Α. ΣΑΜΑΡΑΣ: από το σκληρό πυρήνα της Αβερωφικής φασιστικής ΟΝΝΕΔ στους ροπαλο-λοστοφόρους «Κενταυρο»-«Ρέιντζερς», την ταγματασφαλίτικη «πηγάδα του Μελιγαλά» και τις μοναρχοφασιστικές φιέστες, από δημιουργός του «Μακεδονικού» με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αρχηγός του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ

Η μάσκα  του παγερού κυνικού χαζοχαμόγελου  κρύβει το σκληρό πρόσωπο ενός φασιστοειδούς, έξαλλου και άκρως επικίνδυνου  τυχοδιώκτη εθνικιστή, θαυμαστή-υμνητή των εθνοπροδοτικών  εγκληματικών ταγμάτων Ασφαλείας

 

Μετά τη συντριπτική ήττα – πραγματική πανωλεθρία – τη μεγαλύτερη της «μεταπολίτευσης» στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ μπήκε σε μια μεγάλη, οξύτατη και παρατεταμένη πολιτική κρίση που διαρκεί ακόμα και δεν φαίνεται, προς το παρόν, να ξεπερνιέται παρά την εκλογή ως νέου αρχηγού ενός πολλαπλά αποτυχημένου στελέχους της, του φασιστοειδούς Α.Σαμαρά – πολιτικό γεγονός που δεν μπορεί ν’ αφήσει αδιάφορους την εργατική τάξη και το λαό, γιατί συνδέεται τόσο με τα ταξικά τους συμφέροντα όσο και με τα συμφέροντα του τόπου γενικότερα. Από τη στιγμή που κατέστη δυνατή η εκλογή του νέου αρχηγού της ΝΔ απ’ τη βάση αυτού του μοναρχοφασιστικού κόμματος η εκλογή του Α.Σαμαρά , με τη στήριξη και του Δ.Αβραμόπουλου, ήταν πλέον σίγουρη και δεδομένη.

Προκαλεί  όμως «έκπληξη» η εκ πρώτης όψεως  παράδοξη συμπεριφορά-στάση συσπείρωσης  της «νεοδημοκρατικής» βάσης(μελών-οπαδών) γύρω από δυο αποτυχημένα στελέχη  της ΝΔ, τους Σαμαρά-Αβραμόπουλο, που  στο παρελθόν υπονόμευσαν ανοιχτά  το κόμμα τους – μάλιστα ο πρώτος εξ αυτών «έριξε» και την κυβέρνηση Μητσοτάκη – και αποχώρησαν απ’ αυτό. Στη συνέχεια προχώρησαν στην ίδρυση δικών τους κομμάτων, μα όταν απότυχαν πλήρως επανήρθαν εκ νέου στις γραμμές της ΝΔ δηλ. του κόμματος που πριν λίγο συκοφαντούσαν-διέσυραν και ασκούσαν σ’ αυτό δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη κριτική. Ακόμα παραδοξότερη είναι η εκλογή ενός εκ των δύο ως νέου αρχηγού τους.

Τα ερώτημα  που προβάλλει και απαιτεί  απάντηση είναι: ποιος ήταν ο βασικός και κύριος λόγος αυτής της «παράδοξης» συσπείρωσης των μελών-οπαδών της ΝΔ γύρω από δυο αποτυχημένα πολιτικά στελέχη που τόση ζημιά προκάλεσαν στο παρελθόν στο κόμμα τους;

Στον  αστικό και ρεβιζιονιστικό τύπο αλλά και σ’ εκείνον των εξωκοινοβουλευτικών  οπορτουνιστικών οργανώσεων γράφτηκαν  πολλά και διάφορα που όμως δεν εξηγούν αυτή την «παράδοξη» πολιτική συμπεριφορά των μελών-οπαδών της ΝΔ, πολύ περισσότερο δεν «αγγίζουν» τον κύριο και βασικό λόγο της συσπείρωσης τους σ’ αυτά τα αποτυχημένα στελέχη που ήταν: η υποσχόμενη και δημόσια διακηρυγμένη επιστροφή στις «ρίζες» της ΝΔ και τις υπεραντιδραστικές παραδόσεις της: αρχίζοντας από τα τάγματα Ασφαλείας, τη μοναροφασιστική ΕΡΕ, τα τρίκυκλα (δολοφονία Λαμπράκη) ως τους σιδηρολοστούς (δολοφονία Τεμπονέρα), κλπ. κλπ. δηλ. τις φασιστικές και σοβινιστικές-εθνικιστικές παραδόσεις, τα πατρίς-θρησκεία, κλπ. της πάλαι  ποτέ «ένδοξης» εθνικοφροσύνης της ξενόδουλης μοναρχοφασιστικής Δεξιάς με τη γνωστή ακραία πατριδοκαπηλίας.

Τα τελευταία  χρόνια, κυρίως την πρόσφατη 6ετία, οι οπαδοί και τα μέλη της ΝΔ που, παίρνοντας στα σοβαρά τα δημαγωγικά συνθήματα, πολιτική απάτη της ηγεσίας Καραμανλή, περί «συμφιλίωσης», «κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών», «μεσαίου χώρου», κλπ. – που συνέβαλλαν η ΝΔ να κερδίσει δυο βουλευτικές εκλογές – δεν έμειναν κι’ αυτά ανεπηρέαστα, και μάλιστα ως το σημείο να θεωρούν ότι το κόμμα τους είχε τάχα χάσει το «χαρακτήρα» του δηλ. είχε εγκαταλείψει τις υπεραντιδραστικές του παραδόσεις και γενικά τη φασιστική του ιδεολογία, ότι είχε χάσει την ταυτότητά του – ένιωθαν πως κι αυτά έχασαν μαζί του την ταυτότητά τους – και έπρεπε να επιστρέψει στις «ρίζες» του. Και ακριβώς αυτή την επιστροφή της ΝΔ στις «ρίζες» της δηλ. στις υπεραντιδραστικές παραδόσεις υπόσχονταν καθημερινά, και σ’ όλους τους τόνους, ο Αντ.Σαμαράς με δηλώσεις και με λογύδρια στις διάφορες συγκεντρώσεις σ’ ολόκληρη την επικράτεια.

Στο υπεραντιδραστικό πρόσωπο του είδαν τον αυθεντικό-γνήσιο εκφραστή της παράταξής τους, αναγνώρισαν  τη «χαμένη» πολιτική τους ταυτότητα, ξαναβρήκαν το «χαμένο» τους εαυτό  και το κόμμα τους – συμπληρωμένα με το «δάκρυ» του «εθνάρχη» για το «μακεδονικό» και τη διαρκή προτροπή να «έχουν τις ιδέες τους ως σημαία» – γι΄ αυτό και συσπειρώθηκαν γύρω του και εξέλεξαν ως νέο τους αρχηγό τον «κανακάρη» του Αβέρωφ και των αμερικανών ιμπεριαλιστών αλλά και «παραδόξως» ένα πολλαπλά αποτυχημένο στέλεχος της μοναροφασιστικής Δεξιάς που είχε προκαλέσει σοβαρή ζημιά στο κόμμα του.

Πράγματι  ο Αντ. Σαμαράς έχει πλούσια αντιδραστική πολιτική δράση στο ενεργητικό του: άνηκε στο σκληρό πυρήνα της Αβερωφικής φασιστικής ΟΝΝΕΔ και τους ροπαλο-λοστοφόρους των «Κενταυρο»-«Ρέιντζερς», υμνούσε και θαύμαζε-θαυμάζει τα εθνοπροδοτικά  εγκληματικά τάγματα Ασφαλείας τρέχοντας στην «πηγάδα του Μελιγαλά», στου «Μακρυγιάννη» και στις μοναρχοφασιστικές φιέστες κατά των «κομμουνιστοσυμμοριτών» , υπεράσπιζε και υπερασπίζει με φανατισμό όλες τις αντιδραστικές φασιστικές παραδόσεις της ξενόδουλης Δεξιάς: «ο Σαμαράς έδινε σταθερά το «παρών» σε διχαστικές εκδηλώσεις, όπως εκείνες στην Πηγάδα του Μελιγαλά, ενώ ακολουθούσε μια ρητορική (για «πρασινοφρουρούς» κ. α.) που ξεσήκωνε τους ροπαλοφόρους «Κένταυρους» και «Ρέιντζερς» της γαλάζιας γενιάς» («Νέα», 5-6/12/2009, σελ.12).

Όταν  την πρώτη μέρα (17/8/1982) της συζήτησης  για την αναγνώριση της εθνικής  Αντίστασης ο μεγάλος προστάτης  του Ε.Αβέρωφ (που ας σημειωθεί μαζί με τον «εθνάρχη» πρόδωσαν την Κύπρο) αποχώρησε επικεφαλής της αντιπολίτευσης απ’ τη Βουλή με φασιστικούς κρωγμούς του είδους: «θέλετε, κυρίως, να αποκτήσει το ΚΚΕ συγχωροχάρτι και βραβείο για την αντεθνική του δράση επί κατοχής» (Κ.Παπαγεωργίου: «Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944, χρονικό απ’ τα πρακτικά της Βουλής», σελ. 69, Αθήνα 1984) και απειλώντας: «όταν έλθουμε στην εξουσία, ένα απ’ τα πρώτα νομοσχέδια τα οποία θα καταθέσουμε, θα είναι εκείνο το οποίο θα καταργεί τον παρόντα νόμο» (στο ίδιο, σελ. 65), το τότε χαζοχαρούμενο νήπιο, ο Αντ.Σαμαράς, έτρεχε βιαστικά στην «Πηγάδα του Μελιγαλά» για να τιμήσει την «εθνική δράση» (!) των «ένδοξων προγόνων» του δηλ. των  εθνοπροδοτικών εγκληματικών ταγμάτων Ασφαλείας που στο πλευρό των χιτλερικών κατοχικών στρατευμάτων πολέμησαν το λαό: «από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18/9/82).»(« Ελευθεροτυπία», ΙΟΣ, 11/9/2005).

Πέραν της πλούσιας εσωτερικής  πολιτικής  δράσης στην υπηρεσία των πιο αντιδραστικών  σκληροπυρηνικών δυνάμεων της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς, ο «κανακάρης» του Αβέρωφ και των αμερικανών ιμπεριαλιστών φρόντισε αυτές τις μέρες με ιδιαίτερο ζήλο να διαφημίσει και τον έξαλλο εθνικισμό του στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής αναφερόμενος στο «δάκρυ του εθνάρχη για τη Μακεδονία μας.» ενώ ταυτόχρονα μας διαβεβαίωσε πως πάντα «αγωνίζονταν» υπέρ βωμών και εστιών, παριστάνοντας έτσι τον αδιάλλακτο «Μακεδονομάχο» με ανάλογες και κατ επανάληψη δηλώσεις: «δεν περιμένετε, ασφαλώς να ακούσετε από μένα ότι υποστηρίζω μια σύνθετη ονομασία» (2007), «ξεχνώντας» προφανώς ότι στις αρχές τις δεκαετίας του ΄90 ήταν αυτός που ως υπουργός των εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη δουλικά υπέγραψε-συμφώνησε με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές τη διάλυση της τότε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας – διάλυση που γέννησε-προκάλεσε αναπόφευκτα το «σκοπιανό» ή «μακεδονικό πρόβλημα». Η μήπως το τότε χαζοχαρούμενο νήπιο του Μητσοτάκη ως υπουργός των εξωτερικών εν τη νηπιακή του αφελεία δεν ήξερε και δεν καταλάβαινε τι έκανε; Αυτό όμως καθόλου και κανέναν δεν ενδιαφέρει. Εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει και αποτελεί αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός είναι: ο «υπερπατριώτης» Σαμαράς ήταν εκείνος που δημιούργησε το «πρόβλημα των Σκοπίων» και τώρα παριστάνει οψίμως το «Μακεδονομάχο» έτοιμος να καταλάβει την ΠΓΔΜ με τις ευλογίες του Άνθιμου και έχοντας τη στήριξη ολόκληρου του εθνικιστικού συρφετού της χώρας.

Πέραν των φασιστικών απόψεων του Σαμαρά και του «νόμου και της τάξης» που υπόσχεται να επιβάλλει στον τόπο, πλατιά απήχηση βρίσκουν όχι  μόνο στη βάση της ΝΔ αλλά και  στις εθνικιστικές δυνάμεις όλων των κομμάτων ως και το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ οι «ειδικές εθνικές ευαισθησίες» του δηλ. ο έξαλλος σοβινισμός-εθνικισμός, που εκφράστηκε και στην ανοιχτή Επιστολή του Ιωάννη Χ. Γιαννάκενας, μέλους της Κ.Ε. του ΛΑΟΣ προς Αντώνη Σαμαρά: «Αγαπητέ κ. Αντώνη Σαμαρά, οι εθνικές ευαισθησίες σας είναι γνωστές και εγώ προσωπικά έχω ιδία αντίληψη, γι’ αυτό και την περίοδο της ρήξης σας, σας τίμησα και στήριξα την επιλογή σας…».(«ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ», 1/2/2009).

Επίσης  ο χώρος του εθνικιστικού φασιστικού ΕΝΕΚ με άρθρο στο ΒLOG (27/11/2009) του στήριξε ανοιχτά την υποψηφιότητα του Αντώνη Σαμαρά, γιατί «μίλησε για πατρίδα και έθνος», ότι «θα δώσει προτεραιότητα στην ιδεολογία της Δεξιάς», «θα προασπίσει τον ελληνισμό και τους Έλληνες», «συνάσπισε υπό την υποψηφιότητά του ότι υγιές έχει απομείνει στη ΝΔ», «είναι αυτός που όρθωσε το ανάστημά του το 1992 κατά του αλυτρωτισμού του Γιουγκοσλάβικου κρατιδίου», κλπ. κλπ. «Πάντως, έστω και έτσι, είναι μακράν η καλύτερη επιλογή για το μέλλον όλων μας, ασχέτως που ο καθένας μας ανήκει» !!! Δεν χρειάζονται περισσότερα.

Γύρω, λοιπόν,  απ΄ το Σαμαρά συσπειρώνονται τα πιο  σκληροπυρηνικά εθνικιστικά αντιδραστικά στρώματα της μοναρχοφασιστικής  Δεξιάς. Γι’ αυτό, πέρα απ’ την  πάλη κατά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το μέτωπο κατά των φασιστικών και εθνικιστικών απόψεων πρέπει να παραμένει μόνιμα ανοιχτό όχι μόνο για τους επαναστάτες κομμουνιστές αλλά και για όλους τους αντιφασίστες-αντιιμπεριαλιστές.