Διακήρυξη της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Προς την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τους καταπιεσμένους λαούς όλου του κόσμου!

Ο Νοέμβρης σημαδεύεται από την εικοστή επέτειο της πτώσης του τείχους του Βερολίνου και η αστική τάξη ετοιμάζει μια ακόμα αντικομμουνιστική και αντεργατική επίθεση, χρησιμοποιώντας τις πιο παλαιοχρονισμένες πλαστογραφίες της ιστορίας.
Είκοσι χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να διασκεδάσει την επιθυμία της εργατικής τάξης και των λαών για αλλαγή με δημαγωγικές υποσχέσεις για μια «νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων» και με ψεύδη για το «τέλος του σοσιαλισμού», για να αποτρέψει κάθε προσπάθεια αντίστασης, ξεσηκωμού, κάθε συζήτηση ή αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος.
Ως αποτέλεσμα των γεγονότων του 1989, οι προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού ανήγγειλαν το τέλος της ιστορίας, ότι οι ιδεολογίες είχαν ξοφλήσει, είχαν ξεπεραστεί (προφανώς όλες εκτός από αυτή της αστικής τάξης), ότι η επανάσταση ανήκει στο παρελθόν και συνεπώς ότι υπάρχει μόνο μία κατεύθυνση για την ανθρωπότητα: αυτή που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα της κοινωνικής παραγωγής.
Από τότε, μαζί με την παρουσίαση των εξελίξεων στην Ανατολική Ευρώπη ως «ήττα του κομμουνισμού», έχουν επιβάλλει την νεοφιλελεύθερη πολιτική, το «δικαίωμα να διεξάγουν επεμβάσεις», τους «προληπτικούς πολέμους» για την κατάκτηση του κόσμου από τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Η αστική τάξη έχει δυναμώσει την επίθεση της ενάντια στην εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες προκειμένου να αυξήσει την εκμετάλλευση και τη λεηλασία των λαών από τον ιμπεριαλισμό.
Την ίδια στιγμή, οι ρεβιζιονιστές και οι σοσιαλδημοκράτες παίρνουν θέσεις μεταξύ αυτών που ρίχνουν στάχτη και αυτών που αλλάζουν και διαστρεβλώνουν τα γεγονότα που οδήγησαν στην πτώση του τείχους. Πολλοί από αυτούς, τα τελευταία χρόνια, έχουν μετατοπιστεί ακόμα περισσότερο προς τα δεξιά, γεγονός που καταδεικνύει την ιδεολογική και πολιτική τους αδυναμία, και άλλοι έχουν περάσει απευθείας στο εχθρικό στρατόπεδο. Άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτή δεν είναι η εποχή της επανάστασης, ότι πρέπει να συμμορφωθούμε με τους κανόνες που επιβάλλει η αστική τάξη, να περιοριστούμε στις μεταρρυθμίσεις και καταδικάζουν τις κομμουνιστικές και επαναστατικές δυνάμεις που αντιστέκονται στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και ανασυντάσσονται και συνεχίζουν στο δρόμο του αγώνα.
Οι κομμουνιστές γνωρίζουν ότι η πτώση του τείχους του Βερολίνου δε σήμανε την κατάρρευση του προλεταριακού σοσιαλισμού. Ήταν το τελευταίο στάδιο μιας διαδικασίας καταστροφής της δικτατορίας του προλεταριάτου, της καπιταλιστικής παλινόρθωσης από τον ρεβιζιονισμό, η οποία άρχισε τη δεκαετία του 1950 και του 1960 στην ΕΣΣΔ και στις περισσότερες χώρες της Ανατολής. Η κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» σήμαινε την κατάρρευση ενός εποικοδομήματος που δεν ανταποκρινόταν στις υφιστάμενες σχέσεις παραγωγής, αλλά λόγω των εξωτερικών χαρακτηριστικών μιας «σοσιαλιστικής» θεωρίας βοήθησε στο να σπαρθεί σύγχυση, που οδήγησε στην κάμψη και στην απώλεια των θέσεων της εργατικής τάξης.
Η πτώση του τείχους δεν ανατρέπει την εγκυρότητα του Μαρξισμού-Λενινισμού σαν επαναστατική θεωρία, αλλά σηματοδοτεί το τέλος της ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας στην Ανατολική Ευρώπη. Δεν έλυσε τις κύριες αντιθέσεις της εποχής μας, αλλά έχει οδηγήσει στην όξυνση τους, όπως μαρτυρά η σημερινή πραγματικότητα.
Τι έχουμε δει τα τελευταία είκοσι χρόνια;
Αντί να ξεπεραστούν τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά εμπόδια που αποτελούν τροχοπέδη στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας, βλέπουμε να υψώνονται ακόμα μεγαλύτερα τείχη ενάντια στους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους.
Τείχη που χωρίζουν την οικονομική ολιγαρχία, που ζει στην πολυτέλεια και στη σπατάλη, από τις μεγάλες μάζες των ανδρών και των γυναικών που δημιουργούν όλον αυτόν τον πλούτο με την εργασία τους, χωρίς να τον καρπώνονται γιατί είναι αναγκασμένοι να υποφέρουν τον ζυγό της εντατικής εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της επισφάλειας και της φτώχειας, παίρνοντας μόνο τις φιλανθρωπίες των αστικών κυβερνήσεων.
Τείχη μεταξύ μια χούφτας ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των εξαρτημένων χωρών που υπόκεινται σε βάρβαρη λεηλασία των πόρων τους, που εξαναγκάζονται στην υπανάπτυξη και που είναι καταδικασμένα σε πείνα.
Τείχη που αντιπροσωπεύουν ο σκοταδισμό, η αμάθεια, η θρησκευτική καταπίεση και ο αστικός κοσμοπολιτισμός, που εξυπηρετούν στο να κρατήσουν τους εργάτες πειθήνιους και αδαείς.
Τείχη σαν αυτά που υψώθηκαν ενάντια στους μετανάστες ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Μεξικό, στην Ευρώπη, στη Μεσόγειο, ή αυτό που έχτισε ο σιωνισμός στην Παλαιστίνη, αυτό που διατηρεί ο ιμπεριαλισμός στην χερσόνησο της Κορέας και πολλά άλλα.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα μετά από δύο δεκαετίες υποσχέσεων της κυρίαρχης τάξης που σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους;
Υποσχέθηκαν «οικονομική ανάπτυξη», αλλά γίναμε μάρτυρες της άνευ προηγουμένου επέκτασης του παρασιτισμού και της κερδοσκοπίας, γίναμε μάρτυρες οικονομικών και χρηματοπιστωτικών κρίσεων που είναι όλο και πιο συχνές και βαθύτερες, μέχρι την τελευταία, την πιο σοβαρή και καταστροφική κρίση των τελευταίων 80 χρόνων, η οποία είναι η εκδήλωση όλων των προβλημάτων που συσσωρεύονταν το προηγούμενο διάστημα.
Έδωσαν εγγυήσεις για «ελευθερία και δημοκρατία», αλλά αυτά τα υποκριτικά λόγια μετατράπηκαν σύντομα σε εντεινόμενη δικτατορία μια ομάδας ιμπεριαλιστικών κρατών και χρηματιστικών μονοπωλίων, σε μια ακόμα πιο άγρια νέο-αποικιακή κυριαρχία στην οποία υπόκεινται εκατοντάδες εξαρτημένες χώρες και έθνη, σε πραξικοπήματα όπως αυτά που διαπράχθηκαν πρόσφατα στην Ονδούρα και στην Αφρική, σε περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών σε πολλές χώρες, σε αστυνομικά κράτη που γίνονται όλο και πιο αυταρχικά και φασιστικά.
Υποσχέθηκαν έναν «ειρηνικό κόσμο», αλλά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν ενισχύσει το οπλοστάσιο και τη στρατιωτική τους μηχανή, έχουν εξαπολύσει μια σειρά επιθετικών πολέμων και τρομοκρατικών ενεργειών που έχουν αφήσει πίσω τους εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και έχουν εντείνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών και των μονοπωλιακών ομίλων για ένα νέο μοίρασμα των πρώτων υλών, των αγορών και των σφαιρών επιρροής, με συνέπεια να αυξάνεται ο κίνδυνος μιας νέας παγκόσμιας σύρραξης.
Μίλησαν για «προστασία του περιβάλλοντος», αλλά είδαμε ότι το κυνήγι του μέγιστου κέρδους έχει καταστρέψει το περιβάλλον και έχει καταστήσει φανερό ότι ο καπιταλισμός, με την επιθυμία του για λεηλασία, είναι ασυμβίβαστος με την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας.
Και τι γίνεται με την κατάσταση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης που έχουν «επέστρεψαν στην ελευθερία»; Μισθοί πείνας, μαζική ανεργία, εξάλειψη των κοινωνικών κατακτήσεων, οικονομική καταστροφή, αυξημένη θνησιμότητα, έγκλημα, πορνεία, η πιο δουλοπρεπής υποταγή στα συμφέροντα του Δυτικού ιμπεριαλισμού ή , στην περίπτωση της Ρωσίας, αναβίωση του πιο αντιδραστικού εθνικισμού προκειμένου να εξυπηρετήσει τα ίδια ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί σε αυτές τις χώρες, σήμερα, υπάρχει μια αυξανόμενη «νοσταλγία για το σοσιαλισμό», δηλαδή για ένα κοινωνικό σύστημα ανώτερο του καπιταλισμού, το οποίο πραγματοποίησε μεγάλα επιτεύγματα παρά τη διαρκή ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον του, μέχρι ο ρεβιζιονισμός να το υποσκάψει από τα μέσα και να προκαλέσει την κατάρρευση του;
Σε αυτά τα 20 χρόνια η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι και η πλειοψηφία των λαών δεν έχουν παραδοθεί παρά τα πλήγματα που έχουν δεχτεί, δεν έχουν αποδεχτεί σιωπηρά τη μισθωτή σκλαβιά και την ιμπεριαλιστική καταπίεση. Την κάμψη της ταξικής πάλης έχει σταδιακά διαδεχτεί μια μεγαλύτερη αντίσταση και ένα νέο ανέβασμα των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, τα οποία εκδηλώνονται με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε χώρα. Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία αντικρίζουμε μια σημαντική διαδικασία ανανέωσης των αγώνων, υπολογίσιμες προόδους των εργατών και των λαών, παρά την αυξανόμενη επιθετικότητα της αστικής τάξης.
Η ιστορία δεν ολοκληρώθηκε με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Αντίθετα, υπήρξε μια εμφανής επιτάχυνση της. Η πάλη των κοινωνικών τάξεων, που είναι η κινητήρια δύναμη για την επίτευξη του κομμουνισμού, κάνει βήματα προς τα μπρος μαζί με το κομμουνιστικό και το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Οι πρωταγωνιστές του αγώνα για τον κοινωνικό μετασχηματισμό δυναμώνουν και ετοιμάζονται για μάχη! Αυτό θορυβεί την αστική τάξη η οποία, είκοσι χρόνια μετά την αναγγελία τους «θανάτου του κομμουνισμού», συνεχίζει να τον ξορκίζει, να αμαυρώνει και να κατηγορεί για εγκλήματα το φάντασμα του, προκειμένου να αποτρέψει το προλεταριάτο από την ανάκτηση της επαναστατικής του θεωρίας.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η δήθεν ανωτερότητα και το ακαταμάχητο του καπιταλισμού είναι ένα ψέμα, ότι οι λόγοι που κάνουν αναγκαία την επανάσταση και το σοσιαλισμό εξακολουθούν να υφίστανται και να είναι έγκυροι όσο ποτέ.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια διεθνή κατάσταση πολύ διαφορετική από το 1989. Η αστική τάξη βρίσκεται σε μια καταστροφική οικονομική κρίση σαν αποτέλεσμα των νόμων του καπιταλισμού, και δεν έχει απαντήσεις για τις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργατών και των λαών. Είναι περισσότερο τρωτή από παλιά και υπάρχουν πολλοί αδύναμοι κρίκοι στην αλυσίδα της κυριαρχίας της.
Η παρούσα κρίση της σχετικής υπερπαραγωγής, που είναι αλληλένδετη με την γενική κρίση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, θα διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, αποκαλύπτοντας στις μάζες το πραγματικό πρόσωπο της αστικής τάξης: μια τάξη που από καιρό έχει εξαντληθεί ο ιστορικός της ρόλος, αλλά η οποία καλεί ακόμα τους εργάτες και τους λαούς να κάνουν τις «απαραίτητες θυσίες» για να διασφαλιστεί η επιβίωση της και τα προνόμια της.
Ενώ οι κυβερνήσεις παίρνουν τεράστια χρηματικά ποσά από τα δημόσια ταμεία για να εξυπηρετήσουν τα καπιταλιστικά μονοπώλια και τις τράπεζες, η ανεργία συνεχώς αυξάνεται, οι μισθοί, οι συντάξεις και οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας καταποντίζονται και συνεπώς οι εργάτες βυθίζονται στη φτώχεια και στην πείνα. Η επίθεση των καπιταλιστών παίρνει ολοένα και πιο οξυμένες μορφές, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις εξαπολύουν την επίθεση τους ενάντια στις πολιτικές και οικονομικές κατακτήσεις που κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες. Ο φασισμός αναπτύσσεται σε πολλές χώρες, προωθούμενος από τους πιο αντιδραστικούς κύκλους του χρηματιστικού κεφαλαίου. Νέοι ληστρικοί πόλεμοι ετοιμάζονται.
Αυτή η κατάσταση καταδεικνύει την ανειρήνευτη διάσταση συμφερόντων ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη και βάζει μπρος στην εργατική τάξη και τις εργαζόμενες μάζες την άμεση ανάγκη για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση , την πολιτική αντίδραση και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Το βασικό εμπόδιο που δυσχεραίνει σήμερα τη δημιουργία του ενιαίου μετώπου είναι η πολιτική της ταξικής συνεργασίας που ακολουθούν τα σοσιαλδημοκρατικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα και τα κίτρινα συνδικάτα, που είναι τα πραγματικά στηρίγματα της αστικής τάξης. Υπόσχονται στις μάζες ένα «ρεφορμισμό» που δε μπορεί να λειτουργήσει λόγω των ανηλεών νόμων του καπιταλισμού, βάζουν φρένο και διασπούν το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, το στρέφουν προς τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και ανοίγουν το δρόμο στις αντιδραστικές δυνάμεις.
Για να απομακρυνθεί αυτό το εμπόδιο, για να γίνει η πάλη αποτελεσματική, χρειάζεται να ενωθούν οι εργάτες προκειμένου να υπερασπίσουν αδιάλλακτα τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα τους, αναπτύσσοντας ένα στιβαρό πρόγραμμα δράσης ενάντια στην αστική τάξη: ενάντια στις απολύσεις, τη μείωση των μισθών, τις περικοπές στις δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια, έτσι ώστε οι συνέπειες της κρίσης να πέσουν στις πλάτες των αφεντικών, των πλουσίων, των παρασίτων. Πρέπει να εντείνουν τον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση στα εργοστάσια, στην ύπαιθρο και στους δρόμους, οργανώνοντας μια πλατιά διεθνή αντεπίθεση, έτσι ώστε να μη θυσιαστούν, το προλεταριάτο και οι λαοί, για τα οικονομικά συμφέροντα των καπιταλιστών!
Την ίδια στιγμή, είναι επιβεβλημένο για τους κομμουνιστές και τους επαναστάτες να ενώσουν όλες τις γνήσιες δημοκρατικές, προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις, για να δώσουν ώθηση στον αντι-ιμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό αγώνα, για να ενισχύσουν την τάση για αλλαγή που αναπτύσσεται σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική και στην Ασία, για να αναπτύξουν την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.
Τα κόμματα και οι οργανώσεις της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, μαζί με τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν αυτή την έκκληση, βάζουν μπροστά στις μάζες το ζήτημα της επαναστατικής διεξόδου από την κρίση του καπιταλισμού. Αντιμέτωποι με τα μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, με τις αυταπάτες που σπέρνουν αυτοί που προτείνουν τη «ρύθμιση» ενός κοινωνικού συστήματος που αποσυντίθεται, οι κομμουνιστές διακηρύσσουν ότι τα δεινά του ιμπεριαλισμού δεν έχουν γιατρειά, ότι η μόνη απάντηση στη γενική κρίση του καπιταλισμού είναι ο προλεταριακός σοσιαλισμός, μια σχεδιασμένη κοινωνία των παραγωγών.
Για αυτό το λόγο, ενώ παίρνουμε μέρος και υποστηρίζουμε τις ολοένα και πιο οξυμένες μορφές πάλης στις συνθήκες των επιπτώσεων της κρίσης, ενώ συνεργαζόμαστε για την οργάνωση των αγώνων, υπογραμμίζοντας ότι οι εργάτες πρέπει να αρνηθούν να πληρώσουν τις συνέπειες της κρίσης, λέμε ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει αν το προλεταριάτο και οι λαοί δεν καταφέρουν να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις για να απαντήσουν στην επίθεση και να παλέψουν για την ανατροπή της δικτατορίας των εκμεταλλευτριών τάξεων για την εγκαθίδρυση ενός νέου ανώτερου κοινωνικού συστήματος.
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η σοσιαλιστική επανάσταση έχει γίνει για μια ακόμη φορά ένα πρόβλημα που ζητάει λύση με την στερέωση και το σχηματισμό ισχυρών κομμουνιστικών κομμάτων που θα υψώνουν τη σημαία του Μαρξισμού-Λενινισμού, τη σημαία της Οχτωβριανής Σοβιετικής Επανάστασης, τη σημαία της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης!
Οχτώβρης 2009
Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων
(CIPOML)