Ο «Καλλικράτης» σαν συνέχεια του «Καποδίστρια», είναι μια νεοφιλελεύθερη ψευδεπίγραφη διοικητική αναδιάταξη ( δήθεν «αποκέντρωση»), που από τη μια συρρικνώνει τελείως το απομεινάρι του «κοινωνικού κράτους» και από την άλλη αυξάνει με τις ρυθμίσεις που τον διέπουν την παραπέρα φορομπηξία των λαϊκών στρωμάτων, μέσω σειράς νέων δημοτικών τελών που εγκαινιάζει.
Ο «Καποδίστριας» σύμφωνα με τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, εκχώρησε όλες τις ευθύνες, σχετικά με τη σχολική στέγη (ΟΑΣΚ) και την πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη (τοπικά ιατρεία και υπηρεσίες ΙΚΑ), στους ΟΤΑ, κόβοντας μαχαίρι όλα τα απευθείας κρατικά κονδύλια για τις μείζονες αυτές κοινωνικές παροχές, ανοίγοντας παραπέρα το ταξικό ρήγμα από περιοχή σε περιοχή, σε πλήρη αντίθεση ακόμη και με τα οριζόμενα για τα συγκεκριμένα θέματα, σαν συνταγματικές επιταγές-υποχρεώσεις του κράτους.
Τα χρήματα που δεν δίνονται πλέον και που τώρα με τη θέσπιση των περιφερειών μηδενίζονται και στο θέμα της Υγείας, που ως τώρα υπήρχε ακόμη κεντρική χρηματοδότηση σε κάποιους τομείς παροχών θα δίνονται πια μόνον έμμεσα μέσω των ΚΑΠ (κεντρικών αυτοτελών πόρων), που συνίστανται σε ποσοστό από το σύνολο της φορολογίας και ειδικά των τελών κυκλοφορίας. Δεν χρειάζεται να ειπωθεί πως ποτέ από τη θέσπιση του ''Καποδίστρια'' οι εισπράξεις λόγω υστέρησης των φορολογικών εσόδων δεν ξεπέρασαν το 65% όσων ήταν προϋπολογισμένα και τώρα με την χρεοκοπία, το χάρισμα των φοροκλεμμένων στους καπιταλιστές μέσω της περαίωσης θα μειωθούν παραπέρα, όπως άλλωστε αναίσχυντα παραδέχεται η κυβέρνηση που προβλέπει παραπέρα εξοικονόμηση πόρων μέσω των ΚΑΠ, για την ερχόμενη τριετία!
Για την ανεύρεση νέων πόρων και σε αντικατάσταση της απουσίας κεντρικής χρηματοδότησης, θεσπίζονται νέα φορομπηχτικά δημοτικά τέλη πλήρους ασάφειας στον προσδιορισμό τους και κυρίως στις προϋποθέσεις ενεργοποίησής τους (επί παραδείγματι θεσπίζεται υψηλό φορομπηχτικό τέλος «σημαντικών έργων», που στην ουσία ο ίδιος ο φορέας που θα τα υλοποιήσει, τα αυτοπροσδιορίζει σαν τέτοια).
Αποτέλεσμα αυτής της «μεταρρύθμισης» που παρουσιάστηκε σαν μια βασική συνιστώσα για την ανάκαμψη της χρεοκοπημένης Ελλάδας στα πλαίσια του μνημονίου, είναι πλήθος κοινωνικών παροχών με προεξάρχουσες υγεία και παιδεία, να οδηγούνται στην πλήρη ιδιωτικοποίηση εξ αρχής μέσω των μισοαποκιακών ΣΔΙΤ («συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα»), όπου στην ουσία ο δήθεν επενδυτής ενώ δεν βάζει όλα τα λεφτά για την κατασκευή ενός έργου, ενώ χρησιμοποιεί τις δομές και τις δυνατότητες του δημόσιου τομές, εισπράττει όλα τα έσοδα για έναν αιώνα (βλέπε, αεροδρόμιο «Ελ.Βενιζέλος», γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, Αττική Οδός, Αττικό Μετρό, και ακόμη.....σταθμοί Αστυνομίας και Πυροσβεστικής υπό μορφή ενοικιοστασίου και πλήθος άλλων που μας οδηγούν στις εποχές των συμβάσεων των δεκαετιών '40-'50: Κούπερ, Ούλεν, κλπ)
Οι προπαγανδιστές του «Καλλικράτη» κραδαίνοντας την πάλαι ποτέ γοητεία της «αποκέντρωσης» αναρωτιούνται - τάχατες αθώα – γιατί η «καντονοποίηση» της χώρας είναι άραγε αρνητική?
Ξεχνούν φαίνεται πως στην «Ελβετία του Νότου» που ζούμε, από το 2005 και συνεχώς, οι ετήσιες εκθέσεις του Ελεγκτικού Συμβουλίου κατατάσσουν τους ΟΤΑ πρώτους με διαφορά (ακόμη χειρότερα κι απ' τα δημόσια νοσοκομεία), στη διαφθορά και την αδιαφάνεια.
Ξεχνούν πως στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα που την οδήγησε εδώ η εξάρτηση και η ρεμούλα των αστών πολιτικών πάνω στα δημόσια έσοδα, χρειαζόμαστε όχι ύφεση, αλλά ένταση του προληπτικού κεντρικού ελέγχου ενάντια στη ρεμούλα.
Χρειαζόμαστε σε τοπικό επίπεδο όχι κι άλλους «μικρούς πρωθυπουργούς» που θα μπορούν να υπογράφουν γρηγορότερα και «αποκεντρωμένα» νέα Βατοπέδια, αλλά λαϊκό έλεγχο αποφάσεων κυρίως στην οικονομική διαχείριση. Και ο «Καλλικράτης» αφήνει αυτούς τους «μικρούς πρωθυπουργούς» σε απευθείας επαφή με τα ξένα μονοπώλια μέσω των κοινοτικών κονδυλίων, χωρίς να έχουν ούτε τις επιστημονικές υπηρεσίες σαν ΟΤΑ, ούτε την επάνδρωση και τεχνογνωσία για να έχουν τον κύριο λόγο, ούτε βέβαια τις διαδικασίες γνωστοποίησης των προθέσεών τους στη τοπική κοινωνία, ώστε να ασκηθεί ο λαϊκός έλεγχος (η μόνη θεσμοθετημένη κατ' εντολή της ΕΕ «λαϊκή συμμετοχή», είναι η κακόφημη «διαβούλευση» που διεξάγεται εν κρυπτώ, χωρίς καμία συμμετοχή και αποτελεί αμορτισέρ αντιδράσεων και άλλοθι διαλόγου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου