Σταλινικό Σύνταγμα

Μ’ αφορμή την παρουσίαση-αναδημοσίευση ορισμένων κειμένων που αναφέρονται στο Σταλινικό Σύνταγμα του 1936 είναι εκ νέου αναγκαία μια εντελώς σύντομη αναφορά στην επιστημονική έννοια «σταλινισμός» και στην αντιμαρξιστική έννοια της διαβόητης «προσωπολατρίας», επειδή κατά καιρούς εμφανίστηκαν αντιλήψεις απ’ τους χρουστσοφικούς προδότες που αποδίδουν την έννοια «σταλινισμός» στους αστούς-ιμπεριαλιστές όπως κάνουν οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ: η έννοια αυτή «εκπορεύεται από τους ιμπεριαλιστές» («Ρ» 5/3/1993) και διάφορους άλλους, όπως π.χ. ο Άγγλος Bill Bland που από αφέλεια και σύγχυση ή και δόλο αποδίδει στο Χρουστσόφ το χαρακτηρισμό «σταλινικό σύνταγμα» και την έννοια «σταλινισμός» ή ακόμα χειρότερα: συνδέει την επιστημονική μαρξιστική έννοια «σταλινισμός», που χρησιμοποιούνταν από ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ως το 1953, με τη διαμετρικά αντίθετη αστική έννοια της «προσωπολατρίας», την οποία αποφασιστικά απορρίπτουν οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. οι λενινιστές-σταλινιστές.

Η έννοια «σταλινισμός» είναι μια επιστημονική έννοια, στην οποία εκφράζεται η παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού απ’ το Στάλιν – σ’ όλα τα βασικά ζητήματα της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου – σε «Μαρξισμό-Λενινισμό-Σταλινισμό» δηλ. «σταλινισμός είναι ο Μαρξισμός-Λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού» και «ο σταλινισμός θεωρητικά φώτισε το δρόμο του σοσιαλισμού και πρακτικά τον πραγματοποίησε» (Ν.ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, 1939), ενώ ο Δ.ΓΛΗΝΟΣ στο άρθρο του «ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ» σημειώνει: «ο Στάλιν, στην εποχή της ανοικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας στις συνθήκες της πάλης με τον αντιδραστικό φασισμό, πλούτισε το Μαρξισμό-Λενινισμό με πλήθος στοιχεία που αναπτύχθηκαν στις καινούριες κοινωνικές συνθήκες. Ο μαρξισμός, κοσμοθεωρία και ζωντανή μέθοδος του προλεταριάτου και του κομμουνιστικού κόμματος αναπτυγμένος σε λενινισμό-σταλινισμό, δίνει τη μοναδική σωστή γνώση του κόσμου και το δρόμο δράσης για την αλλαγή του προς το συμφέρο της κοινωνικής προόδου.» («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», Ιούνης 1943).

Κι ακριβώς γι’ αυτή του τη συμβολή δηλ. την παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού στις νέα συνθήκες, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς συμπεριέλαβε τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στους κλασικούς του μαρξισμού. Ως το 1953-56 για ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα(μαζί και για το ΚΚΕ 1918-55)) οι κλασικοί του μαρξισμού ήταν: ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (τους οποίους σήμερα αποδέχονται μόνο οι επαναστάτες μαρξιστές, απορρίπτοντας προφανώς και την αντισταλινική «λαθολογία» των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών και των μαοϊκών ρεβιζιονιστών αλλά και των άλλων οπορτουνιστών).

Αντίθετα η έννοια της «προσωπολατρίας» απορρίπτεται αποφασιστικά και κατηγορηματικά απ’ τους επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές επειδή:

1. είναι εντελώς ξένη προς το Μαρξισμό,

2. είναι μια αστική έννοια,

3. είναι μια «γελοία και αντεπιστημονική έννοια» (KONRAD FARNER 1963): «οι Ρώσοι δεν μπορούν να ορίσουν την έννοια της «προσωπολατρίας», αυτή είναι για μένα μια γελοία, αντεπιστημονική έννοια» (“Neutralitaet”, 1 Jahrgang, No 3, σελ.9, Δεκέμβρης 1963)

4. συνιστά ιδεαλιστική αντίληψη της ιστορίας.