Οι πρόσφατες αλλαγές και η νέα πολιτική κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζεται από την αντιδραστική επίθεση του μονοπωλιακού κεφαλαίου και της δεξιάς κυβέρνησής του, θέτουν αναμφισβίτητα καθήκοντα πρωτοφανή και ζητήματα σημαντικά, τα οποια δεν μπορούν να επιλυθούν πάνω στη βάση των παλιών ρεφορμιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Αυτά τα κόμματα τα οποία χρόνια τώρα δρούσαν αποκλειστικά ως εκλογικοί μηχανισμοί, δεν θα μπορούν σε καμία περίπτωση να ανανεωθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να αντιμετωπίσουν μια περίοδο η οποία θα χαρακτηρίζεται από ταξικές συγκρούσεις ανοιχτές και όλο και πιο οξείες.
Η κατάρρευση της Αριστεράς-Ουράνιο Τόξο ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια της πολιτικής συνεργασίας και συμφιλίωσης των συμφερόντων του προλεταριάτου με εκείνα της αστικής τάξης. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, γύρισαν την πλάτη σε αυτόν που τους εξαπάτησε και τους απογοήτευσε για να υποστηρίξει τις επιτροπές διαχείρισης συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης όπως,μέχρι πρόσφατα, την κυβέρνηση Πρόντι.
Τα κόμματα που συνέθεταν αυτή την εκλογική σύμπραξη έχουν βυθιστεί τώρα σε βαθιά κρίση, και προσανατολίζονται είτε στο σχηματισμό ενός υβριδικού πολιτικού κράχτη του Δημοκρατικού Κόμματος (η περίπτωση της Επανίδρυσης) είτε σε μια επανέκδοση της καρικατούρας του παλιού τολιατικού-μπερλινγκουερικού κόμματος (βλ. Κόμμα Ιταλών Κόμμουνιστών), προσπαθώντας να επαναποκτήσουν μια αξιοπιστία μέσω της εκ νέου χρήσης των συμβόλων του κομμουνιστικού κινήματος.
Το καθήκον της ανασύστασης ενός πραγματικά κομμουνιστικού κόμματος αποκτά επομένως μια σημασία ακόμα πιο μεγάλη και αποφασιστική σε σχέση με το παρελθόν. Αρκετά πιο αισθητή είναι μεταξύ πρωτοπόρων και μαχητικών εργατών η ανάγκη και η σημασία της ανασύστασης του απαραίτητου εκείνου οργάνου για την καθοδήγηση των εργαζομένων στον αγώνα ενάντια στην αστική εξουσία, για ναξαναδοθεί στο προλεταριάτο, στις καταπιεσμένες και εξαθλιωμένες μάζες, η προοπτική του μοναδικού δρόμου διαφυγής από τη φρίκη του ιμπεριαλισμού: η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και η οικοδόμηση μιας νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Αυτή η απαίτηση συγκρούεται σήμερα με τις προσπάθειες να ξαναπροταθούν παλαιότερες αποτυχημένες συνταγές στη λογική του μικρότερου κακού. Μιλάμε για την περίπτωση των καλεσμάτων εκείνων ενότητας των κομμουνιστών τα οποία σκοπίμως συγκαλύπτουν τον καταστροφικό ρόλο των πολιτικών διοικήσεων της Επανίδρυσης και του Κόμματος Ιταλών Κομμουνιστών, θέτοντας σε ίση βάση κομμουνιστές έργαζόμενους με σοσιαλδημοκράτες διανοούμενους και ηγέτες, που αποφεύγουν να μιλήσουν για τις θέσεις τους, το περιεχόμενο του έργου τους, τη στάση τους απέναντι στο ρεβιζιονισμό και το ρεφορμισμό. Δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτός ο σκοπός τέτοιων καλεσμάτων: να διατηρηθεί ανέπαφος ο δεσμός με τους οπορτουνιστές, στο όνομα του αόριστου σχεδίου περί «ενός κοινού σπιτιού των κομμουνιστών».
Ο κίνδυνος είναι ότι ακόμα κυριαρχεί η αποτυχημένη γραμμή εκείνου που θέλει να δώσει ζωή σε μια «Επανίδρυση Νο.2», αποκαθαρημενη από τάσεις ακόμα πιο ανοιχτά λικβινταριστικές και στην οποία θα ηγεμονεύουν σοσιαλδημοκράτες και ρεβιζιονιστές, εμποδίζοντας έτσι να πρυτανεύσει ο προσανατολισμός πολλών συντρόφων οι οποίοι δεν θέλουν άλλο να παραμείνουν κάτω από τηνοπορτουνιστών και επιδιώκουν να συγκρουστούν σοβαρά για να συμβάλλουν στην ανασύσταση ενός ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος και στον αγώνα για μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Και εμείς τρέφουμε μια σοβαρή και βαθιά επιθυμία για την ενότητα των κομμουνιστών, για ένα θέμα ζωτικής σημασίας για να ξαναδωθεί πνοή και να καθοδηγηθεί ο αγώνας ενάντια στο μοχθηρό και εγκληματικό σύστημα. Αλλά πώς να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί μια τέτοια ενότητα;
Προτού ενωθούμε και για να ενωθούμε είναι απαραίτητο να οριοθετηθούμε απόλυτα και συγκεκριμένα, μας θυμίζει ο Λένιν. Ποια ενότητα μπορεί ν α υπάρξει με τους σοσιαλδημοκράτες, τους φιλελευθερο-ρεφορμιστές, με τους αποδιοργανωτές του εργατικού κινήματος, με τους αρνητές του σοσιαλισμού; Καμία! Χωρίς να κατανοήσουμε σε τι και σε ποιο μέτρο μπορούμε και οφείλουμε να είμαστε ενωμένοι, χωρίς να έρθουμε σε ρήξη πολιτικά και οργανωτικά με την αριστερή πτέρυγα της αστικής τάξης, δεν μπορούμε να μιλάμε για ενότητα και για ανεξάρτητη και σαφή κομμουνιστική πολιτική, και ακόμα πιο λίγο για αξιόλογη δουλειά εντός της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων μαζών.
Αντιθέτως, πρέπει να υπάρξει ενότητα μεταξύ όλων των συνεπών μαρξιστών, μεταξύ όλων των υποστηρικτών ενός κομμουνιστικού συνασπισμού πλήρως ανεξάρτητου από την αστική τάξη και από τις λικβινταριστικές τάσεις, που να αναπτύσσεται έξω και ενάντια στα σχέδια της και τις μανούβρες της. Η εργατική τάξη έχει ανάγκη από την ενότητα των ειλικρινών κομμουνιστών, όχι από μια ενότητα χωρίς αρχές μεταξύ κομμουνιστών και εχθρών του μαρξισμού.
Για αυτό κάνουμε Πρόταση κοινής εργασίας για την ενότητα των κομμουνιστών απευθύνοντας κάλεσμα σε όλους τους μαρξιστές-λενινιστές, στους ειλικρινείς κομμουνιστές, στα καλύτερα στοιχεία της εργατικής τάξης, προκειμένου να ξεπεράσουμε την αναποφασιστικότητα και τις παρεκκλίσεις οι οποίες επί του παρόντος χαρακτηρίζουν το κομμουνιστικό κίνημα και να θέσουμε δυνατά το ζήτημα της αναγκαιότητας και της επιτακτικότητας της ανασύστασης του κομμουνιστικού κόμματος.
Θέλουμε ένα κόμμα που θα είναι το πρωτοπόρο τμήμα, οργανωμένο και συνειδητό, του προλεταριάτου: ένα κόμμα βασισμένο στην ενότητα του εργατικού κινήματος με το κομμουνιστικό, οργανωμένο σε πυρήνες στους χώρους εργασίας, τις μαζικές οργανώσεις και κατά περιοχή, που να έχει ως κύρια οργανωτική αρχή το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό: ένα κόμμα ενωμένο και συμπαγές, που να παλεύει κάτω από τη σημαία ενός κομμουνιστικού προγράμματος: ένα κόμμα μαχητικό και τολμηρό, που να απορρίπτει τις αστικές και ρεφορμιστικές ιδεολογικές σειρήνες- στις διάφορες ποικιλίες που αυτές εκδηλώνονται- και να γνωρίζει να αναλαμβάνει την ευθύνη του ιστορικού του ρόλου.
Για να πετύχουμε το στόχο αυτό ιστορικής σημασίας οφείλουμε να ενοποιήσουμε τις κομμουνιστικές δυνάμεις- μέσω μιας απαραίτητης διαδικασίας ξεκαθαρίσματος- διαλύοντας κάθε δεσμό μεταξύ της πολιτικής της αστικής τάξης και εκείνης του προλεταριάτου, αποκολλούμενοι αποφασιστικά από τους οπορτουνιστές. Χρειάζεται λοιπόν να χαράξουμε μια συγκεκριμένη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του προλεταριακού επιστημονικού σοσιαλισμού και όλων των άλλων ρευμάτων, επανεπιβεβαιώνοντας βασικές αρχές, γιατί η σύγχυση και η διάσπαση δεν βοηθά τους προλετάριους, αλλά τους ρίχνουν στα χέρια των αντιδραστικών δυνάμεων (όπως προσφάτως απέδειξε η ψήφος στη Λέγκα).
Η ενότητα των κομμουνιστών δεν μπορεί να βασίζεται σε θεμέλια ασταθή ή σε ανάλογα παρακλάδια, αλλά στις θεωρητικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, οι οποίες θα εφαρμόζονται στη συγκεκριμένη πραγματικότητα: μια ενότητα που θεμελιώνεται σε διάφορα πεδία της ταξικής πάλης, στον κοινό οργανωμένο αγώνα, στην ενωτική προετοιμασία των μαζών για την επαναστατική πάλη, ανεβάζοντας τη συνείδησή τους.
Πεπεισμένοι ότι δεν μπορούν και δεν πρέπει να υπάρχουν τόσες πολλές κομμουνιστικές οργανώσεις στην Ιταλία, αλλά ένα μόνο κομμουνιστικό κόμμα, απευθυνόμαστε σε όλες τις οργανωμένες κομμουνιστικές ομάδες και τους μεμονωμένους συντρόφους που ασπάζονται το μαρξισμό και το λενινισμό, ώστε να ξεκινήσουμε μαζί τη διαδικασία για την άρση κάθε μορφής στείρας και τεχνητής διάσπασης, στο κοινό καθήκον για να φτάσουμε στην ανασύσταση στην Ιταλία του επαναστατικού και ανεξάρτητου Κόμματος της εργατικής τάξης.
Γι’ αυτό προτείνουμε τη δημιουργία μιας πανεθνικής Συνδιάσκεψης των Κομμουνιστών, οργανωμένου και τακτικού χαρακτήρα, που θα ακολουθήσει μια σειρά διμερών ή και πολυμερών συναντήσεων μεταξύ κομμουνιστών οι οποίοι συμπνέουν σε αρκετά θεμελιώδη ζητήματα αρχών και η οποία θα αναλάβει συγκεκριμένα καθήκοντα.
Καθήκον αυτής της Συνδιάσκεψης θα είναι
-η ξεκάθαρη αποσαφήνιση των θεωρητικών και πολιτικών βάσεων του κόμματος που θα ανασυσταθεί
-η αναγνώριση και η επαλήθευση των εμπειριών της εργασίας που έλαβαν χώρα σε διάφορες οντότητες και τους μεμονωμένους συντρόφους στο πεδίο της προπαγάνδας, του θεωρητικού καταρτισμού στελεχών, της συνδικαλιστικής μαζίκής δουλειάς
-την έναρξη ενός σχεδίου κοινής εργασίας και παρέμβασης στις προλεταριακές και λαϊκές μάζες στα διάφορα πεδία της ταξικής πάλης, υιοθετώντας τα κατάλληλα εργαλεία οργάνωσης και προπαγάνδας.
Κατ’ αυτό τον τρόπο τα οργανωμένα μέλη διαφόρων οργανώσεων και οι ανένταχτοι κομμουνιστές θα αρχίσουν να αναγνωρίζονται και να αλληλοεκτιμώνται, να συνδέονται και να συνεργάζονται στην κοινή δουλειά, δημιουργώντας έτσι τις καλύτερες συνθήκες για την ανάπτυξη μιας μελλοντικής οργανωτικής ενότητας.
Η Συνδιάσκεψη θα κάνει ακολούθως τον απολογισμό όλης αυτής της εργασίας που έγινε στο θεωρητικό και πολιτικό κομμάτι και θα συντάξει τα βασικά κείμενα αρχών και προγράμματος που θα αντιπροσωπεύουν τη σύνθεση. Στη βάση αυτών των δεδομένων, η Συνδιάσκεψη θα εκτιμήσει αν είναι ώριμες οι συνθήκες για να υπάρξουν και επόμενα βήματα προς την ανασύσταση και τη θεμελίωση του κόμματος.
Εμείς δεν προτείνουμε, επομένως, καμια οργανωτική άθροιση αλλά μια διαδικασία σοβαρής, συγκεκριμένης δουλειάς, σχεδιασμένης να δοκιμαστεί στο χρόνο και σταρούμενης κάθε σεχταρισμού. Για την πραγματοποίηση αυτής της πρότασης, η Κομμουνιστική Πλατφόρμα, η οποία δημιουργήθηκε για να δώσει πνοή στην ενοποίηση των πραγματικών κομμουνιστών σε σωστές βάσεις, θέτει στη διάθεση αυτού του έργου το περιοδικό Θεωρία & Πράξη και το πολιτικό εφημεριδάκι Scintilla, για την ανοιχτή συζήτηση για το πολιτικό πρόγραμμα, την τακτική, τα οργανωτικά ζητήματα, τα σημερινά προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος κλπ ενώ επίσης είναι έτοιμηνα τα συζητήσει όλα αυτά και απο τις στήλες άλλων εντύπων που θα την καλέσουν να το κάνει, προκειμένου τα αποτελέσματα αυτής της εργασίας που επιτέλεσαν οι κομμουνιστές να μπορούν να καταστούν γνωστές σε όσο περισσότερούς εργατικούς και λαϊκούς κύκλους.
Μάης 2008
Κομμουνιστική Πλατφόρμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου