Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2004

"Η Μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου"


Στα 29 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου μας ποιητή Κώστα Βάρναλη
"Η Μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου"


 Η αξιοθαύμαστη αυτή σατιρική μπαλάντα (πολύστιχη ποιητική αφήγηση) είναι ένα από τα ανθρωπινότερα, τα λαϊκότερα και τα επαναστατικότερα ποιητικά έργα του μεγάλου μας ποιητή. Δεσπόζει σε αυτή η μορφή του κύρ-Μέντιου, με την οποία μεταφορικά, αλληγορικά δίνεται η μορφή του σκλαβωμένου δουλευτή, που υπομονητικά και αγόγγυστα δουλεύει μέρα-νύχτα στην καπιταλιστική κοινωνία, για να βρεθεί στο τέλος της ζωής του πεταγμένος έξω στο δρόμο.

Βέβαια, για έναν εστέτ, για ένα καθαρολόγο από το στρατόπεδο της αστικής φιλολογίας η μορφή αυτή του "όνου", όπως θα λέγαν αυτοί, είναι απαράδεχτη και ασύστατη, σοκάρει άσχημα. Όμως μια σειρά κλασικοί συγγραφείς και πριν από το Βάρναλη χρησιμοποίησαν επανειλημμένα και πετυχημένα μορφές ζώων, εξημερωμένων από τον άνθρωπο, για να απεικονίσουν τον άνθρωπο, όπως λόγου χάρη, ο Λ. Τολστόι με το αφήγημα του "Χολστομέρ" (ονομασία αλόγου), ο Ι. Τουργκγένιεφ με τη συγκλονιστική νουβέλα του "Μουμού" (ονομασία μικρού σκυλιού), ο Α. Τσέχοφ με το διήγημα του "Καστάνκα". Και αν κάνουμε αναφορά στη νεοελληνική λογοτεχνία, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε το "Άλογο" του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ο Βάρναλης, όμως, ξεπέρασε τα όρια αυτά των προγενέστερων συγγραφέων και τολμηρά, θαρραλέα και ατρόμητα, όντας υπέροχος σατυρικός ποιητής, παίρνει σαν κύριο ήρωα αυτό το ανθεκτικότατο, το υπομονετικότατο, μα και το χιλιοταλανισμένο, άδολο και άκακο ζώο, που τόσα και τόσα τραβάει στη ζωή του από τους αχάριστους ανθρώπους, που το εκμεταλλεύονται βάρβαρα.

Μερουδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι.
Ούλοι: δούλοι, αφεντικό,
και μ' αφήναν νηστικό.

Ο γοργοκύλιστος αυτός, εμφαντικός, πολυδύναμος και ηχηρός τροχαϊκός στίχος με τις ζωντανές εναλλασσόμενες εικόνες, που δημιουργεί, συγκινεί βαθιά τον αναγνώστη. Απομνημονεύεται πολύ εύκολα, πράγμα που βοηθούν αρκετά οι ξευγαρωτές θηλυκές και αρρενωπές ομοιοκαταληξίες (ρίμες) του: ξενοδούλι - δούλοι, αφεντικό - νηστικό.

Μα θα πει κάποιος, γιατί ο Βάρναλης να παρομοιάζει τον απλό δουλευτή και όχι μόνο το δουλευτή, αλλά και ολόκληρο το λαό με το γομάρι; Μήπως πέφτει έξω, όταν ο Βάρναλης στηλιτεύει το λαό για την αγόγγυστη υποταγή του στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, χωρίς να βγάζει άχνα ποτέ; Ναι, ο Βάρναλης αναμφίβολα επικρίνει το λαό, γιατί δέχεται σχεδόν αδιαμαρτύρητα την υποδούλωση του. Μα η επίκριση του αυτή είναι γεμάτη αγάπη και συμπόνια προς το λαό, που δεν της είναι ξένη και η αυστηρότητα με την υπεύθυνη παραίνεση του πνευματικού ταγού του έθνους. Λόγου χάρη, ο Ν. Γ. Τσερνισέφσκι, μεγάλος Ρώσος, επαναστάτης-συγγραφέας, έλεγε για το Ρωσικό λαό εκείνης της περιόδου: "Όλοι, από πάνω μέχρι κάτω, είναι σκλάβοι". Αλλά ίσα-ίσα αυτό, τόνιζε ο Β. Ι. Λένιν, έδειχνε την απέραντη αγάπη του Τσερνισέφσκι προς το Ρωσικό λαό και τη φλογερή επιθυμία του να δει το λαό του να ξεσηκώνεται ενάντια στο δυσβάσταχτο τσαρικό ζυγό, που του έπνιγε την καρδιά.

Με λίγα λόγια, ο Βάρναλης ανοίγει τα μάτια στο λαό, δείχνοντας του τη δουλική κατάντια του. Τον ξυπνάει από το λήθαργο, που έχει πέσει, κανονικό αβασταγό στη δούλεψη του αδηφάγου κεφαλαίου, όπου "δούλευε για να στουμπώσει όλ' η χώρα κι οι καμπόσοι". Μα κι όταν κάποτε το δύσμοιρο και δυστυχισμένο αυτό υποζύγιο τόλμησε να εκφράσει μια ελάχιστη διαμαρτυρία με τα λόγια: "Δε βαστάω! Θα πέσω κάτου!", ο εκπρόσωπος του θεού στη γη, όπου είναι καβάλα πάνω σ' αυτό, το αποστομώνει παραχρήμα: "Ντράπου! Τις προγονοί ντράπου!". Μα, "άντραλίζουμε! του λέει, πεινώ!". "Σουτ! το καθησυχάζει, θα φας τον ουρανό! "

Μετά το πειθήνιο και υπερυπομονητικο αυτό ζώο, σερνόμενο πηγαίνει και βρίσκει στη σπηλιά του τον "Αι-Φρανγκίσκο, τον προστάτη των κτηνών, που δεν είναι άλλος κανένας, εκτός από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που τότε οι λαοί του κόσμου δεν ήξεραν ακόμα καλά την πραγματική του ουσία, για να του παραπονεθεί, γιατί το αφεντικό του, ο ελληνικός καπιταλισμός τον "πέταξε μακριά να τον φάνε τα θεριά", που και αυτός το απόπεμψε σκαιότατα. Τότε ο ποιητής σαλπίζει στο λαό το ποιητικό του σάλπισμα:

Αν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρεις. Όπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Και αλλού λέει:

Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα' ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.

Το τρανοδύναμο και περίτεχνο αυτό ποίημα, που αποτελεί επαναστατικό πρότυπο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στην Πατρίδα μας, γιατί δείχνει τη .ζωή στην επαναστατική της ανάπτυξη, όντας το ίδιο διαποτισμένο από αισιόδοξα αισθήματα και πίστη ως προς την τελική, νικηφόρα έκβαση της πάλης του λαού μας, καταλήγει με την εξής λεβέντικη στροφή - κατακλείδα, πλημμυρισμένη από χαρά και περηφάνεια για τη νίκη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση:

Κοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι έχ' η πλάση κοκκινίσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσα, άλλη γη.

Έτσι η επαναστατική κοινωνική ποίηση εκπληρώνει επάξια την αποστολή της, στρατευμένη στη δίκαιη υπόθεση του λαού, που παλεύει, για τη λευτεριά, τη δημοκρατία, την προκοπή και την ειρήνη.

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ

Αρ. Φύλ. 173 1-15 Γενάρη 2004
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2004

Ο προδοτικός ρόλος του «Κ»Κ Ιράκ και η στάση των ηγετών του «Κ»ΚΕ

Ενώ οι αμερικανο-αγγλικές δυνάμεις κατοχής -πάντα στο φόντο των οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων- προσπαθούν να εξασφαλίσουν-σταθεροποιήσουν την επιρροή της κυριαρχίας τους στο κατοχικό Ιράκ και να καταπνίξουν τη συνεχώς κλιμακούμενη ηρωική πατριωτική Ιρακινή αντίσταση έχουν βρει από καιρό τώρα πρόθυμους συμπαραστάτες-λακέδες που δεν είναι άλλοι απ' τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές του «Κ»Κ Ιράκ, που με την άθλια προδοτική τους πολιτική στάση αναδεικνύονται πλέον σε προδότες όχι μόνο του σοσιαλισμού αλλά και της ίδιας τους της πατρίδας.

Το προδοτικό αυτό κόμμα με γραμματέα τον Χαμίντ Μαχίντ Μουσά αποφάσισε, σε συνεργασία με τους αμερικανο-άγγλους κατακτητές, να συμμετάσχει και συμμετέχει στην κυβέρνηση Κουίσλινγκ που συγκρότησαν τα στρατεύματα κατοχής.

Αξίζει να υπενθυμιστεί στους αγωνιστές ότι το πρώτο κόμμα που έγινε νόμιμο στο κατοχικό Ιράκ ήταν το «Κ»Κ Ιράκ, ενώ την Πρωτομαγιά του 2003 τα μέλη και στελέχη αυτού του προδοτικού κόμματος βγήκαν στους δρόμους της Βαγδάτης για να γιορτάσουν την ανατροπή του «δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν» και την «απελευθέρωση» της χώρα τους απ' τους αμερικανο-άγγλους ιμπεριαλιστές!!!

Τώρα τελευταία έγινε γνωστό στον τύπο, ότι υπέγραψε «συμφωνία με τον κατοχικό διοικητή Πολ Μπρεμέρ, με βάση την οποία, προκειμένου να συνεχίσει να λειτουργεί νόμιμα, παύει στο εξής να χρησιμοποιεί στα επίσημα κείμενά του και στην εφημερίδα του τις λέξεις "ιμπεριαλισμός", "κατοχή", εθνική ανεξαρτησία" και "υπεράσπιση της πατρίδας"», ενώ δεσμεύτηκε ενυπογράφως να συνεργαστεί με τους «απελευθερωτές» στην αντιμετώπιση των «υπονομευτών», δηλαδή του λαού του Ιράκ που αντιστέκεται!

Ακόμη, στη διεθνή σύσκεψη των χρουστσοφικών κομμάτων που οργάνωσε ο Περισσός στην Αθήνα (19-20.6.2003), ο εκπρόσωπος του «Κ»Κ Ιράκ ισχυρίστηκε δημόσια ότι «το θέμα της δημοκρατίας είναι κεντρικό» και τόνισε ότι «είναι λάθος να υποταχθεί το θέμα της δημοκρατίας στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα»!!!

Αυτή η προδοτική αντεπαναστατική στάση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών του «Κ»Κ Ιράκ ουδέποτε καταδικάστηκε, μα ούτε καυτηριάστηκε απ' τα αδελφά χρουστσοφικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένου εδώ του «Κ»ΚΕ, που ήταν και ο εμπνευστής-οργανωτής της παραπάνω σύσκεψης.

Εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι οι προδότες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ αναφέρονται συνεχώς με πηχυαίους τίτλους του «Ριζοσπάστη» στην Ιρακινή αντίσταση, αποσιωπώντας και «περνώντας εντελώς στα μαλακά» τον επαίσχυντο προδοτικό ρόλο του αδελφού κόμματος.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 165 1-15 Σεπτέμβρη 2003

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα χρουστσοφικά κόμματα «Κ»ΚΕ- «Κ»Κ Ιράκ: Από την προδοσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης στη συνεργασία με μοναρχοφασιστικά κόμματα και τους κατακτητές

Το «Κ»ΚΕ που συγκροτήθηκε απ' την προδοτική χρουστσοφική κλίκα, μετά τη διάλυση του ηρωικού επαναστατικού ΚΚΕ τέλη '55, το 1956 με τη διαβόητη "6η Ολομέλεια" (Μάρτης 1956) ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, επειδή στη δράση του δεν καθοδηγούνταν πλέον απ' τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, αλλά από το αντεπαναστατικό αστικό ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) γενικά και σε πολιτικό επίπεδο απ' τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

Στο μισό αιώνα της ύπαρξής του βάδισε με συνέπεια το σοσιαλδημοκρατικό ρεφορμιστικό δρόμο, υπηρετώντας τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και συνάμα υποστήριξε με συνέπεια τα αντεπαναστατικά μέτρα παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, που πάρθηκαν -μετά τη δολοφονία του Στάλιν και την ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου- κατά την περίοδο των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ που οδήγησαν τελικά στο πέρασμα από τον ιδιόμορφο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό στον κλασικό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοκτησίας και στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο αντεπαναστατικός αυτός δρόμος είναι κοινός σ' όλα τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα που ακολούθησαν τον χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό. Όμως το «Κ»ΚΕ προχώρησε αργότερα ένα βήμα παραπέρα: υπήρξε το πρώτο κόμμα στην ιστορία του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που συνεργάστηκε και συγκρότησε το '89 κυβέρνηση μ' ένα μοναρχοφασιστικό κόμμα, όπως είναι το μεγαλοαστικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Παραμένει ως τώρα μοναδική περίπτωση σε διεθνή κλίμακα.

Να όμως που οι έλληνες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές έχασαν τα πρωτεία, αφού το αδελφό τους κόμμα, το χρουστσοφικό «Κ»Κ Ιράκ, τους ξεπέρασε: συμμετέχει απ' την αρχή ως σήμερα στην κυβέρνηση "Κούισλιγκ" που συγκρότησαν τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κατοχής.

Καθόλου δεν εκπλήσσει αυτή η επαίσχυντη προδοτική πορεία. Το χρουστσοφικό «Κ»Κ Ιράκ πριν αρχίσει ο πόλεμος ισχυρίζονταν -ακριβώς τα ίδια όπως και οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές- ότι «κατά τα τελευταία 12 χρόνια το δικτατορικό καθεστώς του Ιράκ ούτε κατέστρεψε τα απαγορευμένα όπλα ούτε εφάρμοσε τις περισσότερες από τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ» («Εποχή», 30.2.2003), ενώ κατά τη διάρκεια των πολεμικών προετοιμασιών και στις παραμονές της επίθεσης των ΗΠΑ-Αγγλίας κατά του Ιράκ καλούσε ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, δηλ. στην πραγματικότητα καλούσε τους ιμπεριαλιστές να "απελευθερώσουν" (!) δηλ. να καταλάβουν το Ιράκ, αντί να καλεί τον ιρακινό λαό σε αγώνα κατά της σχεδιαζόμενης επίθεσης. Τη δε Πρωτομαγιά κάλεσε μέλη και οπαδούς για να γιορτάσουν την "απελευθέρωση" από τους αμερικανο-άγγλους!!!

Αργότερα υπέγραψε συμφωνία με τον αμερικάνο κατοχικό διοικητή Πωλ Μπρέμερ για τη νόμιμη λειτουργία του στην οποία ανέλαβε την υποχρέωση να μην χρησιμοποιεί στα κείμενά του και στα άρθρα της εφημερίδας του τις λέξεις "ιμπεριαλισμός", "κατοχή", "εθνική ανεξαρτησία", "υπεράσπιση της πατρίδας", κλπ. ενώ στην ίδια συμφωνία δεσμεύτηκε να συνεργαστεί με τους "απελευθερωτές"(!), δηλ. τα στρατεύματα κατοχής στην αντιμετώπιση των "υπονομευτών", δηλ. του ιρακινού λαού που αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια στα κατοχικά αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα. Επίσης στη διεθνή σύσκεψη που οργάνωσε το «Κ»ΚΕ στην Αθήνα (19-20.6.2003), ο εκπρόσωπος του «Κ»Κ Ιράκ ισχυρίστηκε δημόσια ότι «το θέμα της δημοκρατίας είναι κεντρικό» και τόνισε ότι «είναι λάθος να υποταχθεί το θέμα της δημοκρατίας στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα»!!!

Η προδοτική αυτή πολιτική των ηγετών του χρουστσοφικού «Κ»Κ Ιράκ φτάνει στο αποκορύφωμά της με τη συμμετοχή τους στο συγκροτημένο απ' τα κατακτητικά στρατεύματα 25μελές "Κυβερνητικό Συμβούλιο", δηλ. την κατοχική "κυβέρνηση", κάτι ανάλογο της δοσίλογης "κυβέρνησης" Τσολάκογλου της κατοχικής περιόδου στην Ελλάδα. Ο Σαλίμ Αλί, μέλος της ΚΕ του «Κ»Κ Ιράκ, σε συνέντευξή του μας πληροφορεί ότι «η ηγεσία του κόμματος αποφάσισε να δεχθεί την πρόσκληση για συμμετοχή στο "Κυβερνητικό Συμβούλιο"» και εξακολουθεί να συμμετέχει ως τα σήμερα («Εποχή», 20.7.2003, σελ. 11).

Έτσι οι προδότες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»Κ Ιράκ ανέλαβαν επίσημα τον επαίσχυντο ρόλο των ταγματασφαλιτών της χώρας τους που συνίσταται στην «αποκατάσταση της ασφάλειας και της νομιμότητας» («Εποχή», 20.7.2003, σελ. 11) στο Ιράκ, όπως μας πληροφορεί ο Σαλίμ Αλί.

Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν κατάγγειλαν την επαίσχυντη εθνοπροδοτική στάση συνεργασίας με τα αμερικανο-αγγλικά κατοχικά στρατεύματα του αδελφού τους κόμματος, του «Κ»Κ Ιράκ. Πολύ περισσότερο δεν διέκοψαν κάθε σχέση μαζί του. Η προδοτική κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα που "κατανοεί"(!) και "σέβεται τους λόγους συμμετοχής"(!) των ηγετών του «Κ»Κ Ιράκ στο διαβόητο "Κυβερνητικό Συμβούλιο", δηλ. στην κυβέρνηση δοσίλογων του Ιράκ έχει απλά μόνο "επιφυλάξεις"(!) απέναντι στην εθνοπροδοτική γραμμή. Ο "Ριζοσπάστης" αφού "πληροφορεί" τους αναγνώστες του ότι: «έφτασε έως εμάς η είδηση που το κομμουνιστικό κόμμα του Ιράκ αποφάσισε να συμμετάσχει στο κυβερνητικό Συμβούλιο της χώρας» και πως «βεβαίως κάθε κόμμα διατηρεί ακέραιο το δικαίωμά του να αποφασίζει και να χαράζει την πορεία του, ο σεβασμός ωστόσο στην αρχή της αυτοτέλειας, δεν αποκλείει τη διατύπωσή της όποιας διαφορετικής γνώμης» μα λέει: «είναι, βέβαια, γνωστοί και σεβαστοί οι λόγοι, για τους οποίους το ΚΚ Ιράκ αποφάσισε τη συμμετοχή του... Έχουμε όμως πολλές επιφυλάξεις και ακόμα περισσότερες ανησυχίες, για τις συνέπειες αυτής της ενέργειας» («Ριζοσπάστης» 24.7.2003, σελ. 5).

Είναι όμως θετικό ότι πολλά μέλη του «Κ»Κ Ιράκ απέρριψαν την προδοτική γραμμή των ηγετών τους και συμμετέχουν στον αγώνα κατά των αμερικανο-άγγλων κατακτητών.

Η τέτοια τοποθέτηση της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα απέναντι στην εξόφθαλμη εθνοπροδοτική και δοσίλογη στάση των ηγετών του «Κ»Κ Ιράκ δείχνει-εκφράζει: πρώτο, το μέγεθος της προδοσίας των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ, οι οποίοι δεν κατάγγειλαν την επαίσχυντη συνεργασία των συντρόφων τους με τους αμερικανο-άγγλους κατακτητές, δεύτερο, δεν διακόπτουν τις σχέσεις μαζί τους, και τρίτο, δείχνει σε ποια πλευρά θα σταθούν οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ σε περίπτωση που η χώρα μας κατακτηθεί από όποιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις: θα βρεθούν στο πλευρό τους και θα μπουν στην υπηρεσία των κατακτητών.

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 171 1-15 Δεκέμβρη 2003

Διαβάστε Περισσότερα »