στο κάμπινγκ έχει προσκληθεί και θα συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 να δώσει ομιλία για την κατάσταση στην Ελλάδα. Θα αναλυθεί η θέση της οργάνωσης για το ζήτημα της κρίσης ενώ θα υπάρξει ενημέρωση για την κατάσταση του εργατολαϊκού κινήματος της χώρας μας.

Οι Νορβηγοί κομμουνιστές αλλά και ολόκληρη η εργατική τάξη της Νορβηγίας παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη χώρα μας. Η αδελφή οργάνωση “Επανάσταση” στο πρόσφατο φύλλο του εντύπου της φιλοξενεί συνέντευξη της οργάνωσής μας: Interview to Revolusjon! - We owe nothing and we will not pay!

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Οι τελευταίοι εθελοντές αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας

Το 2003 κυκλοφόρησε το βιβλίο του αγωνιστή αντάρτη του ΔΣΕ ΛΑΜΠΡΟΥ ΕΛ. ΚΟΡΕΛΗ με τίτλο "ΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ". Παρακάτω δημοσιεύουμε απόσπασμα από το Ι κεφάλαιο:

Στα τέλη Ιουνίου-αρχές Ιουλίου του έτους 1948, για πρώτη φορά διείσδυσαν τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) στην περιοχή Βάλτου του Νομού Αιτωλοακαρνανίας και Ζυγοχωρίων του Νομού Άρτας. Εδώ στην περιοχή του Ζέρβα, ο κόσμος ήταν αφάνταστα εχθρικός προς το ΔΣΕ και γενικότερα προς το δημοκρατικό-αριστερό φρόνημα.

Αρχικά ξέσπασαν μάχες στα χωριά Σακαρέτσι, Εμπεσό, Ντούνιστα και την 1η Ιουλίου άρχισε η μεγάλη μάχη της Αμφιλοχίας, η οποία οδήγησε σε ήττα τους αντάρτες, όπως μάθαμε τις επόμενες ημέρες.

Μετά, τα αντάρτικα τμήματα μετά— κινήθηκαν προς την περιοχή Ζυγοχωρίων, όπου επικράτησε αναταραχή στον κόσμο. Σχεδόν στο σύνολο του παράτησε τις δουλειές του, το βίος του και το σπίτι του και έτρεχε να σωθεί προς την Άρτα και τις κωμοπόλεις Κομπότι και Πέτα. Να σωθεί, αλήθεια, από ποιον; Ο ΔΣΕ είχε αποδείξει εμπράκτως ότι ήταν πολύ φιλικός προς τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα φιλικός προς το λαό της υπαίθρου, που ήταν και το στήριγμα του στους αγώνες του.

Υπήρχαν, όμως, και αρκετοί αριστεροί, κυρίως στα χωριά Άνω Πέτρα και Κλειστό. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς είχαν επιχειρήσει να βγούνε από την περιοχή προς τα Θεσσαλικά Άγραφα, ακόμα το έτος 1947, για να πάρουν επαφή με αντάρτικα τμήματα. Δεν τα κατάφεραν, όμως, γιατί ήταν πιασμένα όλα τα περάσματα προς τα εκεί από στρατό, χωροφυλακή και το χειρότερο από άνδρες των Μονάδων Αυτοάμυνας Υπαίθρου (ΜΑΥ). Αυτοί οι αγωνιστές περίμεναν πως και πως να βρούνε την ευκαιρία να φύγουν στο βουνό.

Το βράδυ, στις 7 Ιουλίου, οι αντάρτες μπήκαν στα χωριά Φωτεινό, Δημαριό, Άνω Πέτρα, Διάσελο, Κλειστό, Λεβίτσικο και σε άλλα της γύρω περιοχής. Στην Άνω Πέτρα, στην πλατεία του χωριού και σε άλλα σημεία, οι αντάρτες σε παρέες από τέσσερις και πέντε, συνομιλούσανε εγκάρδια με τους λίγους πολίτες που είχαν μείνει στο χωριό.

Από μια Διμοιρία ανταρτών οργανωμένα αντήχησε το γνωστό από την Εθνική Αντίσταση αντάρτικο τραγούδι

Βροντάει ο Όλυμπος και πάλι
Στη Γκιώνα πέφτουν κεραυνοί
Σιούνται στεριές και τα πελάγη
Όπλων ακούγεται κλαγγή και συνέχεια.

Και σε άλλο σημείο του χωριού, από άλλη παρέα ανταρτών ακούστηκε το τραγούδι:

Το ΕΑΜ ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ μαζί,
Είμαστε όλοι ενωμένοι και πιστοί.
Και ένα σύνθημα απ' όλους αντηχεί,
Εμπρός Δημοκρατία Λαϊκή και συνέχεια.

Εμείς οι λίγοι που είχαμε μείνει στο χωριό ήμασταν όλοι δημοκρατικών και αριστερών πεποιθήσεων, πρώην ΕΛΑΣίτες και ΕΠΟΝίτες, ανταμώσαμε με τους αντάρτες και συμμετείχαμε σε αυτές τις εκδηλώσεις.

Οι αντάρτικες υπηρεσίες δεν είχαν κάνει στο χωριό ούτε επιστράτευση νέων μαχητών ούτε επίταξη ζώων, ούτε πήραν τρόφιμα και άλλα πράγματα από τα εγκαταλειμμένα σπίτια. Πήραν μόνο ότι τους έδωσε ο κόσμος και τους είχε δώσει αρκετά. Για κάποια σκοπιμότητα, ίσως, αγοράσανε από κάποιους δυο-τρία φορτώματα σιτάρι.

Την άλλη μέρα, από τα χαράματα, άρχισε η μάχη. Ο Κυβερνητικός Στρατός κινήθηκε από τρία-τέσσερα σημεία από τις κωμοπόλεις Πέτα και Κομπότι. Κατά το μεσημέρι γίνονταν μάχες στα πρώτα υψώματα και αντερείσματα στις κατευθύνσεις: Πέτα-Κλειστό, Κομπότι-Φωτεινό-Άνω Πέτρα.

Όταν οι αντάρτες ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν το χωριό, εμείς οι εθελοντές ήδη είχαμε μαζέψει τις ισχνές αποσκευές μας και συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία του χωριού, έξω από το σχολείο, έτοιμοι να ακολουθήσουμε μαζί τους. Με θερμά λόγια μας μίλησε ο Πολιτικός Επίτροπος της 144 Ταξιαρχίας Παύλος Μπέϊκος. Μας καλωσόρισε στον Επαναστατικό Στρατό, στον αγώνα για ελευθερία, ανεξαρτησία και δικαιοσύνη, για μια καινούρια ζωή του λαού μας.

Από την Άνω Πέτρα βγήκαμε 17 εθελοντές αντάρτες όλοι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, οι περισσότεροι πρώην ΕΛΑΣίτες μαχητές, οι νεότεροι αγωνιστές της μαχητικής ΕΠΟΝ. Οι μαχητές και οι αξιωματικοί αντάρτες που παραβρέθηκαν εκεί με βαθιά συγκίνηση παρακολουθούσαν αυτή τη σεμνή τελετή. Θαύμαζαν τον μπάρμπα Βασίλη Τσιάτσιο με τα δυο του παιδιά, τον Αποστόλη και το Γρηγόρη, πρώην ΕΛΑΣίτες και οι δυο. να παίρνουν την ανηφόρα για το αντάρτικο και μάλιστα με τα ζώα τους, τα μουλάρια τους. Πίσω τους αφήνανε την κυρά-Πάτρα, σύζυγο του μπάρμπα-Βασίλη με το μεγαλύτερο γιο τους, το Λάμπρο, κρατούμενο στην χωροφυλακή της περιοχής. Το ζευγάρι των δουλευτάδων μουλαριών τώρα δε χρειαζόταν πια κανενός, τα χωράφια θα παρέμεναν χέρσα, άσπαρτα, για πολύν καιρό.

Εξίσου συγκινητική ήταν και η περίπτωση των Σπυροκωσταίων, του μπάρμπα-Ανδρέα και του αδερφού του Αποστόλη, οι οποίοι αφήνανε πίσω τους συζύγους με τέσσερα και τρία παιδιά αντίστοιχα η καθεμία. Ακολούθησε μαζί τους ο μεγαλύτερος γιος του Ανδρέα, ο ΕΠΟΝίτης Κώστας. Σύζυγο με τρία παιδιά άφησε επίσης και ο Φάνης Κορέλης, ένας φλογερός και δραστήριος επαναστάτης, ο οποίος μόλις είχε γυρίσει από την εξορία στην Ανάφη.

Την ιδια μέρα, εθελοντές αντάρτες βγήκανε και από το χωριό Τσιρκίστα, το σημερινό Κλειστό και ήταν ο Αλέξανδρος και Βασίλης Μπαλαδημαίοι, ο Κώστας Τζαβέλας, δυο Μπαλαδημαίοι ακόμα, ο Γιώργος Λιάχνης και δυο γενναίες όμορφες και χαριτωμένες κοπέλες, η Όλγα Νάκου και η Ελένη Τζαβέλα, αποφασισμένες κι αυτές να συνεχίσουν τον αγώνα που ξεκίνησαν οι δικοί τους και οι ίδιες στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης. Η πράξη αυτών των κοριτσιών ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Το να καταταχτούν εθελόντριες αντάρτισσες τον Ιούλιο μήνα του έτους 1948 ήταν μεγάλο τόλμημα, όταν ακόμα και οι πιο ψύχραιμοι πιστεύανε πως είχαν στενέψει αισθητά τα περιθώρια σύντομης και εύκολης επικράτησης του ΔΣΕ, ιδιαίτερα μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Κυβερνητικού Στρατού στη Ρούμελη με το κωδικό όνομα «Χαραυγή» και την εκτόπιση του αγροτικού πληθυσμού από την ύπαιθρο χώρα, όπου ελίσσονταν αντάρτικα τμήματα.

Επιτέλους, ήρθε η ώρα να ιδούνε τον ήλιο της λευτεριάς, αυτό που πιστεύαμε εμείς τότε, τα τρία αδέρφια Σαπρίκη, από το χωριό Σελλάδες, οι οποίοι κρύβονταν εκεί στην περιοχή τους επί τρία ολόκληρα χρόνια, από τον καιρό της παράδοσης των όπλων από τον ΕΛΑΣ, για να γλιτώσουν από τα νύχια των παρακρατικών ομάδων. Αυτοί δεν είχαν την τύχη να βρεθούνε στον κατάλογο με εκείνους των πέντε χιλιάδων περίπου στελεχών του ΕΛΑΣ που είχαν φυγαδευτεί στη Γιουγκοσλαβία, στο γνωστό μας Μπούλκες.

Την ίδια μέρα βγήκαν ακόμα δυο-τρεις εθελοντές αντάρτες από τα απέναντι από το Άραχθο χωριά και πάντως σε άλλα αντάρτικα τμήματα, ίσως της Ιης ή της VΙΙΙης Μεραρχίας.

Στο μεταξύ οι μάχες συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση, Φλέγονταν ο τόπος σε πολλά υψώματα και αντερείσματα των Ζυγών της περιοχής (Ζυγοί είναι αντερείσματα και από τις δυο πλευρές της κύριας κορυφογραμμής, που καταλήγουνε σε βαθιές χαραδρώσεις). Τα αντάρτικα τμήματα οργανωμένα οπισθοχωρούσαν προς τον ορεινό όγκο του Γαβρόβου, που είναι η συνέχεια των πανύψηλων Τζουμέρκων προς νοτιοανατολικά, προς τα Αγραφιώτικα βουνά.

Τις επόμενες δυο-τρεις ημέρες γνωριστήκαμε με τα αντάρτικα τμήματα όπου είχαμε ενταχθεί και πάντως μέσω συζητήσεων με τους καινούριους συναγωνιστές μας και όχι με κάποια επίσημη ενημέρωση.

Εδώ ήταν η 144 Ταξιαρχία της ΙΙης Μεραρχίας, με Διοικητή τον πρώην μόνιμο αξιωματικό, Συνταγματάρχη του ΔΣΕ, Γεώργιο Αθανασίου, από το Λιανοκλάδι Φθιώτιδας, με Επιτελάρχη τον επίσης Συνταγματάρχη του ΔΣΕ Τσιοπανάκη και πολιτικό επίτροπο τον Παύλο Μπέϊκο. Η Ταξιαρχία είχε στη δύναμη της εδώ, σε αυτήν την επιχείρηση, μόνο δυο από τα τρία Τάγματα της, το 2° με Διοικητή τον Περικλή (Γιώργο Χουλιάρα) και το 3°, αυτό της Δημοκρατικής Νεολαίας, με Διοικητή τον περίφημο νεαρό Αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ Δαφνομήλη. Είχε ακόμα στη δύναμη της ένα λόχο βαρέων πολυβόλων και όλμων.

Το 1° Τάγμα αυτής της Ταξιαρχίας, με Διοικητή τον άλλο θρυλικό καπετάνιο, τον Παπούα (Νίκο Διένη) είχε μείνει στο χώρο της Ρούμελης. Μαζί με αυτήν την Ταξιαρχία ήταν και η Διοίκηση της Μεραρχίας, με Διοικητή το Διαμαντή (Γιάννη Αλεξάνδρου, από την Αγόριανη Παρνασσίδας) το θρυλικό και δοξασμένο αρχηγό του αντάρτικου της Ρούμελης. Επιτελάρχης της Μεραρχίας ήταν ο Κώστας Ανθής και πολιτικός Επίτροπος ο Κοτσάβρας.

Εμείς οι νεοενταγμένοι ακολουθούσαμε τα αντάρτικα τμήματα. Μερικοί από τους Ανωπετρίτες, μεταξύ των οποίων ο Ευάγγελος Μαλτέζος, ο Αχιλλέας Καραγιώργος, ο Κώστας Γιάννος, ο Φώτης Νικολός, ο Θεοχάρης Τάτσης, ο Κώστας Τάτσης του Νικολάου και άλλα παιδιά, για τρεις ημέρες συνέχεια, μεταφέραμε τραυ­ματίες με φορεία, από την περιοχή Διάσελου-Δημαριού έως τα Άγραφα του Νομού Ευρυτανίας.

Οι μάχες συνεχίζονταν και στις 9 Ιουλίου, έως αργά το βράδυ, όταν όλα τα αντάρτικα τμήματα είχαν υποχωρήσει προς τον ορεινό όγκο του Γαβρόβου, προς τα χωριά Βελεντσικό, Σκουλικαριά, Γιαννιώτη* ενώ και οι δυνάμεις του αντίπαλου στρατού είχαν εγκαταλείψει την καταδίωξη μας.

Αργότερα μάθαμε ότι στα υψώματα Παναγιά Δημαριού σκοτώθηκε ο Κώστας Σαπρίκης, ο ένας από τους τρεις ΕΛΑΣίτες που κρύβονταν τρία ολόκληρα χρόνια εκεί στην περιοχή τους.

Το επεισόδιο αυτό είχε αρνητικό αντίκτυπο στους νεοενταγμένους για τον άδικο χαμό του Κώστα Σαπρίκη, ενώ στους παλιότερους, για τον τρόπο με τον οποίο υποδέχτηκαν τον νέο μαχητή στις γραμμές τους.

Στην περιοχή Βελεντσικού-Σκουλικαριάς η 144 Ταξιαρχία έμεινε τρεις-τέσσερες ημέρες, καθώς στο ορεινό κεφαλοχώρι Βουλγαρέλι, της παραπλεύρως περιοχής, πραγματοποιούνταν εκείνες τις ημέρες ευρεία σύσκεψη στελεχών του Κλιμακίου Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας (ΚΓΑΝΕ). Μετά ανενόχλητοι δρασκελίσαμε την οροσειρά Γαβρόβου, κατεβήκαμε πίσω στον Αχελώο, τον περάσαμε στη γέφυρα του Αυλακιού και στη συνέχεια τραβήξαμε για τα Άγραφα, διαβαίνοντας από τα ερημωμένα πια χωριά Τοπόλιανα, Λιμέρι, Γράνιτσα και Μοναστηράκι.

Εδώ, στο τελευταίο αυτό χωριό, η επιμελητεία της Ταξιαρχίας άναψε φωτιές και έστησε καζάνια, προκειμένου να σιτίσει τον καταταλαιπωρημένο στρατό της, με τα λίγα αποθέματα που είχε εξοικονομήσει κατά την εκστρατεία του στις περιοχές Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας και Ζυγοχωρίων Άρτης. Την ίδια μέρα ανεβήκαμε στα Άγραφα - είχε νυχτώσει πια, όταν φτάσαμε στο χωριό. Το χωριό έσφυζε από ζωή, πολλοί αντάρτες, λεύθεροι και ανέμελοι, σε παρέες γυρίζανε εδώ και εκεί. Ήτανε και λίγοι πολίτες Αγραφιώτες. Μερικά σπίτια φωτίζονταν μάλιστα, με λάμπες πετρελαίου φυσικά. Στον κορμό ενός δένδρου ήταν καρφωμένη και έκαιγε μια λάμπα ασετιλίνης που έριχνε άπλετο φως στην πλατεία του χωριού. Το τραγούδι έδινε και έπαιρνε σε δυο-τρεις μεγάλες παρέες ανταρτών.

Τα αντάρτικα τραγούδια ενθουσιάζανε αφάνταστα, είχανε συντεθεί κατά τρόπο για να τραγουδιούνται από πολλούς μαζί, χορωδιακά και, είτο δυνατόν, με πολυφωνία. Στα περισσότερα προσαρμόζονταν αρμονικά διάφορα επίκαιρα συνθήματα, όπως π.χ. «Μάααρκος-Μάααρκος!», «Δημοκρατία Λαϊκή-Λαϊκή! »κ.α.

Την άλλη μέρα το βράδυ μετακινηθήκαμε προς την ίδια κατεύθυνση νοτιο-ανατολικά πάντα, για την περιοχή Κεράσοβου-Χρυσοχωρίου-Βίνιανης, πιο κοντά προς το Καρπενήσι. Αυτούς τους ρουμελιώτες τους τράβαγε η ιδιαίτερη τους πατρίδα. Ο τοπικισμός, άλλωστε, ήταν βασικό χαρακτηριστικό ιδιαίτερα του αντάρτικου της ρομαντικής περιόδου.

Διανύσαμε μια απόσταση 15-20 χιλιομέτρων και φτάσαμε και στρατοπεδεύσαμε βορείως του πανύψηλου βουνού Καυκί, απόλυτου υψομέτρου κορυφής 173 3 μ. Εδώ μας περίμεναν τα αντάρτικα τμήματα της 172ης Ταξιαρχίας και το 1ο Τάγμα της 144 Ταξιαρχίας, το Τάγμα του θρυλικού Παπούα. Από τον τρόπο της στρατοπέδευσης μας καταλάβαμε πως εδώ θα καθίσουμε για λίγες ημέρες.

Όποιοι και όταν δεν είχαμε υπηρεσία και πρώτα από όλους τα κορίτσια, κατεβαίνανε λίγο πιο χαμηλά, στα μικρορέματα, για να βάλουμε μπουγάδα, να λουστούνε και να φροντίσουνε το φτωχό ιματισμό τους. Οι ζωηρές κουβέντες, τα αστεία και το χιούμορ των κοριτσιών και των αγοριών μαζί, στο φόντο αυτού του ολάνθιστου και πανέμορφου τοπίου και ιδιαίτερα ο ανεπανάληπτος και καταπραϋντικός ήχος του γάργαρου, τρεχούμενου νερού στα ρέματα συνέθεταν μια μαγευτική αρμονία φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος.

Πιο κάτω, χαμηλά, στα ισιώματα του εδάφους, έβοσκαν καμιά δεκαριά γελάδια. Φαίνεται πως είχε φροντίσει η 172 Ταξιαρχία να εξασφαλίσει κάποιες προμήθειες, που ήταν εντελώς απαραίτητες ιδιαίτερα αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή. Ανάψαμε φωτιές και στηθήκανε και εδώ τα καζάνια των επιμελητειών.

Ας αφήσουμε όμως τους αντάρτες να ξεκουράζονται και να απολαμβάνουν αυτό το γαλήνιο και μαγευτικό .τοπίο, για το οποίο κάποιοι άλλοι, σε άλλους οπωσδήποτε καιρούς, θα πληρώνανε πανάκριβα για να το απολαύσουνε για δυο-τρεις ημέρες και εμείς ας ασχοληθούμε λίγο ακόμα με τους, όντως πιστούς στις αρχές της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, Ζυγοχωρίτες εθελοντές αντάρτες.

Πως συνέβαινε, λοιπόν, να βγαίνουνε στο βουνό εθελοντές αντάρτες τον Ιούλιο μήνα του έτους 1948, όταν τα γεγονότα και οι εξελίξεις των πολιτικών πραγμάτων έδειχναν ότι ο αγώνας του ΔΣΕ έμπαινε σε μια καθόλα κρίσιμη, αν όχι εντελώς αδιέξοδη φάση;

Τι ήταν η ενέργεια τους αυτή; Υπέρτατη φιλοδοξία για μια καινούργια ζωή; Αδιαφορία για τη ζωή τους; Μήπως άγνοια της πραγματικής κατάστασης; Ας ανατρέξουμε περιληπτικά στην πολιτική κατάσταση, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί τα πρώτα χρόνια, 1945, 1946 και αρχές 1947, μετά και εξαιτίας της υπογραφής της συμφωνίας της Βάρκιζας.

“Ανασύνταξη”, Αρ. Φύλ. 210 1-31 Αυγούστου 2005

Διαβάστε Περισσότερα »

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: ΑΙΩΝΙΑ ΘΑ ΚΟΧΛΑΖΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΑΙΩΝΙΑ ΘΑ ΚΟΧΛΑΖΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Κάτω η εξουσία
των συνθηκολόγων
και των καπιταλιστών!
Εμείς είμαστε η φωνή
της θέλησης της πλέμπας,
της εργατικής πλέμπας
όλου του κόσμου.
Ζήτω το κόμμα,
που χτίζει τον κομμουνισμό!
Ζήτω η εξέγερση
για την εξουσία των Σοβιέτ!

Μετάφραση: Δ. Π.

“Ανασύνταξη”, Αρ. Φύλ. 174 15-30 Γενάρη 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

60 χρόνια από την ίδρυση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ)

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω ένα κείμενο που αφορά στην ίδρυση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ)
Εφημερίδα Ανασύνταξη, αρ. φύλ. 238 15-31 Νοέμβρη 2006
55 χρόνια από την ίδρυση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ)
Ο Νίκος Ζαχαριάδης εμπνευστής της δημιουργίας «Ενιαίου Δημοκρατικού Συνασπισμού»-ΕΔΑ με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ
Αρχές Αυγούστου (01/08/1951) συμπληρώθηκαν 55 χρόνια από την ίδρυση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ)*, με πρόεδρο το γιατρό Γιάννη Πασαλίδη, ενός κόμματος με μεγάλη συμβολή στην πάλη της εργατικής τάξης και του λαού μας και συνεχείς σκληρούς αγώνες
ενάντια στο ντόπιο μοναρχοφασισμό-καπιταλισμό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό καθώς και κατά του ιμπεριαλισμού γενικότερα, με πλούσιους αντιφασιστικούς και αντιϊμπεριαλιστικούς αγώνες και σημαντικές προοδευτικές παραδόσεις στην πολιτική ιστορία της χώρας.
Οι σημερινές σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ δεν αναφέρθηκαν καθόλου στη φετινή επέτειο της ίδρυσης της ΕΔΑ, αλλά και όταν αναφέρονται, κυριαρχημένες από έναν τυφλό αντιζαχαριαδισμό-αντιΚΚΕ 1918-55, διαστρεβλώνουν κατάφορα την ιστορική πραγματικότητα σχετικά με την ίδρυση της ΕΔΑ και το περιεχόμενο του προγράμματός της. Οι μεν πρώτοι δεν αναφέρονται σχεδόν καθόλου στην ΕΔΑ, ενώ οι δεύτεροι, όταν αναφέρονται, παρουσιάζουν την ίδρυσή της μόνο ως έργο διαφόρων αντιφασιστικών δυνάμεων της χώρας, αποσιωπώντας τον αποφασιστικό και καθοριστικό ρόλο του επαναστατικού ΚΚΕ, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, που είχε την έμπνευση και την πρωτοβουλία για την ίδρυσή της, αμέσως μετά τον τερματισμό της ένοπλης πάλης του ΔΣΕ, σε κείνες τις πολύ σκληρές και δύσκολες για τον τόπο και το λαό μας συνθήκες της δεκαετίας του 1950.
Ετσι, λοιπόν, για σειρά λόγους, όχι μόνο ιστορικούς αλλά και επίκαιρους πολιτικούς επιβάλλεται η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.
Μετά την απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ για υποχώρηση του ΔΣΕ αφού δεν υπήρχαν πλέον προοπτικές νίκης στο άμεσο μέλλον, μπροστά στο Κόμμα έμπαιναν, μετά τον τερματισμό των 3,5 χρόνων ηρωικού ένοπλου αγώνα των ανταρτών ενάντια στο ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον
αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, νέα πολιτικά καθήκοντα για τη συνέχιση της πάλης στις νέες συνθήκες, με εκτός νόμου το ΚΚΕ.
Σαράντα μόλις μέρες μετά το πέρασμα των δυνάμεων του ΔΣΕ στην Αλβανία, τέλη του πρώτου δεκαήμερου του Οκτώβρη (9/10/1949) συνήλθε εκεί η 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, μια απ’ τις σημαντικότερες του Κόμματος, γιατί οι ορθές αποφάσεις της καθόρισαν τα νέα καθήκοντά του, μεταξύ των οποίων και της δημιουργίας «ενιαίου δημοκρατικού συνασπισμού σ’ όλη τη χώρα», που συνέβαλαν αποφασιστικά-καθοριστικά στην ανάπτυξη της πάλης εργατιάς-αγροτιάς και ολόκληρου του λαού κατά του μοναρχοφασισμού-καπιταλισμού αλλά και των αμερικανοΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών.
Στην «Απόφαση» με τίτλο «η νέα κατάσταση και τα καθήκοντά μας» της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (9/10/1949) αναφέρεται: «γ) με βάση το πρόγραμμα για τη δημοκρατικοποίηση της Ελλάδας, την ανεξαρτησία και την υπεράσπιση της ειρήνης, το ΚΚΕ πρέπει, σε στενή συνεργασία με το ΑΚΕ το κόμμα της εργαζόμενης Αγροτιάς, που πάλεψε μαζί μας στα βουνά, να δημιουργήσει πλατύ δημοκρατικό συνασπισμό. Ο συνασπισμός αυτός θα ενώνει όλον τον εαμικό κόσμο, όλους τους δημοκράτες, όλους εκείνους που δέχονται ένα μίνιμουμ πρόγραμμα δημοκρατικοποίησης της Ελλάδας. Ο δημοκρατικός συνασπισμός πρέπει να οργανώσει τους δημοκράτες και πατριώτες στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα χωριά, στις συνοικίες, παντού όπου δουλεύουν και ζουν, και να χρησιμοποιήσει όλες τις νόμιμες μορφές πάλης κοινοβουλευτικές και μη» (σελ. 17).
«
ζ). Το Κόμμα πρέπει, χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες που υπάρχουν, να βγάλει στην Αθήνα νόμιμη, περιοδική, πολιτική εφημερίδα»
η) χωρίς αναβολή το Κόμμα πρέπει να προετοιμάσει και να στείλει στις μεγάλες πόλεις ολόκληρη σειρά κομματικά στελέχη, για το δυνάμωμα και την αναδιοργάνωση των τοπικών κομματικών οργανώσεων και για την εξασφάλιση της εφαρμογής της καινούργιας γραμμής»
(σελ. 18). Ταυτόχρονα προς το τέλος η «Απόφαση» διαπιστώνει: «με επικεφαλής την ανακατανίκητη χώρα του σοσιαλισμού και οδηγητή το Μεγάλο Στάλιν παντού προχωρούν οι δυνάμεις της ειρήνης, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Χαρά και εθνουσιασμό γέμισε τις ψυχές των εργαζομένων, παντού, το κοσμοϊστορικό γεγονός της ανακήρυξης της λαϊκής δημοκρατίας της Κίνας (σελ. 17-19) («το ΚΚΕ, ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΤΟΜΟΣ 7ος 1949-1955», σελ. 17-19, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1995).
Αργότερα, τον Απρίλη του επόμενου χρόνου, στην «Απόφαση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ» (26/4/50), ανάμεσα στα άλλα σημειώνεται: «ένα πρόγραμμα ζητά ο λαός: Ψωμί-Δημοκρατία-Ανεξαρτησία-Ειρήνη.
Μια άμεση επιτακτική απαίτηση έχει:
- Γενική χωρίς όρους αμνηστία.
- Να γκρεμιστούν τα Μακρονήσια.
Ένα παλλαϊκό πόθο: να διαφυλαχτεί η ειρήνη με όλα τα μέσα.
Μια Οργάνωση μπορεί να ανταποκριθεί στη λαϊκή αυτή επιταγή:
Ο ενιαίος δημοκρατικός συνασπισμός σ’ όλη τη χώρα.
Κοινό πολιτικό, δημοκρατικό πρόγραμμα, που θα συνενώσει όλους τους έλληνες που θέλουν μια λεύτερη, ειρηνική Ελλάδα, ικανή να θρέψει τα παιδιά της με τον κόπο και το μόχθο τους. Οι διαφορές του παρελθόντος ας μπουν στην μπάντα. Ας δώσουμε το χέρι στους χτεσινούς αντίπαλους. Ας ξεχάσουμε τις χτεσινές αντιθέσεις μας, μια και σήμερα παλεύουμε για τον ίδιο σκοπό που είναι: πάνω απ’ όλα, το συμφέρον του Λαού και της Ελλάδας.
Ενιαία δημοκρατική δράση, έξω και μέσα απ’ τη Βουλή, για το πιο πάνω πρόγραμμα. Ενότητα και δημοκρατική πειθαρχία, σαν απαραίτητος όρος για την επιτυχία
(στο ίδιο σελ. 28).
Το Κόμμα επανέρχεται και στην 3η Συνδιάσκεψη (Οκτώβρης 1950) όπου σημειώνεται: «
9. Κεντρική, ανώτατη πολιτική έκφραση και πάλης του λαού για τα δίκαιά του πρέπει να ’ναι το πανελλαδικό, παλλαϊκό μέτωπο ή συνασπισμός όλων των λαϊκών προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, οργανώσεων, κομμάτων, παραγόντων, προσωπικοτήτων της χώρας. Ο αγωνιστικός δημοκρατικός αυτός συνασπισμός θα πρέπει ν’ απομονώσει και να αποξενώσει όλους τους κεντρωτικούς και ψευτοσοσιαλιστικούς ρεφορμιστικούς αγροτοκάπηλους και συμβιβαστικούς παράγοντες και οργανώσεις, που για αποστολή έχουν, στην περίοδο της γενικής πολιτικής κρίσης στη χώρα, να ευνουχίσουν το λαϊκό αγώνα και να στερεώσουν την εξουσία της πλουτοκρατίας και της αμερικανοκρατίας.
Με ένα καθαρό αγωνιστικό, λαϊκό πρόγραμμα πάλης για την ειρήνη – τη λαϊκή επιβίωση – τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, δίχως άγγλους και αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ενάντια στην αποικιοποίηση, τον αμερικανικό πόλεμο, το λαϊκό αφανισμό, τη μοναρχοφασιστική αποχαλίνωση και την παλατιανή στρατοκρατία, ο λαϊκός δημοκρατικός συνασπισμός, που θα στηρίζεται εσωτερικά στο λαό και διεθνώς στο παγκόσμιο μέτωπο ειρήνης και δημοκρατίας, και που στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής θα παλέψει ενάντια στο φασιστικό άξονα Αθήνα-Βελιγράδι και για μια στενή, αδελφική συνεργασία με τις Λαϊκές Δημοκρατίες, πρώτ’ απ’ όλα με τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Αλβανίας και Βουλγαρίας και με τη Σοβιετική Ενωση, μπορεί ο Λαϊκός Δημοκρατικός Συνασπισμός να συνενώσει όλους τους τίμιους πατριώτες και εργαζόμενους έλληνες σ’ ένα ακαταμάχητο μέτωπο πάλης και να τους οδηγήσει στη νίκη.
10.
Ψυχή, κινητήρια και ηγέτρια δύναμη στην πάλη του Λαού, για το ψωμί, την ειρήνη και τη νίκη είναι το ΚΚΕ» («το ΚΚΕ, ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΤΟΜΟΣ 7ος 1949-1955», σελ. 68-69, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1995).
Στην «Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και του ΠΓ της ΚΕ του ΑΚΕ» (7/3/51) για τις «δημοτικές και κοινοτικές εκλογές» της 15 του Απρίλη 1951 αναφέρεται: «4. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας και το Αγροτικό Κόμμα της Ελλάδας θα αγωνιστούν για να σχηματιστεί ένα πλατύ παλλαϊκό μέτωπο ή συνασπισμός όλων των λαϊκών οργανώσεων, προσωπικοτήτων, όλων των δημοκρατικών και πατριωτικών στοιχείων του τόπου, ενάντια στο μέτωπο της εθνικής προδοσίας» (στο ίδιο σελ. 133), ενώ στην «Ανακοίνωση του ΚΚΕ και του ΑΚΕ» (31/5/51) γίνεται λόγος για «ενότητα. Πανδημοκρατικό μέτωπο και παλλαϊκή οργάνωση, κινητοποίηση και δράση: εκλογές άμεσες με ανόθευτη αναλογική. Για να ψηφίσει ο λαός: Ειρήνη-Ανεξαρτησία-Δημοκρατία» (σελ. 153).
Ακόμα σ’ άλλη «Ανακοίνωση του ΚΚΕ και του ΑΚΕ» (15/6/51) γίνεται λόγος «για ένα ρωμαλέο αγωνιστικό πανδημοκρατικό μέτωπο» (σελ. 154).
Στην «Πρόταση του ΑΚΕ και του ΚΚΕ για τις εκλογές» (7/7/51) σημειώνεται: «για να φυλάξουμε την Ελλάδα από το βάραθρο όπου τη σπρώχνει η αμερικανοκρατία, ένας τρόπος υπάρχει: να οργανωθεί πανελλαδικά σ’ ένα πανδημοκρατικό συνασπισμό (ΠΑΣ) ο κόσμος που έχει για σύμβολό του: Ειρήνη-Λευτεριά-Ανοικοδόμηση-Δουλειά-Αμνηστία. Ε.Λ.Α.Δ.Α.» (σελ. 162).
Ολες οι προσπάθειες του ΚΚΕ, παρά τις όποιες δυσκολίες, κατέληξαν στην ίδρυση της ΕΔΑ στις αρχές Αυγούστου, η οποία συμμετείχε στις εκλογές της 9ης Σεπτέμβρη 1951 για τις οποίες η «Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και του ΠΓ της ΚΕ του ΑΚΕ (21/9/1951) σημειώνει: «
στις 9 του Σεπτέμβρη ο λαός μας, για μια ακόμα φορά, απόκρουσε και καταδίκασε αυτές τις αμερικάνικες επιδιώξεις. Το στρατόπεδο της ειρήνης, της δημοκρατίας, της αμνηστίας, που στις εκλογές εκπροσώπησε η ΕΔΑ, βγήκε από την εκλογική μάχη πιο ισχυρό, παρά την τρομοκρατία, τις απερίγραπτες νοθείες και την ξετσίπωτη διαρπαγή ψήφων της ΕΔΑ και μέσα ακόμα από τις κάλπες… Γύρω από τον Παπάγο συσπειρώθηκε η αμερικανοκρατία, η ντόπια πλουτοκρατία και η στρατοκρατική μαφία «ΙΔΕΑ», που δούλεψαν λυσσασμένα να τον επιβάλουν με όλα τα μέσα… Ο λαός, οι δημοκρατικές δυνάμεις πέτυχαν μια σημαντική νίκη, στην πάλη του για την Ειρήνη-Δημοκρατία-Αμνηστία. Κι αν η ΕΠΕΚ του Πλαστήρα δεχόταν να πραγματοποιούσε την πανδημοκρατική ενότητα, με βάση το ελάχιστο δημοκρατικό πρόγραμμα Ειρήνη-Δημοκρατία-Αμνηστία, η νίκη του λαού στις εννιά του Σεπτέμβρη θα ήταν μεγάλη και εκλογικά θ’ ανατρέπονταν ακόμα πιο έκδηλα τα σχέδια της αμερικανοκρατίας… Οι 560.000 ψήφοι που πήρε η ΕΔΑ και ο Πλαστήρας, δόθηκαν υπέρ της αμνηστίας, της ειρήνης, της δημοκρατίας και ενάντια στο μοναρχοφασισμό και την αμερικανοκρατία…» (στο ίδιο σελ. 174-177).
Απ’ τις παραπάνω σκόπιμα εκτεταμένες αναφορές σε αποφάσεις του Κόμματος, γίνεται φανερό ότι τη σκέψη-πρόταση αλλά και την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση «ενιαίου δημοκρατικού συνασπισμού» είχε η επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ και μάλιστα μόλις 40 μέρες μετά τον τερματισμό του ένοπλου αγώνα του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Δεν είχε μόνο τη σκέψη-πρόταση αλλά και πρωτοστάτησε-πρωταγωνίστησε στην υλοποίησή της με σειρά ενέργειες ως την
ίδρυση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), τον Αύγουστο του 1951.
Η σκέψη, επομένως και το καθήκον της πάλης για τη δημιουργία «ενιαίου δημοκρατικού συνασπισμού»,
που βρήκε αργότερα την πρακτική έκφρασή του στην ίδρυση της ΕΔΑ, αποτελεί ευφυή πολιτική σύλληψη του Νίκου Ζαχαριάδη σε κείνη την πολύ κρίσιμη και δύσκολη για το εργατικό κίνημα, το λαό και τον τόπο περίοδο και συνάμα είναι η τρίτη μεγάλη ιστορική του συμβολή – μετά α) την ανάληψη της ηγεσία του ΚΚΕ και β) το ιστορικό γράμμα του ΄40 – στην ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος της χώρας και ειδικότερα την πάλη του ενάντια στον ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σε κείνες τις πολύ δύσκολες και εξαιρετικά πολύπλοκες συνθήκες σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, με: απαγορευμένο το ΚΚΕ, δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένους και εξόριστους, εκτελέσεις και πρωτοφανή φασιστική βία, τρομοκρατία στο ζενίθ, ασφυκτική εξάρτηση της χώρας απ’ τον αμερικανοΝΑΤΟϊκό ιμπεριαλισμό και διακυβέρνησή της απ’ τους δοσίλογους συνεργάτες των ιταλο-γερμανο-βουλγάρων κατακτητών, όξυνση της κατάστασης στα Βαλκάνια, αύξηση της επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, κ.λπ. κ.λπ.
Βέβαια η ΕΔΑ δεν ήταν ΚΚΕ, ούτε «Δούρειος Ιππος» του μα ούτε και «υποκατάστατο» του ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονταν η μοναρχοφασιστική Δεξιά. Ούτε ήταν ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα: αντίθετα ήταν ένα συνεπές αντιφασιστικό αντιιμπεριαλιστικό κόμμα. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εκείνης της περιόδου είχαν προ πολλού χάσει τον αντιιμπεριαλιστικό τους χαρακτήρα (ήταν ως κυβερνήσεις και ως κόμματα στην υπηρεσία των συμφερόντων και της πολιτικής του μεγάλου ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου των χωρών τους) αλλά και τον αντιφασιστικό τους χαρακτήρα, αφού ως κυβερνήσεις προωθούσαν με διάφορα μέτρα τον εκφασισμό του αστικού κράτους και γενικά τη φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής των χωρών τους.
Η ΕΔΑ, σε κλίμα άγριας τρομοκρατίας, συλλήψεων, φυλακίσεων και εκτοπίσεων, με τη στήριξη των κομμουνιστών και την καθοδήγηση του ΚΚΕ, διεξήγαγε μεγάλους αγώνες κατά του μοναρχοφασισμού, τη φασιστική τρομοκρατία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, κατά του ιμπεριαλισμού και για την απαλλαγή της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης. Είναι πολύ χαρακτηριστική και εξόχως αποκαλυπτική η απροκάλυπτη και προκλητική φασιστική απάντηση που έδωσε σε διάβημα διαμαρτυρίας βουλευτών της ΕΔΑ (Η. Ηλιού, Γ. Παπαδημητρίου), μετά τις εκλογές του 1958, ο τότε υπουργός προεδρίας της φασιστικής κυβέρνησης Καραμανλή και απ’ τους μόνιμους στυλοβάτες του ντόπιου μοναρχοφασισμού γενικότερα, Κ. Τσάτσος: «ακούστε, κύριοι. Τα κράτη της Δύσης διαθέτουν ως ανασχετικά φράγματα κατά του κομμουνιστικού κινδύνου τον καθολικισμό και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Εμείς δεν διαθέτουμε τίποτα απ’ αυτά. Μετά από εμάς έρχεστε εσείς. Ε! δεν πρόκειται να σταυρώσουμε τα χέρια και να παραδοθούμε. Θα σας αντιμετωπίσουμε με τα σώματα Ασφαλείας και τα άλλα όργανα του κράτους. Έχουμε ευθύνες απέναντι του έθνους» (Γ. Παπαδημητρίου: «Η αναλαμπή της Αριστεράς», σελ. 70-72, Αθήνα 2001).
Σε συνθήκες πρωτοφανούς φασιστικής τρομοκρατίας, με απαγορευμένο το ΚΚΕ και το ΑΚΕ, την ισχύ του 509 και του ΑΝ 375 «περί κατασκοπείας», βίας και νοθείας, δολοφονιών κατά την προεκλογική περίοδο κ.λπ. κ.λπ., η ΕΔΑ πέτυχε να αναπτύξει τις δυνάμεις της από 10,57% και 10 έδρες (με εξόριστους τους βουλευτές της) στις εκλογές της 9ης Σεπτέμβρη 1951 φτάνοντας το 1958 να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, κερδίζοντας ποσοστό 24,43% και 79 βουλευτικές έδρες.
Η πολύχρονη τρομοκρατία σε βάρος των οπαδών και μελών της ΕΔΑ, οι διώξεις, συλλήψεις, δολοφονίες κ.λπ. κορυφώνονται με τη δολοφονία του βουλευτή της Γρηγόρη Λαμπράκη το Μάη του 1963 απ’ τη φασιστική κυβέρνηση Κ. Καραμανλή («να φύγη η κυβέρνησι του αίματος, μόνη υπεύθυνη για τη δολοφονία», ζητούσε σε πρωτοσέλιδο η «Αυγή» της εποχής) και όχι απ’ το
«παρακράτος» όπως ισχυρίζονται σήμερα οι σοσιαλδημοκράτες του «Ριζοσπάστη» («ο Γ. Λαμπράκης… δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση των οργάνων του παρακράτους», «Ρ» 26/05/2006, σελ. 39), αφήνοντας έτσι στο απυρόβλητο τη μοναρχοφασιστική κυβέρνηση της ΕΡΕ με το διαβόητο «μέγα εθνάρχη» αρχηγό της και τότε πρωθυπουργό, Κ. Καραμανλή (τον οποίο ο «Ρ» ούτε φραστικά κατονομάζει) και εξωραΐζοντας το φασιστικό Καραμανλικό κράτος, «αναδρομικά» βέβαια.
Σ’ αντίθεση με τα Καραμανλικά τσιράκια, αστούς δημοσιογραφίσκους του σημερινού «Ριζοσπάστη», ορθότατα ο Μανόλης Γλέζος απορρίπτει τον όρο «παρακράτος» και σωστά επισημαίνει, μετά από λεπτομερή αναφορά σε κείνη την ιστορική περίοδο ότι «το Λαμπράκη τον δολοφόνησε το αστικό κράτος που κυβερνήτης του ήταν ο Κ. Καραμανλής και η κυβέρνησή του» για να επαναλάβει-τονίσει
: «το αστυνομικό κράτος λοιπόν της κυβέρνησης Καραμανλή δολοφόνησε το Λαμπράκη» και ότι «το καθεστώς ολόκληρο, το αστυνομικό κράτος που πρωθυπουργός ήταν ο Καραμανλής έκανε αυτό το έγκλημα» («Εποχή», 31 Μαΐου 1998, σελ. 16), με τις οργανωμένες απ’ την κυβέρνηση της ΕΡΕ «αντισυγκεντρώσεις των υγειώς σκεπτομένων ενθικοφρόνων». Παρόντες στην κυβερνητική «αντισυγκέντρωση» ήταν ολόκληρη η ηγεσία, με πολιτικά, της χωροφυλακής και ασφαλίτες: στρατηγός Κ. Μήτσου, επιθεωρητής χωροφυλακής Β. Ελλάδος, συνταγματάρχης Ε. Καμουτσής, διευθυντής Αστυνομίας Θεσσαλονίκης, αντισυνταγματάρχης Μ. Χ. Διαμαντόπουλος, υποδιευθυντής Αστυνομίας Θεσσαλονίκης, ταγματάρχης Κ. Δόλκας, διοικητής Εθνικής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης, οι υπομοίραρχοι Εμ. Καπελώνης και Δ. Κατσούλης του Ε΄ τμήματος (Κ. Παπαϊωάννου: «πολιτική δολοφονία, υπόθεση Λαμπράκη», Αθήνα 1983, σελ. 81).
Την ΕΔΑ, το συνεπές αυτό αντιφασιστικό-αντιϊμπεριαλιστικό κόμμα, την έτρεμε – ακριβώς για την πολιτική και την πάλη της – η μοναρχοφασιστική αντίδραση του τόπου, πράγμα που ομολογεί ακόμα και ένας απ’ τους κυριότερους εκπροσώπους της.
Ο Γ. Ράλλης, ηγετικό στέλεχος της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς και πρώην πρωθυπουργός, δήλωνε, μετά μισό αιώνα, δικαιολογημένα ότι: «η ΕΔΑ του ΄58 «ήταν το φόβητρο, δεν είναι η σημερινή Αριστερά. Η ημέρα με τη νύχτα. Και ήταν η ημέρα με τη νύχτα. Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ της ΕΔΑ και της σημερινής Αριστεράς. Ακόμα και του Κομμουνιστικού Κόμματος σήμερα» («Ελευθεροτυπία».25/11/2002, σελ. 53).
Είναι γεγονός ότι τα σημερινά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ - σ’ αντίθεση με την τότε ΕΔΑ - καταρχήν δεν έχουν αντιιμπεριαλιστική στάση-πολιτική. Το μεν πρώτο με τη συνεργασία του με το εθνικιστικό ΔΗΚΚΙ και την Κομμουνιστική Ανανέωση που και τα δυο είναι υπέρ της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, εμμέσως πλην σαφώς στηρίζει την ΕΕ αλλά ούτε και το ίδιο έχει ξεκάθαρη θέση ενάντιά της, ενώ στην περίπτωση της στρατιωτικής κατάληψης του Ιράκ από τα αμερικανοαγγλικά στρατεύματα με τη θέση του «έξω η Ελλάδα απ’ το Ιράκ» αφήνει στο απυρόβλητο τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα ΗΠΑ-Αγγλίας, κρατώντας έτσι φιλοϊμπεριαλιστική στάση που είναι πλήρως εναρμονισμένη με κείνη των χρουστσωφικών δοσίλογων αμερικανοτσολιάδων του Ιράκ, τους οποίους εξακολουθεί να
στηρίζει και έχει ακόμη σχέσεις μαζί τους. Το δε δεύτερο, είναι ανοιχτά υπέρ της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο ζήτημα της αντιφασιστικής στάσης-πολιτικής, το μεν «Κ»ΚΕ δεν έχει κανένα
μέτωπο πάλης ενάντια στον εθνικισμό-σοβινισμό-ρατσισμό-φασισμό, γι’ αυτό η ηγεσία του δέχεται συνεχείς επαίνους απ’ τους Γ. Καρατζαφέρη-Π. Ψωμιάδη, κ.λπ. κι έχει μεγάλες διαρροές προς τα ναζιφασιστικά κόμματα ΛΑΟΣ-«Χρυσή Αυγή» («δεν είναι τυχαίο ότι το 1/3 των ψηφοφόρων του ΚΚΕ με αποδέχεται, όπως έδειξε η πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO», Γ. Καρατζαφέρης, «Ελευθεροτυπία». 13/02/2006), ενώ ο ΣΥΝ παρόλο που έχει ανοιχτό μέτωπο ενάντια στο εθνικισμό-ρατσισμό-φασισμό κ.λπ., κάποιες φορές είναι δυστυχώς ασυνεπές.
Ασφαλώς στο χώρο της ΕΔΑ προκάλεσαν, μετά το ΄56, μεγάλη ζημιά τα στελέχη της, πρώην κομμουνιστές, που επηρεάστηκαν και εκπροσώπησαν τις χρουστσωφικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις (ζήτημα που δεν είναι του παρόντος) ενώ κατά τη διάρκεια της φασιστικής δικτατορίας αυτά προκάλεσαν διάσπαση στην ΕΔΑ για να προχωρήσουν στην «μεταπολίτευση» στην πλήρη διάλυσή της.
Η διάλυση της ΕΔΑ δεν οφείλεται κυρίως στον ανταγωνισμό των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ. να αποσπάσουν δυνάμεις απ’ την ΕΔΑ ο καθένας για το κόμμα του, αλλά οφείλεται πρωταρχικά σε συνειδητή επιλογή-απόφαση των χρουστσωφικών ηγετών, η οποία συνδέονταν άμεσα και ήταν ενταγμένη όχι μόνο στα σχέδια της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης για τη δημιουργία και ύπαρξη δυο μεγάλων αστικών κομμάτων - σχεδιασμός που τα επιτελεία του ντόπιου κεφαλαίου είχαν καταστρώσει απ’ την πρώτη κιόλας περίοδο της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας – αλλά και εκείνα του διεθνούς παράγοντα (κυρίως αμερικανοί, σοβιετικοί κ.λπ.).
Η ύπαρξη της ΕΔΑ με τις μεγάλες αντιφασιστικές-αντιϊμπεριαλιστικές παραδόσεις αποτελούσε το πρώτο, το κύριο και σοβαρότατο εμπόδιο στην προώθηση και υλοποίηση των σχεδίων των ξένων και ντόπιων επιτελείων του κεφαλαίου στη «μεταπολιτευτική» περίοδο. Επρεπε, λοιπόν, οπωσδήποτε να διαλυθεί η ΕΔΑ για να υλοποιηθεί το σχέδιο της ντόπιας αστικής τάξης (περιοριζόμαστε μόνο σ’ αυτό χωρίς ν’ αναφερθούμε στο διεθνή παράγοντα) δηλ. ν’ ανοίξει ο δρόμος στη δημιουργία ενός δεύτερου μεγαλοαστικού κόμματος δίπλα στο πρώτο που υπήρχε: το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΕΡΕ που μετονομάστηκε σε «Νέα Δημοκρατία» στη «μεταπολίτευση». Το δεύτερο μεγάλο αστικό κόμμα ήταν το ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον Α. Παπανδρέου, αφού το «κέντρο» είχε κομματιαστεί σε διάφορες ομάδες (Μαύρος, Ζίγδης, κ.λπ.). Όμως για να δημιουργηθεί και αναπτυχθεί το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα ευθύς εξαρχής μεγαλοαστικό αλλά και με «αριστερό» προφίλ, υιοθετώντας «αριστερά» συνθήματα «αλλαγή», «σοσιαλισμός», κ.λπ., έπρεπε οπωσδήποτε να διαλυθεί η ΕΔΑ της οποίας το χώρο θα καταλάμβανε το νέο κόμμα, όπως και έγινε. Κι ακριβώς αυτό έπραξαν, με εντολή της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης, οι υπηρέτες της σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ.: διέλυσαν την ΕΔΑ για να καταλάβει το χώρο της το ΠΑΣΟΚ και σ’ αυτό συνίσταται η πρώτη μεγάλη προδοσία τους στη «μεταπολιτευτική» περίοδο. Παράλληλα διέπραξαν και δεύτερη προδοσία διασφαλίζοντας το «αριστερό» προφίλ του με τη συνεχή εκ μέρους τους προβολή-προπαγάνδιση στο λαό ως κόμματος που τάχα αγωνίζεται για την «αλλαγή» και το «σοσιαλισμό» παρόλο που οι λακέδες του κεφαλαίου ρεβιζιονιστές ηγέτες γνώριζαν ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν ευθύς εξαρχής ένα μεγαλοαστικό κόμμα.
Η ανάπτυξη των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ και η μετατροπή του σε μαζικό κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου προϋπόθετε οπωσδήποτε τη διάλυση της ΕΔΑ, διάλυση που δημιουργούσε την απαραίτητη δεξαμενή άντλησης δυνάμεων απ’ το χώρο της προς το ΠΑΣΟΚ.
Είναι ολοφάνερο πως η ύπαρξη και διατήρηση της ΕΔΑ κατά τη «μεταπολιτευτική» περίοδο αποτελούσε το πρώτο και κυριότερο εμπόδιο για την ανάπτυξη του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο – εξαιτίας της ύπαρξης της ΕΔΑ - θα ήταν καταδικασμένο να μείνει ένα μικρό κόμμα με ποσοστό 10-15%. Επομένως η διατήρηση, στερέωση και ανάπτυξη της ΕΔΑ έπρεπε σε κείνη την περίοδο ν’ αποτελέσει το πρώτιστο πολιτικό καθήκον των κομμουνιστών ώστε έτσι να ματαιωθεί η υλοποίηση των σχεδιασμών της ντόπιας αστικής τάξης και όχι μόνο. Η τυχόν επιστροφή του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη Νίκου Ζαχαριάδη θα είχε να συμβάλει αποφασιστικά και σ’ αυτή την κατεύθυνση: δίπλα και παράλληλα με την αναδιοργάνωση του Κόμματος σ’ ένα μαζικό επαναστατικό, λενινιστικού-σταλινικού τύπου, ΚΚΕ, είναι αυτονόητο ότι θα διατηρούσε και το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κόμμα της ΕΔΑ, ματαιώνοντας έτσι τα σχέδια της αντιδραστικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, μεταξύ των οποίων και τη δημιουργία δεύτερου μεγάλου αστικού κόμματος.
Στα πλαίσια αυτών των σχεδιασμών για τη «μεταπολιτευτική» περίοδο, ντόπιας και ξένης αντίδρασης αποφασίστηκε απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ η δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη στις παραμονές της «μεταπολίτευσης».
* Την 1η Αυγούστου 1951 υπογράφτηκε το πρακτικό συνεργασίας και «στις 9 Αυγούστου ο πρόεδρός της Γιάννης Πασαλίδης καταθέτει στον Άρειο Πάγο τον τίτλο και το έμβλημα της ΕΔΑ για της συμμετοχή της στις εκλογές. Το έμβλημα είναι ένας κύκλος με τα αρχικά ΕΔΑ στο κέντρο. Γύρω από τον τίτλο είναι γραμμένες οι λέξεις: Ειρήνη-Δημοκρατία-Αμνηστία» (Γ. Παπαδημητρίου: « η αναλαμπή της Αριστεράς», σελ. 26, Αθήνα 2001).
Διαβάστε Περισσότερα »