Στις 9 Απρίλη πραγματοποιηθήκαν φέτος οι φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές μετά από απόφαση του απερχόμενου ΚΣ της ΕΦΕΕ και του ΚΣ της ΕΣΕΕ.
Οι φετινές φοιτητικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν κάτω από τον απόηχο δημοσκοπήσεων που δείχνουν μεγάλη μετατόπιση ψηφοφόρων υπέρ των σοσιαλδημοκρατών ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, των κινητοποιήσεων που έγιναν όλο το προηγούμενο διάστημα ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση και τις πολυήμερες απεργίες και την προσπάθεια εφαρμογής του Πρότυπου Εσωτερικού Κανονισμού Λειτουργίας των Πανεπιστημίων.
Η εκλογική διαδικασία κυριάρχησε για ακόμα μια φορά η μεγάλη αποχή ενώ στα αποτελέσματα αποτυπώθηκε η κυριαρχία των παρατάξεων των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων μέσω των εκλογικών τους μηχανισμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρατηρήθηκε πολύ μικρή μετατόπιση ψήφων σε σχέση με τις μετατοπίσεις που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ότι επικρατούν στην κοινωνία αλλά και σε πλήρη αναντιστοιχία με τις χιλιάδες των φοιτητών που συμμετείχαν στις περσινές κινητοποιήσεις, τις γενικές συνελεύσεις, τις πορείες και τις καταλήψεις. Είναι ξεκάθαρο ότι μεγάλη μάζα φοιτητών δεν βρίσκει έκφραση από τους κυρίαρχους σχηματισμούς, αναζητά κάτι διαφορετικό.
Οι περισσότερες παρατάξεις είτε έμειναν στάσιμες είτε μετέβαλαν λίγο το ποσοστό τους. Ειδικότερα η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ διατήρησαν τις δυνάμεις τους και τα μεγάλα ποσοστά τους. Η οριακή πτώση της ΔΑΠ είναι πολύ πίσω από τις απώλειες που θα έπρεπε να έχει ως υποστηριχτής της αντιεκπαιδευτικής κυβερνητικής πολιτικής.
Η ΠΚΣ, η παράταξη της σοσιαλδημοκρατικής «Κ»ΝΕ, αναπλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών που είχε πέρυσι λόγω της εχθρικής στάσης που είχε στο κίνημα (κατά των καταλήψεων και συμπαράταξη με τη ΔΑΠ) αλλά ταυτόχρονα εμφανίστηκαν σοβαρά εσωοργανωτικά προβλήματα στην «Κ»ΝΕ και στο επίσης σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ με διαγραφές και καθαιρέσεις στελεχών τους στη νεολαία. Η ΠΚΣ ουσιαστικά εγκατέλειψε, προσωρινά έστω, την προσπάθειά να φτιάξει χωριστό συντονιστικό ΑΕΙ-ΤΕΙ, έριξε βάρος τον εκλογικό της μηχανισμό και προσπάθησε να περιορίσει τις απώλειές της προς την «Αριστερή ενότητα» στην οποία συμμετέχουν κυρίως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εγκατέλειψε στιγμή την εχθρική της στάση προς τις καταλήψεις: «στην Πάτρα, για παράδειγμα, [ΠΑΣΠ, ΕΑΑΚ, ΔΙΚΤΥΟ] σταμάτησαν τα μαθήματα για τις επόμενες μέρες ...οδηγώντας έτσι τις σχολές να «νεκρώσουν»» («Ριζοσπάστης», 16/3/2008, σελ. 14)
Από την άλλη η ΕΑΑΚ παρά την καταγραφή των ψήφων της Πρ. Γένοβα σε αυτήν παρουσίασε μικρή (αλλά αξιόλογη πτώση) και ταυτόχρονα παρουσίασε σοβαρά προβλήματα συνοχής και χάραξης ενιαίας γραμμής. Η «Αριστερή Ενότητα» είχε άνοδο η οποία οφείλεται πρώτα από όλα σε εμφάνιση ψηφοδελτίων σε σχολές που δεν παρενέβαινε και κατά δεύτερον σε μικρή ενίσχυση των υπαρχόντων που ήρθε ως συνέπεια της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά τα αποτελέσματα, στο φοιτητικό κίνημα συντελούνται συνεχώς μετατοπίσεις. Η αποδοκιμασία των φοιτητών, κυρίως μέσω της αποχής, φοιτητών που σε πολλές περιπτώσεις συμμετείχαν ενεργά στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, φανερώνει αυτή την πραγματικότητα.
Το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών φανερώνει τις δυσκολίες τις οποίες περιέχει η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, το πόσο σύνθετη είναι μια τέτοια διαδικασία και το πόσα λίγα έχουν γίνει προς σ’ αυτή την κατεύθυνση. Ταυτόχρονα επιβεβαιώνει ότι η ανασυγκρότηση του νεολαιίστικου κινήματος είναι διαλεχτικά δεμένη με την ανασυγκρότηση και την ανασύνταξη του κομμουνιστικού κινήματος της χώρα μας. Είναι ξεκάθαρη η έλλειψη κομμουνιστικού κόμματος και επαναστατικής κομμουνιστικής νεολαίας η οποία θα παρέμβει με αποφασιστικότητα, θα καθοδηγήσει και θα εμπνεύσει τις φοιτητικές μάζες. Η νεολαία, κατά το διάστημα των κινητοποιήσεων, εκφράστηκε θολά μέσα από τα ρεφορμιστικά και αριστερίστικα σχήματα τα οποία ήταν αναγκασμένα να αναπροσαρμόζουν τη γραμμή τους κατά περίσταση ώστε να μπορούν να εγκλωβίζουν τις φοιτητικές μάζες.
Η ανησυχία των αστικών, ρεφορμιστικών αλλά ακόμα και τροτσκιστικών σχηματισμών για αυτές τις εξελίξεις έχει αρχίσει να φανερώνεται. Η Ρωγμή, παράταξη του τροτσκιστικού Ξεκινήματος, που ήταν ουρά του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80, διαμόρφωσε μια πρόταση πριν τις εκλογές με την οποία έκρινε ότι «η φοιτητική αριστερά (ΠΚΣ, ΕΑΑΚ και ΑΡΕΝ) θα έπρεπε να κατέβει στις φοιτητικές εκλογές μέσα από μια κοινή εκλογική συνεργασία» που θα εντάσσει τον αγώνα της «για κοινωνία που δεν θα έχει καμιά σχέση ούτε με τον σταλινισμό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ούτε με τον “σοσιαλισμό” των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων» (Προκήρυξη Ρωγμής, 2/4/2008).
Σήμερα, απαραίτητη προϋπόθεση για να βγουν οι φοιτητές στο προσκήνιο και να πετύχουν πραγματικές νίκες, είναι η πάλη για την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών μέσα στο νεολαιίστικο κίνημα. Είναι απαραίτητο να συνεχιστεί η πάλη ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και στα μέτρα που προωθούνται στην εκπαίδευση. Το επόμενο διάστημα να ενταθεί ο αγώνας ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο, να απαιτηθεί η απόσυρσή του. Το αποτέλεσμα των εκλογών αντανακλά τη χρόνια κατάσταση αδυναμίας του φοιτητικού κινήματος να παρεμβαίνει ουσιαστικά αποκρούοντας την επίθεση που δέχεται στα δικαιώματά του αντανακλά την υποχώρηση των πραγματικών αριστερών δημοκρατικών δυνάμεων αλλά και τα αποτελέσματα της πολυδιάσπασης του κινήματος.
Είναι αναγκαία σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η δημιουργία ενός πόλου αντίστασης που θα έρχεται σε ρήξη με τους αστικούς και ρεφορμιστικούς φορείς της σύμπλευσης, της συνθηκολόγησης της ηττοπάθειας, που έχουν προξενήσει ανυπολόγιστη ζημιά στην υπόθεση του νεολαιίστικου κινήματος. Η νεολαία έχει αναδείξει στο παρελθόν γνήσια αγωνιστικά στοιχεία όπως οι νέοι της ΕΠΟΝ, της ΟΚΝΕ, του Πολυτεχνείου. Έτσι και σήμερα η νεολαία, κάτω από την καθοδήγηση των γνήσιων κομμουνιστικών αρχών, των αρχών του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, πρέπει να στρατευθεί σε έναν αγώνα μαχητικό, πολιτικοποιημένο, αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό, δεμένο με το λαϊκό κίνημα για την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου