Έξω η Ελλάδα απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ - Η χρεοκοπία της οικονομίας και οι πιέσεις της ΕΕ

Έξω η  Ελλάδα απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ

Η χρεοκοπία  της οικονομίας και οι πιέσεις  της ΕΕ

 

Νέα σφοδρότατη επίθεση του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στην εργατική τάξη και  το λαό

 

Στις  πολιτικές συζητήσεις, και όχι  μόνο, της μετά τις εκλογές περιόδου εξακολουθεί να κυριαρχεί η κατάσταση της οικονομίας της χώρας, μιας οικονομίας που εξόφθαλμα, από καιρό, βρίσκεται σε χρεοκοπία και σε αυστηρή και «σκληρή» επιτήρηση των Οργάνων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και έμμεσα του ΔΝΤ.

Σήμερα  κρίνοντας, και εκ του αποτελέσματος, την πορεία της οικονομίας της χώρας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η χρεοκοπία της παρόλο που αυτή η καταστροφική πορεία – παρακολουθώντας την αρνητική εξέλιξη των βασικών οικονομικών δεικτών – ήταν ορατή εδώ και καιρό, αρνητική πορεία που προέκυπτε ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της εφαρμογής της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, της λεηλασίας του δημόσιο πλούτου, του ξεπουλήματος σημαντικών τομέων της στους ξένους, της εσωτερικής ρεμούλας, κλπ. αλλά και απ’ την κλασική ανικανότητα των οικονομικών επιτελείων της κυβέρνησης Καραμανλή με επικεφαλής τις κατά καιρούς αλαφρόμυαλες Αλογοουρές, μιας κυβέρνησης που δεν είχε ποτέ ακριβή εικόνα της οικονομίας και που θύμιζε στη λειτουργία της μπακάλικα παλιότερων εποχών.

Ήταν  ακριβώς η εξόφθαλμη πλέον  χρεοκοπία της οικονομίας που υποχρέωσε το Σύνδεσμο Ελληνικών  Βιομηχανιών ΣΕΒ) να πετάξει άρον-άρον σαν στημένη λεμονόκουπα στο σκουπιδοτενεκέ την κυβέρνηση Καραμανλή, παρόλο που τα κέρδη των βιομηχάνων και των τραπεζών επί των ημερών της είχαν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, και να αναθέσει την κυβερνητική διαχείριση των συμφερόντων τους στο μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ – χρεοκοπία που εκφράζεται, πέραν των άλλων, και στην εξαιρετικά άσχημη δανειοληπτική ικανότητα της χώρας με υψηλότατο κόστος αλλά και στην πρόσφατη επίθεση στην οικονομία του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου (δεν θ’ ασχοληθούμε εδώ με τους οικονομικούς δείκτες, θα σημειωθεί μόνο ότι το δημόσιο χρέος άγγιξε τα 300 δισ.  Ευρώ δηλ. 112,6% του ΑΕΠ και σε δυο χρόνια υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσει το 135% του ΑΕΠ, ενώ το δημόσιο έλλειμμα έφτασε στα 12,7% του ΑΕΠ, κλπ.).

Μπροστά σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση της  οικονομίας οι πιέσεις της ΕΕ στην Κυβέρνηση εντείνονται, απαιτώντας όχι μόνο να μη δοθούν τα ψίχουλα  που αυτή είχε υποσχεθεί αλλά αντίθετα να παρθούν πολύ σκληρότερα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και να συνεχιστεί η εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής. Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός εκλιπαρεί τα «μεγάλα αφεντικά» να είναι επιεικέστερα απέναντι στην κυβέρνηση του, ενώ συνάμα υποκύπτει στις πιέσεις υποσχόμενος ήδη αναθεώρηση του αντιλαϊκού κρατικού προϋπολογισμού για το 2010 που μόλις πριν λίγο ψήφισε αλλά και λήψη νέων πρόσθετων, ακόμα σκληρότερων, μέτρων.

Είναι ολοφάνερο πως το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο εξαπολύουν μια νέα σφοδρότατη επίθεση στην εργατική τάξη και το λαό και απαιτούν τα δυσβάσταχτα βάρη της κρίσης και της σκληρής επιτήρησης να τα πληρώσουν οι πλατιές εργαζόμενες μάζες και όχι εκείνοι που είναι πραγματικά υπεύθυνοι για την πολύ άσχημη κατάστασης της οικονομίας δηλ. το μεγάλο κεφάλαιο. Ακριβώς αυτή την επίθεση εκφράζουν τα κυβερνητικά μέτρα.

Οι σημερινές  ωμές και απροσχημάτιστες πιέσεις  της ΕΕ – ισχυρών ευρωπαϊκών μονοπωλίων στην κυβέρνηση Παπανδρέου και η  αποδοχή αυτών των πιέσεων  εκ μέρους της δείχνουν καθαρά, ακόμα  μια φορά, ότι στην περίπτωση των μικρών, αδύναμων και εξαρτημένων καπιταλιστικών χωρών την οικονομική τους πορεία δεν την καθορίζουν οι εκλεγμένες  κυβερνήσεις αυτών των χωρών αλλά τα επιτελεία της ΕΕ δηλ εκείνα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Δίπλα σ’ αυτόν τον σπουδαίο λόγο του καθορισμού της οικονομικής πολιτικής απ’ τα επιτελεία της ΕΕ υπάρχει και ένας άλλος πιο βασικός που αλληλοσυνδέονται: εκείνος της εξάρτησης και κατ επέκταση της εκμετάλλευσης και άγριας λεηλασίας του εθνικού πλούτου που επαναφέρουν εκ νέου στο κέντρο της πολιτικής σκηνής τη θέση των κομμουνιστών για έξοδο-αποχώρηση της Ελλάδας από την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση και καθιστούν επίκαιρο το σύνθημα «Έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ», το οποίο μπορεί να αποτελέσει κεντρικό σύνθημα για την ανάπτυξη ενός πλατιού εργατο-αγροτικού κινήματος ενάντια στην ΕΕ και για την έξοδος της χώρας από αυτή.