Η έλλειψη συνεργασίας και ενότητας μεταξύ των αριστερών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων συνεχίζεται, μ’ αποτέλεσμα το αρνητικό και επιζήμιο πολιτικό φαινόμενο του κατακερματισμού των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κι αυτό επιβεβαιώνεται εκ νέου με την ξεχωριστή κάθοδο των διαφόρων Οργανώσεων στις
βουλευτικές εκλογές και όχι μόνο (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕμ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, κλπ.). Μια ξεχωριστή κάθοδος που είναι ευθύς εξαρχής και από μόνη της πολιτικά επιζήμια, επειδή αντιστρατεύεται τη συσπείρωση, συνεργασία και ενότητα των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και η οποία άλλο σκοπό δεν μπορεί να έχει από το να καταμετρηθούν τα εκλογικά «κουκιά» της κάθε Οργάνωσης, γιατί δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς ότι κάποια απ’ αυτές ή όλες μαζί θα συγκεντρώσουν υπολογίσιμη, σε ψήφους, πολιτική δύναμη ώστε να διευρυνθεί-δυναμώσει η παρέμβασή τους στα πολιτικά πράγματα της χώρας ή πως έτσι θα καταστεί δυνατό να συσπειρωθούν περισσότερες δυνάμεις για να προωθηθεί η συνεργασία και ενότητα σε αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Απέναντι σ’ αυτό το αρνητικό και εξαιρετικά επιζήμιο φαινόμενο στο χώρο των αριστερών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων επιβάλλεται να επαναπροβληθεί εκ νέου, και για πολλοστή φορά, η στάση της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55»: «οι επαναστάτες κομμουνιστές θεωρούν λάθος και σ’ αυτή τη φάση (όπως δεν το έπραξαν και παλιότερα) να«κατέβουν» στις εκλογές σαν μια επιπλέον ξεχωριστή Ομάδα. Κι αυτό όχι τόσο εξαιτίας υποκειμενικής αδυναμίας αλλά πρώτα και κύρια εξαιτίας της έλλειψης ΕΝΟΤΗΤΑΣ των εξωκοινοβουλευτικών αντιφασιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του συνεχιζόμενου κομματιάσματός τους με την ξεχωριστή κάθοδο των διαφόρων Ομάδων στις βουλευτικές εκλογές – ενότητα που αποτελεί εντελώς αναγκαία προϋπόθεση για μια υπολογίσιμη συγκέντρωση δυνάμεων σε αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση με σημαία πάλης: τον αγώνα κατά της φασιστικοποίησης, του εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, κατά του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ αλλά και όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων γενικά, με πρώτες τις ΗΠΑ» («Α», Νο 305, 1-15 Σεπτέμβρη 2009, σελ.2).
Η θέση της «Κίνησης» στις βουλευτικές εκλογές είναι: «ΑΠΟΧΗ - ΑΚΥΡΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ». Για την «ΑΠΟΧΗ» και ειδικά κατά της συνειδητής πολιτικής αποχής απ’ τα αριστερά (αυτή μόνο μας αφορά) ακούστηκαν και ακούγονται «φωνές» σχεδόν απ’ όλες τις πλευρές. Είναι βέβαια αναφαίρετο δικαίωμα και των διαφόρων εξωκοινοβουλευτικών αριστερών Οργανώσεων να διαφωνούν με τη θέση της «ΑΠΟΧΗΣ» και υποχρέωση τους να ασκούν κριτική – ας επιτραπεί όμως να σημειωθεί πως η στάση κατά της «αποχής» το λιγότερο απηχεί τις αστικές ρεφορμιστικές επιδράσεις του κοινοβουλευτικού κρετινισμού των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στο χώρο των παραπάνω αριστερών Οργανώσεων-κύκλων. Όμως είναι εντελώς άλλο πράγμα, οι υστερικές κραυγές (προφανώς απαράδεκτες)συκοφαντικού λασπολογικού χαρακτήρα σαν αυτές που έρχονται απ’ το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ – Γ. Ρούση, κλπ.: ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΝΑΡ: «αποχή σημαίνει πρακτικά άθελη ενδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Σημαίνει, από σπόντα, ποσοστιαία ενδυνάμωση του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ» («Πριν» 27/9/2009, σελ. 2) και λίγο πιο συγκρατημένα ο Γ.Ρούσης: «καθ’ όλα σεβαστοί οι απέχοντες έστω κι’ αν με αυτή τους τη στάση ενισχύουν τον πράσινο νεοφιλελευθερισμό» (από «ΙΝΤΕΡΝΕΤ»). Δεν θεωρούμε απαραίτητο μα ούτε και σοβαρό πολιτικά να επιχειρηθεί «αντίκρουση» παρόμοιων λασπολογικών επιθέσεων σ’ όσους συνειδητά πολιτικά απέχουν απ’ τα αριστερά απ’ τις βουλευτικές εκλογές, αφού αυτές οι επιθέσεις καθόλου και σε κανένα επίπεδο δεν μας αγγίζουν και μια τυχόν «απάντηση» θα υποβίβαζε την πολιτικο-ιδεολογική αντιπαράθεση στο πιο χαμηλό της δυνατό επίπεδο, όμως επιβάλλεται να συστήσουμε στο χρουστσο-τροτσκιστο-μαοϊκό δεξιό οπορτουνιστικό ετερόκλητο συνοθύλευμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ (ή σε κάποιες συνιστώσες της) και στο Γ. Ρούση να είναι πολύ προσεχτικότεροι και πιο συγκρατημένοι στις λασπολογικές επιθέσεις εναντίον των επαναστατών μαρξιστών δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών, γιατί είναι πολιτικά επιζήμιο και για σας μα πρώτα απ’ όλα για το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα (δεν προσφέρει τίποτε να βαδίζετε στα χνάρια των τροτσκιστο-χρουστσοφικών λασπολογιών, καλύτερα είναι να περιοριστείτε στην ιδεολογικό πολιτική αντιπαράθεση). Ο δε Γ. Ρούσης (γνήσιο ιδεολογικο-πολιτικό τέκνο του 20ου σοσιαλδημοκρατικού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ) το μόνο που πετυχαίνει με τέτοιου είδους «εκτροπές» είναι να χάνει, πέραν των άλλων, και τη σοβαρότητά του ως δάσκαλος και παιδαγωγός. Θα πρέπει επίσης να είστε προσεκτικότεροι και περισσότερο συγκρατημένοι, πέραν των σοβαρών πολιτικό-ιδεολογικών λόγων, και για έναν επιπλέον λόγο: στις γραμμές της σταλινικής-ζαχαριαδικής «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» που αποφάσισε «ΑΠΟΧΗ-ΑΚΥΡΟ» βρίσκονται και οι επιζώντες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ που πολέμησαν τους φασίστες καταχτητές αλλά και τους ντόπιους μοναρχοφασίστες και επιπλέον αντιστάθηκαν και καταπολέμησαν τους προδότες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, κομμουνιστές που το 1955 στάθηκαν στην πρώτη γραμμή της πάλης κατά του αντεπαναστατικού αυτού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος μ’ επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, ενώ πολλές δεκάδες από αυτούς αφού καταδικάστηκαν, σε σκηνοθετημένες δίκες, απ’ τα φασιστικά χρουστσοφικά στρατοδικεία της Τασκένδης με νόμους για «αλήτες» είχαν την «τύχη» να περάσουν «διακοπές» για πολλά χρόνια, όπως ο και ο γραμματέας του επαναστατικού ΚΚΕ, στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας και σε διάφορες άλλες χώρες.
Αυτά τα λίγα μόνο για τον τρόπο της πολιτικο-ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Ας γνωρίζουν οι αντιφασίστες-αντιιμπεριαλιστές των διαφόρων εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων, ότι και απ’ την απέναντι όχθη δηλ. της αντίδρασης ακούγονται υστερικές φασιστικές κραυγές: «Ποινή φυλάκισης για όσους δεν ψηφίσουν» : «μπορεί η ψήφος να είναι υποχρεωτική, αλλά όσοι αποφασίσουν να μην ψηφίσουν την επόμενη Κυριακή απειλούνται με ποινή φυλάκισης από ένα μήνα μέχρι ένα έτος … οι ποινικές κυρώσεις δεν έχουν καταργηθεί. Σύμφωνα με το νόμο, εξακολουθεί να είναι σε ισχύ η ποινή φυλάκισης από ένα μήνα έως ένα χρόνο για όσους αδικαιολόγητα δεν προσέλθουν στις κάλπες» («Ελεύθερος» 28/9/2009, σελ. 9).
Γύρω απ’ το πολύ σπουδαίο πολιτικό πρόβλημα της συσπειρώσης, συνεργασίας και ενότητας των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων του εξωκοινοβουλευτικού αριστερού χώρου υπάρχει μεγάλη σύγχυση και αντιφατικές απόψεις, κυριαρχεί, αθέλητη ή μη, θολούρα και αποφεύγεται συστηματικά να εντοπιστούν οι κοινές θέσεις σε σειρά ζητήματα, ώστε να γίνει διάλογος και αντιπαράθεση με στόχο να ιεραρχηθούν και να γίνουν συγκεκριμένα τα επίπεδα συνεργασίας-ενότητας απ’ τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα και πολύπλοκα ζητήματα.
Κύριο εμπόδιο προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί η κατάσταση στο χώρο αυτών των Οργανώσεων. Ο χώρος των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών Οργανώσεων χαρακτηρίζεται προς το παρόν από: 1) μόνιμη και εντελώς αδικαιολόγητη πολυδιάσπαση και κατακερματισμό, 2) κυριαρχία μιας τροτσκίζουσας αντίληψης διατήρησης και διαιώνισης της πολυδιάσπασης, 3) έλλειψη πολιτικής βούλησης για συνεργασία και ενότητα όπου υπάρχουν κοινές θέσεις σε ζητήματα αντιφασιστικου-αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, 4) απουσία διαλόγου και αντιπαράθεσης σε ιδεολογικο-πολιτικά ζητήματα απ’ τα πιο απλά (π.χ. εκλογές) ως τα πιο σύνθετα και πολύπλοκα (προλεταριακής επανάστασης και σοσιαλισμού-κομμουνισμού), 5) έλλειψη σύνδεσης με την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες, 6) απελπιστικά χαμηλό θεωρητικό επίπεδο, παρά τις κάποιες επί μέρους συνθηματικού χαρακτήρα τοποθετήσεις, και ακραία υποτίμηση της επαναστατικής θεωρίας του προλεταριάτου, 7) μόνιμο επαναστατικοφανή βερμπαλισμό.
Εν συντομία η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» θεωρεί από παλιότερα ότι μπορεί και επιβάλλεται να υπάρξει συνεργασία-ενότητα στα παρακάτω ζητήματα:
1. δημοτικές-βουλευτικές εκλογές,
2. πάλη κατά του εκφασισμού του αστικού κράτους και γενικότερα κατά της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής,
3. πάλη κατά των εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού-φασισμού,
4. συνδικαλιστικό κίνημα,
5. πάλη ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό γενικά και τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, μαζί και της ΕΕ, και τον πόλεμο.
Όσον αφορά τη δημιουργία επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, που συνδέεται άμεσα με τα ζητήματα της επανάστασης και προπαντός εκείνα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, κλπ., την κατάρρευση του ρεβιζιονιστικού και όχι «σοσιαλιστικού» στρατοπέδου, την μετά το ’53 παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση και την κατάρρευσή του στα τέλη της δεκαετίας του ΄80-αρχές της δεκαετίας του ΄90 όχι μόνο δεν υπάρχουν σ’ αυτά κοινές θέσεις με την «Κίνηση», αλλά οι παραπάνω Οργανώσεις δεν έχουν καθόλου θέσεις, εκτός από κάποια αντιμαρξιστικού χαρακτήρα συνθήματα, μα ούτε καν ασχολούνται θεωρητικά με αυτά τα ζητήματα και επιπλέον απουσιάζει κάθε ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση εκ μέρους τους, μ΄ αποτέλεσμα να επικρατεί μια χωρίς προηγούμενο θολούρα και σύγχυση στο χώρο τους.
Ακόμα απ’ τον τύπο των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών Οργανώσεων απουσιάζουν ζητήματα όπως ο εκφασισμός του αστικού κράτους και γενικότερα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής, κλπ., ενώ στην περίπτωση του προσδιορισμού του χαρακτήρα του ΛΑΟΣ αναμασούν αντιμαρξιστικές αστικές έννοιες και επαναλαμβάνουν το χαρακτηρισμό των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων περί «ακροδεξιού» κόμματος, αποφεύγοντας να το χαρακτηρίσουν ναζι-φασιστικό, λες και δεν γνωρίζουν ότι κάθε λίγο και λιγάκι υμνεί το Μεταξά και τη Χούντα και δεν είναι-ήταν αναπόσπαστο τμήμα των ναζιστικών χιτλερικών θεωριών οι αντιδραστικές βιολογικές-βιολογίζουσες αντιλήψεις και ο αντισημιτισμός («τον εβραίο και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς», κλπ.), πέρα απ’ ότι σήμερα στην προπαγάνδα των ρατσιστικών κομμάτων τη θέση των Εβραίων της χιτλερικής περιόδου έχουν πάρει οι ξένοι εργάτες.
7 σχόλια:
Αυτή είναι τοποθέτηση κομμουνιστών.
Η αμηχανία, όσων κάνουν πως δεν την καταλαβαίνουν, δείχνει καθαρότερα την ορθότητά της και την προοπτική.
''.......Ο "χρουτσωφισμός" σαν ιδεολογία δεν είναι παρά ο Σταλινισμός της εποχής μετά τον Στάλιν, μια ιδεολογία χωρίς συγκεκριμένο ιδεολογικό περιεχόμενο,χωρίς διαφορετικούς στρατηγικούς στόχους και με έναν οικονομικό προσανατολισμό σαν του Στάλιν: Τυχαία και όπως ελθει.
Για τους Επαναστάτες Μαρξιστές ο "χρουτσωφισμός" και ο σταλινισμός είναι μια διαλεκτική συνέχεια και όχι μια κάθετη αντίθεση στην ιστορία της ΕΣΣΔ. Ο Ο "χρουτσωφισμός" δεν ειναι μια ιδιαίτερη ιδεολογία αλλά μια απόλυτα λογική συνέχεια της σταλινικής, αντεπαναταστατικής γραφειοκρατίας της ΕΣΣΔ που έθαψε τα μαθήματα και τις καταχτήσεις του Οχτώβρη και με αναπόδραστο τρόπο οδήγησε το '89 στην τελική κατάρρευση του Εργατικού Κράτους.
Η συνένωση χρουτσωφισμού και τροσκισμού είναι ό, τι πιο ακάθαρτο και ανυπόληπτο έχει να παρουσιάσει η "θεωρητική" παραγωγή του Σταλινισμού, όντας ανύπαρκτη και μηδενική με αντιγραφές από κείμενα της δεκαετίας του '40 και '50 που΄θα ήταν καλύτερα να καταχωνιαστούν παρά να παρουσιάζονται. Όποιος αισθάνεται περήφανος να παρουσάζει τέτοια κείμενα όχι μόνο είναι ανιστόρητος και κατά 40 χρόνια καθυστερημένος αλλά επιπλέον αντιδραστικός εκ των πραγμάτων.
Όποιος επιμένει ακόμα σε κατηγορίες κατά των Επαναστατών Μπλοσεβίκων - Λενινιστών και Τροτσκιστών αυτός ο ίδιος δεν έχει μάθει τίποτα από 50 χρόνια ταξικού αγώνα όποιους κι αν έχει στις τάξεις του. Αυτός δεν μπορεί να είναι στις τάξεις των Επαναστατών Μαρξιστών αλλά των αντιδρατικών που αρνούνται να μάθουν.
Στον 21ο αιώνα εμείς οι Μπολσεβίκοι- Λενινιστές δεν μπορούμε πια να συζητάμε για τα εγκλήματα του Κάιν - Στάλιν και την αντεπαξναταστική του πολιτική. Την κριτική αυτής της πολιτικής την αφήνουμε στο Κίνημα που ακολούθησε τα 50 χρόνια μετά τον θάνατο του δικτάτορα..........''
Αυτά είναι οι απαντήσεις του ''Τζούμα'' και των ομοίων του στις τοποθετήσεις μας, δίπλα στις βαθιές τους πρωτοποριακές αναλύσεις, ότι βρισκόμαστε στην περίοδο του ''κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού'' και άρα η Ελλάδα, (γιατί όχι και η Μάλτα πχ), είναι ιμπεριαλιστική χώρα.
Μάλλον σύντροφοι με κάποιους η συζήτηση-κι αυτό στο όνομα της σοβαρότητά ς μας- θα πρέπει να περιοριστεί τις απόκριες και μόνο.
Ας δούμε και μια προσεχτικότερη κριτική του τροτσκιστή Κώστα Τζούμα.
Κατά τη γνώμη μου η Κίνηση πρέπει να προσπαθήσιε να εξιδικεύση ακόμα περισσότερο την πρότασή της για ενότητα, ώτσε αυτή να γίνει προωθητική για το λαϊκό και το εργατικό κίνημα.
Εκτός από το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα πρέπει να δίνονται και συγκεκριμένα καθήκοντα ακόμα και στις υπάρχουσες συνθήκες σ' όσους βρίσκονται κοντά στην Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.
Ι. Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΕΝΙΚΑ
Η ενότητα της Αριστεράς ήταν και εξακολουθεί να είναι ο στόχος των περισσότερων οργανώσεων στα λόγια. Σωστά έχει επισημανθεί ότι στο επίπεδο του εργατικού κινήματος, ιδιαίτερα, η πολυδιάσπαση όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτε αλλά έχει δημιουργήσει μια εντελώς αρνητική εικόνα για την Αριστερά με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό μεγάλων λαϊκών στρωμάτων στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ (Α. Χάγιος, «Μήπως είναι πολυτέλεια η άλλη αριστερά;» και Γ. Ελαφρός, «Δεν πάμε μακριά με αυτή την Αριστερά», Πριν, 27/9/2009). Για μας, εκλογικές συμπαρατάξεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι ανεπιθύμητες επειδή είναι ενωτικές αλλά ίσα – ίσα γιατί είναι είτε σοσιαλδημοκρατικές είτε κεντριστικές και δείχνουν έντονες τάσεις εκφυλισμού προς τον ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό. Οι θέσεις τους φαίνεται να εξαρτώνται από το μέγεθός τους και το βαθμό διείσδυσης στα λαϊκά στρώματα:
Όσο μεγαλώνει ο βαθμός διείσδυσης τόσο μετακινούνται προς τα δεξιά για να συγκρατήσουν τις νέες κατακτήσεις τους, τον νέο κόσμο, χωρίς να ενδιαφέρονται να τον εκπαιδεύσουν σε μια επαναστατική κατάσταση αλλά αντίθετα, δέχονται τις προκαταλήψεις του, τις υπάρχουσες απόψεις και ιδέες που έχουν για την πραγματικότητα και δεν απομακρύνονται ποτέ από τον ρεφορμισμό αφ’ ενός και τον κεντρισμό – οπορτουνισμό αφ’ ετέρου.
Είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για περισσότερα πράγματα πέρα από την ενότητα πάνω στα τρέχοντα καθήκοντα του κινήματος. Αλλά κι’ εκεί αρκετές φορές υπάρχουν προβλήματα κι’ αντιρρήσεις που δεν οφείλονται πάντα στη καταμέτρηση εκλογικής δύναμης που θέλει να κάνει η κάθε οργάνωση για λογαριασμό της αλλά σε βαθύτερα αίτια. Αυτά τα αίτια έχουν να κάνουν με το πώς στέκεται η κάθε οργάνωση ειδικά απέναντι στο κίνημα, ποιες θέσεις έχει, από ποια ιδεολογική αφετηρία ξεκινά και ποια μεθοδολογία έχει όταν αναλύει τα ταχτικά αλλά και στρατηγικά ζητήματα του κινήματος. Οι πιο πολλές διαφορές αν όχι όλες, ανάγονται, σε τελική ανάλυση σε διαφορές «φιλοσοφίας» με τη μεταφορική ή ακριβή έννοια του όρου, δηλαδή σε μεθοδολογικές διαφορές. Για παράδειγμα ο Α. Χάγιος γράφει: «… είναι αναγκαία η εκλογική – πολιτική ενίσχυση [της ΑΝΤΑΡΣΥΑ] και, στη συνέχεια, η προγραμματική αναβάθμιση και οργανωτική ανάπτυξη». Ο Γ. Ελαφρός, γράφει πιο σωστά πως «[σ]ήμερα χρειαζόμαστε μια Αριστερά της αναζήτησης και όχι της κλεισούρας, πραγματική μετωπική και όχι συγκολλητική, όπου οι διαφορετικές απόψεις θα γίνονται πλούτος σύνθεσης και όχι ξεφτίδια εμπόρων πολιτικής ανυπαρξίας (όπως απογοητευτικά είδαμε στο ΣΥΡΙΖΑ)».
Χωρίς να γίνεται ξεκάθαρο τι είναι μια «προγραμματική αναβάθμιση», σίγουρα δεν μπορεί να έπεται της εκλογικής ενίσχυσης αλλά πρέπει να προηγείται, διαφορετικά έχουμε συγκολλήσεις και όχι μέτωπα. Κι’ ενώ είναι μεν ορθό πως «οι διαφορετικές απόψεις θα γίνονται πλούτος σύνθεσης», η αλήθεια είναι ότι οι όροι μιας τέτοιας (διαλεκτικής) σύνθεσης δεν είναι ακόμη διαθέσιμοι.
Μιλάμε με όλους τους αγωνιστές, γιατί είμαστε κομμουνιστές που θέλουμε να ενώσουμε τη τάξη στους μερικούς αγώνες. Που θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε και να εξειδικεύσουμε το δρόμο της αντιφασιστικής-αντιιμπεριλιστικής πάλης και αυτό προυποθέτει ενότητα στα σημεία που τονίζουμε, και αυτά στην προοπτική -της μέσα απ τους μερικούς αγώνες-ανασύνταξης του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.
Σε αυτούς που καλούμε σε κοινό αγώνα δεν περιλαμβάνονται οι τροτσκιστές και αυτό, όχι σαν a priori ψύχωσή μας για το τι σημαίνουν για το κίνημα. Οι ίδιοι θεωρούν πως όλοι οι μερικοί αγώνες , είναι σταλινικές ''μνήμες''και βαρίδια για να μην εφαρμοστεί το ''ενδιάμεσο πρόγραμμα της διεθνούς τους'' για απ΄ευθείας εργατική εξουσία. Επί λέξει!
Οι ίδιοι αναφέρουν στο απόσπασμα του Τζούμα πως ''...με αναπόδραστο τρόπο οδήγησε το '89 στην τελική κατάρρευση του Εργατικού Κράτους...''!δηλαδή παραδέχονται αυτό που ξέρουμε από καιρό: πως θεωρούσαν μέχρι το '89 πως υπήρχε εργατικό κράτος, που σημειωτέον δεν υπήρχε επί Στάλιν...αλλωστε δεν ξεχνούμε τη στάση τους στον Γκορμπατσώφ και σια.
Αυτοί κακοποιώντας αγράμματα τον Λένιν για το ιμπεριαλιστικό στάδιο, στην ουσία λειτουργούν -με όση σύγχυση μπορούν με την ελάχιστη επιρροή τους να φέρουν, σαν -εξ αντικειμένου βοηθοί στο να ΜΗΝ υπάρξει αντιιμπεριαλιστική συνείδηση και δράση.
Ο τροτσκισμός στην καθαρή γραφική, καρτουν-οειδή μορφή του δεν ανήκει στο μπλόκ των δυνάμεων του αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου. Είναι αυτοαποκλεισμένος από την ιστορική του εμφάνιση, η δε τυχόν ενασχόλησή μας με τις ιδεοληψίες του, αυτή μας κάνει να χάνουμε χρόνο από συζητήσεις πρωτοβουλίες και συμμετοχή σε διεργασίες εκεί και με εκείνους, που δεν είναι τουλάχιστον η καθαρόαιμη έκφραση της εμπροσθοφυλακής της αντεπαναστατικής μπουρζουαζίας, όπως τους έχει χαρακτηρίσει ο Στάλιν και το έχειβιώσει το παγκόσμιο προλεταριάτο.
Θα ήθελα κάποιος να αναφέρει κάτι από Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν ή και Μάο, που να εκδηλώνεται υπέρ της αποχής. Το μόνο που έχω υπόψη μου είναι ένα άρθρο του Λένιν,του 1907 "Ενάντια στην αποχή", όπου συνδέει απόλυτα την αποχή με την επαναστατική άνοδο και συνιστά όταν δεν υπάρχει τέτοια άνοδος (οπότε, προφανώς, πρέπει να εκλέγεται ο δρόμος της εξέγερσης)να παίρνουν μέρος οι κομμουνιστές στις εκλογές, ακόμα και στα πιο αντιδραστικά κοινοβούλια. Τα ίδια λέει και στον "Αριστερισμό", επικρίνοντας τους "αριστερούς κομμουνιστές" που δεν ήθελαν να παίρνουν μέρος στις εκλογές.
Έχετε υπόψη σας κείμενα των κλασικών με αντίθετο περιεχόμενο;
Κι εκείνο που τονίζει ο Λένιν είναι ότι η αποχή δεν επιτρέπεται ποτέ να είναι "παθητική", για να είναι όμως ενεργητική θα πρέπει να γίνουν επαναστατικές ενέργειες. Είμαστε σε τέτοια φάση σήμερα στην Ελλάδα;
Σύντροφε Πάνο γιατί να αναζητάμε τσιτάτα?
Η ανακοίνωση μας για τις εκλογές καταλήγει, απαντώντας στο πρώτο σκέλος του προβληματισμού σου:
''Οι μαρξιστές-λενινιστές-σταλινιστές δεν είναι βέβαια ταγμένοι από θέση αρχής ενάντια στη συμμετοχή στις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες παρόλο που τις θεωρούν δευτερεύουσας σημασίας για την επαναστατική ταξική πάλη του προλεταριάτου. Αυτό θα συνιστούσε προφανώς παιδικό αριστερισμό.
Οι επαναστάτες κομμουνιστές συμμετέχουν στη ζύμωση που σε κάθε εκλογική περίοδο γίνεται πιο εκτεταμένα, προβάλλοντας την πολιτική και τις προτεραιότητες για την εργατική τάξη και το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα. Δεν συμμετέχουν με εκλογική παρουσία, όταν δεν έχουν την υποκειμενική δυνατότητα γι΄ αυτό, γιατί δεν είναι γκρούπα που «παίζει» για τον εαυτό της, καμώνοντας πως είναι «κόμμα». Οι επαναστάτες κομμουνιστές θεωρούν λάθος και σ’ αυτή τη φάση (όπως δεν το έπραξαν και παλιότερα) να«κατέβουν» στις εκλογές σαν μια επιπλέον ξεχωριστή Ομάδα. Κι αυτό όχι τόσο εξαιτίας υποκειμενικής αδυναμίας αλλά πρώτα και κύρια εξαιτίας της έλλειψης ΕΝΟΤΗΤΑΣ των εξωκοινοβουλευτικών αντιφασιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του συνεχιζόμενου κομματιάσματός τους με την ξεχωριστή κάθοδο των διαφόρων Ομάδων στις βουλευτικές εκλογές – ενότητα που αποτελεί εντελώς αναγκαία προϋπόθεση για μια υπολογίσιμη συγκέντρωση δυνάμεων σε αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση με σημαία πάλης: τον αγώνα κατά της φασιστικοποίησης, του εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, κατά του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ αλλά και όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων γενικά, με πρώτες τις ΗΠΑ. (Ήταν οδυνηρή-απογοητευτική πολιτική εμπειρία και εικόνα ντροπής για κάθε αντιφασίστα και πολύ περισσότερο για τις αντιφασιστικές Οργανώσεις που πρέπει να προβληματίσει σοβαρά όλους όταν οι ναζιφασίστες επιτέθηκαν στους μετανάστες στην οδό Σωκράτους να βρεθούν μόνο λίγοι αντιφασίστες νεολαίοι που έτρεξαν εκεί να υπερασπίσουν τους μετανάστες εργαζόμενους απ’ τα «χατζάρια» των φασιστών)..............
........Για τη μαζική αποδοκιμασία στην κάλπη, κάθε πολιτικής δύναμης που υπηρετεί ή δεν απαντά αγωνιστικά και αποτελεσματικά στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.
Για την αγωνιστική απάντηση μέσα από μαζικούς αγώνες, με αιχμή τα πρωτοβάθμια σωματεία και το δυνάμωμά τους, σε συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά, τους μετανάστες αδελφούς μας, την αγωνιζόμενη νεολαία, ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση, την πείνα, την ανεργία, τον εκφασισμό, τα πογκρόμ, το χτύπημα των εργατικών καταχτήσεων, το παραπέρα ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την επίθεση στη δημόσια παιδεία και το άσυλο, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την εμπλοκή σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.
Για την ενότητα όλων των πραγματικών κομμουνιστών, νέων και παλιών συντρόφων, για να ανασυνταχθεί το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955.''
Δυο επισημάνσεις μόνο. Η αποχή από ''θέση αρχής'' είναι σαφώς αριστερισμός. Η τοποθέτηση ΣΕ ΑΝΑΛΟΓΊΑ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ με την ανάλυση των συγκεκριμένων δεδομένων την δεδομένη στιγμή, είναι μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός. Μην αναζητάς τίποτε περισότερο η λιγότερο από την εκτίμηση τη δική σου καιόλων των επαναστατών, κατά πόσο μια τακτική, εξυπηρετεί τον τελικό επαναστατικό μας στόχο. Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του δογματισμού.
Κάτι τελευταίο : Δεν υπάρχει βέβαια στην επαναστατική θεωρία της εργατικής τάξης, θέση για ενεργητική και παθητική αποχή, αφού βασική αρχή της διαλεκτικής είναι πως η όποια πράξη, συνιστά ενέργεια.Εννοείς κάτι άλλο προφανώς. Την ανάλυση για την αποχή ( ''πολιτική απεργία'', τότε) σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.
Ασφαλώς σύντροφε δεν πάσχουμε από ιδεοληψίες για να νομίζουμε πως είμαστε σε τέτοια κατάσταση. Άλλοι, τάχατες διαχωρισμένοι με χαοτικές διαφορές, μιλούν για ''εργατικές εξουσίες'' και ''αντεπιθέσεις''.
Δημοσίευση σχολίου