Το ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη και η συκοφαντική επίθεση των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ (’56)

Αξίζει  ευθύς εξαρχής να αναφερθεί –  εξαιτίας της μεγάλης σπουδαιότητας  για το ευρωπαϊκό κομμουνιστικό  κίνημα – ότι το ανοιχτό ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη προς το λαό της Ελλάδος με ημερομηνία 31 Οχτώβρη 1940 αποτελεί, πέραν των άλλων, το πρώτο ιστορικό ντοκουμέντο του ευρωπαϊκού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που διαψεύδει τους ψευδείς ισχυρισμούς της αντίδρασης, ότι τα κομμουνιστικά κόμματα άρχισαν τάχα τον αγώνα κατά του χιτλεροφασισμού μετά τη στρατιωτική επίθεση της Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ένωσης (η επίθεση της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση εξαπολύθηκε τον Ιούνη του 1941 ενώ το γράμμα του Ζαχαριάδη έχει ημερομηνία 31 Οχτώβρη 1940).

Ταυτόχρονα  αυτό αποτελεί και το πρώτο ιστορικό ντοκουμέντο του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού κομμουνιστικού κινήματος που προσδιορίζει ορθά το χαρακτήρα του πολέμου απ’  την πλευρά μιας χώρας που δέχθηκε  στρατιωτική επίθεση ως «εθνικοαπελευθερωτικό»: «ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι».

Στη βάση αυτής της ορθής πολιτικής  γραμμής του γράμματος οργανώθηκε και αναπτύχθηκε η μαζική ένοπλη πάλη του λαού μας, κάτω απ’ την καθοδήγηση του ΚΚΕ, κατά των ιταλο-γερμανο-βουλγάρων κατακτητών που κορυφώθηκε στην εποποιία της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης και κατέληξε στη νικηφόρα απελευθέρωση της χώρας απ’ τους φασίστες καταχτητές.

Όμως  το δεύτερο σκέλος του γράμματος  για μια Ελλάδα απαλλαγμένη «από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικό παλλαϊκό πολιτισμό» εγκαταλείφτηκε και προδόθηκε απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία του πράκτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Γ. Σιάντου, μ’ αποτέλεσμα την υποταγή του κινήματος στον αγγλικό ιμπεριαλισμό και στον ντόπιο μοναρχοφασισμό: «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικό παλλαϊκό πολιτισμό».

Η γραμμή του γράμματος αναδεικνύει το Νίκο Ζαχαριάδη σε εμπνευστή της  μεγάλης εποποιίας της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης και ταυτόχρονα (μαζί με την παράδοση του απ’ τους ντόπιους φασίστες στους γερμανούς) στον πρώτο αντιστασιακό της χώρας, κάτι που αποσιωπούν σκόπιμα οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες που δεν αναφέρουν το όνομά του ως αντιστασιακού.

Αν σήμερα το ιστορικό γράμμα του γραμματέα  της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη  έχει γίνει πλατιά γνωστό αλλά και  αποδεκτό και πολλοί υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να το αναδημοσιεύουν, προσποιούμενοι την αποδοχή του, δεν είναι καθόλου γνωστή, κυρίως στη νεολαία της χώρας, η συκοφαντική επίθεση που εξαπέλυσαν σ’ αυτό οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56).

Και ακριβώς  το πρώτο γράμμα – αυτό το μεγάλης ιστορικής σημασίας γράμμα και μεγάλο τίτλο τιμής του ΚΚΕ αλλά και του κάθε κομμουνιστή μα και του λαού μας – η δεξιά οπορτουνιστική χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική κλίκα του «Κ»ΚΕ (΄56) κατασυκοφάντησε με το πιο αισχρό και ελεεινό τρόπο, ισχυριζόμενη ότι στο «γράμμα» του Ζαχαριάδη γίνεται τάχα λόγος «για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά»: «με την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας το 1940 κατά της πατρίδας μας, ο ελληνικός λαός σαν ένας άνθρωπος ξεσηκώθηκε για να υπερασπίσει την πατρική γη. Εκείνο τον καιρό ο σ Ζαχαριάδης με το γράμμα του «Προς το λαό της Ελλάδας» σωστά χαρακτήρισε τον αγώνα του ελληνικού λαού σαν εθνικό απελευθερωτικό πόλεμο. Στο γράμμα όμως εκείνο κάνει ένα χοντροκομμένο πολιτικό λάθος γράφοντας ότι «στον πόλεμο αυτόν που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, εμείς (δηλαδή οι έλληνες κομμουνιστές) πρέπει να δόσουμε ανεπιφύλαχτα όλες μας τις δυνάμεις» … Η υπόδειξη για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά δε μπορούσε να μη δημιουργήσει συγχύσεις για το ρόλο της μοναρχοφασιστικής δικτατορία του Μεταξά και κείνων που βρίσκονταν πίσω της» («Σαράντα Χρόνια του ΚΚΕ 1918 – 1958», σελ. 643-644).

Αυτή  η ελεεινή και τρισάθλια συκοφαντική  επίθεση των ντόπιων προδοτών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών («Κ»ΚΕ) στο ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη: πρώτο, αποκαλύπτει μια τερατώδη και χονδροειδή διαστρέβλωση, γιατί πουθενά στο γράμμα δε γίνεται λόγος «για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά», και επιπλέον δεύτερο, μια κραυγαλέα αγραμματοσύνη των δεξιών οπορτουνιστών ηγετών, γιατί η φράση «όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη» δεν αναφέρεται στο «φασίστα δικτάτορα Μεταξά», όπως ισχυρίζονται τα αγράμματα χρουστσο-μπρεζνιεφικά ρετάλια, αλλά στον «πόλεμο».

Η σημερινοί  σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ παραθέτουν το γράμμα του Ζαχαριάδη αλλά συνάμα διατηρούν σιωπηρά τη θέση αυτής της συκοφαντικής επίθεσης, όπως το ίδιο κάνουν και με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ) που τον έχουν χαρακτηρίσει «τυχοδιωκτισμό του Ζαχαριάδη»: «αριστερίστικη, τυχοδιωκτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-1949» («Σαράντα Χρόνια του ΚΚΕ 1918 – 1958», σελ. 657) και τώρα δημαγωγικά «υποστηρίζουν» τον αγώνα του, διατηρώντας όμως και πάλι σιωπηρά τη θέση περί «τυχοδιωκτισμού» αλλά και στο «Πρόγραμμα» του 15^ου συνεδρίου προβάλλουν τη θέση του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» («κυβέρνηση … με βάση το κοινοβούλιο», σελ.39, Αθήνα 1996).