Η ανοιχτή επέμβαση των χρουστσοφικών προδοτών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, η επαναστατική εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης και οι σκηνοθετημένες σε βάρος τους ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ απ’ τους χρουτσοφικούς

Η ανοιχτή επέμβαση των χρουστσοφικών προδοτών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ, η επαναστατική εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης και οι σκηνοθετημένες σε βάρος τους ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ απ’ τους χρουτσοφικούς 

Το Σεπτέμβρη του περασμένου χρόνου συμπληρώθηκαν 60 χρόνια απ’ τα «Γεγονότα της Τασκένδης» (9-10 Σεπτέμβρη 1955) και την επαναστατική εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης, ηρωϊκών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, κατά της επέμβασης των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ και γενικότερα κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, ενώ φέτος το Φλεβάρη έκλεισαν 60 χρόνια (14-23 Φλεβάρη 1956) απ’ τις σκηνοθετημένες ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ σε βάρος των Ελλήνων επαναστατών κομμουνιστών Σταλινικών-Ζαχαριαδικών. Τα «γεγονότα της Τασκένδης» σκηνοθετήθηκαν και οργανώθηκαν απ’ την προδοτική χρουστσοφική κλίκα ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσαν και την πρώτη ΑΝΟΙΧΤΗ βάρβαρη επέμβαση της στα εσωτερικά του ηρωϊκού ΚΚΕ, με τελευταία τη διαβόητη παρασυναγωγή της λεγόμενης «6^ης πλατιάς Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) που δεν συγκλήθηκε απ’ την ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (δε συμμετείχε σ’ αυτή) αλλά απ’ τη διαβόητη «διεθνή επιτροπή» δηλ. τα διάφορα ανδρείκελα των σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σοσιαλδημοκρατών.           

1. Η βάρβαρη ανοιχτή επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στο επαναστατικό ΚΚΕ

Πριν από τα «Γεγονότα της Τασκένδης» (Σεπτέμβρης 55) και μετά την επικράτηση-ισχυροποίηση της προδοτικής ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής ομάδας στο ΚΚΣΕ, ο αποστάτης και πράκτορας του διεθνούς ιμπεριαλισμού Νικήτα Χρουστσόφ, βολιδοσκοπώντας τους Γραμματείς των Κομμουνιστικών Κομμάτων, διαπίστωσε αρχικά ότι ο Γραμματέας του ΚΚΕ δεν είναι-ήταν διατεθειμένος να εγκαταλείψει την επαναστατική σταλινική γραμμή, ενώ λίγο αργότερα του ζήτησε να αλλάξει στάση σε 3 βασικά ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος: 1) να θεωρήσει-χαρακτηρίσει την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία χώρα «σοσιαλιστική»(!), 2) να στραφεί ενάντια στο ΣΤΑΛΙΝ με άρθρα στην «Πράβδα» αναφερόμενα στο διαβόητο, ιδεαλιστικής προέλευσης, χρουστσοφικό μύθο της «προσωπολατρίας»(!), και 3) να  δεχτεί τη διάλυση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ. Και στα 3 αυτά βασικά ζητήματα του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος ο μεγάλος και αλύγιστος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ απάντησε αρνητικά.

Μετά απ’ αυτά, και όταν η ρεβιζιονιστική χρουστσοφική κλίκα ήταν  πλέον σίγουρη ότι οι πιέσεις δεν αποδίδουν, προχώρησε στη δημιουργία φράξιας στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης, όμως βρήκε μόνο ελάχιστους οπορτουνιστές οπαδούς-υποστηρικτές της. Η ηγεσία του Κόμματος ξεσκέπασε τη φράξια, καθαίρεσε και καταδίκασε τους φραξιονιστές. Στη συνέχεια οι χρουστσοφικοί οργάνωσαν τα προβοκατόρικα γεγονότα της επίθεσης στα Γραφεία της ΚΟΤ στη 7^η πολιτεία στις 9 Σεπτέμβρη 1955, για να ακολουθήσει αργότερα ένα πρωτοφανές πογκρόμ πολλών εκατοντάδων συλλήψεων και φυλακίσεων και οι σκηνοθετημένες Δίκες, το Φλεβάρη του 1956.

Βέβαια, οι επεμβάσεις σ’ όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, όπως μας πληροφορεί ο μεγάλος Ούγγρος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης MATYAS RAKOSI στις «Αναμνήσεις» του, άρχισαν: «την ημέρα της κηδείας του Στάλιν» (γράμμα του E.Roznyai στον K.Gossweiler 24.8.2005 στο: Offen-Siv 7/2006. Ο RAKOSI είχε βίαια αντικατασταθεί και απαχθεί γκανγκστερικά το 1956 απ’ τη χρουστσοφική συμμορία, κρατήθηκε 15 χρόνια εξόριστος κάπου στη Σοβ. Ένωση και το 1971 εξοντώθηκε στο Γκόρκι). 

2. Η επαναστατική εξέγερση των αετών του Γράμμου ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης

Η μαζική εξέγερση(πάνω από 95%) μαχητική αντίσταση και πάλη κατά της χρουστσοφικής κλίκας των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης το Σεπτέμβρη του ΄55, με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, υπήρξε χρονικά η ΠΡΩΤΗ στην ιστορία της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό – και μάλιστα πριν ακόμα εμφανιστεί επίσημα στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ – μα  και ΚΟΡΥΦΑΙΑ στιγμή των ηρωϊκών αγώνων του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55. Υπήρξε – αν παρθεί υπόψη η μεγάλη πρωτοφανής στην ιστορία ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ που, μετά το ΄56, ακολούθησε ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επιβολής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στα κομμουνιστικά κόμματα (καταστροφή του σοσιαλισμού με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, διάλυση και της ίδιας της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης επί Γκορμπατσόφ, διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων) – όχι μόνο η κορυφαία στιγμή της μακρόχρονης πάλης του ηρωικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ μα συνάμα και μια ΜΕΓΑΛΗ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ στιγμή της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ) κατά του νέου αντεπαναστατικού προδοτικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, που εμφανίστηκε στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στα μέσα της δεκαετίας του ΄50: αυτή ακριβώς η στιγμή ήταν που εγκαινίασε την  έ ν α ρ ξ η  της σφοδρότατης ιδεολογικο-πολιτικής πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σε  δ ι ε θ ν έ ς  ε π ί π ε δ ο, πάλη που διαρκεί 60 χρόνια τώρα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί και στο μέλλον ως την πλήρη συντριβή του.

3. Οι σκηνοθετημένες ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ σε βάρος των επαναστατών κομμουνιστών σταλινικών-ζαχαριαδικών απ’ τους αντεπαναστάτες χρουτσοφικούς ρεβιζιονιστές

Οι ΔΙΚΕΣ της Τασκένδης εκ μέρους των σοβιετικών προδοτών ρεβιζιονιστών, σε βάρος των ελλήνων επαναστατών κομμουνιστών Σταλινικών-Ζαχαριαδικών – που διεξάχθηκαν στα μέσα Φλεβάρη 1956 και κατά τη διάρκεια των εργασιών του αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ – ΔΕΝ είχαν ΙΧΝΟΣ προοδευτικού χαρακτήρα: ΔΕΝ ήταν ΟΥΤΕ επαναστατικές κομμουνιστικές ΟΥΤΕ Αντιφασιστικές ΔΙΚΕΣ για πράξεις αντιδραστικών αντεπαναστατών. ΑΝΤΙΘΕΤΑ: ήταν ΔΙΚΕΣ αντιδραστικές αντικομμουνιστικές και ΔΙΚΕΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ. Οι Δίκες, στις οποίες παρέλασαν στρατιές ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΩΝ (και γίνονταν ουσιαστικά «κεκλεισμένων των θυρων»), ΔΕΝ ήταν ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ μόνο από πλευράς ταξικού περιεχομένου αλλά και από πλευράς του τρόπου διεξαγωγής τους, παραβιάζοντας ωμά και καταπατώντας βάναυσα το τότε ακόμα σοσιαλιστικό σοβιετικό Σύνταγμα: «οι δίκες σε στρατοδικεία κατοχικής και εμφιλοπολεμικής περιόδου  κατάργησαν και τα τελευταία προσχήματα στοιχειώδους νομικής συμπεριφοράς, και εγγυήσεις του Συντάγματος και της ποινικής δικονομίας υπέρ των κατηγορουμένων» (Δ. ΒΥΣΣΙΟΣ: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μ.Ν. Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ, Ιανουάριος 1991», περισσότερες λεπτομέρειες στο κείμενο του συντρόφου).  Σκηνοθετημένες Δίκες ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ τρομοκρατίας σε βάρος των επαναστατών συντρόφων μας στο παλιό επαναστατικό ΚΚΕ και συντρόφων στην παρανομία και τις εξορίες στις τότε ρεβιζιονιστικές καπιταλιστικές χώρες (μα και συντρόφων μας στην Ελλάδα της λεγόμενης «μεταπολίτευσης»), Δίκες ΟΧΙ βέβαια για κάποιες ποινικές πράξεις που διέπραξαν άλλα για διαφορετικές ιδεολογικο-πολιτικές απόψεις δηλ. επειδή ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΑΝ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό: την επαναστατική γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και εκείνη του ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο προλετάριο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Ήταν σκηνοθετημένες ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ με στόχο τη «νομιμοποίηση»(!) της βίαιης ωμής επέμβασης των σοβιετικών χρουστσοφικών στο ΚΚΕ αλλά και των άγριων φασιστικών διώξεων (συλλήψεων, φυλακίσεων και εξοριών) και τελικά τη «νομιμοποίηση»(!) της διάλυσής του επαναστατικού ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκε ανοιχτά και επίσημα στην παρασυναγωγή της διαβόητης «6^ης πλατιάς Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) με το διορισμό ηγεσίας στο αστικό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα-φάντασμα που συγκρότησαν οι σοβιετικοί χρουστσοφικοί , το λεγόμενο «Κ»ΚΕ (΄56) απ’ το οποίο προήλθαν αργότερα τα σημερινά αστικά ρεφορμιστικά κόμματα «Κ»ΚΕ και «Κ»ΚΕεσ.-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.         

Στις σκηνοθετημένες  δ ί κ ε ς - παρωδία σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών «δίκασαν»(!) και καταδίκασαν τους συλληφθέντες αετούς των Γράμμου-Βίτσι-Μουργκάνας, με νόμους για χούλιγκανς και αλήτες, μεταξύ των οποίων, τους ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΛΛΙΑΝΕΣΗ, στρατηγό του ΔΣΕ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΥΣΣΙΟ, αντισυνταγματάρχη, Πολιτικό Επίτροπο της 103 ταξιαρχίας, κλπ. Μετά την καταδίκη τους εξόρισαν στη Σιβηρία και μάλιστα επίτηδες σε στρατόπεδο συγκέντρωσης «που συνόρευε με στρατόπεδα συγκέντρωσης  γ ε ρ μ α ν ώ ν  ε γ κ λ η μ α τ ι ώ ν  π ο λ έ μ ο υ, που ήταν καταδικασμένοι με την ανώτατη προβλεπόμενη από τον τότε σοβιετικό ποινικό νόμο της ΕΣΣΔ ποινή σε 25 χρόνια φυλάκιση… οι γερμανοί θεωρούνταν αιχμάλωτοι πολέμου, δεν δούλευαν και έπαιρναν το συσσίτιο του σοβιετικού στρατιώτη και συμπληρωματικά κάθε 10 ημέρες δέματα με τρόφιμα και φάρμακα από τον Ερυθρό Σταυρό της Δυτικής Γερμανίας. Οι καταδικασμένοι αγωνιστές πρόσφυγες τρέφονταν με τις σάπιες πατάτες και το μουχλιασμένο πλιγούρι του στρατοπέδου. Κι αυτή η «δίαιτα», σε συνθήκες βαριάς και εξαντλητικής εργασίας φρουρούμενοι από ένοπλους δεσμοφύλακες και ειδικά σκυλιά…» (Δ. ΒΥΣΣΙΟΣ: στο ίδιο). Για τις σκηνοθετημένες Δίκες και καταδίκες απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς, ας δοθεί εδώ μόνο μια μαρτυρία που δείχνει πολύ καθαρά το σκηνοθετημένο χαρακτήρα αυτών των Δικών – και μάλιστα απ’ τον αντίπαλο σε μας, δεξιό οπορτουνιστικό χώρο – του   ΔΗΜΗΤΡΗ ΖΥΓΟΥΡΑ (Παλαιολόγος), ο οποίος ήταν, κατά τη διάρκεια των γεγονότων, πρώτος γραμματέας της Κ.Ο. Τασκένδης (αργότερα πέρασε στους οπορτουνιστές): «Τις πρώτες μέρες αμέσως μετά τα γεγονότα, οι αστυνομικές αρχές επί τη βά­σει συκοφαντικών μηνύσεων που είχαν υποβάλλει ορισμένοι κακοποιηθέντες της παράταξης των αντί-ηγετικών, είχαν προβεί σε συλλήψεις. Μεταξύ των πρώτων συλληφθέντων από την παράταξη των υποστηρικτών της Κ.Ε. του ΚΚΕ ήταν οι: Γεώργιος Καλλιανέσης, μόνιμος αξιωματικός, διοικητής της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, υποστράτηγος του ΔΣΕ, Δημήτριος Βύσσιος, επίτροπος της 103ης Τα­ξιαρχίας του ΔΣΕ, και ο Γεώργιος Μακρής, διοικητής τάγματος του ΔΣΕ, οι οποί­οι με σκηνοθετημένες κατηγορίες παραπέμφθηκαν σε δίκη, δικάστηκαν και κα­ταδικάστηκαν σε βαριές ποινές ως φυσικοί αυτουργοί για ξυλοδαρμούς, χωρίς να πορθούν υπόψη τα στοιχεία των κατηγορουμένων από τα οποία αποδεικνυόταν ότι δεν είχαν απολύτως καμιά σχέση με τις κατηγορίες. Πολύ χαρακτηριστι­κό από την άποψη αυτή ήταν το γεγονός, ότι ο Γ. Μακρής είχε μηνυθεί ως ο δρά­στης του κανιβαλισμού κατά του Π. Δημητρίου (του είχαν κόψει το αυτί με τα δόντια) το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου με τα γεγονότα της 7ης Πολιτείας, παρά το γεγονός ότι ο Μακρής εκείνο το βράδυ εργαζόταν δεύτερη βάρδια στο εργο­στάσιο και από την πολιτεία του (6η Πολιτεία) δεν έλειψε παρά όταν χρειάστη­κε να φύγει για τη δουλειά του στο εργοστάσιο, και συνεπώς δεν ήταν δυνατόν ο ίδιος να βρίσκεται ταυτόχρονα στην 6η Πολιτεία και στο εργοστάσιο καθώς και στην 7η Πολιτεία όπου γίνονταν τα επεισόδια για να κόψει αυτός το αυτί του μηνυτή του. Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν πάρθηκε υπόψη, ούτε και η αυ­θόρμητη εμφάνιση στον εισαγγελέα του πραγματικού δράστη της κανιβαλικής πράξης, ο οποίος δήλωσε ότι δεν ήταν δυνατό να ησυχάσει όταν ήξερε ότι τις συ­νέπειες της δικής του πράξης πλήρωνε κάποιος άλλος που δεν έφταιγε και δί­καιο ήταν στη θέση του αθώου να καθίσει κατηγορούμενος αυτός, που ήταν ο πραγματικός φταίχτης. Έτσι, τόσο ο Γ. Μακρής όσο και ο Γ. Καλλιανέσης, κα­θώς και ο Δ. Βύσσιος, στις δίκες εκείνες σκοπιμότητας που είχαν οργανωθεί αμέσως μετά τα αιματηρά γεγονότα στην Τασκένδη, δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και πλήρωσαν με τρία χρόνια φυλακή ο καθένας για τις πράξεις που είχαν κατηγορηθεί χωρίς καμιά ενοχή, επειδή δεν ανήκαν στην παράταξη της ΚΟΤ του ΚΚΕ, την πάλη της οποίας κατά της ηγεσίας του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Ζαχαριάδη ευνοούσε το ΚΚΣΕ υπό την ηγεσία του Νικήτα Σεργκέεβττς Χρουστσώφ» (Δημήτρης Ζυγούρας (Παλαιολόγος): «Ένα μεγάλο ταξίδι», σελ. 434-435, Εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 2012).

Το λόγο της σύλληψης και της σκηνοθετημένης δίκης του αλύγιστου επαναστάτη κομμουνιστή ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΚΡΗ (εξοντώθηκε απ’ τις φασιστικές χρουστσοφικές διώξεις), την οποία αναφέρει ο Δημήτρης Ζυγούρας (Παλαιολόγος) εξηγεί εν συντομία στο βιβλίο του ο σ. Ντίνος Ροζάκης: «Η επίθεση των αντιηγετικών ενάντια στους υπερασπιστές της ΚΕ του ΚΚΕ εκδηλώθηκε πρώτα στην 6η Πολιτεία, σίγουρα προτιμήθηκε αυτή, επειδή ένα μέλος της Κ.Ο. της Πολιτείας, ο Γιώργος Μακρής, ήταν από τους πρώτους που ξεσκέπασε την ύπαρξη της φράξιας ενάντια στην ΚΕ του ΚΚΕ. Πριν από τα αιματηρά επεισόδια της Κύροβα (10.9.55), συγκεκριμένα στις 18.8.55, εξόρμησαν ομαδικά στην 6η Πολιτεία, μπήκαν σε σπίτια ζαχαριαδικών, παραβιάζοντας το οικογενειακό άσυλο και σαν ταύροι σε υαλοπωλείο τα έκαναν γυαλιά-καρφιά. Το περίεργο και απαράδεκτο είναι ότι είχαν στο πλευρό τους τη σοβιετική Ασφάλεια, η οποία αντί να συλλάβει τους θύτες, συνέλαβε τα θύματα» (Ντίνος Ροζάκης: «ΣΑΡΑΝΤΑΧΡΟΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΑΫΓΕΤΟΣ – ΓΡΑΜΜΟΣ - ΤΑΣΚΕΝΔΗ 1936-1976», σελ. 221, Αθήνα 2008).

4. οι επαναστατικές ΔΙΚΕΣ της Μόσχας τη δεκαετία του 1930 – ΔΙΚΕΣ υπεράσπισης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού

Σ’ αντίθεση με τις ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ της Τασκένδης σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών απ’ τους χρουστσοφικούς προδότες ρεβιζιονιστές, οι Σταλινικές Δίκες της δεκαετίας του 1930 ήταν ΔΙΚΕΣ με διαφορετικό, διαμετρικά αντίθετο ταξικό περιεχόμενο: ήταν επαναστατικές Δίκες ΟΧΙ βέβαια σε βάρος πολιτικο-ιδεολογικά διαφωνούντων που αυτοί υπήρξαν πάντα στη Σοβ.‘Ένωση (Μπουχάριν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, κλπ.), αλλά δολιοφθορέων, κατασκόπων και τρομοκρατικών δολοφονικών ομάδων – ΔΙΚΕΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ της ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑΣ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, παραμονές προετοιμασίας του β’ παγκοσμίου πολέμου ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, Δίκες που έκφραζαν την όξυνση της ταξικής πάλης στο εξωτερικό της Σοβ.Ένωσης, μα ταυτόχρονα και μιας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής χώρας με το διεθνή ιμπεριαλισμό σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο.

Σε σχέση με τις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας είναι απαραίτητο μόνο να αναφερθούν σύντομα τα παρακάτω: πρώτο, ότι ΔΕΝ ήταν «δίκες απόψεων»(!), αλλά Δίκες και καταδίκες ποινικών πράξεων δολιοφθορέων, κατασκόπων και τρομοκρατικών δολοφονικών Ομάδων, δεύτερο, ΔΕΝ ήταν Δίκες που έγιναν «κεκλεισμένων των θυρών»(!), όπως ισχυρίζονται οι διάφοροι αντιδραστικοί, οι σοσιαλδημοκράτες, οι τροτσκιστές, χρουστσοφικοί και όποιοι άλλοι, αλλά έγιναν δημόσια-ανοιχτά με συμμετοχή ακροατηρίου, διαπρεπών νομικών (D.N.Pritt, Pierre Villar,  Joseph E.Davies, κλπ.) και πολλών δυτικών δημοσιογράφων, με τη συμμετοχή διπλωματών, μεταξύ των οποίων και του αμερικανού Πρέσβη (νομικός) στη Μόσχα Joseph E.Davies, τρίτο, ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ πλήρως η ΕΝΟΧΗ των κατηγορουμένων (επιβεβαιώνεται απ’ τα «Πρακτικά»), τέταρτο, οι κατηγορούμενοι παραδέχτηκαν-ομολόγησαν τη συμμετοχή στις αναφερόμενες στο κατηγορητήριο εγκληματικές ΠΡΑΞΕΙΣ όχι από «πιέσεις»-«βασανιστήρια», αλλά εξαιτίας των ΥΠΑΡΚΤΩΝ στοιχείων (τα περί «πιέσεων»-«βασανιστηρίων» των διαφόρων αντιδραστικών δεν αποτελούν μόνο συκοφαντικές επινοήσεις αλλά είναι και αφελέστατα «επιχειρήματα»  (βλέπε, μεταξύ πολλών άλλων, και: Joseph E.Davies: «Als USA-Botschafter in Moskau, authentische und vertrauliche Berichte ueber die Sowjet-Union bis Oktober 1941», σελ. 18 και 28-29, 211-212, κλπ., Steinberg Verlag Zuerich 1943, τίτλος του αμερικάνικου πρωτότυπου: “MISSION TO MOSCOW”).     

Κατά των επαναστατικών ΔΙΚΩΝ λυσσομανούσαν τότε – μα και ΣΗΜΕΡΑ – οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι Ναζι-φασίστες όλων των χωρών και μαζί τους οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές, παλιοί και νέοι σοσιαλδημοκράτες χρουστσοφικοί και διάφοροι άλλοι, με πρώτους τους ρώσους τροτσκιστές προδότες της πατρίδας τους με επικεφαλής τον Τρότσκι που βρίσκονταν άμεσα στην υπηρεσία των υπεραντιδραστικών δυνάμεων της εποχής ως κατάσκοποι και συνεργάτες του Ναζι-φασιστικού Άξονα ΒΕΡΟΛΙΝΟ-ΡΩΜΗ-ΤΟΚΙΟ, αλλά και έμμεσα εξ αιτίας του δήθεν «ιμπεριαλιστικού»(!) (κατά τη γνώμη τους) χαρακτήρα του πολέμου ΚΑΙ από την πλευρά(!) της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής  Σοβ.’Ενωσης και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δηλ. οι τότε-σημερινοί ΚΕΦΑΛΗΔΟ-ΜΑΪΛΗΔΕΣ και οι διάφορες τροτσκιστικές και τροτσκιστο-χρουστσοφικές Ομάδες.

Σήμερα δεν είναι μόνο οι ανοιχτοί Ναζι-φασίστες και εκπρόσωποι του διεθνούς ιμπεριαλισμού που κατασυκοφαντούν- λασπολογούν την πάλη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ κατά του Ναζι-φασισμού, αλλά και άλλοι ψεφτο-αντιφασίστες μα «βαμμένοι» αντισταλινικοί, παλιοί και νέοι τροτσκιστές χρουστσοφικοί κλπ., αντιδραστικοί «ιστορικοί», απ τους οποίους ας αναφερθεί μόνο ένας αντιδραστικός αστός ιταλός, μεταφρασμένος πρόσφατα στα ελληνικά, ο Enzo Traverso (έχει «μαθητεύσει» στο Παρίσι και κοντά στον τροτσκιστή Michael Loewy), ο οποίος μας «πληροφορεί» για τους ΔΗΘΕΝ «μαζικούς βιασμούς Γερμανίδων απ’ τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού» (Enzo Traverso: «ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ, Περί του ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου 1914-1945», σελ. 34, εκδ. του «Εικοστού Πρώτου», Αθήνα 2013), λασπολογεί σε βάρος των επαναστατικών «δικών της Μόσχας», (σελ. 322),μιλάει για τα δήθεν «εγκλήματα του Στάλιν» (σελ. 345), και ξεσπάει σε «σπαρακτικούς θρήνους και οδυρμούς» που εκείνη την περίοδο «σπάνιζαν, στην Ευρώπη, οι αντιφασίστες που ήταν πρόθυμοι να καταγγείλουν τα εγκλήματα του Στάλιν, να σκεφτούν ότι η απαραίτητη συμμαχία με τους κομμουνιστές στον αγώνα ενάντια στον φασισμό δεν δικαιολογούσε τη σιωπή για τη σταλινική δικτατορία, να κατανοήσουν ότι ο ίδιος ο αντιφασιστικός αγώνας κινδύνευε να χάσει το κύρος του αν εκείνοι αποδέχονταν το σοβιετικό δεσποτισμό, τις δίκες, τις συνοπτικές εκτελέσεις, τις εκτοπίσεις, τα στρατόπεδα – για να μην αναφέρουμε την υποχρεωτική κολεκτιβοποίηση, την οποία αγνοούσε την εποχή εκείνη ακόμα και η πιο λυσσαλέα αντικομμουνιστικη φιλολογία» (σελ. 348), μιλάει για τα υποτιθέμενα «εγκλήματα πολέμου των σοβιετικών, όπως η σφαγή των πολωνών αξιωματικών στο Κάτιν, αποδόθηκαν στους γερμανούς» (σελ. 187), τα οποία αποδίδει στο ΣΤΑΛΙΝ, υιοθετώντας έτσι την χονδροειδέστατη και ΨΕΥΔΗ Ναζι-φασιστική εκδοχή-προπαγάνδα του Joseph Goebels, όπως ένα ντόπιο φερέφωνο του Ναζι-φασισμού, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΦΑΛΗΣ* («ΜΣ», τ. 19/ΙΑΝ-ΜΑΡΤ. 2016, σελ. 227: «το σταλινικό έγκλημα του Κατύν»).                    

Σ’ αντίθεση με τους πολυποίκιλους πράκτορες και συμμάχους του Ναζι-φασισμού, το διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό και αντιφασιστικό κίνημα μα και πολλές εκατοντάδες αντιφασίστες και  κομμουνιστές διανοούμενοι υπεράσπισαν – και πολύ ορθά – τις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας. Μεταξύ των πολλών εκατοντάδων κομμουνιστών και αντιφασιστών διανοούμενων υπερασπιστών των ΔΙΚΩΝ της Μόσχας υπήρξαν: ο μεγάλος κομμουνιστής ποιητής BERTOLD BRECHT και ο γνωστός διεθνώς αντιφασίστας φιλόσοφος ERNST BLOCH. Για το BRECHT ένας τροτσκιστής ηθοποιός-σκηνοθέτης, ονόματι Σ.Στρούμπος, γράφει ότι «υποστήριζε πάντα τη σταλινική ΕΣΣΔ, δεν πήρε ποτέ δημόσια θέση ενάντια στις δίκες της Μόσχας και δεν υποστήριξε ηθοποιούς και συνεργάτες του που είτε φυλακίζονταν είτε εκτελούνταν ως τροτσκιστές» («ΜΣ», τ. 15/ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2014, σελ 123), ΧΩΡΙΣ, προφανώς,  να ξέρει (αλλιώς θα το ανάφερε) ότι ο μεγάλος γερμανός ποιητής τοποθετήθηκε δημόσια-γραπτά υπέρ των Δικών της Μόσχας – φαίνεται πως «γνωρίζει τόσο καλά» τη βιβλιογραφία (και τα γραπτά του BRECHT) όσο και ο αγράμματος αρχιλασπολόγος Χ.Κεφαλής, εκδότης της κιτρινοφυλλάδας «ΜΣ» – και κατά των υπονομευτικών και σαμποταριστικών ενεργειών των Τρότσκι-τροτσκιστών σ’ ένα ενδιαφέρον «Κείμενό» του με τίτλο «Για τις Δίκες» (1936-37) και μάλιστα ευθύς εξαρχής με σαφέστατο και κατηγορηματικό τρόπο, που έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά, στο οποίο, ανάμεσα στ’ άλλα γράφει: «όσο για τις δίκες: θάταν ολότελα λαθεμένο να πάρει κανείς θέση ενάντια στη σοβιετική κυβέρνηση, που τις διεξάγει. Γιατί, αυτόματα και σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα, μια τέτοια στάση υποχρεωτικά θα μετατρεπόταν σε αντίθεση ενάντια στο ρώσικο προλεταριάτο, που σήμερα ο παγκόσμιος φασισμός απειλεί με πόλεμο, αντίθεση προς το σοσιαλισμό, που αυτό το προλεταριάτο οικοδομεί. Οι Δίκες, σύμφωνα και με τη γνώμη φανατικών αντιπάλων της ΕΣΣΔ και της σοβιετικής κυβέρνησης, απόδειξαν σαφέστατα την ύπαρξη ενεργών συνομωσιών ενάντια στο καθεστώς, απόδειξαν ότι οι φωλιές αυτές συνωμοτών είχαν  προχωρήσει τόσο σε σαμποταριστικές ενέργειες στο εσωτερικό, όσο και σε διαπραγματεύσεις με φασίστες διπλωμάτες, γύρω από τη στάση των κυβερνήσεών τους απέναντι σε ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή στην ΕΣΣΔ». (Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Για τη φιλοσοφία και τον μαρξισμό», σελ. 71 και σελ. 75, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 1977).

Ο αντιφασίστας φιλόσοφος ERNST BLOCH αναφερόμενος στις Δίκες υπογραμμίζει σωστά, ότι πρέπει να γίνει αντιδιαστολή του επαναστατικού Δικαστηρίου από ένα δυτικοευρωπαϊκό ταξικό Δικαστήριο, επειδή έχουν εντελώς διαφορετικό ταξικό περιεχόμενο, διαπιστώνει το «μίσος των τροτσκιστών ενάντια στο Στάλιν», που, μόνο μετά την κατάληψη της εξουσίας απ’ το Χίτλερ, μετατρέπεται σε σύμμαχο του φασισμού και ότι η ενωμένη πλέον «ενέργεια του ναζιστικού τέρατος, του ιαπωνικού αρπακτικού κράτους και του τροτσκιστικού μίσους», συγχωνευμένα σε ενιαία δύναμη δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθούν, για να τονίσει ότι το «τελικό αποτέλεσμα της τροτσκιστικής δράσης δεν θα ήταν φυσικά η παγκόσμια επανάσταση… αλλά η εισαγωγή του καπιταλισμού στη Ρωσία» και «έτσι με σαφήνεια μπορεί να ειπωθεί: το αποτέλεσμα θα είναι να βρεθεί ο γερμανικός φασισμός στη Μόσχα. Η Ρωσία τότε θα γίνονταν, εκείνο που είχε ονειρευτεί ο Rathenau: γιγάντια ανατολική αποικία, γερμανική Ινδία». Αλλού γράφει ότι θα ήταν «αφέλεια χωρίς προηγούμενο να αμφιβάλλει κανείς για τα σχέδια του Τρότσκι» και διερωτάται πως «θα ήταν όντως ακατανόητο αν η Γκεστάπο και ο τροτσκισμός δεν θα συναντιόντουσαν στο έδαφος του κοινού μίσους» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και το ΣΤΑΛΙΝ (Ernst Bloch: “Kritik einer Prozesskritik”, στο: «Vom Hasard zur Katastrophe, Politische Aufsaetze aus den Jahren 1934-1939», σελ. 177-179, Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main 1972), ενώ  στο άρθρο του «Το Ιωβηλαίο των αποστατών» (1937) ο BLOCH σημειώνει, προσδιορίζοντας με σαφή τρόπο την αντιπαράθεση και το ιστορικό δίλημμα της εποχής: ΦΑΣΙΣΜΟΣ ή ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΧΙΤΛΕΡ ή ΣΤΑΛΙΝ, δίνοντας έτσι ταυτόχρονα και την εναλλακτική πρόταση δράσης της πιο κρίσιμης στιγμής εκείνης της ιστορικής περιόδου: «χ ω ρ ί ς  τ η  Ρ ω  σ ί α,  κ α ν έ ν α ς  Α ν τ ι φ α σ ι σ τ ι κ ό ς  Α γ ώ ν α ς  κ α ι  κ α μ ι ά  Ν ί κ η» (E. Bloch: “Jubilαεum der Renegaten”, στο: “Politische Messungen, Pestzeit, Vormαεrz”,  σελ. 233, Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main 1970).

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ» - Χ. ΚΕΦΑΛΗΣ. Αναγκαζόμαστε να ασχοληθούμε με το αντιμαρξιστικό ρεφορμιστικό, αλλά πρώτα απ’ όλα, λασπολογικό «έντυπο» όχι μόνο γατί αυτό κρατάει την ίδια λασπολογική τακτική κιτρινοφυλλάδας και κινείται στην ίδια και χειρότερη κατεύθυνση (όπως ήταν αναμενόμενο), μα πρωτίστως επειδή ο αρχιλασπολόγος εκδότης του στην αντεπαναστατική του πορεία σημείωσε τον τελευταίο χρόνο ένα νέο, μα πολύ αποκαλυπτικό ποιοτικό άλμα σε αντιδραστικότερη κατεύθυνση: αφού πέραν της συνειδητής προπαγάνδισης φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ Ναζι-φασιστικών θέσεων σε θέματα ιστορικο-πολιτικά (π.χ. Ναζι-φασιστικό έγκλημα στο ΚΑΤΥΝ, κλπ.), επέλεξε να κινηθεί, και σε επίπεδο πολιτικής φιλοσοφίας, στην κατεύθυνση προσέγγισης, υπεράσπισης και προπαγάνδισης φιλο-χιτλερικών Ναζι-φασιστικών απόψεων, όχι βέβαια κατευθείαν ή μέσω π.χ. του υπεραντιδραστικού ΝIETZSCHE (αυτό το απέφυγε γιατί θ’αρχόταν ευθέως και άμεσα σε αντίθεση-ρήξη με τον αντιφασίστα Δάσκαλό του ρεβιζιoνιστή G.Lukacs) αλλά έμμεσα δηλ. μέσω της προβολής και προπαγάνδισης των αντιδραστικών αντιλήψεων του ΠΛΑΤΩΝΑ – ίνδαλμα των Χιτλερικών Ναζι-φασιστών – προτιμώντας έτσι να «ταξιδέψει» πίσω στις πανάρχαιες ρίζες των Ναζι-φασιστικών απόψεων δηλ. «κρέμεται» τώρα απ’ τον αρχικό και πιο ισχυρό κρίκο της αλυσίδα τους, καλώντας τη νεολαία σε συστράτευση υπεράσπισης των υπεραντιδραστικών αντιλήψεων του ΠΛΑΤΩΝΑ, σερβιρισμένες βέβαια, εντελώς παραπλανητικά, σ’ ένα ελκυστικό αλλά πολύ επικίνδυνο μείγμα «εθνικής» κληρονομιάς (=αντιδραστική και εθνικιστική) «προοδευτικής»-«επαναστατικής» συσκευασίας δηλ. «ξεπλυμένες» σε «ιδικό χρυσό» αγγλικό «πλυντήριο» τύπου «SEAN SAYER».

Όμως πριν παρουσιαστεί η πολύ μικρή-σύντομη επιλογή απ’ την πληθώρα των αντιμαρξιστικών και λασπολογικών «μαργαριταριών», ας δοθεί εκ νέου η παλιότερη εκτίμηση από τον Απρίλη του 2014: «Ο Χ. Κεφαλής εκδίδει το τριμηνιαίο «περιοδικό» με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ» – πλούσιο και ανθηρό «περιβόλι» αστικών παραδοσιακών και ρεφορμιστικών απόψεων που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το μαρξισμό, αληθινός «σκουπιδότοπος» αντιδραστικών αστικών απόψεων, ένα «έντυπο» που «ραντίζει» τα ανυποψίαστα κεφάλια της νεολαίας με λογής-λογής αντιδραστικά «άχυρα» της αστικής ιδεολογίας και των διαφόρων ρεφορμιστικών παραλλαγών της. Επιπλέον η συστηματική ψευδολογία και η μόνιμη εμετική χυδαιολογία υποβιβάζουν το «έντυπο» σε κιτρινοφυλλάδα πεζοδρομιακού χαρακτήρα.

Ο εκδότης - διευθυντής του, μια εντελώς τυπική και απ’ τις πιο ακραίες περιπτώσεις μικροαστού που φλυαρεί ακατάσχετα επί παντός επιστητού, «κολυμπώντας» λαχανιασμένος σ’ ένα απέραντο πέλαγος άγνοιας και αγραμματοσύνης, συστηματικών διαστρεβλώσεων και χυδαίων, σχιζοφρενικού χαρακτήρα, αντισταλινικών λασπολογιών, προσπαθώντας απεγνωσμένα μα και ανεπιτυχώς να συγκαλύψει τη γύμνια και να υποκαταστήσει τη γνώση με μια άφθαστη και παροιμιώδη λεξιθηρία και λεξιλαγνεία. Αυτοσυστήνεται ως «Χημικός και Συγγραφέας» (με το «συγγραφέας» προσπαθεί να προσδώσει «κύρος» στις μόνιμα ακατάσχετες φλυαρίες, στη χονδροειδή άγνοια θεμάτων – κυρίως φιλοσοφικών-οικονομικών κ.λπ. – τη χυδαία λασπολογία και στις άφθαστες αναρίθμητες σχιζοφρενικές παλάβρες (…)

Διακρίνεται ως ταλαντούχος αντιγραφέας και άφθαστος στην τέχνη της «κακής» και αδέξιας συρραφής απόψεων (κυρίως σε θέματα φιλοσοφικά και οικονομικά, που αγνοεί και καθόλου δεν γνωρίζει, αλλά και άλλα), παραθέτοντας σωρηδόν ονόματα διαφόρων διανοητών που όχι μόνο το περιεχόμενο των έργων τους δεν γνωρίζει, πολύ περισσότερο δεν έχει μελετήσει, αλλά ούτε καν τους τίτλους και το χρώμα των εξώφυλλων φαίνεται να γνωρίζει (δεν αποκλείεται όμως να είναι καλός «Χημικός», που εδώ δεν ενδιαφέρει). Το επίπεδο των άρθρων του είναι κατά πολύ χαμηλότερο εκείνου των διαφόρων Καλυβο-Γιανναράδων (π.χ. «εισαγωγή στη φιλοσοφία», κ.λπ.) του τόπου, που όμως τους ξεπερνάει σε διαστρεβλώσεις, ψευδολογία, αντισταλινική χυδαιολογία και λασπολογία κατά πολύ. Βρίζει «τους πάντες και τα πάντα» και π.χ. αποκαλεί, μεταξύ πολλών άλλων, τον Γκ. Αλεξαντρόφ ως «έναν από τους ημιμαθείς σταλινικούς καθηγητές» (!), κ.λπ. – κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων τα αλλότρια – αφού ο ίδιος είναι εκείνος που υποφέρει μόνιμα από μια ακραίας και κλασικής μορφής «αυτοπεποίθηση και αυτοικανοποίηση ημιμάθειας».

Η άγνοια σε άπειρες περιπτώσεις δεν γνωρίζει όρια, ένα επίπεδο άγνοιας ανάλογο εκείνου του φασιστοειδούς Π. Παναγιωτόπουλου που φορτσάτος-φορτσάτος είχε ξεφουρνίσει, πριν κάποια χρόνια, απ’ το «βήμα» της Βουλής, την ουρανομήκη κοτσάνα για τις «γάτες του ΜΑΟ» (συμπληρωμένη το 2014 με μια άλλη μεγαλύτερου μεγέθους για το «διάβασμα» της «μαρξιστικής οικονομίας του Politzer», ανύπαρκτης φυσικά (Παναγιωτόπουλος προς Γλέζο 23/5/2014, εκπομπή «ΜΕΓΚΑ»».

 Ο λασπολόγος ΧΡ. ΚΕΦΑΛΗΣ, μαθητής των Τρότσκι-Lukacs-Χρουστσόφ-Γκορμπατσόφ, κλπ. (=υπερασπιστής του αντεπαναστατικού 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και της “Περεστρόϊκα”)  φτάνει, όπως είχαμε παλιότερα σημειώσει, στο πιο ακραίο σημείο ανοησίας και γελοιότητας όταν επικαλείται το «κύρος» του Lukacs ως «μαρξιστή οικονομολόγου» (!) για να «ανασκευάσει» το οικονομικό έργο του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ (« Ο Οκτώβρης και η Εποχή μας, σελ. 530, Αθήνα 2010) – αλήθεια πολύ «πρωτότυπος επιστημονικός» τρόπος «ανασκευής» αντίπαλων απόψεων – ξεπερνώντας και αφήνοντας κατά πολύ πίσω το φασίστα Γ. Μπαμπινιώτη (στα χρόνια της Χούντας αυτός «έγραφε» παρέα με τον Χουντο-Χριστόδουλο που «διάβαζε») που χαρακτηρίζει τον αντιδραστικό γερμανό φιλόλογο Werner Jaeger «φιλόσοφο», όχι για να «ανασκευάσει» με το ανύπαρκτο «κύρος» του «φιλοσόφου» κάποιες απόψεις αλλά απλά για να εντυπωσιάσει τους απληροφόρητους φοιτητές, αποσιωπώντας-αποκρύβοντάς τους ότι ο Jaeger υποδέχτηκε μετά «βαΐων και κλάδων» τον Ναζι-φασισμό, το 1933.

Αντί, σαν μαθητής του ρεβιζιονιστή, αλλά αντιφασίστα Georg Lukacs να διδαχτεί και να ακολουθήσει τον Δάσκαλό του (τα «γραπτά» του μαθητή προδίδουν ότι γνωρίζει απελπιστικά αποσπασματικά το ογκώδες έργο του) που γνώριζε πολύ καλά τη σχετική βιβλιογραφία (ιδιαίτερα του Ευρωπαϊκού χώρου) των διαφόρων θεμάτων ενασχόλησής του την οποία και προφανώς μελετούσε, ο ταλαίπωρος σοβαροφανής φαφλατάς Χρ. Κεφαλής ξημεροβραδιάζεται μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών να παρακολουθεί μόνο το χρώμα των εξώφυλλων των διαφόρων βιβλίων με κύριο και αποκλειστικό σκοπό να συλλέγει μόνιμα ωκεανούς εμετικού χαρακτήρα λάσπης σε βάρος του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της Γ’ ΚΔ, και πρωτίστως του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, αυτοπαρουσιαζόμενος και αυτοδιαφημιζόμενος ως «ειδικός γνώστης»(!) ΟΛΩΝ των πολλαπλών αντικειμένων των φυσικών και κοινωνικών επιστημών, μ’ αποτέλεσμα να αυτογελοιοποιείται (διαβάζοντας τα τελευταία χρόνια το έργο του πρόωρα χαμένου αντιφασίστα Αυστρο-Γερμανού ρεφορμιστή σοσιαλδημοκράτη διανοητή Hermann HELLER (17/7/1893 – 5/11/1933), διαπιστώνει κανείς με πραγματική λύπη και μεγάλη απογοήτευση ότι η γνωστή δευτερεύουσας σημασίας αντίθεση-ζεύγος «Ρασιοναλισμού»-«Ιρασιοναλισμού» – ο Lukacs την παρουσιάζει ως πρώτο και βασικό ζήτημα της φιλοσοφίας αντί της πρωταρχικής, σημαντικότερης και πολύ βασικότερης Ματεριαλισμού-Ιδεαλισμού (ουσιαστικά υποκαθιστώντας την και  απορρίπτοντάς την) – που προβάλλεται στο έργο του “Die Zerstoerung der Vernunft” ΔΕΝ είναι καν δική του «πρωτότυπη σκέψη» –όπως θεωρείται ακόμα και σήμερα στη διεθνή βιβλιογραφία – αλλά είναι δανεισμένη από τον H. Heller και συγκεκριμένα από τον άρθρο του “Sozialistische Aussenpolitik ?” (1924) (H. Heller: Werke, Bd. I, Gesammelte Schriften, σελ. 417, I.C.B Mohr (Paul Siebeck), Tuebingen 1992), ρεβιζιονιστική θέση για την οποία επανειλημμένα επαίρονταν ο Georg Lukacs, μεταξύ άλλων, και στο: Georg Lukacs : «Gelebtes Denken, Eine Autobiographie und Dialog», σελ. 166-167 και 170-173, Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main 1981).

 Ας γίνει τώρα μια πολλή μικρή επιλογή-καταγραφή και ένας εντελώς σύντομος σχολιασμός από τα άπειρα αντιμαρξιστικά “μαργαριτάρια” και τις λασπολογίες του Χρ. Κεφαλή και του λασπολογικού του “εντύπου”:

1.ΛΕΝΙΝ-ΤΡΟΤΣΚΙ. Καταρχήν ας αναφερθεί μόνο ένα απ’ τα άπειρα χονδροειδή ΨΕΥΔΗ του Χ. ΚΕΦΑΛΗ που αφορά τη σχέση ΛΕΝΙΝ-ΤΡΟΤΣΚΙ και τη στάση του ΤΡΟΤΣΚΙ στον πρώτο ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο σ’ αντιπαράθεση με την μοναδικά μαρξιστική θέση-στάση του ΛΕΝΙΝ.

Στο πρώτο κιόλας «τεύχος» ο τροτσκιστής χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης γράφει: «Με το ξέσπασμα του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου ο Τρότσκι πήρε» τάχα «διεθνιστική θέση, όντας ένας από τους λίγους μαρξιστές (μαζί τον Λένιν, την Λούξεμπουργκ, τον Λίμπκνεχτ, κλπ)» («Μ.Σ.», τ. 1 / ΙΑΝ.- ΑΠΡ. 2011, σελ. 12).

Τρεις σχετικές παρατηρήσεις:

Πρώτο, ο παραπάνω ισχυρισμός αποτελεί χονδροειδέστατο ΨΕΥΔΟΣ δηλ. ότι ο Τρότσκι είχε τάχα την ίδια θέση με τον Λένιν στο ζήτημα του τότε ιμπεριαλιστικού πολέμου και τα καθήκοντα του προλεταριάτου σ’ εκείνη την περίοδο.

Δεύτερο, ο Λένιν, την ίδια περίοδο, αποκαλούσε τον Τρότσκι Μενσεβίκο σοσιαλδημοκράτη και «Καουτσκιστή Τρότσκι» (LENIN: Bd. 23, σελ. 107, Berlin-DDR 1968), επειδή ανήκε από το 1903 στους δεξιούς οπορτουνιστές μενσεβίκους σοσιαλδημοκράτες, ενώ τη θέση-πρότασή του για «Ειρήνη» χαρακτηρίζει, όπως αναφέρει ο Λιθουανός A. Litwak «σύνθημα παππαδίστικο» (W. Gautschi: «Lenin als Emigrant in der Schweiz», σελ. 110, Bennziger Verlag Zuerich-Koeln 1973). Ας δοθεί όμως καλύτερα ο λόγος στον ίδιο τον Λένιν: «οι οπαδοί της ΟΕ, μαζί με τον Μπανκβογεντ και τον Τρότσκι, τάσσονται ολοκληρωτικά με την άποψη του Ντάβιντ όταν υπερασπίζονται το σύνθημα: ούτε νίκη, ούτε ήττα» (Λένιν: τ. 26, σελ. 295, Αθήνα), και: «αυτό είναι ένα μάθημα για τους ερασιτέχνες της φράσης που, όπως ο Τρότσκι (βλ. τη «Νάσε Σλόβο», αρ. Φύλλου 105) υπερασπίζουν ενάντιά μας το σύνθημα της ειρήνης» (Λένιν: τ.26, σελ.305, Αθηνα), κι αυτά σε πλήρη αντίθεση με την μαρξιστική θέση του Λένιν για «μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο»: «το σύνθημα της ειρήνης ... είναι μικροαστικό, παπαδίστικο σύνθημα. Το προλεταριακό σύνθημα πρέπει να είναι: εμφύλιος πόλεμος» (Λένιν: τ. 49, σελ.15, Αθήνα). Αυτή ήταν η επαναστατική γραμμή «του εμφυλίου πολέμου του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη» (Λένιν: τ. 49,σελ. 43, Αθήνα).

Τρίτο, εκ νέου «συλλαμβάνεται» ο ΚΕΦΑΛΗΣ, και σε αυτό το ζήτημα, ως συνήθως, αδιάβαστος και αποδεικνύεται ότι δεν γνωρίζει το έργο του ΛΕΝΙΝ, αλλά μόνο το χρώμα των εξώφυλλων, κι αυτό «ελέω Θεού – internet».

 2.ΦΙΛΟ-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ: α. ΣΤΑΛΙΝ: «φιλοναζιστική προπαγάνδα» (!). Ο επαγγελματίας λασπολόγος δεν περνάει στιγμή που να μην διαφημίζει τη φιλο-χιτλερική του στάση. Παλιότερα, το 2012, όπως σημειώνονταν τότε από μας, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΦΑΛΗΣ, απ’ τους πιο αδίστακτους και η πιο ακραία περίπτωση χυδαιότητας επαγγελματία λασπολόγου σ’ ολόκληρη ίσως την Ευρώπη, έγραφε «ευφυώς» και «θριαμβευτικά» φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ αντιδραστικά-σχιζοφρενείς ΠΑΛΑΒΡΕΣ: «ο Στάλιν επιδίδεται ουσιαστικά σε φιλο-ναζιστική προπαγάνδα, την ώρα που οι ναζί βρίσκονται έξω από τη Μόσχα» (!) και παρακάτω ότι δήθεν «ο Στάλιν και οι συνεργάτες του εκτιμούσαν τότε την επικράτηση των ναζί ως εξέλιξη θετική για την ΕΣΣΔ επειδή όξυνε τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, και αυτό επιχειρείται να δικαιωθεί βεβαιώνοντας ότι ο ναζισμός ήταν ως το 1938 προοδευτικός και έγινε αντιδραστικός μόνο στη συνέχεια»(!)  («ΜΣ», τ. 6 / ΙΟΥΛ. - ΣΕΠΤ. 2012, σελ. 126). Δεν χρειάζεται σχολιασμός.

β. ΚΑΤΥΝ. Τώρα τελευταία (ίσως και άλλες φορές) έρχεται, μαζί με τον Γκέμπελς – ως ηχηρό φερέφωνό του – να μιλήσει «για το σταλινικό έγκλημα του Κατύν» («Μ.Σ.», τ.19 / ΙΑΝ.-ΜΑΡ. 2016, σελ. 227). Έτσι, ο έξαλλος αντισταλινικός αποδίδοντας το αποτρόπαιο αυτό Ναζι-φασιστικό έγκλημα στον επαναστατικό Κόκκινο Στρατό, απελευθερωτή των Ευρωπαϊκών λαών απ’ τη χιτλερική ναζι-φασιστική πανούκλα,  αυτοαναγορεύεται σε ένα κατάπτυστο περιφερόμενο φιλο-Χιτλερικό Ναζι-φασιστικό φερέφωνο του Γκέμπελς.

Απίστευτες φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ απόψεις και αθλιότητες, κι όμως υπαρκτές, ενός έξαλλου, αχαλίνωτου και γελοίου αντισταλινικού λασπολόγου του οποίου ο εκτραχηλισμός και η φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ κατρακύλα δεν γνωρίζουν όρια. (Θα επανέλθουμε στο ναζι-φασιστικό έγκλημα του ΚΑΤΥΝ άλλη φορά ξεχωριστά).

 3.ΠΛΑΤΩΝΑΣ–ΝΙΤΣΕ–ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΜΟΣ. Τώρα τελευταία αποφάσισε, επιχειρώντας, έμμεσα βέβαια και από άλλη πλευρά, να συναντήσει και να προπαγανδίσει τις υπεραντιδραστικές φιλο-Χιτλερικές απόψεις, μέσω του γνωστού αρχικού  μα ισχυρού κρίκου τους (όπως προαναφέρθηκε) δηλ. του ΠΛΑΤΩΝΑ. Η επιλογή και απόφασή του να μεταφράσει τον περασμένο χρόνο το αντιδραστικό βιβλίο του Sean Sayers (Σον Σέγιερς): «Πλάτωνος Πολιτεία» (Αθήνα 2015) έχει σαφέστατα προγραμματικό χαρακτήρα: επιχειρεί μέσω ενός δήθεν «αποαντιδραστικοποιημένου»(!) ΠΛΑΤΩΝΑ (δηλ. «ξεπλυμένο στο πλυντήριο» τύπου Σέγιερς) να καταστήσει ελκυστικές τις υπεραντιδραστικές αντιλήψεις του ΠΛΑΤΩΝΑ στην ανυποψίαστη νεολαία δηλ. να τη δηλητηριάσει καταστροφικά, οδηγώντας την σε Ναζι-φασιστική κατεύθυνση, απ’ τις οποίες, ως γνωστόν, τροφοδοτήθηκαν πλούσια όλοι οι αντιδραστικοί διανοητές της Γερμανίας, κυρίως το 19^ο αιώνα (αλλά και το πρώτο μισό του 20ου), με γνωστότερο τον υπεραντιδραστικό ιδεολογικο-πολιτικό πρόδρομο του Ναζι-φασισμού αντισημίτη διανοητή FRIEDRICH NIETZSCHE («υπεράνθρωπος», κλπ.: «ο ισχυρός πρέπει να κυριαρχεί στον αδύναμο και πρέπει να έχει περισσότερα από ότι αυτός», «δίκαιο είναι ο καλύτερος να έχει περισσότερα από τον χειρότερο και ο δυνατότερος περισσότερα από τον αδυνατότερο», κλπ.) – φιλόλογος-ποιητής παρά φιλόσοφος, επηρεασμένος απ’ τον επίσης αντιδραστικό A. SCHOPENHAUER (είναι γνωστό ότι όταν θέλησε ο Νίτσε να μεταπηδήσει απ’ την έδρα της Φιλολογίας σ’ εκείνη της Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας κρίθηκε ανεπαρκής απ’ τις πανεπιστημιακές αρχές και απορρίφθηκε η υποψηφιότητά του.

Η προγραμματικού χαρακτήρα αυτή επιλογή, μετάφρασης και έκδοσης  αυτού του έργου απ’ τον ίδιο τον Κεφαλή, αποτελεί, προφανώς, κουτοπόνηρη τακτική, ακριβώς επειδή αφορά μια πασίγνωστη περίπτωση – μα πρώτα απ’ όλα αποκρύβει τον πραγματικό αντιδραστικό σκοπό – συνάντησης και διάδοσης Ναζι-φασιστικών απόψεων μέσω του ΠΛΑΤΩΝΑ αντί να αναφερθεί ευθέως στη σύνδεση του «Mein Kampf» του Χίτλερ με την πολιτική φιλοσοφία του ΠΛΑΤΩΝΑ, όπως έκαναν πολλοί Ναζι-φασίστες θεωρητικοί, μεταξύ των οποίων, ο Joachim Bannes: «Platon, die Philosophie des heroischen Vorbildes» 1930 (=Πλάτων, η φιλοσοφία του ηρωϊκού υποδείγματος») και «Platons Staat und Hitlers Kampf» 1933 (= η Πολιτεία του Πλάτωνα και ο Αγώνας του Χίτλερ).

Από τον ΠΛΑΤΩΝΑ δεν δανείστηκε απευθείας μόνο ο NIETZSCHE αντιδραστικές απόψεις, αλλά και το σύνολο των Ναζι-φασιστών θεωρητικών (απόψεις «υπερανθρώπου», ευγονική, θεωρία κυριαρχίας των ελίτ, επιλογή των «καλύτερων και ισχυρών», αντίληψη του “Fuehrer”, κλπ.) που τον εκθειάζουν στα έργα τους, και αποτελεί το ίνδαλμα τους, μεταξύ των οποίων, οι: F.K.Guenther (1935), K.Hildebrandt (1930 & 1933), J. Bannes  (1933), A. Rusch (1933), E. Krieck (1933), H. Heyse (1933), W. Jaeger (1933), κλπ. με ανάλογους χαρακτηριστικούς τίτλους.

Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ, θαυμαστής και υμνητής της αντίδρασης της εποχής του, εκθειάζει και εξιδανικεύει το αντιδημοκρατικό βάρβαρο στρατοκρατικό δουλοκτητικό καθεστώς της ΣΠΑΡΤΗΣ – ιδανικό υπόδειγμα οργάνωσης του Ναζι-φασιστικού κράτους της Χιτλερικής Γερμανίας.

Ο Χ. ΚΕΦΑΛΗΣ, μέσω Sayers, προσπαθεί να παρουσιάσει έναν Πλάτωνα «αποαντιδραστικοποιημένο» ή αλλιώς «αποναζιστικοποιημένο», όπως έπραξαν οι ομοϊδεάτες του «ευρωκομμουνιστές» MASSIMO MONTINARI – GIORGIO COLLI με το Fr.Nietzsche.

Οι δυο Ιταλοί επιχείρησαν να «αποναζιστικοποιήσουν» τον υπεραντιδραστικό και αντισημίτη FRIEDRICH NIETZSCHE, αναλαμβάνοντας το αντιδραστικό τους «έργο» τον Απρίλη του 1961 (M. Riedel: «Nietzsche in Weima»r, σελ. 304, Reclam Verlag, Leipzig 1997) στο Nietzsche-Archiv που βρίσκονταν στη Weimar-DDR με την ΑΔΕΙΑ, προφανώς, της φιλοχιτλερικής κλίκας των ΧΡΟΥΣΤΣOΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ και του ρεβιζιονιστή σοσιαλδημοκράτη WALTER ULBRICHT, χωρίς να γίνει τότε γνωστό ποιος ήταν ο «υψηλός φιλοξενούμενος» στη Βαϊμάρη, ούτε η εκεί αντιδραστική του δραστηριότητα, κρατήθηκαν τα πάντα επτασφράγιστο μυστικό. Έγινε γνωστός στους ντόπιους κατοίκους ο M. MONTINARI, όταν η γυναίκα του Siegrid γέννησε τρίδυμα, από ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα του αποστάτη WALTER ULBRICHT, αλλά όχι όμως και η ενασχόλησή του με το Nietzsche, η οποία κρατήθηκε απολύτως μυστική, δηλ. «κανείς δεν ήξερε ότι αυτός ασχολούνταν με το Nietzsche» (Cesare Cases: «Der Grossherzog von Weimar», Nietzsche Studien Bd. 18/1989 σελ. 23-24).

Έτσι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές ΔΕΝ εγκατέλειψαν μόνο τη μαρξιστική εκτίμηση για το έργο του υπεραντιδραστικού Nietzsche, αλλά εγκατέλειψαν επίσης και την αντιφασιστική στάση, πλησιάζοντας-προπαγανδίζοντας, μέσω Nietzsche, και τις Ναζι-φασιστικές απόψεις. Λίγο αργότερα, αλλά τον ίδιο χρόνο, αρχές Νοέμβρη, μετά την έναρξη της προετοιμασίας μιας «αποναζιστικοποιημένης» έκδοσης των απάντων του Nietzsche, οι ΧΡΟΥΣΤΣΩΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ προχώρησαν στη μετονομασία του «STALINGRAD» σε «VOLGOGRAD» – μια ανοιχτά προκλητικότατη φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ πράξη, ξεπερνώντας ακόμα κατά πολύ και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές που σεβάστηκαν τη μεγάλη και αποφασιστική συμβολή του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στην ΗΤΤΑ του ΧΙΤΛΕΡΟ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ διατηρώντας τις σχετικές ονομασίες στις χώρες τους.

Οι ΠΛΑΤΩΝ-ΝΙΤΣΕ ήταν ήδη και στην εποχή τους αντιδραστικοί, όμως μετά τις βαρύτατες και ανυπολόγιστες αιματηρές καταστροφές του Ναζι-φασισμού στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και την αποφασιστική επίδραση των αντιδραστικών τους ιδεών στη διαμόρφωσή του δεν είναι πλέον απλά αντιδραστικοί, αλλά ΥΠΕΡΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΙ διανοητές. Για τον Πλάτωνα ας αναφερθεί μόνο η γνώμη του Άγγλου δημοκράτη αντιφασίστα, προοδευτικού διανοητή Geoffrey St. de Croix: «οι μεγαλύτεροι εχθροί της ανθρωπότητας στο ιδεολογικό επίπεδο είναι ο Πλάτωνας και ο απόστολος Παύλος. Στον Πλάτωνα αξίζει μάλλον η πρώτη θέση, μια και ήταν πολύ πιο ιδιοφυής από τον απόστολο Παύλο», για να σημειώσει στη συνέχεια τη γνωστή, σε όσους διάβασαν τους «Νόμους», εξοργιστική και πιο ακραίας μορφής βαρβαρότητας περίπτωση ότι οι πολίτες έπρεπε να καταδίνουν τους αθεϊστές, να συλλαμβάνονται και να φυλακίζονται, και αν επιμένουν στις απόψεις τους τότε ο φυλακισμένος να εκτελείται («ΟΥΤΟΠΙΑ», τ. 44/ Μάρτιος-Απρίλιος 2011, σελ. 166), για την οποία δικαιολογημένα ο St. de Croix αναφωνεί: «πραγματικά ανατριχιαστικό!».

4. ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ: α. ΕΝΓΚΕΛΣ. Ο λασπολόγος ρεφορμιστής αντιμαρξιστής Χ. ΚΕΦΑΛΗΣ, και ολωσδιόλου αγράμματος σε φιλοσοφικά και οικονομικά θέματα, με το απύθμενο αλλά πολύ γνώριμο «θράσος της ημιμάθειας» των πολυπληθών «πνευματικών ζοντόβολων» του τόπου, δεν διστάζει να επιτεθεί («Μ.Σ.», τ.15 / ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2014, σελ. 294-297) ακόμα και στα έργα του ΕΝΓΚΕΛΣ (Anti-Duehring–Dialektik der Natur), και ξέρετε για ποιο λόγο; Επειδή, λέει – άκουσον-άκουσον – ο «Σταλινισμός» και «δογματισμός» παγίωσαν τα δήθεν «λάθη» του ΕΝΓΚΕΛΣ ή αλλιώς η «παρασιτική αναπαραγωγή και αναμάσημα των λαθεμένων θέσεων του ΕΝΓΚΕΛΣ» που τάχα «ζημίωσαν σοβαρά την εξέλιξη του μαρξισμού» (στο ίδιο, σελ. 296) για να μας «πληροφορήσει» παρακάτω ότι «στο φως της επιστήμης» της κεφαλής(!) του ΚΕΦΑΛΗ, «ο σταλινισμός αποκαλύπτεται εδώ ως μια μορφή σκοταδισμού, που πρέπει να ξεπεραστεί» (σελ. 297), ενώ αλλού υιοθετεί τη φασιστική θεωρία του «Ολοκληρωτισμού»: «ο 20^ος αιώνας γνώρισε δυο ιστορικές τερατωδίες, το φασισμό και το σταλινισμό» (σελ. 292)!!! Οι «φιλοσοφικές» ανοησίες του ΚΕΦΑΛΗ φτάνουν στο αποκορύφωμά τους με τον ισχυρισμό ότι οι δήθεν «λαθεμένες» θέσεις του ΕΝΓΚΕΛΣ «συγκρούονται» μ’ εκείνες του ΛΕΝΙΝ, τη στιγμή που ο ΛΕΝΙΝ είναι κατά πολύ μεταγενέστερός του (το αντίστροφο θα μπορούσε να συμβεί, αλλά ούτε αυτό αληθεύει). Φαίνεται πως ο αντιμαρξιστής αλλά αγράμματος «ξερόλας» που επιτίθεται λάβρος στον ΕΝΓΚΕΛΣ να μην έχει ποτέ «ακούσει» ότι πρώτο, ο ΜΑΡΞ έγραψε κάποτε πως «ερωτοτρόπησα μάλιστα που και που με τον τρόπο έκφρασης που τον χαρακτηρίζει» (εννοεί το HEGEL) (K.Marx/F.Engels: Werke, Bd.23, σελ. 27, Berlin-DDR 1970), δεύτερο, είναι γνωστό ότι ο Μαρξ διάβασε το έργο του Ένγκελς «Anti Duehring» (1878) πριν δημοσιευθεί, και τρίτο, έγραψε μάλιστα ο ίδιος το «κεφάλαιο» της κριτικής στις απόψεις του Eugen Duehring για την Ιστορία της Πολιτικής Οικονομίας, γι αυτό το έργο εκφράζει τις κοινές απόψεις και των δυο κλασικών, επομένως η αισχρότατη αντιμαρξιστική αντικομμουνιστική επίθεση ενάντια στον ΕΝΓΚΕΛΣ στρέφεται ΑΜΕΣΑ και κατά του ΜΑΡΞ, (μόνο ο ΛΕΝΙΝ αφήνεται τυπικά και σκόπιμα στο «απυρόβλητο» για να χρησιμοποιείται ως μόνιμο μαρξιστικό «δεκανίκι» του αντεπαναστάτη σοσιαλδημοκράτη μενσεβίκου Τρότσκι, τον οποίο ο Λένιν αποκαλούσε «Καουτσκιστή»). Αλλά ο τροτσκιστής σοσιαλδημοκράτης Χ.Κεφαλής προτιμά να αυτοδιασύρεται αυτογελοιοποιούμενος.    

Σε άλλο σημείο χαρακτηρίζει «τσαρλατάνους τους Λυσένκο, Μιτσούριν και τη «μιτσουρινική θεωρία»»  (σελ. 296), αλλά αλήθεια με ποιές «ειδικές» γνώσεις του αντικειμένου; Μήπως με το φιλοσοφικό «κύρος» του «βαθυστόχαστου»(=ασχετοσύνης) προλόγου του L. Althuser στο D. Lecourt: «Proletarische Wissenschaft?» West Berlin1976 ή μήπως με τη νέα «πνευματική του κατάκτηση»(!), τη «μαρξιστική» αισθητική: «μια μαρξιστική ματιά στον Καβάφη» («Μ.Σ.», τ. 12/ ΙΑ.-ΜΑΡΤ. 2014, σελ. 244-293), ισάξιας, αν όχι μεγαλύτερης, εκείνης της «ανασκευής» του έργου του ΣΤΑΛΙΝ: «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» με τη βοήθεια του «κύρους» του «μεγάλου οικονομολόγου» (!) Ούγγρου Georg Lukacs (η κραυγαλέα αγραμματοσύνη του ρεφορμιστή Κεφαλή, σε φιλοσοφικά και οικονομικά θέματα, εκφράζεται στη μόνιμη και εντελώς εξόφθαλμη «αρπαγή» και παράθεση «αποσπασμάτων» από «δεύτερα χέρια» χωρίς άμεση γνώση από διάβασμα-μελέτη του έργου των διαφόρων διανοητών, με πιο ακραία περίπτωση (απ’ τις άπειρες) την παράθεση αποσπάσματος του Μαρξ παρμένου απ’ το περιοδικό «Θέσεις» που είναι ανύπαρκτο στην αντίστοιχη σελίδα του 3^ου τόμου του «Κεφαλαίου», όπως αναφέρεται στη σημείωση «4. Κ.Μαρξ, το Κεφάλαιο, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, τομ. 3, σελ. 213, όπως παρατίθεται στο Γ.Καλαμπόκα, «Τεχνολογική καινοτομία και ποσοστό κέρδους», Θέσεις, τευχ. 110, σελ. 76» («ο Οκτώβρης και η εποχή του», σελ. 547, Αθήνα 2010). Εδώ ο ταλαίπωρος «χημικός, συγγραφέας και αρθρογράφος»(!), έτσι αυτοσυστήνεται, «συλλαμβάνεται» εκ νέου να μην γνωρίζει ούτε καν το χρώμα των εξώφυλλων του «Κεφαλαίου»). 

β. ΛΕΝΙΝ. Τον περασμένο χρόνο «καταπιάστηκε» και με την υλιστική Διαλεκτική στο έργο του ΛΕΝΙΝ και στα πλαίσια υποτίθεται της «φιλοσοφικής κληρονομιάς του» («ΜΣ», τ. 18/ΟΚΤ.–ΔΕΚ. 2015, σελ. 316–351). Παλιότερα ισχυρίζονταν ότι ο Λένιν στα «Φιλοσοφικά Τετράδια» ορίζει απλά και μόνο τη Διαλεκτική ως τη «διδασκαλία για την ενότητα των αντιθέσεων» (εννοεί προφανώς των «Αντιθέτων», άλλη αγραμματοσύνη εδώ, αυτή τη φορά «ορολογίας») («Μ.Σ.», τ.15/ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2014, σελ.695), ενώ η ΟΥΣΙΑ της συνίσταται στην «πάλη των Αντιθέτων» ως πηγή της ανάπτυξης και κίνησης. Ο Λένιν, ως γνωστόν, ΔΕΝ περιόριζε τη Διαλεκτική μόνο στην «ενότητα», αλλά καθόριζε την «πάλη των Αντιθέτων» ως τον Πυρήνα και την ΟΥΣΙΑ της μαρξιστικής επαναστατικής Διαλεκτικής – πάλη των Αντιθέτων απ’ την οποία πηγάζει κάθε ανάπτυξη. Ο Λένιν σημειώνει σχετικά: «η ενότητα… των Αντιθέτων είναι μερική, προσωρινή, παροδική, σχετική, η πάλη των αλληλοαποκλειόμενων Αντιθέτων είναι απόλυτη, όπως απόλυτη είναι η ανάπτυξη, η κίνηση» (LENIN: Bd.38, σελ.339, Berlin-DDR 1968). Ακριβώς γι’ αυτό το νόμο ασκούσαν κριτική στο ΣΤΑΛΙΝ οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, που τον απέδιναν σ’ αυτόν, ενώ είχε διατυπωθεί από το ΛΕΝΙΝ («DZfPhil.», 5/1962, σελ. 519, Berlin-DDR), τους οποίους όψιμα αντιγράφει ο Κεφαλής με τη διαστρέβλωση του συγκεκριμένου νόμου της υλιστικής Διαλεκτικής.

Ο «θαρραλέος» ρεφορμιστής διαστρεβλώνοντας τη μαρξιστική Διαλεκτική σε ιδεαλιστική κατεύθυνση τη μετατρέπει σε μια ιδεαλιστική κατασκευή δικαιολόγησης των «μεταρρυθμιστικών δυνατοτήτων» που «παρουσιάστηκαν με το 20^ο Συνέδριο και την Περεστρόικα» (στο ίδιο, σελ. 348) δηλ. δικαιολόγηση της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης με κορυφαία στιγμή το αντεπαναστατικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), οι αντιμαρξιστικές απόψεις του οποίου συνιστούν: 1. Απόρριψη της βίαιης-ένοπλης Προλεταριακής Επανάστασης, 2. Άρνηση της μαρξιστικής αντίληψης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, και αποτελούν: 3. Ανοιχτή επισφράγιση της βίαιης πραξικοπηματικής ανατροπής της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και επικράτηση της ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής αντεπανάστασης στη Σοβ.Ένωση, 4.  Απαρχή της εξάλειψης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και ταυτόχρονα 5. Έναρξη του πισωδρομικού προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού με τη σταδιακή εφαρμογή οικονομικών μεταρρυθμίσεων καπιταλιστικού χαρακτήρα, που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 (καπιταλιστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις της Ολομέλειας του Σεπτέμβρη 1965), συγκαλύπτοντας ταυτόχρονα και την ύπαρξη του καπιταλισμού της περιόδου 1953-1991 σ’ αυτή και προβάλλοντας-διαφημίζοντας, για πολλές δεκαετίες μα ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ, τον παλινορθωμένο καπιταλισμό ως «σοσιαλισμό» (!).

Η αντεπαναστατική στρατηγική του ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ του 20^ου Συνεδρίου ήταν και παραμένει μια αστική-ιμπεριαλιστική στρατηγική: καταστροφής του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων όλων των χωρών και της προλεταριακής επαναστατικής ταξικής συνείδησης του διεθνούς προλεταριάτου.

Αλλού, αερολογώντας μιλά για «νεοσταλινική ηγεσία του ΚΚΕ και για την πλήρη ρήξη της με τη διαλεκτική μεθοδολογία» και πως ΤΑΧΑ αυτή η ρήξη (πέραν του αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ που δεν μας αφορά), αποτελεί «το πιο περίοπτο γνώρισμα του Σταλινισμού συνολικά» («ΜΣ», τ. 18/ ΟΚΤ.– ΔΕΚ. 2015, σελ. 345). Ουρανομήκεις αναπόδεικτες ανοησίες που δεν χρειάζονται σχολιασμό, αφού διαψεύδονται από ολόκληρη την επαναστατική δράση και πορεία των κομμουνιστικών κομμάτων της Γ’ ΚΔ και του κόμματος των Μπολσεβίκων με επικεφαλής τους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, με τις γνωστές τεράστιες επιτυχίες ως το πρώτο μισό του 20^ου αιώνα.

γ. ΜΑΡΞ: «Οικονομικο-φιλοσοφικά χειρόγραφα». Θεωρεί τα «οικονομικο-φιλοσοφικά χειρόγραφα του 1844» πλήρως απαλλαγμένα από υπολείμματα ιδεαλιστικών αντιλήψεων, όταν ισχυρίζεται ότι δήθεν σ’ αυτά «διατυπώθηκαν για πρώτη φορά οι βάσεις του επιστημονικού σοσιαλισμού και του κομμουνισμού» (αλήθεια στα μετέπειτα έργα τι διατυπώθηκε;) («Μ.Σ.», τ.18/ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2015, σελ 317), παρόλο που πρώτο, είναι πασίγνωστο ότι αυτή είναι η άποψη των διαφόρων αντιδραστικών αστών θεωρητικών, και δεύτερο, αυτά αποτέλεσαν, μόλις δημοσιεύτηκαν το 1932 απ’ τους L.Landshut/ J.P.Meyer, ακριβώς γι’ αυτό, αμέσως την «ίδια» μέρα αλλά και για τις μετέπειτα δεκαετίες, τη βάση για τη διαστρέβλωση του επαναστατικού μαρξισμού, με τα γνωστά πρώτα άρθρα του H. de Mann με το χαρακτηριστικό τίτλο: «Der neu entdeckte Marx» («Der Kampf» (Wien), Η.6/1932 σελ. 276) και του H.Marcuse: «Neue Quellen zur Grundlegung des historischen Materialismus» («Die Gesellschaft» (Berlin)  , Bd. 68, H.8/1932, σελ. 136), κλπ. – αργότερα ο Ναζι-φασίστας E.Thier αναφωνεί: «ο νέος Μαρξ είναι μια ανακάλυψη της εποχής μας» (E.Thier: «Das Menschenbild des jungen Marx», σελ. 3, Goettingen 1957) – αλλά και του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σ’ Ανατολή και Δύση, κυρίως τις δεκαετίες 1950-1970, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την έννοια της «Entfremdung» (=«Αλλοτρίωση») κλπ, που από πολλούς χρουστοφικούς θεωρητικούς θεωρείται «βάση του μαρξισμού» (!), μια έννοια πολλαπλά επιβαρυμένη ιδεαλιστικά και ξεπερασμένη αργότερα απ’ το Μαρξ που τη βάζει σε «εισαγωγικά» στο έργο του «Γερμανική Ιδεολογία» (Marx/Engels: «Deutsche Ideologie» σελ. 31, Berlin-DDR 1953). Οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες προχώρησαν παραπέρα, αφού όχι μόνο την υιοθετούν αλλά θεωρούν την «Entfremdung» «πυρήνα του ιστορικού υλισμού» (L.Seve), «βάση του μαρξισμού» (H.Lefebvre), «οι βασικές έννοιες του Κεφαλαίου βασίζονται στη θεωρία της αλλοτρίωσης» (A.Schaff), «στην ανάλυση της αλλοτρίωσης τέθηκε το επιστημονικό θεμέλιο… του μαρξισμού» (Α.Π. Ογκουρτσοφ), κλπ., ξεπερνώντας έτσι, σ’ αυτό το ζήτημα, και την παλιά ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία, αφού κάποιοι απ’ τους θεωρητικούς της απέρριπταν αυτή τη διαστρέβλωση όπως π.χ. ο P.Decker: «Marx als Forscher und Politiker» («Die Gesellschaft» 1933 σελ. 206): «ο Μαρξ μιλάει βέβαια ακόμα στη «Deutsche Ideologie» για την «Entfremdung» αλλά θέτοντας την ήδη σε εισαγωγικά».

Όσον αφορά την εμφάνιση και διαμόρφωση του μαρξισμού ο ρεφορμιστής Χρ. Κεφαλής, βαδίζοντας στα χνάρια των αντιδραστικών αστών διαστρεβλωτών του μαρξισμού, θεωρεί το μαρξισμό απλή συνέχεια της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας, αρνούμενος τη μεγάλη επανάστατική ανατροπή που αυτός προκάλεσε στις κοινωνικές επιστήμες όταν γράφει: «ο Αλεξαντρόφ κατηγορήθηκε από τον Ζντάνοφ το 1937 ότι η Ιστορία της Δυτικοευρωπαϊκής Φιλοσοφίας εξωράιζε την προμαρξιστική, απέναντι στην οποία ο μαρξισμός αντιπροσώπευε δήθεν κάτι εντελώς νέο» («ΜΣ», τ.14/ΙΟΥΛ.-ΣΕΠΤ. 2014, σελ. 253).             

5. «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ στην καπιταλιστική ΕΣΣΔ (1953-1991) και τις άλλες Ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού; Ο ισχυρισμός του τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη Χ. ΚΕΦΑΛΗ ότι «από τη δεκαετία του 1960-70 άρχισε στην ΕΣΣΔ μία αναβίωση του μαρξισμού, με σημαντικούς εκπροσώπους όπως Ιλιένκοφ, Όιζερμαν, Λεκτόρσκι, Σεπτούλιν Μπογκομόλοφ, Ναλέτοφ, Ομελιανόφσκι, Λεόντιεφ, κ.α…. ήταν όμως στην ουσία τους μαρξιστική και βαθμιαία έγινε κυρίαρχη προετοιμάζοντας την περεστρόικα…» («ΜΣ», τ. 8 /ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2013, σελ. 381 και τ. 13/2014, σελ. 13-14, 24) δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα, όμως αποτελεί μια πολύ αποκαλυπτική θέση, που εκφράζει την εκ μέρους του υπεράσπιση, σε φιλοσοφικό επίπεδο, του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Όμως, σε πλήρη αντίθεση με τον παραπάνω ανυπόστατο ισχυρισμό, όποιος έχει έστω και ελάχιστα παρακολουθήσει την πορεία των κοινωνικών επιστημών της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1991) του παλινορθωμένου καπιταλισμού, γνωρίζει ότι στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού είχαν ανθίσει όλα τα «λουλούδια» των αντιδραστικών ιδεαλιστικών φιλοσοφικών ρευμάτων, από τον υπαρξισμό, πραγματισμό, φαινομενολογία, αστική φιλοσοφική ανθρωπολογία, ερμηνευτική, φροϋδισμό, νεοθετικισμό, κλπ. ως τους υπεραντιδραστικούς αντισημίτες διανοητές Friedrich Nietzsche (ιδεολογικο-πολιτικός πρόδρομος του Ναζι-φασισμού) και Martin Heidegger (αμετανόητος Ναζί ως το θάνατό του) για το έργο του οποίου ο Γάλλος διανοητής Emmanuel Faye δικαιολογημένα και πολύ ορθά σημειώνει ότι αποτελεί «Εισαγωγή του Εθνικοσοσιαλισμού στη Φιλοσοφία» (E.Faye: «HEIDEGGER, Die Einfuehrung des Nationalsozialismus in die Philosophie», Mathes & Seitz, Berlin 2009). Μόνο ο αγράμματος φιλοσοφικά αντιμαρξιστής Χ. ΚΕΦΑΛΗΣ δεν γνωρίζει αυτή την αντιδραστική πορεία, γιατί αλλιώς θα ήξερε πχ., για να αναφερθούν μόνο δυο περιπτώσεις, ότι ο Ανατολικο-γερμανός Robert Havemann είχε αναπτύξει-υιοθετήσει νεοθετικιστικές απόψεις, ενώ ο σοβιετικός Theodor I. Oiserman πρωτοστάτησε, πέραν των άλλων, στην επανεισαγωγή στο «μαρξισμό του» του πασίγνωστου χωρισμού-αντιπαράθεσης «Οντολογίας»–«Γνωσιοθεωρίας» – βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της προμαρξιστικής ιδεαλιστικής φιλοσοφίας, που, ως γνωστόν, έχει ξεπεράσει ο μαρξισμός, και επιπλέον χρησιμοποιεί-υιοθετεί την αντιμαρξιστική ιδεαλιστική έννοια της «Οντολογίας», ασυμβίβαστη με τον επαναστατικό μαρξισμό που απορρίπτεται ακόμα και από ρεβιζιονιστές θεωρητικούς (βλ. T.I.Oiserman: «Die philosophischen Grundrichtungen”, Berlin-DDR 1976, «Probleme der Philosophie und der Philosophiegeschichte», Berlin-DDR 1972, «Dialektischer Materialismus und Geschichte der Philosophie», Berlin-DDR 1982).

Οι παραπάνω απόψεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «ανάπτυξη» του μαρξισμού, ούτε οι ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι Βάργα-Λεόντιεφ, κλπ. είναι μαρξιστές, αφού διατυπώνουν αστικο-ρεβιζιονιστικές απόψεις σε βασικά ζητήματα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και σοσιαλισμού-κομμουνισμού μα ούτε βέβαια και το τελευταίο ογκωδέστατο έργο του Georg Lukacs: «Zur Ontologie des gesellschaftlichen Seins» (1. Halbband, Band 13, 1984, σελίδες 692, 2.Halbband, Band 14, 1986, σελίδες 767, Hermann Luchterhand Verlag, Darmstadt und Neuwied) συνιστά «ανάπτυξη» του μαρξισμού, επειδή αυτό, πέρα από την ορατή ύπαρξη-επαναφορά σ’ αυτό των παλιότερων γνωστών ιδεαλιστικών επιδράσεων (χεγγελιανισμού, κλπ.), είναι επιπλέον «εμπλουτισμένο» με την αντιδραστική «φιλοσοφική ανθρωπολογία» του Ναζι-φασίστα A.GEHLEN, τη λεγόμενη «μαρξιστική Οντολογία» (η «ωραία λέξη Οντολογία» όπως λέει ο ίδιος), μια έννοια μεταφυσική και αντιδιαλεκτική, πολλαπλά ισχυρά επιβαρυμένη ιδεαλιστικά φιλοσοφικο-ιστορικά που «χρησιμοποιείται πάντοτε από τους αντιδραστικούς», όπως πολύ ορθά σημειώνει, και ο Ernst BLOCH στο: E.Bloch und G.Lukacs, Dokumente, zum 100. Geburtstag, σελ. 317, Lukacs Archivum, Budapest 1984 και την ιδεαλιστική «νέα Οντολογία» του NIKOLAI HARTMANN, ο οποίος προσαρμοζόμενος στη Ναζι-φασιστική περίοδο χαρακτήρισε τον ΠΛΑΤΩΝΑ ως τον «κλασικό όλων τον εποχών» και μίλησε για «γνήσιο Fuehrertum» στην ομιλία του «Neuordnung von Wert und Sinn» στο συνέδριο της «Deutsche Philosophische Gesellschaft» (2-5 Οκτώβρη Magdenburg 1933).  

Τα ιδεαλιστικά αυτά ρεύματα εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν στο εύφορο έδαφος του πισωδρομικού προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις τότε ρεβιζιονιστικές χώρες (1953-1990) και κινήθηκαν χέρι-χέρι με τη σταδιακή εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων σ’ αυτές.  

Για την ανάπτυξη και ύπαρξη αυτή την περίοδο, αντιδραστικών φιλοσοφικών ρευμάτων σ’ αυτές τις χώρες, δεν θα επικαλεστούμε επαναστάτες μαρξιστές, αλλά μόνο κάποιους ρεβιζιονιστές όπως το Georg Lukacs που στις «Συνομιλίες» με τον Hans Heinz Holz αναφέρει-παραδέχεται την επίδραση του Carnap και άλλων νεοθετικιστών στη λεγόμενη «μαρξιστική φιλοσοφία» των ρεβιζιονιστικών καπιταλιστικών χωρών, όπως στον Georg Klaus (DDR) κλπ. («Gespraeche mit Georg Lukacs» (Hrsg.) von Theo Pinkus, σελ. 123, Rowohlt-Verlag Reinbeck bei Hamburg 1967), τον A. Schaff που παραδέχεται-ομολογεί το «ξαφνικό φούντωμα του υπαρξισμού» στην Πολωνία (A.Schaff: «Philosophie des Menschen», σελ 11, Frankfurt 1966), τo H.H.Holz που σημειώνει, μεταξύ άλλων, ότι στην «Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία και Ρουμανία διαμορφώνεται ένα ιδεολογικό κίνημα που αναπτύσσει το μαρξισμό μιας ατομικιστικής ανθρωπολογίας»( H.H.Holz: «Stroemungen und Tendenzen im Neomarxismus», σελ. 50, C.Hanser Verlag Muenchen 1972) και τέλος τον αμετανόητο δυτικογερμανό χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη θεωρητικό του D”K”P Robert Steigerwald που σημειώνει-ομολογεί πολύ αργότερα, ανοιχτά πλέον το 1989, έστω και «κατόπιν εορτής», ότι στη Σοβιετική Ένωση «ορισμένοι φιλόσοφοι αυτομόλησαν προς την πλευρά των Heidegger, Popper, Gadamer (ορισμένοι μάλιστα προς το Nietzsche!) ή άλλοι περιόριζαν τη θεωρία σε κοινωνιολογική και θετικιστική ανάλυση γεγονότων» («Neues Denken und marxistische Philosophie», σελ. 68, Edition Marx-Engels-Stiftung, Wuppertal 1991).

6. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ: Απόλυτη ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ. Είχαμε «ελπίσει» πως βάζοντας το όνομά του δίπλα σ’ εκείνο του Γ.Τόλιου-ΣΥΡΙΖΑ (Γ.Τόλιος / Χ.ΚΕΦΑΛΗ: «Το καπ….», «ΜΣ», τ. 16/ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2015, σελ. 103) ότι θα είχε «βελτιώσει» κάπως τις οικονομικές του γνώσεις και κάτι θα είχε διδαχθεί έστω και από ένα ρεβιζιονιστή σοσιαλδημοκράτη οικονομολόγο, αυτός όμως φρόντισε να μας διαψεύσει απορρίπτοντας ανοιχτά τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, αναμασώντας τη γνωστή άποψη των χυδαίων αστών οικονομολόγων. Χαρακτηρίζει «δογματικές φόρμουλες» του σταλινισμού τις «θεωρίες για την απόλυτη εξαθλίωση, το απόλυτο αδιέξοδο του καπιταλισμού και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού» που ΤΑΧΑ «απορρίπτονται προκαταβολικά από τον Λένιν», καταλήγοντας πάντα με τη γνωστή επωδό: τα δήθεν «εγκλήματα του Στάλιν»(!) («ΜΣ», τ. 18 /ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2015, σελ. 346).

Και στο ζήτημα της θεωρίας της «απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου» ο ρεφορμιστής Χρ.Κεφαλής «συλλαμβάνεται» εκ νέου για πολλοστή φορά εντελώς αδιάβαστος, αλλιώς θα ήξερε ότι ο ΛΕΝΙΝ – γνωρίζει και σε αυτό το θέμα μόνο το χρώμα του εξώφυλλου των έργων του ΛΕΝΙΝ, όπως αυτό εμφανίζεται στις οθόνες των υπολογιστών στις οποίες ξημεροβραδιάζεται αντιγράφοντας – έχει γράψει σύντομο σχετικό άρθρο και δε θα ξεφούρνιζε την ουρανομήκη κοτσάνα πως δήθεν «απορρίπτεται» (!), μεταξύ άλλων, και μάλιστα «προκαταβολικά» (!) απ’ το Λένιν η μαρξιστική θεωρία της απόλυτη εξαθλίωσης. Να τι γράφει: «ο εργάτης εξαθλιώνεται α π ό λ υ τ α, δηλ. γίνεται πραγματικά φτωχότερος από πριν, είναι υποχρεωμένος να ζει χειρότερα, να τρέφεται λιγότερο, νε υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται στα υπόγεια και τις σοφίτες»  (Lenin: Bd. 18, σελ. 428, Berlin-DDR 1965). Επιπλέον, η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου δεν είναι «δογματική φόρμουλα» του Σταλινισμού, αλλά θεωρία των κλασικών ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, που η ορθότητά της επιβεβαιώνεται εκ νέου από τη σημερινή αντικειμενική καπιταλιστική ζοφερή πραγματικότητα υποσιτισμού, μαζικής ανεργίας, φτώχειας και απόλυτης εξαθλίωσης (χειροτέρευση του συνόλου των συνθηκών διαβίωσης) πολλών εκατομμυρίων – αν όχι δισεκατομμυρίων – του πλανήτη, παρόλο που οι αστοί οικονομολόγοι και μαζί τους οι ρεφορμιστές απ’ τους Bernstein ως τους χρουστσοφικούς, τους τροτσκιστές κλπ. την κηρύσσουν μόνιμα πάνω από έναν αιώνα, επανειλημμένα ως «ξεπερασμένη».  Η απόρριψή της ΣΗΜΕΡΑ απ’ την αντιδραστική αστική τάξη και τους σοσιαλδημοκράτες τύπου ΚΕΦΑΛΗ, εν μέσω παρατεταμένης κρίσης, αποτελεί τη μεγαλύτερη και πιο ξετσίπωτη πρόκληση, επαίσχυντο εξωραϊσμό του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικού συστήματος (οι τροτσκιστές χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες Χ.ΚΕΦΑΛΗΣ–Μ.ΜΑΪΛΗΣ, οι «μεγαλύτερες» φυσιογνωμίες στο οικονομικό στερέωμα του πλανήτη στο δεύτερο μισό του 20^ου–αρχές του 21^ου αιώνα, πρέπει για τις «πρωτότυπες» οικονομικές τους γνώσεις, να «τιμηθούν» όχι απλά με το ετήσιο βραβείο Νόμπελ Οικονομίας αλλά μ’ ένα ειδικό βραβείο ολόκληρου αιώνα, ο μεν πρώτος για την «επιτυχή ανασκευή» του έργου του ΣΤΑΛΙΝ: «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» και για την πρότασή του «σωτηρίας της ΕΣΣΔ» το 1990-91 με επιστροφή της στη «ΝΕΠ»(!), ο δε δεύτερος για την «ανάλυση» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στον 20^ο αιώνα, κάτι που «δεν μπόρεσε να αναλύσει», για έναν και πλέον αιώνα, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα («Ρ» 7-8/1/2012, σελ.13) αλλά και για τα περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» μ’ εκείνα τα περίφημα ντόπια «ισχυρά μονοπώλια» πορτοκαλο-λεμονιών, σταφιδο-ελαιόλαδου, κλπ.).     

7. ΕΣΣΔ (1953-1991): «Σοσιαλισμός» ή παλινορθωμένος καπιταλισμός; Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ, αλλά και ολόκληρης της προηγούμενης 65ετίας σχεδόν από το 1953 και δώθε, ισχυρισμός-θέση των σοσιαλδημοκρατών χρουστσοφικών ηγετών των Κ»Κ»Ε-ΣΥΡΙΖΑ και της τροτσκιστο-χρουστσοφικής ομάδας του λασπολογικού «εντύπου» «Μ.Σ.» («κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου 1989-91», «ΜΣ», τ. 16/ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2015, σελ. 145 και σελ. 147: «διάλυση της ΕΣΣΔ και του υπαρκτού σοσιαλισμού στα 1989-1991»), ότι στη Σοβιετική Ένωση, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, διατηρήθηκε, και μάλιστα «οικοδομούνταν»(!) σ’ αυτή ο «σοσιαλισμός» ως το 1990, είναι-ήταν ευθύς εξαρχής ένας ολωσδιόλου αστήρικτος, παντελώς ατεκμηρίωτος αντιμαρξιστικός ισχυρισμός που διαψεύδονταν καθημερινά απ’ την πορεία της εμπορευματικής οικονομίας της Σοβ. Ένωσης των μετά το 1953 δεκαετιών, την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στα μέσα της δεκαετίας του 1960, την ανοιχτή κατάρρευσή του και τελικά διαψεύστηκε οριστικά με τη διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, και ως χώρας, το 1991.

Πρέπει όμως εδώ να υπογραμμιστεί, ότι στα ερείπια της αναπόφευκτης διάλυσης της καπιταλιστικής Σοβ. Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990) δε θάφτηκαν μόνο οριστικά οι αντιμαρξιστικές αστικο-ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις της χρουστσοφικής-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατίας περί ύπαρξης δήθεν «σοσιαλισμού» στη Σοβιετική Ένωση (1953-1991) αλλά συνάμα αποδείχθηκε και η πλήρης χρεοκοπία της αστικής χρουστσοφικής αντίληψης ταύτισης σοσιαλισμού-κομμουνισμού με τον καπιταλισμό, με τη μορφή κοινών ΤΑΧΑ βασικών οικονομικών γνωρισμάτων (καπιταλιστικές Κατηγορίες: εμπορευματο-χρηματικές σχέσεις, Κέρδος, Τιμή, Τόκος, Πρόσοδος, κλπ.) του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» (=παλινορθωμένος καπιταλισμός), αντίληψη που έχει τη ρίζα της στο μακρινό ιστορικό παρελθόν ενός ρεύματος της χυδαίας αστικής πολιτικής οικονομίας (π.χ. F.v.Wieser (1889), κλπ. όπως ομολογεί ανοιχτά και ο χρουστσοφικός S.R.Kirrilov (Μόσχα 1974): «ο Wieser σημείωνε ορθά, ότι τέτοιες κατηγορίες, όπως Τιμή, Τόκος, Πρόσοδος, κλπ., μπορούν να υπάρχουν και στη σοσιαλιστική οικονομία»).

Οι επαναστάτες μαρξιστές των διαφόρων χωρών είχαν ήδη απ’ την αρχή κατηγορηματικά και με σαφήνεια επισημάνει και προβλέψει αυτή την αναπόφευκτη καταστροφική πορεία της Σοβ. Ένωσης και των άλλων ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών προς τον καπιταλισμό – ήταν ο γνώριμος δρόμος της καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας του Τίτο – με την εφαρμογή σ’ αυτές των καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεων (Εμπορευματο-Χρηματικές-Σχέσεις, δράση του νόμου της Αξίας, Κέρδος, κλπ.) μεταξύ των οποίων και ο Ernesto Che GUEVARA που χαρακτήριζε το 1964 «τη χρήση του νόμου της Αξίας λαθραία εισαγωγή του καπιταλισμού», ότι «ισοδυναμεί με τον καπιταλισμό», κλπ.

Στη Σοβιετική Ένωση (1953-1991) ΔΕΝ υπήρχε σοσιαλισμός-κομμουνισμός, επειδή: πρώτο, στον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ, ΔΕΝ υπήρχε Διχτατορία του Προλεταριάτου μετά την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης – αυτή είχε ανατραπεί και αντικατασταθεί από το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» (!) δηλ. τη δικτατορία της νέα μπουρζουαζίας. Ορθά σημειώνει, το 1971, ο διάσημος άγγλος μαρξιστής GEORGE THOMSON: «ο μαρξισμός διδάσκει ότι η μοναδική εναλλακτική απέναντι στη Δικτατορία του Προλεταριάτου στη σημερινή κοινωνία είναι η δικτατορία της μπουρζουαζίας, και ακριβώς αυτό είναι στην πραγματικότητα το «κράτος όλου του λαού» του Χρουστσόφ» (George Thomson: «Von MARX zu MAOTSETUNG», σελ 171, Tuebingen 1973), δεύτερο, στον ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΜΕΑ, στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες ΔΕΝ ήταν πλέον κυρίαρχη ιδεολογία ο επαναστατικός μαρξισμός, αλλά το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), ενώ ταυτόχρονα είχαν ανθίσει στην τότε αστική Σοβιετική κοινωνία όλα τα αντιδραστικά ιδεαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα, ακόμα και υπεραντιδραστικά  ανορθολογικά ρεύματα (Νιτσεϊσμός-γερμανικός ρομαντισμός), που, όπως παραπάνω αναφέρθηκε, γίνεται παραδεκτό- ομολογείται από σειρά ρεβιζιονιστές θεωρητικούς, τρίτο, στον ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΟΜΕΑ, με την ανατροπή και την αντικατάσταση του κράτους της Διχτατορίας του Προλεταριάτου με το κράτος της νέας «σοβιετικής» μπουρζουαζίας (=«κράτος όλου του λαού») και την εφαρμογή, μετά το 1953, των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων (πλήρης επέκταση των Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων, επέκταση της σφαίρας δράσης του νόμου της Αξίας σ’ ολόκληρη την οικονομία, Κέρδος, Τόκος, Πρόσοδος, καπιταλιστική «τιμή Παραγωγής», «πλήρης Οικονομική Ιδιοσυντήρηση», νόμος της Αξίας ρυθμιστής της παραγωγής, κλπ.) στη Σοβιετική Ένωση, μ’ αποτέλεσμα να εξαλειφθούν οι σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές Σχέσεις Παραγωγής και να διαμορφωθεί βαθμιαία μια πλήρης και ολοκληρωμένη ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ στην οποία τόσο τα Μέσα Παραγωγής όσο και η Εργατική Δύναμη είχαν μετατραπεί πλέον σε ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ, οι κρατικές επιχειρήσεις, πέραν της αλλαγής του χαρακτήρα τους εξαιτίας της αλλαγής του ταξικού χαρακτήρα του κράτους (από κρατικές σοσιαλιστικές έγιναν κρατικές καπιταλιστικές αλλά και οι συνεταιρισμοί) είχαν μετατραπεί στους λεγόμενους «σοσιαλιστικούς» (=μύθος χρουστσοφικός) ανεξάρτητους εμπορευματοπαραγωγούς με «πλήρη οικονομική αυτοτέλεια» που λειτουργούσαν στη βάση της Αρχής της «πλήρους Οικονομικής Ιδιοσυντήρησης» με πυρήνα τη μεγιστοποίηση του Κέρδους, που όλα μαζί είχαν οδηγήσει αναπόφευκτα στην ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του Κεντρικού Σχεδιασμού της Οικονομίας. Σκοπός της παραγωγής και κριτήριο της Αποδοτικότητας των επιχειρήσεων αλλά και γενικότερα της παραγωγής του συνόλου της οικονομίας ήταν το Κέρδος. (I.N.Busdalow 1966: «το Κέρδος είναι βασικός σκοπός της σοσιαλιστικής παραγωγής»). Ρυθμιστής της παραγωγής στην καπιταλιστική εμπορευματική οικονομία της Σοβ. Ένωσης ήταν ο νόμος της Αξίας.         

Έτσι, ο λεγόμενος «υπαρκτός σοσιαλισμός»(!) της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990) δεν ήταν παρά ένας υπαρκτός κρατικο-μονοπωλιακός καπιταλισμός ιδιαίτερου τύπου, που προήλθε απ’ την κατάργηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, με την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, την οποία οργάνωσε και καθοδήγησε η ηγετική αντιδραστική αντικομμουνιστική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ του αστικού πλέον σοσιαλδημοκρατικού ΚΚΣΕ.

Και ενώ η καπιταλιστική, μετά το 1953, Σοβιετική Ένωση έχει ήδη κιόλας πριν πολλά χρόνια, το 1991, διαλυθεί – και κατέρρευσε ΑΚΡΙΒΩΣ εξαιτίας δεκαετιών επιστροφής στον καπιταλισμό – η «σοφή κεφαλή» του ρεφορμιστή «μεγάλου οικονομολόγου»(!) Χρ.Κεφαλή προτείνει, μετά σχεδόν μια 15ετία, ότι θα μπορούσε υποτίθεται τότε, το 1990-91(!), να «σωθεί» η Σοβ. Ένωση αν επέστεφε στη «ΝΕΠ»(!): «η σωτηρία της ΕΣΣΔ ήταν εφικτή, μόνο με μια ισχυρή υποχώρηση προς τον καπιταλισμό αντίστοιχη εκείνης της ΝΕΠ» !!! («Μ.Σ.», τ.8/ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2013, σελ. 390). Αστικές ρεφορμιστικές ΠΑΛΑΒΡΕΣ που, προφανώς, δεν αξίζουν σχολιασμό.  

8. ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ – ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ Γ΄ ΚΔ. Ο αχαλίνωτος λασπολόγος Χ.ΚΕΦΑΛΗΣ δεν διστάζει να λασπώνει συστηματικά επαναστάτες κομμουνιστές ηγέτες της Γ΄ ΚΔ, ανάμεσα στους οποίους, ακόμα και τη μεγάλη επαναστάτρια CLARA ZETKIN, παρουσιάζοντάς την ως «αντίπαλο» του ΣΤΑΛΙΝ, τον οποίο είχε τάχα χαρακτηρίσει κάποτε με χυδαίες εκφράσεις, παρόλο που είναι γνωστή η στάση της απέναντι στη ΚΔ και στο ΣΤΑΛΙΝ και είναι γνωστό ότι το φέρετρό της μετέφεραν στον ώμο τους οι ΣΤΑΛΙΝ-ΜΟΛΟΤΩΦ. Οι αντεπαναστάτες λασπολόγοι τροτσκιστές εκδικούνται προφανώς την CLARA ZETKIN για τη μπροσούρα της κατά του Τρότσκι και της σοσιαλδημοκρατίας: «Trotzkis Verbannung und die Sozialdemokratie» (Berlin 1928). Στον τελευταίο τόμο της «Μ.Σ.» αφιερωμένο στο «Εθνικό Ζήτημα» (συνονθύλευμα αστικο-ρεβιζιονιστικών απόψεων) επιχειρείται κατασυκοφάντηση και λασπώνεται ο γνωστός σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μεγάλος αφροαμερικανός αλύγιστος επαναστάτης κομμουνιστής σταλινικός PAUL ROBESON, και αυτή τη φορά δια στόματος του γιου του Paul Robeson Jr. («Μ.Σ.» τ. 19/ ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2016 σελ. 161) (θα γίνει αργότερα ξεχωριστή αναφορά).

Τέλος κλείνοντας ας σημειωθεί πως το διεθνές προλεταριάτο και οι λαοί όλων των χωρών, μα πρώτα απ’ όλα οι σκλαβωμένοι στο Χιτλερικό Ναζι-φασισμό ευρωπαϊκοί λαοί, γνωρίζουν ότι στο φασιστικό Βερολίνο μπήκε ο επαναστατικός Κόκκινος Στρατός του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και όχι οι παλιότεροι και σημερινοί φιλο-χιτλερικοί λασπολόγοι του, προδότες χρουστσοφικοί-τροτσκιστές τύπου ΚΕΦΑΛΗΔΟ-ΜΑΪΛΗΔΩΝ, κλπ. που βρέθηκαν αντικειμενικα-υποκειμενικά στην υπηρεσία των χιτλερικών Ναζι-φασιστών: «το όνομα του Στάλιν είναι συνδεδεμένο με κάθε επιτυχία, με κάθε επίτευγμα και το σοβαρότερο απ’ όλα με τη συντριβή του ναζισμού. Λέμε λοιπόν σ’ όλους αυτούς τους συκοφάντες, ότι στον Στάλιν δεν κολλάει καμιά συκοφαντία, γιατί το έργο του ζει και φωτίζει, είναι μέσα στο νου και στις καρδιές εκατομμυρίων εργαζομένων σ' όλο τον κόσμο». (ΝΤΙΝΟΣ ΡΟΖΑΚΗΣ: «ΣΑΡΑΝΤΟΧΡΟΝΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΤΑΫΓΕΤΟΣ – ΓΡΑΜΜΟΣ – ΤΑΣΚΕΝΔΗ, 1936-1976», σελ. 276, Αθήνα 2008).