Λευτέρης Λαζαρίδης – «καπετάν Λευτεριάς»

   Ο Λευτέρης Λαζαρίδης, ο μετέπειτα «καπετάν Λευτεριάς» του ΔΣΕ, γεννήθηκε το 1917 στο χωριό Άψαλο της επαρχίας Αλμωπίας του Νομού Πέλλας.

   Έζησε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του και σε νεαρή ηλικία, στα φοιτητικά του χρόνια, επηρεάσθηκε από τις μαρξιστικές κομμουνιστικές ιδέες του επαναστατικού, αναδιοργανωμένου πλέον μετά την ανοιχτή έκκληση της ΚΔ, ΚΚΕ με επικεφαλής το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη.

   Πήρε μέρος σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, ακολουθώντας το εγερτήριο σάλπισμα του ιστορικού Γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη, και πολέμησε τους ιταλούς φασίστες επιδρομείς.

   Στη διάρκεια της τριπλής ιταλο-γερμανο-βουλγάρικης φασιστικής κατοχής της χώρας προσχώρησε απ’ τους πρώτους στην ένοπλη αντίσταση που καθοδηγήθηκε από το ΚΚΕ και απ’ τις γραμμές του ΕΛΑΣ πολέμησε τους κατακτητές και τους ντόπιους φασίστες συνεργάτες τους και αναδείχτηκε σ’ ένα απ’ τα ικανότερα στελέχη της περιοχής.

   Το 1942 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Με στρατιωτικές γνώσεις έφεδρου ανθυπολοχαγού τοποθετήθηκε αρχικά διοικητής του εφεδρικού ΕΛΑΣ της περιοχής Γιαννιτσών με το ψευδώνυμο «Λεωνίδας» και αργότερα αναδείχτηκε σε διοικητή λόχου του 30^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ και σε επιτελή τάγματος, όπως αναφέρεται στον επίσημο πίνακα των αξιωματικών του 30^ου Συντάγματος. Σχετικά μ’ αυτό ο Θανάσης Μητσόπουλος παρατηρεί: «απ’ ότι θυμάμαι εγώ και άλλοι συμπολεμιστές που ρώτησα, ο Λαζαρίδης Λευτέρης, πριν καταταχθεί στο μόνιμο ΕΛΑΣ ήταν καπετάνιος μεραρχίας του εφεδρικού ΕΛΑΣ Νομού Πέλλας. Όταν το Ιούλιο του 1944, κατατάχθηκε στο 30^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ διοικητής λόχου και αργότερα υπασπιστής του Συντάγματος»(Θ. Μητσόπουλος: «Το 30^ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ», σελ. 320).

   Ο Λευτέρης Λαζαρίδης πήρε μέρος σε πολλές μάχες κατά των γερμανών κατακτητών και των ταγματασφαλιτών εθνοπροδοτών της ΠΑΟ, ανάμεσα στις οποίες και στη μάχη του Κιλκίς όπου είχαν συνγκετρωθεί 9.000 συνεργάτες των γερμανών απ’ όλη σχεδόν τη Βόρεια Ελλάδα: «ΠΑΟτζήδες, πουλικοί, ταγματασφαλίτες, ΕΔΕΣίτες, ΕΑΣΑΔίτες (από τη Θεσσαλία)» (Θ. Μητσόπουλος). Σ’ αυτή τη μάχη σκοτώθηκαν ο «φοβερός δήμιος της Θεσσαλονίκης Δάγκουλας», ο Κισά -Μπατζάκ, κλπ., ενώ ο δήμιος συνεργάτης των γερμανών Κώστας Παπαδόπουλος (αργότερα, τη δεκαετία του ΄50, βουλευτής της ΕΡΕ) πιάστηκε αλλά ξεγέλασε τη διοίκηση του ΕΛΑΣ η οποία τον άφησε να παρουσιαστεί στους άγγλους.

   Μετά την απελευθέρωση της χώρας απ’ τους φασίστες κατακτητές και την παράδοση των όπλων με την προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας (12.2.1945) ο «καπετάν Λευτεριάς» κυνηγήθηκε απ’ τους ντόπιους μοναρχοφασίστες συνεργάτες των κατακτητών, όπως και δεκάδες χιλιάδες άλλοι αντιφασίστες αγωνιστές και μαζί με τον καπετάν Σοφιανό πέρασε στο Μπούλκες της Γιογκουσλαβίας.

   Τον Ιούνη του ΄46 γυρίζει στην Ελλάδα, ακολουθώντας το νέο σάλπισμα έναρξης του ένοπλου αγώνα κατά του ντόπιου μοναρχοφασισμού και των αγγλο-αμερικάνων ιμπεριαλιστών του Νίκου Ζαχαριάδη, και στις 16 του ίδιου μήνα κατατάσσεται στα αντάρτικα τμήματα του Πάϊκου για να βρεθεί ξανά στα παλιά αγαπημένα του αντάρτικα λημέρια. Αρχικά, με το ψευδώνυμο τώρα «καπετάν Λευτεριάς», είναι διμοιρίτης γιατί ήταν οι αντάρτες ακόμα λίγοι και στη συνέχεια αναδείχτηκε σε Αρχηγό του Αρχηγείου του Βερμίου, μαζί με τη 18^η Ταξιαρχία, με διοικητή τον Παντελή Βαϊνά. Όταν ήταν υπεύθυνος συγκροτήματος μαζί με άλλα δυο συγκροτήματα (Ερμή, Φωτεινού) στις 18.11.1946 χτύπησαν τον αντίπαλο(τμήμα Κυριακάκου) που βασάνιζε τους κατοίκους στα χωριά Νότια, Φούστανη Αριδαίας. Η μάχη ήταν σκληρή και τελικά οι αντίπαλοι νικήθηκαν, τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας πίσω τους 25 νεκρούς και 13 αιχμαλώτους.

   Κατά τη διάρκεια του δεύτερου αντάρτικου πήρε μέρος σε πολλές μάχες, όπως στην Έδεσσα, Νάουσα, Αριδαία, Σιάτιστα, Πτολεμαϊδα, Κοζάνη, κλπ.

   Στο ΔΣΕ διακρίθηκε για τις εξαιρετικές ικανότητές του και τις επιτυχίες του στη στρατιωτική δράση και ονομάστηκε αντισυνταγματάρχης πεζικού. Στα τέλη του 1948 τον βρίσκουμε διοικητή της 14^ης Ταξιαρχίας. Πήρε μέρος στη μάχη της Φλώρινας, διοικητής της 14^ης Ταξιαρχίας, και στις 12 Φλεβάρη 1949 έπεσε ηρωικά, δίνοντας και τη ζωή του για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και του λαού απ’ την καπιταλιστική σκλαβιά και την απαλλαγή της χώρας από την αγγλο-αμερικάνικη ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Τη διοίκηση της 14^ης Ταξιαρχίας, μετά τον ηρωικό θάνατό του και κατά τη διάρκεια της μάχης ανέλαβε ο συμπολεμιστής του επιτελάρχης της ίδιας Ταξιαρχίας καπετάν Σοφιανός (Γιώργος Ηλιάδης), η μια απ’ της «δυο «δόξες» του ΔΣΕ» (Ν. Ζαχαριάδης, εννοεί απ’ τους παρόντες στην Γ’ Συνδιάσκεψη), που τίμησε τη θυσία του συμπολεμιστή και συντρόφου του «καπετάν Λευτεριά», μένοντας ως το τέλος της ζωής του πιστός στο επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-55 και στον καθοδηγητή του ΔΣΕ Νίκο Ζαχαριάδη.

   Ο Λευτέρης Λαζαρίδης διαπαιδαγωγήθηκε απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 του Νίκου Ζαχαριάδη και διαμορφώθηκε σε κομμουνιστή υπόδειγμα, μέλος του κόμματος και ηγετικό στρατιωτικό στέλεχος του ΕΛΑΣ και του ηρωικού ΔΣΕ, σ’ ένα μαχητικό αγωνιστή μ’ απεριόριστη αφοσίωση στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, που στο πρόσωπό του συγκέντρωνε όλες τις αξιοζήλευτες αρετές που χαρακτήριζαν τους κομμουνιστές της μεγάλης προλεταριακής στρατιάς της ένδοξης σταλινικής εποχής του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.

   Η ηγετική στρατιωτική φυσιογνωμία και το κύρος του «καπετάν Λευτεριά» ως λαϊκού ηγέτη στηρίζονταν ακριβώς σ’ αυτές τις γνήσια κομμουνιστικές αρετές. Γι’ αυτό είχε πάντα το σεβασμό των συμπολεμιστών αξιωματικών του ΔΣΕ  και προπαντός τη μεγάλη αγάπη των ανταρτών του στα τμήματα που διοικούσε, αγάπη που έγινε θρύλος στην περιοχή που έδρασε, με τον ηρωικό θάνατό του.

   Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά, όσοι πολέμησαν τον ξένο κατακτητή και τον ντόπιο μοναρχοφασισμό απ’ τις γραμμές των αντάρτικων τμημάτων που διοικούσε, αναπολούν με μεγάλο σεβασμό, συγκίνηση και άπειρη αγάπη τη θρυλική ηρωική μορφή του διοικητή τους «καπετάν Λευτεριά» που έδωσε τα πάντα στον αγώνα του λαού μας, ακόμα και τη ζωή του για να ξημερώσουν στον πολύπαθο τόπο μας καλύτερες μέρες.

   Στην ιστορία του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας ο «καπετάν Λευτεριάς» μένει μια απ’ τις ηρωικότερες μορφές του αγώνα, ανάμεσα στις δεκάδες χιλιάδες ήρωες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, θα μένει και θα ζει για πάντα στους νέους, τωρινούς και μελλοντικούς αγώνες του επαναστατικού προλεταριάτου του τόπου.

   Για τους νεότερους επαναστάτες κομμουνιστές σταλινιστές-ζαχαριαδικούς ο ήρωας του λαού μας «καπετάν Λευτεριάς» ας μένει υπόδειγμα κομμουνιστή και παράδειγμα προς μίμηση που θα φωτίζει και θα καθοδηγεί τη δράση τους στο δύσκολο μα ωραίο αγώνα του επαναστατικού δρόμου των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, το δρόμο του πολυαγαπημένου και χιλιοτραγουδισμένου μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη του λαού μας Νίκο Ζαχαριάδη, που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του ΄73, μετά 17 χρόνια εξορίας, απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη.

   Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» ευχαριστεί τους συμπατριώτες του «καπετάν Λευτεριά» σ. Ελευθεριάδη Δημήτρη και σ. Δεληφώτη Στέλλα για τα στοιχεία που έδωσαν για να γραφεί το παραπάνω σημείωμα.   

Ανασύνταξη αρ. φύλ. 207 1-15 Ιούνη 2005