«Έφυγε» ο υπεραιωνόβιος θρυλικός στρατηγός του Βιετναμέζικου λαού Vo Nguyen Giap

Στις 4 Οχτώβρη έπαψε να χτυπά η γενναία καρδιά του υπεραιωνόβιου θρυλικού κομμουνιστή στρατηγού του Βιετναμέζικου λαού Βο Νγκιέν Γκιάπ. Άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 102 χρονών στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πρωτεύουσας του Βιετνάμ, Ανόϊ (είχε γεννηθεί στις 25 Αυγούστου 1911).

Ο Γκιάπ προσχώρησε στο κομμουνιστικό κίνημα του Βιετνάμ σε πολύ νεαρή ηλικία και συνέβαλε στην ανάπτυξη του Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ (Ινδοκίνας), κάτω από την καθοδήγηση του Ho-chi-Minh, μα πρωτίστως συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση και ανάπτυξη του λαϊκού επαναστατικού στρατού: «το κόμμα ίδρυσε, οργάνωσε και προσανατόλισε ιδεολογικά το στρατό» (Vo Nguyen Giap: Volkskrieg-Volksarmee», σελ.108, Μόναχο 1968, έκδοση στα Γαλλικά: Hanoi 1961).

Στην πολυετή ένοπλη πάλη του λαϊκού επαναστατικού στρατού του Βιετνάμ ενάντια στους Ιάπωνες μιλιταριστές και τους Γάλλους και Αμερικανούς ιμπεριαλιστές αναδείχθηκε σε στρατιωτική ιδιοφυΐα αλλά και σε θρυλική μορφή του ένοπλου εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα των καταπιεσμένων λαών σε παγκόσμια κλίμακα, σε «φόβο και τρόμο» των ιμπεριαλιστών, κυρίως των Γάλλων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών που υπέστησαν καταστροφικές ήττες στα πεδία των μαχών του Βιετνάμ.

Στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα ο ιδιοφυής επαναστάτης στρατηγός, επικεφαλής του λαϊκού στρατού, πέτυχε να συντρίψει τα γαλλικά στρατεύματα στη λαμπρή και μεγάλης ιστορικής σημασίας μάχη στο Dien Bien Phu (1954) του Βορείου Βιετνάμ, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 (Απρίλης 1975) να νικήσει τη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή εκείνης της εποχής, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, μπαίνοντας θριαμβευτικά στη Σαϊγκόν. Αυτή είναι η δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερης και παγκόσμιας ιστορικής σημασίας, νίκη του εθνικο-απελευθερωτικού κινήματος μα και ταυτόχρονα η πρώτη επαίσχυντη και συντριπτική ήττα της μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα από έναν μικρό λαό, το γενναίο και ηρωϊκό λαό του Βιετνάμ.

Για τη λαμπρή ιστορική μάχη-νίκη στο Dien Bien Phu ο Γκιάπ σημείωνε: «η στρατιωτική καθοδήγηση της εκστρατείας του Dien Bien Phu, ακριβέστερα της εκστρατείας το χειμώνα του 1953 και την άνοιξη του 1954 σήμαινε μια επιτυχία της επαναστατικής στρατιωτικής γραμμής του μαρξισμού-λενινισμού, εφαρμοσμένης στη συγκεκριμένη κατάσταση του επαναστατικού πολέμου στο Βιετνάμ» (Vo Nguyen Giap: Volkskrieg-Volksarmee», σελ.143, Μόναχο 1968, έκδοση στα Γαλλικά: Hanoi 1961). Ακόμα: «η νίκη στο Dien Bien Phu στη χειμερινή-ανοιξιάτικη εκστρατεία του 1954 είναι η πιο θρυλική νίκη που πέτυχαν ο στρατός μας και ο λαός μας στη μακρόχρονη αντίσταση ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση. Στο Dien Bien Phu τα στρατεύματά μας κατάφεραν να καταστρέψουν το πιο ισχυρότερο φρούριο του εχθρού στην Ινδοκίνα και να θέσουν εκτός μάχης 16.000 άνδρες, απ’ τα πιο εμπειροπόλεμα στρατεύματα. Στη χειμερινή-ανοιξιάτικη εκστρατεία και στα συντονισμένα μέτωπα οι απώλειες του αντιπάλου ανήλθαν συνολικά σε 110.000 άνδρες» (στο ίδιο σελ. 167).

Ορθά υπογραμμίζει ο Γκιάπ ότι η λαμπρή ιστορική νίκη του Dien Bien Phu «δεν ήταν μόνο μια νίκη για το λαό μας, είναι επίσης και μια νίκη για όλες τις υπανάπτυκτες χώρες που αγωνίζονται να απελευθερωθούν απ’ το ζυγό των ιμπεριαλιστών και των αποικιοκρατών. Εκεί βρίσκεται η σημασία της»: «Dien Bien Phu, αυτός ο οδηγός του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα του λαού μας και των αδύναμων λαών της γης, θα επιδράσει στα απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής, που ξεσηκώνονται για να γίνουν κύριοι των χωρών τους και της δική τους τύχης» (στο ίδιο σελ. 168).

Αν αυτή ήταν η σημασία της νίκης του Dien Bien Phu (1954), η σημασία της ήττας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 ήταν ακόμα πολύ μεγαλύτερη και παγκόσμιας ιστορικής σημασίας, γιατί έδειξε στην πράξη ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι αήττητος και ότι και ένας μικρός λαός μπορεί να νικήσει ακόμα και τη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη και να εκδιώξει τα κατακτητικά στρατεύματα απ’ τη χώρα του.

Ο στρατηγός Γκιάπ και το κόμμα του Βιετνάμ είχαν πάντα στο κέντρο της προσοχής τα «προβλήματα της επαναστατικής βίας και της ένοπλης πάλης»: «το ζήτημα της βίας παραμένει, όπως διδάσκει ο μαρξισμός-λενινισμός, για κάθε επανάσταση, αδιάφορα ποια, ένα πρωταρχικό πρόβλημα, παραμένει ο οδηγός για την εγκαθίδρυση της επαναστατικής κυριαρχίας. «Ο μοναδικός δρόμος για την απελευθέρωση είναι ο ένοπλος αγώνας των μαζών» (Πρόγραμμα δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδοκίνας)» (Vo Nguyen Giap: Volkskrieg-Volksarmee», σελ.61, Μόναχο 1968, έκδοση στα Γαλλικά: Hanoi 1961).

Όσον αφορά την επιλογή της κατάλληλης στιγμής της εξέγερσης ο Γκιάπ σημειώνει: «ο Ι.Στάλιν στην αναφορά του για την εξέγερση έχει υπογραμμίσει την επιλογή της κατάλληλης στιγμής ως έναν από τους ουσιώδεις όρους για την επιτυχία μιας εξέγερσης: «η στιγμή θα πρέπει να επιλεγεί σωστά για το αποφασιστικό χτύπημα, αφετηριακή στιγμή της εξέγερσης πρέπει να είναι εκείνη, όπου η κρίση έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της, όταν η πρωτοπορία είναι αποφασισμένη να αγωνιστεί ως το τέλος, όταν οι εφεδρείες είναι έτοιμες να υποστηρίξουν την πρωτοπορία και όταν ο πανικός στις γραμμές του εχθρού βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο»» (στο ίδιο, σελ. 73).

Σήμερα αλλά και για το μέλλον, το μεγάλο μα και σημαντικότατο Δίδαγμα για τους λαούς και την εργατική τάξη απ’ τη νικηφόρα ένοπλη πάλη του βιετναμέζικού λαού, υπό την καθοδήγηση του επαναστατικού κόμματός του, ήταν, είναι και παραμένει: χωρίς ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή β ί α, χωρίς μ α ζ ι κ ό έ ν ο π λ ο α γ ώ ν α οι λαοί δεν μπορούν να αποτινάξουν το ζυγό της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ούτε το προλεταριάτο να αποτινάξει την καπιταλιστική σκλαβιά δηλ. να συντρίψει τη δικτατορία της αντιδραστικής αστικής τάξης και να τσακίσει ολοκληρωτικά την αστική κρατική μηχανή, να καταλάβει την πολιτική εξουσία και να εγκαθιδρύσει τη νέα επαναστατική του Εξουσία, τη Διχτατορία του Προλεταριάτου ή την «επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» (ΛΕΝΙΝ), ανάλογα με το χαρακτήρα της επανάστασης.