Το Σαββατοκύριακο 23-24/10 πραγματοποιήθηκε η 65η Σύνοδος των Πρυτάνεων παρουσία της Υπ. Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου. Η Σύνοδος αυτή σηματοδοτεί και την έναρξη του «διαλόγου» για τις αλλαγές στην εκπαίδευση. Με αυτόν προσπαθεί το Υπουργείο να αμβλύνει τις αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας (μαθητών, φοιτητών, καθηγητών, εργαζομένων) και να παρουσιάσει τελικώς το πόρισμα που θα προκύψει σαν αποτέλεσμα σύνθεσης απόψεων.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όμως έχει δείξει τις διαθέσεις της, ήδη από τους Δελφούς. Εκεί ο Πρωθυπουργός και η Υπ. Παιδείας παρουσίασαν τις θέσεις τους και (κυρίως) έριξαν λάσπη στο εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και γενικότερα στην Δημόσια εκπαίδευση. Οι θέσεις αυτές συνοψίζονται στα εξής: Διάλυση των πτυχίων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτά, περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων και υποχρηματοδότησή τους, επιβολή διδάκτρων και στις προπτυχιακές σπουδές, κατάργηση της μονιμότητας των επίκουρων καθηγητών, κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας και των βιβλίων, αύξηση της εντατικοποίησης των σπουδών κλπ.
Τα προβλήματα που δημιούργησαν και διόγκωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) με την χρόνια υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης - αναντίστοιχη της ιλιγγιώδους αύξησης των εισακτέων στις σχολές, έρχεται τώρα να τα λύσει πάλι μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που έχει πρωθυπουργό έναν πρώην Υπ. Παιδείας, που το ’96 είχε προσπαθήσει να εφαρμόσει περικοπές στα συγγράμματα και μια Υπουργό Παιδείας που τα προηγούμενα χρόνια είχε ταχθεί ανοικτά υπέρ της αναθεώρησης του Άρθρου 16 δηλ. υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων (Βλ. Ελευθεροτυπία 18/05/2008 «…Η αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι σημαντική και πρέπει να γίνει με συναινετικό τρόπο…»).
Η περίοδος που επιλέγει η κυβέρνηση να εξαπολύσει την επίθεσή της στην εκπαίδευση δεν είναι τυχαία. Συνδέεται άμεσα με αυτήν που κατήργησε θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα του λαού, αύξησε τα βάρη σε αυτόν και τις μαζικές απολύσεις δημιουργώντας στρατιές ανέργων (κυρίως νέων) που είναι και τα πρώτα θύματα της ελαστικής – μαύρης εργασίας εξαιτίας της ανέχειας στην οποία έχουν περιπέσει.
Η περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων απαιτούσε και την κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει στα πτυχία των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Έτσι η κυβέρνηση καταργεί τα τμήματα (άρα και τα πτυχία που δίδουν αυτά) αντικαθιστώντας τα με τις σχολές (δηλ. με πτυχία που δεν εξασφαλίζουν τίποτα). Πχ. το Φυσικό Τμήμα καταργείται και αναλαμβάνει η Σχολή Θετικών Επιστημών τις αρμοδιότητές του. Έτσι το πτυχίο του αποφοίτου του Φυσικού μετατρέπεται σε απλή κατεύθυνση ενός γενικού πτυχίου χωρίς συγκεκριμένο επιστημονικό αντικείμενο και κανένα επαγγελματικό δικαίωμα. Σκοπός τους, βέβαια, είναι να δημιουργήσουν μισοκαταρτισμένους εργαζόμενους, χωρίς επαγγελματικό μέλλον, έρμαια στα χέρια των επιχειρήσεων που θέλουν να προσελκύσουν για επενδύσεις. Επίσης η εφαρμογή αυτού του «εκπαιδευτικού Καλλικράτη» έχει σαν στόχο την περαιτέρω μείωση των δαπανών για την εκπαίδευση και εντάσσεται στην γενικότερη ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους από την κυβέρνηση με αφορμή το μνημόνιο υποταγής με το ΔΝΤ.
Ακόμα ανοίγουν παράθυρο για την εισαγωγή επιχειρηματιών στην διοίκηση του Πανεπιστημίου, θεσμοθετώντας το «Συμβούλιο Διοίκησης» στο οποίο προβλέπεται η συμμετοχή τους. Αυτό, βέβαια, στην χώρα μας εξυπηρετεί περισσότερο τις Τράπεζες που είναι ένας από τους λίγους κλάδους που εν μέσω κρίσης εμφανίζουν υπερκέρδη. Αρμοδιότητα αυτού του Συμβουλίου θα είναι η σύνταξη του προϋπολογισμού του Πανεπιστημίου, που φεύγει πια από τα χέρια του Υπουργείου Παιδείας. Άμεση συνέπεια αυτού είναι η κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση, κλπ.), μιας και κάθε Πανεπιστήμιο θα την διαχειρίζεται με βάση τον προϋπολογισμό του, αλλά ακόμα και την επιβολή διδάκτρων ΚΑΙ σε προπτυχιακό επίπεδο.
Από την επίθεση αυτή δεν θα ξεφύγουν και οι καθηγητές μιας και στα σχέδια τους είναι η κατάργηση της μονιμότητας των επίκουρων καθηγητών, αλλά και της δυνατότητας εξέλιξής τους στο μέλλον. Δημιουργεί έτσι στρατιές εργαζόμενων με διδακτορικά διπλώματα που ακόμα και μετά από πολυετή προσφορά τους σε ένα Πανεπιστήμιο θα έχουν πάντα ένα αβέβαιο μέλλον.
Καταργεί επίσης και τις μεσαιωνικού τύπου θέσεις των συμβασιούχων καθηγητών που προσλαμβάνονταν βάσει του Προεδρικού Διατάγματος 407/1980, που όμως καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των ιδρυμάτων, χωρίς να προβλέπεται ο διορισμός νέων μόνιμων καθηγητών που θα τους αναπληρώσουν. Έτσι τα προβλήματα έλλειψης προσωπικού και καθηγητών που έχουν αναγκάσει πολλά τμήματα να υπολειτουργούν και άλλα να κλείνουν (όπως τώρα τα Παιδαγωγικά Τμήματα όλης της χώρας) αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, θα διογκωθούν.
Τέλος, όραμα της Υπ. Παιδείας και του Πρωθυπουργού είναι η καθιέρωση του ηλεκτρονικού βιβλίου σε βάρος του κλασικού. Εκτός από τα πρακτικά προβλήματα (πχ. διάβασμα μπροστά σε μια οθόνη) τίθεται και ζήτημα έντασης των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, μιας και ο φτωχός φοιτητής (εκτός της στέγασης που πιθανότατα πληρώνει σπουδάζοντας σε άλλη πόλη) θα αναγκασθεί να αγοράσει ηλεκτρονικό υπολογιστή, αλλά και να πληρώσει για να έχει πρόσβαση στο Ίντερνετ.
Η απάντηση σε αυτή την πρωτοφανή προσπάθεια ισοπέδωσης των δικαιωμάτων μας πρέπει να είναι δυναμική. Είναι σημαντικό οι δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά μέσα στο Πανεπιστήμιο (ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ κλπ) να πιεστούν από τους φοιτητές ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ να επικεντρώσουν στα αιτήματα που θα συσπειρώσουν τους φοιτητές σε ένα ΕΝΩΤΙΚΟ και ΝΙΚΗΦΟΡΟ μέτωπο μέσα από Συλλογικούς αγώνες ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ! Στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία πλατιού μετώπου φοιτητών – μαθητών – εργαζομένων – ανέργων – μεταναστών που θα παλέψουν (ο καθένας με αφορμή την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του που θίγονται) όλοι μαζί για να φύγει η χώρα από το ΔΝΤ, την ΟΝΕ και την ΕΕ και να κηρύξει στάση πληρωμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου