Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Εξελίξεις σε Τουρκία


Η Ολομέλεια μας πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες μετά τη βάρβαρη σφαγή στην Άγκυρα, στην οποία 103 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους οι οποίοι διαδήλωναν για δουλειά, ειρήνη και δημοκρατία, ενώ εκατοντάδες τραυματίστηκαν.

Μεταξύ αυτών που σκοτώθηκαν, θρηνούμε 16 γενναίους συντρόφους του αδελφού μας Κόμματος της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένου και ενός μέλους της Κεντρικής Επιτροπής.

Η 21η Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) στέλνει τα θερμά της συλλυπητήρια στο Κόμμα Εργασίας της Τουρκίας και των οικογενειών εκείνων των συντρόφων που σκοτώθηκαν, και εύχεται ταχεία ανάρρωση σε όλους τους τραυματίες.
Αποτίουμε φόρο τιμής στη μνήμη των συντρόφων μας που σκοτώθηκαν σε αυτή την επίθεση, καθώς και σε όλα τα θύματα αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος.

Το παράδειγμά τους, το θάρρος και τα ιδανικά τους θα ζουν πάντα στον αγώνα μας και ενισχίουν την αποφασιστικότητά μας να αγωνιστούμε για μια νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση των εργαζομένων και καταπίεση των λαών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, ο μεγάλος αριθμός των μελών του αδελφού μας Κόμματος που σκοτώθηκαν στην επίθεση δεν είναι τυχαίος. Ο πολιτικός σκοπός της σφαγής στην Άγκυρα είναι σαφής: να επιτεθεί στην πιο πρωτοπόρα δύναμη, τα πιο αποφασισμένα μέλη των εργαζομένων, στο λαϊκό και δημοκρατικό κίνημα στην Τουρκία, να χτυπήσει την ηγεσία, προκειμένου να τρομοκρατηθούν τις μάζες.
Ξέρουμε ποιος είναι πολιτικά υπεύθυνος για την άνανδρη επίθεση στις 10 Οκτωβρίου: είναι το αντιδραστικό και μιλιταριστικό καθεστώς του Ερντογάν, ο οποίος μετά τις φασιστικές επιθέσεις και προβοκάτσιες σε Djarbakir και Surug πήγε την πρόκλησης και την αντιπαράθεσης σε ανώτερο επίπεδο με τον πόλεμο και την φασιστική τρομοκρατία, προκειμένου να μην χάσει την εξουσία.
Αυτή η άγρια επίθεση σηματοδοτεί την αρχή του τέλους του Ερντογάν, του κόμματός του και της κυβέρνησής του. Η εργατική τάξη και ο τούρκικος και κουρδικός λαός θα δώσουν την απάντηση σε εκείνους που ευθύνονται για τη σφαγή.
Οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Τουρκίας δεν θα σταματήσουν τον αγώνα τους από τρομοκρατικές και φασιστικές προκλήσεις, δεν θα παραδοθούν στην πολιτική του πολέμου της κυβέρνησης που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή και το χάος.
Η αντίδραση των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών μετά την σφαγή ήταν ενιαία και αποφασιστική. Σε πολλά εργοστάσια, χώρους δουλειάς και πόλεις κατήγγειλαν δυναμικά την κακόφημη πολιτική του καθεστώτος.
Στη καμίνι της πάλης ενάντια στην αντιδραστική κυβέρνηση του ΑΚΡ προετοιμάζεται το μέλλον μιας δημοκρατικής, προοδευτικής και σοσιαλιστικής Τουρκίας.
Εκφράζουμε για άλλη μια φορά τους στενούς διεθνιστικούς μας δεσμούς με τους εργαζόμενους και τους λαούς της Τουρκίας και του Κουρδιστάν. Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγώνα τους. Καταδικάζουμε έμπρακτα την πολιτική του πολέμου και του τρόμου της αντιδραστικής τουρκικής κυβέρνησης και απαιτούμε το τερματισμό αυτής της πολιτικής και την τιμωρία των δραστών και των ηθικών αυτουργών των σφαγών.
Συμπαραστεκόμαστε στο αδελφό μας Κόμμα , το ΕΜΕΡ, τους ηγέτες και τα μέλη του, και εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα που διεξάγουν στη χώρα τους για μια αληθινή δημοκρατία, την υπεράσπιση των εθνικών δικαιωμάτων και την κοινωνική αλλαγή.
Ζήτω η πάλη των Τούρκων και Κούρδων εργαζομένων και των λαών!
Ζήτω το Κόμμα Εργασίας της Τουρκίας!

Η 21η Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ - Από αξιωματικός του αστικού μοναρχοφασιστικού στρατού επαναστάτης κομμουνιστής στις γραμμές του ΕΛΑΣ και του ηρωϊκού ΔΣΕ

Τον άλλο μήνα, αρχές Ιούλη, συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που «έφυγε» από τη ζωή (2/7/2015) σε ηλικία 99 χρονών μια από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος του τόπου – μαχητικός αντίπαλος του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού – ο αγαπημένος και σεβαστός σύντροφός μας, ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ, που είχε γεννηθεί στις 17 Απρίλη του 1916 στο χωριό Πλάτανος (Λίμπερδο) της Λακωνίας (8χλμ δυτικά Γυθείου) (βλ. «Α», Νο 419, 1-29 Φλεβάρη 2016).
Διαβάστε Περισσότερα »

Πανελλήνια συνάντηση ανταρτών του ΔΣΕ στη Νάουσα 26/6/2016

 Την Κυριακή 26/6/2016 πραγματοποιήθηκε   η καθιερωμένη ετήσια συνάντηση των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στον Άγιο Νικόλαο της Νάουσας.

Η παρουσία της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 ήταν δυναμική με την παρουσία και νεολαίων. Μοιράστηκε το Δελτίο του Ομίλου Φίλων Προβολής Στάλιν-Ζαχαριάδη, εκδόσεις της Κίνησης, το περιοδικό Νέα Γενιά, πρόσφατα φύλλα της εφημερίδας Ανασύνταξη, το βιβλίο του σ. Ντίνου Ροζάκη και άλλο υλικό.

Στην αντιπροσωπεία της Κίνησης συμμετείχε και ο σ. Νίκος Κυριακίδης, μαχητής του ΔΣΕ.

Ακολουθούν ενδεικτικές φωτογραφίες από το τραπεζάκι της.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

«Δεν είσαι ευπρόσδεκτος εδώ»

«Δεν είσαι ευπρόσδεκτος εδώ», φώναζαν στον Peña Nieto κατά την άφιξή του σήμερα στον Καναδά.
Με κραυγές , «Δολοφόνε, Δολοφόνε» και «Δεν είσαι ευπρόσδεκτος εδώ» δέχθηκαν τον Πρόεδρο του Μεξικού Enrique Peña Nieto κατά την άφιξη στο Chateau Frontenac του Κεμπέκ, όπου απαίτησαν να σταματήσει η καταπίεση και η βία ενάντια στο λαό του Μεξικού .
"Δεν είσαι ευπρόσδεκτος στον Καναδά. Πηγαίνετε στην κόλαση", διαβάσαμε στα πανό των διαδηλωτών, οι οποίοι κατηγορούν την κυβέρνηση ότι είναι συνένοχη στις δολοφονίες και εξαφανίσεις πολιτικών. Ο Peña Nieto συνάντησε κατά την άφιξη του εκατοντάδες αφίσες που υποστηρίζουν τους εκπαιδευτικούς CNTE και τους συγγενείς των 43 εξαφανισθέντων δασκάλων της Ayotzinapa.
Διαβάστε Περισσότερα »

Κ.Κ. Ισπανίας (μ-λ): Ανακοίνωση για τα αποτελέσματα των εκλογών της 26ης Ιούνη (27/06/2016)

Όταν το κόμμα μας διατύπωσε δημοσίως το σύνθημα “Χωρίς ρήξη, χωρίς Δημοκρατία, δεν υπάρχει αλλαγή”, προφανώς αναφερόμασταν, πριν από όλα, στην αναγκαιότητα να τελειώνουμε με τη δομή της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που έχει ως πολιτική και νομική έκφραση το μοναρχικό καθεστώς. Οι οπαδοί της αντίληψης περί “πολιτών” (ciudadanistas), ωστόσο, επέμεναν ότι η νίκη απέναντι στο Λαϊκό Κόμμα, θα επιτυγχανόταν μόνο με την αποκήρυξη αρχών, με την προσφυγή σε μια πολιτική “πέρα από τους όρους “αριστερά” και “δεξιά””, σε μια πολιτική όπου θα είμαστε “το χαμόγελο μιας χώρας”. Και τώρα βλέπουμε τις συνέπειες: σε αυτό το “δεύτερο εκλογικό γύρο”, η περιβόητη “αλλαγή” δεν έχει εφαρμογή ούτε για τις καρέκλες που τόσο είχαν απασχολήσει κάποιους τον τελευταίο χρόνο.

Επιπροσθέτως, το αποτέλεσμα της 26ης Ιούνη ενίσχυσε ειδικότερα το Λαϊκό Κόμμα, και επομένως το Ραχόι, καθώς όχι μόνο απέσπασε περισσότερες ψήφους, αλλά και έδρες. Από την πλευρά του, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας (ΣΕΚΙ), παρότι δεν έχασε τη δεύτερη θέση, συνεχίζει την πτώση του και ηττήθηκε στην Ανδαλουσία, το φέουδο του κύριου εσωκομματικού αντίπαλου του Σάντσεθ, και αυτά θα συμβάλλουν στο να αυξηθεί η σύγχυση, οι αντεγκλήσεις και οι μαχαιριές μετά την ανακωχή για τις εκλογές. Ο παλιός δικομματισμός διατηρεί την κυριαρχία του απέναντι στους “νέους” φιλόδοξους.
Είναι προφανές ότι η δεξιά έχει επιστρέψει στη σκηνή, και ούτε οι υποσχέσεις περί “αναγέννησης” ούτε τα σκάνδαλα διαφθοράς είναι επιχειρήματα επαρκή για να απομακρύνουν από αυτή τους ψηφοφόρους της. Επίσης, πολλοί οπαδοί του ΣΕΚΙ φαίνεται ότι εγκατέλειψαν τη “νέα πολιτική”, ώστε να μην επαναληφθεί ο κύκλος των προηγούμενων μηνών και φύγει ο Ραχόι: έτσι, από την ανάλυση των δεδομένων σε διάφορες περιοχές, προκύπτει η μετακίνηση ενός τμήματος ψηφοφόρων προς τα δεξιά, και από τη “νέα πολιτική” προς την “παλιά” (από τους Ποδέμος στο ΣΕΚΙ και από τους “Πολίτες” – οι οποίοι θεωρούνται λιγότερο συντηρητικοί – προς το Λαϊκό Κόμμα)· στη Μαδρίτη, για παράδειγμα, οι 29.000 ψήφοι που κέρδισε το ΣΕΚΙ σχεδόν συμπίπτουν με τις 27.000 ψήφους που έχασαν οι Ουνίδος Ποδέμος (σ.μετ.: Ποδέμος – Ενωμένη Αριστερά) σε σχέση με τις ψήφους των Ποδέμος του 2015. Όμως αυτό που εδώ μας ενδιαφέρει να αναδείξουμε είναι τα συμπεράσματα που πρέπει να συνάγει η αριστερά βάσει αυτής της εμπειρίας της, ενόψει των μαχών που θα κληθούν να δώσουν οι εργαζόμενοι, οι γυναίκες, η νεολαία, την ερχόμενη περίοδο.
Παρότι μερικοί ισχυρίζονται ότι η συμμαχία των Ποδέμος με την Ενωμένη Αριστερά τρόμαξε ένα τμήμα μερικών πιο μετριοπαθών ψηφοφόρων του 2015, αυτό που πραγματικά έχει βάση είναι ότι ήταν η αριστερά αυτή που ενίσχυσε την αποχή, η οποία αυξήθηκε κατά 1,15 εκατομμύρια· στη Μαδρίτη, οι 190.000 ψήφοι της Ενωμένης Αριστεράς είχαν μικρή επίδραση στο ενιαίο ψηφοδέλτιο, ενώ η αποχή αυξήθηκε κατά 160.000 ψήφους· στη Βαλένθια, η συμμαχία Ποδέμος, Κομπρομίς (σ.μετ.: οικολογο-προοδευτική-πατριωτική συμμαχία στη Βαλένθια) και Ενωμένης Αριστεράς της Βαλένθια, έχασε 75.000 ψήφους, ενώ υπήρχαν 47.000 περισσότεροι που απείχαν· στη Μάλαγα, η αποχή αυξήθηκε κατά 34.000 και το ενωτικό ψηφοδέλτιο Ποδέμος – Ενωμένης Αριστεράς έχασε 46.000 ψήφους… Και όλα αυτά, με δεδομένο ότι σε πολλές περιοχές το κίνημα περί “πολιτών” (σ.μετ.: Ποδέμος) εδώ και ένα χρόνο αποδεικνύει πώς κύβερνά.
Έτσι, παρά τις προβλέψεις των δημοσκοπήσεων, τις πομπώδεις δηλώσεις και την εσφαλμένα αφελή επικέντρωση μιας προπαγάνδας που στην πραγματικότητα διέδιδε την ιδέα του “όλα επιτρέπονται”, ο συνασπισμός Ποδέμος – Ενωμένης Αριστεράς (Ουνίδος Ποδέμος) δεν ήταν ικανός να δημιουργήσει ψευδαισθήσεις και να συνεπάρει τις πλατιές μάζες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε. Το ακριβώς αντίθετο, όλο αυτό αναδεικνύει ότι η εντύπωση που αποκόμισαν οι εκλογείς λαϊκής προέλευσης ήταν μάλλον μια απόπειρα των οργανώσεων αυτών “να σωθούν οι καρέκλες”, μετά την απογοήτευση των εκλογών της 20ής Δεκέμβρη, ή, ακόμα χειρότερα, μια κίνηση καποιων πολιτικών πολύ όμοιων με την “κάστα” και την “παλιά πολιτική” που υποτίθεται ότι έρχονταν να θάψουν. Πάνω από ένα εκατομμύριο χαμένες ψήφοι μαρτυρούν κάτι τέτοιο.
Πιθανώς, οι ηγέτες θα προσφύγουν σε διάφορα έτοιμα προσχήματα: την προσφυγή στη “χρήσιμη ψήφο”, την “εκφοβιστική εκστρατεία” και τις συκοφαντίες από καποια ΜΜΕ, τα επικοινωνιακά ελλείμματα και, όπως έχουμε πει, το ότι κατέληξαν να ταυτιστούν με την αριστερά, που πάντοτε απέφευγαν οι οπαδοί της αντίληψης περί “πολιτών” (σ.μετ.: εννοούνται οι Ποδέμος). Όμως καμία δικαιολογία δεν μπορεί να αποκρύψει το ότι είναι ακριβώς η εγκατάλειψη αρχών αυτή που έκανε τους Ουνίδος Ποδέμος να πληρώσουν. Είναι βέβαιο ότι σε καποιο βαθμό προχώρησε η ενότητα μιας καποιας αριστεράς· είναι αλήθεια, επίσης, ότι επιτεύχθηκε η δημιουργία μιας καποιας αναμονής πτώσης του Λαϊκού Κόμματος και ξεπεράσματος του ΣΕΚΙ. Όμως αυτές οι “επιτυχίες” δεν είναι τίποτα μπροστά στο γεγονός ότι προτίμησαν να παραμείνουν απλώς το “αριστερό δεκανίκι” του συστήματος, αντί να θέσουν μια γενική πολιτική εναλλακτική απέναντί του ώστε να ανατραπεί ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στην ολιγαρχία και τις λαϊκές τάξεις. Με το πρόσχημα της “αλλαγής”, υπό τη λαϊκιστική λιτανία περί “υπέρβασης δεξιάς και αριστεράς”(«transversalidad»), θυσιάστηκε το πρόγραμμα μετασχηματισμού που – δεν μπορεί να γίνει αλλιώς – έχει τον κεντρικό άξονά του στη μη μοναρχική, λαϊκή και ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Και όχι μόνο αυτό: για τις εκλογικίστικες φιλοδοξίες της μικροαστικής τάξης, για την ταλαντευόμενη “κεντρώα” ψήφο, θυσιάστηκαν επίσης η κινητοποίηση και η οργάνωση της τάξης μας, εκ των ων ουκ άνευ για να συνεχίσουμε την πάλη που θα απαιτούσε οποιαδήποτε πολιτική εναλλακτική η οποία θα έθετε σοβαρά το μετασχηματισμό των κοινωνικών και πολιτικών δομών, προς δημοκρατική και λαϊκή κατεύθυνση. Και μετά από τόσες θυσίες, όχι μόνο απέτυχαν να επεκτείνουν την εκλογική τους βάση, αλλά και ακριβώς για αυτές ήταν που έχασε η όλη ομάδα. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ισπανίας πρέπει να απαιτήσουν ευθύνες από εκείνους τους ηγέτες οι οποίοι τους παρέλυσαν με τα τραγούδια σειρήνας και οι οποίοι εγκατέλειψαν αρχές για να βρουν μια θέση στον ήλιο.
Είναι ξεκάθαρο, επομένως, ότι οι αρχές δεν ξεπουλιούνται και ότι, στην αριστερά, η πολιτική “παπατζή” δεν κερδίζει· ότι με τις αποκηρύξεις δημιουργείται μόνο η απογοήτευση· ότι τον εχθρό δεν το νικάς στο έδαφός του. Οι εκλογές δεν σήμαιναν ότι η δεξιά είναι ηγεμονική, αλλά το ότι η αποκήρυξη αρχών από πλευράς αριστεράς μάς οδηγούν στην πολιτική ήττα, και όχι μόνο σε εκλογικό επίπεδο.
Η ίδια η εργατική τάξη διαισθάνεται ότι χωρίς ρήξη δεν υπάρχει αλλαγή και ότι σε τίποτα δεν χρησιμεύει μια “ενότητα” από τα πάνω: χρειαζόμαστε μια ενότητα που να εμπλέκει, να κινητοποιεί και να οργανώνει πλατιά τμήματα του λαού. Και τη χρειαζόμαστε επιτακτικά: παρότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες που άμεσα θα επηρεάσουν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης (χρηματοπιστωτικές αναταραχές, πολιτικές συνέπειες του Brexit, εργατική κινητοποίηση στη Γαλλία κλπ), οι Βρυξέλες θα επαναφέρουν, πολύ σύντομα, τις απαιτήσεις τους για νέες περικοπές στην κοινωνική πολιτική, οι οποίες θα επιφέρουν και περιορισμούς στις πολιτικές ελευθερίες, όπως έχουμε ήδη δει. Απέναντι σε αυτό, το πρωταρχικό καθήκον της αριστεράς είναι η ενίσχυση της οργάνωσης και των σκοπών της λαϊκής ενότητας.

Πριν τις 19 Ιούνη, επέτειο ρητής καθαίρεσης του μονάρχη (σ.μετ.: Χουαν Κάρλος) που όρισε ο Φράνκο, διάφορες οργανώσεις συμφωνήσαμε σε ένα κοινό πρόγραμμα 8 σημείων για τη ρήξη με το μοναρχικό καθεστώς και για τη Δημοκρατία· ένα πρόγραμμα για τη διάρθρωση της λαϊκής ενότητας και της ενότητας της αριστεράς. Αυτός είναι ο δρόμος: η επανασυσπείρωση και η πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση της αριστεράς, η υπερνίκηση της απογοήτευσης και το πέρασμα στην αντεπίθεση. Οι εργαζόμενοι και οι λαοί δεν μπορεί να υφίστανται τις συνέπειες από τις αποκηρύξεις από πλευράς “ηγετών” τους, μεταξύ άλλων γιατί η έλλειψη ηθικού στην τάξη μας θα άνοιγε το δρόμο στο φασισμό. Η αποτυχία των υποσχέσεων του οπορτουνισμού πρέπει να χρησιμεύσει ώστε να ξαναρχίσουμε με διπλάσιες προσπάθειες τη διαδικασία που η αντίληψη περί “πολιτών” (ciudadanismo, σ.μετ.: συμπεριλαμβανομένων των Ποδέμος) ανέκοψε το 2014: την οικοδόμηση μιας γενικής εναλλακτικής απέναντι στο καθεστώς, στη βάση ενός σχεδίου δημοκρατικής ρήξης, της οργάνωσης της τάξης μας και της λαϊκής κινητοποίησης με πολιτικούς στόχους. Για αυτό εμείς οι κομμουνιστές θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, με σταθερότητα και χωρίς αποκηρύξεις.

Ζήτω η λαϊκή ενότητα!

Για τη Δημοκρατία, για το σοσιαλισμό!

Γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής του
Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μαρξιστικού – λενινιστικού)

27 Ιούνη 2016

Μετάφραση: Parapoda.wordpress.com
Διαβάστε Περισσότερα »

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 στο 19ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ

«Πρόσφυγες Καλοδεχούμενοι»! Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας, η μεγάλη τριήμερη γιορτή της ενότητας μέσα από τη διαφορετικότητα, επιστρέφει στην Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια στις 1, 2, 3 Ιουλίου 2016.

Περισσότερες πληροφορίες για τις συναυλίες, τις συζητήσεις και το υπόλοιπο πρόγραμμα του Φεστιβάλ μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του Facebook Πάμε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας.

Στο Φεστιβάλ συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55. Ελάτε να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις!
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Γιάννης Καραστάθης: Η υπονόμευση της σοβιετικής εξουσίας -μέρος Β'


Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

2. Μιλάει ο Φρούραρχος για τη δίκη της Μόσχας

Θα αναφέρω μια ακόμα χαρακτηριστική μαρτυρία ενός από τα πιο αρμόδια πρόσωπα, ανώτερου αξιωματικού που υπηρετούσε τότε στο Υπουργείο Εσωτερικών, διοικητή της φρουράς των δικαζόμενων που πήρε μέρος στη δίκη κατά του Τροτσιστο- Ζηνοβιεφικού- τρομοκρατικού - κατασκοπευτικού κέντρου, της Μόσχας το 1936, του Β.I. Φεντόσοφ. Ας διαβάσουμε τι γράφει για τη δίκη και για την Επιτροπή αποκατάστασης των άδικα... καταδικασμένων από τα σοσιαλιστικά στρατο­δικεία.

«Είμαι 74 χρόνων (το 1985, σημ. Γ.Κ.). Εκτός τη γενική μόρφωση, έχω τελειώσει με άριστα τη Στρατιωτικο-πολιτική Σχολή, την ανώτατη Σχολή του Υπουργείου Κρατικής Ασφάλειας της ΕΣΣΔ. Έχω δε και άλλους τίτλους όπως λέκτορας της Κ.Ε. του ΚΚ Καζαχαστάν.

Καταλαβαίνετε ότι είχα πολλά να πω αφού, νεολαίος ακόμα τότε, με τοποθέτησαν διοικητή λόχου της φρουράς των δικαζόμενων και γνωρίζω άμεσα όλη την ιστορία των Τρότσκι - Ζηνόβιεφ - Μπουχάριν και άλλων.

Στη διάρκεια του 27 Συνεδρίου τον ΚΚΣΕ 28/2-3/3 1986, αποτάνθηκα στο Προεδρείο του Συνεδρίου με την παράκληση να μεσολαβήσει στο Γκορμπαστόφ να με δεχτεί σε ακρόαση. Η αίτησή μου δεν ικανοποιήθηκε. Τι σημαίνει αυτή η άρνηση; Σημαίνει προφανώς ότι την επιτροπή «υπεράσπισης των θυμάτων του Στάλιν» και η αποκατάστασή τους,  που συγκροτήθηκε από την ΚΕ του ΚΚΣΕ δεν την ενδιαφέρουν ούτε οι ζωντανές μαρτυρίες υπεύθυνων ανθρώπων που γνωρίζουν την αληθινή ιστορία ούτε τα στοιχεία που θα προσκομίσουν, γιατί χωρίς αυτούς τους μάρτυρες, είναι ευκολότερο να διαστρεβλώσουν και να χαλκεύσουν τα υλικά που συντάσσει αυτή η επιτροπή αποκατάστασης... Πως άρχισε η δουλειά της Φρουράς στο δικαστήριο; Άρχισε με σειρά οδηγιών που πριν από κάθε συνεδρίαση μας έδινε ο σύντροφος Α.Γ. Βυσίνσκι, λέγοντάς μας:

«Εμείς καταλαβαίνουμε, ότι εσείς νέα παιδιά εργαζόμενοι διακατέχεστε από αίσθημα μίσους κατά των εχθρών του λαού. Όμως εσείς κληθήκατε εδώ να εκπληρώσετε ένα δικαστικό καθήκον. Πρέπει να έχετε υπόψη σας, ότι η δίκη αυτή έχει τεράστια διεθνή - πολιτική σημασία. Γι' αυτή δεν έχετε δικαίωμα να συμπεριφερθείτε ανεπαρκώς. Εσείς πρέπει να προσέχετε μόνο να μην γίνονται διάφορα έκτροπα. Πρέπει να γνωρίζετε ότι, τα υλικά για τα αδικήματα για τα οποία ευθύνονται οι κατηγορούμενοι αποδείχτηκαν. Στη διάρκεια της δίκης αυτοί θα ξεσκεπάσουν ο ένας τον άλλον. Γι' αυτό και το καθήκον σας είναι να εξασφαλίσετε διακριτική φρούρηση. Ακόμα και αν οι κρατούμενοι σας προβοκάρουν με διάφορες προκλήσεις, για να δημιουργήσουν επεισόδια, εσείς σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παρασυρθείτε απ' αυτές. Εκπληρώστε τίμια την αποστολή σας».

Αυτά συνιστούσε ο Βυσίνσκι, ανώτατος Εισαγγελέας της ΕΣΣΔ, στη φρουρά, να είναι άψογοι στη συμπεριφορά τους απέναντι στους δικαζόμενους. Ας συγκρίνουν  όσοι θυμούνται, μα και οι νεότεροι, τη συμπεριφορά του Βυσίνσκι με τη συμπεριφορά των Ελλήνων στρατοδικών, Σταυρόπουλου κ.ά. στη δίκη του Ν. Μπελογιάννη και των συντρόφων του όταν ο Μπελογιάννης ζήτησε λίγο νεράκι και ο Πρόεδρος του το αρνήθηκε, λέγοντας ότι τέτοια ώρα (ήταν 12 μεσάνυχτα, σημ. δική μου) δεν έχει νερό.

«Οφείλω να πω, συνεχίζει ο Φεντόσοφ, τόσο εγώ όσο και οι σύντροφοί μου στο Υπουργείο Εσωτερικών, ότι οι δίκες του 1930-1936 ήσαν δίκαιες σοβιετικές δίκες, που εκφράζανε τον Θρίαμβο της σοσιαλιστικής νομιμότητας. Δίχως αυτές τις δίκες ότι ήταν αδύνατη η νίκη μας στο Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο. Ακόμα και ο Λένιν -όταν ο Στάλιν ήταν Επίτροπος Εσωτερικών και Ασφάλειας- έλε­γε:: «Ο Στάλιν κανέναν και ποτέ δεν τουφέκισε άδικα».

Ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των δικών; Ότι ή­ταν ανοιχτές δίκες, στις οποίες έπαιρναν μέρος εκατοντάδες σοβιετικοί πολίτες, εργάτες, αγρότες, διανοούμενοι και δεκάδες ξένοι διπλωμάτες, δημοσιογράφοι, νομικοί, καθοδηγητές αδελφών κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Ναι, αυτές ήταν ανοιχτές δίκες με απόλυτη ελευθερία των κατηγορουμένων να αντιμετωπίσουν τις εναντίον τους κατηγορίες και να υπερασπιστούν, με όλα τα μέσα της εποχής εκείνης, τους εαυτούς τους.

Στη δίκη της Μόσχας το 1936, που δικάστηκαν ο Ζηνόβιεφ και η γνωστή τρομοκρατική ομάδα του, πήραν μέρος ο Γκ. Μ. Ντιμητρόφ, η Ν.Κ. Κρούπσσκαγια, η Μ.I. Ουλιάνοβα (σύζυγος και αδελφή του Λένιν αντίστοιχα, σημ. Γ.Κ.) και πολλοί άλλοι. Ο Γκ. Ντιμητρόφ, στις 26.08.1936 έγραφε στην «Πράβντα»:

«Να υπερασπίζεται κανείς τους αισχρούς τρομοκράτες σημαίνει να βοηθάς το φασισμό. Ο Τροτσκισμός μετατράπηκε σε παράρτημα του φασισμού».

Και η Ναντέζντα Κ. Κρούπσκαγια στις 4.9.1936, επίσης στην «Πρά­βντα», έγραφε:

«Ο Τροτσκισμός στην ΕΣΣΔ μετατράπηκε σε παράρτημα της γκεστάπο».

Αυτές οι μαρτυρίες του Ντιμητρόφ και της Κρούπσκαγια αποχτούν σήμερα, βαρύνουσα, αποκαλυπτική σημασία. Γιατί η Επιτροπή της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ για την αποκατάσταση των άδικων καταδιωχθέντων από ταν Στάλιν, επίσημα δήλωσε, ότι ο Τρότσκι και οι τροτσκιστές δεν ήταν πράκτορες της Γερμανίας. Αυτό είναι πελώρια απάτη. Αυτό το ψέμα μπορεί να ανατραπεί ακόμα και με το βιβλίο των Αμερικάνων συγγραφέων, Σάιρον και Κάνα: «Ο μυστικός πόλεμος κατά της Ρωσίας», όπου αναφέρεται, ότι: «Οι τροτσκιστές αποτελούv μισθοφορική δύναμη της φασιστικής Γερμανίας».

Την ίδιοι περίοδο, στις 27 Γενάρη 1937, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, μιλώντας στο Παρίσι δήλωσε: «Η δραστηριότητα των τροτσκιστών χρησιμοποιείται από τους Γερμανούς φασίστες».

Στις 28.01.1937 η «Πράβντα» δημοσίευσε την παραπάνω δήλωση.
Που και πως ζούσε ο Τρότσκι, όταν διώχθηκε από τη Σοβιετική
Ένωση;

Στην αρχή ο Τρότσκι πήγε στην Τουρκία ύστερα στη Γαλλία, μετά στη Νορβηγία, και το τελευταίο καταφύγιό του ήταν το Μεξικό. Στο Μεξικό αγόρασε μια υποδειγματική βίλα - παλάτι που θύμιζε φρούριο, με τέσσερις πύργους ολόγυρα του «φρουρίου». Οργάνωσε πολυάριθμο προσωπικό, υπηρέτες, φρουρά, κρατητήρια και σκοπούς, όλους οπλισμένους με αυτόματα και πολυβόλα.

Προβάλει ένα ερώτημα: Με τίνος χρήματα ο Τρότσκι συντηρούσε το πολυάριθμο αυτό προσωπικό και πραγματοποιούσε την τεράστια σαμποταρίστικη δουλειά κατά της πατρίδας μας και κατά της Κομιντέρν;

Όπως εξακριβώθηκε στην προανάκριση και αποκαλύφθηκε και στη δίκη, τα χρήματα εξασφάλιζαν στον Τρότσκι η παράνομη ακροδεξιά - τροτσκιστική οργάνωση με απευθείας εντολή του Ν. Μπουχάριν, αναπληρωματικό μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ (μπ.) και μέλος της ΕΕ της Κομμουνιστικής Διεθνούς, καθώς και Λαϊκός Επίτροπος (υπουργός) βιομηχανίας. Τα χρήματα διαβιβάζονταν κυρίως μέσον του Γιάγκοντα, μέσον του μηχανισμού της Λαϊκής Επιτροπής Εσωτερικών Υποθέσεων (Υπουργείου Εσωτερικών, σημ. Γ.Κ.), μέσον του Γκρινκό Λ.Ε. Οικονομικών της ΕΣΣΔ, και μέσον του Ρόζενγκολτς με τον μηχανισμό του εξωτερικού εμπορίου. Τα ποσά διαβιβάζονταν συστηματικά. Το μικρότερο που αποστέλλονταν ήταν 20 χιλιάδες δολλάρια και το μεγαλύτερο 300 χιλιάδες. Τα ενδιάμεσα ποσά που αποστέλλονταν κυμαίνονταν από 100, 150 και 200 χιλιάδες δολλάρια. Αυτή η πράξη στην ουσία ήταν ύπουλη ληστεία του σοβιετικού κράτους, υπονόμευση και καταστροφή του οικονομικού συστήματος.

Και με τα λίγα. αυτά παραδείγματα που ανάφερα, για τον κάθε σοβιετικό πολίτη γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο, ότι και μόνο γι' αυτό το έγκλημά του ο Μπουχάριν έπρεπε να τουφεκιστεί. Και όμως η Επίτροπος αποκατάστασης, τον αποκατέστησε, αποσιωπώντας... αυτά τα στοιχεία που αποδείχνουν τα εγκλήματα του Μπουχάριν και των συνενόχων του.

Ανάφερα ένα μικρό μόνο απόσπασμα από το τεράστιο υλικό που δημοσιεύει ο Β.Μ. Φεντόσοφ, σε συνέχειες, στο Ενημερωτικό Δελτίο «ΜΠΟΛΣΕΒΙΚ», Νο 4, που εκδίδεται στη Μόσχα, Ο)τ, 127238, ποστ­ρεστάν τηλ. 480.94.07.

Σε ανοιχτές λοιπόν δίκες στο σοσιαλιστικό. σταλινικό καθεστώς δικάζονταν α τροτσκιστές, ο Ζηνόβιεφ, ο Καμένιεφ, ο Μπουχάριν και οι πράχτορες των ξένων μυστικών υπηρεσιών, Ανοιχτές και για τους ξένους δημοσιογράφους. Καμιά όμως αστική εφημερίδα στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες του κόσμου, δεν δημοσίευσαν αυτά τα υλικά όπως είχανε, ή και και καθόλου, για ταν απλούστατο λόγο ότι δεν συνέφερε στην αστική - καπιταλιστική τάξη η αληθινή ενημέρωση της κοι­νής γνώμης, του λαού.

Αλλά δεν είναι μόνο οι καπιταλιστές που φοβούνται τη διαφάνεια, είναι και οι εμπνευστές και φαρισαίοι της περιβόητης αναδόμησης, οι «μεταρρυθμιστές» Χρουστσιόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσιόφ, Γιέλτσιν κ.ά. που δεν τολμούν να δημοσιεύσουν όπως έχουν τα υλικά, να κάνουν έστω και μια μόνο ανοιχτή δίκη των πολιτικών τους αντιπάλων:  των Σταλινικών. Κι' αυτό γιατί γνωρίζουν ότι τους περιμένει το πιο ανελέητο ξεμασκάρεμα σαν ανοιχτών πρακτόρων του ιμπεριαλισμού, σαν βδελυρών εχθρών της Πατρίδας και του σοβιετικού λαού.

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΑΡΑΣΤΑΘΗΣ «ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ», Αθήνα 1993, σελ. 61-64
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» για το Brexit

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Μ. Βρετανία στις 23/6/2016 ανέδειξε με 51,9% την έξοδο της χώρας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ. Το μήνυμα του Βρετανικού λαού δεν μπορεί παρά να είναι ελπιδοφόρο. Ένα ισχυρό πλήγμα στο οικοδόμημα της ιμπεριαλιστικής ΕΕ που έχει καταδικάσει τους την εργατική τάξη και ευρύτερα τους Ευρωπαϊκούς λαούς σε χρόνια λιτότητα προς όφελος κυρίως των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της Ένωσης.
Όχι, η Μ.Βρετανία δεν έγινε σοσιαλιστική. Η ταξική εκμετάλλευση των εργαζομένων εκεί δεν θα αλλάξει, ίσως ακόμα και να ενταθεί. Όμως η ταξική απελευθέρωση των λαών περνά από το δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν και να διεκδικούν την έξοδο των κρατών τους από ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς (όπως η ΕΕ) και η γενναία απόφαση του λαού της Μ. Βρετανίας (παρά την τρομοκρατία) βοηθά τους μικρότερους λαούς και τα εξαρτημένα κράτη της Ευρώπης.
Καθήκον των αντιφασιστών είναι να διαφυλάξουν αυτή την έξοδο από την εκμετάλλευση και – πιθανότατα – ενίσχυση ξενοφοβικών, ρατσιστικών και εθνικιστικών δυνάμεων.

Υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις που κάνουν εκστρατεία υπέρ του «Brexit». Εάν συμβεί, θα δημιουργήσει μια νέα πολιτική κατάσταση, βάθεμα της κρίσης της ΕΕ και θα αφυπνίσει την αντίθεση στην ΕΕ στις άλλες χώρες. Υποστηρίζουμε πλέρια το δικαίωμα των λαών για αποχώρηση από την ΕΕ. Υποστηρίζουμε τους λαούς που ζητούν δημοψήφισμα για να αποχωρίσουν από την ΕΕ.
Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

5ο Συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Ιράν (Τουφάν)

Πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες παρανομίας σε περιοχή και μέρα που δεν ανακοινώθηκαν το 5ο Συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Ιράν (Τουφάν). Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 απέστειλε θερμό επαναστατικό χαιρετισμό στο αδελφό κόμμα, μέλος της Διεθνούς Σύσκεψης Μ-Λ Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO).
 
Greetings to the 5th Congress of the Party of Labour of Iran (Toufan) from the Political Committee of the Movement for the Reorganization of KKE 1918-1955
 
Dear Comrades,
 
The PC of the Movement for the Reorganization of KKE 1918-1955  in the name of the Greek communists sends its warm and fraternal greetings to your Congress along with revolutionary solidarity salutes to the struggle of your party.
 
Your Congress is held and commences its proceedings in middle of a deep world capitalist crisis and in a very critical and complicated period for the Asian continent. It is only Marxism-Leninism that can fully analyze and explain today's capitalist crisis. The Marxist theory that determines capitalist crises as crises of overproduction explains the very nature of capitalism and it contradictions.
Today, the defence of the Marxist-Leninist Theory, the defence of the teachings of Marx-Engels-Lenin-Stalin is of great importance. More than 70 years after the great anti-fascist of the peoples  victory against Nazi-fascism under the leadership of J.V. STALIN we have again to deal with the raise of fascism all over the world in the various forms it takes in each country.
 
We wish success to your Congress proceedings and we support your people struggle for socialism. We support your cause for freedom and labour rights. We join our voice for the liberation of all imprisoned labour activists in your country. We join you to the struggle against imperialism and fascism.
 
Long live the International Conference of Marxist-Leninist Parties and Organizations!
Long live Marxism-Leninism and international proletarian solidarity!
The Political Committee of the Movement for the Reorganization of KKE 1918-1955
 
The Political Committee of the "Movement for the Reorganisation of the Communist Party of Greece 1918-55"

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016

R.T.Miller: Πρόλογος στην Έκθεση στα δικαστικά Πρακτικά της Υπόθεσης του «Αντι – Σοβιετικού Τροτσκιστικού Κέντρου»

Πρόλογος του R.T. Miller, ανταποκριτή της Daily Herald, στην αγγλική ανατύπωση με τίτλο The Moscow trial (January, 1937), and two speeches / by J. Stalin (εκδ. της Αγγλο-Ρωσικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, Λονδίνο, 1937) της αρχικής αγγλικής έκδοσης της Έκθεσης στα δικαστικά Πρακτικά της Υπόθεσης του «Αντι – Σοβιετικού Τροτσκιστικού Κέντρου», Μόσχα 1937, έκδοση του Λαϊκoύ Κομισαριάτου Δικαιοσύνης της ΕΣΣΔ

Πλήρης τίτλος της αρχικής έκδοσης: Report of court proceedings in the case of the anti-soviet Trotskyite centre, heard before the Military collegium of the Supreme court of the U. S. S. R., Moscow, January 23-30, 1937, in re: Y. L. Pyatakov, K. B. Radek, G. Y. Sokolnikov, L. P. Serebryakov, N. I. Muralov, Y. A. Livshitz, Y. N. Drobnis, M. S. Boguslavsky, I. A. Knyazev, S. A. Rataichak, B. O. Norkin, A. A. Shestov, M. S. Stroilov, Y. D. Turok, I. Y. Hrasche, G. E. Pushin, V. V. Arnold, accused of treason against the country, espionage acts of diversion, wrecking activities and the preparation of terrorist acts, i. e., of crimes covered by articles 58(1a), 58(8), 58(9) and 58(11) of the Criminal code of the R. S. F. S. R. Verbatim report [1937]

Το συγκεκριμένο κείμενο αφορά την δεύτερη (23-30 Γενάρη 1937) από τις 3 μεγάλες επαναστατικές δίκες που διεξήχθησαν στην Σοβ. Ένωση.

Το 1936 κυκλοφόρησε η Έκθεση για τα δικαστική Πρακτικά της Υπόθεσης του «Τροτσκιστο-ζηνοβιεβικού τρομοκρατικού Κέντρου» (19-24 Αυγούστου 1936) και τo 1938 κυκλοφόρησε η Έκθεση για τα δικαστικά Πρακτικά της Υπόθεσης του «Αντι – Σοβιετικού Μπλοκ των Δεξιών και Τροτσκιστών» (2-13 Μαρτίου 1938).

 Όλες οι εκθέσεις και τα πρακτικά των Δικών μεταφράστηκαν απευθείας στα Αγγλικά  από το Λαϊκό Κομισαριάτο Δικαιοσύνης της ΕΣΣΔ και κυκλοφόρησαν και στο εξωτερικό.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Του R.T. Miller

Μια δεύτερη μεγάλη πολιτική δίκη έγινε και τελείωσε μέσα σε 6 μήνες στη Μόσχα. Ακόμα μια φορά ακούσαμε τις ομολογίες πρώην επαναστατών για την αντεπανάσταση και τη συγκλονιστικότερη πορεία εγκλημάτων, δολιοφθορών και αντικυβερνητικής συνωμοσίας των σύγχρονων χρόνων.

Τώρα, αντί του Ζινόβιεφ που σχεδίαζε τη δολοφονία του Στάλιν, έχουμε τον Ράντεκ, διάσημο κομμουνιστή εκπρόσωπο τύπου επί είκοσι χρόνια, που σχεδίαζε με την βοήθεια των Νάζι «την επιστροφή της Ρωσίας στον καπιταλισμό».

Όπως και να έχει,  για έναν αυτόπτη μάρτυρα που παρακολούθησε την δίκη του Ζινόβιεφ και που έζησε στη Σοβιετική Ένωση από το 1934, αποδεικνύονταν ότι αυτή η υπόθεση ήταν το αντίθετο από απίστευτη καθώς ξεδιπλώνονταν ώρα με την ώρα και μέρα με τη μέρα.
Είναι βέβαιο ότι το ξέσπασμα μαζικής αγανάκτησης και οργής που προκάλεσε η δίκη ήταν τόσο σημαντικό και γνήσιο όσο η δίκη η ίδια. Πιθανόν τίποτα μετά το θάνατο του Λένιν δεν προκάλεσε τόσο καθολική δημόσια συγκίνηση στη Ρωσία. Ο μέσος πολίτης ένοιωσε ο ίδιος προσωπικά απειλούμενος και θιγμένος από τον Ράντεκ και τον Πιατάκοφ – και ήθελε αντίστοιχη εκδίκηση. Κανένας που γνωρίζει τους Ρώσους και μίλησε μαζί τους, ακόμα και περιστασιακά, την τελευταία βδομάδα του Γενάρη δεν μπορούσε να αμφιβάλει για αυτό.

Για μέρες δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης, δεν υπήρχε σπίτι, καφέ, ξενοδοχείο, αίθουσα αναμονής ή τραμ που να μην συζητιόνταν τα 17 ονόματα του κατηγορητηρίου, δεν υπήρχε εφημερίδα χωρίς αναφορά στις καταθέσεις.

Ωστόσο, το συναίσθημα απουσίαζε από την αίθουσα του δικαστηρίου και η διεξαγωγή της δίκης ήταν παραδειγματική. Οι διαδικασίες διαρκούσαν 8 ή 9 εξουθενωτικές ώρες. Αλλά ο Βισίνσκι δεν έχασε ποτέ την ψυχραιμία του ούτε δυσκολεύτηκε να διεξάγει αυτή την εντυπωσιακή Δίκη. Ο Δικαστής Ούλριχ, με δυο συνεργάτες - δικαστές, άκουγε τις καταθέσεις ήρεμα και σπάνια διέκοπτε. Οι κρατούμενοι έδειχναν υγιείς, καλοταϊσμένοι, καλοντυμένοι και όχι τρομοκρατημένοι. Κατέθεταν με αυτοπεποίθηση – ακόμα και με θρασύτητα όπως ο Ράντεκ. Ανάμεσα στον Εισαγγελέα και το εδώλιο των κατηγορουμένων κάθονταν τρεις συνήγοροι υπεράσπισης – οι  Knyazev, Pushin και Arnold – και τρεις ειδικοί τεχνικοί που επιβεβαίωσαν κάποιες περιπτώσεις δολιοφθορών.

Μόνο όταν επιδοκίμασαν το αίτημα του Βισίνσκι για θανατικές ποινές, ή όταν χαμογελούσαν σε κάποιους σαρκασμούς στη διάρκεια των καταθέσεων, έδειχναν κάποιο συναίσθημα οι 150 ακροατές της δίκης. Η παρουσία 30 ή περισσότερων εκπροσώπων του τύπου και μερικών Πρεσβευτών προσέφεραν στους κατηγορούμενους το καλύτερο ελεύθερο βήμα για να ζητήσουν βοήθεια ή να επιτεθούν ενάντια στον Στάλιν. Αλλά μόνο ο Ράντεκ, σταθερά στραμμένος προς το δημοσιογραφικό διάζωμα, προσπάθησε μερικές φορές να διακόψει τον Βισίνσκι ή να κάνει έναν ανεπαίσθητο υπαινιγμό με αποδέκτες τους ξένους. 

«Γιατί δεν μου κάνετε τις σωστές ερωτήσεις;» είπε απότομα ο Ράντεκ όταν ο Εισαγγελέας του έκανε κριτική για τις ασαφείς απαντήσεις του. Μια άλλη φορά ο Ράντεκ δήλωσε άγνοια του Σοβιετικού Ποινικού Κωδικά, ωθώντας τον Βισίνσκι να παρατηρήσει: «Θα τον μάθετε πολύ καλά  μέχρι τέλος αυτής της δίκης», και κρυφογελώντας ο Ράντεκ  είπε: «Δεν θα μάθω τίποτα» - ένα αστείο τόσο ειλικρινές, εκείνη τη στιγμή, όσο και μακάβριο.  

Όσο ο Βισίνσκι εξέταζε τον ένα κατηγορούμενο μετά τον άλλο, τα σχετιζόμενα στοιχεία, από τα πραγματικά κίνητρα της αντιπολίτευσης στην πολιτική του Στάλιν μέχρι και την τελευταία ληστεία τράπεζας και δολιοφθορά τρένου, απόκτησαν οργανική δομή, της οποίας ήταν δύσκολο να αμφισβητηθεί η συλλογική γνησιότητά της. Δύσκολα οι εξυπνότεροι ντετέκτιβ στον κόσμο και οι πιο πετυχημένοι συγγραφείς μυστηρίων θα μπορούσαν να φανταστούν τέτοια υπόθεση. Ο κύριος Dudley Collard, ο Άγγλος ποινικολόγος και ένας διακεκριμένος διεθνώς δικηγόρος, και οι δυο παρόντες στη δίκη, την θεώρησαν απόλυτα έγκυρη από νομικής άποψης. Σημαντικές καταθέσεις επιβεβαιώθηκαν από έγγραφα ή δηλώσεις μαρτύρων, φυλακισμένων ή ειδικών. Ένα παράδειγμα του βαθμού επιβεβαίωσης που απαιτούνταν από τον Βισίνσκι ήταν η σύγκριση της προσωπικής ατζέντας του Στρόϊλοφ με τον τηλεφωνικό κατάλογο του Ντόρτμουντ στη Γερμανία, για να αποδείξει ότι ο Στρόϊλοφ γνώριζε έναν συγκεκριμένο Γερμανό. Έλειπε αναπόφευκτα συγκεκριμένη τεκμηρίωση – κυρίως της αλληλογραφίας Ράντεκ – Τρότσκι. Είναι αδύνατο ένας συνωμότης με την  30ετη πείρα του Ράντεκ να άφηνε τέτοια χαρτιά χωρίς να τα καταστρέψει. Ο Ράντεκ, όμως, περιέγραψε αυτά τα γράμματα και ο «αγγελιοφόρος» παραδέχτηκε ότι του τα μετέφερε.

Οι κατηγορούμενοι κατέθεταν πάντοτε ελεύθερα και επιτρέπονταν να διακόπτει ο ένας τον άλλον για να επιβεβαιώσει ή διαψεύσει κατάθεση. Ο τρόπος τους ήταν, χωρίς εξαίρεση, ανθρώπων που περιέγραφαν γεγονότα. Όποιος είδε τους κατηγορούμενους είναι δύσκολο να πιστέψει, ότι ερμήνευαν από πριν καθορισμένους ρόλους. Μιλούσαν τρία τέταρτα της ώρας και ο Βισίνσκι παρενέβαινε μόνο για να ξεκαθαρίσει ασάφειες και να αποτρέψει παραλείψεις.

Κάθε φυλακισμένος είχε όλο το δικαίωμα να πει την «τελευταία του λέξη», μετά την ομιλία του Εισαγγελέα και δεν υπήρχε περιορισμός στη διάρκεια  ή το περιεχόμενό της (εκτός από τα κρατικά μυστικά και τις ξένες κυβερνήσεις). Αυτή ήταν η ευκαιρία να απευθυνθούν στην παγκόσμια κοινή γνώμη, να υπερασπίσουν την θέση τους, να ξεσκεπάσουν την καταπίεση. Αλλά δεν το έκανε κανένας. Ήρεμα και με λίγα λόγια και χωρίς συναισθηματισμούς οι Ζινοβιεφικοί παραδέχτηκαν την ενοχή τους και αφέθηκαν στο κρίση του Δικαστηρίου.

Ο Δικαστής Ούλριχ συγκάλεσε την τελευταία συνεδρίαση στις 3 το πρωί στις 30 Ιανουαρίου για να διαβαστεί η ετυμηγορία. Διαβάστηκε μέσα σε απόλυτη σιωπή, χωρίς καμιά αναταραχή στο ακροατήριο. Από όλους τους κρατούμενους, μόνο ο Ράντεκ έδειξε κάποιο σημάδι συναισθήματος, όταν το βλοσυρό του πρόσωπο ξαφνικά έγινε ανέκφραστο στο άκουσμα των νέων ότι δεν καταδικάστηκε σε θάνατο. (σ.τ.μ. Ο Ράντεκ καταδικάστηκε σε 10 χρόνια καταναγκαστική εργασία) Και η δίκη τελείωσε.

Αν και κανένας από τους κατηγορούμενους δεν ήθελε την θανατική ποινή, όπως δήλωσε ο Τρότσκι, ομολόγησαν. Γιατί;

Τους δόθηκε κάποιο μυστήριο «φάρμακο για να μιλήσουν» ή βασανίστηκαν; Είναι αδύνατο να πιστέψεις κάτι τέτοιο. Ο οξυδερκής Ράντεκ, ο εριστικός Μουράλοφ, ο με αυτοπεποίθηση γκάνγκστερ Σέστοφ – δεν ήταν σίγουρα άνθρωποι υπό την επήρεια φαρμάκων ούτε άνθρωποι που είχαν υποστεί βασανιστήρια.

Ζήτησαν μυστική διαβεβαίωση για επιείκεια  με αντάλλαγμα την ομολογία τους;  Μόνο ο Ράντεκ, για παράδειγμα, επιτρέπονταν να γνωρίζει την τύχη του πολύ πριν την εκτέλεση του Ζηνόβιεφ. Και αν ακόμα κάποια Μακιαβελική εξουσία τους υποσχέθηκε πράγματι τέτοια επιείκεια προϊόν εμπορικού παζαριού, είναι πολύ δύσκολο να σκεφτούμε ότι ο Σολόλνικοφ ή ο Πιατάκοφ θα παγιδεύονταν από μια τέτοια ολοφάνερη απάτη. Η ομολογία πάρθηκε, γιατί να τηρηθεί η υπόσχεση;  

Ομολόγησαν επειδή τους ανάγκασε η συλλογή στοιχείων από το κράτος. Δεν υπάρχει καμιά άλλη εξήγηση που να ταιριάζει με τα γεγονότα. 

Ο Ράντεκ τα είπε όλα με την διάσημη φράση του: «Εγώ βασάνισα τους ανακριτές μου για δέκα βδομάδες. Δεν με βασάνισαν εκείνοι.»  Ούτε όταν προδόθηκε  ανέλπιστα,  από τους άλλους δεν είπε την αλήθεια. Αναμφίβολα η συνωμοσία αποκαλύφθηκε από την συσσώρευση ομολογιών λιγότερο σημαντικών και λιγότερο πεισματάρικων συνενόχων – όπως ο Άρνολντ ή ο μάρτυρας Μπέρμαν, για παράδειγμα – των οποίων οι αλλεπάλληλες ομολογίες ξεσκέπασαν αυτούς που ήταν ανώτεροι στην ιεραρχία. Πολλά από αυτά τα μικρότερης σημασίας άτομα πρέπει να συνελήφθησαν στη διάρκεια της εκκαθάρισης των Τροτσκιστών που έγινε μετά την δίκη του Ζηνόβιεφ. Και η πιθανότητα είναι ότι άλλοι φοβήθηκαν και εθελοντικά  κατέθεσαν ενάντια στους συγκατηγορούμενούς τους. 

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της Ρώσικης ποινικής δικονομίας φωτίζει επίσης το ζήτημα των ομολογιών – γίνεται πληρέστατη εξέταση των κατηγορούμενων πριν να φτάσει η υπόθεση στο δικαστήριο. Το πιο κοινό και περίοπτο χαρακτηριστικό της Βρετανικής ή της Αμερικάνικης δίκης, εξέταση σε αντιπαράθεση και η απόκτηση στοιχείων, γίνονται εδώ – όπως στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες – πριν να ξεκινήσει η δικαστική διαδικασία. Οι υποθέσεις συνήθως δεν δικάζονται χωρίς ή μέχρι ο Εισαγγελέας να αποκτήσει αρκετά στοιχειά για να καταστήσει λογικά σίγουρη την καταδίκη. Έτσι συμβαίνουν οι καταπληκτικά ειλικρινείς και πλήρεις «ομολογίες» ενοχής στη αίθουσα του δικαστηρίου. Οι περισσότερες από τις καταθέσεις του δικαστηρίου βρίσκονται ήδη σε δωδεκάδες τόμους προκαταρκτικής εξέτασης στο γραφείο του Εισαγγελέα. Αλλά ενώ μετά ομολογία ενοχής το Εθιμικό Αγγλικό Δίκαιο απαιτεί μόνο μια σύντομη δήλωση από τον φυλακισμένο πριν την εκτέλεση της ποινής, στην Ρωσία ο Εισαγγελέας πρέπει να τεκμηριώσει όλη το σκεπτικό του στο δικαστήριο.  

Πως άνθρωποι σαν τον Πιατάκοφ, τον Σοκόλνικοφ και τον Ράντεκ πάλεψαν λυσσαλέα ενάντια σε μια επαναστατική κυβέρνηση που βοήθησαν να δημιουργηθεί; Μόνο η πλούσια ιστορία του Κομμουνιστικού κινήματος, με τις συχνές, αδιάλλακτες διαφωνίες σε όλα τα σημαντικά ζητήματα θεωρίας και πράξης, μπορεί τελικά να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα.  Ο Πιατάκοφ, ο Σοκόλνικοφ και ο Ράντεκ, για παράδειγμα, σε διάφορες στιγμές ήταν οπορτουνιστές – και ενάντια στον Λένιν – πολύ πριν αυτή την πάλη ενάντια στην πολιτική του Στάλιν. Άρα αυτό που αποκαλύφθηκε στην αίθουσα του δικαστηρίου, είχε βαθιές ρίζες στο παρελθόν, χωρίς το οποίο η αυτή η υπόθεση είναι ουσιαστικά ατελής.

Σε σχέση με αυτό, η πιο σημαντική πλευρά της δίκης ήταν η βαθμιαία εμφάνιση της θεωρίας του Τρότσκι ότι «ο Σοσιαλισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί σε μια χώρα» σαν ο πραγματική ένοχος και κυρίως κατηγορούμενος. Κάτω από το ικανό χέρι του Βισίνσκι, αυτή η άποψη αναδείχθηκε στις πλήρεις διαστάσεις της παράλληλα με την εικόνα της καταστροφής και του εγκλήματος.

Στη βάση της συμφωνίας με τη θέση του Τρότσκι, οι Πιατακοφικοί πίστεψαν ότι ο Στάλιν οδηγούσε καλπάζοντας τη Ρωσία και το Σοσιαλισμό, στην καταστροφή. Γι' αυτό το λόγο, αλλά και με προσωπικά κίνητρα, επιδίωκαν να τον σταματήσουν με κάθε μέσο.

Ήταν παράξενο που δέχθηκαν οποιοδήποτε σύμμαχο ενάντια στην ΕΣΣΔ - ακόμα και τον Χίτλερ; Ο Pilsudski ήταν σοσιαλιστής όταν στρατολογήθηκε να βοηθήσει τον Αυτοκράτορα Franz Josef ενάντια στην Τσαρική εξουσία στην Πολωνία, η βασιλική Γαλλία βοήθησε την επαναστατημένη Αμερική ενάντια στην Αγγλία. Και, με τα γεγονότα στην Ισπανία μπροστά μας, δεν υπάρχει κάτι νέο στην εικόνα των Χιτλερικών δυνάμεων, εκτός από τα σύνορά τους, που ενώνονται με οποιαδήποτε αντισοσιαλιστικά ή αντικυβερνητικά στοιχεία υπάρχουν.

Τέτοια στοιχεία όμως στην Σοβιετική Ένωση περιορίζονταν σε μια μικρή, δυσαρεστημένη μειοψηφία. Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι οι υψηλές πολιτικές μηχανορραφίες του «Παράλληλου Κέντρου» είχαν οποιαδήποτε σχέση με αυτά που ήθελε ο λαός. Όλα τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο.

Οι μάζες του λαού στην Σοβιετική Ρωσία βλέπουν την χώρα τους κυρίως σαν μια που: (1) κανένας δεν μπορεί να πλουτίσει μέσω της δουλειάς κάποιου άλλου ή να έχει στην κατοχή του πηγή πλούτου, (2) είναι εξασφαλισμένη η προοπτική της ευημερίας και η απουσία της ανεργίας εάν συνεχιστεί η σημερινή επέκταση της παραγωγής, που φαίνεται να είναι λογική προσδοκία. Η ηγεσία του Στάλιν και η πολιτική της ταυτίζεται με αυτά τα επιτεύγματα, με τα εργοστάσια των Πεντάχρονων Πλάνων και με τις 250000 κολεκτιβιστικές αγροτικές επιχειρήσεις, που έγιναν κατορθωτά μόνο με αγώνα και κόπους. Η απειλή ενάντια στην πολιτική του Στάλιν είναι απειλή ενάντια σε αυτό, την λευτεριά τους, την ασφάλειά τους και το μέλλον τους. Και το «Παράλληλο Κέντρο» απείλησε τον Στάλιν.
Έτσι τα κατανόησε αυτά η συντριπτική πλειοψηφία των κοινών Σοβιετικών ανθρώπων, που δεν μπορούσε, κατά συνέπεια, να δώσει την ευκαιρία ή να προσελκυσθεί από τις μηχανορραφίες της ομάδας του Πιατάκοφ.

---
Κείμενα για τις Επαναστατικές Δίκες 1936-1938 που έχουν δημοσιευτεί στην «Ανασύνταξη»

- Σοσιαλισμός – ταξική πάλη στη Σοβιετική Ένωση (1936-1953): Β. Επαναστατικές Δίκες της δεκαετίας του ΄30 – συνέχιση και όξυνση της ταξικής πάλης (Ανασύνταξη 282, 15-30/9/2008, περιέχει πλήθος στοιχείων ανάμεσά τους και μεταφράσεις από τα Joseph E. Davies: «Als USA-Botschafter in Moskau,», Steinberg Verlag Zuerich 1943, Otto Bauer: Grundsaetzliches zu den Hinrichtungen in Moskau, στο: «DerKampf», 10/1936, Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Για τη φιλοσοφία και τον μαρξισμό» κ.α.)

- Alexander Bittelman: Η δίκη των Ζινόβιεφ-Κάμενεφ (Ανασύνταξη 375B, Σεπτέμβρης 2012, από: «Κομμουνιστής» (όργανο του ΚΚ ΗΠΑ) , τόμος 15, νούμερο 9 (Σεπτέμβρης 1936), σελίδες 813-815)

- D. N. Pritt: Η δίκη του Ζινόβιεφ (London: Gollancz, 1936) (Ανασύνταξη σε 4 συνέχειες: αρ.φυλ. 388, 391, 396Β, 401, 2013-2014)

- Andrey Vyshinsky: Ανακεφαλαίωση της υπόθεσης προδοσίας («Σοβιετική Ρωσία Σήμερα», Απρίλης 1938, τόμος 7, Νο. 2) (Ανασύνταξη σε 3 συνέχειες: αρ.φυλ. 392Β, 393Β, 394Β, 2013-2014)

- Άντριου Ρόθσταϊν : ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ (1936-1938)* (Ανασύνταξη, 394Β, Γενάρης 2014. Αναδ. από το βιβλίο του Άντριου Ρόθσταϊν : «Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης - Η ιστορία μιας εποχής», Λονδίνο 1950, σελ.276-279 από την ελληνική μετάφραση)

- Ο φιλόσοφος ERNST BLOCH για τις Επαναστατικές Δίκες της Μόσχας (Ανασύνταξη 414Β, Σεπτέμβρης 2015)
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Η αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς

Απόφαση του Προεδρείου της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κ.Δ. στις 15 Μάη 1943, που εγκρίθηκε από όλα τα Κόμματα-μέλη, για την αυτοδιάλυση της Διεθνούς:

Ο ιστορικός ρόλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ιδρύθηκε το 1919 ως αποτέλεσμα της πολιτικής κατάρρευσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των παλιών, προπολεμικών εργατικών κομμάτων, συνίστατο στο ότι υπεράσπισε τα διδάγματα του μαρξισμού από τον εκχυδαϊσμό και την διαστρέβλωσή τους από τα οπορτουνιστικά στοιχεία του εργατικού κινήματος, συνέβαλε στην προώθηση της συσπείρωσης σε μια σειρά χώρες της πρωτοπορίας των προοδευτικών εργατών στα αληθινά εργατικά κόμματα, τα βοήθησε να κινητοποιούν τις μάζες των εργαζομένων για την υπεράσπιση των οικονομικών και πολιτικών τους συμφερόντων, στην πάλη ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο που αυτός προετοίμαζε, στην υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης ως το κύριο οχυρό ενάντια στο φασισμό. Η Κομμουνιστική Διεθνής έγκαιρα αποκάλυψε την αληθινή σημασία του «Συμφώνου κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς», ως όπλου που χρησιμοποιήθηκε απ’ τους χιτλερικούς για την προετοιμασία του πολέμου. Ακούραστα αποκάλυπτε πολύ πριν τον πόλεμο την ποταπή υπονομευτική δουλειά που έκαναν στα ξένα κράτη οι χιτλερικοί, που την καμουφλάριζαν με τις κραυγές τους για δήθεν ανάμιξη της Κομμουνιστικής Διεθνούς στις εσωτερικές υποθέσεις αυτών των κρατών.
Ήδη πολύ πριν τον πόλεμο γινόταν όλο και πιο φανερό πως, στο μέτρο της αυξανόμενης περιπλοκής τόσο των εσωτερικών όσο και των διεθνών συνθηκών των διαφόρων χωρών, η εκπλήρωση των καθηκόντων του εργατικού κινήματος κάθε ξεχωριστής χώρας με τις δυνάμεις οποιουδήποτε διεθνούς κέντρου θα προσέκρουε σε ανυπέρβλητα εμπόδια. 
Αυτή η διαφορά των ιστορικών δρόμων ανάπτυξης των μεμονωμένων χωρών του κόσμου, ο διαφορετικός χαρακτήρας και μάλιστα η αντιφατικότητα της κοινωνικής τους δομής, η διαφορά στο επίπεδο και το ρυθμό της οικονομικής και πολιτικής τους ανάπτυξης, η διαφορά, τελικά, του επιπέδου συνείδησης και οργάνωσης των εργατών, προσδιορίζουν και τα διαφορετικά καθήκοντα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη των διαφόρων χωρών. Η όλη πορεία των γεγονότων κατά το περασμένο τέταρτο του αιώνα και η συσσωρευμένη από την Κομμουνιστική Διεθνή πείρα έδειξαν με πειστικότητα, ότι η οργανωτική μορφή της ένωσης των εργατών που επέλεξε το Πρώτο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ενώ ανταποκρινόταν στις ανάγκες της αρχικής περιόδου αναγέννησης του εργατικού κινήματος, ολοένα και περισσότερο ξεπερνιόταν με την ανάπτυξη αυτού του κινήματος και την αυξανόμενη περιπλοκή των καθηκόντων στις μεμονωμένες χώρες, μάλιστα έγινε ακόμα και τροχοπέδη για την παραπέρα ισχυροποίηση των εθνικών εργατικών κομμάτων.
Ο παγκόσμιος πόλεμος που εξαπέλυσαν οι χιτλερικοί όξυνε ακόμα περισσότερο τις διαφορές στην κατάσταση των μεμονωμένων χωρών, χαράζοντας μια βαθιά διαχωριστική γραμμή μεταξύ εκείνων των χωρών που έγιναν φορείς της χιτλερικής τυραννίας, και εκείνων των λαών που αγαπούν την ελευθερία και συσπειρώθηκαν σε μια ισχυρή Αντιχιτλερική συμμαχία. Ενώ στις χώρες του Χιτλερικού μπλοκ το θεμελιώδες καθήκον των εργατών, των εργαζομένων και όλων των τίμιων ανθρώπων συνίσταται στην με κάθε τρόπο συμβολή στην ήττα αυτού του μπλοκ, με την υπονόμευση από τα μέσα της Χιτλερικής στρατιωτικής μηχανής, να δράσουν στην κατεύθυνση της ανατροπής των κυβερνήσεων που ευθύνονται για τον πόλεμο – στις χώρες της Αντιχιτλερική συμμαχία το ιερό καθήκον των πλατιών λαϊκών μαζών, και πρώτα απ’ όλα των πρωτοπόρων εργατών, συνίσταται στην με κάθε τρόπο υποστήριξη όλων των στρατιωτικών προσπαθειών των κυβερνήσεων αυτών των χωρών με στόχο την ταχύτατη συντριβή του Χιτλερικού μπλοκ και την εξασφάλιση της συνεργασίας των εθνών στην βάση της ισοτιμίας μεταξύ τους. Μαζί μ’ αυτό δεν πρέπει επίσης να αφήσουμε να μας διαφύγει το γεγονός, ότι και οι μεμονωμένες χώρες που συμπαρατάσσονται με την Αντιχιτλερική συμμαχία έχουν και τα δικά τους ιδιαίτερα καθήκοντα. Έτσι, για παράδειγμα, στις κατεχόμενες από τους Χιτλερικούς χώρες που στερήθηκαν την κρατική τους ανεξαρτησία, το θεμελιώδες καθήκον των πρωτοπόρων εργατών και των πλατιών λαϊκών μαζών συνίσταται στην ανάπτυξη της ένοπλης πάλης, ώστε αυτή να μετεξελιχθεί σε εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο εναντίον της χιτλερικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα, ο απελευθερωτικός πόλεμος των λαών που αγαπούν την ελευθερία εναντίον της Χιτλερικής τυραννίας κινητοποίησαν ευρύτατες λαϊκές μάζες, που συσπειρώνονται ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση ή θρησκεία τους στις γραμμές μιας ισχυρής Αντιχιτλερικής συμμαχίας, έδειξε με ακόμα πιο οφθαλμοφανή τρόπο, ότι η πανεθνική έξαρση και κινητοποίηση των μαζών για την σε συντομότατο χρονικό διάστημα νίκη κατά του εχθρού μπορούν καλύτερα απ’ όλα και πιο αποδοτικά να πραγματοποιηθούν από την πρωτοπορία του εργατικού κινήματος κάθε ξεχωριστής χώρας στα πλαίσια του δικού της κράτους.
Ήδη το 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το 1935, παίρνοντας υπόψη τις αλλαγές που συνέβηκαν τόσο στην διεθνή κατάσταση όσο και στο εργατικό κίνημα, απαίτησε μεγαλύτερη ευελιξία και αυτοτέλεια των Τμημάτων της στο έργο εκπλήρωσης των καθηκόντων που αντιμετώπιζαν, υπογράμμισε την αναγκαιότητα η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς κατά την επίλυση όλων των ζητημάτων του εργατικού κινήματος «να ξεκινά από τις συγκεκριμένες συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας και να αποφεύγει, ως κανόνα, την άμεση ανάμιξη στις εσω-οργανωτικές υποθέσεις των κομμουνιστικών κομμάτων».
Από τις ίδιες αντιλήψεις καθοδηγήθηκε η Κομμουνιστική Διεθνής όταν έλαβε γνώση και ενέκρινε την απόφαση του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ το Νοέμβρη 1940 να αποχωρήσει από τις γραμμές της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Οι κομμουνιστές, καθοδηγούμενοι από τα διδάγματα των θεμελιωτών του μαρξισμού-λενινισμού, δεν υπήρξαν ποτέ οπαδοί της διατήρησης ξεπερασμένων οργανωτικών μορφών,· πάντοτε υπέτασσαν τις μορφές Οργάνωσης του εργατικού κινήματος και τις μέθοδες λειτουργίας αυτής της Οργάνωσης στα θεμελιώδη πολιτικά συμφέροντα του εργατικού κινήματος στο σύνολό του, στις ιδιαιτερότητες της δεδομένης συγκεκριμένης ιστορικής κατάστασης και σ’ εκείνα τα καθήκοντα, που άμεσα απορρέουν από αυτή την κατάσταση. Θυμούνται το παράδειγμα του μεγάλου Μαρξ, ο οποίος συσπείρωσε τους πρωτοπόρους εργάτες στις γραμμές της Διεθνούς Ένωσης Εργατών και, αφού η 1η Διεθνής θέτοντας τα θεμέλια για την ανάπτυξη εργατικών κομμάτων στις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής είχε εκπληρώσει το ιστορικό της καθήκον, πραγματοποίησε, ως αποτέλεσμα της ωρίμανσης της αναγκαιότητας ίδρυσης μαζικών εθνικών εργατικών κομμάτων, την διάλυση της 1ης Διεθνούς, εφόσον αυτή η μορφή Οργάνωσης δεν ανταποκρινόταν σ’ αυτήν την αναγκαιότητα.
Με αφετηρία τις παραπάνω αντιλήψεις, παίρνοντας υπόψη την άνοδο και πολιτική ωριμότητα των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των ηγετικών τους στελεχών στις ξεχωριστές χώρες αλλά και έχοντας επίσης υπόψη ότι κατά τη διάρκεια του τωρινού πολέμου μια σειρά τμήματα ανακίνησαν ζήτημα διάλυσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς ως καθοδηγητικού κέντρου του διεθνούς εργατικού κινήματος, το Προεδρείο της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς – επειδή σε συνθήκες παγκοσμίου πολέμου δεν έχει τη δυνατότητα να συγκαλέσει συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς – επιτρέπει στον εαυτό της να θέσει προς επικύρωση στα τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς την ακόλουθη πρόταση:
Η Κομμουνιστική Διεθνής, ως καθοδηγητικό κέντρο του διεθνούς εργατικού κινήματος, να διαλυθεί, αποδεσμεύοντας τα τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το Καταστατικό και τις Αποφάσεις των Συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Το Προεδρείο της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς καλεί όλους τους οπαδούς της Κομμουνιστικής Διεθνούς να επικεντρώσουν τις δυνάμεις τους στην με κάθε τρόπο υποστήριξη και ενεργή συμμετοχή στον απελευθερωτικό πόλεμο των λαών και κρατών της Αντιχιτλερικής συμμαχίας, για την ταχύτατη συντριβή του θανάσιμου εχθρού των εργαζομένων — του γερμανικού φασισμού, των συμμάχων και υποτελών του.
(Το παραπάνω κείμενο πάρθηκε από: «Die Welt», Nr. 21, 1943, σελ. 627/628)

Τα μέλη του Προεδρείου της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς: 

ΓΚΟΤΒΑΛΝΤ, ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ, ΖΝΤΑΝΟΦ, ΚΟΛΑΡΟΦ, ΚΟΠΛΕΝΙΝΓΚ, ΚΟΥΟΥΣΙΝΕΝ, ΜΑΝΟΥΪΛΣΚΙ, ΜΑΡΤΙ, ΠΙΚ, ΤΟΡΕΖ, ΦΛΟΡΙΝ, ΕΡΚΟΛΙ.

Με την παρούσα απόφαση συντάσσονται οι ακόλουθοι αντιπρόσωποι Κομμουνιστικών Κομμάτων: 

ΜΠΙΑΝΚΟ (Ιταλία), ΝΤΟΛΟΡΕΣ ΙΜΠΑΡΟΥΡΙ (Ισπανία), ΛΕΧΤΙΝΕΝ (Φιλανδία), ΠΑΟΥΚΕΡ (Ρουμανία), ΡΑΚΟΣΙ (Ουγγαρία).

[Χειρόγραφο τμήμα]

Μόσχα, 15 Μαΐου 1943

Γκ. Ντιμιτρόφ [ΓΓ ΕΕΚΔ]
Β. Πικ [Γερμανικό Τμήμα]
Α. Μαρτί [Γαλλικό Τμήμα]
Γκότβαλντ [Τσεχοσλοβακικό Τμήμα]
Ντολόρες Ιμπαρούρι [Ισπανικό Τμήμα]
Κόπλενινγκ [Αυστριακό Τμήμα]
Τορέζ [Γαλλικό Τμήμα]
Ντ. Μανουΐλσκι [Σοβιετικό Τμήμα]
Ράκοσι [Ουγγρικό Τμήμα]
Β. Π. Κολάροφ [Βουλγαρικό Τμήμα]
Λέχτινεν [Ψευδώνυμο του Ο. Β. Κούουσινεν, Φιλανδικό Τμήμα]
Β. Μπιάνκο [Ιταλικό Τμήμα]
Έρκολι [Ψευδώνυμο του Παλμίρο Τολιάτι, Ιταλικό Τμήμα]
Άνα Πάουκερ [Ρουμανικό Τμήμα]
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Εκλογές ΕΙΝΑΠ: Εκλογές και συγκρότηση προεδρείου

Στις 10 Μάρτη πραγματοποιήθηκαν εκλογές των νοσοκομειακών γιατρών της Αθήνας και του Πειραιά (ΕΙΝΑΠ) για την ανάδειξη νέου Δ.Σ. και αντιπροσώπων στο 9ο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ (Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας). (8-10/4/2016). 

Σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη»: «Για το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ , η ΔΗΠΑΚ έλαβε 691 ψήφους, 3 έδρες και ποσοστό 19,44% (από 576 ψήφους, 2 έδρες και 13,45%), ενώ για τους αντιπροσώπους στο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ έλαβε 772 ψήφους και ποσοστό 21,44%, εκλέγοντας 21 αντιπροσώπους (από 606 ψήφους, 13,81% και 16 αντιπροσώπους). [...] Η ΔΗΚΝΙ έλαβε 1.025 ψήφους (28,83%) και 4 έδρες (από 1.295 και 5 έδρες), το ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ έλαβε 709 ψήφους (19,94%) και 3 έδρες (από 925 και 3 έδρες), το ΜΕΤΩΠΟ έλαβε 448 ψήφους (12,6%) και 2 έδρες (από 672 και 2 έδρες), οι ΙΑΤΡΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ έλαβαν 253 ψήφους (7,12%) και 1 έδρα, η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ έλαβε 190 ψήφους (5,34%) και 1 έδρα (από 157 και 1 έδρα), ενώ η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ έλαβε 239 ψήφους (6,72%) και 1 έδρα, ενώ το 2013 δεν είχε συμμετάσχει στις εκλογές.» («Ρ», 16/3/2016, σελ. 14)
Η συμμετοχή στην ΕΙΝΑΠ μειώθηκε περίπου 15% από τις εκλογές του 2013, κυρίως λόγω των συνταξιοδοτήσεων. Σημαντική πτώση είχε το ΜΕΤΩΠΟ (ΣΥΡΙΖΑ) το οποίο έχασε το 1/3 των ψήφων του και η κοινή παράταξη Ιατροί Μπροστά (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) το οποίο έχασε τα 2/3 της δύναμής του. Πρώτη αναδείκτηκε η ΔΗΚΝΙ (ΝΔ).
Σύμφωνα με ανακοίνωση  που εξέδωσε το ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ (στηρίχτηκε από ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ) (11/5/2016):

«Με σύμπραξη των παρατάξεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ, ΑΙΚ («Ανεξάρτητη» Ιατρική Κίνηση) , η ΕΙΝΑΠ κατά πλειοψηφία εξέλεξε προεδρείο με πρόεδρο πάλι την Μ. Παγώνη (ΝΔ). [...]Η σύμπραξη όμως της ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ με αυτούς στο προεδρείο (για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια) αποτελεί ΑΡΝΗΤΙΚΗ εξέλιξη: υπενθυμίζουμε πως την προηγούμενη φορά (2013) η ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ επέμενε μεν πάλι στην θέση για «αναλογικό αντιπροσωπευτικό προεδρείο», όμως λόγω μη συμφωνίας όλων των παρατάξεων η ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ τότε ΔΕΝ είχε ψηφίσει την ΝΔ για πρόεδρο (είχε ψηφίσει λευκό σε όλες τις ψηφοφορίες για όλες τις θέσεις) και ΔΕΝ είχε μπει στο προεδρείο.  Και επέλεξε να «μπει» τώρα, που το συνδικαλιστικό μπλοκ ΝΔ–ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ είναι ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ (4+2+1 = 7 έδρες στις 15) στο ΔΣ της ΕΙΝΑΠ και που η παράταξη της κ. Παγώνη έχει 4 έδρες αντί για 5 που είχε την προηγούμενη φορά … Όσον αφορά το προεδρείο λοιπόν, η μειοψηφία έγινε πλειοψηφία και η προεδρία «χαρίστηκε» πάλι στην Μ. Παγώνη (ΝΔ) με την σύμπραξη και της ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ, όποιο «σκεπτικό» και να προβάλλεται για να δικαιολογηθεί αυτή η σύμπραξη.
Εκτός από την πολιτική ουσία της στήριξης στο συνδικαλιστικό μπλοκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, η στάση αυτή από ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ και ΑΙΚ είναι επίσης προβληματική για τη στήριξη στο πρόσωπο της Ματίνας Παγώνη, η οποία έχει καταγγελθεί για άσκηση δίωξης ενάντια στους ίδιους τους ειδικευόμενους της κλινικής της ως Συντονίστρια Διευθύντρια, επειδή ασκούσαν το νόμιμο δικαίωμά τους στην επίσχεση εργασίας.

Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και οι κοινοβουλευτικές συμπράξεις, τα υπόγεια παζάρια των ηγεσιών είναι, ούτως ή άλλως, συνηθισμένο φαινόμενο στην ΕΙΝΑΠ τις τελευταίες δεκαετίες.
Αυτή η στάση της ηγεσίας του ΠΑΜΕ (που καλύπτεται πίσω από τη θέση περί “αναλογικών προεδρείων”) είναι συνέπεια της αντίληψής της γενικότερα για το μαζικό, συνδικαλιστικό κίνημα.»

Σε απάντησή της η ΔΗΠΑΚ (ΠΑΜΕ) αναφέρει ότι: «Η παράταξη "Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή" πρότεινε τη δημιουργία "αντιμνημονιακού" προεδρείου, απευθύνοντας κάλεσμα στη ΔΗΠΑΚ, την ΑΙΚ και την ΑΙΣ αθροίζοντας ανομοιογενείς δυνάμεις.» («Ρ», 13/5/2016, σελ. 17)
Όμως, η «απάντηση» της ΔΗΠΑΚ Γιατρών (ΠΑΜΕ), παρά τις φλυαρίες, υπεκφεύγει και δεν διαψεύδει το πραγματικό γεγονός ότι η ΔΗΠΑΚ ΥΠΕΡψήφισε ΝΔημοκράτισσα για πρόεδρο.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

ΕΚΤΑΚΤΟ: Ο ΣΥΡΙΖΑ προωθεί μία ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ Ενισχυμένη Αναλογική

Δεν έχουν περάσει παρά μερικές ημέρες από την τοποθέτηση της «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗΣ» στο θέμα που άνοιξε η κυβέρνηση σχετικά με τον εκλογικό νόμο, όμως η κρισιμότητα του ζητήματος για τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα μας αναγκάζει να επανέλθουμε με μία εκτενέστερη και ακόμα πιο ουσιώδη ανάλυση. Όπως είχαμε αναφέρει («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ»,φ. 422, Μάης 2016), τους αμέσως επόμενους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο. Οι δηλώσεις του Υπ. Εσωτερικών Π. Κουρουμπλή στο τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ στις 16/05/2016, αρχικά, έδωσαν μία πολύ καλή εικόνα προς τα που ΔΕΝ θα κινηθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: «αν πάμε σε ένα τέτοιο (σσ. εκλογικό σύστημα Απλής Αναλογικής) δεν θα κυβερνηθεί η χώρα ποτέ».
Όλα τα ΜΜΕ της χώρας και όλες οι πολιτικές δυνάμεις επικεντρώθηκαν πρώτον, στην ύπαρξηbonus στο 1ο σε ψήφους κόμμα ή στο πόσες έδρες θα περιλαμβάνει αυτό και δεύτερον, στο όριο εισόδου στη βουλή. Ακόμα και Υπουργοί της κυβέρνησης όπως ο  Υπ. Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος (Συνταγματολόγος), που δήλωσε: «Είμαι από θέση αρχής υπέρ της απλής, άδολης, ανόθευτης αναλογικής. Η πρόταση όμως που παρουσίασε ο Υπουργός Εσωτερικών πρέπει επίσης να εξεταστεί σοβαρά, διότι είναι αντικείμενο συστηματικής επεξεργασίας και προϊόν πολιτικής ευθύνης και προβληματισμού.» και λίγο παρακάτω «Πολλές παρόμοιες τομές, με κατεξοχήν παράδειγμα το σπάσιμο μεγάλων περιφερειών που ευνοούν τις πολιτικές βαρωνίες και το πελατειακό σύστημα, περιέχει η πρόταση του Παναγιώτη Κουρουμπλή. Είναι προφανές ότι τις υποστηρίζω ολόψυχα.»(16/06/2016, news247.gr) ή του Προέδρου της Βουλής Ν. Βούτση που με αφορμή τις δηλώσεις Κουρουμπλή επικεντρώθηκε στο όριο εισόδου: «Είμαστε υπέρ της εφαρμογής της πλήρους αναλογικής (;) με διατήρηση όμως του ορίου εισόδου, χωρίς μπόνους» (12/06/2016, Ρ/Σ «ΑΘΗΝΑ 9.84»).
Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζοντας ότι η συζήτηση τα τελευταία 15 χρόνια κινείται γύρω μόνο από αυτούς τους δύο σημαντικούς άξονες (μιας και εκεί γίνονται μικροαλλαγές), επικέντρωσε εκεί την στρατηγική του, προσπαθώντας να ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΕΙ και να αποκρύψει τι ακριβώς σχεδιάζει για τον εκλογικό νόμο. Συγκεκριμένα χρησιμοποιώντας ως «τυράκι» τη μείωση (ή ακόμα και τη κατάργηση) του bonus στο 1ο κόμμα (πολλά στελέχη του υποστηρίζουν ένα μικρότερο bonus από το τωρινό), αποκρύπτει τη φάκα ενός συστήματος ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ενισχυμένης αναλογικής που θα εξαφανίσει τα μικρότερα κόμματα και θα οδηγήσει σε ολιγοκομματικές βουλές (τριών ή τεσσάρων κομμάτων), προς όφελος βέβαια των δύο μεγαλυτέρων.
Στις δηλώσεις του ο Υπ. Εσωτερικών Π. Κουρουμπλής χρησιμοποιώντας ένα από τα πολλά παράδοξα του τωρινού νόμου, όπου οι έδρες (λόγω του bonus στο 1ο κόμμα) μοιράζονται ανισομερώς σε πολλές εκλογικές περιφέρειες, υποστήριξε πρώτον, την εισαγωγή της Απλής Αναλογικής ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ και δεύτερον, το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών σε μικρότερες - με λιγότερες έδρες (16/05/2016, τ.σ. ΣΚΑΪ). Κι αν το δεύτερο ήταν αίτημα δεκαετιών για την Αριστερά, η χρονική στιγμή που γίνεται η πρόταση, σε συνδυασμό με το πρώτο σκέλος αυτής είναι καταστροφική για τα μικρότερα κόμματα. Κι αυτό γιατί αν κάθε περιφέρεια έχει το πολύ 3-4 έδρες τότε αυτές με Απλή Αναλογική ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ θα μοιράζονται ΜΟΝΟ μεταξύ των μεγαλύτερων κομμάτων.

Οι σχετικές δηλώσεις του Υπ. Εσωτερικών Π. Κουρουμπλή στο 5:10

Γι' αυτό και ο αντιπρόεδρος της ΝΔ ναζι-φασίστας Α. Γεωργιάδης σε δηλώσεις του ανέφερε: «ο κ. Κουρουμπλής, ο αρμόδιος υπουργός, είχε πει σε τηλεοπτική εκπομπή ότι κατά τη γνώμη του, αν γίνει απλή αναλογική η Ελλάδα δεν θα ξανακυβερνηθεί ποτέ. Οφείλω να σας πω ότι συμφωνώ.» (Ρ/Σ «RealFM 97,8» 6/6/2016) και απέφυγε να σχολιάσει την υπόλοιπη πρόταση Κουρουμπλή διότι ευνοεί ξεκάθαρα τα δύο μεγαλύτερα κόμματα διαιωνίζοντας ένα αντιδημοκρατικό σύστημα εκλογών.
Για να γίνει ακόμα πιο σαφές ας θεωρήσουμε μία περιφέρεια με 3 έδρες (τόσες έχουν πολλές εκλογικές περιφέρειες - το σπάσιμο της Β' Αθηνών θα οδηγήσει στη δημιουργία κι άλλων παρόμοιων) οι οποίες μοιράζονται με Απλή Αναλογική, ένα όριο εισόδου 3% και bonus στο 1ο κόμμα 20 εδρών. Τότε στην συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια θα μοιραστούν οι έδρες μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων (σε κάποιες μεγαλύτερες περιφέρειες ίσως πάρουν κάποια έδρα το 3ο ή 4ο κόμμα).
Συνολικά λοιπόν με σύστημα Απλής Αναλογικής στις περιφέρειες, bonus 20 εδρών στο 1ο κόμμα και όριο εισόδου στη βουλή 3% τα εκλογικά αποτελέσματα του Σεπτέμβρη 2015 θα διαμορφωθούν ως εξής:

Στην ουσία οι αλλαγές αυτές σημαίνουν ένα πράγμα. Αντικατάσταση του αντιδημοκρατικού bonus των 50 εδρών που ισχύει τώρα και που έθιγε κυρίως το 2ο σε εκλογική δύναμη κόμμα, με ένα μικρότερο από αυτό, που σε συνδυασμό με την Απλή Αναλογική ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ ενισχύουν το 2ο κόμμα σε βάρος των μικρότερων κομμάτων. Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν σε μια εκτίμηση που φαίνεται να μην απέχει πολύ από την αλήθεια: Ο εκλογικός νόμος κόβεται και ράβεται (δηλ. είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης) μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, ανεξάρτητα αν η ΝΔ ψηφίσει υπέρ αυτού ή όχι, μιας και η αντιπολίτευση που ασκεί ευνοεί το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλήθεια πως ένας συνταγματολόγος της εμπειρίας του κ. Κατρούγκαλου «απέτυχε» να δει τις αντιδραστικές - οπισθοδρομικές αλλαγές της πρότασης Κουρουμπλή που κινούνται στην κατεύθυνση ενός συστήματος παρόμοιου με το Αμερικάνικο μοντέλο;
Γιατί κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ή μέλος της κυβέρνησης δεν αντιτάχθηκε στις προτάσεις Κουρουμπλή για Απλή Αναλογική ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ;
Στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Απλή Αναλογική ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Και δεν έχει καμία σχέση με «σύστημα Απλής Αναλογικής», ούτε με «Απλή Απλή Αναλογική» κλπ. Γιατί η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς επιτυγχάνεται καλύτερα, όταν οι αστικές κυβερνήσεις είναι αδύναμες και απαιτούν ευρεία συναίνεση των αστικών κομμάτων για να σταθούν.
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

ΜΕΞΙΚΟ:Σφαγή στην Nochixtlán Οaxaca

Όχι, δεν είναι το Αφγανιστάν : είναι η Οαχάκα. 
Όχι, δεν είναι το 1968: είναι το 2016
Σφαγή στην Nochixtlán Οaxaca
8 νεκροί, πάνω από 100 τραυματίες, 22 συλληφθέντες και δεκάδες εξαφανισθέντες είναι ο απολογισμός μέχρι αυτή τη στιγμή από την βίαιη καταστολή της δικτατορίας του Peña Nieto Nuño, που χρησιμοποίησε την ομοσπονδιακή αστυνομία για να πυροβολήσει τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους ανθρώπους στην Σφαγή στην τόσο συχνά ηρωική Οαχάκα, με πιστόλια τύπου Beretta 9 χιλιοστών , και τουφέκια Galil κτασκευασμένα στο Ισραήλ, με πυρομαχικά 7, 62 διαμετρήματος του ΝΑΤΟ,...
Να σταματήσει η σφαγή ...




Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ JUAN JOSE ORTEGA - ΝΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Το μεξικανικό κράτος ξεκίνησε μια απροκάλυπτη επίθεση ενάντια στους οργανωμένους εκπαιδευτικούς σε όλη τη χώρα και στο Εθνικό Συντονιστικό Εργαζομένων στην Εκπαίδευση (CNTE), τα μέλη του οποίου είχαν σφοδρή αντίθεση με την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση. Ωστόσο, η απάντηση σε αυτή την επίθεση ήταν η έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια ενάντια σε όλες αυτές τις πραξικοπηματικές ενέργειες και υποστήριξαν ανοιχτά τους εκπαιδευτικούς. Αυτό συνέβη στην Τσιάπας και Οαχάκα.
Σήμερα, ξεκίνησε μια νέα κλιμάκωση ενάντια στο CNTE, ιδιαίτερα τώρα με τη σύλληψη του Juan Jose Ortega Madrigal, Γενικού Γραμματέα του 18ου τομέα του SNTE-CNTE. Αντί να πάρει μέτρα για να αποκαταστήσει ένα διάλογο με τους δημοκρατικούς καθηγητές, ο Enrique Peña Nieto και ο λοχίας του, Aurelio Nuño, επέλεξαν την καταστολή κατά των μελών της CNTE
Η λαϊκή υποστήριξη για το CNTE (Εθνικό Συντονιστικό Εκπαίδευσης Εργαζομένων) αντανακλάται στην τοποθέτηση εκατοντάδων εθνικών οργανώσεων, διανοούμενων, διπλωματών. διεθνών οργανισμών που ζητούν την άμεση έναρξη διαλόγου από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση με τους δασκάλους, με επικεφαλής τον CNTE.
Από κάθε μέρος όπου αναπτύσσεται ο καθημερινός αγώνας κατά της επιβολής της ολιγαρχίας και των λακέδων της, υψώνουμε μαχητή γροθιά και καταδικάζουμε τη σύλληψη του Juan Jose Ortega Madrigal, καλώντας όλους τους εκπαιδευτικούς να συμμετάσχουν στον αγώνα μαζί με τη μεγάλη λαϊκή υποστήριξη που θα οδηγήσει στην αντίσταση και στην επίθεση με την προοπτική της οικοδόμησης μίας πολιτικής γενικής απεργίας για να νικήσουμε την τρέχουσα πολιτική του καθεστώτος, τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις τους και να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους μια για πάντα.
Ενότητα όλου του λαού για την προλεταριακή χειραφέτηση
Επαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο





Διαβάστε Περισσότερα »