Πέμπτη 31 Μαΐου 2007

Οι νοσταλγοί του φασισμού σε δράση

[Απόδοση από τα γαλλικά. Το άρθρο του ΚΚ Ισπανίας (μ-λ) βρήκαμε στην γαλλική εφημερίδα La Forge του ΚΚ Εργατών Γαλλίας. Θα δημοσιευτεί σε φύλλο της Ανασύνταξης.]

Οι νοσταλγοί του φασισμού σε δράση

Το Λαϊκό Κόμμα (ΛΚ) έχει συμμαχήσει με τις νεοναζιστικές και φαλαγγίτικες ομάδες, με την ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας και τις οργανώσεις-δορυφόρους τους, όπως την Ένωση Θυμάτων της Τρομοκρατίας, για να ξεκινήσει την αντεπίθεσή του για την κατάληψη της εξουσίας, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή του. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η στρατηγική του ΛΚ υιοθετεί σημείο προς σημείο τις οδηγίες που μπορεί κανείς να βρει σε ένα εγχειρίδιο για φασιστικά πραξικοπήματα: χυδαίες εκστρατείες στα Μέσα Ενημέρωσης, συνεχείς κινητοποιήσεις των μεσαίων και των ανώτερων στρωμάτων της αστικής τάξης στους δρόμους, διασπορά φημών και ψιθύρων στους κόλπους του στρατού και μόνιμες επιθέσεις ενάντια σε όσους, μέσα στο κοινοβούλιο, την κυβέρνηση ή ό,τι απομένει από τους θεσμούς της ισπανικής αστικής «δημοκρατίας», δεν λυγίζουν ολοκληρωτικά στη θέα της πιο αντιδραστικής δεξιάς.

Οι βόμβες της ΕΤΑ(1) στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, που εξερράγησαν σε αυτή την εγκληματική και ανόητη κίνηση, ήταν βούτυρο στο ψωμί του ΛΚ για να κινητοποιήσει τις φασιστικές του ομάδες. Ένας από τους πυλώνες στους οποίου βασίζεται η φασιστική επίθεση είναι η υποστήριξη από τους δικαστικούς θεσμούς: το Συνταγματικό Δικαστήριο, το Ανώτατο Δικαστήριο, τον Άρειο Πάγο, που βρίθουν αντιδραστικών δικαστών και εισαγγελέων. Το μοναρχικό Σύνταγμα, περιορισμένο και ξεπερασμένο, αποτελεί έναν δεύτερο πυλώνα. Είναι σε αυτούς τους θεσμούς που το ΛΚ έχει εναποθέσει τις ελπίδες του για να καταργήσει, π.χ, το Καταστατικό που υιοθέτησε το κοινοβούλιο της Καταλονίας, μολονότι αυτό είναι σχεδόν όμοιο εκείνου που υιοθετήθηκε στην Ανδαλουσία με την υποστήριξη του ΛΚ. Είναι μια απόδειξη των ορίων αυτού του μοναρχικού καθεστώτος, όρια που εμποδίζουν την ικανοποίηση των νόμιμων δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών της Ισπανίας τα οποία θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τα συμφέροντα της ολιγαρχίας που στηρίζει το καθεστώς.


Έναντι αυτής της αντιδραστικής απειλής, έχουμε μια δειλή σοσιαλιστική κυβέρνηση, ανίκανη να καταγγείλει ανοιχτά τον φασιστικό χαρακτήρα των ραδιουργιών του ΛΚ, που δεν τολμά να καταγγείλει τα όρια που θέτει η φρανκική μοναρχία που μας ταλαιπωρεί, που δεν ήταν ικανή να καταγγείλει την ηγεσία του ΛΚ για τις επιθέσεις της 11 Μάρτη 2004 στη Μαδρίτη (2), η οποία μένει ατιμώρητη παρά τις ευθύνες που της αναλογούν για τον πόλεμο στο Ιράκ: αυτή η σοσιαλιστική Κυβέρνηση που φέρεται έναντι του ΛΚ ωσάν αυτό να επρόκειτο για μια ακόμα αστική δημοκρατική πολιτική δύναμη. Η θέση της Ενωμένης Αριστεράς είναι εξίσου αδύναμη και ηττοπαθής, πάντα στην ουρά του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ακολουθώντας το τυφλά.


Το ΚΚΙ(μ-λ) διαπιστώνει την κρισιμότητα της πολιτικής κατάστασης που ενθαρρύνει το φασισμό. Η αντιδραστικότατη δράκα των ισπανών ολιγαρχών ακονίζει τα μαχαίρια της για να διεξάγει μια βίαιη επίθεση εναντίον των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων τα οποία, το Μάρτη του 2004, ανέτρεψαν την εγκληματική και καταστροφική κυβέρνηση του Αθνάρ. Είναι τους λαούς της Ισπανίας και τις πολιτικές και κοινωνικές τους οργανώσεις που βρίσκονται στο στόχαστρο του ΛΚ σε αυτή την βίαιη εκστρατεία του. Δυστυχώς, την αντιδραστική αυτή ατζέντα συζήτησης έχουν υιοθετήσει τα πλέον πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα. Έχουν χάσει την φυσική τους αναφορά και επαφή με την αριστερά καθώς μεγάλο τμήμα της πολιτικής της ηγεσίας έχει ριχτεί στην αγκαλιά της ολιγαρχίας και του αστικού εθνικισμού, αρνούμενο την προοπτική μιας Ισπανίας λαϊκής, αλληλέγγυας και δημοκρατικής που θα αναγνωρίζει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.


Γι’ αυτό είναι που σήμερα, που δεν υπάρχει ένα πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο ικανό να δώσει μια εναλλακτική πρόταση στα εργατικά και λαϊκά στρώματα και που θα έχει ως προοπτική την ανακήρυξη της 3ης Ισπανικής Δημοκρατίας, το ΚΚΙ(μ-λ) καλεί στην ενίσχυση των οργανώσεων και των πρωτοβουλιών που θα εργαστούν σκληρότερα από ποτέ για την οργάνωση του λαϊκού μετώπου, για να φρενάρει αυτή την επίθεση της φασιστικής δεξιάς και για να βαδίσει στο δρόμο του ξεπεράσματος του μοναρχικού καθεστώτος.


Τέλος, μια απαίτηση των καιρών είναι η ενίσχυση των ενωτικών πρωτοβουλιών, με ξεκάθαρους στόχους μεν, αλλά και την αναγκαία ευελιξία δε, έναντι της δειλής στάσης της θεσμικής αριστεράς και του παιδικού σεχταρισμού του ριζοσπαστικού οπορτουνισμού.


Το ΚΚΙ(μ-λ) καλεί να υπερψηφιστούν, στις επερχόμενες εκλογές, υποψηφιότητες λαϊκές που θα θέτουν το ζήτημα του ξεπεράσματος του μοναρχικού καθεστώτος, αυτού του κληρονόμου του φρανκισμού. Η μη ρήξη με αυτό το φρανκικό καθεστώς εξηγεί το ότι η αντιδραστική δεξιά μπόρεσε να διατηρήσει ανέγγιχτους τους μοχλούς πολιτικού ελέγχου που χρησιμοποιεί σήμερα για να αντιμετωπίσει τους λαούς της Ισπανίας.

Καμία λαϊκή ψήφος δεν πρέπει να καταλήξει στη φασιστική δεξιά. «Νο Πασαράν» (Δε Θα Περάσουν) πρέπει να είναι το σύνθημά μας: μια νίκη του ΛΚ σήμερα δεν θα αποτελούσε μόνο μια απλή εναλλαγή στη διοίκηση του ισπανικού ολιγαρχικού καθεστώτος, αλλά και μια σοβαρή υποχώρηση και περιστολή στις τυπικές ελευθερίες, που είναι ήδη σοβαρά περιορισμένες, και τροχοπέδη στην πάλη για την 3η Λαϊκή και Όχι μοναρχική Δημοκρατία.

-Ούτε μια ψήφος στη φασιστική Δεξιά!

-Ενωτικές κινητοποιήσεις ενάντια στο φασισμό και την φρανκική μοναρχία!
-Εμπρός για μια δημοκρατική και ειρηνική επίλυση του Βασκικού ζητήματος!
- Ναι στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης!
- Εμπρός για μια Λαϊκή, μη μοναρχική και Ομοσπονδιακή Ισπανία!
-Εμπρός για το σοσιαλισμό!

Η επίθεση στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, στις 30 του περασμένου Δεκέμβρη, είχε δύο θύματα και μεγάλες υλικές ζημιές. Μετά απ’ αυτή, η κυβέρνηση Θαπατέρο ανακοίνωση τη διακοπή των επίσημων συνομιλιών με την ΕΤΑ

Οι επιθέσεις της 11ης Μάρτη 2004 στους σταθμούς στα προάστια έγιναν από ισλαμιστές κομάντος.Αλλά η κυβέρνηση Αθνάς (ΛΚ) προσπάθησε να αποδώσει την ευθύνη στην ΕΤΑ. Ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα ξέσπασε ενάντια σ’ αυτή την προσπάθεια χειραγώγησης το οποίο κατήγγειλε τις φρανκικές αυτές πρακτικές. Ενίσχυσε την ισχυρή αντιπολίτευση στη συμμετοχή του ισπανικού στρατού στη συμμαχία του Μπους και οδήγησε στην εκλογική ήττα του ΛΚ στις βουλευτικές εκλογές.


Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 22 Μαΐου 2007

Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55: ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ στο Δήμο Ελληνικού και στο Κορτζίδη


Δελτίo τύπου


Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 εκφράζει την ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ της στο Δήμο Ελληνικού και στο δήμαρχοΧρήστο Κορτζίδη ο οποίος βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 18/5.


Ο δήμος διεκδικεί:


- Να λυθούν οι συμβάσεις με τις επιχειρήσεις που καταλαμβάνουν σημαντικά τμήματα της παραλίας μεταξύ των οποίων και η πρώην πλαζ του Αγ. Κοσμά και οι χώροι αυτοί να αποδοθούν στο δήμο.

- Η μαρίνα που φιλοξένησε τους ιστιοπλοϊκούς αγώνες στους Ολυμπιακούς αγώνες με τις εγκαταστάσεις της να παραμείνει δημόσια και ναυταθλητική, να μην χτιστεί τίποτα επιπλέον από την ήδη υπάρχουσα δόμηση και το υπόλοιπο τμήμα του Ολυμπιακού Κέντρου Ιστιοπλοΐας πέραν της μαρίνας να αποδοθεί στο δήμο να καθαιρεθεί η περίφραξη του.



Απαιτούμε από την κυβέρνηση να πάρει θέση και να σεβαστεί τις αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου.


Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55

22/5/2007
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 18 Μαΐου 2007

Νίκανδρου Κεπέση: Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός


[ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΤΟΥ ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ ΚΕΠΕΣΗ]

Στη μνήμη του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε από τη χρουστσοφική ηγεσία στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες

Πριν μερικούς μήνες, τον περασμένο χρόνο, έστειλα στη γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα ένα αντίτυπο του τελευταίου μου βιβλίου με τίτλο «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα» (Αθήνα 2006) στο οποίο, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρομαι και στη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη, ένα έγκλημα που διαπράχθηκε από την ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ, γράφοντας ότι «την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές».

Ο ρεβιζιονιστής Λ. Μπρέζνιεφ δολοφόνησε το μεγαλύτερο Έλληνα επαναστάτη του 20ου αιώνα που συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, αναλαμβάνοντας την ηγεσία του ΚΚΕ αρχές της δεκαετίας του ΄30, τον πρώτο αντιστασιακό και αρχιτέκτονα της μεγάλης εποποιϊας της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης – με το ιστορικό γράμμα του ΄40 και την παράδοσή του απ’ τους φασίστες στους Γερμανούς ναζί – τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ένδοξου ΔΣΕ, το γραμματέα του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς, Νίκο Ζαχαριάδη, μια απ’ τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που πρώτος από όλους τους ηγέτες όρθωσε θαρραλέα το ανάστημά του στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, έναν επαναστάτη, που ο Ιωσήφ Στάλιν είχε χαρακτηρίσει «μεγάλο ηγέτη», σύμφωνα με μαρτυρία που έχει καταγράψει ο γνωστός οπορτουνιστής χρουστσοφικός Π. Δημητρίου, όπως του την αφηγήθηκε το 1955 στην Τασκένδη ο τότε πρώτος γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν σύντροφος Νιγιάζοφ: «Πρόσεξέ με», μου λέει ο Νιγιάζοφ. «Ο Ζαχαριάδης είναι μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» και συνέχισε: «Θα σου αναφέρω τώρα μια δική μου προσωπική εμπειρία: στο 19ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1952 (που ήταν ουσιαστικά αφιερωμένο στην 73η επέτειο από τη γέννηση του Στάλιν), ήταν παρών και ο Ζαχαριάδης. Όλοι οι εκπρόσωποι των ξένων κομμάτων εκφωνούσαν εγκωμιαστικούς λόγους για την προσωπικότητα του Στάλιν. Όταν όμως εκφώνησε το λόγο του ο Ζαχαριάδης, στην αίθουσα έγινε το κάτι άλλο… Καθόμουν δίπλα στο Στάλιν στο προεδρείο», συνέχισε την αφήγησή του ο Νιγιάζοφ. «Και την ώρα εκείνη ο Στάλιν στράφηκε προς το μέρος μου και μου λέει: «Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (οι υπογρ. δικές μου) (Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, χρονικό μιας ζωής και μιας εποχής, σελ. 202-203, Αθήνα 1997)

Συνεχίζοντας έγραφα ότι η ηγεσία του ΚΚΕ και ο Χ. Φλωράκης, συμφωνώντας με τη σοβιετική ηγεσία, παρουσίασαν το έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη σαν «αυτοκτονία» σημειώνοντας ότι « ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσοφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη»(σελ.45).

Μετά από μέρες η Αλέκα Παπαρήγα σε τηλεφωνική επικοινωνία μου είπε ότι μ’ αυτό το βιβλίο «δεν συμφωνώ καθόλου».

Υπενθυμίζω εδώ ότι επικεφαλής της σοβιετικής ηγεσίας που παρουσίασε τη δολοφονία του Ν. Ζαχαριάδη σαν «αυτοκτονία» ήταν ο Μ. Γκορμπατσόφ, τον οποίο η Αλ. Παπαρήγα είχε επισκεφθεί στις 19 Ιουνίου 1991, επικεφαλής αντιπροσωπείας του ΚΚΕ αποτελούμενης από τους Ο. Κολοζώφ και Π. Τριγάζη, ηγετικά στελέχη τότε, μέλη του ΠΓ του Κόμματος, στον οποίο προσέφερε αντίγραφο μιάς προτομής του Ηρακλή για το «ηράκλειο έργο» που επιτελούσε.
Στο βιβλίο του ο γοητευμένος από τον Γκορμπατσώφ («η συνάντησή μου με τον Γκορμπατσόφ σημάδεψε τη ζωή μου» (σελ. 8-9) Π. Τριγάζης γράφει σχετικά: «εκεί τελείωσε η συζήτηση και ήρθε η ώρα, «κατά τα ειωθότα», να δώσουμε ένα αναμνηστικό δώρο στον Γκορμπατσόφ. Είχαμε μαζί μας ένα αντίγραφο μιας προτομής του Ηρακλή από το Μουσείο Μπενάκη. Το έδωσα στην Α. Παπαρήγα, η οποία προσφέροντας το στον Γκορμπατσόφ είπε: «Για το ηράκλειο έργο που κάνετε». Έτσι ακριβώς! Βγαίνοντας από το γραφείο του, ανταλλάξαμε με τον Γκορμπατσόφ τις καθιερωμένες χειραψίες» (Πάνος Τριγάζης: Συνάντηση με τον Γκορμπατσόφ, σελ. 37, εκδ. «Δελφίνι», Αθήνα 1992).
Πέρα από τα όσα γράφει ο Π. Τριγάζης αξίζει να αναφερθεί και η μαρτυρία του κομμουνιστή, πρώην πολιτικού πρόσφυγα στην Τασκένδη, αγωνιστή του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, συντρόφου Βασίλη Παπασωτηρίου που συνάντησε την Α. Παπαρήγα στη Μόσχα πριν συναντηθεί με το Μ. Γκορμπατσόφ:
«Ήταν η εποχή που είχα ετοιμαστεί για επαναπατρισμό στην Ελλάδα με την οικογένειά μου (γυναίκα, τρία αγόρια και μια κόρη), πλην της κόρης που ήταν στον τελευταίο χρόνο της Ιατρικής Σχολής Τασκένδης. Όμως δεν μου δίνανε το διαβατήριο δια μέσου της Οργάνωσής μας και αναγκάστηκα δι’ άλλης οδού να πάω στη Μόσχα να υπογράψω τα διαβατήρια. Έφτασα στη Λέσχη των Πολιτικών Προσφύγων στη Μόσχα. Εκεί με ενημέρωσαν ότι ήταν στη Μόσχα η γραμματέας του ΚΚΕ Α. Παπαρήγα, μαζί με τους Ο. Κολοζώφ και Π. Τριγάζη. Ρώτησα που είναι και μου είπαν ότι είναι μέσα στη Διεύθυνση και ότι τους έχουν στείλει από την ηγεσία του ΚΚΕ ως αντιπροσωπεία για συνάντηση με τον Μ. Γκορμπατσόφ.

Ζήτησα να τη δω ιδιαιτέρως. Δέχθηκε. Χαιρετηθήκαμε. Της ευχήθηκα καλή σταδιοδρομία και της είπα ύστερα, ότι κάνατε μεγάλο λάθος που ήρθατε να κάνετε αυτή την επίσκεψη. Σας βλέπω πολύ συμπαθητικιά συντρόφισσα και δεν θα ήθελα να χάσετε το κύρος σας με τη συνάντηση αυτή. Το καλύτερο θα ήταν να δικαιολογηθείτε με μια έκτακτη ασθένεια και να επιστρέψετε στην Ελλάδα αεροπορικώς. Μου είπε ότι έχουμε εντολή από το Κόμμα και προσωπικά από το σ. Χαρίλαο Φλωράκη και θα εκτελέσουμε τις εντολές τους. Της απάντησα: Θα είναι μεγάλο λάθος τη στιγμή που μετά από πολλά χρόνια εξορία στη Σιβηρία ο δολοφονημένος Ν Ζαχαριάδης παραμένει ακόμα εκεί θαμμένος να συναντηθείτε με τους υπεύθυνους-υπαίτιους. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Και τη στιγμή που δεν επιτρέπουν ελεύθερα τον επαναπατρισμό στην πατρίδα μας. Αλλά ακόμα δε βλέπετε τη μεγάλη προδοσία και ότι όλα βαδίζουν προς διάλυση;

Είναι βέβαια δική σας δουλειά τι θα κάνετε. Ελπίζω να συναντηθούμε στην Ελλάδα, αν μου επιτρέψουν την επιστροφή. Και απάντησε: Ότι κανένας δεν θα σας εμποδίσει. Χωρίσαμε και αμέσως πήγα στο γραφείο και μου έβαλαν τις σφραγίδες για την επιστροφή.

Αμέσως μετά επικοινώνησα με το αεροδρόμιο για αεροπλάνο, μέσω Κιέβου, για Αθήνα. Πήγα στο αεροδρόμιο και έφυγα για το Κίεβο όπου με περίμεναν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας».

Αλλά η Α. Παπαρήγα δεν επισκέφθηκε μόνο τον Μ. Γκορμπατσόφ προσφέροντάς του ως δώρο την προτομή του Ηρακλή και μάλιστα με την αφιέρωση για το «ηράκλειο έργο» που επιτελούσε δηλ. τη διάλυση του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά υπεράσπισε δραστήρια και στήριξε με συνέπεια και την αντεπαναστατική «Περεστρόϊκα» παρουσιάζοντάς την ως «σοσιαλισμό»: « Οι ιδέες της Περεστρόϊκα απαντούν στις απαιτήσεις της αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού και συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας … του σοσιαλισμού, έκαναν το σοσιαλισμό πιο ελκυστικό» (Α. Παπαρήγα, «Πράβδα» 25/6/1991, από: «ΠΡΙΝ» 10/9/2006, σελ. 22)

Στον προσυνεδριακό διάλογο για το 17ο συνέδριο του ΚΚΕ σημείωνα μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Η κρίση στο ΚΚΕ, 1989-1991, που αναφέρεται στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 17ο Συνέδριο και μίλησε στη συνέντευξη της και η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, συνδέεται έμμεσα με το 20ο (1956) Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που οργάνωσε και διεύθυνε με τους στενούς συνεργάτες του ο Ν. Χρουστσόφ, που από μαρξιστές δημοσιογράφους χαρακτηρίζεται βάσιμα σαν ο «πνευματικός πατέρας» του Μ. Γκορμπατσόφ.

Σχετικά με αυτούς τους δύο έχω γράψει βιβλίο με τίτλο: «Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ – οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας». Το βιβλίο υπάρχει στη βιβλιοθήκη της ΚΕ του ΚΚΕ.

Πέρα απ’ τους ιμπεριαλιστές, στην προδοσία συνήργησαν και οι αντιδραστικοί και εχθροί της ΕΣΣΔ, που αυξήθηκαν ύστερα από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που για τη συντριβή των ναζιστικών και φασιστικών στρατευμάτων θυσιάστηκαν χιλιάδες στελέχη και πρωτοκλασάτα.

Την προδοσία άρχισε ο Νικήτα Χρουστσόφ, που διαδέχτηκε στη ηγεσία του ΚΚΣΕ και του Κράτους, τον δολοφονημένο από τον πράκτορα των ιμπεριαλιστών Μπέρια (5/5/53) και ολοκλήρωσαν ο Γιέλτσιν και ο Μ. Γκορμπατσόφ.

Ο πρώτος διέλυσε τη ΣΕ, αν και το δημοψήφισμα που διενήργησε κατά 73% ήταν αντίθετος ο πληθυσμός της ΣΕ. Ο δεύτερος, ο Μ. Γκορμπατσόφ διέλυσε το ΚΚΣΕ, χωρίς καμιά καταστατική διαδικασία, με μια σκέτη υπογραφή του, σάμπως το Κόμμα των Μπολσεβίκων να ήταν δική του περιουσία…

Με το 20ό (1956) Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Κόμμα των Μπολσεβίκων, από Κόμμα Μαρξιστικό-Λενινιστικό-Επαναστατικό, μετατράπηκε σε Κόμμα αναθεωρητικό, ρεφορμιστικό, αντεπαναστατικό. Κι από τότε άρχισε η αντεπανάσταση, που απλώθηκε σε όλα τα Κομμουνιστικά και Εργατικά κόμματα, που είναι το γνώρισμά τους σήμερα….

Από τότε άρχισε η αντεπανάσταση, που γκρέμισε ότι είχε οικοδομηθεί με τη θυσία της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων και επέδρασε αρνητικά σε βάρος των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των πολιτών, των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ και όλων των χωρών του κόσμου.

Με το 20ο Συνέδριο (1956) του ΚΚΣΕ ο αντισταλινισμός έγινε η ιδεολογία του ΚΚΣΕ.

Ξεκινώντας απ’ τα γεγονότα αυτά στον προσυνεδριακό διάλογο για το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, πρότεινα την καταδίκη του 20ου Συνεδρίου (1956). Παράλληλα και την καταδίκη της 6ης πλατιάς Ολομέλειας (1956) της ΚΕ του ΚΚΕ, που συνήλθε αντικαταστατικά. Δηλ. όχι με απόφαση των οργάνων του ΚΚΕ, αλλά από μια Επιτροπή κομμάτων από σοσιαλιστικές χώρες που πρότεινε ο Ν. Χρουστσόφ.

Με την 6η εκείνη (1956) Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ κλήθηκαν και πήραν μέρος όλοι οι διαγραμμένοι από την Γ΄ Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ του 1950 με το Ν. Ζαχαριάδη σαν ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Επισήμανα ότι η καταδίκη του 20ου Συνεδρίου (1956) του ΚΚΣΕ είναι ζήτημα εξαιρετικής σημασίας, ηθικής, πολιτικής, θεωρητικής και ιστορικής, αποτελεί ένα άγος που βαραίνει και το ΚΚΕ, γιατί η ηγεσία που αναδείχτηκε από τους διαγραμμένους από το ΚΚΕ το 1950 (Παρτσαλίδης, Βαφειάδης, κ.λπ.) έκαμε αποδεκτές τις αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου (1956).

Αυτό το άγος, το ηθικό έγκλημα για να εξαλειφθεί είναι ανάγκη να καταδικαστεί από το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 20ο Συνέδριο και η 6η πλατιά (1956) Ολομέλεια της ΚΕ.
Αυτό έγινε αιτία για να μείνουν μακριά από το ΚΚΕ εκατοντάδες στελέχη και χιλιάδες μέλη, αγωνιστές, κομμουνιστές, να μην ενταχθούν στο ΚΚΕ.

Κάνω έκκληση στην ΚΕ του ΚΚΕ στον καθένα προσωπικά να σκεφθεί σοβαρά το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσει σωστά, μαρξιστικά-λενινιστικά, για την πιο σωστή αντιμετώπιση και λύση – για την καταδίκη του 20ου (1956) Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της 6ης πλατιάς Ολομέλειας.

Αυτό αποτελεί ΧΡΕΟΣ του ΚΚΕ» («Ριζοσπάστης», 20 Νοέμβρη 2004, σελ. 12).

Τον περασμένο χρόνο η Α. Παπαρήγα αναφερόμενη στη «σοσιαλιστική οικοδόμηση» της Σοβιετικής Ένωσης μνημόνευσε τα ονόματα των Λένιν, Στάλιν, Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ για να συνεχίσει για την περίοδο, «όπου μπήκαν οι βάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Συμπίπτει να είναι ο Στάλιν. Εγώ σας λέω ότι αν δεν ήταν ο Στάλιν και ήταν ένας άλλος, ίδια θα γινόταν η οικοδόμηση» («Ριζοσπάστης», 19 Γενάρη 2006, σελ. 8).

Με άλλα λόγια η Α. Παπαρήγα ισχυρίζεται, και μάλιστα ακόμα και σήμερα, ότι αν στη θέση του Στάλιν, που εφάρμοζε μαρξιστική-λενινιστική γραμμή, ήταν οι Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ, που εφάρμοσαν ρεβιζιονιστική αντιμαρξιστική γραμμή, και τότε «ίδια θα γινόταν η οικοδόμηση».

Όμως, τα γεγονότα που επακολούθησαν μετά το ΄56 και η ίδια η πορεία της Σοβιετικής Ένωσης διαψεύδουν αυτό τον αντιμαρξιστικό ισχυρισμό της Α. Παπαρήγα. Η εφαρμογή της ρεβιζιονιστικής αντιμαρξιστικής πολιτικής των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ όχι μόνο διέκοψε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση αλλά οδήγησε τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση στο δρόμο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Γιατί, όπως σημείωνα το 1998, «ο Χρουστσόφ με τη ρεβιζιονιστική του παρέα αντικατέστησε τη δικτατορία του προλεταριάτου με το «παλλαϊκό κράτος». Αποδυνάμωσε έτσι την εργατική τάξη, ιδεολογικά, πρακτικά και την έκαμε ανίκανη να ασκήσει την εξουσία της. Να παίξει τον ηγετικό της ρόλο. Έτσι άρχισαν τη δουλειά τους οι αρουραίοι της αστικής τάξης και οι μαφιόζοι. Το κακό άρχισε λοιπόν απ’ το 20ο Συνέδριο και το αποτελείωσαν ο Γκορμπατσόφ, με τους Γέλτσιν, Σεβαρντνάτσε, Γιάκοβλεφ, κ.ά.» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ - οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 120, Αθήνα 1998).

Ενώ στον πρόλογο σημείωνα: «Η προδοσία – η μεγαλύτερη των αιώνων – άρχισε το 1956 με το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, και, ολοκληρώθηκε με τη διάλυση του Κόμματος τον Αύγουστο του 1991. Άρχισε με τον Χρουστσόφ και αποτελείωσε με τον Γκορμπατσόφ» (στο ίδιο, σελ. 9).

Στην ίδια συνέντευξη η Α. Παπαρήγα ισχυρίζεται ακόμα: «Εμείς δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ, ούτε να πούμε για τον ένα η τον άλλο ηγέτη κάτι, αλλά δεν μπορούμε να την πούμε σταλινική περίοδο. Αλλά το λέω προκαταβολικά, από άλλο δρόμο ξεκινάνε αυτοί που λένε για τη σταλινική περίοδο και από άλλο δρόμο ξεκινάμε εμείς, δεν ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία» («Ριζοσπάστης», 19 Γενάρη 2006, σελ. 8).

Προφανώς αυτοί που μιλάνε για «σταλινική περίοδο» έχουν ως αφετηρία το μαρξισμό-λενινισμό, ενώ η Α. Παπαρήγα που ισχυρίζεται ότι «δεν μπορούμε να την πούμε σταλινική περίοδο» ξεκινάει πράγματι «από άλλο δρόμο», δεν ξεκινάει «από την ίδια αφετηρία» με τους μαρξιστές-λενινιστές αλλά έχει ως αφετηρία το ρεβιζιονισμό των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ, αφού υποστήριξε και την «περεστρόϊκα» του Γκορμπατσόφ: «Εξάλλου, η Γεν. Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε στο «Ριζοσπάστη» (21/6/91) απ’ τη Μόσχα που είχε πάει με αντιπροσωπεία ότι: « Η περεστρόϊκα σαν σύλληψη και σαν ιδέα πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στο διεθνές κίνημα. Βέβαια στην πορεία παρουσιάστηκαν ορισμένες δυσκολίες και ανησυχούμε. Πάντως συμφωνούμε ότι πρέπει να πάμε προς τα εμπρός και να μην πισωγυρίσουμε. Η θέση μας είναι συμπαράσταση και αλληλεγγύη στο ΚΚΣΕ» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ - οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 82, Αθήνα 1998).

Παρόλο που η προδοσία των Χρουστσόφ-Γκορμπατσόφ είναι εντελώς εξόφθαλμη, η Α. Παπαρήγα εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να μην θεωρεί προδότη όχι μόνο τον Χρουστσόφ αλλά ούτε καν τον Γκορμπατσόφ. Να τι δήλωσε τον Ιούλη του περασμένου χρόνου: «Να σας θυμίσω κάτι. 1992. 14ο Συνέδριο του Κόμματος. Όταν τότε ήσουν στον τοίχο και δεν είχες βγάλει συμπεράσματα για τις σοσιαλιστικές χώρες. Υπήρχαν φίλοι, μέλη του Κόμματος που λέγανε ότι ο Γκορμπατσόφ ήταν προδότης και με επίσημα ντοκουμέντα του Κόμματος είπαμε ότι δεν προσεγγίζεται το ζήτημα με όρους συνωμοσίας και προδοσίας. Δεν έχουμε τέτοια αντίληψη, τέτοια λογική, προδοσίας και συνωμοσίας. Αλίμονο. Ξαναλέω δεν θα ήμασταν κομμουνιστές αν ερμηνεύαμε τα γεγονότα και τις εξελίξεις έτσι» («Ριζοσπάστης» 18 Ιούλη 2006, σελ. 10).

Σε αντίθεση με αυτόν τον αντιμαρξιστικό ισχυρισμό της Α. Παπαρήγα σημείωνα ότι «ο Χρουστσόφ και η παρέα του προδώσαν το μαρξισμό-λενινισμό, τις θεμελιακές αρχές του. Πριν απ’ όλα την αρχή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου», ενώ ταυτόχρονα «υποσχότανε ότι στα 1980, θα περνούσαμε – η ΕΣΣΔ – στον Κομμουνισμό» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ - οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 77, Αθήνα 1998). Και αλλού: «παρακολουθούμε τις δοκιμασίες που επεφύλαξε στους λαούς της ΕΣΣΔ, η προδοσία των Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ με τους συνεργάτες τους» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ οι - δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 119, Αθήνα 1998), προδοσία, που, ας το επαναλάβω ακόμα μια φορά, «άρχισε το 1956 με το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, και, ολοκληρώθηκε με τη διάλυση του Κόμματος τον Αύγουστο το 1991».(στο ίδιο, σελ. 9).
Μετά από όλα αυτά και με αυτές τις αντιμαρξιστικές τοποθετήσεις αλλά και την άρνησή της να ασκηθεί κριτική στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και στην 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ και να απορριφθούν οι αντιμαρξιστικές τους θέσεις, η Α. Παπαρήγα δεν μπορεί να μένει στην ηγεσία του ΚΚΕ. Πρέπει να απομακρυνθεί, καθαιρεθεί, και στη θέση της να αναλάβει συλλογική ηγεσία που θα πάρει την πρωτοβουλία να συζητηθούν στο 18ο συνέδριο τα δύο κεντρικά ζητήματα: 20ο Συνέδριο και 6η Ολομέλεια και να καταδικασθούν οι αντιμαρξιστικές θέσεις τους, επειδή αυτές ήταν που προκάλεσαν τη μεγάλη καταστροφή του σοσιαλισμού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αφού όπως υπογράμμιζα ήδη από το 1998 «η προδοσία – η μεγαλύτερη των αιώνων – άρχισε το 1956 με το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ» και από το 2004 ότι μ’ αυτό το συνέδριο «ο αντισταλινισμός έγινε ιδεολογία του ΚΚΣΕ» και με την αντεπαναστατική του γραμμή το Κόμμα των Μπολσεβίκων καθώς και τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα από μαρξιστικά-λενινιστικά-επαναστατικά μετατράπηκαν σε κόμματα αναθεωρητικά, ρεφορμιστικά, αντεπαναστατικά. Επιπλέον οι αντιμαρξιστικές αυτές απόψεις δεν αφορούν απλά και μόνο ιστορικά ζητήματα εκτίμησης του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση αλλά και τη σημερινή επαναστατική κατεύθυνση του κομμουνιστικού κινήματος.

Τελειώνοντας, δεν μπορεί να μην σημειώσω ότι όταν στη Σοβιετική Ένωση κυριαρχούσε ο αντισταλινισμός και βρίσκονταν στο αποκορύφωμα η κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού στο πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν από τη χρουστσοφική ομάδα, ο ηγέτης του αγγλικού ιμπεριαλισμού αντικομμουνιστής Τσώρτσιλ μιλώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων με την ευκαιρία της 80ης επετείου από τη γέννηση του Στάλιν είπε:

«Το μεγάλο ευτύχημα για τη Ρωσία ήταν ότι στα χρόνια των δυσκολότατων δοκιμασιών επικεφαλής της χώρας ήταν ο μεγαλοφυής και ακλόνητος στρατηλάτης Ι. Β. Στάλιν. Ήταν η πιο επιφανής, επιβεβλημένη, αξιοσέβαστη προσωπικότητα στη ρευστή και σκληρή εποχή της περιόδου εκείνης, στην οποία κύλησε η ζωή του.

Ο Στάλιν ήταν άνθρωπος ασυνήθιστης ενέργειας, πολυμορφωμένος και ακατάβλητης ισχυρής θέλησης. Δριμύς, σκληρός και αμείλικτος συζητητής, σε σημείο που παρά τη μαθητεία μου στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, μου ήταν αδύνατο να τον αντιμετωπίσω. Ο Στάλιν πριν απ’ όλα κατείχε σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα του χιούμορ και του σαρκασμού, την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ακριβός τον συνομιλητή του και να εκφράζει με ακρίβεια τη σκέψη του.

Τους λόγους του ο Στάλιν τους έγραφε μόνος του. Στα έργα του αντηχούσε πάντα η εκτελεστική δύναμη. Η δύναμη αυτή ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αναδείχτηκε σε ανεπανάληπτο ηγέτη μεταξύ των καθοδηγητών των κρατών όλων των εποχών και όλων των λαών.

Ο Στάλιν προξενούσε μεγαλειώδικη εντύπωση. Η επιρροή του στους ανθρώπους ήταν ακαταμάχητη. Όταν έμπενε στη αίθουσα συνεδριάσεων της Διάσκεψης της Γιάλτας, όλοι εμείς σηκωνόμασταν όρθιοι σάμπως να μας πρόσταζε κανείς και είναι αξιοπερίεργο και ανεξήγητο γιατί στεκόμασταν σε στάση προσοχής.

Διακατέχονταν από βαθειά, απαλλαγμένη από κάθε πανικό, λογική και συνετή σοφία. Ήταν ανυπέρβλητος τεχνίτης να βρίσκει στις δύσκολες στιγμές διέξοδο και από τις πιο αδιέξοδες καταστάσεις. Επιπλέον ο Στάλιν, στις πιο κρίσιμες στιγμές, όπως και σε στιγμές θριάμβου, ήταν το ίδιο συγκρατημένος και ποτέ δεν υπέκυψε σε φαντασιώσεις. Ήταν μια ασυνήθιστα πολυσύνθετη προσωπικότητα.

Ο Στάλιν δημιούργησε και καθυπόταξε μια τεράστια αυτοκρατορία. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος εκμηδένισε τον εχθρό του με τη βοήθεια του ίδιου του εχθρού του. Μάλιστα ανάγκασε κι εμάς, που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια στους ιμπεριαλιστές.

Ο Στάλιν υπήρξε ο μέγιστος, απαράμιλλος δικτάτορας, ο οποίος παρέλαβε τη Ρωσία με ξύλινο αλέτρι και την άφησε μια πυρηνική υπερδύναμη.

Όχι, ότι και να λένε γι’ αυτόν, η ιστορία και οι λαοί τέτοιους ανθρώπους δεν τους ξεχνούν».

---
ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: Πήρε μέρος στους πολέμους 1940-41, σαν έφεδρος Ανθυπολοχαγός. Ρίχτηκε απ’ τους πρώτους στον αγώνα ενάντια στους κατακτητές. Αναδείχτηκε σε καπετάνιο του 6ου ανεξάρτητου Συντάγματος ΕΛΑΣ Πειραιά.
Έγινε μέλος της ΟΚΝΕ (μαθητής) το 1930 και το 1936 μέλος του ΚΚΕ.

Το 1944 έγινε μέλος της Γραμματείας της ΚΟ Πειραιά και το 1946 Β΄ Γραμματέας της ΚΟ Αθήνας. Το 1950 όντας φυλακή, εκλέχτηκε από τη Γ΄ Συνδιάσκεψη μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επανεκλέχτηκε από όλα μέχρι και το 11ο Συνέδριο.

Για την πατριωτική και κομματική του δράση διώχτηκε σκληρά. Κλείστηκε σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης 22 σχεδόν χρόνια.

Για την δράση του στην κατοχή και ειδικότερα τη συμβολή του στις μάχες 12-13 Οκτώβρη 1944, τιμήθηκε με κομματικό έπαινο και προήχθηκε σε Αντισυνταγματάρχη της ΠΕΕΑ. Υπήρξε βουλευτής του ΚΚΕ.
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 17 Μαΐου 2007

Ανακοίνωση του ΚΚ Εργατών Γαλλίας μετά το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών

Ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και το αστυνομικό κράτος, όλοι μαζί!

Με ένα ποσοστό συμμετοχής στο 2ο γύρο των προεδρικών εκλογών πολύ υψηλό (86%), ο υποψήφιος της νεοφιλελεύθερης δεξιάς εκλέχτηκε με 53% των ψήφων. Είναι πολύ, πάρα πολύ. Είναι πολύ σοβαρό, και πολλές γυναίκες και άντρες, νέοι, γάλλοι, μετανάστες, με ή χωρίς χαρτιά, αισθάνονται να απειλούνται και ανησυχούν για το μέλλον τους. Είναι κυρίως επειδή υπάρχει συνειδητοποίηση των φόβων που προκαλεί το ότι ο Σαρκοζύ υποχρεώθηκε να επαναλαμβάνει ότι είναι υπέρ της ανοχής, εκθειάζοντας όμως χωρίς διακοπή μια Γαλλία που ισχυρίζεται ότι θα ενώσει γύρω από τις αξίες του.

Οι αξίες του, είναι κυρίως οι αξίες του Λεπέν και του ντε Βιγιέ. Οι ψήφοι των εκλογέων τους κατευθύνθηκαν μαζικά στο Σαρκοζύ που υιοθέτησε τις θέσεις τους και είχε ήδη αρχίσει να τις εφαρμόζει από τότε που ήταν υπουργός Ανασφάλειας. Ο Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο βρίσκονται σήμερα στη λογική της δεξιάς, η οποία αναλαμβάνει τη διαχείριση του Κράτους, συνεχίζοντας τον παροξυσμό τους.

Στην ομιλία του μετά την εκλογή του, ο Σαρκοζύ κάλεσε στην εθνική συμφιλίωση και θέλησε να δείξει μεγαλόψυχος έναντι της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Αλλά άμεσα επαναεπιβεβαίωσε ένα από τα πιο αντιδραστικά θέματα όλης του της προεκλογικής εκστρατείας: η εργασία, η τάξη, τα ήθη, η αξιοκρατία, και υποσχέθηκε άμεσα να θέσει σε εφαρμογή την πολιτική «ρήξης», συνώνυμο του κομπρεσέρ ενάντια στα κεκτημένα μας και τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, ενάντια στις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι μεγάλοι καπιταλιστές τρίβουν τα χέρια τους, έτοιμοι να τα απλώσουν σε ό,τι απέμεινε από τις υπό ιδιωτικοποίηση δημόσιες επιχειρήσεις, και νέμονται τους πιο κερδοφόρους τομείς και επιχειρήσεις, ευνοημένοι και από τις φοροαπαλλαγές. Στη Γαλλία του Σαρκοζύ, είναι καλό να είσαι πλούσιος.

Ο Σαρκοζύ δεν σταμάτησε να προωθεί το σωβινισμό και τον εθνικισμό
μιας Γαλλίας, που θέλει απαλλαγμένη από σύνδρομα, κυρίως σχετικά με το αποκιακό της παρελθόν. Η απόρριψη αυτού που αποκαλεί «μετάνοια» καταλήγει σε μια απολογία του «θετικού ρόλου της αποικιοίησης».
Αλλά είναι ο λαϊκισμός του, οι εργατίστικες κραυγές του, που τον καθιστούν έναν άνθρωπο εξαιρετικά επικίνδυνο, καθώς πέτυχε να εξαπατήσει λαϊκές μάζες και να τις κάνει να υιοθετήσουν τις θέσεις του. Αυτό είναι ένα νέο δεδομένο που πρέπει να ληφθεί υπόψη.

Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ χαιρέτισε τη νίκη του Σαρκοζύ. Το αποτέλεσμα που πέτυχε, της επιτρέπει να τεθεί επικεφαλής του σοσιαλ-φιλελεύθερου πόλου που προτίθεται να ανανεωθεί. Αυτή η ανανέωση, είναι προφανώς ένα άνοιγμα στους «κεντρώους», αυτούς που κέρδισε κατά την εκστρατεία της. Αυτό κάνει τους δελφίνους του Σοσιαλιστικού Κόμματος να τρίζουν τα δόντια καθώς φοβούνται μην περιθωριοποιηθούν κατά την φάση αυτή της ανασύνθεσης.

Έναντι του εργατικού και λαϊκού κινήματος ενυπάρχουν σήμερα αρκετές προκλήσεις
.

Η πρώτη, είναι να μην δηλητηριαστεί από καμία ψευδαίσθηση σχετικά με τη φύση της πολιτικής που θα ακολουθήσει ο Σαρκοζύ. Είναι ένα από τα κεκτημένα της εκστρατείας, κυρίως των τελευταίων εβδομάδων, όπου η συνειδητοποίηση της φύσης αυτής της πολιτικής μεγάλωσε, χάρη στην εκστρατεία επεξήγησής της που αναπτύχθηκε σε διάφορα μέτωπα.

Η δεύτερη, είναι το ξεπέρασμα των διασπάσεων, για να αντιπαλέψουμε και να αντισταθούμε μαζί στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής.

Η τρίτη, είναι, σε αυτή τη βάση, να ξαναρχίσουμε την οικοδόμηση ενός λαϊκού μετώπου πάλης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, στηριζόμενοι στα πολιτικά κεκτημένα που περιλαμβάνονται κυρίως στη «Χάρτα για την Εναλλακτική απέναντι στο φιλελευθερισμό», εμπλουτισμένη από την εμπειρία των αγώνων που αναπτύχθηκαν μετά τη συγγραφή της.

Αυτά είναι και τα καθήκοντα που πρέπει να εκπληρώσει το κόμμα μας.
Παρίσι, 6 Μάη 2007
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας
Διαβάστε Περισσότερα »