Ο ΜΑΧΗΤΗΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, 01.04.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ Δ.Σ.Ε.

Ο ΜΑΧΗΤΗΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Ως τη στερνή πνοή του κράτησε αλύγιστος το μετερίζι ο πολέμαρχος.

Κι όπως έζησε και πάλεψε σ΄ όλη του τη ζωή έτσι λόρθος και περήφανος έπεσε.

…. Ήταν καλοκαίρι του 1949. Το Βίτσι και ο Γράμμος είχαν πέσει. Ο εχθρός λυσσασμένα χτύπαγε τις δυνάμεις μας στη Θεσσαλία και τη Ρούμελη. Ήθελε να τις διαλύσει, να εμποδίσει τη σύμπτυξή τους, να τις εξοντώσει.

Ο Μπελογιάννης βρίσκεται εκεί. Το τμήμα του κινείται προς Νότο. Στο δρόμο του συμμαζεύει τους ξεκομμένους, τους εμψυχώνει, τους οργανώνει. Οι μοναρχοφασίστες έχουν κατά πόδι το τμήμα. Μέρα και νύχτα μάχεται ο Μπελογιάννης πρώτος ανάμεσα στους πρώτους. Νικάει την κούραση. Δαμάζει τον ύπνο. Είναι το παράδειγμα, η ψυχή για όλους.

Και ποιος δεν θυμάται τον καλοσυνάτο Επίτροπο ! Γαλήνιος αντιμετωπίζει τον καθημερινό εχθρικό κλοιό. Ήρεμα βρίσκει πάντα την καλύτερη λύση. Ξεκουράζει με τον καλό το λόγο τους κουρασμένους. Βοηθάει τους αδύναμους. Κόβει τη μπουκιά του για τον τραυματία και τον άρρωστο. Και το τμήμα του συνεχίζει την αποστολή του. Μπορεί νάπεσε το Βίτσι και ο Γράμμος. Μπορεί να νίκησαν οι μοναρχοφασίστες. Το τμήμα του Μπελογιάννη συντρίβει την αντίσταση του εχθρού. Τίποτα δεν μπορεί να φράξει το δρόμο του. Θα εκπληρώσει την αποστολή του.

«Το πολυτιμότερο κεφάλαιο είναι ο άνθρωπος. Αυτό μας διδάσκει ο μεγάλος Στάλιν. Πρέπει να σώσουμε τα τμήματα, που σκόρπισε ο εχθρός. Δύσκολη η αποστολή μας. Μεγάλες δυνάμεις μας κυνηγούν. Μα εμείς πρέπει να πραγματοποιήσουμε την εντολή που μας έδωσε το κόμμα». Αυτά έλεγε κάθε φορά που κάποιος ταλαντεύονταν, που είχε αμφιβολίες, που υπερεκτιμούσε τις δυσκολίες. Κι όλοι πείθονταν, όλοι συμφώναγαν, όλοι ακολουθούσαν με πίστη και ενθουσιασμό.

… Το τμήμα ύστερα από πολυήμερες μάχες ξεκουράζεται πάνω απ’ τη Νεραΐδα των Τρικάλων. Ξέρουμε ότι ο εχθρός μας περιμένει μπροστά. Μα εμείς είμαστε βέβαιοι ότι κι αυτή τη φορά θα σπάσουμε τον κλοιό που μας στήνει.

Μας τώπε ο Επίτροπος μας τώπε ο Νίκος. Και περάσαμε …

… Τα τμήματα προωθούνται για το πέρασμα απτόν άλλον κλοιό. Ο Μπελογιάννης μένει πίσω για να φροντίσει και για τις τελευταίες λεπτομέρειες, να συμπτύξει και την τελευταία ομάδα ασφαλείας. Ξαφνικά πάνω απ’ τις θέσεις μας διακρίνονται κινήσεις. Είναι ο εχθρός που πάει να καβαλήσει τις θέσεις μας, να μας ριχτεί απ’ τα νώτα. Είναι κάτι που δεν το περιμέναμε, που δεν το είχαμε προβλέψει. Μερικοί τα χάνουν, κινούνται σπασμωδικά. Μα ο Μπελογιάννης δεν τα χάνει. Ορμάει ο ίδιος μπροστά με το πολυβόλο στα χέρια. Γαζώνει τους μοναρχοφασίστες αλύπητα. Για άλλη μια φορά ο Επίτροπος έσωσε το τμήμα …

… Στα Ζαγόρια της Ηπείρου το τμήμα σταμάτησε να μαγειρέψει. Απ’ τη βρύση, που παίρναμε νερό, ακούγονται ριπές … Δύο μαχήτριές μας είχαν παει προς τα κει για νερό. Ο εχθρός τις παραμόνεψε. Οι μαχήτριες κινδυνεύουν. Ο Μπελογιάννης τινάζεται, τρέχει ο ίδιος, ξεσηκώνει το τμήμα. Ο εχθρός κυνηγιέται. Οι κοπέλες σώθηκαν απ’ την αιχμαλωσία, την ατίμωση ή το θάνατο.

Η αποστολή πραγματοποιήθηκε στο ακέραιο. Έτσι όπως σ’ όλη του τη ζωή εκπλήρωσε όλες τις αποστολές που τούδωσε το Κόμμα, ο λαός. Σεμνά, παλικαρίσια, αδιάλλαχτα.

* * * * * *

Ο Μπελογιάννης έπεσε σαν πιστός στρατιώτης του Κου-Κου-ε. Σαν γνήσιος πολέμαρχος του λάου.

Για τους μαχητές του, τους συμπολεμιστές του, για ολάκερο το λαό της Ελλάδας, η ζωή, το έργο κι ο ανδρείος θάνατός του είναι πολύτιμο ανεχτίμητο κεφάλαιο. Είναι παράδειγμα και σύμβολο. Είναι σύνθημα και χρέος αγωνιστικό …

Στ. Κ.