Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ

dimitrofΣτα 100 χρόνια από τη γέννησή του

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την γέννηση του μεγάλου Βούλγαρου επαναστάτη κομμουνιστή και διακεκριμένου ηγέτη του παγκόσμιου κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος Γκεόργκι Ντιμιτρόφ.

Ο Γκ. Ντιμιτρόφ γεννήθηκε στις 18 του Ιούνη 1882, κοντά στη Σόφια, στο χωριό Κοβάτσεφτσι της περιφέρειας Ραντομίρ της Βουλγαρίας. Ο Ντιμιτρόφ που κατάγονταν από εργατική οικογένεια αναγκάστηκε σε ηλικία 12 χρονών να εγκαταλείψει το σχολείο και να πιάσει δουλειά σ' ένα τυπογραφείο για να κερδίζει το ψωμί του και να βοηθεί την τετραμελή οικογένειά του.

Από 15 χρονών δουλεύει στο κίνημα και σε ηλικία 16 χρονών είναι ήδη στέλεχος του συνδικάτου τύπου της Σόφιας και μετά από δυο χρόνια, σε ηλικία 18 χρονών, είναι γραμματέας του συνδικάτου των τυπογράφων. Από το 1904 - 1923 ο Γκ. Ντιμιτρόφ ήταν γραμματέας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Βουλγαρίας. Και από το 1913 - 1923 εκλέγονταν βουλευτής στη Βουλγαρική Βουλή στο ψηφοδέλτιο της κομματικής οργάνωσης των στενών σοσιαλιστών και αργότερα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας.

Το 1902 προσχώρησε στο Εργατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Βουλγαρίας και αγωνίστηκε ενάντια στους ρεφορμιστές για την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας. Στα 1909 εκλέγεται μέλος της Κ.Ε. του ΕΣΔΒ (στενών σοσιαλιστών) από το οποίο προήλθε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βουλγαρίας. Στα 1921 στέλνεται σαν αντιπρόσωπος των Βουλγάρων κομμουνιστών στο Γ' Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπου εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς και γραμματέας της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας. Το Σεπτέμβρη του 1923 καθοδήγησε μαζί με τον Κολάροφ την ηρωική εξέγερση των εργατών και των αγροτών της Βουλγαρίας. Μετά την συντριβή της εξέγερσης του Σεπτέμβρη ο Ντιμιτρόφ με χίλιους περίπου συναγωνιστές του και με τα όπλα στο χέρι εγκατέλειψαν την Βουλγαρία και πέρασαν στο γιουγκοσλάβικο έδαφος.

Από εκείνη την εποχή και ύστερα ο Ντιμιτρόφ αναγκάστηκε να ζήσει εξόριστος μακριά από την Βουλγαρία δρώντας στην παρανομία κυρίως στο χώρο της Κεντρικής Ευρώπης.

Στις 9 του Μάρτη 1933 μετά από πολύπλευρη δραστηριότητα για την ανάπτυξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και την προετοιμασία της προλεταριακής επανάστασης, συλλαμβάνεται στο Βερολίνο, όπου ζούσε παράνομα, από τους γερμανούς φασίστες και το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου περνά από δίκη με την κατηγορία του εμπρησμού του Ραϊχστάγκ, που έμεινε στην ιστορία σαν η περίφημη δίκη της Λειψίας, όπου ο Ντιμιτρόφ ξεσκέπασε τους γερμανούς φασίστες, ανασκεύασε και κουρέλιασε το ψεύτικο κατηγορητήριο αποκαλύπτοντας έτσι στα μάτια όλης της ανθρωπότητας την σκευωρία των γερμανών ναζί σε βάρος των κομμουνιστών. Στις 23 Δεκέμβρη 1933 το ναζιστικό δικαστήριο μπροστά στις αποκαλύψεις του Ντιμιτρόφ αναγκάστηκε να τον αθωώσει. Παρά την αθώωσή του ο Ντιμιτρόφ έμεινε ακόμα κλεισμένος στις φυλακές της Γκεστάπο και οι γερμανοί ναζί ήθελαν να τον εξοντώσουν. Παντού στον κόσμο οργανώθηκαν διαδηλώσεις για την σωτηρία και την απελευθέρωση του Γκ. Ντιμιτρόφ, ο όποιος τελικά απελευθερώθηκε από τα νύχια των εγκληματιών γερμανών φασιστών με επέμβαση του Στάλιν και έφθασε στη Σοβιετική Ένωση σαν σοβιετικός πολίτης.

Στις παραμονές του 7ου συνεδρίου της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς εκλέγεται γενικός γραμματέας της Κομιντέρν και παρέμεινε σ' αυτήν την θέση μέχρι την αυτοδιάλυσή της το 1943. Από τις 25 Ιούλη ως τις 20 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα το 7ο συνέδριο της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς με κύριο εισηγητή τον Γκ. Ντιμιτρόφ.

Μετά την συντριβή του χιτλεροφασισμού και την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στην Βουλγαρία ο Ντιμιτρόφ επέστρεψε, μετά 22 χρόνια, στη Βουλγαρία, όπου οδήγησε τον βουλγάρικο λαό σε εξέγερση με αποτέλεσμα να γκρεμίσει το φασιστικό καθεστώς της χώρας του και να εγκαθιδρύσει στη Βουλγαρία την Λαϊκοδημοκρατική εξουσία. Από τότε ως την ημέρα του θανάτου του, στις 2 Ιούλη 1949, ο Γκ. Ντιμιτρόφ επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας καθοδήγησε με επιτυχία τον βουλγάρικο λαό στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Βουλγαρία. Το έργο αυτό του Ντιμιτρόφ το κατέστρεψε ολοκληρωτικά η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Ζίφκοφ, η όποια ανέτρεψε την λαϊκοδημοκρατική εξουσία μετά το 1956 και παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό στη Βουλγαρία.

Ο Γκ. Ντιμιτρόφ υπήρξε αναμφίβολα μια από της ποιο εξέχουσες φυσιογνωμίες, όχι μόνο του βουλγάρικου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και ολόκληρου του διεθνούς Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος. Υπήρξε ένας από τους ηγέτες του διεθνούς προλεταριάτου που διέθετε σπάνιες οργανωτικές και καθοδηγητικές ικανότητες, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να αναδειχθεί Γενικός Γραμματέας της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς για μια ολόκληρη δεκαετία.

Η συμβολή του Γκ. Ντιμιτρόφ στην ανάπτυξη και το δυνάμωμα του Διεθνούς Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος, η συνεπής υπεράσπιση των Επαναστατικών Αρχών του Μαρξισμού - Λενινισμού και η ανάπτυξή του σε μια σειρά ζητήματα παραπέρα, τον τοποθετούν στην σειρά των διακεκριμένων επαναστατών και ικανών κομμουνιστών ηγετών του Διεθνούς Προλεταριάτου.

Ο Γκ. Ντιμιτρόφ υπήρξε ένας πιστός μαθητής του Στάλιν και ένας στενός και συνεπής συνεργάτης του σ' ολόκληρη την περίοδο της επαναστατικής του δράσης.

Αξιόλογη στάθηκε η συμβολή του Γκ. Ντιμιτρόφ, στα πρώτα χρόνια της επαναστατικής του δράσης, στην ανάπτυξη του ΚΚ Βουλγαρίας, γιατί διεξήγαγε έναν ασταμάτητο, αδιάλλαχτο και συνεπή αγώνα ενάντια στα διάφορα οπορτουνιστικά ρεύματα και τους διάφορους οπορτουνιστές στο εργατικό κίνημα της Βουλγαρίας, πράγμα που βοήθησε αποφασιστικά στη διαμόρφωση και στο δυνάμωμα του ΚΚ Βουλγαρίας σ' ένα γνήσιο μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, καθώς και αργότερα στην κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Βουλγαρία.

Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η συμβολή, πραχτική και θεωρητική, του Γκ. Ντιμιτρόφ στην ανάπτυξη και στην καθοδήγηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος μέσα από τις γραμμές της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς . Η συνεπή πάλη Αρχών του Ντιμιτρόφ κάτω από την καθοδήγηση του Στάλιν ενάντια στο ρεβιζιονισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και τον τροτσκισμό και ενάντια στις διάφορες οπορτουνιστικές ομάδες έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της Κομμουνιστικής Διεθνούς σε μια πραγματικά μαχητική Μαρξιστική - Λενινιστική οργάνωση του Διεθνούς Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος.

Ο Ντιμιτρόφ πέρα από τη βαθειά αφομοίωση της επαναστατικής Διδασκαλίας των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, διακρίθηκε και για τις εξαιρετικές του ικανότητες. Υπήρξε από τους πιο ικανούς οργανωτές και καθοδηγητές του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, εκείνης της ανόδου του φασισμού στην εξουσία σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες.

Ο Ντιμιτρόφ απόλυτα πεπεισμένος για τον αναπόφευχτο θρίαμβο της επαναστατικής υπόθεσης του προλεταριάτου υπήρξε ένας πολύ θαρραλέος υπερασπιστής των συμφερόντων του και της επαναστατικής του Κοσμοθεωρίας, του Μαρξισμού - Λενινισμού. Η επαναστατική του στάση στη δίκη της Λειψίας το επιβεβαιώνει απόλυτα. Εκεί μπροστά στους φασίστες δικαστές του διακήρυξε: «είναι παραπέρα τελείως σωστό, ότι είμαι υπέρ της Προλεταριακής Επανάστασης και υπέρ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Είμαι σταθερά πεισμένος, ότι αυτή είναι η μοναδική διέξοδος και η σωτηρία από την οικονομική κρίση και την πολεμική καταστροφή του καπιταλισμού. Και η πάλη για τη Διχτατορία του Προλεταριάτου και για την νίκη του Κομμουνισμού είναι δίχως αμφιβολία το περιεχόμενο της ζωής μου.......είμαι πραγματικά ένας ενθουσιώδης οπαδός και θαυμαστής του σοβιετορώσικου Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί αυτό το κόμμα κυβερνάει την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, το ένα έκτο της γης και με επικεφαλής τον μεγάλο μας ηγέτη Στάλιν οικοδομεί τόσο ηρωικά και με επιτυχία το σοσιαλισμό» (Ο εμπρησμός του Ράϊχστάγκ, σελ. 57, Μόσχα 1942). Και σ' άλλο σημείο τόνισε:

«υπερασπίζω το ίδιο μου το πρόσωπο σαν κατηγορούμενος κομμουνιστής

υπερασπίζω την ίδια μου την κομμουνιστική, επαναστατική τιμή μου

υπερασπίζω τις ιδέες μου, την κομμουνιστική πεποίθησή μου

υπερασπίζω το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής μου»

Και συνεχίζει: «είναι αλήθεια, ότι για μένα σαν Κομμουνιστή ανώτατος νόμος είναι το πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς και ανώτατο δικαστήριο η Επιτροπή Ελέγχου της Κομμουνιστικής Διεθνούς» (Ο εμπρησμός του Ράϊχστάγκ, σελ. 135, Μόσχα 1942).

Για τη στάση του στη δίκη της Λειψίας ο Ντιμιτρόφ σ' ένα γράμμα του (15 Γενάρη 1934) στους αυστριακούς εργάτες γράφει: "όσο άφορά τη στάση μου μπροστά στο δικαστήριο, επεδίωξα να εκπληρώσω το προλεταριακό μου καθήκον και να μείνω ως το τέλος πιστός στην ηρωική μου τάξη» (Ο εμπρησμός του Ράϊχστάγκ, σελ 166, Μόσχα 1942).

Το παράδειγμα του Ντιμιτρόφ στη δίκη της Λειψίας θα αποτελεί για πάντα φωτεινό παράδειγμα στην επαναστατική δράση όλων των κομμουνιστών που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην υπόθεση της υπεράσπισης των συμφερόντων του προλεταριάτου και στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Επιστρέφοντας στη Μόσχα στο πρώτο άρθρο του στην «Πράβδα» για τη δίκη της Λειψίας γράφει: «η ήττα του φασισμού στη Λειψία ήταν μια νίκη του διεθνούς προλεταριάτου. Αυτή την νίκη την οφείλουμε στην Κομμουνιστική Διεθνή, η όποια ιδρύθηκε, πριν 15 χρόνια στη φωτιά του πολέμου, από τον αξέχαστο Δάσκαλο και ηγέτη μας Λένιν, και η όποια καθοδηγείται από τον αγαπημένο μας ηγέτη Στάλιν, ο όποιος θα οδηγήσει σοφά, σταθερά και σωστά το διεθνές προλεταριάτο στην τελική νίκη πάνω στην μπουρζουαζία και πάνω στο μαντρόσκυλό της - το φασισμό» (Σ. Μπλαγκόγεβα, Ντιμιτρόφ, από την ζωή ενός επαναστάτη, σελ. 116, Μόσχα - Λένινιγκραντ 1934).

Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '30 όταν από την μια οξύνεται η γενική κρίση του καπιταλισμού και από την άλλη δυναμώνει καθημερινά η επαναστατική πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αντιδραστική αστική τάξη, όταν η αστική τάξη μιας σειράς καπιταλιστικών χωρών δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει με τις παλιές μέθοδες του αστικού κοινοβουλευτισμού και καταφεύγει στην εγκαθίδρυση ανοιχτών φασιστικών διχτατοριών, όπως στην Γερμανία και την Ιταλία, ο Γκ. Ντιμιτρόφ καλεί το προλεταριάτο να παλέψει ενάντια στο φασισμό.

Ο Γκ. Ντιμιτρόφ γραμματέας τώρα της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, στην εισήγησή του στο 7ο συνέδριό της (Μόσχα 25 Ιούλη - 20 Αυγούστου 1935) αποκαλύπτοντας τον ταξικό χαραχτήρα του φασισμού τονίζει «ότι ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου» (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ.6, Στρασβούργο 1935). Και παρακάτω ξεσκεπάζοντας τις αντεπαναστατικές προδοτικές απόψεις της σοσιαλδημοκρατίας που συγκάλυπταν τον πραγματικό ταξικό χαραχτήρα του φασισμού τονίζει ότι: «ο φασισμός δεν είναι μία εξουσία που στέκεται πάνω από τις τάξεις και δεν είναι η εξουσία των μικροαστικών στρωμάτων ή του λούμπεν προλεταριάτου πάνω στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο φασισμός είναι η εξουσία του ίδιου του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι η οργάνωση της τρομοκρατικής καταπίεσης της εργατικής τάξης και του επαναστατικού τμήματος της αγροτιάς και των διανοουμένων. Στην εξωτερική πολιτική ο φασισμός είναι σωβινισμός στην πιο χονδροειδή μορφή του, που καλλιεργεί ένα χτηνώδικο μίσος ενάντια στους άλλους λαούς» (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ. 7, Στρασβούργο 1935).

Αναφερόμενος στη συνέχεια στην πάλη ενάντια στο φασισμό υπογραμμίζει την ανάγκη της δημιουργίας Ενιαίου Μετώπου του Προλεταριάτου και ενός Αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου και ταυτόχρονα υπογραμμίζει την αναγκαιότητα της Προλεταριακής Επανάστασης και της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

Αναλύοντας το ζήτημα της ανόδου του φασισμού στην εξουσία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο φασισμός μπόρεσε να έλθει στην εξουσία, πριν απ' όλα, επειδή η εργατική τάξη ήταν διασπασμένη πολιτικά και οργανωτικά αφοπλισμένη απέναντι στην επιτιθέμενη μπουρζουαζία λόγω της πολιτικής της ταξικής συνεργασίας με την μπουρζουαζία που ακολουθούσαν οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας» (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ. 15, Στρασβούργο 1935). Σήμερα την προδοτική πολιτική της ταξικής συνεργασίας την ακολουθούν οι ρεβιζιονιστές των διαφόρων αποχρώσεων.

Στις μέρες μας, που οι προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων (σοβιετικοί, γιουγκοσλάβοι, κινέζοι, ευρωκομουνιστές) έχουν προδώσει και απορρίψει τη Διχτατορία του Προλεταριάτου και την βίαιη επανάσταση, η υπεράσπισή τους από τον Γκ. Ντιμιτρόφ έχει μεγάλη σημασία και αποχτάει ιδιαίτερη επικαιρότητα. Αναφερόμενος πάνω σ' αυτά τα δυο βασικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης ο Ντιμιτρόφ τονίζει «ότι η νίκη του προλεταριάτου είναι δυνατή μόνο με την επαναστατική ανατροπή της μπουρζουαζίας και ότι η μπουρζουαζία θα προτιμήσει να πνίξει το εργατικό κίνημα σε μια θάλασσα από αίμα παρά να αφήσει το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό με ειρηνικό δρόμο» και παρακάτω υπογραμμίζει «ότι το βασικό περιεχόμενο της προλεταριακής επανάστασης είναι το ζήτημα της Προλεταριακής Διχτατορίας» (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ. 84, Στρασβούργο 1935).

Είναι γνωστό ότι τα ρεβιζιονιστικά κόμματα των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, που ακολουθούν το σοβιετικό ρεβιζιονισμό και το δίδυμο αδερφό του , τον ευρωκομμουνισμό, έχουν αναθεωρήσει το Μαρξισμό-Λενινισμό σχετικά με το χαραχτήρα της επανάστασης στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και αντί να υιοθετούν την μαρξιστική-λενινιστική θέση σύμφωνα με την όποια η επανάσταση σ' αυτές τις χώρες έχει χαραχτήρα σοσιαλιστικό, δηλαδή πρόκειται για εγκαθίδρυση Διχτατορίας του Προλεταριάτου, προβάλλουν μεταξύ του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και του σοσιαλισμού ή μεταξύ της διχτατορίας της αστικής τάξης και της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ένα «ενδιάμεσο στάδιο» το λεγόμενο «αντιμονοπωλιακό στάδιο». Για να δικαιολογήσουν την αναθεώρηση του Μαρξισμού-Λενινισμού στο ζήτημα του χαραχτήρα της επανάστασης στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες οι προδότες ρεβιζιονιστές επικαλούνται τον Γκ. Ντιμιτρόφ, ο όποιος σύμφωνα μ' αυτούς διατύπωσε δήθεν πρώτος τη σημερινή ρεβιζιονιστική τους θέση στο 7ο συνέδριο της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο βούλγαρος ρεβιζιονιστής X. Μάσκοφ όταν πάνω σ' αυτό το ζήτημα αναφέρεται στο Ντιμιτρόφ χωρίς να παραθέτει κανένα απόσπασμά του - γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει - προφανώς ψεύδεται για να μπορέσει έτσι να δικαιολογήσει την προδοσία των ρεβιζιονιστικών κομμάτων των καπιταλιστικών χωρών στων οποίων τάχα τα προγράμματα «αιτιολογείται επιστημονικά η αναγκαιότητα για ένα δημοκρατικό, αντιμονοπωλιακό στάδιο, για μια δημοκρατική φάση, ενός βαθμού εξέλιξης της επανάστασης, που να αποτελεί όρο για το πέρασμα σε σοσιαλιστικούς ανασχηματισμούς» (ΚΟ-ΜΕΠ, 5/82, σελ. 81).

Αυτό το «ενδιάμεσο στάδιο» το λεγόμενο «αντιμονοπωλιακό στάδιο» το προβάλλουν τα ρεβιζιονιστικά κόμματα για να δικαιολογήσουν πρώτο την απόρριψη της αναγκαιότητας της Προλεταριακής Επανάστασης, δεύτερο την απόρριψη της αναγκαιότητας της βίαιης ένοπλης επανάστασης και να καλλιεργήσουν τις αυταπάτες του λεγόμενου «κοινοβουλευτικού ειρηνικού δρόμου», τρίτο την απόρριψη της αναγκαιότητας της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και τέταρτο την απόρριψη της αναγκαιότητας της εγκαθίδρυσης Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα ονομάζουν αυτό το «ενδιάμεσο στάδιο» «αντιμονοπωλιακή δημοκρατία» όπως π.χ. το ρεβιζιονιστικά Γερμανικό «Κομμουνιστικό» Κόμμα, ή «προωθημένη δημοκρατία» όπως π.χ. το ρεβιζιονιστικό Γαλλικό «Κομμουνιστικό» Κόμμα.

Εξάλλου σ' αντίθεση μ' αυτά που ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές για το Ντιμιτρόφ, ο ίδιος ο Ντιμιτρόφ στο 7ο συνέδριο τονίζει ότι «οι δεξιοί οπορτουνιστές προσπαθούσαν να κατασκευάσουν ένα ιδιαίτερο "δημοκρατικό ενδιάμεσο στάδιο" της διχτατορίας της μπουρζουαζίας και της Διχτατορίας του Προλεταριάτου για να ξυπνήσουν μέσα στην εργατιά την αυταπάτη ενός ειρηνικού κοινοβουλευτικού περίπατου από την μια διχτατορία στην άλλη» (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ. 70, Στρασβούργο 1935).

Σήμερα οι προδότες χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές εμφανίζονται δημαγωγικά σαν «κληρονόμοι» και «συνεχιστές» του επαναστατικού έργου του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη Γκ. Ντιμιτρόφ και προσπαθούν να θέσουν το έργο του, διαστρεβλώνοντάς το φυσικά, στην υπηρεσία των αντεπαναστατικών τους σκοπών, για να εξαπατήσουν το προλεταριάτο και να συγκαλύψουν την προδοσία των μαρξιστικών-λενινιστικών Αρχών και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις ρεβιζιονιστικές χώρες. Αλλά, όπως ξέρουμε, οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές προδίνοντας τις επαναστατικές Αρχές στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, πρόδωσαν και το επαναστατικό έργο, θεωρητικό και πραχτικό,του Γκ. Ντιμιτρόφ που ήταν ένας πιστός μαθητής των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν. Επί πλέον καταδικάζοντας τον Στάλιν και απορρίπτοντας την επαναστατική δράση της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς υποχρεωτικά καταδικάζουν και απορρίπτουν ολόκληρη την επαναστατική δράση του Γκ. Ντιμιτρόφ.

Είναι γνωστό ότι ο Γκ. Ντιμιτρόφ ήταν ένας πιστός μαθητής του Στάλιν, πράγμα που ο ίδιος το διεκήρυσε ανοιχτά και θεωρούσε τον Στάλιν συνεχιστή του επαναστατικού έργου των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν, τον όποιο ανέπτυξε παραπέρα και επομένως τον θεωρούσε κλασσικό του Μαρξισμού. Στην εισήγησή του στο 7ο συνέδριο της ΚΔ γράφει: «δεν θα είμασταν επαναστάτες, μαρξιστές, λενινιστές, άξιοι μαθητές των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν ........ (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ. 86, Στρασβούργο 1935). Το άρθρο του Γκ Ντιμιτρόφ, το αφιερωμένο στα 60 χρονια του Μεγάλου Στάλιν, τελειώνει έτσι: «κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει κανείς το δημιουργικό μαρξισμό, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει να οικοδομεί το μπολσεβίκικο κόμμα, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει να στερεώνει τη σύνδεση με τις μάζες κάτω από όλες τις συνθήκες, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει να διεξάγει την πάλη ενάντια στον σοσιαλδημοκρατισμό, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει την επαναστατική τόλμη και τον επαναστατικό ρεαλισμό, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνει κανείς να είναι άφοβος στον αγώνα και ανηλεής ενάντια στον ταξικό εχθρό, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει με αλύγιστη θέληση να ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες και να νικά τον εχθρό, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει κανείς να είναι πιστός ως το τέλος στην υπόθεση του διεθνισμού - αυτός είναι ο πιο σπουδαίος όρος για την προετοιμασία και την κατάχτηση της νίκης της εργατικής τάξης» (Γκ. Ντιμιτρόφ, Από λόγους και έργα, σελ. 90, Βιέννη 1950).

Παρά το γεγονός ότι ο Γκ. Ντιμιτρόφ στα έργα του, όταν αναφέρεται στους κλασσικούς του Μαρξισμού μιλάει πάντα για Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, συναντάμε σε ελληνικές εκδόσεις, ανατολικογερμανικές, βουλγάρικες και πολύ πιθανόν σ' όλες τις εκδόσεις έργων του Ντιμιτρόφ στις ρεβιζιονιστικές χώρες, να γίνεται λόγος μόνο για Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν και να μην υπάρχει το όνομα του Στάλιν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι προδότες ρεβιζιονιστές έχουν επιβάλλει φασιστική λογοκρισία στο έργο του Ντιμιτρόφ και όπου ήταν δυνατό έχουν σβήσει το όνομα του Στάλιν.

Τώρα τελευταία οι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τον Ντιμιτρόφ για να μηδενίσουν και να εξαφανίσουν την μεγάλη θεωρητική προσφορά του Μεγάλου Στάλιν. Έτσι σε μια εισήγηση της ρεβιζιονίστριας Τατιάνας Κολέβα (καθηγήτριας και υποδιευθύντριας του ινστιτούτου ιστορίας του βουλγάρικου «Κ»Κ) για τον Γκ. Ντιμιτρόφ διαβάζουμε: «η βαθειά αφομοίωση της θεωρητικής κληρονομιάς του Λένιν οδήγησε τον Γιώργη Δημητρώφ στο συμπέρασμα, ότι ο λενινισμός είναι καινούργιο στάδιο στην ανάπτυξη του μαρξισμού, ότι είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού, των προλεταριακών επαναστάσεων, της οικοδόμησης του σοσιαλισμού........» («Ρ» 14.5.82). Είναι όμως πασίγνωστο, ότι το παραπάνω επιστημονικό συμπέρασμα δεν ανήκει στον Ντιμιτρόφ αλλά στον Στάλιν, το όποιο ο Ντιμιτρόφ σαν μαθητής του Στάλιν που ήταν το υιοθέτησε και το υπεράσπισε. Στην περίφημη διάλεξή του τον Απρίλη του 1924 στο πανεπιστήμιο του Σβέρντλοφ ο Στάλιν είπε: «ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης. Ακριβέστερα: ο λενινισμός είναι η θεωρία και η ταχτική της προλεταριακής επανάστασης γενικά, η θεωρία και η ταχτική της διχτατορίας του προλεταριάτου ειδικά» (I. Στάλιν, Ζητήματα Λενινισμού, σελ. 2).

Σήμερα εκείνο που ιδιαίτερα εκμεταλλεύονται οι προδότες χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, και στη χώρα μας οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ, είναι η διεθνιστική στάση Αρχών του Γκ. Ντιμιτρόφ απέναντι στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση των Λένιν - Στάλιν, την όποια προσπαθούν να την θέσουν στην υπηρεσία της σημερινής καπιταλιστικής - σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Ο βούλγαρος ρεβιζιονιστής Γκ. Γκάνεφ γράφει: «η στάση απέναντι στη Σοβιετική Ένωση ως προς την ουσία της δεν είναι παρά στάση στον υπαρκτό σοσιαλισμό που είναι η λυδία λίθος για τον πραγματικό προλεταριακό διεθνισμό, για την πραγματική κομμουνιστική πεποίθηση, για την πραγματική πορεία προς τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Σ' αυτό συνίσταται ο πάγιος χαρακτήρας της σκέψης του Γ. Δημητρόφ ότι η στάση προς την Σοβιετική Ένωση και το ΚΚΣΕ είναι η λυδία λίθος για τον προλεταριακό διεθνισμό, για την πραγματική επαναστατικότητα των πολιτικών κομμάτων, κινημάτων, ηγετών» («Ρ» 18.5.82). Ο λεγόμενος «υπαρκτός σοσιαλισμός» του Βούλγαρου ρεβιζιονιστή Γκάνεφ δεν είναι άλλος από τον σημερινό υπαρκτό κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό των ρεβιζιονιστικών χωρών (Σοβ. Ένωση, Βουλγαρία, Πολωνία, κλπ.) πού προήλθε από την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ' αυτές τις χώρες. Ο δε «πραγματικός προλεταριακός διεθνισμός» του δεν είναι άλλος από τον αστικό κοσμοπολιτισμό των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών που βρίσκεται στην υπηρεσία των επεχτατικών και επιθετικών σκοπών και εξυπηρετεί τα σχέδιά του για παγκόσμια κυριαρχία.

Όπως είναι γνωστό ο Γκ. Ντιμιτρόφ διατύπωσε την απόλυτα σωστή θέση σύμφωνα με την όποια η στάση απέναντι στη Σοβιετική Ένωση αποτελεί την λυδία λίθο του προλεταριακού διεθνισμού και το κριτήριο του ποιος είναι κομμουνιστής και φίλος της προλεταριακής επανάστασης και της υπόθεσης της εργατικής τάξης και ποιος εχθρός της, την εποχή που ή Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν ήταν μια πραγματικά σοσιαλιστική χώρα και ήταν το κέντρο της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Αυτή η θέση του Ντιμιτρόφ αναφέρεται στην συγκεκριμένη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν και όχι στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ, την όποια ο Ντιμιτρόφ δεν γνώρισε, γιατί όπως είναι γνωστό πέθανε το 1949. Εξάλλου ο ίδιος ο Ντιμιτρόφ τονίζει ότι και για κείνη την περίοδο δεν εννοούσε απλώς μια τυπική γενική τοποθέτηση υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλισμού αλλά εννοούσε μια τοποθέτηση απέναντι στην πραγματικά τότε υπάρχουσα σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση. Ο Ντιμιτρόφ αναφερόμενος πάνω σ' αυτό το ζήτημα τονίζει: «όχι μια τυπική θέση απέναντι στη Σοβιετική εξουσία και το σοσιαλισμό γενικά, αλλά μια τοποθέτηση στην ήδη 20 χρόνια πραγματικά υπάρχουσα Σοβιετική Ένωση με την ακούραστη πάλη ενάντια στους εχθρούς, με την διχτατορία της εργατικής τάξης και με το Σταλινικό Σύνταγμα, με τον ηγετικό ρόλο του κόμματος των Λένιν - Στάλιν» (Γκ, Ντιμιτρόφ, Από Λόγους και Έργα, σελ. 76, Βιέννη 1950).

Η σημερινή Σοβιετική Ένωση είναι ακριβώς το αντίθετο της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής του Γκ. Ντιμιτρόφ. Στη σημερινή Σοβ. Ένωση δεν υπάρχει Διχτατορία του Προλεταριάτου γιατί ανατράπηκε και διαλύθηκε από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και αντικαταστάθηκε από το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» (που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει γιατί κράτος που στέκεται πάνω από τάξεις δεν υπάρχει) δηλαδή τη διχτατορία της νέας αστικής τάξης, δεν υπάρχει το επαναστατικό σοσιαλιστικό Σταλινικό Σύνταγμα γιατί αυτό αντικαταστάθηκε από το αντιδραστικό αστικό σύνταγμα της ρεβιζιονιστικής κλίκας του Μπρέζνιεφ, δεν υπάρχει το επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα των Λένιν-Στάλιν γιατί αυτό αντικαταστάθηκε από το λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού» (που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει γιατί πολιτικά κόμματα που στέκονται πάνω από τάξεις δεν υπάρχουν) δηλαδή από το σημερινό αντιδραστικό αστικό φασιστικό κόμμα εκπρόσωπο των συμφερόντων της νέας αστικής τάξης, δεν υπάρχουν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής γιατί αυτές διαλύθηκαν ολοκληρωτικά με την εφαρμογή της λεγόμενης «οικονομικής μεταρρύθμισης» και αντικαταστάθηκαν από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Όπως βλέπουμε η Σοβ. Ένωση του Ντιμιτρόφ ήταν μια σοσιαλιστική χώρα, ήταν κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, ενώ η σημερινή Σοβ. Ένωση είναι μια καπιταλιστική χώρα και μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, κέντρο της παγκόσμιας αντεπανάστασης, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την σημερινή Σοβ. Ένωση η σωστή για την Σοβ. Ένωση των Λένιν - Στάλιν θέση του Γκ.Ντιμιτρόφ.

Σήμερα που έχει προδοθεί ο μαρξισμός-λενινισμός και η προλεταριακή επανάσταση από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές, σήμερα που έχει πλέρια παλινορθωθεί ο καπιταλισμός στη Σοβ. Ένωση και ίδια ακολουθεί μια ιμπεριαλιστική επεχτατική πολιτική, μια πολιτική επέμβασης και ανάμειξης στα εσωτερικά των άλλων χωρών, Κομμουνιστής, Επαναστάτης και Διεθνιστής, όπως σωστά τόνισε στο 6ο συνέδριο του ΚΕΑ ο σ. Ε. Χότζια «είναι μόνο εκείνος που καταπολεμά τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, που ξεσκεπάζει την προδοσία τους και μ' όλες τις δυνάμεις απορρίπτει την αντιμαρξιστική και ιμπεριαλιστική πολιτική και γραμμή» (Ε. Χότζια, Εισήγηση στο 6ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 27, Νοέμβρης 1971).

Μάταια προσπαθούν οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, ο βούλγαρος ρεβιζιονιστής Γκάνεφ της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας του Ζίφκοφ και οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ να θέσουν τις επαναστατικές απόψεις του μεγάλου επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Γκ. Ντιμιτρόφ στην υπηρεσία της σημερινής ιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης. Ο Ντιμιτρόφ ήταν ένας συνεπής υπερασπιστής της σοσιαλιστικής Σοβ. Ένωσης των Λένιν-Στάλιν και όχι της σημερινής καπιταλιστικής - σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης.

Την ιμπεριαλιστική και επεχτατική πολιτική της σημερινής Σοβ. Ένωσης οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές και οι υποταχτικοί τους στις άλλες χώρες προσπαθούν να την σερβίρουν σαν «προλεταριακό διεθνισμό». Όποιος όμως έχει προδώσει τις επαναστατικές Αρχές του μαρξισμού-λενινισμού έχει προδώσει ταυτόχρονα και τον προλεταριακό διεθνισμό που είναι ιδεολογία αποκλειστικά και μόνο του προλεταριάτου και εκφράζει τα κοινά συμφέροντα του σε διεθνή κλίμακα και την κοινή πάλη του για την βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Όλα ανεξαιρέτως τα σημερινά ρεβιζιονιστικά κόμματα προδίνοντας τα συμφέροντα του προλεταριάτου και μετατρεπόμενα σε πράχτορες της μπουρζουαζίας μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης πρόδωσαν και τον προλεταριακό διεθνισμό.

Σήμερα λυδία λίθος του προλεταριακού διεθνισμού και κριτήριο για το αν είναι κανείς επαναστάτης κομμουνιστής μαρξιστής-λενινιστής είναι η τοποθέτηση απέναντι στην ΛΣΔ Αλβανίας, Ο προλεταριακός διεθνισμός απαιτεί από τους μαρξιστές-λενινιστές όχι μια γενική επιφανειακή τοποθέτηση υπέρ της Αλβανίας και του σοσιαλισμού αλλά μια θετική και συγκεκριμένη τοποθέτηση απέναντι στην Διχτατορία του Προλεταριάτου που υπάρχει στην Αλβανία, το σοσιαλισμό που οικοδομείται εκεί σήμερα, το σοσιαλιστικό της σύνταγμα, την επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική πολιτική γραμμή του ΚΕΑ και το λαό της που αγωνίζεται ασταμάτητα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και σοσιαλιμπεριαλισμό.

Η επαναστατική ζωή και δράση και το επαναστατικό έργο του επιφανή κομμουνιστή ηγέτη και διεθνιστή Γκ. Ντιμιτρόφ ανήκει ολοκληρωτικά στην επαναστατική κληρονομιά των μαρξιστών-λενινιστών και δεν μπορεί να μπει στην υπηρεσία των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί, γιουγκοσλάβοι, κινέζοι, ευρωκομουνιστές) έχουν προδώσει την επαναστατική Διδασκαλία των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, έχουν απορρίψει ανοιχτά και προδώσει την Διχτατορία του Προλεταριάτου, την βίαιη επανάσταση και τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Στην πατρίδα του την Βουλγαρία η ρεβιζιονιστική προδοτική κλίκα του Ζίφκοφ έχει παλινορθώσει πλέρια τον καπιταλισμό και έχει μετατρέψει την Βουλγαρία σε αποικία της σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Αρ. Φύλλου 6, Ιούνης 1982

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ


Δήλωση των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων της Ευρώπης που συναντήθηκαν τον Ιούνη στη Στουτγάρδη Γερμανίας

Με μεγάλη οργή βλέπουμε, πως η Τουρκική Κυβέρνηση προσπαθεί με ωμή βία να καταπιέσει τις διαμαρτυρίες των λαών.

Με μεγάλο θαυμασμό βλέπουμε, πως οι λαοί της Τουρκίας αντιδρούν και δυναμώνουν την πάλη ενάντια στην καταπίεση, την αυθαιρεσία, τον αντιδραστικό έλεγχο της καθημερινής κοινωνικής ζωής εκ μέρους της κυβέρνησης και την τρομοκρατία της Αστυνομίας, αλλά και για δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Χαιρετίζουμε αυτή την αντίσταση και συμπαραστεκόμαστε στα αιτήματά τους.

Η Τουρκική κυβέρνηση θέλει να καταστρέψει, προς όφελος του κεφαλαίου, το πάρκο Gezi στην Istanbul, για να οικοδομήσει ένα μεγάλο συγκρότημα. Αυτό αποτέλεσε την αιτία που στην Τουρκία αναπτύχτηκε μια πλατιά αντίσταση, αρχικά με τη συμμετοχή της νεολαίας. Τώρα η αντίσταση προχώρησε παραπέρα και στρέφεται ενάντια στην αντιδραστική κυβέρνηση του ΑΚP με επικεφαλής τον Εrdogan! Εκφράζει την οργή των πλατιών μαζών ενάντια σε αυτή την κυβέρνηση.

Με την ωμή αστυνομική βία η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Erdogan ξεσκεπάζεται ως μια δικτατορία ενάντια στο λαό και προς όφελος των μονοπωλίων. Γι’ αυτό σωστά οι διαδηλωτές απαιτούν την παραίτησή του καθώς και ελευθερία και δημοκρατία.

Η Τουρκική Κυβέρνηση εδώ και χρόνια έχει την υποστήριξη της ΕΕ και των ιμπεριαλιστικών χωρών της Ευρώπης για την αντιδραστική πολιτική της που ως τώρα επαινέθηκε σ’ όλους τους τόνους ως ένα φιλελεύθερο-δημοκρατικό μοντέλο για τις ισλαμικές χώρες της περιοχής. Τώρα τα ιμπεριαλιστικά ευρωπαϊκά κράτη στις τοποθετήσεις τους για την αστυνομική βία εξαιτίας της πλατιάς αγανάκτησης του λαού κρατούν υποκριτικά αποστάσεις. Ο Erdogan αντιστρέφει αυτή την υποκριτική κριτική στην κυβέρνησή του, με το να δηλώνει στην κοινή γνώμη της Τουρκίας, ότι αυτές οι διαδηλώσεις υποκινήθηκαν από κράτη του εξωτερικού. Δηλώνουμε ότι αυτός ο ισχυρισμός της κυβέρνησης Erdogan δεν είναι μόνο μια φτηνή δημαγωγία, αλλά και ένα σημάδι ότι δεν εμπιστεύεται το λαό του που αγωνίζεται για δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες.

Και το επιχείρημα της κυβέρνησης, ότι και στις άλλες δυτικές χώρες εξασκήθηκε παρόμοια αστυνομική βία, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Αυτή η αλήθεια δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για τις διώξεις. Επειδή αυτό το γεγονός από τη μια αποδεικνύει, ότι η κυβέρνηση Erdogan παίρνει ως παράδειγμα τις αντιδημοκρατικές πρακτικές των δυτικών κρατών, ενώ από την άλλη τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες δεν μπορούν να κατακτηθούν με την προσχώρηση στην ΕΕ αλλά μόνο με την πάλη των λαών.

Σ’ όλη την Ευρώπη υπάρχουν ανάλογα σχέδια όπως η υπερταχεία σιδηροδρομική γραμμή στην Ιταλία που προκάλεσε την αντίσταση στη Val di Susa, στη Stuttgart Γερμανίας, όπου ο λαός πάνω από τρία χρόνια έχει αναπτύξει μια πλατιά αντίσταση ενάντια στην κατασκευή ενός υπόγειου σταθμού που κοστίζει πάνω από 6,8 δισεκατομμύρια Ευρώ, που έχει την μισή λειτουργικότητα-χωρητικότητα του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού, στο Βερολίνο που επενδυθήκαν πολλά δισεκατομμύρια Ευρώ σε ένα τεράστιο αεροδρόμιο που δεν λειτουργεί. Στη Γαλλία το αεροδρόμιο της Notre Dames της χώρας που ο λαός έχει μαχητικά ξεσηκωθεί ενάντια, κλπ. Όλα αυτά σε μια περίοδο μείωσης μισθών και κοινωνικών δαπανών είναι υπερβολικά ακριβά, δεν έχουν καμιά ωφέλεια για την εργατική τάξη και το λαό, όμως πληρώνονται από αυτούς. Επιπρόσθετα καταστρέφουν τη φύση και το περιβάλλον. Εξυπηρετούν μόνο τις τράπεζες, τα οικοδομικά κοντσέρν και τους κερδοσκόπους Ακινήτων. Και όλα αυτά τα σχέδια-έργα επιβάλλονται με τη βία και δημαγωγία ενάντια στην αντίσταση των λαών.

Υποστηρίζουμε όλους αυτούς τους αγώνες και είμαστε αλληλέγγυοι μαζί τους. Σ’ αυτά τα κινήματα υποστηρίζουμε όλες τις τάσεις που επιδιώκουν τη διεύρυνση του αγώνα και πέραν των συνόρων των χωρών και δεν διεξάγουν μόνο περιορισμένο αγώνα, αλλά προσδίδουν σ’ αυτόν πολιτική προοπτική για ελευθερία και δημοκρατία και για μια άλλη κοινωνία.

Στη σημερινή κατάσταση καλούμε σε αλληλεγγύη με τον αγώνα των λαών της Τουρκίας, υποστηρίζοντας τον αγώνα τους για ελευθερία και δημοκρατικά δικαιώματα.

16.6.2013, Στουτγκάρδη

Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Δανίας (APK)
Οργάνωση για την οικοδόμηση του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Γερμανίας
Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Γαλλίας (PCOF)
Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55
Κομμουνιστική Πλατφόρμα Ιταλίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (PCE/ML)
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (TDKP)

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Αυξάνει το Αντι-Ευρω / Αντι-ΕΕ ρεύμα στην Ελλάδα

110913215223_3774_png

Σύμφωνα με δημοσκόπηση που παρουσίασε ο ΣΚΑΙ δείχνει ότι η αρνητική γνώμη για την ΕΕ και το ΕΥΡΩ φτάνει στο 47% έναντι στο 31% πέρυσι.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΛ. ΣΤΑΤ.: 27,9% η ανεργία τον Ιούνιο

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ η ανεργία τον Ιούνιο έφτασε στο 27,9%, έναντι 24,6% τον Ιούνιο του 2012 και 27,6% το Μάιο του 2013.

Το σύνολο των απασχολουμένων τον Ιούνιο του 2013 εκτιμάται ότι ανήλθε σε 3.628.421 άτομα.

Οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.403.698 άτομα, ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός σε 3.334.690 άτομα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

ΝΟΡΒΗΓΙΑ: Δράσεις της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας Μ-Λ ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία

syriaplakat

Το πλακάτ που έφτιαξαν οι σύντροφοι της Κομμουνιστική Πλατφόρμας Μ-Λ.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Από την εποποιία των αλβανικών βουνών
ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Αρχές Νοέμβρη 1940... Στο 2ο Σύνταγμα πεζικού του Βόλου συνεχίζεται η κατάταξη των εφέδρων. Παιδιά απ’ την πόλη κι’ απ’ τα χωριά. Εργάτες, που μόλις άφησαν τη βαριά και τη φόρμα της δουλειάς. Ηλιοψημένοι αγρότες απ’ το Πήλιο, τον Αλμυρό και το Βελεστίνο, ψαράδες απ’ τις Σποράδες. Υπάλληλοι και διανοούμενοι της πόλης. Μια σιγανή βροχούλα ραντίζει τις ουρές, που σχηματίζονται μπροστά στις αποθήκες της επιστρατεύσεως. Έξω απ’ τον περίβολο του Συντάγματος ένα παρδαλό πλήθος ήρθε να χαιρετίσει τους δικούς του, που θα φύγουν για το Μέτωπο.

Μια ομάδα φαντάρων κυκλώνει έναν εφημεριδοπώλη. Χωρίζονται σε μικρές παρέες και διαβάζουν τα πρώτα νέα απ’ το Μέτωπο. Ξαφνικά ακούγεται ένας ψίθυρος. Οι κύκλοι μεγαλώνουν γύρω απ’ όσους διαβάζουν εφημερίδα. «Ο Αρχηγός του ΚΚΕ καλεί το λαό να παλαίψει μ’ όλα τα μέσα ενάντια στην φασιστική επιδρομή»! Όλο το Σύνταγμα συζητά το νέο της ημέρας. Ένα προσεχτικό μάτι θάβλεπε τώρα περισσότερη βιασύνη μπροστά στις αποθήκες της επιστρατεύσεως. Περισσότερη αποφασιστικότητα στα μούτρα των παιδιών που ετοιμάζονταν για το Μέτωπο, απ’ όπου τις νύχτες έφτανε ο υπόκωφος βρόντος των πυροβόλων. Η 4η Αυγούστου, τα διπλά πηλίκια της ΕΟΝ, οι φασιστικές παράτες και οι φανφαρονισμοί κράταγαν διστακτικά τα παλληκάρια του λαού. Το γράμμα του Αρχηγού λύνει τους δισταγμούς. Φοβούνται ακόμα μην είναι συνηθισμένο φιάσκο του Μανιαδάκη. Όχι δεν είναι! Δεν μπορεί νάναι. Αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ. Αυτή είναι η θέση του λαού, που μέσα στα τέσσερα χρόνια της 4αυγουστιανής απάτης είδε πόσο δίκαιο είχαν οι κομμουνιστές. Τώρα ήξερε ο λαός γιατί πάλευαν οι κομμουνιστές, γιατί δέχονταν περήφανοι τις διώξεις, τις φυλακές, τα ξερονήσια, τα κάτεργα. Η φωνή του εγκάθειρκτου ήρωα Ζαχαριάδη άγγιζε την ψυχή του λαού...

* * *

Γυμνός, ξυπόλυτος, πεινασμένος πολεμάει ο στρατός μας. Απ’ το Αργυρόκαστρο έως το Πόγραδετς μέσα στα χιόνια και τη λάσπη – εκείνη τη φοβερή λάσπη της Αλβανίας, που οι φαντάροι μας την ονόμασαν έβδομο κύκλο της κόλασης 1 – πολεμάνε τα παιδιά του λαού. Πρώτοι οι κομμουνιστές. Δεν έχουνε βάλει σημάδι στο μέτωπο να τους ξεχωρίσεις. Ίδια είναι ντυμένοι – ή καλύτερα ίδια είναι γυμνοί! Ίδια μένουν πεινασμένοι όπως όλοι. Τους ξεχωρίζεις απ’ το καρδιακό χαμόγελο. Γιατί αυτοί ποτέ δεν κουράζονται. Κι’ ας πάνε πάντα αυτοί στις επικίνδυνες αποστολές. Κι’ ας κάνουν πάντα αυτοί τις πιο βαριές δουλειές. Κι’ ας τους βρίζει ο κ. Λοχαγός. Αυτοί το ξέρουν.. πολεμάνε για την Ελλάδα και το λαό της. Τους τάπε πριν λίγες μέρες ο λοχίας Γιάννης ξεχνώ το παράνομά του – απ’ την Καλαμάτα. Είχε διακριθεί σε μια σειρά μάχες. Μόνος του ξετρύπωσε μεσ’ από μια σπηλιά 81 «γκλοριόζους» μ’ έναν ανθυπασπιστή επί κεφαλής. Με μια χειροβομβίδα και το απροσμέτρητο θάρος του τους αφόπλισε όλους. Φόρτωσε σε 4-6 τα όπλα όλων των άλλων και τους κουβάλησε μόνος του στο λόχο του. Δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο κατόρθωμά του. Ο κ. Λοχαγός δάγκωνε νευριασμένος τις τρίχες του μουστακιού του κάθε φορά που μάθαινε καινούργια ανδραγαθία του Γιάννη. Κι’ ούτε τον κατέβαζε ποτέ από «παλιοκομμουνιστή». Ο Γιάννης σχεδόν δεν τώκρυβε. «Αν δεν το λεω φανερά και σταράτα – μας έλεγε – ένα βράδυ είναι γιατί σίγουρα θα μ’ αφαιρέσουν οι φασίστες το δικαίωμα να πολεμήσω για το λαό μας». Όμως ο κ. Λοχαγός τελικά τον πρότεινε για προαγωγή και παρασημοφορία. Μια μέρα συνάχτηκε ο λόχος να μας διαβάσουν την «ημερησία διαταγή». Ανάμεσα στ’ άλλα προάγονταν ο λοχίας Γιάννης του λόχου μας στο βαθμό του επιλοχία «επ’ ανδραγαθία» και του απονέμονταν το «αριστείον ανδρείας». Δεν πολυθυμάμαι τώρα το «αιτιολογικό». Μα κάτι έλεγε για «βασιλέα ημών» και «Εθνικό Κυβερνήτη». Πως τάχα γι’ αυτούς πολέμησε και ανδραγάθησε ο Γιάννης!

Ο Γιάννης έκανε ένα βήμα μπροστά. Στάθηκε προσοχή. Χαιρέτισε κανονικά κι’ είπε με καθαρή, καμπανιστή φωνή:

- Δεν δικαιούμαι, κύριε λοχαγέ ούτε την προαγωγή ούτε το αριστείο, γιατί εγώ δεν έκανα τίποτα ούτε για το «Βασιλέα ημών» ούτε για τον «Εθνικό Κυβερνήτη»! Εγώ πολέμησα για την Ελλάδα και το λαό της. Και δεν έκανα παρά το καθήκον μου!

Ξαφνιαστήκαμε όλοι. Ο Γιάννης από καιρό τώρα ανεβασμένος στη συνείδηση ολωνών μας για την παλικαριά του, ανέβαινε τώρα ακόμα πιο ψηλά. Γινόταν ήρωας μυθικός. Ο κ. Λοχαγός φρένιασε. Χτύπησε με ορμή το μαστίγιο στην μπότα του, ξεστόμισε μια βρισιά, κάτι μουρμούρισε στον επιλοχία και χάθηκε στη σκηνή του. Ο λόχος διαλύθηκε κακήν κακώς. Όλοι οι φαντάροι συζητάγαν τώρα για τη στάση του Γιάννη. Οι περισσότεροι πήγαν και τούσφιξαν με συγκίνηση το χέρι. Σε λίγες μέρες ο Γιάννης διατάχθηκε να μαζέψει τα «ατομικά του είδη». Έφυγε μαζί με κάτι άλλους φαντάρους που έφεραν από άλλο λόχο. Δεν μάθαμε ποιοι ήταν. Ούτε τι απόγινε ο Γιάννης. Ποιος ξέρει ίσως να στάλθηκε σε κανένα ξερονήσι ή στα κάτεργα της Ακροναυπλίας για να παραδοθεί από εκεί ύστερα στους Γερμανοϊταλούς. Ίσως για την Ελλάδα και το λαό της όπως έλεγε νάδωσε στα μεγαλουργά χρόνια της εθνικής αντίστασης που ακολούθησαν και την ίδια τη ζωή του. Ποιος ξέρει...

* * *

Έτσι πολέμησαν οι Κομμουνιστές στην Αλβανία. Πάντα πρώτα κι’ ας τους έστελναν πολλές φορές ίσια στο θάνατο. Τώξεραν καλύτερα απ’ όλους τους πως πολέμαγαν για την Ελλάδα και το λαό τους. Τους τώπε ο μεγάλος Αρχηγός τους ο σ. Ζαχαριάδης μέσα απ’ τα μπουντρούμια της Ασφάλειας. Και τη φωνή του την άκουσε ο λαός, που ακολούθησε τους κομμουνιστές. Τι κι’ ας μας πρόδωσαν οι φαλαγγίτες αξιωματικοί, κι’ αν ο Γκλύξμπουργκ κι ο Μεταξάς έκαναν τον πόλεμο «για να ρίξουν 5-6 τουφεκιές» με τα μοαγάζια έτοιμα για τη δραπέτευση στο εξωτερικό. Οι κομμουνιστές πρώτοι επί κεφαλής του λαού συνέχισαν τον πόλεμο τέσσερα χρόνια. «Ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη σπίτι με σπίτι» έγιναν φρούρια του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα. Και η Ελλάδα λευτερώθηκε με την πάλη του λαού της.

Από εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», 29.10.1945, Λάρισα

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 192 15-31 Οχτώβρη 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ενδοξος αγωνας του ΔΣΕ & η ηγεσια του «Κ»ΚΕ- οψιμη δικαιωση του απο τη σημερινη ηγεσια ή δημαγωγια για εξαπατηση των αγωνιστων;

Του Λευτέρη Βρυωνάκη

Είναι δημαγωγία και απάτη η όψιμη δήθεν "δικαίωση" του αγώνα του ΔΣΕ όταν 85- 90% των ανταρτών-μελών του ΚΚΕ διαγράφτηκε και κυνηγήθηκε πολύμορφα από τις ρεβιζιονιστικές ηγεσίες, όταν διατηρείται ακόμα η καταδίκη του ως "τυχοδιωκτικού" (1957)και ο χρουτσωφικός σοσιαλδημοκρατικός "ειρηνικός δρόμος" στο νέο πρόγραμμα.
Μετά την επικράτηση της χρουτσωφικής αντεπανάστασης καν προδοσίας, αυτή η αντικομμουνιστική προδοτική γραμμή επιβλήθηκε σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα. Στο ΚΚΕ επιβλήθηκε με τον πιο άγριο και βάρβαρο τρόπο γιατί βρισκόμασταν σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες και σαν επαναστάτες αντισταθήκαμε στην ατιμία της αντεπαναστατικής χρουτσωφικής κλίκας. Το αποτέλεσμα ήταν να καθαιρεθεί βίαια η νόμιμη εκλεγμένη Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και ο Γενικός Γραμματέας Νίκος Ζαχαριάδης, να εξοριστεί και το 1973 να δολοφονηθεί άνανδρα από τη μαφιόζικη ΚΟΒ - με τη συγκατάθεση βέβαια των εγκάθετων του χρουτσωφικού "Κ ΚΕ. Γιατί οι καγκεμπίτες δεν ήταν τόσο βλάκες να πραγματοποιήσουν μόνοι τους την εγκληματική ενέργεια της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη.

Από τότε που οι χρουσωφικοί αντικομμουνιστές προδότες διέλυσαν το ΚΚΕ, έφτιαξαν ένα κόμμα "κομμένο και ραμένο" στα μέτρα του χρουσωφικού αντικομμουνισμού και βέβαια, όπως πάντα, βρέθηκαν δυστυχώς και ανθρωπάκια φιλοτόμαρα και συμφεροντολόγοι για να υπηρετήσουν την αντικομμουνιστική αντεπαναστατική χρουσωφική κλίκα. Τα σκουλήκια αυτά χειροτονήθηκαν από τον Πατριάρχη της προδοσίας Νικ. Χρουσώφ και ονομάστηκαν "Κ"ΚΕ. Δηλαδή έγινε το εξής: ο εγκληματίας δολοφόνησε το θύμα και φόρεσε την ενδυμασία του δολοφονημένου θύματος. Πήραν από το δοξασμένο ΚΚΕ (1918-55) τα σύμβολα του και τον τίτλο του, που βέβαια τα κρατούν ακόμα. Έκαναν πολλά αίσχη: κυνήγησαν, εξόρισαν, φυλάκισαν, διέγραψαν, έστειλαν επαναστάτες σε ψυχιατρεία και στον τάφο. Συντρόφους που αντιστάθηκαν στη χρουσωφικη αντικομμουνιστικη προδοτική λαίλαπα, προπαντός μετά το πογκρόμ της Τασκέντης (9.9.1955). Αυτά είναι σε όλους γνωστά παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν και καταβάλλουν οι ρεβιζιονιστές του χρουσωφικο-μπρεζνιεφικο-γκορμπατσωφισμού, οι ρεβιζιονιστές του ' Κ"ΚΕ, να μη μαθευτούν. Από όλα όμως τα αίσχη που διέπραξαν τα σκουλήκια αυτά το πιο αισχρό, το πιο σιχαμερό ήταν η ατιμία του 1957 που στην περιβόητη 7η Ολομέλεια, ο τίμιος και δοξασμένος ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ χαρακτηρίστηκε τυχοδιωκτικός, ήταν λέει αποτέλεσμα της "τυχοδιωκτικής πολιτικής">του Ν. Ζαχαριάδη. Βέβαια αυτό ήταν επόμενο αφού επικράτησαν οι αντεπαναστάτες αναθεωρητές. Ένα όμως έπρεπε να γνωρίζουν οι τότε και οι τωρινοί αναθεωρητές ότι η απόφαση τους αυτή και ο χαρακτηρισμός-καταδίκη του δίκαιου ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ δικαίωσε τους αιματοβαμμένους μοναρχοφασίστες, τις εγκληματικές συμμορίες (σούρληδες, παπαδογκοναίους, βουρλάκηδες, μαγγαναδες, κλπ.) και όλα τα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας, που ορκίζονταν στον αρχηγό των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων Αδόλφο Χίτλερ. Αυτοί, λοιπόν, που έσφαζαν τους έλληνες πατριώτες επειδή αντιστέκονταν και πάλευαν ενάντια στους ναζιφασίστες κατακτητές αντί μετά την απελευθέρωση να δικαστούν και να τιμωρηθούν, με τη βοήθεια των νέων κατακτητών, άγγλων ιμπεριαλιστών, και με τα απαράδεκτα λάθη της ηγεσίας ΕΑΜικής της Εθνικής Αντίστασης, τα καθάρματα αυτά, έγιναν κρατικός μηχανισμός, κράτος, παρακράτος, κυβέρνηση. Μετά τα Δεκεμβριανά και την προδοσία της Βάρκιζας - το αποκορύφωμα των προηγούμενων συμφωνιών Λιβάνου και Γκαζέρτας -άρχισαν οι διώξεις και το άγριο αιματοκύλισμα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης από το κράτος της Δεξιάς. Μπρος σ' αυτή την κατάσταση δυο δρόμοι υπήρχαν για τους αγωνιστές: ή να κάτσουν να τους κόψουν τα κεφάλια οι φονιάδες συμμορίτες της Δεξιάς ή να βγουν στα βουνά να παλέψουν με το όπλο στο χέρι για να υπερασπίσουν τη ζωή τους.
Προτίμησαν το δεύτερο. Και έτσι δημιουργήθηκε ο ένδοξος ΔΣΕ που έδωσε πάρα πολλά μαθήματα στους ψευτοπαληκαράδες του μοναρχοφασισμού. Ορισμένοι μικροαστοί και λιπόψυχοι ψευτοαριστεροί είχαν αντίθετη γνώμη που την, εκδήλωναν και τότε δειλά-δειλά δηλ. ήθελαν να μην αρχίσει ο ένοπλος αγώνας, αλλά να ακολουθήσουμε το "σφάξε με αγά μου να αγιάσω" για να πετύχουμε δήθεν κάποια "ειρηνική εξέλιξη . Αυτή η γνώμη-γραμμή εκδηλώθηκε ανοιχτά μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση. Μετά τη χρουσωφικη επέμβαση και διάλυση του ΚΚΕ και τη δημιουργία ενός ρεβιζιονιστικού χρουσωφικού "Κ"ΚΕ και αφού επικράτησε η αντεπανάσταση επόμενο ήταν να συκοφαντηθεί κάθε τι που είχε σχέση με επανάσταση και πρώτα απ' όλα ο δίκαιος και τίμιος επαναστατικός αγώνας του ΔΣΕ που χαρακτηρίστηκε από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ τυχοδιωκτικός και συνέπεια της "τυχοδιωκτικής πολιτικής" του Ν. Ζαχαριάδη.

Αλήθεια τι είναι τώρα εκείνο που κάνει την ηγεσία του "Κ"ΚΕ να γλύφει εκεί που τόσες δεκαετίες έφτυνε; Πως έναν "τυχοδιωκτικό" αγώνα, όπως τον έχει χαρακτηρίσει, αναγκάζεται τώρα να τον "δικαιώνει"; Ή μήπως το κάνει για να εξαπατήσει τους αγωνιστές; Το κάνει προφανώς για εξαπάτηση των αγωνιστών και όχι για "δικαίωση" του ένδοξου αυτού αγώνα. Γιατί αφού θέλει να "τιμήσει" τον αγώνα του ΔΣΕ δεν καταδικάζει την απόφαση της 7ης Ολομέλειας του '57 που κατασυκοφάντησε τον ΔΣΕ και την 8η Ολομέλεια του '58 που επικύρωσε την απόφαση της 7ης Ολομέλειας; "Δικαιώνει" μήπως η ηγεσία αυτόν τον αγώνα επειδή "άλλαξε" ίσως γραμμή και θέλει τώρα να ακολουθήσει τον επαναστατικό δρόμο του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ για την ανατροπή του καπιταλισμού; Σίγουρα όχι. Δεν κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο γιατί αυτό το κόμμα είναι δημιούργημα του αντεπαναστατικού, αντικομμουνιστικού χρουσωφικού ρεβιζιονισμού και η ηγεσία του μένει πιστή στις αποφάσεις και τη γραμμή του ρεβιζιονιστικού 20ου Συνεδρίου του "ειρηνικού περάσματος" στο σοσιαλισμό και της "ειρηνικής συνύπαρξης".

Αυτό το αποδεικνύει και το νέο πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο του "Κ"ΚΕ. Στο πρόγραμμα αυτό δεν γίνεται πουθενά λόγος για βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, μα ούτε και για κομμουνισμό. Γίνεται όμως λόγος για διατήρηση της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοχτησίας στο σοσιαλισμό, ή• όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα θα επιτρέπεται η δράση ενός μέρους του κεφαλαίου του "μη μονοπωλιακού" ("Πρόγραμμα του ΚΚΕ", "Ρ" σελ. 12,9.6.96). Και παρόλο που η ηγεσία του "Κ"ΚΕ στα παλιότερα προγράμματα της δεν τάσσονταν ανοιχτά υπέρ της διατήρησης και ύπαρξης της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στο σοσιαλισμό, από το γεγονός όμως ότι σ' αυτά υποστήριζε την ελεύθερη ύπαρξη πολλών κομμάτων στο σοσιαλισμό ("Πρόγραμμα του ΚΚΕ", σελ. 46, Αθήνα 1978) απέρρεε έμμεσα ότι και σε εκείνα τα Προγράμματα ήταν υπέρ της διατήρησης της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοχτησίας στο σοσιαλισμό, διότι τίθεται το ερώτημα τίνος συμφέροντα θα εκφράζαν αυτά τα κόμματα αν δεν υπήρχε όποια μορφή καπιταλιστικής ιδιοχτησίας και αντίστοιχες κοινωνικές τάξεις; Μα αυτό δεν είναι σοσιαλισμός αλλά είναι ο μασκαρεμένος καπιταλισμός της σοσιαλδημοκρατίας. Να , γιατί ο ρεβιζιονισμός και η σοσιαλδημοκρατία δεν έχουν καμιά σχέση με την κομμουνιστική ιδεολογία και το σοσιαλισμό.


Η ηγεσία του "Κ"ΚΕ πιστεύει στην εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού με τον "ειρηνικό δρόμο" που χάραξε το ρεβιζιονιστικό χρουτσωφικό 20ο Συνέδριο. Ο σοσιαλισμός όμως δεν πραγματοποιείται με ειρηνικό τρόπο αλλά με τη βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, τη συντριβή του αστικού κρατικού μηχανισμού, την επιβολή της διχτατορίας του προλεταριάτου αναγκαίας για την επικράτηση και οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέχρι τον κομμουνισμό, μια και ο σοσιαλισμός είναι η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Αυτή είναι η μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική θεωρία, που την επιβεβαίωσε η πράξη. Άλλες προσπάθειες οπορτουνιστικές σοσιαλδημοκρατικές για το πέρασμα στο σοσιαλισμό θα έχουν την τύχη της Χιλής, μα και την τύχη του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα, γιατί στην τότε ηγεσία του ένοπλου αγώνα επικράτησε ο σοσιαλδημοκρατικός οπορτουνισμός, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Αλλά ακόμα τι σχέση μπορεί να έχει η όψιμη υποτίθεται "αναγνώριση" του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ από την ηγεσία του "Κ"ΚΕ (εκτός του ότι ο "ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος" του ρεφορμιστικού προγράμματος είναι σε πλήρη ρήξη-αντίθεση με τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ) με την μετά το '56 αντεπαναστατική γραμμή των ηγεσιών αυτού του κόμματος; Ας θυμίσουμε τη μακρόχρονη ρεβιζιονιστική χρουσωφικο- μπρεζνιεφικο-γκορμπατσωφική επικράτηση, τη διάλυση του ΚΚΕ (1918-55) και τη δημιουργία ενός "Κ"ΚΕ μαϊμού και όλα όσα συνέβηκαν από τότε: την 6η Ολομέλεια το Μάρτη του 1956, την 7η Ολομέλεια το Φλεβάρη 1957 που κατασυκοφάντησε τον ΔΣΕ και δικαίωσε με τον τρόπο αυτό τον αιματοβαμμένο μοναρχοφασισμό της Δεξιάς, την 8η Ολομέλεια του 1958 που ψηφίστηκε η απόφαση για τη διάλυση των παρανομούν κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα, και το 8 ο Συνέδριο το 1961 που επικύρωσε τις αποφάσεις της 7ης και 8ης Ολομέλειας, και τυπικά μετά το Συνέδριο αυτό διαλύθηκαν όλες οι κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα. Μετά την μεταπολίτευση στις 2 Οχτώβρη 19/4 την ντροπιαστική δήλωση του Φλωράκη στον Άρειο Πάγο, δήλωση υποταγής στην αστική τάξη και αποκήρυξη του μαρξισμού από την ηγεσία του "Κ"ΚΕ. Το 1989 το σύμφωνο Φλωράκη-Μητσοτάκη-Κύρκου για κυβερνητική συνεργασία με την αμαρτωλή Δεξιά; δηλαδή την ταγματαλητία, τους δήμιους της Μακρονήσου; Αϊ Στράτη; Γιούρας, κλπ. (κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα), Ας θυμίσουμε ακόμα ότι το 1991 αντιπροσωπεία του "Κ"ΚΕ από τους ΠαΛαρήγα, Κολοζόφ και Τριγάζη, επισκέφθηκαν στη Μόσχα τον αρχίπροοότη και πράχτορα του διεθνούς ιμπεριαλισμού Γκορμπατσώφ και του δωρίζουν αγαλματίδιο του μυθικού Ηρακλή για το "Ηράκλειο έργο" του, δηλαδή τη διάλυση του παλινορθωμένου κρατικού καπιταλισμού, που όμως διατηρούσε τον τίτλο του σοσιαλισμού για να εξαπατά τους λαούς, και το πέρασμα στον κλασικό Καπιταλισμό της^ ατομικής ιδιοχτησίας. Και μην πει κανείς ότι η ηγεσία δεν καταλάβαινε τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του Γκορμπατσώφ, όταν ένας απλός άνθρωπος που δεν έχει ιδέα από ταξική πάλη και μαρξισμό καταλάβαινε, βλέποντας τους καπιταλιστές όλου του κόσμου να χειροκροτούν τον άνθρωπο τους, για που τραβούσε ο πράκτορας τους Γκορμπατσώφ. Και η καϋμένη ηγεσία δεν το καταλάβαινε!... Αλλά βλέπετε ήταν Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Αλλά είναι γνωστό ότι μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ενωση, τη διάλυση της διχτατορίας του προλεταριάτου και τη μετατροπή του σοβιετικού κράτους σε παλλαϊκό κράτος" και του κομμουνιστικού κόμματος σε "κόμμα όλου του λαού" και το Μπρεζνιεφικό Σύνταγμα του 1977, δόθηκε η δυνατότητα στους πράχτορες Γκορμπατσώφ, Γιέλτσιν, Μετβέεφ, Γιάκοβλεφ, Βολκογκονοφ, Σεβαρντνάντζε, Ναζαρμοδάεφ και όλο το κακό συναπάντημα να μπουκάρουν στο κόμμα και στον κρατικό μηχανισμό και να αναποδογυρίσουν το παν, όμως προσποιούνταν τον υπερασπιστή του σοσιαλισμού και ξελαρυγγίζονταν υπέρ του Λένιν, μα ταυτόχρονα λασπολογούσαν σε βάρος του Στάλιν. Και όλα αυτά για να ξεγελούν το λαό παριστάνοντας τους "υπερκομμουνιστές" ενώ στην πράξη ήταν οι νεκροθάφτες του σοσιαλισμού και φανατικοί εχθροί των λαών. Οι εγκάθετοι του χρουτσωφικού ρεβιίζιονισμού στο "Κ"ΚΕ είναι το ίδιο υπεύθυνοι για τη διάλυση του σοσιαλισμού γιατί δέχτηκαν να συνεργαστούν μαζί στη μεγάλη προδοσία.

Αυτά είναι τα έργα των ρεβιζιονιστών στην πρώην Σοβιετική Ένωση μα και σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Λένιν έλεγε για τους ρεβιζιονιστές: χωρίς αυτούς η μπουρζουαζία δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτε. Μα αυτό το βλέπουμε και σήμερα με τη σοσιαλδημοκρατία είναι η πιο έξυπνη λύση του καπιταλισμού. Τα παραπάνω δείχνουν ότι και η σημερινή ηγεσία του "Κ"ΚΕ μένει πιστή στη γραμμή του 20ου ρεβιζιονιστικού χρουσωφικού Συνεδρίου και των άλλων αποφάσεων του "Κ"ΚΕ, δηλαδή από το '56 μέχρι και το νέο πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου στο οποίο γίνεται λόγος για διατήρηση της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας ενός μέρους του κεφαλαίου του "μη μονοπωλιακού" και για "ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο" και επομένως με βάση αυτό το ρεφορμιστικό πρόγραμμα η ηγεσία ενδιαφέρεται για τη διαιώνιση ενός εξωραϊσμένου μεταρρυθμισμένου καπιταλισμού, όπως και η σοσιαλδημοκρατία. Αφού, λοιπόν, η ηγεσία είναι ενάντια στη βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού με τη διχτατορία του προλεταριάτου και αφού διατηρεί την απόφαση της 7ης Ολομέλειας (1957) που καταδίκασε το δοξασμένο αγώνα του ΔΣΕ σαν "τυχοδιωκτικό", δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στις αιματοβαμμένες συμμορίες του μοναρχοφασισμού να δικαιολογήσουν τις εγκληματικές τους ενέργειες ενάντια στο λαό, τότε προς τι η υμνολογία για τα 50 χρόνια του ΔΣΕ, ενός επαναστατικού ένδοξου λαϊκοαπελευθερωτικού στρατού; Μιας δόξας και τιμής που το '57 η απόφαση της 7ης Ολομέλειας ενός ρεβιζιονιστικού αντεπαναστατικού κόμματος κατασυκοφάντησε σαν τυχοδιωκτικό. Κατά βάθος η ηγεσία παραμένει πιστή στην 7η Ολομέλεια για τον χαρακτηρισμό του ΔΣΕ σαν "τυχοδιωκτισμό" του Ζαχαριάδη. Αλλά η πολλή όψιμη υμνολογία που γίνεται τώρα για τον αγώνα του ΔΣΕ έχει ένα και μονό σκοπό: την εξαπάτηση των αγωνιστών και ορισμένων που αντιμετωπίζουν την προσπάθεια αυτή με αφέλεια.

Ανασύνταξη αρ, φυλ. 11, 15-31/3/97

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Προκήρυξη για ΔΕΘ 2013

Διαβάστε Περισσότερα »

Προκήρυξη για διαδήλωση στη ΔΕΘ 2013

ΟΧΙ στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας - ΟΧΙ στις απολύσεις-διαθεσιμότητα των Δημοσίων Υπαλλήλων
 
Μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους / Έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΟΧΙ στην ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία - ΚΑΜΙΑ εμπλοκή της Ελλάδας
 
Εργαζόμενοι συμπαρασταθείτε στην προετοιμαζόμενη απεργιακή πάλη των καθηγητών - ΟΛΟΙ στην 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ 18-19/9

Η συνεχιζόμενη επίθεση των ιμπεριαλιστικών κέντρων και της διαχρονικά ξεπουλημένης ντόπιας αστικής τάξης ενάντια στο λαό της χώρας μας, κυριολεκτικά μαίνεται, ενώ τα πυρά είναι πλέον καταιγιστικά. Το πολυνομοσχέδιο που έφερε στα μέσα καλοκαιριού και πέρασε από τη Βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά, που συμπληρώθηκε με σχετικές τροπολογίες που επίσης πέρασαν, αποτελεί ένα πρωτοφανές και άγρια αντεργατικό νομοθέτημα που σηματοδοτεί και "θωρακίζει" ένα σκληρό καθεστώς ανοιχτής και απροσχημάτιστης αστικής παρανομίας, πολιτικής και νομοθετικής φασιστικοποίησης, με την μορφή μαζικών απολύσεων, αλλά και καταργήσεων δημόσιων υπηρεσιών και Οργανισμών με απλές υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά Διατάγματα.
Ο σημαντικότερος παράγοντας της τωρινής αλματώδους αύξησης της μαζικής ΑΝΕΡΓΙΑΣ (η οποία πλέον με βάση τα επίσημα στοιχεία ξεπερνάει το 27%) είναι η πλήρης ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας που χρονολογείται απ’ το 2006 και ανοιχτά από το 2009.
Εργάτες-αγρότες-νεολαία: υπερασπίστε τα συμφέροντά σας – ξεσηκωθείτε κατά των νέων εξοντωτικών μέτρων και του καταστροφικού ξεπουλήματος της χώρας
Σήμερα έχουν πλέον καταρρεύσει όλοι οι μύθοι για τα οφέλη της ένταξης της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ που εδώ και χρόνια καλλιεργούσαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, όπως της «ισότιμης συμμετοχής στην ΕΕ», της «διαρκούς ανάπτυξης», της «σύγκλισης των οικονομιών των χωρών-μελών της ΕΕ» και της «διαρκούς ευημερίας». Η παραμονή της χώρας στην ΕΕ μόνο δεινά έχει φέρει στη χώρα μας. Η ολοένα και ασφυκτικότερη εξάρτηση της χώρας από τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ επαναφέρει με ιδιαίτερη οξύτητα στο κέντρο της πολιτικής επικαιρότητας το αντιιμπεριαλιστικό αίτημα πάλης «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ», θέτοντας συνάμα στην ημερήσια διάταξη ως άμεσο πολιτικό στόχο του αγώνα της εργατικής τάξης και του λαού την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ μαζί με την έξοδο από την ΟΝΕ και το Ευρώ.
Η πάλη για την ΕΞΟΔΟ από την ΕΕ χρειάζεται την ενότητα του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ. Καταδικάστε το συνεχιζόμενο φασιστικό ΠΟΓΚΡΟΜ «ανακατάληψης των πόλεων» της κυβέρνησης του ΡΑΤΣΙΣΤΗ Α. Σαμαρά κατά των μεταναστών συντονισμένου και με τις δολοφονικές επιθέσεις των χιτλερικών «ταγμάτων εφόδου» της ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής» και των κάθε λογής εθνικιστών-ρατσιστών. Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι.
Η πρόταση της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 προς την εργατική τάξη, τη νεολαία και το λαό για μονομερή στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους και ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας από την ΕΕ-ΟΝΕ-Ευρώ είναι η μόνη που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, είναι η μόνη που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα και επιπλέον συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη πολιτικά για την ανάπτυξη ενός πλατιού και ενωτικού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ, αφού αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής μελλοντικά απαλλαγής της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, που θα ανοίξει το δρόμο της προοπτικής της αντιιμπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Σεπτέμβρης 2013





Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 389 (1-31/8/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 389 (1-31/8/2013)

201308

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΡΙΑΚΟ ΛΑΟ - ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΗΠΑ-ΕΕ

ΑΔΕΔΥ: 48ωρη απεργία 18-19 Σεπτεμβρίου

Η Μάχη της Αμφιλοχίας

Συμμετοχή της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ(1918-55)» σε εκδηλώσεις /

Εκδηλώσεις για την 69η Επέτειο της μάχης του Ε.ΛΑ.Σ. στην Αμφιλοχία

Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)–Μέρος Β’

Συνάντηση των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων ευρωπαϊκών χωρών στη Στουτγκάρδη

Συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής της Διεθνούς Σύσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)

APK και DKU : Σταματήστε την επίθεση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ κατά της Συρίας! Καμία συμμετοχή της Δανίας στον πόλεμο!

Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μ-Λ): ΟΧΙ στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κατά της Συρίας (απόσπασμα)

Κόμμα Εργασίας Τουρκίας (EMEP): Η κυβέρνηση του AKP αποδέχθηκε με ενθουσιασμό την απόφαση των ιμπεριαλιστών για να ξεκινήσει ένοπλη επίθεση εναντίον της Συρίας

Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας: Όχι σε στρατιωτική επέμβαση κατά της Συρίας

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)–Μέρος Β’

 Συνέχεια από το:  Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)

Β. Η αντιδραστική αντικομμουνιστική αστική θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας
Μετά τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και το θρίαμβο-επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση το 1953, η αντικομμουνιστική ηγετική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ. του αστικού πλέον σοσιαλδημοκρατικού ΚΚΣΕ, παράλληλα με την προγραμματισμένη και συστηματική προώθηση της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού, με την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, στον οικονομικό τομέα, αναζήτησε και τη διατύπωση μιας κατάλληλης θεωρίας ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ αυτού του πισωδρομικού προτσές απ’ το σοσιαλισμό-κομμουνισμό στον καπιταλισμό.
Οι Χρουστσο-Μπρεζνιεφικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν-διατυπώσουν μια νέα και κατάλληλη «θεωρία» συγκάλυψης αυτού του πισωδρομικού προτσές και της νεοεμφανιζόμενης κοινωνίας του παλινορθωμένου καπιταλισμού που κατ’ ευφημισμόν αποκλήθηκε «αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία» (!), επινόησαν τη γνωστή θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού».
Και η θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» των προδοτών Χρουστσοφικών, όπως και «η θεωρία της «σύγκλισης» της δυτικής αστικής αντίδρασης,… ήταν-είναι αντικομμουνιστικές αντιδραστικές αστικές θεωρίες, επειδή, κατά τη διάρκεια της κυρίαρχης ύπαρξής τους (1955-1990) στρέφονταν, εμμέσως πλην σαφώς, ΚΑΤΑ της κομμουνιστικής προοπτικής του Προλεταριάτου, θόλωναν και συσκότιζαν την κομμουνιστική προοπτική, προβάλλοντας ως «κομμουνιστική» προοπτική τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της Σοβιετικής Ένωσης, μα συνάμα βρίσκονταν και σε πλήρη ΡΗΞΗ-ΑΝΤΙΘΕΣΗ με την αντικειμενική νομοτελειακή ιστορική κίνηση της κοινωνίας προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό…. Ο ταξικός χαρακτήρας και το ταξικό περιεχόμενο και των δυο θεωριών συνίστατo στην υπεράσπιση του καπιταλισμού: η μεν θεωρία της «σύγκλισης» κύρια στην υπεράσπιση του παραδοσιακού καπιταλισμού των Δυτικών χωρών, η δε θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» κύρια στην υπεράσπιση του παλινορθωμένου καπιταλισμού της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ανατολικών χωρών» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο373, 1-31 Αυγούστου 2012, σελ.3).
Αν η αποστάτρια προδοτική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ., στο 20ο σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), μεταξύ πολλών άλλων αντιδραστικών απόψεων, «πέτυχε», ως δια μαγείας, να μεταμορφώσει, αυθαίρετα και προκλητικά, την καπιταλιστική φασιστική Γιουγκοσλαβία του ΤΙΤΟ σε χώρα «σοσιαλιστική» (!) – θέση που επέβαλε και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (Ν.Σ.Χρουστσόφ: «Λογοδοσία στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», 1956, σελ. 6: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία», σαφής απόδειξη ότι η χρουστσοφική κλίκα ήταν αποφασισμένη να βαδίσει τον αντεπαναστατικό καπιταλιστικό δρόμο του Τίτο) – και πρόβαλε έναν «σοσιαλισμό»(!) χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου που θα προέκυπτε τάχα «ειρηνικά»-κοινοβουλευτικά (σελ.41-42), στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1961) ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ επίσημα και ΠΑΡΑΔΕΧΘΗΚΕ δημόσια, ότι στη Σοβιετική Ένωση εκείνης της περιόδου ΔΕΝ υπήρχε πλέον ούτε Διχτατορία του Προλεταριάτου ούτε επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα και ότι αυτά είχαν αντίστοιχα ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ απ’ το «κράτος όλου του λαού» και το «κόμμα όλου του λαού», μιλώντας επίσης για πρώτη φορά και για «μεταβατική περίοδο απ’ τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό», στην οποία «αντιστοιχούσε» η Διχτατορία του Προλεταριάτου, διατυπώνοντας έτσι με αυτές τις απόψεις ταυτόχρονα και τη θεωρία του λεγόμενου «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» (στο αρχικό της στάδιο), χωρίς βέβαια να χρησιμοποιηθούν ακόμα εκεί οι γνωστές μετέπειτα διατυπώσεις: «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» και «αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία».
Η θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» των αποστατών Χρουστσοφικών συνιστούσε-συνιστά, όπως θα καταδειχθεί αμέσως παρακάτω, πλήρη και ολοκληρωμένη αναθεώρηση του επαναστατικού μαρξισμού, κραυγαλέα και χονδροειδή απόρριψή του.
Ο λεγόμενος «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» ως θεωρία δεν έχει τίποτε το κοινό με την επαναστατική κοσμοθεωρία των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, αποτελεί ευθέως ΑΡΝΗΣΗ της και είναι μια αντικομμουνιστική αστική θεωρία, ενώ η πολυθρύλητη αλλά ανύπαρκτη «αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία» δεν ήταν παρά ο ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ της, μετά το 1953, Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφικής περιόδου, όπως παλιότερα καταδείχθηκε. Κατά τον αντικομμουνιστή ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, αυτή είχε ήδη δημιουργηθεί-ολοκληρωθεί το Νοέμβρη του 1967 δηλ. όταν είχε παλινορθωθεί πλέρια ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ (αυτός είχε διακηρύξει, μ’ αφορμή τα 50χρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης, ότι «στη Σοβιετική Ένωση δημιουργήθηκε η αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία»).
Η θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» αργότερα «πέρασε» και κυριάρχησε και στο νέο (1977) Αστικό ΣΥΝΤΑΓΜΑ (=Σύνταγμα του παλινορθωμένου καπιταλισμού) της Μπρεζνεφικής περιόδου, ενώ η κατ’ ευφημισμόν «αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία» βρήκε την πλήρη έκφρασή της σ’ αυτό – ένα ΣΥΝΤΑΓΜΑ που νομιμοποίησε επίσημα και κατοχύρωσε, για πρώτη φορά, τόσο την καπιταλιστική κρατική (άρθρα 10-11) όσο και τη συνεταιριστική καπιταλιστική ιδιοκτησία (άρθρο 12) αλλά και την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία (άρθρο 13, 17) στην κοινωνία της τότε Σοβιετικής Ένωσης, καθώς επίσης τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό μεταξύ των αυτοτελών επιχειρήσεων «σοσιαλιστικών εμπορευματοπαραγωγών» (!) και το καπιταλιστικό ΚΕΡΔΟΣ (άρθρο 16), και στο οποίο επιπλέον εκφράζεται-περιγράφεται γενικά και το περιεχόμενο της «αναπτυγμένης σοσιαλιστικής κοινωνίας» δηλ. της κοινωνίας του παλινορθωμένου καπιταλισμού της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της ιστορικής περιόδου.
Τα στοιχεία-απόψεις που συγκρότησαν τη θεωρία του λεγόμενου «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» ήταν τα παρακάτω: «Κόμμα όλου του λαού», «Κράτος όλου του λαού», Μεταβατική περίοδος «απ’ τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό», «Τρεις φάσεις» της κομμουνιστικής κοινωνίας, «σοσιαλισμός»: ένας «νέος, αυτόνομος τρόπος παραγωγής» (Για τη θεωρία του λεγόμενου «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» και την κατ’ ευφημισμόν «αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία» υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία, γιατί έχουν γραφεί πολλές εκατοντάδες άρθρα, δεκάδες βιβλία κλπ., όμως εδώ αυτά θα χρησιμοποιηθούν πολύ περιορισμένα και μόνο ενδεικτικά θα αναφερθούν κάποια ελάχιστα αποσπάσματα που εκφράζουν την αντεπαναστατική ουσία αυτής της αστικής αντιδραστικής θεωρίας).
1.«Κόμμα όλου του λαού» ή επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα;
Στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ σημειώνεται: «το μαρξιστικό-λενινιστικό μας κόμμα, που γεννήθηκε σαν κόμμα της εργατικής τάξης, έγινε το κόμμα ολόκληρου του λαού» (Το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 250, Αθήνα 1961), αντιμαρξιστική άποψη που αργότερα «πέρασε» και στο νέο (1977) Μπρεζνιεφικό Αστικό Σύνταγμα με κάπως διαφορετική παραλλαγμένη διατύπωση (ίσως να οφείλεται στην κακή μετάφραση): «το ΚΚΣΕ υπάρχει για το λαό και υπηρετεί το λαό» («Το Σύνταγμα την Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών», σελ. 43, χωρίς ημερομηνία έκδοσης).
Μια σειρά σύντομες παρατηρήσεις για την αντιμαρξιστική άποψη «Κόμμα όλου του λαού»:
  1. Μ΄ αυτή την άποψη εγκαταλείφθηκε όχι μόνο η μαρξιστική θεωρία για το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου αλλά και για τα κόμματα γενικότερα που θεωρεί τα διάφορα πολιτικά κόμματα ως ξεχωριστούς εκφραστές και υπερασπιστές των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων συγκεκριμένων κοινωνικών τάξεων.
  2. Προβλήθηκε-υιοθετηθήκε απ’ τους Χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες η γνωστή αστική υπερταξική αντίληψη που θεωρεί τα κόμματα υπεράνω των τάξεων δηλ. ως εκφραστές τάχα των συμφερόντων «περισσότερων» ή «όλων των τάξεων».
  3. Είναι γνωστό, ότι για τον επαναστατικό μαρξισμό δεν υπάρχουν οργανώσεις και κόμματα «όλου του λαού» δηλ. όλων των τάξεων. Αφού, λοιπόν, οι Χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες ομολόγησαν και παραδέχθηκαν οι ίδιοι, ότι στη Σοβιετική Ένωση της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου ΔΕΝ υπήρχε πλέον επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, επειδή, σύμφωνα μ’ αυτούς, το μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα της εργατικής τάξης είχε ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ απ’ το «Κόμμα όλου του λαού», τότε το νέο ΚΚΣΕ, δηλ. το λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού», δεν μπορεί παρά να ήταν ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα. Επομένως το ως στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 επαναστατικό ΚΚΣΕ είχε αλλάξει ταξικό χαρακτήρα: από επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα της εργατικής τάξης που ήταν, είχε μετατραπεί σ’ ένα αστικό κόμμα: εκφραστή και υπερασπιστή των ταξικών συμφερόντων της, υπό διαμόρφωση, νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας.
Για το μαρξισμό ο χαρακτήρας ενός κόμματος καθορίζεται πρωταρχικά απ’ την Ιδεολογία απ’ την οποία αυτό καθοδηγείται αλλά, μεταξύ άλλων, και απ’ το Πρόγραμμά του. Το νέο ΚΚΣΕ δηλ. το λεγόμενο «Κόμμα όλου του λαού» της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου ΔΕΝ καθοδηγούνταν πλέον απ’ την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού αλλά απ’ την αντεπαναστατική Ιδεολογία του Χρουστσοφισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).
Το νέο ΚΚΣΕ των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ αλλά και τα Χρουστσοφικά κόμματα όλων των χωρών στις μετέπειτα δεκαετίες ήταν-είναι αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, επειδή, πέραν των άλλων: α) δεν καθοδηγούνταν-καθοδηγούνται απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό, β) είχαν-έχουν ρεφορμιστικά Προγράμματα που δεν οδηγούν στην ανατροπή του καπιταλισμού, γ) είχαν-έχουν μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, αφού ως «σοσιαλισμό»(!) πρόβαλαν-προβάλλουν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της Χρουστσοφο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφικής περιόδου ή αλλιώς ισχυρίζονταν-ισχυρίζονται ότι τάχα υπήρχε «σοσιαλισμός» στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο 1953-1991 (αυτό ισχύει και για το νέο ρεφορμιστικό Πρόγραμμα (19ο Συνέδριο) της Χρουστσο-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Κουτσουμπο-Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδων, κλπ.).
  1. Δεν υπάρχει ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ούτε μπορεί να συνεχιστεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού ΧΩΡΙΣ επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα νέου τύπου δηλ. λενινιστικού-σταλινικού τύπου: γι’ αυτό και μετά το 1953 ήταν εντελώς αναμενόμενο να ΔΙΑΚΟΠΕΙ, αναπόφευκτα και οριστικά, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και να παρατηρηθεί το ιστορικό φαινόμενο το νέο ΚΚΣΕ δηλ. το αστικό «κόμμα όλου του λαού» της Χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας να ηγηθεί και πρωτοστατήσει στην εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων που εξάλειψαν ολοσχερώς το σοσιαλισμό και οδήγησαν στην αναπόφευκτη και πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60.
  2. Και δεν μπορεί να υπάρξει και να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός ΧΩΡΙΣ επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό-σταλινικό κόμμα, επειδή ακριβώς το κομμουνιστικό κόμμα, πέρα απ’ το ότι «έχει πάντα ως πρώτο καθήκον την ταξική πολιτική, την οργάνωση του προλεταριάτου ως αυτόνομο πολιτικό κόμμα και ως επόμενο σκοπό θέτει την πάλη για τη Διχτατορία του Προλεταριάτου» (MARX-ENGELS: Bd.18, σελ.267-268, Berlin 1969), είναι ΕΚΕΙΝΟ που: πρώτο, είναι οργανωτής και ΚΑΘΟΔΗΔΗΤΗΣ του γιγαντιαίου έργου της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής οικοδόμησης, και δεύτερο, χωρίς αυτό δεν μπορεί, σύμφωνα με τους κλασικούς του μαρξισμού, να υπάρξει Διχτατορία του Προλεταριάτου. Γι’ αυτό ορθότατα σημειώνει ο ΣΤΑΛΙΝ «ότι η διχτατορία του προλεταριάτου ασκείται μέσω του κόμματος, ότι χωρίς ενιαίο και μονολιθικό κόμμα είναι αδύνατο να υπάρξει διχτατορία του προλεταριάτου», ότι «η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω του κόμματος, που είναι η διευθυντική της δύναμη», και ότι «η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να είναι πλέρια μόνο στην περίπτωση που θα την καθοδηγεί ένα μόνο κόμμα, το κόμμα των κομμουνιστών, που δε μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (Ι.ΣΤΑΛΙΝ: Άπαντα, τομ.10, σελ.97 και 112-113, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ 1953).
2. «Κράτος όλου του λαού» ή Διχτατορία του Προλεταριάτου;
Για το ζήτημα του κράτους της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της ιστορικής περιόδου στο 22ο Συνέδριο αναφέρεται ότι «το κράτος της εργατικής τάξης» είχε μετατραπεί σε «παλλαϊκό κράτος»: «το παλλαϊκό κράτος είναι το καινούριο στάδιο στην εξέλιξη του σοσιαλιστικού κράτους, το σπουδαιότερο ορόσημο στο δρόμο της ανάπτυξης του σοσιαλιστικού κράτους σε κομμουνιστική αυτοδιοικούμενη κοινωνία» (Το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 205, Αθήνα 1961) και ότι «η δικτατορία του προλεταριάτου έπαψε να είναι απαραίτητη…» (σελ.208) στη Σοβιετική Ένωση για τη συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αργότερα αυτή η αντιμαρξιστική άποψη πέρασε και στο νέο Σύνταγμα (1977) – απ’ το οποίο είχε απαλειφθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου (δικαιολογημένα βέβαια, αφού αυτή δεν υπήρχε πια, γατί είχε ήδη ανατραπεί το 1953) – και στο οποίο επιβεβαιώνεται εκ νέου επίσημα, ότι η Σοβιετική Ένωση ΔΕΝ ήταν πλέον κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, όπως την εποχή των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, αλλά «κράτος όλου του λαού» («ΣΥΝΤΑΓΜΑ 1977», σελ. 42: «η Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών είναι ένα σοσιαλιστικό παλλαϊκό κράτος»).
Η νέα αντιμαρξιστική αντίληψη των Χρουστσοφικών για «κράτος όλου του λαού» ανακινεί σειρά σημαντικά ζητήματα που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής αλλά και κάποιων σύντομων παρατηρήσεων:
Πρώτο, αρνούμενοι την αναγκαιότητα ύπαρξης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου για μια σημαντική φάση εξέλιξης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες και όλα τα ρεφορμιστικά χρουστσοφικά κόμματα, εγκατέλειψαν το μαρξισμό σε ένα τόσο σημαντικό και κεντρικό ζήτημα (είχαν βέβαια εγκαταλείψει το μαρξισμό στο σύνολό του) και είναι γνωστό ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί κανείς μαρξιστής χωρίς την αναγνώριση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου όπως σημείωνε ο ΛΕΝΙΝ: «μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Αυτού βρίσκεται η πιο βαθιά διαφορά του μαρξιστή από το μικρό (μα και μεγάλο) αστό της αράδας. Αυτή είναι η λυδία λίθος για την πραγματική κατανόηση και παραδοχή του μαρξισμού» (Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: «Κράτος και Επανάσταση», σελ.32, χ. χρ. εκδ.).
Δεύτερο, είναι σημαντικό να σημειωθεί η ανοιχτή ΟΜΟΛΟΓΙΑ και η επίσημη ΠΑΡΑΔΟΧΗ των Χρουστσοφικών, ότι στη Σοβιετική Ένωση της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου ΔΕΝ υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου και κατά συνέπεια – ακριβώς γι’ αυτό το λόγο – ΔΕΝ υπήρχε πλέον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: επιπλέον η οικοδόμησή του είχε ήδη ΔΙΑΚΟΠΕΙ αμέσως μετά την βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου το 1953 μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Η συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου είναι εντελώς αδύνατη και αδιανόητη, όπως επίσης η ύπαρξη-διατήρηση του σοσιαλισμού ΔΕΝ νοείται ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου, αφού για το Μαρξ Σοσιαλισμός - Διχτατορία του Προλεταριάτου είναι μεταξύ τους στενότατα συνδεδεμένα, είναι αδιαχώριστα: ήδη το 1850 ο Μαρξ σημείωνε ότι ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ είναι «η ταξική Διχτατορία του Προλεταριάτου σαν το αναπόφευκτο μεταβατικό στάδιο για την κατάργηση των ταξικών διαφορών γενικά, για την κατάργηση όλων των παραγωγικών σχέσεων που πάνω τους στηρίζονται, για την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων που αντιστοιχούν στις παραγωγικές αυτές σχέσεις, για την ανατροπή όλων των ιδεών που απορρέουν απ’ τις κοινωνικές αυτές σχέσεις» (MARX-ENGELS: Bd.7, σελ. 89-90, Berlin 1969).
Τρίτο, η αντίληψη των Χρουστσοφικών για «κράτος όλου του λαού» δε σήμανε μόνο άρνηση-απόρριψη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου μα ταυτόχρονα συνιστούσε και πλήρη αναθεώρηση της μαρξιστικής θεωρίας σχετικά με το κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου αλλά και του κράτους γενικότερα, γι’ αυτό και ο ΛΕΝΙΝ υπογράμμιζε ότι, «την ουσία της διδασκαλίας του Μαρξ για το κράτος την αφομοίωσε μόνον όποιος κατάλαβε πως η διχτατορία μιας τάξης είναι αναγκαία όχι μόνο για κάθε ταξική κοινωνία γενικά, όχι μόνο για το προλεταριάτο, που έχει ανατρέψει την αστική τάξη, μα και για ολόκληρη την ιστορική περίοδο, που χωρίζει τον καπιταλισμό από την «χωρίς τάξεις κοινωνία», από τον κομμουνισμό» (Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: «Κράτος και Επανάσταση», σελ.33, χ. χρ. εκδ.).
Τέταρτο, η αντίληψη των Χρουστσοφικών για «κράτος όλου του λαού» δεν έχει καμία σχέση με το μαρξισμό. Είναι ξένη προς το μαρξισμό, επειδή σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία ΔΕΝ υπάρχει κράτος υπεράνω τάξεων δηλ. «κράτος όλων των τάξεων» μιας κοινωνίας (αυτή είναι αστική αντίληψη). Αντίθετα, το κράτος έχει πάντα ταξικό χαρακτήρα: ή είναι κράτος της αστικής τάξης ή κράτος του Προλεταριάτου. Στην περίοδο του περάσματος απ’ τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό δεν μπορεί σε μια χώρα παρά να υπάρχει: ή διχτατορία της μπουρζουαζίας ή διχτατορία του Προλεταριάτου, γι’ αυτό ο διάσημος άγγλος μαρξιστής Georg Thomson, αρχές της δεκαετίας του ΄70 (1971) του περασμένου αιώνα, ορθότατα υπογράμμιζε ότι το «κράτος όλου του λαού» της προδοτικής χρουστσοφικής κλίκας ήταν στην πραγματικότητα «μια δικτατορία της μπουρζουαζίας», ακριβέστερα: δικτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας.
Πέμπτο, η Διχτατορία του Προλεταριάτου, σύμφωνα με τη διδασκαλία των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, που εγκαθιδρύεται μετά τη νίκη της βίαιης-ένοπλης Προλεταριακής Επανάστασης και την πλήρη συντριβή της κρατικής μηχανής, διατηρείται, ενισχύεται και δυναμώνει και είναι απολύτως αναγκαία για ολόκληρη τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Το κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ΔΕΝ μετατρέπεται ποτέ σε «κράτος όλου του λαού» (είναι επίσης γνωστό ότι οι Μαρξ-Ενγκελς απέρριπταν και ειρωνεύονταν το λεγόμενο «λαϊκό κράτος» στην «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα», σελ.24, 35, κλπ.). Η Διχτατορία του Προλεταριάτου υπάρχει έως ότου «απονεκρώνεται», μετά την εξάλειψη των τάξεων και της ταξικής πάλης, στην ανώτερη φάση του κομμουνισμού, στην ολοκληρωμένη κομμουνιστική αταξική κοινωνία: «για την ολοκληρωτική απονέκρωση του κράτους χρειάζεται ολοκληρωμένος κομμουνισμός» και «το κράτος θα μπορέσει να απονεκρωθεί πέρα για πέρα, όταν η κοινωνία θα εφαρμόσει τον κανόνα: «ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»» » (Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: «Κράτος και Επανάσταση», σελ.90 και 91, χ. χρ. εκδ.).
συνεχίζεται
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

ΔΟΜΙΝΙΚΑΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα: Όχι στην ιμπεριαλιστική υποκρισία για τη Συρία

logopctΔΟΜΙΝΙΚΑΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα: Όχι στην ιμπεριαλιστική υποκρισία για τη Συρία

Το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα , PCT , απορρίπτει τις προετοιμασίες της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να επέμβουν στρατιωτικά στη Συρία.

Και πάλι, όπως και με το Ιράκ πριν από μερικά χρόνια, ο λόγος για αυτές τις στρατιωτικές προετοιμασίες είναι η υποτιθέμενη ύπαρξη στη χώρα αυτή των χημικών όπλων μαζικής καταστροφής. Αλλά ο πραγματικός λόγος είναι ο έλεγχος του εδάφους και των φυσικών πόρων της Συρίας και η επιβολή μιας νέας διαίρεσης του κόσμου στο στυλ των αυτοκρατοριών .
Είναι υποκριτική η δικαιολογία της ιμπεριαλιστικής κυβέρνησης ότι ο Ομπάμα προσπαθεί να προστατεύσει τους αμάχους από τη χρήση των χημικών αερίων, επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δίστασαν να βομβαρδίσουν χώρες όταν αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους . Το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν , αποτελούν απτά παραδείγματα αυτής της πρακτικής .
Εν μέσω της τρέχουσας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις επιδιώκουν τον πόλεμο για την ενίσχυση της βιομηχανίας όπλων και αυτό έχει αντίκτυπο σε ολόκληρη την οικονομία , ενώ θέλουν να οικειοποιηθούν εδάφη και πόρους, επιβεβαιώνοντας την αποφασιστικότητα των αυτοκρατοριών να ξαναμοιράζουν τον κόσμο για να επιβάλουν την οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία τους.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η συριακή κυβέρνηση έχει επιτρέψει στην Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών να διερευνήσει διεξοδικά την υποτιθέμενη ύπαρξη χημικών όπλων στο έδαφός της , και ακόμη και τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα κράτη του ΝΑΤΟ επιμένουν να επιδιώκουν στρατιωτική εισβολή κατά της χώρας.

Η εισβολή της Συρίας, επίσης, έχει ως στόχο να προσεγγιστεί το Ιράν και οι άλλες χώρες της περιοχής για ηγεμονικές σκοπούς.

Ο λαός της Δομινικανής Δημοκρατίας , ο οποίος από τη δική του εμπειρία γνωρίζει τι σημαίνει η στρατιωτική επέμβαση της ιμπεριαλιστικής δύναμης , θα πρέπει να κινητοποιηθεί για να απορρίψει αυτές τις απειλές κατά του συριακού λαού , και η αριστερά σε γενικές γραμμές θα πρέπει να λάβει τις κατάλληλες πρωτοβουλίες στον τομέα αυτό. Αυτός είναι ένας λόγος που απαιτείται η ενότητα της δράσης. Το PCT καλεί τα μέλη του να ενεργήσουν αναλόγως.

Manuel Salazar
Γενικός γραμματέας
Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα
Άγιος Δομίνικος , Δομινικανή Δημοκρατία
27 Αυγούστου 2013

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΔΕΔΥ: 48ωρη απεργία 18-19 Σεπτεμβρίου

48ωρη απεργία για τις 18 και 19 Σεπτεμβρίου κήρυξε η ΑΔΕΔΥ.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΙΤΑΛΙΑ: ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΑΡΞΙΣΤΩΝ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ

cnuml

Από την Κομμουνιστική Πλατφόρμα (Piataforma Communista) και το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα Μαρξιστικό-Λενινιστικό (Partito Comunista Italiano
Marxista-Leninista).

Βγήκε διακήρυξη προς τους Μαρξιστές-Λενινιστές, την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τις γυναίκες και τη νεολαία, τα λαϊκά στρώματα και όλες τις γνήσια επαναστατικές δυνάμεις.

Το έργο της Εθνικής Επιτροπή για την Ενότητα των Μαρξιστών-Λενινιστών (CONUML), υπό τις παρούσες συνθήκες, να δώσει περαιτέρω ώθηση στη διαδικασία της ενότητας των μαρξιστών-λενινιστών ώστε να έχει ισχυρότερη παρουσία στους αγώνες που αναπτύσσονται στη χώρα στην Ιταλία, αναπτύσσοντας παράλληλα μια πιο συνεπή και ώριμη σχέση με το διεθνές εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα με την υψηλότερη και πιο συνεπή έκφρασή του: τη Διεθνής Διάσκεψη των μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων.

Οι δυο οργανώσεις Καλούν όλα τα πολιτικά κόμματα, οργανώσεις και μαρξιστικές-λενινιστικές ομάδες, όλα τις γνήσιες επαναστατικές δυνάμεις με σαφέστερη, πιο πλήρη και οριστική ρήξη με το ρεβιζιονισμό και τον οπορτουνισμό, να θέσει τέλος στην σεχταρισμό και τον τοπικισμό και να εκδηλώσουν προθυμία να συμμετάσχουν στην CONUML, να ενισχύσουν τη διαδικασία της ενότητας των κομμουνιστών και να θέσουν τα θεμέλια για ένα ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα μαρξιστικό-λενινιστικό, εργαλείο στα χέρια του προλεταριάτου για την κατάκτηση της κομμουνιστικής κοινωνίας!

Διαβάστε Περισσότερα »