Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Από την ιστορία της ταξικής πάλης στην ΕΣΣΔ (1933)

Νέος Ριζοσπάστης, Τετάρτη 19 Απρίλη 1933

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕ ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ ΣΑΜΠΟΤΑΡΙΣΤΕΣ ΟΜΟΛΟΓΗΣΑΝ ΟΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΑΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΗΡΥΞΗΣ ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

ΜΟΣΧΑ, 15 Απρίλη (Του ανταποκριτή μας) - Στη χθεσινή συνεδρίαση η συζήτηση άρχισε για τις βλάβες που έγιναν στο ηλεκτρικό εργοστάσιο Σουγέβο. Ο διευθυντής στο τμήμα των τουρμπίνων Κοτλιαρέβσκυ δηλώνει για αιτία της βλάβης την αργοπορία της αποστολής κάρβουνου. Ο Μακντόναλ επιβεβαιώνει αυτή την κατάθεση.

Ο κατηγορούμενος Λομπάνεφ εξηγεί πως οι βλάβες στις μηχανές που έδινε η εταιρία Μέτρο Βίκερς γίνονταν πάντα έπειτα από την προθεσμία για την εγγύηση.

Όταν ο Άγγλος κατηγορούμενος Νόρνιβαλ δοκίμασε να ελαφρώσει τις καταθέσεις του Λομπάνεφ, ο εισαγγελέας τον κατηγόρησε για ψευτιά.

Ο Λεμπόντεφ αρχιεργάτης στο ηλεκτρικό εργοστάσιο Ιβάνοβο-Βοσνεσένσκ και βοηθός του Λομπάνεφ, έλαβε από τον Λομπάνεφ 3.000 ρούβλια και από το μηχανικό των Μέτρο-Βίκερς Έλλιοτ πάνω από 300 ρούβλια. Ο Λομπάνεφ λέει πως ο Νόρντβαλ και ο Έλλιοτ πρότειναν τη βλάβη του ηλεκτρικού εργοστασίου. Λεμπόντεφ οργάνωσε πέντε μεγάλα και πολλά μικρά σπασίματα στις μηχανές. Ο αρχιεργάτης Ζίβερτ πήρε από το γραφείο της Μέτρο-Βίκερς 300 και από τον Θώρντον 700 ρούβλια «για την καλή του υπηρεσία».

Ακολουθεί η συζήτηση για τις βλάβες που έγιναν στο ηλεκτρικό εργοστάσιο της Μόσχας. Αποδείχνεται πως ο διευθυντής του ηλεκτροτεχνικού τμήματος Ζουχοβορούτσκιν ήταν συνεννοημένος με τον αρχιμηχανικό της Μέτρο-Βίκερς Θώρντον, για να προκαλέσει βλάβες στις μηχανές και πώς είχαν καταστρώσει ολόκληρο εγκληματικό σχέδιο. Οι βλάβες αυτές θα ήταν σωστή καταστροφή για τα μεγάλα εργοστάσια της Μόσχας «Σφυρί και Δρεπάνι», «Σπάρτακος» και άλλα, επίσης για το ραδιοφωνικό σταθμό, για πολλούς στρατώνες κι ακόμα για το Κρεμλίνο.

Βισίνσκυ (εισαγγ.) Είχατε συνείδηση για τα εγκλήματα αυτά που κάνατε;

Ζουχοβορούτσκιν Ναι!

Βισίνσκυ (εισαγγ.) Τι σκοπό επιδιώκατε με αυτά;

Ζουχοβορούτσκιν Την οικονομική βλάβη και την προετοιμασία της καταστροφής του ηλεκτρικού εργοστασίου σε περίπτωση πολέμου, σε περίπτωση μιας επέμβασης.

Βισίνσκυ (εισαγγ.) Πόσα χρήματα πήρατε;

Ζουχοβορούτσκιν 2.500 ρούβλια σε σοβιετικό νόμισμα, 350 σε ξένο.

Ο κατηγορούμενος Ζόριν, αρχιμηχανικός του θερμαντικού τμήματος του Τραστ Μοσενέργκο, κατάθεσε πώς όταν ο Θώρντον κατάλαβε πως αυτός (ο Ζόριν) είχε εχθρικές διαθέσεις προς τα Σοβιέτ, άρχισε να του ζητάει διάφορες πληροφορίες χρήσιμες για τον εαυτό του. Έπειτα του έδωσε ορισμένες οδηγίες για απόκρυψη ελαττωμάτων των μηχανών και στο τέλος του ζήτησε να προβεί ο ίδιος απευθείας σε διάφορες βλάβες. Ο Ζόριν περιγράφει λεπτομερώς όλες τις βλάβες που προξένησε στις τουρμπίνες. Για όλη αυτή της εγκληματική του ενέργεια πληρώθηκε από τον Θώρντον.

Ο κατηγορούμενος ΓΚΟΥΣΝΕΥ μηχανικός της Μέτρο-Βίκερς, ομολογεί πώς όλο τον καιρό που εργαζόταν στο Μπακού, έδωσε γραφτές πληροφορίες στο Μονχάουζ και στον Θώρντον για την συναρμολόγηση των μηχανημάτων και προφορικές για διάφορα άλλα πράγματα που αφορούν την Σοβιετική Ένωση. Αρνείται όμως πως εκφράσθηκε για τον Κόκκινο Στρατό, επίσης πως έλαβε ή μοίρασε δώρα, ή πως οργάνωσε αβαρίες στις τουρμπίνες.

Ο κατηγορούμενος ΟΛΕ-Ι-ΝΙΚ, ένας παλιός υπάλληλος της Μέτρο-Βίκερς, λέει πως ο Θώρντον του είπε, Οι αβαρίες πρέπει να γίνονται επιδέξια, έτσι που κανείς να μην μπορεί να σκεφτεί πως έγιναν επίτηδες. Ο Γκούσνεϋ οργάνωσε καλά τις αβαρίες στο Μπακού.

Έπειτα ο ίδιος κατηγορούμενος περιγράφει όλη την οργάνωση της βλάβης και της κατασκοπείας που οργάνωσε ο Θώρντον με υπαλλήλους του.

Ο Ολέϊνικ ομολογεί πως έχει λογαριασμό σε μια αγγλική Τράπεζα κατά συμβουλή του Θώρντον και του Μόνχαουζ. Έχει καταθέσει τις οικονομίες του, 2.000 ρούβλια. Αλλά ξέχωρα από αυτές, πληρωνόταν από την αντιπροσωπεία της Μόσχας 10 αγγλικές λίρες το μήνα και ο Θώρντον του φύλαγε ένα βιβλιαράκι τσεκ.

Πιστεύεται πως η δίκη δεν θα τελειώσει πριν από την Τρίτη ή την Τετάρτη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

11 εκατ. ευρώ στα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα από τους φόρους του λαού

Το ποσό των 11 εκατ. ευρώ θα μοιραστούν εντός της εβδομάδας τα αστικά και ρεφμορμιστικά κόμματα. 

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Παραπολιτικά», και σύμφωνα με την απόφαση της Διεύθυνσης Εκλογών του υπουργείου Εσωτερικών, τα κόμματα θα λάβουν:

Nέα Δημοκρατία: 2.984.428,16 ευρώ (266.466 ευρώ για έρευνα και επιμόρφωση)
ΣΥΡΙΖΑ: 2.727.248,35 ευρώ (243.504,32 ευρώ για έρευνα και επιμόρφωση)
ΠΑΣΟΚ: 1.370.991,12 ευρώ (122.409,92 για έρευνα και επιμόρφωση)
ΑΝ.ΕΛ.:928.003,45 ευρώ (82.857,45 για έρευνα και επιμόρφωση)
Χρυσή Αυγή: 873.114,83 ευρώ (230.396,11 για έρευνα και επιμόρφωση)
ΔΗΜ.ΑΡ.:811.176,36 ευρώ (72.426,46 για έρευνα και επιμόρφωση)
“Κ”ΚΕ: 648.610,51 (57.911,65 για έρευνα και επιμόρφωση)
ΛΑΟΣ: 230.396,11 ευρώ (20.571,08 για έρευνα και επιμόρφωση).
Οικολόγοι Πράσινοι:230.396,11 ευρώ (20.571,08 για έρευνα και επιμόρφωση)
Δημιουργία Ξανά: 109.135,00 ευρώ (9.744,20 για έρευνα και επιμόρφωση).

Διαβάστε Περισσότερα »

Μολότοφ B.: Για το Σοβιετικό Σύνταγμα

Ομιλία κατά την έκτακτη όγδοη Συνεδρίαση των Σοβιέτ της ΕΣΣΔ.

29 Νοεμβρίου 1937

Η δύναμη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι, έχει προκύψει ως αποτέλεσμα της νίκης της προλεταριακής δικτατορίας, που αυξάνεται και επεκτείνεται μέρα με τη μέρα, ιδιαίτερα με την πολιτιστική ανάπτυξη των μαζών. Και τούτο αντανακλά την ισχυρή αύξηση της δύναμής μας. Μετά από την πλήρη νίκη του σοσιαλισμού στη χώρα μας, η δημοκρατία του σοβιετικού συστήματος αναπτύσσεται με μεγαλύτερη δύναμη και σε ευρύτερη κλίμακα από όσο ποτέ. Και, με τη σειρά της, χρησιμεύει ως ένα ισχυρό μοχλό για την περαιτέρω επιτάχυνση της ανάπτυξης των δυνάμεων του σοσιαλισμού. Η ανάπτυξη της δημοκρατίας στη χώρα μας αποκαλύπτει την υπεροχή της σοσιαλιστικής δημοκρατίας σε σύγκριση με την δημοκρατία των αστικών κρατών.

Αλλά εδώ πρέπει να κάνω μια μικρή παρέκβαση και να ασχοληθώ με μια πολύ ιδιαίτερη μορφή της «δημοκρατίας», αυτή του γερμανικού φασισμού.

Για να ελευθερώσουν τα χέρια της καπιταλιστικής ολιγαρχίας, οι γερμανοί φασίστες εμποτίζουν με συνέπεια τις μάζες, και όλα τα μέλη του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, με την εξής ιδέα: "οι ηγέτες μου ξέρουν τι θέλουν. Και αν δεν ξέρουν, πώς μπορώ να ξέρω εγώ και να αποφασίσω.. "Με άλλα λόγια, αυτή είναι η "δημοκρατία", σύμφωνα με την αρχή: «Μην τολμήσετε να σκεφτείτε για τον εαυτό σας, αυτό θα είναι το χειρότερο για σας.

Γι 'αυτό όλα τα συνέδρια της Νυρεμβέργης διαφέρουν τόσο πολύ απ ΄τα πραγματικά συνέδρια. Δεν είναι συνέδρια, αλλά κάτι άλλο.

Αυτά τα "συνέδρια" συγκαλούνται μόνο για να ακούστούν δύο ή τρεις ομιλίες των "Fuehrers". Καμία συζήτηση ή άλλες συζητήσεις δεν επιτρέπονται σε αυτά τα «συνέδρια». Ούτε αποφάσεις τίθενται σε ψηφοφορία. Οι μάζες επιτρέπεται να κάνουν μόνο ένα πράγμα και αυτό είναι να υφίστανται τις συνέπειες αυτών των συνεδρίων...

Μια σύγκριση μεταξύ της Σοβιετικής δημοκρατίας και της δημοκρατίας των αστικών χωρών, ακόμη και στις καλύτερες μορφές της, αποκαλύπτει τη ριζική διαφορά μεταξύ τους και την υπεροχή κατ’ αρχάς της πρώτης επί της δεύτερης. Ένα πράγμα είναι σαφές, και αυτό είναι ότι η σοσιαλιστική δημοκρατία είναι η μόνη δημοκρατία για τους προλετάριους, δημοκρατία για τις πραγματικές μάζες των ανθρώπων που έχουν οι ίδιοι χειραφετηθεί από την εξουσία των εκμεταλλευτών.

Όποιος θέλει να πείσει τον εαυτό του για τον δημοκρατικό χαρακτήρα του συστήματος μας δεν πρέπει να ξεχνάει το κύριο πράγμα. Και το κύριο πράγμα στο σοβιετικό σύστημα, όπως ξέρετε, είναι αυτό που εκτίθεται στο άρθρο 6 του Συντάγματος:

«Η γη, τα ορυκτά της, τα νερά, τα δάση, οι μύλοι, τα εργοστάσια, τα ορυχεία, οι σιδηρόδρομοι, οι υδάτινες και οι αεροπορικές μεταφορές, οι τράπεζες, τα μέσα επικοινωνίας, οι μεγάλες κρατικές οργανωμένες γεωργικές επιχειρήσεις, όπως τα κρατικά αγροκτήματα (κολχόζ), οι μηχανές και οι σταθμοί τρακτέρ, καθώς και το κύριο κεφάλαιο κατοικίας στις πόλεις και στις βιομηχανικές περιοχές, είναι κρατικής ιδιοκτησίας, δηλαδή, η ιδιοκτησία όλου του λαού. "

Σήμερα όλα αυτά ανήκουν στο σύνολο του λαού. Τι πιο συνεπής δημοκρατία μπορεί κανείς να επιθυμεί;

Ας αναλάβει τέτοια μέτρα οποιοδήποτε άλλο κράτος. Αν το κάνει θα παραδεχτούμε ότι η δημοκρατία του εν λόγω κράτους είναι γνήσια, καθολική δημοκρατία, όπως η δημοκρατία στην ΕΣΣΔ.

Το νέο Σύνταγμα δίνει τώρα σε όλους τους πολίτες της ΕΣΣΔ ίσα δικαιώματα. Μπορεί ακόμη να ειπωθεί ότι οι πρώην ιδιοκτήτες περιουσίας έχουν επανέλθει - αν και με ένα ιδιαίτερο τρόπο - στην διαχείριση της περιουσίας. Αλλά σήμερα, συμμετέχουν σε αυτό το έργο με τη μεσολάβηση των Σοβιέτ των εργατών και έχουν γίνει αμέτρητα πλουσιότεροι, επειδή παίρνουν τώρα μέρος στη διοίκηση όχι της ιδιωτικής ιδιοκτησίας αλλά της ιδιοκτησίας του συνόλου του λαού.

Φυσικά, υπάρχει μια βαθιά σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού των εργατών της χώρας μας για το θέμα αυτό. Λένε: "Οι «πρώην πλούσιοι» αποκτούν δικαιώματα. Αυτό δεν είναι κακό Αλλά εμείς περιμένουμε από αυτούς να εργαστούν με ειλικρίνεια!"

Ο σύντροφος Στάλιν έδωσε έμφαση στον δημοκρατικό χαρακτήρα του συστήματος μας αναφέροντας ένα ακόμη αξιοσημείωτο γεγονός. Είπε:

"Η σοβιετική κυβέρνηση εξάλειψε την τάξη των γαιοκτημόνων μεταφέροντας στους αγρότες περισσότερα από 150.000.000 εκτάρια γης των πρώην γαιοκτημόνων, της κυβέρνησης και των μοναστηριών. Και αυτό ήταν πέρα και πάνω από τις εκτάσεις που βρίσκονταν ήδη στην κατοχή των αγροτών"

Θα θέλαμε να δούμε κάθε αστικό κράτος, να μεταφέρει στους αγρότες του αντίστοιχες εκτάσεις χωρίς αποζημίωση. Όχι 150.000.000 εκτάρια, ίσως, αλλά μόνο 15.000.000 εκτάρια τσιφλικάδικης και άλλου είδους γής. Εμείς στη συνέχεια θα είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε ότι μια τέτοια κατάσταση έχει αρχίσει να προσεγγίζει την θέση της πραγματικής δημοκρατίας, της δημοκρατίας για τους προλετάριους.


Κι όμως, δεν ακούμε τους ιδιοκτήτες, τους ευγενείς και την μοναστική ιεραρχία, να θεωρούν, από τη σκοπιά της ταξικής τους άποψης, την μεταφορά της γης στους αγρότες, ως "δημοκρατική". Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η επαναστατική δημοκρατία είναι ξένη προς αυτούς.


Το 1917, οι Σοσιαλιστές όπως οι σοσιαλεπαναστάτες και οι μενσεβίκοι ήταν στην εξουσία στη χώρα μας. Όλοι γνωρίζουν ότι δεν χρησιμοποιούσαν την εξουσία τους για να μεταφέρουν τη γης στους αγρότες, αλλά για να καθυστερήσουν αυτό το θέμα.

Και εδώ, επίσης, απέδειξαν ότι είναι οι άμεσοι σύμμαχοι των γαιοκτημόνων και της αστικής τάξης. Και όμως, πώς υπερηφανευόταν για την αφοσίωσή τους στην «δημοκρατία»! Έτσι, στην εποχή μας, η "δημοκρατία" των μενσεβίκων και των σοσιαλεπαναστατών γίνεται υποχείριο στα χέρια των καπιταλιστών, των γαιοτημόνων, των κουλάκων, των ευγενών και των ιερέων. Ως εκ τούτου, η «δημοκρατία», όπως επινοήθηκε από τους μενσεβίκους και τους σοσιαλεπαναστάτες δεν έχει τίποτα κοινό με την πραγματική δημοκρατία, την οποία οι άνθρωποι χρειάζονται τόσο πολύ.


Ένα άλλο παράδειγμα της σοβιετικής δημοκρατίας.

Ο διάσημος συγγραφέας A.Ν. Τολστόι μίλησε εδώ, ακριβώς πριν από μένα. Ποιος δεν ξέρει ότι ο ίδιος είναι ο πρώην «κόμης Τολστόι»; Και τώρα; Ένας από τους καλύτερους και πιο δημοφιλείς συγγραφείς στην χώρα των Σοβιέτ, είναι ο σύντροφος Αλεξέι Τολστόι Nikolaevich. ‘’`Η ιστορία είναι να κατηγορηθεί για αυτό." Αλλά η αλλαγή ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε αυτό όλοι μας, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Τολστόι, συμφωνούν.

Το νέο Σύνταγμα θα εδραιώσει βαθιά το δημοκρατικό μας σύστημα περισσότερο από ποτέ. Και από το γεγονός ότι, παράλληλα με τη σαφή αναφορά στα συκεγκεκριμένα καθήκοντα των πολιτών της ΕΣΣΔ, εγγυάται σταθερά τέτοια δικαίωματα, όπως το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην ανάπαυση, στον ελεύθερο χρόνο, το δικαίωμα στην ασφάλεια στην τρίτη ηλικία, το δικαίωμα στην εκπαίδευση, την πλήρη ισότητα των δικαιωμάτων για τους άνδρες και τις γυναίκες, την πλήρη ισότητα για τα έθνη και τις φυλές στην ΕΣΣΔ κλπ., διακηρύτουμε δυνατά πώς η σοσιαλιστική δημοκρατία θα πρέπει να ερμηνεύεται.

Ακόμη και η πιο τέλεια μορφή της δημοκρατίας στα αστικά κράτη είναι στην πραγματικότητα πολύ περιορισμένη και συμπιέζεται μέσα στα όρια αυτού που στην ουσία είναι η εξουσία της αστικής μειοψηφίας στο λαό. Η μορφή της δημοκρατίας στον καπιταλισμό δεν επεκτείνεται, ούτε μπορεί να επεκταθεί, πέρα από τα όρια της εξουσίας της προνομιούχου μειονότητας της αστικής τάξης. Στριμώχνει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού στο σκληρό κρεβάτι του Προκρούστη.

Με τη βοήθεια των υποστηριχτών της, η αστική τάξη κατάφερε να αποκτήσει για την άθλια καπιταλιστική δημοκρατία, την δημοκρατία των «αστικών κρατών, τη φήμη ως δημοκρατίας εν γένει, ως η "υπερταξική" μορφή δημοκρατίας, και ακόμη ως η "ανθρώπινη" μορφή της δημοκρατίας. Εν προκειμένω, η επιδεξιότητα των αστικών και σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών και «θεωρητικών» έχει φτάσει την τελειότητα της τέχνης των ζογκλέρ.

Στην πραγματικότητα, όμως, ούτε μία αστική κρατική παροχή, δεν έχει δώσει ποτέ στους εργάτες, ούτε ένα κλάσμα απ΄ τα πραγματικά δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες που απολαμβάνουν οι εργάτες της ΕΣΣΔ, και τα οποία θα απολαύσουν σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό με το νέο Σύνταγμα.
Με τη μάσκα της «λαϊκής δημοκρατίας», η αστική δημοκρατία ευλογεί, στην καλύτερη περίπτωση, τα εξαιρετικώς περιορισμένα και κατατεμαχισμένα δικαιώματα των εργατών που έχουν στα πλαίσια του αστικού σύστηματος, βάσει του οποίου ο Τύπος, τα τυπογραφεία, το χαρτί εκτύπωσης, οι εγκαταστάσεις, όλα τα κεφάλαια και όλη η δύναμη, και, ως εκ τούτου, στην πραγματικότητα όλα τα δικαιώματα, ανήκουν στις κυρίαρχες τάξεις. Οι εργάτες παίρνουν απλώς τα ψίχουλα από το τραπέζι του πλουσίου.


Παρ 'όλα αυτά, οι εργάτες και τα άλλα εργαζόμενα στρώματα του πληθυσμού έχουν μάθει να χρησιμοποιούν ακόμη και αυτές τις περιορισμένες αστικές ελευθερίες, ακόμα και αυτά τα περιορισμένα δημοκρατικά δικαιώματα προς το συμφέρον τους για την πολιτική διαφώτιση των μαζών, καθώς και για την προετοιμασία των δυνάμεων που απαιτούνται για τις επικείμενες μάχες. Μπορεί κανείς να καταλάβει, ως εκ τούτου, γιατί οι εργαζόμενοι, καθώς και όλα τα δημοκρατικά στοιχεία στις καπιταλιστικές χώρες, διεξάγουν έναν αποφασιστικό αγώνα για να διατηρήσουν να διευρύνουν, ακόμη και ήσσονος σημασίας αστικό-δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες.

Από την άλλη πλευρά, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, στις χώρες στις οποίες έχουν ήδη χάσει την εμπιστοσύνη στη δυνατότητα να επηρεάζουν τις μάζες, οι αστικές τάξεις αποφασίζουν να προσαρμόσουν τις φασιστικές μεθόδους της ανοικτής αστικής τρομοκρατικής δικτατορίας. Μπορεί να ειπωθεί, βέβαια, ότι κανείς δεν μπορεί να κρατηθεί για πολύ καιρό με τη βοήθεια της τρομοκρατίας και με τη διάπραξη ατελείωτων πράξεων βίας ενάντια στις μάζες. Αλλά προφανώς η φασιστική αστική τάξη σκέφτεται έχουν ως εξής: «Ακόμα κι αν είναι μόνο μια ημέρα, είναι δικιά μου."

Είναι περίεργο, επομένως, ότι όχι μόνο οι εργάτες και οι αγρότες, αλλά όλα τα ειλικρινή δημοκρατικά στοιχεία μεταξύ των μικροαστών, ακόμα και στη μεσαία αστική τάξη όλο και πιο ανοιχτά αρνούνται να υποστηρίξουν το φασισμό και φασιστικές ομάδες;

Η ταχύτητα με την οποία οι πυλώνες του φασισμού υπονομεύονται είναι εμφανής από μια σειρά γεγονότων. Όχι μόνο οι φασίστες σήμερα αρνούνται να ανεχθούν οποιαδήποτε επιβιώση της δημοκρατίας, στις δικές τους χώρες, όπου οι άνθρωποι είναι «σιωπηλοί γιατί ευημερούν», αλλά, είναι χαρακτηριστικό ότι θεωρούν την ίδια την ύπαρξη της δημοκρατίας, ακόμα και τη δημοκρατία σε άλλες χώρες, ως κίνδυνο για τον εαυτό τους.

Ως εκ τούτου, αγνοώντας εντελώς τα σύνορα του κράτους, οι φασίστες από γνωστές χώρες, παραβιάζουν όλους τους διεθνείς νόμους και έθιμα με το σπαθί στο χέρι, τα γερμανικά "Heinkels" και τα ιταλικά "Savoys" στον αέρα, παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις μιας άλλης χώρας, οι κάτοικοι των οποίων αρνούνται να ανεχθούν τέτοιους κυρίους. Δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένοι λαϊκοί, βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν, λένε ευσπλαχνικά για τους φασίστες: "Φτωχοί φουκαράδες, που φαίνεστε να είστε σε μια απελπισμένη βιασύνη. Ας προσευχηθούν στον Θεό να μην σπάσουν τα μούτρα τους. "

Η στάση μας προς τη δημοκρατία ως ένα από τα πιο πολύτιμα πλεονεκτήματα στους προλετάριους είναι γνωστή. Οι επιτυχίες της δημοκρατίας σε κάθε χώρα είναι κοντά και πολύτιμες σε μας. Εμείς χαιρόμαστε όταν δημοκρατικά δικαιώματα κερδίζονται, ανεξάρτητα σε ποιό μέρος οι λαϊκές μάζες βαδίζουν, προς τα εμπρός, σ’ αυτόν τον δρόμο.

Δεν μπορούμε να έχουμε καμία κοινή γλώσσα με το φασισμό, τον κίνδυνο του οποίου δεν έχουμε την πρόθεση ούτε να μειώσουμε ούτε να υπερβάλλουμε. Αλλά βρισκόμαστε με τη καρδιά και τη ψυχή μας και, ακόμη περισσότερο, με τις πράξεις, κοντά σ΄ εκείνους που μάχονται τους φασίστες αντιδραστικούς. Είμαστε εξ ολοκλήρου με την πλευρά εκείνων που έχουν στο επίκεντρο τα συμφέροντα του «συνόλου της προηγμένης και προοδευτικής ανθρωπότητας". (Στάλιν)

Η υιοθέτηση του νέου Συντάγματος θα ενισχύσει περαιτέρω τη σημασία της ΕΣΣΔ ως προπύργιο και φάρο της δημοκρατίας.

Η υιοθέτηση του νέου Συντάγματος, με τον πλήρη εκδημοκρατισμό του κράτους που προωθεί, αυξάνει τις δυνατότητες για την επίτευξη περισσότερων και ακόμη μεγαλύτερων επιτυχιών στη βελτίωση της ζωής των λαών της ΕΣΣΔ, θα προσφέρει ανεκτίμητη βοήθεια στο διεθνή σοσιαλισμό, και θα δώσει ώθηση στον αγώνα των εργατών, των αγροτών και όλων των καταπιεσμένων για τα δικαιώματά τους, για την πλήρη απελευθέρωση τους από τον φασισμό, και από τον καπιταλισμό, που γεννά και εκκολάπτει τα φασιστικά καθεστώτα.

Όσο πιο βαθιά το Στάλινικό Σύνταγμα διαπερνά τις ζωές μας, τόσο πιο διαδεδομένη θα είναι η επιρροή του ως το Σύνταγμα του σοσιαλισμού και της συνεπούς δημοκρατίας, όχι μόνο στην ΕΣΣΔ, αλλά πολύ πέραν των συνόρων της και τόσο πιο πλατιά θα είναι η επαναστατική του επιρροή μεταξύ των μαζών των εργατών που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους από τον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και αποικιακή καταπίεση.

Πηγή:  Β. Μολότοφ, Για νέο σοβιετικό Σύνταγμα. Μόσχα: Συνεταιριστική Εταιρεία Εκδόσεων των Ξένων Εργαζομένων στην ΕΣΣΔ, 1937

Διαβάστε Περισσότερα »

ICMLPO: Για τη διεθνή κατάσταση

Διεθνής Διάσκεψη των μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων (ICMLPO)

Για τη διεθνή κατάσταση

Η πιο σημαντική εξέλιξη στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, μετά την τελευταία Σύσκεψή μας είναι αναμφίβολα η εντατικοποίηση των συμπτωμάτων που αποδεικνύουν την τάση προς μια νέα ύφεση σε όλους τους τομείς, μετά από μια ορισμένη άνοδο κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2009, ακολουθούμενη από μια περίοδο στασιμότητας. Παρά την τάση προς αύξηση κατά το δεύτερο τρίμηνο, η παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή συρρικνώθηκε κατά 6,6% το 2009 και αυξήθηκε κατά 10% το 2010. Η βιομηχανική παραγωγή τον Ιούνιο του 2010 υπερέβη το προηγούμενο επίπεδο πριν από την κρίση του 2008. Όμως, ξεκινώντας από το πρώτο τρίμηνο του 2011, η ανάπτυξη επιβραδύνθηκε, και έπεσε στο 0,4% το τελευταίο τρίμηνο του ίδιου έτους. Το 2011, η παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε στο ήμισυ (5,4%) σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος. Κατά το πρώτο τρίμηνο του 2012, μετά από μια αδύναμη άνοδο, η ανάπτυξη μειώθηκε. Η αύξηση ήταν 1,8% το πρώτο τρίμηνο, 0% το δεύτερο και 4% το τελευταίο τρίμηνο του 20l2. Όλα αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι, παρά τις διακυμάνσεις, εξακολουθεί να υφίσταται μια πτώση που ξεκίνησε στο πρώτο τρίμηνο του 2011, οδήγησε σε μηδενικό επίπεδο ανάπτυξης στα μέσα του τρέχοντος έτους [2012] και οδεύουμε προς μια νέα περίοδο ύφεσης.

Η βιομηχανική παραγωγή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είναι μεγαλύτερη οικονομική δύναμη από τις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, η οποία είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο, στην Ινδία, μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες της Ασίας, είχε διαδοχικές μειώσεις κατά το τρίτο τρίμηνο του 2011 και κατά τα δύο πρώτα τρίμηνα του 2012 σε σύγκριση με την ίδια περίοδο του προηγούμενου έτους. Η βιομηχανική παραγωγή στη Βραζιλία, τη μεγαλύτερη οικονομία στη Λατινική Αμερική, έχει εισέλθει σε τροχιά πτώσης τα τελευταία δύο τρίμηνα. Χώρες της Βόρειας Αφρικής, όπως η Τυνησία και η Αίγυπτος, καθώς και άλλες χώρες, όπως η Αργεντινή, η Κολομβία και το Περού, βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση.

Ο ρυθμός αύξησης της βιομηχανικής παραγωγής στην Κίνα, στο πρώτο και δεύτερο τρίμηνο του 2012, ήταν αντίστοιχα 11,6% και 9,5%, ενώ ήταν 14,4% το 2010 και 13,8% το 2011. Η πτωτική τάση συνεχίστηκε τον Ιούλιο, 9,2% και τον Αύγουστο, 8,9%. Η Κίνα, με ετήσιο ποσοστό μεγέθυνσης 12,9% και 12,3% στα χρόνια της κρίσης (2008 και 2009), ήταν, μαζί με την Ινδία, ένας από τους παράγοντες που απέτρεψαν την περαιτέρω όξυνση της κρίσης και συντέλεσαν να εισέλθει η παγκόσμια οικονομία σε μια νέα περίοδο της ανάπτυξης. Η κατάσταση στη χώρα αυτή έχει αλλάξει σημαντικά. Τώρα είναι μια χώρα που συσσωρεύει αποθέματα στη βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κάμψη στον τομέα των κατασκευών και έχει σημαντικά κενά στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Οι χώρες με χαμηλότερους ρυθμούς μεγέθυνσης, παρά τα μέτρα τόνωσης για την αναζωογόνηση της εγχώριας αγοράς, δεν είναι πλέον σε θέση να παίξουν τον ίδιο ρόλο όπως και πριν. Η βιομηχανική παραγωγή του Μεξικού και της Κοινοπολιτείας των Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ), συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, συνεχίζει να αυξάνεται. Ωστόσο, ενώ στις μεγάλες χώρες η βιομηχανική παραγωγή και ο όγκος του διεθνούς εμπορίου πέφτουν, και για τις χώρες αυτές, επίσης, αναμένεται μείωση.

Σε αντίθεση με την απλή εμπορευματική παραγωγή, μια πιο γρήγορη αύξηση της παραγωγής των μέσων παραγωγής, σε σύγκριση με τα καταναλωτικά αγαθά, αποτελεί προϋπόθεση για τη διευρυμένη αναπαραγωγή. Αλλά με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής να παράγει για μια άγνωστη αγορά, με αποκλειστικό γνώμονα την απόκτηση κέρδους, μια συνεκτική ανάπτυξη των δύο τομέων είναι αδύνατη και αυτό είναι ένας από τους παράγοντες που καθιστά τις κρίσεις αναπόφευκτες. Κατά τα τελευταία τρία χρόνια, καθώς και πριν, αυτοί οι δύο τομείς δεν έχουν αναπτυχθεί σ’ αντιστοιχία ο ένας με τον άλλον. Στον πρώτο τομέα, η ζήτηση και ο όγκος της ανάπτυξης έχει μειωθεί, τα αποθέματα συσσωρεύονται και το επίπεδο αξιοποίησης της παραγωγικής ικανότητας έχει μειωθεί. Το 2010 και το 2011 η βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα, ένα σημαντικό συστατικό της παραγωγής των μέσων παραγωγής, αυξήθηκε με ταχύτερο ρυθμό από ό, τι ο τομέας των καταναλωτικών αγαθών. Σύμφωνα με τα στοιχεία από την Παγκόσμια Ένωση Χάλυβα, ο ρυθμός αύξησης της παραγωγής ήταν 15% το 2010 σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, αλλά το 2011 το ποσοστό αυτό μειώθηκε στο 6,2%. Τον Ιανουάριο η παραγωγή ακατέργαστου χάλυβα σημείωσε μια απότομη πτώση στο 8%, και έχει παραμείνει στο 0,8% κατά την περίοδο από τον Ιανουάριο έως τον Μάιο του 2012. Τον Αύγουστο του 2012 η παραγωγή ακατέργαστου χάλυβα μειώθηκε κατά 1% σε σχέση με το 2011. Κατά την ίδια περίοδο, η παραγωγή ακατέργαστου χάλυβα αυξήθηκε 3,3% στην Ιαπωνία (σημαντική αύξηση, αν λάβει κανείς υπόψη τη σημαντική πτώση λόγω του γνωστού τσουνάμι που την έπληξε) και 2,6% στην Ινδία. Έχει πέσει κατά 1,7% στην Κίνα, 3,8% στις ΗΠΑ, 4,4% στην ΕΕ, 7,1% στη Γερμανία, 15,5% στην Ιταλία και 3,8% στην Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών (ΚΑΚ). Τα αποθέματα σιδήρου που ανήκουν σε συγκροτήματα χάλυβα και βρίσκονται σε κινεζικά λιμάνια έφτασαν τα 98,15 εκατομμύρια τόνους (αύξηση 2,9%). Και τα αποθέματα άνθρακα της Κίνας βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδό τους κατά τα τελευταία τρία χρόνια.

Στον τομέα της μεταποίησης, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της παραγωγής των μέσων παραγωγής, τόσο η παραγωγή όσο και η ζήτηση έχει μειωθεί σε πολλές χώρες. Η μείωση αυτή ήταν ένας από τους λόγους για την κάμψη της βιομηχανικής παραγωγής στη Γερμανία, για παράδειγμα. Στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ο αγροτικός τομέας, λόγω του επιπέδου ανάπτυξης και τεχνικής βάσης του, είναι πάντα πίσω από τη βιομηχανία. Η γεωργική παραγωγή επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τις φυσικές συνθήκες, τις κλιματικές αλλαγές, τις ξηρασίες, τις καταιγίδες και τις άλλες φυσικές καταστροφές. Η γεωργική παραγωγή μπαίνει όλο και περισσότερο υπό τον έλεγχο των μονοπωλίων και των κερδοσκοπικών ελιγμών του χρηματιστικού κεφαλαίου. Το 2010, η παγκόσμια γεωργική παραγωγή, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής των σιτηρών, έχει συρρικνωθεί εξαιτίας διαφόρων παραγόντων, όπως η κακοκαιρία ή η επέκταση των εκτάσεων που προορίζονται για την παραγωγή βιοκαυσίμων. Από την άλλη πλευρά, το 2011, η γεωργική παραγωγή έχει προχωρήσει χάρη στην καλύτερες καιρικές συνθήκες, καθώς επίσης και στην αύξηση της ζήτησης και των υψηλότερων τιμών που οφείλονται στην κερδοσκοπία. Για παράδειγμα, η παραγωγή σιταριού αυξήθηκε κατά περίπου 6%.

Το 2009 ο όγκος του παγκόσμιου εμπορίου μειώθηκε κατά 12,7%. Σύμφωνα με τα στοιχεία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), ο ίδιος όγκος σημείωσε αύξηση 13,8% το 2010, και μόνο 5% το 2011 (σύμφωνα με τα στοιχεία από το CPL, η αύξηση ήταν 15,2% το 2010, και 5,8% το 2011 ). Ο όγκος του παγκόσμιου εμπορίου έχει αυξηθεί κατά 0,5% το τελευταίο τρίμηνο του περασμένου έτους, και κατά 0,9% και 0,5% κατά το πρώτο και δεύτερο τρίμηνο του 2012 αντίστοιχα. Κατά τους δύο πρώτους μήνες του τρίτου τριμήνου (Ιούνιο και Ιούλιο), ο όγκος του παγκόσμιου εμπορίου κατέγραψε αρνητική ανάπτυξη -1,5% από -0,2% σε σύγκριση με τους προηγούμενους μήνες.

Η παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή έφθασε και ξεπέρασε, τον Ιούνιο του 2010, το επίπεδο που είχε πριν τη κρίση του 2008 ενώ ο όγκος του διεθνούς εμπορίου δεν ξεπερνούν αυτό μέχρι το Νοέμβριο του 2011. Αν συγκρίνουμε τα στοιχεία του Ιουλίου 2012 με το επίπεδο που επιτεύχθηκε πριν από την κρίση του 2008 (Απρίλιος 2008), βλέπουμε μια αύξηση της τάξης του 9,5% για τη παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή και αύξηση 5% για το συνολικό όγκο του παγκόσμιου εμπορίου.

Τα δεδομένα σχετικά με την αύξηση του όγκου του παγκόσμιου εμπορίου είναι ένα από τα πιο σημαντικά που δείχνει μια εξελικτική τάση, αν και δεν αντικατοπτρίζει ακριβώς το μέγεθος της ανάπτυξης του παγκόσμιου εμπορίου. Αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι τα τελευταία τρία χρόνια, η παγκόσμια καπιταλιστική παραγωγή έχει αυξηθεί ραγδαία και ότι ο καπιταλιστικός κόσμος αντιμετωπίζει, για άλλη μια φορά, το πρόβλημα των περιοδικών κυκλικών κρίσεων υπερπαραγωγής, οι οποίες σύμφυτες στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η μειωμένη παραγωγή, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, ή τουλάχιστον η μείωση της παραγωγικής τους ικανότητας, η αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας, ανάγκες σε αφθονία και ο περιορισμός των αγορών είναι οι αναπόφευκτες συνέπειες της υπερπαραγωγής. Η απότομη επιβράδυνση της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής έχει αποδειχθεί παραπάνω. Τα γεγονότα στη Βόρεια Αφρική και τα μέτρα λιτότητας που λαμβάνονται σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, κλπ, είναι παράγοντες που επιδεινώνουν αυτή τη διαδικασία και τις συνέπειές της.

Προς μια νέα οικονομική κρίση

Η κρίση του 2008 ξέσπασε με τη μορφή χρηματοπιστωτικής κρίσης, ενώ ταυτόχρονα βάθαινε και σε άλλους τομείς, όπως η βιομηχανία και το εμπόριο, με σοβαρές συνέπειες για την επόμενη περίοδο αλλά και στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Οι πιο καταστροφικές συνέπειες για τα μονοπώλια απ' την ενδεχόμενη κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού τομέα αποφεύχθηκαν με τη μεταφορά δισεκατομμυρίων δολαρίων στα ταμεία των μονοπωλίων από τα καπιταλιστικά κράτη. Η επιχείρηση διάσωσης ήταν δυνατή μόνο με την αποδοχή του χρέους προς τις χρηματοπιστωτικές αγορές με πολύ υψηλά επιτόκια, καθώς και με την έκδοση χρήματος στις αγορές. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, η αύξηση της τιμής του χρυσού και η απώλεια της αξίας (υποτίμηση) από σχεδόν όλα τα νομίσματα.

Χώρες έχουν εισέλθει, σε διάφορα επίπεδα, σε ένα φαύλο κύκλο έκδοσης νέου νομίσματος και οικονομικών κρίσεων, όπου ο μόνος τρόπος να χρηματοδοτήσουν το έλλειμμα του προϋπολογισμού και το χρέος τους, είναι ο εκ νέου δανεισμός. Για τον καπιταλιστικό κόσμο άρχισε μια περίοδος ανάπτυξης από το δεύτερο τρίμηνο του 2009, αλλά με τη βαριά κληρονομιά της κρίσης του 2008. Ωστόσο, ενώ αυτή η περίοδος της ανάπτυξης επέτρεψε σε κάποιες χώρες να αναπνεύσουν προσωρινά, τις οδήγησε και πάλι στα πρόθυρα της ασφυξίας τους. Η ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας σταμάτησε και μάλιστα μείωσε την τιμή του χρυσού για μια στιγμή. Σε ορισμένες χώρες, όπως η Κίνα, που είχε ένα σημαντικό ρυθμό ανάπτυξης, η αναλογία του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ μειώθηκε. Αλλά σε άλλες χώρες, όπως η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ, ένα πολυ υψηλό χρέος συνέχισε να υπάρχει, ακόμη και κατά την περίοδο της ανάπτυξης της καπιταλιστικής παγκόσμιας οικονομίας. Το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ αντιπροσωπεύει το ποσό των 16 δισ. δολαρίων (το χρέος της Γερμανίας, που αυξήθηκε μέχρι και το δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους, είναι 8 δισ. ευρώ). Άλλες καπιταλιστικές χώρες βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση. Το αυξανόμενο χρέος είναι σχεδόν η προϋπόθεση οικονομικής βιωσιμότητας και ανάπτυξης. Και τούτο το μονοπάτι οδηγεί κατευθείαν σε μια νέα οικονομική κρίση, που μπορεί να επηρεάσει ριζικά όλους τους τομείς της οικονομίας.

Οι υπερχρεωμένες χώρες δεν έχουν καταφέρει να επιτύχουν μια περίοδο ανάπτυξης μετά την οικονομική κρίση και την πτώση της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, που έλαβε χώρα ανάμεσα στο δεύτερο τρίμηνο του 2008 και το δεύτερο τρίμηνο του 2009. Η περίοδος αυτή έχει οδηγήσει σε μια οικονομική κρίση που έχει επηρεάσει τους άλλους τομείς της οικονομίας και τους έχει οδηγήσει σε πτώχευση. Το πρώτο παράδειγμα αυτής της διαδικασίας ήταν στην Ελλάδα. Η οικονομική της αδυναμία ήταν τέτοια ώστε η ισχνή βιομηχανία, σε μεγάλο βαθμό εξαλείφθηκε όταν η χώρα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά την κρίση του 2008, το 2009, η οικονομία της χώρας αυτής δεν μεγενθύνεται, και μέχρι το τέλος του έτους βρισκόταν στα πρόθυρα της πτώχευσης. Αυτή η χώρα, ακολουθούμενη από άλλες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ουγγαρία, κλπ., δεν μπόρεσε να βγει από την κρίση και τη στασιμότητα. Ωστόσο, σημαντικές διαφορές, σημειώνονται στο μέγεθος χρέος της σε σχέση με το ΑΕΠ.

Τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί στις χρεωμένες χώρες δεν είχαν εφαρμοστεί ποτέ πριν, εκτός σε καιρό πολέμου ή κρίσης τόσο βαθιάς όσο εκείνης του 1929. Το αποτέλεσμα αυτών των μέτρων ήταν η εξαθλίωση του λαού, η καταστροφή της οικονομίας, η σμίκρυνση της εσωτερικής αγοράς και η μείωση το εξωτερικού εμπορίου. Αυτά τα σχέδια λιτότητας που έχουν εφαρμοστεί (παρά την αντίθεση και την πάλη της εργατικής τάξης και των λαών), υπό τον αιγίδα των πιστωτών- ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Ένωση, και πάνω απ' όλα με την υποστήριξη της μονοπώλιακής αστικής τάξης και των εκπροσώπων της, αυτών των εχθρών του λαού. Έχουν μεταφέρει δισεκατομμύρια δολάρια σε ξένες τράπεζες, προδίδοντας τελείως τα εθνικά συμφέροντα. Η εθνική υπερηφάνεια του λαού, το δικαίωμά τους στην κυριαρχία και την ανεξαρτησία έχουν καταπατηθεί. Μια χώρα όπως η Βρετανία, με ισχυρό οικονομικό τομέα, βλέποντας από τα μέσα του 2011 τη βιομηχανική παραγωγή και την οικονομία της να μειώνεται, αναγκάστηκε να βαδίσει μαζί με τις χώρες που ακολουθούν πολιτικές λιτότητας.

Η σημαντική μείωση του όγκου της αύξησης της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, που ξεκίνησε στο δεύτερο τρίμηνο του 2011, αναπτύσσει τα στοιχεία μιας νέας διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και συμβάλλει στην επιδείνωση της κατάστασης των υπερχρεωμένων χωρών. Οι τελευταίες δεν κατόρθωσαν να εισέλθουν σε μια περίοδο ανάπτυξης παράλληλα με την ανάπτυξη της οικονομίας του καπιταλιστικού κόσμου μετά την κρίση του 2008-2009. Ενώ η συζήτηση για το μέλλον του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης οξύνεται, οι ανακοινώσεις σχετικά με τις οικονομικές τάσεις των προηγμένων καπιταλιστικών και υπερχρεωμένων χωρών έχουν σπείρει σύγχυση στις χρηματαγορές, τα βαρόμετρα της καπιταλιστικής οικονομίας. Αν και η παγκόσμια βιομηχανική και γεωργική παραγωγή και ο όγκος του διεθνούς εμπορίου έχουν υπερβεί το υψηλότερο επίπεδο πριν από την κρίση του 2008, οι δείκτες των πλέον σημαντικών χρηματιστηρίων παραμένουν κάτω από αυτό το επίπεδο.

Παρά το γεγονός ότι δεν βιώνουμε ακόμη το ξέσπασμα μιας χρηματοπιστωτικής κρίσης μεγάλων διαστάσεων, όλα δείχνουν ότι τα πράγματα εξελίσσονται προς ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η αμερικανική Κεντρική Τράπεζα (FED) ανακοίνωσε ότι δεν θα αυξήσει τα επιτόκια και ότι θα αρχίσει την αγορά ομολόγων για το ποσό των 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, με ρυθμό 40 δισ. δολαρίων ανά μήνα. Η Ιαπωνία έχει ανακοινώσει ένα παρόμοιο μέτρο και έχει ξεκινήσει ένα πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της τάξης των 695 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η Γερμανία υποχρεώθηκε να χαλαρώσει την άκαμπτη πολιτική της απέναντι στις υπερχρεωμένες χώρες και το ποσό που βρίσκεται στη διάθεση του Ευρωπαϊκού Ταμείου για την παρέμβαση σε χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες έχει αυξηθεί. Η Κίνα, μαζί με τα μέτρα της ανάκαμψης που έχει ήδη εφαρμόσει, ανακοίνωσε ένα νέο πακέτο επενδύσεων για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών της. Η τιμή του χρυσού αυξάνεται και πάλι. Το 2008, η έντονη παρέμβαση των καπιταλιστικών κρατών άρχισαν μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Τώρα, όμως, έχουν αναλάβει δράση πριν αρχίσουν οι κλυδωνισμοί και οι πτωχεύσεις, επιπέδου σαν και αυτό του 2008, στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες και σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, αυτές οι παρεμβάσεις, αν και μπορούν να έχουν κάποια επιρροή στη διαδικασία της ανάπτυξης της κρίσης, δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε την πορεία της ούτε το αναπόφευκτο της αποτέλεσμα.

Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ο αυξανόμενος κίνδυνος συγκρούσεων

Η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι ο απόλυτος νόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτή η ανάπτυξη, μετά την κρίση του 2008, εμβάθυνε τις ανταγωνιστικές αντιθέσεις στην εξέλιξη και ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ οικονομικών τομέων, χωρών, περιφερειών, μεταξύ παραγωγής και αγορών, κλπ. Η βιομηχανική παραγωγή των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών, συμπεριλαμβανομένου των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, εκτός από τη Γερμανία (μη λαμβάνοντας υπ' όψη το υψηλό επίπεδο του 2008), δεν έφθασε το επίπεδο του 2005. Η Γερμανία, η οποία ξεπέρασε το επίπεδο προ της κρίσης και είχε μια αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 11,5% το 2010 και 9% το 2011, εδραίωσε τη θέση της εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ. Χωρίς να χωρίζει από το μπλοκ χωρών που βρίσκονται υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει διεισδύσει σε νέες αγορές, νέα πεδία επενδύσεων, πηγές των πρώτων υλών, βασιζόμενη στην οικονομική και την χρηματοοικονομική της ισχύ, και πάνω απ 'όλα, στην τεχνική της υπεροχή στον κλάδο των μηχανοκατασκευών.

Όπως και τα προηγούμενα χρόνια, η Κίνα, τόσο λόγω της βιομηχανικής παραγωγής και, γενικά, της οικονομίας, ήταν η χώρα που είχε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη μεταξύ των μεγάλων οικονομιών. Έχει εκσυγχρονίσει και έχει επεκτείνει την τεχνική βάση της βιομηχανίας της, και συνεχίζει να μειώνει τη διαφορά στο επίπεδο της ανάπτυξης με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η Ρωσία διέρχεται μια παρόμοια διαδικασία. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, οι δύο αυτές χώρες, η μία ως μια τεράστια αγορά και χώρος παραγωγής με ένα εκπαιδευμένο και φθηνό εργατικό δυναμικό, και η άλλη μια σταθερή χώρα, εμφανίζονται σήμερα ως οι κύριοι αντίπαλοι για να καταπολεμηθούν.

Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων είναι η μεγάλη ζήτηση από τις αναδυόμενες δυνάμεις για ένα κομμάτι από την πίτα, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα για να το πάρει και ένα νέο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η πρόσφατη ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας είναι ένας άλλος παράγοντας που οξύνει τις αντιθέσεις και τους αγώνες μεταξύ των κύριων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Πέρυσι στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και σε ολόκληρο τον κόσμο, ο ανταγωνισμός και η πάλη για την επέκταση της σφαίρας επιρροής τους έχει επιταχυνθεί. Η παραγωγή όπλων και η κούρσα των εξοπλισμών εντείνεται. Η Κίνα και η Ρωσία έχουν ανανεώσει την τεχνική βάση των αμυντικών βιομηχανιών τους. Σύμφωνα με μια έκθεση από το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών, οι πωλήσεις όπλων από τις χώρες αυτές έχουν τριπλασιαστεί μέσα στο 2011.

Η Κίνα, η οποία χρειάζεται όλο και περισσότερες πρώτες ύλες, ενέργεια και τομείς επενδύσεων για την ανάπτυξη της οικονομίας της, και η Ρωσία, η οποία ανακάμπτει με αργούς ρυθμούς, εντείνουν τις επεκτατικές τους βλέψεις και τις προσπάθειές τους για να πάρουν το κομμάτι της πίτας που τους αναλογεί. Ως εκ τούτου, είναι μια κορυφαία προτεραιότητα για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να εμποδίσουν την Κίνα, μια νεαρή ιμπεριαλιστική δύναμη σε πλήρη ανάπτυξη, και τη Ρωσία, από την κατάκτηση νέων αγορών στον τομέα της ενέργειας και των πρώτων υλών. Όταν η κυβέρνηση Ομπάμα δηλώνει ότι ο στρατηγικός στόχος προτεραιότητας για τις Ηνωμένες Πολιτείες, στις αρχές επόμενου έτους θα είναι η Ασία, και ότι η ανάπτυξη της αμερικανικής στρατιωτικής βιομηχανίας θα ανανεωθεί σύμφωνα με τη νέα κατάσταση, τούτο επιβεβαιώνει απλώς την παραπάνω πραγματικότητα. Η κρίση στη θάλασσα της Κίνας δείχνει το επίπεδο της έντασης μεταξύ της Ιαπωνίας και της Κίνας. Η Ιαπωνία έχει δηλώσει την πρόθεσή της να βελτιώσει τις στρατιωτικές της δυνάμεις. Οι στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή, έχουν ενταθεί.

Οι συνέπειες από την αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο ήταν σαφώς ορατές από το περασμένο έτος. Ρωσία και Κίνα αναγκάστηκαν να αποδεχθούν τη δυτική ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, ακόμη και αν αυτή η επέμβαση ήταν αντίθετη προς τα συμφέροντά τους. Η επέμβαση έληξε με την ανατροπή του καθεστώτος του Καντάφι, την κατάρρευση της χώρας, την καταστροφή της οικονομίας της, την υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, την μεταφορά του πλούτου της χώρας στα χέρια των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών, κλπ. Η Ρωσία και η Κίνα έχασαν ένα μεγάλο μέρος των θέσεών τους, συμπεριλαμβανομένων των συμφωνιών τους για το πετρέλαιο. Μετά την πτώση του καθεστώτος Καντάφι, το Μάλι έχει συρθεί σε πόλεμο και διαιρείται. Αλλά ο κύριος στόχος είναι η Συρία. Οι προσπάθειες από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να ανατρέψουν το καθεστώς της Συρίας και να τοποθετήσουν μια κυβέρνηση μαριονέτα να ελέγχουν πλήρως τη χώρα εντείνονται. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έχουν κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις τους μέσα και έξω απ' την Συρία στην Τουρκία, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Εξάπτουν το θρησκευτικό μίσος, χρησιμοποιούν και χειραγωγούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς το καθεστώς και προσπαθούν να προετοιμάσουν το έδαφος για μια στρατιωτική επέμβαση όπως στη Λιβύη. Εν τω μεταξύ, η Ρωσία εξοπλίζει τη Συρία, ενισχύοντας την στρατιωτική τους βάση στη χώρα αυτή και στέλνοντας περισσότερα πολεμικά πλοία στη Μεσόγειο.

Η ανατροπή του συριακού καθεστώτος και η τοποθέτηση μιας κυβέρνησης μαριονέτας, η κυριαρχία στην πλούσια σε πετρέλαιο Μέση Ανατολή, ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου, η ανάσχεση της επέκτασης της Κίνας και της Ρωσίας στην περιοχή και η απομάκρυνσή τους όπως έκαναν στη Λιβύη, η περικύκλωση το Ιράν, η αποδυνάμωση της επιρροής του και η εξόντωση των στενότερων συμμάχων του, όλα αυτά είναι πολύ σημαντικοί στόχοι. Η Συρία είναι η μόνη χώρα στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, όπου η Ρωσία έχει μια στρατιωτική βάση. Αυτή η μικρή χώρα έχει γίνει ένα μέρος της έντονης διαμάχης μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας αφ 'ενός, και των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους αφετέρου. Η Μέση Ανατολή είναι μια πυριτιδαποθήκη στα πρόθυρα των θρησκευτικών πολεμικών συγκρούσεων.

Σε αντίθεση με ό, τι έκαναν στη Λιβύη, η Ρωσία και η Κίνα αντιτίθενται σε μια στρατιωτική παρέμβαση που θα αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και θα έχει ως αποτέλεσμα την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στη Συρία. Αλλά έχουν αφήσει την πόρτα ανοιχτή για μια πιθανή συμβιβαστική λύση που θα εγγυάται τα συμφέροντά τους και θα παρατείνει τη ζωή του συριακού καθεστώτος, το οποίο έχει όλο και περισσότερες δυσκολίες για να επιβιώσει.

Όπως οι περιπτώσεις του Αφγανιστάν, της πρώην Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, της Ακτής Ελεφαντοστού και της Λιβύης δείχνουν ότι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που έγιναν με την υποστήριξη των φιλελεύθερων "υπερασπιστών" της ελευθερίας και της δημοκρατίας, των ψευδοσοσιαλιστικών κομμάτων που προέκυψαν από τις πρώην ρεβιζιονιστικές χώρες, είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση των στρατιωτικών προϋπολογισμών σε βάρος των εργαζομένων, την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων των χωρών που δέχτηκαν επίθεση, πολλές συμφορές, την εξαθλίωση και την ανέχεια σε όλες τις κοινωνικές πτυχές. Η επιδίωξη των λαών για το δικαίωμα στην εθνική κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την ελευθερία ποτέ δεν ήταν η ανησυχία των κατακτητών. Ο στόχος τους ήταν να παρατείνουν περαιτέρω το σύστημά τους διατηρείται από την ήττα της εργατική τάξης στα μέσα του περασμένου αιώνα, μια ήττα που εγγυήθηκε τα υπερκέρδη τους, την επέκταση των σφαιρών επιρροής τους και την αποδυνάμωση των αντιπάλων τους. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για την επίτευξη αυτού του στόχου, και δεν απουσιάζει η δημαγωγία και οι ελιγμοί για να αποπροσανατολίσουν την οργή των λαών.

Αρχίζει μια περίοδος όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων όπου θα πολλαπλασιαστούν οι οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές επεμβάσεις. Καθίσταται ολοένα και πιο σημαντική η καταπολέμηση αυτών των επεμβάσεων με την ανάπτυξη του ενιαίου αγώνα των εργαζομένων και των λαών, τόσο στις προηγμένες όσο και στις καθυστερημένες χώρες.

Οργανώστε την αντίσταση των εργατών στη νέα θυελλώδη περίοδο

Η στρατιά των ανέργων αυξάνεται σε παγκόσμιο επίπεδο, ιδιαίτερα στις χώρες με κρίση χρέους, στις χώρες στις οποίες η οικονομία συρρικνώνεται ή παραμένει στάσιμη. Στην Ελλάδα και την Ισπανία, η ανεργία έχει φτάσει το 25%. Σε αυτές τις χώρες, η ανεργία μεταξύ των νέων, συμπεριλαμβανομένων των αποφοίτων κολλεγίων, έφθασε το 50% (σ.τ.μ. Στις 2013 η ανεργία των νέων στην Ελλάδα ξεπέρασε το 62%). Στη ζώνη του ευρώ το δεύτερο τρίμηνο του 2012, το επίπεδο της ανεργίας έφθασε το 11,2%, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Σε χώρες όπως η Αίγυπτος και η Τυνησία, όπου η μεταποίηση έχει μειωθεί από 9,6% σε 7,5% κατά το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους (2012), ο αριθμός των ανέργων συνεχίζει να αυξάνεται. Στη Νότια Αφρική, την πιο ανεπτυγμένη χώρα της ηπείρου, το ποσοστό ανεργίας υπερβαίνει το 25%.

Κατά την τρέχουσα περίοδο, σε σχεδόν όλους τους τομείς, από την εκπαίδευση μέχρι την υγειονομική περίθαλψη, έχουν ληφθεί δραστικά μέτρα, τα όρια συνταξιοδότησης έχουν αυξηθεί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί. Οι απολαβές της εργατικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν μπει στο στόχαστρο για περικοπές ή κατάργηση. Ενώ οι άμεσοι φόροι για τους εργαζόμενους αυξάνονται, κανένα μέτρο δεν λαμβάνεται εις βάρος των μονοπωλίων, όταν ακόμη και στο πλαίσιο αυτού του συστήματος θα μπορούσε να αυξηθούν οι φόροι στις τράπεζες, στα ντόπια και ξένα μονοπώλια. Οι μισθοί συνεχίζουν να πέφτουν, κλπ. Πολλές χώρες υποφέρουν από απόλυτη εξαθλίωση.

Τα τελευταία χρόνια έχουν επιβληθεί σε παγκόσμιο επίπεδο πρακτικές, όπως η υποενοικίαση εργασίας, η επισφαλής και μερικής απασχόλησης εργασία, η αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, κλπ. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, μια από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου που είχε σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης της βιομηχανικής παραγωγής, σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Στατιστικής, το 15,6% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ποσοστό που ανέρχεται στο 26% μεταξύ των μεταναστών.

Πέρυσι, σε παγκόσμια κλίμακα και σε κάθε χώρα, το εργατικό και λαϊκό κίνημα έχει αναπτυχθεί προβάλλοντας διάφορα αιτήματα, με διαφορετικές μορφές και σε διαφορετικά επίπεδα. Οι αγώνες που έγιναν στις χώρες με «κρίση του χρέους» ήταν πολύ σημαντικοί λόγω της ευρείας κοινωνικής βάσης τους, για τα αντανακλαστικά τους και την εμπειρίας που αποκτήθηκε. Η απεργία των ανθρακωρύχων στη Νότια Αφρική, το κίνημα της νεολαίας και οι απεργίες στη Χιλή, τα λαϊκά κινήματα στην Τυνησία και την Αίγυπτο, κλπ. αποτελούν λαμπρά παραδείγματα αγώνων για τους εργαζόμενους και τους λαούς.

Ξεκινώντας με την Ελλάδα, την Ισπανία και την Ιταλία, σε διάφορες χώρες με «κρίση του χρέους», απεργίες, έχουν λάβει χώρα γενικές απεργίες και μεγάλες διαδηλώσεις. Στην Ελλάδα και την Ισπανία, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν εκφράσει την οργή τους μπροστά από τα εθνικά κοινοβούλια κατά τις ημέρες που αυτά ψήφιζαν τα μέτρα λιτότητας. Ωστόσο, το κίνημα των εργαζόμενων και των λαών, παρά τις κάποιες πιο προχωρημένες προσπάθειες, έχει παραμείνει εντός του πλαισίου των ειρηνικών διαδηλώσεων, των γενικών απεργιών που διαρκούν μία ή δύο ημέρες και της περιορισμένης αντίστασης. Οι απεργίες μακράς διάρκειας, η αντίσταση ή κατάληψη των εργοστασίων, έχουν περιοριστεί σε μεμονωμένες επιχειρήσεις ή σ’ έναν παραγωγικό τομέα.

Τα μέτρα λιτότητας δεν έχουν επηρεάσει μόνο τις προλεταριακές και ημι-προλεταριακές μάζες των πόλεων και της υπαίθρου. Έχουν επίσης επηρεάσει τη μικροαστική τάξη και μη μονοπωλιακά αστικά στρώματα. Ακόμα και τα λιγότερο δυναμικά στρώματα, η παραδοσιακή βάση των αστικών κομμάτων, έχουν κινητοποιηθεί δεδομένης της σημερινής κατάστασης. Η κοινωνική βάση του αγώνα ενάντια στην αστική τάξη στην εξουσία και ενάντια στον ιμπεριαλισμό έχει διευρυνθεί, σε σημείο που σε ορισμένες εξαρτημένες χώρες η κινητοποίηση έχει πάρει το χαρακτήρα εθνικού κινήματος, ολόκληρου του έθνους, εκτός από μια χούφτα μονοπωλιστές. Οι συνθήκες ωριμάζουν για την εργατική τάξη και τα επαναστατικά κόμματα της, καθώς και τους εκπροσώπους της πρωτοπορίας του έθνους, να αποφασίσει την οργάνωση και την προώθηση του κινήματος και του Ενιαίου Λαϊκού Μετώπου.

Όμως, παρά τη μεγάλη κινητοποίηση, οι ομάδες του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και των κατά τόπους μονοπωλιακών αστικών τάξεων δεν έχουν υποχωρήσει (εκτός από την πρόσφατη καθυστέρηση των μέτρων λιτότητας στην Πορτογαλία). Έχουν αποφασίσει να εφαρμόσουν τα μέτρα αυτά, ακόμη και αν τούτο συνεπάγεται τον εξευτελισμό των κοινοβουλίων και την αποδυνάμωση της κοινωνικής τους βάσης. Παρ’ όλα αυτά, οι μάζες συνειδητοποιούν μέσα από την εμπειρία τους την αδυναμία απόκρουσης των επιθέσεων με ένα ή δύο ημερήσιες απεργίες ή με ειρηνικές διαδηλώσεις. Το ενδεχόμενο περισσότερο δυναμικών μορφών πάλης και γενικής απεργίας διαρκείας χωρίς χρονικά όρια αρχίζει να απασχολεί σοβαρά τα πιο πρωτοπόρα στρώματα.

Είναι σαφές ότι η κυβερνώσα αστική τάξη, διακείμενη εχθρικά απέναντι στο λαό, υιοθετεί στάση εθνικής προδοσίας. Τα παραδοσιακά κόμματα της αστικής τάξης και τα κοινοβούλια έχουν χάσει την αξιοπιστία και η μαζική υποστήριξη για τα κόμματα αυτά εξασθενεί (ειδικά προς εκείνα τα κόμματα που συμμετέχουν σε κυβερνήσεις που εφαρμόζουν μέτρα λιτότητας). Η κοινωνική βάση του μονοπωλιακού κεφαλαίου εξασθενεί. Στις μάζες που αισθάνονται ότι έχει πληγωθεί η εθνική τους υπερηφάνεια από τους ιμπεριαλιστές, όλο και εντείνεται η δυσαρέσκεια, η οργή και η θέληση να αγωνιστούν εναντίον των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και πρώτα απ' όλα τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία, εναντίον του ΔΝΤ ή της ΕΕ, και εναντίον της ντόπιας μονοπωλιακής αστικής τάξης που συνεργάζεται μαζί τους.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τα ρεφορμιστικά κόμματα ακολουθούν την οπισθοδρομική γραμμή της "ελάχιστης αντίστασης", όχι μόνο σε μορφές τους οργάνωσης και πάλης, αλλά και στο επίπεδο των πολιτικών αιτημάτων. Είναι ξεκάθαρο ότι η στάση αυτή συμβάλλει στην αποδυνάμωση της επιρροής τους στους εργαζόμενους. Οι επιθέσεις και η σκληρότητα των κοινωνικών συνθηκών που επηρεάζουν και τα κατώτερα στρώματα της εργατικής γραφειοκρατίας και αριστοκρατίας οξύνουν τις αντιθέσεις μέσα στους κόλπους τους.

Οι αγώνες στις χώρες με «κρίση του χρέους» αναπτύσσονται στη βάση ενός προγράμματος διαμαρτυρίας ενάντια στις αστικές κυβερνήσεις και κόμματα, σε θεσμούς, όπως το ΔΝΤ και η ΕΕ, που επιβάλλουν δρακόντεια μέτρα και ζητούν την απόσυρσή τους. Στην αρχή αυτό ήταν φυσικό και κατανοητό στα πλαίσιο ενός αυθόρμητου κινήματος. Όμως, η δυσκολία να προχωρήσει πέρα ​​από αυτά τα στενά όρια είναι μία από τις σημαντικότερες αδυναμίες του κινήματος. Η αδυναμία αυτή μπορεί να ξεπεραστεί με διαφωτιστική δουλειά που δείχνει στις μάζες την διέξοδο από αυτή τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται, καταγγέλλοντας τις κοινωνικές δυνάμεις που αποτελούν εμπόδιο για την διέξοδο. Το έργο της διαφώτισης ενισχύεται με την προβολή των κατάλληλων αιτημάτων, συνθημάτων και τις μορφές αγώνα των μαζών.

Ειδικά στην Ελλάδα, ορισμένες μικρές ομάδες (που έχουν και αδυναμίες) έχουν προτείνει σχετικά προχωρημένα πλαίσια αιτημάτων. Αλλά οι δυνάμεις που μπορούν να επηρεάσουν το κίνημα, ακόμη δεν ενδιαφέρονται καν για την οργάνωση της δουλειάς που απαιτείται για την προώθηση του αγώνα σε όλα τα μέτωπα. Η απουσία ή η μεγάλη αδυναμία του επαναστατικού ταξικού κόμματος, έχει γίνει αισθητή σε μεγάλο βαθμό, δεδομένου ότι δεν μπορεί να επηρεάσει την κίνημα.

Συνδεόμενη με την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας, η περίοδος που αρχίζει θα χαρακτηρίζεται από μια περαιτέρω υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας για τους εργαζόμενους και τους λαούς. Θα είναι μια περίοδος έντονων οικονομικών και πολιτικών επιθέσεων, δυσαρέσκειας, θυμού και αγωνιστικού πνεύματος απ’ την πλευρά των εργαζομένων, καθώς και όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συγκρούσεων. Πρέπει να αντλήσουμε διδάγματα και συμπεράσματα από τις πρόσφατες εξελίξεις και την ιστορική εμπειρία της εργατικής τάξης και των λαών. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά, ανανεώνοντας τη δουλειά μας και αναδιοργανώνοντας τα των κομμάτων μας.

Τυνησία, Νοέμβριος, 2012

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Ομιλία του Howard Fast κατά την παραλαβή τoυ Βραβείου Στάλιν - Ειρήνης (1953)

USAfast2

Αυτό είναι το κείμενο της ομιλίας του κ. Fast κατά την απονομή του Βραβείου Στάλιν για την Ειρήνη για το 1953, σε δεξίωση που έγινε στις 22 Απριλίου 1954 στο ξενοδοχείο McAlpin στη Νέα Υόρκη. Η παρουσίαση έγινε, εξ ονόματος της διεθνούς κριτικής Επιτροπής που έκανε την επιλογή, από τον Δρ W.E.B. Du Bois. Όπως δήλωσε ο Δρ Du Bois, η κριτική Επιτροπή θέλησε να παραδώσει το βραβείο στο τιμώμενο πρόσωπο, αλλά το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ αρνήθηκε στον συγγραφέα θεώρηση διαβατηρίου. Περίπου 1.000 άτομα παρακολούθησαν την τελετή απονομής. Στην τελετή απονομής έλαβαν μέρος ο William Howard Melish πρόεδρος, και ο Πωλ Ρόμπσον, τιμημένος με το Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη για το 1952.

Τα πράγματα που λέει κάποιος σε μια στιγμή σαν κι αυτή δε μπορεί ποτέ να είναι σημαντικότερα από ότι το γεγονός καθεαυτό - και οι βαθύτεροι λόγοι για τους οποίους απονέμεται. Μου έχει απονεμηθεί ένα βραβείο για τη συμβολή μου στην ειρήνη μεταξύ των εθνών στον πλανήτη, και γι' αυτό είμαι ευγνώμων, βαθιά συγκινημένος, και πολύ περήφανος.

Ωστόσο, περισσότερο σημαντική είναι η έννοια του βραβείου παρά το πρόσωπο που το κερδίζει. Αυτό το βραβείο ονομάζεται Διεθνές Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη. Και δε θα ήμουν περισσότερο μακριά από την πραγματικότητα, αν μπροστά σε τόσους φίλους, έλεγα ότι το βραβείο ή αυτός που το έχε λάβει, τιμάται από αυτούς που κυβερνούν την πατρίδα μου. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, όπως πολύ καλά γνωρίζετε. Αλλά νομίζω ότι ξέρετε επίσης και τούτο ότι η ειρήνη είναι τιμημένη και αγαπημένη στα εκατομμύρια του αμερικανικού λαού, σχεδόν από όλους.

Ως εκ τούτου, το σημαντικό είναι η χώρα που απονέμει το βραβείο που μόλις έλαβα. Είναι ένα βραβείο Ειρήνης! Τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό έστω και όταν για μια στιγμή, ο ιστός από ψέματα και συκοφαντίες που έχει ανεγερθεί μεταξύ της χώρας μας και της Σοβιετικής Ένωσης και μας χωρίζει, παραμεριστεί, εμείς βλέπουμε, πέρα από αυτό το βραβείο, μια μνημειώδη δύναμη για την ειρήνη της ανθρωπότητας.

Νομίζω ότι αυτή είναι μια τέτοια στιγμή, εδώ τουλάχιστον, και νομίζω ότι εμείς εδώ σε αυτή την αίθουσα μπορούμε να σύρουμε-ανοίξουμε, έστω και για λίγο, το παραβάν-κουρτίνα που μπαίνει ανάμεσα στις δύο χώρες,. Και την αποκαλώ κουρτίνα σκόπιμα. Δεν είναι σιδηρούν παραπέτασμα, δεν είναι ισχυρό πέτρινο τοίχος, δεν είναι αδιαπέραστο φράγμα που χωρίζει τον κόσμο μας από τον κόσμο του σοσιαλισμού. Έχει περάσει η εποχή που ένας τέτοιος διαχωρισμός μπορούσε να γίνει κάπου στη γη, πολύ περισσότερο, δε μπορεί να γίνει μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων της γης.

Υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι, πάρα πολλοί, που έχουν βροντοφωνάξει ότι βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής της ανθρωπότητας και του πλούσιου και όμορφου πολιτισμού που η ανθρωπότητα έχει δημιουργήσει. Και ακόμα άλλοι λένε ότι αυτή η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Δεν αρνούμαι ότι αυτά είναι ζοφερά και τρομακτικά. Αλλά δεν μπορώ να μην πω, προσθέτοντας, ότι αυτά είναι φωτεινά και υπέροχα ορισμένες φορές. Αν βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής, τότε βρισκόμαστε και σε ένα άλλο χείλος, στο χείλος μιας νέας αυγής, στην οποία η ανθρώπινη φυλή, με όλες τις πολύπλοκες και συναρπαστικές διαφορές της, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να ζήσει ειρηνικά και αδελφωμένα, παρά το πλήθος διαφορών που θα έχει. Και είναι πεποίθησή μου, ότι θα επιλέξουμε να ζήσουμε μαζί και όχι να πεθάνουνε μαζί - το ελπίζω όπως το ελπίζει και η όλη η ανθρωπότητα.

Δεν είμαι εδώ σήμερα για να δώσω απαντήσεις σε τέτοια ζητήματα, για να διαμορφώσω την εξωτερική πολιτική, για να επικρίνω την εξωτερική πολιτική. Είμαι εδώ απλά για να παραλάβω ένα βραβείο το οποίο είναι ένα βραβείο Ειρήνης. Αυτό το βραβείο, το οποίο απονέμεται σε μένα και σε πολλούς άλλους από μια διεθνή κριτική Επιτροπή, προέρχεται από την Σοβιετική Ένωση. Αν δεν είχα κανένα άλλο λόγο για να τιμήσω τη Σοβιετική Ένωση, θα την τιμούσα πολύ βαθιά για το γεγονός ότι δίνει βραβεία για την Ειρήνη.

Δεν καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους που λένε ότι ένα βραβείο για την Ειρήνη δεν είναι ένα βραβείο για την Ειρήνη. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχει καμιά αρχή. Και όπου δεν υπάρχει αρχή, πώς μπορεί να υπάρξει συνεννόηση και κατανόηση; Ωστόσο, πρέπει να έχουμε κατανόηση. Το φλέγον ζήτημα της εποχής στην οποία ζούμε είναι η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ του κόσμου μας και του σοσιαλιστικού κόσμου, και ότι η συνύπαρξη, αν πρόκειται να είναι καθολική, θα πρέπει να βασίζεται στην κατανόηση.

Και υπάρχει χώρος για μια τέτοια συνύπαρξη – πολύ χώρος. Ο χώρος αυτός κρύβεται κάτω από την απειλή της ατομικής ενέργειας, όπως επίσης στη συνειδητοποίηση ότι έχουμε σχεδόν εκμεταλλευτεί όλο τον πλούτο του πλανήτη μας. Ο πλούτος δεν είναι απλά αρκετός για όλους, υπάρχει αρκετός για τις επόμενες γενεές. Και τι δύναμη, τι απίστευτη και πανίσχυρη δύναμη θα ήταν αν αυτά τα δύο διαφορετικά συστήματα (οι δύο διαφορετικοί κόσμοι) ενώνονταν σε ειρηνική επαφή μεταξύ των εθνών.

Ναι, θα υπάρξουν πόλεμοι για να πολεμήσουμε, αλλά πόλεμοι που θα θέλαμε να κερδίσουμε, που η ανθρωπότητα θα ήθελε να κερδίσει. Θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε κατά της αρρώστιας, και να την εξαφανίσουμε από το πρόσωπο της γης. Θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε κατά του γήρατος και της πείνας και της φτώχειας. Θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε ενάντια στην έρημο με σκοπό να την μετατρέψουμε σε έναν κήπο. Ναι, και εμείς θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε ενάντια στο χρόνο και τον ίδιο το χώρο (διάστημα), γιατί είμαστε στο κατώφλι αυτού του αρχαίου ονείρου του ανθρώπου – ότι θα βγει έξω από τη Γη, ανάμεσα στα αστέρια και θα τα αγγίξει με τα χέρια του.

Δεν είμαστε αφελείς εμείς οι άνθρωποι, όπου και να ζούμε. Και δεν έχω γνωστούς ανθρώπους που δεν ήταν στη μεγάλη τους πλειοψηφία καλοί και τίμιοι και εργατικοί. Για εκατό γενιές, είχαμε ένα μεγάλο και όμορφο όνειρο – και τώρα είμαστε στο κατώφλι της υλοποίησης του. Φυσικά, είναι δύσκολο! Αλλά θα μπορούσε κάτι τόσο υπέροχο, τόσο μεγάλο, ναι, τόσο ηρωϊκό που να μην είναι δύσκολο;

Είμαστε άνθρωποι με παιδιά, και ανησυχούμε για τα παιδιά μας, για την ανθρώπινη ζωή, όπως έχουμε και ένα μεγάλο χρέος προς το μέλλον όσο και προς το παρελθόν. Να πούμε στα παιδιά μας ότι επειδή ο δρόμος προς την ειρήνη ήταν σκληρός, δώσαμε τον αγώνα και τους αφήσαμε στάχτες για την κληρονομιά τους;

Δεν το νομίζω. Νομίζω ότι σωστά αγωνιζόμαστε για την ειρήνη, και πιστεύω ότι θα κερδίσουμε την ειρήνη – γιατί όταν έχουμε κερδίσει την ειρήνη, θα έχουμε κερδίσει όλα αυτά που η ανθρωπότητα πάντοτε λαχταρούσε.

Ούτε αυτό είναι απλά ένα όνειρο. Ξέρω ότι υπάρχουν διαβολικοί άνθρωποι εδώ στην Αμερική οι οποίοι περιμένουν τον πόλεμο και που σχεδιάζουν τον πόλεμο - και οι οποίοι δεν ησυχάζουν στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τον κόσμο σε κατάσταση κρίσης. Αλλά αυτοί οι διαβολικοί άνθρωποι έχουν γυρίσει το κεφάλι στη ζωή και τις ελπίδες όλης της ανθρωπότητας. Και σ’ αυτούς, όχι μόνο οι άνθρωποι των άλλων χωρών, αλλά και οι άνθρωποι του δικού μου τόπου έχουν πει ξανά και ξανά,

«Όχι! Δεν θέλουμε πόλεμο! Θα ζήσουμε ειρηνικά!»

Αυτή είναι μια τέτοια στιγμή, και για το λόγο αυτό, η απονομή αυτού του βραβείου Ειρήνης εδώ στην Αμερική έχει πρόσθετη σημασία. Αυτό σημαίνει για μας, οι οποίοι είμαστε Αμερικανοί, ότι η πρόκληση για την ειρήνη έχει επιτευχθεί. Πρέπει να αποδεχθούμε αυτή την πρόκληση, και όπως δείχνουν τα εκατομμύρια των φιλειρηνικών Αμερικανών είναι περισσότερο συνεπείς σε αυτό τον τόπο από τους πολέμαρχους-άτομο - ή αλλιώς πάμε ενάντια στις ελπίδες όλης της ανθρωπότητας και τότε να δειχθεί το βάρος της ντροπής και τρόμου για τις επόμενες γενιές.

Δεν νομίζω ότι θα αποδεχθούμε ένα τέτοιο βάρος ντροπής και τρόμου. Μάλλον νομίζω ότι ο αμερικανικός λαός θα σταθεί με τους ανθρώπους όλης της γης - κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ενβέρ Χότζα για Σταλινισμό

Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές και αντιδραστικοί μας αποκαλούν Σταλινικούς, νομίζοντας πως έτσι μας προσβάλλουν και στην πραγματικότητα αυτό έχουν στο μυαλό τους. Αλλά, αντίθετα, μας τιμούν με αυτό το επίθετο. Είναι τιμή μας να είμαστε Σταλινικοί και όσο θα κρατάμε μια τέτοια στάση ο εχθρός δε θα μπορέσει ποτέ να μας υποτάξει.

Ενβέρ Χότζα, Διαλεκτά Έργα, τόμος 4, σελ. 234-235
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

ICMLPO: για το θάνατο του Διοικητή Ούγκο Τσάβες

Η Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων εκφράζει τη λύπη της για το θάνατο του διοικητή Ούγκο Τσάβες Frias, Προέδρου της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας. Εκφράζει την αλληλεγγύη της με την εργατική τάξη και το λαό, με την κυβέρνηση της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας, με τους επαναστάτες και κομμουνιστές που αγωνίζονται θαρραλέα για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση στη Βενεζουέλα.

Η επαναστατική διαδικασία που λαμβάνει χώρα στη Βενεζουέλα, η οποία περιλαμβάνει τα εκατομμύρια των ανθρώπων, των εργαζομένων και της νεολαίας, ασχολείται με το έργο του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας. Παρέχοντας στους φτωχούς , το δικαίωμα και τη δυνατότητα της υγείας, της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλιση. Σπάζοντας την αντιπολίτευση από τους αντιδραστικούς και την ολιγαρχία, έχει κινητοποιήσει τις μάζες των εργαζομένων και της νεολαίας για την υπεράσπιση αυτής της διαδικασίας.

Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας με επικεφαλής τον Ούγκο Τσάβες έχει δημιουργήσει μια σημαντική πολιτική για την ενοποίηση της Λατινικής Αμερικής σε (ορισμένο) επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων των διαφόρων χωρών της περιοχής, ιδίως αυτών που είναι ενσωματωμένες στο ALBA. Η διαδικασία αυτή έχει ως στόχο την ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου τομέα και αντιμετωπίζει την αντιπολίτευση με την παρουσία του ιμπεριαλισμού από τη Βόρεια Αμερική, που αρνείται να χάσει, ότι έχει (κατακτήσει) παραδοσιακά και θεωρείται ως ‘’πίσω αυλή του’’.

Για τους λόγους αυτούς, ο Comandante Τσάβες έχει κερδίσει την υποστήριξη των αγωνιστών για την κοινωνική απελευθέρωση και των επαναστατών, των εργαζομένων και των λαών της Λατινικής Αμερικής και των άλλων ηπείρων. Αναδύεται ως μαχητής, ένας αποφασιστικός πατριώτης, ένας συνεπής αντιιμπεριαλιστής. Ο θάνατός του φαίνεται να είναι μια μεγάλη απώλεια για τον αγώνα ενάντια στην τυραννία και την αναπόφευκτη, αλλά σκληρή και δύσκολη διαδικασία της απελευθέρωσης των λαών.

Αλλά αυτό το οδυνηρό πλήγμα δεν θα θέσει τέρμα στον αγώνα. Αντίθετα, είμαστε πεπεισμένοι ότι η εργατική τάξη της Βενεζουέλας, οι άνθρωποι και η νεολαία θα την προωθήσουν. Θα ξέρουν να διακρίνουν μεταξύ αληθινού φίλου όσο και τους ανοικτούς και συγκεκαλυμμένους εχθρούς, και με αποφασιστικότητα θα παρελαύνουν μπροστά στον αγώνα για την απελευθέρωση, στο δρόμο της επανάστασης, προς το σοσιαλισμό. Με μπροστάρηδες/επικεφαλής τους επαναστάτες προλετάριους θα θάψουν τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, όπως και οι άλλοι λαοί της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου.

Τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα και οι οργανώσεις της ICMLPO ανανεώνουμε τη δέσμευσή μας στη διεθνή προλεταριακή επανάσταση, στον προλεταριακό διεθνισμό, και εκφράζουμε για μια ακόμη φορά την πεποίθησή μας ότι τα μέλη του Μαρξιστικό-Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας και τις γνήσια επαναστατικές δυνάμεις στη χώρα θα συνεχίσουν τον αγώνα για την επανάσταση και το σοσιαλισμό, μέχρι τη νίκη.

Η Συντονιστική Επιτροπή του ICMLPO

7 Μαρτίου 2013

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Δήλωση του PCMLV για το θάνατο του διοικητή Τσάβες

Hugo-Chavez-1Τρίτη, 5 Μαρτίου 2013

Το Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας, PCMLV, εκφράζει τη θλίψη του και την αλληλεγγύη στην φυσική απώλεια του Comandante Προέδρου Ούγκο Τσάβες Frias, σε όλους τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους φοιτητές, τις γυναικείες οργανώσεις, επαναστατικά, αντι-ιμπεριαλιστικά, σοσιαλιστικά και Μπολιβαριανά κόμματα και τις οργανώσεις των μαζών.

Εκφράζουμε επίσης τα συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του, τους φίλους και την εθνική κυβέρνηση για την απώλεια ενός μεγάλου ανθρωπιστή , έναν πατριώτη, προοδευτικό και επαναστάτη, συνεπή πολιτικό, όπως ο Πρόεδρος Ούγκο Τσάβες αποδείχθηκε μέχρι τις τελευταίες μέρες της ύπαρξής του.

Καλούμε την εργατική τάξη, που ξέρει πώς να ανταποκριθεί στην πρόκληση της επαναστατικής πάλης και στις πιο πιεστικές στιγμές της ιστορίας, να προετοιμαστούν για να αντισταθούν και να νικήσουν τους αντιδραστικούς που δεν θα διστάσουν να επωφεληθούν από αυτή τη δύσκολη στιγμή να ματαιώσουν με βίαια μέσα τα κέρδη και τις απαιτήσεις που πετύχαμε υπό την ηγεσία του προέδρου Τσάβες. Ο ιμπεριαλισμός θα θέσει ισχυρότερες παγίδες σε αυτή τη θλιβερή στιγμή που το εθνικό επαναστατικό κίνημα περνάει.

Η πρόκληση είναι να μην παραιτηθεί από την πάλη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, το καθήκον που ο Πρόεδρος Ούγκο Τσάβες έθεσε σε όλες τις περιστάσεις. Αυτό το καθήκον θα πρέπει να ληφθεί αυστηρά και θαρραλέα από όλους τους εργαζόμενους αυτού του έθνους σε αυτή τη δύσκολη στιγμή στην ιστορία. Εμείς, ως κόμμα της εργατικής τάξης στη Βενεζουέλα, κάνουμε έκκληση για τον αγώνα και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού υπό την επιστημονική αντίληψη του μαρξισμού-λενινισμού.

Οι πράξεις δολιοφθοράς, των μισθωμένων δολοφόνων, η τρομοκρατία, η έλλειψη τροφίμων, η προπαγάνδα της παραπληροφόρησης, το άγχος και η χειραγώγηση θα ενταθούν. Οι εθνικοί και διεθνείς αντιδραστικοί αισθάνονται νικητές αυτή τη στιγμή, αλλά τόσο η εθνική όσο και η παγκόσμια εργατική τάξη θα προχωρήσουμε με τις απαραίτητες στρατηγικές μάχες για να συνεχίσουμε την πορεία της νίκης και τη συσσώρευση των δυνάμεων να αντιμετωπίσουμε τους φασίστες και τους ιμπεριαλιστές.

Ο θάνατος του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν πρέπει να σημάνει την πτώση στη λαϊκή οργάνωση, αλλά μάλλον θα πρέπει να χρησιμεύσει ως μια ώθηση για τους μελλοντικούς αγώνες ενάντια στον ταξικό αντίπαλο. Δεν πρέπει να πιστέψουμε στα ψεύτικα συλλυπητήρια της δεξιάς, η οποία κατά δεκάδες φορές προσπάθησε να δολοφονήσει τον Κομαντάντε. Οι τομείς αυτοί μετακινούνται από μια ενιαία ώθηση: κέρδος με οποιοδήποτε κόστος.

Η δεξιά πτέρυγα αξιολογεί ποιες ενέργειες να ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση της Βενεζουέλας προχώρησε στην απέλαση δύο αμερικανών στρατιωτικών ακολούθων για συνωμοτική δουλειά.

Με όλη μας την δύναμη καλούμε όλα τα επαναστατικά στοιχεία να ταχθούν ενάντια στον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό εχθρό. Η εργατική τάξη πρέπει να είναι προετοιμασμένη για μια πιθανή δύσκολη κατάσταση. Δεν πρέπει να εμπιστεύεται τον αστικό εχθρό που έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι είναι προδότης. Εάν η φιλο-ιμπεριαλιστική αστική τάξη προσπαθεί να επωφεληθεί από αυτή την δύσκολη στιγμή της θλίψης των ταπεινών και των εκμεταλλευόμενων μαζών, οι μάζες πρέπει να ανταποκρίνονται δυναμικά και να εφαρμόσουν επαναστατική βία.

Ο σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί μόνο με τη συμμαχία εργαζομένων-αγροτών στην εξουσία και το λαό στα όπλα!

Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (PCMLV)
Καράκας, 5 Μαρτίου, 2013

Διαβάστε Περισσότερα »

Ολοκληρώθηκε το 35ο συνέδριο της ΓΣΕΕ

Με την εκλογή των οργάνων της διοίκησης ολοκληρώθηκαν το απόγευμα στην Αλεξανδρούπολη οι εργασίες του 35ου Τακτικού Συνεδρίου της ΓΣΕΕ.

Στις εκλογές που πήραν μέρος επτά παρατάξεις, ψήφισαν συνολικά 423 άτομα και επί εγκύρων ψηφοδελτίων 423, έλαβαν:

Η ΠΑΣΚΕ - Πανελλήνια Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση Εργαζομένων, 145 ψήφους, 16 έδρες στο Δ.Σ. και ποσοστό 34,52%.

Η ΔΑΚΕ-Δημοκρατική Ανεξάρτητη Κίνηση Εργαζομένων, 104 ψήφους, 11 έδρες και ποσοστό 24,35%.

Η ΔΑΣ- Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία, 94 ψήφους, 10 έδρες και ποσοστό 22,22%.

Η Αυτόνομη Παρέμβαση Αντιμνημονιακή Συνεργασία, 44 ψήφους, 5 έδρες και ποσοστό 10,40%.

Η παράταξη ΕΜΕΙΣ-Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων, 32 ψήφους, 3 έδρες και ποσοστό 7,57%.

Τέλος η Συμφωνία Εργαζομένων και η Αγωνιστική Ταξική Ενότητα έλαβαν από 2 ψήφους και ποσοστό 0,47% αντίστοιχα.

Συγκριτικά με το 34ο συνέδριο:

ΠΑΣΚΕ 16 (22) ---- 145 (230)
ΔΑΚΕ 11 (11)   ---- 104 (118)
ΔΑΣ 10 (9)       ----  94 (100)
ΑΠ 5 (3)           ----  44 (29)
ΕΜΕΙΣ 3 (-)      ----  32 (-)

Διαβάστε Περισσότερα »

Για την 25η Μαρτίου 1821

 
Γιάννη Ζέβγου: 1821 ΚΑΙ ΞΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Β. Αθανασίου: Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ

Το ελληνικό έθνος, απλώνοντας τις ρίζες του στο βυζαντινό μεσαίωνα, πήρε τη βασική του διαμόρφωση κάτω από την κυριαρχία των σουλτάνων. Ζυμώθηκε κι ανδρώθηκε μέσα σε ατελείωτη σειρά από εθνικούς και δημοκρατικούς αγώνες. Και την απελευθερωτική του επανάσταση τη θέλησε και την άρχισε σαν εθνικοδημοκρατικό ξεσκλάβωμα από την οθωμανική υποδούλωση και τη φαναριώτικη και κοτζαμπασίδικη εκμετάλλευση και όχι μονάχα για τους έλληνες, αλλά και για όλους τους βαλκανικούς λαούς. Έτσι τραγούδησε και δούλεψε την επαναστατική ιδέα ο Ρήγας ο Βελεστινλής, έτσι προετοίμασε το 21 η Φιλική Εταιρία. (Νίκος Ζαχαριάδης, ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ, 1939)

Ο ««μαρξιστής» ιστορικός της μπουρζουαζίας» Γιάννης Κορδάτος σχετικά με την επανάσταση του ΄21 και το ρόλο της αστικής τάξης ισχυρίζονταν – χωρίς καμιά ΑΝΑΛΥΣΗ – ότι στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε αστική επανάσταση «ανάλογη» δήθεν της αστικής γαλλικής επανάστασης του 1789, αρνούνταν την ΕΞΑΡΤΗΣΗ της χώρας απ’ το ξένο κεφάλαιο και τον προδοτικό ρόλο της αστικής τάξης, διαφήμισαν την «επαναστατικότητα»-«προοδευτικότητά» της, συγκαλύπτοντας και εξωραΐζοντας τον ξενόδουλο χαρακτήρα της, κλπ.. Αποκτά έτσι επίκαιρο ενδιαφέρον η πολεμική αντιπαράθεση μεταξύ Ζεύγου-ΚΚΕ και του τροτσκιστή Κορδάτου – αντιπαράθεση χαρακτηριστική για την εντελώς εξόφθαλμη και κραυγαλέα αδυναμία του Γ.Κορδάτου (Γ.Κορδάτος: «Παραχαράκτες κειμένων και κομπογιαννίτες του μαρξισμού», στο: «Νέα Επιθεώρηση, Νο 7-22/1933-34, σελ.179-187 και Νο 8-23/1934, σελ. 250-251) να απαντήσει στη μαρξιστική κριτική του Γιάννη Ζεύγου απ’ τις στήλες της «ΚΟΜΕΠ» σε σειρά άρθρων με πρώτο: «Ο «Μαρξιστής» Γ.Κορδάτος ιστορικός της μπουρζουαζίας» («ΚΟΜΕΠ», Νο 20/1933, σελ. 19-24 και η συνέχεια στα: Νο 21/1933, σελ 26-34, Νο 22/1933 σελ. 13-23, Νο 23/1933, σελ. 7-14, Νο2/1934 σελ. 8-15) (συμπληρωματικά: Γιάννη Κορδάτου: «Ιστορία της νεότερης Ελλάδας», τόμος Β+Γ, σελ. 7-12, και σελ. 8 αντίστοιχα, Αθήνα 1957, με αιχμή πάντα το Ν.Ζαχαριάδη, διανθισμένη μ’ εκείνες τις αξιοθαύμαστες (!) «ψευτοαριστερές παρωπίδες… της φάμπρικας του σταλινισμού», τους «φετφάδες», κλπ., που χαλούσαν προφανώς την «επαναστατική» εικόνα της αστικής τάξης που προπαγάνδισε κατά κόρον ο τροτσκιστής Γ.Κορδάτος). (Ανασύνταξη, Γενάρης 2012)

Διαβάστε Περισσότερα »

60 χρόνια από το θάνατο του ΣΤΑΛΙΝ (αφίσα, pdf)

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

60 χρόνια από το θάνατο του ΣΤΑΛΙΝ

5 Μάρτη 2013
60 χρόνια από το θάνατο-δολοφονία του  μεγάλου επαναστάτη και κλασσικού του μαρξισμού ΙΩΣΗΦ Β. ΣΤΑΛΙΝ (1879-1953)
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

ΕΛ. ΣΤΑΤ.: Στο 26% ανήλθε η ανεργία στο δ' τρίμηνο του 2012

Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, στο τέταρτο τρίμηνο 2012  ο αριθμός των απασχολούμενων ανήλθε σε 3.681.926 άτομα και των ανέργων σε 1.295.535.

Το ποσοστό ανεργίας ήταν 26,0%, έναντι 24,8% του προηγούμενου τριμήνου και 20,7% του αντίστοιχου τριμήνου 2011. 

To 26% είναι το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας από το 1998, όταν ξεκίνησε η καταγραφή των στοιχείων.

Το ποσοστό ανεργίας των γυναικών (29,7%) ήταν σημαντικά υψηλότερο από των ανδρών (23,3%), ενώ το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας καταγράφηκε στους νέους ηλικίας 15-24 ετών (57,8%), το οποίο μάλιστα στις νέες γυναίκες φθάνει στο 65,0%.

Διαβάστε Περισσότερα »

Στη Τουρκία θα διεξαχθεί το 24ο Αντιιμπεριαλιστικό-Αντιφασιστικό Κάμπινγκ Νεολαίας το 2014

Το 24ο Διεθνές Κάμπινγκ Αντιφασιστικής και Αντιιμπεριαλιστικής Νεολαίας θα διεξαχθεί στην Τουρκία το καλοκαίρι του 2014.

Περισσότερες πληροφορίες σύντομα.

Το 20ο κάμπινγκ είχε διεξαχθεί στη Δανία το 2006, το 21ο στη Βραζιλία το 2008, το 22ο στην Τουρκία το 2010, το 23ο στο Καράκας της Βενεζουέλας.

Διαβάστε επίσης:

- 23ο Αντιιμπεριαλιστικό-Αντιφασιστικό Κάμπινγκ Νεολαίας

- 22ο Διεθνές Κάμπινγκ Νεολαίας (Σμύρνη, 3-12 Αυγούστου 2010)

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 383 Β (1-28/2/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 383 Β (1-28/2/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΕΣ ΠΟΙΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΛΕΥΚΙΜΜΙΩΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΧΥΤΑ

Σκληρές εξοντωτικές ποινές επέβαλλε η αστική δικαιοσύνη στους Γιώργο Λειτούργη και Στέφανο Μοναστηριώτη (38 και 33 μήνες αντίστοιχα). Σε ανακοίνωσή της η ΕΝΑΚ αναφέρει:

«Είναι ξεκάθαρο ότι οι εξοντωτικές ποινές που επιβλήθηκαν, δεν είναι ξεκομμένες ούτε άσχετες με το κλίμα και το καθεστώς που μεθοδικά οικοδομείται, καθεστώς αυταρχισμού, σκληρής καταστολής των λαϊκών κινημάτων και των κοινωνικών διαμαρτυριών που εκφράζονται απέναντι στις διάφορες επιλογές του εγχώριου μπλοκ εξουσίας και των ξένων "μεγάλων αφεντικών". Είναι επίσης ξεκάθαρο το "μήνυμα" που στέλνουν οι δικαστικές αυτές αποφάσεις. Όπως είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι ο μαζικός και ενιαίος αγώνας του Λευκιμμιώτικου και ευρύτερα κερκυραϊκού λαού ενάντια στον ΧΥΤΑ είναι αγώνας πλήρως δικαιωμένος από κάθε άποψη. Είναι δικαιωμένος στη συνείδηση και την εκτίμηση ολόκληρου του Ελληνικού λαού μαζί με τον αγώνα στην Κερατέα, το Γραμματικό και σε πολλά άλλα μέρη της χώρας μας. Στη συνείδηση του λαού, οι αγωνιστές είναι αθώοι. Θα ήταν "ένοχοι" εάν αδιαφορούσαν για τα περιβαλλοντικά εγκλήματα και εάν συναινούσαν στην καταστροφή του τόπου τους, μια καταστροφή που αυθαίρετα αποφάσισαν κάποιοι και δοκίμασαν να επιβάλλουν με τη σκληρή βία και τα ΜΑΤ, μετατρέποντας τη Λευκίμμη σε Βαγδάτη. Το αίμα της Μαρίας είναι ακόμα νωπό...

Στο ουσιώδες ερώτημα που είναι: ναι ή όχι στην αυταρχική και αυθαίρετη κατασκευή των ΧΥΤΑ (για τους οποίους η χώρα πληρώνει ασταμάτητα πρόστιμα στην ΕΕ) ασφαλώς αυτά τα δικαστήρια δηλώνουν αναρμόδια να απαντήσουν. Αρμόδια είναι μόνο για την επιβολή των "επιβεβλημένων" εξοντωτικών ποινών και την εδραίωση του "έννομου κράτους"...

Η ΕΝΑΚ εκτιμώντας τη σοβαρότητα της κατάστασης που διαμορφώνεται, καλεί το λαό και το λαϊκό κίνημα σε επαγρύπνηση και αγώνα για τα λαϊκά και κοινωνικά δικαιώματα, ενάντια στον αυταρχισμό, την τρομοκρατία, τον κοινωνικό εκφοβισμό και τη φασιστικοποίηση. Σε αγώνα λαϊκής αντίστασης και λαϊκής αξιοπρέπειας.»

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Οκτώ ακόμα απολύσεις στο «Ριζοσπάστη» (σύνολο 13 από το Δεκέμβρη)


Οκτώ απολύσεις προστέθηκαν στις απολύσεις που έκανε, εν μέσω εορτών, η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ. Τέλη Γενάρη απέλυσαν τους: δημοσιογράφο Κλωντίν Χέσπερ, με αρμοδιότητα τα διεθνή, κόρη της γνωστής ηθοποιού Μίρκας Καλατζοπούλου, τον δημοσιογράφο-ιστορικό Γιώργο Πετρόπουλο, υπεύθυνο ρεπορτάζ Υπουργείου Δημόσιας Διοίκησης, δημοσιογράφο Έρση Κουμπούρη, κόρη του παλαίμαχου συνδικαλιστή του «Κ»ΚΕ και π. Βουλευτή Δημ. Κουμπούρη και τον διοικητικό υπάλληλο Κώστα Τσαρουχά. Οι συνεχιζόμενες απολύσεις οδήγησαν τους εργαζόμενους που έχουν μείνει απλήρωτοι έξι μήνες τώρα να συντάξουν μια επιστολή που καλούσαν το συνδικαλιστικό τους όργανο να δράσει για να διαφυλάξει τα συμφέροντά τους.

Παρακάτω δημοσιεύουμε το αίτημα προς το σωματείο (11/2/2013), καθώς και δύο συνημμένα, που συνίστανται σε επιστολή 14 δημοσιογράφων προς τη διεύθυνση της εφημερίδας (4/2/2013) και αίτημα 16 εργαζομένων στον «Ρ» προς τον εκπρόσωπο των εργαζομένων στο Μικτό της ΕΣΗΕΑ, Χ.Μανταλόβα, (14/1/2013), για τη διοργάνωση συνέλευσης για να συζητηθεί η κατάσταση στην εφημερίδα, καθώς και την αντίδραση της ΕΣΗΕΑ στις καταγγελίες των εργαζομένων.

Όμως, η διοίκηση της εφημερίδας δεν σταμάτησε εκεί. Τέλη Φλεβάρη ανακοίνωσε 4 νέες απολύσεις. Πρόκειται για τους:  Μελίνα Ζιάγκου, Κώστα Δέτσικα, Χαρά Κατσούλη και Κυριάκο Ζηλάκο. Οι 3 από τους 4 απολυμένους ανήκουν στους 14 που υπέγραψαν την επιστολή με την οποία είχαν απευθυνθεί στην ΕΣΗΕΑ.

Αυτό που έχει σημασία να κρατήσουμε από τα παραπάνω είναι ότι η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ που μάχεται δήθεν για τα συμφέροντα των εργαζομένων πρώτον, έχει απλήρωτους πάνω από 6 μήνες τους εργαζόμενους στις εταιρίες συμφερόντων της, δεύτερον, καταστρατηγεί τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων σε αυτές τρίτον, χρησιμοποιεί αντεργατικούς νόμους για την μη καταβολή δεδουλευμένων (βλ. Άρθρο 99) τέταρτον, επιλέγει ξεκάθαρα το δρόμο των απολύσεων απέναντι και ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων.

Επιστολή δημοσιογράφων του «Ριζοσπάστη» προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, 11/2/2013

Συνάδελφοι,

Όπως γνωρίζετε, από τον περασμένο Δεκέμβρη έχει ξεκινήσει στο «Ριζοσπάστη» πρόγραμμα μαζικών απολύσεων άγνωστης διάρκειας. Ήδη έχουν απολυθεί 9 εργαζόμενοι, ενώ παραμένει άγνωστο πόσοι θα απολυθούν ακόμα.

Την ίδια ώρα στους εργαζόμενους οφείλονται δεδουλευμένα έξι μηνών, γεγονός που έχει οδηγήσει τους ίδιους και τις οικογένειές τους στα όρια της ανέχειας και της εξαθλίωσης.

Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις μας η διεύθυνση της εφημερίδας έχει αποφύγει να δώσει σαφείς απαντήσεις στα ερωτήματα που έχουμε θέσει, δηλαδή πόσοι και μέχρι πότε θα απολυθούν, πόσοι και με ποιο εργασιακό καθεστώς θα συνεχίσουν να εργάζονται. Ταυτόχρονα έχει διαφωνήσει με την πρόταση για διεξαγωγή γενικής συνέλευσης όλων των εργαζομένων προκειμένου να αναζητηθούν οι καλύτερες δυνατές λύσεις και να συζητηθούν εναλλακτικές προτάσεις ώστε να αποφευχθούν οι απολύσεις.

Είναι ολοφάνερο ότι οι αντοχές μας έχουν προ πολλού εξαντληθεί και διεκδικούμε να ξεκινήσει άμεσα η εξόφληση των δεδουλευμένων καθώς και να σταματήσουν οι απολύσεις.

Καλούμε το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ να αναλάβει πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση αυτή προκειμένου να διασφαλιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων.

ΥΓ. Επισυνάπτουμε επιστολή με ημερομηνία 14/01/2013 που στείλαμε στον εκπρόσωπο των εργαζομένων με αίτημα τη σύγκληση γενικής συνέλευσης των εργαζομένων, καθώς και δεύτερη επιστολή με ημερομηνία 04/02/2013 προς τη Διεύθυνση της εφημερίδας για άμεση καταβολή δεδουλευμένων και παύση απολύσεων.

ΑΘΗΝΑ 11/02/2013

Επιστολή δημοσιογράφων του «Ριζοσπάστη» προς τη διεύθυνση της εφημερίδα, 4/2/2013

Αναγκαζόμαστε να στείλουμε αυτή την επιστολή γιατί η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, εξαιτίας της μη καταβολής των δεδουλευμένων έξι μηνών και των απολύσεων, δεν πάει άλλο. Εμείς και οι οικογένειές μας αντιμετωπίζουμε το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτό το μαρτύριο.

Η Διεύθυνση έχει αποφύγει να δώσει σαφείς απαντήσεις στα ερωτήματα που είχαμε θέσει, δηλαδή πόσες απολύσεις θα γίνουν και μέχρι πότε, πόσοι θα μείνουν, με ποιους μισθούς και ποιο εργασιακό καθεστώς, ενώ δεν δέχθηκε να γίνει συνέλευση όλων των εργαζομένων στην εφημερίδα για να συζητηθεί η κατάσταση και να αναζητηθούν οι καλύτερες δυνατές λύσεις.

Οι ανησυχίες μας ενισχύονται από το γεγονός ότι έχουν απορριφθεί εναλλακτικές προτάσεις, προκειμένου να αποφευχθούν οι απολύσεις. Τα περιθώρια αντοχής μας έχουν εξαντληθεί προ πολλού και απευθύνουμε ύστατη έκκληση προς τη διεύθυνση της εφημερίδας να ξεκαθαρίσει άμεσα τις προθέσεις της. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ξεκινήσει άμεσα η καταβολή των δεδουλευμένων. Με δέος μαθαίνουμε ότι το Λογιστήριο «προειδοποιεί» ότι δεν θα γίνουν πληρωμές μέσα στο Φλεβάρη.

Είναι αυτονόητο ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο από το να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους με κάθε μορφή αγώνα, όπως γράφουμε καθημερινά στην εφημερίδα και διακηρύσσει το Κόμμα.

Οι υπογράφοντες

ΑΘΗΝΑ 04/02/2013                    

Αίτημα εργαζομένων στο Ριζοσπάστη για Γενική Συνέλευση, 14/1/2013

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ «Ρ» ΣΤΟ ΜΙΚΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ Χ. ΜΑΝΤΑΛΟΒΑ

Εμείς, οι εργαζόμενοι στον Ριζοσπάστη, που υπογράφουμε το παρόν κείμενο ζητάμε να πραγματοποιηθεί γενική συνέλευση του προσωπικού της εφημερίδας, προκειμένου να συζητήσουμε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά τις πρώτες απολύσεις και την εξαγγελία νέων, όπως επίσης για τις καθυστερήσεις στις πληρωμές αλλά και για το κλίμα που διαμορφώνεται με τις διάφορες υποθέσεις και ακραία σενάρια που κυκλοφορούν τα οποία αφορούν όλους μας. Η πρωτοβουλία αυτή είναι μία εσωτερική διαδικασία στο πλαίσιο της λειτουργίας της εφημερίδας. Για όλα τα παραπάνω καλούμε τον εκπρόσωπο να επικοινωνήσει πριν τη συνέλευση με τη διεύθυνση της εφημερίδας ώστε να μας μεταφέρει σαφή εικόνα για το τι πρόκειται να κάνει. Οι διαδικασίες αυτές πρέπει να είναι άμεσες και μέσα στις δύο επόμενες μέρες.

14/01/2013

20 Φεβρουαρίου 2013

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ απέστειλε την ακόλουθη επιστολή-καταγγελία για την εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» προς το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ):

«Κύριοι,

Σας καταγγέλλουμε ότι οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι που εργάζονται στην εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», που εκδίδεται από την εταιρεία «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕΒΕ», που εδρεύει στη Νέα Ιωνία, Λεωφόρος Ηρακλείου αρ. 145 και εκπροσωπείται νομίμως, είναι απλήρωτοι από τον μήνα Αύγουστο, και συνεπώς τους οφείλονται οι αποδοχές των μηνών Αυγούστου, Σεπτεμβρίου, Οκτωβρίου, Νοεμβρίου, Δεκεμβρίου 2012 και Ιανουαρίου 2013 πλέον.

Επειδή η συμπεριφορά της καταγγελλόμενης εταιρείας αντιβαίνει τις κατά νόμο και κατά τη σύμβαση υποχρεώσεις της, σας ζητούμε να προχωρήσετε στις νόμιμες ενέργειες.».

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

PCMLE: Ανακοινωθέν για το θάνατο του διοικητή Hugo Chavez Frias, Πρόεδρου της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας

Hugo-Chavez-1Η Κεντρική Επιτροπή του Μαρξιστικού Λενινιστικού Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισημερινού PCMLE εκφράζει την αλληλεγγύη της με την εργατική τάξη και τον λαό της Βενεζουέλας για το θάνατο του Προέδρου της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, Διοικητη Ούγκο Τσάβες Frias.

Ο θάνατός του είναι μια τεράστια απώλεια για την πολιτική διαδικασία στην οποία η αδελφή δημοκρατία ασκεί εδώ και μερικά χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ​​έχουν ληφθεί σημαντικά πολιτικά μέτρα που έχουν ως στόχο την υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας, την επέκταση των πολιτικών δικαιωμάτων των λαών και την αντιμετώπιση των βασικών υλικών αναγκών τους.

Η Μπολιβαριανή διαδικασία έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην περιοχή της Λατινικής Αμερικής και της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, κατάφερε να γίνει αναφορά στην πάλη των λαών της περιοχής ενάντια στην ολιγαρχική κυριαρχία και ξένη εξάρτηση.

Οι αποσταθεροποιητικές και αντεπαναστατικές προσπάθειες καθοοδηγούμενες από τον ιμπεριαλισμό και την εγχώρια αντίδραση για τον τερματισμό της Μπολιβαριανής διαδικασίας συγκρούστηκαν και υπέκυψαν στην ενότητα και πάλη των εργαζομένων και του λαού της Βενεζουέλας, που, μαζί με τον Hugo Chavez, υπερασπίζονται με επιτυχία τα επιτεύγματα τους. Η ενότητα αυτή θα πρέπει να διατηρηθεί υπό τις παρούσες συνθήκες ώστε να διατηρήσει ο λαός τις κατακτήσεις που επιτεύχθηκαν και να προχωρήσει η διαδικασία προς τα εμπρός.

Επαναλαμβάνουμε την αλληλεγγύη μας προς την εργατική τάξη, τη νεολαία και τον λαό της Βενεζουέλας και το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας.

Η Κεντρική Επιτροπή του Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κομμουνιστικό Κόμματος του Ισημερινού
Κίτο, 5 Μαρτίου, 2013

Διαβάστε Περισσότερα »

Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών: 8 Μάρτη 2013 - η διεκδίκηση και η αντίσταση φέρνουν την ανατροπή

Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών

8 Μάρτη 2013


η διεκδίκηση και η αντίσταση φέρνουν την ανατροπή
Διεθνής αλληλεγγύη των γυναικών της βάσης ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού
Ενότητα και αλληλεγγύη  εργαζομένων, ανέργων και μεταναστριών γυναικών για την ανατροπή της πολιτικής, που ρημάζει τις ζωές μας

«…Με την πολιτική του «μικρότερου κακού», ενισχύεται η αίσθηση ισχύος των αντιδραστικών δυνάμεων και οι προϋποθέσεις να δημιουργηθεί το μεγαλύτερο από όλα τα δεινά : η αδράνεια των μαζών.

Η εξέγερση των εκατομμυρίων εργαζόμενων ανδρών και γυναικών ενάντια στην πείνα, την αφαίρεση δικαιωμάτων, τις φασιστικές δολοφονίες και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους είναι μια έκφραση της ακατάλυτης μοίρας των εργαζομένων όλου του κόσμου.

Η εξέγερση δεν πρέπει να στερείται τα εκατομμύρια των γυναικών, που εξακολουθούν να φέρουν τις αλυσίδες της φυλετικής σκλαβιάς και κατά συνέπεια εκτίθενται στην πιο σκληρή ταξική σκλαβιά…»

Κλάρα Τσέτκιν (1857-1933)

Μιλάνε για την οικονομική κρίση, ως να είναι μία ίωση. Ψεύδονται ασύστολα, κρύβουν ότι ο καπιταλισμός -κάθε φορά- γεννά βαθύτερες και εντονότερες κρίσεις.

Μια χούφτα εταιρείες ελέγχουν και κυριεύουν τον κόσμο.

Σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν κοιτάξεις, αιμοδιψή αρπακτικά συμπιέζουν και εξαθλιώνουν λαούς.

Μετά την Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη προαναγγέλλουν νέους πολέμους, επαναποικιοποιούν κράτη, σπέρνουν οδύνη. Ταυτόχρονα, συναθροίζονται μαζί με τις πολιτικές τους ορντινάτσες στα Γιουρογκρούπ των Βρυξελλών, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή σε συναντήσεις Κεντρικών Τραπεζών και χαράσσουν πολιτική για την αντιμετώπιση της φτώχειας, του σεξουαλικού δουλεμπορίου γυναικών και παιδιών, της ανεργίας !

Εμάς δεν μας εξαπατούν.

Η ανεργία έχει κατεξοχήν πρόσωπο γένους θηλυκού. Πρωτιά στα ποσοστά, πρωτιά στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, πρωτιά και στις επιλογές των εργοδοτών για τη λίστα των απολύσεων. Tα επόμενα θύματα της προπαγάνδας τους είναι οι γυναίκες που «κλέβουν» τις θέσεις των ανέργων αντρών. Βίαια προωθείται η επιστροφή των γυναικών στην κουζίνα. Βαθαίνει ακόμη περισσότερο ο σεξισμός και η ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Εμπαίζουν τις άνεργες, πουλώντας τους μάταιες ελπίδες για θέσεις εργασίας με μισθούς πείνας, είτε μέσα από τις επενδύσεις των ξένων και ντόπιων καπιταλιστών ή μέσω προγραμμάτων του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς (ΕΣΠΑ) ή των πεντάμηνων προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας με αφεντικό τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Καλλιεργούν αυταπάτες στις νέες ότι θα πετύχουν, ακολουθώντας τον ατομικό δρόμο στην αγορά των ευκαιριών.
Τα ελάχιστα ψήγματα κοινωνικής πολιτικής ανατρέπονται, αντικαθίστανται με το ατομικό κοινωνικό «επιχειρείν», τη λεγόμενη κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία.
Η αφανής εργασία των γυναικών, η κλεμμένη εργασία των γυναικών στήριξε τα κράτη πρόνοιας. Την αφανή-απλήρωτη-αδήλωτη-ακαταμέτρητη εργασία των γυναικών τη βαφτίζουν «κοινωνική οικονομία», την επιχειρηματοποιούν σε ατομικό επίπεδο κι έτσι γλυτώνουν ποσοστά ανεργίας των γυναικών, αλλά κυρίως επαναφέρουν τη γυναίκα στο φυλετικό – πατριαρχικό ρόλο της.
Η κατεύθυνση έχει αποφασιστεί προ πολλού, στη διάσκεψη των υπουργών κοινωνικής πολιτικής του ΟΟΣΑ (Ιούνιος 1998). Σε εκείνη τη διάσκεψη καθορίστηκε ότι «αντί του κράτους που χορηγεί κοινωνικές παροχές ,φτιάχνουμε το κράτος που ρυθμίζει το κοινωνικό περιβάλλον» με στόχο να εξαφανίσουν οποιαδήποτε δημόσια δαπάνη υπέρ των εργαζομένων, των ανέργων, των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.
Πρώτα διαλύονται οι όποιες δομές πρόνοιας υφίστανται, καταργούνται επιδόματα, κλείνουν παιδικοί σταθμοί, στέλνουν τις κυοφορούσες να γεννήσουν στα σπίτια τους, με ότι αυτό συνεπάγεται, καταποντίζονται τα μεροκάματα, οι συντάξεις, οι μισθοί και στη συνέχεια η φτώχεια γίνεται το όχημα για τις νέες « κοινωνικές επιχειρήσεις».
Στην αρχή οι νέες « κοινωνικές επιχειρήσεις», παρουσιάζονται με το περίβλημα της «κοινωνικότητας» και της «αλληλεγγύης» και στη συνέχεια θα αφομοιωθούν από τα τρωκτικά των πολυεθνικών αλυσίδων.
Να μην έχουμε αυταπάτες, το μακρύ χέρι της πλουτοκρατίας αγγίζει το μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας, τις γυναίκες. Τις βαφτίζει «επιχειρηματίες» προσφέροντάς τους ψίχουλα, τις βάζει να εκτελούν και να αναπαράγουν αυτά, που επί αιώνες προσφέρουν αφειδώς και εντελώς δωρεάν σε όλα τα εκμεταλλευτικά συστήματα. Σκούπισμα, μαγείρεμα, μπάλωμα, φύλαξη παιδιών και γέρων.
Επιπλέον, οι εργαζόμενες , οι άνεργες, οι μετανάστριες γυναίκες, βιώνουμε και τη διατίμηση των σωμάτων μας.
Το εργασιακό μας μέλλον, προδιαγράφεται με επαγγελματικό προσανατολισμό στη βιομηχανία του sex ,στη βιομηχανία διαχείρισης της φτώχειας, στις οικιακές εργασίες.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στον κανιβαλισμό του καπιταλισμού, που θεωρεί τη φτώχεια ενδογενή ανεργία του συστήματος.
Διεκδικούμε ασφαλή, ασφαλισμένη και πλήρη εργασία για όλες τις γυναίκες.
Βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση, οι κυανόκρανοι του διεθνούς κεφαλαίου μας εκτελούν με δόσεις.
Τα υποσιτισμένα και κουρασμένα παιδιά που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους, οι νέοι που πεθαίνουν από διοξείδιο του άνθρακα στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν, οι πολτοποιημένοι επαίτες μέσα στο σωρό των σκουπιδιών, οι δολοφονημένοι αλλοδαποί από φαλαγγίτες, θεωρούνται παράπλευρες απώλειες.
Παράπλευρες απώλειες και οι αλλοδαπές γυναίκες, που ξεριζώθηκαν από τη γη τους με τη βία, εξαιτίας πολεμικών εκκαθαρίσεων, που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, επειδή τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ιμπεριαλιστών ταυτίζονται με την αυλή τους. Όσες γυναίκες έτυχε να γεννήσουν μακριά από την πατρίδα τους, εκτός του ότι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, οι ίδιες και τα παιδιά τους, βρίσκονται σ ΄ένα μόνιμο διωγμό. Κουρελόχαρτα οι Διεθνείς Συμβάσεις, τα παιδιά σε όλο τον κόσμο μόνο ΝΟΜΙΜΑ μπορούν να ζουν.
Αυτές τις γυναίκες και όλους τους ανθρώπους της εσχατιάς, χρησιμοποιούν παράλληλες εξουσίες όπως η εκκλησία, ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί, κεφαλαιοκράτες, για να φιλανθρωπεύονται.
Ο δίκαιος αγώνας μας είναι ένας, στοχεύει στην απελευθέρωση και την αυτοδιάθεση της γυναίκας. Κάθε γυναίκα δικαιούται να ζει ελεύθερη.

Ο εξατομικευμένος αγώνας δεν οδηγεί παρά μόνο στην αποτυχία, στην παραίτηση και στον κατακερματισμό της δύναμής μας.

Ας συστρατευτούμε μέσα στη διεκδίκηση.

Ο θυμός μας ας γίνει πολιτική. Προχωράμε με αποφασιστικό βήμα.

Σταματάμε να έχουμε ανοχή στα όσα μας συμβαίνουν.

Η δύναμη μας είναι η ένωση μας και η αλληλεγγύη μας.

8 Μάρτη 2013
Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών
Ασκληπιού 109- Τ.Κ. 11472 ΑΘΗΝΑ, τηλ. 210-3628104, fax. 210-3619287, e-mail: ginaika@otenet.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Ανασύνταξη αρ.φυλ. 383 (1-28/2/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΙΕΣ ΛΑΪΚΕΣ ΜΑΖΕΣ

Πάμφθηνο ξεπούλημα του πλούτου της χώρας

Η αλματώδης αύξηση της μαζικής ανεργίας και εκτίναξή της στο 27% και στη νεολαία από 50,1% στο 61,7% ξεμασκαρεύει τον απατεωνίσκο Σαμαρά με τις «150.000 νέες θέσεις εργασίας»

Η ολομέτωπη επίθεση που δέχεται ο εργαζόμενος και άνεργος κόσμος, αλλά και η νέα γενιά της χώρας μας, από τα ιμπεριαλιστικά-καπιταλιστικά κέντρα και τους ντόπιους υποτακτικούς τους, συνεχίζεται και κλιμακώνεται, μήνα με το μήνα, μέσα στο 2013. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά επιχειρεί, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις εντολές της ΕΕ και των διεθνών κέντρων, επιτάχυνση στις διαδικασίες ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας και γης (λιμάνια, αεροδρόμια, μεταλλεία, νησιά, ΟΠΑΠ, Ελληνικό, Ερημίτης Κέρκυρας, κλπ) προπαγανδίζοντας με φτηνή δημαγωγία σχετικά με τις "ξένες επενδύσεις" και τις "ευεργετικές συνέπειές τους" στην οικονομία και τη λεγόμενη "ανάπτυξη". Παράλληλα κλιμακώνει τον αυταρχισμό, την αντιλαϊκή-αστική κρατική βία και αστυνομική τρομοκρατία, οικοδομώντας τις πολιτικές και νομοθετικές προϋποθέσεις και συνθήκες για το παραπέρα βάθεμα της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής. Την ίδια στιγμή, αυτό που "σταθεροποιείται" είναι η δραματική φτωχοποίηση και εξαθλίωση του λαού, ενώ η Κομισιόν «προβλέπει» ισχυρή ύφεση και ανεργία για το 2013-14,θέση που επανέλαβε με δηλώσεις του και ο Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας Προβόπουλος, πλήρως ευθυγραμμιζόμενος Τα νέα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ΕΛΣΤΑΤ προσδιορίζουν την επίσημη ανεργία στο 27%, με ανοδικές τάσεις, ενώ η ανεργία στη νεολαία (18-34) "θερίζει", φτάνοντας από 50,1% πέρυσι στο 61,7% («Ελευθεροτυπία» 15/2/2013, σελ.43).

Η νέα έλευση στελεχών της Τρόικας(αρχές Μάρτη) και η επανάληψη της πολυπαιγμένης παράστασης σχετικά με τις "δόσεις" της εξάρτησης και της πλουτοκρατίας, συμπίπτει με α) την σταθερή και σκληρή επαναδιατύπωση εκ μέρους των ευρωζωνικών καπιταλιστικών και γενικότερα ιμπεριαλιστικών κέντρων (δηλώσεις Όλι Ρεν, εξ ονόματος Λαγκάρντ και Ντράγκι) για πιστή εφαρμογή, χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση του "ελληνικού προγράμματος", β) την επιτάχυνση διαδικασιών για απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων του Δημόσιου Τομέα και γ) την προετοιμασία κλίματος για νέες εξοντωτικές μειώσεις στον κατώτατο μισθό (με δηλώσεις εκπροσώπου του Επίτροπου οικονομικών της ΕΕ, διάψευση της Κυβέρνησης και επαναφορά του ζητήματος από την Κοινοτική Επίτροπο Μαρία Δαμανάκη).

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις, με τα μπλόκα να είναι σε εξέλιξη αλλά και η πανεργατική απεργία της 20ης Φλεβάρη, σηματοδότησαν και έδειξαν τις ισχυρές λαϊκές αγωνιστικές διαθέσεις αντίστασης παρά τις συμβιβαστικές-σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές και μεθοδεύσεις των διαφόρων ηγεσιών. Με μαζικές και μαχητικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαία και συνταξιούχοι, έστειλαν μηνύματα αντίστασης και εργατικής ενότητας, με πολλούς αποδέχτες. Οι σοσιαλδημοκρατικές-χρουτσωφικές ηγεσίες των "Κ"ΚΕ και του νέου ΣΥΡΙΖΑ, προσαρμόζοντας στα νέα δεδομένα τις πολιτικές και ταχτικές τους, τοποθετούνται ανάλογα. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ συνεχίζοντας και βαθαίνοντας τις διασπαστικές πραχτικές αποδυνάμωσης και αποπροσανατολισμού του εργατικού λαϊκού κινήματος, ενώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (δια στόματος Γ. Δραγασάκη στη ΝΕΤ) επαναδιατυπώνοντας και "επικαιροποιώντας" τις θέσεις και τις προγραμματικές δεσμεύσεις της (κατάργηση μνημονίων-φόρων-χαρατσιών-οικονομική ανακούφιση του λαού) σε πιο "ρεαλιστική" βάση, μιλώντας πλέον και επίσημα με τη "λογική" του "βλέποντας και κάνοντας"...

Διαβάστε Περισσότερα »