Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ με την ευκαιρία της 20ης επετείου της CIMPLO

Στον XXI αιώνα ο κόσμος παραμένει διασπασμένος! Ως αντίφαση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου σ’ όλους τους τομείς, αυτή η διαίρεση είναι η κοινωνική αντανάκλαση του ανταγωνισμού μεταξύ από τη μια της εργασίας και μιας διαρκώς αυξανόμενης κοινωνικοποίησης της παραγωγής και από την άλλη του καπιταλιστικού χαρακτήρα της Ιδιοποίησης, η οποία ολοένα και περισσότερο συγκεντρώνεται σε μια χούφτα πρόσωπα.

Αναπτύχθηκαν επιστημονικές και βιομηχανικές δυνάμεις που πριν 50 χρόνια ήταν ακόμα αδιανόητες. Η παραγωγή μηχανοποιήθηκε σε ακραίο βαθμό. Η επικοινωνιακή τεχνολογία και οι Υπολογιστές σε κοινωνική και ατομική χρήση εξαπλώθηκαν παντού. Όμως το κάθε τι παράγει το αντίθετό του, και η προκληθείσα από τον καπιταλισμό απελπισία φτάνει σε ανησυχητικά επίπεδα. Τα δείγματα της σαπίλας που γεννιούνται ταυτόχρονα έχουν αυξηθεί σε τέτοιο σημείο, που ξεπερνούν ακόμα και τις τελευταίες μέρες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού από το 2008, απ’ την οποία πολλές χώρες ακόμα υποφέρουν, οι πλατιές μάζες των εκμεταλλευόμενων, στις οποίες οι καπιταλιστές φόρτωσαν τα βάρη της κρίσης, μπόρεσαν να διαπιστώσουν, ότι ο καπιταλισμός είναι ένα κοινωνικό καθεστώς, που χαρακτηρίζεται από την «φτώχεια μέσα στον πλούτο». Το γεγονός, ότι τα κατώτερα πλατιά λαϊκά στρώματα πληρώνουν την κρίση, δηλ. χειροτέρεψαν όλες οι καταστροφικές συνέπειες του καπιταλισμού: η μηχανοποίηση του προτσές εργασίας δεν περιορίζει μόνο το χρόνο εργασίας, αλλά αυξάνει και την ανεργία, την ελαστικοποίηση της εργασίας και την όξυνση της εκμετάλλευσης συμπεριλαμβανομένης της μείωσης του πραγματικού μισθού, την έκρηξη της φτώχειας και της πείνας, της αδικίας και της ανισότητας, της ζητιανιάς, των ναρκωτικών και της πορνείας, κλπ.

Γίνεται ολοένα δυσκολότερο να δεχτεί και να υποφέρει κανείς αυτή τη διαίρεση του κόσμου, αλλά και να την παραβλέψει. Τόσο η δυσαρέσκεια όσο και η οργή ωθούν τις εκμεταλλευόμενες μάζες ορισμένων χωρών να εξεγείρονται, όπως μεταξύ άλλων στην Ελλάδα, Πορτογαλία, Τυνησία, Αίγυπτο, Τουρκία και Βραζιλία.

Από την άλλη, ο ανταγωνισμός μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας δεν είναι η μοναδική αιτία για τη διαίρεση του κόσμου. Βλέπουμε καθημερινά ότι υπάρχει ένα βαθύ χάσμα μεταξύ μιας μειοψηφίας από τα μεγάλα κράτη των πλούσιων, των καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικών χωρών και των λαών των καθυστερημένων υπανάπτυκτων, πολιτικά, οικονομικά και καταπιεσμένων οικονομικά και εκμεταλλευόμενων χωρών, που αποτελούν την πλειοψηφία. Τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη, που συγκρότησαν διεθνείς Οργανισμούς, όπως Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Βορειοαμαρικάνικη Ένωση Ελεύθερου Εμπορίου NAFTA, το ΝΑΤΟ και τα Ενωμένα Έθνη, που τα παρουσιάζουν ως τη δΔιεθνή Κοινότητα», λεηλατούν το φυσικό πλούτο των καταπιεσμένων λαών και δεν ανέχονται να καθορίζουν οι ίδιοι την τύχη τους. Μπορεί να αναφερθούν η Αφρική που αιμορραγεί, το δάσος του Αμαζόνιου που καταστρέφεται, την κατοχή του Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη και Συρία.

Μια άλλη περιοχή συγκρούσεων και αντιθέσεων είναι εκείνες των διεθνών μονοπωλίων και των ίδιων των ιμπεριαλιστών χωρών. Αυτό εκδηλώνεται πρώτα απ’ όλα με τη διαμόρφωση και τη συγκρότηση οικονομικών και στρατιωτικών μπλοκ και την εγκαθίδρυση στρατιωτικών βάσεων στις πέντε Ηπείρους. Ο «μονοπολικός κόσμος», όπου η Ενωμένες Πολιτείες ήταν «ηγετική δύναμη» βαδίζει προς το τέλος του. Για να φανεί ποιος και σε ποιες περιοχές θα κυριαρχήσει για τη λεηλασία του πλούτου, αρκεί να προσεχθεί σε ποια σημεία οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες έχουν αρχίσει να συγκρούονται ανελέητα μεταξύ τους. Στην επιδίωξη για κυριαρχία απέναντι στους ανταγωνιστές τους υποκινούν τις εθνικές αντιθέσεις για να αποσπάσουν την υποστήριξη των καταπιεσμένων λαών. Αυτές οι μεταξύ τους συγκρούσεις που οξύνονται, φτάνουν ως τις στρατιωτικές αναμετρήσεις, όπως συμβαίνει μετά τη Συρία στην Ουκρανία δείχνουν ότι αυτές οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις βαθαίνουν παραπέρα.

Ακόμα πριν μερικές δεκαετίες οι καπιταλιστές και τα φερέφωνά τους διακήρυσσαν «το τέλος της ιστορίας», «την αιωνιότητα του καπιταλισμού». Η διακηρυγμένη «νέα παγκόσμια τάξη» διαφήμιζε μια ανθούσα κοινωνία χωρίς κρίση και σε ειρήνη, η οποία οικοδομείται σ’ ένα «καπιταλισμό που αυτοανανεώνεται», σε μια «καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση», «όπου ξεπερνιούνται οι τάξεις και οι ταξικοί αγώνες». Μόνο που τώρα δυναμώνει η ανέχεια και όχι η ευημερία. Τη θέση της ειρήνης πήραν τις τελευταίες δεκαετίες πόλεμοι, πραξικοπήματα και ζούμε την απώλεια της αξιοπιστίας των δικτατόρων.

Όχι, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει στους εργάτες, οι οποίοι ζουν απ’ την εργατική τους δύναμη στις φάμπρικες, στις επιχειρήσεις, στους κάμπους και στα γραφεία, στους άνεργους, στους φτωχούς στην πόλη και στην ύπαιθρο, ούτε μια κανονική εργασία, ούτε ένα ανάλογο μισθό, ούτε υποφερτές συνθήκες εργασίας, ούτε ειρήνη, ευημερία και σίγουρο μέλλον! Εντελώς το αντίθετο: όλα αυτά ωθούν όλους τους εργάτες και εργαζόμενους να ξεσηκωθούν και να ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου.

Από την εποχή των αγώνων των δούλων ενάντια στους δουλοκτήτες σ’ όλες τις ταξικές κοινωνίες, που ήταν πεδίο ταξικών αγώνων, η πάλη για την εξουσία τελείωνε πάντα με την κατάληψη της εξουσίας από μια τάξη καταπιεσμένων σε βάρος μιας άλλης. Ο καπιταλισμός ανέπτυξε τις παραγωγικές δυνάμεις σε ένα τέτοιο σημείου που σπάνε το πλαίσιο των υπαρχόντων σχέσεων Ιδιοκτησίας. Ταυτόχρονα ο καπιταλισμός αύξησε παραπέρα την εργατική τάξη και τη διαμόρφωσε διαρκώς. Δημιούργησε επίσης τις κοινωνικές προϋποθέσεις που η εξουσία μιας εκμεταλλευόμενης τάξης μπαίνει στη θέση της εξουσίας μιας εκμεταλλεύτριας τάξης. Αυτή η ιστορική και κοινωνική εξέλιξη έχει αναθέσει στην εργατική τάξη μια ιστορική αποστολή σχετικά με την οικοδόμηση μιας μεταβατικής περιόδου, του σοσιαλισμού, για να απαλλοτριώσει τους απαλλοτριωτές και να εξαλείψει τις τάξεις και τις σχέσεις της ταξικής εκμετάλλευσης.

Η εργατική τάξη εκδηλώθηκε για πρώτη φορά τον ΧΙΧ αιώνα ενάντια στην καπιταλιστική τυραννία με εξεγέρσεις, οι οποίες αγκάλιασαν ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο και κατέλαβε την εξουσία για λίγο καιρό το 1871 στο Παρίσι. Μετά ανέτρεψε την εξουσία της καπιταλιστικής τάξης με την επανάσταση του Οκτώβρη 1917 στη Ρωσία, οργανώθηκε ως κυρίαρχη τάξη και άρχισε την οικοδόμηση της Σοβιετικής Ένωσης, κάνοντας γιγαντιαία βήματα σε λίγες δεκαετίες στο δρόμο της εξάλειψης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Εμείς, τα μαρξιστικά-λενινιστικά Κόμματα και Οργανώσεις όλου του κόσμου, που συμμετέχουμε στη διεθνή Σύσκεψη των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, καλούμε, με την ευκαιρία της 20ης επετείου της διεθνούς Οργάνωσης, την εργατική τάξη του κόσμου και τους καταπιεσμένους λαούς να ενωθούν απέναντι στη διεθνή μπουρζουαζία και τον ιμπεριαλισμό και να δυναμώσουν εκ νέου την πάλη για την ελευθερία.

Ο κόσμος, που διαιρείται σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενες μάζες, σε ιμπεριαλιστές κυρίους και εκμεταλλευόμενες μάζες, βαδίζει σε μια νέα περίοδο ανατροπών και επαναστάσεων.

Ο καπιταλισμός, που δεν έχει τίποτε να προσφέρει στις εκμεταλλευόμενες μάζες, έχει περισσότερο από πότε πριν στην ιστορία ωριμάσει τις προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό. Μπορεί κανείς να μιλήσει για την ωριμότητα της εργατικής τάξης τόσο σε ποσοτική όσο και ποιοτική κατεύθυνση. Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι σταθεροποιούν ολοένα και παραπέρα τις θέσεις τους, δυναμώνοντας τις Οργανώσεις τους σε πολυάριθμες χώρες και βγάζοντας τα διδάγματα από την ίδια τους την πείρα τόσο στον συνδικαλιστικό όσο και στον πολιτικό τομέα της πάλης, πρώτα απ’ όλα απ’ τους μαζικούς αγώνες σε πολλές χώρες.

Ακόμα και αν τους στέρησαν τις επαναστάσεις σε χώρες όπως η Τυνησία και η Αίγυπτος, παρόλο που ήταν επικεφαλής τους , το μέλλον ανήκει στην εργατική τάξη και στους εργάτες του κόσμου που συγκεντρώνουν μια ουσιαστική πείρα για να προχωρήσουν παραπέρα.

Πρέπει να ξέρουμε ότι οι κατακτήσεις και η πείρα των μεγάλων επαναστατικών κυμάτων και των εθνικών και κοινωνικών αγώνων όλων των χωρών του κόσμου αποδεικνύουν, ότι εμείς μπορούμε εκ νέου να βαδίσουμε σε μια νίκη, και αυτή τη φορά με περισσότερη δύναμη και σε μεγαλύτερη έκταση. Οι αγώνες μας για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση παίρνουν κάθε φορά ιδιαίτερες μορφές και ανάλογα με τη χώρα ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, παίρνουν ως προς το περιεχόμενο διεθνή χαρακτήρα και αποτελούν τμήματα του ενιαίου προτσές της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.

Αυτό επιβάλλει σε μας την ευθύνη να δυναμώσουμε την ενότητα και την οργάνωση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Ο σοσιαλισμός θα νικήσει!

Ζήτω ο διεθνισμός!

Προλετάριοι όλων των χωρών και καταπιεσμένοι λαοί ενωθείτε!

Νοέμβρης 2014

Διεθνής Σύσκεψη των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (CIMPLO)

Διαβάστε Περισσότερα »

Γράμμα Σάββα Παλλέ, εξόριστου στο Βόρειο Καζακστάν

Οκτώβρης 1962 - Οκτώβρης 1963


Ένας χρόνος!

«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
Αγαπητοί φίλοι, αδέλφια. Όλοι.

Πέρασε ένας χρόνος που βρισκόμαστε μακρυά σας. Πέρασε ένας χρόνος χωρίς να σας βλέπουμε και να μας βλέπετε, χωρίς να μπορούμε να σας μιλάμε. και να μας μιλάτε. Πέρασε ένας χρόνος που μας αρπάξανε από κοντά σας και μας πέταξαν σ' αυτές εδώ τις άγριες, παγωμένες και αφιλόξενες στέπες του βόρειου Καζακστάν. Πέρασε ένας χρόνος που η πολιτική τύφλωση και ο φανατισμός ορισμένων πωρωμένων αντιπάλων μας, χώρισε τους πατεράδες απ' τα παιδιά τους, τους άντρες απ' τις γυναίκες τους, τους δικούς τους, τους φίλους τους, απ' όλους εσάς. Πέρασε ένας χρόνος στην άγρια και μαύρη μοναξιά!... Ένας χρόνος στην απομόνωση!... Άγνωστοι ανάμεσα σε αγνώστους!... Ξένοι ανάμεσα σε ξένους, σε ξένα και άγνωστα μέρη, σε ξένα χώματα!... Όλα ξένα και άγνωστα.

Μια βουβή τραγωδία, ένα ασύλληπτο δράμα άρχισε να ξετυλίγεται στο βόρειο Καζακστάν!... Η καινούργια τραγωδία, το καινούργιο βουβό δράμα των ελλήνων πολιτικών προσφύγων, η καινούργια τραγωδία μιας χούφτας τίμιων κουκουέδων.

Μονάχοι, καταμόναχοι, ζούμε σαν τα άγρια θηρία, σε άγρια μέρη, μακρυά απ' τα παιδιά μας, μακρυά απ' τις γυναίκες μας, μακρυά απ' τους φίλους και γνωστούς μας, μακρυά απ' όλους εσάς!... Μακρυά, στην απομόνωση. Απομονωμένοι, ξεκομμένοι απ' τον υπόλοιπο κόσμο, θαμμένοι μέσα στα χιόνια και τους φοβερούς πάγους.

Τη στιγμή που ο Καραμανλής καταργούσε το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αη-Στράτη στην Ελλάδα κι άφηνε ελεύθερους Κομμουνιστές, ο «κομμουνιστής» Κολιγιάννης έφτιαχνε στρατόπεδο συγκέντρωσης στις απέραντες στέπες του Βόρειου Καζακστάν. Γιατί; Για ποιο λόγο; Για ποια αιτία; Ποιο είναι το έγκλημα μας για να μας επιβληθεί τόσο σκληρή και απάνθρωπη τιμωρία; Ας μας απαντήσουν οι αντίπαλοι μας οπορτουνιστές. Ας μας πούνε δημόσια γιατί μας φυλακίσανε και εξορίσανε. Αυτοί βέβαια δεν θα μας απαντήσουν. Αυτοί δε θα μας πούνε, γιατί δεν τολμούν να μας πούμε. Είναι δειλοί και κάνουν τους παλληκαράδες με ξένες πλάτες. Γιατί δεν έχουν το θάρρος και τη δύναμη να πουν την αλήθεια και προσπαθούν να κρύψουν το έγκλημα τους.

Εμείς όμως ξέρουμε γιατί μας ρίξανε στην εξορία και τη φυλακή. Ξέρουμε το αμάρτημα μας και το έγκλημα μας. Το έγκλημα μας είναι πολιτικό. Αρνηθήκαμε να γίνουμε δούλοι. Αρνηθήκαμε να γίνουμε λούστροι. Αρνηθήκαμε να σκύψουμε το κεφάλι και να προσκυνήσουμε τους προσκυνημένους. Αρνηθήκαμε να θάψουμε την αλήθεια, να απαρνηθούμε τις Αρχές μας, να τσαλαπατήσουμε τις επαναστατικές παραδόσεις του λαού και του Κόμματος μας, αρνηθήκαμε και αρνούμαστε ν' αρνηθούμε την επαναστατική μας τιμή!... Σταθήκαμε θαρραλέα, αξιοπρεπείς κουκουέδες και υπερασπιζόμαστε με πάθος την αλήθεια.

Αυτή είναι η αμαρτία μας. Αυτό είναι το έγκλημα μας. ΓΓ αυτό μας σκορπίσανε στην απεραντοσύνη του βόρειου Καζακστάν.

Πιστέψανε οι θρασύδειλοι οπορτουνιστές πως μπροστά στις ταλαιπωρίες, στα βάσανα και το μαρτύριο της απομόνωσης, θα λυγίζαμε, θα σκύβαμε το κουκουέδικο κεφάλι μας και ταπεινωμένοι και ξευτελισμένοι θα προσκυνούσαμε το θεό τους - τον οπορτουνισμό-αναθεωρητισμό. Πιστέψανε οι στρογγυλοκαθισμένοι σε ξένες καρέκλες, οι τσανακογλύφτες και στιγματισμένοι απ' την ιστορία, πως διώχνοντας εμάς μακρυά σας, στέλνοντας εμάς στην εξορία και στη φυλακή, εσείς θα τρομοκρατούσασταν και θα τρέχατε ταπεινωμένοι, φοβισμένοι, να τους προσκυνήσετε στη στρούγκα τους. που τη λένε «κόμμα». Μα γελάστηκαν οικτρά.

Οι βρώμικοι υπολογισμοί τους αποδείχτηκαν κάλπικοι, τα σκοτεινά και άτιμα σχέδια τους κατακουρελιάστηκαν. Γενήκανε βρώμικα κουρελόχαρτα.

Όλες οι «αισιόδοξες» προοπτικές τους, για να μαζέψουν όλους στην «στρούγκα» του οπορτουνισμού-αναθεωρητισμού, αποδείχτηκαν κούφια ονειροπολήματα μπροστά στην ακατάβλητη θέληση όλων των τίμιων κουκουέδων να υπερασπίσουμε την αλήθεια, μπροστά στην γρανιτένια ενότητα των φυλακισμένων και εξόριστων και των «ελεύθερων» της Τασκένδης. Ας το πάρουν απόφαση οι ξεσκονίστρες οπορτουνιστές της Τασκένδης, πως οι «ελεύθεροι» της Τασκένδης είναι μαζί μας και δίπλα στους φυλακισμένους και εξόριστους. Και οι φυλακισμένοι και εξόριστοι είναι μαζί και δίπλα στους «ελεύθερους» της Τασκένδης.

Η Τασκένδη είναι στο βόρειο Καζακστάν και το βόρειο Καζακστάν είναι στην Τασκένδη. Είμαστε όλοι μια γροθιά. Ενωμένοι, αδελφωμένοι, αγκαλιασμένοι συντροφικά βαδίζουμε στον τιμημένο, δύσκολο και ανηφορικό δρόμο. Όχι σύντροφοι, δεν είμαστε απομονωμένοι. Δεν είμαστε μακρυά σας. Είμαστε κοντά σας, ανάμεσα σας. Νιώθουμε τη ζεστή ανάσα σας. Νιώθουμε τη στοργή και την αγάπη σας. Ακούμε πως χτυπάει η μεγάλη, η κουκουέδικη καρδιά σας. Ζούμε τα βάσανα σας, τους καημούς και τις πίκρες σας.

Χαιρόμαστε τις χαρές σας, όλοι μας είμαστε αδέλφια. Παιδιά της μεγάλης, της ηρωικής και μαρτυρικής κουκουέδικης οικογένειας. Όλοι μαζί, εξόριστοι, φυλακισμένοι και «ελεύθεροι» παλεύουμε τους νεκροθάφτες του ΚΚΕ. Δίνουμε τη μεγάλη μάχη ενάντια στους οπορτουνιστές-αναθεωρητές, τους προσκυνημένους.

Στο βόρειο Καζακστάν, όπως και στην «ελεύθερη» Τασκένδη, ψηλά υπερήφανα κυματίζει η κουκουέδικη σημαία που την κρατούν στα ροζιασμένα μα τίμια χέρια τους, οι ατρόμητοι, τίμιοι Έλληνες κομμουνιστές.

Σύντροφοι και συντρόφισσες.

Οι φυλακισμένοι και εξόριστοι, απ' τον τόπο του μαρτυρίου, σας χαιρετούν αδελφικά, επαναστατικά, με ψηλά τα κεφάλαια, περήφανα, κουκουέδικα.

Γεια χαρά σύντροφοι και συντρόφισσες, αγωνιστές και φίλοι η νίκη είναι δικιά μας

Βόρειο Καζακστάν
Οκτώβρης 1963
Σάββας Παλλές

Σημείωση: Ο Σάββας Παλλές πολέμησε ως εθελοντής στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας με τον ελληνικό λόχο «ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ».

Διαβάστε Περισσότερα »

Γράμμα απ’ τους Έλληνες κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες που βρίσκονται εξορισμένοι απ’ το σύγχρονο ρεβιζιονισμό σε διάφορες περιοχές της Σιβηρίας

«Ανοιχτό γράμμα Πρωτοχρονιάτικο

Αγαπητοί μας σύντροφοι,

Τις μέρες αυτές, που οι προλετάριοι σ’ όλο τον κόσμο κάνουν τον απολογισμό της δράσης τους για τη χρονιά που πέρασε και σφίγγουν πιο πολύ τις γροθιές τους για να βρεθούν πιο άξιοι στις μάχες που τους περιμένουν στον καινούργιο χρόνο, τις μέρες αυτές και μείς από τα Σιβηριανά τούτα χιόνια, που ανέτοιμους μας άρπαξε και μας στοίβαξε ο βάρβαρος ρεβιζιονισμός, νοιώθουμε την ανάγκη να συνδεθούμε μαζί  σας. Απ’ την εξορία αυτή που αποτελεί τραγική ειρωνεία προς την επαναστατική ιστορία και προσβολή προς τους αγώνες του ηρωικού μας Κόμματος και του λαού μας, στέλνουμε το φλογερό αδελφικό επαναστατικό χαιρετισμό με  την υπόσχεσή μας πως από δω θα εξακολουθήσουμε να παραμένουμε ως το τέλος πιστοί στην υπόθεση του Κόμματός μας και της παγκόσμιας επανάστασης….

Το νέο τρομοκρατικό προβοκατόρικο Πογκρόμ που ξαπόλησαν οι σημερινοί «ηγέτες του ΚΚΕ», με την ξετσίπωτη και επεμβατική υποστήριξη των οργάνων της σοβιετικής εξουσίας, ενάντια στους πολιτικούς πρόσφυγες της Τασκένδης, που άρχισε τον περασμένο Απρίλη και έκλεισε προσωρινά με τη μεσαιωνικού τύπου δίκη του αγαπητού συντρόφου Δημ. Ελευθερίου (Καλύβα), με τις δίκες, εξορίες στις διάφορες περιοχές της Σιβηρίας, απέδειξε και αυτή τη φορά ότι οι Σοβιετικοί και οι Έλληνες ρεβιζιονιστές είναι οι πιο θανάσιμοι εχθροί της επανάστασης στη χώρα μας, έχουν ευθυγραμμιστεί με το μοναρχοφασισμό και κυλίστηκαν στο βούρκο της προδοσίας….

Το βάρβαρο πολιτικό Πογκρόμ και τα απάνθρωπα μέτρα εναντίον μας οδηγούν στην ηθική και την φυσική μας εξόντωση. Μια απ’ τις τραγικές αυτές συνέπειες των μαζικών διώξεων είναι και η φρικιαστική δικιά μας εξορία με τρομοκρατικό Πρικάζ (διαταγή), σε προθεσμία 72 ωρών οικογενειάρχες, με μικρά παιδιά, στο έμπα του χειμώνα υποχρεώθηκαν ανέτοιμοι από το κλίμα της Τασκένδης, απότομα να βρεθούμε στο κλίμα της Σιβηρίας, που το κρύο φτάνει στους 50ο κάτω από το μηδέν. Σημειώνουμε πως στα χιόνια αυτά στοιβαχτήκαμε απομονωμένοι, σε εκατοντάδες χλ/τρα ο ένας απ’ τον άλλο και με εντολή πως δεν έχουμε δικαίωμα να μετακινηθούμε απ’ τους χώρους που ζούμε δίχως ειδική άδεια των σοβιετικών αρχών. Το κωμικό είναι πως οι σοβιετικές αρχές του Ουζμπεκιστάν μας αφαίρεσαν κα την ιδιότητα του Έλληνα πολιτικού πρόσφυγα, ( αυτό έγινε στη ζούλα, παράνομα γιατί καμιά απόφαση δεν θέλησαν να μας δώσουν στα χέρια μας) με το αιτιολογικό ότι έχουμε αντίθετες πολιτικές αντιλήψεις προς τη γραμμή του αδελφού «ΚΚΕ» όπως μας είπαν, «πράγμα επιζήμιο για το επαναστατικό κίνημά μας». Έτσι, εμείς, οι σύντροφοί σας με 25 χρόνια κομματική ιστορία, χωρίς καμιά απολύτως απόφαση δικαστηρίου αλλά παράνομα βρεθήκαμε διωγμένοι βρεθήκαμε σ’ αυτά τα χιόνια του βορρά, που με μπολσεβίκικη υπερηφάνεια τα τραγουδούσαμε μαζί κάποτε στον καιρό του απελευθερωτικού αγώνα στα βουνά της πατρίδας μας..

Υποχρεωνόμαστε όμως να υπενθυμίσουμε στους Σοβιετικούς και Έλληνες συνεργάτες τους τούτο: Πως κάμποσες χιλιάδες χρόνια στο κράτος των Αθηνών της αρχαίας Ελλάδας, που το σύστημα ήταν φυσικά δουλοκτητικό, παρ’ όλα αυτά δεν θεωρούνταν καμιά ποινή έγκυρη, αν δεν ήταν κατοχυρωμένη με απόφαση κάποιου δικαστηρίου, είτε από κάποιο νόμο των αρχόντων της πολιτείας. Επίσης με λύπη υποχρεωνόμαστε να υπενθυμίσουμε πως και αυτοί ακόμα οι ταξικοί εχθροί μας στην Ελλάδα, τους πολιτικούς εξόριστους κομμουνιστές συναγωνιστές μας προτού να τους στείλουν εξορία γνωστοποιούν στο κοινό τα ονόματά τους, καθώς και μια ψευτοαπόφαση. Τους δίνουν την δυνατότητα να ζουν μια στοιχειώδικη ομαδική ζωή  και κρατική επιχορήγηση. Ο παραλληλισμός αυτός δεν γίνεται για να εξάρουμε τους δήμιους μοναρχοφασίστες, ούτε να ζητιανέψουμε δωρεάν κρατική τροφή. Δεν την θέλουμε. Αυτό γίνεται κυρίως για να ξεσκεπαστεί ολότελα και στο σημείο αυτό το πρόσωπο των «μαρξιστών» αντιπάλων μας, που υποκριτικά, για να κρύψουν το έγκλημά τους προσπαθούν να παρουσιάσουν την εξορία μας σαν κάποια αλλαγή του τόπου διαμονής και τίποτε άλλο. Το σωστό είναι πως  οι εξορίες μας αυτές εκτός που σκοτώνουν όλους τους αγώνες του λαού μας, κρύβουν και την πρόθεση της φυσικής μας εξόντωσης. Τα ξετσίπωτα επεμβατικά μέτρα των οργάνων της επίσημης Σοβιετικής εξουσίας στο εσωκομματικό μας ζήτημα, αποτελούν κατάφορη παραβίαση των αρχών του Μαρξισμού Λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού , αποτελούν κατάφωρη παραβίαση της δήλωσης 81 ΚΚ του 1960 στη Μόσχα, ακόμα και παραβίαση του διεθνούς  αστικού δικαίου…

Σαν Έλληνες κομμουνιστές και βάση του προλεταριακού διεθνισμού απευθυνόμαστε προς όλους τους κομμουνιστές και προοδευτικούς ανθρώπους να μας βοηθήσουν στις πιο κάτω επιδιώξεις της ομάδας μας.

1) Να βοηθήσουν ώστε να βγει απ’ την αυστηρή απομόνωση που κρατείται απ’ τις σοβιετικές αρχές ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ σ. Ν. Ζαχαριάδης.

2) Ζητούμε να σταματήσουν οι διώξεις, να ακυρωθούν τα μέτρα εξορίας και η δίκη του συντρόφου Ελευθερίου. Να μας επιτρέψουν να εγκαταλείψουμε την Σοβιετική Ένωση και να εγκατασταθούμε σε άλλη χώρα, στην Λ.Δ, της Κίνας.

3) Ζητούμε να πληροφορηθούν οι κομμουνιστές, αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι της Ελλάδας, για το έγκλημα αυτό που πραγματοποιούν οι σοβιετικοί και έλληνες συνεργάτες τους ενάντια στους Έλληνες κομμουνιστές αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, της Τασκένδης.

Με  συντροφικούς χαιρετισμούς, ο πυρήνας των πολιτικών εξόριστων που βρίσκονται στη Σιβηρία. 19.2.1962.

1) Κώστας Ράφτης ( Νεμέρτζικας)
2) Γιάννης Κιάκος
3) Γιώργης Κολουμβάκης
4) Γαλάτεια Κιάκου
5) Μήτσος Μωραιτόπουλος
6) Νίκος Κιτσικόπουλος
7) Κυριάννης Κώστας (Λακαρέας)
8) Σαράντης Βασίλης
9) Σαράντη Κατίνα
10) Κτενά Ελευθερία
11) Ράφτη Μαρία

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ ΣΤΗ ΣΙΒΗΡΙΑ

Παρακάτω δίνεται ένας ανολοκλήρωτος κατάλογος των εξόριστων στη Σιβηρία ανταρτών του ΔΣΕ πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης που η χρουστσοφική ηγεσία με συγκατάθεση-υπόδειξη  της δεξιάς οπορτουνιστικής αντισταλινικής- αντι-κομμουνιστικής ηγεσίας των ΚολιγιάννΠαρτσαλίδη-Δημητρίου-Τσολάκη-Φλωράκη, κλπ. έκλεισε σε  εξοντωτικές φυλακές και εξόρισε για πολλά χρόνια στη Σιβηρία. Μερικές δεκάδες εξορίστηκαν και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες (Βουλγαρία, Ουγγαρία, κλπ.):

1) Καλιανέσης Γιώργης, Συνταγματάρχης του ΕΛΑΣ (διοικητής του 85 Συντάγματος), Στρατηγός του ΔΣΕ, Διοικητής Μεραρχίας του ΔΣΕ.

2) Βύσσιος Δημήτρης, Αντισυνταγματάρχης, Πολιτικός Επίτροπος της 103 Ταξιαρχίας, στέλεχος της ΚΟ 7ης πολιτείας

3) Κεβρεκίδης Γιάννης, Ταγματάρχης του ΔΣΕ, μέλος της Κομμ. Επιτρ. της 12ης Πολιτείας. 
4) Πεπέκης Δήμος (Γεροδήμος), Ταγματάρχης του ΔΣΕ.

5) Φράγκος Νίκος, Ταγματάρχης του ΔΣΕ, στέλεχος της Κομμ. Οργ. της 7ης Πολιτείας. 
6) Κυριακίδης Παντελής, Πολ. Επιτρ. Λόχου του ΔΣΕ, μέλος Κομμ. Επιτρ. Τασελμας  
7) Σπύρου Τάκης, Πολιτ. Επίτροπος τάγματος του ΔΣΕ, Γραμματέας της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. 3ης Πολιτείας.

8) Μπάστης Οδυσσέας, Πολιτ. Επιτρ. Αντισυνταγματάρχης του ΔΣΕ, στέλεχος της Κομμ. Οργ. της 3ης Πολιτείας.

9) Σουμελίδης Κώστας, Πολιτ. Επιτρ. Τάγματος του ΔΣΕ, Γραμμ. Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. 4ης Πολιτείας.

10) Κοτρώτσος Γιώργος, Πολιτ. Επιτρ. Τάγματος του ΔΣΕ, μέλος της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 4ης Πολιτείας.

11) Στρατομήτρος Ταξιάρχης, Πολιτ. Επιτρ. Λόχου του ΔΣΕ, μέλος της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 4ης Πολιτείας

12) Ιωσηφίδης Κώστας, Συνταγματάρχης του Πυροβολικού του ΔΣΕ, μέλος της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 5ης Πολιτείας

.13) Ελευθερίου Μήτσος, Λοχαγός του ΔΣΕ, Γραμματέας της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 5ης Πολιτείας.

14) Κόκκας Στέργιος, Αντισυνταγματάρχης του ΔΣΕ, Γραμματέας της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 6ης Πολιτείας.

15) Κιάκος Γιάννης, Υπολοχαγός του ΔΣΕ, 2ος Γραμματέας της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 6ης Πολιτείας.

16) Παπαϊωάννου Αχιλλέας, Αντισυνταγματάρχης του ΔΣΕ, Διοικητής της 103 ταξιαρχίας, Γραμμ. της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 7ης Πολιτείας.

17) Παλλές Σάββας, Εθελοντής στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, Λοχαγός. Πολ. Επιτρ. του ΔΣΕ, 2ος Γραμμ. της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 7ης Πολιτείας.

18) Σιδηρόπουλος Δήμος, Αντισυνταγματάρχης, Πολιτ. Επιτρ. της 9ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, Γραμμ. της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 8ης Πολιτείας.

19) Θεολόγης Γιάννης, Λοχαγός του ΔΣΕ, 2ος Γραμμ. της Κομμ. Επιτρ. της  Κομμ. Οργ. της 8ης πολιτείας.

20) Γιαννόπουλος Θύμιος, Λοχαγός του ΔΣΕ, Γραμμτέας της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 10ης Πολιτείας.

21) Ξενίδης Ευγένης, Ακροναυπλιώτης στη Μεταξική δικτατορία. Πολ. Επιτρ. λόχου του ΔΣΕ, 2ος Γραμμ. της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 10ης Πολιτείας.

22) Ζερβός Αλέκος, Υπολοχαγός του ΔΣΕ, μέλος της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 10ης Πολιτείας.

23) Στάμος Λάμπρος, Υπολοχαγός του ΔΣΕ, μέλος της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 10ης Πολιτείας.

24) Κουλμαντάς Στέλιος, Ακροναυπλιώτης της Μεταξικής δικτατορίας, 2ος Γραμματέας της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 11ης Πολιτείας.

25) Σταματάκος Σπύρος, Υπολοχαγός του ΔΣΕ, Γραμματέας της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 12ης Πολιτείας.

26) Αμανατίδης Απόστολος, Αχτιβίστας της 12ης Πολιτείας.

27) Τουλούδης Πέτρος, Λοχαγός του ΔΣΕ, Γραμματέας της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 13ης Πολιτείας.

28) Δαβής Γιάννης, Λοχαγός του ΔΣΕ, 2ος Γραμματέας της Κομμ. Επιτρ .της Κομμ. Οργ. της 13ης Πολιτείας.

29) Ουνοφριάδης Λάζαρος, Πολιτ. Επιτρ. Τάγματος του ΔΣΕ, μέλος της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 13ης Πολιτείας.

30) Οικονόμου Στέφανος, Λοχαγός του ΔΣΕ, μέλος της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 13ης Πολιτείας.

31) Καραστάθης Γιάννης, Υπολοχαγός του ΔΣΕ, Γραμμ. Της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 14ης Πολιτείας.

32) Νικολάου Αντώνης, ταγματάρχης του ΔΣΕ, 2ος Γραμματέας της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. της 14ης Πολιτείας.

33) Βλαμόπουλος Γιάννης, Λοχαγός του ΔΣΕ, Πολιτ. Επιτρ. της Κομμ. Επιτρ. της Κομμ. Οργ. Οικοδόμων (πέθανε εξόριστος στο Αμμους της Καρακαλπακίας).

34) Ράφτης Κώστας (Νεμέρτσικας), Καπετάνιος του 15ο Συντάγματος του ΕΛΑΣ, Αντισυνταγματάρχης του ΔΣΕ.

35) Κυργιάννης Κώστας (Λακαρέας), Αντισυνταγματάρχης του ΔΣΕ, μετά την εξορία στάλθηκε σε ψυχιατρική κλινική.

36) Μωραϊτόπουλος-Παγώνας Δημήτρης, Ταγματάρχης του ΔΣΕ.

37) Κουλουμβάκος Γιώργος, Λοχαγός του ΔΣΕ.

38) Κιτσικόπουλος Νίκος, Ταγματάρχης του ΔΣΕ.

39) Σαράντης Βασίλης, Λοχαγός του ΔΣΕ.

40) Παρίσης Γιώργος, εξορίστηκε από τη Μόσχα στο Τσιμκέντ, το 1966, μέχρι το 1977 που επαναπατρίστηκε στην Ελλάδα.

41) Λαμπράκης Παναγιώτης (Λαδιάς), Ταγματάρχης του ΔΣΕ.

42) Ρόσιος Αλέκος (Υψηλάντης), Υποστράτηγος, Διοικητής Μεραρχίας του ΔΣΕ.

43) Προβόπουλος Βασίλης, μέλος του ΚΚΕ από το 1934.

44) Μακρής Γιώργος, Ταγματάρχης του ΔΣΕ, Β' γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ 6ης πολιτείας

Από τις αντάρτισσες εξορίστηκαν στη Σιβηρία: Κόκκα Νίκη, Σαράντη Κατίνα, Κτενά-Αυγή Ελευθερία, Ράφτη Μαρίκα κλπ.

Σημείωση:  Ο κατάλογος δεν είναι ολοκληρωμένος. Δεν περιέχονται σ’ αυτόν όλες οι εξόριστες στη Σιβηρία κομμουνίστριες και ίσως και κάποιοι κομμουνιστές εξόριστοι. Λείπουν από τον κατάλογο οι πολλές δεκάδες συλληφθέντες και φυλακισμένοι στην Τασκένδη και αλλού. Επίσης λείπουν απ’ τον κατάλογο οι πολλές δεκάδες εξόριστοι και φυλακισμένοι έλληνες κομμουνιστές πολιτικοί πρόσφυγες στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Έκκληση για διαμαρτυρία ενάντια στη βάρβαρη δολοφονία μιας νεαρής γυναίκας στην Τουρκία.

tu15Με την Παγκόσμια Ημέρα των Εργαζομένων Γυναικών να πλησιάζει, ερχόμαστε αντιμέτωπες με τα λυπηρά νέα της δολοφονίας μιας νέας γυναίκας στην Νότια Τουρκία πριν από λίγες μέρες. Η 20χρονη φοιτήτρια ψυχολογίας Ozgecan Aslan επέστρεφε στο σπίτι της με τοπικό λεωφορείο, όταν ο οδηγός παρέκκλινε από την προγραμματισμένη του πορεία και αποπειράθηκε να τη βιάσει. Αφού η Ozgecan αμύνθηκε χρησιμοποιώντας σπρέι πιπεριού, την μαχαίρωσε μέχρι θανάτου. Ο οδηγός ζήτησε βοήθεια από τον πατέρα του και ένα φίλο του για να ξεφορτωθούν το πτώμα, το οποίο έκαψαν. Το σώμα της Ozgecan βρέθηκε αργότερα στην κοίτη ενός ποταμού. Η βάρβαρη δολοφονία της νεαρής φοιτήτριας προκάλεσε την μαζική οργή των γυναικών στην Τουρκία οι οποίες βγήκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν την Ozgecan και να καταγγείλουν τα υψηλά ποσοστά των γυναικών που είναι θύματα δολοφονιών και κτηνωδίας κάθε μέρα.

Η είδηση για την Tuğçe Albayrak που έχασε τη ζωή της τον περασμένο Δεκέμβρη στη Γερμανία, είναι ακόμα έντονη στη μνήμη μας. Έτσι είναι έντονες οι διαμαρτυρίες μας ενάντια στους δολοφόνους της Tugce. Η Tugce έσωσε ζωές των γυναικών θυμάτων αλλά έχασε τη δική της ζωή μετά τα τραύματα που δέχθηκε από τους βιαστές.

Το θύμα της συμμορίας των βιαστών στο Δελχί και η Ιρανή γυναίκα που εκτελέστηκε επειδή σκότωσε τον άντρα που προσπαθούσε να τη βιάσει, είναι μερικά από τα πολύ λίγα παραδείγματα της πρόσφατης βάναυσης βίας που γίνεται εις βάρος των γυναικών.

Δυστυχώς η λίστα είναι μεγάλη και μπορούμε να προσθέσουμε πολλά ακόμα παραδείγματα. Η βαρβαρότητα κατά των γυναικών δεν συμβαίνει μόνο στις χώρες του «τρίτου κόσμου» ή στις «υποανάπτυκτες» χώρες. Κάθε βδομάδα στην Βρετανία, δύο γυναίκες σκοτώνονται από τους συντρόφους τους ή από τους πρώην-συντρόφους τους. Η βία, ειδικά κατά των γυναικών υπάρχει σε κάθε κοινωνία. Η σφαγή των γυναικών Yazidi από το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος ή ISIS στο Βόρειο Ιράκ, που πούλησε τις γυναίκες για σεξουαλικές σκλάβες, αφού τις βίασαν και τις δολοφόνησαν, είναι η χειρότερη περίπτωση κτηνωδίας κατά των γυναικών που έχουμε συναντήσει στην πρόσφατη ιστορία. Η συμμαχία των ανδρών, του κράτους, της δικαιοσύνης και των μέσων μαζικής επικοινωνίας προβοκάρουν και ενθαρρύνουν τέτοια γεγονότα.

Συγκρουόμαστε με τη συμμαχία τους, διαμαρτυρόμενες στους δρόμους μαζί με το πένθος μας για τις χαμένες γυναίκες και την οργή μας εναντία σε αυτή τη συμμαχία.

Το κόμμα «Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη» (AKP) που βρίσκεται στην κυβέρνηση της Τουρκίας τα τελευταία 12 χρόνια, έχει πάρει μόνο «εικονικά μέτρα» κατά της αύξησης της συστηματικής δολοφονίας των γυναικών κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του. Η κυβέρνηση έχει επίσης τροφοδοτήσει την ιδεολογία της «ανδρικής κυριαρχίας» σε κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής μέσω της ατιμωρησίας τέτοιων εγκλημάτων, ενώ αντίθετα παρέχει στους άνδρες μειωμένες ποινές στα εγκλήματα κατά των γυναικών στο όνομα της «πρόκλησης». Το δικαστικό σύστημα και η κυβέρνηση πάνε χέρι-χέρι, σχεδόν προωθούν τέτοια εγκλήματα με τις πράξεις τους. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, στη 12χρονη διακυβέρνηση του κόμματος του AKP έχει σημειωθεί αύξηση στις δολοφονίες των γυναικών κατά 1.400%. Η κυβέρνηση όχι μόνο έχει κλείσει τα αυτιά της στα αιτήματα που προβάλλονται από τις γυναικείες ομάδες για επείγοντα προληπτικά μέτρα κατά των δολοφονιών, αλλά έχει επίσης αποτύχει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της σύμφωνα με τους διεθνείς νόμους. Η αποτυχία της κυβέρνησης για να λάβει τα αναγκαία και πολλά απαιτούμενα μέτρα για την προστασία των γυναικών, σημαίνει ότι η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τη δολοφονία της Ozgecan Aslan, της οποίας το καμένο σώμα βρέθηκε στην κοίτη του ποταμού μετά από τρεις μέρες και για την κάθε άλλη γυναίκα που έχασε τη ζωή της υπό τη διακυβέρνηση του κόμματος του AKP.

Αρκετά ..Φτάνει πια !!!

Η κυβέρνηση του AKP ανοίγει το δρόμο για αυτές τις κτηνωδίες, υποστηρίζοντας ότι αυτά τα γεγονότα είναι «μοιραία», απορρίπτοντας την ιδέα της ισότητας μεταξύ των φύλων, ενθαρρύνοντας τους γάμους ανηλίκων, αρνούμενη να καταπολεμήσει το πρόβλημα «νύφες –παιδιά», υιοθετώντας συντηρητικές και υποτακτικές πολιτικές σχεδιασμένες για να κρατούν τις γυναίκες «υπό έλεγχο» και «φρόνιμες» στο σπίτι μεγαλώνοντας παιδιά. Τέτοια ιδεολογία κάνει τις γυναίκες ευάλωτες σε κάθε μορφή βίας. Οι άνδρες που αντλούν τη δύναμη τους από τέτοιου είδους πολιτικές πιστεύουν ότι έχουν «το δικαίωμα και την εξουσία» να επιβάλλουν κάθε είδους βία κατά των γυναικών, συμπεριλαμβανομένων της κακοποίησης, του βιασμού και της δολοφονίας.

Δηλώνουμε ότι πρέπει να παρθούν μέτρα άμεσα!

Η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει κάθε πολιτική διάκρισης ή δήλωση που ενσταλάζει μίσος κατά των γυναικών. Οι ζωές των γυναικών βρίσκονται σε γραμμή βολής και τα σώματα τους καίγονται και γίνονται στάχτες από καθεστώτα που λαμβάνουν ανεπαρκείς τιμωρίες για εγκλήματα κατά των γυναικών με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση της ανδρικής κυριαρχίας.

Είναι η αλληλεγγύη και η οργανωμένη δύναμη του γυναικείου κινήματος που μπορεί να βάλει ένα τέλος σε αυτή την βαρβαρότητα.

Διαμαρτυρόμαστε κατά της κτηνώδους δολοφονίας της Ozgecan Aslan.

Ζήτω η αλληλεγγύη και απελευθέρωση των γυναικών!

Ενωμένες είμαστε δυνατότερες!

Day-Mer Kadın Komisyonu,

Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών - Ελλάδα

BΕΚEV-BUCA EVKA-1 KADIN KÜLTÜR VE DAYANIŞMA DERNEĞİ EVİ - Τουρκία

Bundesverband der Migrantinnen in Deutschland e.V. - Γερμανία

Federatie van Uit Turkije Afkomstige Vrouwen in Nederland (HTKF) - Ολλανδία

Κέντρο Έρευνας Γυναικείων Θεμάτων - Ελλάδα

clip_image002clip_image004

clip_image006 clip_image008clip_image010clip_image012

Roj Women,Demokratik Kadın Hareketi Avrupa,Sosyalist Kadınlar Birliği,Yeni Kadın Londra, Kıkısraklılar Kadın Kolları,Bozcader Kadın Kolları,Tilkililer Kadın Kolları,Alxas Kistik Kadın Kolları,Britanya Alevi Fedarasyonu Kadın Kolları,Nurhaklılar,Dersim Kadın Kolları

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Ερωτήσεις και απαντήσεις σχετικά με την κατάσταση μετά τις εκλογές [συνέντευξη σε ξένο περιοδικό]

  1. Πολλές, μαχητικές απεργίες και συνεχείς αγώνες των λαϊκών μαζών στην Ελλάδα ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που βύθισαν την Ελλάδα στην φτώχεια και την ανεργία έκφρασαν την οργή του λαού και απαίτησαν μια αλλαγή στην ελληνική κοινωνία. Πώς βλέπετε και εξηγείτε την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές;

Ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποδοκίμασε και καταδίκασε τα σκληρά οικονομικά μέτρα που του επιβλήθηκαν, και γενικά την νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της ΕΕ, καθώς και τα μεγαλοαστικά κόμματα ΝΔ – ΠΑΣΟΚ που τα εφάρμοζαν με τον πλέον δουλικό τρόπο. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ εξηγείται, επίσης, και από την απέχθεια που προκάλεσε σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού η ακραία φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής που προώθησε η κυβέρνηση του φασιστοειδούς Α. Σαμαρά.

  1. Ο Τσίπρας και μερικές πολιτικές δυνάμεις χαρακτηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως «ριζοσπαστική αριστερά» η οποία με κάποιο τρόπο θα γλυτώσει τον λαό της Ελλάδας από την οικονομική μιζέρια. Ποιά είναι η ταξική φύση του ΣΥΡΙΖΑ και ποιό πρόγραμμα έχει υποσχεθεί στον λαό να εφαρμόσει η κυβέρνηση του Τσίπρα;

Το επαναστατικό ΚΚΕ, το οποίο δεν αποδέχτηκε το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, διαλύθηκε από την ωμή επέμβαση των σοβιετικών χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών το 1955-1956 και αντικαταστάθηκε από το ελληνικό χρουτσωφικό ρεβιζιονιστικό κόμμα («Κ»ΚΕ), ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Το 1968, το «Κ»ΚΕ σε δύο κομμάτια: το ευρωκομμουνιστικό («Κ»ΚΕ εσ.) και το χρουτσωφικό-μπρεζνιεφικό κομμάτι («Κ»ΚΕ). Ο ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το πρώτο και είναι, επομένως, ένα σοσιαλδημοκρατικό-ρεφορμιστικό κόμμα με δεξιά οπορτουνιστική γραμμή και έντονα μικροαστικά ταξικά χαρακτηριστικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποσχεθεί να εφαρμόσει ένα είδους νεο-κεϋνσιανό οικονομικό πρόγραμμα που αποσκοπεί να πετύχει (στην καλύτερη περίπτωση) μια κάποια άμβλυνση των συνεπειών της βαθιάς οικονομικής κρίσης υπερπαραγωγής και της ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής χωρίς όμως να θίγει το καπιταλιστικό σύστημα και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της Ελλάδας.

Στο κοινωνικό τομέα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αντιφασιστικό κόμμα με ασυνέπειες και αντιφάσεις όπως δείχνει και η συνεργασία του με το δεξιό μεγαλοαστικό εθνικιστικό ρατσιστικό κόμμα των ΑΝ.ΕΛ.

  1. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέλος του ΝΑΤΟ και έχει εφαρμόσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των Δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Διαθέτει ο Τσίπρας την βούληση και την αποφασιστικότητα να εξαλείψει την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση από τον Δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και να κόψει τα χέρια της ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ από την ζωή του ελληνικού λαού;

Ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει ούτε την βούληση ούτε και την αποφασιστικότητα να εξαλείψει την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση της Ελλάδας από τον ιμπεριαλισμό. Το μόνο που φαίνεται αποφασισμένος να κάνει είναι να μειώσει λίγο την ασφυκτική πίεση που ασκεί η ιμπεριαλιστική ΕΕ μαζί με την ΕΚΤ και τον ΔΝΤ στην Ελλάδα για την εφαρμογή προγραμμάτων ακραίας λιτότητας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της παραμονής της Ελλάδας σε ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ και αυτό αποτελεί στρατηγική επιλογή του.

  1. Αδιαμφισβήτητα, η νίκη του ελληνικού λαού ενάντια στα μέτρα λιτότητας των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αποτελεί καλό νέο. Ποιά είναι η διαλεκτική εξέλιξη της κατάστασης μετά τις εκλογές; Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν από τη νίκη του Τσίπρα θα δυναμώσουν οι ταξικοί αγώνες των ελληνικών λαϊκών μαζών;

Οι κινήσεις στις οποίες προχώρησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τις πρώτες τρείς βδομάδες της θητείας της, προκειμένου να εφαρμόσει το προεκλογικό της πρόγραμμα έχουν τύχει πλατιάς αποδοχής από τον ελληνικό λαό που δυστυχώς συνοδεύονται από μια σειρά αυταπάτες. Εκτιμούμε ότι με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούνται, ως ένα βαθμό, ευνοϊκές συνθήκες για να δυναμώσουν οι ταξικοί αγώνες. Το αν συμβεί αυτό εξαρτάται, φυσικά, από πολλούς παράγοντες με πρωταρχικούς την μαζική οργάνωση των εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων σε ανεξάρτητα και ενωτικά συνδικάτα και την επιρροή των συνεπών αριστερών-αντιιμπεραλιστικών και επαναστατικών-κομμουνιστικών δυνάμεων σε αυτά και, γενικά, στην κοινωνία.

  1. Το αποκαλούμενο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) συμμετείχε στις Ευρωεκλογές. Παρόλη τη δημαγωγική απαίτηση να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, πόσο διαφορετική είναι η πολιτική αυτού του ρεφορμιστικού κόμματος από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι παρά τις λογοκοπικές κορώνες του «Κ»ΚΕ εναντίον της ΕΕ και της ευρωζώνης, το κόμμα αυτό δεν προβάλλει (ούτε, καν, για δημαγωγικούς λόγους) την άμεση έξοδο της Ελλάδας ούτε από την ΕΕ αλλά και ούτε από την ευρωζώνη (όπως προκύπτει και από το πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο τελευταίο - 19ο - Συνέδριό του). Το «Κ»ΚΕ θεωρεί την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα και ότι «Ο όρος σήμερα "εθνική ανεξαρτησία" δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες». (1/2/2005) Επιπλέον, για το θέμα του Ευρώ παλιότερα η ηγεσία του «Κ»ΚΕ είχε δηλώσει: «η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική» (30/5/2011).

Στην ουσία, λοιπόν, η πολιτική αυτού του ρεφορμιστικού κόμματος δεν διαφέρει από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ.

  1. Η κρίση στην Ελλάδα απαιτεί μια τεράστια κινητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας και την ανάπτυξη μιας επαναστατικής εναλλακτικής επιλογής στον καπιταλισμό. Μπορείτε να μας πείτε για την τακτική που ακολουθεί το ΚΚΕ (1918-55) στην παρούσα κατάσταση με στόχο να δυναμώσουν οι αγώνες της εργατικής τάξης και να βαθύνει το επαναστατικό απαιτήσεις των διαδηλωτών στους δρόμους;

Προκειμένου να δυναμώσουν οι αγώνες της εργατικής τάξης και να αναπτυχθεί το επαναστατικό κίνημα, η Κίνηση για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-1955) αγωνίζεται μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες να πετύχει τα παρακάτω:

Α) Την ανασυγκρότηση-επανασύσταση του ΚΚΕ (1918-1955) και την ιδεολογική- πολιτική-οργανωτική ενότητα του ελλήνων κομμουνιστών στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού.

Β) Την δημιουργία ενωτικών, μαζικών και πραγματικά ανεξάρτητων συνδικάτων με σκοπό την απόκρουση της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής λιτότητας και την παραπέρα κλιμάκωση του εργατικών-λαϊκών αγώνων, με συνδυασμό με την πάλη ενάντια στον εθνικισμό-φασισμό-ρατσισμό-ναζισμό.

Γ) Τη συνεννόηση και συνεργασία με άλλες συνεπείς αριστερές, αντιμπεριαλιστικές και αντιφασιστικές δυνάμεις και αγωνιστές με σκοπό τη δημιουργία ενός μαζικού λαϊκού μετώπου το οποίο θα παλέψει ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, γενικά, και την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, την ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Georgi Dimitrow: ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ–ΜΕΡΟΣ Β’

Georgi Dimitrow

dimitrof

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Τελικός λόγος στο 2ο σημείο της ημερήσιας διάταξης του 7ου παγκόσμιου Συνέδριου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 13 Αυγούστου 1935

Συνέχεια από το προηγούμενο

Δε φτάνει να έχουμε σωστή γραμμή

Σύντροφοι! Η επεξεργασία της σωστής γραμμής είναι φυσικά το βασικό για την Κομμουνιστική Διεθνή και για κάθε τμήμα της. Αλλά η σωστή γραμμή μόνο δε φτάνει για τη συγκεκριμένη καθοδήγηση της ταξικής πάλης.

Γι' αυτό, χρειάζεται η εκπλήρωση μιας σειράς προϋποθέσεων και κυρίως των παρακάτω:

Πρώτο, να εξασφαλίζουμε οργανωτικά την εκτέλεση των παρμένων αποφάσεων σε ολόκληρη την πραχτική δουλειά, να ξεπερνάμε αποφασιστικά όλα τα εμπόδια που παρεμβάλλονται. Αυτό που ο σύντροφος Στάλιν είπε στο 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Μπ.) για τις προϋποθέσεις της εκτέλεσης της κομματικής γραμμής, μπορεί και πρέπει να ισχύει πέρα για πέρα και για τις αποφάσεις που πρόκειται να πάρει το Συνέδριό μας:

Μερικοί πιστεύουν, ότι φτάνει να επεξεργαστούμε τη σωστή κομματική γραμμή, να τη διακηρύξουμε στα πέρατα του κόσμου, να τη διατυπώσουμε με τη μορφή γενικών θέσεων και αποφάσεων και να την αποδεχτούμε ομόφωνα, για να έρθει η νίκη από μόνη της, ας πούμε αυτόματα. Αυτό φυσικά δεν είναι σωστό. Είναι μεγάλο λάθος. Έτσι μπορούν να σκέφτονται μόνο αδιόρθωτοι γραφειοκράτες και γραμματικοί... Οι καλές αποφάσεις και διακηρύξεις για τη γενική γραμμή του Κόμματος είναι μόνον η αρχή, γιατί σε τελευταία ανάλυση σημαίνουν επιθυμία για νίκη, κι όχι την ίδια τη νίκη. Αφού δοθεί η σωστή γραμμή, αφού βρεθεί η σωστή λύση του προβλήματος, η επιτυχία της υπόθεσης εξαρτιέται από την οργανωτική δουλειά, από την οργάνωση του αγώνα για την εφαρμογή της κομματικής γραμμής, από τη σωστή επιλογή των ανθρώπων, από τον έλεγχο πάνω στην εχτέλεση των αποφάσεων των καθοδηγητικών οργάνων. Αν λείπει αυτό, υπάρχει κίνδυνος να υποστούν οι σωστές αποφάσεις σοβαρή ζημιά. Ακόμη περισσότερο: Αφού δοθεί η σωστή πολιτική γραμμή, η οργανωτική δουλειά αποφασίζει για τα πάντα, και για το μέλλον της ίδιας της πολιτικής γραμμής – την εφαρμογή της ή την αποτυχία της”(I.W.Stalin: Werke Bd. 13, σελ. 324, Berlin-DDR 1955)

Στα σημαντικά αυτά λόγια του συντρόφου Στάλιν, που πρέπει να γίνουν κατευθυντήρια γραμμή ολόκληρης της δουλειάς των κομμάτων μας, δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα.

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η ικανότητα, να κάνουμε τις αποφάσεις της Κομιντέρν και των τμημάτων της αποφάσεις των πιο πλατειών μαζών. Αυτό είναι ακόμη πιο απαραίτητο τώρα, που βρισκόμαστε μπροστά στο καθήκον της δημιουργίας του Ενιαίου Μετώπου του προλεταριάτου και του τραβήγματος των πιο πλατειών λαϊκών μαζών στο αντιφασιστικό Λαϊκό Μέτωπο. Η πολιτική ιδιοφυΐα και η ιδιοφυΐα στα ζητήματα ταχτικής του Λένιν και του Στάλιν2) φαίνεται καλύτερα και καθαρότερα στην επιτήδεια μαστοριά τους να οδηγούν τις μάζες με βάση την ίδια τους την πείρα στην κατανόηση της σωστής γραμμής και των συνθημάτων του Κόμματος. Αν παρακολουθήσει κανείς ολόκληρη την ιστορία του μπολσεβικισμού, αυτό το τόσο πλούσιο θησαυροφυλάκιο της πολιτικής στρατηγικής και ταχτικής του επαναστατικού εργατικού κινήματος, θα πειστεί, ότι οι μπολσεβίκοι ποτέ δεν αντικατέστησαν τις μέθοδες καθοδήγησης των μαζών με τις μέθοδες καθοδήγησης του κόμματος.

Ο σύντροφος Στάλιν επισήμανε μια ιδιομορφία της ταχτικής των ρώσων μπολσεβίκων την εποχή της προετοιμασίας του Οχτώβρη, ότι δηλαδή ήξεραν να καθορίζουν σωστά εκείνους τους δρόμους και τρόπους, που οδηγούν τις μάζες με φυσικό τρόπο στα συνθήματα του Κόμματος, στο “κατώφλι της επανάστασης” της ίδιας, βοηθώντας τες να κατανοήσουν, να εξετάσουν και να γνωρίσουν την ορθότητα των συνθημάτων αυτών βάσει της ίδιας τους της πείρας. Ότι αυτοί δεν έμπλεκαν την καθοδήγηση του Κόμματος με την καθοδήγηση των μαζών, ότι έβλεπαν ξεκάθαρα τη διαφορά ανάμεσα στην καθοδήγηση του πρώτου και την καθοδήγηση του δεύτερου είδους και με τον τρόπο αυτό επεξεργάστηκαν την ταχτική όχι μόνο σαν την επιστήμη της καθοδήγησης του Κόμματος, αλλά και της καθοδήγησης των εκατομμυρίων εργαζομένων μαζών.

Παραπέρα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας, ότι είναι αδύνατο να γίνουν οι αποφάσεις μας χτήμα των πλατειών μαζών, αν εμείς δε μάθουμε να μιλάμε σε μια κατανοητή στις μάζες γλώσσα. Δεν ξέρουμε πάντα να μιλάμε απλά, συγκεκριμένα, με εικόνες, που να είναι γνωστές και κατανοητές στις μάζες. Ακόμη δεν μπορούμε να παραιτηθούμε από αφηρημένες φόρμουλες που μάθαμε απ' έξω. Πραγματικά, κοιτάξτε τις προκηρύξεις μας, τις εφημερίδες, τις αποφάσεις και θέσεις μας, και θα δείτε, ότι συχνά είναι διατυπωμένες σε μια τέτοια γλώσσα, είναι γραμμένες τόσο δύσκολα, που είναι δυσκολονόητες ακόμη και για στελέχη των κομμάτων μας, για να μη μιλήσουμε για τους απλούς εργάτες.

Αν σκεφτούμε, σύντροφοι, ότι οι εργάτες, που μοιράζουν και διαβάζουν τις προκηρύξεις αυτές, ιδιαίτερα στις φασιστικές χώρες ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους, τότε θα γίνει ακόμη πιο φανερό ,ότι πρέπει να γράφουμε σε μια κατανοητή γλώσσα στις μάζες, ώστε να μην είναι μάταιες οι θυσίες που προσφέρουν.

Σε όχι μικρότερο βαθμό, ισχύει αυτό και για την προφορική αγκιτάτσια και προπαγάνδα. Από αυτή την άποψη, πρέπει να παραδεχτούμε ανοιχτά, ότι συχνά οι φασίστες είναι πιο επιδέξιοι και πιο ευέλικτοι από ό,τι πολλοί από τους συντρόφους μας.

Θυμάμαι για παράδειγμα μια συγκέντρωση ανέργων στο Βερολίνο, πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Ήταν την εποχή της δίκης ενάντια στους γνωστούς απατεώνες και τυχοδιώκτες αδελφούς Σκλάρεκ, που τράβαγε αρκετούς μήνες. Ο εθνικοσοσιαλιστής ομιλητής που εμφανίστηκε στη συγκέντρωση, εκμεταλλεύτηκε τη δίκη αυτή για τους δημαγωγικούς σκοπούς του. Επισήμανε την περίπτωση απάτης, τις δωροδοκίες και άλλες παλιοδουλειές, που έκαναν οι αδελφοί Σκλάρεκ. Τόνισε, ότι η δίκη ενάντιά τους κρατάει μήνες, υπολόγισε, πόσες εκατοντάδες χιλιάδες μάρκα κόστισε ήδη στο γερμανικό λαό, και ανάμεσα στα δυνατά χειροκροτήματα των παρισταμένων, δήλωσε, ότι τέτοιους ληστές, όπως είναι οι Σκλάρεκ, πρέπει να τους εκτελούμε χωρίς πολλά λόγια και τα λεφτά που ξοδεύτηκαν για τη δίκη, να τα δίνουμε στους ανέργους. Τότε σηκώνεται πάνω ένας κομμουνιστής και ζητάει το λόγο. Ο πρόεδρος αρνείται στην αρχή, αλλά κάτω από την πίεση των παρισταμένων, που ήθελαν να ακούσουν τον κομμουνιστή, αναγκάζεται να του δώσει το λόγο. Όταν ανέβηκε ο κομμουνιστής στο βήμα, όλοι οι παριστάμενοι ήταν περίεργοι να ακούσουν, τι θα πει ο κομμουνιστής ομιλητής. Και τι είπε λοιπόν;

“Σύντροφοι”, είπε με δυνατή και τρανταχτή φωνή, “μόλις τελείωσε η Ολομέλεια της Κομμουνιστικής Διεθνούς τη συνεδρίασή της. Αυτή κατέδειξε το δρόμο για τη σωτηρία της εργατικής τάξης. Το κύριο καθήκον που μας θέτει, σύντροφοι, είναι η “κατάχτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης”. Η Ολομέλεια τόνισε, ότι το κίνημα των ανέργων πρέπει να πολιτικοποιηθεί. Η Ολομέλεια μας καλεί να το ανεβάσουμε σε ένα ανώτερο επίπεδο...” Και πάνω σ' αυτό το πνεύμα μίλησε ο ομιλητής παραπέρα, προφανώς πιστεύοντας, ότι “εξηγούσε” τις πραγματικές αποφάσεις της Ολομέλειας.

Μπορούσε ένας τέτοιος λόγος να ενθουσιάσει τους άνεργους; Μπορούσε να τους ικανοποιήσει το γεγονός, ότι θέλουμε πρώτα να τους πολιτικοποιήσουμε και ύστερα να τους κινητοποιήσουμε, για να ανεβάσουμε το κίνημά τους σε ένα ανώτερο επίπεδο;

Καθόμουν σε μια γωνιά και παρατηρούσα με θλίψη, πώς οι παριστάμενοι άνεργοι, που τόσο ήθελαν να ακούσουν τον κομμουνιστή, για να μάθουν από αυτόν, τι να κάνουν συγκεκριμένα, άρχισαν να χασμούριονται και να δείχνουν φανερά την απογοήτευσή τους. Και δεν παραξενεύτηκα καθόλου, όταν ο πρόεδρος αφαίρεσε τελικά βίαια, χωρίς καμιά διαμαρτυρία από την πλευρά των συγκεντρωμένων, το λόγο από τον ομιλητή μας…

Δεν πρόκειται δυστυχώς για μεμονωμένη περίπτωση στην αγκιτάτσια μας. Τέτοιες περιπτώσεις δεν υπήρχαν μόνο στη Γερμανία. Σύντροφοι, να διαφωτίζουμε έτσι, σημαίνει να διαφωτίζουμε ενάντια σε εμάς τους ίδιους. Είναι καιρός να τελειώνουμε πια μια και καλή με τέτοιες – με την άδειά σας – παιδαριώδεις μεθόδους διαφώτισης, για να μη χρησιμοποιήσω καμιά βαρύτερη λέξη. Στη διάρκεια της εισήγησής μου, ο πρόεδρος, σύντροφος Κουούσινεν, πήρε από την αίθουσα συνεδριάσεων ένα χαρακτηριστικό γράμμα, που απευθυνότανε σε μένα. Θα' θελα να σας το διαβάσω:

“Σας παρακαλώ, να θίξετε στο λόγο σας στο Συνέδριο ένα ζήτημα, δηλ. στο μέλλον να γράφονται όλες οι αποφάσεις της Κομιντέρν έτσι, που να μην τις καταλαβαίνουν μόνο διαπαιδαγωγημένοι κομμουνιστές, αλλά οποιοσδήποτε εργαζόμενος, χωρίς καμιά διαπαιδαγώγηση, να είναι σε θέση, όταν διαβάζει τα ντοκουμέντα της Κομιντέρν, να καταλαβαίνει αμέσως τι θέλουν οι κομμουνιστές και τι καλό φέρνει ο κομμουνισμός στην ανθρωπότητα. Αυτό το ξεχνούν μερικοί κομματικοί ηγέτες. Πρέπει να τους το υπενθυμίζουμε, και μάλιστα αρκετά επίμονα. Καθώς και ότι η διαφώτιση πάνω στον κομμουνισμό πρέπει να γίνεται σε κατανοητή γλώσσα”.

Δεν ξέρω ποιος ακριβώς είναι ο συντάχτης αυτού του γράμματος. Δεν αμφιβάλλω όμως ότι ο σύντροφος αυτός με το γράμμα του εκφράζει τη γνώμη και την επιθυμία εκατομμυρίων εργατών. Πολλοί σύντροφοι πιστεύουν, ότι τόσο πιο καλά κάνουν την αγκιτάτσια και την προπαγάνδα, όσο πιο πολύ χρησιμοποιούν πομπώδη λόγια, ακατανόητες στις μάζες φόρμουλες και θέσεις, ξεχνώντας, ότι ακριβώς οι μεγαλύτεροι ηγέτες και θεωρητικοί της εργατικής τάξης της εποχής μας, ο Λένιν και ο Στάλιν, έγραφαν και μιλούσαν πάντα σε μια, σε πολύ μεγάλο βαθμό, κατανοητή στις πλατειές μάζες γλώσσα.

Ο καθένας από μας πρέπει να κάνει πραγματικά δικό του τον παρακάτω στοιχειώδη κανόνα σα νόμο, σα μπολσεβίκιο νόμο:

Όταν γράφεις ή μιλάς, πρέπει πάντα να σκέφτεσαι τον απλό εργάτη, που πρέπει να σε καταλάβει, να πιστέψει στο κάλεσμά σου και να σε ακολουθήσει με προθυμία! Πρέπει να σκέφτεσαι, για ποιον γράφεις και σε ποιον μιλάς.

Για τα στελέχη

Σύντροφοι! Οι καλύτερες αποφάσεις μας θα μείνουν στα χαρτιά, αν δεν έχουμε ανθρώπους που να ξέρουν να τις εφαρμόσουν στην πράξη. Δυστυχώς, όμως, πρέπει να κάνω τη διαπίστωση, ότι ένα από τα πιο σπουδαία ζητήματα, το ζήτημα των στελεχών, έμεινε σχεδόν απαρατήρητο στο Συνέδριό μας.

Πάνω στην έκθεση δράσης της Ε.Ε. Της Κ.Δ.συζητήσαμε εφτά μέρες, μίλησαν πολλοί ομιλητές από διάφορες χώρες, αλλά μόνο μερικοί είπαν ίσα – ίσα δυο λόγια γι’ αυτό το εξαιρετικά σπουδαίο ζήτημα των Κομμουνιστικών Κομμάτων και του εργατικού κινήματος. Τα Κόμματά μας στην πραχτική τους δεν κατανόησαν ακόμη, ότι το αποφασιστικό, είναι οι άνθρωποι, τα στελέχη. Δεν έμαθαν, όπως μας διδάσκει ο σύντροφος Στάλιν, να ανατρέφουν τα στελέχη “όπως ένας κηπουρός το αγαπημένο του οπωροφόρο δέντρο, να εκτιμούν τους ανθρώπους, να εκτιμούν κάθε εργατική δύναμη, που είναι ικανή να ωφελήσει την κοινή μας υπόθεση”.

Η περιφρονητική αναφορά στο ζήτημα των στελεχών είναι ακόμη πιο απαράδεχτη, όταν χάνουμε συνέχεια ένα μέρος των πολυτιμότερων στελεχών μας μέσα στον αγώνα. Γιατί εμείς δεν είμαστε επιστημονικός σύλλογος, αλλά ένα αγωνιστικό κίνημα, που βρίσκεται συνέχεις μέσα στη φωτιά. Τα πιο ενεργητικά, τα πιο θαρραλέα, τα πιο αποφασιστικά στοιχεία σε μας, είναι στις πρώτες γραμμές. Ο εχθρός ακριβώς αυτά κυνηγάει, τους αγωνιστές των πρώτων γραμμών, τους δολοφονεί, τους ρίχνει στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους βασανίζει απάνθρωπα, ιδιαίτερα στις φασιστικές χώρες. Αυτό καθιστά ιδιαίτερα επείγουσα ανάγκη, τη συνεχή συμπλήρωση, την ανατροφή, τη διαπαιδαγώγηση νέων στελεχών, καθώς και τη φροντισμένη διαφύλαξη των υπαρχόντων στελεχών.

Το ζήτημα των στελεχών αποχτάει ακόμη ιδιαίτερη οξύτητα, επειδή, κάτω από την επιρροή μας, αναπτύσσεται το κίνημα του Ενιαίου Μετώπου, που αναδείχνει πολλές χιλιάδες νέους προλετάριους αχτιβιστές.

Επί πλέον, στις γραμμές των Κομμάτων μας μπαίνουν μόνο νέα επαναστατικά στοιχεία, εργάτες που επαναστατικοποιούνται και που ποτέ πρωτύτερα δεν είχαν πάρει μέρος στο πολιτικό κίνημα. Σε μας προσχωρούν, συχνά, πρώην μέλη και στελέχη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Αυτά τα νέα στελέχη απαιτούν μια ιδιαίτερη προσοχή, πριν απ’ όλα στα παράνομα Κόμματα, ακόμη περισσότερο επειδή αυτά τα θεωρητικά λίγο δοκιμασμένα στελέχη, όχι σπάνια, σκοντάφτουν στην πραχτική τους δουλειά και μάλιστα σε σοβαρά πολιτικά προβλήματα, που πρέπει μόνα τους να λύσουν.

Το πρόβλημα της σωστής πολιτικής πάνω στο ζήτημα των στελεχών, είναι το πιο επίκαιρο πρόβλημα για τα Κόμματά μας, καθώς και για τους συλλόγους της νεολαίας, και για όλες τις μαζικές οργανώσεις, ολόκληρο το επαναστατικό εργατικό κίνημα.

Σε τι συνίσταται η σωστή πολιτική πάνω στο ζήτημα των στελεχών;

Πρώτο, επιβάλλεται να γνωρίζει κανείς τους ανθρώπους. Κατά κανόνα στα Κόμματά μας δε γίνεται συστηματική μελέτη των στελεχών. Μόλις τώρα τελευταία σημειώθηκαν ορισμένες επιτυχίες πάνω στο ζήτημα αυτό από τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Γαλλίας και της Πολωνίας και στην ανατολή από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας. Στον καιρό του – πριν από την παρανομία – καταπιάστηκε και το Κ.Κ. Γερμανίας με τη μελέτη των στελεχών του. Και η πείρα αυτών των Κομμάτων έδειξε, ότι δεν χρειαζόταν άλλο παρά να καταπιαστεί κανείς με τη μελέτη των ανθρώπων για να ανακαλύψει ανθρώπους που πριν δεν είχε προσέξει. Από την άλλη μεριά, άρχισαν τα Κόμματα να εκκαθαρίζονται από ξένα, ιδεολογικά και πολιτικά, βλαβερά στοιχεία. Φτάνει να θυμηθούμε την περίπτωση των Σελόρ και Μπαρμέ στη Γαλλία, που όταν τους έβαλαν κάτω από μπολσεβίκικο φακό, ξεσκεπάστηκαν σαν πράχτορες του ταξικού εχθρού και διώχτηκαν από το Κόμμα. Στην Πολωνία και την Ουγγαρία η επανεξέταση των στελεχών διευκόλυνε το ξεσκέπασμα της φωλιάς των χαφιέδων, που κρυβόταν με επιμέλεια.

Δεύτερο, είναι απαραίτητη η σωστή προώθηση των στελεχών. Η προώθηση δεν επιτρέπεται να είναι τυχαία, αλλά πρέπει να γίνεται στα πλαίσια των κανονικών καθηκόντων του Κόμματος. Είναι κακό να γίνεται η προώθηση αποκλειστικά και μόνο από στενούς κομματικούς υπολογισμούς, χωρίς να λαβαίνετε υπόψη, αν ο συγκεκριμένος κομμουνιστής που πρόκειται να προωθηθεί, είναι δεμένος με τις μάζες. Στην προώθηση πρέπει να λαβαίνετε υπόψη και η καταλληλότητα του κομματικού μέλους για αυτή ή την άλλη κομματική λειτουργία, όπως και η δημοτικότητα του ατόμου που πρόκειται να προωθηθεί. Στα Κόμματα έχουμε παραδείγματα προώθησης που είχαν εξαιρετικά αποτελέσματα. Στο προεδρείο του συνεδρίου μας, για παράδειγμα, είναι η ισπανίδα κομμουνίστρια Ντολόρες. Πριν από δυο χρόνια δούλευε σε κατώτερες κομματικές οργανώσεις. Στις πρώτες κιόλας συγκρούσεις με τον ταξικό εχθρό αποδείχτηκε λαμπρή αγκιτατόρισσα και αγωνίστρια, Αργότερα, όταν εκλέχτηκε για την ηγεσία του Κόμματος, αποδείχτηκε σαν ένα από τα καλύτερα μέλη του.

Θα μπορούσα να αναφέρω μια σειρά παρόμοιες περιπτώσεις και σε μερικές άλλες χώρες. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, η ανάδειξη γίνεται ανοργάνωτα, τυχαία και γι’ αυτό όχι πάντα σωστά. Μερικές φορές γίνονται καθοδηγητές ψευτο - διανοούμενοι, θεωρητικολόγοι, πολυλογάδες, που πραγματικά βλάφτουν την υπόθεσή μας.

Τρίτο, είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούμε επιδέξια τα στελέχη. Πρέπει να ξέρει κανείς να βρίσκει τις πολύτιμες ιδιότητες του κάθε αχτιβίστα χωριστά και να τις αξιοποιεί με σωστό τρόπο. Ιδανικοί άνθρωποι δεν υπάρχουν. Πρέπει κανείς να παίρνει τους ανθρώπους, όπως είναι, και να διορθώνει τις ελλείψεις και τις αδυναμίες τους. Στα Κόμματά μας έχουμε τρανταχτά παραδείγματα λαθεμένης χρησιμοποίησης καλών, τίμιων κομμουνιστών που θα μπορούσαν να ωφελήσουν πολύ, αν τους τοποθετούσε κανείς σε μια δουλειά που να τους ταιριάζει καλύτερα.

Τέταρτο, είναι απαραίτητο να κατανέμουμε σωστά τα στελέχη. Πριν απ’ όλα είναι απαραίτητο, στις βασικές θέσεις του κινήματος να βρίσκονται άνθρωποι ικανοί, που να έχουν επαφή με τις μάζες και που να προέρχονται από αυτές, που να έχουν πρωτοβουλία και σταθερότητα. Είναι απαραίτητο, στα μεγάλα κέντρα να βρίσκεται ένας ανάλογος αριθμός τέτοιων αχτιβιστών. Στις καπιταλιστικές χώρες δεν είναι εύκολο πράγμα η μετακίνηση των στελεχών από έναν τόπο σε άλλο. Αυτή η δουλειά σκοντάφτει εδώ, σε πολλά εμπόδια και δυσκολίες, ανάμεσα στα άλλα και σε ζητήματα υλικής φύσης, σε οικογενειακά, κλπ. Αυτές είναι δυσκολίες, που πρέπει κανείς να λάβει υπόψη του και να τις ξεπεράσει με ανάλογο τρόπο, πράγμα όμως που δε συμβαίνει συνήθως σε μας καθόλου.

Πέμπτο, είναι απαραίτητο να βοηθάμε συστηματικά τα στελέχη. Αυτή η βοήθεια έγκειται στην πιο προσεχτική καθοδήγηση, σε συντροφικό έλεγχο, στην άρση των ελλείψεων και των λαθών, στη συγκεκριμένη καθημερινή καθοδήγηση των στελεχών.

Έκτο, είναι απαραίτητο να φροντίζουμε εμείς για τη συντήρηση των στελεχών. Πρέπει κανείς να ξέρει, να αλλάζει έγκαιρα τα στελέχη, να τα αντικαθιστά με νέα, όταν το απαιτούν οι συνθήκες. Κυρίως στα παράνομα Κόμματα, πρέπει να απαιτούμε την πιο αυστηρή ευθύνη της καθοδήγησης για τη συντήρηση των στελεχών. Η σωστή συντήρηση των στελεχών προϋποθετει, ακόμη, και την πιο σοβαρή ανάπτυξη της συνωμοτικότητας μέσα στο Κόμμα. Σε μερικά από τα Κόμματά μας, πολλοί σύντροφοι νομίζουν ότι όταν το Κόμμα αλλάξει απλώς σχηματικά και τυπικά, είναι κιόλας έτοιμο για την παρανομία. Πληρώσαμε ακριβά, το ότι αρχίσαμε την αλλαγή μετά το πέρασμα στην παρανομία, κάτω από τα άμεσα, σκληρά χτυπήματα του εχθρού. Θυμηθείτε, πόσο ακριβά πλήρωσε το Κ.Κ. Γερμανίας το πέρασμα στην παρανομία! Αυτή η εμπειρία πρέπει να είναι μια σοβαρή προειδοποίηση, για όλα εκείνα τα Κόμματά μας, που σήμερα είναι ακόμη νόμιμα, που αύριο όμως μπορεί να χάσουν τη νομιμότητά τους. Μόνο μια σωστή πολιτική στο ζήτημα των στελεχών, θα δώσει στα Κόμματά μας τη δυνατότητα να αναπτύξουν και να αξιοποιήσουν όσο γίνεται περισσότερο τις δυνάμεις των τωρινών στελεχών, και να αντλήσουν από την πελώρια δεξαμενή του μαζικού κινήματος νέα, άξια και δραστήρια στελέχη.

Ποια είναι τα βασικά κριτήρια, που πρέπει να μας καθοδηγούν στην επιλογή των στελεχών;

Πρώτο: ολοκληρωτική αφοσίωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης, πίστη στο Κόμμα, δοκιμασμένη σε αγώνες, μπροστά στο δικαστήριο, μπροστά στον ταξικό εχθρό.

Δεύτερο: στενή επαφή με τις μάζες. Να νοιάζεται κανείς για τα ενδιαφέροντα των μαζών, να γνωρίζει τις διαθέσεις και τις ανάγκες τους. Το κύρος των ηγετών των κομματικών μας οργανώσεων πρέπει να βασίζεται πριν απ’ όλα στο ότι η μάζα βλέπει σ' αυτούς τους αρχηγούς της, στο ότι είναι πεισμένη από την ίδια της την πείρα για την ικανότητά τους να είναι ηγέτες, για την αποφασιστικότητά τους και το ολοκληρωτικό τους δόσιμο στον αγώνα.

Τρίτο: η ικανότητα να προσανατολίζεται κανείς μόνος του σε κάθε κατάσταση, και να μην αποφεύγει τις ευθύνες για παρμένες αποφάσεις. Δεν είναι ηγέτης αυτός που φοβάται να πάρει μιαν ευθύνη. Δεν είναι μπολσεβίκος, αυτός που δεν ξέρει να πάρει μια πρωτοβουλία, αυτός που κρίνει έτσι μόνο: “Θα κάνω αυτό που μου λένε”. Πραγματικός μπολσεβίκος ηγέτης είναι μόνον εκείνος, που δεν τα χάνει στις στιγμές της ήττας, που δεν το παίρνει επάνω του στις στιγμές της επιτυχίας, που δείχνει στη εχτέλεση των αποφάσεων ακλόνητη σταθερότητα. Τα στελέχη αναπτύσσονται και αντρώνονται καλύτερα, όταν βρεθούν μπροστά στην ανάγκη να αποφασίσουν μόνα τους συγκεκριμένα αγωνιστικά καθήκοντα και να έχουν συνείδηση ολόκληρης της ευθύνης.

Τέταρτο: πειθαρχία και μπολσεβίκικο ατσάλωμα και στον αγώνα ενάντια στον ταξικό εχθρό και στην αδιάλλακτη στάση απέναντι σ' όλες τις παρεκκλίσεις από τη γραμμή του μπολσεβικισμού.

Πρέπει, σύντροφοι, να τονίσουμε την αναγκαιότητα αυτών των προϋποθέσεων για τη σωστή επιλογή των στελεχών ακόμη περισσότερο, επειδή στην πράξη πολύ συχνά προτιμιέται ένας σύντροφος, που, για παράδειγμα, μπορεί και γράφει ωραία, που μπορεί και μιλάει ωραία, αλλά, όμως, δεν είναι άνθρωπος της πράξης και δεν αξίζει για τον αγώνα, από ένα άλλο σύντροφο που ίσως να μη μπορεί να γράφει και να μιλάει τόσο καλά, αλλά όμως είναι σταθερός, έχει πρωτοβουλία, έχει επαφή με τις μάζες, που είναι ικανός να κατεβεί στον αγώνα και να οδηγήσει κι άλλους στον αγώνα. Λίγες είναι, άλλωστε, οι περιπτώσεις που ένας σεχταριστής, δογματικός, θεωρητικολόγος, παραγκώνισε ένα πιστό στις μάζες στέλεχος, έναν πραγματικό εργατικό ηγέτη;

Τα καθοδηγητικά μας στελέχη πρέπει να ξέρουν να συνενώνουν όλα αυτά με μπολσεβίκικη επιμονή και επαναστατικό ήθος καθώς και με τη θέληση, όλα αυτά να τα εφαρμόσουν στην πράξη.

Σε σχέση με το ζήτημα των στελεχών, επιτρέψτε μου, σύντροφοι, να μιλήσω διεξοδικά και για το μεγάλο ρόλο, που έχει αναλάβει να παίξει η Διεθνής Κόκκινη Βοήθεια αναφορικά με τα στελέχη του εργατικού κινήματος. Η υλική και η ηθική βοήθεια, που οι οργανώσεις της Δ.Κ.Β. παρέχουν στους κρατούμενους και τους συγγενείς τους, τους πολιτικούς εμιγκρέδες, στους διωκόμενους επαναστάτες και αντιφασίστες, έσωσε τη ζωή χιλιάδων και χιλιάδων από τους πιο πολύτιμους αγωνιστές της εργατικής τάξης σε διάφορες χώρες και διατήρησε τις δυνάμεις τους και την αγωνιστική τους ικανότητα. Όποιος πέρασε φυλακή, ξέρει από άμεση πείρα, πόσο μεγάλη σημασία έχει η δραστηριότητα της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας. Η Δ.Κ.Β., με τη δραστηριότητά της, κέρδισε την αγάπη, την αφοσίωση και την πιο θερμή ευγνωμοσύνη εκατοντάδων χιλιάδων προλετάριων και επαναστατικών στοιχείων της αγροτιάς και της διανόησης.

Μέσα στις σημερινές συνθήκες, της αναπτυσσόμενης αντίδρασης της αστικής τάξης, του μαινόμενου φασισμού, της όξυνσης της ταξικής πάλης, ο ρόλος της Δ.Κ.Β. παίρνει ιδιαίτερη σημασία. Η Δ.Κ.Β. σήμερα βρίσκεται μπροστά στο καθήκον, να μετατραπεί σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες σε μια πραγματική μαζική οργάνωση των εργαζόμενων (και πριν απ’ όλα στις φασιστικές χώρες, όπου πρέπει να προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες συνθήκες τους). Πρέπει να αναδειχτεί, ας πούμε, ο “Ερυθρός Σταυρός” του προλεταριακού ενιαίου μετώπου και του αντιφασιστικού λαϊκού μετώπου, και να αγκαλιάζει τα εκατομμύρια των εργαζόμενων, ο “Ερυθρός Σταυρός” του στρατού των εργαζόμενων τάξεων, που αγωνίζονται ενάντια στο φασισμό, για ειρήνη και σοσιαλισμό. Για να μπορέσει να εκπληρώσει με επιτυχία το καθήκον της, η Δ.Κ.Β. πρέπει να αναδείξει τα δικά της στελέχη, πολυάριθμα δικά της στελέχη, στελέχη της Δ.Κ.Β., που το ήθος και οι ικανότητές τους να βρίσκονται σε ανταπόκριση με τον ιδιαίτερο προορισμό αυτής της τόσο σπουδαίας οργάνωσης.

Και, εδώ, πρέπει να ειπωθεί με όλη την αυστηρότητα και όλη την έμφαση: αν ο γραφειοκρατισμός και η ψυχρή συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους είναι για το εργατικό κίνημα, απλώς πράγματα κατακριτέα, στη δραστηριότητα της Δ.Κ.Β. αποτελούν κακό που φτάνει το έγκλημα. Οι αγωνιστές της εργατικής τάξης, τα θύματα της αντίδρασης και του φασισμού, που λιώνουν στα κελιά και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πρέπει να νιώσουν την πιο αβρή και την πιο προσεγμένη συμπεριφορά από την πλευρά των οργανώσεων και των στελεχών της Δ.Κ.Β.

Η Κόκκινη Βοήθεια πρέπει να κατανοήσει και να εκτελέσει το καθήκον της, υποστηρίζοντας τους αγωνιστές του προλεταριακού και αντιφασιστικού κινήματος, φροντίζοντας να διατηρήσουν τα στελέχη του εργατικού κινήματος τις φυσικές και ηθικές τους δυνάμεις. Οι κομμουνιστές και επαναστάτες εργάτες μέσα στις οργανώσεις της Δ.Κ.Β., πρέπει να νοιώθουν σε κάθε τους βήμα την τεράστια ευθύνη, που έχουν απέναντι στην εργατική τάξη, την Κομμουνιστική Διεθνή, εκπληρώνοντας στο ακέραιο και με επιτυχία τα καθήκοντα της Δ.Κ.Β.

Σύντροφοι! Η καλύτερη διαπαιδαγώγηση των στελεχών συντελείται, όπως είναι γνωστό, στην πορεία του αγώνα, στο ξεπέρασμα δυσκολιών και δοκιμασιών, καθώς και με θετικά και αρνητικά παραδείγματα. Έχουμε να επιδείξουμε εκατοντάδες παραδείγματα υποδειγματικής συμπεριφοράς σε απεργίες, σε διαδηλώσεις, σε φυλακές και σε δικαστήρια. Έχουμε χιλιάδες ήρωες, αλλά, δυστυχώς, δεν έχουμε και λίγες περιπτώσεις μικροψυχίας, αστάθειας, ακόμη και λιποταξίας. Όμως, ξεχνάμε, συχνά, τα παραδείγματα και της μιας και της άλλης κατηγορίας, δεν τα αξιοποιούμε για να διαπαιδαγωγηθούμε, δεν δείχνουμε ποια παραδείγματα πρέπει κανείς να προσπαθεί να ακολουθεί, τι πρέπει να απορρίπτει. Πρέπει να μελετάμε τη στάση των συντρόφων και εκείνη των εργατών αχτιβιστών σε ταξικές συγκρούσεις, σε αστυνομικές ανακρίσεις, σε φυλακές και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μπροστά σε δικαστήρια κλπ. Πρέπει να παίρνουμε υπόψη από όλ' αυτά το θετικό, πρέπει να δείχνουμε τα πρότυπα, που οφείλει κανείς να μιμηθεί, και να αποδοκιμάζουμε το λαθεμένο, το μη μπολσεβίκικο, το μικροπρεπές. Από τη δίκη της Λειψίας ως τώρα, έχουμε πολλές περιπτώσεις, που οι σύντροφοί μας εμφανίστηκαν μπροστά σε αστικά και φασιστικά δικαστήρια, και οι περιπτώσεις αυτές έδειξαν, πως έχουν αναδειχθεί πολυάριθμα στελέχη, που κατανοούν με έξοχο τρόπο, τι σημαίνει μπολσεβίκικη στάση στο δικαστήριο. Γνωρίζουν, όμως, οι πολλοί, ακόμη και όλοι εσείς οι αντιπρόσωποι στο συνέδριο, τις λεπτομέρειες από τη δίκη των σιδηροδρομικών στη Ρουμανία, από τη δίκη του Φήτε Σούλτσε που αποκεφάλισαν οι φασίστες στη Γερμανία, από τη δίκη του ήρωα γιαπωνέζου σύντροφου Ιτικάβα, τη δίκη των Βουλγάρων επαναστατών στρατιωτών, καθώς, ακόμη, λεπτομέρειες από πολλές άλλες δίκες, που έδωσαν τα πιο άξια παραδείγματα προλεταριακού ηρωϊσμού;

Τέτοια άξια παραδείγματα προλεταριακού ηρωϊσμού πρέπει να τα κάνουμε γνωστά στις μάζες και να τα αντιπαραβάλλουμε στη μικροψυχία, τη μικρότητα, στο κάθε αρρωστημένο και αδύνατο μέσα στις γραμμές μας και μέσα στην εργατική τάξη. Αυτά τα παραδείγματα πρέπει να τα αξιοποιήσουμε πλατύτερα, για τη διαπαιδαγώγηση του εργατικού κινήματος.

Σύντροφοι! Μερικοί καθοδηγητές στο Κόμμα, παραπονιούνται συχνά, πως λείπουν οι άνθρωποι, και δεν υπάρχουν άνθρωποι για αγκίτ – προπ (Αγκιτάτσια – Προπαγάνδα), δεν υπάρχουν άνθρωποι για τον τύπο, για τα συνδικάτα, για τη δουλειά στη νεολαία, στις γυναίκες. Λείπουν οι άνθρωποι, δεν υπάρχουν άνθρωποι!

Σ' αυτό θα μπορούσαμε να απαντήσουμε με τα παλιά, όμως αιώνια επίκαιρα λόγια του Λένιν:

Λείπουν οι άνθρωποι και – οι άνθρωποι υπάρχουν στις μάζες. Βρίσκονται κατά μάζες, γιατί και η εργατική τάξη και όλο και πιο νέα στρώματα της κοινωνίας φέρνουν με τον κάθε χρόνο που περνάει όλο και περισσότερους ανθρώπους, που είναι δυσαρεστημένοι, που θέλουν να διαμαρτυρηθούν... Και παράλληλα λείπουν οι άνθρωποι, γιατί δεν υπάρχουν... οργανωτικά ταλέντα, που να είναι σε θέση να οργανώσουν μια τόσο πολύπλευρη και ταυτόχρονα ενιαία και μονολιθική δουλειά, όπου η κάθε δύναμη, ακόμη και η πιο μικρή, να αξιοποιηθεί” (W.I.Lenin: Werke, Bd.5, σελ.484/85).

Τα Κόμματα οφείλουν να έχουν αυτά τα λόγια του Λένιν βαθειά χαραγμένα μέσα τους και να τα εφαρμόζουν στην καθημερινή τους δράση. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, μόνο που πρέπει να τους ανακαλύψουμε μέσα στις ίδιες μας τις οργανώσεις, στη διάρκεια των απεργιών και των διαδηλώσεων, στις διάφορες μαζικές οργανώσεις των εργατών, στα όργανα του Ενιαίου Μετώπου. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να αναπτυχθούν μέσα στο προτσές της δουλειάς και του αγώνα, πρέπει να τους τοποθετήσουμε σε μια θέση, που να μπορούν να ωφελούν πραγματικά την υπόθεση της εργατικής τάξης.

Σύντροφοι! Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι της πράξης. Καθήκον μας είναι ο πραχτικός αγώνας ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, ενάντια στο φασισμό και τον κίνδυνο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, καθήκον μας είναι η ανατροπή του καπιταλισμού. Ακριβώς αυτό το πραχτικό καθήκον του αγώνα αξιώνει, όπως τα κομμουνιστικά στελέχη εξοπλιστούν οπωσδήποτε με την επαναστατική θεωρία, γιατί, όπως μας διδάσκει ο Στάλιν, ο πιο μεγάλος δάσκαλος της επαναστατικής πράξης, η θεωρία δίνει στους ανθρώπους της πραχτικής δύναμη προσανατολισμού, καθαρότητα στην προοπτική, σιγουριά στη δουλειά, πίστη στη νίκη της υπόθεσής μας.

Ωστόσο μια πραγματικά επαναστατική θεωρία είναι εχθρικά αντίθετη προς κάθε θεωρητικολογία χωρίς περιεχόμενο, ενάντια σε κάθε στείρο παιγνίδι αφηρημένων ορισμών. Η θεωρία μας δεν είναι δόγμα, αλλά καθοδήγηση για δράση, επαναλάβαινε συνεχώς ο Λένιν. Ακριβώς μια τέτοια θεωρία χρειάζονται τα στελέχη μας σαν το καθημερινό ψωμί, σαν τον αέρα και το νερό.

Όποιος θέλει πραγματικά να εκδιώξει από τη δουλειά μας τη σχηματική αντίληψη, που νεκρώνει κάθε ζωή, τη βλαβερή σχολαστικότητα, αυτός πρέπει με φωτιά και σίδερο και με πραχτικό δραστήριο αγώνα μαζί με τις μάζες και επικεφαλής των μαζών και με ακούραστη δουλειά να καταχτήσει την ισχυρή, γόνιμη, παντοδύναμη θεωρία των Μαρξ- Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν3) .

Με αυτή την ευκαιρία βρίσκω ιδιαίτερα απαραίτητο, να επιστήσω την προσοχή σας στη δουλειά των Κομματικών Σχολών. Οι Σχολές μας δεν πρέπει να βγάζουν στείρους λόγιους, θεωρητικολόγους και άσσους των τσιτάτων. Όχι! Πραχτικοί, προωθημένοι αγωνιστές για την υπόθεση του προλεταριάτου, πρέπει να βγαίνουν από τις κομματικές μας σχολές. Προωθημένοι αγωνιστές, όχι μόνο όσον αφορά την τόλμη, την ετοιμότητα στην αυτοθυσία, αλλά ακόμη και με την έννοια, ότι θα βλέπουν πιο μακριά και ότι θα γνωρίζουν καλύτερα από τους απλούς εργάτες το δρόμο για την απελευθέρωση των εργατών. Όλα τα τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς πρέπει χωρίς αργοπορία να ασχοληθούν σοβαρά με την οργάνωση των Κομματικών Σχολών, για να μεταβληθούν σε σιδηρουργούς ανάδειξης τέτοιων αγωνιστικών στελεχών.

Το κύριο καθήκον των Κομματικών Σχολών μας είναι, κατά τη γνώμη μου, να διδάξουν τα κομματικά μας μέλη και εκείνα της κομμουνιστικής νεολαίας, που εκπαιδεύονται σ' αυτές τις σχολές, να εφαρμόζουν στον αγώνα τη μαρξιστική-λενινιστική μέθοδο στη συγκεκριμένη κατάσταση της δοσμένης χώρας, κάτω από τις δοσμένες συνθήκες, όχι ενάντια στον εχθρό “γενικά”, αλλά ενάντια στο δοσμένο, στο συγκεκριμένο εχθρό. Γι' αυτό, δεν χρειάζεται να μελετάει κανείς τις λέξεις του Λενινισμού, αλλά το ζωντανό, το επαναστατικό του πνεύμα.

Στις Κομματικές μας Σχολές μπορεί κανείς να διαπαιδαγωγήσει τα στελέχη με δύο τρόπους.

Η πρώτη μέθοδος: οι άνθρωποι διαπαιδαγωγούνται αφηρημένα – θεωρητικά. Τους διδάσκει κανείς ένα, όσο το δυνατό μεγαλύτερο, σύνολο ξερών γνώσεων, τους μαθαίνει να συντάσσουν επιπόλαια, με φιλολογικό τρόπο θέσεις και αποφάσεις και μόνο πού και πού να αναφέρονται και στα προβλήματα της σχετικής χώρας, του εργατικού της κινήματος, της ιστορίας, των παραδόσεών της και της πείρας του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Η δεύτερη μέθοδος: μια θεωρητική κατάρτιση, όπου η αφομοίωση των βασικών αρχών του Μαρξισμού-Λενινισμού βασίζεται πάνω στην πραχτική μελέτη των βασικών ζητημάτων του αγώνα του προλεταριάτου στην ίδια τη χώρα από τον ίδιο τον εκπαιδευόμενο, ώστε αυτός, όταν γυρίσει πάλι στην πραχτική δουλειά, να είναι σε θέση να προσανατολίζεται μόνος του, να γίνει ένας ανεξάρτητος, πραχτικός οργανωτής και ηγέτης, που να είναι ικανός να οδηγήσει τις μάζες στον αγώνα ενάντια στον ταξικό εχθρό.

Δεν αποδείχτηκαν όλοι οι απόφοιτοι των κομματικών Σχολών μας άξιοι. Πολλή κενολογία, αφηρημένες έννοιες, βιβλιακή πολυμάθεια, εξωτερική λογιότητα. Εμείς, όμως, χρειαζόμαστε αληθινούς, πραγματικούς μπολσεβίκους, οργανωτές και ηγέτες των μαζών. Αυτό είναι εκείνο που επιτακτικά χρειαζόμαστε σήμερα. Και δεν πειράζει, αν ένας τέτοιος ηγέτης δεν είναι ικανός να συντάσσει καλές εκθέσεις, παρόλο που κι αυτό πολύ το χρειαζόμαστε, αυτός πρέπει να μπορεί να οργανώνει και να καθοδηγεί χωρίς να τρομάζει μπροστά στις δυσκολίες, πρέπει να ξέρει να τις ξεπερνάει.

Η επαναστατική θεωρία μας δίνει τη γενικευμένη, συμπυκνωμένη πείρα του επαναστατικού κινήματος. Οι Κομμουνιστές δεν πρέπει μόνο να αξιοποιούν την πείρα από το παρελθόν, αλλά πρέπει να αξιοποιούν προσεχτικά και την πείρα άλλων τμημάτων του διεθνούς εργατικού κινήματος. Η σωστή ωστόσο αξιοποίηση της πείρας δε σημαίνει καθόλου μηχανική μεταφορά των τρόπων και μεθόδων του αγώνα από οποιεσδήποτε συνθήκες σε άλλες συνθήκες, από τη μια χώρα στην άλλη, όπως συμβαίνει συχνά στα Κόμματά μας. Στις χώρες όπου κυριαρχεί ακόμη ο καπιταλισμός, το να μιμούμαστε επακριβώς, να αντιγράφουμε πιστά τις μέθοδες και τους τρόπους δουλειάς του ίδιου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, δε μπορεί, σε πείσμα κάθε καλής θέλησης, να ωφελήσει, αλλά θα βλάψει, όπως, όχι σπάνια, έχει συμβεί. Ακριβώς με βάση την πείρα των ρώσων μπολσεβίκων μπορούμε να μάθουμε, πως πρέπει να εφαρμόζουμε την ενιαία διεθνή γραμμή στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο ζωντανά και συγκεκριμένα στις ιδιομορφίες κάθε χώρας ξεχωριστά, οφείλουμε να μάθουμε, πως πρέπει να απορρίπτουμε, να περιφρονούμε και να ξεσκεπάζουμε γενικά την κενολογία, τους τύπους, τη σχολαστικότητα και τη θεωρητικολογία.

Εκείνο, που έχει σημασία, σύντροφοι, είναι να μελετάμε συνέχεια, σε κάθε βήμα, στο προτσές του αγώνα, όταν είμαστε λεύτεροι, όταν είμαστε στη φυλακή. Να μελετάμε και να αγωνιζόμαστε – να αγωνιζόμαστε και να μελετάμε! Πρέπει να ξέρουμε να συνδέουμε τη μεγάλη διδασκαλία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Σταλιν4) με σταλινική5) σταθερότητα απέναντι στη δουλειά και στον αγώνα, με σταλινική6) σταθερή αδιαλλαξία αρχών απέναντι στον ταξικό εχθρό και τους αποστάτες της γραμμής του μπολσεβικισμού, με σταλινική7) τόλμη μπροστά στις δυσκολίες, συνδυασμένα με σταλινικό8) επαναστατικό ρεαλισμό.

*

Σύντροφοι! Ποτέ άλλοτε η κοινή γνώμη σ' όλο τον κόσμο δεν έδειξε τόσο ενδιαφέρον για ένα διεθνές συνέδριο των κομμουνιστών, όσο για το τωρινό μας. Μπορεί να πει κανείς χωρίς υπερβολή, πως δεν υπάρχει ούτε μια σοβαρή εφημερίδα, ούτε ένα πολιτικό κόμμα, ούτε σχετικά σοβαρός πολιτικός και άνθρωπος δημόσιας θέσης, που να μην παρακολουθεί με ένταση την πορεία του συνεδρίου μας.

Τα μάτια των εκατομμυρίων εργατών και αγροτών, των απλών ανθρώπων της πόλης, των ιδιωτικών υπαλλήλων και διανοούμενων, τα μάτια των εκατομμυρίων αποικιακών λαών και των καταπιεζόμενων εθνικοτήτων είναι στραμμένα στη Μόσχα, την πρωτεύουσα του πρώτου αλλά όχι του τελευταίου κράτους του παγκόσμιου προλεταριάτου. Σ' αυτό το γεγονός βλέπουμε την επιβεβαίωση της πελώριας σημασίας και επικαιρότητας των ζητημάτων, που συζητιούνται στο συνέδριο, όπως και των αποφάσεών του.

Τα μανιασμένα ουρλιαχτά των φασιστών όλων των χωρών και ιδιαίτερα εκείνα του φρενιασμένου γερμανικού φασισμού, επιβεβαιώνουν περίτρανα, ότι με τις αποφάσεις μας πετύχαμε πραγματικά το στόχο μας.

Στο βαθύ σκοτάδι της αστικής αντίδρασης και του φασισμού, όπου ο ταξικός εχθρός προσπαθεί να κρατήσει τις εργαζόμενες μάζες των καπιταλιστικών χωρών, η Κομμουνιστική Διεθνής - το παγκόσμιο Κόμμα των μπολσεβίκων – υψώνεται σα φάρος, που φωτίζει σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα το μοναδικά σωστό δρόμο για την απελευθέρωση από το ζυγό του κεφαλαίου, από τη φασιστική βαρβαρότητα και από τον τρόμο του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η επίτευξη ενότητας δράσης της εργατικής τάξης, είναι το αποφασιστικό στάδιο σ' αυτό το δρόμο. Βεβαίως, ενότητα δράσης των οργανώσεων της εργατικής τάξης όλων των κατευθύνσεων, συσπείρωση των εργατικών δυνάμεων της εργατικής τάξης σ' όλους τους τομείς δράσης, σ' όλα τα στάδια της ταξικής πάλης.

Η εργατική τάξη πρέπει να πετύχει την ενότητα των συνδικάτων της. Μάταια προσπαθούν μερικοί μεταρρυθμιστές ηγέτες συνδικάτων, να τρομάξουν με φαντάσματα τους εργάτες, λέγοντας ότι η ανάμειξη του Κομμουνιστικού Κόμματος στις υποθέσεις των ενωμένων συνδικάτων, ότι η ύπαρξη φράξιων των Κομμουνιστών, μέσα στα συνδικάτα, θα καταστρέψει τη συνδικαλιστική δημοκρατία. Είναι ανοησία να παρουσιάζουν εμάς τους κομμουνιστές σαν αντίπαλους της συνδικαλιστικής δημοκρατίας. Εμείς υπερασπιζόμαστε και αγωνιζόμαστε με συνέπεια για το δικαίωμα των συνδικάτων να αποφασίζουν μόνα τους πάνω στα ζητήματά τους. Ακόμη, είμαστε πρόθυμοι να παραιτηθούμε και από το σχηματισμό φράξιων των κομμουνιστών μέσα στα συνδικάτα, όταν αυτό είναι απαραίτητο προς το συμφέρον της ενότητας των συνδικάτων. Είμαστε, ακόμη, πρόθυμοι να αποδεχτούμε την ανεξαρτησία των συνδικάτων, που πρόκειται να ενωθούν από όλα τα πολιτικά κόμματα. Όμως, είμαστε αποφασιστικά ενάντια στην οποιαδήποτε εξάρτηση των συνδικάτων από την πλευρά της αστικής τάξης και δεν εγκαταλείπουμε την άποψή μας αρχής, ότι είναι απαράδεχτη μια ουδέτερη στάση των συνδικάτων μπροστά στην ταξική πάλη ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη.

Η εργατική τάξη πρέπει να επιδιώξει την ενότητα όλων των δυνάμεων της εργατικής νεολαίας και όλων των Οργανώσεων της αντιφασιστικής νεολαίας και να κατακτήσει εκείνο το τμήμα της εργαζόμενης νεολαίας που έχει παρασυρθεί κάτω από την καταστροφική επίδραση του φασισμού και των άλλων εχθρών του λαού.

Η εργατική τάξη πρέπει να πετύχει την ενότητα δράσης σε όλους τους τομείς του εργατικού κινήματος και θα την πετύχει. Κι αυτό θα γίνει τόσο γρηγορότερα, όσο πιο αποφασιστικά και πιο σταθερά εμείς οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες εργάτες, όλων των καπιταλιστικών χωρών, εφαρμόσουμε το νέο προσανατολισμό ταχτικής, που αποφάσισε το συνέδριό μας, πάνω στα πιο σπουδαία επίκαιρα ζητήματα του διεθνούς εργατικού κινήματος.

Ξέρουμε, πως στο δρόμο μας μάς περιμένουν πολλές δυσκολίες. Ο δρόμος μας δεν είναι ασφαλτοστρωμένος, δεν είναι σπαρμένος με ρόδα. Όχι! Η εργατική τάξη δε θα έχει να ξεπεράσει και λίγα εμπόδια, ακόμη και μέσα στις ίδιες της τις γραμμές. Πριν απ' όλα θα πρέπει να κάνει τελείως αβλαβείς τις διασπαστικές μηχανορραφίες των αντιδραστικών στοιχείων της σοσιαλδημοκρατίας. Η εργατική τάξη θα υποχρεωθεί σε πολλές θυσίες κάτω από τα χτυπήματα της αστικής τάξης και του φασισμού. Το επαναστατικό της καράβι θα πρέπει να οδηγηθεί μέσα από πληθώρα υφάλων, προτού φτάσει στο σωτήριο λιμάνι.

Η εργατική τάξη, όμως, των καπιταλιστικών χωρών, δεν είναι αυτή που ήταν στα 1914, στην αρχή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, δεν είναι εκείνη που ήταν στα 1918, στο τέλος του πολέμου. Η εργατική τάξη έχει μια πλούσια 20χρονη πείρα αγώνων και επαναστατικής δοκιμασίας, έχει την πικρή πείρα πολλών αποτυχιών, ιδιαίτερα στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ισπανία.

Η εργατική τάξη έχει μπροστά της το λαμπρό παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης, της χώρας του νικηφόρου σοσιαλισμού, το παράδειγμα για το πώς μπορεί κανείς να καταβάλει τον ταξικό εχθρό και να εγκαθιδρύσει την εργατική εξουσία οικοδομώντας τη σοσιαλιστική Κοινωνία.

Η αστική τάξη δεν κυριαρχεί πια απεριόριστα σε όλο τον κόσμο. Στο ένα έκτο της γης κυβερνάει η νικηφόρα εργατική τάξη. Σε μια τεράστια περιοχή της μεγάλης Κίνας κυβερνούν τα Σοβιέτ.

Η εργατική τάξη έχει μιαν ισχυρή, οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία, την Κομμουνιστική Διεθνή. Έχει το δοκιμασμένο και αναγνωρισμένο, μεγάλο και σοφό ηγέτη Στάλιν9)

Ολόκληρη η πορεία της ιστορικής εξέλιξης αποβαίνει προς όφελος της εργατικής τάξης. Οι προσπάθειες των αντιδραστικών, των φασιστών κάθε απόχρωσης και ολόκληρης της διεθνούς μπουρζουαζίας, να γυρίσουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας, είναι μάταιες. Όχι, ο τροχός γυρνάει και θα γυρνάει πάντα προς την κατεύθυνση της παγκόσμιας ένωσης των σοσιαλιστικών σοβιετικών δημοκρατιών, προς την κατεύθυνση της τελικής νίκης του σοσιαλισμού σ' ολόκληρο τον κόσμο.

Ένα λείπει ακόμη στην εργατική τάξη των καπιταλιστικών χωρών - η ενότητα μέσα στις ίδιες τις γραμμές της.

Γι' αυτό, ας αντηχήσει ακόμη δυνατότερα από αυτό το βήμα σε ολόκληρο τον κόσμο το σύνθημα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η έκκληση των Μαρξ και Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν10):

Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!

2) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 η φράση «και του Στάλιν» έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.

3-4) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 έχει παραληφθεί η λέξη «Στάλιν».

5-7) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 έχει παραληφθεί η λέξη «σταλινική».

8) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 έχει παραληφθεί η λέξη «σταλινικό».

9) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 η φράση «Έχει το δοκιμασμένο και αναγνωρισμένο, μεγάλο και σοφό ηγέτη Στάλιν» έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.

10) Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 οι λέξεις «και Στάλιν» έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.

Σημείωση: Ο τελικός λόγος του Γκ. Δημητρώφ στο 2ο σημείο της ημερήσιας διάταξης στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935). Είναι παρμένο από τις εκδόσεις ΠΟΡΕΙΑ 1975 [μετάφραση από το DIETZ VERLAG BERLIN – DDR 1978 η οποία έχει υποστεί φασιστική λογοκρισία από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές όπως και οι εκδόσεις όλων των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού]. Η σύγκριση έγινε με το γερμανικό πρωτότυπο G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, σελ. 1 – 140, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935 και συμπληρώθηκαν οι λογοκριμένες λέξεις και φράσεις όπως επίσης και άλλα σημεία τα οποία είχαν παραληφθεί.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Σαν σήμερα το 1945 υπογράφεται η Συμφωνία της Βάρκιζας - Ημερησία διαταγή, Γενικού στρατηγείου του ΕΛΑΣ της 16/2/1945

«Ημερησία διαταγή, Γενικού στρατηγείου του ΕΛΑΣ της 16 Φλεβάρη 1945.

Αξιωματικοί, .καπεταναίοι και αντάρτες του ΕΛΑΣ και ΕΛΑΝ.

"Ύστερα από τη συμφωνία που υπογράφηκε στις 12 του μηνός ο Ένοπλος αγώνας του ΕΛΑΣ τελειώνει και ο ΕΛΑΣ αποστρατεύεται. Επί τρία σχεδόν χρόνια παλέψατε σκληρά ενάντια στον κατακτητή και με τις θυσίες και τον ηρωισμό σας, παίρνοντας τα όπλα κατά το πλείστον από τον κατακτητή, δημιουργήσατε ένα πραγματικό στρατό, ο οποίος ανάγκα­σε τους εχθρούς επανειλημμένα να ομολογήσουν την αξία του. Με την πίστη σας, τον ηρωισμό σας και την αυτοθυσία σας δόσατε στον κατακτη­τή επανειλημμένα χτυπήματα και τέλος, όταν υστέρα από την προέλαση του Κόκκινου στρατού στη Βαλκανική αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας, σχεδόν μόνοι σας, με συνεχείς επιθέσεις τον αναγκάσατε να φύγει με μεγάλες απώλειες σε προσωπικό και υλικό και ελευθερώσατε τη χώρα μας. Τα βουνά και οι κάμποι της χώρας μας που είνε γεμάτοι από τάφους των έχθρων και τα συντρίμια των πυροβόλων, αυτοκινήτων, γεφυ­ριών και άλλου υλικού δείχνουν ότι είνε έργο σας. Εξασφαλίσατε την τά­ξη και την ασφάλεια σε τέτιο σημείο ώστε ν' αποκτήσει ο λαός απόλυτη εμπιστοσύνη. Δόσατε άφθονο το αίμα σας για την επιτυχία της απελευ­θέρωσης. Να είστε υπερήφανοι για το έργο σας και να έχετε ήσυχη τη συνείδησή σας ότι κάνατε το καθήκον σας προς την πατρίδα. Γυρίζον­τας στα σπίτια σας πρέπει να είστε οι καλύτεροι πολίτες και να εξακολου­θήσετε ειρηνικά εργαζόμενοι για την ευτυχία σας, την πλήρη αποκατά­σταση των λαϊκών ελευθεριών ώστε να καταστεί δυνατό με την απόφαση του λαού να γίνει η πατρίδα μας κράτος συγχρονισμένο και ευτυχισμένο και πολιτικά πραγματικά δημοκρατικό. Όπως είσαστε καλοί πολεμιστές αποδειχθήτε και καλοί πολίτες. Στους ηρωικούς μας νεκρούς που αιώνια θα περιβάλλωνται από τιμή και δόξα κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ. Τα α­γαθά του πολέμου στον όποιον έπεσαν μπορεί ως σήμερα να μην ολοκλη­ρώθηκαν. Να είμαστε σίγουροι πώς θα ολοκληρωθούν και πολύ σύντομα. Αποχαιρετώντας όλους, εμείς που σας διοικήσαμε και παρακολουθήσαμε τους αγώνες σας, εκφράζουμε το θαυμασμό μας και την ευγνωμοσύνη μας και πιστεύουμε πως στη δοξασμένη Ιστορία της Ελλάδας η σελίδα της δικής σας δράσης θα γραφεί με τα πιο λαμπρά γράμματα.

Ζήτω το αδάμαστο έθνος μας.

Ζήτω το πιο τρανό δημιούργημα του, ο ΕΛΑΣ μας.

Στέφανος Σαράφης — Άρης Βελουχιώτης»

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Ανασύνταξη 406 (1-31/1/2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 406Β (1-31/1/2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη 406 (1-31/1/2015)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

ΕΚΛΟΓΕΣ 25 Γενάρη 2015

ΕΚΛΟΓΕΣ 25 Γενάρη 2015

Βαριά-συντριπτική ΗΤΤΑ της μοναρχοφασιστικής ΝΔ

ΝΙΚΗ του αντιφασιστικού ρεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ

ΟΧΙ στις απανωτές προκλητικές επεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας και τις πιέσεις των εκπροσώπων της ιμπεριαλιστικής ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Εκλογικά αποτελέσματα

Τα αποτελέσματα των εκλογών του Γενάρη έδειξαν ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι πλέον διατεθειμένος να ανεχθεί την παραπέρα συνέχιση της χειροτέρευσης της κατάστασής του, να ανεχθεί παθητικά τη μεγάλη φτώχεια, τη μαζική ανεργία και την εξαθλίωση που έχουν προκληθεί όχι μόνο εξαιτίας της βαθιάς οικονομικής κρίση υπερπαραγωγής και της ανοιχτής χρεοκοπίας της ντόπιας καπιταλιστικής οικονομίας αλλά και εξαιτίας των πρωτοφανών σε σκληρότητα οικονομικών μέτρων απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και το ντόπιο κεφάλαιο – στη βάση της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής – που συνεχίζουν να εφαρμόζονται κάτω απ’ την αυστηρή επιτήρηση της τρόϊκα: Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ.

Ο ελληνικός λαός αποδοκίμασε και καταδίκασε με την ψήφο του τόσο τα σκληρά οικονομικά μέτρα που του επιβλήθηκαν, και γενικά την νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της ΕΕ, αλλά και τα μεγαλοαστικά κόμματα, που τα στήριξαν και τα εφάρμοσαν με τον πλέον δουλικό τρόπο.

Έτσι το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, με αρχηγό τον ακραίο εθνικιστή και ρατσιστή Α.Σαμαρά, παρά την έξαλλη αντικομουνιστική και φασιστική προεκλογική προπαγάνδα (ανάλογη εκείνης της δεκαετίας 1950-1960) – πρωτοστατούντων των εκπροσώπων της ναζι-φασιστικής του πτέρυγας των διαφόρων «Βοριδο-Μπαλτάκων» – και τις πολλαπλές προκλητικότατες παρεμβάσεις στήριξης απ’ τους εκπροσώπους της ΕΕ ως την τελευταία μέρα του προεκλογικού αγώνα, δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την πανωλεθρία του, αφού έχασε με τη μεγάλη διαφορά του 8,53% από τον ΣΥΡΙΖΑ (36,34%) συγκεντρώνοντας μόνο 27,81% των ψήφων, μ’ αποτέλεσμα να χάσει 53 έδρες (από 129 κατακρημνίστηκε στις 76) σε σχέση με τις περασμένες εκλογές (Ιούνιος 2012). Το φασιστοειδές Α.Σαμαράς – θαυμαστής και υπερασπιστής των εθνοπροδοτικών Ταγμάτων Ασφαλείας – υπέστη τέτοια βαριά-συντριπτική ήττα και για το ότι ως πρωθυπουργός, πέραν των σκληρότατων για το λαό και καταστροφικών για την οικονομία μέτρων που εφάρμοσε, προώθησε σε ακραίο σημείο τη φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής της χώρας.

Πολύ χειρότερη ήταν και η «τύχη» του άλλου κυβερνητικού κόμματος, του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ, που πέρα απ’ τη διάσπασή του σε δυο κομμάτια, καταποντίστηκε. Το μεν ΠΑΣΟΚ (Βενιζέλος) συγκέντρωσε μόνο το 4,68% των ψήφων (13 έδρες) πέφτοντας στη 7η θέση, το δε ΚΙΔΗΣΟ (Παπανδρέου) συγκέντρωσε το 2,46%, μ’ αποτέλεσμα να μη μπει στη Βουλή.

Το δεξιό μεγαλοαστικό κόμμα των ΑΝΕΛ, με αρχηγό τον ακραίο εθνικιστή ρατσιστή και θρησκόληπτο Π.Καμμένο συγκέντρωσε 4,75% (13 έδρες).

Το μεγαλοαστικό «Ποτάμι» του Στ.Θεοδωράκη συγκέντρωσε 6,05% (17 Έδρες).

Εξαιρετικά ανησυχητικό και επικίνδυνο φαινόμενο είναι το ποσοστό ψήφων των δυο ανοιχτά ναζι-φασιστικών κομμάτων (= γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού). Το μεν ΛΑΟΣ συγκέντρωσε 1,03%, η δε εγκληματική δολοφονική συμμορία της «Χρυσής Αυγής» συγκέντρωσε ποσοστό 6,28% (17 έδρες) – ποσοστό που δείχνει τη μεγάλη διείσδυση χιτλερικών ναζι-φασιστικών απόψεων όχι μόνο σε μεγαλοαστικά, μεσοαστικά και μικροαστικά αλλά και σε λαϊκά στρώματα, κατάσταση που γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη αν συνυπολογιστούν εδώ η ναζι-φασιστική πτέρυγα της ΝΔ και κάποιο ποσοστό των ΑΝΕΛ. Περισσότερο ανησυχητική είναι η διατήρηση υψηλών ποσοστών ΚΑΙ μετά την αποδεδειγμένα εγκληματική τρομοκρατική δράση, τις δολοφονίες με τελευταία τη στυγερή, θρασύδειλη δολοφονία του αντιφασίστα νεολαίου ήρωα του λαού μας ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ. Αυτό επιβάλλει μαχητικότερη αντιμετώπιση των ναζι-φασιστών αλλά και μόνιμη, συνεπή και συστηματικότερη καταπολέμηση των ναζι-φασιστικών απόψεων με ταυτόχρονη καταπολέμηση του εθνικισμού-σοβινισμού, ρατσισμού-ξενοφοβίας-αντισημιτισμού, φασιστικοποίησης-φασισμού, επειδή τροφοδοτούν άμεσα, πέρα των αντικειμενικών αιτιών, την ανάπτυξη και εξάπλωση των ναζι-φασιστικών δυνάμεων.

Το ρεφορμιστικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ συγκέντρωσε μόνο 5,47% χωρίς να καταφέρει να εισπράξει, έστω και κάποιο ελάχιστο ποσοστό, της μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης, κάτι που πέτυχαν οι ομοϊδεάτες του ρεφορμιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Το «Κ»ΚΕ συγκέντρωσε τόσο μικρό ποσοστό εξαιτίας της ρεφορμιστικής και διασπαστικής του πολιτικής. Αν «κατάφερε» να συγκεντρώσει κι αυτό το ποσοστό, οφείλεται απλά στη δημαγωγική εκμετάλλευση και καπηλεία των ηρωικών παραδόσεων και αγώνων του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-55. Με την πολιτική ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τη μοναρχοφασιστική ΝΔ (δηλ. φιλο-ΝΔ στάση) κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα οι ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ «πέτυχαν» μόνο εν μέρει να αποτρέψουν μεγάλη διαρροή ψήφων τους προς το ΣΥΡΙΖΑ, απέτυχαν όμως παταγωδώς να μειώσουν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και να διατηρήσει η ΝΔ υψηλά ποσοστά, που ήταν ο «μύχιος πόθος» τους και αποτελούσε τον κύριο, αλλά κρυφό στόχο της προεκλογικής τους εκστρατείας.

Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε πρώτο κόμμα, με διαφορά απ’ τη ΝΔ 8,53%. Κατόρθωσε – στη βάση των προεκλογικών εξαγγελιών αλλά και των δημαγωγικών του υποσχέσεων – να εισπράξει μεγάλο μέρος της δυσαρέσκειας και αγανάκτησης του ελληνικού λαού, συγκεντρώνοντας ποσοστό 36,34% και 149 έδρες.

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ

Η συγκρότηση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ με πρωθυπουργό τον Α.Τσίπρα, που αποτελεί σήμερα πραγματικότητα, ήταν ήδη εμφανέστατη κατά τη διάρκεια της σύντομης προεκλογικής περίοδου, αν όχι από πολύ νωρίτερα. Αυτή είναι και η πρώτη «μεγάλη κοιλιά» που κάνουν οι ρεφορμιστές του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιφασιστική τους γραμμή και στάση. Πρόκειται για απαράδεκτη και επικίνδυνη στάση με αρνητικές συνέπειες για την πάλη ενάντια στη φασιστικοποίηση και το φασισμό-ρατσισμό-εθνικισμό, κλπ.

Αν οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ έχουν εδώ και δεκαετίες «υιοθετήσει» την νεο-«ορθόδοξη» θεούσα εθνικίστρια Λ.Κανέλλη (προστατευόμενη του Χουντο-Χριστόδουλου και ομιλήτρια που διαφήμιζε μαζί με το φασιστοειδές Α.Σαμαρά τις ναζι-φασιστικές απόψεις Μπαλτάκου το Δεκέμβρη 2006), οι χρουστσοφικοί «ευρωκομμουνιστές» σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ αποκτούν-«υιοθετούν» τώρα το θρησκόληπτο ακραίο εθνικιστή ρατσιστή Π.Καμμένο (ο αντιδραστικός ανεύθυνος και επικίνδυνος κουφιοκεφαλάκιας ακραίος εθνικιστής διέπραξε ήδη, ως υπουργός Άμυνας, την πρώτη τυχοδιωκτική ενέργεια-προβοκάτσια, πετώντας από αέρος (31.1.2015) στεφάνι στα Ίμια, «τιμώντας» υποτίθεται τα τρία μέλη του Πολεμικού Ναυτικού που έχασαν τη ζωή τους το 1996).

Είχε βέβαια προηγηθεί η «υιοθέτηση» της εθνικίστριας-ρατσίστριας Ραχήλ Μακρή με τη δημόσια φιλο-«Χρυσαυγήτικη» στάση της που ωρυόμενη κραύγαζε στη Βουλή: «βάζετε αθώους στη φυλακή», ενώ στις 8 Μάη 2014 ψήφισε κατά της άρσης ασυλίας 4 βουλευτών της «Χρυσής Αυγής», λες και δεν ήταν γνωστά τα εγκλήματα των Χιτλερικών αποβρασμάτων.

Αυτά τα ελάχιστα, προς το παρόν, για την ασυνεπή αντιφασιστική στάση του ΣΥΡΙΖΑ.

Σχετικά με το περιεχόμενο της πολιτικής της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ, ας δοθεί εκ νέου μια και μόνο φράση απ’ την προεκλογική τοποθέτηση της «Κίνησης»: «ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ θα διαχειριστεί τις υποθέσεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου (ΕΕ, κλπ.) και δεν θα αποκρούει τις επιθέσεις τους σε βάρος του λαού, θα διατηρήσει το πλέγμα της εξάρτησης και τον ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο της χώρας από: Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ».

Όσον αφορά το γενικότερο «Πρόγραμμα» του ΣΙΡΙΖΑ: πρόκειται για ένα νεο-κεϋνσιανό οικονομικό πρόγραμμα που αποσκοπεί σε κάποια άμβλυνση των συνεπειών της βαθιάς οικονομικής κρίσης υπερπαραγωγής και εκείνων της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, χωρίς να θίγει τις βασικές αιτίες που βρίσκονται στο ίδιο το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα και την ιμπεριαλιστική ΕΞΑΡΤΗΣΗ. Όμως στην πράξη ούτε αυτό το νεο-κεϋνσιανό «Πρόγραμμα» δεν μπορεί να εφαρμοστεί εξαιτίας των δεσμεύσεων της χώρας που απορρέουν απ’ την ΠΑΡΑΜΟΝΗ της στο «λάκκο των λεόντων» των ισχυρών μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, στην οποία, προς το παρόν, κυριαρχεί η εφαρμογή μιας ακραίας νεο-φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, την οποία υπερασπίζουν όλες οι τωρινές κυβερνήσεις όλων των χωρών-μελών και πρώτα απ’ όλα η κυβέρνηση της Μέρκελ. Ίσως, στην περίπτωση της Ελλάδας, καταλήξει να εφαρμοστεί ένα μείγμα νεοφιλελεύθερης-νεοκεϋνσιανής οικονομικής πολιτικής.

Δε χρειάζεται εδώ να σχολιαστούν οι ρεφορμιστικές φλυαρίες περί «σοσιαλισμού» (!) των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ., γιατί τα αφεντικά τους Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ ήταν εκείνα που πρωτοστάτησαν στην αντεπαναστατική πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες, στην κατάργηση του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού απ’ τις αρχές το1953, μετά το θάνατο-δολοφονία του Ιωσήφ Στάλιν.

Οι πιέσεις στη χώρα μας και στη χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία είναι ισχυρές απ’ τις διάφορες χώρες-μέλη της ΕΕ και πρώτα απ’ όλα τη Γερμανία, αλλά όχι ενιαίες. Η σημερινή κατάσταση στην Ευρωζώνη είναι εξαιρετικά δύσκολη αλλά και πολύ εύθραυστη, γεγονός που το γνωρίζουν πολύ καλά όλες οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ, κλπ. Γι’ αυτό μια τυχόν κατάρρευση της Ευρωζώνης εξαιτίας της Ελλάδας είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει ντόμινο νέας κρίσης στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό: μια νέα κρίση των οικονομιών τους είναι που τρέμουν, κι αυτό «υπολογίζουν» όλοι οι ηγέτες των ιμπεριαλιστικών χωρών και γι’ αυτό μερικοί από αυτούς, όπως ο Ομπάμα (δήλωσή του τέλη Γενάρη), «πλευρίζουν» την Ελλάδα: το ενδιαφέρον του ΔΕΝ προέρχεται ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ και μόνο απ’ τους ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ούτε βέβαια από την πρόθεσή του να «βοηθήσει» την Ελλάδα.

Για την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους η υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων απ’ τις επιθέσεις-ΜΕΤΡΑ του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου (ΕΕ, κλπ.) περνάει μέσα απ’ την πάλη κατά του ντόπιου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του αλλά και κατά της ΕΕ που κι αυτή επιβάλλει κατευθείαν μέτρα σε συνδυασμό με την πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ γενικά, ειδικότερα εκείνη της ΕΕ και για την, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας από: ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ, με άρνηση αναγνώρισης του χρέους, παράλληλα με την πάλη κατά του εθνικισμού-ρατσισμού-φασιστικοποίησης-φασισμού-ναζι-φασισμού. ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ αποτελεσματικός ΔΡΟΜΟΣ είναι η ΕΝΟΤΗΤΑ όλων των εργαζομένων και ΕΝΤΑΣΗ της ταξικής πάλης κατά της ΕΕ και του ντόπιου κεφαλαίου, με μαχητικές ΜΑΖΙΚΕΣ κινητοποιήσεις. Εκείνο που λείπει σήμερα δεν είναι μόνο ένα επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό-σταλινικό κόμμα του προλεταριάτου – συνεχιστής των επαναστατικών παραδόσεων και αγώνων του παλιού ηρωϊκού ΚΚΕ 1918-55 – αλλά και τα επαναστατικά συνδικάτα.

Διαβάστε Περισσότερα »