Στις 26 Δεκέμβρη 2009 κλείνουν 66 χρόνια απ΄ το θάνατο του Δημήτρη Γληνού, μέλους του Π.Γ. του ΚΚΕ, που προφανώς, παρά τα λάθη και τις προδοσίες της Κατοχής (Λίβανος-Καζέρτα-Βάρκιζα) δεν έχει καμιά σχέση με το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (΄56), εκτρωματικό κατασκεύασμα της ωμής επέμβασης των σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο επαναστατικό ΚΚΕ.
Απ’ την πλευρά μας για να τιμήσουμε τη μνήμη του επαναστάτη μαρξιστή διανοούμενου αναδημοσιεύουμε την ομιλία του κομμουνιστή Πέτρου Κόκκαλη στο Πολιτικό Μνημόσυνο του Δ. Γληνού (26/12/1945).
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ δημοσίευσαν κι αυτοί στο «Ριζοσπάστη» (5/12/2009, σελ. 32) ένα σημείωμα με τίτλο «Ένας μεγάλος κομμουνιστής…» για να «τιμήσουν» τη μνήμη του Δημήτρη Γληνού.
Λέμε να «τιμήσουν» δηλ. να εξαπατήσουν τα μέλη και τους οπαδούς τους αλλά προπαντός τα μέλη της «Κ»ΝΕ, γιατί παρουσιάζουν έναν Γληνό «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα τους δηλ. ένα Γληνό υποτίθεται «μεγάλο κομμουνιστή», όμως χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη, ενώ είναι πασίγνωστο ότι ο κομμουνιστής Γληνός ήταν στην πραγματικότητα ένας επαναστάτης μαρξιστής δηλ. ένας λενινιστής-σταλινιστής, όπως το βεβαιώνει-αποδεικνύει άρθρο του στην «ΚΟΜΕΠ», το οποίο οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες αποσιωπούν συνειδητά, για πολλοστή φορά, στο, προς «τιμήν» του, αρθρίδιο του «Ριζοσπάστη», και μάλιστα όταν σ’ αυτό παραθέτουν 11 τίτλους από άρθρα και βιβλία του.
Το άρθρο του Γληνού φέρει το χαρακτηριστικό τίτλο: «Μαρξισμός-Λενινισμός-Σταλινισμός» («ΚΟΜΕΠ», τεύχος. 14, Ιούνης 1943), το οποίο προφανώς παραλείπεται εξαιτίας του τίτλου του μα προπαντός εξαιτίας του περιεχομένου του, κι αυτό παρόλο που απ΄ τον ίδιο χρόνο δηλ την «ΚΟΜΕΠ» του 1943 παρατίθεται άρθρο με τίτλο «Η Οκτωβριανή επανάσταση και το εθνικό πρόβλημα».
Η σκόπιμη αποσιώπηση του άρθρου αυτού του Δημήτρη Γληνού εκ μέρους των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών εκφράζει τον αθεράπευτο αντισταλινισμό* της σημερινής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ (΄56) – παρότι κάπου-κάπου για εξαπάτηση των μελών αυτού του αστικού κόμματος ερωτοτροπούν με το Στάλιν δηλ. υποχρεώνονται να φορέσουν «φιλο»-σταλινική μάσκα. Γιατί είναι γνωστό ότι οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ: 1) έχουν μετά το ΄56 κατασυκοφαντήσει τον Ιωσήφ Στάλιν, 2) τον έχουν διαγράψει απ’ τους κλασικούς του μαρξισμού, ακολουθώντας τους δασκάλους τους Τίτο-Χρουστσόφ και ποτέ ως τώρα: α) δεν τον έχουν αποκαταστήσει, και β) δεν τον θεωρούν ούτε και σήμερα κλασικό του μαρξισμού (αναφέρουν τυπικά μόνο τους Μαρξ-Εγκελς-Λένιν, γιατί ουσιαστικά έχουν προδώσει-εγκαταλείψει οριστικά την επαναστατική τους κοσμοθεωρία, ακολουθώντας το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού = παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), απλά κάπου-κάπου τον μνημονεύουν όπως και οι διάφοροι αστοί δημοσιολόγοι.
Σε πλήρη αντίθεση με τους σημερινούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ ο Δημήτρης Γληνός στο άρθρο του υποστηρίζει και τεκμηριώνει τη θέση (που ήταν και θέση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ως το 1956) ότι ο Ιωσήφ Στάλιν στην εποχή του «πλούτισε το Μαρξισμό-Λενινισμό με πλήθος στοιχεία» και ότι «ο Μαρξισμός, κοσμοθεωρία και ζωντανή μέθοδος του προλεταριάτου και του Κομμουνιστικού Κόμματος αναπτυγμένος σε Λενινισμό-Σταλινισμό, δίνει τη μοναδική σωστή γνώση του κόσμου και το δρόμο δράσης για την απαλλαγή του προς το συμφέρο της κοινωνικής προόδου. Η τωρινή κοινωνική πραγματικότητα με τη φοβερή πολεμική σύρραξη που βγήκε απ’ τις εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού και επιβλήθηκε απ΄ το φασισμό αποτελεί περίτρανη απόδειξη για την ορθότητα του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σταλινισμού» («ΚΟΜΕΠ», τεύχος. 14, Ιούνης 1943, σελ.392).
* Και είναι τόσο βαμμένοι αντισταλινικοί οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ που ακόμα και τον 21ο αιώνα, και συγκεκριμένα το 2002, εκδίδουν βιβλία στο εκδοτικό τους «Σύγχρονη Εποχή» όπως του Ιλία Έρενμπουργκ: «Το χρονικό της αντρειοσύνης» («Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2002), που ενώ αναφέρεται στο μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο δεν έχει ούτε μια φωτογραφία του μεγάλου στρατηλάτη Ιωσήφ Στάλιν, στο δε «παράρτημα εικαστικών έργων» βρίσκεται προκλητικά γραμμένο: «Ο τύμβος του Μαμάγιεφ Βόλγκογκραντ» αντί «Ο τύμβος του Μαμάγιεφ στο Στάλινγκραντ». Είναι δε τόσο βαμμένοι αντισταλινικοί οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ (αλλά και εκείνοι του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού) που ξεπερνούν ακόμα και τους γάλλους ιμπεριαλιστές, που ας αναφερθεί για πολλοστή φορά, δεν άλλαξαν και διατηρούν ακόμα το όνομα Σύμβολο της μεγάλης αντιφασιστικής Νίκης των λαών «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» σε στάση του Μετρό αλλά και σε κεντρική πλατεία του Παρισιού: «Place de la Bataille de Stalingrad, Septembre 1942-Janvier 1943».
Απ το βιβλίο δεν λείπουν βέβαια και οι προκλητικές εξοργιστικές ψευτιές των χρουστσοφικών ότι τάχα ο Ιλία Έρενμπουργκ τιμήθηκε με το ανύπαρκτο εκείνη την περίοδο «Διεθνές Βραβείο Λένιν για τη στερέωση της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς, 1952» (σελ.379), ενώ τιμήθηκε με το «Βραβείο Στάλιν» και πως τάχα τα μυθιστορήματά του «Η πτώση του Παρισιού» (1941) και «Η θύελλα» (1946-47) τιμήθηκαν αντίστοιχα το 1942, 1948 με το επίσης ανύπαρκτο τότε «Κρατικό Βραβείο ΕΣΣΔ» (σελ. 378-379), ενώ στην πραγματικότητα τιμήθηκαν και τα δυο με το «Βραβείο Στάλιν». Για την «Πτώση του Παρισιού» ο αναγνώστης απ’ τις δυο εκδόσεις στα γαλλικά μαθαίνει ότι τιμήθηκε με το «Βραβείο Στάλιν»: «La chute de Paris», Prix STALINE 1942, Editions Hier et Aujourd’hui, Paris 1944 και «La chute de Paris», Prix Staline 1942, Editions en langues etrangeres, Moscou 1943.
Επιπλέον, υπήρξε τέτοιου μεγέθους το ταξικό μίσος απέναντι στον Ιωσήφ Στάλιν που στη χρουστσο-μπρεζνιεφική Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές-καπιταλιστικές χώρες οι φασιστικές σοσιαλδημοκρατικές χρουστσοφικές κλίκες: 1) έκαψαν και πολτοποίησαν, όπως οι χιτλερικοί ναζιφασίστες, εκατομμύρια αντίτυπα έργων του Στάλιν, 2) απαγόρευσαν φασιστικά για 35 ολόκληρα χρόνια την έκδοση και πώληση των έργων του στις χώρες τους, 3) γκρέμισαν όλα τα αγάλματά του, 4) εξαφάνισαν-έσβησαν για πάντα απ’ το χάρτη αυτών των χωρών όχι μόνο το όνομα του Ιωσήφ Στάλιν (μετονόμασαν πόλεις, πλατείες, λεωφόρους κλπ., κλπ.) αλλά και το ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου