Πως η ηγεσία του «Κ»ΚΕ εξαπατά την εργατική τάξη και το λαό

Απ’ την ανοιχτή εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής θέσης «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» στη σοσιαλδημοκρατική ρεφορμιστική απάτη της «λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας» ή πως η ηγεσία του «Κ»ΚΕ εξαπατά την εργατική τάξη και το λαό

Αν η σημερινή περίοδος που διανύει η χώρα – περίοδος όξυνσης της ταξικής πάλης προλεταριάτου-μπουρζουαζίας εξαιτίας της χρεοκοπίας της οικονομίας, της καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής και των σφοδρότατων επιθέσεων ξένου και ντόπιου κεφαλαίου σ’ όλα τα επίπεδα και κυρίως στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων – δεν επιτρέπει την παραμικρή δημαγωγία γύρω απ’ το κεντρικό μα και επίκαιρο οικονομικο-πολιτικό πρόβλημα ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ή μη της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και απαιτεί απ’ τα μεγαλο-αστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ανοιχτή συμμόρφωση και πλήρη ευθυγράμμιση με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σ’ αυτή , επιτρέπει όμως την ξέφρενη δημαγωγία-απάτη περί «λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας», ακριβώς επειδή αυτή είναι εντελώς ακίνδυνη, όπως θα καταδειχθεί αμέσως παρακάτω, τόσο για τα σημερινά συμφέροντα του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου όσο και για την εξουσία της κυρίαρχης αντιδραστικής τάξης, στο κοντινό και μακρινό μέλλον.

Έτσι η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ υποχρεώθηκε πάνω στο κεντρικό αυτό ζήτημα να εγκαταλείψει (αυτό απαιτούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου απ’ τους υπηρέτες του) και φραστικά-τυπικά (ουσιαστικά είχε εγκαταλείψει τη θέση πριν δεκαετίες) κάθε δημαγωγική αναφορά στο αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα-θέση «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» ή ακριβέστερα τη λεγόμενη «αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ», που, ας σημειωθεί, καθόλου δε σημαίνει και έξοδο της χώρας απ’ την ΕΕ, όπως δικαιολογημένα παρατηρούν και κάποιοι απ’ τους σχολιαστές της γραμμής του «Κ»ΚΕ χρουστσοφικοί ομοϊδεάτές τους .

Μετά την ανοιχτή και πλήρη ευθυγράμμιση με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου είναι τέτοιο το μέγεθος της κρίσης και το αλαλούμ που επικρατεί στις γραμμές της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ πάνω σ’ αυτό το καίριο ζήτημα που όχι μόνο εκείνος ο ταλαίπωρος ρεφορμιστής που ακούει στο όνομα Μεντρέκας δεν ξέρει, κατά καιρούς, «τι μολογάει» μα και η ίδια η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα παρουσιάζει μια απερίγραπτα θλιβερή εικόνα, προσπαθώντας στις ασυνάρτητες τοποθετήσεις της να διασωθεί από κάποιες «στημένες» ερωτήσεις δημοσιογραφίσκων δίνοντας αλληλογρονθοκοπούμενες «απαντήσεις»-κοτσάνες. Τελευταία, μόνιμα αυτογελοιοποιούμενη, αναζητά πότε σωσίβια «διάσωσης» των απόψεων της και στηρίγματα στις «απαντήσεις»-κοτσάνες της στον αντιδραστικό αστό οικονομολόγο Ρουμπινί και πότε «τρέχει» στην Τουρκία που τώρα τάχα δεν «πολυενδιαφέρεται να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση» («Ρ» 10/12/2010, σελ. 10) για να «αποδείξει» πως δήθεν το ντόπιο κεφάλαιο είναι εκείνο που σήμερα ζητά, εδώ και τώρα, την «αποχώρηση»(!) της Ελλάδας απ’ την ΕΕ, δηλ. προσπαθεί να «πείσει» την εργατική τάξη και το λαό πως στους δρόμους των ελληνικών πόλεων βρίσκονται και διαδηλώνουν καθημερινά οι ντόπιοι μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλοτραπεζίτες καπιταλιστές , μα και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι (κυβέρνηση-μεγαλοαστικά κόμματα), κρατώντας πανό με μοναδικό σύνθημα «έξω η Ελλάδα ΤΩΡΑ απ’ την ΕΕ» (!!!), κι ο λαός, παρά τον εκκωφαντικό θόρυβο, «χαμπάρι δεν πήρε».

Αν τώρα η Παπαρήγα «τρέχει» στη γειτονική Τουρκία για να «αποδείξει» ότι σήμερα το ντόπιο κεφάλαιο είναι «υπέρ»(!) της εξόδου της χώρας απ’ την ΕΕ, το 2008, «έτρεχε» στα «πλουσιόπαιδα» φοιτητές της μακρινής Βενεζουέλας, που κάποτε διαδήλωναν κατά του Τσάβες, για να «αποδείξει»-συκοφαντήσει τα εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένα εργατο-αγροτόπαιδα 15χρονους μαθητές που βρίσκονταν στους δρόμους όλων των πόλεων και κωμοπόλεων απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, παρουσιάζοντάς τα ως «πλουσιόπαιδα» και ως «κουκουλοφόρους»-«χούλιγκανς», τη δε μεγαλειώδη εξέγερση της μαθητικής νεολαίας ως «υποκινούμενη» απ’ τις ντόπιες και ξένες μυστικές υπηρεσίες (Παπαρήγα: «σχέδιο εγχώριων και ξένων κέντρων οι ταραχές, «Real news» 21/12/2008, σελ. 1). Τότε, το 2008, η χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ με την προκλητικά εχθρική και προδοτική της στάση απέναντι στη μεγαλειώδη εξέγερση της μαθητικής νεολαίας δικαιολογημένα εισέπραξε δημόσια τους πολλαπλούς επαίνους της αντιδραστικής αστικής τάξης και του φασιστικού τύπου («μόνο το ΚΚΕ τόλμησε να συγκρουστεί ανοιχτά με τους πυρήνες των πρακτορίσκων που εκτελούν το βρώμικο σχέδιο της αποσταθεροποίησης», «Αυριανή», 5/12/2008, σελ.1, «Δήλωση βόμβα της Α. Παπαρήγα, εντολές εκτελούν οι σκληροί κουκουλοφόροι, ας σταματήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να τους χαϊδεύει τ’ αυτιά», «Αδέσμευτος Τύπος», 10/12/2008, σελ.1, κλπ., κλπ.), φτάνοντας ως το σημείο η φασιστοφυλάδα «Αυριανή» πρωτοσέλιδα, με πηχυαίο τίτλο που κάλυπτε ολόκληρη τη σελίδα, δίπλα στη φωτογραφία της Παπαρήγα, να καλεί το «Κ»ΚΕ να «αποκαταστήσει την τάξη» και να «προστατεύσει» τον καπιταλισμό: «εάν η αστυνομία είναι ανίκανη … ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ Ή ΤΟ ΚΚΕ την αποκατάσταση της τάξης και την προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος» («Αυριανή» 19/12/2008, σελ.1).

Αξίζει να υπογραμμιστεί άλλη μια φορά πως όταν η ταξική πάλη οξύνεται ή κινδυνεύει να οξυνθεί, όπως τώρα, με αρνητικές και απρόβλεπτες για το κεφάλαιο συνέπειες, η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ περνά ανοιχτά και σταθερά στο πλευρό της αντιδραστικής αστικής τάξης (καμουφλαρισμένα βέβαια βρίσκεται πάντα και μόνιμα στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου ως πρακτορείο του στις γραμμές της εργατικής τάξης).

Καθόλου καλύτερη δεν είναι και η εικόνα του «Ριζοσπάστη» που από τη μια οδύρεται απαρηγόρητος αλλά εντελώς αδικαιολόγητα που «αναπαράγεται συστηματικά η προπαγάνδα ότι το ΚΚΕ έχει τάχα εγκαταλείψει το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ» και από την άλλη παραπονείται ότι «όταν το ΚΚΕ έθετε ζήτημα αποδέσμευσης απ’ την ΕΕ, έπαιρναν το θυμιατό και λιβάνιζαν την «αγία ευρωενωσιακή οικογένεια»» και συνεχίζει πως «κάποιοι από αυτούς που επιτίθενται στο ΚΚΕ, όπως κάνουν μερίδες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δε θέλουν την Ελλάδα έξω απ’ την ΕΕ» (τώρα όμως ούτε το «Κ»ΚΕ θέλει τη χώρα έξω απ’ την ΕΕ) για να συμπληρώσει πως το ίδιο (!) είναι «είτε μέσα, είτε έξω απ’ την ΕΕ» και ότι «η θέση του ΚΚΕ είναι και παραμένει, την αποδέσμευση από την ΕΕ να την επιβάλλει ο λαός με ένταση της αντιμονοπωλιακής πάλης σε εθνικό πεδίο και ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας» για να προχωρήσει στη φιλοκαπιταλιστική επινόηση-«ανακάλυψη» πως «την έξοδο από την ΕΕ μπορεί συγκυριακά να την επιθυμούν και μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου» («Ρ» 15/2/2010, σελ.6) (!!!)

Ας περάσουμε τώρα στα σοσιαλδημοκρατικά ρεφορμιστικά μυθεύματα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ περί «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας» που ούτε καν αγγίζουν την εξουσία της κυρίαρχης αστικής τάξης μα ούτε και τα θεμέλια του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος – και είναι ακριβώς αυτά που αποκρύπτονται-συγκαλύπτονται επιμελώς απ’ την χρουστσοφική ηγεσία – απεναντίας μάλιστα: αποτελούν ρεφορμιστικές αερολογίες και το χειρότερο είναι ότι εξαπατούν την εργατική τάξη και το λαό, καλλιεργώντας τους την απατηλή εντύπωση ότι και τα δυο οδηγούν τάχα στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και στην κατάργηση του καπιταλισμού. Και ακριβώς επειδή δεν θίγουν σε κανένα επίπεδο την πολιτική εξουσία της αστικής τάξης και τα θεμέλια του καπιταλισμού είναι εντελώς ακίνδυνα τόσο για την εξουσία του κεφαλαίου στο εγγύς και μακρινό μέλλον όσο και για τα σημερινά ταξικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Έτσι εξηγείται που η ηγεσία του «Κ»ΚΕ από τη μια εγκαταλείπει ανοιχτά την αντιιμπεριαλιστική πάλη για έξοδο της Ελλάδας, εδώ και τώρα, απ’ την ΕΕ και την παραπέμπει στο μακρινό μέλλον, συμμορφώνεται πλήρως με την τωρινή στρατηγική του κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στην ΕΕ μα και υποστηρίζει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ και απ’ την άλλη επιδίδεται σε μια ξέφρενη δημαγωγία-απάτη περί «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας», προφανώς ολωσδιόλου ακίνδυνης για το ντόπιο κεφάλαιο.

Παρόλο που οι δημαγωγικές φλυαρίες περί «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας» πυκνώνουν ασυνήθιστα – πραγματική ρεφορμιστική πλύση εγκεφάλου στους εργαζόμενους και το λαό – στις συνεντεύξεις της Παπαρήγα και των στελεχών του «Κ»ΚΕ, στο «Ριζοσπάστη» και στα άλλα μέσα «ενημέρωσης», παραμένουν όχι μόνο εντελώς θολές μα είναι πρώτα και κύρια ρεφορμιστικού χαρακτήρα. Γίνεται λόγος περισσότερο, και κατά κόρον, για τη λεγόμενη «λαϊκή οικονομία» και ελάχιστα για «λαϊκή εξουσία», ενώ παρακάμπτεται εντελώς το πρωταρχικό πρόβλημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας χωρίς τη λύση του οποίου τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει δηλ. δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν: ούτε α) η εγκαθίδρυση της «λαϊκής εξουσίας», ούτε β) η οικοδόμηση της «λαϊκής οικονομίας».

Είναι τέτοιες οι δυσκολίες της ηγετικής προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Παπαρηγο-Γκοντικο-Μαίληδων που για να κάνει πιστευτά στην εργατική τάξη και το λαό τα περί «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας» τώρα τελευταία αναγκάστηκε να επιστρατεύσει και κάποιο νεοφώτιστο ρεφορμιστή, συνεργαζόμενο με το ΠΑΜΕ, ονόματι Βασίλη Πετρόπουλο, για να «διαφωτίσει» απ’ τις στήλες του «Ριζοσπάστη» τους οργανωμένους του ΠΑΜΕ εργαζόμενους («Για τη Λαϊκή Εξουσία και τη Λαϊκή Οικονομία», «Ρ» 12/2/2011, σελ. 12) που τα γραφόμενά του, κυρίως εκείνα τα περί «Λαϊκής Εξουσίας» είναι «για γέλια και για κλάματα» με τα οποία προφανώς δε θ’ ασχοληθούμε (ας δοθεί μόνο ένα δείγμα «ορισμού» (!) της «λαϊκής εξουσίας»: «η έννοια της «Λαϊκής Εξουσίας» δεν έχει τα χαρακτηριστικά αποκλειστικά και μόνο της σταδιακής αύξησης του εκλογικού ποσοστού ενός κόμματος, μέχρι που κάποια στιγμή να πάρει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά έχει το χαρακτήρα της καθημερινής αμφισβήτησης της εξουσίας και αυθαιρεσίας των εργοδοτών στους χώρους δουλειάς, την καθημερινή αμφισβήτηση της πολιτικής του κεφαλαίου…»). Πάρτον, λοιπόν, στο γάμο σου να σου πει «και του χρόνου».

Με τα θέματα «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας», πέρα απ’ τα πολύ συχνά αλλά νεφελώδη ψελλίσματα στο «Ριζοσπάστη», ασχολήθηκε και η Παπαρήγα σε συνέντευξή της τον περασμένο Δεκέμβρη. Σ΄ αυτή, εκτός από δυο φραστικές αναφορές: «να αλλάξει η τάξη η οποία βρίσκεται στην εξουσία προς όφελος της λαϊκής εξουσίας» και «να δώσει δύναμη στην εναλλακτική πρόταση της λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας» («Ρ» 10.12.2010, σελ. 9) δεν εξηγείται απολύτως τίποτε σχετικά με την ως δια μαγείας εμφάνιση και το χαρακτήρα της λεγόμενης «λαϊκής εξουσίας» του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ.

Αν και οι Παπαρηγο-Γκοντικο-Μαϊληδες, πέραν των ανύπαρκτων ηγετικών ικανοτήτων, δεν φημίζονται ούτε για τη θεωρητική τους κατάρτιση, όμως σίγουρα γνωρίζουν ότι ένα απ’ τα κύρια μα και το πρώτο πρόβλημα της προλεταριακής επανάστασης είναι εκείνο της κατάκτησης πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο: μπορεί αυτή να πραγματοποιηθεί με «κοινοβουλευτικό ειρηνικό δρόμο» ή μόνο με βίαιη ένοπλη επανάσταση; – ένα πρόβλημα που, ως γνωστό, αποτέλεσε πάντα, στην ιστορία του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, τη βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού και των διαφόρων οπορτουνιστικών ρευμάτων.

Αν οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες αποφεύγουν επιμελώς, όταν μιλούν για «λαϊκή εξουσία» να αναφερθούν σ’ αυτό το σπουδαίο ζήτημα δεν μπορούν όμως να το παρακάμψουν στο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (1996). Όμως κάποιες φορές η υπηρετριούλα του κεφαλαίου ρεφορμίστρια Παπαρήγα συνηθίζει να απολογείται κατά καιρούς και να διαβεβαιώνει τ’ αφεντικά της, την ντόπια κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη, όπως το 2008, ότι «η πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ούτε ένα τζάμι («Ρ» 23-12-2008, σελ. 6), που το επανέλαβε προφανώς όχι τυχαία, και στην τελευταία της (9 Φλεβάρη) συνέντευξη (αλήθεια γιατί; τρέμει-φοβάται νέες εξεγέρσεις και απολογείται στ’ αφεντικά της πριν ξεσπάσουν) και επιπλέον μίλησε για «προϋποθέσεις κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας» για να συνεχίσει: «ο λαός πότε θα δώσει ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη στο ΚΚΕ; Όταν συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα αλλαγής τάξης στην εξουσία» («Ρ» 10/2/2011, σελ. 8). Αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά ρεφορμιστικά και τίποτε περισσότερο.

Πέραν των όποιων δηλώσεων, και στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (1996) η ηγετική χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική ομάδα έχει εγκαταλείψει και προδώσει το μαρξισμό και στα τρία βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης (βίαιη-ένοπλη επανάσταση-συντριβή του αστικού κράτους-διχτατορία του προλεταριάτου) και έχει περάσει ανοιχτά και οριστικά στις αντεπαναστατικές θέσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας.

Α. «Λαϊκή Εξουσία». 1. βίαιη-ένοπλη επανάσταση. Σ’ αντίθεση με τον επαναστατικό μαρξισμό, αλλά και την πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (Οχτωβριανή Επανάσταση, κλπ.) που διδάσκει ότι η ανατροπή της δικτατορίας της αντιδραστικής αστικής τάξης και η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο είναι εντελώς αδύνατα χωρίς βίαιη-ένοπλη επανάσταση, στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (1996) επαναλαμβάνεται-προβάλλεται η γνώστη θέση της παλιάς αντεπαναστατικής προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο και το «πέρασμα στο σοσιαλισμό»: «κυβέρνηση … με βάση το κοινοβούλιο» και: το «ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση» (σελ.39), δρόμος που ποτέ και πουθενά στο παρελθόν δεν οδήγησε μα ούτε είναι ποτέ δυνατό να οδηγήσει σε ανατροπή της κυρίαρχης αστικής τάξης και κατάληψη της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο και τους συμμάχους του, υπό την καθοδήγηση βέβαια του επαναστατικού του κόμματος, γιατί καμιά κυρίαρχη τάξη δεν παραδίνει-παραχωρεί εθελοντικά και «ειρηνικά κοινοβουλευτικά» την εξουσία.

Για τους επαναστάτες μαρξιστές ο δρόμος της βίαιης-ένοπλης επανάστασης είναι νόμος υποχρεωτικός και αναπόφευκτος για κάθε επανάσταση, ανεξάρτητα απ’ το χαρακτήρα της (αντιιμπεριαλιστική-προλεταριακή). Γι’ αυτό και στα δυο επαναστατικά προγράμματα του διεθνούς προλεταριάτου, «Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος» (1848) και «Πρόγραμμα της κομμουνιστικής Διεθνούς» (1928), γίνεται λόγος μόνο για ένα δρόμο: το δρόμο της βίαιης προλεταριακής επανάστασης. Άλλο τώρα που η σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ όχι μόνο τρέμουν την επαναστατική βία, όπως και το αφεντικό τους, η αστική τάξη, αλλά καταφεύγουν και σε προκλητική λογοκρισία του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» απαλείφοντας την επαναστατική βία, όπως ο γνωστός πατενταρισμένος σοσιαλδημοκράτης Δ. Γόντικας σε ένα λογύδριο του πριν σχεδόν μια δεκαετία: «οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους, που ταυτίζονται με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της εργατικής τάξης δεν μπορούν να ικανοποιηθούν παρά μόνο με την ανατροπή του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» («Ρ» 16/6/2002, σελ. 13 = παράφραση της σελ 65 του «Μανιφέστου» χωρίς τη λέξη «βίαιη»).

Άρνηση του νόμου της βίαιης επανάστασης σημαίνει πως η εξουσία της αντιδραστικής αστικής τάξης και το αστικό κράτος μένουν εντελώς άθικτα. Έτσι όταν στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» απορρίπτεται η βίαιη επανάσταση ως ο μοναδικός δρόμος για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, γίνεται φανερό πως το «Πρόγραμμα» αυτό δεν οδηγεί ούτε είναι ποτέ δυνατό να οδηγήσει σε ανατροπή της αστικής εξουσίας και κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ΄ το προλεταριάτο μα ούτε και σε εγκαθίδρυση «λαϊκής εξουσίας» ή διχτατορίας του προλεταριάτου, και επομένως το αστικό κράτος εξακολουθεί να διατηρείται και να υπάρχει, Αυτό που η σοσιαλδημοκρατική κλίκα του «Κ»ΚΕ αποκαλεί «Λαϊκή Εξουσία» είναι στην πραγματικότητα αστική εξουσία. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ βαφτίζει, λοιπόν, «Λαϊκή Εξουσία» το ίδιο το αστικό κράτος που δεν ανατρέπεται, με βάση το «Πρόγραμμά» της και που βέβαια ποτέ δεν μπορεί να ανατραπεί χωρίς βίαιη επανάσταση-ένοπλο αγώνα, γι’ αυτό και ο Λένιν υπογραμμίζει: «η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών στο πνεύμα α υ τ ή ς και μόνο αυτής της άποψης για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση ό λ η ς της διδασκαλίας του Μαρξ και του Ένγκελς» (Λένιν).

2. Συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής. Σ’ αντίθεση με τον επαναστατικό μαρξισμό, που διδάσκει και θεωρεί ως εντελώς αναγκαία προϋπόθεση τη συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο και την εγκαθίδρυση «λαϊκής εξουσίας»-διχτατορίας του προλεταριάτου, στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (1996) γίνεται λόγος μόνο για «εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης» μα ακόμα και για «κατοχύρωση του συνδικαλισμού στις Ένοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας» (σελ.35). Είναι όμως κάτι παραπάνω από φανερό, πως και μετά τον «εκδημοκρατισμό» αυτών των τμημάτων του αστικού κρατικού μηχανισμού που προτείνεται στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», το αστικό κράτος εξακολουθεί να υπάρχει, αφού δεν συντρίβεται-τσακίζεται, με τη μορφή του «δημοκρατικού αστικού κράτους».

Η απόρριψη-άρνηση της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, όπως διατυπώνεται στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» σημαίνει προφανώς ότι παραμένει εντελώς άθικτο το αστικό κράτος που θα εξακολουθεί να υπάρχει και θα διαιωνίζεται.

Βέβαια η συντριβή του αστικού κράτους δεν μπορεί να γίνει «ειρηνικά κοινοβουλευτικά» αλλά μόνο με επαναστατική βία. Με το θρίαμβο της επανάστασης συντρίβεται απ’ το ένοπλο προλεταριάτο το κυριότερο τμήμα-στήριγμα της αστικής εξουσίας που είναι ο αστικός στρατός και στη συνέχεια ακολουθούν τα άλλα τμήματά του. Και αν το ένοπλο προλεταριάτο νικήσει στα πεδία των μαχών τον αστικό στρατό και περιοριστεί μόνο στην απλή κατάληψη του αστικού κράτους και δεν προχωρήσει στη συντριβή του, η προλεταριακή επανάσταση μένει «στα μισά του δρόμου» καταδικασμένη σε αποτυχία, γι΄ αυτό και ο Λένιν έχει υπογραμμίσει: «η σκέψη του Μαρξ είναι ότι η εργατική τάξη πρέπει ν α σ υ ν τ ρ ί ψ ε ι, ν α τ σ α κ ί σ ε ι την «έτοιμη κρατική μηχανή» και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψή της» (Λένιν). Την καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής ο Μαρξ θεωρούσε ως «προκαταρκτικό όρο κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης» (Μαρξ).

Μόνο μετά τη νικηφόρα βίαιη-ένοπλη προλεταριακή επανάσταση και τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής μπορεί να αντικατασταθεί το αστικό κράτος απ’ το νέο προλεταριακό κράτος: «η αντικατάσταση του αστικού κράτους με το προλεταριακό είναι αδύνατη χωρίς βίαιη επανάσταση» (Λένιν)

Σχετικά με το σπουδαίο ζήτημα της συντριβής του αστικού κράτους δεν είναι καθόλου περιττό να υπενθυμιστεί: «όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις τελειοποιούσαν την κρατική μηχανή, ενώ πρέπει να σπάσει, να τσακιστεί. Το συμπέρασμα τούτο είναι το κύριο, το βασικό στη διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος» (Λένιν).

Εν συντομία: ο «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» και ο «εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους δηλ. η άρνηση της βίαιης-ένοπλης επανάστασης και της αναγκαιότητας της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, όπως παρουσιάζονται στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», δεν οδηγούν ούτε στη «λαϊκή εξουσία» ούτε στη δικτατορία του προλεταριάτου. Σ’ αντίθεση μ’ αυτές τις αντιμαρξιστικές σοσιαλδημοκρατικές θέσεις του «Προγράμματος» ο μαρξισμός διδάσκει πως μόνο ο δρόμος της βίαιης-ένοπλης επανάστασης και της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής οδηγεί στη δικτατορία του προλεταριάτου, αποτελούν δε και τους δυο προκαταβολικούς όρους της προλεταριακής επανάστασης: «ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευκτος» (Στάλιν).

Απ’ τα παραπάνω είναι φανερό πως η εγκαθίδρυση της «λαϊκής εξουσίας» και της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι δυνατή μόνο στην περίπτωση που θα προηγηθούν: α) η βίαιη-ένοπλη επανάσταση και β) το τσάκισμα-συντριβή του αστικού κράτους. Γι’ αυτό: πρώτο, όταν στο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (σελ.44) γίνεται φραστικά-τυπικά αναφορά στη δικτατορία του προλεταριάτου, αυτό αποτελεί απλά δημαγωγία για εξαπάτηση της εργατικής τάξης και του λαού, αφού αυτή ποτέ δεν εγκαθιδρύθηκε ούτε είναι ποτέ δυνατό να εγκαθιδρυθεί με το ρεφορμιστικό κοινοβουλευτικό δρόμο, επιπλέον δεύτερο, και η «ύπαρξη των κομμάτων» (σελ.45) στον πλουραλιστικό «σοσιαλισμό» των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών σημαίνει αναπόφευκτα άρνηση της «λαϊκής εξουσίας» και της δικτατορίας του προλεταριάτου, επειδή αυτή καθοδηγείται μόνο απ’ το κομμουνιστικό κόμμα: «η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να είναι πλέρια μόνο στην περίπτωση που θα την καθοδηγεί ένα μόνο κόμμα το κόμμα των κομμουνιστών, που δε μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (Στάλιν)

Τέλος, απ’ τη σύντομη αυτή αναφορά στις θέσεις των σοσιαλδημοκρατών ηγετών και προπαντός εκείνες του «Προγράμματος του ΚΚΕ» προκύπτει ότι στη βάση αυτών των αντιμαρξιστικών απόψεων-θέσεων ποτέ δεν εγκαθιδρύεται «λαϊκή εξουσία» και ότι κάθε αναφορά σε αυτή σαν υπαρκτό γεγονός αποτελεί μια δημαγωγική ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική σαπουνόφουσκα για εξαπάτηση της εργατικής τάξης και του λαού πίσω από την οποία κρύβεται-συγκαλύπτεται η παραπέρα διατήρηση και διαιώνιση της αστικής εξουσίας: η σοσιαλδημοκρατική χρουστσοφική ηγεσία του «Κ»ΚΕ απλά βαφτίζει-μεταμφιέζει a la Χρουστσοφ την αστική εξουσία σε «λαϊκή εξουσία».

Β. «Λαϊκή Οικονομία». Στη συνέντευξή της η Παπαρήγα για τη «Λαϊκή Οικονομία» ισχυρίζεται πως «για να υπάρξει λαϊκή οικονομία για όλους απαιτείται επίλυση του προβλήματος της ιδιοκτησίας» («Ρ» 10/12/2010, σελ.9). Μα για να λυθεί το «πρόβλημα της ιδιοκτησίας» και να υπάρξει «λαϊκή οικονομία» – ανεξάρτητα από το πως την εννοούν οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, που την εννοούν α) ως ένα σύστημα κρατικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και ατομικής ιδιοκτησίας του «μη μονοπωλιακού κεφαλαίου» ή β) ως «κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ιδιαίτερου τύπου» της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου, που και στις δυο περιπτώσεις η διαβόητη «λαϊκή οικονομία» λειτουργεί στη βάση των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού – πρέπει πρώτα να λυθεί το πρόβλημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο για να προκύψει «λαϊκή εξουσία» που η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα κουτοπόνηρα τη θεωρεί ως δια μαγείας δεδομένη και υπαρκτή, ενώ, όπως αναλύθηκε παραπάνω, οι ρεφορμιστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις και το «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» σε καμιά περίπτωση δεν λύνουν το πρόβλημα της «λαϊκής εξουσίας» που λύνεται μόνο με βίαιη-ένοπλη επανάσταση και συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής (εκτός και αν οι δεήσεις και οι προσευχές της αντιδραστικής νεοορθόδοξης εθνικίστριας Λ. Κανέλλη έχουν τόσο ισχυρή θαυματουργή δύναμη και μπορούν να προκαλέσουν «ριζική αλλαγή» («Ρ» 13/5/2008) σελ. 13) του αστικού κράτους όπως αλλού η Παπαρήγα υπόσχεται στην εργατική τάξη και το λαό, όμως και πάλι δεν το συντρίβουν-τσακίζουν , όπως διδάσκει ο μαρξισμός).

Όμως οι χρουστσοφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ προσφέρουν άλλη «λύση» στην εργατική τάξη και στο λαό: απλά βαφτίζουν πρώτα την αστική εξουσία και το «εκδημοκρατισμένο», σύμφωνα με το «Πρόγραμμά» τους, αστικό κράτος σε «λαϊκή εξουσία» και ύστερα μιλούν-φλυαρούν, όπως η Παπαρήγα στη συνέντευξή της, για «κρατικοποιήσεις», «κοινωνικοποιημένο τομέα», «κρατικό σχεδιασμό», «κεντρική σχεδιασμένη ανάπτυξη της κοινωνίας» (άλλη χρουστσοφική κοτσάνα κι’ αυτή: αντί «οικονομίας») που όλα προφανώς πραγματοποιούνται απ’ το «εκδημοκρατισμένο» αστικό κράτος και άρα συνιστούν κρατικό καπιταλισμό ή κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό.

Αλλά και ο «σοσιαλισμός» που περιγράφεται στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», πέρα απ’ το ότι σ’ αυτόν επιτρέπεται η «δράση ενός μέρους του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού»(σελ.48), είναι καπιταλισμός – ακριβέστερα είναι ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της Σοβ. Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου – επειδή, πέραν των άλλων, λειτουργεί στη βάση του «νόμου της Αξίας» και των «Εμπορευματο-Χρηματικών Σχέσεων» (σελ.48).

Η σχετικά σύντομη αναφορά σ’ ορισμένα ζητήματα της «λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας» καταδείχνει με σαφήνεια ότι τα περί «λαϊκής εξουσίας» – «λαϊκής οικονομίας» της χρουστσοφικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ δεν είναι παρά μια ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική απάτη – κι’ ακριβώς γι’ αυτό εντελώς ακίνδυνη για την εξουσία και τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου – με την οποία οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου Παπαρηγο-Γκοντικο-Μαϊληδες προσπαθούν να εξαπατήσουν την εργατική τάξη και το λαό αλλά και να δικαιολογήσουν την ανοιχτή εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής θέσης «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» – θέση εξαιρετικά επικίνδυνη αυτή τη στιγμή για το κεφάλαιο – και την ανοιχτή ευθυγράμμιση-συμμόρφωση με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» των μεγάλων μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα οποία οφείλεται και μέρος των σημερινών δεινών του λαού και του τόπου.