Alexander Bittelman: Η δίκη των Ζινόβιεφ-Κάμενεφ

Δημοσιεύτηκε στον «Κομμουνιστή» (όργανο του ΚΚ ΗΠΑ) , τόμος 15, νούμερο 9 (Σεπτέμβρης 1936), σελίδες 813-815

Η δίκη των Ζινόβιεφ-Κάμενεφ και των τροτσκο-γκεσταπιτών πρακτόρων που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα, είναι τεράστιας σημασίας. (1)

Ένα είναι σίγουρο, οι συνωμότες και δολοφόνοι δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τα ποταπά σχέδιά τους, και κάθε φίλος της Σοβιετικής Ένωσης, κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος, θα ευγνωμονεί τις σοβιετικές αρχές για την επαγρύπνησή τους και τις ενέργειες στην έγκαιρη ανακάλυψη της συνωμοσίας και την καταστολή της.

Κάθε φίλος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και πολύ περισσότερο οι αντι-φασίστες, σοσιαλιστές, συνδικαλιστές, θα έβγαλαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης μόλις έμαθαν ότι οι συνωμότες, εκτός του «ιθύνοντος νου», του Τρότσκι, εξαρθρώθηκαν με ασφάλεια και δεν είναι σε θέση να φέρουν σε πέρας τα δολοφονικά σχέδια τους.

Υπό την καθοδήγηση του Τρότσκι, υιοθέτησαν ένα σχέδιο δολοφονίας των ηγετών του λαού με σκοπό, όπως λένε, να ανατρέψουν την Σοβιετική κυβέρνηση. Δεν θα μπορούσαν, φυσικά, να πετύχουν στην ανατροπή της σοβιετικής κυβέρνησης. Αυτό πρέπει να το ένιωθαν μέσα στις διεφθαρμένες καρδιές τους. Αλλά θα μπορούσαν να είχαν καταφέρει να δολοφονήσουν ορισμένους από τους ηγέτες της – τους ηγέτες μας.

Κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Kirov. Και ο Kirov δεν υπάρχει πλέον.

Αλλά αυτή τη φορά δεν τα κατάφεραν χάρη στη δύναμη του σοβιετικού λαού που τους εμπόδισε.

Κάποιοι αναρωτιούνται πώς μπορούσε το χέρι, έστω και του διεφθαρμένου Ζινόβιεφ και του αντεπαναστατικού τροτσκισμού να σηκωθεί κατά των Στάλιν, Βοροσίλοβ, Καγκάνοβιτς;

Λοιπόν, μερικοί από τους πράκτορές τους δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν και προτίμησαν να αυτοκτονήσουν αντί να πραγματοποιήσουν τις δολοφονικές εντολές των καθοδηγητών-«αφεντικών» τους Ζινόβιεφ και Τρότσκι.

Αλλά είναι καλό να θυμόμαστε ότι το χέρι ενός  αντεπαναστάτη δολοφόνου σηκώθηκε κατά του Λένιν και ήταν το χέρι ενός «Σοσιαλιστή-Επαναστάτη». (2)

Τότε το κόμμα των Σοσιαλιστών-Επαναστατών ήταν ένα επαναστατικό μικροαστικό κόμμα που πάλευε ενάντια στον τσαρισμό. Ως κόμμα μετατράπηκε σε αντεπαναστατικό όταν άρχισε να ωριμάζει η Σοσιαλιστική Επανάσταση. Ως κόμμα, τότε έδωσε τα χέρια με τους μοναρχικούς και την ξένη επέμβαση με στόχο να ηττηθεί η Σοσιαλιστική Επανάσταση. Όταν αυτή η μετάλλαξη έγινε τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Τα χειρότερα στοιχεία αυτού του αντεπαναστατικού κόμματος ανέλαβαν να χτυπήσουν την Σοσιαλιστική Επανάσταση προσπαθώντας να δολοφονήσουν τους ηγέτες της. Γι’ αυτό χτύπησαν τον Λένιν.

Ο Τροτσκισμός εξελίχθηκε από μια αντιπολίτευση στον Λένιν εντός του Μπολσεβίκικου Κόμματος σε εμπροσθοφυλακή της αστικής αντεπανάστασης ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Όταν αυτό έγινε τα υπόλοιπα έπρεπε να ακολουθήσουν. Αυτό δεν είναι φαταλισμός. Απλά δείχνει την αναπόφευκτη λογική μιας πολιτικής κατεύθυνσης.

Και κάτι παραπάνω: όταν ο φασισμός έδειξε το απαίσιο πρόσωπό του και η πάλη για το σοσιαλισμό στον καπιταλιστικό κόσμο μετατράπηκε σε αγώνα μεταξύ του στρατοπέδου της δημοκρατίας ενάντια στο στρατόπεδο του φασισμού, αγώνας μεταξύ αντίδρασης και προόδου, μεταξύ ειρήνης και πολέμου, ο Τροτσκισμός έγινε ξεκάθαρα σύμμαχος του φασισμού.

Ναι, λένε κάποιοι, μπορεί αυτό να είναι αντικειμενικό αποτέλεσμα της τροτσκιστικής πολιτικής, αλλά προκύπτει ότι ο Τρότσκι ήθελε να βοηθήσει τους φασίστες; Προκύπτει ότι έπρεπε να καταφύγει στη δολοφονία, όταν, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, σε όλη την καριέρα του ήταν κατά της χρήσης ατομικής τρομοκρατίας;

Η απάντηση σε αυτό είναι: Ως αποτέλεσμα των στοιχείων που ήρθαν στη δίκη, ο τροτσκισμός σήμερα βρίσκεται εκτεθειμένος όχι μόνο ως αντικειμενικός σύμμαχος του φασισμού αλλά και ως ένα ρεύμα του φασισμού. Ο τροτσκισμός σήμερα είναι φασισμός.

Σε αυτή την «μετάλλαξη» του τροτσκισμού δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερα καινούριο. Δεν αποτελεί είδηση ότι συγκεκριμένες ιδεολογίες του μικροαστικού «επαναστατισμού» έχουν μετατραπεί σε φασιστικές. Ο Μουσολίνι είναι ένα τρανό παράδειγμα. Και όσο για την καριέρα του Τρότσκι, είναι προφανές ότι ακριβώς εκεί βρίσκεται το κλειδί για την σημερινή του μετάλλαξη σε φασίστα τρομοκράτη.

Ο Λένιν έδειξε πολύ καιρό πριν ότι ο τροτσκισμός ως πολιτικό ρεύμα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μικροαστικός «επαναστατισμός». Και ως τέτοιος θα μπορούσε ανά πάσα στη στιγμή να μετατραπεί (σχεδόν εν μια νυκτί) σε τσιράκι της πιο άγριας καπιταλιστικής αντίδρασης. Ο τροτσκισμός ήταν πάντα «αριστερά λόγια και δεξιές πράξεις». Αυτό έχει τη λογική του.

Ο Τρότσκι είναι ορκισμένος εχθρός της σοσιαλιστικής επιτυχίας της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Ζινόβιεφ και ο Κάμενεφ δούλευαν με τον Τρότσκι. Αλλά ο αντεπαναστατικός αγώνας τους απέτυχε. Ο Σοσιαλισμός θριάμβευσε και μαζί του και η Σοβιετική δημοκρατία όπως αποδεικνύεται και από το νέο Σύνταγμα. Ο Σοβιετικός λαός στάθηκε ενωμένος όσο ποτέ πριν δίπλα στην κυβέρνησή του, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τον Στάλιν.

Ποια ήταν η απάντηση του Τρότσκι σε αυτό; Διπλασίασε την υπονομευτική δουλειά εναντίον των ηγετών της Σοβιετικής Ένωσης, ειδικά ενάντια στον παγκόσμιο ηγέτη του στρατοπέδου του σοσιαλισμού και της προόδου, το Σύντροφο Στάλιν. Η υπονόμευση έφερε ήδη τα πρώτα σπέρματα για την υποκίνηση δολοφονίας. Αυτά τα σχέδια πολύ σύντομα ωρίμασαν.

Βλέποντας την αποτυχία των αντεπαναστατικών του προσπαθειών ανάμεσα στις μάζες, ο Τρότσκι αρχίζει να ξεδιπλώνει μια γραμμή η οποία, έμμεσα, καλεί ανοιχτά σε δολοφονία. Σε ένα άρθρο του με τίτλο «Το Νέο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ» που δημοσιεύτηκε στο Νέο Μαχητή (3) στις 9 Μάη [1936] (4) ο Τρότσκι γράφει:

«... Στην αυγή της Σοβιετικής εξουσίας τρομοκρατικές πράξεις διαπράχθηκαν από τους Εσέρους και τους Λευκούς σε ένα κλίμα ενός ανολοκλήρωτου εμφυλίου πολέμου. Όταν οι πρώην άρχουσες τάξεις εγκατέλειψαν όλες τις ελπίδες τους, εξαφανίστηκε και η τρομοκρατία. Η τρομοκρατία των Κουλάκων, κατάλοιπά της παρατηρούνται ακόμα και σήμερα, είχε πάντα τοπικό χαρακτήρα και συνόδευε τον παρτιζάνικο πόλεμο ενάντια στο Σοβιετικό καθεστώς. Δεν αυτό που είχε στο μυαλό του ο Μολότοφ.  Η νέα τρομοκρατία δεν κατευθύνεται μόνο εναντίον των παλιών κυρίαρχων τάξεων ή των κουλάκων. Οι τρομοκράτες των τελευταίων ετών έχουν στρατολογηθεί αποκλειστικά από την σοβιετική νεολαία, από τις τάξεις της Κομσομόλ (5) και του Κόμματος. Αν και εντελώς ανίκανη να λύσει τα καθήκοντα που η ίδια καθόρισε, η ατομική τρομοκρατία είναι, όμως, μέγιστης σημασίας, διότι χαρακτηρίζει την οξύτητα του ανταγωνισμού μεταξύ της γραφειοκρατίας και των πλατιών λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Η τρομοκρατία είναι η τραγική συνοδεία του Βοναπαρτισμού».

Έντυπα και δημόσια ο Τρότσκι δίνει «μόνο» κίνητρο για τη δολοφονία. Ωστόσο στους πράκτορές του κρυφά, όπως τώρα αποκαλύπτεται στη δίκη, ο Τρότσκι δίνει εντολές για να δολοφονήσουν.

Δημόσια και έντυπα ο Τρότσκι και ο Γκέμπελς καταδικάζουν το νέο σοβιετικό Σύνταγμα. Ο Γκέμπελς το ονομάζει «τυραννία», ο Τρότσκι το ονομάζει «Βοναπαρτισμό».

Κρυφά ο Τρότσκι και ο φίλος του Γκέμπελς ο Χίμλερ, αρχηγός της Γκεστάπο, διοχετεύουν πλαστά διαβατήρια και άλλα υλικά στους Τροτσκιστές ώστε να μπουν στην Σοβιετική Ένωση και να δολοφονήσουν τους Σοβιετικούς ηγέτες.

Αυτά είναι γεγονότα. Και αυτά τα καλά τεκμηριωμένα γεγονότα λένε ένα πράγμα:

Ο τροτσκισμός είναι φασιστική τρομοκρατία.

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αλωμένο σήμερα από τον τροτσκισμό, θα βρει στο εσωτερικό του αρκετή προλεταριακή και σοσιαλιστική δύναμη να βγάλει κατάλληλα συμπεράσματα από αυτό το γεγονός.

(1) Η «υπόθεση του Τροτσκιστο-Ζινεβιεφικού Τρομοκρατικού Κέντρου», η πρώτη από τις τρεις μεγάλες Σοβιετικές Δίκες στα τέλη της δεκαετίας του 1930, πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα 19-24 Αύγουστου, 1936. Τα πιο γνωστά ονόματα ανάμεσα στους 16 κατηγορούμενους που δικάστηκαν ήταν και τα πρώην μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος και του Συμβουλίου των Επιτρόπων, Γκριγκόρι Ευσέιεβιτς Ζινόβιεφ και Λεβ Μπορίσοβιτς Κάμενεφ, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε μια μακρόχρονη τρομοκρατική συνωμοσία. Η προς έρευνα συνωμοσία όπως αναλύθηκε από την Εισαγγελία μπορεί να περιγραφεί ως εξής: Από την άνοιξη του 1931, αβοήθητη μέσα στην πολιτική της απομόνωση, η παράνομη τροτσκιστική οργάνωση προχωράει στην ταχτική της ατομικής τρομοκρατίας ενάντια στους ηγέτες της σταλινικής ομάδας. Αυτή η αλλαγή της γραμμής από τον πολιτικό αγώνα στην ατομική τρομοκρατία λέγεται ότι παραδόθηκε προφορικά από τον γιο του Τρότσκι, Λεβ Σεντόβ, στον Ιβάν Σμιρνόβ στο Βερολίνο. Οι οδηγίες στη συνέχεια μεταφέρθηκαν προσωπικά πίσω στη Ρωσία από τον Σμιρνόβ.  Στα μέσα του 1932, η απόφαση ελήφθη με την σκεπτικό να ενωθούν  οι αδύναμες παράνομες τροτσκιστικές και ζηνοβιεφικές οργανώσεις στη Ρωσία, προκειμένου να ισχυροποιηθεί η παράνομη συνδυασμένη δύναμη, μια απόφαση η οποία επιβεβαιώθηκε από τον Τρότσκι σε μια επιστολή του που έφτασε το φθινόπωρο του ίδιου έτους στη Ρωσία. Ένα μυστικό «Ενιαίο Κέντρο» που συνένωνε μέλη-κλειδιά των τροτσκιστικών και ζηνοβιεφικών παράνομων οργανώσεων στήθηκε το καλοκαίρι του 1932 και συναντήθηκε στην ντάτσα (σ.τ.μ. εξοχική κατοικία) των Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ στο Ilinskoe για να συντονιστεί με αυτή τη στρατηγική. Άρχισε συζήτηση για την ανάγκη τρομοκρατικών δράσεων. Ειπώθηκε ότι οι προετοιμασίες διεκόπησαν από τα τέλη του 1932 μέχρι τα μέσα του 1933 λόγω της εμπλοκής των Ζινόβιεφ-Κάμενεφ στην «υπόθεση Riutin» η οποία έριξε σκιές πάνω τους, αναγκάζοντάς τους σε πιο αραιές και προσεχτικές κινήσεις. Το καλοκαίρι του 1934 ένα μυστικό συνέδριο οργανώθηκε στο διαμέρισμα του Κάμενεφ στη Μόσχα στο οποίο συγκροτήθηκαν πυρήνες στο Λένινγκραντ και στη Μόσχα και πάρθηκε απόφαση «να επισπευτεί η δολοφονία του S.M. Kirov». Τρομοκρατικές ομάδες του Λένινγκραντ παρακολουθούσαν στενά τον Kirov «περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εκτελέσουν την τρομοκρατική τους πράξη». Ο Ζινόβιεφ και ο Κάμενεφ λέγεται ότι διαβίβασαν, μέσω προφορικών εντολών που εξέδωσε ο Ivan Bakaev, επίσης κατηγορούμενος στη δίκη, την εντολή στο δολοφόνο Leonid Nikolaev να πυροβολήσει τον Kirov. Ο Τρότσκι λέγεται ότι είχε κοινοποιήσει περαιτέρω γραπτές οδηγίες (γραμμένες με αόρατο μελάνι σε ένα γερμανικό περιοδικό σινεμά) τον Οκτώβριο του 1934 για να «επιταχύνουν τη δολοφονία του Στάλιν και του Βοροσίλοβ». Η εν λόγω τρομοκρατική συνωμοσία κατάφερε να σκοτώσει τον Kirov, αλλά όχι τον Στάλιν και τον Βοροσίλοβ, ή οποιοδήποτε άλλο στέλεχος της Σοβιετικής ηγεσίας. Η ομάδα συνέχισε να λειτουργεί «μέχρι το 1936» σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ζινόβιεφ στη δίκη. Και οι 16 κατηγορούμενοι αυτής της δίκης καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν λίγο αργότερα. Οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν από το κράτος.

(2) Σ.τ.μ. αναφέρεται στην Φάνυ Κάπλαν, μέλος του κόμματος των Σοσιαλιστών-Επαναστατών (των Εσέρων) όπου στις 30 Αυγούστου του 1918 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Λένιν στη Μόσχα πυροβολώντας τον τρεις φορές.

(3) Σ.τ.μ. τροτσκιστικό έντυπο, επίσημο όργανο του τροτσκιστικού Εργατικού Κόμματος των ΗΠΑ, που κυκλοφορούσε στις ΗΠΑ την περίοδο 1934-1936

(4) Σ.τ.μ. τόμος 2, νούμερο 18 (70)

(5) Σ.τ.μ. Πανενωσιακή Κομμουνιστική Ένωση Νεολαίας