Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

ΜΕΓΑΡΟ ΜΑΞΙΜΟΥ: η κεντρική και μεγαλύτερη χαβούζα της χώρας – έδρα συμμορίας διαφθαρμένων μαφιόζων

Απ’ το χουντο-Χριστόδουλο στο μαφιόζο «άγιο» Εφραίμ και το «ιερό» σκάνδαλο του Βατοπεδίου
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ – θλιβεροί βαστάζοι και τρύπια ξεφουσκωμένα σωσίβια των «ευλογημένων τέκνων» του Εφραίμ: Καραμανλή-Ρουσόπουλου-Γκράτσιου-Δούκα-Μπασιάκου
Μόνιμα σύννεφα αποπνιχτικής μπόχας έχουν από πολύ καιρό συγκεντρωθεί και καλύψει το γαλανό ουρανό της χώρας, ενώ τους τελευταίους δυο μήνες έχουν μετακινηθεί και εγκατασταθεί τόσο χαμηλά που πνίγουν καθημερινά τον τόπο και συνάμα προκαλούν οργή και αγανάκτηση σ’ ολόκληρο τον ελληνικό λαό που ζει σε συνθήκες πείνας, μεγάλης φτώχειας και απόλυτης εξαθλίωσης.
Απ’ τον πρώτο κιόλας καιρό της πρώτης τετραετίας της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ ξέσπασε το σκάνδαλο των γαλάζιων «κουμπάρων» μαφιόζων ενώ είχε προηγηθεί το μεγάλο σκάνδαλο της Siemens που αργότερα αποκαλύφθηκε, και ύστερα «σεμνά και ταπεινά» σειρά άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα σκάνδαλα, όπως «υποκλοπές», κλπ., για να φτάσει η κυβέρνηση στη μεγάλη ληστεία των Ταμείων των εργαζομένων, το διαβόητο σκάνδαλο των «δομημένων Ομολόγων» με δράστες τη συμμορία των ληστών υπουργών Αλογοσκούφη-Τσιτουρίδη-Δούκα κλπ., το σκάνδαλο «Ζαχόπουλου» για να κορυφωθεί η κυβερνητική «δράση» στο πρωτοφανές στην ιστορία του τόπου «ιερό» σκάνδαλο της μονής Βατοπεδίου δηλ. στην αρπαγή της γης των ακτημόνων αγροτών και στο ξεπούλημα για πενταροδεκάρες του πλούτου του λαού και της χώρας στο διασημότερο μπίζνεσμαν της ιστορίας του τόπου μαφιόζο μοναχό Εφραίμ, σκάνδαλο που κυριαρχεί δυο μήνες τώρα στην πολιτική επικαιρότητα παρά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, που συγκλονίζει όλες τις χώρες του καπιταλιστικού κόσμου.
Το Μέγαρο Μαξίμου έχει μετατραπεί εδώ και καιρό στην κεντρικότερη αλλά και τη μεγαλύτερη χαβούζα της χώρας με ενοίκους-πρωταγωνιστές το άμεσο, διαφθαρμένο και σάπιο περιβάλλον του πρωθυπουργού αλλά και μαέστρο τον ίδιο τον κλασικής ανικανότητας πρωθυπουργό που παριστάνει μονίμως τον ανήξερο (εκδήλωση κορυφαίας βλακώδους στάσης και συμπεριφοράς). Κι’ αυτό, επειδή το σύνολο του περιβάλλοντος των διεφθαρμένων συνεργατών του, είναι μπλεγμένο σε διάφορα σκάνδαλα. Ο Γ. Ανδριανός, διευθυντής του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού, παρέλαβε το DVD απ’ το Θ. Αναστασιάδη, ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου Γ.Αγγέλου ήταν αναμεμιγμένος στο σκάνδαλο «Ζαχόπουλου» (πέρασε την πόρτα του εισαγγελέα) αλλά και τώρα σ’ εκείνο του Βατοπεδίου, ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Γιάννης Κεφαλογιάννης (απ’ τους θαυμαστές του εγκληματία φασίστα Πατακού) υπήρξε νονός-προστάτης των χασισο-καλλιεργητών των Ζωνιανών Κρήτης που καταδικάστηκε πρόσφατα σε ένα χρόνο φυλακή (αναγκάστηκε μετά την καταδίκη του να τον απομακρύνει) από ακέραιους και θαρραλέους δικαστές παρά τις πιέσεις και τις απειλές των θρασύδειλων κουμπουράδων της παρέας του, για να καταγγείλει με θράσος ότι τάχα η απόφαση αποτελεί «καταδίκη» και επίθεση στον κοινοβουλευτισμό (22/9/2008: «σήμερα καταδικάστηκε ο κοινοβουλευτισμός»),  ο υπουργός επικρατείας, «πνευματικός κανακάρης» του ηγούμενου Εφραίμ και άρτι προκλητικά νεόπλουτος που έχει γίνει περίγελος όχι μόνο του λαού αλλά ακόμα και των ψηφοφόρων της ΝΔ, και κυβερνητικός εκπρόσωπος, Θ. Ρουσόπουλος, είναι αναμεμιγμένος στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, αλλά και ο Κ. Γκράτσιος, νουνός-κουμπάρος του Κ.Καραμανλή, «Διευθύνων Σύμβουλος της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου, ο οποίος υπέγραψε πάνω από 32 συμβόλαια για την ανταλλαγή «σούπερ φιλέτων» του δημοσίου, είναι ένας από τους στενούς φίλους του πρωθυπουργού, καθώς γνωρίζονται από παιδιά, διότι ο πατέρας του Αγαμέμνονας Γκράτσιος βάφτισε τον κ. Καραμανλή. Είναι δυνατόν ο στενός φίλος του πρωθυπουργού να λειτουργούσε κατά αυτό τον τρόπο και να μην ήταν ενήμερος ο κ. Καραμανλής;» («Χώρα» 16-10-2008, σελ. 5). Αναμεμιγμένος στο σκάνδαλο είναι και ο πρώην υπουργός Βουλγαράκης που η σύζυγός του, Βουλγαράκη-Πελέκη, ως συμβολαιογράφος έχει υπογράψει όλα τα συμβόλαια της «ανταλλαγής»-αρπαγής, ο οποίος ακριβώς γι’ αυτό το λόγο υποχρεώθηκε σε παραίτηση.
Έτσι ο Κ.Καραμανλής με τα παραπάνω σκάνδαλα αναδεικνύεται σε αρχι«νταβατζή» και πρωθυπουργό όλων των «νταβατζήδων» του τόπου, ο οποίος όχι μόνο γνώριζε τα σκάνδαλα αλλά πρωτοστάτησε σ’ αυτά  και επιπλέον τα κάλυψε και εξακολουθεί προκλητικά να συγκαλύπτει και τελευταία τα απανωτά «ιερά» σκάνδαλα αφού και τώρα ακόμα δηλώνει θρασύτατα ότι δεν υπάρχουν ευθύνες υπουργών.
Το κολοσσιαίο σκάνδαλο του Βατοπεδίου πήρε πλατιά δημοσιότητα και εξακολουθεί να βρίσκεται στην πολιτική επικαιρότητα εξαιτίας της σύγκρουσης των διαφόρων ανταγωνιστών καπιταλιστών που διεκδικούν μερίδιο συμμετοχής τους στα προσφερόμενα «χρυσά φιλέτα» που τ’ άρπαξαν οι καλόγεροι του Αγίου Όρους, οι οποίοι επιπλέον επιδόθηκαν και στην αρπαγή της γης απ’ τους ακτήμονες της περιοχής της Ξάνθης – με τις «ευλογίες» προφανώς της Δεξιάς του Κυρίου δηλ. των Καραμανλή-Ρουσόπουλου-Αγγέλου-Γκράτσιου-Δούκα-Μπασιάκου – με πρώτο τον αγύρτη μαφιόζο Εφραίμ που εδώ και καιρό θάπρεπε να είχε μεταφερθεί στον Κορυδαλλό ως πρώτος τη τάξει διάσημος «τρόφιμος» των εκεί φυλάκων, ενώ αυτός όχι μόνο κυκλοφορεί ελεύθερος αλλά προκαλεί θρασύτατα το λαό και προπαντός ολόκληρη την κυβέρνηση.  
Αρχικά η ιστορία της περίπτωσης του Βατοπεδίου ξεκίνησε με τη λίμνη Βιστωνίδα το 1998, επί υφυπουργού οικονομίας Α.Φωτιάδη, ο οποίος μετά τις έντονες και απόλυτα δικαιολογημένες αντιδράσεις των κατοίκων και των φορέων της Ξάνθης, ανακάλεσε την αρχική του απόφαση και η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια και εκεί εκκρεμούσε ως την εκλογική νίκη της ΝΔ, επειδή η μαφιόζική συμμορία του Εφραίμ επέμενε ν’ αρπάξει την περιουσία των φτωχών αγροτών της περιοχής.
Όμως με την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ ο δρόμος είναι πλέον ανοιχτός για να αρπάξει ότι θέλει και όπου θέλει ο Εφραίμ, αφού είναι πασίγνωστες οι εξαιρετικές και στενότατες σχέσεις της ηγεσίας της Εκκλησίας με την ευλογημένη Δεξιά του Κυρίου τόσο γενικότερα όσο και ειδικότερα την περίοδο κυριαρχίας του χουντο-Χριστόδουλου. Μετά τον αποδημήσαντα εις Κύριον προκαθήμενο της Ελληνικής Εκκλησίας, η ηγεσία της ΝΔ και ο Καραμανλής αλλά και η κυβέρνηση του ορφάνεψαν και αναζήτησαν, σ’ αντικατάστασή του, νέο «θεϊκό» προστάτη που τον βρήκαν στο πρόσωπο του «άγιου» Εφραίμ, ενός μεγαλέμπορα μοναχού και αδίστακτου μπίζνεσμαν.
Έτσι μεθυσμένη-ναρκωμένη απ’ τη «θεϊκή» ζεστασιά των ράσων του «αγίου» Εφραίμ η συμμορία Καραμανλή-Ρουσόπουλου-Αγγέλου-Γκράτσιου, κλπ. αποφασίζει «σεμνά και ταπεινά» ν’ αρπάξει την περιουσία των ακτημόνων και τα διάφορα «χρυσά φιλέτα» μεταξύ πολλών άλλων κι’ εκείνο του «Ολυμπιακού χωριού» και να τα παραδώσει-παραχωρήσει, δια των υπογραφών των Δούκα-Μπασιάκου, αντί «πινακίου φακής» στον Εφραίμ, ώστε να εξασφαλίσει τη «βασιλεία των ουρανών», αλλά και μαύρο πολιτικό χρήμα.
Όταν εδώ και δυο μήνες άρχισε να προβάλλεται απ’ τα ΜΜΕ  το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, η κυβέρνηση της ΝΔ αρχικά διέψευδε και αρνούνταν τα πάντα, σκεπτόμενη πως «μπόρα είναι και θα περάσει», ελπίζοντας ότι το σκάνδαλο θα έχανε την επικαιρότητά του. Όμως διαψεύστηκε οικτρά, γιατί όχι μόνο αυτό δεν συνέβηκε αλλά αντίθετα το «ιερό» σκάνδαλο προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια όχι μόνο στο λαό αλλά και στο χώρο των ψηφοφόρων της ΝΔ και επιπλέον σοβαρότατη κρίση στις γραμμές του μοναρχοφασιστικού αυτού κόμματος και των βουλευτών της.
Ο άβουλος, νυσταλέος και απαθής πρωθυπουργός της χώρας κάλυψε πλήρως το μαφιόζικο περιβάλλον του για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου ως τη στιγμή που υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να ζητήσει την παραίτηση Βουλγαράκη λόγω ανάμειξης του ίδιου και της γυναίκας του σ’ αυτό. Όμως παρά την παραίτηση Βουλγαράκη η κρίση στη ΝΔ και στο χώρο των βουλευτών οξύνεται, γίνεται ανεξέλεγκτη και ο ανίκανος αρχηγός της καταφεύγει σε μια πρωτοφανή, φασιστικού χαρακτήρα, φίμωση των βουλευτών και στελεχών του, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί και πιέζει, μέσω του αντιδραστικού εισαγγελέα του Αρείου Πάγου,Σανιδά, (ο οποίος ως μη όφειλε μίλησε για «παραπλανηθέντες υπουργούς») να μην φτάσει το πόρισμα στη βουλή, ελπίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο να πετύχει συγκάλυψη του μεγάλου σκανδάλου. Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός πανικόβλητος και ανήμπορος αρνείται πεισματικά και προκλητικά τη σύσταση εξεταστικής και προπαντός προανακριτικής-προκαταρτικής Επιτροπής, γιατί τάχα αυτό «εμπόδιζε» την παραπέρα δικαστική έρευνα.
Το πολιτικό σκηνικό εξακολουθεί ουσιαστικά να παραμένει το ίδιο, ενώ η κυβέρνηση και ολόκληρο το κόμμα της ΝΔ διέρχεται βαθιά και οξύτατη κρίση που επιτείνεται με τις νέες αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Βατοπεδίου που συνεχίζονται και βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Μια μικρή παρένθεση. Παρόλο που το μεγάλο σκάνδαλο του Βατοπεδίου προκλήθηκε απ΄ το διεφθαρμένο, άμεσο και στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού και τον ίδιο προσωπικά, όπως αναφέρεται παραπάνω, και έχει προκαλέσει μεγάλη κρίση στο χώρο των βουλευτών αλλά και στους οπαδούς της ΝΔ – πράγματα που τα ομολογεί σύσσωμος ο αντιδραστικός τύπος της Δεξιάς και διαπιστώνει το κυβερνητικό αδιέξοδο – η φασιστοφυλλάδα «Αυριανή» είναι η μόνη που εμφανίζει το σκάνδαλο ως «έργο» του «ξένου παράγοντα» που θέλει να «ανατρέψει» τον Καραμανλή ισχυριζόμενη με πηχυαίους πρωτοσέλιδους τίτλους ότι «στόχος είναι ο Καραμανλής» που πληρώνει τάχα «τις συμφωνίες με τους Ρώσους στην ενέργεια και τα εξοπλιστικά, την στάση του στο Σκοπιανό και την αποκάλυψη των υποκλοπών» («Αυριανή» 21/10/2008, σελ. 1).
Φαίνεται πως η CIA έδωσε εντολή-παρακίνησε το άμεσο περιβάλλον του πρωθυπουργού και τους υπουργούς του αλλά και τον ίδιο να προκαλέσουν το σκάνδαλο του Βατοπεδίου δηλ. τις «ανταλλαγές»-αρπαγή των «χρυσών φιλέτων» και της λαϊκής περιουσίας για να υπονομευθεί η κυβέρνηση Καραμανλή δηλ. να υπονομεύσουν οι ίδιοι των εαυτό τους και αυτοί δεν το «πήραν χαμπάρι». Και προς επίτευξη αυτού του σκοπού η CIA «πέτυχε» ακόμα να «επιστρατεύσει» και τους μισούς και πλέον ψηφοφόρους και μέλη της ΝΔ, μαζί τους και τη φοιτητική παράταξη ΔΑΠ που κυκλοφόρησε και γέμισε τα Πανεπιστήμια με σατυρική-πορνογραφική αφίσα για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου (αναδημοσιεύεται παρακάτω), «χρησιμοποιώντάς» τους όλους ως «μοχλό» για την «ανατροπή» του πρωθυπουργού.
Οι τέτοιου είδους φαιδρότητες, που δεν μπορούν ούτε τα μικρά παιδιά στις παιδικές χαρές να διασκεδάσουν (γίνονται όμως πιστευτές από λιγοστούς αφελείς), είναι συνέχεια και αντιγραφή των ανάλογων προ διετίας ανοησιών περί «ασύμμετρων απειλών» (Αλ Κάϊντα, Τούρκοι, CIA, Αλβανοί, κλπ.) που τότε επιστρατεύθηκαν για να συγκαλυφθούν οι εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή και να δικαιολογηθεί το μεγάλο έγκλημα των πυρκαγιών, που προκάλεσε τεράστια και πρωτοφανή στην ιστορία του τόπου καταστροφή, μαζί και το θάνατο πολλών δεκάδων αγροτών.
Το πολιτικό σκηνικό ανατρέπεται πλήρως με την «αιφνίδια» και μη αναμενόμενη παραίτηση, στα μέσα Οχτώβρη(14/10/2008), των δυο θαρραλέων εισαγγελέων Εφετών, επιφορτισμένων με τη διερεύνηση του σκανδάλου, Ηλία Κολιούση και Ελένης Σωτηροπούλου, αλλά και επιπλέον με την παραίτηση-αποχώρησή τους απ’ το δικαστικό σώμα, οι οποίοι άφησαν σαφώς να διαφανεί ότι δέχονταν έντονες πιέσεις απ’ τον εντολοδόχο της κυβέρνησης, Σανιδά, να μην αποστείλουν το φάκελο στη Βουλή παρά τα υπάρχοντα σ’ αυτόν στοιχεία-ενδείξεις σε βάρος υπουργών-υφυπουργών. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις-πιέσεις κυβερνητικών παραγόντων για ανάκληση των παραιτήσεών τους και συνέχιση της δικαστικής έρευνας, οι δυο δικαστικοί αρνούνται να επιστρέψουν. 
Μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις αρχίζουν οι δημόσιες αντεγκλήσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων για τη συγκρότηση εξεταστικής ή προανακριτικής Επιτροπής, γιατί τάχα οι δυο συγχρόνως δεν επιτρέπονται. Η κυβέρνηση που βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να συρθεί στη συγκρότηση εξεταστικής Επιτροπής που ως τα χθες δήλωνε ότι «παρεμποδίζει» τη δικαστική έρευνα. Το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ προτείνει σύσταση προανακριτικής Επιτροπής αλλά και το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ, ενώ τα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, τάσσονται αρχικά μόνο υπέρ της εξεταστικής Επιτροπής, όπως και η κυβέρνηση Καραμανλή, που ασχολείται μόνο με τις πολιτικές ευθύνες και κατά της προανακριτικής Επιτροπής που διερευνά τυχόν ποινικές ευθύνες υπουργών, συμπαρατασσόμενα και ευθυγραμμιζόμενα πλήρως με τη ΝΔ, «πετυχαίνοντας» έτσι να μετατρέψουν τους εαυτούς τους σε ευπρόσδεκτα σωσίβια τόσο των υπουργών-υφυπουργών της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ που ευθύνονται για το μεγάλο σκάνδαλο του Βατοπεδίου όσο και του «αγίου» Εφραίμ και της «θεϊκής» του μαφιόζικής συμμορίας (ανάμεσά της και ο βοηθός του, Αρσένιος, πρώην στελέχος της «Κ»ΝΕ στη Νομική Κομοτηνής, εκπομπή ALTER, 27/10/2008 ώρα 20:00 και Κ. Χατζημιχάλη: «ο ηγούμενος-επιχειρηματίας Εφραίμ και ο πρώην κνίτης βοηθός του», «Εποχή», 21/9/2008, σελ. 30).
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ – θλιβεροί βαστάζοι και τρύπια ξεφουσκωμένα σωσίβια των «ευλογημένων τέκνων» του Εφραίμ: Καραμανλή-Ρουσόπουλου-Γκράτσιου-Δούκα-Μπασιάκου. Οι ηγεσίες των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ αρχικά συμπαρατάχθηκαν και ευθυγραμμίστηκαν πλήρως με την κυβέρνηση Καραμανλή, αφού τάχθηκαν μόνο, όπως και η κυβέρνηση, υπέρ της σύστασης εξεταστικής Επιτροπής ώστε να διασφαλιστεί έτσι η ατιμωρησία των υπουργών της, αρνούμενες τη σύσταση προανακριτικής Επιτροπής που ερευνά τυχόν υπάρχουσες ευθύνες υπουργών-υφυπουργών για το «ιερό» σκάνδαλο του «αγίου» Εφραίμ (αφορά βέβαια μόνο εκείνους της ΝΔ, γιατί εκείνες των υπουργών-υφυπουργών του ΠΑΣΟΚ έχουν δυστυχώς ήδη παραγραφεί), βοηθώντας έτσι ευθέως την κυβέρνηση να συνεχίσει την παρεμπόδιση της έρευνας για τυχόν ποινικές ευθύνες υπουργών της αλλά και στη συγκάλυψη του μεγάλου σκανδάλου, αντί να ταχθούν ευθύς εξαρχής τόσο υπέρ της εξεταστικής όσο και υπέρ της προανακριτικής Επιτροπής. Η μεν Παπαρήγα συνεχίζει προφανώς, για πολλοστή φορά, τη γνωστή προδοτική της πολιτική μόνιμης στήριξης της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, ο δε Αλαβάνος το έπραξε επειδή βλέπει τα ποσοστά του να πέφτουν προς όφελος του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ (όμως φαίνεται να «ξεχνά» ότι η άνοδος των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στην όποια, αν και ασυνεπή, αντιπολίτευση απέναντι στη κυβερνητική πολιτική).
Και τα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα παρουσίαζαν-παρουσιάζουν στην προπαγάνδα τους το σκάνδαλο του Βατοπεδίου δηλ. τη λεηλασία και αρπαγή της γης των ακτημόνων αγροτών αλλά και εκείνη της δημόσιας λαϊκής περιουσίας ως ζήτημα-διαμάχη μεταξύ των δυο μεγαλοαστικών κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δηλ. ως ζήτημα μεταξύ πολιτικών εκπροσώπων μερίδων της αστικής τάξης, όμως η αρπαγή-λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, μ’ οποιαδήποτε μορφή και απ’ οποιαδήποτε μερίδα της αστικής τάξης, αλλά και απ’ το φεουδο-αστικό ιερατείο, είναι ζήτημα σύγκρούσης-διαμάχης μεταξύ εργατικής τάξης-αγροτιάς (και όλων των πλατιών λαϊκών μαζών) και της αστικής τάξης, ζήτημα μπουρζουαζίας-προλεταριάτου.
Είναι γνωστό ότι και τα δυο κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ (με ρεφορμιστική πρωτοπορία τη σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα) παρουσιάζουν μόνιμα τα ζητήματα που αφορούν την ταξική πάλη προλεταριάτου-μπουρζουαζίας και την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων εργατιάς-αγροτιάς, πρώτο, ως ζητήματα ενδοαστικά και δεύτερο, εξαρτούν την υπεράσπισή τους απ’ τη δημαγωγική εκμετάλλευση των δυο μεγαλοαστικών κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, παραιτούμενα έτσι απ’ την υπεράσπισή τους και προδίνοντάς τα με πρόσχημα το ανύπαρκτο για την εργατική τάξη-αγροτιά και ολόκληρο το λαό ψευτοδίλημμα ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, αρνούμενα έτσι την πραγματική αντίθεση προλεταριάτου-μπουρζουαζίας – ψευτοδίλημμα απ’ το οποίο επιπλέον εξαρτούν όχι μόνο την υπεράσπιση ετούτου ή εκείνου του προβλήματος της εργατικής τάξης και του λαού αλλά ακόμα και την ίδια την ταξική πάλη που μια απ’ τις μορφές της είναι η ΑΠΕΡΓΙΑ. Επανειλημμένα οι ρεφορμιστές των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ έχουν ταχθεί κατά απεργιών, όπως π.χ. κατά της απεργίας των Δασκάλων πριν δυο χρόνια, αλλά και τώρα τάσσονται ανοιχτά κατά της απόφασης της διοίκησης της ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας από την 1η Δεκέμβρη που την χαρακτηρίζουν «τυχοδιωκτισμό της ΟΛΜΕ»: «πρόκειται για πράξη τυχοδιωκτική και επικίνδυνη για το εκπαιδευτικό κίνημα. «Η απεργία της γαλοπούλας» είναι σχέδιο του ΠΑΣΟΚ που υπηρετεί τις προεκλογικές του σκοπιμότητες και την αγωνιώδη προσπάθειά του να κερδίσει πόντους στο «κινηματικό και κοινωνικό του προφίλ» («Ρ» 21/10/2008, σελ. 24). Είναι γνωστό ότι οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ στη ΔΟΕ τάχθηκαν το 2006 κατά των επαναλαμβανόμενων απεργιών διαρκείας των δασκάλων, συμπαρατασσόμενοι με τους αντιδραστικούς της ΔΑΚΕ(ΝΔ), όπως το βεβαιώνουν και οι ίδιοι: «το έργο το έχομε ξαναδεί το 2006 με την απεργία της ΔΟΕ» («Ρ» 21/10/2008, σελ. 24), ενώ τώρα ενοχλούνται σφόδρα επειδή το Δ.Σ. «της ΔΟΕ εισηγείται την απεργιακή συμπόρευση με την ΟΛΜΕ με την ίδια μορφή αγώνα (5ημερες), με την προϋπόθεση όμως αυτή η μορφή να έχει εγκριθεί», ενώ οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ προτείνουν μόνο «δυο (2) 48ωρα απεργιακά βήματα» («Ρ» 23/10/2008, σελ. 26), μ’ αποτέλεσμα το Δ.Σ. της ΔΟΕ να τους βγαίνει απ’ τα αριστερά.
Αργότερα οι προδοτικές ηγεσίες, λακέδες του μεγάλου κεφαλαίου, των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ βρέθηκαν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, κινδυνεύοντας, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού με την παραίτηση των δυο εισαγγελέων, να συνθλιβούν κυριολεκτικά και έτσι αναγκάστηκαν να συρθούν στην αποδοχή και της προανακριτικής Επιτροπής την τελευταία στιγμή. Ως τελευταία ο «Ριζοσπάστης» μιλούσε για «σκανδαλολογία» και για «το δίλημμα» «εξεταστική» ή «προανακριτική» Επιτροπή» («Ρ» 19/10/2008, σελ. 14), ενώ ο Α.Σκυλλάκος στις 18/10/2008 δήλωνε ότι «δεν είναι έτοιμος να απαντήσει για λογαριασμό του κόμματος τι θα κάνουν με την προανακριτική» («Ελευθεροτυπία» 18/10/2008 σελ. 6) και μόλις αργά τη Δευτέρα το βράδυ(20/10/2008), μετά μια ολόκληρη βδομάδα, η ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ εδέησε (= προσωρινός ελιγμός) να ταχθεί και υπέρ της σύστασης προανακριτικής Επιτροπής: «το ΚΚΕ θεωρεί ότι και μόνη η παραίτηση των δυο εισαγγελέων επιβάλλει να ζητηθεί, παράλληλη με την εξεταστική Επιτροπή, σύσταση προανακριτικής» («Ρ» 21/10/2008, σελ. 3), τη στιγμή που, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, το 68,2% ήταν υπέρ της προανακριτικής Επιτροπής, εκ των οποίων 44,1 ήταν ψηφοφόροι της ΝΔ.  Πρόκειται βέβαια για εντελώς αστεία δικαιολογία, γιατί ο πραγματικός λόγος δεν ήταν η παραίτηση των δυο εισαγγελέων αλλά ο υπολογισμός του μεγάλου πολιτικού κόστους που θα καλούνταν να πληρώσουν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες σε περίπτωση που δεν θα τάσσονταν υπέρ της προανακριτικής Επιτροπής.
Όμως ο δημαγωγικός ελιγμός των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ ότι τάχα δεν θέλουν «συμψηφισμό» άντεξε μόλις και μετά βίας τρία 24ωρα, αφού την Παρασκευή με μια εντυπωσιακή «κωλοτούμπα» στη Βουλή βρέθηκαν ξανά χορεύοντας στην «ποδιά» του Καραμανλή. Μιλώντας  δε ως εκπρόσωποι της κυβέρνησης του (αυτό κάνουν κάθε φορά) ευθυγραμμίστηκαν πλήρως εκ νέου με την αντιδραστική κυβέρνηση και αναδείχθηκαν σε αδέξιους γελωτοποιούς της ΝΔ με την αποχώρησή τους απ’ τη Βουλή, «πετυχαίνοντας» να εισπράξουν (δεν εννοούμε τις απαράδεκτες αθλιότητες του πρώην χρουστσοφικού συντρόφου τους Πάγκαλου σε βάρος του Χαλβατζή) τα ειρωνικά σχόλια των βουλευτών του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ που εξόργισαν τη σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα που εκνευρισμένη και έξαλλη ωρύονταν στην αίθουσα της Βουλής: «δεν μπορεί να μιλάει ο Αντ. Σκυλάκος και να λένε «μιλάει ο εκπρόσωπος της ΝΔ» και «τι θα κάνουμε; Θα παίξουμε ξύλο καμιά μέρα;». Δεν ανέχομαι να ακούω κάθε φορά αυτό το πράγμα, ότι είμαστε εκπρόσωποι της ΝΔ. Να τελειώσει αυτό το βιολί («Ρ» 25/10/2008, σελ. 8). Όμως άδικα εκνευρίζεται η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα, αφού η ίδια και το κόμμα της έχουν επιλέξει να στηρίζουν μόνιμα την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ.
Χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους – Μοίρασμα της γης στους ακτήμονες και αφαίρεση των δασών-λιμνών-βουνών και άλλων μεγάλων εκτάσεων απ’ τις μονές-εκκλησία. Το μεγάλο σκάνδαλο του Βατοπεδίο επαναφέρει στην επικαιρότητα δυο μεγάλης σημασίας ζητήματα που παραμένουν ακόμα άλυτα: πρώτο, το υπερώριμο αστικό αίτημα για χωρισμό αστικού κράτους-εκκλησίας και δεύτερο, το μοίρασμα της καλλιεργήσιμης γης που κατέχουν εκκλησία-μοναστήρια στους ακτήμονες αγρότες αλλά και την αφαίρεση (=δήμευση) όλων των δασών-λιμνών-βοσκοτόπια-παραθαλάσσιες περιοχές αλλά και όποιων άλλων μεγάλων και μικρών εκτάσεων που εξακολουθούν να κατέχουν.
Διαβάστε Περισσότερα »

«Αναταραχή στη «γαλάζια» παράταξη και αναστάτωση με την αφίσα της ΔΑΠ

Την ίδια ώρα, σύσσωμα τα στελέχη ης «γαλάζιας» παράταξης αναρωτιούνται είναι δυνατόν να «πέσουμε» από τον Εφραίμ; «Τι έγινε τελικά, τους μάγεψε ο ηγούμενος και δεν ήξεραν τι έκαναν εκείνοι που τον βοήθησαν; Και μάλιστα τώρα βγαίνει και ειρωνεύεται τους πάντες, τον πρωθυπουργό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όλο το πολιτικό σύστημα και λέει ότι δεν είναι δυνατόν να είναι εξυπνότερος από όλους και ουσιαστικά να απειλεί τους πάντες και να λέει μαζί τα κάναμε;», σχολίαζε στέλεχος της κυβερνώσας παράτασης.

Η κατάσταση που επικρατεί πλέον στο εσωτερικό της ΝΔ περιγράφεται και από την κίνηση της ΔΑΠ να γεμίζει αφίσες στα πανεπιστήμια με ειρωνικό περιεχόμενο για την κυβέρνηση και με θέμα την Μονή Βατοπαιδίου. Από την μία κολλούσαν τις αφίσες οι γαλάζιοι» φοιτητές και από την άλλη έτρεχαν οι της ΟΝΝΕΔ να τις μαζέψουν. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στη ΝΔ και αν δεν μπει τελεία στην υπόθεση, μάλλον τα νέα θα είναι εξαιρετικά δυσοίωνα για το Μέγαρο Μαξίμου».

(«Χώρα» 16.10.2008, σελ. 4)
Διαβάστε Περισσότερα »

Μεγάλη κερδοσκοπική ακρίβεια, αύξηση της ανεργίας και βαριά κατάσταση στην οικονομία

Εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών, απόγνωση αλλά και αγανάχτηση των εργατών-αγροτών

Μια παράλυτη και σε βαθιά κρίση κυβέρνηση

Η πρωτοφανής φασιστική φίμωση των βουλευτών της ΝΔ και οι έξαλλες καραγκιοζοειδείς Μουσολινικές πόζες του Κ.Καραμανλή

Αν ένα μέρος του λαού αφελώς πίστευε τα πρώτα χρόνια, θολωμένος και παραπλανημένος απ’ την αχαλίνωτη προπαγάνδα ψευδών υποσχέσεων, ότι έχει μπροστά του μια αντιδραστική μεν κυβέρνηση και κατεξοχήν υπερασπιστή των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου μα κάπως «σοβαρή», «σεμνή και ταπεινή», σήμερα δεν το πιστεύουν ούτε καν τα μέλη και οι ψηφοφόροι της ΝΔ αλλά ούτε και πολλά στελέχη της.

Βέβαια ήδη απ’ τους πρώτους δυο μήνες ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού, ότι πρόκειται για μια εντελώς ανίκανη κυβέρνηση (εξωτερική και οικονομική πολιτική με αποκορύφωμα να οδηγηθεί η οικονομία της χώρας υπό επιτήρηση των Οργάνων της ΕΕ), κυβέρνηση πρωτοφανούς και παροιμιώδους ανικανότητας με επικεφαλής έναν ανίκανο, άβουλο και σοβαροφανή πρωθυπουργό, με ένα εξίσου ανίκανο επιτελείο υπουργών που θύμιζε-θυμίζει χαζοχαρούμενα νήπια  ή στην καλύτερη περίπτωση διασκεδαστική παιδική χαρά πιτσιρικάδων (οι σύμβουλοί τους φαίνεται να τους έχουν συστήσει να χασκογελούν σε μόνιμη βάση και σε κάθε εμφάνισή τους στην τηλεόραση).

Μπροστά στα τεράστια προβλήματα του λαού και του τόπου, η ανικανότητα του πρωθυπουργού και των υπουργών του πήρε στα μετέπειτα χρόνια, ιδιαίτερα τελευταία, τις πιο γελοίες αλλά και τις πλέον ακραίες κωμικοτραγικές διαστάσεις με τον πρωθυπουργό να τρέχει στα διάφορα υπουργεία που σχετίζονται με την οικονομία όπου για πρώτη φορά διαπιστώνει ότι υπάρχει ακρίβεια (λες και ως χθες ζούσε σ’ άλλο πλανήτη) αντί ως κυβέρνηση να πάρει τα όποια μέτρα κατά της πρωτόγνωρης αλητομαφιόζικης κερδοσκοπίας βιομηχάνων-μεγαλεμπόρων (π.χ. οι κτηνοτρόφοι πουλάνε το γάλα 40 λεπτά το λίτρο και στα Supermarket αγοράζεται απ΄ τους καταναλωτές 1,40 € το λ. και φτάνει ως και 2 € εκείνο που η «σκούφια του κρατάει», λένε, από κατσίκες του Ψηλορείτη, όταν οι γερμανοί αγοράζουν το γάλα 0,80 λ με διπλάσιους και πλέον μισθούς, οι γεωργοί πουλάνε το στάρι φέτος 30 λ το κιλό και το ψωμί έχει φτάσει 1.80 – 2 € το ζυγισμένο κιλό και όχι η απάτη των διάφορων γραμμαρίων που πουλιέται για κιλό).Με το Φώλια να ανακοινώνει 41 μέτρα «κατά της ακρίβειας» και την ίδια στιγμή οι τιμές να εκτοξεύονται στα ύψη και σύσσωμη η στρατιά των υπουργών να φλυαρεί για «εισαγόμενο πληθωρισμό» που προκαλεί τάχα τα μεγάλα απανωτά κύματα ακρίβειας, τη στιγμή που ο πληθωρισμός στις άλλες χώρες είναι πολύ χαμηλότερος. Με ολόκληρο το κυβερνητικό επιτελείο απ’ τον πρωθυπουργό ως τους αρμόδιους και όλους τους υπουργούς, να βγαίνουν και να δηλώνουν ότι οι ελληνικές τράπεζες και οι οικονομία της χώρας είναι «θωρακισμένα» και δεν θα πληγούν απ’ την κρίση, τη στιγμή που έχει ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση και κλυδωνίζονται οι οικονομίες όλων των χωρών και όταν ήδη η κρίση έχει πλήξει των τομέα των κατασκευών πολύ πριν το κραχ των χρηματιστηρίων και τις χρεοκοπίες μεγάλων τραπεζών των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών, επιδεικνύοντας έτσι πρωτοφανή αγραμματοσύνη και υπέρμετρη βλακεία, για να γελοιοποιηθούν εντός 24ώρου δηλώνοντας ότι «διασφαλίζουν» τις καταθέσεις ως 20.000 και μετά ως 100.000 € μα και δίνοντας προίκα στις τράπεζες 28 δις € από τους φόρους των εξαθλιωμένων πλατιών λαϊκών μαζών. Γελοίες και βλακώδεις δηλώσεις από γελοίους ως αγράμματους, ανίκανους και ανόητους πολιτικούς.

Εκείνο όμως που παρέλυσε εντελώς, εξαφάνισε απ’ την πολιτική ζωή και πανικόβαλε το κυβερνητικό επιτελείο αλλά και τον άφαντο για δυο και πλέον μήνες πρωθυπουργό ήταν το μεγάλο σκάνδαλο του Βατοπεδίου στο οποίο πρωτοστάτησε ο ίδιος, ελπίζοντας πως δε θα δει το φως της δημοσιότητας.

Το «ιερό» αυτό σκάνδαλο κυβέρνησης-ρασοφόρων  προκάλεσε βαθιά και παρατεταμένη κρίση, που διαρκεί ακόμα, στο κυβερνητικό κόμμα αλλά ακόμα στο χώρο των ψηφοφόρων της ΝΔ μα προπάντων στους υπουργούς και βουλευτές της κυβέρνησης . Πανικόβαλε και «ξύπνησε» απ’ το διαρκή βαθύ λήθαργο το νυσταλέο και μόνιμα ναρκωμένο πρωθυπουργό που ξαφνικά ένοιωσε ότι τίποτε δεν ελέγχει.

Μετά από συσκέψεις επί συσκέψεων το επιτελείο του συστήνει να επιβάλλει φασιστικό φίμωτρο στους υπουργούς και βουλευτές. Σε μια έξαλλη και πρωτοφανούς νευρικότητας κατάσταση, αφηνιασμένος και με μια καραγκιοζοειδή, μουσολινικού τύπου, γελοία εμφάνιση απειλεί τους υπουργούς και βουλευτές να ρίξουν την κυβέρνηση του, νομίζοντας πως έτσι θα λύσει το πρόβλημα της ανικανότητάς του αλλά και όλα το προβλήματα του τόπου που αμήχανα παρακολουθεί η κυβέρνηση του.

Παρά τη φασιστική απαγόρευση που επέβαλλε στους βουλευτές δεν κατόρθωσε να τους συγκρατήσει, μ’ αποτέλεσμα να αναγκαστεί να απομακρύνει τον υπερπρωθυπουργό «υιό του ταχυδρόμου», εγκέφαλο και καθοδηγητή του σκανδάλου των ρασοφόρων του Αγίου Όρους Θ. Ρουσόπουλο.

Ως τώρα ο πρωθυπουργός παραμένει άφαντος στο Κατάρ για να ξεπουλήσει την «Ολυμπιακή», ενώ το σύνολο των υπουργών παραμένει αμήχανο, παράλυτο και αποσβολωμένο, «αγναντεύοντας» εκ του μακρόθεν τις δυσοίωνες και ζοφερές για το λαό και την οικονομία της χώρας εξελίξεις.   

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ

Κάθε φορά που τα πράγματα ζορίζουν, οι ρεβιζιονιστές δείχνουν το πόσο μακριά βρίσκονται από την εργατική τάξη, τις αγωνίες, τις ανάγκες και προπάντων τον επαναστατικό της στόχο.

Η σημερινή κρίση τους βρίσκει αμήχανους, φοβισμένους και κυρίως ξεδιάντροπα με το μέρος των κεφαλαιοκρατών να παλεύουν για «θετικές λύσεις» μέσα στο σύστημα, να κάνουν αναλύσεις πιο πίσω και απ΄ τους αναλυτές των αστών για το πόσο περαστική είναι η σημερινή κρίση, για το πόσο δυνατός είναι ο καπιταλισμός που πάντα ξεπερνάει τις κρίσεις του.

Πάντα έτσι έκαναν: θλιβεροί νεροκουβαλητές της σοσιαλδημοκρατίας, δεν βλέπουν την κατάρρευση μιας ολόκληρης περιόδου του ιμπεριαλισμού, δεν μιλάνε για το τι σημαίνει για τους προλετάριους ο κανιβαλισμός που γέννησε την κρίση και αυτός που έρχεται σαν η τάχατες λύση της, κυρίως γιατί φοβούνται.

Όσο κι αν στη σημερινή βαθιά κρίση που αγγίζει όλο το οικοδόμημα του ιμπεριαλισμού στη σημερινή του φάση, τάχουν καταφέρει να αδυνατίσουν την εργατική τάξη με την προδοσία τους, με την απουσία ενός επαναστατικού μπολσεβίκικου μαρξιστικού-λενινιστικού-σταλινικού κόμματος και έτσι δεν είναι άμεσα χειροπιαστή η ενιαία επαναστατική απάντηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, φοβούνται, γιατί ξέρουν πως κρίση σημαίνει ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα περνάει στη φάση των σπασμών της αναπόφευκτης καταστροφής του. Ξέρουν πως το προλεταριάτο θα έχει παρά τη θέλησή τους την αυθόρμητη αντίδρασή του και τρέμουν στην ιδέα της συνάντησης και πάλι του αυθόρμητου κινήματος με την επαναστατική θεωρία του προλεταριάτου που θα σημάνει πως δεν ξεμπλέξανε οριστικά με τη προλεταριακή επανάσταση, δεν μπορούνε να αντιμετωπίσουνε το μαρξισμό-λενινισμό της εποχής μας, το σταλινισμό.

Όντας μισοαγράμματοι, αλλά κυρίως ουραγοί των αστών, δεν μπορούν να κάνουν τους κομμουνιστές να πιστέψουν πως το επαναστατικό ζαχαριαδικό ΚΚΕ όχι μόνο  φωτίζει τα βήματά τους, αλλά είναι επίκαιρο σήμερα παρά ποτέ σε εποχές που οι κεφαλαιοκράτες τρεκλίζουν και η εργατική τάξη είναι πάντα η ατμομηχανή που μέσα απ΄ τη διχτατορία της θα οδηγήσει και πάλι την ανθρωπότητα, από την προϊστορία στην ιστορία.

Τρέμουν την κρίση, γιατί οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις και την ταξική πάλη, και επιπλέον γιατί αυτή επιβεβαιώνει το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό. Γιατί καταρρέουν οι θεωρίες πως ζούμε σε μια τάχατες διεθνοποιημένη «μεταιμπεριαλιστική» εποχή που μέσα στα πλαίσιά της ισχύουν τα σύνθηματα: «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη», «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» δηλαδή ένας «ανθρώπινος πιο ευαίσθητος» καπιταλισμός, η αλλιώτικα με λιγότερο ξεδιάντροπα λόγια, αυτά του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, η απάντηση στη διχτατορία της αστικής τάξης είναι μια ασαφής «λαϊκή εξουσία», που θα «επιτευχθεί» χωρίς επανάσταση, χωρίς τσάκισμα του καπιταλισμού, χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή ένα πιο καλά μασκαρεμένο σοσιαλδημοκρατικό μερεμέτισμα του καπιταλισμού.

Πέφτουν τα χρηματιστήρια όλα μαζί, η οικονομική ανάπτυξη παντού και στις «μητροπόλεις» του ιμπεριαλισμού είναι στάσιμη και όλα δείχνουν ότι περπατάει ολοταχώς προς αρνητικούς ρυθμούς, ο ίδιος ο Υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Πέερ Στάϊμπουργκ δηλώνει στις 15/10/2008 πως η ανάπτυξη που αναμένεται θα είναι «λίγο πάνω απ’ το μηδέν», σα συμπλήρωμα των προβλέψεων των αμερικανών αναλυτών. Οι τραπεζο-ασφαλιστικοί τοκογλυφικοί κολοσσοί που κάλπαζαν ως τα χτες στα μονοπωλιακά τους κέρδη «πτωχεύουν», οι κρατικοποιήσεις(!) έρχονται σαν μονόδρομος σωτηρίας σε περίοδο που είχε αποθεωθεί ο ανεξέλεγκτος νεοφιλελευθερισμός που τώρα φραστικά αμφισβητείται ή και αναθεματίζεται για τις «ακρότητές» του. Αλλά πρώτα και κύρια, υπάρχει η εξαθλίωση της εργατικής τάξης που μεγαλώνει, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού που προλεταριοποιoύνται βίαια, η οικονομική στασιμότητα μαζί με το πληθωρισμό που κάνουν τους πολλούς να μη μπορούν να επιβιώσουν, να μένουν χωρίς στέγη, να χάνoυν τις στοιχειώδεις ασφαλιστικές τους καλύψεις, να τρώνε κατά εκατομμύρια από τις «ελεημοσύνες» των κλεφτών τους, ολόκληρη η εργατική τάξη σε ιμπεριαλιστικές και εξαρτημένες χώρες να «πονάει», βουλιάζοντας σε σωματικές και ψυχικές αρρώστιες που δεν είναι ατομικά μεμονωμένα προβλήματα.

Όλα ήρθαν τόσο  ξαφνικά; Τι συμβαίνει λοιπόν, είναι μια μπόρα που θα περάσει;

Τι τα προκάλεσε όλα αυτά;

Όλα αυτά τα φαινόμενα, μαζί και η σημερινή κρίση (πέραν των όποιων ιδιομορφιών της), δεν είναι καθόλου νέα ούτε τόσο ξαφνικά ήρθαν, υπήρξαν και στο παρελθόν (συνοδεύοντας μόνιμα το καπιταλιστικό σύστημα και απορρέουν απ’ τους οικονομικούς νόμους λειτουργίας του) και μ’ αυτά ασχολήθηκε επανειλημμένα και τα ανέλυσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Ο Στάλιν στο κλασικό έργο του, «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ»  γράφει: «Τα βασικά χαραχτηριστικά και οι βασικές απαιτήσεις του βασικού οικονομικού νόμου του σύγχρονου καπιταλισμού θα μπορούσαν να διατυπωθούν π.χ, με τον εξής τρόπο: εξασφάλιση του ανώτατου καπιταλιστικού κέρδους μέσω της εκμετάλλευσης, της καταστροφής και της εξαθλίωσης της πλειοψηφίας του πληθυσμού της δοσμένης χώρας, μέσω της υποδούλωσης και της συστηματικής καταλήστευσης των λαών των άλλων χωρών, ιδιαίτερα των καθυστερημένων χωρών, τέλος, μέσω των πολέμων και της στρατιωτικοποίησης της λαϊκής οικονομίας που χρησιμοποιούνται για την εξασφάλιση των πιο υψηλότερων κερδών», και πιο κάτω: «η ανάγκη ακριβώς να πετύχει τα ανώτατα κέρδη, σπρώχνει τον μονοπωλιακό καπιταλισμό σε τέτοια ριψοκίνδυνα βήματα, σαν την υποδούλωση και τη συστηματική καταλήστευση των αποικιών και άλλων καθυστερημένων χωρών, τη μετατροπή μιας σειράς ανεξάρτητων χωρών σε εξαρτημένες χώρες, την οργάνωση νέων πολέμων, που είναι για τους επικεφαλής του σύγχρονου καπιταλισμού η καλύτερη «μπίζνες» για το τράβηγμα των ανώτατων κερδών, τέλος, τις προσπάθειες κατάχτησης της παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας’’ ( Εκδ. «Μνήμη», 1977).

Ο Στάλιν απ’ το Νοέμβρη του 1951, γράφει πως ο ιμπεριαλισμός, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός του χρηματιστικού κεφαλαίου καταστρέφει και εξαθλιώνει τις μάζες τόσο της κάθε μιας ιμπεριαλιστικής χώρας, όσο και των άλλων χωρών που καταληστεύει άγρια, κάνοντας ριψοκίνδυνα βήματα για την κατάχτηση του ανώτατου μονοπωλιακού κέρδους και έχοντας πάντα σαν καλύτερη μπίζνα το πόλεμο που ενισχύει την προσπάθεια για την κατάχτηση απ’ τους ιμπεριαλιστές, της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Αυτή η κεφαλαιώδικη ανάλυση βοηθάει να κατανοήσουμε τις κρίσεις ιδιαίτερα τις σημαντικές, γενικευμένες σ’ όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ,όπως είναι και η σημερινή:

Πριν ακόμη από την περίοδο του ιμπεριαλισμού, οι κρίσεις ήταν σύμφυτες  με τον καπιταλισμό και αναπόφευκτες: «η κυριαρχία της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, η αναρχική-αυθόρμητη πορεία της παραγωγής, οδήγησαν στη ρήξη της οικονομικής ισορροπίας μεταξύ των διαφόρων κλάδων παραγωγής, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της αντίθεσης μεταξύ της τάσης για απεριόριστη επέχταση της παραγωγής και της περιορισμένης κατανάλωσης των προλεταριακών μαζών (γενική υπερπαραγωγή), πράμα που επέφερε τις περιοδικά επαναλαμβανόμενες καταστροφικές κρίσεις και τη μαζική ανεργία του προλεταριάτου» («Πρόγραμμα & Καταστατικό της Γ΄ Κομμουνιστικής  Διεθνούς», Εκδ. «Ειρήνη», 1975).

Στην περίοδο του ιμπεριαλισμού ο Στάλιν φωτίζει τη φυσιογνωμία και την ένταση των κρίσεων, δείχνοντας τη διαλεχτική σχέση ανάμεσα στις κολοσσιαίες παραγωγικές δυνατότητες του μονοπωλιακού καπιταλισμού και στη συμπίεση της αγοραστικής δύναμης του προλεταριάτου στα τελευταία ελάχιστα όρια: «η βάση της κρίσης βρίσκεται στην αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαραχτήρα της παραγωγής και την κεφαλαιοκρατική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής. Έκφραση αυτής της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού είναι η αντίθεση ανάμεσα στην κολοσσιαία αύξηση των παραγωγικών δυνατοτήτων του καπιταλισμού, αύξηση που αποβλέπει στην αποκόμιση του μέγιστου κεφαλαιοκρατικού κέρδους, και στο σχετικό περιορισμό της αγοραστικής ικανότητας των μαζών των εκατομμυρίων εργαζομένων, που το βιοτικό επίπεδό τους οι κεφαλαιοκράτες προσπαθούν πάντοτε να το κρατάνε μέσα  στα πλαίσια των τελευταίων ελαχίστων ορίων’’ (Οι επισημάνσεις του συγγραφέα, «Πολιτική Λογοδοσία της Κ.Ε στο 16ο Συνέδριο του ΚΚ(Μπ.) της ΕΣΣΔ»-Απαντα 12ος  τόμος).

Ας αναφέρουμε και το Λένιν, που τολμούν να επικαλούνται που και που οι αναθεωρητές: «η εξάλειψη των κρίσεων με τα καρτέλ είναι μύθος των αστών οικονομολόγων που εξωραΐζουν τον καπιταλισμό με κάθε τρόπο. Απεναντίας, το μονοπώλιο που δημιουργείται σ’ ορισμένους κλάδους της βιομηχανίας, δυναμώνει και οξύνει το χάος, που χαρακτηρίζει όλη την καπιταλιστική παραγωγή στο σύνολό της» (Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: Άπαντα -τομ. 22).

Όσο για το πόσο ξαφνικά ήρθε και αυτή η κρίση, ας προσεχθεί  η ανάλυση από την «Πολιτική Οικονομία» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, Οικονομικό Ινστιτούτο («πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις», 1954): «πριν ξεσπάσει η κρίση, η παραγωγή φτάνει το πιο ψηλό επίπεδο, οι δυνατότητες όμως πούλησης φαίνονται ακόμα μεγαλύτερες. Η υπερπαραγωγή υπάρχει πια, όμως σε λανθάνουσα μορφή. Η κερδοσκοπία υψώνει τις τιμές, και εξογκώνει υπέρμετρα τη ζήτηση εμπορευμάτων. Οι πιστώσεις κρύβουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό την υπερπαραγωγή: οι τράπεζες εξακολουθούν να πιστώνουν τη βιομηχανία και το εμπόριο, συντηρώντας τεχνητά τη διεύρυνση της παραγωγής. Όταν η υπερπαραγωγή φτάσει στον ανώτατο βαθμό ξεσπά η κρίση»

Ας θυμηθούμε εδώ ξανά τα λόγια του Στάλιν, για τα «ριψοκίνδυνα βήματα» του μονοπωλιακού καπιταλισμού και την παράλληλη προσπάθειά του, να κρατηθεί η αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων στα «τελευταία ελάχιστα όρια»

Τα ριψοκίνδυνα βήματα κάθε λογής, με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κατάχτησης νέων αγορών να μαίνονται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, τη μετατροπή όλο και περισσότερων χωρών σε εξαρτημένες μέσω και της οικονομίας των «χαρτιών», (εξ ου και η εκρηχτική εμφάνιση των φαινομένων αρχικά και κυρίως στα χρηματιστήρια), τη βλέπουμε καθαρά από τότε που φαινόταν ότι η οικονομική ανάπτυξη ιδίως σε επιμέρους κλάδους, όπως η κατασκευές ανθούσαν, και η αξία της γης απογειωνόταν διεθνώς.

Τότε που ήταν υπαρχτή η προσπάθεια του καπιταλισμού μέσω της καταχρέωσης των λαϊκών νοικοκυριών να πετύχει, ταυτόχρονα με τη διεύρυνση της παραγωγής, την παραμονή της αγοραστικής δύναμης των εργαζόμενων στα ελάχιστα όριά της, ώστε να βοηθηθεί η απορρόφηση αυτής της παραγωγής.

Ιδιαίτερα αξιοποιούταν η ανασφάλεια των εργαζόμενων μαζών για το «αύριο», και διοχετευόταν έντεχνα στη στροφή για τοκογλυφική χρέωσή τους για την αγορά σπιτιών. Σπιτιών για να μη «μείνει τελικά στο δρόμο», για να διασφαλίσει, στο επίπεδο τουλάχιστον της στοιχειώδικης διαβίωσης, τα παιδιά του.

Τα αποτελέσματα; Εκρηχτική αύξηση των τοκογλυφικών στεγαστικών κύρια δανείων σε όλες τις ιμπεριαλιστικές αλλά και μέσου βαθμού ανάπτυξης, κεφαλαιοκρατικές χώρες. Εκρηχτική αύξηση της οικοδομικής δραστηριότητας με φτηνό χρήμα για τους κατασκευαστικούς κολοσσούς μέσω των τραπεζών και του χρηματιστηρίου για να αυξήσουν παραπέρα τη παραγωγή τους. Εκρηχτική αύξηση της αξίας της γης. Όλα αυτά για να φανεί, πως τα πράγματα δεν ήρθαν τόσο ξαφνικά όσο λένε οι αστοί και συναινούν χωρίς να το λένε καθαρά, οι μόνιμα «αιφνιδιασμένοι» ρεβιζιονιστές. (Αλήθεια ποια ήταν η συνολική τους παρέμβαση πριν την εκδήλωση της κρίσης, όταν φλυαρούσαν κλαψουρίζοντας απλά για την ακρίβεια, κάνοντας τα γνωστά τους «εικονικά-τηλεοπτικά» κινήματα. Σύνδεσαν ποτέ την ακρίβεια, τη φτώχεια της εργατικής τάξης, τη διόγκωση της ανεργίας, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με οτιδήποτε θα έδειχνε πως χωρίς να έχουν μαντικές ικανότητες για ακριβή προσδιορισμό της εκδήλωσης της κρίσης, μπορούν πάντως να δουν, τη συνολική πορεία και να τη συνδέσουν με τα «καμπανάκια» που ήδη χτυπούσαν. Αυτά όμως, προϋποθέτουν να μην έχεις πάρει «διαζύγιο» απ’ το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό. Να αναλύεις την οικονομική βάση επιστημονικά κι όχι να παρεμβαίνεις με ταξικά «ουδέτερες», άρα στην υπηρεσία του συστήματος, ηθικολογίες για «δικαιοσύνη» στα πλαίσια του καπιταλισμού που σαπίζει)

Και ακόμη παραπέρα, για να ξανάρθουμε στα «ριψοκίνδυνα βήματα». Η αναζήτηση με βουλιμία του ανώτατου, του μονοπωλιακού κέρδους είναι που δημιουργεί τα τερατώδικα φαινόμενα, όπως η χορήγηση στεγαστικών δανείων ακόμη και σε άνεργους (!) στις ΗΠΑ, με το ρίσκο να δίνεται πάσα από τους ραντιέρηδες χρηματιστές, σε καλυμμένα πακέτα που αλλάζουν χέρια, μέχρι που να φτάσουν και στις ίδιες τις κεντρικές τράπεζες των εξαρτημένων χωρών με τη μορφή «επενδυτικών προϊόντων και ομολόγων» που υπόσχονταν τρελές αποδόσεις. Για να φανεί έτσι, πως ο τοπικός και διεθνής ρόλος του χρηματιστηρίου στη συνολική του λειτουργία στην εποχή του καπιταλισμού που σαπίζει, είναι να μεταβιβάζει ζεστό χρήμα στο μονοπωλιακό κεφάλαιο, παίρνοντάς το από τους μικρούς καπιταλιστές και από τις χώρες που βίαια γίνονται εξαρτημένες από τους ιμπεριαλιστές, ακολουθώντας  υποταγμένες τις επιλογές τους. (Το Ισλανδικό «θαύμα» και η θαυμαστή επιβεβαίωση με την κατάρρευσή του, πως εξάρτηση και διατήρηση οικονομικής ευμάρειας και ανάπτυξης είναι αδύνατο να πηγαίνουν μαζί)

Και έρχεται η στιγμή που η κρίση εκδηλώνεται, που είναι ταυτόχρονη σ’ όλες τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες και που τα αποτελέσματά της, έρχονται βίαια και σε πολύ μικρό-πυκνό χρονικό διάστημα.

Άλλωστε: «κατά κανόνα, οι κεφαλαιοκρατικές κρίσεις υπερπαραγωγής έχουν καθολικό χαρακτήρα. Αρχίζουν σε κάποιον κλάδο παραγωγής κι αγκαλιάζουν γρήγορα όλη την εθνική οικονομία. Αφού γεννηθούν σε μια ή περισσότερες χώρες, επεκτείνονται σ’ όλο τον κεφαλαιοκρατικό κόσμο. Κάθε κρίση οδηγεί σε απότομο περιορισμό της παραγωγής, στην πτώση των κεντρικών τιμών των εμπορευμάτων και των χρηματιστηριακών τιμών των μετοχών και στην ελάττωση του όγκου του εσωτερικού και εξωτερικού εμπορίου» («Πολιτική Οικονομία» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, Οικονομικό Ινστιτούτο, «πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις», 1954).

Η χρουστσοφική και λοιπή αναθεώρηση ακολουθεί τους αστούς οικονομολόγους στις αναζητήσεις- αναλύσεις τους, για τάχατες στρατηγική  μεταστροφή του σύγχρονου καπιταλισμού από νεοφιλελεύθερο σε κευνσιανό με παρέμβαση του κράτους.

Ξεχνά ότι σύμφωνα με την επαναστατική θεωρία της εργατικής τάξης, αυτή η κρατική παρέμβαση γίνεται πάντα στις κρίσεις και οι κρατικοποιήσεις που επιχορηγούν και πάλι το μονοπωλιακό κεφάλαιο από τις εργαζόμενες μάζες επιτείνοντας την εξαθλίωσή τους, είναι ο κανόνας.

Όμως η αναθεώρηση ξεχνά επιλεχτικά και όχι τυχαία: η κρατική παρέμβαση στην οικονομία κύρια στις ιμπεριαλιστικές χώρες δείχνει πως η λενινιστική-σταλινική ανάλυση για το ρόλο του κράτους ισχύει πλέρια,  κόντρα στις τροτσκίζουσες αντιλήψεις που όλοι οι αναθεωρητές πρεσβεύουν.

Η κρίση που βιώνουμε είναι το «τέλος του νεοφιλελεύθερου μοντέλου» (!), όπως διατείνεται με αφέλεια ο γνωστός τροτσκιστής Joel Geier (μτφ. Θ. Λυκουργιάς για τη ΔΕΑ ). Τέτοια επιστημονική ανάλυση, από τους τροτσκιστές «αιμοδότες θεωρίας» των αντιμαρξιστικών οικονομικών απόψεων, που έχουν βαθιά επηρεάσει, παρά τις μετά βδελυγμίας διαψεύσεις, και το χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ. (η «μικροιμπεριαλιστική» Ελλάδα, καθιστά επάξια την Παπαρήγα ως τον αριθμητικά μεγαλύτερο πολιτικό εκφραστή του πιο παλιοχρονισμένου τροτσκισμού).

Η πραγματικότητα βέβαια είναι πως η σημερινή κρίση, πρόκειται για εκδήλωση της γενικής κρίσης του συστήματος στην εποχή του ιμπεριαλισμού και όχι για κάποια «κρίση των νεοφιλελεύθερων κερδοσκόπων». Ούτε είμαστε σε περίοδο «πλανητικού υπεριμπεριαλισμού» ούτε ποτέ αυτός υπήρξε η θα υπάρξει, όταν αρκεί  μια στιγμή για να φανεί ξανά και ξανά ο πρωταγωνιστικός ρόλος του κράτους. Η Ελλάδα από την άλλη, δεν είναι μια εξαρτημένη μεν αλλά «μικροιμπεριαλιστική στην ουσία της» χώρα, γιατί το τάχατες αυτόνομο «ντόπιο χρηματιστικό κεφάλαιο» δεν είναι παρά υπεργολάβοι των μονοπωλίων που έχουν υποταγμένη την ελληνική οικονομία και εξαθλιωμένο το προλεταριάτο. Γιατί στην πραγματικότητα, είναι μια εξαρτημένη χώρα με μέσο βαθμό ανάπτυξης, που αν και έχει προχωρήσει στην καπιταλιστική της ολοκλήρωση, παραμένει επίκαιρη και σήμερα η  λιτή κατανοητή από τις λαϊκές μάζες και βαθιά επιστημονική εχτίμηση του μεγάλου ηγέτη του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, Νίκου Ζαχαριάδη, για «μπατίρικη ντόπια αστική τάξη».

Και επιπρόσθετα πρέπει να σημειωθεί πως οι κρατικοποιήσεις σε περιόδους κρίσης  ενισχύουν κύρια τις «πολεμικές επενδύσεις», αφού η στρατιωτικοποίηση της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας είναι αυτή που φέρνει την αύξηση των ανώτατων κερδών των μονοπωλίων και από την άλλη κάνει ακόμη πιο φανερό πως η λενινιστική-σταλινική αντίληψη για το αναπόφευκτο του πολέμου σα συνέπεια των αντιφάσεων και αδιεξόδων του συστήματος, κάνει φύλλο και φτερό τις αντιλήψεις των ρεβιζιονιστών περί «ειρηνικής ανάπτυξης του ιμπεριαλισμού» αλλά και για «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα», για αντιμετώπιση του πολέμου με μικροαστικό «πασιφισμό», για «αντιιμπεριαλιστικό» αγώνα σαν τάχατες ξεχωριστό-ενδιάμεσο βήμα, από τον αγώνα για το συνολικό τσάκισμα του καπιταλισμού, για αντικατάσταση του ίδιου του τσακίσματος του καπιταλισμού, από «μεταβατικά» μπογιατίσματά του.

Οι κρίσεις λειτουργούν για το προλεταριάτο σα μεγενθυτικός φακός και καταλύτης, της πραγματικότητας και της συνείδησής του, και αυτό φοβούνται όσοι ξέκοψαν από την επαναστατική θεωρία και πράξη του.

Με τις αμηχανίες για κάτι που «κυκλικό είναι και θα περάσει» και τον ακολουθητισμό τους στις σοσιαλδημοκρατικές-τροτσκιστικές δοξασίες, οι χρουστσοφικοί προσπαθούν να ξεπεράσουν ένα γεγονός μεγάλης σημασίας για την εργατική τάξη ανώδυνα και πρόχειρα, δείχνοντας καθαρά την περιφρόνησή τους στην ίδια την εργατική τάξη.

Γιατί: «οι κρίσεις επιφέρουν όξυνση των ταξικών αντιθέσεων ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη, ανάμεσα στις βασικές μάζες της αγροτιάς και τους τσιφλικάδες, τους τοκογλύφους και τους κουλάκους που τις εκμεταλλεύονται. Στις συνθήκες κρίσης η εργατική τάξη χάνει πολλές καταχτήσεις, που είχε κερδίσει ύστερα από μακροχρόνιο και σκληρό αγώνα ενάντια στους εκμεταλλευτές και το αστικό κράτος. Αυτό δείχνει στους εργάτες πως ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας από την αθλιότητα και την πείνα είναι η ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης, η εξάλειψη της κεφαλαιοκρατικής μισθωτής δουλείας. Οι πιο πλατειές μάζες του προλεταριάτου, που καταδικάζονται από τις κρίσεις σε τεράστιες στερήσεις, διαποτίζονται από ταξική συνείδηση και επαναστατική αποφασιστικότητα. Η ανικανότητα της αστικής τάξης να διευθύνει τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας υποσκάφτει την πίστη των μικροαστικών στρωμάτων του πληθυσμού στο απαρασάλευτο της κεφαλαιοκρατικής τάξης πραγμάτων. Όλα αυτά οδηγούν στην όξυνση της ταξικής πάλης στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία» «Πολιτική Οικονομία» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, Οικονομικό Ινστιτούτο («πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις», 1954).

Κι’ αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται! Και δίκαια.

Γιατί αυτήν ακριβώς την περίοδο, οι αποστάτες χρουστσοφικοί και οι λοιποί «κοσμοπολίτες» και λοιποί «λαθολόγοι» της αναθεώρησης, με ουσιαστική ταύτιση της στάσης τους, δεν έχουν να πουν τίποτε πέρα από κάποιες που και που «ταξικές» φλυαρίες, για το πως – έστω και αμυντικά – θα πρέπει να απαντήσει η εργατική τάξη σε όσα έχουν έρθει και κυρίως σε όσα έρχονται, από δω και πέρα.

Για την απάντηση στη παραπέρα εξαθλίωση του προλεταριάτου, για τη διόγκωση κι’ άλλο του εφεδρικού εργατικού στρατού που θα συμπιέσει συνολικά τη θέση της τάξης, προς τα κάτω.

Για το πως οργανωτικά και πολιτικά θα δράσει «για τον εαυτό της» η εργατική τάξη σήμερα. Πως θα ενσωματώσει τα νέα ηλικιακά προλεταριακά στρώματα, που δεν είναι τυχαίο, πως τους γυρνούν τη πλάτη παρόλα τα «λαικίστικα»-μικροαστικά ανοίγματά τους, απέναντί τους. Πως θα ενσωματωθούν πλέρια στην τάξη – και όχι στη λογική μιας έντονα αμφιλεγόμενης στάσης απέναντί τους – τα ταξικά μας αδέρφια, οι μετανάστες, ενάντια στο κοινό εχθρό. Πως θα γίνει έμπραχτα και στο συνδικαλιστικό και στο πολιτικό επίπεδο, η ισότιμη συμμετοχή των άνεργων, του εφεδρικού εργατικού στρατού, που παραμένει στα απομονωμένα αδιέξοδά του, χωρίς φωνή, χωρίς συμμετοχή, σαν και να μην είναι κομμάτι της εργατικής τάξης.

Τα ζητήματα είναι άμεσα και τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Είναι εύκολες οι φτηνές γενικολογίες πως περνάμε μια «κυκλική κρίση» που θα περάσει, αλλά είναι πράγματι η τωρινή κατάσταση μια απλή ρουτίνα και μόνο, και κυρίως πως αυτή θα ξεπεραστεί, και σε ποια κατεύθυνση;

Ναι, είναι αλήθεια πως όλες οι κρίσεις εντάσσονται στον κυκλικό χαραχτήρα της κεφαλαιοκρατικής αναπαραγωγής. Η γενική όμως κρίση με τις συνεχείς και εντεινόμενες σε μέγεθος και διάρκεια εκδηλώσεις της, κάνει τη σημερινή κρίση ιδιαίτερα σημαντική (άλλωστε η κάθε φορά εκδήλωσή της, είναι έτσι κι αλλιώς σημαντική για το προλεταριάτο). Σήμερα, οι ίδιοι οι κορυφαίοι αστοί αναλυτές παραδέχονται πως το εύρος και η ένταση της κρίσης πλησιάζουν τις αντίστοιχες του κραχ του 1929. Η δήθεν – ως τα σήμερα –  «ενδεχόμενη ύφεση» αποδεικνύεται πως έχει σε όλα τα ιμπεριαλιστικά «κέντρα», χαραχτήρα βαθιάς και παρατεταμένης ύφεσης (στασιμότητα). Στην ουσία αυτό είναι η απόδειξη πως οι εφεδρείες του συστήματος που ζει συνέχεια τα αδιέξοδά του, διαρκώς μειώνονται. Άλλωστε η κυκλικότητα των κρίσεων όχι απλά δεν αμβλύνει, αλλά φέρνει κάθε φορά και πιο κοντά, το ιστορικό τέλος του σαπισμένου κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

Αυτοί που ξέκοψαν απ’ την επαναστατική προοπτική του προλεταριάτου, καταφεύγουν σήμερα για άλλη μια φορά σε γενικόλογες «κουβεντούλες».

Αυτό που έχει όμως ανάγκη η ισχυρά χτυπημένη εργατική τάξη, είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης αλλά και η αντίστοιχη επαναστατική πράξη από το ΔΙΚΟ της κόμμα. Από ένα μπολσεβίκικο επαναστατικό ΚΚΕ, άξιο συνεχιστή των παραδόσεων του ΚΚΕ 1918-1955. Το επαναστατικό ζαχαριαδικό κόμμα του προλεταριάτου που δεν έχει καμία σχέση με όσους αποτελούν «θετική πολιτική δύναμη» του συστήματος. Για όσους δουλεύουν για τη θετική αντιμετώπιση της κρίσης τρέμοντας την οργή της εργατικής τάξης, που βλέπουν πως έρχεται. Που δεν έχει καμιά σχέση με την προδοσία του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ.

Διαβάστε Περισσότερα »