Τα κλισέ των αναλυτών στην Ελλάδα σχετικά με τις εκλογές που τα κύρια σημεία τους ήταν πάντα τα εξής: ‘’Το μεσογειακό ταμπεραμέντο’’ των Ελλήνων και η ιστορική απουσία ‘’ομαλής συνεχούς πολιτικής ζωής’’,κάνουν τη συμμετοχή στις εκλογές, πρωτοφανή για το μέσο όρο της Ευρώπης. Ιδιαίτερη συμμετοχή παρουσιάζεται στις εθνικές εκλογές που ψηφίζεται κυβέρνηση και στις αυτοδιοικητικές που από τη φύση τους συμμετέχουν πολλοί υποψήφιοι, υπάρχει ‘’ προσωπικό δέσιμο’’ με τους εκάστοτε τοπικούς υποψήφιους και η συμμετοχή πέφτει κατακόρυφα πάντα στις ‘’ευρωεκλογές’’,( από τότε που καθιερώθηκαν), αφού ελάχιστοι θεωρούν ότι εκεί κρίνεται κάτι, για την καθημερινή τους ζωή και κυρίως πως μπορούν να παρέμβουν σ’ αυτο τον υπερεθνικό ιμπεριαλιστικό μηχανισμό. Τέλος, στις αυτοδιοικητικές εκλογές περισσότερο και από τις ευρωεκλογές,υπάρχει η λεγόμενη ‘’χαλαρή ψήφος’’ δηλαδή η πρόταξη του συγκεκριμένου τοπικού απέναντι στον πάγιο κομματικό εγκλωβισμό ή η αίσθηση πως αυτός, σαν αποτέλεσμα πολλαπλών εκβιασμών και ομηρίας, είναι πιο εύκολο κατ’ εξαίρεση να ξεπεραστεί.
Εδώ ας σημειωθεί πως η ρεβιζιονιστική αριστερά έχει προσθέσει ένα δικό της αντιμαρξιστικό-αντιεπιστημονικό ‘’κλισέ-άλλοθι’’, αυτό του ‘’δικομματισμού’’. Έχει δηλαδή αναγάγει την ηγεμονία των δυο κύριων αστικών κομμάτων, σε τάχατες πάγια στρατηγική επιλογή της κεφαλαιοκρατίας, ξεχνώντας το σχετικό της μορφής σε σχέση με την ουσία, πράγμα που φαίνεται σε όλες τις αστικές ‘’δημοκρατίες’’ του κόσμου, όπου ολόκληρο το αστικό πολιτικό σκηνικό συχνά γκρεμίστηκε μετά έναν ιστορικό κύκλο και κυριολεκτικά -δεν έμεινε κανένα ‘’παλιό κόμμα’’ (η Ιταλία πρόσφατα), τη στιγμή που κρίθηκε πως αυτό εξηπηρετούσε καλύτερα, σαν εργαλείο, τις στρατηγικές επιδιώξεις της αστικής τάξης. ‘’Δικομματισμός’’ με τις μεταφυσικές διαστάσεις που του αποδίδονται δεν υπάρχει, υπάρχει η πολιτική κυριαρχία-ως τα τώρα-των δυο κύριων μεγαλοαστικών κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και οι ρεβιζιονιστές το διαστρεβλώνουν για να παρουσιαστούν πως είναι τελείως αθώοι αυτής της κατάστασης που επιβάλλεται δήθεν ερήμην τους και πάντως χωρίς την ευθύνη τους, όταν η ΕΔΑ λίγα χρόνια μετά την μοναρχοφασιστική επικράτηση, είχε κάνει σμπαράλια τον τότε ‘’δικομματισμό’’, ή όταν οι ίδιοι το’89 ‘’παρέμβηκαν’’ παίζοντας το παιχνίδι του ενός και μάλιστα του ιστορικά αντιδραστικότερου πόλου αυτού του δικομματισμού, σαν απαραίτητη ‘’καθαρτήρια τσόντα’’.
Από τα κλισέ ας περάσουμε στην ίδια τη πραγματικότητα των αυτοδιοικητικών εκλογών, που οι συνθήκες της χρεοκοπίας, του μνημόνιου υποταγής στην κατοχική τρόικα και του ‘’ευθέως πολιτικού’’ – και λόγω Καλλικράτη στοιχείου της ψήφου στις περιφέρειες, είχαν διαμορφώσει ένα διαφορετικό τοπίο, με σαφώς κεντρικούς πολιτικούς όρους αφού εκτός από την κάθε απόχρωσης αριστερά που τους προέβαλε από πλευράς της και η ΝΔ με τον κίβδηλο αντιμνημονιακό πολιτικό λόγο και το ΠΑΣΟΚ με την ‘’απειλή ‘’ πρόωρων εκλογών, δημιούργησαν μια εκλογή μάχη, όχι απλά αυτοδιοικητικής σημασίας. ( Εδώ ας σημειωθεί πως πολιτικές δυνάμεις που χαρακτήριζαν το ΠΑΣΟΚ σαν κυβέρνηση χωρίς νομιμοποίηση και προιόν υφαρπαγής ψήφου, σαν ‘’κυβέρνηση Τσολάκογλου’’, πχ Αλαβάνος για να θυμηθούμε την αριστερά, μιας και η ΝΔ ακολουθεί μια πλήρως ψευδεπίγραφη αντιπολίτευση στην αντιλαική λαίλαπα, μετά την ‘’απειλή’’ πρόωρων εκλογών εκ μέρους Παπανδρέου, αντί να χαιρετίσουν την πρόκληση και να την συγκεκριμενοποιήσουν στην ανάγνωσή της, άρχισαν περιέργως να κλαψουρίζουν για ‘’εκβιασμό’’, για ‘’άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία’’ αυτής της κυβέρνησης υφαρπαγής ψήφου..........έτσι για να μη ξεχνιόμαστε και να γίνεται κατανοητό τι σημαίνει ‘’δεξιά πολιτική’’ εντυπώσεων)
Οι εκλογές σαφώς ‘’πολιτικές’’ σε σχέση με μια απλή αυτοδιοικητική μάχη και με πρόσθετο το τοπικό ιδιαίτερο ενδιαφέρον ,είχαν αποχή 42% και λευκά /άκυρα 9% με την αποχή σε περιοχές της Αττικής ( κυρίως στο δήμο Αθηναίων, να φτάνει το 57%) και σε απόλυτους αριθμούς να συμμετέχουν 5.988.678 ( στοιχεία περιφερειών) εκ των οποίων το 9% να ψηφίζει λευκό/άκυρο, όταν στις πρόσφατες βουλευτικές του 2009 με μικρότερο εκλογικό σώμα, ήταν πάνω από 7.000.000 και τα άκυρα/λευκά μόλις στο 3%. Αν δε, θέλουμε να κάνουμε και μια σύγκριση της βασικής περιφέρειας Αττικής, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του το 2006 το άθροισμα της τότε υπερνομαρχίας+ τη νομαρχία Αν. Αττικής ήταν 1.876.546 ψηφίσαντες και τώρα στην πλέον διευρυμένη περιφέρεια, 1.571.889 με 140.000 λευκά/άκυρα.
Πρόκειται για τον μικρότερο απόλυτο αριθμό ψηφισάντων έγκυρα ψηφοδέλτια, στο πιο διευρυμένο έως τώρα εκλογικό σώμα και αυτό κόντρα σε όσα είχαμε ως πριν λίγα χρόνια και αναφερθήκαμε αναλυτικά σε αυτά, αρχικά. Δεν πρόκειται για ευκαιριακό φαινόμενο αφού παρουσιάζεται για τέταρτη συνεχόμενη εκλογική μάχη και ούτε βέβαια χωρούν εδώ, ιδεαλιστικές-ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του φαινόμενου. Το φαινόμενο είναι σταθερό και εκρηκτικό στη διαμόρφωσή του και αυτό σημαίνει με βάση τον επαναστατικό μαρξισμό, πως εξηγείται από τις διεργασίες στην οικονομική βάση που έχουν αντίστοιχα χαρακτηριστικά ανάπτυξης. Οι εξυπνακισμοί περι ‘’άγνωστης αποχής’’περί ‘’αδιαφορίας μικροαστών’’ ή ‘’περί αθροίσματος ατομικών συμπεριφορών’’ είναι χαμηλού παπαδίστικου επιπέδου. Αντίθετα οι μικροαστοί και όταν αυτο-ορίζονται σαν ‘’αριστεροί’’, πάσχουν όπως ο ανεκδιήγητος πια Δελαστίκ, από εκλογικό κρετινισμό και ανοχή στο ναζισμό, που φτάνει μέχρι το σημείο να διακηρύττει ανοιχτά σε άρθρο του στο ‘’Έθνος’’ πως είναι ‘’πιο πολιτική θέση η ψήφος στη Χρυσή Αυγή, από την αποχή’’. Μαζικά και εκρηκτικά αυξάνει η προλεταριοποίηση μεσαίων στρωμάτων, η απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης, τα στρώματα που κυριολεκτικά πεινούν ( μόνον στην Αθήνα 60000 καταγεγραμμένοι άστεγοι και το ¼ των κατοίκων της να τρέφονται κατά καιρούς στα συσίτια), η ένδεια και η απόγνωση των νέων ανθρώπων και όλα αυτά χωρίς κανένα πια προστατευτικό δίκτυ ‘’κοινωνικού κράτους’’ ή στοιχειώδους πρόνοιας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ένα μικρό ποσοστό της αποχής δεν είναι και αποτέλεσμα της αδιαφορίας.
Δεν υποθέτουμε λοιπόν- και πολύ περισσότερο δεν υποθέτουμε αυθαίρετα -αλλά είναι γνωστό, πως τα στρώματα που αγγίζει η φτώχεια, απονομιμοποιούν το εκλογική διαδικασία έτσι όπως διεξάγεται, χωρίς συγκροτημένη εναλλακτική λύση, χωρίς απόλυτη συνείδηση, αλλά με απόγνωση και οργή ( ‘’Είμαστε κόκκινοι από θυμό, ίσως και από επιλογή’’, για να θυμηθούμε ένα σύνθημα του Λαικού Μέτωπου στη Γαλλία μετά τον πόλεμο). Το ‘’ψηφίστε κάποιον-οποιονδήποτε’’, προυποθέτει πως ο δέκτης δεν έχει πάψει να αισθάνεται κάποιος που είναι ‘’οργανικό μέρος’’ της κοινωνίας και αυτό για εκατομμύρια ανθρώπους, είναι πια υπό αμφισβήτηση. Σε ανάλυση της ‘’Ελευθεροτυπίας’’ της 9ης Νοέμβρη σε αποτέλεσμα έρευνας με συμμετοχή και του Πάντειου καταγράφεται σαφώς: ‘’απέχουν οι κάτω των 35 με γενικά οικονομικά προβλήματα’.Και αυτό δείχνει μόνον από την ηλικιακή ανάλυση που αναφέρεται στην κατ’ εξοχήν παραγωγική ηλικία, την δυναμική του φαινομένου, αντίστοιχη της δυναμικής της αντεργατικής-αντιλαικής λαίλαπας που το γέννησε και των επιπτώσεών της.
Σ’αυτές τις εκλογές, τα δυο μεγαλοαστικά κόμματα με την κύρια ευθύνη της χρεοκοπίας ( χρεοκοπία της οποίας οι προυποθέσεις εντάθηκαν κύρια την περίοδο 2004-2009 επί κυβερνήσεων Καραμανλή) και την υπεράσπιση των αντιλαικών -αντεργατικών μέτρων, υπέστησαν και τα δυο ήττα που όμως δεν ήταν ανάλογη των ευθυνών και της κοινωνικής αναλγησίας τους, γιατί απουσίαζε για μιαν ακόμη φορά, ο συγκροτημένος και ελκυστικός αριστερός πολιτικός λόγος και πρόταση, που θα έκανε την μεγάλη αποδοκιμασία τους, συντριβή. Το ΠΑΣΟΚ έχασε μέσα σε λίγους μήνες από την εκλογή του, κοντά στις 1.1000.0000 ψήφους και η ΝΔ παρόλες τις αποτυχημένες προσπάθειές της φασίζουσας ηγεσίας της να εμφανιστεί με ‘’αντιμνημονιακό λόγο’’, έχασε άλλους 550.0000 ψήφους από το ιστορικό χαμηλό στο οποίο είχε ήδη βρεθεί. Βρέθηκαν σαν σύνολο κοντά στο 66% του εκλογικού σώματος, μονοπωλώντας όμως και σε επίπεδο περιφερειών και σε επίπεδο μεγάλων δήμων τις πρώτες θέσεις και την εκλογή. Και ακόμη ό, τι έχασαν, πήγε κύρια προς όμορους πολιτικούς χώρους που μπορούν να τους διαχειριστούν και που σε κάθε περίπτωση πιθανόν να συγκροτούν νέα εικόνα στο εσωτερικό του ευρύτερου χώρου τους, ( γεγονός βέβαιο για τη δεξιά εν όψει κόμματος Μπακογιάννη), αλλά δεν πηγαίνουν προς τα αριστερά ( αρκεί να αναφερθεί πως μόνο οι ψήφοι προς τον Δημαρά, συνιστούν ένα 4-4,5% που μάλλον δεν ‘’στενοχωρεί ιδιαίτερα’’ το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ και δεν αποτελεί στην ουσία πολιτική απώλεια).
Πρέπει ακόμη να τονιστεί πως μια σειρά εκδηλώσεων της ‘’χαλαρότερης ψήφου’’ των αυτοδιοικητικών εκλογών, εκφράστηκε σε οικολόγους, ποδηλάτες-και άλλους απολίτικους συνδυασμούς, τον Κουβέλη που ξεπέρασε τις προσδοκίες του και γενικά σε μορφώματα που είτε δεν έχουν επίσημα καμία σχέση με την αριστερά, είτε αυτή η σχέση είναι ψευδεπίγραφη και συμπληρωματική του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ.
Στο εκτός αριστεράς σκηνικό, άξιο λόγου δεν είναι τόσο η δυσκολία του φασιστικού ΛΑΟΣ να ισορροπήσει πολιτικά μετά την εκλογή στη ΝΔ ομοιδεατικής με αυτό ηγεσίας, αλλά και η -μέσα στην όξυνση της ταξικής πάλης- εκλογική εμφάνιση μέχρι και της δολοφονικής ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, να παίρνει πάνω από 5% στο δήμο Αθημαίων και να ‘’πιστοποιεί’’ την επιρροή της σε χωρίς συνείδηση εξαχρειωμένους μικροαστούς. Και βέβαια η Χρυσή Αυγή δεν είναι η μόνη ναζιστική παρέμβαση μαζί με τον ΛΑΟΣ, όταν ο κάθε χουντο-Άνθιμος τολμά ακόμη και να παρεμβαίνει ανοιχτά με τον φασιστικό του λόγο, στα πολιτικά πράγματα. Και είναι θλιβερό να είναι,ένας καπιταλιστής-φιλελεύθερος αστός πολιτικός( ο Μπουτάρης), που χαρακττήριζε τον ΛΑΟΣ ναζιστικό και τον Άνθιμο μουτζαχεντίν, ενώ κανένας ρεβιζιονιστής ως τα τώρα δεν έχει τολμήσει κάτι ανάλογο.
Στον επίσημο χώρο της αριστεράς, το σοσιαλδημοκρατικό ‘’Κ’’ΚΕ παρουσίασε αύξηση από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές κατά 70000 ψήφους και σε συνδυασμό με τα πλήρως διαλυτικά φαινόμενα στον ομογάλακτό του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται πλήρως ικανοποιημένο μετά συνεχόμενες εκλογές διαρροών ψήφων, σε όλη την αμέσως προηγούμενη περίοδο. Πρόκειται στην ουσία για ψήφο γενικότερης πολιτικής ηγεμονίας στην επίσημη και ανεπίσημη αριστερά, ( όπως θα δούμε παρακάτω) και δείχνει πως είναι ο βασικός χώρος υποδοχής όσων ψηφοφόρων θέλουν να εκφραστούν μεν αριστερά αλλά δεν είναι έτοιμοι ( πολύ περισσότερο που αυτή δεν είναι συγκροτημένη και βιώνουμε ‘εντονη κρισιακή κατάσταση για το εργατικό και λαικό κίνημα), να ακολουθήσουν μια πραγματικά επαναστατική πολιτική και μένουν σε θολές διακηρύξεις, παθητική αναμονή, ρεφορμιστική δράση και αποδοχή της κυρίαρχης ιδεολογίας τόσο σε επίπεδο εθνικισμού, όσο και σε αντίστοιχο ανοχής στο ρατσισμό και αποδοχής της θρησκοληψίας και του ιδεαλισμού. Το ‘’Κ’’ΚΕ, ιστορικά, πάντα κατέγραφε τη μεγαλύτερη εκλογική του δύναμη, όταν οι αντίπαλοί του στον ρεβιζιονιστικό χώρο, κατέρρεαν ( παλιά ‘’Κ’’ΚΕ ες. τώρα ΣΥΝ /ΣΥΡΙΖΑ ). Και τώρα οι δυνάμεις αυτές με κορύφωση την πλήρη αποδοκιμασία του πρωτοφανούς και ασυνάρτητου οπορτουνισμού του Αλαβάνου, βρίσκονται σε πραγματική κατάρρευση περισσότερο κι’ από όσο κρύβει, η εκλογική τους επίδοση.
Παρ΄όλα αυτά το ‘’Κ’’ΚΕ των δημάρχων, σε 63 μεγάλους δήμους μέχρι τις αρχές του ’90, περνά μόνον σε δύο περιπτώσεις στο δεύτερο γύρο σε μεγαλύτερους των 10000 κατοίκων, δήμους ( Πετρούπολη όπου και μόνο εξελέγη δήμαρχος του και Ικαρία) δεν εκλέγει κανέναν από τον πρώτο γύρο και αποδεικνύει ότι δεν λειτουργεί κινηματικά ούτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, αφού δεν αναδεικνύει πουθενά αγωνιστές που θα αναδεικνύονταν-εκλέγονταν από τις τοπικές κοινωνίες ,όταν και αυτός ο ΣΥΝ εκλέγει απ΄τον πρώτο γύρο 4 δημάρχους σε μεγάλους δήμους τους 2 χωρίς καν στήριξη του ΠΑΣΟΚ και βρίσκεται σε υπερδιπλάσιες του ‘’Κ’’ΚΕ περιπτώσεις, στον δεύτερο γύρο.
Τέλος, στο χώρο της εξοκοινοβουλευτικής αριστεράς η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρέθηκε μόνη να κατέρχεται, αφού όλοι οι υπόλοιποι του χώρου, κυρίως στις Καλλικρατικές περιφέρειες, απείχαν. Αυτό έφερε τα ψηφοδέλτια αυτά,και σε συνδυασμό και από την συμμετοχή στην αφαίμαξη του ΣΥΡΙΖΑ-κυρίως Αλαβάνου, σε επίπεδα 90000 ψήφων από 25000 στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές και σε μια πρωτοφανή έπαρση άγνοιας, συνοδευμένη με απροκάλυπτο φλερτ στο μητρικό ‘’Κ’’ΚΕ, κάτι που θα πληρώσει ακριβά, όντας σε βαθιά κρίση ταυτότητας. ( αντιγράφουμε απλά ένα απόσπασμα από την ανακοίνωση της νΚΑ: ‘’ Ιδιαίτερα ενισχύθηκαν οι αριστερές δυνάμεις που διατύπωσαν την αντίθεσή τους με το σύνολο του πολιτικού συστήματος και την Ε.Ε ( !!!). και όχι μόνο με το Μνημόνιο (ΚΚΕ & ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ενώ αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την πάγια διαχειριστική και φιλο-ΕΕ πολιτική γραμμή του, δεν μπόρεσε, ούτε εκλογικά, να εισπράξει μέρος της δυσαρέσκειας’’.) .......χωρίς σχόλια, για το ‘’αντισυστημικό’’ όπως έγραψε και ο Π. Παπακωνσταντίνου , ‘’κομμουνιστικό δίδυμο’’ που ‘’δημιουργήθηκε’’ από τις κάλπες!
Τό κίνημα δεν συναντήθηκε με τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεν συζητήθηκε καμία πρόταση αντίστασης στην αντιλαική λαίλαπα παρά έγινε μόνο μια λεκτική προεκλογική αναφορά σε ‘’αγώνες’’ και σε παθητικούς μεσσιανισμούς ,χωρίς την παραμικρή ανάλυση της τραγικής κατάστασης που βιώνουν οι συντριπτικά πολλοί, ούτε καν σε τοπικό-μερικό επίπεδο. Ευθύνη και χρέος των κομμουνιστών, είναι με υπομονή και σαφήνεια, με ζύμωση της συνολικής πολιτικής τους πρότασης, να μετασχηματίσουν την οργή και την χωρίς συνείδηση αγανάκτηση και άρνηση, σε πραγματικό κίνημα.
Και θα είναι στα μέτρα των δυνατοτήτων τους, πιστοί σ΄αυτό το ραντεβού τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου