Η περίπτωση του μεγάλου πολυταλαντούχου καλλιτέχνη επαναστάτη κομμουνιστή σταλινικού PAUL ROBESON

ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ – ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ Γ΄ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ

Η περίπτωση του μεγάλου πολυταλαντούχου καλλιτέχνη επαναστάτη κομμουνιστή σταλινικού PAUL ROBESON

Η «συντακτική επιτροπή» της ρεφορμιστικής κιτρινοφυλλάδας «Μαρξιστική Σκέψη» – «έντυπο» αχαλίνωτης λασπολογίας σε βάρος του επαναστατικού κινήματος της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς και  προβολής αντιμαρξιστικών αστικο-ρεβιζιονιστικών απόψεων – και  πρώτα-πρώτα ο εκδότης του, μια απ’ τις πιο γλοιώδεις και άφθαστου μεγέθους περιπτώσεις πεζοδρομιακού χαρακτήρα λασπολογίας, μα πρωτίστως φιλο-Χιτλερικός ΧΡ. ΚΕΦΑΛΗΣ (υπερασπιστής της ψευδέστατης Ναζι-φασιστικής εκδοχής απόδοσης του αποτρόπαιου Χιτλερικού εγκλήματος του ΚΑΤΙΝ στον Κόκκινο Στρατό, κλπ.)  αποφάσισε εκ νέου, και για πολλοστή φορά, να κατασυκοφαντήσει τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ που σύντριψε το Χιτλερικό Ναζι-φασισμό και μαζί του τον «αντισημιτισμό», παρουσιάζοντάς τον όχι μόνο ως «μεγάλο εγκληματία»(!) μα ακόμα και ως «αντισημίτη»(!). Επιπλέον επιχειρεί να λασπώσει το διάσημο, γνωστό σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μεγάλο αφροαμερικανό πολυταλαντούχο επαναστάτη καλλιτέχνη (τραγουδιστή, ηθοποιό, κλπ.) κομμουνιστή σταλινικό PAUL ROBESON (9.4.1898-23.1.1976), και αυτή τη φορά δια στόματος του γιου του Paul Robeson Jr.

Έτσι στο τελευταίο τεύχος, αφιερωμένο στο «εθνικό ζήτημα» (συνονθύλευμα αστικο-ρεφορμιστικών απόψεων) αναδημοσιεύεται (απ’ το περιοδικό «Jewish Currents» Νοέμβρης 1981) ομιλία του Paul Robeson Jr. σε μια εκδήλωση αντιδραστικών Εβραίων με τίτλο «Πως ο πατέρας μου συνάντησε για τελευταία φορά τον Ιτζίκ Φέρερ»  («Μ.Σ.» τ. 19/ ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2016, σελ. 160-167) καθώς και ένα άλλο «κείμενο» του πράκτορα του διεθνούς ιμπεριαλισμού, φιλο-Χιτλερικού σαλτιμπάγκου Ν.Χρουστσόφ (φιλο-Χιτλερική Πράξη ήταν η μετονομασία του «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD», αρχές Νοέμβρη 1961, απ’ την προδοτική του κλίκα), με τίτλο «Ο αντισημιτισμός του Στάλιν» (στο ίδιο σελ. 149-159), ενώ προς «συμπλήρωση» του «θεάρεστου έργου» της λασπολογίας αναδημοσιεύεται μια φωτογραφία του PAUL POBESON με τους Ιτζίκ Φέρερ και Σόλομον Μίκοελς (New York 1943) και μία μελών της «Εβραϊκής Αντιφασιστικής Επιτροπής» (Μόσχα 1946) για να σημειώσει ότι απ’ αυτούς «οι περισσότεροι, συγγραφείς, ποιητές και διανοούμενοι χάθηκαν αργότερα στις αντισημιτικές εκκαθαρίσεις του Στάλιν» (στο ίδιο σελ. 162).

α. «Δίωξη όσων σκέφτονταν διαφορετικά;»: 1^ο μεγάλο χονδροειδές ΨΕΥΔΟΣ

Την άποψη για «διώξεις» όσων σκάφτονταν διαφορετικά»(!) στη Σοβιετική Ένωση της σταλινικής περιόδου εκπροσωπούσε ανέκαθεν – αλλά και ΣΗΜΕΡΑ – το σύνολο των αντιπάλων και λυσσαλέων εχθρών του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού της παραδοσιακής αστικο-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης (φασίστες, Ναζι-φασίστες, εθνικιστές, κλπ.) αλλά και οι διάφοροι ψευτο«δημοκράτες» αστοί, το σύνολο των αντεπαναστατών μενσεβίκων τροτσκιστών (παλιών και νέων) και διάφοροι εκπρόσωποι της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας, με αποκλειστικό σκοπό – στα πλαίσια της αχαλίνωτης αντικομμουνιστικής εκστρατείας-προσπάθειας – τη δυσφήμιση και κατασυκοφάντηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, διαστρεβλώνοντας όμως κατάφορα και προκλητικά την ιστορική πραγματικότητα αυτής της ιστορικής περιόδου. Σ’ αυτούς  απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 του 20^ου αιώνα προστέθηκε και η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία (τα χρουστσοφικά αστικά κόμματα όλων των χωρών), αλλά και δεκαετίες αργότερα ένας Ελβετός χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης, ο Martin Schwander (γενν. 1949), που κι αυτός στα τέλη του 20^ου αιώνα στη «βιογραφία» για τον PAUL ROBESON – που σχετίζεται με το θέμα μας – κάνει λόγο για «δίωξη όσων σκέφτονταν διαφορετικά κατά τη Σταλινική εποχή»: «Η εισήγηση του Χρουστσώφ στο ΧΧ συνέδριο του ΚΚΣΕ για τη δολοφονία, τη δίωξη και τον αποκλεισμό όσων σκέφτονταν διαφορετικά κατά τη Σταλινική εποχή δεν άφησαν ίσως ψυχρό (= αδιάφορο) τον Robeson, όμως τα αποσιώπησε λόγω των δικών του βιωμάτων ως αφροαμερικανού στις ΗΠΑ και στη ΕΣΣΔ» (Martin Schwander: «PAUL ROBESON, Eine Biographie, Mit einem Vorwort von Romesh Chandra», σελ. 150, Neue Impulse Verlag, Essen 1998). 

Αποτελεί χονδροειδέστατο ΨΕΥΔΟΣ της παραδοσιακής διεθνούς αστικο-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης και των χρουστσοφικών-τροτσκιστών ότι στη Σοβ. Ένωση έγινε «δίωξη» και μάλιστα «δολοφονία όσων σκέφτονταν διαφορετικά κατά τη Σταλινική εποχή», γιατί είναι πασίγνωστο ότι στην τότε σοσιαλιστική Σοβιετική κοινωνία – μα ακόμα και στο κόμμα των Μπολσεβίκων παρά την κυρίαρχη επαναστατική γραμμή – υπήρχαν πάντα διαφορετικές απόψεις (Μπουχάριν, Τρότσκι, Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, κλπ.) και κανείς δε διώχθηκε και πολύ περισσότερο ΔΕΝ εκτελέστηκε γι’ αυτό το λόγο.  Μάλιστα βιβλία τους με λαθεμένες και αντιμαρξιστικές απόψεις είχαν εκδοθεί τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και στο εξωτερικό. Ας αναφερθεί μόνο το βιβλίο του Ν. Μπουχάριν: «Ο δρόμος προς το σοσιαλισμό» που κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα, το 1925, στη Σοβιετική Ένωση και στην Αυστρία: N.Bucharin: “Der Weg zum Sozialismus”, Verlag fuer Literatur und Politik, Wien 1925 (στα ελληνικά: Ν. Μπουχάριν: «Ο δρόμος προς το σοσιαλισμό και η συμμαχία με την αγροτιά», εκδ. Αναγνωστίδη, χ.χ.), αλλά και ο ίδιος ο Μπουχάριν στον πρόλογο της γερμανικής έκδοσης επιβεβαιώνει την έκδοση αυτής της μπροσούρας σ’ άλλες γλώσσες: «αυτές οι σκέψεις δικαιολογούν, νομίζω, τη δημοσίευση της μπροσούρας σε άλλες γλώσσες» (N.Bucharin: “Der Weg zum Sozialismus”, σελ. 6, Verlag fuer Literatur und Politik, Wien 1925) (όποιος έχει έστω και στοιχειώδη γνώση της διεθνούς βιβλιογραφίας και της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος γνωρίζει τα παραπάνω).

Αυτό που πράγματι συνέβη και αποτελεί πραγματικό ιστορικό γεγονός είναι ότι καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν διάφοροι συνωμότες, κατάσκοποι, δολιοφθορείς, μέλη τρομοκρατικών Οργανώσεων για ΠΡΑΞΕΙΣ τρομοκρατικού χαρακτήρα, δολοφονιών και σχεδιασμού νέων δολοφονιών. Σ’ εκείνη την περίοδο – παραμονές της ιμπεριαλιστικής επίθεσης της Χιτλερικής γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ένωσης και όξυνσης της ταξικής πάλης – οι διάφοροι αντεπαναστάτες (Μπουχάριν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, κλπ.) συγκρότησαν παράνομες τρομοκρατικές Οργανώσεις με σκοπό τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ κυβερνητικών και κομματικών στελεχών. Γνωστές είναι οι ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ των Σ.Μ.Κίροφ, Β.Ρ. Μενζίσκι, Β.Β. Κουϊμπισεφ, Α.Μ. Γκόρκι, κλπ., αλλά και ο σχεδιασμός δολοφονίας και άλλων στελεχών: «το τροτσκιστο-ζηνοβιεφικό Κέντρο, που δεν περιορίστηκε μόνο στη δολοφονία του συντρόφου KIROW, προετοίμαζε σειρά τρομοκρατικών ενεργειών ενάντια στους συντρόφους STALIN, WOROSCHILOW, SHDANOW, KAGANOWITSCH, L.M. ORDSHONIKIDSE, KOSSIOR και POSTYSCHEW» («Prozessbericht ueber die Strafsache des Trotzkistisch-Sinowjewistischen Terroristischen Zentrums», σελ. 181, Moskau 1936).

Ας γίνει εδώ σύντομα αναφορά μόνο στην περίπτωση της τρομοκρατικής δράσης του Μπουχάριν, όπως την αφηγείται-ομολογεί ανοιχτά ο στενός του φίλος Humbert-Droz. Ο πολύ στενός ιδεολογικο-πολιτικός και προσωπικός φίλος του Μπουχάριν, Ελβετός Jules Humbert-Droz, πρώην γραμματέας της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ (1921-1928), σε συνέντευξή του (30/10/1965) αλλά και σε γράμμα του (22/11/1965) στον A.G.Loewy μιλώντας για την τελευταία συνάντησή του με το Μπουχάριν λέει: «είδα το Μπουχάριν για τελευταία φορά τέλη Μάη 1929. Με πληροφόρησε για δυο πράγματα: 1. οι  σύντροφοί του Rykow, Tomsky και άλλοι είχαν σχεδιάσει ένα Μπλοκ με τους Τροτσκιστές. Ο Tomsky είχε έρθει σε επαφή με τον Kamenew. 2. Η αντιπολίτευση σχεδιάζει την οργάνωση ατομικής τρομοκρατίας ενάντια στο Στάλιν» (A.G.Loewy: Die Weltgeschichte ist das Weltgericht, σελ. 373, Europa Verlag, Wien 1969). Επίσης ο ίδιος στο δεύτερο τόμο των απομνημονευμάτων του γράφει: «πριν από την αναχώρησή μου (για Λατινική Αμερική) επισκέφτηκα μια τελευταία φορά το Μπουχάριν, επειδή δεν ήξερα αν θα τον ξαναδώ κατά την επιστροφή μου. Είχαμε μια μακρά και ειλικρινή συνομιλία. Με ενημέρωσε σχετικά με τις επαφές της ομάδας του με την ομάδα των Sinowjew-Kamenew για το συντονισμό του αγώνα ενάντια στην εξουσία του Στάλιν. Ο Μπουχάριν μου είπε ακόμα ότι είχαν αποφασίσει να προσφύγουν στην ατομική τρομοκρατία για να απαλλαχτούν απ’ το Στάλιν! Αυτή ήταν η τελευταία συνομιλία μας. Εκείνοι που μετά το θάνατο του Λένιν θα μπορούσαν, στη βάση της διαθήκης του, να εξοντώσουν πολιτικά το Στάλιν, προσπαθούσαν να τον εξοντώσουν φυσικά, όταν αυτός είχε σταθερά στα χέρια το κόμμα και το μηχανισμό της αστυνομίας-ασφάλειας του κράτους.» (Karl Hofmaier: «Memoiren eines Schweizer Kommunisten / 1917-1947», σελ. 142, rotpunkt verlag, Zuerich 1978 και «Memoires de Jules Humbert-Droz» τόμος 2, σελ. 379-380).

Και ο κομμουνιστής Karl Hofmaier σχολιάζει τη στάση του αποστάτη Droz: «και για το κοινό Τροτσκιστο-Μπουχαρινικό δολοφονικό κέντρο ο Humbert-Droz σιώπησε ως το θάνατό του! Αυτό είναι και το επαίσχυντο τέλος του για πολλά χρόνια γραμματέα της Κομμουνιστικής Διεθνούς». (στο ίδιο, σελ. 380) (αργότερα ο αποστάτης Droz γίνεται γενικός Γραμματέας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ελβετίας 1946-1959), ενώ ο γραμματέας της Γ΄ΚΔ, Georgi Dimitroff, σε πολεμική αντιπαράθεση με τους διάφορους σοσιαλιστές ηγέτες (De Broyckere, Adler, Citrine και Schevenels, κλπ.) σημειώνει ΟΡΘΟΤΑΤΑ: «η δίκη ενάντια στους τρομοκράτες, τους πράκτορες του φασισμού, είναι αναπόσπαστο τμήμα του αντιφασιστικού αγώνα της διεθνούς εργατικής τάξης» (Georgi Dimitroff: “Gemeine Terroristen in Schutz nehmen, bedeutet dem Faschismus helfen!”, στο: «RUNDSCHAU» ueber Politik, Wirtschaft und Arbeiterbewegung, 5. Jahrgang, Νο 38, 27/8/1936, σελ. 1541, BASEL).     

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, που δεν μπορεί να σβήσει η λασπολογία της καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης και των υπηρετών πρακτόρων της χρουστσοφικών-τροτσκιστών σοσιαλδημοκρατών.

β, «αντισημιτικές εκκαθαρίσεις του Στάλιν;» - ΣΤΑΛΙΝ «αντισημίτης;»: 2^ο μεγάλο χονδροειδές ΨΕΥΔΟΣ

Ο ασυγκράτητος αρχιλασπολόγος φιλο-Χιτλερικός Χρ.ΚΕΦΑΛΗΣ ανέσυρε απ’ τη ναφθαλίνη όχι μόνο τον αντιδραστικό Paul Robeson Jr., γιο του μεγάλου επαναστάτη σταλινικού καλλιτέχνη, αλλά και το δάσκαλό του αντικομμουνιστή φιλοχιτλερικό Νικίτα Χρουστσόφ, ελπίζοντας πως έτσι μπορεί να «τεκμηριώσει»(!) τον ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ «αντισημιτισμό»(!) του ΣΤΑΛΙΝ και  τη ΔΗΘΕΝ ύπαρξη «αντισημιτικής»(!) πολιτικής της σταλινικής περιόδου της Σοβιετικής Ένωσης, όπου ο αποστάτης αυτός διηγείται διάφορα παραμύθια για μικρά παιδιά (φανταστικές ιστορίες λασπολογίας) σε βάρος του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, τα οποία αντιγράφει και ο Paul Robeson Jr.: «και ναι, ο Στάλιν προσωπικά, για μια περίοδο πολλών χρόνων, ήταν υπεύθυνος για πολλές αντισημιτικές πολιτικές και πράξεις» (στο ίδιο τεύχος, σελ.164). 

Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι ο αισχρός λασπολόγος Χρ.Κεφαλής παρουσιάζει τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ως «αντισημίτη» (!), αφού νωρίτερα, το 2012, δε δίστασε να εκστομίσει την εντελώς αδιανόητη μα υπαρκτή  λασπολογική και πρώτου μεγέθους φιλο-Χιτλερική σχιζοφρενική ΠΑΛΑΒΡΑ ότι «ο Στάλιν επιδίδεται ουσιαστικά σε φιλο-ναζιστική προπαγάνδα, την ώρα που οι ναζί βρίσκονται έξω από τη Μόσχα»(!!!) («Μ.Σ.», τ.6/ΙΟΥΛ.-ΣΕΠΤ. 2012, σελ.126), κι’ αυτός ο σχιζοφρενικός ισχυρισμός εκστομίζεται την ώρα που δολοφονούνταν μαζικά οι λαοί της Σοβ. Ένωσης στην πρωτεύουσα της πατρίδας τους απ’ τα χιτλερικά εγκληματικά κτήνη του γερμανικού Ναζι-φασισμού.

Για να «αποδείξει» τον ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ «αντισημιτισμό» του ΣΤΑΛΙΝ δεν περιορίστηκε μόνο στην αναδημοσίευση των λασπολογικών «κειμένων» των Νικίτα Χρουστσοφ-Paul Robeson Jr., αλλά φρόντισε να «κοσμήσει» τις σελίδες του λασπολογικού του «εντύπου» και με δυο φωτογραφίες: στη μια εικονίζεται ο ALBERT EINSTEIN με τους Ιτζίκ Φέρερ και Σόλομον Μίκοελς το 1943 στο Πρίνστον (στο ίδιο, σελ. 156) και στην άλλη  ο PAUL ROBESON με τους Ιτζίκ Φέρερ και Σόλομον Μίκοελς στη Νέα Υόρκη το 1943 (στο ίδιο, σελ. 162) για να «αποδείξει»(!!!), προφανώς, τη δήθεν «αθωότητα»(!) των δυο Εβραίων, μέσω(!) των μεγάλων προσωπικοτήτων ΑΪΝΣΤΑΪΝ-ΡΟΜΠΣΟΝ (εδώ βέβαια η ακραία επαρχιώτικη κουτοπονηριά του γελοίου και αφελέστατου μα πρώτα απ’ όλα αντιδραστικού λασπολόγου ΚΕΦΑΛΗ δεν γνωρίζει όρια, καταντάει πρωτευουσιάνικη γελοιογραφία χειρίστης μορφής).

Για κακή τύχη του κουτοπόνηρου φιλο-Χιτλερικού ΚΕΦΑΛΗ δεν υπάρχει καμία προφορική διαμαρτυρία «καταδίκης» για τις αντεπαναστατικές τους ΠΡΑΞΕΙΣ (και όχι για διαφορετικές απόψεις)  και τις εκτελέσεις των δυο Εβραίων Φέρερ-Μίκοελς ούτε τότε ούτε αργότερα από τον μεγάλο κομμουνιστή καλλιτέχνη PAUL ROBESON μα ούτε και από τον αντιφασίστα μεγάλο φυσικό ALBERT EINSTEIN μα ούτε και στα γραπτά τους. Και ακόμα χειρότερο για τους λασπολόγους Κεφαλήδες ΔΕΝ υπάρχει ούτε στα γνωστά «κείμενα» και των δύο: P.ROBESON-A.EINSTEIN, κάποια αναφορά ή έστω η παραμικρή νύξη για δήθεν ΥΠΑΡΞΗ «αντισημιτικής» πολιτικής κατά τη σταλινική περίοδο στην ΕΣΣΔ (ευτυχώς τα γραπτά και των δυο υπάρχουν στα αγγλικά, γερμανικά και σε άλλες γλώσσες).

Έτσι – κι αυτό είναι το ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ – η φιλο-Χιτλερική έξαλλη, ακραίας χυδαιότητας και προκλητικότατη , αντισταλινική λασπολογία, κορυφώνεται στο πιο μεγάλο και χονδροειδέστατο ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ: η εργατική τάξη και οι λαοί, πρώτα απ’ όλα η σημερινή νεολαία, «πληροφορούνται» απ’ τα φιλο-Χιτλερικά «Χείλη» των διαφόρων ελεεινών  συκοφαντών τύπου Χρουστσοφ-Robeson Jr.-ΚΕΦΑΛΗΔΩΝ, ότι «αντισημίτης» ΔΕΝ ήταν ο αρχιδήμιος δολοφόνος των λαών ΧΙΤΛΕΡ – παρόλο που ο αντισημιτισμός υπήρξε-είναι το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ναζι-φασισμού – αλλά ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ δηλ. αυτός ΑΚΡΙΒΩΣ που σύντριψε το τέρας του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού και μαζί του τον αντισημιτισμο(!!!).

    

γ. PAUL ROBESON «αντισταλινικός;»: 3^ο μεγάλο χονδροειδές ΨΕΥΔΟΣ

Οι λασπολογίες και ο διασυρμός του μεγάλου επαναστάτη PAUL ROBESON από το γιο του στου οποίου τα δόντια είναι ακόμα κολλημένο το ψωμί που έφαγε την εποχή του ΣΤΑΛΙΝ στη Σοβιετική Ένωση, που διαφημίζονται-προβάλονται με μεγάλη ικανοποίηση απ τον αρχιλασπολόγο ΚΕΦΑΛΗ, δεν συνιστούν μόνο πρωτοφανείς και αδιανόητες αθλιότητες, αλλά πρώτα απ’ όλα ΔΕΝ έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα, όπως θα καταδειχθεί στα παρακάτω:

Ο προαναφερόμενος Martin Schwander, ψάχνοντας να βρει στοιχεία «καταδίκης» των υποτιθέμενων «σταλινικών εγκλημάτων»(!) απ’ τον κομμουνιστή PAUL ROBESON, δεν βρήκε τίποτε (καμιά δήλωση ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο), κάτι, που ΕΠΙΠΛΕΟΝ επιβεβαιώνει και ο λασπολόγος γιος του όταν δηλώνει: «από όσο ξέρω δεν έκανε μετά ως το θάνατό του ούτε ιδιωτικά, ούτε δημόσια κάποιο σχόλιο γι’ αυτά». Και αφού δεν μπόρεσε να βρει απολύτως τίποτα (καμιά σχετική δήλωση ή ενέργεια) αποφασίζει να μεταμορφωθεί σε «χαρτορίχτρα»(!), γράφοντας: ότι τα υποτιθέμενα, κατά τους Χρουστσοφ-τροτσκιστές, «σταλινικά εγκλήματα»(!) «δεν άφησαν ίσως ψυχρό (= αδιάφορο) τον Robeson, όμως τα αποσιώπησε»(!). Αλήθεια από πού τα «ξέρει» αυτά ο χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης Schwander, συκοφάντης των ΣΤΑΛΙΝ-ROBESON;

Καταρχήν οι ισχυρισμοί αυτοί, δηλ. ότι «δεν άφησαν ίσως ψυχρό τον Robeson» ΔΕΝ αποτελούν «απόδειξη», δεύτερο, συνιστούν χονδροειδέστατο ΨΕΥΔΟΣ πως τάχα τα «αποσιώπησε»(!) ο PAUL ROBESON, γιατί απλούστατα ΔΕΝ υπήρχαν αυτά τα διαβόητα «εγκλήματα» για λόγους «διαφωνίας», και επομένως, ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό το λόγο, ΔΕΝ υπήρχε καν αντικείμενο «καταδίκης» τους εκ μέρους του μεγάλου επαναστάτη καλλιτέχνη κομμουνιστή.

Γράφει ακόμα ο Schwander: «Σύμφωνα με τον Paul Robeson Jr., ο ROBESON διάβασε ολόκληρη τη μυστική έκθεση του Χρουστσώφ στη «New York Times»: «Τη διάβασε, γνώριζε ότι ήταν σωστή. Αλλά από όσο ξέρω δεν έκανε μετά ως το θάνατό του ούτε ιδιωτικά, ούτε δημόσια κάποιο σχόλιο γι’ αυτά» (παρατίθεται από Martin Duberman, Paul Robeson, New Press, New York 1996, σελ. 416). Η ΕΣΣΔ ήταν για τον ROBESON η αταλάντευτη δύναμη η οποία είχε γραμμένο στη σημαία της την ισότητα των λαών στο εσωτερικό της και σε ολόκληρο τον κόσμο και η οποία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε δώσει τα πιο πολλά θύματα. Όλα τα άλλα ήταν δευτερεύοντα μπροστά σε αυτή την εκτίμηση.» (Schwander, στο ίδιο, σελ. 150).

Πρώτα-πρώτα από πού «ήξερε» ο Paul Robeson Jr. ότι ο πατέρας του PAUL ROBESON είχε τη γνώμη δηλ. «γνώριζε ότι ήταν σωστή»(!) τάχα η μυστική έκθεση του Χρουστσώφ, αφού όπως δηλώνει ο ίδιος, οπατέρας του δεν εκφράστηκε ΠΟΤΕ δηλ. «δεν έκανε μετά ως το θάνατό του ούτε ιδιωτικά, ούτε δημόσια κάποιο σχόλιο γι’ αυτά»; Φαίνεται όμως πως ο γιός Paul Robeson Jr. περνώντας ανοιχτά στην αστικο-ιμπεριαλιστική αντίδραση «ανέπτυξε» στην αγκαλιά της, πέραν των πολλών άλλων «ικανοτήτων» του, και τις «σημαντικές μαντικές του ικανότητες»(!), ξεπερνώντας και τον περίφημο μάντη Κάλχα, ενώ ο φιλο-Χιτλερικός ΧΡ.ΚΕΦΑΛΗΣ, που διαφημίζει-προπαγανδίζει τέτοιες βλακώδεις και άφθαστου μεγέθους λασπολογίες, συγκεντρώνει τις «μαντικές ικανότητες» όλων των μαντείων της Αρχαίας Ελλάδας και ολόκληρης της Αρχαιότητας όπου αλλού υπήρχαν. Κατά δεύτερο, ΔΕΝ είναι απλά «δευτερεύοντα» (κατά Schwander) μα πρωτίστως ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ φιλο-Χιτλερικά μυθεύματα, όπως ήταν και για τους BRECHT-BLOCH, κλπ. και για πολλές άλλες εκατοντάδες αντιφασίστες και κομμουνιστές διανοούμενους.

Όμως, ο ίδιος ο Schwander μας πληροφορεί ΕΠΙΠΛΕΟΝ για τις λασπολογίες του αντιδραστικού γιού σε βάρος του πατέρα του, μεγάλου επαναστάτη σταλινικού PAUL ROBESON, ότι αυτά τα μυθεύματα-λασπολογίες δηλ. «αυτή η εκδοχή, που στηρίζεται στις δηλώσεις του Paul Robeson Jr., αμφισβητήθηκε σφοδρότατα από άλλη πλευρά, όπως από τον Lloyd Brown στο Jewish Affairs Μάρτης/Απρίλης 1989, σελ.7 -)» (Schwander, στο ίδιο, σελ. 150), κάτι που αποσιωπά επιμελώς ο αισχρός λασπολόγος των ΣΤΑΛΙΝ-ROBESON φιλο-Χιτλερικός ΧΡ.ΚΕΦΑΛΗΣ. 

Όλες οι παραπάνω λασπολογίες, ισχυρισμοί-μυθεύματα των διαφόρων αντιδραστικών ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΚΕΦΑΛΗΔΩΝ, Paul Robeson Jr., M.Schwander, κλπ., και τα «γραφόμενά» τους σε βάρος του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, και των επαναστατών κομμουνιστών της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς ROBESON, κλπ., μοιάζουν απαράλλαχτα και έχουν τόση «αποδεικτική» αξία και «αξιοπιστία» όσο και τα παντελώς αναξιόπιστα παραπλανητικά διαρκώς επαναλαμβανόμενα «χασμουρητά» της όποιας ξεσαλωμένης υπεραιωνόβιας γριάς ξορκίστρας.

Για μια κάπως πληρέστερη εικόνα της δράσης-στάσης του θαρραλέου και αλύγιστου επαναστάτη κομμουνιστή πολυταλαντούχου καλλιτέχνη σταλινικού PAUL ROBESON, ας μνημονευθούν απ’ την πολύ πλούσια επαναστατική δράση-στάση του μόνο σύντομα ελάχιστα από εκείνη στα τέλη της δεκαετίας του ΄40 - αρχές της δεκαετίας του ΄50 του 20^ου αιώνα:

Ο Paul Robeson με τους Aragon, Fadejew, Bernal

1. Συμμετείχε τον Απρίλη του 1949 στο Α΄ Παγκόσμιο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι, μετά από πρόσκληση του γάλλου μεγάλου φυσικού τιμημένου με το Βραβείο Νόμπελ Frederic Joliot Curie, στο οποίο συμμετείχαν 2000 αντιπρόσωποι από 60 χώρες, ανάμεσα τους προσωπικότητες όπως Fadejew, Picasso, Aragon, W.E. Dubois, A.Bonnard, κλπ., ενώ άλλοι που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν όπως ο Ch.Chaplin, κλπ., δήλωσαν συμμετοχή.

2. Το Δεκέμβρη του 1952 τιμήθηκε με το «διεθνές Βραβείο Στάλιν για την ισχυροποίηση της Ειρήνης μεταξύ των εθνών» με πρόεδρο της Επιτροπής απονομής τον Ακαδημαϊκό D.v.Skobeltsyn, και μέλη: τους Kuo Mo-jo, Louis Aragon, John Bernal, Pablo Neruda, Martin Andersen-Nexoe και Alexander Fadejew, πρόεδρο τότε της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων (που η προδοτική χρουστσοφική κλίκα εξόντωσε αργότερα με διώξεις και συκοφαντικές επιθέσεις, οδηγώντας τον σε αυτοκτονία). Το Γενάρη του 1953 δημοσίευσε σχετικό  άρθρο με τίτλο «Σκέψεις για την απονομή του Βραβείου Στάλιν για την Ειρήνη» (εφημερίδα «Freedom» Γενάρης 1953).

3. Μετά το θάνατο–δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ, ο PAUL ROBESON έγραψε άρθρο, αφιερωμένο στο μεγάλο ηγέτη, με τίτλο «Σε Εσένα Αγαπημένε Σύντροφε» που δημοσιεύτηκε στην New World Review, τον Απρίλη του 1953 και ανατυπώθηκε στο Paul Robeson Speaks, με την επιμέλεια του Philip Foner, σελ. 347-349.

4. Στις 12 Ιούνη 1956 – 3 1/2 μήνες μετά το αντεπαναστατικό αντικομμουνιστικό 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) – ακολουθεί η θαρραλέα υποδειγματικού χαρακτήρα επαναστατική κατάθεση του PAUL ROBESON στη διαβόητη «Επιτροπή Αντιαμερικάνικων Ενεργειών» (HUAC) (12/6/1956), στην οποία παρά τις συνεχείς αφόρητες απανωτές φασιστικές πιέσεις των εκπροσώπων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για το αν «αλλάξατε πρόσφατα τη γνώμη σας για το Στάλιν;» απάντησε με σαφέστατο και κατηγορηματικό τρόπο χωρίς να κάνει καθόλου λόγο για τα υποτιθέμενα «θύματα του Στάλιν» ή ακόμα πολύ χειρότερα για τα δήθεν «εγκλήματα και δολοφονίες του Στάλιν» μα ούτε καν οι «ηπιότερες», ας πούμε, μορφής, συκοφαντικές επινοήσεις των χρουστσοφικών προδοτών περί «προσωπολατρίας», «παραβίασης της σοσιαλιστικής νομιμότητας», κλπ. βγήκαν απ’ τα επαναστατικά του «χείλη» - απορρίπτοντας έτσι τις συκοφαντίες του 20^ου Συνεδρίου. ΕΠΡΑΞΕ το ΑΚΡΙΒΩΣ  ΑΝΤΙΘΕΤΟ: υπεράσπισε θαρραλέα και μαχητικά τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – μίλησε γι’ αυτό που «συνέβη στο Στάλιν», και ΟΧΙ σ’ άλλους, δηλώνοντας: «ότι συνέβη στο Στάλιν, κύριοι, είναι ζήτημα της Σοβιετικής Ένωσης» (δηλ. εννοεί ότι συνέβη σε ΒΑΡΟΣ του Στάλιν απ’ τους χρουστσοφικούς προδότες), και «εγώ δεν θα συζητήσω το Στάλιν μαζί σας» για να «πετάξει στα μούτρα» των εγκληματιών αμερικανών ιμπεριαλιστών: «Θα συζητήσω το Στάλιν, όταν θα είμαι ανάμεσα στον ρωσικό λαό κάποια μέρα, τραγουδώντας γι 'αυτούς, θα το συζητήσουμε εκεί. Είναι δικό τους ζήτημα». Ενώ για τα διαβόητα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ βέβαια, απάντησε: «Απ’ όσο γνωρίζω, για τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, υπήρχαν φασίστες κρατούμενοι που είχαν δολοφονήσει εκατομμύρια του εβραϊκού λαού, και οι οποίοι αφάνισαν εκατομμύρια νέγρων, θα μπορούσαν να τους κρατούσαν εκεί. Αυτό είναι το μόνο που ξέρω γι’ αυτό».

5. Το 1958 δημοσιεύεται το βιβλίο: PAUL ROBESON: «Mein Lied – meine Waffe», Kongress Verlag, Berlin-DDR, 1958)

Όλα τα παραπάνω διαψεύδουν τις συκοφαντίες και την πρωτοφανή λάσπη σε βάρος τόσο του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ όσο και τον πρωτοφανή διασυρμό και τις τερατώδεις συκοφαντίες σε βάρος του επαναστάτη κομμουνιστή σταλινικού PAUL ROBESON.

Όμως παρά τις σαφέστατες θέσεις-τοποθετήσεις του μεγάλου πολυταλαντούχου καλλιτέχνη PAUL ROBESON τα φιλο-Χιτλερικά τσιράκια τύπου ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΚΕΦΑΛΗΔΩΝ, κλπ. συνεχίζουν και θα συνεχίσουν και στο μέλλον το «θεάρεστο έργο» των αντισταλινικών λασπολογιών τους σε βάρος τόσο του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ όσο και όλων των επαναστατών κομμουνιστών της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Παρακάτω αναδημοσιεύονται αποσπάσματα από την προαναφερόμενη κατάθεση:      

***

Κατάθεση Paul Robeson στην Επιτροπή Αντιαμερικάνικων Ενεργειών (HUAC) (12/6/1956) (απόσπασμα)

«Εσείς είστε οι αντιαμερικάνοι και θα έπρεπε να ντρέπεστε!»

κ. Arens: Όσο ήσασταν στη Μόσχα, δώσατε μια ομιλία με την οποία εγκωμιάζατε τον Στάλιν;

κ. Robeson: Δε γνωρίζω.

κ. Arens: Είπατε, ως αποτέλεσμα, ότι ο Στάλιν είναι μεγάλος και ότι ο Στάλιν έχει κάνει πολλά για το ρώσικο λαό, για όλα τα έθνη του κόσμου, για όλους τους εργαζομένους στης γης; Είπατε κάτι παραπλήσιο μ' αυτά όσο ήσασταν στη Μόσχα; κ. Robeson: Δε θυμάμαι.

κ. Arens: Θυμάστε να υμνείτε τον Στάλιν;

κ. Robeson: Είπα πολλά για τους σοβιετικούς που πάλεψαν για τους λαούς του πλανήτη.

κ. Arens: Υμνήσατε τον Στάλιν;

κ. Robeson: Δε θυμάμαι.

κ. Arens: Αλλάξατε πρόσφατα τη γνώμη σας για τον Στάλιν;

κ. Robeson: Ότι συνέβη στο Στάλιν, κύριοι, είναι ζήτημα της Σοβιετικής Ένωσης, και δεν θα λογομαχήσω με έναν εκπρόσωπο εκείνων που, για να χτίσουν την Αμερική, σκότωσαν 60 με 100 εκατομμύρια ανθρώπους του λαού μου, μαύρους ανθρώπους που τους έσυραν από την Αφρική στις φυτείες. Είσαστε υπεύθυνοι, εσείς και οι πρόγονοί σας, για το θάνατο 60 με 100 εκατομμυρίων μαύρων στα σκλαβοκάραβα και τις φυτείες, και μην με ρωτάτε για κανέναν παρακαλώ.

κ. Arens: Χαίρομαι που τράβηξα την προσοχή σας στο ζήτημα της σκλαβιάς. Όσο ήσασταν στη Ρωσία, τους ζητήσατε να σας δείξουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σκλάβων;

Πρόεδρος: Έχετε τόσο ενδιαφέρον για τους σκλάβους, πιστεύω θα ενδιαφερόσασταν να δείτε κάτι τέτοιο.

κ. Robeson: Οι σκλάβοι που βλέπω είναι ακόμα σε ένα είδος ημι-δουλοπαροικίας. Εγώ για τον τόπο που ζω, και στη χώρα που μπορεί να κάνει κάτι σχετικά με αυτό. Απ’ όσο γνωρίζω, για τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, υπήρχαν φασίστες κρατούμενοι που είχαν δολοφονήσει εκατομμύρια του εβραϊκού λαού, και οι οποίοι αφάνισαν εκατομμύρια νέγρων, θα μπορούσαν να τους κρατούσαν εκεί. Αυτό είναι το μόνο που ξέρω γι΄αυτό.

κ. Arens: Πείτε μας αν έχετε αλλάξει ή όχι τη γνώμη σας για τον Στάλιν στο πρόσφατο παρελθόν.

κ. Robeson: Σας είπα, κύριε, ότι δεν θα συζητήσω τίποτα με τους ανθρώπους που έχουν δολοφονήσει εξήντα εκατομμύρια του λαού μου, και εγώ δεν θα συζητήσω το Στάλιν μαζί σας.

κ. Arens: Δεν θα συζητήσετε, βέβαια, μαζί μας τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη Σοβιετική Ρωσία.

κ. Robeson: Θα συζητήσω το Στάλιν, όταν θα είμαι ανάμεσα στον ρωσικό λαό κάποια μέρα, τραγουδώντας γι 'αυτούς, θα το συζητήσουμε εκεί. Είναι δικό τους ζήτημα.

Πηγή: Thirty Years of Treason: Excerpts from Hearings Before the House Committee on Un-American Activities, 1938–1968, Eric Bentley, ed. (New York: Viking Press, 1971), σελ. 770