Προκλητικά φιλοκαπιταλιστική και φιλοιμπεριαλιστική η πολιτική των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδων
Ως τις αρχές του 2010 η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ είχε «όλη την άνεση» να ισχυρίζεται ότι είναι τάχα υπέρ της λεγόμενης «αποδέσμευσης» της χώρας από την ΕΕ δηλ. ότι εξακολουθούσε να διατηρεί το γνωστό αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα-θέση «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ» , ενώ η δίδυμη αδελφή της, η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουστσοφικού ΣΥΝ, το έχει ήδη προ πολλού εγκαταλείψει και υπεράσπισε τόσο την ένταξη όσο και την παραμονή της χώρας σ’ αυτή. Έτσι η ηγεσία του «Κ»ΚΕ είχε τουλάχιστον τη δυνατότητα να προβάλλει – έστω και δημαγωγικά – στις αντιπαραθέσεις-κοκορομαχίες της με το ΣΥΝ ένα και μοναδικό σημείο «διαφοροποίησής» της απέναντι σ’ αυτόν (και τα δυο αστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, είναι γέννημα-θρέμμα της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και εκείνης της διαβόητης «6ης Ολομέλειας»).
Όμως όταν το σύνολο των σημερινών αρνητικών εξελίξεων για τη χώρα εξαιτίας της χρεοκοπίας (το «Κ»ΚΕ αρνείται ακόμα και την ύπαρξη της χρεοκοπίας) της ελληνικής οικονομίας στα τέλη του 2009 – που, πέραν των άλλων, είναι και αποτέλεσμα της εξάρτησης της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ – έφεραν στο κέντρο της πολιτικής επικαιρότητας και έθεσαν στην ημερήσια διάταξη ως άμεσο πολιτικό στόχο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, της Ελλάδας απ’ την ΕΕ, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ στερήθηκε πλέον τη δυνατότητα αυτής της δημαγωγίας – κάτω απ’ την πίεση της ταξικής πάλης και τη στήριξη των συμφερόντων του κεφαλαίου – και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει και τυπικά-φραστικά πλέον το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα-θέση «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ» και να περάσει ανοιχτά στο στρατόπεδο της πολιτικής της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης, με την αποδοχή-υιοθέτηση της τωρινής στρατηγικής επιλογής του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα το «Κ»ΚΕ έχασε και το μοναδικό σημείο «διαφοροποίησής» του από το ΣΥΝ (δευτερεύον προφανώς ζήτημα), παρόλο που η όποια παλιότερη επίκληση του συνθήματος «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ» εκ μέρους της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είχε πάντα δημαγωγικό χαρακτήρα, αφού ουσιαστικά το είχε εδώ και δεκαετίες εγκαταλείψει (απλά τώρα εκ των πραγμάτων – για να στηρίξει τα συμφέροντα και την τωρινή επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου – το εγκατέλειψε ανοιχτά και δεν θέτει θέμα αποχώρησης, εδώ και τώρα, της Ελλάδας απ’ την ΕΕ).
Σ’ αυτή, λοιπόν, την κρίσιμη για την εργατική τάξη, το λαό αλλά και τη χώρα περίοδο (αυτά δεν ενδιαφέρουν το «Κ»ΚΕ) μα πρώτα και κύρια τη δύσκολη για το ντόπιο κεφάλαιο περίοδο (που είναι και το κύριο πολιτικό πρόβλημά του ως κόμμα υπηρέτη των συμφερόντων του κεφαλαίου) – που τρέμει την όποια ανάπτυξη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου σε μια στιγμή που «βράζει» η αγανάκτηση και ο θυμός στις γραμμές της εργατικής τάξης και του λαού κατά του ντόπιου κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ – είναι εντελώς φυσιολογική και αναμενόμενη η ανοιχτά φιλοκαπιταλιστική και φιλοιμπεριαλιστική(=φιλο-ΕΕ) πολιτική στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, με την αποδοχή-υιοθέτηση της τωρινής στρατηγικής επιλογής του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, – προδοτική γραμμή που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκρύψει απ’ τους εργαζόμενους και καμουφλάρει με τις αντιμαρξιστικές ρεφορμιστικές σοσιαλδημοκρατικές αερολογίες περί «λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας» και τις αποπροσανατολιστικές κοκορομαχίες με τους ομοϊδεάτες της ρεφορμιστές των ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ-ΚΟΕ, ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ, περί ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, «εθνικοποίησης τραπεζών», «επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους», κλπ., χωρίς να θίγεται το κεντρικότερο, επίκαιρο και σπουδαιότερο ζήτημα: η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ.
Και ακριβώς αυτή την προδοτική φιλοκαπιταλιστική και φιλοιμπεριαλιστική πολιτική της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και του ΣΥΝ έχουν υπόψη τους οι δημοσιογράφοι του αστικού τύπου και τα στελέχη της κυβέρνησης του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ που διαλαλούν σ’ όλους τους τόνους πως όταν οι εργαζόμενοι ελέγχονται απ’ τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, αυτοί «κοιμούνται ήσυχα»: «χιλιάδες οργισμένοι με την εξουσία πολίτες προτίμησαν ν’ απέχουν, παρά να τους ψηφίσουν, ακόμα και ως πράξη διαμαρτυρίας. Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης δηλώνουν στις συζητήσεις τους ότι «όσο υπάρχουν η ΓΣΕΕ η ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός δεν φοβόμαστε, γιατί τα πράγματα θα κινούνται εντός πλαισίου»» («Ελευθεροτυπία», 12/12/2010).
Πρέπει να υπενθυμιστεί αυτό που σκόπιμα «ξεχνάει» και αποσιωπά συστηματικά η ηγεσία του «Κ»ΚΕ και να υπογραμμιστεί, ακόμα μια φορά, πως τόσο η σύνδεση-ένταξη όσο και η παραμονή της Ελλάδας στο «λάκκο των λεόντων» της ΕΕ ήταν και είναι επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου. Και είναι ακριβώς η τωρινή επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στην ΕΕ που υπερασπίζουν με «νύχια και με δόντια» όχι μόνο η κυβέρνηση Παπανδρέου μα και το σύνολο των πολιτικών κομμάτων που βρίσκονται στο αστικό κοινοβούλιο αρχίζοντας απ’ το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ, τη Μπακογιάννη, το Κουβέλη και το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ ως και τα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ μα ακόμα σιωπηρά και το σύνολο σχεδόν των εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων: συγκροτούν μια άτυπη άλλα υπαρκτή σιωπηρή φιλοκαπιταλιστική και φιλοιμπεριαλιστική συμμαχία.
Ας παρακολουθήσουμε τώρα την ανεπιτυχή προσπάθεια καμουφλαρίσματος-δικαιολόγησης αυτής της προδοτικής φιλοκαπιταλιστικής και φιλοιμπεριαλιστικής πολιτικής στάσης εκ μέρους της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ μέσα απ’ τις συνεντεύξεις της σοσιαλδημοκράτισσας Παπαρήγα που κορυφώθηκε στο αίσχος επιλογής ακόμα και ιμπεριαλιστών αφεντικών: «μπορεί να μας πάνε στη συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και να μπούμε σε άλλη ζώνη» («Ρ» 5/3/2010, σελ. 10).
Έτσι αρχές του περασμένου Μάρτη σε ερώτηση δημοσιογράφου: «τώρα τελευταία, δεν ακούμε το έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι μια λύση για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή το να φύγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση;», η Παπαρήγα απάντησε ότι αυτό «από μόνο του δεν είναι λύση» («Ρ» 5/3/2010, σελ. 10) και επιπλέον η ίδια δεν θέλει τώρα να αλλάξει αφεντικά-ιμπεριαλιστές και προς το παρόν προτιμά εκείνα της ΕΕ, εκφράζοντας μάλιστα ανοιχτά την ανησυχία της είπε: «γιατί και έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αν στην εξουσία είναι τα κόμματα του κεφαλαίου, μπορεί να μας πάνε στη συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και να μπούμε σε άλλη ζώνη» («Ρ» 5/3/2010, σελ. 10). Τέλος, η Παπαρήγα στην ίδια συνέντευξη αρνούμενη ανοιχτά την αποχώρηση της Ελλάδας, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, απ’ την ΕΕ, παρέπεμψε την έξοδο της χώρας από αυτή στο αόριστο και μακρινό μέλλον δηλ. στη ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική απάτη της λεγόμενης «λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας» που και τα δυο καθόλου δεν θίγουν ούτε στο ελάχιστο τα θεμέλια του καπιταλισμού. Ρεφορμιστική απάτη επειδή:
πρώτο, μέσω του κοινοβουλευτικού ειρηνικού δρόμου («Πρόγραμμα ΚΚΕ», 1996, σελ. 39: «κυβέρνηση… με βάση το κοινοβούλιο») και της διατήρησης του αστικού κράτους («Προγρ. ΚΚΕ» σελ. 35: «πάλη για τον εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης …» και «Ρ» 13/5/2008, σελ.13: «ριζική αλλαγή» του αστικού κράτους και όχι τσάκισμα-συντριβή του, όπως διδάσκει ο μαρξισμός και η επαναστατική πείρα) δεν .ανατρέπεται η δικτατορία της αστικής τάξης, επομένως η διαβόητη «λαϊκή εξουσία» παραμένει μια αστική εξουσία, πρόκειται για έναν πολυκομματικό (σελ.45) «σοσιαλισμό» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου (η Διχτατορία του Προλεταριάτου αναφέρεται μόνο για δημαγωγικούς λόγους στο «Προγρ. ΚΚΕ»: σελ. 44) (σ’ αντίθεση με τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες οι επαναστάτες μαρξιστές υπερασπίζουν την άποψη ότι η ανατροπή της δικτατορίας της αστικής τάξης και η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου είναι δυνατή μόνο μέσω α) του ένοπλου αγώνα και β) της συντριβής του αστικού κράτους),
δεύτερο, η λεγόμενη «λαϊκή οικονομία» είναι μια καπιταλιστική οικονομία, αφού παραμένει «η δράση ενός μέρους του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού» (σελ.48) και αφού πρόκειται για μια εμπορευματική οικονομία που λειτουργεί στη βάση των «εμπορευματοχρηματικών σχέσεων» και του «νόμου της Αξίας» («Προγρ. ΚΚΕ», σελ. 48, πρόκειται προφανώς για το διαβόητο «αναπτυγμένο σοσιαλισμό» δηλ. τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της περιόδου των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ).
Στις 17 Οχτώβρη σε ερώτηση δημοσιογράφου της «Ελευθ.»: «προτείνετε έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ και την ΕΕ», η Παπαρήγα στην απάντησή της δεν πρότεινε ούτε έξοδο από την ΕΕ μα ούτε και απ’ την ΟΝΕ αλλά μόνο «λαϊκή εξουσία»: «προτείνουμε στο λαό το δρόμο της λαϊκής εξουσίας-οικονομίας, που έρχεται σε σύγκρουση με την ΟΝΕ και την ΕΕ» («Ελευθεροτυπία» 17/10/2010, σελ. 12).
Λίγες μέρες αργότερα, στα τέλη Οκτώβρη, σε ερώτηση δημοσιογράφου του «Πριν» (Γ.Λαουτάρη): «από τα προεκλογικά υλικά των συνδυασμών της «Λαϊκής Συσπείρωσης» απουσιάζουν τα αιτήματα για έξοδο από το Ευρώ και έξοδο από την ΕΕ», η Παπαρήγα επιχειρώντας να «απαντήσει» μετατόπισε αδέξια, με τη γνωστή παροιμιώδη χρουστσοφική κουτοπονηριά, το θέμα – παρά τη σαφήνεια της συγκεκριμένης ερώτησης - σ’ άλλες κατευθύνσεις δηλ. στην «έξοδο από το Ευρώ», τον «εργατικό έλεγχο, κλπ. ισχυριζόμενη πως τάχα το κόμμα της έχει «θέσει έξοδο από την ΕΕ» (προφανώς όχι για ΤΩΡΑ, αλλά για το μέλλον δηλ. τη «δευτέρα παρουσία» της ««λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας») για να συνεχίσει: «τώρα, έξοδο από το Ευρώ και να γυρίσει στη δραχμή, δεν είναι ουσιαστικό. Άλλωστε αυτό είναι κάτι το οποίο μπορεί να το κάνει και η ίδια η ΕΕ, τη βολεύει. Όταν λέμε Λαϊκή Εξουσία, Λαϊκή Οικονομία αυτό είναι ασυμβίβαστο με τη συμμετοχή στην ΕΕ. Δεν είναι δυνατόν να κάνεις κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, συνεταιριστικοποίηση της μικρής παραγωγής και αυτό να γίνει δεκτό στην ΕΕ. Δεν είναι δυνατόν να κάνεις εργατικό έλεγχο, εργατικό λαϊκό κράτος και να είσαι δεκτός στην ΕΕ» («Ρ» 27/10/2010, σελ.10). Αλλά, πέραν όλων των άλλων, σαφέστατος είναι και ο τίτλος του «Ριζοσπάστη» στην παραπάνω ερώτηση: «η Λαϊκή Εξουσία ασυμβίβαστη με συμμετοχή στην ΕΕ».
Την ίδια θέση διατυμπανίζουν και όλα τα στελέχη του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, σε κάθε ευκαιρία, στα τηλεπαράθυρα ή τις τηλεσυζητήσεις, αλλά και ένα μήνα αργότερα ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε άρθρο με το χαρακτηριστικό τίτλο «Αποδέσμευση απ’ την ΕΕ με λαϊκή εξουσία», ενώ στο κείμενο του υπότιτλου «μονόδρομος η αποδέσμευση από την ΕΕ» διευκρινίζεται ότι η «αποδέσμευση» δεν αφορά τη σημερινή περίοδο αλλά το απώτερο μέλλον δηλ. τη διαβόητη αστική «λαϊκή εξουσία»: «τώρα μπορούμε από καλύτερες θέσεις να προβάλουμε το δρόμο της αποδέσμευσης απ’ την ΕΕ με λαϊκή εξουσία» («Ρ» 21/11/2010, σελ. 7).
Τη «νέα» φιλοκαπιταλιστική και φιλοιμπεριαλιστική (=φιλο-ΕΕ) θέση παραμονής της χώρας στην ΕΕ της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, με την ανοιχτή πλέον εγκατάλειψη του αντιιμπεριαλιστικού συνθήματος-θέσης, «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ», χαιρέτισαν και οι ομοϊδεάτες χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες της «Εποχής» (12.12.2010), οι οπαίοι επανήλθαν στις 24 Δεκέμβρη 2010 απαντώντας σε σχόλιο του «Ριζοσπάστη», επικρίνοντας συνάμα όσους απαιτούν έξοδο της Ελλάδας απ’ την Ευρωζώνη και την ΕΕ: «ο συνάδελφος στο «Ρ» κάτι παρανόησε, Τουλάχιστον από την Εποχή, δεν επικρίναμε το ΚΚΕ για την μετατόπισή του. Από πολλές απόψεις, μάλιστα, πρέπει να κριθεί θετικά, γιατί, στο πρώτο σκέλος της, αποδεικνύει ρεαλισμό, τον οποίο δεν έχουν όσοι εδώ και τώρα απαιτούν έξοδο από την Ευρωζώνη ή και από την Ευρωπαϊκή Ένωση» («Εποχή», 24/12/2010, σελ. 10). Είναι προφανές πως η αποδοχή και η υπεράσπιση της τωρινής επιλογής του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στην ΕΕ ή αλλιώς διατυπωμένο η προδοτική φιλικαπιταλιστική και φιλοιμπεριαλιστική (=φιλο-ΕΕ) πολιτική βαφτίζεται εδώ «ρεαλισμός».
Όμως παρόλο αυτά για τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν είναι καθόλου εύκολο να δικαιολογήσει την εγκατάλειψη του αντιιμπεριαλιστικού συνθήματος «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» και να υπερασπιστεί τη «νέα» θέση της παραμονής της χώρας στην ΕΕ με πρόσχημα την «αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία». Αποκαλυπτικό των μεγάλων δυσκολιών της είναι και το σχόλιο του «Ριζοσπάστη» με τον ανάλογο τίτλο, στο οποίο δεν έχει κανείς τι να πρωτο-θαυμάσει. Σ΄ αυτό από τη μια κλαψουρίζει που «αναπαράγεται συστηματικά η προπαγάνδα ότι το ΚΚΕ έχει τάχα εγκαταλείψει το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ» και από την άλλη παραπονείται ότι «όταν το ΚΚΕ έθετε ζήτημα αποδέσμευσης απ’ την ΕΕ, έπαιρναν το θυμιατό και λιβάνιζαν την «αγία ευρωενωσιακή οικογένεια»» και συνεχίζει πως «κάποιοι από αυτούς που επιτίθενται στο ΚΚΕ, όπως κάνουν μερίδες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δε θέλουν την Ελλάδα έξω απ’ την ΕΕ» για να συμπληρώσει πως το ίδιο (!) είναι «είτε μέσα, είτε έξω απ’ την ΕΕ» και ότι «η θέση του ΚΚΕ είναι και παραμένει, την αποδέσμευση από την ΕΕ να την επιβάλλει ο λαός με ένταση της αντιμονοπωλιακής πάλης σε εθνικό πεδίο και ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας» για να προχωρήσει στη φιλοκαπιταλιστική επινόηση-«ανακάλυψη» πως «την έξοδο από την ΕΕ μπορεί συγκυριακά να την επιθυμούν και μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου» («Ρ» 15/2/2010, σελ.6) – ανακάλυψη «ευφυέστατης» κουτοπονηριάς που ξεπερνά σε μέγεθος και «σπουδαιότητα» την παλιότερη «ανακάλυψή» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ύπαρξης χιλιάδων γαλλο-γερμανικών ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων στο έδαφος του Ιράκ.
Αλλού πάλι, σε άλλο άρθρο ο «Ριζοσπάστης» επικρίνοντας οπορτουνιστή του «Δρόμου» (8/1/2011) γράφει, προσπαθώντας να φιλοτεχνήσει «αριστερό» προσωπείο, πως «είναι τόσο επαναστατική η αντιπαράθεσή του με το ΚΚΕ που δεν τολμά να πει ούτε για έξοδο από την ΕΕ, αλλά απλώς από την ευρωζώνη…» («Ρ» 11/1/2011, σελ.32), τη στιγμή που ούτε η ηγεσία του «Κ»ΚΕ μιλά για «έξοδο απ’ την ΕΕ» μα ούτε καν τολμά να θέσει, έστω και δημαγωγικά, θέμα «εξόδου απ’ την ευρωζώνη» (και για τα δυο της «τραβά τ’ αυτιά» το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο που απαιτεί: μέσα σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ).
Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ με την ανοιχτή πλέον εγκατάλειψη του αντιιμπεριαλιστικού συνθήματος-θέσης «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» και την άρνησή της να θέσει σήμερα, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ζήτημα ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ:
1. επιβεβαιώνει την ορθότητα της τωρινής αλλά και της παλιότερης εκτίμησης των επαναστατών μαρξιστών δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών ότι η ηγεσία του χρουστσοφικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ έχει από καιρό εγκαταλείψει το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ»,
2. δεν διεξάγει καμιά αντιιμπεριαλιστική πάλη για την απαλλαγή της χώρας απ’ την εξάρτηση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ,
3. ευθυγραμμίζεται πλήρως με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΕΕ,
4. στηρίζει μα και υπερασπίζει, όπως ο ΣΥΝ και όλα τα αστικά κόμματα, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας απ’ την ΕΕ, αλλά και τη διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης γενικά,
5. πέρασε ανοιχτά και ταυτίζεται πλήρως με τη θέση του δίδυμου αδελφού της ΣΥΝ για παραμονή της χώρας στην ΕΕ,
6. τέλος, με την άρνησή της να θέσει θέμα εξόδου της Ελλάδας, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, απ’ την ΕΕ, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν επιλέγει μόνο απλά αφεντικό-ιμπεριαλιστές τα δυτικοευρωπαϊκά μονοπώλια αλλά το διακηρύσσει κιόλας προκλητικά: «μπορεί να μας πάνε στη συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και να μπούμε σε άλλη ζώνη» («Ρ» 5/3/2010, σελ. 10).
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα ας δοθεί, ακόμα μια φορά, η θέση της «Κίνησης» πάνω σ’ αυτό το πολύ σημαντικό ζήτημα:
«Σ΄ αντίθεση με την κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά κόμματα και Οργανώσεις, οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» προτείνουν ως περιεχόμενο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού, γι’ αυτή την περίοδο, την άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί και από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ) που εκφράζεται στη θέση-σύνθημα: μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ – πρόταση που δεν απευθύνεται ούτε σε κυβερνήσεις ούτε σε πολιτικά κόμματα-Οργανώσεις, αλλά στο προλεταριάτο-αγροτιά, και πρώτα απ’ όλα στη νεολαία, όλους τους εργαζόμενους και ολόκληρο τον ελληνικό λαό και στις μαζικές τους Οργανώσεις (συνδικάτα, αγροτικούς συλλόγους, φοιτητικό-μαθητικό κίνημα, κλπ.). Σχετικά με το δυσθεώρητο χρέος δεν πρέπει να αναγνωριστεί και να πληρωθεί απ’ την εργατική τάξη και το λαό, γιατί πρώτο δεν είναι δημιούργημά τους, αλλά της αντιδραστικής αστικής τάξης, και δεύτερο, στο μεγάλο μέρος του είναι προϊόν των κερδοσκοπικών τοκογλυφικών επιτοκίων.
Είναι η μόνη πρόταση σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, σε μια κατάλληλη στιγμή και ευνοϊκή, εσωτερικά και ευρωπαϊκά, κατάσταση, μια πρόταση και υπερώριμο αίτημα για προώθηση όταν έχουν χρεοκοπήσει και χρεοκοπούν καθημερινά, μπροστά στα οργισμένα βλέμματα του ελληνικού λαού, οι μύθοι της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο ντόπιος καπιταλισμός, η μόνη πρόταση που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα, και το σπουδαιότερο, συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη να προκαλέσει την ανάπτυξη ενός μεγάλου, πλατιού, γιγαντιαίου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος – ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ – απαραίτητου για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής μελλοντικά απαλλαγής της χώρας απ’ τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, με ανοιχτό το δρόμο της επαναστατικής προοπτικής, σε συνδυασμό με τη ζύμωση ανάλογων επαναστατικών συνθημάτων σε κάθε φάση της πάλης, στην κατεύθυνση της αντιιπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού». («Ανασύνταξη», Νο 329, 1-15 Σεπτέμβρη 1010, σελ.4).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου