Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Παρέμβαση στην παρουσίαση του βιβλίου: «Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση»

Στις 17 Ιούνη έγινε στο καφέ «ΦΛΟΡΑΛ» (Εξάρχεια) παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Λιόση: «Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση», που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «ΚΨΜ», με ομιλητές τους Δ.Καλτσώνη (Επίκουρος καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο) και Σ.Μαυρουδέα (Αναπληρωτής καθηγητής Οικονομίας, στο τμήμα Οικονομικών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας).

Ύστερα ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση με σειρά παρεμβάσεις, μεταξύ των οποίων και συντρόφου της Οργάνωσης:

Καταρχήν δυο παρατηρήσεις που δεν έχουν σκοπό να υποβαθμίσουν τη σημασία του βασικού προβλήματος της εξάρτησης που πραγματεύεται το βιβλίο αλλά απλά να προσδιορίσουν τη σκοπιά της αναφοράς σ’ αυτό.

Η μια αφορά το βιβλίο που μετά την ανάγνωσή του εύκολα διαπιστώνεται ότι γενικά κινείται στα πλαίσια της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, δε «σπάει» ούτε θίγει αυτά τα πλαίσια, δε βγαίνει έξω απ’ αυτά.

Η άλλη παρατήρηση αφορά τον ισχυρισμό προηγούμενου ομιλητή, αλλά υπονοείται και στο βιβλίο, ότι στη Σοβιετική Ένωση, και μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν (Μάρτης 1953) και παρά την αντεπαναστατική ανατροπή που τότε σημειώθηκε και τις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν στη συνέχεια, «διατηρήθηκε» και οικοδομούνταν τάχα «σοσιαλισμός» ως το 1990-91.

Παρόλο που πρόκειται για ένα δύσκολο, σύνθετο και πολύπλοκο φαινόμενο – κεντρικό όμως πρόβλημα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος – το οποίο δεν έχει ολοκληρωμένα και σε όλες τις πλευρές του αναλυθεί, ο ισχυρισμός των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών-σοσιαλδημοκρατών περί «συνέχισης οικοδόμησης του σοσιαλισμού»(!) είναι ένας ολωσδιόλου ατεκμηρίωτος και συνάμα αντιμαρξιστικός ισχυρισμός, βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με το μαρξισμό γενικά και ειδικά με τη μαρξιστική θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού-κομμουνισμού και επιπλέον – που είναι και το σπουδαιότερο – διαψεύδεται απ’ την αντικειμενική ιστορική πορεία της Σοβιετικής Ένωσης σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού εκείνης της περιόδου που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 με την τελευταία καπιταλιστική οικονομική μεταρρύθμιση που αποφασίστηκε το Σεπτέμβρη του 1965. Κι’ αυτό επειδή, η αστική ρεβιζιονιστική χρουστσοφική αντεπανάσταση που αγκάλιασε το εποικοδόμημα (αρχικά) και τη βάση της τότε σοσιαλιστικής σοβιετικής κοινωνίας σημειώθηκε και στους τρεις βασικούς τομείς: πολιτικό-ιδεολογικό-οικονομικό:

Στον ΠΟΛΙΤΙΚΟ τομέα με την επικράτηση της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης ανατράπηκε βίαια η Διχτατορία του Προλεταριάτου και αντικαταστάθηκε απ’ τη δικτατορία της νέας, υπό διαμόρφωση, μπουρζουαζίας της Σοβιετικής Ένωσης, γεγονός που εκφράστηκε αργότερα και επίσημα πλέον στις αστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956), ενώ, λίγα χρόνια μετά, στο 22ο Συνέδριο (1961), έγινε και επίσημα παραδεχτό, ότι στη Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου και ότι αυτή είχε αντικατασταθεί απ’ το αστικό «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη δικτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας και επιπλέον δεν υπήρχε ούτε κομμουνιστικό κόμμα αφού κι αυτό είχε αντικατασταθεί απ’ το λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού» δηλ. από ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα.

Και είναι πασίγνωστο, ότι χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και χωρίς κομμουνιστικό κόμμα σε καμιά χώρα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός, ενώ σε χώρες που υπήρξε διακόπτεται η παραπέρα οικοδόμησή του και αυτές μπαίνουν αναπόφευκτα σε μια πισωδρομική πορεία παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Κι αυτό ακριβώς συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες απ’ τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50.

Στον ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ τομέα στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης, μετά το ΄53, κυρίαρχη ιδεολογία δεν ήταν πλέον ο επαναστατικός μαρξισμός αλλά το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) ενώ στη συνέχεια προστέθηκαν δίπλα σ’ αυτό και σειρά άλλα παραδοσιακά αστικά ιδεαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα, μαζί και υπεραντιδραστικά όπως ο Νιτσεϊσμός και ο γερμανικός Ρομαντισμός, που, ως γνωστόν, αποτέλεσαν τη μήτρα κυοφόρησης-γέννησης και των ναζι-φασιστικών χιτλερικών θεωριών.

Στον ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ τομέα η εφαρμογή απ’ το ΄53 και μετά σειράς καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην τότε σοσιαλιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης με αποκορύφωμα τις μεταρρυθμίσεις του Σεπτέμβρη 1965 (ολόπλευρη και πλήρης επέκταση των Εμπορευματο-Χρηματικών Σχέσεων, Κέρδος ως σκοπός της παραγωγής, μετατροπή των Μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα, πλήρης Οικονομική Ιδιοσυντήρηση, αυτονομία των επιχειρήσεων και Αποκέντρωση που οδήγησαν σε κατάργηση Πλάνου κλπ.) είχε ως αποτέλεσμα την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού δηλ. οδήγησε στη εμφάνιση της λεγόμενης «σοσιαλιστικής» εμπορευματικής οικονομίας στην οποία σκοπός της Παραγωγής ήταν το Κέρδος, τα πάντα είχαν μετατραπεί σε Εμπορεύματα, ο νόμος της Αξίας καθόριζε την Παραγωγή, είχαν επανεισαχθεί όλες οι καπιταλιστικές οικονομικές κατηγορίες (Κέρδος, Αποδοτικότητα, Τόκος, καπιταλιστική τιμή Παραγωγής, κλπ.) και επανεμφανίστηκαν όλοι οι οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού και μαζί και τα άλλα δυο, πέραν του Κέρδους, βασικά του χαρακτηριστικά γνωρίσματα: η μετατροπή των μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα και της εργατικής Δύναμης σε Εμπόρευμα.

Έτσι, μια χώρα με τα παραπάνω βασικά χαρακτηριστικά, όπως η Σοβιετική Ένωση της περιόδου των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να χαρακτηριστεί χώρα «σοσιαλιστική»: αντίθετα ήταν μια χώρα στην οποία είχε παλινορθωθεί πλέρια ο καπιταλισμός.

Και τώρα μερικές παρατηρήσεις-σημεία για το σημαντικότατο θέμα του βιβλίου: το πρόβλημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ή μη της Ελλάδας απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση:

Πρώτο, ορθά ο συγγραφέας, παρά τις όποιες υπαρκτές ελλείψεις και αντιρρήσεις, επιχειρηματολογεί και υπερασπίζει τη μαρξιστική θέση – που ήταν και θέση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος για πολλές δεκαετίες – ότι η Ελλάδα είναι και σήμερα μια χώρα ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προφανώς και απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ, και ανασκευάζει το μύθο ότι η σημερινή Ελλάδα είναι μια λίγο-πολύ «ιμπεριαλιστική»(!) χώρα, όπως υποστηρίζεται τα τελευταία χρόνια απ’ τη χρουστσοφική ηγεσία του σημερινού αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, που οι σχέσεις της με την ΕΕ δεν χαρακτηρίζονται πλέον από ΥΠΟΤΑΓΗ και ΕΞΑΡΤΗΣΗ αλλά από «αλληλεξάρτηση»(!) δηλ. είναι τάχα σχέσεις «ισότιμης συμμετοχής»(!) σ’ αυτή την ιμπεριαλιστική Ένωση.

Δεύτερο, ο ισχυρισμός της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ περί «ιμπεριαλιστικής» ή «μικρο-ιμπεριαλιστικής» Ελλάδας είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτος αφού ως τώρα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά σχετική ανάλυση, και επομένως είναι εντελώς αυθαίρετος και πολιτικά άκρως επιζήμιος.

Τρίτο, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ απλά εγκατέλειψε τη μαρξιστική ανάλυση-θέση του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ και της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς για τις σχέσεις Ελλάδας-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, υιοθετώντας τα γνωστά μυθεύματα των αντεπαναστατών τροτσκιστών που κι αυτοί παρόλο που πέρασε σχεδόν ένας αιώνας δεν διαθέτουν επιστημονική μαρξιστική ανάλυση, την οποία υποκαθιστούν με διάφορες αντιμαρξιστικές φλυαρίες. Ορθά ο συγγραφέας σημειώνει τη νέα τροτσκιστική θέση της σημερινής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ. Όμως δεν είναι μόνο αυτό και ούτε είναι το κύριο.

Τέταρτο, η «νέα» δήθεν θέση «αλληλεξάρτησης» της Ελλάδας με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις Γερμανία-Γαλλία κλπ., και γενικά με την ιμπεριαλιστική ΕΕ, δεν είναι ούτε νέα μα ούτε και παρουσιάζει καμιά πρωτοτυπία αλλά είναι πολύ παλιά. Πέρα απ’ το ότι η ηγεσία του «Κ»ΚΕ αναμασά τους γνωστούς τροτσκιστικούς μύθους, η θεωρία-θέση περί «αλληλεξάρτησης» είναι κατευθείαν δανεισμένη απ’ τους απολογητές της παλιάς αποικιοκρατίας αλλά και της νεότερης της ιμπεριαλιστικής περιόδου του καπιταλισμού, με την οποία δικαιολογούσαν την άγρια εκμετάλλευση των λαών αλλά και την πρωτοφανή λεηλασία των αποικιών και των εξαρτημένων χωρών.

Πέμπτο, άρνηση της ύπαρξης ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σημαίνει οριστική εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης για την αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού της χώρας, αφού η Ελλάδα, κατά τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, έχει ήδη απαλλαγεί απ’ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και είναι μια «μικρο-ιμπεριαλιστική» ή «ιμπεριαλιστική» δύναμη σε σχέση «αλληλεξάρτησης»(αντί υποταγής-εξάρτησης) με Γερμανία-Γαλλία, κλπ.

Έκτο, άρνηση της ύπαρξης ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ σημαίνει αποδοχή και δικαιολόγηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της ΕΕ στα εσωτερικά της χώρας, οι οποίες παρουσιάζονται ως «αλληλοεκβιασμοί» Ελλάδας-ΕΕ δηλ. «αλληλοεξαρτώμενων» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως συνέβηκε με την ωμή επέμβαση των ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ (πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη 2011,) η οποία δεν καταγγέλθηκε από ΚΑΝΕΝΑ πολιτικό κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, κρατώντας ΟΛΑ μια προκλητικά, για τις αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις του λαού μας, ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ στάση και επιδεικνύοντας μια ακραία ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ που έχει ακόμα και τα «αφεντικά» τους, εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, καταπλήξει (Σόϊμπλε, κλπ.).

Έβδομο, άρνηση της ύπαρξης ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκ μέρους του «Κ»ΚΕ και των τροτσκιστικών-τροτσκιζόντων δυνάμεων σημαίνει παραπέρα διατήρηση, εξωραϊσμό, στήριξη αντικειμενικά και διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας.

Όγδοο, άρνηση της ύπαρξης ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ σημαίνει δικαιολόγηση της λεηλασίας του πλούτου της απ’ τις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και «ξέπλυμα» της προδοτικής πολιτικής της υποτέλειας της κυρίαρχης ΞΕΝΟΔΟΥΛΗΣ αντιδραστικής αστικής τάξης δυο και πλέον αιώνων.

Ένατο, αυτό επιβεβαιώνεται και από ένα τελευταίο άρθρο, επίθεση σε ΚΚΕ-Ζαχαριάδη, του σοσιαλδημοκράτη τροτσκιστή Μ.Μαϊλη, το πρώτο 10ήμερο του Γενάρη («Ρ»7-8/1/2012, σελ.13*) που διαμαρτύρεται οργισμένα, ανοιχτά και προκλητικά, επειδή η ντόπια αστική τάξη «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της»

Δέκατο, το κύριο και πρωταρχικό όμως σχετικά με την αλλαγή θέσης του «Κ»ΚΕ (από «εξάρτηση» σε «αλληλεξάρτηση») πάνω στο ζήτημα της σχέσης Ελλάδας-ιμπεριαλιστικών χωρών, ειδικότερα της ΕΕ, δεν είναι τόσο το πέρασμα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ σε τροτσκιστικές θέσεις αλλά το πέρασμά της στις θέσεις των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων, της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που κι αυτά αρνούνται την ύπαρξη εξάρτησης της χώρας απ’ τον ιμπεριαλισμό και κάνουν λόγο για «ισότιμη συμμετοχή» (!) της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, κάτι που είχε ήδη διακηρύξει, εξαπατώντας το λαό, ο υπεραντιδραστικός «εθνάρχης»(!) Κ.Καραμανλής, ο οποίος το 1978 παρουσίασε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ-ΕΕ όχι μόνο ως «ισότιμη συμμετοχή» αλλά και επιπλέον ως «κατοχύρωση της εθνικής μας ανεξαρτησίας»(!),(«Μήνυμα Κων. Καραμανλή από Ελληνική τηλεόραση για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, 22/12/1978»), για να ακολουθήσει μετά από 16 χρόνια η Α. Παπαρήγα δηλώνοντας ότι «ο όρος σήμερα "εθνική ανεξαρτησία" δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» (ομιλία της Α. Παπαρήγα στην ΚΟΑ του ΚΚΕ , "Ρ" 1/2/2005, σελ.15), εναρμονίζοντας έτσι πλήρως την πολιτική της γραμμή και στάση σ’ αυτό το καίριας και ζωτικής σημασίας ζήτημα με τη στάση-θέση των ντόπιων μεγαλοαστικών κομμάτων, εκφραστών και υπερασπιστών των ταξικών συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.

____

* Στο προφορικό κείμενο της παρέμβασης έγιναν κάποιες ελάχιστες συμπληρώσεις, προπαντός στο τελευταίο σημείο με τις δηλώσεις Καραμανλή-Παπαρήγα και δίνονται οι ακριβείς ημερομηνίες

Δεν υπάρχουν σχόλια: