Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Ιμπεριαλιστές και συνεργοί: Κάτω τα βρώμικα χέρια σας από την εγγύς και τη μέση ανατολή!

Οι εχθροπραξίες στην εγγύς και τη μέση Ανατολή δεν σταμάτησαν ποτέ από την περίοδο της κατάληψης του Ιράκ και του Αφγανιστάν από τις ΗΠΑ. Τώρα είναι μια τρομοκρατική οργάνωση που φέρει το όνομα «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία» (ISIS), η οποία αρχίζει να επεκτείνεται στη Φαλούτζα. Αυτή η οργάνωση, η οποία προκάλεσε τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων προς τη Μοσούλη και κατακρεούργησε αναρίθμητους ανθρώπους, κατέλαβε το γενικό προξενείο της Τουρκίας και συνέλαβε τους εκεί απασχολούμενους ως ομήρους. Η ISIS σήμερα βρίσκεται μπροστά από τις πύλες του Κιρκούκ και απειλεί τη Βαγδάτη.

Η ISIS είναι μια οργάνωση παρόμοια με την αλ-Κάιντα και την ελ-Νούσρα, η οποία είχε χρησιμοποιηθεί από τις ΗΠΑ ως συνεργός τους για να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Ασάντ στη Συρία. Ενισχύθηκε τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά από τη Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ και την Τουρκία. Ισχυροποιημένη τον τελευταίο καιρό διέπραξε τρομοκρατικά χτυπήματα στην Κουρδική περιοχή Ρογιάβα στη βόρεια Συρία.

Ήδη εδώ και πολύ καιρό οι ιμπεριαλιστές προσπάθησαν να μοιράσουν εκ νέου την εγγύς Ανατολή για να μπορέσουν να εφαρμόσουν την ιμπεριαλιστική τους πολιτική και να θέσουν υπό την κυριαρχία τους τα πετρελαϊκά αποθέματα της περιοχής. Για να το πετύχουν δοκίμασαν όλες τις μεθόδους ώστε να υποκινήσουν τον ανταγωνισμό και την εχθρότητα μεταξύ των διαφόρων κοινοτήτων και εθνών που ζουν στη περιοχή. Απέναντι στη Συρία το Ιράν και την Χεζμπολάχ στον Λίβανο, που από τους ιμπεριαλιστές χαρακτηρίζεται ως «σιιτικός άξονας του κακού», έγινε απόπειρα συγκρότησης της «σουνιτικής σταυροφορίας» αποτελούμενης από την Τουρκία και τα κράτη του Κόλπου, συμπεριλαμβανομένης και της Σαουδικής Αραβίας, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως βάση για βίαιη σύγκρουση μεταξύ των κοινοτήτων στην περιοχή. Στο Ιράκ η πολιτική της κυβέρνησης Μαλίκι, η οποία δεν επιτρέπει στις άλλες κοινότητες το δικαίωμα ύπαρξης, δεν μπορεί μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ να επιβληθεί στην κατεστραμμένη χώρα.

Η ISIS εξοπλίστηκε από την Τουρκία με πολλά καμιόνια φορτωμένα πολεμικό υλικό και είχε ντεφάκτο τη στήριξη ως σύμμαχός της για να ανοίξει το δρόμο προς τη Συρία. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής η οποία συνίσταται στο να βαθύνει τις διαφορές μεταξύ των κοινοτήτων και να τις μετατρέψει σε μια αλληλοεχθρότητα. Αυτή αναπτύχθηκε θαυμάσια με την αντιδραστική πολιτική του ιμπεριαλισμού και την βοήθεια από την κυβέρνηση της Τουρκίας.

Το Ιράκ βρίσκεται σήμερα μπροστά σε μια τριχοτόμηση μεταξύ σουνιτών, σιιτών και κούρδων. Όμως το πρόβλημα μεταβλήθηκε από πλευράς ποιότητας από ένα απλά εσωτερικό πρόβλημα του Ιράκ σε ένα γενικευμένο πρόβλημα. Έχει μεταβληθεί σε ένα πρόβλημα όλης της εγγύς Ανατολής και σε μια υπόθεση στη οποία οι υπερδυνάμεις αναπόφευκτα βρίσκονται σε αντιπαράθεση για ένα νέο μοίρασμα των σφαιρών επιρροής τους στη περιοχή.

Μετά την επίθεση της ISIS στο προξενείο της Τουρκίας στη Μοσούλη, κατά την οποία όλοι οι παρόντες σύρθηκαν ως όμηροι, η ανακοίνωση του υφυπουργού εξωτερικών της Τουρκίας, που δήλωσε ότι οι τελευταίοι «δεν είναι όμηροι», αποκάλυψε άθελα του την ύπαρξη των διατηρούμενων σχέσεων της Τουρκικής κυβέρνησης με αυτήν την τρομοκρατική ομάδα. Οι δηλώσεις σύμφωνα με τις οποίες η Τουρκική Μυστική Υπηρεσία (ΜΙΤ) είχε συγκεντρώσει πληροφορίες γι’ αυτή την επίθεση στο Τούρκικο προξενείο δείχνουν, ότι υπάρχει μια μυστική συμφωνία της κυβέρνησης με αυτή τη τρομοκρατική και εγκληματική οργάνωση.

Η Τουρκική κυβέρνηση φέρει μεγάλη ευθύνη για την διαρκώς χαοτική κατάσταση στο Ιράκ, η οποία αναπόφευκτα θα συμπαρασύρει ολόκληρη την περιοχή. Μηχανορράφησε σε όλα τα γειτονικά κράτη πίσω από τις πλάτες τους, για να γίνει μια περιφερειακή δύναμη. Έτσι έγινε ο τύραννος όλων των παράκτιων κρατών, ο οποίος στρέφει τον έναν λαό ενάντια στον άλλον, απειλεί διαρκώς τους αλεβίτες πολίτες στη Τουρκία και έκανε τα πάντα για να υποδαυλίσει τον πόλεμο με τη Συρία. Η ιμπεριαλιστική πολιτική στο Ιράκ προετοιμάζει το δρόμο για έναν νέο πόλεμο, όμως σήμερα η πιο σπουδαία απαίτηση των λαών της περιοχής είναι η ειρήνη και η δημοκρατία. Αυτό όμως δεν θα είναι ποτέ ο σκοπός των ΗΠΑ, της Τουρκίας και των άλλων συμμάχων τους, των αντιδραστικών κρατών.

Σήμερα ο όρος για μια αληθινή ειρήνη είναι η κοινή εγκαθίδρυση της δημοκρατίας από τους λαούς, για να μπορούν οι ίδιοι να κυβερνηθούν και να μπορέσουν να εκδιώξουν τους καταπιεστές δικτάτορες μαζί με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Μια νέα κατάσταση, που θα οικοδομηθεί σε μια πραγματική φιλία και θα εγγυάται την αδερφοσύνη μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων θα μπορούσε να είναι η διέξοδος που θα διαφύλασσε τους λαούς απ’ την αυτοκαταστροφή απέναντι σε μια επιβαλλόμενη από τις ΗΠΑ κατάσταση που αποβλέπει στο χάος.

Κάτω ο ιμπεριαλισμός!
Ζήτω η φιλία των λαών!

Ιούνης 2014

Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)


Διαβάστε Περισσότερα »

Πρωτοφανής σε βαρβαρότητα επίθεση των ΜΑΤ στις καθαρίστριες με εντολή της κυβέρνησης

ka8aristries

Οι καθαρίστριες συνεχίζουν τον μαχητικό τους αγώνα διεκδικώντας την επαναπρόσληψή τους. Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αντ’ αυτού, απάντησε με βίαιες επιθέσεις από ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ οι οποίες επιτέθηκαν στις καθαρίστριες με γκλομπ και χημικά προκαλώντας τραυματισμούς. Η κυβέρνηση ξεδίπλωσε όλο το ταξικό μίσος της αστικής τάξης με την αίτηση αναίρεσης που κατέθεσε το ΥΠ.ΟΙΚ. στον Άρειο Πάγο ενάντια στην απόφαση που είχε πάρει το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, το οποίο έκρινε παράνομη την απομάκρυνση των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ και των ΔΟΥ και παράλληλα διέτασσε την επαναπρόσληψή τους.

Ο Άρειος Πάγος έκανε δεκτή την αίτηση αναίρεσης του υπουργείου Οικονομικών (12.6.2014) και στη συνέχεια τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στις καθαρίστριες (η κυβερνητική ΝΕΡΙΤ έκανε λόγω για "καθαρίστριες κινήθηκαν εναντίον των ΜΑΤ" φτάνοντας στο ανώτατο επίπεδο ξεπεσμού).

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ: κοινός εχθρός του ΕΝΙΑΙΟΥ Προλεταριάτου

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ: κοινός εχθρός του ΕΝΙΑΙΟΥ Προλεταριάτου

Έλληνες-ξένοι εργάτες ΕΝΩΜΕΝΟΙ

ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ-ΝΕΟΛΑΙΟΙ:

Τσακίστε τα δολοφονικά πογκρόμ των φασιστών και  ναζι-φασιστών «Χρυσής Αυγής»-ΛΑΟΣ κατά των ξένων εργατών

Καταπολεμείστε μαχητικά: ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ – ΡΑΤΣΙΣΜΟ – ΦΑΣΙΣΜΟ – ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΜΟ  

Μια ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ – ΕΝΑ  χοντρό ΨΕΜΜΑ: «Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» – «αυξάνουν» την ΑΝΕΡΓΙΑ

«Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» «αυξάνουν» την ανεργία! Να το ΠΡΩΤΟ, ανάμεσα σε πολλά άλλα, και πολύ μεγάλο ΨΕΜΜΑ, γιατί οι ξένοι εργάτες ΟΥΤΕ τις δουλειές «παίρνουν» ΟΥΤΕ την ΑΝΕΡΓΙΑ αυξάνουν: το ντόπιο ΚΕΦΑΛΑΙΟ είναι εκείνο που «παίρνει τις δουλειές» δηλ. καταστρέφει «ΘΕΣΕΙΣ εργασίας» με το κλείσιμο των επιχειρήσεων. Ο ντόπιος καπιταλισμός γεννάει την ΑΝΕΡΓΙΑ, η οποία είναι ένας μόνιμος και αναπόφευκτος συνοδοιπόρος του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και μια μεγάλη μάστιγα για την εργατική τάξη και τους λαούς όλων των χωρών.

Η σημερινή ΜΑΖΙΚΗ ΑΝΕΡΓΙΑ στην Ελλάδα πηγάζει: 1) απ’ τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους ύπαρξης, λειτουργίας και ανάπτυξης του καπιταλισμού, αλλά και τις ιδιομορφίες του ντόπιου καπιταλισμού, 2) απ’ τον ανταγωνισμό των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που οδηγεί πολλές απ’ αυτές στη χρεοκοπία και την αναπόφευκτη αύξηση της ανεργίας, 3) απ’ τη βαθιά οικονομική κυκλική καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής, 4) απ’ το κλείσιμο επιχειρήσεων για κερδοσκοπικούς λόγους (δάνεια, κλπ) ή τη μεταφορά τους σε άλλες χώρες με φθηνά εργατικά χέρια που και τα δυο «παράγουν» ανεργία, 5) απ’ την εξάρτηση της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ (ιδιαίτερα σε βιομηχανία-γεωργία), 6) απ’ τη σημερινή πλήρη ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας που χρονολογείται απ’ το 2006 και ανοιχτά από το 2009.

Τέλος, η εφαρμοζόμενη ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική οξύνει το φαινόμενο της μαζικής ανεργίας και συμβάλλει στην παραπέρα αύξησή της. 

Επομένως, αποκλειστικά και ΜΟΝΟ το ντόπιο ΚΕΦΑΛΑΙΟ (αλλά και το ξένο) είναι εκείνο που «παίρνει» τις δουλειές από τους ντόπιους και ξένους εργάτες: εκείνο είναι που καταστρέφει εκατοντάδες χιλιάδες ΘΕΣΕΙΣ εργασίας με το κλείσιμο των επιχειρήσεων, αυξάνοντας έτσι τη μαζική ΑΝΕΡΓΙΑ με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους.

Εκτός των προαναφερόμενων παραγόντων, ο τελευταίος 6ος παράγοντας είναι ο σημαντικότερος που προκαλεί την τωρινή αλματώδη αύξηση της μαζικής ΑΝΕΡΓΙΑΣ δηλ. η πλήρης ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας που χρονολογείται απ’ το 2006 και ανοιχτά από το 2009, χρόνο για τον οποίο ο αναπληρωτής καθηγητής Δημόσιας Οικονομικής του Παντείου Πανεπιστημίου Ν.Καραβίτης επισημαίνει: «το οικονομικό πλήγμα Καραμανλή φαίνεται καθαρά, αν απλώς παρατηρήσουμε ότι το 2009 οι δαπάνες χωρίς τόκους είχαν αυξηθεί, 5,5 του ΑΕΠ (χωρίς να υπολογίζουμε τα διάφορα χρέη), ενώ τα έσοδα από 39,1% του ΑΕΠ το 2003 έπεσαν στο 36,9% το 2009. Με άλλα λόγια, οι δαπάνες αυξήθηκαν 40 δισ. και τα έσοδα 20 δισ. Αυτό είναι φανερό σημάδι κάκιστης δημοσιονομικής πολιτικής», ενώ ακόμα και η δεξιά μεγαλοαστική εφημερίδα «Καθημερινή» χαρακτηρίζει «την 6ετία 2004-2009» Καραμανλή «μοιραία 6ετία» («Καθημερινή», 25/3/2012, σελ.2 «Οικονομία»).

Στις 27 Ιούνη 2012, στις εκθέσεις «Κομισιόν-ΟΟΣΑ» σημειώνονταν για την Ελλάδα ότι «400.000 θέσεις εργασίας χάθηκαν το πρώτο τρίμηνο» του 2012, πορεία που συνεχίζεται με τους ίδιους ρυθμούς ως τα σήμερα, ενώ στη Νεολαία η ανεργία έχει ξεπεράσει το 65%.

Σ’ αντίθεση με τα χοντροκομμένα ΨΕΜΑΤΑ όλων των αντιδραστικών, οι μετανάστες προλετάριοι με την εργασία τους σε σειρά τομείς της οικονομίας (γεωργία, βιομηχανία, βιοτεχνία, κλπ.) συμβάλουν στην αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, ενώ ως πάμφθηνη εργατική δύναμη υποβάλλονται στην πιο βάρβαρη εκμετάλλευση και καταπίεση και συμβάλλουν στη γιγαντιαία αύξηση των κερδών των ντόπιων μαφιόζων καπιταλιστών, οι οποίοι μόνο στις ελβετικές τράπεζες «έβγαλαν» 600.000.000 000 Ευρώ δηλ. ποσό διπλάσιο απ’ το εξωτερικό χρέος της χώρας.

Ένα άλλο μέρος τους εργάζεται στην καθαριότητα και στην περιποίηση ηλικιωμένων και αρρώστων (χωρίς ένσημα, ασφάλιση, κλπ.). Σημαντική είναι η συμβολή των εργαζομένων μεταναστών και στο Ασφαλιστικό.

Για τους λεγόμενους «παράνομους μετανάστες» την ευθύνη φέρουν οι ιμπεριαλιστικές χώρες με τους πολέμους που δολοφονούν και ξεριζώνουν τους λαούς αλλά και οι ελληνικές κυβερνήσεις και πρώτα και κύρια η ιμπεριαλιστική ΕΕ.

Και στην περίπτωση της υπαρκτής εγκληματικότητας, η διαβόητη «εγκληματικότητα των ξένων» δεν κατέχει τα πρωτεία, αλλά, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, έχει δευτερεύουσα θέση απέναντι σ’ εκείνη των Ελλήνων.

Το πολύ ατελές και εντελώς «ακρωτηριασμένο» – ως προς τη «λύση» ορισμένων προβλημάτων των προλετάριων μεταναστών – μεταναστευτικό νομοσχέδιο του 2010, δεν ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα: «το νομοσχέδιο υπερψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το καταψήφισαν η ΝΔ και ο ΛΑΟΣ» («Ρ»11/3/2010) και το «Κ»ΚΕ δήλωσε «παρών»(!!!) δηλ. το νομοσχέδιο ψηφίστηκε ΜΟΝΟ απ’ τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι  η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν  ψήφισε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο για το «μεταναστευτικό» όχι επειδή αυτό ήταν «ατελές και ελλιπές», ανολοκλήρωτο και εντελώς «κουτσουρεμένο» αλλά αντίθετα επειδή και αυτό το πολύ ατελές και εντελώς «κουτσουρεμένο» νομοσχέδιο δημιουργούσε τάχα «θέμα μειονότητας και για τους μετανάστες» («Ρ» 9/2/2010, σελ.15), ή αλλιώς εξαιτίας του κινδύνου «δημιουργίας και ανακίνησης μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων μέχρι και την αλλαγή συνόρων» («Ρ» 7/3/2010, σελ. 7), δηλ. για το φόβο μιας δήθεν μελλοντικής αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας(!), και όχι επειδή δεν «έλυνε» τα προβλήματα τα μεταναστών, όπως ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ τώρα ισχυρίζεται («ΚΟΜΕΠ» 3/2012, σελ. 66, «Ρ» 5/3/2013, σελ. 24, κ.α.)

Οι τρομοκρατικές δολοφονικές επιθέσεις των φασιστών και των ναζι-φασιστών «Χρυσής Αυγής»-ΛΑΟΣ εναντίον των μεταναστών εργαζομένων και αντιφασιστών παρόλο που είχαν πάρει πρωτοφανείς και εκρηκτικές διαστάσεις με πολλές εκατοντάδες επιθέσεις και 3 δολοφονίες δε παίρνονταν κανένα μέτρο από την αντιδραστική κυβέρνηση Σαμαρά που κάλυπτε και στήριζε τη δολοφονική δράση των Ναζι-φασιστών της «Χρυσής Αυγής» - δολοφονική δράση που κορυφώθηκε με την εν ψυχρώ άνανδρη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ήρωα αντιφασίστα ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ (18/9/2013). Πάρθηκαν τα γνωστά μέτρα κάτω απ' την ισχυρή πίεση των εκπροσώπων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ ενόψει ανάληψης της προεδρίας της ΕΕ απ’ την Ελλάδα με τη δήλωση του Χάνες Σβόμποντα: «αν η ελληνική κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός Α.Σαμαράς δεν μπορέσουν να σταματήσουν την γεμάτη μίσος συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής και άλλων φασιστικών ομάδων, θα είναι μια απαράδεκτη προεδρία της ΕΕ» (18.09.2013), όμως τα κόμματα της Βουλής κωλυσιεργούν μόνιμα την επίσπευση των διώξεων των υπαρκτών εγκλημάτων των Ναζι-φασιστικών «Ταγμάτων Εφόδου».

Ασυνεπή και ταλαντευόμενη στάση, πέραν των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, κρατούν και τα κόμματα της ντόπιας χρουτσωφικής σοσιαλδημοκρατίας, ΣΥΡΙΖΑ και «Κ»ΚΕ, το οποίο εκτός των άλλων έστειλε ακόμα και τη βουλευτή του εθνικίστρια Λ. Κανέλλη ως ομιλήτρια προβολής ναζιφασιστικού βιβλίου του ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ το Δεκέμβρη του 2006 (Εφ. Συν. 25-26.05.2013, σελ. 13) ενώ, τελευταία χαρακτήριζε το Μπαλτάκο μόνο ως «αντικομμουνιστή» και όχι ως ναζιφασίστα που στην πραγματικότητα είναι. Σήμερα ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ είναι: να προχωρήσουν και επιταχυνθούν οι διώξεις και να τιμωρηθούν ΟΛΑ τα υπαρκτά ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ της δολοφονικής εγκληματικής Ναζι-φασιστικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής».

Οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. οι λενινιστές-σταλινιστές πρέπει, μαζί με όλους τους αντιφασίστες, να αγωνιστούν για τη συγκρότηση ενός πλατιού Αντιφασιστικού Μετώπου αλλά και για την ταξική ΕΝΟΤΗΤΑ του προλεταριάτου: ΝΤΌΠΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, σφυρηλατώντας την αλληλεγγύη και την ΕΝΟΤΗΤΑ στην κοινή πάλη για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, την πάλη  ενάντια στη φασιστικοποίηση, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, το φασισμό και ναζι-φασισμό όσο και στην πάλη για την προλεταριακή επανάσταση.

Οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. οι λενινιστές-σταλινιστές πρέπει, μαζί με όλους τους αντιφασίστες, να αγωνιστούν για τη συγκρότηση ενός πλατιού Αντιφασιστικού Μετώπου αλλά και για την ταξική ΕΝΟΤΗΤΑ του προλεταριάτου: ΝΤΌΠΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, σφυρηλατώντας την αλληλεγγύη και την ΕΝΟΤΗΤΑ στην κοινή πάλη για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, την πάλη  ενάντια στη φασιστικοποίηση, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, το φασισμό και ναζι-φασισμό όσο και στην πάλη για την προλεταριακή επανάσταση.

Ιούλης 2014

Κίνηση για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ (1918-55)
Τ.Θ. 3689, 102 10 Αθήνα. Τηλ. 2108621543, email: anasintaxi@yahoo.com

http://anasintaxi.awardspace.comhttp://anasintaxi.blogspot.com

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Georgi Dimitrow: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό (μέρος Β’)

συνέχεια από το προηγούμενο

Είναι αναπόφευχτη η νίκη του φασισμού;

Γιατί και με ποιο τρόπο μπόρεσε να νικήσει ο φασισμός;

Ο φασισμός είναι ο χειρότερος εχθρός της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Ο φασισμός είναι ο εχθρός, που στρέ­φεται ενάντια στα εννιά δέκατα του γερμανικού λαού, τα εννιά δέ­κατα του αυστριακού λαού, τα εννιά δέκατα των άλλων λαών των φασιστικών χωρών. Πως, με ποιόν τρόπο κατόρθωσε να νικήσει αυτός ο φοβερός εχθρός;

Ο φασισμός μπόρεσε να έρθει στην εξουσία πριν απ’ όλα, επειδή ή εργατική τάξη ήταν διασπασμένη εξαι­τίας της πολιτικής της συνεργασίας με την αστική τάξη, που ακο­λουθούσαν οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας και επειδή, απέναντι στην αστική τάξη, ήταν πολιτικά και οργανωτικά αφοπλισμένη. Τα κομμουνιστικά κόμματα, πάλι, δεν ήταν αρκετά δυνατά, για να κινητοποιήσουν τις μάζες χωρίς τη σοσιαλδημοκρα­τία ή και ενάντια της και να τις οδηγήσουν σε αποφασιστική μάχη ενάντια στο φασισμό.

Πράγματι! Ας σκεφτούν σοβαρά τα εκατομμύρια των σοσιαλδημοκρατών εργατών, που τώρα υποφέρουν μαζί με τα αδέρφια τους τους κομμουνιστές κάτω από την τρομοκρατία της φασιστικής βαρβαρότητας: αν το αυστριακό και γερμανικό προλεταριάτο, στα 1918 που ξέσπασε η επανάσταση στη Γερμανία και την Αυστρία, δεν είχε ακολουθήσει τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Όττο Μπάουερ, Φρίντριχ Άντλερ και Ρένερ στην Αυστρία, των Έμπερτ και Σάιντεμαν στη Γερμανία, αλλά είχε πάρει το δρόμο των ρώσων μπολσεβίκων, το δρόμο των Λένιν και Στάλιν*, τώρα δε θα υπήρχε φασισμός ούτε στην Αυστρία, ούτε στη Γερμανία, ούτε στην Ιταλία, ούτε στην Ουγγαρία, ούτε στην Πολωνία, ούτε στα Βαλκάνια. Όχι η αστική τάξη, αλλά η εργατική θα ήταν εδώ και καιρό κύριος της κατάστασης στην Ευρώπη.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την αυστριακή σοσιαλδημοκρα­τία. Η επανάσταση του 1918 την οδήγησε στο μεσουράνημα. Είχε τη δύναμη στα χέρια της, κατείχε γερές θέσεις στο στρατό και την κρατική μηχανή. Αν στηριζόταν σ' αυτές τις θέσεις, θα μπο­ρούσε να καταστρέψει το φασισμό στη γέννησή του. Όμως αυτή παράδωσε τις καταχτήσεις της εργατικής τάξης τη μια με­τά την άλλη. Επέτρεψε στην αστική τάξη να στεριώσει τη δύ­ναμη της, να καταργήσει το Σύνταγμα, να εκκαθαρίσει την κρατι­κή μηχανή, το στρατό και την αστυνομία από τα στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας και να πάρει μέσα από τα χέρια των εργατών τα όπλα. Επέτρεψε στους φασίστες ληστές, να δολοφονούν ατιμώρη­τα σοσιαλδημοκράτες εργάτες, αποδέχτηκε τους όρους του συμφώ­νου του Χύττεμπεργκ, που άνοιξε στα φασιστικά στοιχεία την είσ­οδο στις επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας σφήνωσαν στα μυαλά των εργατών το πρόγραμμα του Λιντς, στο οποίο γίνονταν λόγος για δυνατότητα χρήσης βίας ενάντια στην αστική τάξη και την εγκαθίδρυση προλεταριακής διχτατορίας, και τους διαβεβαίωναν, ότι το Κόμμα θα απαντούσε με γενική απεργία και ένοπλο αγώνα, σε περίπτωση που οι κυρίαρχες τάξεις χρησιμοποιούσαν βία ενάντια στην εργατική τάξη, λες και ολόκληρη η πο­λιτική προετοιμασίας της επιδρομής του φασισμού ενάντια στην εργατική τάξη δεν ήταν μια και μόνη αλυσίδα βίαιων πράξεων που καλύπτονταν με συνταγματικό μανδύα; Ακόμη και την παραμονή, άλλα και κατά τη διάρκεια των αγώνων του Φλεβάρη, η ηγεσία της αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας άφησε την ηρωική Αμυντική Συμμαχία ν' αγωνίζεται απομονωμένη από τις πλατειές μάζες και οδήγησε το αυστριακό προλεταριάτο στην ήττα.

Μήπως ήταν στη Γερμανία αναπόφευχτη η νίκη του φασισμού;

Όχι, η γερμανική εργατική τάξη μπορούσε να την εμποδίσει.

Αλλά για να το καταφέρει αυτό, έπρεπε να δημιουργήσει το αντιφασιστικό προλεταριακό ενιαίο μέτωπο, έπρεπε να αναγκάσει τους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας, να σταματήσουν την εκστρατεία ενάντια στους κομμουνιστές και να αποδεχτούν τις επα­νειλημμένες προτάσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος για ενότητα δράσης ενάντια στο φασισμό.

Όταν εκδηλώθηκε η επίθεση του φασισμού και άρχισαν να περιορίζονται σταδιακά οι δημοκρατικές ελευθερίες από την πλευρά της αστικής τάξης, δεν έπρεπε να μείνει ευχαριστημένη από τα όμορφα ψηφίσματα της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά έπρεπε να απαν­τήσει με μαζικούς αγώνες, που θα ματαίωναν την πραγματοποίη­ση των φασιστικών σχεδίων της γερμανικής αστικής τάξης.

Δεν έπρεπε να επιτρέψει από την κυβέρνηση Μπράουν - Σέβερινγκ την απαγόρεψη του Κόκκινου Μετώπου, αλλά έπρεπε να δημιουργήσει αγωνιστικούς δεσμούς ανάμεσα στο Κόκκινο Μέτω­πο και τους κοντά ένα εκατομμύριο σιδηροδρομικούς, ώστε να αναγκαστούν οι Μπράουν και Σέβερινγκ να οπλίσουν και τη μια και την άλλη οργάνωση και να συντρίψουν τις φασιστικές συμμορίες.

Έπρεπε να υποχρεώσει τους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας που βρίσκονταν επικεφαλής της κυβέρνησης στην Πρωσία, να πά­ρουν μέτρα αντίστασης ενάντια στο φασισμό, να συλλάβουν τους ηγέτες των φασιστών, να απαγορέψουν τον τύπο τους, να κατάσχουν τα υλικά τους μέσα, καθώς και τις περιουσίες των καπιταλιστών, που υποστήριζαν οικονομικά τις φασιστικές κινήσεις, να διαλύσουν τις φασιστικές οργανώσεις, να τις αφοπλίσουν, κλπ.

Ακόμη, έπρεπε να επιβάλει την αποκατάσταση όλων των κοινωνικών παροχών και τη γενίκευση τους, την άρση πληρωμής των χρεών και τη χορήγηση βοήθειας, κατά τις εποχές κρίσης, στους καταστραμμένους αγρότες και μάλιστα από τη φορολογία των τραπεζών και των τραστ, ώστε να εξασφάλιζε την υποστήριξη της εργαζόμενης αγροτιάς. Αυτό όμως δεν έγινε και ο φταίχτης είναι η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, γι' αυτό και μπόρεσε να νικήσει ο φασισμός.

Ήταν οπωσδήποτε αναπόφευχτος ο θρίαμβος της αστικής τά­ξης και της αριστοκρατίας στην Ισπανία, σε μια χώρα, που οι δυνάμεις της προλεταριακής επανάστασης είναι τόσο στενά δεμένες με τον πόλεμο των αγροτών;

Οι ισπανοί σοσιαλιστές βρίσκονταν από τις πρώτες ήμερες της επανάστασης στην κυβέρνηση. Πραγματοποίησαν αγωνιστικούς δεσμούς ανάμεσα στις εργατικές οργανώσεις όλων των πολιτικών κατευθύνσεων, συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστών και των αναρχικών; Συσπείρωσαν την εργατική τάξη σε μιαν ενιαία συνδικαλιστική ορ­γάνωση; Απαίτησαν την κατάσχεση όλων των χτημάτων των γαιοχτημόνων, της εκκλησίας και των μοναστηριών σε όφελος των α­γροτών, ώστε να τους κερδίσουν για την επανάσταση; Έκαναν καμιά προσπάθεια ν' αγωνιστούν για την αυτοδιάθεση των Καταλάνων, των Βάσκων ή για την απελευθέρωση του Μαρόκου; Εκκα­θάρισαν το στρατό από τα μοναρχικά και τα φασιστικά στοιχεία; Προετοίμασαν το πέρασμα του στρατού με το μέρος των εργατών και αγροτών; Διέλυσαν την πολιτική φρουρά, το δήμιο όλων των λαϊ­κών κινημάτων, που τόσο τη μισούσε ο λαός; Χτύπησαν το φασι­στικό κόμμα του Τζίλ Ρόμπλες και την εξουσία της καθολικής εκκλησίας; Όχι, δεν έκαναν τίποτα απ' αυτά. Αντίθετα, απόρριψαν την πρόταση των κομμουνιστών για την αποκατάσταση ενότη­τας δράσης ενάντια στην επίθεση της αστικό - φεουδαρχικής αντί­δρασης και του φασισμού. Πέτυχαν την ψήφιση εκλογικών νόμων, που έδωσαν τη δυνατότητα στην αντίδραση να κερδίσει την πλειο­ψηφία στα Cortes (Βουλή), νόμων που καταδικάζουν το λαϊκό κίνημα, που με βάση αυτούς δικάζονται τώρα οι ηρωικοί ανθρακωρύχοι της Αστουρίας. Επέτρεψαν, να πυροβολούνται αγρότες, που αγωνίζον­ταν για γη, από την πολιτική φρουρά.

Κι έτσι, η σοσιαλδημοκρατία, αποδιοργανώνοντας και διασπώντας τις γραμμές της εργατικής τάξης, προετοίμασε το δρόμο για την εξουσία στο φασισμό και στη Γερμανία και στην Αυστρία και στην Ισπανία.

Σύντροφοι! Ο φασισμός νίκησε ακόμη επειδή το προλεταρι­άτο ήταν απομονωμένο από τους φυσικούς του συμμάχους. Ο φα­σισμός νίκησε επειδή μπόρεσε να παρασύρει τις πλατειές μάζες της αγροτιάς, χάρη στο γεγονός, ότι η σοσιαλδημοκρατία ακολουθούσε στο όνομα της εργατικής τάξης εχθρική στην ουσία πολιτική απέναντι στους αγρότες. Ο αγρότης είδε να περνούν από την εξουσία μια σειρά σοσιαλδημοκρατικές κυ­βερνήσεις. Οι κυβερνήσεις αυτές αντιπροσώπευαν στα μάτια του την εξουσία της εργατικής τάξης, όμως καμιά απ' αυτές δεν έβαλε τέλος στα βάσανα των αγροτών, καμιά απ' αυτές δεν έδωσε γη στους αγρότες. Στη Γερμανία η σοσιαλδημοκρατία δεν έθιξε κα­θόλου τους μεγαλοχτηματίες. Αντίθετα, πήρε μέτρα ενάντια στις απεργίες των εργατών γης. Το αποτέλεσμα ήταν οι αγρότες να εγκαταλείψουν τα ρεφορμιστικά συνδικάτα προτού να έρθει ο Χί­τλερ στην εξουσία και οι περισσότεροι να προσχωρήσουν στην οργά­νωση «Ατσάλινα Κράνη» και στους Εθνικοσοσιαλιστές.

Ο φασισμός νίκησε ακόμη, γιατί κατάφερε να εισχωρήσει στις γραμμές της νεολαίας, τη στιγμή που η σοσιαλδημοκρατία α­πόδιωχνε την εργαζόμενη νεολαία από την ταξική πάλη. Όμως και το επαναστατικό προλεταριάτο δεν ανάπτυξε την απαραίτητη διαπαιδαγωγική δουλειά στη νεολαία και δεν έδωσε αρκετή προσ­οχή στην πάλη για τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και αιτήματά της. Ο φασισμός πόνταρε στη χαρακτηριστικά μεγάλη επαναστατικότητα της νεολαίας για αγωνιστική δραστηριότητα και κατάφερε να τραβήξει ένα σημαντικό μέρος στις γραμμές του. Η νέα γενιά δεν έχει δοκιμάσει τη φρίκη του πολέμου. Νοιώθει πάνω στις πλάτες της όλο το βάρος της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και της κατάπτωσης της αστικής δημοκρατίας. Ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας, που δεν έβλεπε καμιά προοπτική για το μέλλον, ήταν ιδιαίτερα ευπρόσβλητο στη φασιστική δημαγωγία που του ζωγράφι­ζε ένα δελεαστικό μέλλον για την περίπτωση που θα νικούσε ο φασισμός.

Και μ' αυτή την ευκαιρία δεν μπορούμε να παραλείψουμε και μια σειρά λάθη των Κομμουνιστικών Κομμάτων, λάθη που εμπόδισαν τον αγώνα μας ενάντια στο φασισμό. Στις γραμμές μας υποτιμήθηκε με απαράδεχτο τρόπο ο κίνδυνος του φασισμού, πράγ­μα που μέχρι σήμερα δεν έχει εξαφανιστεί από παντού. Στα κόμμα­τα μας υπήρχαν προηγούμενα απόψεις, όπως «Η Γερμανία δεν είναι Ιταλία», με την έννοια, πως ο φασισμός μπόρεσε βέβαια να νι­κήσει στην Ιταλία, αλλά στην Γερμανία, χώρα βιομηχανικά και πο­λιτιστικά αναπτυγμένη και μ' ένα εργατικό κίνημα με παράδοση σαράντα χρόνων, ο φασισμός είναι κάτι αδύνατο και η νίκη του αποκλείεται. Σήμερα, πάλι, μπορεί ν' ακούσει κανείς την άποψη, ότι ο φασισμός δε βρίσκει έδαφος στις χώρες της «κλασσικής» αστι­κής δημοκρατίας. Τέτοιες απόψεις μπόρεσαν και μπορούν να οδη­γήσουν σε άμβλυνση της επαγρύπνησης απέναντι στο φασιστικό κίνδυνο και να δυσκολευτεί η κινητοποίηση του προλεταριάτου σε αγώνα ενάντια στο φασισμό.

Μπορεί κανείς να αναφέρει και άλλες περιπτώσεις, που οι κομμουνιστές αιφνιδιάστηκαν, όταν οι φασίστες κατέλαβαν την εξουσία, θυμηθείτε τη Βουλγαρία, όπου η ηγεσία του Κόμματος μας πήρε, σχετικά με την κατάληψη της εξουσίας στις 9 Ιούνη του 1923, μια «ουδέτερη», αλλά στην ουσία οπορτουνιστική θέση. Θυμηθεί­τε την Πολωνία, όπου η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, μην εχτιμώντας σωστά τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, δεν μπόρεσε να δει το φασιστικό χαραχτήρα του πραξικοπήματος του Πιλσούντσκι το Μάη του 1926 και έγινε ουραγός των γε­γονότων, θυμηθείτε τη Φιλανδία, όπου το Κόμμα μας, ξεκινώντας από τη λαθεμένη άποψη, ότι η φασιστικοποίηση θα είναι πολύ αργή, παράβλεψε τις προετοιμασίες των ηγετικών ομάδων της α­στικής τάξης για φασιστική κατάληψη της εξουσίας, πράγμα που αιφνιδίασε κόμμα και εργατική τάξη.

Όταν ο έθνικοσοσιαλισμός ήταν κιόλας στη Γερμανία ένα απειλητικό μαζικό κίνημα, υπήρχαν σύντροφοι, όπως ο Χάινς Νόιμαν, που γι' αυτούς η κυβέρνηση Μπρύννινγκ ήταν κιόλας μια κυβέρνηση της φασιστικής διχτατορίας, και δήλωναν αλαζονικά: «Ώσπου να έρθει το "Γ' Ράιχ" του Χίτλερ στην εξουσία, θα είναι κιόλας νεκρό, κι εμείς θα έχουμε εγκαθιδρύσει μια νικηφόρα εργατική εξουσία».

Στη Γερμανία, οι σύντροφοι μας για ένα μεγάλο διάστημα δεν έλαβαν αρκετά υπόψη τους το πληγωμένο εθνικό αίσθημα και την οργή των μαζών ενάντια στη συνθήκη των Βερσαλλιών. Αντιμετώπι­σαν περιφρονητικά τις ταλαντεύσεις της αγροτιάς και των μικροαστι­κών στρωμάτων. Με μεγάλη καθυστέρηση εμφάνισαν το πρόγραμμα για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση. Αλλά και στη συνέχεια δεν είχαν κατανοήσει, πως έπρεπε να το προσαρμόσουν στις συγκεκριμέ­νες ανάγκες και στο επίπεδο των μαζών, δεν ήξεραν καν, πως να το εκλαϊκέψουν.

Σε σειρά χώρες η ανάγκη ανάπτυξης μαζικού αγώνα ενάντια στο φασισμό, αντικαταστάθηκε από μια στείρα θεωρητικολογία για το χαραχτήρα του φασισμού «γενικά» και από τη σεχταριστική στενοκεφαλιά σε σχέση με τη θέση και τη λύση των επίκαιρων πολιτικών καθηκόντων του Κόμματος.

Σύντροφοι! Αναφερόμαστε στις αιτίες, που οδήγησαν στη νί­κη του φασισμού, καταγγέλλουμε την ιστορική ευθύνη της σοσιαλδημοκρατίας για την ήττα της εργατικής τάξης, σημειώνουμε και τα δικά μας λάθη στον αγώνα ενάντια στο φασισμό, όχι για το λόγο ότι μας αρέσει να σκαλίζουμε το παρελθόν. Δεν είμαστε ιστορικοί του γραφείου, που ζουν μακριά από τη ζωή. Είμαστε αγωνιστές της εργατικής τάξης, που έχουν υποχρέωση να απαντήσουν στο ερώτημα, που βασανίζει εκατομμύρια εργάτες: Μπορεί να εμποδιστεί η νίκη του φασισμού και με τι τρόπο; Ναι, σύντρο­φοι, μπορεί να μπει φραγμός στο δρόμο του φασισμού. Είναι πέρα για πέρα δυνατό. Αυτό εξαρτιέται από μας τους ίδιους, από τους εργάτες, τους αγρότες, από όλους τους εργαζόμενους!

Κατ' αρχήν, για να αποτραπεί η νίκη του φασισμού εξαρτιέται πριν απ' όλα από την αγωνιστική δραστηρι­ότητα της ίδιας της εργατικής τάξης, από τη συσπείρωση των δυ­νάμεων της σε ενιαία δύναμη, που ν' αγωνίζεται ενάντια στην επί­θεση του κεφαλαίου και του φασισμού. Το προλεταριάτο, αν πετύ­χει την αγωνιστική του ενότητα, θα μπορούσε να παραλύσει την επιρροή του φασισμού πάνω στην αγροτιά, πάνω στα μικροαστικά στρώματα της πόλης και πάνω στη νεολαία, θα μπορούσε ένα μέρος τους να ουδετεροποιήσει και ένα μέρος τους να κερδίσει.

Δεύτερο, εξαρτιέται από την ύπαρξη ενός δυνατού επαναστατικού κόμματος, που να καθοδηγεί σωστά τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια στο φασισμό. Ένα κόμμα, που καλεί συστηματικά τους εργάτες σε υποχώρηση μπροστά στο φασισμό και επιτρέπει στη φασιστική αστική τάξη να δυναμώνει τις θέσεις της, ένα τέτοιο κόμμα οδηγεί αναγκαστικά τους εργάτες στην ήττα.

Τρίτο, εξαρτιέται από τη σωστή πολιτική της εργατι­κής τάξης απέναντι στην αγροτιά και τις μάζες των μικροαστών στις πόλεις. Αυτές τις μάζες πρέπει να τις πάρουμε όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Τις αμφιβολίες και τις ταλαντεύσεις τους θα τις ξεπεράσουν μόνο στην πορεία του αγώνα. Μόνον όταν αντιμετωπίσουμε υπομονετικά τις ταλαντεύσεις τους, μόνον όταν το προλεταριάτο υποστηρίξει πολιτικά αυτές τις μάζες, θα μπορέσουν αυτές να φτάσουν σ' ένα ψηλότερο επίπεδο επαναστατικής συνείδη­σης και δραστηριότητας.

Τέταρτο, εξαρτιέται από την επαναστατική επαγρύπνη­ση και την έγκαιρη δράση του προλεταριάτου. Δεν επιτρέπεται να αιφνιδιαστούμε από το φασισμό. Δεν πρέπει να αφήσουμε σ' αυτόν την πρωτοβουλία. Πρέπει να του καταφέρουμε αποφασιστικά χτυπή­ματα προτού προλάβει να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του. Δεν επι­τρέπεται να τον αφήνουμε να δυναμώνει τις θέσεις του. Όπου κι αν αυτός εμφανίζεται, πρέπει να τον παρακολουθούμε βήμα προς βήμα και να προβάλλουμε αντίσταση. Δεν πρέπει να του επιτρέπουμε να καταχτά καινούργιες θέσεις, έτσι όπως μας το δι­δάσκουν οι πετυχημένες προσπάθειες του γαλλικού προλεταριάτου.

Αυτές είναι οι σπουδαιότερες προϋποθέσεις για να εμποδίσουμε το ξάπλωμα του φασισμού και το ανέβασμά του στην εξουσία.

 

Ο φασισμός είναι μια κτηνώδης, αλλά όχι σταθερή ε­ξουσία

Η φασιστική διχτατορία της αστικής τάξης είναι μια κτηνώδης, αλλά όχι σταθερή εξουσία.

Ποιες είναι οι κύριες αίτιες, που κάνουν τη φασιστική διχτα­τορία μιαν ασταθή εξουσία;

Ο φασισμός, που αποφάσισε να εξαλείψει τις διαφωνίες και τις αντιθέσεις στο στρατόπεδο της αστικής τάξης, οξύνει ακόμα περισσότερο αυτές τις αντιθέσεις. Ο φασισμός, στην προσπάθειά του να εγκαθιδρύσει το πολιτικό του μονοπώλιο, παραμερίζει βίαια τα άλλα πολιτικά κόμματα. Όμως η ύπαρξη του καπιταλιστικού συστήματος, η ύπαρξη των διαφόρων τάξεων και η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, αναγκαστικά συγκλονίζουν καί ανατινάζουν το πολιτικό μονοπώλιο του φασισμού. Δεν είναι το ίδιο στη Σοβιετική χώρα, όπου πραγματοποιείται η διχτατορία του προλεταριά­του με ενα κόμμα, γιατί αυτό το Κόμμα ανταποκρίνεται στα συμφέ­ροντα εκατομμυρίων εργαζομένων και στηρίζεται όλο και περισ­σότερο στην οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας. Σε μια φασιστική χώρα δεν μπορεί να κρατήσει για πολύν καιρό το μονοπώλιο του φασιστικού κόμματος, γιατί δεν είναι σε θέση να εξαλείψει τις τάξεις και τις ταξικές διαφορές. Καταργεί τη νόμιμη ύπαρξη των αστικών κομμάτων, αλλά μια σειρά από αυτά τα κόμματα εξακολουθούν να υπάρχουν παράνομα. Το Κομ­μουνιστικό Κόμμα προχωράει μπροστά και σε παράνομες κατα­στάσεις, ατσαλώνεται και καθοδηγεί τον αγώνα του προλεταριάτου ενάντια στη φασιστική διχτατορία. Μ' αυτόν τον τρόπο γκρεμί­ζεται υποχρεωτικά το πολιτικό μονοπώλιο του φασισμού από τα χτυπήματα των ταξικών αντιθέσεων.

Η φασιστική διχτατορία είναι, ακόμα, ασταθής, για το λόγο ότι το χάσμα ανάμεσα στην αντικαπιταλιστική δημαγωγία του φα­σισμού και στην πολιτική ληστρικού πλουτισμού της μονοπωλιακής αστικής τάξης, διευκολύνει το ξεσκέπασμα της ταξικής ουσίας του φασισμού και οδηγεί στον κλονισμό και το στένεμα της κοινωνικής του βάσης.

Έξαλλου, η νίκη του φασισμού προκαλεί το βαθύ μίσος και την οργή των μαζών, ευνοεί την επαναστατικοποίησή τους και δίνει μια μεγάλη ώθηση στο ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου ενάντια στο φασισμό.

Με την πολιτική της οικονομικής αυτάρκειας και τη διάθεση του μεγαλύτερου μέρους του εθνικού εισοδήματος για την προετοιμασία πόλεμου, ο φασισμός υπονομεύει ολόκληρη την οικονομία της χώρας και οξύνει τον οικονομικό πόλεμο ανάμεσα στα καπιταλιστι­κά κράτη. Στις διαφωνίες, που ξεσπούν μέσα στην αστική τάξη, δίνει χαραχτήρα σκληρών και όχι σπάνια αιματηρών συγκρούσεων, πράγμα που καταστρέφει την πίστη του λαού για τη σταθερότητα της φασιστικής εξουσίας. Ένα καθεστώς, που δολοφονεί τους ί­διους του τους οπαδούς, όπως έγινε τον περασμένο χρόνο στις 30 του Ιούνη στη Γερμανία, μια φασιστική εξουσία που ενάντιά της αγωνίζεται ένοπλα μια άλλη μερίδα της αστικής τάξης (το εθνικοσοσιαλιστικό πραξικόπημα στην Αυστρία, η δυναμική εμφάνιση μεμονωμένων φασιστικών ομάδων ενάντια στη φασιστική κυβέρνη­ση στην Πολωνία, Βουλγαρία, Φιλανδία και άλλες χώρες), μια τέτοια εξουσία δεν μπορεί να κρατήσει για πολύν καιρό το κύρος της στις πλατειές μικροαστικές μάζες.

Η εργατική τάξη πρέπει να ξέρει να εκμεταλλεύεται τις αν­τιθέσεις και διαφωνίες μέσα στο στρατόπεδο της αστικής τάξης, αλλά δεν πρέπει να έχει την αυταπάτη, ότι ο φασισμός θα πέσει από μόνος του. Ο φασισμός δε θα καταρρεύσει αυτόματα. Μόνο η επαναστατική δραστηριότητα της εργατι­κής τάξης θα βοηθήσει, ώστε οι διαμάχες, που αναπόφευχτα γεν­νιούνται μέσα στο στρατόπεδο της αστικής τάξης, να χρησιμέψουν για την υπονόμευση και πτώση της φασιστικής διχτατορίας. Με την εξάλειψη των υπολειμμάτων της αστικής δημοκρατίας, με την ανάδειξη της ανοιχτής βίας σε κυβερνητικό σύστημα, ο φασισμός εξαφανίζει τις δημοκρατικές αυταπάτες και το κύρος της νομιμότητας στις μάζες των εργαζομένων. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε χώρες, όπως για παράδειγμα στην Αυστρία και Ισπανία, όπου οι εργάτες αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι ενάντια στο φασισμό. Στην Αυστρία, ο ηρωικός αγώνας της Αμυντικής Συμμαχίας και των κομμουνιστών κλόνισε, παρά την ήττα, τη σταθερότητα της φασιστικής διχτατορίας. Στην Ι­σπανία η αστική τάξη δε μπόρεσε να βάλει φασιστικό φίμωτρο στους εργαζόμενους. Ο ένοπλος αγώνας στην Αυστρία και Ισπα­νία οδήγησε στην κατανόηση της αναγκαιότητας της επαναστατικής ταξικής πάλης από όλο και πιο πλατειές μάζες.

Μόνο κάτι απίθανοι Φιλισταίοι και λακέδες της μπουρζουαζίας, όπως ο παλιός θεωρητικός της II Διεθνούς, Καρλ Κάουτσκυ, μπορούν να κατηγορούν τους εργάτες και να υποστηρίζουν, ότι δεν έπρεπε να πάρουν τα όπλα στην Αυστρία και Ισπανία. Πώς θα ήταν τώρα το εργατικό κίνημα στην Αυστρία και Ισπανία, αν η εργατική τάξη αυτών των χωρών δεχότανε να οδηγηθεί απ' τις προδοτικές συμβουλές των Κάουτσκυ; Η εργατική τάξη θα είχε χτυπηθεί μέσα στις ίδιες της τις γραμμές από έναν βαθύ εκφυ­λισμό.

Ο Λένιν λέει:

«Οι λαοί δεν περνάνε άδικα το σχολειό του εμφυλίου πολέμου. Αυτό είναι ένα σκληρό σχολειό, που στο πρόγραμμα του ανήκουν αναπόφευχτα και νίκες της αντεπανάστασης, το μίσος μανιασμένων αντιδραστικών, άγριες πρά­ξεις εκδίκησης από την πλευρά της παλιάς εξουσίας σε βάρος των εξεγερμένων, κλπ. Ωστόσο, μόνο πατενταρισμένοι σχολα­στικοί και αποβλακωμένες μούμιες μπορούν να κλαψουρίζουν, επειδή οι λαοί περνάνε αυτό το σχολειό. Αυτό το σχολειό διδάσκει τις καταπιεζόμενες τάξεις να διεξάγουν τον εμφύλιο πόλεμο, τις διδάσκει να νικούν στην επανάστα­ση, συγκεντρώνει στις μάζες των μοντέρνων σκλάβων εκείνο το μίσος, που τρέφουν αιώνια οι κακομοιριασμένοι, αναίσθη­τοι και ασυνειδητοποιημένοι σκλάβοι, μίσος που, όταν κα­τανοήσουν την ταπείνωση της σκλαβιάς τους, τους οδηγεί στις πιο μεγάλες ιστορικές ηρωικές πράξεις». (Βλ. Β. Ι. ΛΕΝΙΝ «Άπαντα», τόμος 17, σελ. 81)

Η νίκη του φασισμού στη Γερμανία έφερε, όπως είναι γνω­στό, ένα νέο κύμα φασιστικής επίθεσης, που οδήγησε στην Αυστρία στην προβοκάτσια Ντόλλφους, στην Ισπανία σε νέες επιθέσεις της αντεπανάστασης ενάντια στις επαναστατικές καταχτήσεις των μαζών, στην Πολωνία στη φασιστική μεταρρύθμιση του Συντάγμα­τος και που στη Γαλλία ενθάρρυνε το Φλεβάρη του 1934 τα ένο­πλα τμήματα των φασιστών σε προσπάθειες για πραξικόπημα. Ό­μως η νίκη αυτή και η μανία της φασιστικής διχτατορίας προκά­λεσαν σε διεθνές επίπεδο ένα αντικίνημα του προλεταριακού ενιαίου μετώπου ενάντια στο φασισμό. Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ, που ή­ταν το σύνθημα για τη γενική επίθεση του φασισμού ενάντια στην εργατική τάξη, η ληστεία και λεηλασία των συνδικάτων και των άλλων εργατικών οργανώσεων, οι κραυγές πόνου των βασανισμένων αντιφασι­στών που ακούγονται από τα υπόγεια των φασιστικών στρατώνων και από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όλα αυτά δείχνουν ολοκά­θαρα στις μάζες, που οδήγησαν οι αντιδραστικές διασπαστικές ενέργειες των η­γετών της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που απόρριψαν τις προ­τάσεις των κομμουνιστών για έναν κοινό αγώνα ενάντια στο φασισμό που βρισκόταν σε επίθεση. Ακόμα τις πείθουν για την α­ναγκαιότητα συσπείρωσης όλων των δυνάμεων της εργατικής τάξης για το γκρέμισμα του φασισμού.

Η νίκη του Χίτλερ έδωσε και στη Γαλλία μιαν ισχυρή ώθηση στη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου της εργατικής τάξης ε­νάντια στο φασισμό. Η νίκη του Χίτλερ δεν προκάλεσε στους ερ­γάτες μόνο φόβο για την τύχη των γερμανών εργατών, δεν άναψε μόνο το μίσος τους ενάντια στους δήμιους των γερμανών ταξικών αδερφών τους, αλλά δυνάμωσε και την αποφασιστικότητα τους, να μην επι­τρέψουν με κανέναν τρόπο να γίνει στη χώρα τους αυτό, που έγινε με την εργατική τάξη της Γερμανίας.

Η μεγάλη ανάγκη για τη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου σ' όλες τις καπιταλιστικές χώρες δείχνει, ότι τα διδάγματα από τις ήττες δεν έμειναν αναξιοποίητα. Η εργατική τάξη αρχίζει να δρα με καινούργιο τρόπο. Η πρωτοβουλία του Κομ­μουνιστικού Κόμματος για την οργάνωση του ενιαίου Μετώπου και η απεριόριστη αυτοθυσία των κομμουνιστών, των επαναστατών εργατών στον αγώνα ενάντια στο φασισμό, οδήγησαν σε μια πρω­τοφανή αύξηση του κύρους της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ταυτόχρονα αναπτύσσεται και μια βαθειά κρίση στους κόλπους της II Διεθνούς, που, μετά τη χρεωκοπία της γερμανικής σοσιαλδημο­κρατίας, εμφανίστηκε στις μέρες μας πολύ καθαρά και εξαιρετικά οξυμένη.

Οι σοσιαλδημοκράτες εργάτες μπορούν όλο και πιο πολύ να πείθονται από τα ζωντανά γεγονότα, ότι η φασιστική Γερμανία με τις φρικαλεότητες και τη βαρβαρότητα της, είναι σε τελευταία ανάλυση, αποτέλεσμα της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής της συν­εργασίας με την αστική τάξη. Αυτές οι μάζες κατανοούν όλο και περισσότερο, ότι δεν πρέπει να πάρουν ποτέ πια το δρόμο, που ο­δήγησαν το προλεταριάτο οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας. Στις γραμμές της IIης Διεθνούς ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε μια τέτοια ιδεολογική σύγχυση. Στις γραμμές των σοσιαλδημοκρατικών κομ­μάτων συντελείται μια διαφοροποίηση. Στις γραμμές τους διαμορ­φώνονται δύο μεγάλα στρατόπεδα: δίπλα στο στρατόπεδο των αντιδραστικών στοιχείων, που προσπαθεί με κάθε μέσο να διατηρήσει τη συμμαχία με την αστική τάξη και που αντιτίθεται στη δημιουργία Ενιαίου Μετώπου με τους κομμουνιστές, αρχίζει να διαμορφώνεται το στρατόπεδο των επαναστατικών στοιχείων, που βάζει σε αμφισβήτηση την ορθότητα της πολιτικής της συνεργασίας με την αστική τά­ξη, είναι υπέρ της δημιουργίας Ενιαίου Μετώπου με τους κομμου­νιστές και που αρχίζει να αποδέχεται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό την άποψη της επαναστατικής ταξικής πάλης.

Ο φασισμός, που δημιουργήθηκε σαν συνακόλουθο της φθο­ράς του καπιταλιστικού συστήματος, επιδρά σε τελευταία ανάλυση ως παράγοντας της παραπέρα αποσύνθεσής του. Έτσι, ο φασισμός που έβαλε σα σκοπό του να εξαφανίσει α­πό το πρόσωπο της γης το μαρξισμό και το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης, που είναι το αποτέλεσμα της διαλεχτικής της ζωής και της ταξικής πάλης, οδηγεί σε μια μεγαλύτερη ανά­πτυξη εκείνων των δυνάμεων, που θα γίνουν οι νεκροθάφτες του, οι νεκροθάφτες του καπιταλισμού.

 

***

* Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.

** Το πρώτο μέρος της εισήγησης του Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935). Είναι παρμένο από τις εκδόσεις ΠΟΡΕΙΑ 1975 και η σύγκριση έγινε με το γερμανικό πρωτότυπο G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935

Διαβάστε Περισσότερα »

Νέα σφοδρότατη απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (μέρος Β’)

Νέα σφοδρότατη απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ή τα φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ Χρουστσοφικά-τροτσκιστικά σοσιαλδημοκρατικά μυθεύματα του Μ.ΜΑΪΛΗ – του πιο ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΥ ΛΑΚΕ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα

συνέχεια από το φ. 397

4. Γ΄ ΚΔ: βίαιη-ένοπλη Προλεταριακή Επανάσταση - συντριβή αστικού κράτους - Διχτατορία του Προλεταριάτου – 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ: «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας - διατήρηση αστικού κράτους - απόρριψη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου

Η επαναστατική γραμμή του διεθνούς προλεταριάτου δηλ. της βίαιης προλεταριακής επανάστασης εκφράστηκε, ως γνωστόν, με σαφήνεια στο πρώτο «Πρόγραμμα» του προλεταριάτου, το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» των Μαρξ – Ένγκελς (γράφτηκε το 1847, δημοσιεύθηκε το 1848): «Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη β ί α ι η (υπογρ.«Α») ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» (Μαρξ/ Ένγκελς: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος σελ.65-66, 1968), που στη συνέχεια συμπληρώθηκε με δυο ακόμα βασικά ζητήματα: α) την αναγκαιότητα συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, β) την αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

Αργότερα στο «Πρόγραμμα της Γ’ΚΔ» (1928) – διατυπώθηκε στην ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων αλλά και της νικηφόρας οικοδόμησης του σοσιαλισμού – κομμουνισμού στην Σοβιετική Ένωση – επαναπροβάλλεται η επαναστατική γραμμή του διεθνούς προλεταριάτου και στα τρία (3) βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης – επαναστατικό «Πρόγραμμα», που έγινε αποδεκτό από όλα τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα μέλη-τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, μεταξύ των οποίων και το ΚΚΕ.

Όμως στα μέσα της δεκαετίας του ’50 του 20ου αιώνα η επαναστατική γραμμή της ΚΔ απορρίφθηκε ανοιχτά από την αντεπαναστατική γραμμή του διαβόητου 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), και έτσι στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα επιβλήθηκε η ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας. (Παρακάτω γίνεται μόνο μια απλή αντιπαράθεση των δυο γραμμών: της επαναστατικής γραμμής του «Μανιφέστου» και του «Προγράμματος της Γ’ ΚΔ» και της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του Χρουστσοφικού 20ου συνεδρίου, χωρίς ανάπτυξη των σχετικών θεμάτων).

Α. Επαναστατικό «Πρόγραμμα» της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς (1928). Σ’ αυτό για τα τρία (3) βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης, ανεξάρτητα από το χαρακτήρα της, αναφέρεται σαφέστατα: «Η δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ π α γ κ ό σ μ ι ο υ π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ είναι η πιο αναγκαία και αποφασιστική προϋπόθεση για το πέρασμα απ’ την καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία στη σοσιαλιστική. […] Η κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο δεν είναι ειρηνική “κατάκτηση” της έτοιμης αστικής κρατικής μηχανής με την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο. Η μπουρζουαζία εφαρμόζει όλα τα μέσα βίας και τρομοκρατίας, για να διασφαλίσει και να ισχυροποιήσει τη ληστρική της ιδιοκτησία και την πολιτική της κυριαρχία. Η μπουρζουαζία, όπως και στα περασμένα χρόνια η φεουδαρχική αριστοκρατία, δεν μπορεί να παραχωρήσει την ιστορική της θέση στη νέα τάξη χωρίς την πιο απεγνωσμένη και την πιο λυσσασμένη πάλη. Γι’ αυτό η βία της μπουρζουαζίας μπορεί να τσακιστεί μόνο με την αποφασιστική εφαρμογή της βίας του προλεταριάτου. Η κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο είναι η βίαιη καταστροφή της αστικής εξουσίας, η σ υ ν τ ρ ι β ή της καπιταλιστικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, γραφειοκρατική ιεραρχία, δικαστήρια, κοινοβούλιο κλπ) και η α ν τ ι κ α τ ά σ τ α σ ή της με ν έ α όργανα προλεταριακής εξουσίας, που είναι πρώτα απ’ όλα όργανα της κατάπνιξης των εκμεταλλευτών.» (Programm der Kommunistischen Internationale, σελ.35-36, Αμβούργο-Βερολίνο 1928).

Β. Αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956). Σ’ αυτό, πέρα απ’ τη συνολική αναθεώρηση-απόρριψη του Μαρξισμού, για τα τρία (3) βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης, αναφέρεται σαφέστατα – σε πλήρη αντίθεση-απόρριψη της επαναστατικής γραμμής του «Προγράμματος της Γ’ ΚΔ» – αφού δίνονται πρώτα δημόσια πλέον εξετάσεις, διαβεβαιώνοντας τους καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές ότι οι χρουστσοφικοί ηγέτες «δεν είναι οπαδοί της βίας πάντα και σε κάθε περίπτωση» (σελ.40) σημειώνεται: «Στις σημερινές συνθήκες η εργατική τάξη, συνενώνοντας γύρω της την εργαζόμενη αγροτιά, τη διανόηση, όλες τις πατριωτικές δυνάμεις […] μπορεί να κατακτήσει σταθερή πλειοψηφία στη βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή τη περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» (Ν.Σ.Χρουστσιόφ: Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ συνέδριο, σελ.40-42, 1956).

Και οι τρεις (3) αυτές «νέες» θέσεις του 20ου συνεδρίου: 1) «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» ΑΝΤΙ της ένοπλης πάλης ως του μοναδικού δρόμου κατάληψης της εξουσίας από το προλεταριάτο, 2) διατήρηση του αστικού κράτους, που από όργανο της «αστικής δημοκρατίας» μετατρέπεται ΤΑΧΑ, ως δια μαγείας, σε «όργανο λαϊκής θέλησης» ΑΝΤΙ της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, 3) άρνηση της αναγκαιότητας εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ΑΝΤΙ της εντελώς υποχρεωτικής – αναγκαίας εγκαθίδρυσής της για την κατάληψη και διατήρηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο αλλά και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ: πρώτο, πλήρη εγκατάλειψη-προδοσία του επαναστατικού μαρξισμού και δεύτερο, ανοιχτό πέρασμα στην πασίγνωστη αντιμαρξιστική ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς προδοτικής παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας της Β’ Διεθνούς.

Ακριβώς αυτή την αντεπαναστατική αντιμαρξιστική ρεφορμιστική γραμμή της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας ακολούθησαν όλες οι εκάστοτε ηγεσίες – και η σημερινή σοσιαλδημοκρατική-τροτσκιστική – του νεοσυγκροτημένου από τους «σοβιετικούς» χρουστσοφικούς προδότες το Μάρτη του 1956 «Κ»ΚΕ που αντικατέστησε το παλιό ένδοξο επαναστατικό ΚΚΕ, μ’ αρχηγό το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που απέρριψε και καταπολέμησε την αντιμαρξιστική γραμμή του 20ου συνεδρίου και της παρασυναγωγής της λεγόμενης «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956).

Στα διάφορα ρεφορμιστικά «Προγράμματα» του «Κ»ΚΕ(’56) επαναλαμβάνονται για την «κατάληψη» της πολιτικής εξουσίας, οι γνωστές αντιμαρξιστικές θέσεις του «ειρηνικού και μη ειρηνικού δρόμου» και ο «εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους (με διάφορες παραπλανητικές διατυπώσεις), ενώ στο τελευταίο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα» του 19ου συνεδρίου, κουτοπόνηρα σκεπτόμενη η σοσιαλδημοκρατική – τροτσκιστική ηγεσία αποφάσισε, «φρονίμως» πράττοντας, να μην εμπλακεί ευθέως με τέτοιες διατυπώσεις αλλά ρεφορμιστικά συνεχίζοντας περνάει την σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» και τη διατήρηση της αστικής κρατικής μηχανής του 20ου συνεδρίου εντελώς ΣΙΩΠΗΡΑ, παρά τις ρεφορμιστικές φλυαρίες περί «επαναστατικής διαδικασίας», «επαναστατικού μετώπου», «επαναστατική εργατική εξουσία» κλπ, όταν σ’ αυτό γίνεται λόγος, ότι το μέτωπο «μπορεί να γίνει το κέντρο της λαϊκής εξέγερσης ενάντια στη καπιταλιστική εξουσία, υπερισχύοντας σε βασικές περιοχές, ιδιαίτερα στα βιομηχανικά – εμπορικά – συγκοινωνιακά κέντρα, κέντρα επικοινωνιών ενέργειας, ώστε να επιτευχθεί η πλήρης αδρανοποίηση των μηχανισμών της αστικής εξουσίας και η εξουδετέρωσή τους», και ότι «το εργατικό – λαϊκό μέτωπο αποκτά την ικανότητα για να περιφρουρεί την επανάσταση, να επιβάλλει τον εργατικό έλεγχο στα εργοστάσια, στις τράπεζες, στην αγροτική παραγωγή, […] αποκτά την ικανότητα να αντιτάσσει την δική του βία ενάντια στη βία του κεφαλαίου, την ικανότητα να δρα παραλυτικά στα επιτελεία του ταξικού αντιπάλου, να αδρανοποιεί τα αντεπαναστατικά του σχέδια […]» (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ.24-25, Αθήνα 2013). ΟΥΤΕ, λοιπόν, ένοπλη πάλη ΟΥΤΕ συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής μα ούτε καν τουλάχιστον, έστω δημαγωγικά, «ειρηνικός και μη ειρηνικός δρόμος» και «εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους αλλά απλά και ΣΙΩΠΗΡΑ μόνο: «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» και διατήρηση του αντιδραστικού αστικού κράτους.

Πολύ εύστοχα και ορθότατα παρατηρεί ένας, και δυστυχώς μόνος, απ’ τους συμμετέχοντες στον προσυνεδριακό διάλογο ότι γίνεται προσπάθεια να σκεπαστεί «μια δεξιά οπορτουνιστική αντίληψη» και ότι η άποψη που διατυπώνεται στο νέο «Πρόγραμμα» για την «κατάληψη»(!) της πολιτικής εξουσίας είναι «άποψη που αποτελεί μια κλασική “ευρωκομμουνιστική” και δεξιά οπορτουνιστική στρατηγική» («Ρ» 8/3/2013, σελ.18).

Διατηρείται βέβαια, όπως ως τώρα, και στο νέο «Πρόγραμμα» η «Διχτατορία του Προλεταριάτου» (σελ. 51) ως κενή όμως περιεχομένου και κούφια φράση για παραπλάνηση – εξαπάτηση των κομμουνιστών, αφού είναι πασίγνωστο ότι η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου προϋποθέτει απαραιτήτως να ΠΡΟΗΓΗΘΟΥΝ: 1) η νικηφόρα βίαιη – ένοπλη επανάσταση και 2) η συντριβή – τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής, και επομένως χωρίς αυτές τις δυο (2) εντελώς αναγκαίες προϋποθέσεις ΔΕΝ μπορεί ποτέ αυτή να εγκαθιδρυθεί: «ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευκτος» (ΣΤΑΛΙΝ).

Πέρασαν έτσι εκ νέου χωρίς αντίσταση αλλά και χωρίς συζήτηση στον προσυνεδριακό διάλογο οι γνωστές αντιμαρξιστικές σοσιαλδημοκρατικές θέσεις και στο νέο «Πρόγραμμα» με την προσχεδιασμένη και σκόπιμη σιωπηρή μετατόπιση απ’ τα τρία (3) παραπάνω βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης – που αποτέλεσαν ΠΑΝΤΑ τα κεντρικά ζητήματα ιδεολογικο-πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των δεξιών οπορτουνιστών και των επαναστατών μαρξιστών (βλέπε κυρίως Λένιν: Κράτος και Επανάσταση, Κάουτσκι κλπ) – σε μια ανούσια, μα πρωτίστως αποπροσανατολιστική συζήτηση-απάτη για το λεγόμενο «ενδιάμεσο στάδιο».

Και στο σπουδαίο ζήτημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική κλπ) παρά το κατά κόρον διαρκώς επαναλαμβανόμενο καθημερινά προεκλογικό σλόγκαν – απάτη δημαγωγική για ψήφους – «αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία» και «αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική-λαϊκή εξουσία» στο νέο «Πρόγραμμα» πουθενά ΔΕΝ γίνεται λόγος για ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ-ΕΞΟΔΟ της Ελλάδας από την ΕΕ μα ούτε καν φραστικά-δημαγωγικά αναφέρεται η διαβόητη «αποδέσμευση» (που σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει και «αποχώρηση»), ενώ αντίθετα ΣΙΩΠΗΡΑ υπονοείται: ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας σε ΕΕ, ΝΑΤΟ, αλλά και ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ολόκληρου του πλέγματος της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική: ΝΑΤΟ-βάσεις-υποδουλωτικές συμφωνίες κλπ).

Έτσι, λοιπόν, η σημερινή σοσιαλδημοκρατική τροτσκιστική ηγεσία, ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ, για ΠΡΩΤΗ φορά, και ΔΙΕΓΡΑΨΕ απ’ το νέο «Πρόγραμμα» του «Κ»ΚΕ ακόμα και την πολυθρύλητη «ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ», που διατηρούνταν, έστω δημαγωγικά, ως τώρα, δηλ. ως το προηγούμενο «Πρόγραμμα» του «Κ»ΚΕ: «αποδέσμευση από την ΕΕ […] απεμπλοκή από το πλέγμα της πολιτικο-στρατιωτικής εξάρτησης από τις ΗΠΑ την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και τη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (ΔΕΕ) απομάκρυνση των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών βάσεων, των πυρηνικών όπλων […]» (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ.32-33, Αθήνα 1996).

Περιττό να τονιστεί ότι η σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» κλπ του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ έχει πλήρως χρεοκοπήσει με τραγικότερες περιπτώσεις εκείνες της Χιλής, της Ινδονησίας κλπ.

5.Στάση της Γ’ ΚΔ – Χρουστσοφικών απέναντι στα αστικά ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ.

Και στο ζήτημα της στάσης της Γ’ ΚΔ και των Χρουστσοφικών απέναντι στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ενώ έχουμε μπροστά μας, όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω, δυο διαμετρικά αντίθετες γραμμές-στάσεις, και επομένως ο σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής Μ. Μαΐλης ψεύδεται χονδροειδέστατα όταν επιτίθεται ενάντια στη Γ’ ΚΔ, ισχυριζόμενος ότι ΤΑΧΑ και τότε το «διεθνές κομμουνιστικό κίνημα» θεωρούσε τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «ως κόμματα εργατικά, δυνάμει σύμμαχοι των ΚΚ, διατεθειμένα μάλιστα υπό προϋποθέσεις να αποδεχθούν ακόμα και το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τη διχτατορία του προλεταριάτου» («Ρ» 26-1-2014, σελ.15-17).

Α. Στάση της Γ’ ΚΔ απέναντι στα αστικά ρεφορμιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Σ’ αντίθεση μ’ αυτά τα προκλητικότατα ψεύδη του Μ. Μαΐλη στο «Πρόγραμμα» της ΚΔ, πέρα απ’ τη λεπτομερή καταγραφή της πρακτικής πολιτικής προδοτικής δράσης στήριξης και υπεράσπισης του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, γίνεται λόγος για «αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατία» (σελ.20-21), και αυτή χαρακτηρίζεται ως μια δύναμη που στρέφεται ενάντια στη σοσιαλιστική επανάσταση και το σοσιαλισμό, ως «κύριος εχθρός του επαναστατικού κομμουνισμού στο εργατικό κίνημα» (σελ.72 κλπ) η οποία στο ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ: «έχει προδώσει το μαρξισμό πλέρια και ολοκληρωτικά, περνώντας δια μέσου του σταδίου του ρεβιζιονισμού στον ολοκληρωμένο αστικό-φιλελεύθερο σοσιαλρεφορμισμό και στον ανοιχτό σοσιαλιμπεριαλισμό: τη διδασκαλία του Μαρξ για τις αντιθέσεις του καπιταλισμού την αντικατέστησε με την αστική διδασκαλία της αρμονικής του ανάπτυξης, τη διδασκαλία για τις κρίσεις και για την εξαθλίωση του προλεταριάτου την πέταξε στα χρονοντούλαπα, τη μαχητική και φλογερή θεωρία της ταξικής πάλης τη μετέτρεψε σε ένα πρόστυχο κήρυγμα ταξικής ειρήνης, τη διδασκαλία της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων την άλλαξε με το μικροαστικό μύθο της “δημοκρατικοποίησης” του καπιταλισμού, στη θέση της θεωρίας για το αναπόφευκτο των πολέμων στο καπιταλισμό την αντικατέστησε με την ψαλμωδία της αστικής απάτης του πασιφισμού και την ψεύτικη διδασκαλία του “υπεριμπεριαλισμού”, τη θεωρία της επαναστατικής κατάρρευσης του καπιταλισμού την αντικατέστησε με την κάλπικη μονέδα του “υγιούς” καπιταλισμού, που μετατρέπεται ειρηνικά σε σοσιαλισμό, την επανάσταση την αντικατέστησε με την εξέλιξη, την καταστροφή του αστικού κράτους με τη δραστήρια συμμετοχή στην ανοικοδόμησή του, τη διδασκαλία της δικτατορίας του προλεταριάτου – με τη θεωρία της συμμαχίας με τη μπουρζουαζία, τη διδασκαλία για τη παγκόσμια προλεταριακή αλληλεγγύη – με το ευαγγέλιο της υπεράσπισης της ιμπεριαλιστικής πατρίδας, το διαλεκτικό υλισμό του Μαρξ με την ιδεαλιστική φιλοσοφία και με το φλερτάρισμα με τα θρησκευτικά απορρίμματα της μπουρζουαζίας» (Programm der Kommunistischen Internationale, σελ.73-74, Αμβούργο-Βερολίνο 1928).

Β. Η στάση των χρουστσοφικών απέναντι στη παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία. Μια απλή σύγκριση των «νέων» θέσεων («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», κλπ) του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ δείχνει καθαρά ότι αυτό υιοθέτησε ανοιχτά τη ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας στα βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης και ότι όλα τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα που μετά το 1956 ακολούθησαν αυτή τη γραμμή μετατράπηκαν από επαναστατικά που ήταν σε αστικά, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμματα που πρόδωσαν ολοκληρωτικά τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. τον Λενινισμό-Σταλινισμό, την Προλεταριακή Επανάσταση και το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό (μεταξύ των οποίων και το νεοσυγκροτημένο έκτρωμα που φέρει το όνομα «Κ»ΚΕ ’56), ενώ εκείνα που ως τότε βρίσκονταν στην εξουσία ανέτρεψαν τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στις χώρες τους με πρώτο το ΚΚΣΕ, μ’ επικεφαλής τους Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, και παλινόρθωσαν σταδιακά τον καπιταλισμό σ’ αυτές.

Έτσι η ποιοτική αυτή αλλαγή δηλ. η προδοσία του επαναστατικού μαρξισμού οδήγησε και σε εγκατάλειψη της επαναστατικής στάσης της Γ’ ΚΔ απέναντι στη παλιά προδοτική σοσιαλδημοκρατία.

Σ’ αντίθεση με τις χονδροειδέστατες ψευδολογίες του λακέ του κεφαλαίου Μ. Μαΐλη, το πέρασμα των χρουστσοφικών κομμάτων (μαζί και του «Κ»ΚΕ) στη ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας οδήγησε και σε τρεις (3) κοινές θέσεις μεταξύ χρουστσοφικών – παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, όπως αυτό επιβεβαιώνεται σαφέστατα από το περιεχόμενο μας «Μπροσούρας» με τίτλο «Κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες» (Μόσχα 1972) των σοβιετικών χρουστσομπρεζνιεφικών, στα εξής βασικά ζητήματα:

πρώτο, ότι τόσο τα χρουστσοφικά κόμματα όσο και τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά «εκπροσωπούν»(!) την εργατική τάξη: «η σύγχρονη διεθνής εργατική τάξη εκπροσωπείται στην πολιτική σκηνή από δυο κύριες δυνάμεις – τους κομμουνιστές (διάβαζε: χρουστοφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες «Α») και τους σοσιαλδημοκράτες» (W. Wassin / S. Gribanow / I. Undasynow: Kommunisten und Sozialdemokraten, σελ.3, APN-Verlag, Moskau 1972),

δεύτερο, ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους σχετικά με το δρόμο προς το «σοσιαλισμό» τους, έχουν πλέον και τα δυο κόμματα κοινή γραμμή τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο»: οι σοσιαλδημοκράτες τάσσονται «υπέρ της σταδιακής και ειρηνικής μετεξέλιξης της αστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική» αλλά και οι «κομμουνιστές» (=χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές «Α») «δεν απορρίπτουν σε καμιά περίπτωση τη δυνατότητα βασικών αλλαγών μέσω του ειρηνικού δρόμου» (στο ίδιο σελ.19),

τρίτο, ότι όλοι μαζί, χρουστσοφικοί – σοσιαλιστές – σοσιαλδημοκράτες, θα συνεργαστούν για να εγκαθιδρύσουν το «σοσιαλισμό» – προφανώς χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου – όπως αναφέρεται σε ένα απόσπασμα απ’ το «Βασικό ντοκουμέντο της Διεθνούς Σύσκεψης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων» (Μόσχα 1969) με το οποίο κλείνει η «μπροσούρα» των 144 σελίδων: «οι κομμουνιστές (=οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές «Α»), που αποδίδουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» (στο ίδιο σελ.144 και «Διεθνής Σύσκεψη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, 5-17 Ιούνη 1969, Μόσχα», σελ. 29, «Verlag Frieden und Sozialismus, Prag 1969»).

Εδώ πρέπει να σημειωθεί και να προσεχθεί ιδιαίτερα ότι αυτή η «Διεθνής Συνάντηση» έγινε μετά τη διάσπαση του «Κ»ΚΕ το 1968 και ΔΕΝ πήρε μέρος το «Κ»ΚΕεσ. (ομάδα Παρτσαλίδη – Δημητρίου κλπ) σ’ αυτή αλλά ΜΟΝΟ το χρουστσο-μπρεζνιεφικό «Κ»ΚΕ με επικεφαλή της αντιπροσωπίας τον αποστάτη Κ. Κολιγιάννη, καθοδηγητή του Μ. ΜΑΪΛΗ (βέβαια την ίδια ακριβώς άποψη είχαν και οι «ευρωκομμουνιστές» του «Κ»ΚΕεσ.).

Έτσι στην Ελλάδα της «μεταπολίτευσης» οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες των Φλωρακο-Παπαρηγο-Μαΐληδων, κλπ, «βάφτισαν» το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ σε «σοσιαλιστικό – σοσιαλδημοκρατικό» και προπαγάνδισαν στην εργατική τάξη και το λαό την άποψη – απάτη ότι τα «Κ»ΚΕ – ΠΑΣΟΚ θα φέρουν μαζί τη διαβόητη «αλλαγή» και στη συνέχεια τη γνωστή ρεφορμιστική σαπουνόφουσκα του «σοσιαλισμού» τους.

6. Νεκρανάσταση του αντιδραστικού μύθου της διαβόητης «προσωπολατρίας» των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Η νεκρανάσταση του άγνωστου στη σημερινή νεολαία μύθου της «προσωπολατρίας» απ’ το Μ. Μαΐλη γίνεται πάλι με κουτοπόνηρο τρόπο, δηλ. χωρίς να την κατονομάζει ευθέως αλλά και χωρίς να κατονομάζει τους εμπνευστές της, γράφοντας πως ΤΑΧΑ «η αστική αντίληψη παρουσιάζει την ιστορική εξέλιξη ως έργο της ηγετικής προσωπικότητας. Ο Στάλιν, ο Ζαχαριάδης, ο τάδε ή ο δείνα…» («Ρ» 26/1/2014, σελ.15), δημιουργώντας έτσι την απατηλή-ψευδή εντύπωση στη νεολαία και τους κομμουνιστές ότι ΗΤΑΝ δήθεν οι παραδοσιακοί αστοί που μίλησαν για «προσωπολατρία» των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ενώ ήταν ακριβώς οι δάσκαλοί του προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ – Μικογιάν – Σουσλόφ κλπ εκείνοι που μίλησαν για «προσωπολατρία του ΣΤΑΛΙΝ», την οποία δανείστηκαν – υιοθέτησαν αυτή την ξένη προς το μαρξισμό ιδεαλιστική αντίληψη απ’ τους αντιδραστικούς αστούς ιστορικούς και την οποία παρουσίασαν κατά τη διάρκεια των εργασιών του 20ου συνεδρίου σε κλειστή σύνοδο με τίτλο «η προσωπολατρία και οι συνέπειές της» για να δυσφημίσουν τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ (υπάρχει σε διάφορες εκδόσεις μεταξύ των οποίων: Ν. Χρουστσόφ: η «μυστική έκθεση» στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, η προσωπολατρία και οι επιζήμιες συνέπειές της, πρόλογος-μετάφραση-σχόλια Λευτέρης Μαυροειδής, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 1989 αλλά και «σφηνωμένη» εκ των υστέρων απ’ τους Χρουστσοφικούς στη σύντομη βιογραφία του Ιωσήφ Στάλιν, εκδ. Γνώσεις).

Ο σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής Μ. Μαΐλης με τη νεκρανάσταση της κακόφημης «προσωπολατρίας» επιδιώκει: πρώτο, να αποκρύψει απ’ τους κομμουνιστές ότι ήταν η προδοτικές σοσιαλδημοκρατικές κλίκες των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Φλωράκη κλπ δηλ. η σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση του «Κ»ΚΕ(’56), που ύψωσαν την αντιδραστική σημαία της λεγόμενης «προσωπολατρίας» των ΣΤΑΛΙΝ – ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, δεύτερο, να δυσφημίσει και σήμερα τους ΣΤΑΛΙΝ – ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και τρίτο, να αρνηθεί τη συμβολή των προσωπικοτήτων στην ιστορία γενικά και ειδικά των ηγετών του Κομμουνιστικού Κινήματος στην ταξική πάλη του προλεταριάτου την οποία αποδέχεται ο Μαρξισμός, που θεωρεί την ιστορία των κοινωνιών ως «ιστορία της πάλης των τάξεων» (ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ).

Το μύθο της «προσωπολατρίας» απέρριψαν και καταπολέμησαν όλοι οι επαναστάτες κομμουνιστές και διάσημοι θεωρητικοί μεταξύ των οποίων ο Ελβετός μαρξιστής Konrad Farner που δικαιολογημένα χαρακτήρισε το 1963 την διαβόητη «προσωπολατρία» ως μια «γελοία και αντεπιστημονική έννοια»: «[…] οι Ρώσοι δεν μπορούν να ορίσουν την έννοια της “προσωπολατρίας”, αυτή είναι για μένα μια γελοία, αντεπιστημονική έννοια» («Neutralitaet», τεύχος 3, σελ.9, Δεκέμβρης 1963). Όχι μόνο μαρξιστές αλλά και Χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές χαρακτήρισαν την «προσωπολατρία» ιδεαλιστική αντίληψη μεταξύ των οποίων και ο Αυστριακός οικονομολόγος Theodor Prager, που απαντώντας στον ανατολικογερμανό ρεβιζιονιστή Otto Rheinhold, δήλωσε για την «πρωσοπολατρία»: «τη θεωρώ μια πέρα για πέρα ιδεαλιστική αντίληψη» (Kritik der Politischen Oekonomie heute, 100 Jahre «Kapital», σελ.323, Frankfurt am Main 1968) ενώ ο Ούγγρος ρεβιζιονιστής Georg Lukacs και ο Palmiro Togliatti κράτησαν μια περισσότερο «προσεκτική» αλλά επικίνδυνα παραπλανητική διπρόσωπη στάση.

Η έννοια της «προσωπολατρίας» των χρουστσοφικών ρεβιονιστών σοσιαλδημοκρατών (μαζί και του «Κ»ΚΕ) είναι: 1) μια έννοια εντελώς ξένη προς τον επαναστατικό Μαρξισμό δηλ. το Λενινισμό-Σταλινισμό, 2) μια εντελώς γελοία, αφελής και ανόητη έννοια, 3) μια αντεπιστημονική αστική έννοια, και τέλος 4) συνιστά ιδεαλιστική αντίληψη της ιστορίας.

7. Σοβιετική Ένωση 1953-1991: «ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ» ή ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ;

Η αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση ΔΕΝ πραγματοποιήθηκε το 1989-91, όπως ισχυρίζεται ο σοσιαλδημοκράτης Μ.ΜΑΪΛΗΣ («Ρ» 26/1/2014, σελ. 15: «η αντεπανάσταση του 1989-1991») και οι ομοϊδεάτες του τροτσκιστές – για να διασώσουν το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΣΜΟΥ – αλλά αρχές του 1953 καθοδηγούμενη απ’ την προδοτική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ.. Τότε με τη νίκη της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, πραγματοποιήθηκε η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που αντικαταστάθηκε απ’ τη δικτατορία της, υπό διαμόρφωση, ΝΕΑΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ δηλ. το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού», και το Κομμουνιστικό Κόμμα μετατράπηκε από επαναστατικό σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, δηλ. στο «κόμμα όλου του λαού», όπως παραδέχθηκαν αργότερα ανοιχτά και οι ίδιοι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές στο 22ο Συνέδριο ΚΚΣΕ (1961), που οργάνωσε, καθοδήγησε και εφάρμοσε όλα τα αναγκαία αντεπαναστατικά μέτρα κατάργησης του Σοσιαλισμού-κομμουνισμού, εγκαινιάζοντας έτσι ευθύς εξαρχής (αμέσως με τις πρώτες απ’ το 1953 καπιταλιστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις) τη σταδιακή ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τις τότε πραγματικές αντεπαναστατικές εξελίξεις τα χρουστσοφικά αντιδραστικά μυθεύματα του Μ. Μαΐλη περί «αδυναμίας του υποκειμενικού παράγοντα να δώσει με επιτυχία μέχρι τέλους τη μάχη για τα ζητήματα κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής» («Ρ» 26-1-2014, σελ. 15) – αφού αυτή είχε ήδη εξαλειφτεί ως τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1950 και την επανέφεραν οι χρουστσομπρεζνιεφικοί προδότες, δάσκαλοι και καθοδηγητές του Μ. Μαΐλη ούτε «η θεωρητική και πολιτική αδυναμία των κομμουνιστικών (=ρεβιζιονιστικών κομμάτων «Α») κομμάτων» οδήγησε στην «υιοθέτηση καπιταλιστικών μεθόδων» (σελ.15), αλλά εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ: η υιοθέτηση-προώθηση και εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων υπήρξε συνειδητή πολιτική ΕΠΙΛΟΓΗ αυτών των προδοτικών χρουστσομπρεζνιεφικών κομμάτων που επέλεξαν τον καπιταλιστικό δρόμο της Τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας την οποία «βάφτισαν» στο 20ο συνέδριο «σοσιαλιστική χώρα»: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία» (Ν.Σ.Χρουστσοφ: Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ συνέδριο, σελ.6, 1956).

Ήταν, λοιπόν, τα χρουστσομπρεζνιεφικά κόμματα (ΚΚΣΕ κλπ) εκείνα που πρωτοστάτησαν και καθοδήγησαν άμεσα την εξάλειψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και την ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες.

Γι’ αυτό την περίοδο 1953-1991 στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης ΔΕΝ υπήρχε σοσιαλισμός, αλλά κυριαρχούσε ο παλινορθωμένος καπιταλισμός, κι αυτό επειδή:

στον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ: δεν υπήρχε ΟΥΤΕ Διχτατορία του Προλεταριάτου – και χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου δεν υπάρχει Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός – ΟΥΤΕ επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα υπήρχε – και χωρίς Κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε υπήρχε Διχτατορία του Προλεταριάτου,

στον ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΜΕΑ: στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες μετά την πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και τη νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης – νίκη που επισφραγίστηκε ανοιχτά και επίσημα με το 20ο αντεπαναστατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) – κυρίαρχη ιδεολογία δεν ήταν πλέον ο επαναστατικός μαρξισμός δηλ. λενινισμός-σταλινισμός αλλά το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και ταυτόχρονα άνθησαν στην αστική ΠΛΕΟΝ Σοβιετική κοινωνία όλα τα αντιδραστικά αστικά ιδεαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα, αλλά ακόμα και υπεραντιδραστικά ανορθολογικά ρεύματα (Νιτσεϊσμός-γερμανικός ρομαντισμός), όπως παραδέχεται, μεταξύ πολλών άλλων, και ο αμετανόητος δυτικογερμανός χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής θεωρητικός του «D»KP Robert Steigerwald, που ομολογεί ανοιχτά το 1989, έστω και «κατόπιν εορτής», ότι στη Σοβιετική Ένωση «ορισμένοι φιλόσοφοι αυτομόλησαν προς την πλευρά των Heidegger, Popper, Gadamer (ορισμένοι μάλιστα προς το Nietzsche!) ή άλλοι περιόριζαν τη θεωρία σε κοινωνιολογική και θετικιστική ανάλυση γεγονότων» (R. Steigerwald, στο: Neues Denken und Marxistische Philosophie, σελ.68, Wuppertal 1991),

στον ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΟΜΕΑ: η εφαρμογή του συνόλου των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, μετά το 1953, εξάλειψε ολοσχερώς το σοσιαλισμό, ενώ η πλήρης και ολόπλευρη επέκταση των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων οδήγησε, μαζί με όλα τ’ άλλα μέτρα, αναπόφευκτα: 1) σε πλήρη κυριαρχία της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής στη οικονομία, σε μια ολοκληρωμένη εμπορευματική οικονομία στην οποία όλα είχαν μετατραπεί σε ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ, μαζί και: α) τα μέσα παραγωγής και β) η εργατική δύναμη, 2) ο Νόμος της Αξίας ρύθμιζε πλέον την παραγωγή 3) η πλήρης αυτοτέλεια των επιχειρήσεων και επανεισαγωγή του μεταξύ τους ανταγωνισμού και λειτουργία τους στη βάση της πλήρους οικονομικής Ιδιοσυντήρησης με σκοπό την μεγιστοποίηση του κέρδους που μαζί με τη δραστική μείωση των υποχρεωτικών οικονομικών δεικτών οδήγησαν σε κατάργηση του κεντρικού Πλάνου, 4) το Κέρδος καθιερώθηκε ως γενικός σκοπός της παραγωγής αλλά και των επιχειρήσεων και ως κριτήριο της αποδοτικότητάς τους, 5) οι επενδύσεις κατανέμονταν με βάση το διαβόητο «ποσοτικό συντελεστή των επενδύσεων κεφαλαίου» δηλ. η κατανομή τους καθορίζονταν από το μέσο ποσοστό κέρδους και την καπιταλιστική τιμή παραγωγής, 6) επανεισαγωγή-επανεμφάνιση και κυριαρχία των καπιταλιστικών κατηγοριών: Κέρδος, Τόκος, Γαιοπρόσοδος, καπιταλιστική τιμή Παραγωγής κλπ, 7)επανεμφάνιση και δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού, 8) στην οικονομία κυριαρχούσε η καπιταλιστική κρατική και συνεταιριστική ιδιοκτησία, ενώ δίπλα σ’ αυτή είχε επανεμφανιστεί και η ατομική ιδιοκτησία που επεκτείνονταν συνεχώς κλπ, δηλ. πρόκειται για μια οριστικά διαμορφωμένη και πλήρως ολοκληρωμένη εμπορευματική οικονομία με δυο βασικά χαρακτηριστικά: τη μετατροπή των μέσων παραγωγής και της εργατικής δύναμης σε εμπορεύματα – και την ύπαρξη ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ – που, ως γνωστόν, αποτελούν, σύμφωνα με τους κλασσικούς ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, τα δυο ουσιώδη χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλισμού: «1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής» και «2)εμπορευματική μορφή δεν παίρνει μόνον το προϊόν της εργασίας αλλά και η ίδια η εργασία δηλ. η εργατική δύναμη του ανθρώπου» (ΛΕΝΙΝ).

Ακριβώς αυτόν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της τότε Σοβιετικής Ένωσης των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ και των άλλων ανατολικών χωρών χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ ως «σοσιαλισμό»(!) οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ με την αντιμαρξιστική τους θέση για τη λεγόμενη «αντεπανάσταση του 1989-1991» («Ρ» 26-1-2014, σελ.15) δηλ. ότι ως τότε υπήρχε ΤΑΧΑ «σοσιαλισμός» σ’ αυτές. Ας σημειωθεί ακόμα μια φορά ότι το σοσιαλισμό-κομμουνισμό στη Σοβιετική Ένωση τον ανέτρεψαν-κατάργησαν τα κόμματα της χρουστσομπρεζνιεφικής κατεύθυνσης, δηλ. τύπου «Κ»ΚΕ, και ΟΧΙ τα «ευρωκομμουνιστικά», δηλ. τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που δεν υπήρχαν σ’ αυτές τις χώρες, (βέβαια και τα δυο σοσιαλδημοκρατικά ρεύματα, χρουστσομπρεζνιεφικό – «ευρωκομμουνιστικό» δεν ήταν απλά δίδυμα ρεύματα αλλά σιαμαία από πλευράς περιεχομένου).

Οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ δεν θεωρούν μόνο τη Σοβιετική Ένωση των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ «σοσιαλιστική» χώρα αλλά και την Πολωνία του Γκομούλκα που στο ένα σκέλος της οικονομίας κυριαρχούσε η κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία, ενώ στο άλλο, την αγροτική οικονομία, πλην ελάχιστου μέρους καπιταλιστικών συνεταιρισμών, κυριαρχούσε η παραδοσιακή καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία, όπως μας πληροφορεί το 1964 ο Πολωνός οικονομολόγος W. Brus: «περισσότερο από 85% της καλλιεργήσιμης γης ήταν ατομική ιδιοκτησία» (W. Brus: Wirtschaftsplanung, Frankfurt am Main 1972, σελ.22).

«Σοσιαλιστική χώρα» θεωρούσαν και θεωρούν και την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία των Τίτο – Μιλόσεβιτς ως τη διάλυσή της, μα ακόμα και μισοφεουδαρχικές χώρες όπως της Αιθιοπία του Μεγκίστου στην Αφρική και το Αφγανιστάν του Νατζιμπουλάχ στην Ασία.

Ακριβώς αυτόν τον «σοσιαλισμό», δηλ. τον παλινορθωμένο καπιταλισμό αυτών των χωρών, υπόσχονται και σήμερα στην εργατική τάξη και το λαό οι διάφοροι Μαΐληδες της σοσιαλδημοκρατικής τροτσκιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.

8. ΚΚΕ – ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ – ΕΔΑ – «Κ»ΚΕ(’56).

Η ίδρυση της ΕΔΑ (1-3 Αυγούστου 1951) – ενός αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κόμματος – με πρωτοβουλία του ΚΚΕ όχι μόνον ΔΕΝ ήταν «λαθεμένη» (Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968, Αθήνα 2012, σελ 407: «η επιλογή του ΚΚΕ για τη δημιουργία της ΕΔΑ ήταν λαθεμένη»), όπως ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες της σημερινής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ υπήρξε ευφυέστατη πολιτική σύλληψη του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, μια ορθότατη πολιτική ενέργεια αλλά και μια μεγάλη, ιστορικής σημασίας πολιτική επιτυχία του επαναστατικού ΚΚΕ για τις τύχες του λαού και της χώρας σε εκείνη την εξαιρετικά δύσκολη ιστορική περίοδο μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, σε συνθήκες άγριων πρωτοφανών διώξεων, τις συνεχιζόμενες εκτελέσεις, τις δεκάδες χιλιάδες κρατούμενους στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του μοναρχοφασισμού, την πρωτόγνωρη φασιστική καταπίεση και τρομοκρατία, την αστυνομοκρατία κλπ και την μετατροπή της χώρας σ’ αποικία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Λόγω έλλειψης χώρου δεν θα ασχοληθούμε με τις σοσιαλδημοκρατικές, ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΕΣ ανοησίες περί «λαθεμένης προγραμματικής αντίληψης του κόμματος που ακολουθούσε τη λογική των σταδίων» (στο ίδιο, σελ.407).

Τα μόνα που είναι ανάγκη ν’ αντικρουστούν είναι ότι ΔΕΝ ήταν η ΕΔΑ που «ενίσχυσε» τις «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» («Ρ» 26-1-2014, σελ.15-17), όπως ψευδέστατα ισχυρίζεται ο σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής Μ. Μαΐλης αλλά αντίθετα ο «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» και γενικά η σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ, που αποδέχτηκε η παρασυναγωγή της διαβόητης «6ης πλατιάς ολομέλειας» (Μάρτης 1956), για τα οποία συνειδητά και σκόπιμα τίποτε δεν αναφέρει ο λακές και πράκτορας της ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης Μ. Μαΐλης, πολύ περισσότερο τα αποσιωπά και ΔΕΝ τα απορρίπτει-καταδικάζει, μα ούτε ήταν κυρίως η ΕΔΑ που ενίσχυε τον οπορτουνισμό στις γραμμές του ΚΚΕ αλλά αντίθετα οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες προδότες (Φλωράκης-Λουλές-Κύρκος-Μπριλάκης κλπ) που υπονόμευσαν και προκάλεσαν μεγάλη ζημιά στην ΕΔΑ και στο κομμουνιστικό αλλά και το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας και τέλος στη «μεταπολίτευση» - σε μυστική συνεννόηση με πολιτικούς εκπροσώπους της αντιδραστικής αστικής τάξης – διέλυσαν την ΕΔΑ για να καταλάβει το χώρο της το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, ώστε η αστική τάξη της χώρας να έχει και πάλι δυο μεγάλα αστικά κόμματα, αφού το μεγαλοαστικό «Κέντρο» είχε ουσιαστικά διαλυθεί.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Χαιρετισμός στο 4ο Συνέδριο του Κόμματος Εργατών (Τυνησία)

Αγαπητοί σύντροφοι,

εκ μέρους των ελλήνων επαναστατών κομμουνιστών χαιρετίζουμε το Συνέδριό σας που συνέρχεται σε μια κρίσιμη περίοδο για τον αγώνα του Τυνησιακού λαού και ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις εργασίες του.

Με επαναστατικούς κομμουνιστικούς χαιρετισμούς,

Η Π.Ε. της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55

Διαβάστε Περισσότερα »

Συνάντηση ανταρτών του ΔΣΕ στον Άγιο Νικόλαο Νάουσας

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στις 22 Ιουνίου 2014 στην Νάουσα στο Άγιο Νικόλαο η καθιερωμένη ετήσια η πανελλήνια συνάντηση των Επαναπατρισθέντων Πολιτικών Προσφύγων, των ανταρτών του ΔΣΕ. Κατά την διάρκεια της συνάντησης κλιμάκιο της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-1955) μοίρασε το ΔΕΛΤΙΟ Ομίλου Φίλων Προβολής του Έργου των Ι.Β.Στάλιν και Ν.Ζαχαριάδη, δόθηκαν μπρουσούρες, πραγματοποιήθηκε επαφή και επικοινωνία με αντάρτες του ΔΣΕ, με νεότερους αγωνιστές και εκτέθηκαν θέσεις της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-1955) για διάφορα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος.

IMG_0175IMG_0176IMG_0177IMG_0181

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

ΔΕΛΤΙΟ 2014

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 συμμετέχει στο 17ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (4-6/7/2014, Στρατόπεδο Παύλου Μελά)

17oΤο 17ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ – Κοινωνικής Αλληλεγγύης θα γίνει και φέτος στις 4, 5 και 6 Ιούλη, στο πρώην Στρατόπεδο Παύλου Μελά, στη Σταυρούπολη. Με τη συμμετοχή πάνω από 160 συλλογικοτήτων (αντιρατσιστικών, μεταναστευτικών, κινηματικών, πολιτικών οργανώσεων, ΜΚΟ κα), με δεκάδες εργαστήρια και συζητήσεις και ακόμα περισσότερες πολιτιστικά γεγονότα, ελπίζουμε και φέτος να αποτελεί μία μεγάλη γιορτή της άλλης Θεσσαλονίκης, της Θεσσαλονίκης των φτωχών, των μεταναστών και των καταπιεσμένων.

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 συμμετέχει και παρεμβαίνει με προκηρύξεις, αφίσες, περιοδικά, αφίσες, κλπ όπως και κάθε χρόνο.

Διαβάστε Περισσότερα »

18o ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΑΣ

18O-ANTIRATSISTIKO

4, 5, 6 Ιουλίου, Πανεπιστημιούπολη Ιλίσια

Η Κινηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 συμμετέχει και παρεμβαίνει με τραπεζάκι, προκηρύξεις, εφημερίδες, κλπ όπως και κάθε χρόνο.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πανελλήνια συνάντηση ανταρτών του ΔΣΕ στη Νάουσα 22/6

Την Κυριακή 22 Ιούνη θα πραγματοποιηθεί στο Άγιο Νικόλαο Νάουσας η Πανελλήνια Συνάντηση των ανταρτών του ΔΣΕ.

Στη συνάντηση συμμετέχει και παρεμβαίνει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Ανασύνταξη 398Β (1-31/5/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 398 (1-31/5/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΚ Ισπανίας (μ-λ): Σχετικά με την παραίτηση του Χουάν Κάρλος των Βουρβόνων (απόσπασμα)

Με την παραίτηση του Χουάν Κάρλος των Βουρβόνων, το καθεστώς έχει ξεκινήσει ελιγμούς με στόχο να εξασφαλίσει τη συνέχεια της μοναρχίας.

Η είδηση ​​της παραίτησης του Χουάν Κάρλος των Βουρβόνων είναι η κορύφωση της διαδικασίας αποσύνθεσης του καθεστώτος. Αν και δεν έχουν διευκρινιστεί πλήρως , μέχρι τη αυτή τη στιγμή , οι λόγοι που το Στέμμα και η κυβέρνηση πήραν αυτή την πρωτοβουλία, οι αιτίες είναι σαφείς και υπήρχε η αίσθηση, για χρόνια, ότι ετοίμαζαν αυτόν τον ελιγμό: το σύστημα βρίσκεται σε αποσύνθεση, με πρωτοφανή κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά έχει γίνει κοινωνική και τελικά πολιτική. Η αυξανόμενη δυσαρέσκεια των μαζών στο καθεστώς των 78 , συμπεριλαμβανομένης της αύξησης της υποστήριξης για την ανεξαρτησία της Καταλονίας και της Χώρας των Βάσκων , έχει οδηγήσει στην τεράστια πτώση των ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων της ολιγαρχίας στις Ευρωεκλογές, σημαίνοντας το καμπανάκι του κινδύνου για το κεφάλαιο και τους λακέδες του .
[...]

Κάτω το μοναρχικό καθεστώς !
Ενότητα της Αριστεράς για την Τρίτη Δημοκρατία!

Γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Ισπανίας (μ- λ)

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 398Β (1-31/5/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Το Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν) και η μαρξιστική - λενινιστική οργάνωση του Τουφάν - Rahe Ayandeh ενώθηκαν

imageΔήλωση Ενότητας

Αγαπητοί σύντροφοι, κομμουνιστές, εργαζόμενοι, και φίλοι Ιρανοί!

Με την ακόλουθη δήλωση, κάνουμε γνωστό σε όλους τους μαρξιστές-λενινιστές, την εργατική τάξη, και το λαό του Ιράν ότι οι δύο οργανώσεις: το «Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν)» και η «μαρξιστική - λενινιστική οργάνωση του Τουφάν - Rahe Ayandeh» ενώθηκαν. Οι δύο αυτές οργανώσεις κατέληξαν σε συμφωνία σε όλα τα ακόλουθα σημεία ύστερα από τις απαραίτητες συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων. Δίνουμε αυτή τη δήλωση σε όλους τους υποστηρικτές της χειραφέτησης της εργατικής τάξης και σε εκείνους που ειλικρινά επιθυμούν να εξαλείψουν ταξική καταπίεση και την εκμετάλλευση. Προτάσσουμε την ενιαία δράση μας ως ένα θετικό παράδειγμα μέσω από το όποιο μπορούν να αποκτήσουν εμπειρία.

Ελπίζουμε ότι αυτή η κοινή προσπάθεια θα εμπνεύσει όσους αγαπούν τον κομμουνισμό και τον θεωρούν ως το επιστέγασμα της ανθρώπινης χειραφέτησης.

Το Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν) και η μαρξιστική - λενινιστική οργάνωση του Τουφάν - Rahe Ayandeh, μέσα από μια 35ετία δράσης και ιστορικών εξελίξεων μέσα από ξεχωριστά μονοπάτια πάλευαν για τον ίδιο σκοπό και έχουν αποκτήσει πλήθος θετικών και αρνητικών εμπειριών. Με βάση τα διδάγματα από τις εμπειρίες αυτές, είμαστε πλέον σε θέση να ενταχθούμε σε έναν κοινό αγώνα φτάνοντας σε ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική ενότητα στη βάση του Προγράμματος και το Καταστατικό του Κόμματος Εργασίας του Ιράν ως ενιαίο κόμμα της εργατικής τάξης του Ιράν.

Μετά από πολλά χρόνια μαχητικών αγώνων και μέσω της αλληλοαξιολόγησης των ντοκουμέντων των κεντρικών οργάνων, οι δύο οργανώσεις κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η στάση τους απέναντι στα γεγονότα και τις εξελίξεις είχε γενικά ως βάση τον διαλεκτικό υλισμό και ήταν συνεπής στο σύνολό της σε όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά πεδία. Ως εκ τούτου, ο διαχωρισμός τους είναι αφύσικος, αδικαιολόγητος και ανεύθυνος. Ως εκ τούτου, αποφασίσαμε να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό το διαχωρισμό.

Και οι δύο οργανώσεις είναι της γνώμης ότι η ενότητα σε ένα κόμμα της εργατικής τάξης δε πρέπει να βασίζεται σε ασήμαντες, καθημερινές λεπτομέρειες. Οι βασικές αρχές της ενότητας σε μια κομμουνιστική οργάνωση έχουν βάση τη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία, την επαναστατική δράση για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης από τους κυβερνώντες καπιταλιστές και τις λενινιστικές οργανωτικές αρχές.

Η Ενότητα στο ενιαίο κόμμα της εργατικής τάξης πρέπει να διαμορφώνεται βάσει των καθοριστικών, ουσιαστικών, και των μεγάλων θεμάτων που εκφράζουν τη φύση το οργανώσεων. Τα δευτερεύοντα αμφιλεγόμενα ζητήματα πρέπει να διερευνηθούν στο πλαίσιο του κόμματος και να επιλυθούν στην υπηρεσία του κόμματος, με σεβασμό στις λενινιστικές οργανωτικές αρχές. Κατά την επίλυση των αμφιλεγόμενων ζητημάτων, η έμφαση πρέπει να δοθεί στη σημασία των κυριότερων θεμάτων πάνω στα οποία βασίζεται το κόμμα και στη λογική της επίλυσης του μέρους στην υπηρεσία του όλου, σύμφωνα με την αρχή: «ενότητας - κριτική - ενότητα». Σε αυτή τη διαδικασία, ο αγώνας διεξάγεται με κίνητρο την ενίσχυση της ενότητας κόμματος. Η υγιής εσωκομματική αντιπαράθεση δείχνει τη ζωντάνια του κόμματος και αποδεικνύει το δημοκρατικό χαρακτήρα των εσωκομματικών σχέσεων. Αυτό ο εσωκομματικός δημοκρατικός αγώνας ενισχύει περαιτέρω το κόμμα.

Το Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν) και η μαρξιστική - λενινιστική οργάνωση του Τουφάν - Rahe Ayandeh, σε καθημερινούς αγώνες και στην προσπάθεια προσέλκυσης των συνειδητών στοιχείων της εργατικής τάξης, πάντα δήλωναν τις βαθιές πεποιθήσεις και την πίστη τους τον ηγετικό ρόλο του κόμματος της εργατικής τάξης και των αρχών της λενινιστικής κομματικής πειθαρχίας. Στηρίζουν τις πεποιθήσεις τους πάνω στην ιστορική εμπειρία ότι όλες οι οργανώσεις και τα άτομα που πιστεύουν στο μαρξισμό - λενινισμό, στην Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, καθώς και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, από τους συντρόφους Λένιν και Στάλιν, μπορεί και πρέπει να ενωθούν σε μια ενιαία οργάνωση. Η προσπάθειά τους για την επίλυση των διαφορών πρέπει να έχει προοπτική και στόχο, και πρέπει να είναι στην υπηρεσία της περαιτέρω ενίσχυσης του κόμματος της εργατικής τάξης. Το κόμμα της εργατικής τάξης αποτυπώνει την ιστορική μνήμη και τα επιτεύγματα της τάξης, εμπνέει τη συνέχιση των ταξικών αγώνων, και είναι ο υποκειμενικός παράγοντας για το τερματισμό της διαίρεσης της τάξης. Το κόμμα πραγματοποιεί μια αδιάκοπη πάλη ενάντια στην αστική και μικροαστική ιδεολογία, εναντίον του αναρχο - συνδικαλισμού, ενάντια στο να γίνεται ουρά της «μάζας των εργαζομένων», και ενάντια τον οικονομισμό. Το Κόμμα δείχνει ότι η διαστρεβλωμένη θεωρία της «χειραφέτησης της εργατικής τάξης από τα κάτω», δηλαδή, η χειραφέτηση χωρίς τον συνειδητό υποκειμενικό παράγοντα και χωρίς την αναγκαιότητα για την πρωτοπορία του Κόμματος, είναι ένα από τα τεχνάσματα της «εργατολαγνείας» που χρησιμοποιούνται από την αστική τάξη στον ιδεολογικό της αγώνα ενάντια στην εργατική τάξη. Μόνο μέσα από τέτοιους αγώνες το Κόμμα μπορεί να βάλει ένα τέλος στη διάσπαση, τις φυγόκεντρες τάσεις, την απειθαρχία και στη γοητεία του ατομικισμού. Ο αγώνας ενάντια διαίρεση και τη διάσπαση πρέπει να περάσει μέσα από το να δώσει έμφαση στην σημασία του ηγετικού ρόλου και της λειτουργίας της πρωτοπορίας του Κόμματος, μέσω της ενίσχυσης της πίστης στην οργανωτική πειθαρχία, μέσω της υποστήριξης της πίστη στο Κόμμα, και μέσω του να δείξουμε ότι ο δρόμος της ενότητας περνάει μέσα από το συνειδητοποιημένα τμήματα της εργατικής τάξης. Μόνο η σχεδιαζόμενη αυτή, συνειδητή, καλά μελετημένη και στοχευμένη προσπάθεια, μαζί με το αίσθημα κομμουνιστικής ευθύνης, είναι η λύση για να τερματιστεί η διαίρεση και η διάσπαση.

Το κόμμα της εργατικής τάξης πρέπει να είναι η εκδήλωση της ιδεολογικής μονολιθικότητας και της πολιτικής ανεξαρτησία της τάξης. Επίσης, θα πρέπει να θέσει την οργανωτική ενότητα της τάξης, προκειμένου να πολεμήσει ενάντια στις μικροαστικές αντιλήψεις και τάσεις που έχουν σχεδιαστεί για να προκαλέσουν διαίρεση. Η ύπαρξη και η δραστηριότητα του κόμματος είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να τερματιστεί η διαίρεση και η διάσπαση. Το κόμμα είναι ο συνειδητός υποκειμενικός παράγοντας που κρατά ψηλά το λάβαρο του αγώνα κατά της διαίρεσης και της διάσπασης, και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να αφεθεί στην ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική διάσπαση. Το κόμμα, ως συνειδητός παράγοντας, πρέπει να σηκώσει το ανάστημά του ενάντια στο πνεύμα του μικροαστικού διασπαστισμού και τη διάσπαση και να βάλει τη σφραγίδα του στην άρση της διάσπασης και των συνεπειών της, που έχουν καταστρέψει το κομμουνιστικό κίνημα του Ιράν μετά την άνοδο του ρεβιζιονισμού.

Κατά συνέπεια, οι δύο οργανώσεις, με αίσθημα ευθύνης για το κομμουνιστικό και το εργατικό κίνημα του Ιράν, έφθασαν σε οργανωτική ενότητα στη βάση ιδεολογικο-πολιτικο - οργανωτικών κομμουνιστικών αρχών και συγκεκριμένα, στη βάση της πολιτικής γραμμής, του προγράμματος και του καταστατικού του Κόμματος Εργασίας του Ιράν. Οι δύο οργανώσεις καλούν όλους εκείνους που επιθυμούν ειλικρινά την χειραφέτηση της εργατικής τάξης να ξεπεράσουν κάθε επιφύλαξη και να ενωθούν μαζί μας σε αυτή την κοινή πορεία με αίσθημα κομμουνιστικής ευθύνης και με τις πλούσιες και πολύτιμες εμπειρίες που έχουν αποκτήσει στους αγώνες τους.

Ζήτω ο μαρξισμός-λενινισμός!
Ζήτω η Ελευθερία, η Ανεξαρτησία, η Δημοκρατία και ο Σοσιαλισμός!

Το Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν)
Η μαρξιστική - λενινιστική οργάνωση του Τουφάν - Rahe Ayandeh
1η Μάη 2014

Διαβάστε Περισσότερα »