Μπορεί οι αγώνες του ευρωπαϊκού προλεταριάτου να μην βρίσκονται – και δεν βρίσκονται – στο απαιτούμενο επίπεδο σε σχέση με το μέγεθος των επιθέσεων του κεφαλαίου στις κατακτήσεις του, όμως δεν μένει με «σταυρωμένα χέρια».
Ανάμεσα στις πολλές κινητοποιήσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ξεχώρισαν την τελευταία 15ετία οι απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις των εργαζομένων της Γαλλίας που κάποιες από αυτές πέτυχαν να ματαιώσουν τις επιθέσεις του γαλλικού κεφαλαίου – επιθέσεις συντονισμένες και απ’ το σύνολο των μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης – ενώ άλλες όχι για σειρά λόγους, που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν (γνωστός είναι ο νικηφόρος αγώνας των γάλλων εργαζομένων του Δεκέμβρη 1995, που ματαίωσε την ψήφιση σειράς νομοσχεδίων για τους μισθούς, την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, την αλλαγή του Ασφαλιστικού, κλπ. και εκείνος του 2006 που πέτυχε την απόσυρση του νομοσχεδίου για την «πρώτη Απασχόληση», κλπ.).
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του Οχτώβρη κατά των νέων αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης Σαρκοζί διακρίθηκαν για τη μεγάλη μαζικότητά τους, κυρίως εκείνη της 12 Οκτώβρη που η συμμετοχή σ’ αυτή, σύμφωνα με τα συνδικάτα, έφτασε τα 3,5 εκατομμύρια, αλλά και οι άλλες κινητοποιήσεις παρά το μικρότερο όγκο διέψευσαν τις προβλέψεις για ελάχιστη συμμετοχή.
Παρά τις μεγάλες κινητοποιήσεις, που συνεχίζονται, η κυβέρνηση Σαρκοζί ψήφισε το αντεργατικό νομοσχέδιο που αυξάνει το χαμηλότερο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης από 60 στα 62 χρόνια και το χαμηλότερο όριο ηλικίας πλήρους συνταξιοδότησης από 65 στα 67.
Όλες οι απεργιακές κινητοποιήσεις των γαλλικών ρεφορμιστικών συνδικάτων, ανεξάρτητα από νίκες ή ήττες, είχαν πάντα δυο βασικά χαρακτηριστικά: ΕΝΟΤΗΤΑ και ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ, σ’ αντίθεση με την πολυδιάσπαση των συγκεντρώσεων στη χώρα μας, ιδιαίτερα τη διασπαστική τακτική των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ, αλλά και άλλων, με τις ξεχωριστές διασπαστικές απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις που πάντα εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τα σχέδια των εκάστοτε κυβερνήσεων (ΝΔ παλιότερα και τώρα εκείνης του ΠΑΣΟΚ) για το πέρασμα των αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων. Οι γάλλοι εργαζόμενοι είχαν σειρά επιτυχίες στους αγώνες τους ακριβώς επειδή τα ρεφορμιστικά συνδικάτα – κάτω απ’ την πίεση των εργαζομένων – κινήθηκαν πάντα με γνώμονα την ΕΝΟΤΗΤΑ που είναι η μόνη που μπορεί να εξασφαλίσει την απαραίτητη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ για την όποια μικρή ή μεγάλη νίκη.
Και ακριβώς σ’ αυτές τις μεγάλες μαζικότατες κινητοποιήσεις των γάλλων εργαζομένων δε δίστασε να επιτεθεί η σοσιαλδημοκρατική φυλλάδα «Ριζοσπάστης» – με εξόφθαλμο στόχο να μειώσει τη σημασία τους που συνίσταται στην ΕΝΟΤΗΤΑ-ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ – ισχυριζόμενος: «το γεγονός ότι πέραν του στόχου της απόσυρσης του νομοσχεδίου, δεν υπάρχει κανένα συνεκτικό γενικό πολιτικό πλαίσιο το οποίο και να θέτει, με οργανωμένο τρόπο, υπό αμφισβήτηση συνολικά τη στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ» («Ρ» 17/10/2010, σελ. 32) .
Αυτή η τοποθέτηση επιχειρεί να αποπροσανατολίσει ρεφορμιστικά και να απομακρύνει τους εργαζόμενους απ’ τα βασικά ζητήματα ΕΝΟΤΗΤΑΣ-ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑΣ της πάλης τους και απ’ τα δικαιολογημένα ερωτήματά τους για την απεργοσπαστική διασπαστική ταχτική των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ και επιπλέον προορίζεται για εξαπάτηση των μελών-οπαδών του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, αποσιωπώντας πως ούτε κι’ αυτό έχει «πολιτικό πλαίσιο» που να αμφισβητεί τη «στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ». Το πλαίσιο των ρεφορμιστών ηγετών «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ είναι – αυτή τη στιγμή και ως τη μελλοντική αστική απάτη της διαβόητης «λαϊκής εξουσίας» τους – το ίδιο ακριβώς με εκείνο της στρατηγικής επιλογής του ντόπιου κεφαλαίου: παραμονή της χώρας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ και στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, αφού δεν θέτουν θέμα, εδώ και ΤΩΡΑ, ούτε στο άμεσο μέλλον, εξόδου της Ελλάδας απ’ την ΕΕ. Εντελώς πρόσφατα σε συνέντευξη και σε σχετική με αυτό το ζήτημα ερώτηση ότι «από τα προεκλογικά υλικά της «Λαϊκής Συσπείρωσης» απουσιάζουν τα αιτήματα για έξοδο από το Ευρώ και έξοδο από την ΕΕ» η Παπαρήγα απάντησε με παροιμιώδη επαρχιώτικη κουτοπονηριά δηλ. από τη μια ισχυρίζεται «εμείς έχουμε θέσει έξοδο από την ΕΕ. Τώρα, έξοδος από το Ευρώ και να γυρίσει στη δραχμή, δεν είναι ουσιαστικό. Άλλωστε αυτό είναι κάτι το οποίο μπορεί να το κάνει και η ίδια η ΕΕ, τη βολεύει» και από την άλλη παραπέμπει την έξοδο της Ελλάδας απ’ την ΕΕ στο μακρυνό μέλλον, στη «δευτέρα παρουσία» της «λαϊκής εξουσίας» λέγοντας: «όταν λέμε Λαϊκή Εξουσία, Λαϊκή Οικονομία, αυτό είναι ασυμβίβαστο με τη συμμετοχή στην ΕΕ», δηλ. διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας απ’ την ΕΕ ως τη ρεφορμιστική απάτη της λεγόμενης «λαϊκής εξουσίας».Επιπλέον αυτό προκύπτει και απ’ το χαρακτηριστικό τίτλο προβολής του θέματος απ’ το «Ριζοσπάστη»: «η Λαϊκή Εξουσία ασυμβίβαστη με συμμετοχή στην ΕΕ» («Ρ» 27/10/2010, σελ. 10).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου