ICMLPO: Δεν θα πληρώσουμε ούτε το χρέος ούτε την κρίση

Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος προκαλεί σκληρά χτυπήματα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) που είτε εισέρχονται σε ύφεση είτε δείχνουν ακόμα κάποια σημάδια ανάπτυξης. Η πολιτική που επιβάλλεται απ΄τις κυβερνήσεις είναι η ίδια: λιτότητα που είναι σε  βάρος αποκλειστικά των εργατών, των λαϊκών μαζών και των λαών. Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής έχουν αντίκτυπο πέραν των συνόρων της ΕΕ. Οι καταπιεσμένοι λαοί και χώρες της Αφρικής υποφέρουν απ’ αυτή εξαιτίας της σκλήρυνσης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής λεηλασίας των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών. Τα μονοπώλια και τα κράτη που βρίσκονται στην υπηρεσία τους εντείνουν τον ανταγωνισμό τους σε παγκόσμιο επίπεδο και επιχειρούν να στρέψουν τους εργάτες και τους λαούς σε μεταξύ τους συγκρούσεις έτσι ώστε να ενισχύσουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Με πρόσχημα το βάρος των δημόσιων κρατικών χρεών, οι δεξιές, οι σοσιαλ-φιλελεύθερες ή οι κυβερνήσεις συνασπισμού προσπαθούν ν’ αναγκάσουν την εργατική τάξη, τους αγρότες, τους μικρούς επιχειρηματίες, τους βιοτέχνες, τις πλατιές μάζες της πόλης και του χωριού να πληρώσουν την κρίση.

Από τη μια χώρα στην άλλη, τα μέτρα λιτότητας επιβάλλουν περικοπές μισθών και αυξήσεις φόρων, κυρίως των έμμεσων που βαρύνουν πολύ τις λαϊκές μάζες. Συνεχίζουν και εντείνουν τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατάργηση δημοσίων υπηρεσιών, ιδιαίτερα υγείας, παιδείας και κοινωνικής ασφάλισης. 

Παντού οι μεταρρυθμίσεις που κυριαρχούν, αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης και μειώνουν τις συντάξεις.  Ενω οι νέοι, είτε δεν έχουν δουλειά είτε καταδικάζονται σε επισφαλή εργασία, οι μεγαλύτεροι αναγκάζονται να δουλεύουν περισσότερο, σκληρότερα και μικρότερες αμοιβές. Οι εργαζόμενες γυναίκες πλήττονται ιδιαίτερα άσχημα απ΄ αυτές τις αντι-μεταρρυθμίσεις. Απασχολούνται σε επισφαλείς δουλειές με χαμηλούς μισθούς.

Αυτές οι κοινωνικές υποχωρήσεις  εκφράζονται στη σοβαρή υποβάθμιση της υγείας των συνταξιούχων και των οικογενειών με παιδιά που ζουν κάτω απ’ το όριο φτώχειας. Τα μονοπώλια ακολουθούν τα σχέδιά τους για αναδιάρθρωση και μαζικές απολύσεις για μεγαλύτερη παραγωγικότητα και κέρδη. Η ανεργία, που πλήττει ιδιαίτερα την νεολαία, ανεβαίνει σε επίπεδα ρεκόρ κάθε μήνα. Η πολιτική λιτότητας συνοδεύεται απ’ την εξάλειψη των θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων: το δικαίωμα της οργάνωσης, της δημιουργίας συνδικάτων και της απεργίας. Η εργατική νομοθεσία τροποποιείται ώστε να διευκολύνονται οι απολύσεις.

Αυτές οι αντι-κοινωνικές πολιτικές επιβάλλονται απ΄τις κυβερνήσεις που συντονίζονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το Σύμφωνο «Euro plus», το Σύμφωνο «Συνεργασίας και Ανάπτυξης» και τη πρόσφατη συνθήκη που συνέταξαν οι Μέρκελ και Σαρκοζί αποτελούν πράξεις πολέμου ενάντια στο εργατικό, συνδικαλιστικό και λαϊκό κίνημα. Όπως συμβαίνει μ’ όλες οι ευρωπαϊκές συνθήκες, επιθυμούν να μετατρέψουν σε συνταγματική επιταγή τις αντιλαϊκές πολιτικές που επιβάλλονται απ΄την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία και να τις καταστήσουν υποχρεωτικές για όλες τις χώρες της ΕΕ.

Τα κράτη ενισχύουν τα μέτρα καταπίεσης και αστυνομικής παρακολουθήσης. Εντείνεται η ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Η αντίδραση της αστικής τάξης και της αντίδρασης μπροστά στην πολλαπλασιασμό των μεγάλων συγκεντρώσεων, των καταλήψειων πλατειών και των κινητοποιήσεων εναντίον συμβόλων της ολιγαρχίας είναι η ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Ανάμεσα στις χώρες που δέχονται την μεγαλύτερη επίθεση είναι η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία. Τα μέτρα λιτότητας που πηγαίνουν αυτές τις χώρες δεκαετίες πίσω, έρχονται το ένα μετά το άλλο. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης, υπερεθνικοί οργανισμοί όπως το ΔΝΤ, η ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλαν την παραίτηση εκλεγμένων κυβερνήσεων και την αντικάταστασή τους από κυβερνήσεις τεχνοκρατών, στην ουσία τραπεζιτών, υπαλλήλων εξαρτημένων απ’ την ολιγαρχία που τις υποστήριξαν τα ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά κόμματα.  Στην Ελλάδα, η τρόικα επέβαλε υπουργούς από κόμμα της «άκρας δεξιάς». Τούτο είναι μια ακόμη απόδειξη για τον βαθιά αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του μορφώματος που λεγεται Ευρωπαϊκή Ένωση και βρίσκεται στην υπηρεσία της ολιγαρχίας και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως η Γερμανία και η Γαλλία.

Οι τράπεζες θέλουν να πληρώσουν οι λαοί το χρέος που οι ίδιες δημιούργησαν και απαιτούν απ’ τα κράτη να τις βοηθήσουν τη στιγμή της κρίσης. Συνεχίζουν και τώρα να αυξάνουν αυτό το χρέος με τα τοκογλυφικά επιτόκια των δανείων που «παρέχουν» στα κράτη.

Η εργατική τάξη και οι λαϊκες μάζες της Ελλάδας δεν έχουν ευθύνη γι’ αυτό το χρέος το οποίο έχουν αποληρώσει αρκετές φορές μέσω της υπερεκμετάλλευσης, της καταλήστευσης του φυσικού πλούτου της, την εκποίηση της κληρονομιάς της  που έχουν αφεθεί στην απληστία των τραπεζών, των κερδοσκόπων, της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης και της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας. Βρισκόμαστε σ’ αλληλεγγύη με τον λαό της Ελλάδας και την άρνησή του να πληρώσει το χρέος, την απόρριψή της λιτότητας και του «μνημονίου», της τελευταίας έκδοσης των μέτρων υπερ-λιτότητας που του έχουν επιβληθεί. Ο ελληνικός λαός έχει δείξει ξεκάθαρα την απόρριψή του σ’ όλα τα κόμματα που έχουν συμφωνήσει να υποταχθούν στις επιταγές της τρόικα: της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.

Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός τα έχει καταφέρει σχετικά καλύτερα από τους συμάχους (και, ταυτόχρονα, αντιπάλους) του στην ΕΕ. Το «Γερμανικό θαύμα», όμως, βασίζεται σε μια πολύ επιθετική πολιτική μείωσης μισθών και μαζικής υιοθέτησης ελαστικών και επισφαλών μορφών εργασίας στο εσωτερικό της χώρας. Δεδομένης της ολοένα και αυξανόμενης δυσαρέσκειας και της προθυμίας μεγάλου μέρους εργαζομένων από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα να συμμετάσχει στο απεργιακό κίνημα, οι ιθύνοντες κύκλοι και η κυβέρνηση προτιμούν να διαπραγματευτούν με τις ηγεσίες των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων γύρω από μια συμφωνία που παγώνει τις αυξήσεις μισθών. Σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης θα ήθελαν περισσότερα και θα προτιμούσαν να εμπλακούν σε μεγαλύτερες και ευρύτερες συγκρούσεις με τις επιχειρηματικές καπιταλιστικές ενώσεις. Αυτή η κινητοποίηση που προυποθέτει την είσοδο των γερμανών εργαζομένων στον αγώνα, άρχισε με τους εργαζόμενους της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας ν’ αρνούνται να πληρώσουν για την κρίση και τα χρέη του καπιταλιστικού συστήματος.

Οι λαοί δεν ανέχονται την αλαζονεία της εκρποσώπου του γερμανικού ιμπεριαλισμού, Μέρκελ, και την πρόθεσή της να τους αναγκάσει να πληρώσουν για την κρίση υποστηρίζοντας, ταυτόχρονα, την λιτότητα που επιβάλλεται ανοιχτά στις πολιτικές άλλων χωρών. Το γεγονός ότι ο σύμμαχός της, ο Σαρκοζύ, απομακρύνθηκε απ’ την κυβερνητική εξουσία στη Γαλλία, πρώτα απ’ όλα  λόγω της ισχυρής κινητοποίησης του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων, συμβάλλει στην απομόνωσή της.

Είναι ανάγκη, σήμερα, να κλιμακώσουμε την κινητοποίηση ενάντια στη διαβόητη Ευρωπαϊκή συνθήκη «Μέρκελ-Σαρκοζύ», να μεγαλώσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και ν’ αγωνιστούμε ενάντια στις εκστρατείες ξενοφοβίας και εθνικισμού που επιχειρούν να στρέψουν τον ένα λαό ενάντια στον άλλο. Τα κόμματα της «άκρας δεξιάς» παίζουν ενεργό ρόλο στ διάδοση αυτών των αντιδραστικών ιδεών. Διακυρήσουν το μίσος τους ενάντια στους μετανάστες και τους «ξένους» ενώ, παράλληλα, εκμεταλλεύονται την αυξανόμενη αποτυχία των παραδοσιακών της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας βγάζοντας λαϊκίστικους και εθνικιστικούς λόγους καλυμένους με κοινωνική φρασεολογία. Ο αγώνας ενάντια στην «άκρα δεξιά» σχετίζεται με την κινητοποίηση πλατειών μαζών ν’ αρνηθούν να πληρώσουν την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος.

Έκρηξη κοινωνικής και πολιτικής διαμαρτυρίας

Η απόρριψη της λιτότητας συνεχίζει να μεγαλώνει σ ‘όλες τις χώρες. Τα αυθόρμητα απεργιακά κινήματα συνδέονται με το πλατύτερο κίνημα και οι γενικές απεργίες που οργανώνονται σε διαφορετικές χώρες κινητοποιούν εκατομμύρια εργάτες, νέους, άντρες και γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων.

Η νεολαία μπαίνει στην κοινωνική και πολιτική μάχη μαζί με την εργατική τάξη, τους άλλους εργαζόμενους και τις πολιτικές οργανώσεις. Οι νέοι εργάτες συνεισφέρουν τον δυναμισμό και το αγωνιστικό τους πνεύμα διαταράσοντας την πολιτική και πρακτική της ταξικής συμφιλίωσης και συνεργασίας.

Στο πεδίο των συγκεκριμένων αγώνων, η επιθυμία για ενότητα είναι μεγάλη. Τούτο φαίνεται στην δημιουργία προγραμμάτων που ενώνουν κόμματα, μέλη συνδικάτων και ενώσεων. Εμείς, τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα και οργανώσεις συμμετέχουμε ενεργά στη δημιουργία της αντίστασης μ’ όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις μας. Συμβάλλουμε με τις πολιτικές προτάσεις και τα πλαίσια αιτημάτων μας που αντανακλούν τους άμεσους πόθους των μαζών. Αυτή η πολιτική ενιαίου μετώπου αποτελεί μια επείγουσα και άμεση ανάγκη διότι πρέπει να οικοδομηθεί η ενότητα των εργατών και η ένωση όλων των στρωμάτων που είναι θύματα της πολιτικής της ολιγαρχίας για να υπάρξει αντίσταση στην πολιτική που θέλει να μας αναγκάσει να να πληρώσουμε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος.

Στα προχωρημένα τμήματα, αναπτύσσεται η συνείδηση για μια παγκόσμια πολιτική εναλλακτική πρόταση σε ρήξη με τη σημερινή νεοφιλελεύθερη και σοσιαλ-φιλελεύθερη πολιτική της ολιγαρχίας.

Μεγαλώνει η επιθυμία για ενότητα όλων των δυνάμεων που αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτή την πολιτική, ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και για μια επαναστατική αλλαγή στην κοινωνία. Βασιζόμενοι σ’ αυτόν τον πόθο, εργαζόμαστε για την οικοδόμηση μιας εναλλακτική πρόταση που έρχεται ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα.

Σ’ αρκετές χώρες, έχουν σχηματιστεί πολιτικά μέτωπα τα οποία έχουν αποστασιοποιηθεί απ’ τα σοσιαλιστικά και απ’ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα οποία εναλλάσσονται στην εξουσία με τα κόμματα της δεξιάς. Μολονότι σε πολλές περιπτώσεις αυτά τα πολιτικα μέτωπα περιορίζονται σε εκλογικές συμμαχίες, αγωνιζόμαστε ώστε να αποκτήσουν ρίζες στις μάζες και να τα μετατρέψουμε σε έμβρυα πραγματικών λαϊκών μετώπων. Σ’ αυτή την πολιτική του ενιαίου μετώπου, τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα δεν κρύβουν τις σημαίες τους. Συνεχίζουν τον αγώνα ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και την πολιτική της κυριαρχίας, στην εκμετάλλευση των λαών και του πολέμου για τον έλεγχο των πρώτων υλών. Αγωνίζονται για έναν επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και διεξάγουν αγώνα για την πολιτική ενότητα, ενότητα στη δράσης, την ενότητα σε επίπεδο βάσης σ’ όλους τους τομείς και ενάντια στις οπορτουνιστικές θέσεις της ταξικής συμφιλίωσης.

Για το επόμενο διάστημα, συγκεντρώνουμε την προσοχή στους ακόλουθους στόχους κοινής πάλης:

·         Καταδίκη και πάλη ενάντια στη διαβόητη Ευρωπαϊκή συνθήκη «Μέρκελ-Σαρκοζύ» που έχει στόχο να εγγράψει στο σύνταγμα όλων των ευρωπαϊκών χωρών το νεοφιλελεύθερο δόγμα της «της μείωσης του δημοσίου χρέους» με το πρόσχημα της γενίκευσης της πολιτικής της λιτότητας.

·         Υποστήριξη και ανάπτυξη του κινήματος άρνησης πληρωμής του χρέους, ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Καταδίκη και πάλη ενάντια στην ανάμειξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, της τρόικα. Ο ελληνικός λαός πρέπει να αφεθεί ελεύθερος ν’ αποφασίσει για τις πολιτικές επιλογές του.

·         Υποστήριξη του δικαιώματος κάθε λαού ν’ αποφασίσει αν θα παραμείνει ή όχι στην ευρωζώνη, χωρίς ανάμειξη, εκβιασμούς και πιέσεις απ΄ άλλες χώρες, προπαντός τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους υπερεθνικούς οργανισμούς τους.

·         Ανάπτυξη της αλληλεγγύης με τους αγώνες των εργαζομένων, των λαών και των πολιτικών, των συνδικαλιστικών και κοινωνικών τους οργανώσεων στις χώρες της ΕΕ και σ’ άλλες χώρες του κόσμου που έρχονται αντιμέτωπες με την ίδια πολιτική.

Παρίσι, Μάης 2012

Σύσκεψη των κομμάτων και οργανώσεων της Ευρώπης, μελών της διεθνούς Σύσκεψης των μαρξιστικων-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Αλβανία (Κομμουνιστικό Κόμμα)

Δανία (Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών - AKP)

Γαλλία (Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών - PCOF)

Γερμανία (Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος - Arbeit Zukunft)

Ελλάδα (Κίνηση για την Ανασύνταξη του Κομμουνιστικού Κόμματος 1918-55)

Ιταλία (Κομμουνιστική Πλατφόρμα)

Ισπανία (Κομμουνιστικό Κόμμα Μ-Λ)

Τουρκία (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα - TDKP)