Ενάντια στη στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστών στη Λιβύη

Να σταματήσουν αμέσως οι δολοφονικοί καταστροφικοί βομβαρδισμοί

Αλληλεγγύη στο λαό της

Η θύελλα των πρωτόγνωρων μαζικών λαϊκών εξεγέρσεων – εξεγέρσεις με τις δικές τους ιδιαιτερότητες σε κάθε χώρα – που συγκλόνισαν και εξακολουθούν να συγκλονίζουν όλες τις αραβικές χώρες (Τυνησία, Αίγυπτος, Λιβύη, Σαουδική Αραβία, Μπαχρέϊν, Υεμένη, κλπ.) σάρωσε τα αντιδραστικά καταπιεστικά φιλοιμπεριαλιστικά καθεστώτα, κατατρομοκρατώντας ταυτόχρονα και τ’ αφεντικά τους ιμπεριαλιστές ανά τον κόσμο.

Οι μαζικές αυτές εξεγέρσεις των αραβικών λαών, ανεξάρτητα από το πόσο μπροστά θα προχωρήσουν, έχουν αντικειμενικά αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, γεγονός που ανησυχεί βαθύτατα τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την τύχη της νεοαποικιακής τους κυριαρχίας σ’ αυτές τις χώρες και σ’ ολόκληρη την περιοχή.

Αυτές κατόρθωσαν να προσλάβουν γιγαντιαίες μαζικές διαστάσεις, γιατί ξέφυγαν απ’ τον έλεγχο των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων και είναι εξεγέρσεις ιστορικού χαρακτήρα για τους λαούς της κάθε ξεχωριστής χώρας αλλά και για ολόκληρη την περιοχή συνολικά μα και μεγάλης σπουδαιότητας – στη σημερινή περίοδο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης – για τους αγώνες του ευρωπαϊκού προλεταριάτου και τον αγώνα των λαών των χωρών-μελών της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ευρύτερα, επειδή έφεραν στο προσκήνιο και έδειξαν στην πράξη την ισχυρή ακατανίκητη δύναμη των λαών, παρά την απουσία επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων, όταν οι αγώνες τους αποκτούν την απαιτούμενη μαζικότητα.

Αυτές αν δεν αποτελούν το σπουδαιότερο ίσως γεγονός του 21^ου αιώνα, σίγουρα όμως αποτελούν ένα απ’ τα σπουδαιότερα και ως τέτοιο θα καταγραφεί στην ιστορία της ταξικής πάλης των λαών κατά του φασισμού και του ιμπεριαλισμού και για την απαλλαγή των διαφόρων χωρών απ’ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση.

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις – πέραν της κατατρομοκράτησης και των σχεδίων καταστολής των εξεγέρσεων και της εγκατάστασης στρατιωτικών δυνάμεων στο στρατηγικό τόξο της Β. Αφρικής – στα πλαίσια του οξύτατου ανταγωνισμού για ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής έστρεψαν την προσοχή τους στη Λιβύη, μια ξεχωριστή περίπτωση στην περιοχή λόγω των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και του άλλου ορυκτού πλούτου της χώρας.

Έτσι η συμμαχία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων Γαλλίας-Αγγλίας-ΗΠΑ, αφού πέτυχαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ – με τη συνενοχή και των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών Γερμανίας-Ρωσίας-Κίνας – να αποσπάσουν ένα ψήφισμα, με πρόφαση τη δήθεν προστασία του άμαχου πληθυσμού της Λιβύης απ’ την αντιδραστική κυβέρνηση Καντάφι, εξαπόλυσαν μια τεράστιας έκτασης στρατιωτική επιχείρηση, βομβαρδίζοντας από θάλασσα και αέρα ανελέητα τις διάφορες πόλεις της Λιβύης καταστρέφοντας τα πάντα και δολοφονώντας καθημερινά δεκάδες και εκατοντάδες άμαχους.

Το συνεχιζόμενο δολοφονικό όργιο των ιμπεριαλιστών σε βάρος του λαού της Λιβύης δεν φέρνει προς το παρόν τα αναμενόμενα για τους ιμπεριαλιστές αποτελέσματα και βρίσκεται σε αδιέξοδο, ενώ στα σκαριά υπάρχει σχέδιο αποστολής χερσαίων δυνάμεων με σκοπό την πλήρη στρατιωτική κατάληψη της Λιβύης ή το διαμελισμό της.

Η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη αποτελεί ένα απ’ τα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα των τελευταίων χρόνων, δίπλα σε εκείνα της Γιουγκοσλαβίας, Ιράκ και Αφγανιστάν, που δείχνει εκ νέου ότι το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών των διαφόρων χωρών δεν μπορεί να γίνει χωρίς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, γεγονός που οξύνει απαπόφευχτα παραπέρα τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κάτι που εκφράζεται σήμερα, αλλά και από παλαιότερα, στο χώρο του επιθετικού στρατιωτικού συνασπισμού του ΝΑΤΟ.

Όσον αφορά τις δυνάμεις που έχουν ξεσηκωθεί κατά της αντιδραστικής κυβέρνησης Καντάφι, αν όχι απ’ την αρχή σίγουρα όμως στην πορεία η ηγεσία τους ελέγχθηκε απ’ τους ιμπεριαλιστές, και αυτό εκδηλώνεται σήμερα καθαρά στο γεγονός ότι, στο όνομα της απαλλαγής απ’ τον Καντάφι, έφτασαν στο έσχατο σημείο προδοσίας (δεν αφορά τις λαϊκές μάζες) καλώντας τους ξένους ιμπεριαλιστές να βομβαρδίσουν τη χώρα τους, στάση ανάλογη μ’ εκείνη των αλβανών ηγετών του Κοσόβου που καλωσόριζαν τα ΝΑΤΟϊκά ιμπεριαλιστικά στρατεύματα ως «απελευθερωτές» και εκείνη της ηγεσίας των κούρδων του Β.Ιράκ που καλωσόρισαν τα κατακτητικά κατοχικά στρατεύματα των αμερικανο-αγγλων ιμπεριαλιστών στη χώρα τους, πράξη που αποτελεί τη μελανότερη κηλίδα στην ιστορία τους.

(Για τον αγώνα του λαού της Λιβύης και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης βλέπε «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» 15-28 Φλεβάρη 2011 και σελ. 4 αυτού του φύλλου).