Αναδημοσίευση από Αρ. Φύλ. 84 15-30 Απρίλη 2000
Το 1947 όταν ο Νίκος Ζαχαριάδης ήρθε στο Μπέλες να επισκεφτεί την 6η Μεραρχία του ΔΣΕ και ήταν φιλοξενούμενος του Διοικητή της Μεραρχίας Γιώργου Ερυθριάδη (Πετρή), τη δεύτερη μέρα της άφιξής του όταν το μάθαν οι μαχητές του παράνομου μηχανισμού της Μεραρχίας ότι έφτασε ο αρχηγός στο Αρχηγείο, θέλησαν να του κάνουν μια ευχάριστη έκπληξη: πήραν τα όπλα τους και βγήκαν για κυνήγι. Σκότωσαν ένα αγριογούρουνο γύρω στα 20-30 κιλά. Το φέραν στο μαγειρείο του Αρχηγείου και το παράδωσαν στη μαγείρισσα, τη θεία Αθηνά, που μαγείρευε καταπληκτικά. Το ετοίμασε και το έριξε στο φούρνο με πατάτες. Όταν ήρθε το μεσημέρι ήταν έτοιμο, το ετοίμασε η θεία Αθηνά στο ταψί. Μοσχοβολούσε από μακριά.
Κλήθηκα να σερβίρω το φαΐ στο γραφείο του Μεράρχου, όπου γευμάτιζε ο αρχηγός μόνος του, γιατί ο Μέραρχος έλειπε σε μια περιοδεία. Πήρα το ταψί με το μυρωδάτο φαΐ και πήγα στο γραφείο, χτύπησα κανονικά, άνοιξα, χαιρέτισα κανονικά. Έβαλα το φαΐ στο τραπέζι και του ευχήθηκα καλή όρεξη. (Όλα τα έκανα με ακρίβεια, όπως μου είπε η θεία Αθηνά, τότε ήμουν 17 χρονών, σύνδεσμος του Μεράρχου, εκείνη τη μέρα ήταν η σειρά μου για τέτοιες δουλειές). Έκανα να φύγω, όταν ο Ζαχαριάδης μου λέει: «μια στιγμή παρακαλώ», λέω ορίστε! Και με ρωτάει: «Αυτή τη στιγμή οι μαχητές, εδώ στο Αρχηγείο, και οι τραυματίες στο Αναρρωτήριο τρώνε πατάτες στο φούρνο με κρέας;» Του είπα όχι. Σήμερα έχουμε καρότο με κεχρί, τότε, μου λέει: «πάρε το ταψί και πήγαινέ το στο μαγειρείο και πέστους να το στείλουν στους τραυματίες, κι’ αν έχεις την καλοσύνη φέρε μου από το φαΐ που θα φάνε όλοι στο Αρχηγείο...».
Πήρα το ταψί, πήγα στη θεία Αθηνά, της λέω πάρε το φαΐ σου πίσω. «Γιατί, μου λέει, δεν του άρεσε;». Του άρεσε της λέω αλλά μου είπε να του στείλεις φαΐ από το καζάνι και αυτό κι’ όλο το κρέας που περίσσεψε να πάει στους τραυματίες. Και η θεία μου λέει στα ποντιακά: «...αυτός πα ντο άρθεπος εν».
Του πήγα μια μερίδα με μεχρί με καρώτο, το έφαγε και μ’ ευχαρίστησε.
Άλλη γνωριμία με το Νίκο Ζαχαριάδη ήταν στη Ρουμανία στη σχολή της ΕΠΟΝ στο Μπουστένι. Ήμουνα γραμματέας της σχολής το 1951, ειδοποιηθήκαμε από τα διευθυντή Φαράκο ότι ο αρχηγός θα μας κάνει μια διάλεξη για το εργατικό κίνημα της Ελλάδας και ο ρόλος της νεολαίας σ’ αυτό. Αλλά μόλις μπει στην αίθουσα θα σηκωθούμε όλοι όρθιοι και θα τραγουδήσουμε: «Το μπουντρούμι δεν τον λυγά...». Ήρθε ο αρχηγός. Όλοι στην αίθουσα όρθιοι μόλις μπήκε μέσα. Εμείς αρχήσαμε το τραγούδι, αυτός αμέσως βγήκε έξω και όταν τελείωσε το τραγούδι μπήκε μέσα και μας έκανε μια κατσάδα που ήταν όλη δική μας, μας είπε: «αυτά τα λέμε στη σωρό ενός συντρόφου όταν έχει πράξει στο ακέραιο το καθήκον του προς το λαό και το κόμμα...».
Η τρίτη φορά που συναντήθηκα με το Νίκο Ζαχαριάδη ήταν το 1955 μετά την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στην Πράγα, όταν μας ανέλυσε την 5η Ολομέλεια. Μας μίλησε για τα γεγονότα στην Τασκέντη, μας είπε για το ποιος τα δημιούργησε και κρύβετε πίσω από αυτά. Ανέλαβε τις πολιτικές του ευθύνες σαν Γραμματέας του Κόμματος και λίγο πολύ λογικά σκεπτόμενοι στην Ολομέλεια της Κομματικής Επιτροπής Τσεχοσλοβακίας, πήραμε τα μήνυμα, ότι μας περιμένουν φουρτούνες, οι οποίες δεν άργησαν να μας έρθουν, μετά το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η «ιστορική» Ολομέλεια του ΚΚΕ. Άρχισε η καταδίωξη των κομμουνιστών με υπόδειξη των ελλήνων από τα ντόπια όργανα, φυλακές, εξορίες, εξαγορά συνειδήσεων, κόψιμο συντάξεων, διώξιμο από τα σχολεία, κλπ. Όταν το 1966 πήραμε τη φωτογραφία μαζί με το Ζωγράφο, Ζάχο, Μπλαχιλκόφ και τον άγνωστο της KGB, με το Ζαχαριάδη, μετά την απεργία πείνας, καθίσαμε και βγάλαμε σε μια νύχτα 300 φωτογραφίες και την άλλη μέρα στείλαμε διαμαρτυρίες με τη φωτογραφία σε όλα τα Κόμματα της τις Πρεσβείες στην Πράγα. Αλλά κανένας δεν έδωσε καμιά απάντηση από πουθενά, ο ρεβιζιονισμός είχε ριζώσει παντού. Ζητήσαμε απ’ όλο τον κόσμο να βοηθήσουνε για τη λευτεριά του Νίκου Ζαχαριάδη, να τον σώσουμε από τη βίαιη εξόντωσή του.
Έτσι γνώρισα το Νίκο Ζαχαριάδη και χαράχτηκε στη μνήμη και τη συνείδησή μου.
Στη μνήμη του,
Νίκος Κυριακίδης, Γιαννιτσά 2000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου