Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Φύλλα Ιουλίου-Αυγούστου

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο θα κυκλοφορήσει από ένα φύλλο.

- Το φύλλο Ιουλίου (φ. 400) κυκλοφορεί ήδη.
- Το φύλλο Αυγούστου (φ. 401) θα κυκλοφορήσει προς το τέλος Αυγούστου.


Η ταχυδρομική αποστολή των φύλλων προς τους συνδρομητές θα γίνει κανονικά.

Θερμή παράκληση ΝΑ ΑΝΑΝΕΩΣΕΤΕ ΤΙΣ ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΣΑΣ

Οι συνδρομητές μπορούν να καταβάλλουν τη συνδρομή τους στο λογ/σμό της Εθνικής Τράπεζας Νο. 155/919045-76, ή με ταχυδρομική επιταγή στη διεύθυνση:

Τάσσος Μπάλλος
ΤΑΧ. Θ. 3689 10210 ΑΘΗΝΑ
Αρμόδιος για την είσπραξη όλων των επιταγών της εφημερίδας “ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Ανασύνταξη 400 (1-31/7/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 400 (1-31/7/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Προκλητικότατη βεβήλωση αντιφασιστικού μνημείου από ναζι-φασίστες της «Χρυσής Αυγής» - Επαίσχυντη η στάση ΑΝΟΧΗΣ του «Κ»ΚΕ

newego_LARGE_t_1101_54247968Προκλητικότατη βεβήλωση αντιφασιστικού μνημείου

Από ναζι-φασίστες της «Χρυσής Αυγής» - Επαίσχυντη η στάση ΑΝΟΧΗΣ του «Κ»ΚΕ

Στις 14 Σεπτέμβρη του 2013 - ελάχιστες μέρες πριν την δολοφονία του νεολαίου ήρωα του λαού μας, γενναίου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα - το μνημείο των 114 εκτελεσμένων τον Σεπτέμβρη του 1944 αντιφασιστών και κομμουνιστών απ' τους Γερμανούς και ντόπιους συνεργάτες τους, με διαταγή του γνωστού Γερμανού εγκληματία Σούμπερτ, βεβηλώθηκε με την συμμετοχή στην εκδήλωση και την κατάθεση στεφάνου σε αυτό με τον πλέον προκλητικότατο τρόπο απ' τα χιτλερικά αποβράσματα της ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής» (30μελής φασιστικός συρφετός) με επικεφαλής τον βουλευτή Αντώνη Γρέγο.

Τα ναζιστικά-χιτλερικά αποβράσματα δεν περιορίστηκαν μόνο στην συμμετοχή και στην κατάθεση στεφάνου, αλλά χαιρέτησαν επιπλέον και με το γνωστό χιτλερικό χαιρετισμό (φωτογραφία από «Έθνος» 26/9/2013, σελ. 21), προκαλώντας τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση αντιφασίστες. Κι αυτή η προκλητική βεβήλωση έλαβε χώρα με την ΑΝΟΧΗ όλων των συμμετεχόντων αντιφασιστών, μαζί και με την παρουσία των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών του «Κ»ΚΕ που «παρεβρέθηκε συγκροτημένα με το πανό τους στο χώρο της εκδήλωσης και η βουλευτής του κόμματος Ελένη Γερασιμίδου κατέθεσε στεφάνι εκ μέρους του «Κ»ΚΕ» («Ρ», 17/9/2013, σελ. 15).

Δεν προκαλεί καθόλου εντύπωση στους αντιφασίστες και κομμουνιστές τόσο η συμμετοχή του «Κ»ΚΕ όσο και η επαίσχυντη στάση ΑΝΟΧΗΣ απέναντι στα χιτλερικά αποβράσματα της εγκληματικής ναζι-φασιστικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής», ενός αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, του οποίου η ηγεσία έχει κρατήσει και κρατάει μια επαίσχυντη - συμβιβαστική στάση ανοχής - νομιμοποίησης ΑΝΤΙ να μην συμμετάσχει μαζί τους σε μια τέτοια προκλητική φιέστα ή τουλάχιστον αν συμμετέχει να εκδιώξει και τσακίσει τους προκλητικούς ναζί, με το «Ριζοσπάστη» να αποκρύπτει συνειδητά το όνομα του δημάρχου και σε ποιο κόμμα ανήκει, κάνοντας λόγο γενικά για «δημοτική αρχή» και «ανοχή της πλειοψηφίας στον Δήμο» χωρίς να πληροφορεί τους αναγνώστες του από ποια πολιτικά κόμματα αυτή αποτελείται.

Και μετά από αυτή την επαίσχυντη στάση ΑΝΟΧΗΣ - ΣΥΝΕΝΟΧΗΣ η «Κ.Ο. Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ» έχει το οπορτουνιστικό θράσος σε ανακοίνωσή της, κατόπιν εορτής, να αναφέρει πως τάχα «τη «Χρυσή Αυγή» μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο το οργανωμένο εργατο-λαϊκό κίνημα και όχι τα θολά, αταξικά μέτωπα» («Ρ», 17/9/2013, σελ. 15), τη στιγμή που το ίδιο το «Κ»ΚΕ όχι μόνο δεν έχει κανένα αντιφασιστικό - αντιναζιστικό μέτωπο πάλης, αλλά ακολουθεί και μια συμφιλιωτική στάση ΑΝΟΧΗΣ απέναντι στους ναζι-φασίστες της «Χρυσής Αυγής», ΛΑΟΣ κλπ, όπως δείχνει η υποδοχή των ναζι-φασιστών στην «ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ» («Ρ», 21/2/2012, σελ. 32), απ' το ελεγχόμενο από το ΠΑΜΕ προεδρείο του σωματείου (πρόεδρος το ηγετικό στέλεχος του ΠΑΜΕ Σιφωνιός), η συμμετοχή των Λ. Κανέλλη («Κ»ΚΕ) - Ρ. Δούρου (ΣΥΡΙΖΑ) στη γνωστή συζήτηση με το χιτλερικό απόβρασμα Κασιδιάρη ή ακόμα όταν η ηγεσία του «Κ»ΚΕ στέλνει την βουλευτή του Λ. Κανέλλη ως ομιλήτρια το 2006 στην παρουσίαση - προβολή και προπαγάνδιση - υπεράσπιση των υπεραντιδραστικών απόψεων του ναζι-φασίστα ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ (φωτογραφία παρουσίασης 2006: Μπαλτάκος, Σαμαράς, Κανέλλη, Πρετεντέρης, Αλευράς, Λυκουρέζος) και όταν εντελώς πρόσφατα ο «Ριζοσπάστης» (22/3/2014, σελ. 9) μετατρέπεται σε άθλιο φερέφωνο των απόψεων Μπαλτάκου, επαναλαμβάνοντας και προπαγανδίζοντας τις αντιδραστικές του δηλώσεις πως δηλ. πως τάχα ο Μπαλτάκος είναι απλά και μόνο «αντικομμουνιστής», ενώ η δήλωσή του: «είμαι αντικομμουνιστής, έτσι γεννήθηκα, έτσι θα πεθάνω» (21/3/2014, «Βήμα 99,5») δεν είναι μόνο «αντικομμουνιστική», αλλά πρωτίστως ναζιφασιστική: ακριβώς επειδή αυτή η δήλωση αποδίδει - όπως έπρατταν και οι χιτλερικοί ναζι-φασίστες - τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές απόψεις σε βιολογικούς παράγοντες λαών, κοινωνικών τάξεων και «ανθρώπων» ή αλλιώς τις εγγράφει στο DNA των διαφόρων λαών.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΙΑΠΩΝΙΑ: Στρατιωτική δράση πλέον και εκτός συνόρων

Σε μια περίοδο οξύτατου ανταγωνισμού μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο και έντονης όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε διάφορα μέρη του πλανήτη και 70 σχεδόν χρόνια από την στρατιωτική ήττα της Ιαπωνίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ιαπωνικός ιμπεριαλισμός επιλέγει και αποφασίζει, για πρώτη φορά, να προχωρήσει στην κατάργηση όλων των εμποδίων και στο άνοιγμα του δρόμου για την αποστολή στρατευμάτων και έξω απ' τα σύνορα της χώρας.

Έτσι την 1η Ιούλη το Υπουργικό συμβούλιο της Ιαπωνίας, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες διαφόρων χωρών (Κίνας, κλπ.), ενέκρινε σχέδιο αναθεώρησης του Συντάγματος ώστε να αρθούν όλα τα εμπόδια για την αποστολή στρατευμάτων εκτός των συνόρων της χώρας και τη στρατιωτική δράση σε άλλες χώρες.

Η Ιαπωνία είναι η τελευταία χώρα του φασιστικού Άξονα (Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο) που δεν επιτρέπονταν να στέλνει στρατεύματα εκτός των συνόρων της, ενώ η Ιταλία στέλνει εδώ και δεκαετίες μέσω του ΝΑΤΟ στρατεύματα σε άλλες χώρες, η δε Γερμανία έστειλε για πρώτη φορά πριν 15 χρόνια στην Γιουγκοσλαβία.

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Συνεχίζεται το ξεπούλημα «των πάντων» - Νέα μέτρα εξαθλίωσης των πλατιών λαϊκών μαζών

Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα, θέτει τους βασικούς προσανατολισμούς και τις τακτικές των ιμπεριαλιστικών κέντρων στην χώρα μας, στην αμέσως επόμενη περίοδο.

Ανάμεσα σε πολλές κατευθύνσεις που δίνει με την έκθεση του το ΔΝΤ, μεταξύ άλλων υπογραμμίζει πως «είναι ευπρόσδεκτη μια εντατικοποίηση των προσπαθειών για την απελευθέρωση της αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών. Είναι αναγκαία περαιτέρω μέτρα για την απομάκρυνση των ρυθμιστικών εμποδίων στον ανταγωνισμό σε τομείς-κλειδιά και στη μεταρρύθμιση της έκδοσης αδειών για επενδύσεις. Οι αρχές έχουν δεσμευτεί στην αναζωογόνηση των προσπαθειών για τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας και τη βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος».

Γίνεται σαφές πως τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (όπως επιβεβαιώθηκε και στο πρόσφατο eurogroup) αλλά και με παρεμβάσεις ευρωζωνικών παραγόντων, είναι αποφασισμένα να κινηθούν δραστήρια και ταχύτατα για την πλήρη εφαρμογή του ιμπεριαλιστικού σχεδίου, σε αγαστή συνεργεία με την ντόπια ξεπουλημένη αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό της. Η κατάθεση του νομοσχεδίου για το κατεπείγον ξεπούλημα της ΔΕΗ (και της λεγόμενης μικρής ΔΕΗ), το «φούσκωμα» του χαρτοφυλακίου του ΤΑΙΠΕΔ με όγκο δημόσιας περιουσίας προς «εκχώρηση» - ιδιωτικοποίηση - ξεπούλημα που σημειώθηκε την αμέσως προηγούμενη περίοδο, η διεθνής συνάντηση στελεχών της πετρελαϊκής βιομηχανίας που οργάνωσε η εγχώρια κυβέρνηση και το υπουργείο ενέργειας στο Λονδίνο σχετικά με την «εκμετάλλευση - αξιοποίηση» εκ μέρους των πολυεθνικών 20 θαλασσίων πετρελαϊκών οικοπέδων (Ιονίου - Πελοποννήσου - Κρήτης) αποτελούν σημαντικά στοιχεία της επιτάχυνσης και της σκληρής εφαρμογής του ιμπεριαλιστικού σχεδίου, ασφαλώς σε συνδυασμό με σειρά άλλων εξελισσόμενων κινήσεων και πολιτικών.

Η επιστράτευση των εργαζομένων της ΔΕΗ, για να μπλοκαριστεί η απεργιακή τους κινητοποίηση ενάντια στο ξεπούλημα, αποτέλεσε μια ακόμα ενέργεια στο δρόμο της φασιστικοποίησης και του έξαλλου αυταρχισμού της κυβέρνησης Σαμαρά. Επιβεβαιώνεται ότι ο αυταρχισμός και η καταστολή αποτελούν κεντρική τους επιλογή απέναντι στο εργατικό λαϊκό κίνημα.

Η έλευση του κλιμακίου της Τρόικα και οι συζητήσεις με την κυβέρνηση, δρομολόγησαν σειρά «προαπαιτούμενων» μέτρων, στην βάση του ιμπεριαλιστικού σχεδίου, τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, τις απολύσεις 7000 περίπου εργαζομένων του Δημόσιου τομέα, την αντεργατική κυριακάτικη λειτουργία καταστημάτων, τα ζητήματα των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, τον νέο νόμο για τις απεργίες, την μείωση των επικουρικών συντάξεων και άλλα μέτρα που θα πλήξουν παραπέρα τα ήδη πολύ χαμηλά εισοδήματα συνταξιούχων και εργαζομένων κλπ, γενικότερα οικονομικά θέματα, που όπως επίσημα ανακοινώθηκε, θα αποτελέσουν αντικείμενο πρακτικής εφαρμογής - υλοποίησης τον Σεπτέμβρη, με την επιστροφή της Τρόικα και την έναρξη του κύκλου της φθινοπωρινής ιμπεριαλιστικής επιθεώρησης.

Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης Σαμαρά, με την τοποθέτηση του «έμπειρου» σημιτικού ευρωζωνικού παράγοντα Γκίκα Χαρδούβελη στο υπουργείο οικονομικών και την παράλληλη μετακίνηση - τοποθέτηση Στουρνάρα στην διεύθυνση της Τράπεζας Ελλάδος, αποτελεί συνδυαστική και «εγγυητική» κίνηση στο πλαίσιο της πιστής εφαρμογής του ιμπεριαλιστικού σχεδίου, με προτροπή και απαίτηση των διεθνών κέντρων που επιδοκίμασαν με έκδηλη ικανοποίηση.

Στο πλαίσιο της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης που διαμορφώνεται και βρίσκεται σε εξέλιξη, το ντόπιο αστικό σύστημα επιχειρεί σειρά πολιτικών κινήσεων  (επιστράτευση - αξιοποίηση πολιτικών εφεδρειών και ενίσχυση νέων σχημάτων π.χ. Ποτάμι κλπ) με ξεκάθαρο στόχο την διαμόρφωση μιας «πολιτικής ομπρέλας» στήριξης των επιλογών και πολιτικών του.

Ολοένα και περισσότερο γίνεται αντιληπτή ανάμεσα στον εξαθλιωμένο λαό και στο λαϊκό εργατικό κίνημα η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δύο πολιτικές και προοπτικές για τον λαό και την χώρα. Η μία πολιτική στηρίζει το σύστημα εθνικής εξάρτησης και λαϊκής εξόντωσης και τελικά υποβοηθά και στηρίζει το ιμπεριαλιστικό σχέδιο, τις μεθοδεύσεις και της επιλογές της ντόπιας ξεπουλημένης αστικής τάξης. Πρόκειται για την σημερινή κυρίαρχη πολιτική που εκφράζεται πολιτικά με διάφορες παραλλαγές (εκτός και εντός του λαϊκού κινήματος) και ενισχύει - εξωραΐζει - συσκοτίζει την φύση και την βάση των κεντρικών προβλημάτων της χώρας, ενισχύοντας την ΕΕ - ΟΝΕ και την ευρωζωνική κατεύθυνση και υποταγή, όπως και την Νατοϊκή επικυριαρχία. Είναι η πολιτική και οι πολιτικές δυνάμεις συνολικά που λειτουργούν στο πλαίσιο του συστήματος εξάρτησης, υποστηρίζοντας ανοιχτά η υποβοηθώντας με αποπροσανατολιστικές - παρελκυστικές - αντιεπιστημονικές θεωρίες το σύστημα αυτό και την προοπτική του. Η άλλη πολιτική, ριζικά διαφορετική, λαϊκοδημοκρατική επαναστατική πολιτική, χαράζει τον δρόμο της σύγκρουσης με την ξεπουλημένη αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό και το δεκανίκι του, τον φασισμό, χαράζει τον δρόμο της λαϊκής εργατικής εξουσίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Στη Τουρκία θα διεξαχθεί το 24ο Αντιιμπεριαλιστικό-Αντιφασιστικό Κάμπινγκ Νεολαίας το 2014

Από όλες τις γωνιές του κόσμου
Μιλώντας διαφορετικές γλώσσες, καταλαβαίνουμε ό ένας τον άλλο.
Πράσινα κλαδιά του παγκόσμιου δέντρου:
Είμαστε αυτοί που αποκαλούμαστε νεολαία!
Ναζίμ Χικμέτ

Το 24ο Διεθνές Κάμπινγκ Αντιφασιστικής και Αντιιμπεριαλιστικής Νεολαίας θα διεξαχθεί στην Τουρκία 2-10 Αυγούστου 2014.

Το Κάμπινγκ διοργανώνεται κάθε δύο χρόνια. Το 20ο κάμπινγκ είχε διεξαχθεί στη Δανία το 2006, το 21ο στη Βραζιλία το 2008, το 22ο στην Τουρκία το 2010, το 23ο στο Καράκας της Βενεζουέλας το 2014.

Διαβάστε Περισσότερα »

Georgi Dimitrow: «Ο Στάλιν και το διεθνές προλεταριάτο»

Georgi Dimitrow - 65 χρόνια από το θάνατό του

dimitrov-stalin

Στην φωτογραφία (3.3.1934) φαίνονται από αριστερά προς τα δεξιά: Knorin, Molotow, Popow, Kuibyschew, Tanew, Ordschonikidse, Dimitrow, Stalin, Woroschilow, Manuilskij, Kaganowitsch

Είναι παρμένη από: BRAUNBUCH II, DIMITROFF CONTRA GOERING, PARIS 1934, ED. DUCARREFOUR

Τιμώντας τη μνήμη του Georgi Dimitrow αναδημοσιεύουμε το τελευταίο τμήμα από άρθρο του αφιερωμένο στα 60 χρόνια από τη γέννηση του Ι.Β. Στάλιν με τίτλο «Ο Στάλιν και το διεθνές προλεταριάτο» (Δεκέμβρης 1939):

«Οι σοσιαλδημοκράτες λακέδες μας αποκαλούν συχνά «σταλινιστές» και πιστεύουν, ότι μ’ αυτό προσβάλλουν τους κομμουνιστές. Όμως εμείς οι κομμουνιστές είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτόν τον χαρακτηρισμό, όπως είμαστε υπερήφανοι και για τον χαρακτηρισμό «λενινιστές». Για τον προλετάριο επαναστάτη δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να είναι ένας αληθινός λενινιστής, ένας αληθινός σταλινιστής, από το να είναι ως το τέλος πιστός οπαδός του Λένιν και του Στάλιν. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν κομμουνιστή από το να αγωνίζεται κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου Στάλιν για το θρίαμβο της δίκαιης υπόθεσης του προλεταριάτου.

Δε μπορεί ο καθένας να είναι σταλινιστής. Ο τιμητικός χαρακτηρισμός ενός λενινιστή-σταλινιστή πρέπει να αποχτιέται με μπολσεβίκικη πάλη, με μπολσεβίκικη σταθερότητα, με αφοσίωση μέχρι αυταπάρνηση για την υπόθεση της εργατικής τάξης. Η λενινιστική-σταλινική φρουρά των αγωνιστών του προλεταριάτου, που αποτελεί το χρυσό απόθεμα του εργατικού κινήματος του κόσμου, μεγαλώνει από μέρα σε μέρα, διευρύνει τις γραμμές της και βρίσκεται σε άνοδο σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Μόνο αυτοί οι αγωνιστές, και όχι οι αξιοπεριφρόνητοι σοσιαλδημοκράτες λεκέδες του ιμπεριαλισμού, εκφράζουν τα συμφέροντα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης και αυτή η ένδοξη φρουρά των αγωνιστών θα οδηγήσει το διεθνές προλεταριάτο με τη σημαία των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν στη νίκη πάνω στις δυνάμεις του παλιού κόσμου.

Οι μπολσεβίκοι όμως γνωρίζουν, ότι η νίκη δεν έρχεται ποτέ μόνη της, ότι θα πρέπει να προετοιμαστεί και να κερδηθεί. Κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε τον δημιουργικό μαρξισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε την οικοδόμηση του μπολσεβίκικου κόμματος, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε πως δυναμώνει κανείς κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες τη σύνδεση με τις μάζες, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε να διεξάγουμε την πάλη ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε την επαναστατική τόλμη και τον επαναστατικό ρεαλισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε να είμαστε άφοβοι στην πάλη και ανελέητοι ενάντια στον ταξικό εχθρό, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε πως με αλύγιστη θέληση ξεπερνάει κανείς όλες τις δυσκολίες και νικά τον εχθρό, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε να είμαστε ως το τέλος πιστοί στην υπόθεση του προλεταριακού διεθνισμού. Αυτά είναι η πιο σπουδαία προϋπόθεση για την προετοιμασία και την κατάκτηση της νίκης της εργατικής τάξης» (Georgi Dimitrow, Aus Reden und Schriften, σελ. 89-90, Stern-Verlag, Wien 1950)

Σημειώσεις «Ανασύνταξης»:

1) Το άρθρο του Dimitrow «Ο Στάλιν και το διεθνές προλεταριάτο» δεν έχει σκόπιμα συμπεριληφθεί στην τρίτομη έκδοση έργων του Dimitrow του Dietz Verlag Berlin - DDR, 1956 και πιθανόν σ' όλες τις εκδόσεις των τότε ρεβιζιονιστικών καπιταλιστικών χωρών.

2) Τα έργα του Dimitrow έχουν υποστεί φασιστική ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ απ' τις ηγετικές προδοτικές χρουτσωφικές κλίκες αυτών των χωρών και απ' τα χρουτσωφικά ρεβιζιονιστικά κόμματα της Δύσης που συμφωνούσαν με αυτή τη φασιστική λογοκρισία - εκφράζοντας έτσι όλα μαζί το ταξικό τους μίσος απέναντι στον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ αλλά και απέναντι στο GEORGI DIMITROW - και στα ως σήμερα δεν την έχουν ποτέ καταγγείλει, συμπεριλαμβανομένων σ' αυτές και τις εκάστοτε ηγεσίες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ.

3) Ας περιοριστούμε ενδεικτικά σε τρεις μόνο περιπτώσεις φασιστικής ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ από τις δεκάδες:

α) «Και όλα αυτά πρέπει να τα κάνουμε, γιατί μόνο μ' αυτό τον τρόπο θα είναι ικανή η εργατική τάξη, επικεφαλής όλων των εργαζόμενων, συνενωμένη σε μια επαναστατική μαζική στρατιά καθοδηγούμενη από την Κομμουνιστική Διεθνή, με έναν τόσο μεγάλο, σοφό τιμονιέρη όπως ο αρχηγός μας σύντροφος Στάλιν, να εκπληρώσει σίγουρα την ιστορική της αποστολή – να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης το φασισμό και μαζί με αυτόν τον καπιταλισμό!». (G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, σελ. 88, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935). Στις ελληνικές εκδόσεις (ΑΡΙΩΝ, Αθήνα 1973 και ΠΟΡΕΙΑ 1975) η μετάφραση έχει γίνει από το Dietz Verlag, Berlin-DDR 1958 η οποία είχε ήδη υποστεί φασιστική λογοκρισία. Έχει απαλειφθεί η φράση: «με έναν τόσο μεγάλο, σοφό τιμονιέρη όπως ο αρχηγός μας σύντροφος Στάλιν».

β) «Η εργατική τάξη έχει μια ισχυρή οργανωμένη πρωτοπορία, την Κομμουνιστική Διεθνή. Αυτή έχει τον δοκιμασμένο και αναγνωρισμένο, μεγάλο και σοφό ηγέτη Στάλιν» (G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, σελ. 124, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935). Στις ελληνικές εκδόσεις (ΑΡΙΩΝ, Αθήνα 1973, σελ. 157 και ΠΟΡΕΙΑ 1975, σελ. 157) έχει απαλειφθεί η φράση: «Αυτή έχει τον δοκιμασμένο και αναγνωρισμένο, μεγάλο και σοφό ηγέτη Στάλιν» και λίγο παρακάτω στην ίδια σελίδα το όνομα του Στάλιν έχει διαγραφεί από τους κλασικούς.

γ) «Είμαι πραγματικά ένας ενθουσιώδης οπαδός και θαυμαστής του σοβιετορούσικου Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί αυτό το κόμμα κυβερνάει την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, το ένα έκτο της γης, και με επικεφαλής τον Μεγάλο μας ηγέτη Στάλιν οικοδομεί τόσο ηρωικά και με επιτυχία το σοσιαλισμό» («Η Δίκη για τον εμπρησμό του Ράϊχσταγκ, Ντοκουμέντα, Γράμματα, Σημειώσεις (Γερμανικά)», σελ. 57, εκδοτικό για ξενόγλωσση λογοτεχνία Μόσχα 1942). Στην ελληνική έκδοση («Νέοι Χρόνοι», Αθήνα 1967, σελ. 74) που η μετάφρασή της έχει γίνει από το Dietz Verlag, Berlin-DDR 1961 έχει επίσης υποστεί φασιστική λογοκρισία και απαλειφθεί η φράση: «με επικεφαλής τον Μεγάλο μας ηγέτη Στάλιν».

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Georgi Dimitrow: Το ενιαίο μέτωπο της Εργατικής Τάξης ενάντια στο Φασισμό (μέρος Β’)

Georgi Dimitrow

Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό

ΙΙ
dimitrofΤο ενιαίο μέτωπο της Εργατικής Τάξης ενάντια στο Φασισμό

συνέχεια από το φ. 395Β (1-28/2/2014)

Ο αγώνας για την ενότητα των συνδικάτων

Σύντροφοι! Η πραγματοποίηση της ενότητας των συνδικάτων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, πρέπει να αποτελέσει την σπουδαιότερη φάση για την εμπέδωση του Ενιαίου Μετώπου.

Όπως είναι γνωστό, η διασπαστική ταχτική των ρεφορμιστών ηγετών εφαρμόστηκε με ιδιαίτερη οξύτητα μέσα στα συνδικάτα. Αυτό είναι ευκολονόητο. Πάνω σ' αυτό το έδαφος, η πολιτική της συνεργασίας με την αστική τάξη βρήκε την πραχτική της ολοκλήρωση μέσα ακριβώς στα εργοστάσια, σε βάρος των ζωτικών συμφερόντων των εργατικών μαζών. Αυτό προκάλεσε φυσικά οξεία κριτική και αντίσταση των επαναστατών εργατών, με πρωτοπορία τους κομμουνιστές, ενάντια στην πρακτική αυτή. Γι' αυτό, ο σκληρός αγώνας ανάμεσα στον κομμουνισμό και το ρεφορμισμό διαδραματίστηκε σε συνδικαλιστικό επίπεδο.

Όσο πιο δύσκολη και πολύπλοκη γινόταν η θέση του καπιταλισμού, τόσο πιο αντιδραστική ήταν η πολιτική των ηγετών των συνδικάτων του Άμστερνταμ, τόσο πιο επιθετικά ήταν τα μέτρα που έπαιρναν ενάντια σε όλα τα αντίθετα στοιχεία μέσα στα συνδικάτα. Ούτε καν η εγκαθίδρυση της φασιστικής διχτατορίας στη Γερμανία και η οξυμένη επίθεση του κεφαλαίου δεν παράλυσε την επίθεση αυτή. Δεν είναι χαρακτηριστικό, ότι μόνο το 1933 στην Αγγλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Σουηδία στάλθηκαν υβριστικοί εγκύκλιοι, που ζητούσαν τον αποκλεισμό των κομμουνιστών και επαναστατών εργατών από τα συνδικάτα;

Στην Αγγλία, το 1933, εμφανίστηκε μια εγκύκλιος, που απαγόρευε στις τοπικές συνδικαλιστικές ομάδες την είσοδο στις αντιπολεμικές και άλλες επαναστατικές οργανώσεις. Ήταν ο προάγγελος της περίφημης «Μαύρης Εγκυκλίου» του Γενικού Συμβουλίου των συνδικάτων, που κηρύχνει «παράνομο» κάθε συνδικαλιστικό καρτέλ, που δέχεται αντιπροσώπους που «με τον ένα ή άλλο τρόπο συνδέονται με κομμουνιστικές οργανώσεις». Και τι να πει κανείς για την ηγεσία των γερμανικών συνδικάτων, που εφάρμοσε ανήκουστα μέτρα ενάντια στα επαναστατικά στοιχεία μέσα στα συνδικάτα!

Η ταχτική μας όμως δεν πρέπει να ξεκινάει από τη στάση μεμονωμένων ηγετών των συνδικάτων του Άμστερνταμ, όσο μεγάλες κι αν είναι οι δυσκολίες που η στάση αυτή δημιουργεί για την ταξική πάλη, αλλά πρώτ' απ' όλα από το γεγονός, πού βρίσκονται οι εργατικές μάζες. Και εδώ πρέπει να δηλώσουμε καθαρά: Η δουλειά μέσα στα συνδικάτα είναι το φλέγον ζήτημα όλων των κομμουνιστικών κομμάτων. Πρέπει να κάνουμε μια πραγματική μεταστροφή στη δουλειά μας στα συνδικάτα και να θέσουμε σαν κεντρικό ζήτημα, τον αγώνα για την ενότητα των συνδικάτων.

Ο σύντροφος Στάλιν μας έλεγε ήδη εδώ και δέκα χρόνια:

«Πού έγκειται η δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας στη Δύση; Στο γεγονός ότι στηρίζεται στα συνδικάτα;

Πού έγκειται η αδυναμία των κομμουνιστών μας στη Δύση;

Στο γεγονός ότι δεν έχουν πετύχει στενή σύνδεση με τα συνδικάτα και ότι ορισμένα στοιχεία δε θέλουν καν να πετύχουν στενή σύνδεση με τα συνδικάτα.

Γι' αυτό, το κύριο καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης στην τωρινή περίοδο είναι, να αναπτύξουν και να διεξάγουν ως το τέλος την καμπάνια για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, να βάλουν σε όλους ανεξαίρετα τους κομμουνιστές το καθήκον, να μπουν στα συνδικάτα, να κάνουν εκεί συστηματική υπομονετική δουλειά για το συμφέρον της ενότητας της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο και να πετύχουν έτσι, ώστε να μπορούν τα κομμουνιστικά κόμματα να στηρίζονται στα συνδικάτα» (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ «Προβλήματα Λενινισμού» και τ. 7, σελ. 115-116).

Εκπληρώθηκε η οδηγία αυτή του συντρόφου Στάλιν; Όχι σύντροφοι, δεν εκπληρώθηκε.

Πολλοί σύντροφοι αγνόησαν την ορμή των εργατών να μπουν στα συνδικάτα και μπροστά στις δυσκολίες που έχει η δουλειά μέσα στα συνδικάτα του Άμστερνταμ, προτίμησαν να αποφύγουν το πολύπλοκο αυτό καθήκον. Μιλούσαν ασταμάτητα για την οργανωτική κρίση των συνδικάτων του Άμστερνταμ, για τη φυγή των εργατών από τα συνδικάτα και παράβλεπαν, ότι μετά από μιαν ορισμένη υποχώρηση στην αρχή της οικονομικής κρίσης, τα συνδικάτα άρχισαν πάλι να μεγαλώνουν. Η ιδιομορφία του συνδικαλιστικού κινήματος έγκειται ακριβώς στο γεγονός, ότι η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, οι προσπάθειες να ευθυγραμμιστούν τα συνδικάτα σε μια σειρά χώρες (Πολωνία, Ουγγαρία, κλπ.), η κατάργηση των κοινωνικών ασφαλίσεων, η καταλήστεψη των μισθών, ανάγκασαν τους εργάτες να συμπηχτούν ακόμη πιο στενά γύρω από τα συνδικάτα, παρόλο που οι ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες δεν αντιστάθηκαν ενάντια στις επιθέσεις. Γιατί οι εργάτες θέλαν και θέλουν να βλέπουν τα συνδικάτα σαν τον αγωνιστικό υπερασπιστή των καυτών ταξικών συμφερόντων τους. Αυτό εξηγεί το γεγονός, γιατί η πλειοψηφία των συνδικάτων του Άμστερνταμ - στη Γαλλία, Τσεχοσλοβακία, Βέλγιο, Σουηδία, Ολλανδία, Ελβετία κλπ. - αύξησαν τα τελευταία χρόνια τον αριθμό των μελών τους. Και ο αμερικάνικος Σύνδεσμος Συνδικάτων αύξησε τα τελευταία δυο χρόνια σημαντικά των αριθμών των μελών του.

Αν οι γερμανοί σύντροφοι είχαν κατανοήσει καλύτερα το καθήκον της δουλειάς στα συνδικάτα, για το οποίο τους μιλούσε επανειλημμένα ο σύντροφος Τέλμαν, θα είχαμε σίγουρα μια πιο ευνοϊκή κατάσταση στα συνδικάτα, απ' ό,τι είχαμε τον καιρό που εγκαθιδρύθηκε η φασιστική διχτατορία. Στα τέλη του 1932, μόνο 10% των κομματικών μελών ήταν στα ελεύθερα συνδικάτα, παρόλο που μετά το 6ο Συνέδριο της Κομιντέρν, οι κομμουνιστές βρέθηκαν επικεφαλής μιας σειράς απεργιών. Στον τύπο, οι σύντροφοι έγραφαν, ότι είναι αναγκαίο να αφιερώσουμε το 90% των δυνάμεών μας στη δουλειά στα συνδικάτα. Αλλά στην πράξη συγκεντρώθηκε το παν στην Επαναστατική Συνδικαλιστική Αντιπολίτευση, που στην ουσία αποσκοπούσε στην αντικατάσταση των συνδικάτων. Και μετά την κατάληψη της εξουσίας από το Χίτλερ; Σε διάστημα δυο χρόνων, πολλοί σύντροφοι αρνούνταν επίμονα και συστηματικά να δεχτούν το σωστό σύνθημα της πάλης για την επανοικοδόμηση των ελεύθερων συνδικάτων.

Θα μπορούσα να φέρω παρόμοια παραδείγματα από όλες σχεδόν τις άλλες καπιταλιστικές χώρες.

Έχουμε όμως κιόλας και τον πρώτο σοβαρό ενεργό φρουρό στον αγώνα για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος στις ευρωπαϊκές χώρες. Εννοώ τη μικρή Αυστρία, όπου με πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος δημιουργήθηκε η βάση για ένα παράνομο συνδικαλιστικό κίνημα. Μετά τους αγώνες του Φλεβάρη, οι σοσιαλδημοκράτες με επικεφαλής τον Όττο Μπάουερ έριξαν το σύνθημα: «Τα ελεύθερα συνδικάτα μπορούν να επανοικοδομηθούν μόνον ύστερα από την ανατροπή του φασισμού». Αντίθετα οι κομμουνιστές άρχισαν τη δουλειά για το ξαναχτίσιμο των συνδικάτων. Κάθε φάση αυτής της δουλειάς ήταν ένα κομμάτι του ζωντανού Ενιαίου Μετώπου του αυστριακού προλεταριάτου. Το πετυχημένο ξαναχτίσιμο των ελεύθερων συνδικάτων στην παρανομία, ήταν μια σοβαρή ήττα του φασισμού. Οι σοσιαλδημοκράτες βρίσκονταν μπροστά σε δίλημμα. Ένα τμήμα τους προσπαθούσε να διεξάγει διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση. Ένα άλλο τμήμα τους δημιούργησε μπροστά στις επιτυχίες μας δικά του παράνομα παράλληλα συνδικάτα. Αλλά μόνο ένας δρόμος υπήρχε: Ή συνθηκολόγηση μπροστά στο φασισμό ή κοινός αγώνας ενάντια στο φασισμό για την ενότητα των συνδικάτων. Κάτω από την πίεση των μαζών, η ταλαντευόμενη ηγεσία των δημιουργημένων από τους πρώην συνδικαλιστές ηγέτες παράλληλων συνδικάτων, αποφάσισε τη συνένωση. Η βάση αυτής της συνένωσης είναι ο αδιάλλαχτος αγώνας ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και το φασισμό και η εγγύηση της δημοκρατίας μέσα στα συνδικάτα. Χαιρετίζουμε το γεγονός της συνένωσης των συνδικάτων, που είναι η πρώτη αυτού του είδους μετά από την τυπική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος ύστερα από τον πόλεμο, και γι' αυτό έχει διεθνή σημασία.

Το Ενιαίο Μέτωπο στη Γαλλία αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία μιαν ισχυρή ώθηση για την πραγματοποίηση της ενότητας των συνδικάτων. Οι ηγέτες της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών εμπόδιζαν και εμποδίζουν με κάθε τρόπο την πραγματοποίηση της ενότητας, αντιπαραθέτοντας στο κύριο ζήτημα, στο ζήτημα της ταξικής πολιτικής των συνδικάτων, ζητήματα μικρότερης, δευτερεύουσας ή τυπικής σημασίας. Μια αναμφισβήτητη επιτυχία της πάλης για την ενότητα των συνδικάτων αποτέλεσε η δημιουργία Ενιαίων Συνδέσμων σε τοπική κλίμακα, που, όπως συνέβηκε με τους σιδηροδρομικούς, αγκάλιαζαν σχεδόν τα δύο τρίτα της μάζας των μελών και των δύο συνδικάτων.

Είμαστε αποφασιστικά υπέρ της αποκατάστασης της ενότητας των συνδικάτων σε κάθε χώρα και σε διεθνή κλίμακα, είμαστε υπέρ ενός ενιαίου συνδικάτου σε κάθε κλάδο παραγωγής, είμαστε υπέρ ενός ενιαίου Συνεδρίου Συνδικάτων σε κάθε χώρα, είμαστε υπέρ των ενιαίων διεθνών Ενώσεων Συνδικάτων κατά κλάδους παραγωγής, είμαστε υπέρ μιας ενιαίας Συνδικαλιστικής Διεθνούς πάνω στη βάση της ταξικής πάλης, είμαστε υπέρ των ενιαίων ταξικών συνδικάτων, σαν το σπουδαιότερο προπύργιο της εργατικής τάξης ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και το φασισμό. Και για τη συνένωση των συνδικάτων βάζουμε αποκλειστικά έναν όρο: Αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο, αγώνας ενάντια στο φασισμό, εσωσυνδικαλιστική δημοκρατία.

Ο καιρός δεν περιμένει. Για μας, το ζήτημα της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, είναι ζήτημα της μεγάλης υπόθεσης της συνένωσης της τάξης μας σε ισχυρές ενιαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις ενάντια στον ταξικό εχθρό.

Χαιρετίζουμε την πρόταση που έγινε την παραμονή της Πρωτομαγιάς αυτού του χρόνου από την Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή προς τη Διεθνή του Άμστερνταμ, να συζητήσουν από κοινού τις προϋποθέσεις, τις μέθοδες και τους τρόπους της συνένωσης του διεθνούς συνδικαλιστικού κινήματος. Οι ηγέτες της Διεθνούς του Άμστερνταμ αρνήθηκαν την πρόταση με το τετριμμένο επιχείρημα, ότι η ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι δυνατή μόνο μέσα στις γραμμές της Διεθνούς του Άμστερνταμ, που, παρεμπιπτόντως, αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από συνδικαλιστικές οργανώσεις ενός μέρους των ευρωπαϊκών χωρών.

Αλλά οι κομμουνιστές που δουλεύουν μέσα στα συνδικάτα, πρέπει να συνεχίσουν ακούραστοι τον αγώνα για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι καθήκον των Κόκκινων Συνδικάτων και της Κ.Σ.Δ., να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να έρθει όσο το δυνατό πιο γρήγορα η ώρα του κοινού αγώνα όλων των συνδικάτων ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και το φασισμό, για να επέλθει η ενότητα του εργατικού κινήματος παρόλη την επίμονη αντίσταση των αντιδραστικών ηγετών της Συνδικαλιστικής Διεθνούς του Άμστερνταμ. Τα Κόκκινα Συνδικάτα και η Κ.Σ.Δ. Πρέπει να έχουν σ' αυτό την ολόπλευρη υποστήριξή μας.

Προτείνουμε: Στις χώρες, όπου υπάρχουν μικρά κόκκινα συνδικάτα, αυτά θα πρέπει να δουλεύουν για τη είσοδό τους στους μεγάλους ρεφορμιστικούς συνδέσμους και να απαιτούν ταυτόχρονα το δικαίωμα για ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων και για επάνοδο των αποκλεισμένων. Στις χώρες, όπου υπάρχουν τόσο μεγάλα συνδικάτα, όσο και μεγάλα ρεφορμιστικά συνδικάτα, προτείνουμε σύγκληση ενωτικών συνεδρίων πάνω στη βάση ενός προγράμματος αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και της εγγύησης της συνδικαλιστικής δημοκρατίας.

Πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα, ότι ένας κομμουνιστής εργάτης, ένας επαναστάτης εργάτης που δεν είναι μέλος του μαζικού συνδικάτου του κλάδου του, που δεν αγωνίζεται για τη μετατροπή του ρεφορμιστικού συνδικάτου σε πραγματικό ταξικό συνδικάτο, που δεν παλεύει για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, πάνω στη βάση της ταξικής πάλης, ένας τέτοιος κομμουνιστής εργάτης, ένας τέτοιος επαναστάτης εργάτης δεν εκπληρώνει το πρώτο προλεταριακό καθήκον του.

Το Ενιαίο Μέτωπο και η νεολαία

Σύντροφοι! Τόνισα ήδη τη σημασία που είχε ο προσεταιρισμός της νεολαίας στις φασιστικές οργανώσεις για τη νίκη του φασισμού. Όταν μιλάμε για τη νεολαία, πρέπει να δηλώνουμε καθαρά: Παραμελήσαμε το καθήκον μας να τραβήξουμε τις μάζες της εργαζόμενης νεολαίας ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, ενάντια στο φασισμό και τον κίνδυνο πολέμου. Παραμελήσαμε το καθήκον αυτό σε μια σειρά χώρες. Υποτιμήσαμε την τεράστια σημασία της νεολαίας για τον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Δε λάβαμε υπόψη μας πάντα τα ιδιαίτερα οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά συμφέροντα της νεολαίας. Δε δώσαμε καν την απαραίτητη προσοχή στην επαναστατική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας.

Ο φασισμός τα εκμεταλλεύτηκε όλα αυτά με μεγάλη μαεστρία, και σε μερικές χώρες, και κυρίως στη Γερμανία οδήγησε μεγάλα τμήματα της νεολαίας σ' ένα δρόμο ενάντια στο προλεταριάτο. Πρέπει να αναλογιστούμε, ότι ο φασισμός δεν παγιδεύει τη νεολαία μόνο με το στρατιωτικό ρομαντισμό. Μερικούς τους ταΐζει και τους ντύνει στους στρατιωτικούς σχηματισμούς του, σ' άλλους δίνει δουλειά. Ιδρύει μάλιστα και τους λεγόμενους συνδέσμους πολιτισμού για τη νεολαία και με τον τρόπο αυτό αποσκοπεί να τους ποτίσει με την πίστη, ότι είναι πραγματικά πρόθυμος και σε θέση, να δώσει ψωμί και ρούχα στη μάζα της εργαζόμενης νεολαίας, να την αφήσει να σπουδάσει και να της βρει δουλειά.

Οι κομμουνιστικοί σύνδεσμοι νεολαίας σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες εξακολουθούν να είναι κυρίως σεχταριστικές οργανώσεις αποσπασμένες από τις μάζες. Η κύρια αδυναμία τους έγκειται στο γεγονός, ότι προσπαθούν ακόμη να αντιγράφουν τα κομμουνιστικά κόμματα και τους τρόπους και μέθοδες δουλειάς τους. Ξεχνούν, ότι ο κομμουνιστικός σύνδεσμος νεολαίας δεν είναι το κομμουνιστικό κόμμα της νεολαίας. Δεν παίρνουν αρκετά υπόψη τους το γεγονός, ότι ο ΚΣΝ είναι μια οργάνωση με ειδικά καθήκοντα. Οι μέθοδες και οι τρόποι δουλειάς του, της διαπαιδαγώγησης, της πάλης πρέπει να προσαρμόζονται στο συγκεκριμένο επίπεδο και τις απαιτήσεις της νεολαίας.

Οι σύντροφοι από τις γραμμές της κομμουνιστικής νεολαίας έδωσαν στον αγώνα ενάντια στις φασιστικές βιαιότητες και την αστική αντίδραση αλησμόνητα παραδείγματα ηρωισμού. Τους λείπει όμως ακόμη η ικανότητα, να αγωνίζονται συγκεκριμένα και επίμονα για να αποσπάσουν τις μάζες της νεολαίας από την επιρροή του εχθρού. Αυτό φαίνεται από τη μέχρι τα σήμερα προβαλλόμενη αντίσταση ενάντια στη δουλειά μέσα στις φασιστικές οργανώσεις και από το όχι πάντα σωστό πλησίασμα της σοσιαλιστικής και της άλλης μη κομμουνιστικής νεολαίας.

Για όλα αυτά ευθύνονται φυσικά σε μεγάλο βαθμό και τα κομμουνιστικά κόμματα, που πρέπει να καθοδηγούν και να βοηθάνε τον Κομμουνιστικό Σύνδεσμο Νεολαίας στη δουλειά του. Το πρόβλημα της νεολαίας δεν είναι μόνο πρόβλημα του Κομμουνιστικού Συνδέσμου Νεολαίας. Είναι πρόβλημα ολόκληρου του κομμουνιστικού κινήματος. Στο πεδίο της πάλης για τη νεολαία, τα κομμουνιστικά κόμματα και οι οργανώσεις της νεολαίας πρέπει να κάνουν μια πραγματική, αποφασιστική μεταστροφή. Το κύριο καθήκον του κομμουνιστικού νεολαιίστικου κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες, είναι να τραβήξει θαρραλέα το δρόμο της δημιουργίας του Ενιαίου Μετώπου, το δρόμο της οργάνωσης και συνένωσης της εργαζόμενης νέας γενιάς. Το πόσο τεράστια απήχηση πάνω στο επαναστατικό νεολαιίστικο κίνημα έχουν και αυτά τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, το δείχνουν τα πρόσφατα παραδείγματα της Γαλλίας και των Ενωμένων Πολιτειών. Πριν ακόμη να αρχίσει καλά - καλά στις χώρες αυτές η δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου, είχαν κιόλας σημειωθεί σημαντικές επιτυχίες. Σε σχέση με αυτό, αξίζει να σημειώσουμε την επιτυχή πρωτοβουλία των αντιφασιστικών και αντιπολεμικών επιτροπών του Παρισιού για διεθνή συνεργασία όλων των μη φασιστικών οργανώσεων νεολαίας.

Αυτή η νέα επιτυχής ανάπτυξη του κινήματος του Ενιαίου Μετώπου της νεολαίας δείχνει ακόμη, ότι οι μορφές του Ενιαίου Μετώπου της νεολαίας δεν πρέπει να εφαρμόζονται σχηματικά, ούτε να είναι οπωσδήποτε πιστή αντιγραφή της πραχτικής των κομμουνιστικών κομμάτων. Οι κομμουνιστικοί σύνδεσμοι νεολαίας πρέπει με κάθε τρόπο να επιδιώκουν τη συνένωση των δυνάμεων όλων των μη φασιστικών μαζικών οργανώσεων της νεολαίας, ως τη δημιουργία διαφόρων κοινών οργανώσεων για την πάλη ενάντια στο φασισμό, ενάντια στην ανήκουστη έλλειψη δικαιωμάτων και τη στρατιωτικοποίηση της νεολαίας: για τα οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα της νέας γενιάς· να επιδιώκουν να κερδίσουν τη νεολαία, όπου κι αν αυτή βρίσκεται - στα εργοστάσια, στα στρατόπεδα εργασίας, στα γραφεία ευρέσεως εργασίας, στους στρατώνες και στο ναυτικό, στα σχολεία ή στις διάφορες αθλητικές, πολιτιστικές και άλλες οργανώσεις - για το αντιφασιστικό μέτωπο.

Παράλληλα με την οικοδόμηση και εμπέδωση του Κομμουνιστικού Συνδέσμου Νεολαίας, οι σύντροφοι από τις γραμμές της κομμουνιστικής νεολαίας πρέπει να επιδιώκουν τη δημιουργία αντιφασιστικών ενώσεων των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών συνδέσμων νεολαίας πάνω στη βάση του προγράμματος της ταξικής πάλης.

Το Ενιαίο Μέτωπο για τις γυναίκες

Σύντροφοι! Η δουλειά μέσα στις εργαζόμενες γυναίκες, τις εργάτριες, τις άνεργες γυναίκες, τις αγρότισσες και τις νοικοκυρές, δεν υποτιμήθηκε λιγότερο από τη δουλειά μέσα στη νεολαία. Αν ο φασισμός παίρνει από τη νεολαία περισσότερα από ό,τι παίρνει από τους άλλους, τη γυναίκα την υποδουλώνει ανελέητα και κοινωνικά, ποντάροντας στα πιο βαθειά μητρικά αισθήματα, στα αισθήματα της νοικοκυράς, της εργάτριας που δεν έχει οικογένεια και σιγουριά για το αύριο. Ο φασισμός, που εμφανίζεται με το προσωπείο του ευεργέτη, πετάει στις πεινασμένες οικογένειες ένα θλιβερό ξεροκόμματο και προσπαθεί έτσι να πνίξει τα πικρά συναισθήματα, που γεννιούνται ιδιαίτερα στις εργαζόμενες γυναίκες εξαιτίας της ανήκουστης υποδούλωσης που τους φέρνει ο φασισμός. Πετάει τις εργάτριες έξω από τα εργοστάσια. Στέλνει με τη βία άπορα κορίτσια στην ύπαιθρο και τα παραδίνει σαν απλήρωτους εργάτες στους πλούσιους αγρότες και μεγαλοχτηματίες. Υπόσχεται στη γυναίκα ένα ευτυχισμένο σπιτικό, αλλά από την άλλη μεριά την σπρώχνει όσο κανένα άλλο καπιταλιστικό καθεστώς στο δρόμο της πορνείας.

Οι κομμουνιστές, και πριν απ' όλα οι κομμουνίστριες, πρέπει να θυμούνται, ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιτυχής αγώνας ενάντια στο φασισμό και ενάντια στον πόλεμο, αν δε συμμετέχουν στον αγώνα αυτό οι πλατειές μάζες των γυναικών. Αυτοί όμως δεν πετυχαίνεται μόνο με την προπαγάνδα. Παίρνοντας υπόψη μας κάθε συγκεκριμένη κατάσταση, πρέπει να βρούμε τη δυνατότητα να κινητοποιήσουμε τις μάζες των εργαζόμενων γυναικών για τα ζωτικά τους συμφέροντα και τα αιτήματά τους, στον αγώνα για αιτήματα ενάντια στην ακρίβεια, για αύξηση των μισθών σύμφωνα με την αρχή «ίδιος μισθός για ίδια εργασία», ενάντια στις μαζικές απολύσεις, ενάντια σε κάθε μορφή της στέρησης των δικαιωμάτων και της φασιστικής υποδούλωσης της γυναίκας.

Στην προσπάθειά μας να ενταχτούν οι εργαζόμενες γυναίκες στο επαναστατικό κίνημα, δεν πρέπει να μας τρομάζει το γεγονός να δημιουργούμε ιδιαίτερες οργανώσεις γυναικών, όπου αυτό είναι αναγκαίο. Συχνά, η προκατάληψη ότι είναι αναγκαίο για το συμφέρον της πάλης ενάντια στην «αυτονομία του γυναικείου κινήματος» να διαλύσουμε τις οργανώσεις των γυναικών των καπιταλιστικών χωρών, που είναι κάτω από την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, προξένησε μεγάλη ζημιά.

Πρέπει να ανακαλύψουμε τις πιο απλές, τις πιο ελαστικές μορφές για τη δημιουργία επαφών και αγωνιστικής συνεργασίας των επαναστατικών, σοσιαλδημοκρατικών και προοδευτικών αντιφασιστικών και αντιπολεμικών οργανώσεων των γυναικών. Πρέπει με κάθε τρόπο να πετύχουμε, να αγωνιστούν οι εργάτριες και οι εργαζόμενες γυναίκες χέρι με χέρι με τα ταξικά αδέρφια τους στο Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης και στο αντιφασιστικό Λαϊκό Μέτωπο.

** Το δεύτερο μέρος της εισήγησης του Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935). Είναι παρμένο από τις εκδόσεις ΠΟΡΕΙΑ 1975 και η σύγκριση έγινε με το γερμανικό πρωτότυπο G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935

****

Georgi Dimitrow: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό

Georgi Dimitrow: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό (μέρος Β’)

Georgi Dimitrow: Το Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό (Το δεύτερο μέρος της εισήγησης του Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935) με θέμα «Η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό». Σε επόμενο φυλλό θα δημοσιευτεί και το πρώτο μέρος της εισήγησης.)

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Ανασύνταξη 399Β

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη 399

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 399Β (1-30/6/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 399 (1-30/6/2014)

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Δεκάδες χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων σχεδιάζει η κυβέρνηση

Δεκάδες χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων σχεδιάζει η κυβέρνηση

Ενιαίος πανεργατικός ανυποχώρητος αγώνας υπεράσπισης των κατακτήσεων του ελληνικού λαού - ΕΞΩ η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ

Πριν ακόμα μπούμε στην προεκλογική περίοδο των διπλών εκλογών του Μάη είχαμε επισημάνει ότι τα βασικά ζητήματα που έμπαιναν στο επίκεντρο της πάλης για το λαϊκό και το εργατικό κίνημα ήταν πρώτο, το ζήτημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και η πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς ως άμεσο ταχτικό αίτημα του λαού μας και δεύτερο, το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων με κυριότερη αιχμή την πάλη ενάντια στις απολύσεις - διαθεσιμότητες.

Αναλύοντας τα στοιχεία που υπάρχουν είναι σαφές ότι η επίθεση της κυβέρνησης στο κομμάτι των εργασιακών κατακτήσεων εντείνεται και μετά τις Ευρωεκλογές όχι μόνο δεν ανέκοψαν αυτή την πορεία αλλά αντίθετα παίρνουν μέτρα για την επιτάχυνσή της.

Σύμφωνα με στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας οι απολύσεις από το χώρο του Δημοσίου έχουν φτάσει τις 8.000:
-2.500 από την ΕΡΤ
-1.000 περιπτώσεις μέσω πειθαρχικών συμβουλίων ή για λόγους υγείας
-1.500 σχολικοί φύλακες
-2.500 ιατροί του πρώην ΕΟΠΥΥ που δεν αποδέχθηκαν την αποκλειστική απασχόληση
-200 περίπου δημοτικοί αστυνομικοί.

Επίσης, υπάρχουν οι απολυμένες καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ και των ΔΟΥ, οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί των ΕΠΑΛ, οι διοικητικοί των Πανεπιστημίων, οι δημοτικοί υπάλληλοι και πολλοί άλλοι κλάδοι.

Όπως επισήμανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης (20.6.2014), ο συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έχει μειωθεί κατά 250.000 άτομα.

Ωστόσο οι απαιτήσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων δε σταματούν εδώ καθώς μέχρι το τέλος του 2014 θα πρέπει να γίνουν 7000 επιπλέον απολύσεις.

Ο προγραμματισμός των απολύσεων μέχρι το τέλος του έτους περιλαμβάνει:
-500 απολύσεις από τους διοικητικούς των πανεπιστημίων
-2000 απολύσεις από τις υπόλοιπες ειδικότητες σε διαθεσιμότητα
-1000 απολύσεις από τον περιορισμό του προσωπικού σε εταιρείες και οργανισμούς, κυρίως των υπουργείων Μεταφορών και Αγροτικής Ανάπτυξης.

Σ' αυτό το διαμορφωμένο κλίμα ξεσπάνε εργατικοί αγώνες, έστω και αποσπασματικοί. Πρέπει να επισημανθεί η ηρωική προσπάθεια που σηκώνουν κάποιοι κλάδοι εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις με πρωτοστάτες τις καθαρίστριες οι οποίες έκαναν καθημερινές διαμαρτυρίες έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, ανέπτυξαν πολύμορφους αγώνες και πάλεψαν μέσα σε κλίμα αλληλεγγύης και ταξικής ενότητας.

Η κυβέρνηση απάντησε με βίαιες επιθέσεις από ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ οι οποίες επιτέθηκαν στις καθαρίστριες με γκλομπ και χημικά προκαλώντας τραυματισμούς. Η κυβέρνηση ξεδίπλωσε όλο το ταξικό μίσος της αστικής τάξης με την αίτηση αναίρεσης που κατέθεσε το ΥΠ.ΟΙΚ. στον Άρειο Πάγο ενάντια στην απόφαση που είχε πάρει το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, το οποίο έκρινε παράνομη την απομάκρυνση των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ και των ΔΟΥ και παράλληλα διέτασσε την επαναπρόσληψή τους.

Ο Άρειος Πάγος έκανε δεκτή την αίτηση αναίρεσης του υπουργείου Οικονομικών (12.6.2014) και στη συνέχεια τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στις καθαρίστριες (η κυβερνητική ΝΕΡΙΤ έκανε λόγω για "καθαρίστριες κινήθηκαν εναντίον των ΜΑΤ" φτάνοντας στο ανώτατο επίπεδο ξεπεσμού).

Αγώνα για την επαναπρόσληψή τους κάνουν επίσης και οι σχολικοί φύλακες, οι οποίοι πέτυχαν, προσωρινές έστω, επαναπροσλήψεις σε μια σειρά δήμους (Ξάνθη, Κατερίνη, κ.α.) μέσω προσφυγών.

Αντίστοιχες αποφάσεις υπάρχουν και για άλλους κλάδους ενώ η ΑΔΕΔΥ έχει προκηρύξει απεργία για τις 9 Ιουλίου.

Το επόμενο διάστημα πρέπει οι εργαζόμενοι να μπουν με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στον αγώνα υπεράσπισης των κατακτήσεων τους, με σημείο αιχμής τον αγώνα ενάντια στις απολύσεις - διαθεσιμότητες. Χρειάζεται ενιαίος πανεργατικός ανυποχώρητος μαζικός αγώνας με απεργίες και διαδηλώσεις ώστε να ανατραπεί το αντιδραστικό αντεργατικό πλαίσιο που επιβάλλουν κυβέρνηση - ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις και συνεχίζει να ξεπουλά τη δημόσια περιουσία

Ενιαίος πανεργατικός αγώνας ενάντια σε απολύσεις - φτώχια - ανεργία - εξαθλίωση

Το εκλογικό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών του Μάη δεν ανέκοψε καθόλου τις κυβερνητικές κινήσεις για απολύσεις και νέα ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα ενάντια στο λαό και την εργατική τάξη. Αντίθετα η κυβέρνηση με τον ανασχηματισμό που έκανε, ο οποίος σηματοδοτεί ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και βαθαίνει ακόμα περισσότερο την κοινή συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, προχωρεί σε ακόμα μεγαλύτερη επιτάχυνση του ιμπεριαλιστικού σχεδίου για την Ελλάδα με σχεδιασμούς για μαζικότερες απολύσεις και για ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.

Σχεδόν 5.000 δημοτικοί υπάλληλοι χαρακτηρίστηκαν «πλεονάζον προσωπικό» ενώ σύμφωνα με δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη ο συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έχει μειωθεί κατά 250.000 άτομα μέσα σε λίγα χρόνια!

Αρνητική εξέλιξη έχουμε και στον ιδιωτικό τομέα αφού «την πρώτη έγκριση ομαδικών απολύσεων με τη νέα σύνθεση και τον αναβαθμισμένο ρόλο του έλαβε χθες το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, κατά τη διάρκεια πολύωρης συνεδρίασης στο υπουργείο Εργασίας επί της Σταδίου. Με ψήφους τέσσερις υπέρ και τρεις κατά, το ΑΣΕ ενέκρινε την απόλυση 45 εργαζομένων –έγκριση που εμπίπτει στη διαδικασία περί ομαδικών απολύσεων– από την εταιρεία Χαλυβουργία Ελλάδος, συμφερόντων Μάνεση.» («Καθημερινή», 12.6.2014).

Ταυτόχρονα, σύμφωνα με δημοσίευμα, στο «Βήμα της Κυριακής» (22.6.2014), η Τρόικα και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, θέτουν προς την κυβέρνηση ζητήματα για αλλαγές στο ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου, με μεγάλες περικοπές στους μισθούς των ανέκαθεν χαμηλόμισθων και - εδώ και καιρό - εξοντωμένων εργαζομένων, που αποτελούν την μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού: «Η κατεύθυνση είναι σαφής: οι μισθοί των υπαλλήλων υποχρεωτικής εκπαίδευσης (του Γυμνασίου) και αυτών που έχουν τελειώσει μόνο το Λύκειο να υποχωρήσουν στα επίπεδα των αμοιβών του ιδιωτικού τομέα.» («Βήμα», 22.6.2014).

Η κατάσταση για την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία θα χειροτερεύσει αισθητά παραπέρα με βάση τα νέα πολύ μεγαλύτερα ελλείμματα και με την εφαρμογή των προαποφασισμένων μέτρων και όσα αναμένεται να ακολουθήσουν.

H κυβέρνηση προωθεί με την διαδικασία του κατεπείγοντος την ψήφιση στη Βουλή των έξι προαπαιτούμενων μέτρων που αφορούν την πρώτη από τις δύο δόσεις των 2 δισ. ευρώ. Η ψήφιση του νομοσχεδίου αναμένεται για την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου. Ενώ προωθεί την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ με ξεχωριστό νομοσχέδιο. Πρόκειται για ένα ακόμα βήμα ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού λαού, ένα ακόμα βήμα ξεπουλήματος - παραχώρησης δημοσίου πλούτου και δημοσίων αγαθών στα ιδιωτικά συμφέροντα, ένα ακόμα βήμα περεταίρω εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας και βαθέματος της εξάρτησης.

Από την πλευρά του ο εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού Σόιμπλε με τελευταία δήλωσή (24.06.2014) του απαίτησε τη συνέχιση της «αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας» δηλ. την πολιτική της άγριας λιτότητας.

Η σημερινή καταστροφική οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικο-πολιτιστική κατάσταση της χώρας με οδυνηρά τραγικές συνέπειες για την εργατική τάξη και το λαό – πέραν των προερχόμενων απ’ τη λειτουργία του ντόπιου καπιταλισμού πολλαπλών προβλημάτων – αναδεικνύει το πρόβλημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική) σε υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της χώρας και θέτει εκ νέου το ζήτημα της απαλλαγής της απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΞΑΡΤΗΣΗ, ειδικότερα την ΕΞΟΔΟ-ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της από ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ και καθιστά το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα-θέση «ΕΞΩ η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» επίκαιρο, θέτοντάς το ταυτόχρονα στο κέντρο της πολιτικής δράσης και ως άμεσο στόχο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού. Κι αυτό τόσο εξαιτίας της παραπέρα οικονομικής υποδούλωσης της χώρας και της έντασης της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης όσο και της φασιστικοποίησης των πολιτικών σχέσεων Ελλάδας-ΕΕ. Ταυτόχρονα χρειάζεται ΕΝΙΑΙΟΣ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ενάντια σε απολύσεις - φτώχια - ανεργία - εξαθλίωση. Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55, σε αντίθεση με τα ψευτο-αριστερά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, θέτει στο κέντρο της πάλης αυτά τα ζητήματα και παλεύει προς αυτή την κατεύθυνση.

Διαβάστε Περισσότερα »