Διάφοροι αγωνιστές που βρίσκονται στις γραμμές του «Κ»ΚΕ και είναι αντίθετοι με το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό αλλά και άλλοι που δεν ανήκουν οργανωτικά σ' αυτό και θέλουν να είναι κομμουνιστές, όμως δεν έχουν «αποδεσμευτεί» εντελώς απ' την παραλλαγή αυτή της αντιδραστικής αστικής ιδεολογίας υποστηρίζουν πως οι επαναστατικές απόψεις-θέσεις των σταλινιστών-ζαχαριαδικών μπορούν σε σειρά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος να συμπίπτουν μ' εκείνες των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ.
Ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι ολωσδιόλου αβάσιμος και δείχνει ότι οι αγωνιστές αυτοί δεν έχουν αφομοιώσει σε βάθος την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, δεν έχουν κατανοήσει την ταξική φύση και τον αντεπαναστατικό ρόλο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και επιπλέον δεν έχουν απαλλαγεί εντελώς απ' τα ιδεολογικο-πολιτικά δεσμά αυτού του αντεπαναστατικού ρεύματος.
Ακριβώς το αντίθετο είναι σωστό. Οι επαναστατικές απόψεις και θέσεις των σταλινιστών-ζαχαριαδικών, που ας σημειωθεί επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά απ' τις ιστορικές εξελίξεις του δεύτερου μισού του περασμένου αιώνα, δεν είναι ποτέ δυνατόν να συμπίπτουν με κείνες των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σε κανένα βασικό ζήτημα του κομμουνιστικού κινήματος και προπαντός στα δυο σπουδαιότερα απ' αυτά: εκείνο της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Οι απόψεις των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σ' αυτά τα ζητήματα είναι ουσιαστικά οι αστικές απόψεις της παλιάς προδοτικής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίες αναπροσαρμόζονται κάθε φορά απ' τους χρουστσοφικούς ανάλογα με τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης της μπουρζουαζίας κατά της εργατικής τάξης και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ή πρόκειται αυτή να αντιμετωπίσει στην ταξική πάλη κατά του προλεταριάτου.
Αν σε κάποια δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα παρατηρείται επιφανειακά «ταυτότητα απόψεων», τότε πρόκειται για δημαγωγία των ρεβιζιονιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ που φαινομενικά «περνούν» με το μέρος του «κομμουνισμού» για να διατηρήσουν την επιρροή τους στην εργατική τάξη, με στόχους βραχυπρόθεσμους (ψηφοθηρικούς κλπ.) αλλά και μακροπρόθεσμους: 1. Αποπροσανατολισμός και συνειδητή εξαπάτηση της εργατικής τάξης ενόψει της επικείμενης όξυνσης της ταξικής πάλης, και 2. εγκλωβισμός σε ρεφορμιστική κατεύθυνση, ακίνδυνης για την εξουσία της αντιδραστικής αστικής τάξης.
Οι κομμουνιστές για να προσανατολίζονται σωστά και να μην εξαπατώνται απ' τους κάθε φορά δημαγωγικούς προς όφελος της αστικής τάξης ελιγμούς της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του πρέπει να έχουν πάντα ως αφετηρία και βάση της κριτικής τους, στην αντεπαναστατική ρεφορμιστική γραμμή του «Κ»ΚΕ, τις παρακάτω μαρξιστικές θέσεις-εκτιμήσεις:
πρώτο, το ρεβιζιονιστικό «Κ»ΚΕ ήταν ευθύς εξαρχής και είναι και σήμερα ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, επειδή:
1. καθοδηγούνταν και καθοδηγείται απ' το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, παραλλαγή της αντιδραστικής αστικής ιδεολογίας.
2. το ρεφορμιστικό Πρόγραμμα δε θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού, γιατί:
α) αρνείται την προλεταριακή επανάσταση (1. «ειρηνικός δρόμος» - «κυβέρνηση με βάση το κοινοβούλιο», (σελ. 39), 2. διατήρηση του αστικού κράτους - «εκδημοκρατισμός του αστικού κράτους» (σελ. 35), 3. και συνεπώς άρνηση της διχτατορίας του προλεταριάτου),
β) έχει μια αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού (επειδή: 1. διατηρεί τα αστικά πολιτικά κόμματα στο σοσιαλισμό (σελ. 45). που σημαίνει άρνηση της διχτατορίας του προλεταριάτου, 2. διατηρεί την ατομική ιδιοκτησία - «δράση ενός μέρος του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού» (σελ. 48) και επομένως και την εκμετάλλευση.
δεύτερο, η ηγεσία του έχει εγκαταλείψει οριστικά την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, και έχει προδώσει μια για πάντα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
τρίτο, η σχεδόν εκατονταετής πείρα του εργατικού κινήματος διδάσκει ότι κανένα ρεβιζιονιστικό κόμμα δεν επανήλθε ποτέ στον επαναστατικό δρόμο: ούτε από εκείνα της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας στα 100 σχεδόν χρόνια ύπαρξης και δράσης τους ούτε απ' εκείνα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού απ' το '56 και ύστερα ως τα σήμερα.
τέταρτο, κανένα ρεφορμιστικό κόμμα -παραδοσιακά σοσιαλδημοκρατικό ή χρουστσοφικό- δεν πραγματοποίησε ποτέ και πουθενά προλεταριακή επανάσταση ούτε οικοδόμησε σε κάποια χώρα σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
πέμπτο, μάλιστα τα αντεπαναστατικά χρουστσοφικά κόμματα και εκεί που υπήρχε σοσιαλισμός, όπως στην Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν και στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες, ήταν ακριβώς εκείνα που πρωτοστάτησαν στην ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, τη σταδιακή εξάλειψη των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ' αυτές. Τα άλλα που δεν βρίσκονταν στην εξουσία, μεταξύ των οποίων και το «Κ»ΚΕ, υπερασπίστηκαν δραστήρια την αντεπαναστατική χρουστσοφική γραμμή κατεδάφισης του σοσιαλισμού.
Ξεχνώντας ή εγκαταλείποντας, άθελα τους οι αγωνιστές που θέλουν να είναι κομμουνιστές, τις παραπάνω βασικές μαρξιστικές θέσεις - εκτιμήσεις για την αντεπαναστατική ταξική φύση των ρεβιζιονιστικών κομμάτων -που συνίσταται στην εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της μπουρζουαζίας (βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα) και στη διαιώνιση της εξουσίας του κεφαλαίου- κινδυνεύουν να μετατραπούν σε αφελή πολιτικά θύματα της δημαγωγίας των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, εκλαμβάνοντας τις δημαγωγικές «προσαρμογές» της ως «δείγματα» επιστροφής στον επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό δρόμο, όπως συμβαίνει και με τα μέλη και τους οπαδούς αυτού του αντισταλινικού κόμματος.
Εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 126 15-31 Γενάρη 2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου