Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

ΙΣΑΑΚ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ

20150628105325Στα μέσα Απρίλη (14/4/2015) έπαψε να χτυπά η γενναία και πάντα νεανική καρδιά του αγαπημένου μας συντρόφου ΙΣΑΑΚ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗ, επαναστάτη κομμουνιστή ανταρτο-ΕΠΟΝίτη, μέλους του ΚΚΕ και μαχητή του ηρωϊκού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας απ’ τους δυναμικότερους, μαχητικότερους μα και απ’ τους πιο αδιάλλακτους υπερασπιστές του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-1955, απ’ τους σφοδρότερους και σκληροτράχηλους αντιπάλους του διεθνούς και του ντόπιου προδοτικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Ο ΙΣΑΑΚ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ γεννήθηκε το 1925 στο Πέπλο της Θράκης από γονείς πρόσφυγες που αργότερα εγκαταστάθηκαν στην Κάτω Βεύη της Φλώρινας. Από νεαρή ηλικία επηρεάστηκε απ’ τις επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες και στην Κατοχή αγωνίστηκε με το όπλο στο χέρι απ’ τις γραμμές των ανταρτο-Ομάδων της ΕΠΟΝ από το Μάρτη του 1943 ως την απελευθέρωση της χώρας απ’ τους γερμανο-ιταλο-βουλγάρους φασίστες κατακτητές.

Μετά την προδοσία της ΒΑΡΚΙΖΑΣ με την παράδοση των όπλων – συνέχεια και αποκορύφωση των προδοτικών συμφωνιών ΛΙΒΑΝΟΥ-ΚΑΖΕΡΤΑΣ – συνέχισε την επαναστατική ένοπλη δράση του κατά του ντόπιου μοναρχοφασισμού και των αγγλο-αμερικάνων ιμπεριαλιστών, μέσα απ’ τις γραμμές του ένδοξου και ηρωϊκού ΔΣΕ με εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Στα περίπου 3 ½ χρόνια της ένοπλης δράσης του ΔΣΕ πήρε μέρος σε πολλές σκληρές και φονικές μάχες και όταν αποφασίστηκε η υποχώρησή του τον Αύγουστο του 1949 γιατί δεν υπήρχαν πλέον προοπτικές νίκης για σειρά λόγους, μαζί με πολλές χιλιάδες ανταρτών βρέθηκε στη ΛΣΔ Αλβανίας και από εκεί, με τη διεθνιστική φροντίδα του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, μεταφέρθηκε στην τότε σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση, στην Τασκένδη πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν.

Στην Τασκένδη τα πρώτα χρόνια και ως το Φθινόπωρο του 1955, πέρα απ’ την κοινωνική, πολιτιστική, οικογενειακή ζωή και τη δαυλιά στην παραγωγή, έπαιρνε δραστήρια μέρος στην ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική δράση της Κομματικής Οργάνωση της Τασκένδης (ΚΟΤ) του ΚΚΕ, υποστηρίζοντας πάντα με συνέπια και αδιαλλαξία την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ, μ’ επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, τελειοποιώντας ταυτόχρονα και βαθαίνοντας την κατάρτισή του γύρω από διάφορα ζητήματα της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου δηλ. του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σταλινισμού.

Το Σεπτέμβρη του 1955 με την ανοιχτή, ωμή βάρβαρη επέμβαση των προδοτών σοβιετικών ρεβιζιονιστών μ’ επικεφαλής τον αποστάτη Νικήτα Χρουστσόφ – ανοιχτή επέμβαση που κορυφώθηκε και ολοκληρώθηκε μετά το 20ο αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), στην παρασυναγωγή της λεγόμενης «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) – τάχθηκε αμέσως απ’ την αρχή κατά της επέμβασης και υπεράσπισε την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ και την ΚΕ του ηρωικού μας Κόμματος μ’ επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, τάχθηκε κατά της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», κλπ.) και της λεγόμενης «6ης Ολομέλειας», όπως και η τεράστια συντριπτικότατη πλειοψηφία των μελών του ΚΚΕ (πάνω από 95% των μελών της ΚΟΤ).

Στα μετέπειτα χρόνια – απ’ τα τέλη του 1955 αρχές 1956 – σε συνθήκες βαθειάς παρανομίας και φασιστικών διώξεων κάθε μορφής (συλλήψεις, φασιστικές δίκες, εξορίες, φυλακίσεις, διώξιμο απ’ τις δουλειές, απ’ τα σχολεία κλπ. κλπ.) στην Τασκένδη εκ μέρους των προδοτών χρουστσοφικών (σοβιετικών-ελλήνων) συνέχισε θαρραλέα και μαχητικά την ιδεολογικο-πολιτική πάλη κατά του αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού προδοτικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού ως την επιστροφή του στην Ελλάδα (18/10/1976), μετά σχεδόν 30 χρόνια αναγκαστικής προσφυγιάς.

Μετά την επιστροφή του από την Τασκένδη εγκαταστάθηκε αρχικά στην Θεσσαλονίκη, ύστερα στην Αθήνα και το 1981 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Βέροια.

Στην Ελλάδα συνέχισε τον ίδιο δρόμο της επαναστατικής μαρξιστικής γραμμής των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και παρέμεινε στην πρώτη γραμμή της επαναστατικής ταξικής πάλης κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, του φασισμού, ρατσισμού, εθνικισμού κλπ. αλλά και των προδοτικών αντεπαναστατικών ρευμάτων που αποτελούσαν και αποτελούν το κύριο εμπόδιο στη σωστή διεξαγωγή της. Καταπολέμησε με τη γνωστή σφοδρότητα και αδιαλλαξία που τον διέκρινε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή των «Κ»ΚΕ – «Κ»ΚΕεσ. –ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το Μαοϊκό ρεβιζιονισμό.

Ο αγαπημένος σύντροφός μας ΙΣΑΑΚ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ υπήρξε καλός γνώστης του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού και της ιστορίας του Κομμουνιστικού Κινήματος. Υπεράσπισε με παραδειγματική συνέπεια τον επαναστατικό μαρξισμό. Υπήρξε παράδειγμα συνέπειας και αδιαλλαξίας – παράδειγμα άφθαστου ζωντανού δυναμικού και μαχητικότατου επαναστάτη κομμουνιστή. Οι νεότεροι κομμουνιστές που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν θα τον θυμούνται ως έναν απ’ τους μαχητικότερους παλιούς κομμουνιστές και θα διδάσκονται απ’ το παράδειγμά του. Και όσοι από αυτούς έζησαν από κοντά τις ζωηρές μαχητικές του αλλά και υποδειγματικά τεκμηριωμένες αντιπαραθέσεις με διάφορους οπορτουνιστές στις ετήσιες συναντήσεις των ανταρτών του ΔΣΕ στον Αϊ Νικόλα της Νάουσας δεν πρόκειται ποτέ να τις ξεχάσουν.

Διαβάστε Περισσότερα »

BERTOLD BRECHT και «Βραβείο ΣΤΑΛΙΝ»

Ο χυδαίος αντισταλινισμός-αντικομμουνισμός του «Ριζοσπάστη»

φφσφσφσφσBERTOLD BRECHT και «Βραβείο ΣΤΑΛΙΝ»

Μ’ αφορμή το θάνατο (14/8/1956) του μεγάλου γερμανού κομμουνιστή ποιητή και δραματουργού BERTOLD BRECHT ο «Ριζοσπάστης» γράφει-ισχυρίζεται, για πολλοστή φορά, ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ ότι ο BRECHT τιμήθηκε ΤΑΧΑ το 1954 με το «Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη»(!), ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, ως γνωστόν, σ’ εκείνη την ιστορική περιόδου. Γράφει, μεταξύ άλλων, και τα εξής για το Brecht: «τιμήθηκε επίσης με το Εθνικό Βραβείο της ΓΛΔ το 1951 και το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954» («Ρ» 14/8/2015, σελ. 2).

20151006140313Οι παλιότεροι που είχαν κάποια ηλικία εκείνα τα χρόνια θυμούνται και γνωρίζουν: πρώτο, ότι εκείνη την περίοδο ΔΕΝ υπήρχε «Βραβείο Λένιν», και δεύτερο, ξέρουν ότι ο BERTOLD BRECHT τιμήθηκε (21 Δεκέμβρη 1954) με το «Βραβείο ΣΤΑΛΙΝ Ειρήνης», ενώ το Γενάρη του 1955 ταξίδεψε στη Μόσχα για να το παραλάβει, κι’ αυτό το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ιστορικό γεγονός έχει καταγραφεί στο διεθνή αστικό και προοδευτικό τύπο της εποχής αλλά και μετέπειτα σε Εγκυκλοπαίδειες, άρθρα, μελέτες, βιβλία, κλπ.

Ας δοθούν εδώ στοιχεία μόνο από τρείς χώρες:

α) από την τότε ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (DDR): 1. στη Neues Deutschland 28 Μάη 1955 είναι δημοσιευμένος ο λόγος του Μπρεχτ στη Μόσχα κατά τη διάρκεια παραλαβής του Βραβείου, επίσης 2. σε «Sinn und Form» VII, 3/1955, σελ. 461-463, Berlin-DDR, και 3. «Sinn und Form» (Berlin-DDR), «Zweites Sonderheft Bertolt Brecht1957», σελ. 562 διαβάζουμε: «Λόγος του Μπρεχτ κατά τη διάρκεια απονομής του διεθνούς Βραβείου Στάλιν για την ειρήνη»,

β) ΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ (BRD): M.Kesting: «Brecht», «Rowohlt», Reinbek bei Hamburg,1964, σελ. 137 διαβάζουμε: «Ο Μπρεχτ παραλαμβάνει στην Μόσχα το βραβείο Στάλιν για την ειρήνη» (1955).

γ) ΕΛΛΑΔΑ: 1. «Επιθεώρηση Τέχνης», αρθ. 83,Νοέμβρης 1961, σελ.418: «το 1954, 21Δεκέμβρη: του απονέμεται το Βραβείο Στάλιν… 1955, Γενάρης: ταξίδι του Μπρεχτ στην Μόσχα για να πάρει το Βραβείο Στάλιν», 2. «Διαβάζω», αρθ. 211/1989, σελ. 26-27: «1954, 21 Δεκεμβρίου: τιμάται με το Διεθνές Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη», «1955, ταξιδεύει στη Μόσχα για την απονομή του Βραβείου ΣΤΑΛΙΝ».

Ενώ αυτά είναι τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα που κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει, οι αντισταλινικοί-αντικομμουνιστές χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ και τα έντυπά τους αλλά και η διεθνής χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία επαναλαμβάνουν «ακούραστα», πάνω από μισό αιώνα, τα ίδια ψεύδη ΟΧΙ μόνο για το BRECHT αλλά για πολλούς άλλους που τιμήθηκαν με το «Βραβείο ΣΤΑΛΙΝ», όπως οι Pablo Neruda, Jorge Amado, Nazim Hikmet, Pablo Piccaso, Nikolas Guillen, Anna Seghers, Andre Bonnard, κλπ. Tα σημερινά «ρετάλια» της ντόπιας προδοτικής χρουστσοφικής-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατίας των «Κ»ΚΕ, «Ριζοσπάστη», κλπ. ελπίζουν πως έτσι μπορούν να σβήσουν το όνομα του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ από την ιστορία, όπως το «έσβησαν»(!) με τη φιλο-Χιτλερική πράξη μετονομασίας του «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» σε «ΒΟΛΓΚΟΓΡΑΝΤ» απ’ τους φασίστες Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, που ακόμα και σήμερα υπερασπίζουν, αφού ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να την καταγγείλουν ως «φιλο-Χιτλερική πράξη». Όμως το μόνο που πετυχαίνουν είναι να διαλαλούν το φανατικό αστικό ταξικό μίσος τους απέναντι στο μεγάλο επαναστάτη και κλασικό του μαρξισμού ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, και τον ακραίος μορφής αντισταλινισμό-αντικομμουνισμό, με το «Ριζοσπάστης» να κατρακυλάει σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα απ’ τις χειρότερες κουρελοφυλλάδες του αντιδραστικού αστικού τύπου.

Ο χυδαίος αντιδραστικός αντισταλινισμός-αντικομμουνισμός των φανατικών αντισταλινικών ρεφορμιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ έχει πάρει τις πιο ακραίες μορφές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με τη γνωστή στροφή προς τον τροτσκισμό δηλ. τη συγχώνευση χρουστσοφισμού-τροτσκισμού με τα περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», «ιμπεριαλιστικού Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου» και απ’ την πλευρά της Σοβιετικής Ένωσης και του διεθνούς Αντιφασιστικού και Κομμουνιστικού Κινήματος.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πρώην βουλευτής της ΝΔ καλεί σε στρατιωτικό πραξικόπημα

11846606_832710506848315_1983297063191910668_n

Διαβάστε Περισσότερα »

Τα χρουτσωφικά ψεύδη για τον Μπρεχτ και το Βραβείο ΣΤΑΛΙΝ

Αναγγελία του θανάτου του Μπρεχτ στις αμερικάνικες εφημερίδες Reading Eagle (13/8) και Sarasota Herald Tribune (16/8) του 1956 διαψεύδει το Ριζοσπάστη (14/8) του 2015. Ο Μπρεχτ πήρε βραβείο ΣΤΑΛΙΝ.

Σ’ αντίθεση με τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές υπάρχουν σειρά αστοί συγγραφείς που γράφουν την αλήθεια σχετικά με το «Βραβείο Στάλιν»: «ο Μπρεχτ παραλαμβάνει το Βραβείο Στάλιν Ειρήνης στη Μόσχα 1955» (Marianne Kesting: Brecht, σελ. 137, Hamburg 1964), «το 1953 ο Pablo Neruda περνάει στις στήλες του αμερικάνικού και ευρωπαϊκού τύπου, τιμημένος με το Βραβείο Στάλιν» (H.M. Enzensberger: Poesie und Politik, σελ. 100, Frankfurt 1962), κλπ., κλπ.

Sarasota Herald-Tribune - Aug 16, 1956Reading Eagle 13.8.1956φφσφσφσφσ

Διαβάστε Περισσότερα »

Ναζιφασιστικό παραλήρημα της Ραχήλ Μακρή (βουλευτής της “Λαϊκής Ενότητας” του Λαφαζάνη) παρούσης της ΠτΒ Ζ. Κωνσταντοπούλου και βουλευτών της ΛΑ.Ε.

“Η παγκόσμια κοινότητα έχει θεσπίσει ημέρα μνήμης για τις φρικαλεότητες των εγκλημάτων του Ναζισμού και στου Σταλινισμού. Μάλιστα προχθές γιορτάστηκε αυτή η μέρα σε μια εκδήλωση τιμής προς όλους αυτούς που έχασαν τη ζωή τους από τις φρικαλεότητες των δικτατόρων στην ουσία από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.” (Ραχήλ Μακρή, 25/8/2015)

Αυτά τα λέει η Ραχήλ Μακρή η οποία πέρυσι κραύγαζε από τα έδρανα της Βουλής “Βάζετε αθώους στη φυλακή” ενώ στις 8/5/2014 ψήφισε κατά της άρσης ασυλίας 4 βουλευτών της “Χρυσής Αυγής”, λες και δεν ήταν τα εγκλήματα των χιτλερικών αποβρασμάτων. Μετά τα γεγονότα Μπαλτάκου-Χρυσής Αυγής εθεάθη παρέα μαζί του (βλ. φώτο).


raxil 2

Ραχήλ Μακρή (ΣΥΡΙΖΑ) - Μπαλτάκος μαζί


Konstantopoulou-Makri1

Ραχήλ Μακρή – Ζωή Κωνσταντοπούλου

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ»: ψηφίστηκε ΜΟΝΟ από: ΣΥΡΙΖΑ-ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ

Οι ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ: με συνέπεια εκ νέου στις εθνικιστικο-ρατσιστικές επάλξεις

Συμπαράταξη «Κ»ΚΕ με τους ακραίους εθνικιστές ρατσιστές ΝΔ-ΑΝΕΛ-«Χρυσή Αυγή»

Απ’ τα ΜΜΕ πληροφορηθήκαμε ότι το Νομοσχέδιο της κυβέρνησης Τσίπρα για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ» τελικά ψηφίστηκε, ΟΧΙ όμως από ΟΛΑ τα κόμματα.

Στο «Ριζοσπάστη» διαβάζουμε: «το νομοσχέδιο έχει ήδη ψηφιστεί επί της αρχής με τη διαδικασία της ονομαστικής ψηφοφορίας. Υπέρ έχουν ταχθεί οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, κατά οι βουλευτές των ΑΝΕΛ – με εξαίρεση τον βουλευτή τους Κ.Ζουράρη, που ψήφισε υπέρ – της ΝΔ και της ΧΑ. Από τους ΑΝΕΛ δηλώθηκε ότι καταψηφίζουν το νομοσχέδιο με το σκεπτικό ότι οι μετανάστες δεν έχουν δικαίωμα στην ιθαγένεια, κάτι με το οποίο συμφώνησε και η ΧΑ. Το ΚΚΕ ψήφησε «παρών»», για να ισχυριστεί αμέσως στη συνέχεια πως ΤΑΧΑ «το ΚΚΕ τοποθετείται με γνώμονα την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων μεταναστών και των παιδιών τους» («Ρ» 8/7/2015, σελ.14), ενώ την επόμενη μέρα επαναλαμβάνει το ίδιο: «το ΚΚΕ έχει τοποθετηθεί με τον ειδικό αγορητή του, Γιώργο Λαμπρούλη, απέναντι στο νομοσχέδια με το «παρών», με γνώμονα την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων μεταναστών και των παιδιών τους, την ανάγκη να αντιμετωπιστούν έστω και ορισμένα από τα επιμέρους προβλήματα που αντιμετωπίζουν» («Ρ» 9/7/2015, σελ. 21).

Απ’ τα διάφορα ΜΜΕ αλλά και απ’ τα «κείμενα» του «Ριζοσπάστη» προκύπτει : πρώτο, ότι τα ΜΟΝΑ κόμματα που ψήφισαν το Νομοσχέδιο για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ» ήταν: ΣΥΡΙΖΑ-ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ δηλ. οι βουλευτές τους και ο βουλευτής των ΑΝΕΛ Κ.Ζουράρις, δεύτερο, ότι οι ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ που ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΝ το νομοσχέδιο για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ» – και μάλιστα για ΔΕΥΤΕΡΗ φορά – είναι φανερό πως συμπαρατάχθηκαν με τους πιο ακραίους ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ-ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ δηλ.τους μοναρχοφασίστες της ΝΔ, τους ακραίους εθνικιστές-ρατσιστές των ΑΝΕΛ και τους Ναζι-φασίστες της εγκληματικής Χιτλερικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής».

Όσον αφορά το δημαγωγικό ισχυρισμό των χρουστσοφικών ηγετών πως ΤΑΧΑ με το «παρών»(!) δηλ. την ΑΡΝΗΣΗ ψήφισης του συγκεκριμένου Νομοσχεδίου «το ΚΚΕ τοποθετείται με γνώμονα την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων μεταναστών και των παιδιών τους» αποτελεί χονδροειδέστατο ΨΕΥΔΟΣ, επειδή είναι γνωστό ότι με το διαβόητο «παρών», κατά πρώτο ένα Νομοσχέδιο ΔΕΝ μπορεί να μετατραπεί σε νόμο του κράτους όταν δεν ψηφίζεται, και επομένως είναι ολοφάνερο ότι ΔΕΝ μπορούν «να αντιμετωπιστούν έστω και ορισμένα από τα επιμέρους προβλήματα που αντιμετωπίζουν» μ’ έναν ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ νόμο δηλ. με ένα Νομοσχέδιο που δεν ψηφίστηκε, κατά δεύτερο, με το «παρών» καλλιεργείται η παραπλανητική απατηλή εντύπωση ότι το «Κ»ΚΕ «ψήφισε» τάχα «ΥΠΕΡ», ενώ στην πραγματικότητα ΑΡΝΗΘΗΚΕ την ψήφιση του συγκεκριμένου Νομοσχεδίου για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ, κατά τρίτο, με το «παρών» επιχειρείται να συγκαλυφθεί και να αποκρυβεί απ’ την εργατική τάξη και το λαό ο πραγματικός λόγος ΑΡΝΗΣΗΣ ψήφισης του Νομοσχεδίου για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ» που είναι η κυριαρχία στην ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού αυτού κόμματος εθνικιστικών-ρατσιστικών απόψεων, με πιο γνωστές εκείνες των ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΑΝΕΛΛΗ, κλπ..

Όμως σε όποιους παρακολουθούν την πολιτική δράση του «Κ»ΚΕ είναι γνωστό ότι ο πραγματικός λόγος που οι βουλευτές του ΔΕΝ ψήφισαν το συγκεκριμένο Νομοσχέδιο για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ» ΔΕΝ ήταν οι υπαρκτές «ελλείψεις και ατέλειες» του νόμου, αλλά οι ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ-ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ απόψεις, όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω.

Στο ίδιο θέμα αναφέρθηκε και ο βουλευτής του «Κ»ΚΕ Τάσιος σε εκπομπή της ΝΕΤ (7 Ιούλη 2015, πρωϊνή εκπομπή 9.10), ο οποίος σε ερώτηση της δημοσιογράφου Κασίμη (παρόντων των Μαντά-Μπαζελή) για την τοποθέτηση του «Κ»ΚΕ σχετικά με το Νομοσχέδιο για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ» απάντησε πως «ο νέος νόμος είναι πίσω και απ’ το νόμο Ραγκούση, γι’ αυτό θα ψηφίσουμε «παρών»», αφήνοντας έτσι να εννοηθεί πως τάχα το «Κ»ΚΕ «ψήφισε» τότε το Νομοσχέδιο Ραγκούση. Είναι όμως γνωστό, ότι το «Κ»ΚΕ ΔΕΝ ψήφισε ΟΥΤΕ το Νομοσχέδιο Ραγκούση (2010), αλλά τοποθετήθηκε και ΤΟΤΕ με «παρών»(!), όπως ομολογούν οι ίδιοι σε πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» : «το ΚΚΕ δεν πρόκειται να ψηφίσει το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το μεταναστευτικό» («Ρ» 9/2/2010, σελ. 1), και αυτό έπραξε στη συνέχεια: «το νομοσχέδιο υπερψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το καταψήφισαν η ΝΔ και ο ΛΑΟΣ» («Ρ»11/3/2010) και το «Κ»ΚΕ δήλωσε «παρών»(!!!) δηλ. το νομοσχέδιο ψηφίστηκε ΜΟΝΟ απ’ τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Και δεν ψήφισε ΤΟΤΕ το συγκεκριμένο Νομοσχέδιο για το «μεταναστευτικό», ΟΧΙ επειδή αυτό ήταν «ατελές και ελλιπές», ανολοκλήρωτο και εντελώς «κουτσουρεμένο» αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ, επειδή και αυτό το πολύ ατελές και εντελώς «κουτσουρεμένο» Νομοσχέδιο δημιουργούσε, κατά την ηγεσία του «Κ»ΚΕ, ΤΑΧΑ «θέμα μειονότητας και για τους μετανάστες» («Ρ» 9/2/2010, σελ.15), ή αλλιώς εξαιτίας του κινδύνου-απειλής «δημιουργίας και ανακίνησης μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων μέχρι και την αλλαγή συνόρων» («Ρ» 7/3/2010, σελ. 7) – αντιδραστικές απόψεις που ΠΟΤΕ ως τα σήμερα η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν έχει δημόσια αποκηρύξει ούτε εγκαταλείψει – μα ΟΥΤΕ επειδή αυτό δεν «έλυνε» τα προβλήματα των μεταναστών, όπως ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ και παραπλανητικά ισχυρίστηκαν αργότερα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες («ΚΟΜΕΠ» 3/2012, σελ. 66, «Ρ»5/3/2013, σελ.24, κ.α.). Τότε το «Κ»ΚΕ είχε συμπαραταχθεί με ΝΔ-ΛΑΟΣ. Για τον ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ λόγο δηλ. επειδή και σήμερα υπερασπίζει ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ-ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ απόψεις, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ ΔΕΝ ψήφισε και το πρόσφατο Νομοσχέδιο για την «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ», κι’ αυτό είναι που ΑΠΟΣΙΩΠ-αποκρύβει απ’ την εργατική τάξη και το λαό (αξίζει να μελετηθούν οι δυο μεγάλες πολύ χαρακτηριστικές «Ανακοινώσεις» του Π.Γ. του «Κ»ΚΕ, η μια δυο ολόκληρων σελίδων με τίτλο: «Οι θέσεις του ΚΚΕ για την κτήση ιθαγένειας από μετανάστες και τη συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές» («Ρ» 24/1/2010, σελ. 2-3) και η δεύτερη ολόκληρης σελίδας με τίτλο: «Για την ιθαγένεια και τη συμμετοχή μεταναστών στις δημοτικές εκλογές με βάση το τελικό νομοσχέδιο» («Ρ» 7/3/2010, σελ. 7).

Αν το 2010 οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ συμπαρατάχθηκαν με τους εθνικιστές-ρατσιστές των ΝΔ-ΛΑΟΣ, και μάλιστα με τις παραπάνω αντιδραστικές εθνικιστικές-ρατσιστικές τους θέσεις τους ξεπερνούσαν απ’ τα δεξιά, ΣΗΜΕΡΑ συμπαρατάσσονται με ΝΔ-ΑΝΕΛ-«Χρυσή Αυγή», με το Ναζι-φασίστα Κασιδιάρη της δολοφονικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής» να αντιγράφει ουσιαστικά και να προβάλλει την αντιδραστική άποψη του 2010 του «Κ»ΚΕ περί «μειονοτήτων απ’ τους μετανάστες»(!), δηλώνοντας για το προσφυγικό θέμα, ότι «υπάρχει σχέδιο να έρχονται πρόσφυγες για να γίνουν οι Έλληνες μειονότητα στη χώρα τους…» («Εφημερίδα των Συντακτών», 8-9/8/2015, σελ.9).
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Ανασύνταξη 412-413Β (Ιούλης-Αύγουστος 2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 412-413Β (Ιούλης-Αύγουστος 2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Ηγεσία του «Κ»ΚΕ: Πέμπτη φάλαγγα των ιμπεριαλιστών και εντός βουλής

Στις 15 Αυγούστου, ξημερώματα, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έφερε στη βουλή το νέο μνημόνιο υποταγής και ξεπουλήματος της χώρας στους ιμπεριαλιστές. Το νέο μνημόνιο πέρα από τα αντιλαϊκά μέτρα που ενσωματώνει (βλ. μειώσεις στις συντάξεις, ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, αύξηση φόρων, κλπ.), πέρασε σε περίοδο διακοπών και με διαδικασίες που ακόμα και οι πιο αντιδραστικές κυβερνήσεις του τόπου δεν τόλμησαν. Η εσπευσμένη, αλλά κυρίως αντισυνταγματική, διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν βέβαια προϊόν των εξευτελιστικών πιέσεων των ιμπεριαλιστών προς την Ελληνική κυβέρνηση να περάσουν τα προαπαιτούμενα για την εφαρμογή του προγράμματος. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ η Βουλή θα ήταν κλειστή μέχρι και τις 16 Αυγούστου, οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστών απαίτησαν από την Ελληνική κυβέρνηση να περάσει τα νέα μέτρα μέχρι τις 14 Αυγούστου το πρωί.

Ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας αν και είχε δηλώσει στις 9/2/2015 στην ολομέλεια της βουλής ότι «είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους», δεν δίστασε να εφαρμόσει κατά γράμμα τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών και να τσαλαπατήσει το αστικό Σύνταγμα για χάρη τους. Μάλλον ήρθε το τέλος του. Μάλιστα, δεν δίστασε να υιοθετήσει πρόταση του πρώην αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλου (μάστορα της αντισυνταγματικότητας) για μετονομασία του νομοσχεδίου για να ξεπεραστεί ο σκόπελος της αντισυνταγματικότητας.

Πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι οι όποιες προσπάθειες βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να μην περάσει το 3ο «μνημόνιο» ή να μπλοκαριστεί η ψήφισή του (όπως πχ. η πρόεδρος της βουλής Ζ. Κωνσταντοπούλου) με προμετωπίδα την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, τους εκθέτει ανεπανόρθωτα μιας και η χώρα έχει χάσει την όποια εθνική κυριαρχία είχε από όταν εντάχθηκε στην ΕΟΚ και αργότερα στην ΕΕ και ΟΝΕ-ΕΥΡΩ. Κάτι που βέβαια ηθελημένα δεν θέλουν να αναφέρουν όταν εκφωνούν τους «πύρρειους λόγους» τους στην βουλή, ώστε να μπορούν να δημαγωγούν εξαπατώντας το λαό.

Σταθερό στήριγμα στις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών για άλλη μια φορά η ηγεσία των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών του «Κ»ΚΕ. Στην Διάσκεψη των προέδρων στις 12/08/2015 που συγκλήθηκε έκτακτα από την πρόεδρο της Βουλής Ζ. Κωνσταντοπούλου ο εκπρόσωπος του «Κ»ΚΕ Ν. Καραθανασόπουλος δήλωνε εκ του ασφαλούς: «Εμείς, λοιπόν, ως ΚΚΕ δεν συναινούμε και θεωρούμε ότι δεν συντρέχει κανείς απολύτως λόγος για να ανοίξει η βουλή ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ 'ΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΖΗΤΗΘΕΙ. Ποτέ να μην συζητηθεί το 3ο μνημόνιο. Το οποίο είναι πολύ πιο βάρβαρο, πολύ πιο αντιδραστικό. Και απ' αυτή την άποψη βεβαίως δεν συμφωνούμε και με την πρόταση της κυβέρνησης να έχει το χαρακτήρα του κατεπείγοντος και το καταγγέλλουμε. (...) Δεύτερον, είχαμε διαφωνήσει με την επίσπευση των διαδικασιών και με το άνοιγμα της βουλής. Η θέση αυτού του κόμματος είναι καθαρή, την επαναλάβαμε και τώρα. Βεβαίως ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΨΗΦΟ ΑΝ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Ή ΟΧΙ Η ΒΟΥΛΗ ΓΙΑΤΙ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ.»

Την επομένη (13/08/2015) στη Διάσκεψη των προέδρων το διακύβευμα ήταν αν ο Υπ. Οικονομικών Ε. Τσακαλώτος θα πήγαινε στο Eurogroup με ψηφισμένο το 3ο μνημόνιο (όπως απαιτούσαν οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ) ή όχι. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι ναι μεν το 3ο μνημόνιο της υποτέλειας αργά ή γρήγορα θα ψηφιζόταν μιας και υπήρχε μεγάλη κοινοβουλευτική στήριξη από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, όμως (αν και δευτερεύουσας σημασίας) αρκετά σημαντικό ήταν επίσης η παρουσία του Υπ. Οικονομικών στο Eurogroup να μην συνοδευόταν από ψηφισμένο νόμο στα χέρια του. Όλα αυτά γιατί οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ (και κυρίως η Γερμανική πλευρά) ήθελαν να εμφανίσουν την διαδικασία σαν πρωτοβουλία της Ελληνικής κυβέρνησης και όχι ως ανοιχτή εξωτερική επέμβαση στην χώρα (δηλ. ως μέτρα που λαμβάνονται από την τρόικα και επιβάλλονται στην Ελληνική κυβέρνηση με πιέσεις). Απέναντι σε αυτή την εξέλιξη ο εκπρόσωπος του «Κ»ΚΕ Ν. Καραθανασόπουλος τοποθετήθηκε ως εξής: «ΤΟ ΘΕΜΑ, ΛΟΙΠΟΝ, ΓΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΘΑ ΨΗΦΙΣΤΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΤΙΣ 3 Η ΩΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ Ή ΣΤΗ 1 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ. Δεν θα τσακωθούμε, λοιπόν, αν θα είναι στις 3 ή στη 1.». Και λίγο αργότερα: «Για μας είναι πάρα πολύ ωραίο να μπλοκαριστεί αυτή η διαδικασία».

Στην ψηφοφορία που ακολούθησε κατατέθηκαν 2 προτάσεις προς ψήφιση. Η πρόταση της Προέδρου της Βουλής Ζ. Κωνσταντοπούλου που προέβλεπε καθυστέρηση στη ψήφιση έτσι ώστε να ακολουθηθεί η προβλεπόμενη από το αστικό Σύνταγμα διαδικασία για να μην προλάβει ο Υπουργός να μεταβεί στο Eurogroup με ψηφισμένο μνημόνιο και η πρόταση της κυβέρνησης που προέβλεπε διαδικασίες εξπρές για να προλάβουν το Eurogroup. Στην ψηφοφορία που ακολούθησε το αποτέλεσμα ήταν:

Πρόταση Κωνσταντοπούλου: 8
Πρόταση Φίλη (κυβέρνησης): 10
Παρών: 2 (οι εκπρόσωποι του «Κ»ΚΕ)

Αν οι εκπρόσωποι του «Κ»ΚΕ στήριζαν την πρόταση της Κωνσταντοπούλου αυτή θα υπερίσχυε εξαιτίας της ισοψηφίας και της προεδρικής ψήφου. Όμως, η στάση τους αυτή οδήγησε σε νέα ψηφοφορία στην οποία ο Α' αντιπρόεδρος της βουλής Α. Μητρόπουλος άλλαξε την ψήφο του και υπερίσχυσε η πρόταση της κυβέρνησης.

Η στάση αυτή των εκπροσώπων του «Κ»ΚΕ δεν μας ξαφνιάζει. Αφού όλο αυτό το διάστημα δεν βλέπουν κάποια επέμβαση των ιμπεριαλιστών στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας, αλλά καταστροφή από μία άμεση έξοδο από το ΕΥΡΩ, ισότιμο ρόλο της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και - όπως λένε και στο πρόγραμμά τους - ότι «Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του».

Απέναντι σε όλα αυτά καθήκον των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών αγροτών είναι μόνο η ανασύνταξη του Κομμουνιστικού Κόμματος στη βάση των αρχών και του προγράμματος του ΚΚΕ 1918-55 που θα ηγηθεί και θα οργανώσει τον αντιϊμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό αγώνα του λαού μας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Είναι τα Λαϊκά Μέτωπα απαραίτητα σήμερα;

Η απάντηση είναι ένα ηχηρό ΝΑΙ. Είναι αναγκαία και απαραίτητα, δεδομένης της κατάστασης καταπίεσης και εκμετάλλευσης, που επιδεινώνεται, και κάνει το λαό να υποφέρει. Το προλεταριάτο, με το κόμμα του στην πρώτη γραμμή, θα πρέπει να είναι επικεφαλής των λαϊκών μαζών, να οργανώσει και να οδηγήσει τους αγώνες του. Δεν είναι ένα εύκολο έργο, αλλά όλες οι δυσκολίες μπορούν να ξεπεραστούν. Για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητο να εργαστούμε για να συνδεθούν με ένα ευρύ τρόπο οι πρωτοπόρες μάζες, για να κερδίσουν την αναγνώριση τους.
Το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1921) δήλωσε ότι “Το Ενωμένο Μέτωπο [του προλεταριάτου] είναι η ενότητα [...] μεταξύ των εργατών που είναι αποφασιστικής σημασίας στον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό”. Ο Δημητρόφ τόνισε ότι το Λαϊκό Μέτωπο, λαμβάνοντας υπόψιν τις συνθήκες που υπήρχαν στον κόσμο, ήταν επιτακτική ανάγκη και ότι η ουσιαστική βάση της πρέπει να είναι το Ενιαίο Μέτωπο του Προλεταριάτου.
Οι θεμελιώδεις αντιφάσεις της περιόδου στην οποία ζούμε και παλεύουμε, είναι απολύτως καθορισμένες:
  • Η αντίφαση ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη
  • η αντίφαση ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό
  • η αντίφαση μεταξύ των καταπιεσμένων λαών και εθνών από τη μία πλευρά και τον ιμπεριαλισμό από την άλλη
  • η αντίφαση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών και οικονομικών εξουσιών.
Η τελευταία αντίφαση εκδηλώνεται στους περιφερειακούς πολέμους, με τις επιθέσεις εναντίον των λαών, τις διαμάχες για τις γεωστρατηγικές ζώνες και την εκμετάλλευση των νεο-αποικιών, τη χειραγώγηση των δημοκρατικών και πατριωτικών αισθημάτων των λαών. Είναι μια ταχέως αναπτυσσόμενη αντίφαση.
Ζούμε στην περίοδο την οποία ο Λένιν όρισε, όμως με νέα χαρακτηριστικά και μορφές. Σήμερα, βλέπουμε την έκφραση μιας τάσης προς τον φασισμό καθώς οργανωμένες ομάδες νεοναζί διεξάγουν δράσεις σε διάφορες χώρες και αυτό πρέπει να μας απασχολήσει. Σε πολλές περιπτώσεις προστατεύονται από τις κυβερνήσεις (όπως στις περιπτώσεις της Ελλάδας, της Ουγγαρίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας, κλπ.). Η δύναμη και ο κρατικός μηχανισμός, με ορισμένες εξαιρέσεις, είναι στα χέρια των κομμάτων και των κυβερνήσεων που είναι αντιδραστικές και αντιλαϊκές. Οι μεγάλες δυνάμεις και οι κυβερνήσεις μαριονέτες τους μιλούν για δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, την ειρήνη μεταξύ των λαών, ενώ αγρίως υποτάσσουν και εκμεταλλεύονται λαούς, οι οποίοι καταπιέζονται, σε πολλές περιπτώσεις με την δύναμη των όπλων.
Αυτή είναι μία γενική κατάσταση, όχι σε αυτή ή την άλλη χώρα, αλλά σε διαφορετικό βαθμό και σε διαφορετικές μορφές είναι μία γενική τάση. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει καθημερινά να αντιμετωπίσουν καταστάσεις καταπίεσης, των αγώνων για την υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων, αγώνες ενάντια σε νόμους που καταπατούν και καταστέλλουν εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί μέσα από πολλές δεκαετίες αγώνων.
Στην έκθεσή του στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1935), και αντιμετωπίζοντας μια παρόμοια κατάσταση, ο Δημητρόφ επικεντρώθηκε στη σημασία της δημιουργίας Λαϊκών Μετώπων στις συνθήκες που προέκυψαν με την ανάπτυξη του ναζιστικού φασισμού (Ιταλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Ιαπωνία, κλπ.). Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα, η έκθεση εξακολουθεί να είναι πολύ σημαντική και μπορεί να χρησιμεύσει ως ένα γενικός προσανατολισμός των κομμάτων. Είναι προφανές ότι οι παρούσες συνθήκες δεν είναι ίδιες όπως το 1930. Το πλαίσιο στο οποίο ζούμε είναι πολύ διαφορετικό από εκείνη την περίοδο, αρκεί μόνο να να θυμηθούμε το διαμελισμό της Σοβιετικής Ένωσης, τον οπορτουνιστικό εκφυλισμό πολλών κομμάτων της εποχής και πολλών κομμάτων σήμερα, με ελάχιστες σπάνιες εξαιρέσεις, τα μαρξιστικά λενινιστικά κόμματα είναι πολύ αδύναμα, χωρίς μεγάλη επιρροή πάνω στις πλατιές μάζες.
Η σημασία του κειμένου του Δημητρόφ είναι αδιαμφισβήτητη, όμως πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η διεθνής κατάσταση δεν είναι η ίδια, αν και υπάρχουν προβλήματα παρόμοιας φύσης (τα οποία αντικατοπτρίζονται στις θεμελιώδεις αντιφάσεις) και είναι επίσης απαραίτητο να ενεργούμε σύμφωνα με τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε χώρας και το κόμμα. Το έργο ενός μετώπου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με τον ίδιο τρόπο σε κάθε χώρα, δεδομένου ότι πρέπει να λάβουμε υπόψη την αναπόφευκτη άνιση ανάπτυξη των πολιτικών δυνάμεων, καθώς και του Κόμματος και της ίδιας της κοινωνίας. Είναι αναμφισβήτητο, ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την κατάσταση που ζει ο Ισημερινός (σε όλες τις πτυχές), με εκείνη της Γερμανίας, για παράδειγμα, της Ισπανίας, της Δανίας, της Τουρκίας, του Μαρόκο, της Γαλλίας, της Βενεζουέλας, κλπ, Υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες και, ως εκ τούτου, θα υπάρξουν διαφορές τακτικής, δευτερεύουσες διαφορές, αλλά σίγουρα διαφορές.
Υπερασπίζοντας τη σημασία και τις παρούσες πτυχές της ομιλίας του Δημητρόφ δεν πρέπει να οδηγηθούμε να εφαρμόσουμε κάθε λεπτομέρεια, κάθε πτυχή με την οποία ασχολείται το κείμενο. Για να μελετήσουμε, να αναλύσουμε και να συζητήσουμε τα συγγράμματα των μεγάλων κομμουνιστών ηγετών, συμπεριλαμβανομένου και του Δημητρόφ, δεν πρέπει να οδηγηθούμε στο να τα μετατρέψουμε σε κατήχηση, ως αλάθητα δόγματα, κάτι το οποίο είναι σε αντίθεση με τη μαρξιστική λενινιστική διαλεκτική.
Καθένα από τα κόμματά μας θα πρέπει να εξετάσει αυτά τα ζητήματα. Δεν υπάρχουν προκατασκευασμένες απαντήσεις. Μόνο η διαλεκτική εξέταση, δηλαδή η στιγμή η οποία μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς να διαχωρίσει τον εαυτό μας από τη στρατηγική του αύριο, η πορεία του οποίου δεν μπορεί να προβλεφθεί ή να οριστεί, θα μας επιτρέψει να διαμορφώσουμε θέσεις τακτικής και να πάρουμε μέτρα για την αντιμετώπιση και την επίλυση των προβλημάτων.
Το σημαντικό είναι να έχουμε κατά νου μας ανά πάσα στιγμή την πραγματικότητα στην οποία τα κόμματα μας ζούνε και εξελίσσονται, εργάζονται και αγωνίζονται. Ως εκ τούτου, πρέπει να έχουμε κατά νου ένα καθοριστικό γεγονός: Σε όλες σχεδόν τις χώρες, με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, η εργατική τάξη είναι η πιο επαναστατική και τα πρωτοπόρα τα μέλη της είναι στην πρώτη γραμμή των αγώνων για κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά η εργατική τάξη δεν είναι η μόνη τάξη που υφίσταται εκμετάλλευση από τον καπιταλισμό. Υπάρχουν τμήματα των μικρών και μεσαίων αστικών τάξεων, που επίσης υποφέρουν από καταπίεση. Και παρόλο που η νοοτροπία τους δεν είναι εκείνη του συνειδητού προλεταριάτου, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν αυτούς τα στρώματα και να προσπαθήσουμε να τα προσεγγίσουμε. Θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι, αν η εργατική τάξη και το κόμμα της δεν προσπαθούν να ενώσουν τα άλλα λαϊκά στρώματα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων πατριωτικών και δημοκρατικών τμημάτων των μεσαίων τάξεων, αυτοί θα μπορούσαν να χειραγωγηθούν από κάποια φράξια της αστικής τάξης. Αναμφίβολα, η εργατική τάξη πρέπει να κερδίσει πάνω, στο ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα, στον ρόλο της εμπροσθοφυλακής όλων αυτών των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων στρωμάτων και να υπερασπιστούν τα αιτήματά τους.
Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για τη σφυρηλάτηση τακτικής, με προσωρινές συμμαχίες. Αλλά εμείς δεν πρέπει να συγχέουμε ή να ισοσταθμίζουμε αυτές τις συμμαχίες τακτικής μιας δεδομένης στιγμής, με τις στρατηγικές συμμαχίες. Δηλαδή, δεν υποτάσσουμε τις στρατηγικές συμμαχίες σε ζητήματα της στιγμής, σε περιστασιακές, αλλά ούτε μπορούμε να υποτάξουμε τις τακτικές συμμαχίες για τη δημιουργία πιθανών στρατηγικών συμμαχιών, εφ 'όσον αυτό δεν σημαίνει εγκατάλειψη ουσιαστικών ζητημάτων. Για γίνει πιο σαφές: πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην συγχέεται το Λαϊκό Μέτωπο τακτικής με μερικού χαρακτήρα ή στιγμιαίες συμμαχίες, σε πολλές περιπτώσεις, τοπικά ή σε μια πόλη, περιφέρειας ή επαρχίας, συμπεριλαμβανομένων των συμφωνιών ειδικούς σκοπού, αλλά δεν μπορούν να περιλαμβάνουν τους πιο τα προωθούμενος τμήματα.
Το Λαϊκό Μέτωπο πρέπει να ανταποκρίνεται στις γενικές ανάγκες του αγώνα, σε πολιτικά ζητήματα που τίθενται, και πάνω απ 'όλα, να κινητοποιήσει τις πρωτοπόρες μάζες ώστε να τις ενσωματώσει στη δράση.
Η εργατική τάξη, το προλεταριάτο θεωρητικά, θα πρέπει να είναι η κύρια δύναμη του Λαϊκού Μετώπου. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη θα πρέπει επίσης να είναι η ηγετική δύναμη. Θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η θεωρία χωρίς την πράξη είναι απλά κούφια λόγια, και η πράξη χωρίς τη θεωρία είναι σαν τυφλά χτυπήματα.
Με δεδομένη την ευρεία πολιτική φύση των δυνάμεων που θα μπορούσαν να γίνουν μέρος του Μετώπου, το κόμμα θα πρέπει να προσπαθήσει να είναι επικεφαλής, να είναι ο ηγέτης (σε σχετικούς όρους, ανάλογα με τις συνθήκες), έτσι ώστε το προλεταριάτο να μπορεί να ασκήσει την επιρροή του ως η κύρια δύναμη . Αυτός ο ηγετικός ρόλος δεν επιτυγχάνεται με τη δύναμη της θέλησης, ή με διατάγματα, πρέπει να κερδηθεί στην καθημερινή πρακτική, με τη σαφήνεια των πολιτικών μας προτάσεων, με τον σεβασμό και την πιστή εφαρμογή των συμφωνιών.
Αν το κόμμα δεν πληρεί αυτόν τον ρόλο, σε βάθος χρόνου θα βρίσκεται πίσω από την μικροαστική τάξη και αυτό θα ήταν ένα σοβαρό λάθος. Εδώ πρέπει να έχουμε κατά νου το «νόμο της ενότητας και πάλης των αντιθέτων».
Αυτό μας οδηγεί στο ζήτημα της ιδεολογικής ανεξαρτησίας του Κόμματος. Ένα Λαϊκό Μέτωπο, χτισμένο πάνω σε ελάχιστες συμφωνίες (ανάλογα με τις περιστάσεις), δεν μπορεί να συμπεριλάβει όλες τις προτάσεις μας. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας οδηγήσει να παραιτηθούμε από τις πολιτικές και τις ιδεολογικές μας θέσεις. Στο πλαίσιο των καθηκόντων του Μετώπου, οι κομμουνιστές είναι, και θα είναι πολύ προσεκτικοί κατά τη στιγμή της εκπλήρωσης των συμφωνιών μας, ακόμη και αν αυτές δεν είναι ακριβώς αυτές που θα προτιμούσαμε.
Η πολιτική της ενότητας σε οποιαδήποτε συμμαχία, καθώς επίσης και στο Λαϊκό Μέτωπο, δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε την ταξική πάλη. Στην πραγματικότητα, οι συμμαχίες, οι συμφωνίες ή οι τακτικές συμβιβασμού με άλλες πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να μας βοηθήσουν για να ενισχύσουμε τη δύναμη του Κόμματος και όχι ανάποδα. Όταν δεν γίνεται πάντα κατανοητό, τότε το Κόμμα, οι κομμουνιστές, θα διαλυθούν ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμμαχίας, που θα οδηγήσει σε μια σοβαρή αποδυνάμωση ή, ενδεχομένως, την εξαφάνιση του Κόμματος.
Με μεγάλη ικανότητα και διακριτικότητα, και χωρίς αυθαιρεσίες ή παράξενους ελιγμούς, το Κόμμα πρέπει, όπως δήλωσε ο Λένιν, να οδηγήσει τα πάντα. Αυτό μας αναγκάζει να προβούμε σε σαφή και ειλικρινή συνεργασία με τις δυνάμεις που συνθέτουν το Μέτωπο, να σεβόμαστε και να τηρούμε τις συμφωνημένες δεσμεύσεις και τα προγράμματα, αλλά χωρίς να ξεχνάμε ότι:
«... Μόνο το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης, δηλαδή, το Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι σε θέση να συνενώσει, να διαπαιδαγωγήσει και να οργανώνει την πρωτοπορία του προλεταριάτου και όλης της εργαζόμενων μάζας, πρωτοπορία που είναι μόνη ικανή να αντιταχθεί στις αναπόφευκτες μικροαστικές ταλαντεύσεις αυτής της μάζας (Β. Ι. Λένιν, Αρχικό Σχέδιο Απόφασης του 10ου Συνεδρίου του Ρωσικού Κομμουνιστικό Κόμματος για την αναρχοσυνδικαλιστική παρέκκλιση του Κόμματός μας, 1921, Άπαντα, τόμος 43, 5η έκδοση, σελ. 94. Η έμφαση δική μας)
Θα πρέπει να είμαστε με τις πρωτοπόρες μάζες, να γινόμαστε περισσότεροι και καλύτεροι, να κινητοποιούμαστε εντός του Λαϊκού Μετώπου και σε όλα τα μέτωπα που δημιουργήθηκαν και περιλαμβάνουν μάζες λαού. Αυτό προϋποθέτει να υπερνικήσουμε τη σχετική αδυναμία των κομμάτων, (χωρίς να ξεχνάμε το αναπόφευκτο της άνισης ανάπτυξης), δεδομένου ότι χωρίς ένα ισχυρή κόμμα δε μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα και είναι επίσης απαραίτητο να έχουμε επίγνωση του γεγονότος ότι ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο και ισχυρό μπορεί να είναι ένα Κόμμα, θα είμαστε πάντα μια μειοψηφία στην κοινωνία:
«... Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε σταγόνα στον ωκεανό, μια σταγόνα στη λαϊκή θάλασσα» (Β. Ι. Λένιν, Το 11ο Συνέδριο του ΡΚΚ (μπ.) 27/3-2/4/1922, 1922, Άπαντα, τόμος 45, 5η έκδοση, σελ. 98) αλλά «χωρίς ένα κόμμα του προλεταριάτου δεν μπορούμε ούτε καν να διανοηθούμε ακόμη την ήττα του ιμπεριαλισμού, την κατάκτηση της δικτατορίας του προλεταριάτου ...», καθώς και ότι το Κόμμα «είναι η εμπροσθοφυλακή της τάξης και το καθήκον του είναι να καθοδηγήσει τις μάζες, και να μην αντικατοπτρίζει τη μέση ψυχική κατάσταση των μαζών» (Β. Ι. Λένιν, Ομιλία για το Αγροτικό ζήτημα 22 Mάη (4 Ιούνη), 1917, Άπαντα, τόμος 32, 5η έκδοση, σελ. 168-189), δήλωσε ξεκάθαρα ο Λένιν.
Για τους κομμουνιστές, είναι πρωταρχικής σημασίας να διεξάγουν σταθερή δουλειά πρόσωπο με πρόσωπο με τις μάζες. Αλλά αυτή πρέπει να είναι καλά σχεδιασμένη και δεν θα πρέπει να μιλήσουμε για τις μάζες με ένα επιφανειακό τρόπο, χωρίς να είμαστε ακριβείς: θα πρέπει να οδηγούμε τις πρωτοπόρες μάζες και να έχουμε κατά νου ότι υπάρχουν διάφορα επίπεδα της κατανόησης μεταξύ τους όσον αφορά στον αγώνα. Ο Δημητρώφ, δήλωνε ότι «Ο σεχταρισμός εκφράζεται ιδιαίτερα στην υπερεχτίμηση της επαναστατικοποίησης των μαζών ...» (Γ. Δημητρώφ, Έκθεση στο 7ο Συνέδριο της ΚΔ: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό, 1935, Ανασύνταξη, αρ. φυλ. 404Β, 1-30/11/2014) και ανέφερε τα λόγια του Λένιν, «Πρόκειται ακριβώς για το γεγονός, ότι δεν πρέπει να θεωρούμε αυτό που είναι παρωχημένο για μας, σαν να είναι παρωχημένο για την τάξη, σαν να είναι να παρωχημένο για τις μάζες».
Ο Λένιν, όπως οι Στάλιν, Δημητρώφ, οι μεγάλοι ηγέτες, ήταν σταθερά ευαισθητοποιημένοι για τη δουλειά στις μάζες. Ο Λένιν εξειδίκευε και προειδοποιούσε:
«Δεν υπάρχει τίποτε πιο θεμιτό από τις υποδείξεις σχετικά με τη μόνιμη, απόλυτη ανάγκη να επεκτείνεται σε βάθος και πλάτος, σε πλάτος και βάθος η επιρροή μα πάνω στις μάζες, η αυστηρά Μαρξιστική προπαγάνδα και ζύμωσή μας, το πλησίασμά μας προς τον οικονομικό αγώνα της εργατικής τάξης κλπ. Μα ακριβώς επειδή τέτοιες υποδείξεις είναι θεμιτές παντού και πάντα, μέσα σε οποιοσδήποτε συνθήκες και καταστάσεις, γι' αυτό δεν πρέπει να μετατρέπονται σε ιδιαίτερα συνθήματα, δε μπορούν να δικαιολογούν τις προσπάθειες να στηριχθεί πάνω τους οποιαδήποτε ιδιαίτερη κατεύθυνση μέσα στη Σοσιαλδημοκρατία. Εδώ υπάρχει ένα όριο, που ξεπερνώντας το μετατρέπετε τις αδιαφιλονίκητες αυτές υποδείξεις σε στένεμα των καθηκόντων και τις άπλα του κινήματος, σε σχολαστικό ξέχασμα τω επιτακτικών πρωτοπόρων πολιτικών καθηκόντων της στιγμής» (Β.Ι. Λένιν: «Μπέρδεμα πολιτικής και παιδαγωγικής», 1905, Άπαντα τόμ. 8, 4η έκδοση, σελ. 432-433)
«Ακριβώς όμως επειδή αυτή η δουλειά για το βάθεμα και το πλάτεμα της επιρροής πάνω στις μάζες χρειάζεται εξίσου πάντα, και ύστερα από κάθε νίκη και ύστερα από κάθε ήττα, και στην εποχή της πολιτικής στασιμότητας, και τους πιο θυελλώδικους επαναστατικούς καιρούς, ακριβώς γι' αυτό δε μπορούμε να μετατρέψουμε τις υποδείξεις γι' αυτή τη δουλειά σε κάποιο ιδιαίτερο σύνθημα, δε μπορούμε να οικοδομούμε πάνω σ' αυτό το σύνθημα μια ιδιαίτερη κατεύθυνση, χωρίς να ριψοκινδυνεύουμε να πέσουμε σε δημαγωγία και σε μείωση των καθηκόντων της πρωτοπόρας και της μόνης πραγματικά επαναστατικής τάξης.» (Β.Ι. Λένιν: «Μπέρδεμα πολιτικής και παιδαγωγικής», 1905, Άπαντα τόμ. 8, 4η έκδοση, σελ. 433-434)
Η υπερεκτίμηση του ρόλου των μαζών είναι τόσο επικίνδυνη όσο και η υποτίμησή του, αφού και τα δύο λάθη αλλοιώνουν τον ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτό έχει να κάνει και με το Λαϊκό Μέτωπο αφού το έργο του να είναι, ακριβώς, προσανατολισμένο στις λαϊκές μάζες. Μία από τις προϋποθέσεις για την εξέταση της συμμαχίας ως Λαϊκό Μέτωπο είναι να περιλαμβάνει, κατ' ελάχιστον, τα τμήματα των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων τάξεων είτε είναι οργανωμένα είτε όχι.

Είναι αναγκαίο να δοθεί προσοχή, σε όλες τις δραστηριότητές μας, στο
Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα, τον ηγέτη του προλεταριάτου, των πρωτοπόρων τμημάτων της εργατικής τάξης, έτσι ώστε να μην συγχέεται με το «κόμμα των μαζών» το οποίο είναι άμορφο και περιλαμβάνει τους ρεβιζιονιστές και κάθε είδους δεξιούς. Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που δεν πρέπει να υποτιμάται. Οι κομμουνιστές ορίζουμε ως «μαζική γραμμή» το να εφαρμόσει την πολιτική και τις προτάσεις μας με έναν αποφασιστικό και ικανό τρόπο και έξω από το Κόμμα. Δεν πρέπει να περιοριστούμε μόνο στα δικά μας μέλη και στο στενό κύκλο μας.

Είναι σημαντικό να έχουμε μια σαφή κατανόηση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των μαρξιστών-λενινιστών και των οπορτουνιστών, χρουστσοφικών, μαοϊκών, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που κηρύττουν το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε συμφωνίες, συμβιβασμούς, και συμφώνων ενότητας με όλους εκείνους που δεν συμμερίζονται τις αρχές μας; Σαφώς και όχι! Αν ενωθούμε μόνο με εκείνους που μοιράζονται τις ιδέες και τις αρχές μας, εμείς δεν θα μιλούσαμε για συμμαχίες, τα λαϊκά μέτωπα, κλπ .; θα μιλούσαμε μόνο για την ενότητα με τους κομμουνιστές. Και αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα.

Σήμερα, πολλά από τα κόμματά μας έχουν ένα πρόβλημα: παραμένουν αδύναμα για πολλά χρόνια, και προσπαθούν να εκπληρώσουν το ρόλο των ηγετών τους. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με διατάγματα, δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Αυτό θα επιτευχθεί, ανάλογα με τις περιστάσεις, μέσα από τη δουλειά και την αφοσίωσή μας. Οι συμμαχίες τακτικής συμφωνιών, κ.λπ. με άλλες πολιτικές δυνάμεις ή ομάδες μας προτείνονται. Δεν είμαστε σε κατάσταση στην οποία μπορούμε να επιβάλουμε τις θέσεις μας. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να αρνηθούμε προτάσεις γι' αυτό το λόγο. Αντίθετα, θα πρέπει να συμμετέχουμε στις συζητήσεις που γίνονται και να προβάλλουμε τις πολιτικές μας προτάσεις. Θα πρέπει να συζητήσουμε και να αντιπαραθέσουμε απόψεις και σιγά-σιγά να κερδίσουμε πολιτικό και ιδεολογικό έδαφος.

Ένα πολύ απλό ζήτημα, το οποίο όμως δεν έχουμε πάντα κατά νου, είναι ότι οι συμμαχίες και τα ευρεία μέτωπα δεν είναι γραφτό να διαρκέσουν για πάντα. Θα πρέπει να θεωρηθούν ως δυναμικές και όχι ως στατικές συμμαχίες. Αυτό που προτείνουμε σήμερα σαν ακριβές και έγκυρο, μπορεί να πάψει να είναι σε άλλη χρονική στιγμή.

Το Λαϊκό Μέτωπο δημιουργείται ανάλογα με τις περιστάσεις και δεν επιλέγουμε εμείς τις συνθήκες, εμείς βρισκόμαστε σ' αυτές και πρέπει να τις εκμεταλλευόμαστε, έχοντας πάντα κατά νου πως εξελίσσονται οι περιστάσεις. Όπως προειδοποιεί ο Δημητρώφ με ιδιαίτερη έμφαση: «είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να συγχέουμε την επιθυμία με την πραγματικότητα. Πρέπει να ξεκινάμε από τα γεγονότα, από την πραγματική συγκεκριμένη κατάσταση». (Γ. Δημητρώφ, Έκθεση στο 7ο Συνέδριο της ΚΔ: Το Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό, 1935)
Το Λαϊκό Μέτωπο είναι ένα σημαντικό έργο το οποίο πρέπει να πραγματοποιηθεί σε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες εξελίσσεται ο πολιτικός αγώνας. Δεν είναι μια επιλογή, είναι ένα αναγκαίο έργο. Για την προώθηση και την ολοκλήρωση αυτής της αποστολής, το επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου πρέπει να καταρτίσει μια σωστή επαναστατική πολιτική που θα παίρνει υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες, έχοντας κατά νου τους στρατηγικούς στόχους. Η εφαρμογή της πολιτικής αυτής δεν εξαρτάται μόνο από την ορθότητά τους, αλλά και από τις δυνατότητες του Κόμματος, των δυνάμεών του. Μια δίκαιη και σωστή επαναστατική πολιτική μπορεί να μείνει στα χαρτιά αν δεν υπάρχει αποφασιστικότητα για την πραγματοποίησή της με τα πρωτοπόρα τμήματα των μαζών.

Η εμπειρία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μας οδηγεί να εξετάσουμε σοβαρά τον κίνδυνο παρεκκλίσεων που μπορεί να προκύψουν. Σε γενικές γραμμές, ο υφιστάμενος οπορτουνισμός ήταν, και είναι, από τα δεξιά. Αλλά δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι υπάρχει και αριστερός οπορτουνισμός. Και οι δύο είναι ιδιαίτερα επιβλαβείς για το πλατύ μέτωπο. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε την προειδοποίηση του Μαρξ στην Κριτική του Προγράμματος της Γκότα:
«Δεν επιτρέπονται παζαρέματα πάνω σε ζητήματα αρχής». (Κ. Μαρξ, Κριτική του Προγράμματος της Γκότα, 1875, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, εκδ. ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ, Δεκέμβρης 1951, σελ. 5)
Ο δεξιός οπορτουνισμός τείνει να εμφανίζεται με τις παρακάτω εκφάνσεις ή χαρακτηριστικά: να κάνει παραχωρήσεις Αρχών προκειμένου να κάνει συμμαχίες, να μειώνει το πήχη του αγώνα υπό τον φόβο του εχθρού, να υστερεί σε σχέση με το επίπεδο της συνείδησης των μαζών αντί να είναι μπροστά από αυτό, να υπερβάλλει τη σημασία των εθνικών ή περιφερειακών ιδιαιτεροτήτων χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις γενικές Αρχές, και να έχει φιλελεύθερο πνεύμα σε θέματα οργάνωσης, εκ των οποίων το πιο επικίνδυνο είναι να κρύβει το Κόμμα σαν να μην υπάρχει. Θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου τον Λένιν: «να συνάπτετε συμφωνίες για την ικανοποίηση των συγκεκριμένων στόχων του κινήματος, αλλά δεν επιτρέπετε καμία διαπραγμάτευση επί της αρχής» (Β.Ι. Λένιν: Τι να κάνουμε;).
Ο αριστερός οπορτουνισμός έχει τα ακόλουθα κύρια χαρακτηριστικά: τα ψεύτικα κριτήρια του «όλα ή τίποτα», δεν ξέρει πώς να κάνει τις απαραίτητες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς χρήσιμα για την ανάπτυξη αυτού του στόχου, δε ξέρει πώς να προσαρμόσει το μαρξισμό-λενινισμό στις ιδιαίτερες συνθήκες της πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Αυτό μας οδηγεί να επηρεαζόμαστε από τις εμπειρίες των άλλων και αυτό με τη σειρά του στο να μην ξέρουμε πώς να προσαρμοστούμε ή να κάνουμε λάθη σχετικά με το επίπεδο και τη μορφή του αγώνα και των αντικειμενικών συνθηκών των μαζών, στην υιοθέτηση αυστηρών κριτηρίων σε θέματα οργάνωσης.
Στην Αθλιότητα της Φιλοσοφίας, ο Μαρξ επέκρινε τον οπορτουνισμό. Αναφερόμενος στον Juvenal (“Σατυρικά”, 8, 84): «Et propter vitam Vivendi perdere causas», με άλλα λόγια, «Και για να συνεχίσει να ζεί χάνει το λόγο για τον οποίο ζει!» Ας μην ξεχνάμε αυτό το παλιό μάθημα.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

ΟΧΙ στις, φασιστικού χαρακτήρα, ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ των ιμπεριαλιστών της ΕΕ στα εσωτερικά της χώρας

 
ΟΧΙ στις, φασιστικού χαρακτήρα, ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ των ιμπεριαλιστών της ΕΕ στα εσωτερικά της χώρας

- την ωμή βάρβαρη καταπάτηση της εθνικής κυριαρχίας

- το βίαιο στραγγαλισμό και εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού

«Συμφωνία» πλήρους συνθηκολόγησης και υποταγής

ΕΞΩ η Ελλάδα, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ

Η νέα «Συμφωνία» δηλ. και τα νέα προκλητικά, ακραίας νέο-φιλελεύθερης οικονομικής κατεύθυνσης, καταστροφικά μέτρα που αποφασίστηκαν και επιβλήθηκαν βίαια στη χώρα μας – απειλώντας την άμεσα με οικονομικό στραγγαλισμό – απ’ τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ (πρωτοστατούντων των γερμανών ιμπεριαλιστών) είναι ότι χειρότερο για την εργατική τάξη, ολόκληρο τον ελληνικό λαό, και τον τόπο , γεγονός που παραδέχονται δημόσια τόσο ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η ρεφορμιστική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και το σύνολο των μεγαλοαστικών (μαζί και της Ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής») και των ρεφορμιστικών («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) κομμάτων, εκπροσώπων της ντόπιας ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης και υπερασπιστών της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στο «λάκκο των λεόντων» των ισχυρών μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα του σημερινού κοινοβουλίου τάσσονται ΟΧΙ ΜΟΝΟ κατά της, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ από την ΕΕ αλλά και κατά της ΕΞΟΔΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ, της Ελλάδας απ’ το ΕΥΡΩ, ακολουθώντας προφανώς την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, όπως αυτή έχει επανειλημμένα στο παρελθόν εκφραστεί απ’ τους εκπροσώπους του αλλά και πιο πρόσφατα με την επιστολή του προέδρου του ΣΕΒ Φ.ΦΕΣΣΑ προς τους Ζ.Κ. Γιούνκερ/Ντ.Τουσκ/Μ.Ντράγκι, στην οποία εκτίθεται, με κατηγορηματικό τρόπο και τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια η τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου για ΠΑΡΑΜΟΝΗ της χώρας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ: «η ελληνική επιχειρηματική κοινότητα, πιστεύουμε ακράδαντα ότι η Ελλάδα ανήκει στη ζώνη του ΕΥΡΩ και της ΕΕ. Οποιοδήποτε άλλο σενάριο δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση λύση» (Εφημερίδες, 8/7/2015) – δήλωση που προφανώς ΔΕΣΜΕΥΕΙ σαφέστατα ΟΛΑ τα αστικά κόμματα (μεγαλοαστικά και ρεφορμιστικά) με «πρώτους και καλύτερους» καταρχήν το χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη Δ.Κουτσούμπα του «Κ»ΚΕ, που τάχθηκε ΚΑΤΑ της εξόδου από το Ευρώ αφού δεν υπάρχει σήμερα η ρεφορμιστική «λαϊκή εξουσία», να διαλαλεί εκ νέου απ’ την Ερμούπολη της Σύρου (23 Ιούλη), και μάλιστα «κάθετα»: «είμαστε, επίσης, κάθετα αντίθετοι, και δεν είναι αντίφαση αυτό, με το να φύγει η Ελλάδα από το Ευρώ αυτή τη στιγμή και να επιστρέψει σε ένα εθνικό νόμισμα»1) («Ρ» 26/7/2015, σελ.17), και, μετά από αυτόν, το Χιτλερικό φυρερίσκο Ν.Μιχαλολιάκο της δολοφονικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής» να δηλώνει σε συνέντευξη του στο «bankingnews»: «η Ελλάδα τώρα δεν έχει άλλη επιλογή πέραν του Ευρώ» («Εφημερίδα των Συντακτών» 8-9/8/2015, «Ο Ιός», σελ.17). Έτσι, στις δύσκολες, για το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο, ώρες «πέφτουν» και κατακομματιάζονται οι δημαγωγικές μάσκες και των «Κ»ΚΕ-«Χρυσής Αυγής»: τα ντόπια «αφεντικά» υποχρεώνουν τους υπηρέτες τους να παραιτούνται από ΚΑΘΕ δημαγωγία και τους επιβάλλουν την απαιτούμενη πειθαρχία (δηλ. τώρα «μέσα στο Ευρώ»), που, αυτή τη στιγμή, εξυπηρετεί καλύτερα τα ταξικά συμφέροντα του μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου.

Χωρίς αμφιβολία η νέα «Συμφωνία» συνιστά ωμή καταπάτηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας απ’ τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και αποτελεί βίαιο στραγγαλισμό και εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού με συνεργούς την ντόπια ξενόδουλη αστική τάξη και τα κόμματά της – μια «Συμφωνία» με την οποία οι ιμπεριαλιστές «δανειστές», πέραν των πολλών άλλων, περιφρονούν προκλητικά και τσαλαπατούν βάρβαρα την εκφρασμένη θέληση του ελληνικού λαού στις εκλογές της 25ης Γενάρη και στο πρόσφατο «Δημοψήφισμα» όπου το 62% του ελληνικού λαού έδωσε ως απάντηση, ένα μεγάλο, περήφανο και ηχηρό «ΟΧΙ» στις υπαγορεύσεις των ιμπεριαλιστών ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, παρά τις πρωτοφανείς καθημερινές απειλές και πιέσεις, με κορυφαία το κλείσιμο των τραπεζών.

Η τέτοια «Συμφωνία» ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ αναμενόμενη ΟΤΑΝ: 1) είναι γνωστές οι δεσμεύσεις των χωρών-μελών, ιδιαίτερα των αδύναμων και ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ καπιταλιστικών χωρών, όπως η Ελλάδα, απέναντι στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, 2) οι σχέσεις Ελλάδας-ΕΕ χαρακτηρίζονται από ΕΞΑΡΤΗΣΗ-ΥΠΟΤΑΓΗ και ΟΧΙ «αλληλεξάρτηση» («Κ»ΚΕ), όπως ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ που ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τη σημερινή υπαρκτή ΕΞΑΡΤΗΣΗ, προπαγανδίζοντας, μαζί με όλα τα μεγαλοαστικά κόμματα, την εντελώς ατεκμηρίωτη ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ-ΜΥΘΟ και συνάμα αντιμαρξιστική θέση, περί «ισότιμης συμμετοχής»(!) της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, 3) η εθνική κυριαρχία2) έχει ΗΔΗ από καιρό εκχωρηθεί στην ΕΕ, 4) η Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρη οικονομική ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ – χρεοκοπία που έχει βαθύνει, αυτή τη στιγμή, στο έπακρο την ΕΞΑΡΤΗΣΗ της χώρας απ’ τους ιμπεριαλιστές, 5) η οικονομική πολιτική σχεδιάζεται, καθορίζεται και επιβάλλεται ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ, και σε βάρος της χώρας, απ’ τους ιμπεριαλιστές στις Βρυξέλλες, 6) έχει ήδη μεσολαβήσει το 2011 η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ του «Δημοψηφίσματος» και των τότε «Εκλογών», απ’ τους ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ – εκπροσώπους των πιο ισχυρών μονοπωλίων της ΕΕ, 7) οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας-ΕΕ έχουν σαφώς αντιδημοκρατικό χαρακτήρα, με πιο ακραία περίπτωση τη φασιστική εκτροπή του 2011 με την εκπαραθύρωση του εκλεγμένου πρωθυπουργού και τη συγκρότηση εκ μέρους της ΕΕ της κυβέρνησης Παπαδήμου ΧΩΡΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ (ενέργειες φασιστικές που έγιναν αποδεκτές από ΟΛΑ τα κόμματα, μαζί και «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ), και μάλιστα με δυο Ναζι-φασίστες υπουργούς (Βορίδη-Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ), 8) κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στην ΕΕ η πιο ακραία νεο-φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, 9) η πρόσφατη έκθεση των 5 προέδρων της ΕΕ για την προώθηση της λεγόμενης «Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης» με στόχο τη συγκρότηση «Δημοσιονομικού Συμβουλίου», που συνεπάγεται αυστηρότερους μηχανισμούς εποπτείας-επιτήρησης για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ και προπαντός εκείνα που έχουν μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα όπως η Ελλάδα, κλπ., 10) κυριαρχεί-ηγεμονεύει στην ΕΕ ο γερμανικός ιμπεριαλισμός με τη γνωστή στην ιστορία βάναυση στάση του πιο ακραίου Δεσποτισμού, που, πέραν των πολλών άλλων, βαρύνεται με δυο ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τη γέννηση του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού, ενώ είναι βαριά «φορτωμένος» και με την πελώρια αντιδραστική κληρονομιά του παρελθόντος, δηλ. «κουβαλάει» μαζί του όλες τις υπεραντιδραστικές εθνικιστικές, μιλιταριστικές, φασιστικές, κλπ. παραδόσεις του πάλαι ποτέ Γιουνκερο-καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού της Γερμανίας.

Παίρνοντας υπόψη ΟΛΑ τα παραπάνω η «Κίνηση» σημείωνε ΗΔΗ προεκλογικά, σχετικά με το γενικότερο περιεχόμενο της μελλοντικά, σε περίπτωση νίκης στις εκλογές, εφαρμοζόμενης πολιτικής απ’ τη ρεφορμιστική Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι αυτή: «ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ θα διαχειριστεί τις υποθέσεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου (ΕΕ, κλπ.) και δεν θα αποκρούει τις επιθέσεις τους σε βάρος του λαού, θα διατηρήσει το πλέγμα της εξάρτησης και τον ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο της χώρας από: Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ», ενώ για το γενικότερο «Πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ και τη δυνατότητα εφαρμογής του σημειώνονταν: «πρόκειται για ένα νεο-κεϋνσιανό οικονομικό πρόγραμμα που αποσκοπεί σε κάποια άμβλυνση των συνεπειών της βαθιάς οικονομικής κρίσης υπερπαραγωγής και εκείνων της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, χωρίς να θίγει τις βασικές αιτίες που βρίσκονται στο ίδιο το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα και την ιμπεριαλιστική ΕΞΑΡΤΗΣΗ. Όμως στην πράξη ούτε αυτό το νεο-κεϋνσιανό «Πρόγραμμα» ΔΕΝ μπορεί να εφαρμοστεί εξαιτίας των δεσμεύσεων της χώρας που απορρέουν απ’ την ΠΑΡΑΜΟΝΗ της στο «λάκκο των λεόντων» των ισχυρών μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, στην οποία, προς το παρόν, κυριαρχεί η εφαρμογή μιας ακραίας νεο-φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, την οποία υπερασπίζουν όλες οι τωρινές κυβερνήσεις όλων των χωρών-μελών και πρώτα απ’ όλα η κυβέρνηση της Μέρκελ. Ίσως, στην περίπτωση της Ελλάδας, καταλήξει να εφαρμοστεί ένα μείγμα νεοφιλελεύθερης-νεοκεϋνσιανής οικονομικής πολιτικής.» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» αρ.φυλ. 406, 1-31 Γενάρη 2015, σελ.3).

Όμως ανεξάρτητα και πέρα απ’ την κραυγαλέα απειρία και τις αυταπάτες, την πρωτοφανή αφέλεια περί «λογικών προτάσεων», κλπ., τα χονδροειδή και μεγάλα λάθη της κυβέρνησης Τσίπρα (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων βρέθηκε στο εσωτερικό της χώρας σε ΠΛΗΡΗ απομόνωση απ’ ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα που κράτησαν ακραία εθελόδουλη στάση και ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΧΘΗΚΑΝ, άμεσα-έμμεσα, καθόλη τη διάρκεια του εξαμήνου με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ: με τα μεν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ να έχουν μετατραπεί σε μόνιμα παραρτήματα γραφείων του Σοϊμπλε στην Αθήνα, τους δε Ναζι-φασίστες της «Χρυσής Αυγής» και το «Κ»ΚΕ να ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ, εμμέσως πλην σαφώς, τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, αποφεύγοντας συστηματικά και συνειδητά ΚΑΘΕ καταγγελία και καταδίκη των απανωτών καθημερινών προκλητικότατων ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ στα εσωτερικά της χώρας και ταυτόχρονα άφηναν σκοπίμως εντελώς στο ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ τους ιμπεριαλιστές, έχοντας ως μόνιμο και αποκλειστικό στόχο την κυβέρνηση. ΟΛΑ τα κόμματα επέδειξαν στάση ακραίας ΞΕΝΟΔΟΥΛΙΑΣ με τελευταία ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΤΑΤΗ περίπτωση άφθαστης ΞΕΝΟΔΟΥΛΙΑΣ και εθελοντικής ΥΠΟΤΑΓΗΣ στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, το «ΤΡΙΚ» των ρεφορμιστών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ (αναδημοσιεύεται παραπλεύρως σε φωτοτυπία) για το συλλαλητήριο της 15ης Ιούλη 2015 δηλ. και μετά την ανακοίνωση της επιβληθείσας καταστροφικής «Συμφωνίας», απ’ το οποίο ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ και αφήνονται ΕΝΤΕΛΩΣ στο ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ όχι μόνο τα Χιτλερικά αποβράσματα των δολοφόνων της «Χρυσής Αυγής» αλλά πρώτα και ΚΥΡΙΑ οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων της ΕΕ, σε πρώτη γραμμή εκείνοι των ισχυρών γερμανικών μονοπωλίων: ΜΕΡΚΕΛ-ΣΟΪΜΠΛΕ3).

Και στο χώρο της ΕΕ η κυβέρνηση του ρεφορμιστή πρωθυπουργού Τσίπρα βρέθηκε εντελώς απομονωμένη, με εξαίρεση τον Καγκελάριο της Αυστρίας, παρόλο που προς το τέλος των διαπραγματεύσεων εκδηλώθηκαν ανοιχτά οι υπαρκτές ενδοαστικές-ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, κυρίως μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας-Ιταλίας με ταυτόχρονη όμως πίεση προς την Ελλάδα να δεχθεί τη διαβόητη «Συμφωνία» – καταστροφική για την εργατική τάξη, ολόκληρο τον ελληνικό λαό και τον τόπο – απ’ την οποία κερδίζουν μόνο οι ιμπεριαλιστές «δανειστές», που ΕΠΙΠΛΕΟΝ λεηλατούν τον πλούτο της χώρας, και τον ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο.

Ανάλογη απομόνωση συνάντησε η κυβέρνηση και στο διεθνή χώρο παρά την εκδήλωση, μ’ αφορμή το «πρόβλημα της Ελλάδας», των υπαρκτών ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, επειδή εκτός από τις κατ’ ιδίαν, μα χωρίς αντίκρισμα, υποσχέσεις των ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας, οι πιέσεις προς την Ελλάδα, για λόγους οικονομικούς και γεωπολιτικούς, κι’ αυτών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων υπήρξαν μόνιμες, με τη γνωστή στο τέλος προτροπή-πίεση: «βρείτε τα στο πλαίσιο της ΕΕ», και παρόλα αυτά ο χρουστσοφικός ρεφορμιστής σοσιαλδημοκράτης Π.Λαφαζάνης εξακολουθούσε να φλυαρεί ανεύθυνα και δημαγωγικά περί δήθεν «βοήθειας» από αυτές τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να καταλήξει, με την πάντα ΑΔΙΕΞΟΔΗ, μα ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ φιλο-ιμπεριαλιστική πρότασή του «εξόδου» της χώρας ΜΟΝΟ «από το Ευρώ»4) με ταυτόχρονη όμως παραμονή ΜΕΣΑ στο «λάκκο των λεόντων» των μονοπωλίων της ΕΕ, να συναντηθεί τελικά με την πρόταση του εκπροσώπου των γερμανικών μονοπωλίων ΣΟΪΜΠΛΕ για “GREXIT”.

Η ρεφορμιστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την καταστροφική «Συμφωνία» που βίαια της επιβλήθηκε στις 12 Ιούλη απογυμνώθηκε «εν μια νυκτί» απ’ τις ανέξοδες προεκλογικές δημαγωγικές φλυαρίες και παραδόθηκε άνευ όρων και ολοκληρωτικά στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι της ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ να εφαρμόσει το διακηρυγμένο «Πρόγραμμά» της, δηλαδή ακόμα και εκείνα τα ελάχιστα «ψίχουλα» που περιέχονταν σ’ αυτό το ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα», επειδή αυτό – παρόλο που κινούνταν και εξυπηρετούσε τα ταξικά συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου – προσκρούει, έστω και κατ’ ελάχιστο, στην ακραία νεο-φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, που κυριαρχεί ΣΗΜΕΡΑ στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και στα τωρινά σχέδια των ιμπεριαλιστών, ενώ στο γενικότερο και πρωταρχικό ζήτημα ΕΝΤΑΞΗΣ και ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΥΡΟ-ΟΝΕ-ΕΕ έχει ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ – ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ παραδοθεί, όπως και ΟΛΑ τα άλλα μεγαλοαστικά και ρεφορμιστικά κόμματα (μοναρχοφασιστική ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, εθνικιστικό-ρατσιστικό ΑΝΕΛ, «Κ»ΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Ναζι-φασιστική Συμμορία της «Χρυσής Αυγής), γιατί αυτό απαιτούν τα ταξικά συμφέροντα της ντόπιας ξενόδουλης αστικής τάξης.

Όμως πέρα και ανεξάρτητα απ’ το ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ και την άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης στους εκβιασμούς των εκπροσώπων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, απ’ τη βίαιη ΑΡΝΗΣΗ-ΜΑΤΑΙΩΣΗ της εφαρμογής του «Προγράμματος» μιας νεοεκλεγμένης κυβέρνησης αναδεικνύεται ένα νέο ΕΠΙΠΛΕΟΝ μα και σπουδαίο πρόβλημα, πέραν του γνωστού, μόνιμου και σημαντικότατου προβλήματος της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας: εκείνο της ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗΣ της εφαρμογής του «Προγράμματος» του ΣΥΡΙΖΑ που ισοδυναμεί με ΑΚΥΡΩΣΗ τόσο των εκλογών της 25ης Γενάρη όσο και του πρόσφατου «Δημοψηφίσματος» (5 Ιούλη), ενώ γενικότερα αυτή η ενέργεια των ηγετικών κύκλων της ΕΕ σημαίνει ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ των «Εκλογών» και «Δημοψηφισμάτων» στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, γεγονός που συνιστά φασιστική εκτροπή, ξεσκίζοντας έτσι εντελώς την ήδη διάτρητη ΜΑΣΚΑ περί «Δημοκρατίας», «δημοκρατικών διαδικασιών», κλπ. της ΕΕ. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ καταδείχθηκε επίσης με τον πλέον χειροπιαστό τρόπο και το ΠΛΗΡΕΣ αδιέξοδο, η αναπόφευκτη παταγώδης αποτυχία και χρεοκοπία ΟΛΩΝ των προτάσεων-«Προγραμμάτων» των μεγαλοαστικών κομμάτων και των ρεφορμιστικών «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ που κινούνται στα πλαίσια της ΕΕ, δηλ. ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ σε ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ μα και εκείνων που προβάλλουν ΜΟΝΟ την «έξοδο απ’ το Ευρώ» αλλά ΜΕΣΑ σε ΟΝΕ-ΕΕ των διαφόρων ρεφορμιστών Λαφαζάνηδων: «ΠΡΟΤΑΣΗ», που δυστυχώς γι’ αυτούς, ταυτίζεται ευθέως με την πρόσφατη πρόταση του εκπροσώπου των γερμανών ιμπεριαλιστών ΣΟΪΜΠΛΕ για «GREXIT» – «Προγράμματα» που ΟΛΑ τους είναι φιλο-ιμπεριαλιστικά και υποταγμένα στα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ και εξυπηρετούν τα ταξικά τους συμφέροντα. ΟΛΑ τα κόμματα δημαγωγούν ασύστολα, εμπαίζουν, κοροϊδεύουν και ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ την εργατική τάξη και το λαό, επειδή η ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΕ συνεπάγεται ΑΝΑΠΟΦΕΥΧΤΑ τη ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ του πλέγματος ΟΛΩΝ των ΔΕΣΜΕΥΣΕΩΝ που καθιστούν επίσης ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΕΣ της καταστροφικές «Συμφωνίες» δηλ. την ΥΠΑΡΞΗ των διαβόητων «μνημονίων». Γι’ αυτό δικαιολογημένα ο δημοσιογράφος Δ.Π., σε σύντομο σχόλιο με τίτλο «Αλχημείες», αναφερόμενος σε «Κ»ΚΕ-Δ.Κουτσούμπα, παρατήρησε διερωτώμενος: «με δεδομένο ότι ο Δ.Κουτσούμπας ξεκαθάρισε από τη Σύρου ότι «είμαστε (σ.σ. το ΚΚΕ) κάθετα αντίθετοι … με το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ αυτή τη στιγμή, δεν θα έπρεπε το ΚΚΕ να μας πει με τι είδους συμφωνία θα παραμείνουμε στο ευρώ; Χωρίς συμφωνία, νέο δάνειο και μνημόνιο η παραμονή μιας χρεοκοπημένης χώρας στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα είναι δυνατή; Θα μπορούσε το ΚΚΕ να διαπραγματευτεί καλύτερη συμφωνία από αυτή που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση ή έχει άλλο τρόπο παραμονής στο ευρώ και δεν τον έχει πει ακόμη;» («Εφημερίδα Συντακτών» 11/8/2015).

Δυνάμωμα της πάλης τόσο κατά των αρνητικών συνεπειών της νέας καταστροφικής «Συμφωνίας» όσο και κατά του ιμπεριαλισμού με στόχο: την άμεση, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΕΞΟΔΟ της Ελλάδας από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ

Αν η ως τώρα, μετά από πολλές δεκαετίες, παραμονή της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, διέλυσε τους Μύθους των εκπροσώπων της ντόπιας ξενόδουλης αστικής τάξης (παραδοσιακών αστών και ρεφορμιστών) περί «ανάπτυξης» της Ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στο επίπεδο των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, «σύγκλιση των οικονομιών» στην ΕΕ, «ανόδου» του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και «ευημερίας» του λαού, «εξάλειψης» της ανεργίας και της εξαθλίωσης, κλπ., οι εξελίξεις στις σχέσεις Ελλάδας-ΕΕ απ’ το 2008-2009 δηλ. μετά το ξέσπασμα της κυκλικής καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής5) και την ανοιχτή και πλήρη χρεοκοπία της ντόπιας καπιταλιστικής οικονομίας, διαλύουν τους ΜΥΘΟΥΣ περί «ισότιμης συμμετοχής» δηλ. σχέσεις «αλληλεγγύης», «αλληλοβοήθειας», «κοινωνικής δικαιοσύνης» απ’ τους ιμπεριαλιστές «εταίρους»-ληστές, η τελευταία καταστροφική «Συμφωνία» της 15ης Ιούλη διαλύει τόσο τον περί «Δημοκρατίας» μύθο της ΕΕ όσο και εκείνων της δήθεν διατήρησης της «εθνικής κυριαρχίας» της χώρας στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, σάρωσε εκ νέου, αλλά μια φορά, το σύνολο αυτών των μύθων.

Τα τελευταία δραματικά γεγονότα στις σχέσεις Ελλάδα-ΕΕ συνοδευόμενα από τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις και οδυνηρές συνέπιες για την εργατική τάξη, ολόκληρο τον ελληνικό λαό, και τη χώρα, που κορυφώθηκαν με την ΑΡΝΗΣΗ-ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ της εφαρμογής του «Προγράμματος» της νεοεκλεγμένης κυβέρνησης και τη βίαιη επιβολή της καταστροφικής «Συμφωνίας» αναδεικνύουν εκ νέου τη μεγάλη και κεντρικής σημασίας σπουδαιότητα του μόνιμου και κύριου αλλά «ξεχασμένου»-παραμερισμένου ζητήματος της χώρας: εκείνο της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομικής-πολιτικής-στρατιωτικής, στρατ. βάσεις, ΝΑΤΟ, κλπ.) της Ελλάδας απ’ τους ιμπεριαλιστές και το επαναφέρουν με οξύτητα στο κέντρο της προσοχής της εργατικής τάξης και του λαού ενώ ταυτόχρονα επαναφέρουν στην ημερήσια διάταξη την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού με κεντρικό σύνθημα-στόχο: ΕΞΩ η Ελλάδα, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ.

Όμως η πάλη της εργατικής τάξης και του λαού KATA της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ δεν παρεμποδίζεται ΜΟΝΟ απ’ την πολιτική και τη δράση των μεγαλοαστικών κομμάτων: μοναρχοφασιστική ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, εθνικιστές-ρατσιστές ΑΝΕΛ και Ναζ-φασιστική συμμορία της «Χρυσής Αυγής» της από γεννησιμιού της ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης που κράτησε τη χώρα ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ-ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΗ (οικονομικά-πολιτικά-στρατιωτικά) στους διάφορους ιμπεριαλιστές, σχεδόν δυο αιώνες τώρα, και αλυσοδεμένη σφιχτά στο άρμα των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων – σήμερα στο άρμα της ΕΕ – αλλά και απ’ τις θέσεις-στάση και δράση των ρεφορμιστικών σοσιαλδημοκρατικών κόμματων «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ (συμπεριλαμβανομένων και των διαφόρων ρεφορμιστών φιλο-ιμπεριαλιστών Λαφαζάνηδων) και όποιων άλλων Οργανώσεων με παρόμοιες απόψεις.

Γι’ αυτό στα σημαντικά και κεντρικά ζητήματα που εδώ ενδιαφέρουν: ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΕΕ–ΕΞΑΡΤΗΣΗ–ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ–ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ επιβάλλεται να σημειωθούν πολύ σύντομα οι σημερινές θέσεις και στάσεις απέναντι σ’ αυτά των ΔΥΟ ρεφορμιστικών σοσιαλδημοκρατικών χρουστσοφικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ:

Πρώτο, τα σημερινά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, που συγκροτήθηκαν στη χρουστσοφική παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» ως ενιαίο τότε και ευθύς εξαρχής ρεφορμιστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα («Κ»ΚΕ-’56) στα μέσα της δεκαετίας του 1950 (διασπάστηκε το 1968) – προϊόν της ωμής βάρβαρης επέμβασης των σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο επαναστατικό ΚΚΕ – επειδή ήταν και παρέμειναν διαποτισμένα βαθιά και ολοκληρωτικά απ’ την αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική Ιδεολογία και γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), στην ιστορική αντεπαναστατική τους πορεία πέρασαν από διάφορες φάσεις (δεν είναι δυνατή εδώ ούτε, έστω και μια σύντομη αναφορά) για να φτάσουν στις σημερινές θέσεις και στάσεις σχετικά με τα προαναφερόμενα βασικά ζητήματα – μια πορεία, που ξεκίνησε απ’ τον εξωραϊσμό του ιμπεριαλισμού για να κορυφωθεί στην υποταγή και στις σημερινές ανοιχτά φιλο-ιμπεριαλιστικές–φιλο-ΕΕ θέσεις, την άρνηση της υπαρκτής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας, την εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης αλλά και της πλήρους απουσίας αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, κατρακυλώντας τελικά ως και το βούρκο της ΞΕΝΟΔΟΥΛΙΑΣ.

Δεύτερο, στο ζήτημα του ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ και της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ και τα δυο κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ τάσσονται, ανεξάρτητα απ’ τις κάθε φορά δημαγωγίες τους, υπέρ της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ, ακολουθώντας έτσι τη στρατηγική των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου. Μάλιστα μόλις «χθες»(23 Ιούλη) το «Κ»ΚΕ διακήρυξε δια στόματος Κουτσούμπα, ότι είναι «κάθετα αντίθετο … να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ» («Ρ» 26/7/2015, σελ. 17), δηλ. την ΙΔΙΑ στιγμή(!) «μέσα στο Ευρώ» αλλά ταυτόχρονα ΚΑΙ (!) «έξω απ’ την ΕΕ» (=τραγελαφική κατάσταση των ηγετών του «Κ»ΚΕ). Αλλά ας μην τους «αδικήσουμε», αφού την «αποδέσμευση» που δεν σημαίνει οπωσδήποτε «αποχώρηση» απ’ την ΕΕ την παραπέμπουν, ως γνωστόν, στο πολύ μακρινό και αόριστο μέλλον, δηλ. στη ρεφορμιστική απάτη της «λαϊκής εξουσίας» τους που θα «κατακτηθεί» με προσευχές και μετάνοιες των σοσιαλδημοκρατών ηγετών σε Εκκλησιές-Μοναστήρια δηλ. με τον διαβόητο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» (=αντιμαρξιστικά μυθεύματα της παλιάς και νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας) του τελευταίου «Προγράμματός» τους («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ.21-25, Αθήνα 2013) ΑΝΤΙ της βίαιης ένοπλης προλεταριακής επανάστασης, όπως διδάσκει ο επαναστατικός μαρξισμός δηλ. λενινισμός-σταλινισμός και έχει πλέρια επιβεβαιώσει η επαναστατική ιστορική πείρα.

Η φιλο-ιμπεριαλιστικήφιλο-ΕΕ στάση των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ κορυφώνεται και παίρνει, για πρώτη φορά, ΞΕΝΟΔΟΥΛΟ χαρακτήρα, με την ΑΠΟΔΟΧΗ-ΣΤΗΡΙΞΗ, το 2011, της φασιστικής απαγόρευσης απ’ τους ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ του τότε προταθέντος «Δημοψηφίσματος» αλλά και των «Εκλογών», που, μαζί με την εκπαραθύρωση του εκλεγμένου πρωθυπουργού και τη συγκρότηση εκ μέρους της ΕΕ κυβέρνησης Παπαδήμου ΧΩΡΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, και μάλιστα με δυο Ναζι-φασίστες υπουργούς (Βορίδη-Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ), συνιστούν φασιστική εκτροπή (ενέργειες φασιστικές που έγιναν αποδεκτές από ΟΛΑ τα κόμματα, μαζί και «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ), ενώ οι ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ κράτησαν ΚΑΙ για δεύτερη φορά ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ στάση, όταν πρόσφατα ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΧΘΗΚΑΝ μαζί με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και τα μεγαλοαστικά κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ) ΚΑΤΑ του «Δημοψηφίσματος» της 5ης Ιούλη (η ΟΡΘΗ πρόταση του «Δημοψηφίσματος» απ’ το ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει άραγε πραγματική ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ή έγινε για λόγους συγκυρίας (μένει να φανεί στο μέλλον), όπως για λόγους συγκυρίας ψηφίστηκε απ’ τους ακραίους εθνικιστές-ρατσιστές των ΑΝΕΛ και τους Ναζι-φασίστες της «Χρυσής Αυγής».

Τρίτο, το ζήτημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική) της Ελλάδας απ’ τους ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα αυτούς της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, φαίνεται μάλλον να αναγνωρίζεται απ’ τους ρεφορμιστές του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ αμφισβητούν και ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ανοιχτά πλέον τη σημερινή υπαρκτή ΕΞΑΡΤΗΣΗ της χώρας απ’ τους ιμπεριαλιστές με την αντιμαρξιστική και ολωσδιόλου ατεκμηρίωτη παμπάλαια τροτσκιστική θεωρία περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» (=άρνηση της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού) που βρίσκεται δήθεν σε σχέσεις «αλληλεξάρτησης» (αντί ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ-ΥΠΟΤΑΓΗΣ) με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις Γερμανίας-Γαλλίας, κλπ. δηλ. «ισότιμη συμμετοχή»(!) της Ελλάδας στην ΕΕ με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως υποστηρίζεται απ’ τους ιμπεριαλιστές και τα ντόπια μεγαλοαστικά κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ. – αντιμαρξιστική αστική-ιμπεριαλιστική θεωρία υπεράσπισης της σημερινής υπαρκτής εξάρτησης της χώρας, στήριξης, διατήρησης και διαιώνισης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Ελλάδας. Έτσι, το «Κ»ΚΕ σ’ αυτό το ζήτημα κινείται-βρίσκεται δεξιότερα απ’ τους ομογάλακτους χρουστσοφικούς αδελφούς του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας σημειωθεί ακόμα, πως δεν είναι καθόλου τυχαία η χρονική στιγμή που οι λακέδες των ιμπεριαλιστών της ΕΕ ηγέτες του «Κ»ΚΕ επέλεξαν να υιοθετήσουν και να προβάλλουν την αντιμαρξιστική αυτή θεωρία δηλ. τα τελευταία χρόνια και μάλιστα τη στιγμή που η ΕΞΑΡΤΗΣΗ-ΥΠΟΤΑΓΗ της χώρας έχει πάρει γιγαντιαίες διαστάσεις και την πιο ακραία μορφή και θα βαθύνει διαρκώς παραπέρα με την πρόσφατη επιβληθείσα υποδουλωτική «Συμφωνία».

Τέταρτο, σχετικά με την ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ, αυτή έχει εγκαταλειφθεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ τόσο απ’ το «Κ»ΚΕ όσο και απ’ το ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, η αντιιμπεριαλιστική θέση-σύνθημα: «έξω η Ελλάδα απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ» έχει πλήρως εξαφανιστεί απ’ τις συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια αλλά και τα συνθήματα των τελευταίων χρόνων. Και τα δυο ρεφορμιστικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ έχουν από καιρό χάσει, ακόμα και τυπικά, τον αντιιμπεριαλιστικό τους χαρακτήρα.

Πέμπτο, σχετικά με το ζήτημα της ΠΑΛΗΣ ενάντια στον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ-ΡΑΤΣΙΣΜΟ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ-ΦΑΣΙΣΜΟ-ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΜΟ τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουνκαι δεν θέλουν κανένα οργανωμένο μέτωπο πάλης, αντίθετα διάφορα στελέχη τους είναι «μπολιασμένα» με εθνικιστικες-ρατσιστικές απόψεις (Κανέλλη, Κωνσταντοπούλου, κλπ.), ενώ το «Κ»ΚΕ δεν έχει ψηφίσει, και μάλιστα ΔΥΟ φορές, τα νομοσχέδια για τους μετανάστες εργάτες, συμπαρατασσόμενο με τους εθνικιστές-ρατσιστές των ΝΔ–ΑΝΕΛ, αλλά και τους Ναζι-φασίστες των ΛΑΟΣ-«Χρυσής Αυγής», κι αυτό όχι επειδή ήταν «ατελή» και δεν λύνουν τα προβλήματα, όπως κατά καιρούς ψευδέστατα ισχυρίστηκαν οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ («ΚΟΜΕΠ» 3/2012, σελ 66, «Ρ» 5/3/2013, σελ. 24, κλπ. και πρόσφατα ο Βουλευτής Τάσιος, 7 Ιούλη 2015, ώρα 9:10 πρωϊνή εκπομπή ΕΡΤ) αλλά με πρόσχημα τον ανύπαρκτο κίνδυνο των εθνικών συμφερόντων δηλ. τη δημιουργία τάχα θέματος «μειονότητας και για τους μετανάστες» («Ρ» 9/2/2010, σελ. 15), ή αλλιώς εξαιτίας του κινδύνου «δημιουργίας και ανακίνησης μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων μέχρι και την αλλαγή συνόρων» («Ρ» 7/3/2010, σελ.7).

Σήμερα ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού κατά των αρνητικών συνεπειών και της νέας καταστροφικής «Συμφωνίας» και για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων πρέπει να συνδέεται άμεσα και στενά με την πάλη ενάντια στον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ-ΡΑΤΣΙΣΜΟ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ-ΦΑΣΙΣΜΟ-ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΜΟ, την πάλη κατά του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου και των ισχυρών μονοπωλίων της ΕΕ με ΣΤΟΧΟ: την άμεση , ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΕΞΟΔΟ της Ελλάδας από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ – ταξική πάλη που απαιτεί τη δημιουργία-συγκρότηση ενός πλατιού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ.

----

1)Η πρώτη ανοιχτή δήλωση του «Κ»ΚΕ, τα τελευταία χρόνια για παραμονή στο ΕΥΡΩ ήταν εκείνη της ΠΑΠΑΡΗΓΑ: «λύση έξω από το ευρώ υπό τις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφή» («Ρ», 31/5/2011, σελ. 6)

Ο Δ.Κουτσούμπας τάχθηκε, για πρώτη φορά, ανοιχτά υπέρ της παραμονής σε Ευρώ και ΕΕ - μέσω λαού – σε συνέντευξή του (8 Μάρτη 2015) στο ραδιοσταθμό «Παραπολιτικά»: «πιστεύουμε ότι ο ελληνικός λαός έδωσε το Οκ σε αυτή την κυβέρνηση με ένα μεγάλο ποσοστό έχει δηλαδή μια δυνατή πλειοψηφία και βέβαια της έδωσε αυτό το Οκ θεωρώντας ότι η Ευρώπη είναι το κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι, ότι θα μείνουμε στο ευρώ» («Ρ» 10/3/2015, σελ. 4), και ταυτόχρονα τάχθηκε ΚΑΤΑ ενός Δημοψηφίσματος όταν απάντησε: «ένα δημοψήφισμα για το αν θα μείνουμε ή θα βγούμε από το ευρώ; Και πως θα βγούμε και τι θα γίνει, πως θα πάμε; Αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούν να τεθούν με ένα ναι ή με ένα όχι» («Ρ» 10/3/2015, σελ. 4), για να ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΧΘΕΙ στη συνέχεια, μαζί με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ αλλά και τα μεγαλοαστικά κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΤΑ του «Δημοψηφίσματος» της 5ης Ιούλη που παρότι έκαναν «τα πάντα» για να το ματαιώσουν, απέτυχαν παταγωδώς.

2) Την οποία η πρόθυμη προστάτρια της δολοφονικής ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής» Ζ.Κωνσταντοπούλου αναζητούσε μάταια αυτές τις μέρες στις αίθουσες της Ελληνικής Βουλής, παριστάνοντας την «ανίδεη» και παίζοντας αλλόκοτο θέατρο ώρες ολόκληρες, λες και δεν γνωρίζει ότι η εθνική κυριαρχία έχει εδώ και δεκαετίες εκχωρηθεί στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, τους οποίους η ίδια υποστηρίζει και νοιώθει άνετα ανάμεσα τους.

3) αυτό το γεγονός υποχρεώνει όχι μόνο τους επαναστάτες κομμουνιστές μα ακόμα και τους αντιφασίστες-αντιιμπεριαλιστές να διερωτηθούν αν το συγκεκριμένο ΕΥΘΕΩΣ φιλο-ιμπεριαλιστικόφιλο-ΕΕ «ΤΡΙΚ» τυπώθηκε στην ΑΘΗΝΑ ή στο ιμπεριαλιστικό Βερολίνο των ΜΕΡΚΕΛ-ΣΟΪΜΠΛΕ και στάλθηκε από εκεί κατευθείαν στους ρεφορμιστές ηγέτες , λακέδες του ιμπεριαλισμού, των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ να το μοιράσουν στην εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό που δεινοπαθούν όχι μόνο από το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο μα και από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και πρωτίστως τους γερμανούς ιμπεριαλιστές.

4) ο ρεφορμιστής Δ.Κουτσούμπας πανικόβλητος, αυτές τις μέρες, επιτίθεται συνεχώς στον ομοϊδεάτη του Π.Λαφαζάνη, επειδή αυτός έχει την ευχέρεια να δημαγωγεί, μιλώντας για «έξοδο από το Ευρώ», ενώ οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ και με εντελώς πρόσφατη δήλωση (23 Ιούλη) είναι «κάθετα αντίθετοι … να φύγει η Ελλάδα από το Ευρώ» («Ρ» 26/7/2015, σελ. 17).

5) Και η τελευταία οικονομική κρίση είναι «καπιταλιστική κυκλική κρίση υπερπαραγωγής» και όχι «κρίση υπερσυσσώρευσης» όπως ισχυρίζονται οι ρεφορμιστές του «Κ»ΚΕ και διάφοροι άλλοι αντιμαρξιστές – πρόκειται για αντιμαρξιστική θεωρία, επειδή ΑΡΝΕΙΤΑΙ ως θεμελιώδη ΑΙΤΙΑ των Κρίσεων τη βασική ΑΝΤΙΦΑΣΗ του καπιταλισμού.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

Αφιέρωμα στα 30 χρόνια από το θάνατο του Ενβέρ Χότζα στην ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

 

eh

4σέλιδο φωτογραφικό αφιέρωμα στον μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή σ. Ενβέρ Χότζα φιλοξενεί το φύλλο Β του Ιουλίου-Αυγούστου της εφημερίδας ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ. Στο αφιέρωμα περιγράφονται μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές στην πορεία του Ε. Χότζα, του ΚΚ Αλβανίας και του ΚΕΑ, της ΛΔ Αλβανίας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Να δοθούν στη δημοσιότητα όλοι οι φάκελοι Ζαχαριάδη

Η δήλωση της διευθύντριας των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. Τομιλίνα, την άνοιξη του 2000 στη Θεσσαλονίκη: «η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ!…

Η Τομιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000)

«Η κ. Τομιλίνα λέει ότι στα αρχεία της υπάρχουν ντοκουμέντα για τις σχέσεις του ΚΚΣΕ με το ΚΚΕ, όπως επίσης και για τον Νίκο Ζαχαριάδη. “Μερικά από αυτά έχουν αποχαρακτηριστεί και έχουν δημοσιευτεί απ' ότι ξέρω και στον ελληνικό Τύπο. Άλλα όμως παραμένουν απόρρητα. Ίσως με τον καιρό ανοίξουν και αυτοί οι φάκελοι, όπως και πολλοί άλλοι”, λέει.» («Καθημερινή», 10/8/2003)

«Οι φανατικοί οπαδοί του [Ζαχαριάδη] μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν την εκδοχή της αυτοκτονίας και επιμένουν ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την Κ.G.B. Την εκδοχή τους ενίσχυσε η δήλωση της διευθύντριας των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν. Τομιλίνα, η οποία ανέφερε ότι ο φάκελος του θανάτου του εξόριστου ηγέτη του ΚΚΕ παραμένει πάντα στα [ρωσικά] κρατικά αρχεία ως ''άκρως απόρρητος'', και αποκάλυψε ότι ''οι Ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν τον Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του...''. Η Τομιλίνα πρόσθεσε ότι ''κάτι τέτοιο θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας...''.» (Γ. Λεονταρίτης: «Το τέλος  του Νίκου Ζαχαριάδη» στο  «Νίκος Ζαχαριάδης (1903-1973)» «Ελευθεροτυπία», Ε Ιστορικά, τ. 235, 6/5/2004, σελ. 49. Αναδημοσιεύτηκε στο «Νίκος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης: βίοι παράλληλοι και... τεμνόμενοι», «Ελευθεροτυπία», Ε Ιστορικά, 2009, σελ. 63-64.)

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

42 χρόνια από το θάνατο-δολοφονία του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

«Την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές.

Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι τον παρουσίασε σαν αυτοκτονία...

Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη.

Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (Ν.ΚΕΠΕΣΗΣ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006)

Να δοθούν στη δημοσιότητα όλοι οι φάκελοι Ζαχαριάδη

Να δοθούν στη δημοσιότητα όλοι οι φάκελοι Ζαχαριάδη απ' τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες «Κ»ΚΕ-Συνασπισμού

Να ανοίξουν όλα τα Αρχεία για τις διώξεις όλων των επαναστατών κομμουνιστών, τις διώξεις και τη δολοφονία του αρχηγού του ΚΚΕ

Να δοθούν στη δημοσιότητα ΟΛΕΣ οι καταθέσεις των αντιφασιστών και κομμουνιστών στη "Επιτροπή" (1957) που αφορούν στη στάση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο Νταχάου.

Διαβάστε Περισσότερα »