Η καταστροφή των αγαλμάτων του Ι. Β. Στάλιν και των αφιερωμένων στη μεγάλη αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών μνημείων μια προκλητικά φιλοναζι-φασιστική χιτλερική ενέργεια

Μ’ αφορμή την αποκαθήλωση του Στάλιν απ’ την κεντρική πλατεία του Γκόρι

Εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

Η φασιστική φιλοχιτλερική κυβέρνηση Μιχαήλ Σαακασβίλι της Γεωργίας, μετά την ανατίναξη του μνημείου της Αντιφασιστικής Νίκης, ύψους 46 μέτρων, τον περασμένο Δεκέμβρη (19/12/2009), προχώρησε και σε μια δεύτερη προκλητική φιλοναζιστική χιτλερική αλλά και χυδαία αντικομουνιστική-αντισταλινική ενέργεια αποκαθηλώνοντας το άγαλμα του μεγάλου ηγέτη Ιωσήφ Β. Στάλιν που δέσποζε στην κεντρική πλατεία της γενέτειράς του, στο Γκόρι.

Χωρίς να προηγηθεί καμία ανακοίνωση, το 6 μέτρων ορειχάλκινο άγαλμα αφαιρέθηκε από την πλίθινη βάση του κατά τη διάρκεια της νύχτας 24 προς 25 Ιούνη. Στη θέση του, το Γεωργιανό φασιστικό καθεστώς Σαακασβίλι σχεδιάζει να τοποθετήσει μνημείο για τα θύματα του πολέμου με τη Ρωσία το 2008.

Το άγαλμα του Στάλιν στεκόταν στο κέντρο του Γκόρι από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 και πολλοί απ’ τους κατοίκους της πόλης εξακολουθούν ακόμα να είναι περήφανοι για το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή Σοβιετικό ηγέτη αλλά και αρχιτέκτονα της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Ευρωπαϊκών λαών.

Ήταν το μόνο, μεγάλων διαστάσεων, άγαλμα του Ι.Β. Στάλιν που παρέμεινε στην αρχική θέση του στην πρώην Σοβιετική Ένωση, αφού η προδοτική φασιστική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ δεν κατάφερε, παρά τις επανειλημμένες αιματηρές απόπειρες, να το γκρεμίσει, τρέμοντας τη μαχητική στάση και οργή των κομμουνιστών και του λαού της Γεωργίας, που επαγρυπνούσαν ολόκληρες δεκαετίες παρεμποδίζοντας την απομάκρυνση του αγάλματος, το οποίο παρέμενε στη θέση του μέχρι σήμερα.

Οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, γκρέμισαν δεκάδες αγάλματα του Λένιν σε όλη τη χώρα, ακολουθώντας το παράδειγμα των προδοτών χρουστσοφικών ηγετών της ΕΣΣΔ.

Αυτή η πρώτα απ’ όλα φιλοναζι-φασιστική χιτλερική ενέργεια της φασιστικής κυβέρνησης Σαακασβίλι, που εμπνέεται από το γκρέμισμα των αγαλμάτων του Στάλιν από τους προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες της ΕΣΣΔ, στόχο έχει να σβήσει απ’ τη μνήμη του γεωργιανού λαού τη μεγάλη και καθοριστικής σημασίας συμβολή του Στάλιν στη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Ευρωπαϊκών λαών αλλά και από τη συνείδηση του τον καθοδηγητικό ρόλο του Στάλιν στο απελευθερωτικό κίνημα της γεωργιανής εργατικής τάξης και του λαού, μαζί και την θετική εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στην σταλινική ΕΣΣΔ. Μάλιστα, πραγματοποιείται στην 65^η επέτειο της μεγάλης Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ των Λαών κατά του φασιστικού Άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο – Νίκη στην οποία συνέβαλε αποφασιστικά ο μεγαλοφυής στρατηλάτης Ιωσήφ Β. Στάλιν.

Δεν μπορεί βέβαια να μείνει ασχολίαστη η άθλια και επαίσχυντη, αλλά εντελώς αναμενόμενη, χρουστσοφική στάση των αντισταλινικών-αντικομμουνιστών σοσιαλδημοκρατών ηγετίσκων του «Κ»ΚΕ. «Εντύπωση» προκαλεί που το «Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας» (ΕΚΚΓ) στην ανακοίνωσή του, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει ότι υλοποιήθηκε «έτσι αυτό που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει η κλίκα του Χρουστσόφ το 1956, όταν ο Γεωργιανός λαός με το αίμα του υπεράσπισε αυτό το άγαλμα από την επιβουλή των διοργανωτών του 20^ου Συνεδρίου το ΚΚΣΕ, καθώς και από το ουσιαστικά αντισταλινικό, αντισοβιετικό πραξικόπημα» («Ρ» 26/6/2010, σελ.19), ενώ τα αξιοθρήνητα τσιράκια των προδοτών Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ (απ’ αυτόν πολύ αργότερα μετά δυσκολίας αποστασιοποιήθηκαν), οι Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδες, δεν θίγουν καθόλου τα αφεντικά τους – πιστοί προφανώς στη χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική γραμμή – μα ούτε τόλμησαν να αναφερθούν σ’ αυτά, αναφέρουν μόνο τους «αντικομμουνιστές …Γκαμσαχούρντια και Σεβαρντνάτζε, που δεν είχαν τολμήσει να πειράξουν έως σήμερα το άγαλμα του Στάλιν» («Ρ» 26/6/2010, σελ.19), αποσιωπώντας τις επανειλημμένες αιματηρές δολοφονικές απόπειρες των Χρουστσόφ-Μπρεζνιεφ απομάκρυνσης του αγάλματος του Στάλιν απ’ την πλατεία του Γκόρι, κάτι που είναι πασίγνωστο και ομολογούν και τα αντιδραστικά ΜΜΕ, μία είδηση που μετέδωσε και το πρακτορείο ειδήσεων ΑΠΕ-ΜΠΕ (25/6/2010) απ’ το οποίο παραθέτουμε μικρό απόσπασμα:

«Με αίμα υπερασπίστηκαν το άγαλμα οι Γεωργιανοί το 1956

Το επιβλητικό μπρούτζινο άγαλμα, ύψους 6 μέτρων, τοποθετημένο πάνω σε μια πελώρια μαρμάρινη βάση, ήταν έργο των Γεωργιανών γλυπτών Νικανίτζε και Ματσαμπέλι και στήθηκε το 1952 στο σημείο που το φιλοξενούσε μέχρι σήμερα. Μετά το θάνατο του Στάλιν, το 1953, επιχειρήθηκε, ανεπιτυχώς, κάποιες φορές η αποκαθήλωση του αγάλματος. Μία απ' αυτές ήταν το 1956, όταν γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ ήταν ο Νικήτα Χρουστσόφ.

«Χύθηκε αίμα τότε, καθώς ο κόσμος, σύσσωμος, υπεραμύνθηκε του αγάλματος του Στάλιν», θυμάται ο Πλάτων Μιτιτανίδης (πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας του Γκόρι), και προσθέτει: «Στην πόλη τότε συγκεντρώθηκε σύσσωμος ο πληθυσμός του Γκόρι, αλλά και από την Τιφλίδα και πολλές άλλες πόλεις της Γεωργίας, που ήρθε αντιμέτωπος με τανκς και ένοπλους φαντάρους, που έριχναν στο "ψαχνό"».

Υπήρξαν πολλά ανθρώπινα θύματα, τότε, το άγαλμα όμως παρέμεινε στη θέση του, για να θυμίζει σε όλους τον άνθρωπο που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά και της Ευρώπης. Άλλη μια απόπειρα αποκαθήλωσης του αγάλματος είχε γίνει και τη δεκαετία του ΄70.

Μεταξύ ανθρώπου και Θεού

Το μουσείο Στάλιν, πλάι στο πατρικό σπίτι του, ιδρύθηκε το 1952, αρχικά ως Μουσείο της Επανάστασης, ενώ μετά το θάνατο του, στις 5 Μαρτίου 1953, πήρε το όνομά του.

Ακόμα και σήμερα αποτελεί πόλο έλξης εκατοντάδων επισκεπτών, που έρχονται εκεί απ΄ όλη τη Ρωσία, κάτι που διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι, κατά την επίσκεψή μας στο Γκόρι, στις αρχές Ιουνίου. Με πολύ ενδιαφέρον, μικροί μαθητές, με τους δασκάλους τους, προσέρχονταν για να δουν από κοντά κειμήλια και ντοκουμέντα από τη ζωή του Στάλιν.

Όπως μας είπαν επισκέπτες του μουσείου, παρ΄ όλη την προσπάθεια που καταβάλλεται από την κυβέρνηση να σπιλωθεί το όνομα του Στάλιν, οι Γεωργιανοί και πολύ περισσότερο οι κάτοικοι του Γκόρι, τιμούν την προσφορά του σημαντικότερου ηγέτη του 20ού αιώνα, που νίκησε το φασισμό, και τον τοποθετούν "κάπου μεταξύ ανθρώπου και Θεού". Μας θυμίζουν ότι, όσοι πήγαιναν στο πόλεμο ζητωκραύγαζαν, "Για τον Στάλιν, για την Πατρίδα", αλλά και την άρνησή του να ανταλλάξει το γιο του, απλό φαντάρο, με στρατηγό του Χίτλερ».

Ασφαλώς και δεν γράφει για αυτά τα εγκλήματα των χρουστσοφικών ο «Ριζοσπάστης» ούτε παραθέτει ανάλογα δημοσιεύματα από διάφορα πρακτορεία γιατί τα τσιράκια των σοβιετικών προδοτών, οι Κολιγιαννο-Παρτσαλιδο-Φλωράκηδες κλπ. αλλά και τα σημερινά, οι Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδες – αφού ποτέ ως τα σήμερα δεν έχουν καταδικάσει αυτά τα εγκλήματα και δεν έχουν αποκηρύξει τους Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ που τα διέπραξαν – πυροβολούσαν κι’ αυτοί, δίπλα-δίπλα, μαζί με τα αφεντικά τους Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ στο «ψαχνό», δολοφονώντας εν ψυχρώ τον άοπλο αλλά γενναίο και ηρωικό λαό της Γεωργίας που υπερασπίστηκε με το αίμα του τη διατήρηση του αγάλματος του Στάλιν στην πλατεία Γκόρι.

Βαμμένα, λοιπόν, με το αίμα του γεωργιανού λαού δεν είναι μόνο τα χέρια της φασιστικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ αλλά και εκείνα όλων των ηγετών των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στους οποίους και οι Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδες, κι’ αυτό επειδή ακριβώς αρνούνται, ακόμα και σήμερα, να καταδικάσουν τα συγκεκριμένα εγκλήματα.

Οι δυο πλευρές της επαναστατικής δράσης του ΙΩΣΉΦ ΣΤΑΛΙΝ. Οι επαναστάτες μαρξιστές κομμουνιστές εκτιμούν πως στην πλουσιότατη επαναστατική δράση του Ιωσήφ Στάλιν υπάρχουν δυο σημαντικότατες πλευρές: η πρώτη συνδέεται με την επιτυχή καθοδήγηση, δίπλα στο Λένιν, της νικηφόρας πραγματοποίησης της προλεταριακής επανάστασης του Οχτώβρη στη Ρωσία και τη μετέπειτα σωστή επαναστατική καθοδήγηση του γιγάντιου επιτυχούς έργου της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση ως το 1953 – που επέσυρε το βαθύ ταξικό μίσος της διεθνούς καπιταλιστικής, φασιστικής και ιμπεριαλιστικής αντίδρασης, η δεύτερη – ευρύτερη της πρώτης – πλευρά συνδέεται με την επιτυχή καθοδήγηση του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου κατά των ναζι-φασιστικών χιτλερικών στρατευμάτων και την καθοδήγηση της πάλης των λαών κατά του φασιστικού άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο, την αποφασιστική συμβολή του στη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών και την απαλλαγή τους απ’ τη μπότα του φασισμού – που έτυχε της εντελώς δικαιολογημένα απεριόριστης αναγνώρισης όλων των λαών αλλά και των ιμπεριαλιστών προσωρινών συμμάχων της αντιχιτλερικής συμμαχίας – όμως ο μεγαλοφυής στρατηλάτης και αρχιτέκτονας της Αντιφασιστικής Νίκης επέσυρε το θανάσιμο μίσος των ηττημένων ναζι-φασιστών γερμανών χιτλερικών και των συνεργατών τους αλλά και των φασιστών φιλοχιτλερικών σοβιετικών ρεβιζιονιστών της κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και των ομοϊδεατών τους χρουστσοφικών ηγετών σε παγκόσμια κλίμακα.

Η ρεβιζιονιστική φασιστική συμμορία των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και οι αντίστοιχες που αυτή επέβαλλε δια της βίας στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες δεν πολέμησαν μόνο την πρώτη πλευρά της δράσης του δηλ. την κομμουνιστική, με την καταστροφή (κάψιμο-πολτοποίηση) εκατοντάδων χιλιάδων τόμων βιβλίων του Στάλιν και τη φασιστική απαγόρευση, για σχεδόν 40 ολόκληρα χρόνια, όλων των έργων του στις χώρες τους – χειροκροτούμενες και απ’ τους ηγέτες των χρουστσοφικών κομμάτων στις διάφορες χώρες, μεταξύ των οποίων και εκείνων του «Κ»ΚΕ ΄56 – αλλά προχώρησαν πολύ παραπέρα: εκεί που δεν είχαν-έχουν ποτέ προχωρήσει ούτε οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι της Σοβιετικής Ένωσης στον αντιχιτλερικό αγώνα δηλ. στη δεύτερη ευρύτερη αντιφσιστική πλευρά: στο γκρέμισμα όλων των αγαλμάτων του μεγάλου ηγέτη της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, στην μετονομασία πόλεων, δρόμων κλπ. με πλέον προκλητικότατο αποκορύφωμα τη μετονομασία του Συμβόλου της Αντιφασιστικής Νίκης ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ σε Βόλγκογκραντ – άκρως φιλοναζι-φασιστικές χιτλερικές ενέργειες άθλιων πρακτόρων του ιμπεριαλισμού και προδοτών της πατρίδας τους.

Για να φανεί καλύτερα το μέγεθος της αντιδραστικότητας αλλά και η φιλοναζι-φασιστική χιτλερική στάση της φασιστικής συμμορίας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ αλλά και όλων των ηγετών των χρουστσοφικών κομμάτων στον πλανήτη που στήριξαν-στηρίζουν και ποτέ ως τώρα δεν καταδίκασαν αυτές τις ενέργειες, ας αναφερθεί, ακόμα μια φορά, η περίπτωση της Γαλλίας: ενώ το ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ λέγεται ακόμα και σήμερα Βόλγκογκραντ (υπεραντιδραστική φιλοχιτλερική ενέργεια όλων των χρουστσοφικών) στο Παρίσι η ιμπεριαλιστική αστική τάξη της Γαλίας δεν απάλειψε ονομασίες που συνδέονται με την Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών αλλά, πέραν των άλλων, διατηρεί ως τα σήμερα τη στάση ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ στο μετρό και την πλατεία «place de la Bataille de Stalingrad Septembre 1942-Janvier 1943» στο κέντρο του Παρισιού.