Ξεσηκωμός φοιτητών-πανεπιστημιακών ενάντια στην εφαρμογή του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο
Mε σημαία το «δίπτυχο»: ΑΠΟΣΥΡΣΗ του νόμου-πλαίσιο – μαζικέςΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ διαρκείας μπορούν να νικήσουν οι φοιτητές
Σοσιαλδημοκρατική απάτη στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής η «αξιοποίηση όλων των μορφών αγώνα» («Κ»ΝΕ-ΠΚΣ)
Οι πρώτες φετινές κινητοποιήσεις των φοιτητών-πανεπιστημιακών για την παρεμπόδιση-ματαίωση της εφαρμογής του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο, που ξεκίνησαν με καταλήψεις σχολών και την ανακοίνωση των απεργιών (20-21 και 28-30 Μάη) της ΠΟΣΔΕΠ, συμπίπτουν με τη συμπλήρωση δυο χρόνων απ’ τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις – με κύρια-αποτελεσματική μορφή πάλης τις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – του Μάη 2006 που ματαίωσαν την απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16, αλλά και με τα 40χρονα του Παρισινού Μάη ΄68, που συντάραξε τη Γαλλία μα και ολόκληρη την Ευρώπη, κινητοποιώντας δεκάδες χιλιάδες φοιτητές σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ επιχειρεί να προωθήσει την εφαρμογή του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο, που ψηφίστηκε το 2007, με πρώτο βήμα τη διενέργεια εκλογών για την ανάδειξη νέων πρυτανικών Αρχών, προσφέροντας και υπερπροβάλλοντας την «καθολική ψηφοφορία» ως τη μαγική «λύση» των προβλημάτων της Παιδείας και ως τάχα «δημοκρατικό» μέτρο δηλ. ως «φύλλο συκής» με το οποίο προσπαθεί να αποκρύψει τη γύμνια ενός υπεραντιδραστικού νόμου-πλαίσιο, που η εφαρμογή του καταστρέφει την Παιδεία και εκμηδενίζει κάθε κατάχτηση των φοιτητών-καθηγητών, με δύο στόχους δηλ. να διασφαλίσει: α) το πρώτο-κύριο στήριγμα της πολιτικής της στα πανεπιστήμια δηλ. τις πρυτανικές Αρχές – «μακρύ χέρι» εφαρμογής της αντιδραστικής πολιτικής της εκάστοτε αστικής κυβέρνησης, αλλά και β) την απαρχή υλοποίησης των αντιδραστικών μέτρων στον τομέα της Παιδείας.
Όμως στο χώρο του φοιτητικού κινήματος, πέρα απ’ τη στήριξη των αντιδραστικών κυβερνητικών μέτρων απ’ τα φασιστοειδή της ΔΑΠ (ΝΔ), τις ταλαντεύσεις της ΠΑΣΠ (που κινείται κάτω απ’ τη Δαμόκλειο σπάθη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ), τη συγκαλυμμένη αλλά σαφή σαμποταριστική στάση των φοιτητικών κινητοποιήσεων εκ μέρους της ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ (επιβεβαιώνεται και απ’ τα πρόσφατα εύσημα Στυλιανίδη από το βήμα της Βουλής σε Παπαρήγα-«Κ»ΚΕ), κλπ, κυριαρχεί μεγάλη σύγχυση που αποπροσανατολίζει επικίνδυνα την πάλη των φοιτητών, αφού καταρχήν παρεμποδίζεται η ανάπτυξη του αγώνα τον φοιτητικών κινητοποιήσεων σε σωστή κατεύθυνση και επιπλέον καθίσταται αδύνατη ευθύς εξαρχής η ενότητα και η μαζική συμμετοχή των φοιτητών σ’ αυτές, πρωτίστως της μεγάλης μάζας τους που για διάφορους λόγους απέχουν απ’ τις φοιτητικές εκλογές.
Έτσι αντί να προβάλλεται ως κύριος-κεντρικός στόχος της πάλης των φοιτητών – γύρω απ’ τον οποίο θα κινητοποιηθούν και θα συσπειρωθούν οι φοιτητές- ο αντιδραστικός νόμος-πλαίσιο στο σ ύ ν ο λ ό του δηλ. η ΑΠΟΣΥΡΣΗ του και να επιλεχθούν ως κύρια μορφή πάλης οι ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ (συμπληρωματικά συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις κλπ.) ώστε να επιτευχθεί ο στόχος της ΑΠΟΣΥΡΣΗΣ και να ματαιωθεί η εφαρμογή του, επιλέγεται μια μόνο πλευρά του νόμου ως αιχμή της πάλης δηλ. η εκλογή πρυτανικών Αρχών – που ναι μεν αποτελεί το πρώτο βήμα για την υλοποίηση του νόμου στην πράξη και πρέπει να ματαιωθεί – μα αφήνεται έξω και στο απυρόβλητο το σύνολο του αντιδραστικού νόμου δηλ. οι υπόλοιπες, που αποτελούν τις κύριες και πιο σημαντικές πλευρές του.
Παρόλο που η πλευρά αυτή αποτελεί το πρώτο βήμα για την υλοποίηση του νόμου, ωστόσο, πέρα απ’ το ότι δεν παύει να είναι μόνο μια πλευρά,δεν αποτελεί ούτε μια απ’ τις κύριες πλευρές αλλά είναι μια απ’ τις εντελώς δευτερεύουσες και επουσιώδεις πλευρές (αδιάφορη, ως προς την ουσία της, για τους φοιτητές) του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο και πολύ περισσότερο δεν περιλαμβάνει το σύνολό του, στο οποίο έρχονται να προστεθούν και οι νέες απειλές-προκλήσεις Στυλιανίδη (ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων, περικοπή χρηματοδοτήσεων, κλπ.) μ’ αποτέλεσμα μια τέτοια ολοφάνερα λαθεμένη κατεύθυνση: α) αδυνατεί να κινητοποιήσει μεγάλες μάζες φοιτητών, και επομένως β) παρεμποδίζει τη μαζικοποίηση των φοιτητικών κινητοποιήσεων, απαραίτητου όρου για τη νίκη, γ) περιορίζει το περιεχόμενο της πάλης των ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ, αλλά και τη χρονική διάρκειά τους .
Αντίθετα το φοιτητικό κίνημα σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις πρέπει να θέσει ως κεντρικό στόχο πάλης όχι μια ή κάποιες πλευρές του νόμου αλλά το σύνολο των πλευρών του δηλ. την ΑΠΟΣΥΡΣΗ του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο, στην οποία αντιτάσσεται η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών αλλά και μεγάλο μέρος των πανεπιστημιακών, όπως έδειξαν οι μαχητικές και μαζικότατες κινητοποιήσεις του 2006-07 για την απόσυρση του τότε νομοσχεδίου.
Μόνο το αίτημα της ΑΠΟΣΥΡΣΗΣ του νόμου μπορεί να πετύχει: α) κινητοποίηση μεγάλης μερίδας των φοιτητών που δεν ανήκει στις γνωστές συνδικαλιστικές παρατάξειςκαι δεν παίρνει μέρος στις εκλογές, β) ΕΝΟΤΗΤΑ πάνω σ’ αυτό τον κύριο στόχο, γ) συσπείρωση της συντριπτικής πλειοψηφία των φοιτητών και επομένως εξασφάλισης της απαραίτητης για τη νίκη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑΣ, δ) διεύρυνση του περιεχομένου των ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ, αφού θα αφορά πλέον το σύνολο του νόμου, και επομένως διασφάλιση μεγαλύτερης χρονικής διάρκειάς τους.
Οι συζητήσεις στις συνελεύσεις δεν πρέπει να αναλώνονται σε δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα ούτε σε κάποιες, έστω και σημαντικές, πλευρές του νόμου αλλά να περιστρέφονται γύρω απ’ τον κύριο-κεντρικό στόχο και την κύρια μορφή πάλης: ΑΠΟΣΥΡΣΗ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ.
Αυτά τα δυο πρέπει να βρεθούν πάντα στο κέντρο της αντιπαράθεσης και αυτά πρέπει να αποτελέσουν τη βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δυνάμεων που αντιτίθενται και καταπολεμούν τον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο και των δυνάμεων που τον υπερασπίζουν ανοιχτά (ΔΑΠ) αλλά και εκείνων που έμμεσα με τη στάση τους τον στηρίζουν (η διαβόητη «αξιοποίηση όλων των μορφών αγώνα» των ΠΚΣ-Κ»ΝΕ («Ρ» 21.5.2008, σελ. 12) κινείται ακριβώς σ’ αυτή την κατεύθυνση, γιατί σημαίνει «όλες» τις άλλες μορφές πλην των ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ).
Μόνο η κατεύθυνση της πάλης των φοιτητών που έχει ως κεντρικό στόχο και μοναδικό σύνθημα το δίπτυχο: ΑΠΟΣΥΡΣΗ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ μπορεί, πέρα απ’ τις ΕΝΟΤΗΤΑ-ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των φοιτητικών κινητοποιήσεων, να πετύχει επιπλέον: α) να συμπαρασύρει στον αγώνα ασυνεπή και ταλαντευόμενα τμήματα φοιτητών, β) να απομονώσει τους ανοιχτούς υποστηρικτές του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο (τα φασιστοειδή της ΔΑΠ) αλλά και να ξεσκεπάσει και απομονώσει τους συνειδητούς σαμποταριστές της πάλης των φοιτητών και να βοηθήσει τους παραπλανημένους φοιτητές απ’ το χώρο των ΠΑΣΠ, ΠΚΣ, κλπ. να βρουν το δρόμο τους.
Την ορθότητα και πρώτα απ’ όλα την αποτελεσματικότητα αυτής της κατεύθυνσης έχει ήδη επιβεβαιώσει η νικηφόρα πορεία της πάλης των φοιτητών στη διετία 2006-2007, που σήμερα αποτελεί μια πολύτιμη, αξιόλογη και πολύ πλούσια εμπειρία των αγώνων του φοιτητικού κινήματος.
Εκτός των παραπάνω, το φοιτητικό κίνημα δεν πρέπει να παραβλέψει-αγνοήσει ότι στον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο αντιτάσσονται και μεγάλα τμήματα των πανεπιστημιακών που εκφράζονται στην ΠΟΣΔΕΠ.
Γι’ αυτό είναι ολωσδιόλου απαραίτητος ο συντονισμός δράσης φοιτητών-πανεπιστημιακών στην πάλη κατά του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο και για την ΑΠΟΣΥΡΣΗ του. Και σ’ αυτό το ζήτημα του συντονισμού-συνεργασίας υπάρχει ήδη η επίσης πολύ πλούσια πείρα της διετίας 2006-2007. Ήδη η ΠΟΣΔΕΠ έχει ανακοινώσει απεργίες για της 20-21 και 28-30 Μάη.
Οι κινητοποιήσεις των φοιτητών με γραμμή ΑΠΟΣΥΡΣΗ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ μπορούν να γίνουν μαχητικότερες και να αποκτήσουν μαζικότητα και σε στενή συνεργασία με τους πανεπιστημιακούς μπορούν να πετύχουν απόσυρση του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο, κάτι που έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν με τον αντιδραστικό νόμο 815.
Σήμερα το φοιτητικό κίνημα μπορεί να νικήσει γιατί έχει απέναντι και μπροστά του, παρά τους Καραμανλικούς λεονταρισμούς και τις φασιστικές απειλές, μια εντελώς αδύναμη και δυσφημισμένη στα μάτια των πλατιών λαϊκών μαζών κυβέρνηση, μια κυβέρνηση σκανδάλων και ξεπουλήματος του πλούτου ης χώρας στους ιμπεριαλιστές, μια κυβέρνηση που με την ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της έχει οδηγήσει την οικονομία της χώρας σε μια ξέφρενη κούρσα πρωτοφανούς κερδοσκοπικής ανόδου τιμών και ακρίβειας σ’ όλα τα είδη πλατιάς κατανάλωσης και όχι μόνο, μ’ αποτέλεσμα εκατομμύρια εργαζόμενοι να παραδοθούν βορά στους αδίστακτους μαφιόζους κερδοσκόπους, καταδικασμένοι σε μεγάλη φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση, μια κυβέρνηση που έχει χάσει την πλειοψηφία στο λαό και διαθέτει μόνο μια τυπική πλειοψηφία σε βουλευτές για να ψηφίζει αντιδραστικούς νόμους.
Είναι δε τόσες και μεγάλες οι δυσκολίες και αδυναμίες της κυβέρνησης – και επομένως ευνοϊκή η κατάσταση για την πάλη φοιτητών-πανεπιστημιακών – που ακόμα και ο υπεραντιδραστικός Θ.Βερέμης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, καλώντας την κυβέρνηση να μην προχωρήσει σε ίδρυση «ιδιωτικών Πανεπιστημίων», αφού πουθενά «στην Ευρώπη δεν υπάρχει ιδιωτικό Πανεπιστήμιο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου