Οι βουλευτικές εκλογές, οι συκοφαντικές επιθέσεις στην «ΑΠΟΧΗ» και η ξεχωριστή κάθοδος των Αριστερών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων

Εντελώς αδικαιολόγητη η διάσπαση των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων

Η έλλειψη συνεργασίας και ενότητας μεταξύ των αριστερών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων συνεχίζεται, μ’ αποτέλεσμα το αρνητικό και επιζήμιο πολιτικό φαινόμενο του κατακερματισμού των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κι αυτό επιβεβαιώνεται εκ νέου με την ξεχωριστή κάθοδο των διαφόρων Οργανώσεων στις βουλευτικές εκλογές και όχι μόνο (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕμ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, κλπ.). Μια ξεχωριστή κάθοδος που είναι ευθύς εξαρχής και από μόνη της πολιτικά επιζήμια, επειδή αντιστρατεύεται τη συσπείρωση, συνεργασία και ενότητα των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και η οποία άλλο σκοπό δεν μπορεί να έχει από το να καταμετρηθούν τα εκλογικά «κουκιά» της κάθε Οργάνωσης, γιατί δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς ότι κάποια απ’ αυτές ή όλες μαζί θα συγκεντρώσουν υπολογίσιμη, σε ψήφους, πολιτική δύναμη ώστε να διευρυνθεί-δυναμώσει η παρέμβασή τους στα πολιτικά πράγματα της χώρας ή πως έτσι θα καταστεί δυνατό να συσπειρωθούν περισσότερες δυνάμεις για να προωθηθεί η συνεργασία και ενότητα σε αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Απέναντι σ’ αυτό το αρνητικό και εξαιρετικά επιζήμιο φαινόμενο στο χώρο των αριστερών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων επιβάλλεται να επαναπροβληθεί εκ νέου, και για πολλοστή φορά, η στάση της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55»: «οι επαναστάτες κομμουνιστές θεωρούν λάθος και σ’ αυτή τη φάση (όπως δεν το έπραξαν και παλιότερα) να«κατέβουν» στις εκλογές σαν μια επιπλέον ξεχωριστή Ομάδα. Κι αυτό όχι τόσο εξαιτίας υποκειμενικής αδυναμίας αλλά πρώτα και κύρια εξαιτίας της έλλειψης ΕΝΟΤΗΤΑΣ των εξωκοινοβουλευτικών αντιφασιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του συνεχιζόμενου κομματιάσματός τους με την ξεχωριστή κάθοδο των διαφόρων Ομάδων στις βουλευτικές εκλογές – ενότητα που αποτελεί εντελώς αναγκαία προϋπόθεση για μια υπολογίσιμη συγκέντρωση δυνάμεων σε αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση με σημαία πάλης: τον αγώνα κατά της φασιστικοποίησης, του εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, κατά του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ αλλά και όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων γενικά, με πρώτες τις ΗΠΑ» («Α», Νο 305, 1-15 Σεπτέμβρη 2009, σελ.2).

Η θέση της «Κίνησης» στις βουλευτικές εκλογές είναι: «ΑΠΟΧΗ - ΑΚΥΡΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ». Για την «ΑΠΟΧΗ» και ειδικά κατά της συνειδητής πολιτικής αποχής απ’ τα αριστερά (αυτή μόνο μας αφορά) ακούστηκαν και ακούγονται «φωνές» σχεδόν απ’ όλες τις πλευρές. Είναι βέβαια αναφαίρετο δικαίωμα και των διαφόρων εξωκοινοβουλευτικών αριστερών Οργανώσεων να διαφωνούν με τη θέση της «ΑΠΟΧΗΣ» και υποχρέωση τους να ασκούν κριτική – ας επιτραπεί όμως να σημειωθεί πως η στάση κατά της «αποχής» το λιγότερο απηχεί τις αστικές ρεφορμιστικές επιδράσεις του κοινοβουλευτικού κρετινισμού των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στο χώρο των παραπάνω αριστερών Οργανώσεων-κύκλων. Όμως είναι εντελώς άλλο πράγμα, οι υστερικές κραυγές (προφανώς απαράδεκτες)συκοφαντικού λασπολογικού χαρακτήρα σαν αυτές που έρχονται απ’ το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ – Γ. Ρούση, κλπ.: ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΝΑΡ: «αποχή σημαίνει πρακτικά άθελη ενδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Σημαίνει, από σπόντα, ποσοστιαία ενδυνάμωση του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ» («Πριν» 27/9/2009, σελ. 2) και λίγο πιο συγκρατημένα ο Γ.Ρούσης: «καθ’ όλα σεβαστοί οι απέχοντες έστω κι’ αν με αυτή τους τη στάση ενισχύουν τον πράσινο νεοφιλελευθερισμό» (από «ΙΝΤΕΡΝΕΤ»). Δεν θεωρούμε απαραίτητο μα ούτε και σοβαρό πολιτικά να επιχειρηθεί «αντίκρουση» παρόμοιων λασπολογικών επιθέσεων σ’ όσους συνειδητά πολιτικά απέχουν απ’ τα αριστερά απ’ τις βουλευτικές εκλογές, αφού αυτές οι επιθέσεις καθόλου και σε κανένα επίπεδο δεν μας αγγίζουν και μια τυχόν «απάντηση» θα υποβίβαζε την πολιτικο-ιδεολογική αντιπαράθεση στο πιο χαμηλό της δυνατό επίπεδο, όμως επιβάλλεται να συστήσουμε στο χρουστσο-τροτσκιστο-μαοϊκό δεξιό οπορτουνιστικό ετερόκλητο συνοθύλευμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ (ή σε κάποιες συνιστώσες της) και στο Γ. Ρούση να είναι πολύ προσεχτικότεροι και πιο συγκρατημένοι στις λασπολογικές επιθέσεις εναντίον των επαναστατών μαρξιστών δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών, γιατί είναι πολιτικά επιζήμιο και για σας μα πρώτα απ’ όλα για το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα (δεν προσφέρει τίποτε να βαδίζετε στα χνάρια των τροτσκιστο-χρουστσοφικών λασπολογιών, καλύτερα είναι να περιοριστείτε στην ιδεολογικό πολιτική αντιπαράθεση). Ο δε Γ. Ρούσης (γνήσιο ιδεολογικο-πολιτικό τέκνο του 20^ου σοσιαλδημοκρατικού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ) το μόνο που πετυχαίνει με τέτοιου είδους «εκτροπές» είναι να χάνει, πέραν των άλλων, και τη σοβαρότητά του ως δάσκαλος και παιδαγωγός. Θα πρέπει επίσης να είστε προσεκτικότεροι και περισσότερο συγκρατημένοι, πέραν των σοβαρών πολιτικό-ιδεολογικών λόγων, και για έναν επιπλέον λόγο: στις γραμμές της σταλινικής-ζαχαριαδικής «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» που αποφάσισε «ΑΠΟΧΗ-ΑΚΥΡΟ» βρίσκονται και οι επιζώντες αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ που πολέμησαν τους φασίστες καταχτητές αλλά και τους ντόπιους μοναρχοφασίστες και επιπλέον αντιστάθηκαν και καταπολέμησαν τους προδότες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, κομμουνιστές που το 1955 στάθηκαν στην πρώτη γραμμή της πάλης κατά του αντεπαναστατικού αυτού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος μ’ επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, ενώ πολλές δεκάδες από αυτούς αφού καταδικάστηκαν, σε σκηνοθετημένες δίκες, απ’ τα φασιστικά χρουστσοφικά στρατοδικεία της Τασκένδης με νόμους για «αλήτες» είχαν την «τύχη» να περάσουν «διακοπές» για πολλά χρόνια, όπως ο και ο γραμματέας του επαναστατικού ΚΚΕ, στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας και σε διάφορες άλλες χώρες.

Αυτά τα λίγα μόνο για τον τρόπο της πολιτικο-ιδεολογικής αντιπαράθεσης.

Ας γνωρίζουν οι αντιφασίστες-αντιιμπεριαλιστές των διαφόρων εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων, ότι και απ’ την απέναντι όχθη δηλ. της αντίδρασης ακούγονται υστερικές φασιστικές κραυγές: «Ποινή φυλάκισης για όσους δεν ψηφίσουν» : «μπορεί η ψήφος να είναι υποχρεωτική, αλλά όσοι αποφασίσουν να μην ψηφίσουν την επόμενη Κυριακή απειλούνται με ποινή φυλάκισης από ένα μήνα μέχρι ένα έτος … οι ποινικές κυρώσεις δεν έχουν καταργηθεί. Σύμφωνα με το νόμο, εξακολουθεί να είναι σε ισχύ η ποινή φυλάκισης από ένα μήνα έως ένα χρόνο για όσους αδικαιολόγητα δεν προσέλθουν στις κάλπες» («Ελεύθερος» 28/9/2009, σελ. 9).

Γύρω απ’ το πολύ σπουδαίο πολιτικό πρόβλημα της συσπειρώσης, συνεργασίας και ενότητας των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων του εξωκοινοβουλευτικού αριστερού χώρου υπάρχει μεγάλη σύγχυση και αντιφατικές απόψεις, κυριαρχεί, αθέλητη ή μη, θολούρα και αποφεύγεται συστηματικά να εντοπιστούν οι κοινές θέσεις σε σειρά ζητήματα, ώστε να γίνει διάλογος και αντιπαράθεση με στόχο να ιεραρχηθούν και να γίνουν συγκεκριμένα τα επίπεδα συνεργασίας-ενότητας απ’ τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα και πολύπλοκα ζητήματα.

Κύριο εμπόδιο προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί η κατάσταση στο χώρο αυτών των Οργανώσεων. Ο χώρος των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών Οργανώσεων χαρακτηρίζεται προς το παρόν από: 1) μόνιμη και εντελώς αδικαιολόγητη πολυδιάσπαση και κατακερματισμό, 2) κυριαρχία μιας τροτσκίζουσας αντίληψης διατήρησης και διαιώνισης της πολυδιάσπασης, 3) έλλειψη πολιτικής βούλησης για συνεργασία και ενότητα όπου υπάρχουν κοινές θέσεις σε ζητήματα αντιφασιστικου-αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, 4) απουσία διαλόγου και αντιπαράθεσης σε ιδεολογικο-πολιτικά ζητήματα απ’ τα πιο απλά (π.χ. εκλογές) ως τα πιο σύνθετα και πολύπλοκα (προλεταριακής επανάστασης και σοσιαλισμού-κομμουνισμού), 5) έλλειψη σύνδεσης με την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες, 6) απελπιστικά χαμηλό θεωρητικό επίπεδο, παρά τις κάποιες επί μέρους συνθηματικού χαρακτήρα τοποθετήσεις, και ακραία υποτίμηση της επαναστατικής θεωρίας του προλεταριάτου, 7) μόνιμο επαναστατικοφανή βερμπαλισμό.

Εν συντομία η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» θεωρεί από παλιότερα ότι μπορεί και επιβάλλεται να υπάρξει συνεργασία-ενότητα στα παρακάτω ζητήματα:

1. δημοτικές-βουλευτικές εκλογές,

2. πάλη κατά του εκφασισμού του αστικού κράτους και γενικότερα κατά της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής,

3. πάλη κατά των εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού-φασισμού,

4. συνδικαλιστικό κίνημα,

5. πάλη ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό γενικά και τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, μαζί και της ΕΕ, και τον πόλεμο.

Όσον αφορά τη δημιουργία επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, που συνδέεται άμεσα με τα ζητήματα της επανάστασης και προπαντός εκείνα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, κλπ., την κατάρρευση του ρεβιζιονιστικού και όχι «σοσιαλιστικού» στρατοπέδου, την μετά το ’53 παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση και την κατάρρευσή του στα τέλη της δεκαετίας του ΄80-αρχές της δεκαετίας του ΄90 όχι μόνο δεν υπάρχουν σ’ αυτά κοινές θέσεις με την «Κίνηση», αλλά οι παραπάνω Οργανώσεις δεν έχουν καθόλου θέσεις, εκτός από κάποια αντιμαρξιστικού χαρακτήρα συνθήματα, μα ούτε καν ασχολούνται θεωρητικά με αυτά τα ζητήματα και επιπλέον απουσιάζει κάθε ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση εκ μέρους τους, μ΄ αποτέλεσμα να επικρατεί μια χωρίς προηγούμενο θολούρα και σύγχυση στο χώρο τους.

Ακόμα απ’ τον τύπο των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών Οργανώσεων απουσιάζουν ζητήματα όπως ο εκφασισμός του αστικού κράτους και γενικότερα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής, κλπ., ενώ στην περίπτωση του προσδιορισμού του χαρακτήρα του ΛΑΟΣ αναμασούν αντιμαρξιστικές αστικές έννοιες και επαναλαμβάνουν το χαρακτηρισμό των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων περί «ακροδεξιού» κόμματος, αποφεύγοντας να το χαρακτηρίσουν ναζι-φασιστικό, λες και δεν γνωρίζουν ότι κάθε λίγο και λιγάκι υμνεί το Μεταξά και τη Χούντα και δεν είναι-ήταν αναπόσπαστο τμήμα των ναζιστικών χιτλερικών θεωριών οι αντιδραστικές βιολογικές-βιολογίζουσες αντιλήψεις και ο αντισημιτισμός («τον εβραίο και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς», κλπ.), πέρα απ’ ότι σήμερα στην προπαγάνδα των ρατσιστικών κομμάτων τη θέση των Εβραίων της χιτλερικής περιόδου έχουν πάρει οι ξένοι εργάτες.