Αρ. Φύλ. 52 15-31 Δεκέμβρη 1998Αρ. Φύλ. 53 1-15 Γενάρη 1999
Αρ. Φύλ. 54 15-31 Γενάρη 1999Αρ. Φύλ. 55 1-15 Φλεβάρη 1999
Κριτική σε μερικές ρεβιζιονιστικές θέσεις των "αντιχρουτσωφικών" οπορτουνιστικών οργανώσεων
Το ζήτημα ΣΤΑΛΙΝ στο κέντρο της ιδεολογικο-πολιτικης αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμουνιστών και των οπορτουνιστών όλων των αποχρώσεων
Σχεδόν αμέσως μετά το θάνατο του Ι.Β. Λένιν ο Στάλιν (δηλ. ο Σταλινισμός ως επαναστατική κοσμοθεωρία και επαναστατική γραμμή) και η σταλινική σοσιαλιστική Σοβιετική Ενωση βρέθηκαν δεκαετίες ολόκληρες στο κέντρο της ιδεολογικο-πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των επαναστατών κομμουνιστών και του συνόλου των διαφόρων οπορτουνιστών (σοσιαλδημοκρατών, αναρχικών, τροτσκιστών, τιτοϊκών, κλπ.). Τα συντονισμένα πυρά όλων των αντεπαναστατών οπορτουνιστών και της ιμπεριαλιστικής αντίδρασης σημάδευαν μόνιμα το μεγάλο ηγέτη του Κόμματος των Μπολσεβίκων Στάλιν και χτυπούσαν την επαναστατική του γραμμή τόσο στα ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης και του επιστημονικού σοσιαλισμού που οικοδομούνταν πρακτικά στη Σοβιετική Ενωση όσο και γενικότερα την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου που αυτός υπεράσπιζε με παραδειγματική συνέπεια και αποφασιστικότητα.
Στη σκληρή και οξύτατη αυτή ιδεολογικο-πολιτική πάλη και αντιπαράθεση οι κομμουνιστές όλων των χωρών συσπειρώθηκαν ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικά στα κομμουνιστικά κόμματα και στις ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ με επικεφαλής το Στάλιν, καθοδηγούμενα στην επαναστατική τους δράση απ' το μαρξισμό-λενινισμό που σε κείνη την περίοδο αναπτύσσεται παραπέρα απ' το Στάλιν σε μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό.
Η ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική ενότητα των κομμουνιστών στα κομμουνιστικά κόμματα και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος της περιόδου ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ - σ' αντιπαράθεση και πάλη με την αντεπαναστατική προδοτική σοσιαλδημοκρατία και τ' άλλα οπορτουνιστικά ρεύματα - ήταν Ενότητα που επιτεύχθηκε και στηρίχθηκε στη στερεή βάση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, στη βάση μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού. Όλα τα κόμματα εκείνης της ένδοξης περιόδου του κομμουνιστικού κινήματος μεταξύ των οποίων και το ένδοξο και ηρωικό μας κόμμα, το ΚΚΕ 1918-55, καθοδηγούνταν απ' το «σταλινισμό που είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού» (Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ).
Στα παραπάνω δεξιά οπορτουνιστικά ρεύματα προστέθηκαν και όλα τ' άλλα που εμφανίστηκαν ανοιχτά μετά τη δολοφονία του Στάλιν με πρώτο το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, που και αυτά είχαν ως κεντρικό στόχο των επιθέσεων τους το Στάλιν με σημαία τους αντεπαναστατικούς μύθους της «προσωπολατρίας», της «ανώμαλης εσωκομματικής κατάστασης» και των «λαθών», διασπώντας έτσι την ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική ενότητα του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος και πλήττοντας την καίρια, καταστροφικά.
Το ΚΚΕ 1918-55 ως την ύπαρξη του και οι κομμουνιστές σταλινικοί-ζαχαριαδικοί με επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη σταλινιστή Νίκο Ζαχαριάδη που συνέχισαν στις μετέπειτα δεκαετίες και ως τα σήμερα τις επαναστατικές παραδόσεις του Κόμματος και αντιπάλεψαν το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό καθοδηγήθηκαν στη δράση τους απ' το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό. Το ίδιο και η οργάνωση μας, η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» που θεωρεί τον εαυτό της συνέχεια τους καθοδηγείται ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικά απ' την αρχή της συγκρότησης της απ' το σταλινισμό και σ' αυτή τη βάση θεωρεί αναγκαία και όσο ποτέ άλλοτε επιβεβλημένη και επιδιώκει την Ενότητα όλων των κομμουνιστών μέσα και έξω απ' το «Κ»ΚΕ και τις άλλες οπορτουνιστικές οργανώσεις και ομάδες σ' ένα κόμμα σταλινικό-ζαχαριαδικό που θα καθοδηγείται στη δράση του απ' το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό.
Κατ' αρχήν ας παραθέσουμε από παλιότερο δημοσίευμα τους λόγους για τους οποίους η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» θεωρεί ορθή και αναγκαία τη χρήση της επιστημονικής έννοιας «σταλινισμός»:
«1. Εκφράζει την παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού στην εποχή της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. «Ο σταλινισμός θεωρητικά φώτισε το δρόμο του σοσιαλισμού και πρακτικά τον πραγματοποίησε» (Ν. Ζαχαριάδης, 1939).
2. Μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα της επαναστατικής
κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου και του κόμματος του.
κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου και του κόμματος του.
3. Σταλινισμός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής μας.
4. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ(1918-55) χρησιμοποιούσαν την έννοια «σταλινισμός».
5. Η εξάλειψη του σοσιαλισμού και η διάλυση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές έγινε στο όνομα του «μαρξισμού-λενινισμού» και της πάλης ενάντια στο Στάλιν-«σταλινισμό».
6. Από τα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα ως τα σήμερα στο κέντρο των επιθέσεων της αστικής, φασιστικής, ιμπεριαλιστικής, τροτσκιστικής, παλιάς και νέας ρεβιζιονιστικής αντίδρασης (σοσιαλδημοκρατία, τιτοϊκή, χρουτσωφική, κλπ.) βρέθηκε και βρίσκεται πάντα ο Στάλιν-«σταλινισμός».
7. Ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός προσδιορίζει με σαφή τρόπο τον επαναστατικό ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό του κομμουνιστικού κινήματος.
8. Διαχωρίζει το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα από τους τροτσκιστές, τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και την χρουτσωφικής έμπνευσης γραμμή της «λαθολογίας» των διαφόρων οπορτουνιστικών οργανώσεων που επικαλούνται τυπικά το Στάλιν, αλλά συνάμα του επιτίθενται (άμεσα ή έμμεσα) από δεξιές θέσεις» («Ανασύνταξη» 15-31 Δεκέμβρη 1996).
Σ' αντίθεση με την «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» προς το παρόν καμιά απ' τις οργανώσεις και ομάδες του λεγόμενου «αντιχρουτσωφικού» χώρου δεν καθοδηγείται απ' την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, αλλά απλά, όπως γράφουν στα έντυπα τους, απ' το «μαρξισμό-λενινισμό». Και εννοούμε συγκεκριμένα: ΚΚΕ(μλ)-«Προλεταριακή Σημαία», (μ-λ)ΚΚΕ-«Ααϊκός Δρόμος», Ομάδα «Αριστερής Πολιτικής», Α/συνέχεια-«Αριστερά», ΟΑΚΚΕ-«Νέα Ανατολή», ΕΚΚΕ και οι ως πριν λίγο ενωμένες και τώρα διασπασμένες ομάδες ΚΚΕ 1918-«Μετασοβιετική Εποχή» και «Επιτροπή Στάλιν»-Περιοδικό «Στάλιν».
Όλες αυτές οι οργανώσεις και ομάδες παρ' όλο που αναγνωρίζουν τυπικά και επικαλούνται τους
κλασικούς Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν απορρίπτουν το «σταλινισμό», αρνούμενες έτσι την
παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού απ' το Στάλιν σε μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό.
Συστηματικά αποφεύγουν να αναφέρουν τους λόγους απόρριψης της επιστημονικής έννοιας
«σταλινισμός». Μόνο μια απ' αυτές τις ομάδες στο όργανο της «Μετασοβιετική Εποχή» τοποθετείται
ανοιχτά πάνω σ' αυτό το ζήτημα, ισχυριζόμενη ότι «σοβαρότατο πολιτικό λάθος είναι και η χρήση
απ' τους κομμουνιστές των όρων σταλινικός, μαοϊκός, ζαχαριαδικός, κλπ.(!), χαρακτηρίζει
«αντεπαναστατικούς»(!) αυτούς τους όρους και «συμβουλεύει»(!) «αντί λοιπόν το χαρακτηρισμό
σταλινικός ο όρος επαναστάτης»!!! Και ξέρετε γιατί; Επειδή, λέει, η εχθρική προπαγάνδα
χρησιμοποιεί «κατά κόρον τον χαρακτηρισμό «σταλινικοί» και επειδή αυτός ο όρος θυμίζει
«προσωπολατρία» και «δικτατορικό χαρακτήρα του μεγάλου ηγέτη» («Μετασοβιετική Εποχή»,
Απρίλιος 1998). Δηλαδή η «Μετασοβιετική Εποχή» «τεκμηριώνει» την απόρριψη της επιστημονικής
έννοιας «σταλινισμός» προβάλλοντας τα ίδια ακριβώς αντεπαναστατικά μυθεύματα με τα οποία οι
χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές δεκαετίες ολόκληρες έκαναν πλύση εγκεφάλου στους κομμουνιστές και
την εργατική τάξη και μάλιστα τα σερβίρει σήμερα τη στιγμή που αυτά έχουν ξεφτίσει εντελώς και
δυσφημιστεί σε τέτοιο βαθμό στις γραμμές των κομμουνιστών που δεν τολμάει ούτε ο «Ριζοσπάστης»
της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα να τα προπαγανδίσει.
κλασικούς Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν απορρίπτουν το «σταλινισμό», αρνούμενες έτσι την
παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού απ' το Στάλιν σε μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό.
Συστηματικά αποφεύγουν να αναφέρουν τους λόγους απόρριψης της επιστημονικής έννοιας
«σταλινισμός». Μόνο μια απ' αυτές τις ομάδες στο όργανο της «Μετασοβιετική Εποχή» τοποθετείται
ανοιχτά πάνω σ' αυτό το ζήτημα, ισχυριζόμενη ότι «σοβαρότατο πολιτικό λάθος είναι και η χρήση
απ' τους κομμουνιστές των όρων σταλινικός, μαοϊκός, ζαχαριαδικός, κλπ.(!), χαρακτηρίζει
«αντεπαναστατικούς»(!) αυτούς τους όρους και «συμβουλεύει»(!) «αντί λοιπόν το χαρακτηρισμό
σταλινικός ο όρος επαναστάτης»!!! Και ξέρετε γιατί; Επειδή, λέει, η εχθρική προπαγάνδα
χρησιμοποιεί «κατά κόρον τον χαρακτηρισμό «σταλινικοί» και επειδή αυτός ο όρος θυμίζει
«προσωπολατρία» και «δικτατορικό χαρακτήρα του μεγάλου ηγέτη» («Μετασοβιετική Εποχή»,
Απρίλιος 1998). Δηλαδή η «Μετασοβιετική Εποχή» «τεκμηριώνει» την απόρριψη της επιστημονικής
έννοιας «σταλινισμός» προβάλλοντας τα ίδια ακριβώς αντεπαναστατικά μυθεύματα με τα οποία οι
χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές δεκαετίες ολόκληρες έκαναν πλύση εγκεφάλου στους κομμουνιστές και
την εργατική τάξη και μάλιστα τα σερβίρει σήμερα τη στιγμή που αυτά έχουν ξεφτίσει εντελώς και
δυσφημιστεί σε τέτοιο βαθμό στις γραμμές των κομμουνιστών που δεν τολμάει ούτε ο «Ριζοσπάστης»
της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα να τα προπαγανδίσει.
Τον όρο «σταλινισμός» χρησιμοποιεί μόνο ο εκδότης του περιοδικού «ΣΤΑΛΙΝ», αλλά του δίνει αντισταλινικό περιεχόμενο, αφού περιλαμβάνει σ' αυτόν τις αντιμαρξιστικές-αντισταλινικές απόψεις του βέλγου ρεβιζιονιστή L. Martens και των ομοίων του σχετικά με το σοσιαλισμό, το κόμμα, τη διαβόητη «λαθολογία», κλπ.(L. Martens: «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», σελ.381-383) και τον χαρακτηρίζει «έξοχο σταλινικό» παρά τις αντισταλινικές του απόψεις και τις απύθμενου θράσους μικροαστικές φαιδρότητες του Martens, ότι ο Στάλιν «δεν μπόρεσε...», «δεν κατάλαβε...», «δεν είδε...», «δεν αντιλήφθηκε...», κλπ.- χαρακτηρίζει "έξοχο σταλινικό" έναν οπορτουνιστή που έχει εξελιχθεί σε μαριονέττα και ταλαντούχα "prima ballerina"του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού.
Στην πραγματικότητα όλες οι παραπάνω οργανώσεις και ομάδες καθοδηγούνται από μια νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού: εκείνη της αντισταλινικής «λαθολογίας» -χρουτσωφικής έμπνευσης και προέλευσης - που εμφανίστηκε στις αρχές-μέσα της δεκαετίας του '60 και έχει σήμερα ως γνωστότερο εκπρόσωπο της στον ευρωπαϊκό χώρο το βέλγο τροτσκίζοντα ρεβιζιονιστή L. Martens* επιφορτισμένο με συγκεκριμένα αντεπαναστατικά καθήκοντα απ' τους προδότες χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.
Η βασική θέση των «αντιχρουτσωφικών» ρεβιζιονιστικών οργανώσεων είναι: «Ο Στάλιν είναι μεγάλος αλλά έκανε λάθη»**. Μιλούν σκόπιμα γενικά και αφηρημένα για «λάθη» του Στάλιν αποφεύγοντας να τα κατονομάζουν, φοβούμενες το αυτοξεσκέπασμά τους. Όμως πίσω απ' τη διαβόητη αντισταλινική «λαθολογία» κρύβονται τα περί «προσωπολατρίας», «ανώμαλης εσωκομματικής ζωής», «καταπίεσης», «παραβίασης της σοσιαλιστικής νομιμότητας», κλπ. μυθεύματα με τα οποία οι διάφοροι οπορτουνιστές συκοφάντησαν και συκοφαντούν το Στάλιν και το σοσιαλισμό που οικοδομούνταν την εποχή του στη Σοβιετική Ενωση. Και επιπλέον - και το πιο σπουδαίο -μια αντιμαρςιστική-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού με την οποία θα ασχοληθούμε σε επόμενο σημείωμα μας.
Σχετικά με το πρόβλημα της ενότητας των κομμουνιστών σ1 ένα επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, λενινιστικού-σταλινικού τύπου, πρωταρχικό ζήτημα και απαραίτητη βασική προϋπόθεση αποτελεί η ιδεολογική Ενότητα: δηλ. η αποδοχή και υιοθέτηση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού.
Σ' αντίθεση με την «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55) καμιά απ' τις σημερινές οργανώσεις του λεγόμενου «αντιχρουτσωφικού» χώρου δεν θέτει το ζήτημα της ιδεολογικής Ενότητας ως πρωταρχικό ζήτημα και προϋπόθεση της πολιτικο-οργανωτικής ενότητας στις διάφορες κατά καιρούς δημαγωγικές περί «ενότητας» φλυαρίες τους. Μάλιστα ορισμένες το αρνούνται έμμεσα και μια απ' αυτές εντελώς ανοιχτά.
Μερικές απ' αυτές τις οργανώσεις δημιούργησαν παλιότερα διάφορα σχήματα με στόχο την «ενότητα» μεταξύ τους, όπως εκείνο της «Κομμουνιστικής Αριστεράς» απ' το ΚΚΕ(μ-λ) και (μ-λ)ΚΚΕ που διαλύθηκε και ένα άλλο το πιο πρόσφατο με τίτλο «Μαχόμενη Αριστερά» που περιελάμβανε τα ΝΑΡ - ΚΚΕ(μ-λ) - ΕΚΚΕ - ΕΕΚ-τροτσκιστές που έχει ουσιαστικά διαλυθεί. Επίσης τελευταία έγιναν προσπάθειες για κοινή κάθοδο στις εκλογές των (μ-λ)ΚΚΕ, ΚΚΕ(μ-λ), ΝΑΡ, Α/συνέχεια, ΕΚΚΕ, ΕΚΚ-Τροτσκιστές και το αποτέλεσμα ήταν να κατέβουν ξεχωριστά στις εκλογές και άλλες να μην κατέβουν καθόλου. Απ' αυτά συμπεραίνει κανείς ότι οι οπορτουνίστριες αυτές οργανώσεις, πρώτο, δεν ενδιαφέρονται για την ενότητα, δεύτερο, τηρούν στο ζήτημα της ενότητας τροτσκιστική στάση, γιατί διατηρούν τις διασπάσεις πάνω από μια 20ετία, τρίτο, δεν θέτουν καν ως πρωταρχικό ζήτημα την ιδεολογική ενότητα, τέταρτο, συνεργάζονται και με τους αντεπαναστάτες τροτσκιστές, προφανώς στη βαση του αντισταλινισμού.
Τελευταία πριν λίγους μήνες θέτει και η «Μετασοβιετική Εποχή» το ζήτημα της ενότητας σε άρθρο με τίτλο «Όλα για την ενότητα!, Διαλέξτε: ή ενότητα ή περιθώριο» χωρίς καν, όπως κάνουν και οι άλλες «αντιχρουτσωφικές» οργανώσεις, να λέει λέξη γιατί σε διάστημα λιγότερο του ενός χρόνου διέσπασε δυο οργανώσεις.
Στο άρθρο αυτό προτείνεται «ενότητα» στη βάση της απόρριψης της «λίστας των κλασικών», και πως «δεν έχει άμεση πρακτική αξία για μας η λίστα των κλασικών», συμβουλεύει τους κομμουνιστές να «διαβάζουν ιστορία» στα έργα των κλασικών και επιπλέον θεωρεί κομμουνιστές και προτείνει ενότητα και μ' αυτούς που αποδέχονται μόνο τους «Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν που είναι κοινής αποδοχής» και πως «άλλοι θεωρούν κλασικό ισάξιο μ' αυτούς τον Στάλιν» («Μετασοβιετική Εποχή», Απρίλιος 1998).
Σχετικά μ' αυτές τις εξόφθαλμα δεξιές οπορτουνιστικές θέσεις έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Πρώτο, απόρριψη της «λίστας των κλασικών» δηλ. των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν σημαίνει άρνηση-απόρριψη της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου, του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, κάτι που δεν αποτολμούν ούτε οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές να διατυπώσουν ανοιχτά και οι οποίοι ως γνωστό περιορίζουν τη «λίστα» σε τρεις: Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν,
Δεύτερο, άρνηση αναγνώρισης του Στάλιν ως κλασικού σημαίνει απόρριψη του σταλινισμού ως παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού και ευθυγράμμιση με τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές,
Τρίτο, ο ισχυρισμός ότι οι κομμουνιστές πρέπει να «διαβάζουν ιστορία» στα έργα των κλασικών σημαίνει ότι το έργο τους είναι «ξεπερασμένο» και «απαρχαιωμένο» - γνωστή θέση της σοσιαλδημοκρατίας των δεκαετιών '50-60. Οι κομμουνιστές στο έργο των κλασικών μελετούν το σύνολο της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου, επειδή σ' αυτό όπως σημειώνει ο Λένιν για το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» εκτίθεται «με μεγαλοφυή σαφήνεια και ακρίβεια η νέα κοσμοθεωρία: ο συνεπής υλισμός που αγκαλιάζει και την περιοχή της κοινωνικής ζωής, η διαλεχτική σαν η πιο ολόπλευρη και η πιο βαθιά διδασκαλία της εξέλιξης, η θεωρία της ταξικής πάλης και ο κοσμοϊστορικός επαναστατικός ρόλος του προλεταριάτου, του δημιουργού της νέας κοινωνίας, της κομμουνιστικής κοινωνίας» (Λένιν, τομ. 21ος, σελ. 36),
Τέταρτο, ενότητα στη βάση των «Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν» σημαίνει «ενότητα» με τους τροτσκιστές, τιτοϊκούς, χρουτσωφικούς, ευρωκομμουνιστές, κλπ., αφού αυτοί είναι εκείνοι που «αναγνωρίζουν» μόνο τους «Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν» και απορρίπτουν το Στάλιν.
Οι κομμουνιστές παλεύοντας για την ιδεολογικο-πολιτική-οργανωτική ενότητα πρέπει να προβάλλουν ως πρωταρχικό ζήτημα την ιδεολογική Ενότητα και να απορρίψουν την αντισταλινική «λαθολογία» και να υιοθετήσουν το «σταλινισμό» ως παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού. Πίσω απ' την εμμονή στην αντισταλινική «λαθολογία» και τον αντιζαχαριαδισμό «υποκρύπτονται δυο ανομολόγητοι αλλά ορατοί στόχοι: πρώτο, προσανατολισμός του κομμουνιστικού κινήματος σ' αντισταλινική-αντιζαχαριαδική ρεβιζιονιστική κατεύθυνση, δεύτερο, διατήρηση και διαιώνιση των διασπάσεων ώστε να ματαιωθεί η ανασύνταξη των κομμουνιστών σ' ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, λενινιστικού-σταλινικού τύπου, καθοδηγούμενο στη δράση του απ' την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού. Η αποφασιστική απόρριψη της αντισταλινικής «λαθολογίας» και του αντιζαχαριαδισμού αποτελεί βασική προϋπόθεση για τον επαναστατικό προσανατολισμό του κομμουνιστικού κινήματος και την ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική του ενότητα σ' ένα λενινιστικού-σταλινικού τύπου κόμμα» («Ανασύνταξη» 1-15 Νοέμβρη 1998).
"Λαθολογία":
Μ-Λ ΚΚΕ: "Διαπράχθηκαν από την πλευρά του Ι.Β. Στάλιν μια σειρά λάθη" ("Λαϊκός Δρόμος", 6 Νοέμβρη 1076). "Γι' αυτό παρά τα λάθη που διέπραξε μέσα στον αγώνα για τη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση..." (Φωνή Λαού", 29.12.79). "Τόσο οι υπηρεσίες όσο και τα λάθη του Στάλιν είναι χτήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και πρέπει να μελετηθούν και να αξιοποιηθούν" ("Λ.ΔΓ, 22.12.79). "Το κύριο στο Στάλιν είναι το θετικό επαναστατικό έργο του... ταυτόχρονα η δράση του Στάλιν περιλαμβάνει και ορισμένα λάθη..." ("Η Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ" 7-9 Ιουνίου 1991, σελ. 74), κλπ
ΚΚΕ Μ-Λ: "Να χαραχθεί μια διαχωριστική γραμμή στα λάθη του Στάλιν που οφείλονται σε αντικειμενικούς λόγους και σε κείνα που οφείλονται σε υποκειμενικούς λόγους" ("Προλεταριακή Σημαία" 22.12.79). Σ' αντίθεση, γράφουν με τους "ορθόδοξους" σταλινιστές, αυτούς δηλαδή που ισχυρίζονται ότι "ο Στάλιν δεν διέπραξε κανένα λάθος", "εμείς πιστεύουμε ότι ο Στάλιν διέπραξε λάθη και μάλιστα σοβαρά" ("Π.Σ." 18.3.1983). Επίσης αρκετά για τα "λάθη" του Στάλιν θα βρει ο ενδιαφερόμενος στο "Εκτιμήσεις-Συμπεράσματα για την πορεία της ΣΕ, την περίοδο 1917-1953", Ιο και 2ο μέρος 1991. ("Π.Σ." 7.9.91 και 21.9.91) και αλλού.
ΟΑΚΚΕ: "Αναγνωρίζουμε το Στάλιν και ακριβώς επειδή υποστηρίζουμε το Στάλιν σταθερά μπορούμε να δούμε και να κριτικάρουμε τα λάθη" ("Νέα Ανατολή", 18.1.86). "Λυτά είναι τα λάθη του Στάλιν. Και αυτά ο Χρουτσώφ δεν τα αρνήθηκε"! Και αλλού: "Να γιατί δε μπόρεσε με το σταλινισμό το παγκόσμιο προλεταριάτο να συγκροτήσει πρωτοπόρο, κόμμα"!, κλπ.
Λ/συνέχεια: "Ήταν η εποχή που τα "πρωτόκολλα" δεν επέτρεψαν να μιλάμε για λάθη του Στάλιν..." (Εισαγωγή στο "Ο Μ Λ Ε 1968. 15 χρόνια από το θάνατο του Ι.Β. Στάλιν", σελ. 4). Τη "λαθολογία" η Λ συνέχεια τη συνεχίζει στα "Ρεβιζιονισμός. παλινόρθωση, νέα τάξη πραγμάτων", Αθήνα 1995.
ΕΚΚΕ: "Οι μαρξιστές-λενινιστές πιστεύουν ότι ο Στάλιν έκανε μεγάλα λάθη και τα λάθη αυτά ήταν τόσο μεγάλα όσο μεγάλες ήταν και οι ευθύνες του επικεφαλής του ΚΚΣΕ και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος" ("Λαϊκοί Αγώνες" 20.12.1979).
2. Αντιμαρξιστική αστικο-ρεβιζιονιστικη η αντίληψη του σοσιαλισμού της νέας παραλλαγής του συγχρόνου ρεβιζιονισμού
Ένα άλλο βασικό ζήτημα, το δεύτερο σε σπουδαιότητα, μετά το Ιδεολογικό, δηλ. εκείνο του ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ, και πρώτο σε σχέση με το ζήτημα της επανάστασης για την Ενότητα των κομμουνιστών σ' ένα επαναστατικό Κόμμα, που χωρίζει την «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» απ' τις άλλες «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις και Ομάδες είναι το ζήτημα της αντίληψης του σοσιαλισμού, που κι αυτό συνδέεται στενά με το ιδεολογικό και απορρέει απ' αυτό, αλλά συνδέεται επίσης ευθέως και με το ζήτημα ΣΤΑΛΙΝ, εφόσον και πάνω σ' αυτό ασκείται κριτική στο μεγάλο καθοδηγητή του διεθνούς προλεταριάτου και κλασικό του μαρξισμού φαινομενικά από «αριστερά», στην πραγματικότητα από δεξιές οπορτουνιστικές θέσεις.
Στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος το ζήτημα του σοσιαλισμού βρέθηκε πάντα και βρίσκεται ακόμα και σήμερα στο κέντρο της ιδεολογικο-πολιτικής διαμάχης μεταξύ των επαναστατών σταλινιστών κομμουνιστών και των οπορτουνιστών όλων των αποχρώσεων. Και αυτό συμβαίνει επειδή σε σχέση με τα ζητήματα που αφορούν και συνδέονται με την προλεταριακή επανάσταση αυτό είναι το σπουδαιότερο, αφού ως γνωστό αφορά τον τελικό σκοπό του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Γιατί κι αν υποτεθεί ότι πραγματοποιείται νικηφόρα η προλεταριακή επανάσταση σε μια χώρα, σε περίπτωση που το εργατικό κίνημα και η οργανωμένη πρωτοπορία του, το κομμουνιστικό κόμμα, δεν έχει μια μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική αντίληψη του σοσιαλισμού, η επανάσταση θα αποτύχει, θα μείνει στα «μισά του δρόμου», δεν πρόκειται να προχωρήσει στον τελικό σκοπό δηλ. την οικοδόμηση αρχικά της σοσιαλιστικής και αργότερα της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που απ' την εποχή της έκδοσης (1848) του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» των Μαρξ-Ένγκελς η επιστημονική μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού βρέθηκε αντιμέτωπη και σε διαρκή αντιπαράθεση και οξύτατη πολεμική μ' όλες τις αντιμαρξιστικές περί σοσιαλισμού αντιλήψεις των διαφόρων οπορτουνιστικών ρευμάτων, προπαντός μ' εκείνες της σοσιαλδημοκρατίας, τροτσκιστών, τιτοϊκών, χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, κλπ.
Και η νέα παραλλαγή του διεθνούς σύγχρονου ρεβιζιονισμού απ' την οποία καθοδηγούνται οι διάφορες οπορτουνιστικές Οργανώσεις στον ευρωπαϊκό χώρο με γνωστότερη και πιο δραστήρια το Κόμμα Εργασίας Βελγίου με επικεφαλής τον τροτσκίζοντα ρεβιζιονιστή L. Martens και στη χώρα μας οι διάφορες «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις και ομάδες έχει μια αντιμαρξιστική - αντισταλινική αστικορεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού. Συγκεκριμένα οι Οργανώσεις-Ομάδες: ΚΚΕ(μ-λ)-«Προλεταριακή Σημαία», (μ-λ)ΚΚΕ-«Λαϊκός Δρόμος», Ομάδα «Αριστερής Πολιτικής», Α/συνέχεια-«Αριστερά», ΟΑΚΚΕ-«Νέα Ανατολή», ΕΚΚΕ και οι ως πριν ενωμένες και τώρα διασπασμένες ομάδες ΚΚΕ 1918-«Μετασοβιετική Εποχή», και «Επιτροπή Στάλιν»-Περιοδικό «Στάλιν».
Άλλες απ' αυτές έχουν κατά καιρούς αποσπασματικά τοποθετηθεί στο ζήτημα της αντίληψης του σοσιαλισμού επιτιθέμενες και ασκώντας κριτική στο Στάλιν, άλλες όχι, όμως όλες ασπάζονται τις ρεβιζιονιστικές απόψεις του L. Martens, οι αντισταλινικές απόψεις του οποίου συγκροτούν μια αντιμαρξιστική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού και περιέχονται στο βιβλίο του «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν» που έκδωσε και χρηματοδότησε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα και διαφήμισαν εργολαβικά-συστηματικά τα έντυπα δυο οπορτουνιστικών ομάδων η «Μετασοβιετική Εποχή» και το περιοδικό «Στάλιν», που τις πρόβαλαν κατά κόρον και αναδείχτηκαν σε άριστους διαφημιστές των αντισταλινικών ρεβιζιονιστικών αντιλήψεων του L. Martens παρόλο που επιπλέον γνώριζαν και τις διασυνδέσεις του με την ηγεσία του «Κ»ΚΕ (ο L. Martens αφού το Μάη «προσγειώθηκε» και επίσημα στον Περισσό συσφίγγοντας παραπέρα τις σχέσεις του με τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα, μαθαίνουμε απ' τον «Ριζοσπάστη» ότι τώρα τελευταία έφτασε «ασθμαίνοντας» στη Μόσχα όπου πήρε μέρος στο 31° Συνέδριο της «Ένωσης Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ» για να συσφίξει περαιτέρω τις σχέσεις του με τους προδότες ρώσους σοσιαλδημοκράτες και γνωστούς χρουτσωφικούς Γκενάντι Ζιουγκάνωφ, πρόεδρο της ΚΕ του ΚΚΡΟ και Γεγκόρ Λιγκατσώφ, αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της «ΕΚΚ-ΚΚΣΕ», «Ρ» 8.11.1998).
Η χρουτσωφικής έμπνευσης και προέλευσης αντισταλινική «λαθολογία» - πέρα απ' την πλευρά της επανάληψης-αναμασήματος των αντεπαναστατικών χρουτσωφικών μυθευμάτων περί «προσωπολατρίας», «ανώμαλης εσωκομματικής ζωής», «δικτατορικό χαρακτήρα του μεγάλου ηγέτη», κλπ. έχει και μια δεύτερη πλευρά που αφορά την κριτική-επιθέσεις στο Στάλιν για το ζήτημα του σοσιαλισμού που αποτελεί και το σπουδαιότερο ζήτημα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος σε σχέση μ' εκείνο της προλεταριακής επανάστασης.
Ας σημειώσουμε ακόμα μια φορά ότι η αντισταλινική «λαθολογία»-επιθέσεις των παραπάνω ρεβιζιονιστικών Οργανώσεων και του L. Martens στο Στάλιν για «προσωπολατρία» κλπ. γίνονται από δεξιές θέσεις και συγκεκριμένα απ' τις θέσεις του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού που είναι και ο πραγματικός εμπνευστής τους.
Το ίδιο και οι επιθέσεις τους (L. Martens και των διάφορων «αντιχρουτσωφικών» οπορτουνιστικών Οργανώσεων) στο Στάλιν για το ζήτημα του σοσιαλισμού είναι κριτική-επιθέσεις, όπως θα καταδειχτεί αμέσως παρακάτω, από δεξιές οπορτουνιστικές θέσεις δηλ. απ' τη θέση-σκοπιά διατήρησης και διαιώνισης του καπιταλισμού και ότι η αντίληψη του ΣΤΑΛΙΝ για το σοσιαλισμό είναι μια επιστημονική μαρξιστική-λενινιστική αντίληψη. Και επιπλέον, και το σπουδαιότερο, όλες οι οπορτουνιστικές Ομάδες και ο L. Martens, σ' αντίθεση με το Στάλιν, έχουν μια αντιμαρξιστική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού που βρίσκεται σε πλήρη, κραυγαλέα και καταφανή ρήξη-αντίθεση με τη μαρξιστική θεωρία.
Στην κριτική μας αυτή από μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική σκοπιά της αστικο-ρεβιζιονιστικής αντίληψης του σοσιαλισμού της νέας παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού που αρνείται το ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ ως παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού και έχει ως σημαία του την αντισταλινική «λαθολογία», θα παραθέσουμε μόνο τα εντελώς απαραίτητα αποσπάσματα από μερικές «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις και Ομάδες γιατί πρώτο δεν είναι αναγκαίο απ' όλες, δεύτερο γιατί μερικές απ' αυτές αποφεύγουν να ασχοληθούν μ' αυτό το ζήτημα και τρίτο γιατί όλες έχουν την ίδια αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού. Θα παραθέσουμε βέβαια και απ' το βέλγο τροτσκίζοντα ρεβιζιονιστή L. Martens στο όνομα του οποίου «πίνουν νερό» όλες οι «αντιχρουτσωφικές» Οργανώσεις και τα έντυπα τους και προπαντός η «Μετασοβιετική Εποχή» και το περιοδικό «Στάλιν» που τον προβάλλουν ως «έξοχο σταλινικό», «επιφανή επαναστάτη», κλπ.!!!
Αντιμαρξιστικη αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού
Κοινή, και βασική θέση όλων των οπορτουνιστικών Οργανώσεων στο ζήτημα της αντίληψης του σοσιαλισμού είναι ότι στο «σοσιαλισμό, και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης, διατηρούνται οι εκμεταλλεύτριες και ανταγωνιστικές τάξεις» ή όπως αλλιώς γράφει ο L. Martens ότι ο Στάλιν «δεν έφτασε ως τη διατύπωση μιας συνεκτικής θεωρίας διατήρησης των τάξεων... στη σοσιαλιστική κοινωνία» (L. Martens: «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», σελ. 382, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1997) και το Μ-Λ ΚΚΕ ότι ο Στάλιν «διακήρυξε το 1936 πως δεν υπήρχαν ανταγωνιστικές τάξεις» στη Σοβιετική Ενωση («Η Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ 7-9 Ιουνίου 1991», σελ. 77-78). Σ' άλλο σημείο των υλικών του το Μ-Λ ΚΚΕ διατυπώνει με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια και σαφήνεια την αντίληψη του «σοσιαλισμού» της νέας παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, ορίζοντας τη σοσιαλιστική κοινωνία ως μια κοινωνία στην οποία «το προλεταριάτο και η αστική τάξη... παραμένουν οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας» και «η κύρια αντίθεση στη σοσιαλιστική κοινωνία είναι ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη» («Η συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ», 7-9 Ιουνίου 1991, σελ.65). Την ίδια θέση στο ζήτημα του σοσιαλισμού έχουν και οι άλλες «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις και Ομάδες.
Η άποψη της διατήρησης των δυο «βασικών ανταγωνιστικών τάξεων» προλεταριάτου-αστικής τάξης και των εκμεταλλευτριών τάξεων στο σοσιαλισμό των «αντιχρουτσωφικών» οπορτουνιστικών Οργανώσεων που διατυπώνεται απ' το Μ-Λ ΚΚΕ με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια συνιστά προφανώς μια αντιμαρξιστικη αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού, μια αντίληψη του σοσιαλισμού που βρίσκεται σε πλήρη ρήξη-αντίθεση με τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Και αυτό για τους παρακάτω λόγους:
Πρώτο, όταν η «σοσιαλιστική» κοινωνία ορίζεται ως κοινωνία στην οποία διατηρούνται οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, προλεταριάτο-αστική τάξη, είναι φανερό ότι η κοινωνία αυτή είναι εξ' ορισμού καπιταλιστική και όχι σοσιαλιστική, γιατί, ως γνωστό, μόνο στον καπιταλισμό η αστική τάξη και το προλεταριάτο υπάρχουν ως δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της κοινωνίας.
Δεύτερο, όταν σε μια κοινωνία υπάρχουν και διατηρούνται ως βασικές ανταγωνιστικές τάξης το προλεταριάτο-αστική τάξη, τότε η πολιτική εξουσία βρίσκεται στα χέρια της μπουρζουαζίας (=διχτατορία της αστικής τάξης), και επομένως δεν έχουμε Διχτατορία του Προλεταριάτου και, ως γνωστό, χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου δεν υπάρχει σοσιαλισμός, και επομένως κάτι που δεν υπάρχει δεν μπορεί βέβαια να «οικοδομηθεί», όπως διατείνονται οι «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις.
Τρίτο, όταν σε μια κοινωνία διατηρούνται οι ανταγωνιστικές τάξεις προλεταριάτο-μπουρζουαζία, σημαίνει ότι διατηρείται και η ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και κατά συνέπεια η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης απ' την αστική τάξη, διότι η ύπαρξη προλεταριάτου-μπουρζουαζίας ως κοινωνικών τάξεων σημαίνει-προϋποθέτει ύπαρξη καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.
Τέταρτο, όταν σύμφωνα με την παραπάνω άποψη στη σοσιαλιστική κοινωνία και μετά, υποτίθεται, την «οικοδόμηση» της οικονομικής της βάσης, διατηρούνται ακόμα το προλεταριάτο και η αστική τάξη ως κοινωνικές τάξεις, αυτό σημαίνει ότι κατά την περίοδο της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και καθ' όλη τη διάρκεια της δεν προωθήθηκε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον οικονομικό τομέα, δηλ. δεν αφαιρέθηκαν τα μέσα παραγωγής σταδιακά απ' τις εκμεταλλεύτριες τάξεις, ώστε στο ιστορικό επαναστατικό προτσές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης να δημιουργηθεί η οικονομική βάση του σοσιαλισμού με τη μορφή της κρατικής και συνεταιριστικής ιδιοχτησίας.
Μ' αφετηρία αυτή ακριβώς την αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού, που ορίζει το σοσιαλισμό ως κοινωνία στην οποία διατηρούνται οι ανταγωνιστικές τάξεις μπουρζουαζία-προλεταριάτο και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής της βάσης και την αστική·θεωρία της «διατήρησης των ανταγωνιστικών και εκμεταλλευτριών τάξεων» στο σοσιαλισμό οι οπορτουνιστικές «αντιχρουτσωφικές Οργανώσεις και ο Ε. ΜοτΙεηδ επιτίθενται-κατηγορούν το Στάλιν που προώθησε την επανάσταση και πήρε μέτρα στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού, οικοδομώντας την οικονομική του βάση και εξαλείφοντας τις εκμεταλλεύτριες τάξεις και ανταγωνιστικές τάξεις, που και τα δυο βρήκαν την έκφραση τους στο νέο Σύνταγμα της Σοβιετικής Ενωσης το 1936. Η θεωρία της διατήρησης και διαιώνιση των ανταγωνιστικών τάξεων προλεταριάτου-μπουρζουαζίας στο «σοσιαλισμό» είναι θεωρία διατήρησης και διαιώνισης του καπιταλισμού, και ακριβώς γι' αυτό το λόγο είναι μια αντιμαρξιστικη, αστικο-ρεβιζιονιστική και αντιδραστική θεωρία.
Μαρξιστική είναι μόνο η αντίληψη του σοσιαλισμού του Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, σύμφωνα με την οποία μετά την ολοκλήρωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού εξαλείφονται οι εκμεταλλεύτριες και ανταγωνιστικές τάξεις και παραμένουν: «η εργατική τάξη, η τάξη των αγροτών και οι διανοούμενου» (Στάλιν, 1936).
Είναι γνωστό, ότι στην περίοδο που μεσολαβεί απ' την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ' την εργατική τάξη και την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, κατά τη διάρκεια της, και ως την ολοκλήρωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού (1936) υπήρχαν στην οικονομία της Σοβιετικής Ενωσης, όπως σημείωνε ο Λένιν, από την άποψη των πραγματικών οικονομικών σχέσεων το «λιγότερο 5 διαφορετικά συστήματα ή μορφές ή οικονομικά καθεστώτα» και ήταν τα εξής:
«1) η πατριαρχική, δηλαδή σε σημαντικό βαθμό φυσική, αγροτική οικονομία, 2) η μικρή εμπορευματική παραγωγή, 3) ο ιδιωτικός καπιταλισμός, 4) ο κρατικός καπιταλισμός, 5) ο σοσιαλισμός»(Λένιν) και σ' αυτές τις μορφές οικονομίας αντιστοιχούσαν οι ανάλογες τάξεις. Όμως η προώθηση, μέσω σκληρής ταξικής πάλης, των επαναστατικών αλλαγών στον τομέα της οικονομίας απ' το Κόμμα των Μπολσεβίκων με επικεφαλής το Στάλιν οδήγησε αναπόφευχτα στην εξάλειψη των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων και στην αλλαγή της ταξικής διάρθρωσης της σοβιετικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
3. Αντιμαρξιστική η θεωρία της «διατήρησης των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων στο σοσιαλισμό» - τάξεις και ταξική πάλη στο σοσιαλισμό μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης
Στο προηγούμενο σημείωμά μας αποκαλύψαμε το αστικό περιεχόμενο της αντίληψης του σοσιαλισμού της νέας παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού απ' την οποία καθοδηγούνται οι «αντιχρουτσωφικές» Οργανώσεις και Ομάδες και καταδείξαμε ότι πρόκειται για μια αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού.
Σ' αυτό θα ασχοληθούμε με το ζήτημα των τάξεων και της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό - αλλά και με την ανασκευή της αντιμαρξιστικής θεωρίας της «διατήρησης των εκμεταλλευτριων και ανταγωνιστικών τάξεων στο σοσιαλισμό - ένα ζήτημα πάνω στο οποίο η νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού ασκεί κριτική στο Στάλιν, την οποία διαφημίζει πομπώδικα ως «ορθή» και προσπαθεί, ανεπιτυχώς όμως, να εμφανίσει ως κριτική απ' τα «αριστερά».
Σχετικά με το ζήτημα των εκμεταλλευτριων και ανταγωνιστικών τάξεων στο σοσιαλισμό η νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού έχει ως βασική θέση τη διατήρηση τους και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, θέση που υποστηρίζουν και όλες οι ντόπιες «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις και Ομάδες: (ΚΚΕ(μ-λ)-«Προλεταριακή Σημαία», (μ-λ) ΚΚΕ-«Λαϊκός Δρόμος», Ομάδα «Αριστερής Πολιτικής», Α/συνέχεια-«Αριστερά», ΟΑΚΚΕ-«Νέα Ανατολή», ΕΚΚΕ, και οι ως πριν λίγο ενωμένες και τώρα διασπασμένες Ομάδες ΚΚΕ 1918-«Μετασοβιετική Εποχή» και Επιτροπή Στάλιν-Περιοδικό «Στάλιν». Ενας απ' τους εκπροσώπους αυτού του ρεύματος ο βέλγος τροτσκίζων ρεβιζιονιστής L. Martens επιτίθεται στο Στάλιν, κατηγορώντας τον ότι «δεν έφτασε ως τη διατύπωση μιας συνεκτικής θεωρίας διατήρησης των τάξεων και των ταξικών αγώνων στη σοσιαλιστική κοινωνία» L. Martens : «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», σελ. 382, 1997). Τα δε ΕΚΚΕ-(Μ-Λ) ΚΚΕ ισχυρίζονται: «εξετάζοντας απ' αυτή τη σκοπιά τη γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος ειδικότερα του ΚΚΣΕ την εποχή του Στάλιν, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι από μια περίοδο και πέρα από τα μέσα της δεκαετίας του '30 επικράτησε η άποψη ότι οι τάξεις στη Σοβιετική Ενωση έχουν εξαφανιστεί και η ταξική πάλη έχει τελειώσει» (ΕΚΚΕ-Μ-Λ ΚΚΕ: «Τα υλικά του 1ου Ενωτικού Συνεδρίου, 3-5 Μάρτη 1984», σελ. 19), ενώ το Μ-Λ ΚΚΕ υποστηρίζει ότι ο Στάλιν «διακήρυξε το 1936 πως δεν υπήρχαν ανταγωνιστικές τάξεις» στη Σοβιετική Ενωση («Η Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ 7-9 Ιουνίου 1991», σελ. 77-78). Τις ίδιες θέσεις έχουν και οι άλλες «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις και Ομάδες.
Καταρχήν πρέπει να σημειωθεί ότι ο Στάλιν πράγματι «δεν έφτασε ως τη διατύπωση μιας συνεκτικής θεωρίας διατήρησης των τάξεων» στη σοσιαλιστική κοινωνία για την περίοδο μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού: δηλ. δεν είχε, δε διατύπωσε ούτε υποστήριξε ποτέ μια τέτοια ή παρόμοια θεωρία. Σαν μαρξιστής που ήταν ο Στάλιν - σ' αντίθεση με την αντιμαρξιστική αυτή θεωρία της νέας παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού - υπεράσπισε και εφάρμοσε πάντα στην πράξη στη Σοβιετική Ενωση τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας στην οποία εμπεριέχεται, ανάμεσα στ' άλλα, και η θέση της εξάλειψης των εκμεταλλευτριών και των ανταγωνιστικών τάξεων κατά τη διάρκεια και ως την ολοκλήρωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού και στη συνέχεια της εξάλειψης όλων των τάξεων στην αταξική κομμουνιστική κοινωνία.
Επίσης πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η κριτική αυτή των «αντιχρουτσωφικών» οπορτουνιστικών Οργανώσεων στο Στάλιν πάνω σ' αυτό το ζήτημα που παρουσιάζεται απ' τους εκπροσώπους της και φαντάζει ως κριτική απ' τα «αριστερά», στην πραγματικότητα είναι κριτική απ' τα δεξιά, και αυτό επειδή γίνεται απ' τη σκοπιά της διατήρησης και διαιώνισης των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων στη μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία.
Η θεωρία της «διατήρησης των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων» στο σοσιαλισμό για την περίοδο και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης, είναι μια αστική αντιμαρξιστική θεωρία επειδή:
Πρώτο, αναιρεί ανοιχτά και έρχεται ευθέως σε ρήξη-αντίθεση με τον τελικό σκοπό του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που είναι η οικοδόμηση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας.
Δεύτερο, είναι διαμετρικά αντίθετη με τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία των δυο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, σύμφωνα με την οποία ο σοσιαλισμός αποτελεί την πρώτη ή κατώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας - η οποία ταυτίζεται με τη μεταβατική περίοδο απ' τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και την περίοδο της διχτατορίας του προλεταριάτου και η οποία «είναι επίσης μια περίοδος ταξικής πάλης, που είναι αναπόφευχτη όσο δε θα έχουν εξαλειφθεί οι τάξεις» (Λένιν) - και στον οποίο όταν έχει ολοκληρωθεί η οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης, (κοινωνική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής κρατική-συνεταιριστική-κολχόζνικη-σοβχόζνικη ιδιοχτησία) οι εκμεταλλεύτριες και ανταγωνιστικές τάξεις εξαλείφονται και παραμένουν φιλικές τάξεις (εργατική τάξη-αγροτιά-στρώμα λαϊκής διανόησης) για να περάσει η κοινωνία αυτή αργότερα στην αταξική κομμουνιστική κοινωνία. Στην περίοδο αυτού του προτσές των επαναστατικών μετασχηματισμών διεξάγεται σκληρή και οξύτατη ταξική πάλη σ' όλα τα επίπεδα, πάλη που διαρκώς οξύνεται όσο προχωρεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η μεταβατική περίοδος απ' τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, όπως σημειώνει ο Λένιν, «δε μπορεί παρά να είναι περίοδος πάλης ανάμεσα στον κομμουνισμό που πεθαίνει και στον κομμουνισμό που γεννιέται ή μ' άλλα λόγια: ανάμεσα στον νικημένο, όχι όμως εκμηδενισμένο καπιταλισμό και στον κομμουνισμό που γεννήθηκε, μα που είναι ακόμα πολύ αδύνατος» (Λένιν).
Τρίτο, αναθεωρεί-απορρίπτει τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία των τάξεων προβάλλοντας την άποψη, ότι μπορεί να υπάρχουν εκμεταλλεύτριες και ανταγωνιστικές τάξεις χωρίς την ύπαρξη ατομικής καπιταλιστικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής. Στη βάση της απόρριψης της λενινιστικής θεωρίας των τάξεων αναζητούν οι οπορτουνιστές στη Σοβιετική Ενωση του 1936 την ύπαρξη εκμεταλλευτριων και ανταγωνιστικών τάξεων και κατηγορούν το Στάλιν που διαπιστώνει, μετά από μαρξιστική ανάλυση της τότε σοβιετικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, σωστά την εξάλειψη τους.
Τέταρτο, εμπεριέχεται σ' αυτή τη θεωρία μια αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού που συνίσταται στη διατήρηση προλεταριάτου-μπουρζουαζίας ως βασικών ανταγωνιστικών τάξεων της «νέας» κοινωνίας.
Απ' τα παραπάνω είναι ολοφάνερο ότι η θεωρία της «διατήρησης των εκμεταλλευτριων και ανταγωνιστικών τάξεων στο σοσιαλισμό» των «αντιχρουτσωφικων» οπορτουνιστικων Οργανώσεων και Ομάδων δεν έχει καμιά σχέση με το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, αντίθετα είναι: μια αστικο-ρεβιζιονιστική αντιμαρξιστικη θεωρία.
Τάξεις και ταξική πάλη στο σοσιαλισμό μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης
Είναι γνωστό ότι καθόλη τη μεταβατική περίοδο απ' τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό υπάρχουν τάξεις και ταξική πάλη. Μετά την ολοκλήρωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού παρόλο που οι εκμεταλλεύτριες και ανταγωνιστικές τάξεις εξαλείφονται, η ταξική πάλη συνεχίζεται και όσο προχωρεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού οξύνεται. Σχετικά με την ύπαρξη ή μη «εκμεταλλευτριων και ανταγωνιστικών τάξεων» στην σοβιετική σοσιαλιστική κοινωνία της μετά το 1936 ιστορικής περιόδου πρέπει εδώ να υπογραμμιστεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η θέση-διαπίστωση του Στάλιν, μετά την ανάλυση, από μαρξιστική σκοπιά, της οικονομικο-κοινωνικο-ταξικής πραγματικότητας εκείνης της περιόδου, ότι «δεν υπήρχαν εκμεταλλεύτριες και ανταγωνιστικές τάξεις» στη Σοβιετική Ενωση ήταν σωστή και χωρίς αμφιβολία μαρξιστική, αφού είχε ήδη ολοκληρωθεί η οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού και είχε εξαλειφθεί η ατομική καπιταλιστική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής. Σύμφωνα με την μαρξιστική-λενινιστική θεωρία των τάξεων δεν υπάρχουν εκμεταλλεύτριες τάξεις ως κοινωνικές τάξεις χωρίς να κατέχουν μέσα παραγωγής («με τη λέξη μπουρζουαζία εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών που είναι κάτοχοι των κοινωνικών μέσων παραγωγής», (Ενγκελς).
Ο Στάλιν, σ' αντίθεση με τους ψευδείς ισχυρισμούς και τις χονδροειδείς διαστρεβλώσεις των «αντιχρουτσωφικων» οπορτουνιστικων Οργανώσεων που ισχυρίζονται ότι «από τα μέσα της δεκαετίας του '30 επικράτησε η άποψη ότι οι τάξεις στην ΕΣΣΔ έχουν εξαλειφθεί», πουθενά στο έργο του, ούτε και στην εισήγηση του «Για το σχέδιο του Συντάγματος της ΕΣΣΔ» (25.10.1936), δε μιλάει για «εξάλειψη των τάξεων» γενικά, αλλά μόνο για εξάλειψη των εκμεταλλευτριων και ανταγωνιστικών τάξεων, και αυτό για την περίοδο μετά την ολοκλήρωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού.
Οσον αφορά τον ισχυρισμό του (μ-λ) ΚΚΕ ότι τάχα ο Στάλιν «διακήρυξε πρόωρα το 1936 πως δεν υπήρχαν πια ανταγωνιστικές τάξεις στη Σοβιετική Ενωση» ας επαναλάβουμε ότι «το πρόβλημα της ύπαρξης ή μη «ανταγωνιστικών τάξεων» (δηλ. αστικής τάξης-προλεταριάτου, κλπ.) στην κοινωνία της ΕΣΣΔ εκείνης της ιστορικής περιόδου δεν είναι ζήτημα «πρόωρης διακήρυξης» ή μη του Στάλιν, αλλά αν αυτές αντικειμενικά υπήρχαν ή όχι στην τότε σοσιαλιστική κοινωνία της Σοβιετικής Ενωσης, που διαπιστώνεται μόνο με την επιστημονική ανάλυση της οικονομικο-κοινωνικής πραγματικότητας και της ταξικής διάρθρωσης της συγκεκριμένης κοινωνίας, ανάλυση την οποία έκανε ο Στάλιν και παρουσίασε το 1936 μ' αφορμή την ψήφιση του νέου συντάγματος - σύμφωνα μ' αυτή αποδεικνύεται πως δεν υπήρχαν πλέον ανταγωνιστικές τάξεις στη Σοβιετική Ενωση μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, αλλά μόνο η εργατική τάξη, η αγροτιά και η διανόηση.
Ασφαλώς στην τότε σοσιαλιστική κοινωνία της Σοβιετικής Ενωσης υπήρχαν ακόμα αντεπαναστατικές δυνάμεις αποτελούμενες από τα υπολείμματα των εκμεταλλευτριών τάξεων, τα νέα αστικά στοιχεία (προερχόμενα απ' τον μερικό αναπόφευχτο εκφυλισμό που παρατηρείται καθόλη τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό), κλπ., που δρούσαν παντοιοτρόπως και μ' όλες τις μορφές κατά του σοσιαλισμού και εναντίον των οποίων διεξάγονταν συνεχής και σφοδρή ταξική πάλη σ' όλα τα επίπεδα» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 4, 15-30 Νοέμβρη 1996). Σχετικά με το ζήτημα της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό ο L. Martens κατηγορεί το Στάλιν ότι δε διατύπωσε και επομένως δεν είχε θεωρία «διατήρησης των ταξικών αγώνων στη σοσιαλιστική κοινωνία».
Είναι γνωστό όμως, ότι η θεωρία της ύπαρξης και συνέχισης της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό έχει διατυπωθεί απ' το Λένιν που τονίζει ότι «η διχτατορία του προλεταριάτου είναι επίσης μια περίοδος ταξικής πάλης, που είναι αναπόφευχτη όσο δεν θα έχουν εξαλειφθεί οι τάξεις» και ότι η εργατική τάξη συνεχίζει τη διεξαγωγή της «ταξικής πάλης ως την κατάργηση των τάξεων» (Λένιν). Ο Στάλιν υπεράσπισε τη λενινιστική θεωρία της συνέχισης της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό και την ανάπτυξε παραπέρα υπογραμμίζοντας, ότι «όσο περισσότερο θα προοδεύουμε, όσο περισσότερο θα πραγματοποιούμε επιτυχίες, τόσο περισσότερο τα υπολείμματα αυτά θα προστρέχουν σε μορφές πάλης ολοένα οξύτερες, τόσο περισσότερο θα βλάπτουν το σοβιετικό κράτος, τόσο περισσότερο θα εγκολπώνονται τις πιο απελπισμένες μέθοδες πάλης, οι οποίες είναι τελευταίο καταφύγιο των ανθρώπων των καταδικασμένων να καταστραφούν» (Στάλιν).
Όπως βλέπουμε τα παραπάνω διαψεύδουν τους ανυπόστατους ισχυρισμούς του L. Martens , αφού ο Στάλιν όχι μόνο υπεράσπισε τη λενινιστική θεωρία της ύπαρξης και συνέχισης της' ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό και επομένως είχε θεωρία μα και την ανάπτυξε παραπέρα, διατυπώνοντας τη θέση ότι όσο προχωρεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού τόσο οξύνεται η ταξική πάλη, θέση την οποία σκόπιμα αποσιωπά ο βέλγος ρεβιζιονιστής επειδή προφανώς την απορρίπτει.
Η μαρξιστική αυτή θέση του Στάλιν, αλλά και η διεξαγωγή της ταξικής πάλης στην πράξη, διαψεύδει τους επίσης ολωσδιόλου ανυπόστατους ισχυρισμούς των «αντιχρουτσωφικών» οπορτουνιστικών Οργανώσεων ότι δήθεν «από τα μέσα της δεκαετίας του '30 επικράτησε η άποψη... ότι στη Σοβιετική Ενωση... η ταξική πάλη έχει τελειώσει», πως από «το 1936 επίσημα, μέσα στο σοβιετικό σύνταγμα αναιρείται ουσιαστικά η ταξική πάλη και συνεπώς η διχτατορία του προλεταριάτου», μια θέση την οποία έρχεται τάχα να «αναθεωρήσει» ο Στάλιν το 1952 στο έργο του «Προβλήματα οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» και να «υποστηρίξει τη συνέχιση της ταξικής πάλης μέσα σε συνθήκες οικοδόμησης του σοσιαλισμού» (ΚΚΕ μ-λ, μ-λ ΚΚΕ, κλπ.).
Μια έστω φευγαλέα ματιά στο έργο του Στάλιν επιτρέπει εύκολα να διαπιστωθεί ότι πουθενά και σε κανένα έργο του (ούτε και στην εισήγηση του για το σχέδιο Συντάγματος του '36) δεν εγκατέλειψε σε θεωρητικό επίπεδο τη θεωρία της ύπαρξης-συνέχισης και όξυνσης της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό. Γι' αυτό και οι «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις δε βρίσκουν ούτε ένα σχετικό απόσπασμα να παραθέσουν που να «τεκμηριώνει» τα μυθεύματα τους.
Ο Στάλιν, σ' αντίθεση με τους ψευδείς ισχυρισμούς των οπορτουνιστικών Οργανώσεων και διαψεύδοντας τους, 4 μόλις μήνες μετά την εισήγηση στο VIII Εκτακτο Πανενωσιακό Συνέδριο των Σοβιέτ (25.10.1936) «Για το σχέδιο Συντάγματος της ΕΣΣΔ» (για το οποίο τόσο πολύ θόρυβο κάνουν ανεπιτυχώς βέβαια οι οπορτουνιστές) στο λόγο του στην Ολομέλεια της 3 Μάρτη 1937 υπογράμμιζε, ότι «πρέπει να απορρίψουμε και να πετάξουμε μακρυά μας τη σάπια θεωρία, σύμφωνα με την οποία, με κάθε βήμα που κάνουμε, προς τα μπρος, η ταξική πάλη, σε μας θα πρέπει, όπως ισχυρίζεται η θεωρία αυτή, να σβήνει ολοένα και περισσότερο», ότι η θεωρία αυτή είναι «επικίνδυνη, γιατί αποκοιμίζει τους ανθρώπους μας», ότι «όσο περισσότερο θα πραγματοποιούμε επιτυχίες, τόσο περισσότερο η καταστροφική μανία των υπολειμμάτων των εκμεταλλευτριών τάξεων, θα γίνεται μεγαλύτερη...», υπολείμματα που συνδέονται με την διεθνή μπουρζουαζία και υπολογίζουν-δέχονται τη βοήθεια της στην πάλη τους ενάντια στο κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου στην ΕΣΣΔ.
Επίσης συνεχώς αργότερα, αλλά και σ' ένα άρθρο της «Πράβδα», 1 1/2 μήνα πριν τη δολοφονία του Στάλιν, επαναλαμβάνεται η θεωρία της όξυνσης της ταξικής πάλης. Σ' αυτό η θεωρία του «σβησίματος» της ταξικής πάλης χαρακτηρίζεται αντιμαρξιστική οπορτουνιστική θεωρία και θεωρία των δεξιών οπορτουνιστών «οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ή δεν μπορούν να αντιληφθούν, ότι οι επιτυχίες δεν οδηγούν στο σβήσιμο, αλλά στην όξυνση της ταξικής πάλης» και σημειώνεται ότι αυτή «είναι μια επικίνδυνη θεωρία επειδή αποκοιμίζει τους σοβιετικούς ανθρώπους, οδηγώντας τους έτσι σε παγίδα, δίνει όμως στον ταξικό τη δυνατότητα να ξανασυγκεντρώσει δυνάμεις για την πάλη ενάντια στη σοβιετική εξουσία» («Πράβδα» 13 Γενάρη 1953).
Ακόμα είναι πασίγνωστο ότι ακριβώς για τη θεωρία του αναπόφευχτου της όξυνσης της ταξικής πάλης οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές επιτέθηκαν στο Στάλιν: «Ο Ι. Β. Στάλιν διατύπωσε το 1937... τη λαθεμένη θέση ότι τάχα όσο προχωρεί το σοβιετικό κράτος προς τα μπρος, τόσο περισσότερο θα οξύνεται η ταξική πάλη μέσα στη χώρα» («Ιστορία του ΚΚ της ΕΣΣΔ», σελ. 462, Αθήνα 1960).
Τέλος, εκεί που οι επιθέσεις στο Στάλιν και οι χονδροειδείς και προκλητικές διαστρεβλώσεις του έργου των «αντιχρουτσωφικών» οπορτουνιστικών Οργανώσεων φτάνουν στο αποκορύφωμα τους είναι ο ισχυρισμός ότι το έργο του Στάλιν μπορεί να θεωρηθεί ως «βάση που μπορεί να οικοδομηθεί αβίαστα η θεωρία του «παλλαϊκού κράτους»(!), παρουσιάζοντας έτσι το Στάλιν ως «πρόδρομο»(!) του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμου, ισχυρισμός ολότελα ατεκμηρίωτος και αυθαίρετος και επομένως ολωσδιόλου ξένος και άσχετος προς το επαναστατικό έργο του Στάλιν, που πέρα απ' τη διαστρέβλωση προδίδει αδικαιολόγητη άγνοια του έργου του, έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας και προπαντός εχθρότητα απέναντι στις επαναστατικές του απόψεις («Για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (μ-λ), σελ. 37, Μάης 1982). Και τέτοιου είδους «κοτσάνες» γράφονται και υποστηρίζονται παρόλο που είναι πασίγνωστο, ότι το χρουτσωφικό «παλλαϊκό κράτος» σημαίνει και ήταν άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, την οποία ο Στάλιν όχι μόνο σε κανένα απ' τα έργα του δεν «αναιρεί» αλλά αντίθετα αναγνωρίζει την αναγκαιότητα της, την υπερασπίζει και μάλιστα υπογραμμίζει-συνιστά το παραπέρα δυνάμωμα της.
* * *
Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση
Στο μεγάλης σπουδαιότητα ζήτημα για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα εκείνο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση οι «αντιχρουτσωφικές» Οργανώσεις και Ομάδες δεν έχουν την ίδια θέση ούτε έχουν πολυασχοληθεί μ' αυτό. Αλλες απ' αυτές, όπως οι Ομάδες ΚΚΕ 1918-«Μετασοβιετική Εποχή» και Επιτροπή Στάλιν-Περιοδικό «Στάλιν» έχουν ως θέση τους τη ρεβιζιονιστική άποψη του βέλγου οπορτουνιστή L. Martens που θεωρεί ότι η «ρήξη με το σοσιαλισμό» έγινε επί Γκορμπατσώφ ή όπως γράφει μόλις στο 28" Συνέδριο τον Ιούλη του 1990 «επιβεβαιώνεται σαφής η ρήξη με το σοσιαλισμό και το πέρασμα στην καπιταλιστική οικονομία» (L. Martens : «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», σελ. 17), θέση που έχει και το ρεβιζιονιστικό «Κ»ΚΕ.
Οι άλλκς Οργανώσεις κάνουν δειλά και ασαφώς λόγο για ρήξη με το σοσιαλισμό την περίοδο των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ.
Όμως καμιά απ' τις «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις και Ομάδες δεν θέτει - που είναι και το πιο σπουδαίο - ζήτημα ανατροπής της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ενωση μετά τη δολοφονία του Στάλιν που επισφραγίστηκε στο 20ο Συνέδριο, ανατροπή που αποτελεί την πρώτη ρήξη με το σοσιαλισμό, την πρώτη και εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση για το άνοιγμα του δρόμου προς τον καπιταλισμό, την απαρχή και έναρξη του πισωδρομικού προτσές της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού σ' αυτή τη χώρα. Η παραπάνω αναφορά στα τόσο σπουδαία ζητήματα του σοσιαλισμού είναι αναγκαστικά περιορισμένη και εξαιρετικά ελλειπής.
'ΚΚΕ(Μ-Λ) «...Η διχτατορία του προλεταριάτου συνδέεται άρρηκτα με την ταξική πάλη. Σε συνθήκες οικοδόμησης του σοσιαλισμού η οποιαδήποτε παραγνώριση της ταξικής πάλης σαν κινητήρια δύναμη και της σοσιαλιστικής κοινωνίας έρχεται να θίξει κύρια και την ίδια τη διχτατορία του προλεταριάτου. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας της Σοβιετικής Ενωσης, όπου το 1936 επίσημα, μέσα στο Σοβιετικό Σύντογμα αναιρείται ουσιαστικά η ταξική πάλη και συνεπώς η διχτατορία του προλεταριάτου» («Για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ(Μ-Λ)», σελ. 37, Μάης 1982 και «Αναφορά στο Στάλιν και στα γεγονότα του 1936-38» σελ. 7, Απρίλης 1989). «Βέβαια ο ίδιος ο Στάλιν όταν έγραφε το 1952 τα «Προβλήματα οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ έμμεσα και απαντώντας στον Γιαροσένκο έρχεται ν' αναθεωρήσει τη θέση αυτή και να υποστηρίξει τη συνέχιση της ταξικής πάλης μέσα σε συνθήκες οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αλλά κάτι τέτοιο όπως κι' άλλες ανάλογες τοποθετήσεις αδυνατούσαν να θέσουν το ζήτημα στη σωστή βάση και με όλες τις συνέπειες, τη στιγμή που για δυο δεκαετίες περίπου ίσχυε και προβάλλονταν επίσημα η ανυπαρξία των τάξεων και της πάλης ανάμεσα τους...» (στο ίδιο). «Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν να χαλαρώσει η επαγρύπνηση απέναντι σε μια αστική τάξη που αναπαράγονταν μέσα από όλες τις αδυναμίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μέχρι το σημείο να οδηγηθεί το πράγμα, στην επίσημη αναίρεση της ύπαρξης της ταξικής πάλης (1936)» («Αποφάσεις της Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(Μ-Λ)». Ιούνης 1982, σελ. 37).
ΕΚΚΕ - Μ-Λ ΚΚΕ: «Εξετάζοντας απ' αυτή τη σκοπιά τη γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος ειδικότερα τη γραμμή του ΚΚΣΕ την περίοδο του Στάλιν, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι από μια περίοδο και πέρα από τα μέσα της δεκαετίας του '30 επικράτησε η άποψη ότι οι τάξεις στη Σοβιετική Ενωση έχουν εξαφανιστεί και η ταξική πάλη έχει τελειώσει. Αν και αργότερα, αρχές της δεκαετίας του '50, η θέση αυτή ουσιαστικά αναιρείται, η επικράτηση της όμως για ένα διάστημα, υποβοήθησε την ανάπτυξη των νέων αστικών στοιχείων και αδυνάτισε τον ιδεολογικό αγώνα της εργατικής τάξης για τη στερέωση της διχτατορίας του προλεταριάτου» («ΕΚΚΕ- Μ-Λ ΚΚΕ»: «Τα υλικά του 1ου Ενωτικού Συνεδρίου, 3-5 Μάρτη 1984» σελ. 19).
Κομμουνιστική Αναγέννηση: «Αρνητικό στοιχείο σ' αυτή την περίοδο υπήρξε το γεγονός ότι από τα μέσα της δεκαετίας του '30 επικράτησε η άποψη ότι οι τάξεις στην ΕΣΣΔ έχουν εξαλειφθεί και η ταξική πάλη έχει τελειώσει. Αν και στις αρχές της δεκαετίας του '50 η θέση αυτή ουσιαστικά αναιρείται, η επικράτηση της όμως για ένα διάστημα υποβοήθησε την ανάπτυξη της νέας αστικής τάξης μέσα στο κόμμα και το κράτος, αποπροσανατόλισε την εργατική τάξη και έτσι διευκόλυνε το αντεπαναστατικό πραξικόπημα 1953-1956 και την καπιταλιστική παλινόρθωση που το ακολούθησε» («Κομμουνιστική Αναγέννηση»: «Υλικά Ιδρυτικού Συνεδρίου, 4-6 Ιούλη» Αθήνα 1986, σελ. 6).
Μ-Λ ΚΚΕ: «...ο Στάλιν διακήρυξε πρόωρα το 1936, πως με την κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης και την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής «δεν υπάρχουν πια ανταγωνιστικές τάξεις» στη Σοβιετική Ένωση. Αυτό αποδείχτηκε ότι δεν ήταν σωστό θεωρητικά... Σ' αυτό έδωσε μια βασικά σωστή απάντηση ο Στάλιν, το 1952, στο έργο του «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού» ...αν και ο Στάλιν διακήρυξε το 1936 πως δεν υπήρχαν πια ανταγωνιστικές τάξεις...» («Η Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ. 7-9 ιουνίου1991» σελ. 77-78).
4. Ρεβιζιονιστικές οι θέσεις των οπορτουνιστικών Οργανώσεων στα βασικά ζητήματα της επανάστασης - κόμματος νέου τύπου και οπορτουνιστικές οι εκτιμήσεις στα ζητήματα δράσης του ΚΚΕ 1918-55 - ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
Σε προηγούμενα σημειώματα είδαμε ότι οι «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικες Οργανώσεις δεν καθοδηγούνται απ' την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού αλλά απ' τη νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, δηλ. εκείνη της αντισταλινικής «λαθολογίας» που, ανάμεσα στ' άλλα, απορρίπτει το σταλινισμό ως παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού και έχει μια αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη* του σοσιαλισμού, σήμερα θα δούμε ότι αυτές αρνούνται και το Κόμμα νέου τύπου και στα ζητήματα της επανάστασης έχουν ρεβιζιονιστικές απόψεις. Και εννοούμε συγκεκριμένα τις Οργανώσεις και Ομάδες: ΚΚΕ (μ-λ)-«Προλεταριακή Σημαία», Μ-Λ ΚΚΕ-«Λαϊκός Δρόμος», Ομάδα «Αριστερής Πολιτικής», Α/συνέχεια-«Αριστερά», ΟΑΚΚΕ-«Νέα Ανατολή», ΕΚΚΕ, και οι ως πριν λίγο ενωμένες και τώρα διασπασμένες Ομάδες ΚΚΕ 1918-«Μετασοβιετική Εποχή» και Επιτροπή Στάλιν-Περιοδικό «Στάλιν».
1. Άρνηση του επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, λενινιστικού-σταλινικού τύπου
Όλες οι «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις, εκτός του ότι δεν καθοδηγούνται απ' τον μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό - που είναι το πρώτο και πιο βασικό ζήτημα (ακολουθεί εκείνο του σοσιαλισμού, κλπ.) που διαχωρίζει την «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» απ' αυτές τις Οργανώσεις - παρόλο που τυπικά κάνουν λόγο για επαναστατικό κόμμα, στην πραγματικότητα αρνούνται το Κόμμα νέου τύπου με το να προβάλλουν και να υπερασπίζουν, επιτιθέμενες στο Στάλιν, τη θεωρία της ύπαρξης και της «πάλης των δυο γραμμών μέσα στο επαναστατικό κόμμα». Λόγω έλλειψης χώρου δε θα παραθέσουμε αποσπάσματα απ' την κάθε μια ξεχωριστά, μιας και όλες υπερασπίζουν αυτή τη θέση-θεωρία, αλλά θα περιοριστούμε μόνο στο γνωστότερο, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, εκπρόσωπο αυτού του νέου ρεβιζιονιστικού ρεύματος τον βέλγο L. Martens, ο οποίος, ανάμεσα στις άλλες επικρίσεις-επιθέσεις ενάντια στο Στάλιν, αναφερόμενος στο ζήτημα της γραμμής ενός επαναστατικού κόμματος γράφει ότι ο Στάλιν «δεν μπόρεσε να διατυπώσει μια θεωρία για την πάλη ανάμεσα στις δυο γραμμές μέσα στο κόμμα» (L. Martens: «Μια ματιά στον Στάλιν», σελ. 383, Αθήνα 1997).
Καταρχήν πρέπει να σημειωθεί ότι ο Στάλιν σαν μαρξιστής-λενινιστής δεν ήταν δυνατόν να διατυπώσει ούτε διατύπωσε ποτέ θεωρία για «πάλη ανάμεσα στις δυο γραμμές στο κόμμα» ούτε υποστήριξε ποτέ παρόμοια θεωρία. Ο Στάλιν υπεράσπιζε πάντα τη θέση, ότι ένα επαναστατικό κόμμα έχει μια και μόνο γραμμή που δεν μπορεί παρά να είναι μαρξιστική-λενινιστική.
Δεύτερο, η κριτική του L. Martens και όλων των «αντιχρουτσωφικών» οπορτουνιστικών Οργανώσεων στο Στάλιν πάνω σ' αυτό το ζήτημα είναι κριτική απ' τα δεξιά, δηλ. απ' τη σκοπιά άρνησης του επαναστατικού Κόμματος νέου τύπου, όπως θα δούμε εντελώς σύντομα αμέσως παρακάτω.
Οι κλασικοί του μαρξισμού, Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, διδάσκουν ότι ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, ακριβέστερα το επαναστατικό Κόμμα νέου τύπου είναι ένα μονολιθικό κόμμα που δε μπορεί να έχει δυο ή περισσότερες «μαρξιστικές-λενινιστικές»(!) γραμμές, έχει: πρώτο, μόνο μια γραμμή: τη μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική γραμμή, επειδή κοινά και ενιαία είναι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και επειδή δεν υπάρχουν δυο ή περισσότερες «μαρξιστικές-λενινιστικές»(!) γραμμές πάνω στο ίδιο ζήτημα, αλλά μόνο μια, και δεύτερο, δεν επιτρέπεται σ' αυτό «ύπαρξη και πάλη γραμμών». Και αυτό επειδή: ύπαρξη και πάλη γραμμών μέσα σ' ένα επαναστατικό κόμμα σημαίνει ύπαρξη και πάλη φραξιών σ' αυτό. Υπαρξη και πάλη φραξιών σ' ένα επαναστατικό κόμμα είναι ασυμβίβαστη με το κόμμα νέου τύπου, οδηγεί ευθέως και αυτομάτως σ' άρνηση του επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, σ' άρνηση του κόμματος του επαναστατικού προλεταριάτου, οδηγεί σε παράλυση της δράσης του, σε διάσπαση και διάλυση του. Η εμφάνιση όποιων φραξιών σ' ένα επαναστατικό κόμμα πρέπει να τσακίζονται στη γέννηση τους χωρίς ταλαντεύσεις και καθυστέρηση.
2. Ζητήματα της επανάστασης
Οι «αντιχρουτσωφικές» Οργανώσεις και Ομάδες, πέρα απ' την άρνηση - με την αντιμαρξιστική θεωρία της «διατήρησης των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων» στο σοσιαλισμό μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης - του τελικού σκοπού του κομμουνιστικού κινήματος, δηλ. της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας; έχουν ρεβιζιονιστικές απόψεις και στα βασικά ζητήματα της επανάστασης (ανεξάρτητα απ' το χαρακτήρα της). Οι ρεβιζιονιστικές τους απόψεις πάνω σ' αυτά τα ζητήματα έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς και βρίσκονται διασκορπισμένες στα διάφορα έντυπα τους και δεν είναι δυνατόν να παρατεθούν όλες.
Κάποια απ' αυτά τα έντυπα επιχείρησαν ν' ασχοληθούν και με την έννοια της «επανάστασης» και με το πως τη χρησιμοποιούν οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, θέμα με το οποίο δεν είναι δυνατό να ασχοληθούμε εδώ. Ομως δε μπορούμε να μη σημειώσουμε την περίπτωση της «Μετασοβιετικής Εποχής» (Ιανουάριος 1998), που διακρίνεται για τις ρεβιζιονιστικές της «πρωτοτυπίες»(!), η οποία και αυτή τη φορά «πρωτοτυπώντας»(!) έκανε μια «σπουδαία ανακάλυψη»(!) σύμφωνα με την οποία οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές χρησιμοποιούν την έννοια «επανάσταση» με τη «μεταφορική έννοια»(!). Σ' αντίθεση βέβαια με τον αερολόγο και προπαντός παραπλανητικό οπορτουνιστικό αυτό ισχυρισμό, οι κομμουνιστές γνώριζαν και γνωρίζουν, ότι οι αποστάτες χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές χρησιμοποιούν αντί της μαρξιστικής-λενινιστικής έννοιας της επανάστασης (βίαιη επανάσταση-ένοπλος αγώνας, συντριβή του αστικού κράτους, διχτατορία του προλεταριάτου) την αντιμαρξιστική αντίληψη του Μπερνστάϊν και των ηγετών της ΙΙης διεθνούς, δηλ. τη λεγόμενη «ειρηνική επανάσταση του Καούτσκι» (ΛΕΝΙΝ), που σημαίνει, ως γνωστό, άρνηση της επανάστασης. Η επιδίωξη πασιφανής: αποσιώπηση και αμφισβήτηση της συνέχειας και ταύτισης (από πλευράς περιεχομένου) του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού με το ρεβιζιονισμό των ηγετών της Ηης Διεθνούς στα βασικά ζητήματα του επαναστατικού κινήματος, διαχωρισμός του απ' εκείνον, παρουσιάζοντας έτσι το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό ως κάτι το «διαφορετικό», από πλευράς ουσίας, απ' το ρεβιζιονισμό των Μπερνστάιν, Καούτσκι, κλπ.
α. Κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ' το προλεταριάτο.
Στο ζήτημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας απ' το προλεταριάτο το ΚΚΕ (μ-λ) στο «1o Ιδρυτικό Συνέδριό» του μιλάει για «ριζική αντιιμπεριαλιστική αλλαγή» που για να πραγματοποιηθεί «είναι απαραίτητο να καταργηθεί η εξουσία της μεγαλο-αστικής τάξης και να ανέλθουν οι λαϊκές τάξεις στην εξουσία» και για «δημοκρατική διχτατορία του λαού» («1ο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΚΚΕ (μ-λ)», σελ. 51 -53, Αθήνα 1977). Όμως πουθενά δεν αναφέρεται με ποιόν τρόπο θα καταργηθεί η εξουσία της μεγαλο-αστικής τάξης, δηλ. πως θα «ανέλθουν οι λαϊκές δυνάμεις στην εξουσία», πως θα ανατρέψουν τη διχτατορία της αστικής τάξης και θα καταλάβουν την πολιτική εξουσία: με το διαβόητο «ειρηνικό-κοινοβουλευτικό δρόμο» ή με ένοπλο αγώνα;
Είναι φανερό πως μια τέτοια τοποθέτηση του ζητήματος σημαίνει σιωπηρή αποδοχή του κακόφημου «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό»( της σοσιαλδημοκρατίας και των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών .
Το ίδιο και το (Μ-Λ) ΚΚΕ. Παρόλο που αναγνωρίζει ότι «το βασικό ζήτημα κάθε επανάστασης είναι το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας» δε λέει με ποιόν τρόπο θα λυθεί, αλλά απλά ότι «η αντιιμπεριαλιστική-δημοκρατική επανάσταση θα πάρει την εξουσία απ' τον ξένο ιμπεριαλισμό και την ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία και θα τη δώσει στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της» χωρίς να λέει με ποιόν τρόπο θα πραγματοποιηθεί η αντιιμπεριαλιστική-δημοκρατική επανάσταση: «ειρηνικά» ή με ένοπλο αγώνα; (Υλικά του 1ου Ιδρυτικού Συνεδρίου του Μ-Λ ΚΚΕ, προγραμματική διακήρυξη του Μ-Λ ΚΚΕ, σελ. 21-25, Αθήνα 1987). Άλλες απ' τις «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικες Οργανώσεις δεν ασχολούνται καθόλου στα έντυπα τους με το πρόβλημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας απ' το προλεταριάτο, ενώ η «Μετασοβιετική Εποχή» κάνει λόγο για «βίαιη επανάσταση» χωρίς να διευκρινίζει αν ταυτίζει τη βίαιη επανάσταση με τον ένοπλο αγώνα όπως εννοούν οι κλασικοί, παρόλο που είναι γνωστό ότι διάφορες παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού μιλούν δημαγωγικά για «επανάσταση» ή ακόμα και για «βίαιη επανάσταση» χωρίς βέβαια να εννοούν μ' αυτό την ένοπλη πάλη ως το μοναδικό δρόμο κατάληψης της πολιτικής εξουσίας απ' το προλεταριάτο και τους συμμάχους του υπό την καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος. Τα δε ΕΚΚΕ - Μ-Λ ΚΚΕ μιλούν για «επαναστατική συντριβή της άρχουσας τάξης» που θα «σημάνει την κατάκτηση της εξουσίας απ' τον εργαζόμενο λαό» και αλλού ότι η σοσιαλιστική-αντιιμπεριαλιστική επανάσταση θα «γκρεμίσει το αντιδραστικό κράτος της αστικής τάξης» («Τα Υλικά του 1ου Ενωτικού Συνεδρίου», 3-5 Μάρτη 1984, σελ. 83, 142). Αλλά με ποιόν τρόπο θα συμβούν όλα αυτά; Προφανώς εννοούν με το διαβόητο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο».
Σ' αντίθεση με τις «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις, οι κομμουνιστές-σταλινιστές γνωρίζουν ότι στην εποχή της επανάστασης η ταξική πάλη έπαιρνε και παίρνει πάντα «αναπόφευχτα και αναπότρεπτα σε όλες τις χώρες τη μορφή του εμφυλίου του πολέμου» (ΛΕΝΙΝ) και πως το «να πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια επανάσταση μπορεί να γίνει ειρηνικά, μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, που είναι προσαρμοσμένη στην κυριαρχία της αστικής τάξης» σημαίνει ότι «απαρνιέται ξετσίπωτα και απροκάλυπτα την προλεταριακή επανάσταση» (ΣΤΑΛΙΝ). Το ίδιο ισχύει και για τη σιωπηρή απόρριψη του ένοπλου αγώνα ως μοναδικού δρόμου για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ' το προλεταριάτου εκ μέρους των «αντιχρουτσωφικών» οπορτουνιστικών Οργανώσεων.
β. Συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής.
Είναί γνωστό, ότι κι αν το προλεταριάτο με επικεφαλής το κόμμα του διεξάγει έναν νικηφόρο ένοπλο αγώνα και συντρίψει την αντιδραστική αστική τάξη στα πεδία των μαχών δε μπορεί να χρησιμοποιήσει την αστική κρατική μηχανή για τους δικούς του σκοπούς και προς όφελος του, δε μπορεί να προχωρήσει η επανάσταση ούτε να εγκαθιδρυθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου, χωρίς πρώτα να τσακιστεί-συντριβεί η αστική κρατική μηχανή. Καμιά απ' τις «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις δε μιλάει για τσάκισμα-συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και επομένως ο ρεβιζιονισμός αυτών των οργανώσεων πάνω σ' αυτό το σπουδαίο ζήτημα της επανάστασης είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού (π.χ. «Προγραμματική Διακήρυξη του Μ-Λ ΚΚΕ» σελ. 21,25,34,46, «1° Συνέδριο του ΚΚΕ (μ-λ)», σελ. 51, 52,53, κλπ. και τα έντυπα τους «Προλεταριακή Σημαία», «Λαϊκός Δρόμος», «Μετ. Εποχή», κλπ.) Όλες οι οπορτουνιστικές «αντιχρουτσωφικές» Οργανώσεις έχουν την ίδια θέση με τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές: αρνούνται σιωπηρά την αναγκαιότητα συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής ως εντελώς απαραίτητης προϋπόθεσης για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.
Οι κομμουνιστές σταλινιστές - σ' αντίθεση με τις «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις και όλες τις άλλες παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού - γνωρίζουν ότι το τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής «είναι προκαταρκτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης» (ΜΑΡΞ) και ότι σ' αυτή τη θέση περιέχεται το «κυριότερο δίδαγμα του μαρξισμού στο ζήτημα των καθηκόντων του προλεταριάτου στην επανάσταση σε σχέση με το κράτος» (ΛΕΝΙΝ), γι' αυτό αποδέχονται, προβάλλουν, προπαγανδίζουν και υπερασπίζουν αυτή τη θέση. Και είναι πασίγνωστο -και αυτό ακριβώς διδάσκει ο μαρξισμός - ότι η προλεταριακή επανάσταση είναι αδύνατη τόσο χωρίς τον ένοπλο αγώνα όσο και «χωρίς τη βίαιη καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής και την αντικατάσταση της με μια καινούργια» και πως «η απελευθέρωση της καταπιεζόμενης τάξης είναι αδύνατη όχι μονάχα χωρίς μια βίαιη επανάσταση, μα και χωρίς τη συντριβή του μηχανισμού της κρατικής εξουσίας που έχει δημιουργήσει η κυρίαρχη τάξη» (ΛΕΝΙΝ).
γ. Εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.
Αλλες απ' τις «αντιχρουτσωφικές» Οργανώσεις μιλούν για εγκαθίδρυση «λαϊκής δημοκρατίας» και άλλες για «διχτατορία του προλεταριάτου». Στην «Προγραμματική Διακήρυξη του Μ-Λ ΚΚΕ» (1977) αναφέρεται ότι «η μορφή κράτους που θα προκύψει απ' τη νίκη της αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής επανάστασης θα είναι η λαϊκή δημοκρατία» που θα μετεξελιχτεί αργότερα σε «διχτατορία του προλεταριάτου» (σελ. 25). Στο «Γ Ιδρυτικό Συνέδριο του ΚΚΕ (μ-λ)» γίνεται λόγος για «δημοκρατική διχτατορία του λαού» για «λαϊκή εξουσία» (σελ. 52). Επίσης άλλα έντυπα των «αντιχρουτσωφικών» οπορτουνιστικών Οργανώσεων όπως π.χ. «Μετασοβιετική Εποχή», «Νέα Ανατολή», «Αριστερά», κλπ. γράφουν για σοσιαλισμό και κομμουνισμό χωρίς να γίνεται λόγος για «διχτατορία του προλεταριάτου» ή «λαϊκή εξουσία», ενώ είναι γνωστό ότι δεν νοείται ούτε υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς τη Διχτατορία του Προλεταριάτου. Σοσιαλισμός χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου είναι αστικο-ρεβιζιονιστική απάτη.
Επίσης πολιτική απάτη είναι το να μιλάει κανείς για εγκαθίδρυση «λαϊκής εξουσίας», «δημοκρατικής διχτατορίας του λαού», «διχτατορίας του προλεταριάτου» χωρίς να μιλάει και ν' αποδέχεται το «τσάκισμα» της αστικής κρατικής μηχανής, επειδή είναι εντελώς αδύνατη η εγκαθίδρυση της χωρίς να προηγηθεί πρώτα η συντριβή του αστικού κράτους. Ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός διδάσκει ότι είναι εντελώς αδύνατη η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του προλεταριάτου χωρίς να προηγηθεί: πρώτο, ο νικηφόρος ένοπλος αγώνας (μοναδικός δρόμος για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ' το προλεταριάτο), και δεύτερο, η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής. Ο νικηφόρος ένοπλος αγώνας του προλεταριάτου και το τσάκισμα του αστικού κράτους αποτελούν προκαταβολικούς όρους για «κάθε πραγματική λαϊκή επανάσταση», αποτελούν προϋποθέσεις, προκαταβολικούς όρους για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου: «Ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ό νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευχτος» (ΣΤΑΛΙΝ). Η «Διχτατορία του Προλεταριάτου», όπως υπογραμμίζει ο μεγάλος δάσκαλος μας, «δε μπορεί να γεννηθεί σαν αποτέλεσμα της ειρηνικής ανάπτυξης της αστικής κοινωνίας και της αστικής δημοκρατίας», δεν «γεννιέται πάνω στη βάση των αστικών θεσμών, μα στην πορεία της συντριβής τους». «Μπορεί να γεννηθεί μονάχα σαν αποτέλεσμα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, του αστικού στρατού, του αστικού υπαλληλικού μηχανισμού, της αστικής αστυνομίας» (ΣΤΑΛΙΝ).
3. ΚΚΕ 1918-55 - ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Οι «αντιχρουτσωφικές» Οργανώσεις που προέρχονται απ' τη διάσπαση της ΟΜΛΕ (όπως ΚΚΕ (μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ, κλπ.) για τα ζητήματα της ιστορίας του κινήματος και της επαναστατικής δράσης του ΚΚΕ 1918-55 έχουν ουσιαστικά τις ίδιες θέσεις με τη ρεβιζιονιστική κλίκα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη και προπαντός για την περίοδο 1946-1956 είναι πιστή αντιγραφή τους (η γραμμή του ΚΚΕ ήταν «δογματική-σεχταριστική», στο Κόμμα επικρατούσε «ανώμαλη εσωκομματική ζωή», «προσωπολατρία», «καθεστώς ωμής παραβίασης αρχών», είχε επιβληθεί «καθεστώς επαναστατικού τσελιγκάτου», «καθεστώς προσωπικής κυριαρχίας του Ζαχαριάδη», κλπ., κλπ. «Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα '56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ», σελ. 38-53, Αθήνα 1975).
Οι οπορτουνιστικές τους θέσεις, για να «θολώσουν τα νερά» και να διασπάσουν τους κομμουνιστές προς όφελος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, κορυφώθηκαν, όπως είδαμε σε προηγούμενα σημειώματα, σε 3 πρωτοφανή τερατώδη ιστορικά ψεύδη: πρώτο, ότι τάχα το ΚΚΕ στις παραμονές της χρουτσωφικής επέμβασης «διαβρωμένο απ' τον οπορτουνισμό ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά, ήταν «έτοιμο» να δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου»(!), δεύτερο, ότι «ο Ζαχαριάδης ποτέ και σε κανένα σημείο δεν αντιτάχτηκε στην αντεπαναστατική γενική γραμμή του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ»(!), ότι «ποτέ δε διαφώνησε με την ουσία της πολιτικής γραμμής που πρόβαλλε η κλίκα Κολιγάννη-Παρτσαλίδη»(!) και ότι η «πολιτική που πρότεινε στα χρόνια αυτά για το ΚΚΕ, ξεχώριζε από την πολιτική της κλίκας Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη μόνο με το ότι ήταν μια χωρίς προσχήματα περισσότερο δεξιά οπορτουνιστική πολιτική»(!), και τρίτο, ότι κατά τη διάρκεια της εξορίας του στο Σουργκούτ της Σιβηρίας έγινε τάχα «αποστάτης»(!) και «προσχώρησε»(!) στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό - αποκορύφωμα της λασπολογίας, εμπνευστές της οποίας ήταν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές για να διασπάσουν, δυστυχώς το πέτυχαν, τη μεγάλη μάζα των σταλινικών-ζαχαριαδικών κομμουνιστών αντιπάλων τους.
Βασικό χαρακτηριστικό, δίπλα στο συγκαλυμμένο αντισταλινισμό με τη μορφή της «λαθολογίας», είναι ο αντιζαχαριαδισμός αυτών των Οργανώσεων. Ορισμένες απ' αυτές όπως ΕΚΚΕ, κλπ. και όψιμα η «Μετασοβιετική Εποχή» εμφανίζονται μ' ένα απατηλό «φιλοζαχαριαδικό» προσωπείο για εξαπάτηση και παγίδευση των σταλινικών-ζαχαριαδικών κομμουνιστών. Όμως ταυτόχρονα εξακολουθούν: πρώτο, να μην καταγγέλλουν τα παραπάνω τερατώδη ψεύδη και τη λασπολογία σε βάρος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, τα οποία και αποδέχονται σιωπηρά, δεύτερο, ν' αρνούνται τη μεγάλη ιστορική του συμβολή στο ελληνικό και ακόμα πιο σπουδαίο: στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τρίτο, να έχουν γραμμή τους τη γνωστή χρουτσωφική τακτική-θέση (= το «ΚΚΣΕ πάλεψε», ο «κόκκινος στρατός σύντριψε το φασισμό», κλπ. χωρίς να αναφέρεται ο ΣΤΑΛΙΝ), δηλ. το ΚΚΕ «αγωνίστηκε»(!), «οργάνωσε»(!), κλπ. χωρίς να αναφέρεται ο μεγάλος κομμουνιστής-σταλινιστής ηγέτης του ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, ρεβιζιονιστική τακτική που αρνείται και μηδενίζει τη μεγάλη συμβολή του στο ελληνικό μα και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στην περίπτωση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού. Σ' αντίθεση με τις «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις, η «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» απορρίπτει κατηγορηματικά και χωρίς εξαίρεση τις παραπάνω οπορτουνιστικές θέσεις: αποδέχεται τις αποφάσεις και εκτιμήσεις της ΙΙΙης Συνδιάσκεψης (Οχτώβρης 1950) και τις 5'ις Ολομέλειας του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1955) για τη δράση του Κόμματος μας και αναγνωρίζει-υπογραμμίζει: πρώτο, τη συμβολή του μεγάλου ηγέτη του Κόμματός μας στην ανάπτυξη του ΚΚΕ με την ανάληψη της καθοδήγησης του το 1931: ακόμα και «η οργάνωση της Εθνικής μας Αντίστασης θα ήταν πολύ δύσκολη αν όχι αδύνατη αν το ΚΚΕ μετά το 1931 δεν μετατρέπονταν σε κόμμα νέου τύπου και δεν αποκτούσε λενινιστική-σταλινική στρατηγική και τακτική», δεύτερο, την ιστορικής σημασίας συμβολή του, με το γράμμα του '40, για το ελληνικό επαναστατικό κίνημα και τον αντιφασιστικό αγώνα του λαού μας μα και για το ευρωπαϊκό κομμουνιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, αφού είναι το πρώτο κείμενο-ντοκουμέντο σε ευρωπαϊκό επίπεδο* που προσδιορίζει σωστά τον χαρακτήρα του πολέμου απ' την πλευρά της Ελλάδας (και κάθε χώρας που δέχεται τη φασιστική επίθεση) ως «εΟνικοαπελευθερωτικού», και τρίτο, την ακόμα μεγαλύτερη, παγκόσμιας ιστορικής σημασίας, συμβολή: της αποκάλυψης της ταξικής φύσης του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού στα 1954-55, δηλαδή πριν την επίσημη εμφάνιση του στο 20ο Συνέδριο, του προσδιορισμού με καταπληκτική σαφήνεια του αντεπαναστατικού του ρόλου, της έγκαιρης ρήξης και έναρξης της πάλης ενάντια του - συμβολή ανεκτίμητη στην ιστορία της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά του προδοτικού αντεπαναστατικού ρεύματος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, που αναδεικνύει το μεγάλο σταλινιστή κομμουνιστή ηγέτη «Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ σε μια απ' τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στον 20ο αιώνα, της ένδοξης λενινιστικής-σταλινικής εποχής των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ- ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ».
* * *
Η σύντομη, εκλαϊκευτικού χαρακτήρα, αλλά και εξαιρετικά ελλιπής αναφορά στη νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού που εμφανίστηκε στις αρχές-μέσα της δεκαετίας του '60 απ' την οποία καθοδηγούνται οι ντόπιες «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις κατέδειξε:
Πρώτο, την αστική ταξική φύση αυτού του ρεβιζιονιστικού ρεύματος ως μορφή της αστικής ιδεολογίας που βρίσκεται σε ρήξη με το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό σε σειρά ζητήματα Αρχών του κομμουνιστικού, κινήματος, και πρώτα απ' όλα σε ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ επίπεδο με την άρνηση του ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ ως παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού απ' το ΣΤΑΛΙΝ και την απόρριψη του ως κλασικού του μαρξισμού, δεύτερο, το αντιμαρξιστικό περιεχόμενο της αντίληψη του σοσιαλισμού που εμπεριέχεται σ' αυτή τη νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, τρίτο, ότι η αντισταλινική «λαθολογία» είναι χρουτσωφικής έμπνευσης και προέλευσης και ότι η κριτική-επιθέσεις στο ΣΤΑΛΙΝ απ' το οπορτουνιστικό αυτό ρεύμα γίνεται από δεξιές θέσεις, δηλ. απ' τη σκοπιά διατήρησης και διαιώνισης των εκμεταλλευτριών και ανταγωνιστικών τάξεων στη «νέα»(!) μελλοντική «σοσιαλιστική»(!) κοινωνία και επομένως και του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.
Επιπλέον, ότι οι «αντιχρουτσωφικές» Οργανώσεις έχουν ρεβιζιονιστικές θέσεις και στα ζητήματα της επανάστασης. Και τέλος στο ζήτημα της Ενότητας των κομμουνιστών σ' ένα επαναστατικό λενινιστικού-σταλινικού Κόμματος νέου τύπου αυτές τηρούν τη γνωστή τροτσκιστική στάση της διατήρησης των διασπάσεων, στις οποίες έχουν πρωτοστατήσει και προκαλέσει οι ίδιες. Δεν προχωρούν σε ενότητα μεταξύ τους, παρόλο που έχουν τις ίδιες θέσεις σε βασικά ζητήματα Αρχών και καθοδηγούνται απ' την ίδια παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού: εκείνη της αντισταλινικής «λαθολογίας». Μιλούν δημαγωγικά για ενότητα χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για τις διασπάσεις, ενώ ταυτόχρονα διατηρούν στο ακέραιο και δεν εγκαταλείπουν τις ρεβιζιονιστικές τους θέσεις σε σειρά αρχειακά και σπουδαία ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος - πρόκειται στην πραγματικότητα για επιθέσεις δημαγωγικής «ενότητας» και εξαπάτησης των κομμουνιστών, που στερούνται ολωσδιόλου πολιτικής σοβαρότητας και είναι εντελώς ξένες προς την πολιτική στάση των κομμουνιστών.
* * *
Οι κομουνιστές για να μην παραπλανούνται απ' τις δημαγωγικές διακηρύξεις των οποιοδήποτε οπορτουνιστών, για να προσανατολιστούν σωστά και για να σχηματίσουν ολοκληρωμένη και μαρξιστική εκτίμηση ως προς τον πολιτικό ρόλο και τις πραγματικές επιδιώξεις των «αντιχρουτσωφικών» οπορτουνιστικών Οργανώσεων πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα και να παίρνουν πάντα υπόψη τους τρία βασικά σημεία: ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ-ζητήματα Αρχών, ΕΝΟΤΗΤΑ των κομμουνιστών σ' ένα επαναστατικό κόμμα, λενινιστικού-σταλινικού τύπου και τη συγκεκριμένη κάθε φορά στάση των οπορτουνιστών σε συνδυασμό με την εκάστοτε ταχτική του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού γενικά και ειδικά της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.
Σε ιδεολογικό επίπεδο η νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού δηλ. η αντισταλινική «λαθολογία» αποτελεί «συμπλήρωμα» του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, ιδεολογικό «ανάχωμα» του. Στο ζήτημα της Ενότητας των κομμουνιστών σ' ένα σταλινικό-ζαχαριαδικό Κόμμα οι εκπρόσωποι του οπορτουνιστικού αυτού ρεύματος τηρούν τροτσκιστική στάση διατήρησης και διαιώνισης των διασπάσεων των κομμουνιστών προς όφελος του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού. Τέλος η στάση τους απέναντι στην εκάστοτε ταχτική της χρουτσωφικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι στάση-πολιτική «αναχώματος» απέναντι στη ν ηγεσία του «Κ»ΚΕ ως «αριστεροί» ψάλτες των συκοφαντικών επινοήσεων-μύθων του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού* περί «προσωπολατρίας», «ανώμαλης εσωκομματικής ζωής», «διχτατορικό χαρακτήρα μεγάλου ηγέτη», κλπ.
Κλείνοντας τη σειρά αυτή των σημειωμάτων η «ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» - συνέχεια ιδεολογικο-πολιτικά του ένδοξου ΚΚΕ 1918-55 και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ - θεωρεί, σ' αντίθεση με τις «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις, ότι η Ενότητα σ' ένα επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό Κόμμα είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και δυνατή. Όμως αυτή η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ Ενότητα απαιτεί ανοιχτή, σαφή και καθαρή μαρξιστική τοποθέτηση πάνω σ' όλα τα γνωστά βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, απαιτεί υπεράσπιση της καθαρότητας του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, κριτική-πολεμική σ' όλα τα ρεβιζιονιστικά-οπορτουνιστικά ρεύματα που τόσο ζημιά έχουν προκαλέσει στο επαναστατικό κίνημα. Η Ενότητα των κομμουνιστών είναι αναγκαία μα δυνατή μόνο στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, μόνο στον ό ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΟ δρόμο. * Δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα ανάμεσα στα πολλά: στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» όταν η ηγεσία του «Κ»ΚΕ επιδιώκοντας να παγιδεύσει τους σταλινικούς-ζαχαριαδικούς κομμουνιστές που επέστρεφαν απ' τις ρεβιζιονιστικές χώρες, δε μπορούσε να κρατά, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, υψωμένη τη σημαία του αντιζαχαριαδισμού, της «προσωπολατρίας» Ζαχαριάδη και της «ανώμαλης εσωκομματικής ζωής», "κλπ. τη σημαία αυτή την ύψωσε τότε η ΟΜΛΕ των Δανιηλίδη-Χοτζέα-Ιορδανίδη με τα γνωστά αποτελέσματα, όταν σήμερα η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δε μπορεί να υψώσει τη σημαία της «προσωπολατρίας» Στάλιν, του «διχτατορικού χαρακτήρα του μεγάλου ηγέτη», κλπ. την υψώνει η «Μετασοβιετική Εποχή».
****
Αρνητική η στάση των "αντιχρουτσωφικων" οπορτουνιστικών Οργανώσεων όχι μονό στο ζήτημα της Ενότητας σ' ένα Κόμμα αλλά και σ' εκείνο της συνεργασίας
Σε προηγούμενα σημειώματα είδαμε ότι οι «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις παρόλο που δεν έχουν μεταξύ τους διαφορές Αρχών - αφού όλες καθοδηγούνται απ' τη νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού: εκείνη της αντισταλινικής «λαθολογίας» και στα βασικά ζητήματα Αρχών έχουν τις ίδιες θέσεις - δεν ενώνονται μεταξύ τους σ' ένα κόμμα, πολύ περισσότερο δεν αποδέχονται την Ενότητα σ' ένα επαναστατικό κόμμα λενινιστικού-σταλινικού τύπου, στο σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-55, τηρώντας έτσι στο βασικό ζήτημα της ενότητας τροτσκιστική στάση: δηλ. ανάγουν τις διασπάσεις σε μόνιμη γραμμή τους, όπως οι πολυπληθείς αντεπαναστατικές τροτσκιστικές ομάδες. Ομως η κατάσταση σ' αυτό το χώρο είναι κατά πολύ χειρότερη. Και αυτό επειδή οι Οργανώσεις αυτές δεν τηρούν μόνο στο ζήτημα της Ενότητας σ' ένα κόμμα διασπαστική στάση-γραμμή αλλά αρνούνται ακόμα και την μεταξύ τους συνεργασία (και μ' άλλες βέβαια Οργανώσεις) σε σειρά άλλα ζητήματα του εργατικού κινήματος ευρύτερης αλλά επίσης σπουδαίας σημασίας, όπως είναι η πάλη κατά του ρατσισμού, σωβινισμού και φασιστικοποίησης, κατά του πολέμου, του ιμπεριαλισμού, κλπ. Οχι μόνο δεν υπάρχει συνεργασία μεταξύ τους, μα ούτε καν και στα πιο απλά: στις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές.
Εγιναν στο παρελθόν πολλές αποτυχημένες προσπάθειες για «συνεργασία», με κυρίαρχο όμως και έντονο το στοιχείο της δημαγωγίας. Ας ξαναθυμίσουμε εδώ σύντομα τη συγκρότηση παλιότερα κυρίως απ' το ΚΚΕ (μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ της «Κομμουνιστικής Αριστεράς» ως εκλογικού σχήματος που μετά από λίγο διαλύθηκε. Μετά από χρόνια συγκροτήθηκε η «Μαχόμενη Αριστερά» απ' τα ΝΑΡ,ΚΚΕ(μ-λ), ΕΚΚΕ και ΕΕΚ-τροτσκιστές, η οποία τον περασμένο χρόνο και αυτή διαλύθηκε. Η πορεία αυτή βεβαιώνει την κραυγαλέα έλλειψη πολιτικής βούλησης για συνεργασία και την αρνητική και αδικαιολόγητη στάση αυτών των Οργανώσεων. Την πιο ακραία περίπτωση έλλειψης πολιτικής βούλησης για μεταξύ τους συνεργασία αποτελούν οι τελευταίες δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές. Στις παραμονές των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών έγινε συνάντηση για κοινή κάθοδο σ' αυτές μεταξύ ΝΑΡ - ΚΚΕ(μ-λ) - Μ-Λ ΚΚΕ - ΕΚΚΕ - ΕΕΚ Τροτσκιστές - Α/συνέχεια, κλπ. και πάλι χωρίς αποτέλεσμα, ακριβέστερα μ' αρνητικό αποτέλεσμα. Έτσι μετά τη συνάντηση τους, το μεν ΚΚΕ (μ-λ) δεν κατέβηκε στις εκλογές τα δε ΝΑΡ - Μ-Λ ΚΚΕ - Α/συνέχεια κατέβηκαν ξεχωριστά!!! Είναι, λοιπόν, ολοφάνερη η παντελής έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας.
Και μια τελευταία περίπτωση που εκφράζει την πλήρη έλλειψη πολιτικής βούλησης για συνεργασία. Το περασμένο καλοκαίρι μια ομάδα αγωνιστών συγκρότησε τη «Λαϊκή Ενότητα» μ' αφορμή τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια και τον υπαρκτό κίνδυνο πολέμου στην περιοχή και απηύθυνε σ' όλες τις οργανώσεις πρόσκληση για συζήτηση-συνεργασία, μεταξύ των οποίων και στην «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55», η οποία αμέσως επικρότησε αυτή την πρωτοβουλία. Όλες οι άλλες Οργανώσεις δεν έχουν δώσει ως τώρα ούτε καν μια οποιαδήποτε απάντηση παρόλο που πέρασαν από τότε πάνω από 6 μήνες.
Όλες οι «αντιχρουτσωφικές» οπορτουνιστικές Οργανώσεις διακρίνονται από μια σαφή και μόνιμη έλλειψη πολιτικής βούλησης για συνεργασία μεταξύ τους αλλά και μ' άλλες πολιτικές Οργανώσεις σ' οποιαδήποτε ζητήματα, ακόμα και στα πιο επουσιώδη και δευτερεύουσας σημασίας, στα οποία δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς λόγους ν' αρνηθεί την συνεργασία.
Η 20αετής και πλέον πορεία των διασπάσεων των «αντιχρουτσωφικών» οπορτουνιστικών Οργανώσεων επιβεβαιώνει: πρώτο, ότι και η νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού χαρακτηρίζεται από μόνιμη διάσπαση και κατακερματισμό, δεύτερο, όλες αυτές οι Οργανώσεις χαρακτηρίζονται από πλήρη έλλειψη πολιτικής βούλησης για Ενότητα σ' ένα κόμμα (έστω και με οπορτουνιστική γραμμή), πολύ περισσότερο χαρακτηρίζονται από άρνηση για Ενότητα σ' ένα επαναστατικό λενινιστικό-σταλινικό κόμμα, καθοδηγούμενο απ' το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, τρίτο, χαρακτηρίζονται από άρνηση συνεργασίας, πέραν του κομματικού ζητήματος, και στα ευρύτερης αλλά σπουδαίας σημασίας ζητήματα, όπως πολέμου, πάλη κατά του πολέμου, ιμπεριαλισμού, κλπ. και επιπλέον σε δευτερεύουσας και τελευταίας σημασίας ζητήματα, όπως είναι οι βουλευτικές-δημοτικές εκλογές, τέταρτο, όταν καμιά φορά αναφέρονται δημαγωγικά στα ζητήματα Ενότητας και συνεργασίας δεν θέτουν τα ζητήματα Αρχών και καλούν σε «Ενότητα» χωρίς να λένε λέξη για τις επανειλημμένες καταστροφικές διασπάσεις που οι ίδιες προκάλεσαν, πέμπτο, καλούν δημαγωγικά σε «Ενότητα» αλλά η κάθε καμιά Οργάνωση σημαία της έχει «συσπειρωθείτε στο ΚΚΕ μ-λ» ή στο Μ-Λ ΚΚΕ, κλπ., κλπ.!!!
Σ' αντίθεση με τις οπορτουνιστικές «αντιχρουτσωφικές» Οργανώσεις, η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55», που ποτέ δεν προκάλεσε καμιά διάσπαση, θεωρεί όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία την Ενότητα σ' ένα επαναστατικό κόμμα στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού και αναγκαία και δυνατή τη συνεργασία μ' άλλες Οργανώσεις στα ζητήματα της πάλης κατά του κινδύνου του πολέμου, του ιμπεριαλισμού, της φασιστικοποίησης, κλπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου