Προκλητικότατοι οι συκοφάντες-λασπολόγοι, διώκτες και δολοφόνοι του Νίκου Ζαχαριάδη της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδων

Να ανοίξουν όλα τα Αρχεία για τις διώξεις όλων των επαναστατών κομμουνιστών, τις διώξεις και τη δολοφονία του αρχηγού του ΚΚΕ

«Την 1 Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές». «Ο Χαρ.Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσοφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ.Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν.Ζαχαριάδη» Νίκανδρος Κεπέσης

Για Κολιγιάννη-Φλωράκη-Παπαρήγα: «τυχοδιωκτισμός ο ΔΣΕ»: «αριστερίστικη, τυχοδιωκτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλο αγώνα 1946-1949»

Για Κολιγιάννη-Φλωράκη-Παπαρήγα: το ιστορικό γράμμα Ζαχαριάδη «ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά»: «Στο γράμμα όμως εκείνο κάνει ένα χοντροκομμένο πολιτικό λάθος γράφοντας ότι «στον πόλεμο αυτόν που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, εμείς (δηλαδή οι έλληνες κομμουνιστές) πρέπει να δώσουμε ανεπιφύλαχτα όλες μας τις δυνάμεις» .. η υπόδειξη για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά δε μπορούσε να μη δημιουργήσει συγχύσεις για το ρόλο της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά και εκείνων που βρίσκονταν πίσω της»

H προδοτική αντισταλινική-αντιζαχαριαδική ηγετική κλίκα των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδων, λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου και του πάλαι ποτέ υπαρκτού «σοβιετικού» ιμπεριαλισμoύ της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου αντί να τυπώνουν αφίσες («Κ»ΝΕ) με το ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη – ελπίζοντας πως έτσι μπορούν να σβήσουν τις προδοσίες και τα εγκλήματά τους, που δυστυχώς γι’ αυτούς έχουν καταγραφεί απ’ την ιστορία – ας «τολμήσουν» να απολογηθούν στους κομμουνιστές, την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό για τα εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος τους (με κορυφαία τη διάλυση του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ και τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη):

πρώτο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν την ανοιχτή, βίαιη και ωμή επέμβαση των προδοτών σοβιετικών ρεβιζιονιστών της κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ στο επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 στα χρόνια 1955-56;

δεύτερο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν το πογκρόμ των σοβιετικών ρεβιζιονιστών ενάντια στους κομμουνιστές της Τασκέντης και την επίθεση των Δημητριο-Ροσιο-Τσολάκηδων («Ταρζάν»), κλπ. στα γραφεία της Κομματικής ΟργάνωσηςΤασκέντης του ΚΚΕ στην 7^η Πολιτεία;

τρίτο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν τη βίαιη καθαίρεση απ’ τη σοβιετική σοσιαλδημοκρατική κλίκα του Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη αλλά και ολόκληρης της ηγεσίας του κόμματος;

τέταρτο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν την αντικαταστατική παρασυναγωγή της διαβόητης «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) και του αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού «ειρηνικού δρόμου»;

πέμπτο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν τη διάλυση του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-55 και την αντικατάστασή του απ’ το αστικό χρουστσοφικό έκτρωμα, το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (΄56);

έκτο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν την παράνομη σύλληψη του Νίκου Ζαχαριάδη απ’ τη φασιστική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, τις σε βάρους του εξοντωτικές διώξεις, και τη 17χρονη εξορία του;

έβδομο, γιατί δεν αποκάλυψαν-αποκαλύπτουν πως δολοφονήθηκε το 1973 απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ στον τόπο της εξορίας του Σουργκούτ της Σιβηρίας ο μεγαλύτερος έλληνας κομμουνιστής ηγέτης και «μια απ’ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» (Νιγιάζοφ) για τον οποίο ο μεγάλος Στάλιν είχε πει, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ (1952), στο Νιγιάζοφ: « τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» και δεν καταδικάζουν τη στυγερή αυτή δολοφονία;

όγδοο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν τις αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες, προφανώς ψευδείς, δυο εκδοχές θανάτου της φασιστικής κλίκας του Μπρέζνιεφ περί «ανακοπής καρδιάς» και «αυτοκτονίας»;

ένατο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν τους αντιδραστικούς μύθους περί «προσωπολατρίας» του Ζαχαριάδη, «ανώμαλης εσωκομματικής ζωής κλπ;

δέκατο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν τις φυλακίσεις στα μπουντρούμια της Τασκέντης των ελλήνων κομμουνιστών στελεχών του ΚΚΕ και ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, τις φασιστικές σκηνοθετημένες δίκες και καταδίκες(Φλεβάρης 1956) και τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σιβηρία , κοντά σε στρατόπεδα γερμανών εγκληματιών πολέμων, μεταξύ των οποίων του λαμπρού πολέμαρχου Γ.Καλιανέση, στρατηγού του ΔΣΕ, Δ.Βύσιου, αντισυνταγματάρχη, πολιτικού επιτρόπου της 103 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ, κλπ.;

ενδέκατο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν τις πολλές εκατοντάδες, κατά τη διάρκεια του πογκρόμ, συλλήψεις και φυλακίσεις όχι μόνο στα μπουντρούμια της Τασκέντης αλλά και το κλείσιμο αργότερο σε Ψυχιατρεία, όπως του κομμουνιστή δασκάλου Κώστα Κυργιάννη-Λακαρέα, αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ πολιτικού επιτρόπου της 159 επίλεκτης ταξιαρχίας του Σουλίου;

δωδέκατο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν τις συλλήψεις πολλών δεκάδων επαναστατών κομμουνιστών στελεχών του ΚΚΕ και αξιωματικών του ΔΣΕ, τις φυλακίσεις και εξορίες στη Σιβηρία, τη Βουλγαρία, Ρουμανία , Ουγγαρία, κλπ;

δεκατοτρίτο, γιατί υπεράσπισαν-υπερασπίζουν και δεν καταδικάζουν τη φασιστική καταπίεση (διώξεις από σχολεία, δουλειές, χαφιεδισμούς, παρακολουθήσεις, καταδόσεις, κλπ.) πολλών χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών σ’ όλες τις τότε ρεβιζιονιστικές χώρες;

δεκατοτέταρτο, γιατί κατασυκοφάντησαν-κατασυκοφαντούν και δεν καταδικάζουν τη λασπολογία πολλών δεκαετιών για δήθεν συνεργασία του Ζαχαριάδη με τους γερμανούς ναζί το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου;

δεκατοπέμπτο, τέλος, γιατί κράτησαν-κρατούν τον αγαπημένο ηγέτη του κόμματος, της εργατιάς και του λαού σε πολιτική ομηρία , πάνω από μισό αιώνα , αρνούμενοι να δώσουν στη δημοσιότητα τις μαρτυρίες-καταθέσεις αντιφασιστών και κομμουνιστών κρατουμένων στο Νταχάου (γερμανών, αυστριακών, Ιταλών, γάλλων, σοβιετικών, κλπ) στη διαβόητη «επιτροπή» τους;