Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» 2012



Η εφημερίδα «Ανασύνταξη» του 2012 (φ.361-381) προστέθηκε στο DVD με την ψηφιοποιημένη έκδοση της εφημερίδας. Τα ψηφιοποιημένα αρχεία είναι διαθέσιμα σε κάθε αγωνιστή, σε κάθε αναγνώστη και μελετητή του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας της περιόδου αυτής.

Παράλληλα αξίζει να σημειωθεί όλα τα φύλλα της «Ανασύνταξης» (1996-2012) είναι διαθέσιμα σε ψηφιακή μορφή σε DVD.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
- ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
- ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ
- ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ»ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-2010
- Ψηφιακές εκδόσεις της Κίνησή μας
- Όλα τα φύλλα της “Επανάστασης” διαθέσιμα σε dvd
- ΒΙΒΛΙΑ-ΜΠΡΟΣΟΥΡΕΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ
Διαβάστε Περισσότερα »

Η Μοίρα και το τέλος των Επιφανών Αθηναίων (ΙΙ)

του Βασίλη Μπουφίδη

Η ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας της κλασικής περιόδου, της Ελλάδας του Παρθενώνα, του χρυσού αιώνα του Περικλέους, των πολλών και μεγάλων φιλοσόφων, των ιστορικών, των γεωγράφων και των αρχιτεκτόνων, η ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας του ανεπανάληπτου πνευματικού πολιτισμού που τα έργα τέχνης αυτής της κλασικής περιόδου αποτελούσαν και αποτελούν πρότυπα και κανόνες όπως βεβαιώνουν ξένοι επιστήμονες και πως για πολλούς ξένους λάτρεις της Ελλάδας οι Έλληνες είναι τα φυσιολογικά παιδιά της πολιτισμένης ανθρωπό­τητας. Αυτή η Ελλάδα των πράξεων του Μεγαλείου ζούσε μαζί και πράξεις αθλιότητας που πήγαζαν απ' την ιδεολογία της ολιγαρχικής και συντηρητικής άρχουσας τάξης, μεγάλου εχθρού της Δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

Πολιτικοί μεγάλου αναστήματος, στρατηγοί, φιλόσοφοι και γίγαντες στη σκέψη Αθηναίοι Δάσκαλοι πέθαναν στις φυλακές και στις εξορίες κυνηγημένοι απ' τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Να λίγα ονόματα επιφανών Αθηναίων που γνώρισαν τον θάνατο στις φυλακές και στις εξορίες.

Ο Μιλτιάδης Στρατηγός και Αρχηγός των δυνάμενων της Αθήνας

Το 490 π.Χ. αντιμετώπισε την περσική πλημμυρίδα στο Μαραθώνα και έσωσε τον πολιτισμό του τότε γνωστού κόσμου και της σημερινής Ευρώπης. Το 470 π.Χ. είκοσι χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα δεν μπόρεσε να διώξει και να νικήσει τους Πέρσες που είχαν καταλάβει την νήσο Πάρο, κατηγορήθηκε απ' τους ολιγαρχικούς, καταδικάστηκε απ' τους ολιγαρχικούς σε μεγάλο χρηματικό πρόστιμο και πέθανε στη φυλακή αδυνατώντας να το πληρώσει.

Ο Θεμιστοκλής Μέγας Πολιτικός και Στρατηγός

Έπεισε τη Σπάρτη στο Πανελλήνιο Συνέδριο της Κορίνθου για ένωση όλων των ελλήνων στον πόλεμο κατά των Περσών,όπως έπεισε και τους Αθηναίους για τη δημιουργία μεγάλης Ναυτικής δύναμης εν όψει του μεγάλου Περσικού κινδύνου που το προφήτευσε και το Μαντείο των Δελφών «τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την πόλη.

Η Νίκη με την Ναυμαχία της Σαλαμίνας, ήταν η Δόξα της Ελλάδας με τον Θεμιστοκλή Αρχηγό και Πρωτεργάτη, ακόμα ο Θεμιστοκλής όντας στην εξουσία απέρριψε τις προτάσεις του Πέρση Βασιλιά για υποταγή της Ελλάδας. Αυτός ο λαμπρός πατριώτης και επιφανής Αθηναίος με τις ενέργειες των πολιτικών αντιπάλων του εξοστρακίστηκε (εξορίστηκε) και βρέθηκε στην αρχή στο Άργος κυνηγημένος από Αθήνα και Σπάρτη, κατόπιν στη Κέρκυρα, στην Ήπειρο και από την Πύδνα της Μακεδονίας στην Αυλή του Πέρση Βασιλιά. Ο Πέρσης βασιλιάς του παραχώρησε την Διοίκηση της Μαγνησίας της Ιωνίας με σκοπό να οδηγηθεί με περσικό στόλο εναντίον της πατρίδας του. Ο Θεμιστοκλής μάλλον αυτοκτόνησε ύστερα από αυτές τις εξελίξεις. Οι Αθηναίοι αργότερα έφεραν τα οστά του στην Αθήνα νια να τον τιμήσουν.

Αναφέραμε δύο μόνον από τους επιφανείς Αθηναίους που πέθαναν στη φυλακή και την εξορία, θύματα της μισαλλόδοξης πολιτικής των συντηρητικών. Στη φυλακή πέθανε ο μεγάλος αρχιτέκτονας Ικτίνος που κατασκεύασε μαζί με τον Φειδία και τον Καλλικράτη τον Παρθενώνα και ο Μεγάλος Θουκυδίδης στην εξορία καταδικασμένος σε θάνατο και όλοι οι άλλοι που αναφέρονται ονομαστικά και χρονολογικά στον πίνακα.

Ο Δημοσθένης Πολιτικός και μεγάλος ρήτορας της κλασσικής Αθήνας, πικραμένος από τη στάση του νωθρού Δήμου και από τον συνασπισμό προσωπικοτήτων φιλιππιζόντων - φιλομακεδόνων που θεωρούσαν το καθεστώς Κράτος - Πόλη ξεπερασμένο - όπως ο Ισοκράτης και ο ρήτορας Αισχύνης -μπόρεσε με τους φιλιππικούς του λόγους να αφυπνίσει και να ενώσει παλιούς εχθρούς - τους Αθηναίους με τους Θηβαίους - για την αντιμετώπιση των επεκτατικών βλέψεων του Φιλίππου. Με την ήττα των Αθηναίων και των συμμάχων τους από τον Φίλιππο στη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ. ο Δημοσθένης αυτοεξορίσθη στη Καλαυρία της Νότιας Ιταλίας και φοβούμενος τη σύλληψη του από όργανα του Μακεδόνα Φιλίππου αυτοκτόνησε με δηλητήριο με κύρια αιτία θανάτου του τον φθόνο και την αχαριστία των Ελλήνων.

Ο τραγικός Αισχύλος πολέμησε στο Μαραθώνα τους Πέρσες όπου σκοτώθηκε ο αδελφός του Κυναίγειρος, αυτοεξορίσθη και πέθανε στη Γέλλα της Σικελίας δυσαρεστημένος από το Αθηναϊκό κοινό. Αιτία θανάτου φέρεται ότι μια χελώνα έπεσε στο κεφάλι του από το στόμα κάποιου αετού και σκοτώθηκε.

Ο Αισχύλος ζωντανός ήταν ένα είδος δημόσιου στόχου εκτεθειμένου σε όλα τα μίση, μπήκανε και στην ιδιωτική του ζωή και τον αμαυρώσανε. Στο τέλος σύρθηκε στον Άρειο Πάγο και εξορίστηκε στη Γέλλα όπου ο τάφος του. Αργότερα τα ερίζοντα συμφέροντα των τάξεων και των Φατριών ύψωσαν χάλκινο Ανδριάντα στον Αισχύλο. Ο Αισχύλος έγινε ιερός. Έτσι καταχωνιάζονται στα σκοτεινά και απόκρυφα μονοπάτια του Πλούτωνα τα μεγέθη του πνεύματος και του ηρωισμού που τα καπηλεύονται ανενδοίαστα όταν πια δεν του ενοχλούν και χαρίζουν τα ονόματα τους στις Λεωφόρους. Είχε την τύχη των προηγούμενων επιφανών Αθηναίων όπως και Μέγας ιστοριογράφος Ηρόδοτος απ! την Αλικαρνασσό της Μικράς Ασίας έζησε όλη του τη ζωή εξόριστος στη Σάμο. Ταξίδευσε σε όλο τον γνωστό τότε κόσμο Ανατολή, Περσία, Αίγυπτο, Λιβύη, Σκυθία, γνώρισε όλες τις ελληνικές πόλεις και άφησε ιστορικό και γεωγραφικό συγγραφικό έργο μεγάλης πληροφόρησης για τον Αρχαίο κόσμο. Το τίμημα της πατρίδας, η εξορία.

Το έτος 406 π.Χ. στις Αργινούσες της Λέσβου έλαβε χώρα μια τρομερή Ναυμαχία ανάμεσα στον Αθηναϊκό και Σπαρτιατικό στόλο, Η νίκη ήταν των Αθηναίων αλλά είχαν πολλές απώλειες και λόγω της μεγάλης θαλασσοταραχής δεν μπόρεσαν να συλλέξουν όλους τους νεκρούς. Οι Αθηναίοι χάρηκαν για τη μεγάλη τους νίκη, αλλά δυσαρεστήθηκαν σφόδρα για την μη περισυλλογή όλων των νεκρών. Σώθηκε μόνον ένα στρατηγός πάνω σε ένα βαρέλι - σωσίβιο και αυτός μαζί με άλλους δέκα τον αριθμό καταδικάστηκαν σε θάνατο από τον Δήμο της Εκκλησίας. Κορύφωμα της σκληρότητας των νόμων της Αθήνας με την Ακρόπολη και τους Παρθενώνες. Η Ελλάδα των πράξεων του μεγαλεία ζούσε μαζί και τις πράξεις βαρβαρότητας και αδικίας.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην επανάσταση του 1821 όπου η δεσπόζουσα μορφή του αγώνα ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε στο σκοτεινό μπουντρούμι του φρουρίου του Ναυπλίου κατηγορούμενος από τους πολιτικούς του αντιπάλους, όπως και ο μεγάλος οπλαρχηγός της Ρούμελης Οδυσσέας Ανδρούτσος κατηγορήθηκε νια προδοσία και συνεργασία με τον εχθρό απ' τους απόλεμους Κυβερνήτες του Νεαρού Ελληνικού Κράτους, ξεχνώντας αυτοί το Χάνι της Γραβιάς, για να γνωρίσει τον χειρότερο θάνατο με σύνθλιψη των γεννητικών του οργάνων και πεταμένος από τον βράχο της Ακρόπολης με συνένοχο τον πρώην υπαρχηγό του Γκούρα.

Και στην Εθνική μας Αντίσταση η μορφή του αγώνα ο Άρης Βελουχιώτης δολοφονήθηκε με το κεφάλι του κρεμασμένο στον φανοστάτη των Τρικάλων,

έργο μυσαρό των συμμοριών της Δεξιάς και των «σοσιαλιστών Δημοκρατών» τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των επιφανών που πέθαναν στις φυλακές και στις εξορίες από τον Μιλτιάδη και τον Θεμιστοκλή μέχρι τον Κολοκοτρώνη. Το έργο των συντηρητικών και ολιγαρχικών που κυβέρνησαν την Ελλάδα από την

Αρχαιότητα μέχρι σήμερα ήταν αρνητικό, μισάνθρωπο, άδικο και εγκληματικό, αρκεί να μνημονευθεί ότι στις πρώτες εκλογές που έγιναν στο Νεοελληνικό Κράτος το 1834, που τα σύνορα του ήταν Παγασητικός και Αμβρακικός Κόλπος ο Αλμυρός και η Πρέβεζα και με πληθυσμό τότε 750.000 κατοίκους, σκοτώθηκαν απ' τις αντιμαχόμενες Ρωσόφιλες και Γαλλοαγγλόφιλες παρατάξεις 800 άνθρωποι δηλαδή σήμερα 8.000 με 10 εκατομμύρια πληθυσμό η Ελλάδα.

Ο σοφός έλεγε: όσο πιο πολύ βλέπεις πίσω τόσο πιο καλά βαδίζεις
μπροστά. Και 'μείς όλοι όλο μπροστά κοιτάζοντας πάντοτε και πίσω και ας
είμαστε το νικημένο δίκαιο...

Έχει δημοσιευτεί τον Αύγουστο του 2009 στις εφημερίδες:

«Ταχυδρόμος» Βόλου
«Νέος Αγών» Καρδίτσας
«Έρευνα» Τρικάλων
«Πρωινός Λόγος» Ιωαννίνων
«Παναιτωλική» Αγρινίου

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Μοίρα και το τέλος των Επιφανών Αθηναίων (Ι)

του Βασίλη Μπουφίδη

ΠΕΘΑΝΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ 500 ΚΑΙ 322 π.Χ.

του Βασίλη Μπουφίδη

Πυθαγόρας : 500 π.Χ., ετών 80 στην εξορία απο πείνα.

Μιλτιάδης : 489 π.Χ. , ετών 65 στην φυλακή.

Αριστοτέλης : 468 π.Χ. , ετών 72 στην εξορία απο πείνα.

Θεμιστοκλής : 461 π.Χ. , ετών 66 στην εξορία.

Αισχύλος : 456 π.Χ. , ετών 69 στην εξορία.

Περικλής : 429 π.Χ. , ετών 66 παραιτήθηκε λόγω κατηγορίας.

Φειδίας : 428 π.Χ. , ετών 66 στην φυλακή.

Αναξαγόρας : 428 π.Χ. , ετών 72 στην εξορία.

Ηρόδοτος : 426 π.Χ. , ετών 59 στην εξορία.

Ικτίνος : 420 π.Χ. , ετών ..... στην εξορία.

Σοφοκλής : 406 π.Χ. , ετών 90 στην εξορία απο πείνα.

Ευριπίδης : 406 π.Χ. , ετών 74 στην εξορία.

Αλκιβιάδης : 404 π.Χ. , ετών 48 στην εξορία.

Σωκράτης : 399 π.Χ. , ετών 71 ήπιε το κώνειο.

Θουκυδίδης : 396 π.Χ. , ετών 64 στην εξορία.

Αριστοφάνης : 385 π.Χ. , ετών 61 στην εξορία απο πείνα.

Πλάτων : 347 π.Χ. , ετών 80 στην εξορία.

Ισοκράτης : 338 π.Χ. , ετών 99 στην εξορία.

Δημοσθένης : 322 π.Χ. , ετών 63 πήρε δηλητήριο.

Αιτία θανάτου ο φθόνος και η αχαριστία των Ελλήνων.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΤΟ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΠΑΣΟΚ ΜΕ ΤΟΝ κ. ΠΑΓΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΧΑΛΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΗΜΕΡΑ…

«Ευτυχώς που είμαστε στην ΕΟΚ και όχι στο περιθώριο της υπανάπτυξης, ευτυχώς δηλαδή που δεν είμαστε πειναλέοι, ξυπόλυτοι, εξευτελισμένοι, αποβλακωμένοι, κατεστραμμένοι, μέσα σε ένα περιβάλλον βρωμερό και τρισάθλιο, αποβλακωμένοι από την κτηνώδη κομμουνιστική δικτατορία, όπως είναι οι υπόλοιποι λαοί των Βαλκανίων».
Θόδωρος Πάγκαλος, μέλος Εκτελεστικού Γραφείου ΠΑΣΟΚ
Αυτά που ισχυρίζεται ο κ. Πάγκαλος είναι όλα σωστά, αλλά πρέπει να αναφέρονται στην Ελλάδα του ΔΝΤ, των μονοπωλίων και των πολυεθνικών εταιριών και όχι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπου υπήρχαν η εξασφαλισμένη κατοικία, η εργασία, η σύνταξη, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η μόρφωση, ο λαϊκός πολιτισμός και το πετρέλαιο 30% φθηνότερο από ότι στις καπιταλιστικές χώρες και μεγάλες άλλες βοήθειες. Μέσα στην ΕΟΚ και την ΕΕ γίναμε πειναλέοι, εξευτελισμένοι, κατεστραμμένοι και αποβλακωμένοι κ. Πάγκαλε. Αυτό ζούμε σήμερα. Ο Πασοκικός αντικομμουνισμός σας όπως τον προβάλλεται σας γελοιοποιεί και σας καθιστά έναν Νάνο της πολιτικής και έξω από τα προβλήματα του ελληνικού λαού. Γι' αυτό σαν κόμμα συρρικνωθήκατε και σβήνετε κάθε μέρα μέχρι μηδενισμού.
Β. Μπουφίδης


Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Νέο blog! Όμιλος Φίλων Προβολής του Έργου των Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ & Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Γενικές σύντομες Θέσεις της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» για ενότητα όλων των κοµµουνιστών σ' ένα επαναστατικό Σταλινικό–Ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-55

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Το ξεσκέπασμα του ρεβιζιονισμού είναι ένα επιτακτικό καθήκον

Πάρθηκε από τη μπροσούρα “Σοσιαλισμός του 21ου Αιώνα – Νέα Θεωρητικοποίηση Παλιών Αντι-Μαρξιστικών Ιδεών” (Έκδοση της ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55, Ιούλιος 2010)

Εσπεράντζα Γκεβάρα

Στη Βενεζουέλα, όπως και σε μερικές άλλες χώρες της Λατινική Αμερικής, βιώνουμε μία αστικοδημοκρατική διαδικασία, με πατριωτικές κυβερνήσεις, που αυτοαποκαλούνται «αντι-ιμπεριαλιστικές», ιδιότητα που εκφράζεται αποκλειστικά μέσω του αντι-αμερικανισμού τους. Οι κομμουνιστές γνωρίζουμε ότι αυτές οι αστικοδημοκρατικές διαδικασίες δε ξεφεύγουν από τις μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αλλά αντιλαμβανόμαστε, επίσης, ότι ιστορικά αυτές οι διαδικασίες μας επιτρέπουν να προσχωρήσουμε μέχρι ένα σημείο, να προετοιμάσουμε, να συγκεντρώσουμε και να οργανώσουμε τις δυνάμεις για τους μεγαλύτερους αγώνες, να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες συνθήκες που θα μας επιτρέψουν να οργανώσουμε την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, να βαδίσουμε προς την πραγματική κοινωνική επανάσταση, την προλεταριακή επανάσταση.

Αυτές οι αστικοδημοκρατικές διαδικασίες ερμηνεύονται από τους οπορτουνιστές, τους ρεβιζιονιστές και τους εκπρόσωπους της γραφειοκρατίας της κυβέρνησης, ως «η Μετάβαση στο Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα», ως σύνθεση των πιο σημαντικών επαναστάσεων που πραγματοποιήθηκαν παγκοσμίως, ως μια «σύγχρονη έκφραση» του δρόμου προς το «νέο σοσιαλισμό» που ανταποκρίνεται στη σημερινή ιστορική συγκυρία. Πρόκειται για θέσεις που υπερασπίζουν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέσω του «ειρηνικού δρόμου», χωρίς συγκρούσεις μεταξύ των τάξεων, χωρίς να θίγουν τις βάσεις του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος, την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, και έτσι ισχυρίζονται ότι οικοδομούν νέες σχέσεις παραγωγής που προχωρούν «σιγά-σιγά», με ένα τρόπο «σταδιακό», πέρα από τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις, ή από ότι έχει «ηγεμονικό» χαρακτήρα μέσα στις καπιταλιστικές σχέσεις, δημιουργώντας, δηλαδή, ένα είδος ανταγωνισμού ενός «μοντέλου κοινωνικής παραγωγής», όπως το ορίζουν, και το αστικό πρότυπο, ή ακόμα, να δημιουργήσουν μια υβριδική οικονομία, προσπαθώντας να επιδείξουν με αυτό τον τρόπο το «δημοκρατικό» χαρακτήρα του Κράτους, στο οποίο θα συνυπάρχουν η εκμετάλλευση από την πλευρά της αστικής τάξης και η αυτοδιαχείριση των εργατών, περιμένοντας με αυτό τον τρόπο να εξευμενίσουν την καλή θέληση και το έλεος της φιλο-ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, ενάντια στην εκμετάλλευση στην οποία επιβάλλει καθημερινά την εργατική τάξη.

Έτσι, οι οπορτουνιστές και οι ρεβιζιονιστές δεν αναγνωρίζουν την πάλη των τάξεων, αρνούνται ότι το ιστορικό υποκείμενο της επανάστασης είναι το προλεταριάτο, για να τοποθετήσουν στη θέση του τα λεγόμενα κοινωνικά κινήματα, τα οποία κατ’ αυτούς αντιπροσωπεύουν την λαϊκή δύναμη, και έτσι αποκηρύσσουν την οργάνωση της εργατικής τάξης, απορρίπτουν και αρνούνται να παραδεχτούν τον σημαντικό ρόλο των συνδικάτων και ακόμα περισσότερο, το ρόλο της ανώτερης οργάνωσης της εργατικής τάξης, το κόμμα των πρωτοπόρων εργατών. Η εργατική τάξη γι’ αυτούς υπάρχει μέσα στον πολιτικό τους λόγο προς τις μάζες για να δώσουν ένα στίγμα ριζοσπαστικής αριστεράς στο ρεβιζιονισμό τους, γιατί έτσι θα τους υπηρετεί η εργατική τάξη. Στις ομιλίες τους δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στον ισχυρισμό ότι οι βίαιες επαναστάσεις έχουν περάσει στην ιστορία και ότι έχουν δώσει τη θέση τους στις ειρηνικές επαναστάσεις που εγγυώνται ειρήνη μεταξύ των πολιτών και επιτυγχάνουν την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου, κάνοντας την αστική τάξη να συμμορφωθεί με ορισμένους νόμους, δίνοντας ορισμένα προνόμια στην εργατική τάξη ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής της, αλλά χωρίς συγκρούσεις.

Οι εκπρόσωποι των θέσεων που περιγράψαμε παραπάνω αποτελούν μέρος της κρατικής γραφειοκρατίας, θεωρούν ότι οι εκλογικοί αγώνες αρκούν για να νικήσουν την αντίδραση, αλλά μια τέτοια αφέλεια, που είναι χαρακτηριστική των μικροαστών και του οπορτουνισμού, φανερώνεται στην ταλαντευόμενη στάση τους κατά τις δύσκολες συγκυρίες και στις εκλογικές αποτυχίες κατά την εξέλιξη του αγώνα, ενώ άλλοι που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές, αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από ρεβιζιονιστικά απολιθώματα που έχουν καταληφθεί από παρεκκλίσεις και τεμπελιά που έχουν γεννηθεί από τις διευκολύνσεις που έχουν κατακτηθεί μέσα στη διαδρομή της ιστορίας, συνηθισμένοι να φυτοζωούν, έχουν επίσης βρει χώρο σε μέσα αυτή την αντίληψη της «συμμαχίας με την αστική τάξη για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και πορεία, χωρίς εμπόδια ή συγκρούσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, προς το σοσιαλισμό.»

Αυτές οι θέσεις στερούνται αντικειμενικότητας, είναι αντιεπιστημονικές, στερούνται της διαλεχτικής και υλιστικής αντίληψης της ιστορικής πραγματικότητας, δεν είναι καινούριες, δε γεννήθηκαν σήμερα υπό το φως αυτού του προτσές. Οι θεωρίες που διακηρύσσουν αυτά τα ρεύματα έχουν εμφανιστεί αιώνες πριν, από τους ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες (κυρίως τον Μπέρνσταϊν) και τους ρεβιζιονιστές της Δεύτερης Διεθνούς και ύστερα από άλλα ρεύματα επιζήμια για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Προβάλλουν προς τα έξω τον παράλογο ισχυρισμό ότι δημιουργούν μία νέα θεωρία για το σοσιαλισμό, αλλά οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι τέτοιες θεωρίες μπορούν να προέλθουν μόνο από οπορτουνιστικές, μικροαστικές τάσεις. Αυτές οι θέσεις αναλύθηκαν πολύ σωστά από θεωρητική σκοπιά και αποδομήθηκαν στην πράξη από το σύντροφο Λένιν, καταγγέλλοντας στο προλεταριάτο την αποπροσανατολιστική και παρεκκλίνουσα θεώρηση τους για την ιστορική εξέλιξη της κοινωνίας και τα αποτελέσματα της.

Μπροστά σε αυτές τις ρεβιζιονιστικές, ρεφορμιστικές και μικροαστικές ιδέες οι οποίες κρύβουν το φόβο ότι η εργατική τάξη θα οργανωθεί σε ένα ισχυρό όργανο για να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση, οι μαρξιστές-λενινιστές πρέπει να είναι ανένδοτοι στην πάλη τους ενάντια σε αυτές τις τάσεις που η μόνη τους υπηρεσία είναι να προκαλούν σύγχυση, να αποδυναμώνουν και να καθυστερούν την πάλη του προλεταριάτου. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, σήμερα στη Βενεζουέλα, όπου διεξάγεται μια πολιτική και ιδεολογική πάλη και το Κόμμα μας προχωρά ακλόνητα στον προσανατολισμό και την κατεύθυνση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, της νεολαίας, των φοιτητών, των γυναικών, για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, με πλήρη επίγνωση ότι στο πλαίσιο αυτής της πατριωτικής κυβέρνησης, μπορούμε να προχωρήσουμε ως ένα συγκεκριμένο σημείο στο οποίο αναφερθήκαμε στην αρχή, ως την κατάκτηση ορισμένων διεκδικήσεων, αλλά είναι ξεκάθαρο για εμάς ότι αυτό δεν είναι αρκετό, και για αυτό εργαζόμαστε αταλάντευτα σύμφωνα με τις αρχές μας, με μία καθαρή πολιτική γραμμή, με σωστή τακτική για την πραγματοποίηση του στρατηγικού μας στόχου, την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Το προλεταριάτο της Βενεζουέλας πρέπει να βάλει τη μειοψηφία κάτω από την πλειοψηφία, να επιβάλει τη θέληση του, τη θέληση της πλειοψηφίας που δεν είναι άλλη από την οικοδόμηση μιας δίκαιης κοινωνίας, μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και αυτή καταχτιέται αφαιρώντας τα προνόμια από τη μειοψηφία (καταργώντας την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής), ξεπερνώντας την αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοποίησης του πλούτου που παράγεται από την εργατική δύναμη.

Προχωράμε χωρίς δισταγμό, εκμεταλλευόμενοι στο μέγιστο τις συνθήκες της αστικής δημοκρατίας, για να ανυψώσουμε το επίπεδο της οργάνωσης, της εκπαίδευσης και της μαχητικότητας του προλεταριάτου.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Acero Revolucionario», κεντρικό όργανο του Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας, φύλλο 5, Μάης 2010

Διαβάστε Περισσότερα »

Υπεράσπιση του Στάλιν, ξυλοκόπημα ανάπηρου του ΔΣΕ

Εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 135 1-15 Ιούνη 2002

Μαρτυρίες απ' τα γεγονότα της Τασκένδης

Η Συντακτική Επιτροπή απευθύνθηκε σε συντρόφους παλιούς κομμουνιστές που έζησαν τα γεγονότα της Τασκένδης να γράψουν τις μαρτυρίες τους και να τις στείλουν προς δημοσίευση στην Εφημερίδα. Απ' τους πρώτους στην έκκληση ανταποκρίθηκε ο σύντροφος Δημήτρης ΠΑΝΟΣ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΗ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΣΚΕΝΔΗ (1955-1956)

Υπεράσπιση του Στάλιν, ξυλοκόπημα ανάπηρου του ΔΣΕ

Αν οι ανάξιοι, κατάπτυστοι διάδοχοι του Στάλιν, με προεξάρχοντα τον πολιτικό αγύρτη Χρουστσόφ, τροτσκιστή, νεοφασίστα δυναμιτιστή της ΕΣΣΔ, που πρόδωσαν το Μπολσεβίκικο κόμμα και τη Σοβιετική Πατρίδα τους, εφάρμοζαν πιστά και απαρέγκλιτα την πολιτική του Στάλιν, όπως ο ίδιος ο Στάλιν εφάρμοσε πιστά επαναστατικά, με εξαιρετική υπερθαυμαστή επιτυχία την πολιτική του αθάνατου προλεταριακού στρατηλάτη Λένιν, τώρα η ΕΣΣΔ θα είχε φθάσει στα πρόθυρα του κομμουνισμού, με τη ραγδαία ανάπτυξη που σημείωνε τότε.

Και έτσι βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο σοσιαλισμός ανατράπηκε από την εσωτερική αντεπανάσταση και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό γιατί καταργήθηκε από το 20ο προδοτικό αντιλενινιστικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ με σφαγέα τον Χρουστσόφ και τον αντεπαναστατικό εσμό του η δικτατορία του προλεταριάτου, της εργατικής τάξης και των Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Και επειδή δεν έπαιξαν το ρόλο τους μετά τον Στάλιν οι Μπολσεβίκοι καταξιωμένοι ηγέτες Μολότοφ και Βοροσίλοφ, συνεργάτες του Λένιν και του Στάλιν.

Ορίστε μια άθλια και βρώμικη χαρακτηριστική περίπτωση της αντεπαναστατικής αντικομμουνιστικής χρουστσοφοκρατίας. Ήταν άνοιξη του 1956 μετά το προδοτικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Σε μια αίθουσα του Πανεπιστημίου της Μέσης Ασίας ονόματι Λένιν της Τασκένδης έγινε μια διάλεξη με θέμα τις αποφάσεις του αντί — μπολσεβίκικου 20ου Συνεδρίου και τη «μυστική εισήγηση» του Χρουστσόφ κατά του Στάλιν, που την άλλη μέρα δημοσιεύτηκε στον αμερικάνικο Τύπο προς απροσδόκητη αφάνταστη χαρά του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα του αμερικάνικου, της παγκόσμιας μπουρζουαζίας, που τους έδωσε στα χέρια ένα αξιοπόλεμο τρομερό όπλο να συντρίψουν την ΕΣΣΔ όπερ και εγένετο το 1991.

Η διάλεξη έγινε από τον ένστολο σοβιετικό συνταγματάρχη του Σοβιετικού Στρατού Πετρόφ. Σε αυτή συμμετείχαν όλοι οι Έλληνες φοιτητές, κομμουνιστές απ' όλες τις Σχολές του Πανεπιστημίου.

Ελόγου μου ήμουν τότε τριτοετής φοιτητής της Φιλολογικής Σχολής του προαναφερόμενου Πανεπιστημίου. Μετά την «άκρα του τάφου σιωπή» από το σοκ, που νιώσαμε εμείς οι Έλληνες κομμουνιστές, πολιτικοί πρόσφυγες, φοιτητές, συγκλονισμένος ζήτησα το λόγο. «Ο Στάλιν, είπα, ήταν μεγάλος αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ και του Σοβιετικού κράτους. Και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την άδικη κριτική, που του γίνεται. Γιατί δεν του κάνατε κριτική, όταν ζούσε; Και τώρα ενεργείτε σύμφωνα με το αρχαιοελληνικό ρητό: «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Πελεκάτε τον πεθαμένο Στάλιν, που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Και με οργισμένο ύφος του είπα επί λέξη: «Όλα, ό,τι μας είπατε για τον Στάλιν, τα μαγειρέψατε!». (σοστριάπαλι, στα ρώσικα). Μονομιάς πετάχθηκε όρθιος σαν ελατήριο και προσπάθησε μάταια να με αντικρούσει. Πρόσθεσε μόνο την περίπτωση της Κρούπσκαγια που ήταν σύζυγος του Λένιν, που της συμπεριφέρθηκε «απότομα» ο Στάλιν σαν υπεύθυνος από το ΠΓ της ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος για τη διαφύλαξη της υγείας του Λένιν. Μάλιστα δεν κρατήθηκε και είπε ότι ο Στάλιν ήταν «εγκληματίας».

Γρήγορα η ομάδα της αντικομματικής φράξιας ενάντια στην επαναστατική ηγεσία του ηρωικού ΚΚΕ με αρχηγό το Νίκο Ζαχαριάδη, που είχε διαμορφωθεί στο Πανεπιστήμιο με επικεφαλής τον Λασάνη, που καθοδηγούνταν από τη χρουστσοφική αντεπανάσταση, έβγαλε εφημερίδα τοίχου. Σ' αυτή υπήρχε καρικατούρα και σατιρικό στιχούργημα εναντίον μου από το λούστρο του Χρουστσόφ Μ.Γ, επειδή τόλμησα να πω τη γνώμη μου με παρρησία ενάντια στον όλεθρο, που ετοιμάζονταν από την αντεπανάσταση.

Ήδη, όμως, από το Σεπτέμβρη του 1955 η συντριπτική μπολσεβίκικη πλειοψηφία των κομμουνιστών της Τασκένδης, πρώτη στην ΕΣΣΔ και σε όλο τον κόσμο υπερασπίστηκε γενναία και αποφασιστικά την επαναστατική πολιτική των Λένιν-Στάλιν και του καταξιωμένου επαναστάτη αρχηγού του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, που είχε εκλεγεί παμψηφεί από το 7° Συνέδριο του ΚΚΕ το 1945 Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ. Σε μια σύγκρουση τό Σεπτέμβρη του 1955 με τους Έλληνες αντεπαναστάτες, οπαδούς του Χρουστσόφ στην Τασκένδη με συνέλαβαν σοβιετικοί στρατιώτες με προτεταμένα τα όπλα. Και ένας στρατιώτης με έβρισε χυδαία: «Τι... τη μάνα σου, είσαι ενάντια στη Σοβιετική Ένωση;». Ενώ αυτός ήταν ενάντια στην ΕΣΣΔ, αφού υποστήριζε την αντεπαναστατική πολιτική του Χρουστσόφ, που ετοίμασε τη σφαγή της ΕΣΣΔ από τους Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν το 1991.

Την ίδια στιγμή όρμησε ένας παλουκοφόρος Έλληνας, φανατικός οπαδός του Χρουστσόφ και μπροστά στους στρατιώτες μου κατάφερε ένα ισχυρό χτύπημα με παλούκι στο κεφάλι. Ένα μεγάλο κομμάτι από το παλούκι έπεσε πίσω μου, με αυτό που έμεινε στα χέρια του συνέχισε να μου καταφέρει δυνατά χτυπήματα στις πλάτες, στο κορμί, στη σπονδυλική στήλη, στο δεξί χέρι και ιδιαίτερα στο αριστερό τραυματισμένο ανάπηρο χέρι μου από μυδραλιοβολισμό κυβερνητικού αεροπλάνου στην Ήπειρο το 1948. Κατόπι πρήστηκε και κιτρίνισε όλο αυτό το χέρι. Περίμενα να πεθάνω από τα χτυπήματα του. Επιτέλους, επενέβηκαν οι σοβιετικοί στρατιώτες και σώθηκα.

Στη συνέχεια με άλλους πρώην αντάρτες του ΔΣΕ, που επίσης είχαν συλληφθεί, βρεθήκαμε κλεισμένοι στη Γενική Διεύθυνση της Μιλίτσια (Πολιτοφυλακής) της Τασκένδης.

Μας κράτησαν νηστικούς στους διαδρόμους όλη την ημέρα και τη νύχτα. Εγώ ξαπλωμένος στο δάπεδο του διαδρόμου με μαξιλάρι τα τριμμένα καλοκαιρινά μου καραβοπανένια παπούτσια. Ένιωθα τρομερούς πόνους.

Την άλλη μέρα κατά το μεσημέρι επέτρεψαν σε δυο από τους συντρόφους μας με συνοδεία μιλιτσιονέρων να αγοράσουν ψωμί με λίγα λεφτά, που μάζεψαν από μας. Και οι σοβιετικοί πολίτες που για πρώτη φορά έβλεπαν να συνοδεύουν οι μιλιτσιονέροι πρώην Έλληνες αντάρτες του ΔΣΕ, έλεγαν γεμάτοι απορία: «Τι συνέβηκε με χους Έλληνες παρτιζάνους;».

Τέλος, αφού πήραν ανακρίσεις, μας άφησαν ελεύθερους.

Δεν μου παρασχέθηκε καμιά ιατρική βοήθεια από τους τρομερούς μωλωπισμούς και ιδιαίτερα για το ανάπηρο χέρι μου. Ήταν μια πρώτη εμπέδωση της ... δημοκρατίας του Χρουστσόφ με τα αντεπαναστατικά παλούκια.

Πρώτοι τα σήκωσαν οι φραξιονιστές-αντεπαναστάτες, καθοδηγούμενοι και εξωθούμενοι από τα σοβιετικά στελέχη της χρουστσοφικής αντεπανάστασης. Και τα παλούκια, βέβαια, έχουν δυο άκρες, οπότε οι επαναστάτες κομμουνιστές, που δίκαια υποστήριζαν την ΚΕ του ΚΚΕ με αρχηγό το Νίκο Ζαχαριάδη, τα πιάσαν από την άλλη άκρη, όταν οι φραξιονιστές πρωτοεπιτέθηκαν, 500 περίπου άτομα, να λυντσάρουν τους συντρόφους του Κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ στην 7η Πολιτεία με επικεφαλής τον Δ. Βλαντά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και τους απάντησαν. Ήταν πρωτάκουστο γεγονός στην ιστορία του ΚΚΕ, ώστε «κομμουνιστές» να βαράν την ΚΕ του Κόμματος. Γι' αυτό και άναψαν ολονών μας τα αίματα.

Ορίστε, πως περιγράφει την επίθεση ο αείμνηστος Χρήστος Καινούργιος-Βρασίδας, ταγματάρχης του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, που ήταν παρών εκεί στο τελευταίο ανέκδοτο βιβλίο του: «Γνώριμοι απόηχοι από τη μακρινή Τασκέντη», Μάης 1992: «Μόλις σουρούπωσε, κάπου 500 από τους φανατικούς φραξιονιστές ξεχύθηκαν προς τα Γραφεία (εννοεί της ΚΟΤ), φωνάζοντας: «Θάνατος στον Βλαντά!». Άρχισαν τον πετροπόλεμο. Στην αυλή τραυματίστηκαν 4 από τη φρουρά μας... Η μάχη κράτησε μια ώρα και 40 λεπτά. Σ' αυτό το χρονικό διάστημα δεν έφτασε αστυνομική δύναμη... Εκεί συγκεντρώθηκαν κάπου 4 χιλιάδες (πρόκειται για εμάς χους κομμουνιστές που φτάσαμε εκεί, όταν μάθαμε ότι χτυπούν το Κλιμάκιο της ΚΕ του Κόμματος μας στις 20 Αυγούστου του 1955) κοπάνησαν και κυνήγησαν χους 500 φραξιονιστές...» (σελ. 170).

Τυχαία πλάι μου τότε, το Σεπτέμβρη του 1955 μέσα στην αυλή των Γραφείων της ΚΟΤ ξεφύτρωσε ο Σαάκοφ, υπεύθυνος για τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, μια καταχθόνια αντεπαναστατική προσωπικότητα. Κείνη τη στιγμή μίλησε ο Βλαντάς. Και με ρώτησε τι λέει, γιατί δεν ήξερε γρυ ελληνικά. Του είπα τα πρώτα λόγια: «Μας επιτέθηκε μια σάικα (έτσι την πρόφερε ο Βλαντάς, στα ρώσικα τη συμμορία) να μας εξοντώσει».

Και έτυχε αργότερα καταχτυπημένο το Σεπτέμβρη του 1955 να με πάνε στα Γραφεία της Ι3ης Πολιτείας. Επειδή ήταν σκοτάδι στην 7" Πολιτεία, δεν με γνώρισε ο Σαάκοφ, που του είχα κάνει τη μετάφραση. Και του είπα ότι με χτύπησαν πάρα πολύ. Και είπε χαιρέκακα με φωνή γεμάτη μίσος: «Πράβιλνο τεμπέ ζντέλαλι!», έκαναν σωστά που σε χτύπησαν.

Οι 500 φραξιονιστές-οπορτουνιστές της Τασκένδης ήταν μια μικρή αντεπαναστατική δύναμη κρούσης με πρωτόγονα μέσα, που τρόπον τινά σαν να αποτέλεσε σε μικρογραφία, το πρόπλασμα της αντεπαναστατικής μαφιόζικης δύναμης κρούσης το 1991 του Γκορμπατσόφ και του Γιέλτσιν να διαλύσουν την ΕΣΣΔ και τις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ευρώπη με τη μόνη διαφορά ότι οι φραξιονιστές της ΚΟΤ καθοδηγούνταν και υποστηρίζονταν από τη χρουστσοφική αντεπανάσταση, ενώ η γκορμπατσοφικογιελτσινική νεοφασιστική συμμορία από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Και η πρώτη και η δεύτερη ήταν η αντεπαναστατική βία μιας μηδαμινής μειοψηφίας ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία των επαναστατών-κομμμουνιστών με επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη Νίκο Ζαχαριάδη, δεσμώτη 3 φασισμών. του Μεταξά, του Χίτλερ και αργότερα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ. Επίσης ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία του Σοβιετικού λαού, που στις 17 του Μάρτη του 1991 είχε ψηφίσει με μεγάλο ποσοστό 76% υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ σαν σοσιαλιστική χώρα ενάντια στην καπιταλιστική παλινόρθωση.

Και για να μη συμβαίνει ποτέ αυτό: «Η νικήτρια μερίδα, κατά τον Ένγκελς, είναι κατά ανάγκη υποχρεωμένη να διατηρήσει την κυριαρχία της με τον τρόμο, που εμπνέουν τα όπλα της στους αντιδραστικούς. Θα κρατούσε ποτέ η Κομμούνα του Παρισιού, έστω και μια μέρα, αν δεν είχε χρησιμοποιήσει ενάντια στην αστική τάξη, το κύρος ενός οπλισμένου λαού; Δε θα είχαμε, αντίθετα, το δικαίωμα να την κατακρίνουμε, γιατί το χρησιμοποίησε σε πολύ μικρό βαθμό;» (Β.Ι. Λένιν: «η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι» (1918), σελ. 14, «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ», 1983).

Και μείς τώρα οι επαναστάτες κομμουνιστές έχουμε το δικαίωμα, με απέραντη λύπη και πόνο, να στηλιτεύσουμε, όχι απλώς να κατακρίνουμε, χους επαναστάτες της ΕΣΣΔ που δεν χρησιμοποίησαν το κύρος του οπλισμένου σοβιετικού λαού ενάντια σε μια χούφτα αντεπαναστάτες, που έσφαξαν την ΕΣΣΔ και τις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ευρώπη στα 1989-1991. Και απολύτως δικαιολογημένα, αφού τα 76% του Σοβιετικού λαού το Μάρτη του 1991 ψήφισε υπέρ της ΕΣΣΔ.

Δημήτρης ΠΑΝΟΣ

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Μετανάστες στα κρατητήρια της συνοριοφυλακής Ορμύλιας

Στα κρατητήρια της Συνοριοφυλακής Ορμύλιας Χαλκιδικής (στον οικισμό Βατοπεδίου) κρατούνται εδώ και αρκετούς μήνες 38 μετανάστες που μπήκαν λαθραία στη χωρά μας. Προέρχονται από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Ιράν το Ιράκ τη Συρία, την Αίγυπτο και τις Νήσους Κομόρες.

Είναι όλοι νέοι στην ηλικία. Εκτιμώ ότι δεν περνά κανένας τα 30 χρόνια, ενώ οι μικρότεροι φαίνονται για 17 – 18 χρονών.

Εγκατέλειψαν τις χώρες τους εξαιτίας της πείνας και εξαθλίωσης, των επεμβάσεων, των πολεμικών συγκρούσεων και των τυρανικών καθεστώτων και αναζήτησαν έναν τόπο ασφαλέστερο και ένα κομμάτι ψωμί.

Μπήκαν στη χώρα μας είτε με προορισμό να πάνε στις πιο αναπτυγμένες, ευημερούσες και «πολιτισμένες» χώρες της Δυτικής Ευρώπης, είτε να μείνουν στην Ελλάδα που άκουσαν ότι σε αυτή γεννήθηκε και κυριαρχεί η δημοκρατία, η ελευθερία, και η δικαιοσύνη και διατηρείται η παράδοση από τη λατρεία του Ξένιου Δία.

Για ένα μόνο πράγμα στάθηκαν τυχεροί. Κατάφεραν να περάσουν το Αιγαίο, ενώ αρκετοί άλλοι συμπατριώτες τους πνίγηκαν. Κατά τα άλλα ακούστε: Κρατούνται επί μήνες στα υπόγεια κρατητήρια με τσιμεντένια κρεβάτια, ανά δυο σε κάθε κρεβάτι, με στρώματα που μουχλιάζουν από την υγρασία. Δεν ξέρουν τι θα πει αύλειος χώρος και καταλαβαίνουν πότε είναι μέρα και πότε νύχτα από τα μικρά παραθυράκια στο δυτικό τοίχο του κρατητηρίου, που είναι κοντά στην οροφή και δεν μπορούν να βλέπουν τον έξω κόσμο. Τους τροφοδοτούν αποκλειστικά με ξηρά τροφή και ποτέ μαγειρεμένο φαγητό. Όπως πιάστηκαν τους καλοκαιρινούς μήνες με τα κοντομάνικα, έτσι τους βρήκε ο χειμώνας και με τα ίδια εσώρουχα που φορούσαν τότε, με ελάχιστες κουβέρτες και με ανεπαρκές πετρέλαιο για τη θέρμανση τους. Η επικοινωνία τους με τον έξω κόσμο μηδενική. Ούτε επισκεπτήριο, ούτε κάποιο έντυπο στη γλώσσα τους, ούτε κάποιο παιχνίδι, μια τράπουλα, ένα τάβλι, ένα σκάκι για να «σκοτώνουν» την ώρα τους. Χειρότερα από ποντίκια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι παίρνουν ψυχοφάρμακα και ότι ως τώρα έγιναν 14 απόπειρες αυτοκτονίας. Είναι βέβαιο ότι αν παραταθεί η τέτοια κράτησή τους θα έχουν οδυνηρές επιπτώσεις στην υγεία τους.

Πολλοί κάτοικοι της Ορμύλιας μόλις έμαθαν για τις συνθήκες κράτησης και την κατάντια των κρατουμένων, έσπευσαν να βοηθήσουν. Πρόσφεραν κουβέρτες, είδη ρουχισμού, είδη καθαριότητας, φάρμακα, τσιγάρα, πετρέλαιο θέρμανσης και οι γιατροί της Ορμύλιας τους επισκέφτηκαν εθελοντικά και τους εξέτασαν. Τελευταία εν όψη των εορτών παρασκεύασαν επανειλημμένα και τους πρόσφεραν φαγητά. Όμως η κατάσταση δεν εξανθρωπίζεται με την βοήθεια των κατοίκων. Πρέπει να συγκινηθούν οι αρμόδιοι πολιτικοί παράγοντες. Αυτοί όμως δεν φαίνεται να συγκινούνται. Καλομαθημένα παιδιά ευκατάστατων αστικών οικογενειών, όπως είναι, δεν τους έτυχε ποτέ να στερηθούν την ελευθερία τους, δεν τους έτυχε να περάσουν από κρατητήρια, φυλακές και στρατόπεδα ούτε σαν επισκέπτες. Πόσο άραγε διαφέρουν από τους αρχαίους Ρωμαίους που θεωρούσαν τους δούλους απλά αντικείμενα, res, όπως τους έλεγαν ή πιο ανθρωπινότερα, ομιλούντα εργαλεία;

Δεν είναι όμως μόνο η ηθική και η ανθρωπιά που λείπει από τους αρμόδιους πολιτικούς. Αυτό εξάλλου το ζούμε και εμείς οι αυτόχθονες. Τους λείπει τελείως ακόμα, και ο σεβασμός στους νόμους που οι ίδιοι ψηφίζουν. Κουρελόχαρτο έχουν κάνει το Σύνταγμα, το βασικό νόμο του κράτους που λέει: «Όλοι όσοι βρίσκονται στη ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων….» (αρ. 5 παρ.2) και στη συνέχεα «όποιος συλλαμβάνεται για αυτόφωρο έγκλημα ή με ένταλμα προσάγεται στον αρμόδιο ανακριτή το αργότερο μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες από την σύλληψή του, αν όμως η σύλληψη έγινε έξω από την έδρα του ανακριτή, η προσαγωγή γίνεται μέσα στον απολύτως αναγκαίο χρόνο για την μεταγωγή του. Ο ανακριτής οφείλει, μέσα σε τρεις ημέρες από την προσαγωγή είτε να απολύσει τον συλληφθέντα είτε να εκδώσει ένταλμα φυλάκισης….» (αρ.6 παρ. 2) και στη συνέχεια «Όταν περάσει άπρακτη καθεμία από τις δυο αυτές προθεσμίες κάθε δεσμοφύλακας ή άλλος, είτε πολιτικός υπάλληλος είτε στρατιωτικός, στον οποίο έχει ανατεθεί η κράτηση εκείνου που έχει συλληφθεί, οφείλει να τον απολύσει αμέσως. Οι παραβάτες τιμωρούνται για παράνομη κατακράτηση….» (αρ. 6 παρ.3).

Σύμφωνα με αυτές τις διατάξεις του Συντάγματος έπρεπε, μόλις πιάστηκαν αυτοί που μπήκαν λαθραία στη χώρα μας, να οδηγηθούν αμέσως, εντός εικοσιτεσσάρων ωρών στον ανακριτή του τόπου της σύλληψης, οποίος ανακριτής μέσα σε τρεις μέρες από την προσαγωγή οφείλει είτε να απολύσει τον συλληφθέντα είτε να εκδώσει ένταλμα φυλάκισης. Όμως δεν έγινε έτσι. Επειδή τα στρατόπεδα που κατασκεύασαν για τους μετανάστες είναι γεμάτα, όπως και οι φυλακές, τους μοίρασαν στα μπουντρούμια της αστυνομίας και της συνοριοφυλακής, όπου αντί για εικοσιτέσσερις ώρες, ζουν επί μήνες κάτω από απάνθρωπες, και εξοντωτικές συνθήκες.

Βεβαίως ευθύνες έχουν και οι αστυνομικοί που τους μετέτρεψαν σε δεσμοφύλακες και σωφρονιστικούς υπαλλήλους και πρέπει να αντιδράσουν μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων τους, ακόμα και να αρνηθούν αυτόν το ρόλο που τους ανέθεσαν. Οι όποιες διαταγές, εγκύκλιοι, υπουργικές αποφάσεις και νόμοι είναι ανίσχυροι εφόσον έρχονται σε αντίθεση με τις διατάξεις του Συντάγματος.

Ιδιαίτερα σοβαρές ευθύνες έχουν οι εισαγγελικές και δικαστικές αρχές που «κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και τους νόμους και σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεούνται να συμμορφώνονται με διατάξεις που έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος» (αρ.87 παρ.2).

Κορυφαία ευθύνη έχει η Κυβέρνηση. Μα αυτή μόνος αρμόδιος να την συνετίσει είναι ο Λαός και θα το πράξει, πιστεύω σύντομα.

Βεβαίως με τις σκέψεις μου αυτές δε συμφωνούν όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να διώξουμε τους ξένους για να ξαναβρούν δουλειά οι δικοί μας άνεργοι. Σε αυτούς θέλω να πω μόνο δυο πράγματα: Πρώτο, οι ξένοι μετανάστες καταφθάνουν στον τόπο μας μέσα από χίλιους κινδύνους, κυνηγημένοι από την πείνα, τις επεμβάσεις, τις πολεμικές συγκρούσεις και τα τυρανικά καθεστώτα. Ας στρέψουν λοιπόν το μένος τους ενάντια σε αυτές τις αιτίες που διώχνουν τους ανθρώπους από τον τόπο τους. Αλλιώς δεν πρόκυπτε να τους σταματήσει ούτε ο φράκτης στον Έβρο, ούτε οι πνιγμοί στο Αιγαίο, ούτε τα κυνηγητά μας. Δεύτερο, αν εμείς διώξουμε τους μετανάστες από τον τόπο μας και κάνουν το ίδιο και οι άλλες χώρες, τότε θα έρθουν εδώ από την Γερμανία, την Αυστραλία, τον Καναδά και άλλες χώρες Έλληνες μετανάστες που ζουν εκεί πολλαπλάσιοι από όσους θα διώξουμε. Η ρατσιστική και φασιστική πολιτική επομένως, δεν λύνει, αλλά περιπλέκει και οξύνει τα προβλήματα.

Οι κάτοικοι της Ορμύλιας, όπως και όλοι οι Έλληνες, έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανθρωπιά. Συμπονούν τους κατατρεγμένους αυτούς ανθρώπους και κάνουν ό,τι μπορούν για να απαλύνουν τα βάσανά τους. Θα ανεβάσουν ακόμα ψηλότερα την αλληλεγγύη τους. Όμως δεν πρέπει να αρκούνται μόνον στην προσφορά των αναγκαίων ειδών. Πρέπει να καταδικάσουν το απάνθρωπο και εξοντωτικό καθεστώς κράτησης και να ασκήσουν πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση, προς όλους τους αρμόδιους με όλα τα μέσα για να τους αναγκάσουν να πάψουν να καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να δώσουν την πρέπουσα λύση. Να τους αφήσουν ελεύθερους και να τους διευκολύνουν να πάνε σε όποια χώρα επιθυμούν.

Ορμύλια 27/12/2012

Χριστόφορος Στεφανίδης

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Ο «ελκυστικός» «σοσιαλισμός» των ρεβιζιονιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ


«Οι ιδέες του σοσιαλισμού πήραν μια καινούργια πνοή, μεγάλωσε η ελκυστικότητά τους με το 27ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Χ. Φλωράκης, ομιλία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 24/4/1986, «ΚΟΜΕΠ», τ.5, 1986, σελ. 10)
«Η περεστρόϊκα σαν σύλληψη και σαν ιδέα πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στο διεθνές κίνημα. Βέβαια στην πορεία παρουσιάστηκαν ορισμένες δυσκολίες και ανησυχούμε. Πάντως συμφωνούμε ότι πρέπει να πάμε προς τα εμπρός και να μην πισωγυρίσουμε. Η θέση μας είναι συμπαράσταση και αλληλεγγύη στο ΚΚΣΕ» (Α.Παπαρήγα, «Ριζοσπάστης», 21/6/1991 από Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ - οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 82, Αθήνα 1998
«οι ιδέες της Περεστρόικας απαντούν στις απαιτήσεις της αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού και συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας .. του σοσιαλισμού, έκαναν το σοσιαλισμό πιο ελκυστικό» (Α.Παπαρήγα, «Πράβδα», 25/6/1991, από: «ΠΡΙΝ» 10/9/2006, σελ.22).
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί το τεύχος 25 του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη"

UyL 25

Κυκλοφόρησε το 25ο τεύχος (Οχτωβρης 2012) του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη" που εκδίδει η Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, στην οποία  συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.

Το περιοδικό αριθμεί 128 σελίδες στην Ισπανική έκδοση.

Βραζιλία
Ο ιμπεριαλισμός θέλει ένα νέο πόλεμο στον κόσμο
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας (PCR)

Μπουρκίνα Φάσο
Η περιοχή της δυτικής Αφρικής και του Μάλι: ζώνη ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και στρατιωτικής επέμβασης ενάντια στους λαούς
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βόλτας

Κολομβία
Είμαστε υπέρ της ειρήνης!
Χαιρετίζουμε το διάλογο κυβέρνησης-ανταρτών!
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (μαρξιστικό-λενινιστικό) PCC (ml)

Ισημερινός
Οι προοδευτικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής
Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ισημερινού (PCMLE)

Ισπανία
Κοινωνικές και περιβαλλοντικές πτυχές της ισπανικής εξόρυξης
κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) PCE (ml)

Ελλάδα
Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση (1953-1990) (μέρος Γ')

Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55

Ιταλία
Οι Ευρωπαϊκές Λαϊκές Δημοκρατίες του 20ου αιώνα: Μια ειδική μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου
Κομμουνιστική Πλατφόρμα

Μεξικό
Ενισχύστε το ρεύμα της προλεταριακής επανάστασης
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (μαρξιστικό λενινιστικό)

Νορβηγία
Συμπεράσματα από τον αντιφασιστικό αγώνα μετά τη σφαγή της 22ης Ιουλίου
”Επανάσταση”

Δομινικανή Δημοκρατία
Η θεωρία της επανάστασης και πώς εκφράζεται στη Δομινικανή Δημοκρατία
Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα – PCT

Τυνησία
Λαϊκό Μέτωπο (πολιτικό σχέδιο)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας – PCOT

Τουρκία
Πάλη και οργάνωση της νεολαίας στην Τουρκίας – Η “νεολαία του EMEK”
Επαναστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας - TDKP

Βενεζουέλα
Εκλογές στη Βενεζουέλα. Αποτελέσμα και προοπτικές
Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PCMLV)

---

Διαβάστε επίσης: Άρθρα της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-55) στο θεωρητικό περιοδικό “Ενότητα και Πάλη”

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Μ. Γλέζος: Οι Σοβιετικοί αναζητούν γραμματέα για το ΚΚΕ

«Έργα και ημέρες» των προδοτών χρουστσο-μπρεζνιεφικών ρεβιζιονιστών
Μ. Γλέζος: Οι Σοβιετικοί αναζητούν γραμματέα για το ΚΚΕ
 
... Τότε είναι που με κάλεσε ο πρέσβης και μου πρότεινε να δεχτώ να αναλάβω γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Του είπα: «Μα εδώ είμαστε σε αντίθεση με σας, για το θέμα της Τσεχοσλοβακίας». Λέει: «Αυτά είναι μία διαφορά απόψεων. Μη σε απασχολεί. Και μην στενοχωριέσαι, εμείς έχουμε εξασφαλίσει τον τρόπο να βγεις έξω. Θα πας νόμιμα έξω»
Δεν το δέχτηκα. «Έχω την άποψη -τους είπα- ότι είναι υπόθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος ποιους θα εκλέγει και δεν είναι υπόθεση άλλων κομμάτων να διορίζουν τους ηγέτες του. Σ' αυτό το θέμα δεν κάνω πίσω».
Ύστερα από λίγο με πληροφόρησε ο Ηλίας ο Ηλιού ότι τον καλέσανε κι εκείνον να πάει στη Μόσχα για να του κάνουν την ίδια πρόταση. Ο Ηλίας τούς είπε ότι αυτά είναι υπόθεση των Ελλήνων κομμουνιστών κ.λπ., αλλά δέχτηκε να πάει στη Μόσχα για να δει την υγεία του. Του εξασφάλισαν και πήγε στη Σοβιετική Ένωση. Και εκεί αρνήθηκε να δεχτεί την πρόταση που του είχαν κάνει.
Μετά έκαναν πρόταση στον Μίκη Θεοδωράκη. Αρνήθηκε και ο Θεοδωράκης. Και τέλος έκαναν πρόταση στον Φλωράκη, ο οποίος δέχτηκε. Πήγε από 'δώ στη Μόσχα κι έγινε γραμματέας του ΚΚΕ.
- Πώς βγήκε έξω ο Φλωράκης;
- Είχα τότε την εντύπωση ότι βγήκε όπως και ο Ηλιού, με ενέργειες της σοβιετικής πρεσβείας. Δεν είναι κατηγορητέο αυτό. Τότε η χούντα ήθελε ν' αναπτύξει τις σχέσεις με τις ανατολικές χώρες και βρισκόταν σ' αυτού του είδους τις διαπραγματεύσεις.
«Αυγή» 17.3.2002
«Ανασύνταξη», Αρ. Φύλ. 130 15-31 Μάρτη 2002
Διαβάστε Περισσότερα »

Τηλέμαχος Λαδόπουλος: Η αλήθεια για την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ (μέρος α΄)

 

Η αλήθεια για την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ

πως, πότε και από ποιους ανατράπηκε και ποιες οι τραγικές συνέπειες για την ανθρωπότητα

Μέρος α’ | Μέρος β’

Από εφημερίδα Ανασύνταξη:
- Αρ. Φύλ. 129 1-15 Μάρτη 2002
- Αρ. Φύλ. 130 15-31 Μάρτη 2002

Α. Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΜΟΣΕ) ήταν και παραμένει το σημαντικότερο κοσμογονικό γεγονός όλης της εξελικτικής πορείας της ανθρώπινης κοινωνίας. Αφενός, γιατί επέφερε για πρώτη φορά βαθύ αγεφύρωτο ρήγμα στο πανάρχαιο αρραγές σύστημα της βάρβαρης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και αφετέρου γιατί υπήρξε ένα κοινωνικά αναγκαίο φαινόμενο νομοτελειακής ωριμότητας της διανοητικής και υλικής δομής της ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτό συνεπάγεται από μια σειρά συναφή δεινά αυξανόμενης συχνότητας και καταστροφικής ισχύς για την ανθρωπότητα, δεδομένου ότι από το 1820 έως το 1914 έγιναν 11 οικονομικές κρίσεις, που συνοδεύτηκαν από έξι διεθνείς πολέμους μόνο στην αναπτυγμένη Ευρώπη, η οποία και αποτελεί σημείο ιστορικής αναφοράς της κοινωνικής εξέλιξης. Ο Α' Παγκόσμιος πόλεμος (1914-1918), ήταν άμεση συνέπεια της διογκούμενης συσσώρευσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, την κάποια, έστω, εξομάλυνση των οποίων αδυνατούσαν να δώσουν οι διεθνικοί, ως τότε πόλεμοι.

Την ερμηνεία αυτής της καπιταλιστικής εξέλιξης έδωσε ο Λένιν το 1916 στο ιδιοφυές έργο του: «Ο ιμπεριαλισμός σαν ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού» με τα χαρακτηριστικά πέντε γνωρίσματά του, τα οποία με την πάροδο του χρόνου επιβεβαιώνουν την επιστημονική ορθότητα των συμπερασμάτων του Λένιν, ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το στάδιο παρακμής και σήψης του καπιταλισμού.

Βάσει αυτών των συμπερασμάτων ο Λένιν οδηγείται στη νέα επαναστατική θεωρία δυνατότητας νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια μόνο χώρα και μάλιστα μη αναπτυγμένης, όπως η τσαρική Ρωσία, έναντι εκείνης του Μαρξ, που υποστήριζε, πως η νίκη μπορεί να επιτευχθεί με ταυτόχρονη επανάσταση σε σειρά αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες. Όλη η διαφορά ανάμεσα στους δυο μεγάλους θεωρητικούς συνίσταται στην εκτίμηση των διαφορετικών συνθηκών της καπιταλιστικής οικονομικο-κοινωνικής εξέλιξης στον καιρό τους. Και σε τίποτα άλλο! Και ο μεν και ο δε ήταν σωστοί στο χρόνο εκπόνησης της θεωρίας τους για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Με τη διαφορά, ότι ο Λένιν, στηριζόμενος στο μαρξισμό, διέθετε τα καινούργια εξελικτικά δεδομένα του καπιταλισμού και όχι μόνο το πέρασμά του στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, αλλά και τις συνέπειές του στην ταξική επαναστατικοποίηση των λαϊκών μαζών σε διάφορες χώρες, όπου μετά τις επαναστάσεις του 1848 και την έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, έρχεται η Κομμούνα του Παρισιού το 1871, η οποία, με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, ανέτρεψε συθέμελα κάθε έννοια αστικοδημοκρατικής επανάστασης σαν ξεπερασμένης.

Αυτό σήμαινε ποιοτικό άλμα στην πρωτοπόρα κοινωνική συνείδηση, ριζική απόρριψη του καπιταλιστικού κατεστημένου και διαμόρφωση νέας κοινής αντίληψης για την οικοδόμηση μιας δίκαιης και ισότιμης μελλοντικής κοινωνίας ανθρώπων.

Το παράδειγμα της Παρισινής Κομμούνας, που παρά την ηρωική αντίσταση των υπερασπιστών της, καταπνίγηκε στο αίμα, ύστερα από 71 μέρες, μετατοπίστηκε εκεί όπου είχε προβλέψει ο Μαρξ ως μελλοντικό «κέντρο των επαναστάσεων του 20ου αιώνα» - την τσαρική Ρωσία, για την οποία οι αστοί κοινωνιολόγοι ισχυρίζονταν, πως «διαθέτει αντεπαναστατικό ανοσοποιητικό σύστημα». Ωστόσο, επιβεβαιώθηκαν οι Μαρξ-Λένιν και η Ρωσία έγινε αρχές του 20ου αιώνα το επαναστατικό κέντρο του κόσμου, στην οποία, μέσα σε μια δεκαετία, έγιναν τρεις επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον κόσμο: η προλεταριακή επανάσταση 1905-1907, η επανάσταση του Φλεβάρη 1917, που ανάτρεψε τον τσάρο και η ΜΟΣΕ στις 25/ 10(7/11) 1917.

Συνεπώς, στο διάστημα 1871-1917 έχουμε τρεις ταξικές προλεταριακές επαναστάσεις και μια αστική, με σύνολο τρεις στη Ρωσία σε διάστημα 10 χρόνων.

Στην προκείμενη περίπτωση επιβεβαιώνεται ο μαθηματικός κανόνας, που προσδιορίζει τη νομοτέλεια των φαινομένων, βάσει του οποίου τρία ομοιογενή γεγονότα (τελείες) στις συντεταγμένες, ενωμένα με κοινή συνάρτηση αποτελούν νομοτέλεια. Δηλαδή το ζητούμενο: Η ΜΟΣΕ είναι νομοτέλεια της εποχής περάσματος του καπιταλισμού στο στάδιο του ιμπεριαλισμού.

Τότε προς τι οι ποικιλώνυμες αδιάκοπες οπορτουνιστικές κατηγορίες ενάντια στο Λένιν για δήθεν, «στρέβλωση της ιστορικής εξέλιξης από τη ΜΟΣΕ»;

Μήπως θεωρούν το Λένιν στο ρόλο «τροχονόμου» στο σταυροδρόμι της ιστορίας το 1917, που κατόρθωσε να στρέψει την πορεία της προς τον «ακατάλληλο, απροετοίμαστο και άγονο», όπως πιστεύουν, γεωγραφικό χώρο της Ρωσίας και εκείνη αδιαμαρτύρητα υποτάχτηκε στο κελεύσματά του;

Επιεικώς, μόνο θυμηδία θα προκαλούν οι ισχυρισμοί τους στους μελλοντικούς μελετητές της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου...

Ό,τι αφορά την επαναστατική θεωρία του Λένιν περί δυνατότητας νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια μόνο χώρα και μάλιστα μη αναπτυγμένη οικονομικά και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σ' αυτή μέσα σε καπιταλιστικό περίγυρο, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στην πράξη με τις τρεις θριαμβευτικά νικηφόρες φάσεις της ΜΟΣΕ.

  1. Την σχεδόν αναίμαχτη κατάληψη της εξουσίας στις 25/10 (17/11) / 1917, όπου σκοτώθηκαν μόνο τρεις προλετάριοι στην έφοδο των χειμερινών ανακτόρων στην Πετρούπολη. Την ανακήρυξη της Σοβιετικής εξουσίας των Σοβιέτ (λαϊκών συμβουλίων), πρωτότυπης γνήσιας λαϊκής εξουσίας των εργατών, αγροτών και στρατιωτών, που γέννησε η επανάσταση του 1905-1907. Και όλο αυτό το νέο οικοδόμημα λαϊκής εξουσίας κατοχυρώθηκε καθ' υπόδειξη του Μαρξ και της αιματηρής εμπειρίας της Κομμούνας του Παρισιού με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου - της βίας των λαϊκών μαζών πάνω στους λίγους εκμεταλλευτές.

  2. Η ΜΟΣΕ αποδείχτηκε αντάξια της ρήσης του Λένιν ότι: «η όποια επανάσταση δεν αξίζει τίποτα, αν δε μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της». Αν και ξεκίνησε την συγκρότηση της εξουσίας της από μηδενική βάση, μέσα σε μια συνεχώς εντεινόμενη θύελλα θανάσιμης έχθρας εναντίον της απ' όλο το πανίσχυρο παλιό κατεστημένο με ένοπλη αναμέτρηση με σαφήνεια «ποιος- ποιον» θα εξοντώσει, μπόρεσε, μαχόμενη αδιάκοπα, να αντικρούει τους πολυάριθμους, άρτια εξοπλισμένους και εμπειροπόλεμους εχθρούς της και ταυτόχρονα να δημιουργεί τις δομές και τους μηχανισμούς της παλλαϊκής αήττητης Σοβιετικής εξουσίας. Στον τιτάνιο αγώνα ζωής ή του θανάτου στην τρίχρονη πολεμική αναμέτρηση σύντριψε και κατατρόπωσε τις επίλεκτες στρατιές της αντεπανάστασης: ναύαρχου Κολσάκ, στρατηγών - Γιουντένιτς, Ντενίκιν Κορνίλοφ, Κρασνόφ, Λντόνοφ, κλπ.

Η ακαταμάχητη ικανότητα της ΜΟΣΕ στα πεδία των μαχών με την ενωμένη Ρωσική αντεπανάσταση και τα εξεγερτικά για τους δεινοπαθούντες, επί 4 χρόνια, εμπόλεμους λαούς της Ευρώπης, συνθήματα στο πρώτο διάγγελμά της: «Ειρήνη στον Κόσμο!», «Η Γη ανήκει στους αγρότες που την καλλιεργούν!», «Τα εργοστάσια και οι φάμπρικες στους εργάτες!», «Κάτω ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος!», με τα απτά αποτελέσματα στο Ρώσο-γερμανικό μέτωπο, με περιπτώσεις όπου οι δυο αντίπαλοι στρατοί ξεχύθηκαν απ' τα χαρακώματα, έμπηξαν τις ξιφολόγχες με τα όπλα στη γη και με αλαλαγμούς ανακούφισης και χαράς αγκαλιάζονταν και φιλιόνταν στην ουδέτερη ζώνη - καταθορύβησε τα πολεμοχαρή ιμπεριαλιστικά κέντρα. Πείστηκαν, πως η ΜΟΣΕ απειλεί θανάσιμα την ύπαρξή τους. Είναι ο σίγουρος νεκροθάφτης τους.

Με κτηνώδη τρόπο έσπευσαν να την καταπνίξουν στα σπάργανά της με την ωμή, απρόκλητη επέμβαση 14 κρατών της Αντάντ (του τότε ΝΑΤΟ) από όλα τα σημεία του ορίζοντα, με επιτελικά σχέδια πολεμικών ακαδημιών, με εμπειροπόλεμους στρατούς, εξοπλισμένους με τάνκς και αεροπλάνα: Ιάπωνες και Αμερικανοί - από Άπω Ανατολή, Άγγλοι και Αμερικανοί - από Βορρά, Γερμανοί και άλλοι από Δύση, Γάλλοι - Άγγλοι - Έλληνες κ.α. από Νότο. Μαζί και τα υπολείμματα της εσωτερικής αντεπανάστασης. Τελικός στόχος η Μόσχα, ο κλοιός γύρω απ' την οποία γίνεται ασφυκτικός... Ο Λένιν ρίχνει το σύνθημα: «Η σοσιαλιστική Πατρίδα σε κίνδυνο!». Και ιδού το «θαύμα». Ο ασφυχτικά θανάσιμος κλοιός μεταβάλλεται σε εσωτερικό οριακά πεπιεσμένο πανίσχυρο ελατήριο απ' την επαναστατική ορμητικότητα, που η απελευθέρωσή του σαρώνει τις ιμπεριαλιστικές ορδές και τις κατατροπώνει παντού και ολοκληρωτικά. Οι επεμβασίες κουρελιασμένοι, ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι, όπου φύγει-φύγει εγκαταλείπουν την φλεγόμενη από επαναστατικό παλλαϊκό πάθος και ορμή σοβιετική γη! Η ΜΟΣΕ σαν άλλος πραγματικός - μυθικός Ηρακλής, που μέσα απ' την κούνια του έπνιξε με τα βρεφικά του χέρια τα φίδια που ήρθαν να τον θανατώσουν, μέσα από τα σπάργανά της συντρίβει και συνθλίβει τους πολυάριθμους θανάσιμους εχθρούς της !!!

Η ΜΟΣΕ θριαμβευτικά, τροπαιούχα, δηλωτικά, επιβεβαιώνει το αναγκαίο ιστορικό της παρόν μέσα απ' την σκληρή αναμέτρηση - την πολεμική - με τις ενοποιημένες δυνάμεις της πανίσχυρης παγκόσμιας αντίδρασης!

Η 2η φάση του στοιχήματος - «ποιος ποιον» κερδίθηκε επιτυχώς και για πάντα!

Μήπως, άραγε, αυτός ο ασύγκριτος παλλαϊκός επαναστατικός οργασμός ηρωισμού και αυτοθυσίας δεν αποτελεί δικαίωση του Λένιν για ιστορική αναγκαιότητα της ΜΟΣΕ;

Όμως, το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα δικαίωσης της ΜΟΣΕ θα το έκρινε η Τρίτη φάση της εξέλιξής της - η οικονομική της εδραίωση και η τελική της κοινωνική αποδοχή με τα σαφή πλεονεκτήματά της στην παραγωγή και ισότιμη κατανομή υλικών αγαθών και πνευματικών αξιών. Και αυτή η ουσιαστική φάση εκπληρώθηκε με απόλυτες αποδείξεις αξιοπιστίας του ιστορικού της ρόλου στο οικονομικο-κοινωνικό γίγνεσθαι της σοσιαλιστικής πραγματικότητας.

Η σοσιαλιστική υποδομή ενισχύθηκε με την ίδρυση: α) της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών - ΕΣΣΔ - το 1922 σε εθελοντική βάση από 15 εθνικές δημοκρατίες και β) με την καθιέρωση του προλεταριακού διεθνισμού ως ακρογωνιαίου λίθου κοινωνικο-πολιτικής συμπεριφοράς του νέου τύπου εργατο-αγροτικού προλεταριακού πολυεθνικού Σοβιετικού Κράτους. Ο προλεταριακός διεθνισμός εκλήφθηκε ως νέα επίγεια πανίσχυρη «θρησκεία», αφού συνένωσε και συναδέλφωσε - για πρώτη φορά την ανθρώπινη ιστορία, - 130 αλλόγλωσσες, αλλόθρησκες, αλλόχρωμες και αλλοπολιτισμικές εθνότητες, λαότητες και μειονότητες της πρώην τσαρικής Ρωσίας σε ένα γιγαντιαίο δημιουργικό σύνολο, που πρακτικά υλοποίησε τους αρχαίους μύθους σε πραγματικότητα.

Από το 1922, λόγω ασθένειας του Λένιν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ) εκλέχτηκε ο Ι.Β. Στάλιν, ο οποίος επανεκλέχτηκε επανειλημμένα και μετά το θάνατο του Λένιν (1924), ως το θάνατό του (δολοφονία του) το 1953, οπότε θεωρείται ο φυσικός ηγέτης της καθεαυτού οικοδόμησης του επιστημονικού σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

Απορρίπτοντας την τροτσκιστική θεωρία περί μη δυνατότητας οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα, με εναλλακτική λύση την τυχοδιωκτική εμμονή της «συνεχούς παγκόσμιας επανάστασης», με πρόταση να σταλεί η 1η στρατιά ιππικού του Κόκκινου Στρατού στην... Ινδία για να «ξεσηκώσει τους Ινδούς σε επανάσταση», η ΚΕ του ΚΚ(μπ) ενέκρινε την λενινιστική στρατηγική, που εισηγήθηκε ο Στάλιν, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

Σαν πρακτική διαδικασία σχεδιασμένης σοσιαλιστικής ανάπτυξης επιλέχτηκαν τα 5χρονα πλάνα προσέγγισης και επίτευξης προγραμματισμένων στόχων.

Η υπερεκπλήρωση του 1ου 5χρονου 1929-1933 και του 2ου 1934-1938 επιβεβαίωσε απόλυτα τη θεωρία της δυνατότητας οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα. Στο 18° Συνέδριο του ΚΚ(μπ) το Μάρτη 1938 ο Στάλιν ανακοίνωσε ότι στην ΕΣΣΔ ήδη οικοδομήθηκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού, ενώ με το 3° 5χρονο 1939-1943, προβλεπόταν η παραπέρα ραγδαία ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας, την οποία όμως, διέκοψε η δόλια εξαπόλυση πολέμου του Χίτλερ, εναντίον της ΕΣΣΔ στις 22.6.1941.

Ωστόσο, σ' αυτά τα 12 χρόνια σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μέσα σε έναν άκρως εχθρικό περίγυρο, που συχνά εκδήλωνε τις προθέσεις του, ματαίωσης της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, ιδιαίτερα με την αντεπαναστατική δράση των τροτσκιστών, όπου ο Τρότσκι, ευρισκόμενος στο εξωτερικό, έκλεισε μυστική συμφωνία με τη χιτλερική Γερμανία και Ιαπωνία, με εδαφικές παραχωρήσεις προς αυτές, εφόσον τον βοηθούσαν να ανατρέψει τον Στάλιν και να καταλάβει την εξουσία (-Μ. Ζαιερς/Λ. Καν: «Η μεγάλη συνωμοσία» σ. 292-305), ενώ ο στρατάρχης Τουχατσέφσκι ετοίμαζε πραξικόπημα τον Ιούνη του 1937 (στο ίδιο σ. 307-313), ο θρίαμβος της ΜΟΣΕ και στον τομέα οικοδόμησης και ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων ήταν καταλυτικός. Το επίπεδο βιομηχανικής ανάπτυξης στην ΕΣΣΔ ήταν ταχύτερο κατά 5-6 φορές, σε σύγκριση με το αντίστοιχο των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών, που χρειάστηκαν 50-75 χρόνια επίτευξής του και σε ασύγκριτα ευνοϊκότερες συνθήκες. Αυτή η πρωτοφανής αλματώδης ανάπτυξης εξανάγκασε τον αντικομμουνιστή No 1 Ου. Τσόρτσιλ να παρατηρήσει: «Ο Στάλιν παράλαβε την Τσαρική Ρωσία με το ξυλάλετρο και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα την έκανε δεύτερη δύναμη στον Κόσμο».

Η θριαμβευτική έκβαση της ΜΟΣΕ και στις τρεις φάσεις εδραίωσής της, κορύφωσε το μένος της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αντίδρασης εναντίον της.

Η πυρετώδης προετοιμασία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στόχευε στην εξαφάνιση της ΕΣΣΔ από την όψη της γης. Αυτή ήταν η κοινή επιδίωξη Χίτλερ και Αμερικανο-Αγγλο-Γάλλων. Αυτό έκδηλα εκφράστηκε με την άρνηση των Αγγλο-Γάλλων να αποδεχτούν τις προτάσεις της ΕΣΣΔ για υπογραφή Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας στην Ευρώπη, ενάντια στις αρπαχτικές διακηρύξεις του Χίτλερ αφενός και αφετέρου, τις αφειδώλευτες παραχωρήσεις προς αυτόν με την υπογραφή της συμφωνίας του Μονάχου μαζί του. Κύριος στόχος όλων αυτών των φιλοχιτλερικών ενεργειών, ήταν να στρέψουν το Χίτλερ ευθύς εξαρχής εναντίον της ΕΣΣΔ και αυτοί να έχουν το ρόλο του διαιτητή.

Όμως την πορεία των εξελίξεων την προκαθόριζαν οι ασυμβίβαστες εσω-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις με αιχμή του δόρατος - τη χιτλερική στρατηγική παγκόσμιας Κυριαρχίας και την επιβολή της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» του Χίτλερ: Αυτή η στρατηγική λογική οδήγησε το Χίτλερ να ζητήσει ο ίδιος από το Στάλιν, ένα σύμφωνο μη επίθεσης (ΒΓ. Ουσμπένσκι: «3 μυστικός σύμβουλος του αρχηγού» Μόσχα 1990, βιβλ. 2, σ. 222)

Ο Στάλιν, που είχε σαφή αντίληψη όλων των επικίνδυνων δολοπλοκιών, που παίζονταν στο ενιαίο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και για να αποφύγει μια κοινή ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ, αλλά και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις οξύτατες ενδοϊμπεριστικές αντιθέσεις, προς όφελος ενδυνάμωσης του σοσιαλισμού, με την αναβολή επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ, δέχτηκε το σύμφωνο μη επίθεσης του Χίτλερ.

Αυτή η πράξη του Στάλιν ισοδυναμούσε με το λιθοβολισμό του Ιάσονα στο πλήθος των δρακόντων, που άρχισαν να αλληλοεξοντώνονται και αυτός ανενόχλητος ξεκρέμασε και πήρε το «χρυσόμαλλο δέρας», δηλαδή εξασφάλισε τη θριαμβευτική νίκη του Σοσιαλισμού στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί: α) πέτυχε την φίλια αλληλοεξόντωση των άσπονδων εχθρών της ΕΣΣΔ, εξασφαλίζοντάς της 2 περίπου χρόνια πολύτιμης ειρήνης για καλύτερη προετοιμασία στην αναμενόμενη επίθεση, β) Έριξε το Χίτλερ στην παγίδα να πολεμήσει σε δυο μέτωπα, γεγονός που προδίκασε την ήττα του πριν καν αρχίσει τον πόλεμο και γ) εξανάγκασε τους θανάσιμους εχθρούς της ΕΣΣΔ Αγγλο-Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, μαζί και το μανιακό αντισοβιετικό Τσόρτσιλ, όχι μόνο να εγκαταλείψουν, προσωρινά τα εξοντωτικά τους σχέδια εναντίον της, αλλά και να γίνουν ενεργοί σύμμαχοι-υποστηριχτές της σε μια από τις πιο κρίσιμες δοκιμασίες της ύπαρξής της.

Αυτό σημαίνει σταλινική μαρξιστικο-λενινιστική ορθότητα ταξικής υπεράσπισης της ΜΟΣΕ και νικηφόρας πορείας του μαχόμενου επιστημονικού σοσιαλισμού.

Η δόλια επίθεση του Χίτλερ εναντίον της ΕΣΣΔ, χωρίς κήρυξη πολέμου και καταγγελία του «Συμφώνου μη επίθεσης» στις 26.6.1941, σ' όλο το μέτωπο, από τη Βαλτική ως τη Μαύρη Θάλασσα, μήκος 5.000 χλμ, με 170 μεραρχίες και με οικονομικο-στρατιωτικό δυναμικό όλης της κατεχόμενης Ευρώπης, έθεσε την ΕΣΣΔ στην πιο σκληρή δοκιμασία της ύπαρξής της. Και αυτό, όχι μόνο από το γεγονός της αιφνίδιας με υπεροχή δυνάμεων επίθεσης, αλλά και από το δεινό ταξικό χαρακτήρα του πολέμου, που η έκβασή του προϋπόθετε την ολοκληρωτική εξόντωση του ενός αντιπάλου. Μέση, συμβιβαστική λύση αποκλειόταν.

1.418 μέρες ο μονολιθικός γίγαντας Σοβιετικός λαός και ως τις 6.6.1944, που άνοιξε το 2ο μέτωπο στην Β. Γαλλία, μόνος του, αντιπάλευε την πιο ισχυρή και πιο βάρβαρη δύναμη κρούσης, που ποτέ κατόρθωσε να συγκροτήσει η παγκόσμια αντίδραση, με κύριο σκοπό τη συντριβή του σοσιαλισμού - το χιτλερικό φασισμό.

0 απαράμιλλος σ' όλη την γνωστή ανθρώπινη ιστορία, μαζικός ηρωισμός του πολυεθνικού Σοβιετικού λαού - στην ακαριαία κατάρρευση της προλεταριακής ενότητας, στην οποία έλπιζε ο μανιακός Χίτλερ, με την αιφνίδια κεραυνοβόλο επίθεσή του, που θα του εξασφάλιζε την νίκη - και η ανεξάντλητη, αυξανόμενη συνεχώς, μαχητική αντίσταση, του θρυλικού Κόκκινου Στρατού, παρά τις σοβαρές του απώλειες στην αρχική φάση του πολέμου, κάτω από τη λαμπρή καθοδήγηση του μεγάλου Στάλιν, ήταν οι κύριοι παράγοντες της Κοσμοϊστορικής Νίκης κατά του Φασισμού. Θα μείνουν αμίμητα σύμβολα αθάνατης - άφθαρτης δόξας - του νέου τύπου Σοβιετικού ανθρώπου, οι βαθμιαίοι σταθμοί ανόδου της ηρωικής πολύμηνης αντίστασης λαού και στρατού με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές και τους κομσομόλους όπως: η Οδησσός, η Σεβαστούπολη, η Μόσχα, με κορωνίδες το Στάλινγκραντ, που έγινε ο τάφος του χιτλερισμού και το περικυκλωμένο επί 900 μέρες αδούλωτο Λένινγκραντ. Αλλά και οι 213 σοβιετικοί στρατιώτες που έφραξαν με τα στήθια τους τις θυρίδες των χιτλερικών πολυβολείων για να προχωρήσουν τα τμήματά τους.

Αυτή η ατέρμονη αλυσίδα ηρωικών άθλων των σοβιετικών ανθρώπων, απέτρεψε την παγκόσμια κυριαρχία της φασιστικής πανούκλας και έσωσε όλη την ανθρωπότητα από τη στυγνή επιβολή της βάρβαρης χιτλερικής «Νέας Τάξης Πραγμάτων». Την παγκόσμια αγωνία και την μοναδική ελπίδα σωτηρίας, την έκφρασε ο Τσόρτσιλ, με δάκρυα που κύλαγαν στο πρόσωπό του επανειλημμένα, στις Διασκέψεις Τεχεράνης (1943) και Γιάλτας (1945) λέγοντας: «κάθε πρωί προσεύχομαι να είναι υγιής ο Στάλιν γιατί είναι ο μόνος, που μπορεί να συντρίψει τo Χίτλερ» (Φ. Υσούγιεφ: «140 συζητήσεις με το Μολότοφ», Μόσχα 1991, σ. 71).

0 πόλεμος τελείωσε με καταλυτικά απρόβλεπτα αποτελέσματα για τον διεθνή ιμπεριαλισμό. Δεν εκπληρώθηκε η επιθυμία του πολυπρόσωπου Τσόρτσιλ: «θέλω να δω στον τάφο το γερμανικό στρατό και στο χειρουργικό τραπέζι το σοβιετικό».

Ξεσκεπάστηκαν έγκαιρα και οι δολοπλοκίες απ' τη σοβιετική κατασκοπεία μεταξύ Άλεν Ντάλες και χιτλερικού στρατηγού Βόλφ στη Ζυρίχη στις αρχές 1945 και ματαιώθηκε το κλείσιμο μονόπλευρης ειρήνης ανάμεσα στη φασιστική Γερμανία (χωρίς το Χίτλερ) και των ΗΠΑ, Αγγλίας και Γαλλίας για να αναχαιτιστεί από κοινού η ακάθεκτη προέλαση προς την Δύση του Κόκκινου Στρατού. Η ανοιχτή καταγγελία του γεγονότος απ' το Στάλιν προς τους Ρούζβελτ και Τσόρτσιλ, έθαψε και αυτή την ανίερη ελπίδα. Ο Κόκκινος στρατός αφού σύντριψε το 75% του συνόλου των χιτλερικών μεραρχιών απελευθέρωσε την ΝΑ και Κεντρική Ευρώπη και θριαμβευτικά κατάλαβε το Βερολίνο, συνθλίβοντας το φασιστικό τέρας μέσα στη φωλιά του και επιβάλλοντας τους όρους του την άνευ όρων παράδοσή του...

Το τίμημα της κοσμοϊστορικής Νίκης του μαχόμενου τροπαιούχου σοσιαλισμού ήταν πολύ βαρύ. Ανάλογο του πρωτοπόρου ανιχνευτή του αγνώστου μέλλοντος: Πάνω από 20 εκατομμύρια νεκροί και βιβλικές καταστροφές στις πιο ζωτικές απέραντες εκτάσεις της σοσιαλιστικής πατρίδας. Όμως ακμαίο, αήττητο το ηθικό του μεγάλου νικητή Σοβιετικού λαού και Κόκκινου Στρατού.

Η διπλή λευτεριά, που έδωσε ο Κόκκινος Στρατός στις 7 χώρες της Κ. και ΝΑ Ευρώπης και η νίκη της σοσιαλιστικής Επανάστασης στην Κίνα (1.10.1949) με τη δημιουργία σοσιαλιστικού στρατοπέδου, όπου ζούσε το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού, άλλαξε ριζικά τη δομή του μεταπολεμικού κόσμου προς όφελος της ειρήνης και του σοσιαλισμού.

0 ιμπεριαλισμός, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, διέγνωσε τη θανάσιμη απειλή για την ύπαρξή του, αλλά πίστευε στη δυνατότητα επιβολής της παγκόσμιας κυριαρχίας του με την απειλή της ατομικής βόμβας στην οποία διέθετε μονοπώλιο. Προειδοποίηση αυτής της στρατηγικής επιλογής, ήταν οι αφάνταστες βιβλικές καταστροφές, που προκάλεσαν οι ατομικοί βομβαρδισμοί της Χιροσίμα (6.8.45) και Ναγκασάκι (9.8.45), για τους οποίους καμία στρατιωτική ανάγκη δεν υπήρχε, εφόσον με τα λόγια του Μπέβιν, στη Βουλή των κοινοτήτων το 1947, η Ιαπωνική κυβέρνηση στις 26.7.45, είχε στείλει μήνυμα συνθηκολόγησης προς την αμερικάνικη κυβέρνηση, η οποία το απέρριψε και το απόκρυψε απ' την παγκόσμια κοινή γνώμη («Ριζοσπάστης» 22.8.95). Επίσης αποδεικτικό εκβιασμού προς τη Σοβιετική Ένωση και το Στάλιν, εκτός από τους σαφείς υπαινιγμούς του Τσόρτσιλ όπως: «έχουμε έναν καλό βούρδουλα για τον πατερούλη Τζο (Ιωσήφ), αποτελεί και το γεγονός, ότι η Χιροσίμα και Ναγκασάκι, ποτέ στη διάρκεια του πολέμου, δεν βομβαρδίστηκαν για να υπάρξουν αμιγή αποτελέσματα των βιβλικών καταστροφών της ατομικής βόμβας, για πρόκληση φρίκης και τρόμου προς τον Στάλιν, που έπρεπε να υποκύψει στους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς. Της ίδιας φύσης ενέργειες ήταν και οι πρώτες εντολές του Τρούμαν, όταν ανάλαβε την Προεδρία των ΗΠΑ, μετά το θάνατο του Ρούζβελτ (12.4.45), για να γίνει επιστημονική πρόβλεψη: πότε η Σοβιετική Ένωση θα μπορέσει να ανορθώσει την οικονομία της στο προπολεμικό επίπεδο (1941), από τις τεράστιες-βιβλικές πολεμικές καταστροφές, και πότε μπορεί να κατασκευάσει την ατομική βόμβα. Και οι δυο επιστημονικές προβλέψεις βεβαίωναν τον Τρούμαν, ότι και τα δυο γεγονότα μπορούν να πραγματοποιηθούν μετά από 20 χρόνια - μετά το 1965..! Όμως η ανόρθωση της σοβιετικής οικονομίας έγινε το 1948. Και χάρη στη σοφή πρόβλεψη του Στάλιν για τον μελλοντικό εκβιασμό, που θα του ασκούσαν οι ιμπεριαλιστές, κραδαίνοντας την ατομική βόμβα, στην πιο κρίσιμη στιγμή, για την τύχη της ΕΣΣΔ, όταν οι Χιτλερικοί πολιορκούσαν το Στάλινγκραντ (1942) και η σοβιετική κατασκοπεία τον ενημέρωσε (Νοέμβρης 1942), πως οι αμερικανοί άρχισαν την κατασκευή της ατομικής βόμβας, αμέσως έδωσε εντολή στον πρόεδρο της Ακαδημίας επιστημών I. Βερνάσκι, κάμπτοντας τις αντιδράσεις του, να συγκροτήσει επιστημονική ομάδα για την κατασκευή της σοβιετικής ατομικής βόμβας με επικεφαλής τον διάσημο πυρηνικό επιστήμονα I. Κουρτσάτοφ.

Έτσι στις 29.8.1949 έγινε και η δοκιμή της Σοβιετικής βόμβας. Το 1953 πρώτοι οι σοβιετικοί επιστήμονες δοκιμάζουν την υδρογονική βόμβα. Ενώ έχουν δομηθεί όλες οι επιστημονικο-τεχνικές βάσεις για την ανάπτυξη της πυραυλικής και διαστημικής τεχνολογίας, που απ' το 1956 είχαν τη ραγδαία εξέλιξή τους.

Πρέπει να γίνει σαφές, πως για εκείνα τα τεχνολογικά δεδομένα, για την υλοποίηση οποιασδήποτε θεμελιώδους επιστημονικής ιδέας, όπως η πυραυλική και διαστημική τεχνολογία, απαιτούνταν 12-15 και 20 χρόνια. Επομένως, όλες οι μετέπειτα σοβιετικές επιστημονικο-τεχνικές επιτεύξεις στον πυραυλικό και διαστημικό τομέα είχαν αναφορά και σφραγίδα της σταλινικής επιστημονικής δομής.

Όλα αυτά τα επιτεύγματα της Σοβιετικής Επιστήμης με τα μετέπειτα αποδειχτικά: Ανακοίνωση της Σοβιετικής κυβέρνησης, ότι διαθέτει: διηπειρωτικούς πυραύλους (Οκτώβρη 1956), εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου (4.11.57), προσσελήνωση και φωτογράφηση της αθέατης πλευράς της Σελήνης, καθώς και εκτόξευση πυραύλου στην Αφροδίτη (1959) με το έμβλημα της ΕΣΣΔ, η πτήση του πρώτου ανθρώπου στο διάστημα - του Γ. Γκαγκάριν (12.4.1961), η κατασκευή αντιπυραύλων (Μάρτης 1961), και η κατασκευή δορυφόρων «κυνηγών» (1971) στο διάστημα, ήταν κορυφαίες αιχμές αδιαμφισβήτητης στρατηγικής υπεροχής του επιστημονικού σοσιαλισμού, πρωτεργάτης και δημιουργός του οποίου ήταν ο μεγάλος Στάλιν. Σ' όλα αυτά οι ΗΠΑ έμειναν πίσω κατά 10-15 χρόνια !!!

Εδώ χρειάζεται μια σαφής διευκρίνιση: Δεν ήταν ενδοσοσιαλιστική επιλογή το κυνηγητό των πανάκριβων και εξουθενωτικών εξοπλισμών για το Σοβιετικό λαό με τις ανοιχτές, τεράστιες πληγές του πολέμου, αλλά μια αναγκαιότητα ύπαρξης του ίδιου του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και της υπεράσπισης της Ειρήνης σ' όλο τον κόσμο, απ' τις ωμές επιβουλές των ιμπεριαλιστών, όπως λ.χ. χρησιμοποιήθηκε το μονοπώλιο, απ' τις ΗΠΑ, της ατομικής βόμβας.

Τα φιλειρηνικά αποδειχτικά του Σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ με ειλικρίνεια καταγράφηκαν: 1) Με την πρόταση της ΕΣΣΔ στην κοινωνία των Εθνών για γενικό αφοπλισμό των κρατών το 1932. 2) Για απαγόρευση κατασκευής και χρήσης του ατομικού όπλου μετά την καταστροφή της Χιροσίμα-Ναγκασάκι στον ΟΗΕ. Η ίδια πρόταση έγινε και μετά τη δοκιμή της πρώτης σοβιετικής ατομικής βόμβας στο ίδιο διεθνή Οργανισμό. Προτάσεις για αφοπλισμό και αποπυρηνικοποιημένες ζώνες από την ΕΣΣΔ, έγιναν και μετέπειτα, αλλά όλες έπεσαν στο κενό, με πρωτοβουλία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών ΗΠΑ, Αγγλία, κ.α.

Η σοβιετική υπεροχή, στις πιο καθοριστικές στρατηγικές κατευθύνσεις, ήταν κόλαφος, για τα μεταπολεμικά ιμπεριαλιστικά σχέδια παγκόσμιας επικυριαρχίας των ΗΠΑ, εφόσον η υλοποιημένη σταλινική στρατηγική επιλογή, αναμφισβήτητης υπεροχή σε ισχύ, τους αφαίρεσε τελείως: 1) το «πανάκριβό τους» στρατηγικό μονοπώλιο στην ατομική βόμβα, 2) τις ξεπέρασε, χρονικά, στην κατασκευή της υδρογονικής βόμβας, 3) τους στέρησε το πιο στρατηγικό τους πλεονέκτημα - το γεωγραφικό απυρόβλητο για τις ΗΠΑ, προπέτασμα ατιμωρησίας στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς του παρελθόντος. Οι διηπειρωτικοί πύραυλοι με πυρηνικές γομώσεις, ήταν ψυχρή υπόμνηση για ξεσάλωτες επιδείξεις ισχύος, η οποία είχε πια καμφθεί και ταπεινωθεί απ' τη σοβιετική υπεροχή στρατηγικής ισχύος, και 4) το αδάμαστο, μεσούρανο κύρος του επιστημονικού σοσιαλισμού στην όψη της ΕΣΣΔ, που τροπαιούχος, αήττητος, χωρίς ούτε μια ήττα εξασθενητική για την ακάθεκτη ανοδική πορεία του, μέσα απ' τις συνεχείς, έως τώρα συμπληγάδες, που έδινε τις αναρίθμητες σκληρές μάχες επικύρωσής του, όδευε ταχύτατα πάνω στη μεγάλη λεωφόρο, που άνοιξε για την επίτευξη του ιστορικού του ρόλου - την ολοκληρωτική συντριβή του πανάρχαιου εκμεταλλευτικού κατεστημένου ανθρώπου από άνθρωπο και την οριστική απελευθέρωση του ανθρώπου.

Αυτός ήταν ο επιστημονικός σοσιαλισμός που μεγαλούργησε, στηριζόμενος στη δικτατορία του προλεταριάτου και κάτω από τη σοφή καθοδήγηση, του μεγάλου Στάλιν.

Τηλέμαχος Λαδόπουλος

Συνεχίζεται

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Ενβέρ Χότζα στον Ι.Β. Στάλιν επ’ αφορμή των 70 του γενεθλίων

20 Δεκεμβρίου, 1949

Προς τον Στρατάρχη Στάλιν, ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΕΣΣΔ

Κρεμλίνο, Μόσχα

Εκ μέρους του αλβανικού λαού, η κυβέρνηση της ΛΔ της Αλβανίας και εγώ προσωπικά, με την ευκαιρία της 70ης επετείου των γενεθλίων σας, σας ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μου με αγάπη, μακροζωία για το καλό και την ευτυχία όλων των σοβιετικών λαών και όλων των προοδευτικών λαών του κόσμου και του λαού μας.

Την ημέρα του 70ού έτους της ηλικίας σας, θυμόμαστε με τον μεγαλύτερο σεβασμό, τον ένδοξο αγώνα σας, μαζί με τη μεγάλη ιδιοφυΐα του Λένιν για τον θρίαμβο της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και για τη δημιουργία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, θυμόμαστε τα αθάνατα έργα σας, πως ως Σοβιετικός ηγέτης κράτους  κατασκευάσετε το δρόμο για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, τις εξαιρετικές ηγετικές ικανότητες σας στον αγώνα κατά των φασιστικών ορδών για την προστασία της ένδοξης Σοβιετικής Ένωσης και τη σωτηρία του κόσμου από τα φασιστικά μιάσματα, ότι ηγείστε του αγώνα όλων των προοδευτικών λαών για ειρήνη ενάντια στους ηθικούς αυτουργούς ενός νέου πολέμου, τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές κλπ.

Η ζωή και οι ένδοξες πράξεις σας είναι και θα είναι για και πάντα το φως που φωτίζει το δρόμο μας για τις μέχρι σήμερα νίκες αλλά και τις μελλοντικές νίκες μας.

Ο Αλβανικός λαός βλέπει στο σύντροφο Στάλιν, ένα φίλο και έναν από του μεγαλύτερους προστάτες του, βλέπει ότι χάρη στην ένδοξη Σοβιετική Ένωση, δραπέτευσε από τη δουλεία, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση μιας νέας ζωής και στην προστασία της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της πατρίδας του.

Είμαστε για πάντα ευγνώμωνες και πιστοί σε σας και τα διδάγματά σας, με βάση αυτά οι λαοί βαδίζουν με ασφάλεια στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, θα στςκόμαστε πάντα σταθεροί απέναντι στις προσπάθειες των πολεμοχαρών αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών και των υπαλλήλων τους τροτσκιστών του Βελιγραδίου και μοναρχοφασιστών της Αθήνας, σταθερά ενταγμένοι στο δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Γιορτάζοντας την 70η επέτειο σας ο λαός μας επευφημούει με ενθουσιασμό:

«Να ζήσει σαν τα ψηλά βουνά, ο σύντροφος Στάλιν!»

Πρόεδρος του Συμβουλίου των υπουργών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας
Στρατηγός
Ενβέρ Χότζα

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα “'Zëri i Popullit”, Νο. 306 (379), 20 Δεκέμβρη 1949

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη, αρ.φύλ. 381 (1-31/12/2012 B)

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Νέο έγκλημα του ιμπεριαλισμού

Περισσότεροι από 50 μετανάστες πνίγηκαν στα ανοιχτά της Σομαλίας.

Κατά τον ΟΗΕ έχουν βρεθεί 23 πτώματα και άλλοι 32 θεωρείται ότι έχουν πνιγεί. Πέντε είναι οι διασωθέντες. Οι επιβαίνοντες ήταν Σομαλοί και Αιθίοπες.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 381 (1-31/12/2012 Β)

Διαβάστε Περισσότερα »

Φασιστική, ρατσιστική-σκοταδιστική η Απόφαση για «αντισυνταγματικότητα» του «νόμου Ραγκούση» για τους μετανάστες από το Συμβούλιο Επικρατείας

Τα προκλητικά γκεμπελίστικα ψεύδη των ακραίων εθνικιστών-ρατσιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ

Η απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για δήθεν «αντισυνταγματικότητα» του «νόμου Ραγκούση» για τους μετανάστες - που βέβαια δεν έλυνε τα προβλήματα τους - είναι χωρίς αμφιβολία μια ναζι-φασιστική, ρατσιστική-σκοταδιστική απόφαση («δίκαιο του αίματος»).

Πρέπει να υπογραμμιστεί απ’ την αρχή ότι η αντιδραστική απόφαση πάρθηκε: πρώτο, κάτω από τη πίεση και τις εντολές του υπερεθνικιστή-ρατσιστή Σαμαρά, δεύτερο, στα πλαίσια της ρατσιστικής πολιτικής και του φασιστικού πογκρόμ των φασιστοειδών Σαμαρά-Δένδια «ανακατάληψης των πόλεων» και των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε συνεργασία και με τις δολοφονικές ναζιφασιστικές συμμορίες της «Χρυσής Αυγής» μέσα κι έξω απ' την αστυνομία, τρίτο, εκφράζει την κυριαρχία στη Δικαιοσύνη εθνικιστικών-φασιστικών-ρατσιστικών απόψεων, τέταρτο, σημαίνει επικίνδυνο και ακραίο εκφασισμό του αντιδραστικού αστικού κράτους και παραπέρα βάθεμα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής του τόπου.

Μετά από αυτή την επαίσχυντη Απόφαση, στα μέσα Νοέμβρη (15/11/2012) δόθηκε επιπλέον εντολή του αναπληρωτή Υπουργού Εσωτερικών Χ. Αθανασίου (ΝΔ), πρώην Αρεοπαγίτη και τέως πρόεδρο της Ένωσης Δικαστικών και Εισαγγελέων, σ’ όλες τις υπηρεσίες που ασχολούνται με αυτό το ζήτημα ώστε να ανασταλεί η εφαρμογή των διατάξεων του νόμου 3838/2010 που αφορά την ιθαγένεια μεταναστών εργαζομένων όπως αποκάλυψε η «Εφημερίδα των Συντακτών» (1-2/12/2012, σελ. 9).

Λίγες μέρες αργότερα βουλευτές του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ κατέθεσαν σχετική ερώτηση στη βουλή, στην οποία πέραν των άλλων, «πληροφορώντας» αναφέρεται: «Θεωρούμε – παρότι το κόμμα μας δεν ψήφησε το σχετικό νόμο – ότι πρόκειται για ενέργεια απαράδεκτη και όσον αφορά την ουσία και όσον αφορά τη μεθόδευση» και πως «τέτοιες άθλιες κυβερνητικές πρακτικές, αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» της Χρυσής Αυγής και των πιο αντιδραστικών και σκοταδιστικών δυνάμεων» και επιπλέον «κόπτονται», δημαγωγικά βέβαια, για τα δικαιώματα των μεταναστών και για το διχασμό «ξένων-Ελλήνων εργαζομένων»: «Στρέφονται, όπως και συνολικά η κρατική καταστολή και ρατσιστική βία, όχι μόνο κατά των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, αλλά και των Ελλήνων εργαζομένων τους οποίους επιχειρούν να διχάσουν και να φέρουν σε αντιπαράθεση» («Ρ» 6/12/2012, σελ. 20).

Μερικές σύντομες παρατηρήσεις για τη στάση και τα γκεμπελίστικα ψεύδη τους:

Πρώτο, στο κείμενο δεν αναφέρεται για ποιο λόγο το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ δεν ψήφισε τότε τον επανειλημμένα, κάτω απ' την πίεση των ΝΔ-ΛΑΟΣ, ακρωτηριασμένο «νόμο Ραγκούση». Προφανώς το αποσιωπούν σκόπιμα γιατί τότε είχαν κρατήσει μια σαφέστατα εθνικιστική-ρατσιστική στάση που σήμερα την αποκρύπτουν συνειδητά από την εργατική τάξη και το λαό και ψεύδονται προκλητικά και θρασύτατα όταν στα μέσα Νοέμβρη γράφουν πως δεν το έπραξαν επειδή δεν «έλυνε το μεταναστευτικό»: «το ΚΚΕ δεν ψήφισε τον συγκεκριμένο νόμο», δηλ. το «νόμο Ραγκούση», «γιατί στόχος του νόμου δεν ήταν η επίλυση του μεταναστευτικού αλλά η ενσωμάτωση στο σύστημα μικρού μόνο τμήματος μεταναστών και η διαιώνιση των προβλημάτων για την μεγάλη πλειοψηφία τους που συνεχίζουν να ζουν χωρίς δικαιώματα» («Ρ» 15/11/2012, σελ. 11).

Δεύτερο, το «νόμο Ραγκούση» είχαν ψηφίσει, ως γνωστό, μόνο οι βουλευτές του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ και εκείνοι του σοσιαλδημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν τον ψήφισαν οι βουλευτές της μοναρχοφασιστικής ΝΔ, του ναζιφασιστικού ΛΑΟΣ και του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ. Πρόκειται για σαφή συμπαράταξη του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ με τους εθνικιστές-ρατσιστές των ΝΔ-ΛΑΟΣ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δηλ. για μια εθνικιστική-ρατσιστική συμπαράταξη.

Τρίτο, ο πραγματικός λόγος που τότε οι σοσιαλδημοκράτες βουλευτές του «Κ»ΚΕ δεν ψήφισαν τον «νόμο Ραγκούση» δεν ήταν ότι αυτός «δεν έλυνε το μεταναστευτικό» αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ, επειδή το εντελώς ακρωτηριασμένο-κουτσουρεμένο νομοσχέδιο Ραγκούση θα δημιουργούσε τάχα, άκουσον-άκουσον, «θέμα μειονότητας και για τους μετανάστες» («Ρ» 9/2/2010, σελ. 15) που θα απειλούσαν τη χώρα «μέχρι και την αλλαγή συνόρων». («Ρ» 7/3/2010, σελ. 7).

Τέταρτο, η διατύπωση ότι τέτοιες κυβερνητικές πρακτικές «αποτελούν "βούτυρο στο ψωμί" της Χρυσής Αυγής» δικαιολογεί και αποκρύπτει ότι η στάση του φασιστοειδούς Α. Σαμαρά, στο συγκεκριμένο ζήτημα είνια ακριβώς η ίδια με εκείνη των ναζιφασιστών της «Χρυσής Αυγής».

Γράφαμε τότε, αντικρούοντας τα ψεύδη και τη δημαγωγία τους, μεταξύ άλλων:

Το «Κ»ΚΕ  «δεν  ψήφισε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο για το «μεταναστευτικό» όχι επειδή αυτό είναι «ατελές και ελλιπές», ανολοκλήρωτο και εντελώς «κουτσουρεμένο» αλλά αντίθετα επειδή και αυτό το πολύ ατελές και εντελώς «κουτσουρεμένο» νομοσχέδιο δημιουργεί «θέμα μειονότητας και για τους μετανάστες» («Ρ» 9/2/2010, σελ.15), όπως είχε δηλώσει – και μάλιστα δυο φορές – κατά την ομιλία της στη Βουλή η επικεφαλής της εθνικιστικο-ρατσιστικής ηγετικής ομάδας, σοσιαλδημοκράτισσα Α.Παπαρήγα, ή αλλιώς για τρίτη φορά διατυπωμένο στη δεύτερη ολοσέλιδη «Ανακοίνωση» λόγω κινδύνου «δημιουργίας και ανακίνησης μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων μέχρι και την αλλαγή συνόρων». («Ρ» 7/3/2010, σελ. 7) » («Ανασύνταξη», αρ.φυλ. 317, 1-15/3/2010, σελ. 1).

«Το ότι  η ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ  είχε και έχει τεράστιο πρόβλημα να αποκρύψει απ’ την εργατική τάξη και το λαό αλλά και τους αντιφασίστες και κομμουνιστές την αντιδραστική εθνικιστική-ρατσιστική της στάση – πράγμα που τελικά δεν κατάφερε να πετύχει παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειές της – φαίνεται απ’ το ότι το εθνικοστικο-ρατσιστικό ΠΓ υποχρεώθηκε να βγάλει δυο μεγάλες «Ανακοινώσεις», μια δυο ολόκληρων σελίδων με τίτλο: «Οι θέσεις του ΚΚΕ για την κτήση ιθαγένειας από μετανάστες και τη συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές» («Ρ» 24/1/2010, σελ. 2-3) και μια δεύτερη ολόκληρης σελίδας με τίτλο: «Για την ιθαγένεια και τη συμμετοχή μεταναστών στις δημοτικές εκλογές με βάση το τελικό νομοσχέδιο» («Ρ» 7/3/2010, σελ. 7), ενώ ο ρεφορμιστής εργατοπατέρας του ΠΑΜΕ και βουλευτής Γ.Μαυρίκος υποχρεώθηκε να καταφύγει στο καραγκιοζιλίκι μιας προσωρινής «αναδίπλωσης», δηλώνοντας ότι «το ΚΚΕ θα δηλώσει αν θα ψηφίσει ή όχι το νομοθέτημα όταν αυτό θα συζητηθεί στην ολομέλεια της Βουλής» («Ρ» 3/3/2010, σελ.7) (πρόκειται για χρουστσοφικό καραγκιοζιλίκι γιατί ήταν ήδη γνωστό από το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» (9/2/2010) ότι το «Κ»ΚΕ ΔΕΝ θα ψηφίσει το νομοσχέδιο)» (στο ίδιο, σελ. 1).

«Αλλά  πως μπορεί να γίνει πιστευτό ότι  η ηγεσία του «Κ»ΚΕ θα ψήφιζε ένα  πιο ολοκληρωμένο από το ψηφισθέν νομοσχέδιο για το «μεταναστευτικό» που λογικά θα «δημιουργούσε» πολλαπλάσια και πολύ μεγαλύτερα προβλήματα για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας όταν δεν ψήφισε ούτε το συγκεκριμένο δηλ. ένα πολύ πιο ατελές και εξαιρετικά «κουτσουρεμένο» νομοσχέδιο με το εθνικιστικό πρόσχημα ότι έτσι θα χρησιμοποιηθούν οι μετανάστες προλετάριοι «για τη δημιουργία και ανακίνηση μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων, μέχρι και την αλλαγή συνόρων» («Ρ» 7/3/2010, σελ7); Μ΄ αυτή την αντιδραστικότατη διατύπωση ξεπέρασε απ’ τα δεξιά ακόμα και τους ναζι-φασίστες του ΛΑΟΣ που το αποκαλεί «κεντροδεξιό» («κεντροδεξιά ο ΛΑΟΣ»,.«Ρ» 16/11/2007, σελ.32)» (στο ίδιο, σελ. 3)

«Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ στην πράξη συμπαρατάχθηκε πλήρως, ακόμα μια φορά, με τις πιο ακραίες εθνικιστικές-ρατσιστικές δυνάμεις του τόπου (μοναρχοφασιστική ΝΔ και ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ, «Χρυσή Αυγή» κλπ.) κατά των μεταναστών προλετάριων, κι’ αυτό με πρόσχημα τον ανύπαρκτο κίνδυνο των εθνικών συμφερόντων δηλ. τη δημιουργία «μειονότητας και για τους μετανάστες» («Ρ» 9/2/2010, σελ.15) και την «αλλαγή συνόρων» (7/3/2010, σελ.7). » (στο ίδιο, σελ. 3)

«Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν εκφυλίστηκε μόνο σε εθνικιστική-ρατσιστική πολιτική ομάδα, συμπαρατασσόμενη με τις πιο ακραίες εθνικιστικο-ρατσιστικές δυνάμεις του τόπου, αλλά βρέθηκε και στην πρωτοπορία τους ως το τέλος, αφού με την υπεραντιδραστική εθνικιστική-ρατσιστική θέση της, ότι με την ψήφιση ακόμα και αυτού του πολύ προβληματικού και «κουτσουρεμένου» νομοσχεδίου για το «μεταναστατευτικό» θα τεθεί τάχα θέμα μελλοντικά δημιουργίας «μειονότητας και για τους μετανάστες» και μάλιστα «μέχρι και την αλλαγή συνόρων» της χώρας (επαναλαμβανόμενα τρεις φορές) ξεπέρασε απ’ τα δεξιά όλες τις εθνικιστικο-ρατσιστικές δυνάμεις του τόπου, αφού αυτές, δε διατυπώνουν παρόμοια θέση. » (στο ίδιο, σελ. 3) και ότι

«με τη στάση της άφησε να της βγουν απ’ τα αριστερά όχι μόνο τα δίδυμα χρουστσοφικά της αδέλφια, οι σοσιαλδημοκράτες των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ (κατ’ αυτήν «σοσιαλδημοκρατικό» εξωραΐζοντας το» (στο ίδιο, σελ. 3)

Τέλος, και «οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ με τη ρατσιστική στάση άρνησης ψήφισης  του νομοσχεδίου για το «μεταναστευτικό» σημείωσαν μια νέα «επιτυχία»: τους βγήκαν απ τα αριστερά όχι μόνο οι ρεφορμιστές της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και οι ρεφορμιστές εργατοπατέρες των ΠΑΣΚΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ), που όλοι τους ήταν υπέρ της ψήφισης του νομοσχεδίου για τους μετανάστες εργάτες» (στο ίδιο, σελ. 3).

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Ανασύνταξη, αρ.φύλ. 380 (1-31/12/2012)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 380 (1-31/12/2012)

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Σύντομα στο blog

Φασιστική, ρατσιστική-σκοταδιστική η Απόφαση για «αντισυνταγματικότητα» του «νόμου Ραγκούση» για τους μετανάστες από το Συμβούλιο Επικρατείας

Τα προκλητικά γκεμπελίστικα ψεύδη των ακραίων εθνικιστών-ρατσιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ

Διαβάστε Περισσότερα »

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου και η προδοτική στάση των χρουτσωφικών σοσιαλδημοκρατών «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ(εσ.)

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, οι χρουτσωφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ, προσπαθώντας να αποκρύψουν από τη νεολαία, την εργατική τάξη και το λαό την προδοτική στάση της ευτυχώς αποτυχημένης προσπάθειας σαμποταρίσματος εκ μέρους τους της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ του Πολυτεχνείου που οδήγησε στην ηρωική λαϊκή εξέγερση της 17ης Νοέμβρη του ΄73 και τη σύγκρουση με τις σιδηρόφραχτες δυνάμεις (στρατό, αστυνομία, Ασφάλεια, κλπ.) του αμερικανοκίνητου φασιστικού καθεστώτος, ισχυρίζονται, δεκαετίες τώρα, ψευδόμενοι ασυστόλως, συστηματικά και προκλητικά, ότι στην εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 «τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, της ΑντιΕΦΕΕ είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στην αντιδικτατορική πάλη όσο και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου»(!) («Ρ» 27.11.2012, σελ. 5) και ότι μάλιστα «τα ντοκουμέντα της Φωνής της Αλήθειας, του παράνομου ραδιοφωνικού σταθμού του ΚΚΕ, καθώς και η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου που, από την πρώτη μέρα (15/11/1973), καλούσαν το λαό, τους εργαζόμενους της Αθήνας να στηρίξουν και να συμμετέχουν στην κατάληψη»(!) («Ρ» 27.11.2012, σελ. 5). Πέραν του ότι οι σημερινοί ηγέτες είναι αδιόρθωτοι δημαγωγοί και αμετανόητοι δεξιοί οπορτουνιστές σοσιαλδημοκράτες, είναι και εντελώς αδιάβαστοι αφού τα τωρινά μυθεύματά τους ΔΙΑΨΕΥΔΟΝΤΑΙ απ' την ίδια την «Έκθεση» της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ του «Κ»ΚΕ, Ιούλης 1976 που συντάχτηκε τρία χρόνια μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Δυστυχώς για τους σημερινούς χρουτσω-τροτσκιστές σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ η τότε δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία τους των Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη («ο μικρός Παττακός της Τασκένδης» Ν. Ζαχ.)-κλπ ΔΕΝ είχε ΟΥΤΕ «πρωταγωνιστικό ρόλο» μα ΟΥΤΕ και κάλεσε «το λαό, τους εργαζόμενους της Αθήνας να στηρίξουν και να συμμετέχουν στην κατάληψη» και πολύ περισσότερο στην εξέγερση όπως ψευδέστατα τώρα ισχυρίζονται: ΑΝΤΙΘΕΤΑ ήταν ΚΑΤΑ της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ την οποία ΔΕ μπόρεσαν να ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΝ, και όταν αυτή ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ απ' τους αντιφασίστες-κομμουνιστές φοιτητές, αφού πρώτα υπερφαλαγγίστηκαν οι ρεφορμιστές των «Κ»ΝΕ-ΑντιΕΦΕΕ-Ρήγα Φεραίου, τότε προσπάθησαν να τη ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ, επιχειρώντας την ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ όλων των δυνάμεων από την κατάληψη και το σαμποτάρισμά της.

Και οι δυο κατευθύνσεις («Κ»ΚΕ χρουτσω-μπρεζνιεφική - «Κ»ΚΕ(εσ.) χρουτσωφικοί ευρωκομμουνιστές) ήταν τότε ΚΑΤΑ της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ, που πραγματοποιήθηκε όχι στις 15 Νοέμβρη αλλά στις 14 Νοέμβρη, κάτι που δεν αμφισβητεί κανένας. Το τότε στέλεχος του «Ρήγα Φεραίου» Δ. Χατζησωκράτης σωστά σημειώνει: πρώτο, «η κατάληψη του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973 από τις 6:00μ.μ. ήταν πλέον δεδομένη» (Δ. Χατζησωκράτης: «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ '73», σελ. 98, Αθήνα 2004), και δεύτερο ότι, οι «υπεραριστεροί φοιτητές» από τη «φυσικομαθηματική και τη νομική τάχθηκαν υπέρ της κατάληψης», ενώ τα «φοιτητικά στελέχη του Ρήγα Φεραίου... τάχθηκαν ενάντια στην κατάληψη» (στο ίδιο, σελ. 99) αλλά και η «Έκθεση» γράφει: «Οι αριστεριστές, - κύρια συνδικαλιστές της ΑΑΣΠΕ από τη νομική και φυσικομαθηματική, - είχαν ταχθεί υπέρ της κατάληψης ... Και τα γεγονότα επιβλήθηκαν, χωρίς καμιά απόφαση και σχέδιο. Η παραμονή τόσων εκατοντάδων φοιτητών (γύρω στους 800), ή συγκέντρωση στο μεταξύ κόσμου και έξω από το Πολυτεχνείο δίνουν, από τα πράγματα, την αίσθηση ότι η κατάληψη έχει αρχίσει. Αυτό γίνεται γύρω στις 7 το απόγευμα της Τετάρτης». («Έκθεση και Συμπεράσματα για τα Γεγονότα του Νοέμβρη 1973. Εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976», ΚΟΜΕΠ, 11/1976, σελ. 97), και «Η κατάληψη δεν έγινε άμεσα γνωστή στην καθοδήγηση του Κόμματος και της ΚΝΕ ... Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση α π α γ κ ί σ τ ρ ω σ η των φοιτητών από το Πολυτεχνείο» (στο ίδιο, ΚΟΜΕΠ 11/1976, σελ. 98).

Για τις προσπάθειες στελεχών των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ απαγκίστρωσης των φοιτητών και αφού έχει ξεκινήσει η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ο Σταύρος Λυγερός: «Συγκεκριμένα, όπως αναφέρθηκε σε συνέλευση της Νομικής (απολογισμού του 1975) και επιβεβαιώθηκε από το ηγετικό στέλεχος της ΚΝΕ Αλαβάνο, την Πέμπτη το βράδυ στο Πολυτεχνείο πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στελεχών με πρωτοβουλία των Αλαβάνου – Παριανού που δήλωσαν ότι εκπροσωπούν επίσημα το ΚΚΕ / ΚΝΕ, και συζητήθηκε το ζήτημα της δ ι ά λ υ σ η ς τ η ς κ α τ ά λ η ψ η ς. Στη σύσκεψη αυτή πήραν επίσης μέρος οι Ματζουράνης, Τσαφαράκης, Λαλιώτης, Μαυρογένης, Μιχαλόπουλος και Τσούρας (οι δυο τελευταίοι στελέχη του ΠΑΚ). Η σύσκεψη αυτή που έγινε γνωστή και στο ΕΑΤ / ΕΣΑ από ομολογίες ορισμένων από τους παραπάνω (ήταν κρατούμενοι) συμφώνησε στην ανάγκη της αποχώρησης (εκτός Μαυρογένη) και προχώρησε στον τρόπο που θα την πραγματοποιούσε». (Σταύρος Λυγερός, «Φοιτητικό κίνημα και ταξική πάλη στην Ελλάδα», σελ. 67-68, Σεπτέμβρης 1977)

Δεν είναι μόνο όλες οι ιστορικές μαρτυρίες για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου που κατά καιρούς είδαν το φως της δημοσιότητας (παρακάτω παρουσιάζουμε μαρτυρίες των Αντωνακάκη-Βαλαβάνη μελών της ΑντιΕΦΕΕ και στελεχών της «Κ»ΝΕ), αλλά το κυριότερο είναι – ακριβώς επειδή δεν μπορούν να αμφισβητηθούν τα γραφόμενά τους, μπορούν όμως να αποσιωπηθούν, όπως το κάνουν συστηματικά – ότι οι δικές τους γραπτές  ο μ ο λ ο γ ί ε ς της «4ης Ολομέλειας του Ιούλη 1976» είναι εκείνες που αποκαλύπτουν τον προδοτικό ρόλο των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ και επιβεβαιώνουν ότι αυτοί ήταν:

πρώτο, κατά της μετωπικής σύγκρουσης με τις σιδηρόφραχτες δυνάμεις της φασιστικής διχτατορίας,

δεύτερο, κατά της ηρωικής λαϊκής εξέγερσης του Σεπτέμβρη του ΄73,

τρίτο, κατά της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ του Πολυτεχνείου, την οποία, παρά το ότι χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα από το ανοιχτό σαμποτάζ ως τις αδίστακτες ψευδείς  συκοφαντίες-λασπολογίες σε βάρος αντιφασιστών και κομμουνιστών φοιτητών, απότυχαν να αποτρέψουν-ματαιώσουν,

τέταρτο, κατά της συνέχισης της κατάληψης, όταν αυτή πραγματοποιήθηκε παρά τις λυσσώδεις αντεπαναστατικές προσπάθειές τους, επιχειρώντας ανεπιτυχώς να «απαγκιστρώσουν» τους φοιτητές από το Πολυτεχνείο με στόχο τη ματαίωση της ηρωικής λαϊκής εξέγερσης.

Ευτυχώς για τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας γενικά, αλλά και ιδιαίτερα για τον αντιφασιστικό αγώνα της νεολαίας, οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ – πράχτορες των συμφερόντων της μπουρζουαζίας στις γραμμές της εργατικής τάξης – δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν τον προδοτικό ρόλο που τους είχε αναθέσει σ’ εκείνη την περίοδο η αντιδραστική «δημοκρατική» μεγαλο-αστική τάξη, δηλ. να ματαιώσουν την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου και τη σύγκρουση με το φασιστικό καθεστώς. Αν το είχαν επιτύχει θα είχε ματαιωθεί η ηρωική λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη του ΄73 – μια από τις σημαντικότερες και λαμπρότερες σελίδες στην ιστορία των αντιφασιστικών-αντιϊμπεριαλιστικών αγώνων του λαού και της νεολαίας μας.

Για την αποκάλυψη του προδοτικού ρόλου των ηγετών των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ δεν είναι καθόλου απαραίτητη η αναφορά στις πάμπολλες ιστορικές μαρτυρίες για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, επειδή είναι υπεραρκετές οι δικές τους ανοιχτές, ευτυχώς γραπτές, ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ, που περιέχονται στις εκτιμήσεις της «4ης Ολομέλειας του Ιούλη 1976», δηλ. οι εκτιμήσεις που έκαναν οι ίδιοι και μάλιστα 3 ολόκληρα χρόνια μετά την λαϊκή εξέγερση και επομένως μ’ όλη την άνεση χρόνου, ακριβέστερα στην: «Έκθεση και Συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973. Εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976», δημοσιευμένη στην ΚΟΜΕΠ, τεύχος 11/1976.

«Πανσπουδαστική 8» (Γενάρης-Φλεβάρης 1974)

Πριν παρατεθούν τα εξαιρετικής και πολύ αποκαλυπτικής σημασίας αποσπάσματα από την «Έκθεση» είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί ότι η χρουτσωφική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη-Κουκούλου-κλπ. με τον τετράμηνο «αέρα» των αδίστακτων ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη σ. ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (δολοφονήθηκε απ' την φασιστική κλίκα του ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ κατ' απαίτηση του αποστάτη ΦΛΩΡΑΚΗ* αρχές Αυγούστου του '73) για να εμποδίσουν-ματαιώσουν την ΚΑΤΑΛΗΨΗ κατάγγειλε τους αντιφασίστες-κομμουνιστές φοιτητές που προωθούσαν τη γραμμή της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ως «πράχτορες» της ΚΥΠ και της CIA, μια επαίσχυντη και τρισάθλια πολιτική ΠΡΑΞΗ-καταγγελία συνειδητά ψευδής και ασφαλίτικης έμπνευσης μεθοδολογία, προφανώς εντελώς ξένης προς την επαναστατική στάση των κομμουνιστών που δεν είναι απλά ένα «ατόπημα», όπως το χαρακτηρίζει ο ομοϊδεάτης τους χρουτσω-γκορμπατσοφικός σοσιαλδημοκράτης Δ. Χατζησωκράτης, στέλεχος τότε του Ρήγα Φεραίου (Δ. Χατζησωκράτης: «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ '73», σελ. 218, Αθήνα 2004) αλλά τους στιγματίζει ως τους πιο αδίσταχτους και αθλιέστερους λακέδες της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Και ακριβώς αυτή τη γραμμή της σοσιαλδημοκρατικής «Κ»ΝΕ τα διάφορα τότε «τρυφερά» και τώρα γερασμένα πλέον «βλαστάρια» της χρουτσωφικής σοσιαλδημοκρατίας, οι διάφοροι χρουτσω-τροτσκιστές σοσιαλδημοκράτες «Σκαμνάκηδες» θεωρούν αυτή την προδοτική ρεφορμιστική γραμμή της «Κ»ΝΕ «σωστή» («ΠΡΙΝ», 18/11/2012, σελ. 7)

Οι ηγέτες των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ ήταν αποφασισμένοι – ακριβώς επειδή κινούνταν στα πλαίσια της πολιτικής γραμμής της μεγαλο-αστικής «δημοκρατικής» αντιπολίτευσης απέναντι στη χούντα που δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση την ΚΑΤΑΤΑΛΗΨΗ – να αποτρέψουν την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου, γι’ αυτό και δεν δίστασαν, εκτελώντας τις εντολές της αστικής «αντιπολίτευσης», να χρησιμοποιήσουν  ό λ α τα μέσα, ακόμα και εκείνο της κατασυκοφάντησης των φοιτητών της Νομικής και Φυσικο-μαθηματικής που πήγαιναν για κατάληψη του Πολυτεχνείου προκειμένου να αποτρέψουν-ματαιώσουν ευθύς εξαρχής την ΚΑΤΑΛΗΨΗ που ήταν και ο  κ ύ ρ ι ο ς  πολιτικός στόχος των αντιδραστικών «δημοκρατικών» μεγαλο-αστικών δυνάμεων:

«καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA, με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις». («Πανσπουδαστική», Συνδικαλιστικό Όργανο της Αντιδικτατορικής Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας, αρ.φυλ. 8, Γενάρης-Φλεβάρης 1974).

Αυτή την επαίσχυντη και πανάθλια αντιδραστική καταγγελία τους σε βάρος των αντιφασιστών και κομμουνιστών φοιτητών της Νομικής-Φυσικο-μαθηματικής ακόμα και σήμερα οι ηγέτες των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ έχουν το θράσος να την χρεώνουν στην «Επιτροπή Κατάληψης του Πολυτεχνείου». Σε επιστολή τους προς την «Εφημερίδα των Συντακτών» αναφέρουν: «Η περιβόητη καταγγελία που υπάρχει στο συγκεκριμένο φύλλο και στην οποία αναφέρεται ο συντάκτης σας αποτελεί ανακοίνωση της επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου» («Ρ» 27.11.2012, σελ. 5):

πρώτο, στην πραγματικότητα η ανακοίνωση είναι γραμμένη από τη φοιτητική παράταξη της «Κ»ΝΕ, την αντιΕΦΕΕ, και την παρουσίασαν - αδίστακτοι στην εκπλήρωση του αντεπαναστατικού τους πολιτικού ρόλου - ως ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου, πλαστογραφώντας έτσι, όπως είναι γνωστό, την υπογραφή της. Η ανακοίνωση διαψεύστηκε από 17 μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου και δημοσιεύεται ολόκληρη παρακάτω,

δεύτερο, το ότι η κατάληψη έγινε επειδή η ΑντιΕΦΕΕ ήταν πλειοψηφία αποτελεί ένα ακόμα ψέμα το οποίο κουτοπόνηρα αναπαράγει ο συντάκτης της επιστολής προς την «Εφημερίδα των Συντακτών»: «πώς γίνεται στην επιτροπή κατάληψης του Πολυτεχνείου, τα μέλη της ΚΝΕ και της ΑντιΕΦΕΕ να έχουν την πλειοψηφία, ενώ ήταν κατά της κατάληψης» («Ρ» 27.11.2012, σελ. 5). Πέρα απ' το ότι η αντιΕΦΕΕ δεν είχε πλειοψηφία στη Συντονιστική Επιτροπή και για αυτό πλαστογράφησε την υπογραφή της «Επιτροπής Κατάληψης του Πολυτεχνείου» με σκοπό να σαμποτάρει την κατάληψη, η ΚΑΤΑΛΗΨΗ έγινε ανεξάρτητα από την ύπαρξη της «Επιτροπής» δηλ. την Τετάρτη το απόγευμα (Δ. Χατζησωκράτης, σελ.98) ή γύρω «στις 7 το απόγευμα της Τετάρτης» («Έκθεση», σελ. 77),

τρίτο, εκτός από την γραπτή διάψευση των 17 μελών της Συντονιστικής Επιτροπής υπάρχει και η μαρτυρία του Γιάννη Γρηγορόπουλου, φοιτητής τότε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών, μέλος της ΑντιΕΦΕΕ όπου συνέταξε εσωτερικό κείμενο του «Κ»ΚΕ με τίτλο «Ορισμένα σοβαρά θέματα – εκτιμήσεις» και τον υπότιτλο «Το ζήτημα της ύπαρξης ή όχι οργανωμένου σχεδίου. Εκτίμηση των θέσεων και του ρόλου των προοδευτικών και των αντιδραστικών δυνάμεων. Ύπαρξη προβοκατόρων και ρόλος τους» και όπου αναφέρεται: «Η εξέλιξη στον τόπο μας έχει περιέλθει σε λεπτό σημείο. Παράλληλα στο ευρύτατο δημοκρατικό ενωτικό κίνημα που αξιώνει την είσοδο στη δημοκρατική ομαλότητα, σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να φράξουν το δρόμο προς την κατεύθυνση αυτή και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων…' Η ίδια όμως η άποψη υποστηρίζεται και στην 'ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου' που δημοσιεύει η παράνομη 'Πανσπουδαστική' φύλλο 8. Η ανακοίνωση αυτή ουσιαστικά εκφράζει τις δικές μας απόψεις γιατί δεν έχει ρωτηθεί για τη σύνταξή της κανένα μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής (ούτε καν τα μέλη της ΑντιΕΦΕΕ)» (ΙΟΣ της Ελευθεροτυπίας, 28.11.2004)

τέταρτο, η επαίσχυντη καταγγελία δημοσιεύτηκε μόνο σε έντυπο της ΑντιΕΦΕΕ,

πέμπτο, «Όπως, μάλιστα, προκύπτει και από άλλα δημοσιεύματα, το κείμενο αυτό διαβάστηκε και ως «ντοκουμέντο» σε φοιτητικούς χώρους από εκπροσώπους της ΚΝΕ» (βλ. πχ «Απογευματινή», 17.11.04) (ΙΟΣ της Ελευθεροτυπίας, 28.11.2004) που αποδεικνύει ότι χρησιμοποιήθηκε για το σαμποτάρισμα της κατάληψης.

«Έκθεση» της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ του «Κ»ΚΕ, Ιούλης 1976

Καταρχήν για τα γεγονότα γενικά, παρά τις πολύ προσεγμένες διατυπώσεις, στην «Έκθεση» που ψηφίστηκε από την 4η Ολομέλεια της ΚΕ του «Κ»ΚΕ τον Ιούλη 1976, 3 ολόκληρα χρόνια μετά την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου, ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ανοιχτά: «Το Κόμμα, βέβαια, δεν είχε την προοπτική κλιμάκωσης των αγώνων, εκείνη τη στιγμή, ως την ανατροπή της δικτατορίας.» («Έκθεση και Συμπεράσματα για τα Γεγονότα του Νοέμβρη 1973. Εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976», ΚΟΜΕΠ, 11/1976, σελ. 111), και: «Τα γεγονότα των ημερών εκείνων (και όχι μόνο η κατάληψη του Πολυτεχνείου) αποτέλεσαν αιφνιδιασμό για το Γραφείο του Κλιμακίου. (...) Έτσι το Γραφείο του Κλιμακίου και το Γραφείο ΚΣ της ΚΝΕ βρέθηκαν, σε μεγάλο βαθμό, απροετοίμαστα μπροστά στα γεγονότα» (σελ. 113), αλλού: «το Γραφείο του κλιμακίου δεν μπόρεσε, έστω και μετά τον αιφνιδιασμό που δέχτηκε με την έναρξή τους (...), να καθοδηγήσει στο βαθμό που ήταν δυνατό τα γεγονότα αυτά. Ανακοίνωση του ΠΓ εκδόθηκε στις 18.11.1973. Υπήρχε, βέβαια, η Φ.Α. Αλλ ' άραγε, ως ποιό βαθμό μπορούσε να παρέμβει (με την έννοια καθοδηγητικών κατευθύνσεων) στα γεγονότα; Για να το κάνει έπρεπε να έχει, συγκεκριμένη ενημέρωση, υπεύθυνη. Τα μόνα στοιχεία που διέθετε ήταν δημοσιογραφικές (άμεσα, από στελέχη μας στο εσωτερικό) πληροφορίες». (στο ίδιο, ΚΟΜΕΠ 11/1976, σελ. 104-105) Επομένως τα περί «μεγάλης και καθοριστικής συμβολής του ΚΚΕ»(!) στα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι μυθεύματα και χονδροειδή ψεύδη της προδοτικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας. (Το παραπάνω συγκεκριμένο απόσπασμα απαντά και στις αερολογίες και τα ψεύδη του «Ριζοσπάστη» τις 27.11.2012, σελ. 5.)

Οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ δεν ομολογούν μόνο ότι αιφνιδιάστηκαν από τα γεγονότα, αλλά και ότι η γενική γραμμή τους ήταν σαφώς  κ α τ ά των  κ α τ α λ ή ψ ε ω ν  και επιπλέον θεωρούσαν, ειδικότερα την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου, «αριστερίστικη»(!) ενέργεια: «εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικο στοιχείο, που ήταν ως ένα βαθμό, έξω απ’ τη γραμμή της Οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό γενικά ήταν  κ α τ ά  των  κ α τ α λ ή ψ ε ω ν (υπογρ. δική μας) και των βιαστικών και απρογραμμάτιστων ανοιχτών εκδηλώσεων...» («Έκθεση και Συμπεράσματα για τα Γεγονότα του Νοέμβρη 1973. Εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976», κεφ. 3.2, εκδόσεις «Οδηγητής», 1983, σελ. 51, διαθέσιμο στο kke.gr**)

Σ’ άλλο σημείο της «Έκθεσης» ομολογούν ότι απέτυχαν να αποτρέψουν, λόγω αδυναμίας τους, την ΚΑΤΑΛΗΨΗ, η οποία τους επιβλήθηκε υποχρεωτικά απ’ την πάλη των αντιφασιστών και κομμουνιστών φοιτητών που ήταν ΥΠΕΡ της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ: «αν η ΚΝΕ ήταν σωστά προετοιμασμένη και τα στελέχη της δούλευαν έγκαιρα, σωστά και επί τόπου μέσα στο Φ.Κ. μ’ αυτή την κατεύθυνση θα ήταν δυνατόν ή να μην  ε π ι λ ε γ ε ί  κ α θ ό λ ο υ  η  μ ο ρ φ ή  τ η ς  κ α τ ά λ η ψ η ς (υπογρ. δική μας), ή και αν προσωρινά πραγματοποιούνταν, να  σ τ ρ έ φ ο ν τ α ν  γρήγορα προς  ά λ λ ε ς  ε ξ ε λ ί ξ ε ι ς (υπογρ, δική μας). Και παραπάνω: «μέσα στο πλαίσιο της ταλάντευσης που έδειξαν τα στελέχη της ΑντιΕΦΕΕ, που, επειδή ήταν απροετοίμαστα να προτείνουν συγκεκριμένες μορφές πάλης, δέχτηκαν παθητικά, χωρίς να παίρνουν θέση, μια κατάσταση που επιβάλλονταν», δηλ. εκείνη της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ που προωθούσαν «πριν απ' όλα οι αριστεριστές» (στο ίδιο, ΚΟΜΕΠ 11/1976, σελ. 112-113)

Σ’ ένα τρίτο σημείο ομολογούν ότι η κατάληψη έπρεπε να ΑΠΟΦΕΥΧΤΕΙ και επιπλέον να ΜΑΤΑΙΩΘΕΙ η μετωπική σύγκρουση με το φασιστικό καθεστώς: «το Γραφείο Σπουδάζουσας της ΚΝΕ θεώρησε ότι η  κ α τ ά λ η ψ η (υπογρ. δικής μας), παρ’ όλο που έπρεπε να είχε  α π ο φ ε υ χ τ ε ί (υπογρ. δική μας), μπορούσε να αξιοποιηθεί θετικά για το ανέβασμα της φοιτητικής και γενικότερα της λαϊκής πάλης ενάντια στο χουντομαρκεζίνικο καθεστώς. Κι’ αυτό θεωρεί ότι μπορεί να γίνει μέσα από την προσέλκυση της λαϊκής συμπαράστασης για την επίτευξη του στόχου του φκ – για ελεύθερες εκλογές και για την προβολή κοινών αντιχουντικών συνθημάτων ζύμωσης...» (στο ίδιο , ΚΟΜΕΠ 11/1976, σελ. 98)

Τέλος ομολογούν ότι η ΚΑΤΑΛΗΨΗ αποτέλεσε όχι μόνο «αιφνιδιασμό» για τους ηγέτες των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ αλλά και επιπλέον ήταν γι’ αυτούς μια «επικίνδυνη περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης»(!): «πρέπει να λεχθεί ότι η κατάληψη αποτέλεσε αιφνιδιασμό για τις καθοδηγήσεις του κόμματος και της ΚΝΕ. Δεν ήσαν προετοιμασμένες να δουν τις μέθοδες παρέμβασής τους στα γεγονότα, καθώς και τις μέθοδες συντονισμού της δράσης τους. Η Κ.Ο. και το Γραφείο της Κ.Σ της ΚΝΕ είδαν καταρχήν την  κ α τ ά λ η ψ η  σαν μια  ε π ι κ ί ν δ υ ν η  (υπογρ. δική μας) περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης». («Έκθεση και Συμπεράσματα για τα Γεγονότα του Νοέμβρη 1973. Εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976», κεφ. 2.3, εκδόσεις «Οδηγητής», 1983, διαθέσιμο στο kke.gr), δηλαδή, όπως ακριβώς την έβλεπε και η αντιδραστική μεγαλο-αστική «αντιπολίτευση»!!!

Μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου οι ηγέτες των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ, κινούμενοι στα πλαίσια της πολιτικής γραμμής της μεγαλοαστικής «δημοκρατικής» αντιπολίτευσης και εκτελώντας τις εντολές της – η οποία ΔΕΝ ήθελε σε καμιά περίπτωση την ΚΑΤΑΛΗΨΗ – δεν είχαν μόνο απλά τη «σκέψη» να πάρουν μέτρα, όπως ισχυρίζονται: «οι καθοδηγήσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ δεν ήταν προετοιμασμένες να δουν τις μέθοδες παρέμβασής τους στα γεγονότα, καθώς και τις μέθοδες συντονισμού της δράσης τους. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την  ά μ ε σ η   α π α γ κ ί σ τ ρ ω σ η (υπογρ. δική μας) των φοιτητών από το Πολυτεχνείο» (στο ίδιο, ΚΟΜΕΠ 11/1976, σελ. 98), αλλά παρόλο που επιχείρησαν επανειλημμένα και απεγνωσμένα να πετύχουν άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών απ’ το Πολυτεχνείο, ευτυχώς απέτυχαν παταγωδώς, χάρη στη μαχητική αντίσταση και δράση των χιλιάδων αντιφασιστών και κομμουνιστών φοιτητών που αρνήθηκαν να «σπάσουν» την ΚΑΤΑΛΗΨΗ και να εγκαταλείψουν το χώρο του Πολυτεχνείου. Και αλλού: «Δυο μέλη του Γραφείου ΚΣ της ΚΝΕ, την Πέμπτη το πρωί εξέτασαν τα γεγονότα επιτόπου, έκαναν τις πρώτες εκτιμήσεις και καταλήξανε σε μερικά μέτρα που έπρεπε να παρθούν. Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση της οργάνωσης, οι δυο καθοδηγητές της ΚΝΕ περιορίστηκαν κυρίως στο πως θα ελεγχθεί η κατάσταση, με σκοπό την α π α γ κ ί σ τ ρ ω σ η». (στο ίδιο, σελ. 105) Τέλος γενικά ας επαναληφθεί-υπογραμμιστεί πως: «το Γραφείο του Κλιμακίου δεν μπόρεσε, έστω και μετά τον αιφνιδιασμό που δέχτηκε με την έναρξή τους (...) να καθοδηγήσει στο βαθμό που ήταν δυνατό τα γεγονότα αυτά». (στο ίδιο, ΚΟΜΕΠ 11/1976, σελ. 104).

Έτσι η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου οδήγησε σε πλήρη χρεοκοπία την αντεπαναστατική χρουστσοφική γραμμή των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ και στο ξεσκέπασμα του αντεπαναστατικού, στην υπηρεσία της αντιδραστικής αστικής τάξης, ρόλου των ρεβιζιονιστών ηγετών.

Αν ως τις παραμονές της διχτατορίας, η αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του ντόπιου χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού αφόπλισε ιδεολογικά και πολιτικά την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στην εγκαθίδρυση, χωρίς αντίσταση, της στρατιωτικο-φασιστικής διχτατορίας, τις μέρες της ηρωικής λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η γραμμή αυτή όχι μόνο χρεοκόπησε αλλά και βρέθηκε ανοιχτά πλέον στην υπηρεσία και τις τότε πολιτικές επιδιώξεις της αστικής «δημοκρατικής» αντιπολίτευσης και ταυτόχρονα ξεμασκάρεψε τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ και αποκάλυψε τον προδοτικό ρόλο των λακέδων αυτών του κεφαλαίου.

*«την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ.Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές. Με την ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν.Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι το παρουσίασε σαν αυτοκτονία … Όχι … ο Ν.Ζαχαριάδης δεν αυτοκτόνησε. Οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν… Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν.Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται να συναίνεσε με τη χρουστσοφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για την δολοφονία του Ζαχαριάδη. Ό π ω ς   κ α ι   ν ά χ ε ι   τ ο   ζ ή τ η μ α   ο   Χ α ρ.    Φ λ ω ρ ά κ η ς   υ π ή ρ ξ ε   η θ ι κ ό ς   α υ τ ο υ ρ γ ό ς   τ η ς   
δ ο λ ο φ ο ν ί α ς   τ ο υ   Ν. Ζ α χ α ρ ι ά δ η» (Νίκανδρος Κεπέσης: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ. 45, εκδόσεις «Μαυρίδη», Αθήνα Μάης 2006, και β΄ έκδοση: Νίκανδρος Κεπέσης: Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα, σελ. 46-47, εκδόσεις Α/συνεχεια, Αθήνα Οκτώβριος 2006 και Νίκανδρος Κεπέσης: «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός, στη μνήμη του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη», σελ. 5-6, εκδόσεις «Μαυρίδη», Αθήνα Μάης 2007).
**Όπου αναφέρουμε την «Έκθεση» από τις εκδόσεις Οδηγητής είναι επειδή το συγκεκριμένο χωρίο δεν συμπεριλήφθηκε στην έκδοση της ΚΟΜΕΠ 11/76.

***Η προδοτική αυτή γραμμή και εκείνης της περιόδου ήταν προφανώς γραμμή της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του χρουτσωφικού «Κ»ΚΕ και οι καθοδηγήσεις των «Κ»ΝΕ-ΑντιΕΦΕΕ απλά την εφάρμοσαν. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι και οι καθοδηγητές των δυο οργανώσεων δεν έχουν ευθύνες, δευτερεύουσας προφανώς σημασίας και προπαντός για τις τρισάθλιες λασπολογίες των αντιφασιστών-κομμουνιστών φοιτητών. Ο δολοφονημένος γραμματέας από τους Ινδονήσιους φασίστες του ΚΚ Ινδονησίας Άϊντιτ λέγεται πως είχε πει κάποτε, αναφερόμενος στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό: «ο ρεβιζιονισμός εκφυλίζει όχι μόνο κόμματα και στελέχη αλλά και ολόκληρους λαούς».

***

Μία δήλωση 17 μελών της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου για ένα δημοσίευμα της «Πανσπουδαστικής», οργάνου της «ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ»

Εμείς οι «17», μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής, που προέκυψε από δύο μέλη κάθε Σχολής εκλεγμένα από τις Γενικές Συνελεύσεις των Σχολών που πραγματοποιήθηκαν κατά την διάρκεια της τριήμερης κατάληψης του Πολυτεχνείου, διαβάσαμε στο 8ο φύλλο της «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ», οργάνου της «ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ», κείμενο με τίτλο «Ανακοίνωση – απάντηση» της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα του Πολυτεχνείου.

Επειδή και στο παρελθόν παρουσιάσθηκαν και άλλες ανακοινώσεις, επικαλούμενες την καθολική έγκριση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα, κρίνουμε σκόπιμο να τονίσουμε ότι εμείς ποτέ δεν λάβαμε μέρος στη σύνταξη ή την υπογραφή καμμίας παρόμοιας ανακοίνωσης και, φυσικά, ούτε της παραπάνω.

Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα είχε σαν καθήκον και επιδίωξη την υπεύθυνη και μοναδική αντιπροσώπευση των φοιτητών και την συντονισμένη προβολή των αιτημάτων και συνθημάτων που εξέφρασαν τον αγώνα εκείνων των ημερών και μέσα στις τότε συγκεκριμένες συνθήκες. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, δεν μπορεί να ανατεθεί στην Συντονιστική Επιτροπή και, πολύ περισσότερο σε κάποια μέλη της, ο ρόλος της παντοτινής έκφρασης του φοιτητικού κινήματος.

Η επίκληση του ονόματος της Συντονιστικής Επιτροπής για την κάλυψη και προβολή ορισμένων γνωμών και θέσεων, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε κριτική που θα μπορούσε να ασκήσει κανείς για το περιεχόμενό τους, είναι τουλάχιστον απαράδεκτη.

Νομίζουμε ότι τέτοιες ενέργειες δεν πρέπει να γίνονται, γιατί μονο καλό δεν προσφέρουν στην ενότητα του αγώνα.

«17 ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ»

Σημείωση: Για την διατύπωση και την υπογραφή των παραπάνω απόψεων δεν ήταν δυνατό να βρεθούν για να συμμετάσχουν όλα τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου, εξ αιτίας των δύσκολων συνθηκών που αντιμετωπίζουν (φυλακές, παρανομία κλπ).

Περιοδικό «Δημοκρατία», μηνιαία Δημοκρατική επιθεώρηση, «Ομάδα Δημοκρατίας», τεύχος 82 (5/1974) σελ. 16

***

Μαρτυρία Σ. Αντωνακάκη για την ταχτική του «Κ»ΚΕ στο Πολυτεχνείο το ‘73

Η Σοφία Αντωνακάκη, πρώην μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ καταθέτει την προσωπική της μαρτυρία για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973.

«Το Γραφείο του Κλιμακίου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που ήταν στην Ελλάδα πήρε εξαρχής αρνητική θέση στα γεγονότα και διατήρησε τη θέση αυτή μέχρι το τέλος της εξέγερσης. »

«Ενώ η εξέγερση γενικεύονταν και αποκτούσε προωθημένα χαρακτηριστικά, η ηγεσία του ΚΚΕ δίνει γραμμή να προβληθούν… “φοιτητικά αιτήματα”…»

«Καθώς η κατάληψη του Πολυτεχνείου και η εξέλιξη της εξέγερσης εξελίχθηκαν αυθόρμητα, φάνηκε έντονα ένα φόβος που διακατέχει την ηγεσία του ΚΚΕ απέναντι σε αυθόρμητα, μη ελεγχόμενα γεγονότα… Το Γραφείο του Κλιμακίου του ΚΚΕ της Κ.Ε. του ΚΚΕ είχε απορρίψει προτάσεις που υπήρχαν για νέα κατάσταση της Νομικής πριν από το Πολυτεχνείο για μαχητική συμμετοχή στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου δέκα μέρες νωρίτερα κλπ. Παρ’ όλο που το ΚΚΕ είχε ταχθεί ρητά εναντίον του Μαρκεζίνη, είναι έκδηλη στη στάση του η επίδραση ενός κλίματος Κοινοβουλευτικής αναμονής». (Σοφία Αντωνακάκη, «ΠΡΙΝ», Νοέμβρης 1989)

***

Μαρτυρία Ν. Βαλαβάνη για την ταχτική του «Κ»ΚΕ στο Πολυτεχνείο το ‘73

Η Νάντια Βαλαβάνη, μέλος της αντι-ΕΦΕΕ το 1973 και στη συνέχεια μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ καταθέτει την προσωπική της μαρτυρία για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973.

«Η γραμμή του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν οργανωμένη απαγκίστρωση με διαδηλώσεις, μαζικοποίηση του κινήματος και σταδιακή κλιμάκωση του αγώνα, η οποία ξεπεράστηκε σύντομα. [..]» λέει η Νάντια Βαλαβάνη.

[…]Εκείνο το πρωί η Νάντια Βαλαβάνη χρειάστηκε να φύγει για μία ώρα. Είχε παράνομο ραντεβού με τον καθοδηγητή της: «Μου έβαλε το θέμα της απαγκίστρωσης, τον κίνδυνο αν γίνει κατάληψη να πισωγυρίσει το κίνημα, και μου έδωσε μια σακούλα με τρυκάκια που έγραφαν από τη μια μεριά "Κάτω η χούντα" και από την άλλη "Ελεύθερες Φοιτητικές Εκλογές". Δηλαδή όλα αυτά που είχαν ήδη τελειώσει. Πού να τα ρίξω στον αέρα; Τα κράτησα στην τσέπη μου και τα πέταξα πολύ αργότερα στο περιστύλιο της Σχολής Καλών Τεχνών». (οι υπογραμμίσεις δικές μας)Βήμα», 17/11/2002 , Σελ.: A18)

Οι μαρτυρίες αυτές, μαζί με άλλες που καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας,  έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η  γραμμή του «Κ»ΚΕ ήταν ενάντια στην κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Διαβάστε Περισσότερα »