Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ο δρόμος”
Γράφει ο Ηλίας Μεταλλίδης.
Θεώρησα καλό να γράψω αυτό το κείμενο με αφορμή τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν πριν από 55 χρόνια (9 Σεπτεμβρίου 1955) στην πόλη Τασκέντ της μακρινής Σοβιετικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν. Να ενημερώσω τους νεότερους και να εκθέσω τα αποτελέσματα των γεγονότων. Όχι γιατί κάνω κάτι σπουδαίο, αλλά έτσι, για φόρο τιμής στους συντρόφους μου, που μαζί πολεμήσαμε στα βουνά της Ελλάδας. Δεν μπορώ να φωτίσω αυτά τα εγκλήματα σε λίγες κόλλες χαρτί. Θα προσπαθήσω, αν μπορέσω, να εξηγήσω στους αναγνώστες πώς, για ποιους λόγους φτάσαμε στα δύο πογκρόμ ενάντια στους Έλληνες μαρξιστές-λενινιστές το Σεπτέμβρη του 1955 και το 1962, γιατί διαγράφηκαν 7.500 κομματικά μέλη σε σύνολο 8.000 και γιατί κακομεταχειρίστηκαν χιλιάδες και φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν στη Σιβηρία δεκάδες στελέχη του ΚΚΕ.
Ένας από τους στόχους του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, που επιβλήθηκε στο ΚΚΣΕ μετά το θάνατο του σ. Στάλιν, τον Μάρτιο του 1953, ήταν το ΚΚΕ και η Κ.Ο. Τασκένδης. Σκέφτηκαν ότι αν επιβληθούν στους κομμουνιστές της Τασκένδης, τα πράγματα θα είναι εύκολα για στροφή στο ΚΚΕ. Έτσι, ξεκίνησαν να κατακτήσουν τα στελέχη επιβάλλοντας τα καθοδηγητικά στελέχη της αρεσκείας τους, τα οποία στην πλειονότητά τους είχαν «λογαριασμούς» με το κόμμα λόγω της στάσης τους. Θεωρούσαν ότι στη συνέχεια θα ξεμπέρδευαν εύκολα με το «λαουτζίκο».
Η υπονόμευση του ΚΚΕ από τους Σοβιετικούς και το βαλτό γραφείο της Κ.Ο. Τασκένδης εξελίχτηκε σε ανοιχτή φραξιονιστική πάλη ενάντια στο ΚΚΕ και επιθέσεις ενάντια σε Έλληνες κομμουνιστές. Με την καθαίρεση στις 7 Σεπτέμβρη 1955 του γραφείου της Κ.Ο. Τασκένδης από το κλιμάκιο της Κ.Ε., το οποίο είχε έρθει για να εξομαλύνει την κατάσταση, οι φραξιονιστές βρήκαν την αφορμή που ζητούσαν και 400 περίπου επιτέθηκαν ενάντια στα γραφεία του κόμματος. Η πλειοψηφία των μελών του κόμματος, που έτρεξε και υπερασπίστηκε τα γραφεία χαρακτηρίστηκαν χούλιγκανς από τους σοβιετικούς και αρκετοί διώχτηκαν και φυλακίστηκαν.
Το ρεβιζιονιστικό 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το Φεβρουάριο του 1956, με τις θέσεις που υιοθέτησε, επιβεβαίωσε τις ρίζες της αντικομματικής κλίκας στο ΚΚΕ και τους βαθύτερους στόχους της. Όποιος δεν υποτασσόταν σ’ αυτό που λεγόταν 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, 6η ολομέλεια του διορισμένου από τον ίδιο τον Χρουστσόφ «ΚΚΕ», το 8ο Συνέδριο του «ΚΚΕ» τους διέγραψαν και τους ονόμασαν αλήτες, αντισοβιετικούς, διεφθαρμένα στοιχεία κ.λπ. Απομόνωσαν τον σ. Ζαχαριάδη και τον έστειλαν εξορία. Δεκάδες κομμουνιστές δικάστηκαν με διάφορες ποινές. Αυτοί ήταν οι πρώτοι διωγμοί το 1955-56. Οι Έλληνες και Σλαβομακεδόνες μαρξιστές-λενινιστές στο Ουζμπεκιστάν δούλευαν κάτω από παρανομία μέσα στη Σοβιετική Ένωση, γιατί ο Χρουστσόφ μαζί με την κλίκα του δεν μας αναγνώριζαν σαν οργάνωση και κόμμα. Αναγνώρισαν σαν «ΚΚΕ» τη λεγόμενη κλίκα του Παρτσαλίδη, Στρίνγκου, Ιωαννίδη, Κολιγιάννη κ.λπ. Ο Χρουστσόφ, μαζί με τα πιόνια του, έπαιρναν σκληρά μέτρα εναντίον των Ζαχαριαδικών (έτσι τους ονομάζω), για να τους υποτάξουν, όπως φυλακές, εξορίες, διώξιμο από τις δουλειές, δεν τους έδιναν διαμερίσματα να κατοικήσουν, κόψιμο στο φοιτητικό επίδομα κ.λπ. Τα μέτρα αυτά έφεραν περισσότερο το μίσος. Το χάσμα μεταξύ μας ήταν πλέον αγεφύρωτο. Δεν μιλούσαν αδέλφια, συγγενείς, φίλοι. Έφτανε το αίσχος τους ακόμα να χωρίζουν και αντρόγυνα. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη χάθηκε.
Το πογκρόμ του 1962 ενάντια στους μαρξιστές-λενινιστές της Τασκένδης έγινε με αφορμή συγκέντρωση που προετοιμάζονταν για οικονομική στήριξη των εξόριστων στην Ελλάδα. Τα χρήματα του εράνου κατασχέθηκαν, η επιτροπή διοργάνωσης διώχτηκε και ξυλοκοπήθηκε –μεταξύ αυτών και ‘γω, που μου σχίσανε το σαγόνι Σοβιετικοί στρατιώτες και βρέθηκα στο πρώτων βοηθειών. Τελικά, η συγκέντρωση απαγορεύτηκε για να αποτραπεί η λαμπρή της επιτυχία, που θα άνοιγε το δρόμο για να φανούν οι πραγματικοί συσχετισμοί με τους κομμουνιστές της Τασκένδης αλλά και για να σπάσει το κλίμα εχθρότητας που καλλιεργούσαν οι διορισμένοι από τους Σοβιετικούς «καθοδηγητές».
Σημειώνω, ότι η καμπάνια είχε μεγάλη απήχηση μέσα στους κομμουνιστές εξωκομματικούς, ακόμα και μέσα στους οπαδούς της 6ης ολομέλειας. Για την καμπάνια αυτή δεκάδες σύντροφοι καλέστηκαν σε απολογία από τους Σοβιετικούς, τους αφαιρέθηκε η ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα και στάλθηκαν σε εξορίες και φυλακές, γιατί η στάση τους θεωρούνταν εχθρική προς τη Σοβιετική Ένωση.
Οι φυλακισμένοι και οι εξόριστοι από την προδοτική καθοδήγηση του Χρουστσόφ, με τη ρεβιζιονιστική κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Ιωαννίδη, προτίμησαν φυλακές, εξορίες, παρά να γίνουν δούλοι. Αρνήθηκαν να θάψουν την αλήθεια και να απαρνηθούν τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού. Αρνήθηκαν να προσκυνήσουν τους προσκυνημένους, αρνήθηκαν να τσαλαπατάνε τις επαναστατικές παραδόσεις του λαού μας και του Κόμματός μας, αρνήθηκαν να απορρίψουν την επαναστατικής τους τιμή.
Αγαπητοί αναγνώστες, δεν μπορεί ένας νους να εκφράσει σ’ αυτό το λευκό χαρτί όσα συνέβησαν τότε, στα γεγονότα που ήταν η πρώτη διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος. Στη δεύτερη πατρίδα μου, τη Σοβιετική Ένωση, εκεί που ράγισε η καρδιά μου. Ευχαριστώ τον Δρόμο που μου έδωσε τη δυνατότητα να γράψω αυτό το άρθρο.
* Ο Ηλίας Μεταλλίδης έζησε 25 χρόνια πολιτικός πρόσφυγας στο Ουζμπεκιστάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου