Στις 14 Σεπτέμβρη στην Νορβηγία
διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές. Από το 2005 κυβέρνηση ήταν η λεγόμενη κόκκινο-πράσινη συμμαχία, μεταξύ του παραδοσιακού σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (Arbeitpartiet) και των νέων συμμάχων τους, το Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα (Sosialistisk Venstreparti, ρεφορμιστικό αριστερό με λίγα αστικά στοιχεία) και του Κεντρώου Κόμματος (Senterpartiet, αμιγώς αστικό κόμμα). Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε από την Κομμουνιστική Πλατφόρμα την επομένη των εκλογών. Από την στιγμή που δεν δόθηκε πραγματική εναλλακτική επιλογή στον αστισμό, έπρεπε να δημιουργηθούν κοινοβουλευτικά «μπλοκ» και αφού βασικός στόχος ήταν να παραμείνει το Προοδευτικό Κόμμα (Fremskrittspatiet) εκτός κυβέρνησης, η κοινή λογική λειτούργησε προς όφελος του Εργατικού Κόμματος. Αυτό είναι απόλυτα λογικό: γιατί να ψηφίσει κανείς ένα μικρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα όπως το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα ή τους Κόκκινους όταν υπάρχει ήδη ένα μεγάλο;
Οι εκλογές κρύβουν έναν μεγάλο λαϊκό αποπροσανατολισμό: Αν και τα ΜΜΕ διαρκώς εστίαζαν στο ότι «κάθε ψήφος θα ήταν κρίσιμη στην μάχη μεταξύ των δύο συνασπισμών», ένας στους τέσσερις εγγεγραμμένους δεν ψήφισε, που πρόκειται για την μεγαλύτερη αποχή από το 1927. Επιπλέον ένας ακόμη άγνωστος αριθμός από διαμαρτυρόμενους, επέλεξαν να ψηφίσουν λευκό. Όπως ήταν αναμενόμενο το Προοδευτικό Κόμμα τα πήγε καλά, συγκεντρώνοντας το 23% των ψήφων, αφού το παιχνίδι του με την ξενοφοβία και με την δημοφιλή και κατανοητή περιφρόνηση που υπάρχει για τους πολιτικούς αποδείχθηκε επικερδές. Από μια προοδευτική σκοπιά το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν χειρότερο, αν συνυπολογίσουμε τις δημοσκοπήσεις του καλοκαιριού. Παρόλα αυτά τα δύο ανοικτά δεξιά κόμματα (το Προοδευτικό Κόμμα και το Συντηρητικό Κόμμα [Hoeyre]) κατάφεραν να συγκεντρώσουν υποστήριξη της τάξης του 40%.
Παρόλο που δεν έχουμε διαθέσιμα στοιχεία που να δείχνουν την διασπορά των ψήφων ανάμεσα στις διαφορετικές τάξεις και κοινωνικές ομάδες, μπορούμε βάσιμα να πούμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό της εργατικής τάξης συσπειρώθηκαν γύρω από το Εργατικό Κόμμα για να περιορίσουν το Προοδευτικό Κόμμα. Το Εργατικό Κόμμα ανέβασε συνολικά τα ποσοστά του. Αυτό οφείλεται στον αποτελεσματικό εκλογικό μηχανισμό των εργατικών, που υποστηρίχθηκε και από τα συνδικάτα και τους μηχανισμούς τους καθώς επίσης και από μια εξαιρετική στρατηγική στην προεκλογική τους εκστρατεία, όπου ο (πρωθυπουργός) Stoltenberg παρουσιάστηκε ως αρχιτέκτονας της συμμαχίας κόκκινων και πράσινων και όχι τόσο ως επικεφαλής του Νορβηγικού Εργατικού Κόμματος. Με περισσότερο από το 35% των ψήφων το Εργατικό Κόμμα μπορεί να είναι πολύ ικανοποιημένο. Είναι ένα εντυπωσιακό επίτευγμα από ένα κόμμα που αποκήρυξε και αμέλησε ένα μεγάλο μέρος των υποσχέσεων που παρουσίασε στη διακήρυξη της Soria Moria (το κυβερνητικό σχέδιο) το 2005.
Την επιτυχία του κύριου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος την πλήρωσε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Σε κάποιες περιφέρειες το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα σχεδόν υποδιπλασίασε τις ψήφους του. Αυτό δεν οφείλεται απλώς σε μια ψήφο τακτικής αλλά είναι αποτέλεσμα και της λαϊκής διαμαρτυρίας έναντι της καθαρής προδοσίας στο θέμα του ΝΑΤΟ, για την Νορβηγική στρατιωτική δύναμη στο Αφγανιστάν και για τα περιβαλλοντικά θέματα. Και τα δύο παραπάνω θέματα (η ιμπεριαλιστική ΝΑΤΟική πολιτική ενάντια στον Αφγανικό λαό και η πάλη για το περιβάλλον) τέθηκαν επανειλημμένα στα ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών και στις συζητήσεις για εναλλακτικές κυβερνητικές συμμαχίες. Εξάλλου εξυπηρετούσε όλα τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα: το Εργατικό Κόμμα, το Συντηρητικό Κόμμα και το Προοδευτικό Κόμμα, που λίγο πολύ προσπάθησαν να ανοίξουν το θέμα καταπολέμησης της φτώχιας, τον αγώνα ενάντια στην ρατσιστική μεταναστευτική πολιτική και την πάλη για το περιβάλλον. Αυτό ισχύει τόσο για τα (φιλελεύθερα) αριστερά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, όσο και για το Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα και τους Κόκκινους. Το Venstre (αστικό φιλελεύθερο αριστερό κόμμα [Venstre σημαίνει «Αριστερά», σ.τ.μ.]) μετατράπηκε σε ένα πολύ μικρό κόμμα και ο Lars Sponheim (ο ηγέτης του Venstre) έχασε την θέση του στο κοινοβούλιο. Κανονικά δεν θα είχαμε να πούμε τίποτε θετικό για αυτό το φιλελεύθερο κόμμα που πολεμάει με κάθε τρόπο τα συνδικάτα. Όμως στον αγώνα ενάντια στον ρατσισμό και την ξενοφοβία ο Stodheim κράτησε συνεπή και καθαρή γραμμή (ιδιαίτερα ενάντια στο Προοδευτικό Κόμμα) και εξέφρασε έντονες προειδοποιήσεις για την «μαύρη» στροφή που παίρνουν και τα δύο κυβερνητικά μπλοκ. Αν λοιπόν συνυπολογίσουμε αυτήν την συνεπή στάση του Stodheim στο συγκεκριμένο θέμα, αφήνοντας το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και τους Κόκκινους σε δευτερεύοντα ρόλο, τόσο ο ίδιος όσο και το φιλελεύθερο κόμμα του πρέπει να επιβραβευθούν. Ένα πιο ομιχλώδες ερώτημα είναι εάν αυτή η ειλικρινής στάση επηρέασε την μείωση των ψήφων του ή εάν αυτή πρέπει να αναζητηθεί αλλού.
Το κόμμα των Κόκκινων σε αυτές τις εκλογές αυτοχαρακτηρίστηκε σαν η νέα Σοσιαλιστική Αριστερά (όπως στην δεκαετία του ’70), μόνο που το έκανε με έναν πιο ρεφορμιστικό και ατυχή τρόπο. Σαν φυσικό επακόλουθο του περάσματος αυτού του κόμματος στον ρεφορμισμό, οι Κόκκινοι φώναζαν για υποστήριξη της λεγόμενης «κοκκινοπράσινης» κυβέρνησης και συνεπώς έγιναν όμηροι της σοσιαλδημοκρατίας. Οι Κόκκινοι προέβαλαν μια μόνο προϋπόθεση για την στήριξη του Stoltenberg, δηλαδή την διατήρηση της υπάρχουσας σύνταξης για αναπήρους και όσους είναι ανίκανοι για εργασία (την οποία η μπουρζουαζία σκοπεύει να καταργήσει, όπως έκανε και με άλλες κοινωνικές συντάξεις και προνόμια σ.τ.μ.). Κάποιος θα πρέπει να είχε σκεφτεί ότι αυτή η «ιδιοφυής τακτική» θα έδινε στους Κόκκινους μεγάλο κύρος μαζί με την στήριξη της Συνομοσπονδίας των συνδικάτων, της LO. Φυσικά αυτό δεν συνέβη. Επιπλέον, αν κάποιος πρέπει να δεχτεί ότι οι Κόκκινοι θα πρέπει να περιοριστούν σε μία μόνο προϋπόθεση για την στήριξη της κυβέρνησης, τότε αυτή η μοναδική προφανής προϋπόθεση θα έπρεπε φυσικά να είναι η άμεση αποχώρηση των (περίπου 650) Νορβηγών μισθοφόρων από το Αφγανιστάν.
Σε μια συγκυρία, όπου το Σοσιαλδημοκρατικό Αριστερό Κόμμα έχει υποστεί συνολική ήττα μετά από τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση και θα μπορούσε να έχει σφαγιαστεί από μια πραγματικά επαναστατική εναλλακτική στις εκλογές, οι Κόκκινοι ανυπομονούσαν να επωμιστούν τα κυβερνητικά βάρη και να τηρήσουν απόσταση από τα επαίσχυντα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ιδεώδη. Με αυτόν τον τρόπο, το κόμμα των Κόκκινων κατάφερε με μανία να θέσει τον εαυτό του στο περιθώριο.
Καθώς οι Κόκκινοι επούλωναν τις πληγές τους, αφού εξατμίστηκε η «ιστορική ευκαιρία», αν και προσεκτικά απέφυγαν να εκφέρουν «κακές λέξεις» όπως πάλη των τάξεων σοσιαλισμός και επανάσταση, κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, είναι ώρα να αρχίσουν να χτυπούν τα κεφάλια τους στο τοίχο. Οι επαναστάτες που παρέμειναν στις τάξεις των Κόκκινων, ελπίζοντας ότι μια επιτυχία στις εκλογές θα μπορούσε να δώσει ώθηση στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος και να πετύχει να διορθώσει την δεξιά πτέρυγα, πρέπει τώρα να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα: το σκάφος των Κόκκινων έχει γεμίσει τερμίτες της σοσιαλδημοκρατίας, το πηδάλιο του έχει κλειδώσει και στρίβει μόνο δεξιά και οι ναύτες του έχουν κατακρεουργηθεί από τους «κοκκινοπράσινους» τυφώνες.
Σημειώσεις:
1. Το αποκαλούμενο Προοδευτικό Κόμμα μόνο προοδευτικό δεν είναι. Πρόκειται για ένα νεοφιλελεύθερο φιλοαμερικανικό και φιλοσιωνιστικό κόμμα το οποίο πολλές φορές συγκρίνεται το Εθνικό Μέτωπο (του Λεπέν) στη Γαλλία και το Δανέζικο Λαϊκό Κόμμα (Dansk folkeparti) στη Δανία. Είναι ένα λαϊκίστικο και πλήρως οπορτουνιστικό κόμμα, το οποίο φτάνει σε σημείο να χρησιμοποιεί συνθήματα της «παλιάς» σοσιαλδημοκρατίας. Τα τελευταία χρόνια παίζει και το χαρτί του ρατσισμού για να γίνει πιο ελκυστικό σε πιθανόν συντηρητικούς οπαδούς του. Προς το παρόν το Προοδετικό Κόμμα Fremskrittspartiet «χαϊδεύει τα αυτιά» των ψηφοφόρων υπερθεματίζοντας για μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες– κυρίως προς όφελος των γηγενών Νορβηγών.
2. Το Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα (SV) είναι απότοκο του Εργατικού Κόμματος περί τα 1960, που βασίζεται στην αντιπαράθεση με το ΝΑΤΟ και τον πυρηνικό εξοπλισμό. Από το 2005, το Κόμμα (για πρώτη φορά) συγκυβερνά με το Εργατικό Κόμμα και το Κεντρώο Κόμμα. Πρόεδρος του SV είναι η Kristin Halvorsen, η οποία από το 2005 είναι Υπουργός Οικονομικών.
3. Το Κόκκινο είναι η ένωση της πρώην Κόκκινης Εκλογικής Συμμαχίας και του Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος (AKP), μετά το λικβινταρισμό του δεύτερου το 2007.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου