Έξω η Ελλάδα απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση
Το δυτικο-ευρωπαϊκό προλεταριάτο και οι λαοί των χωρών-μελών της ιμπεριαλιστικής ΕΟΚ-ΕΕ αντιτάχθηκαν πάντα, με διάφορους τρόπους, στη λεγόμενη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» που υπήρξε επιλογή μόνο των πιο ισχυρών μονοπωλίων της Ευρώπης και συγκροτήθηκε ερήμην των ευρωπαϊκών λαών. Η ΕΟΚ-ΕΕ ήταν αποκλειστικά έργο των μεγάλων δυτικο-ευρωπαϊκών μονοπωλίων και για την εξυπηρέτηση των ταξικών τους συμφερόντων.
Αν τις πρώτες δεκαετίες της ύπαρξής της κυριάρχησαν κάποιες αυταπάτες στις γραμμές ιδιαίτερα των λαών των πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, αλλά και των λαών των εξαρτημένων από αυτές αδύναμων χωρών, με πιο διαδεδομένες εκείνες περί «διαρκούς ευημερίας», «πλήρους απασχόλησης», «εξάλειψη της ανεργίας και των κρίσεων», «δημοκρατίας», «Ευρώπη της ειρήνης», κλπ., τις δυο τελευταίες δεκαετίες αυτές άρχισαν να υποχωρούν και να διαλύονται με την εφαρμογή της ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, την αύξηση της μαζικής ανεργίας, την ολόπλευρη επίθεση του κεφαλαίου στο βιοτικό επίπεδο, στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργαζομένων, τη βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων, την προώθηση της φασιστικοποίησης, τη δημιουργία αστυνομικών κρατών, κλπ. και τη μεγαλύτερη στροφή προς την αντίδραση. Τελευταία η παγκόσμια οικονομική κρίση υπερπαραγωγής έδωσε το οριστικό και αποφασιστικό χτύπημα στη διάλυση αυτών των αυταπατών στις γραμμές του δυτικο-ευρωπαϊκού προλεταριάτου.
Όσο αναφορά το μύθο για μια «Ευρώπη της ειρήνης», αυτός διαψεύστηκε με τον πλέον οικτρό και τραγικό τρόπο απ’ το έγκλημα της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επέμβασης στην ενιαία Γιουγκοσλαβία και τη βίαιη διάλυσή της και διαψεύδεται καθημερινά από τη στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν και τα εγκλήματα που εκεί διαπράττονται.
Τώρα η εργατική τάξη και οι λαοί της ΕΕ βρίσκονται αντιμέτωποι με την: ένταση της εκμετάλλευσης, αύξηση της μαζικής ανεργίας, φτώχεια, πείνα και απόλυτη εξαθλίωση, την καταστολή και αστυνομοκρατία.
Το ευρωπαϊκό προλεταριάτο και οι λαοί όλων των χωρών, ανεπτυγμένων και μη, δεν έχουν να περιμένουν τίποτε το καλό για τα ταξικά τους συμφέροντα απ’ την ύπαρξη της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε τώρα ούτε στο μέλλον, και πολύ περισσότερο δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν απ’ την παραπέρα ενοποίησή της. Στις γραμμές των ευρωπαίων εργαζομένων κυριαρχεί αυτή τη στιγμή μεγάλη δυσαρέσκεια και γι’ αυτό δυναμώνουν την πάλη ενάντιά της.
Η διάλυση αυτών των αυταπατών είχε σαν αποτέλεσμα να οξυνθεί παραπέρα η αντίθεση μπουρζουαζίας-προλεταριάτου και να δυναμώσει η πάλη των ευρωπαϊκών λαών κατά της ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχε ήδη κορυφωθεί με την απόρριψη του Ευρω-συντάγματος.
Οι επαναστάτες κομμουνιστές όλων των κρατών-μελών ήταν πάντα και είναι υπέρ της αποχώρησης των χωρών τους απ’ το ιμπεριαλιστικό μπλοκ της ΕΕ.
Για τους ένθερμους υπερασπιστές της ΕΕ που, παραπλανητικά, προπαγανδίζουν την οικονομική και πολιτική ενοποίησή της ως τάχα «ολοκληρωμένη» και «δεδομένη-υπαρκτή» επιβάλλεται να σημειωθεί πως προς το παρόν, και παρά την πάροδο δεκαετιών, η πλήρης οικονομική και πολιτική ενοποίηση της ΕΕ δεν αποτελεί πραγματικό γεγονός, αντίθετα δεν προχωρά, κινείται με βήματα «σημειωτόν» και έχει ουσιαστικά μείνει στα «μισά του δρόμου», επειδή η ολοκληρωμένη ενοποίηση απαιτεί, εκτός του ενιαίου νομίσματος, ευρωπαϊκό σύνταγμα, ενιαίο προϋπολογισμό, ενιαία κυβέρνηση, πλήρη και οριστική πολιτική ολοκλήρωση (κοινή εξωτερική πολιτική, στρατό, κλπ.) και παραίτηση όλων των χωρών μελών απ’ την εθνική τους κυριαρχία. Επιπλέον σήμερα η οικονομική κρίση οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των χωρών-μελών, ωθώντας κάποιες απ’ αυτές να βρεθούν ακόμα και έξω από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ.
Και δεν προχωρά η παραπέρα ενοποίηση της ΕΕ όχι τόσο εξαιτίας της αντίθεσης και της πάλης των εργαζομένων που εντείνεται αυτή την περίοδο αλλά πρώτα και κύρια εξαιτίας των αντιθέσεων μεταξύ των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών χωρών και επιπλέον των αντιθέσεων μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών και των εξαρτημένων από αυτές αδύνατα αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, αντιθέσεις που στο σύνολό τους οξύνθηκαν με το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και αναμένεται μελλοντικά να οξυνθούν ακόμα περισσότερο, απειλώντας άμεσα ακόμα και την τωρινή χαλαρή συνοχή της.
Όταν η κατάσταση του προλεταριάτου των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών-μελών της ΕΕ έχει χειροτερεύσει σε δραματικό σημείο τα τελευταία χρόνια, ζώντας σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, τότε εκείνη των προλεταριάτου-αγροτιάς της χώρας μας έχει γίνει όσο ποτέ άλλοτε δραματικότερη, εντελώς αδιέξοδη και κατά πολύ χειρότερη εξαιτίας όχι μόνο της κρίσης αλλά και της χρεοκοπίας της οικονομίας και της εξάρτησης απ’ την ΕΕ, μ’ αποτέλεσμα να διέρχεται η χώρα αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη και πιο βαθιά κρίση της «μεταπολιτευτικής» περιόδου. Η μοναδική διέξοδος που έχουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι είναι η αμφισβήτηση της καταστροφικής στρατηγικής επιλογής του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ και η διεξαγωγή και ανάπτυξη της ταξικής πάλης – σε συνδυασμό με τον αγώνα για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων – για άμεση ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας, εδώ και ΤΩΡΑ, απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση ( μαζί και από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ).
Οι αρνητικές εξελίξεις στη χώρα με κορυφή τη χρεοκοπία της οικονομίας εξαιτίας του δυσθεώρητου χρέους και του ελλείμματος και οι ακόμα δυσμενέστερες σε βάρος της Ελλάδας με το υποδουλωτικό «μηχανισμό στήριξης» (τοκογλυφικό επιτόκιο 5%) και την επιβολή του νεοαποικιακού «Μνημονίου» και την εγκατάσταση εκπροσώπων των Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ στην πρωτεύουσα κατέστησαν το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα της εργατικής τάξης και του λαού «Έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» όχι μόνο ένα υπερώριμο αίτημα αλλά το θέτουν και στο κέντρο της πολιτικής δράσης της εργατικής τάξης ως άμεσο στόχο πάλης για την αποχώρηση της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την, ως πρώτο βήμα, μερική απαλλαγή της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, δηλ. απ’ τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ.
Απέναντι ακριβώς σ’ αυτό το γνωστό και παλιό – ηλικίας πλέον του μισού αιώνα που πρώτο διατυπώθηκε με τη μορφή «όχι στη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ» για να πάρει στη συνέχεια τη μορφή «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΟΚ-ΕΕ» – αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα της εργατικής τάξης και του λαού μας, κυριαρχεί στη χώρα μας, όσον αφορά τα κόμματα (δεν ενδιαφέρουν τα μεγαλοαστικά) απ’ τα σοσιαλδημοκρατικά και ως τις οπορτουνιστικές εξωκοινοβουλευτικές Οργανώσεις, ένα είδος παράδοξου (επειδή ξεχνά τα παλιά) Altsheimer και έχει επιβληθεί μια «συνομωσία σιωπής» παρόλο που αυτό το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, μια πολιτική στάση εκ μέρους τους που οδηγεί στο συμπέρασμα σαφούς στήριξης αυτής της αντιδραστικής επιλογής του ντόπιου κεφαλαίου, μια ολωσδιόλου αδικαιολόγητη πολιτική στάση για κόμματα και Οργανώσεις που εμφανίζονται με την ταμπέλα του «αντιιμπεριαλιστή», «αντικαπιταλιστή», «κομμουνιστή», «σοσιαλιστή», κλπ.
Θετικό όμως, τελευταία, είναι ότι πυκνώνουν οι φωνές σειράς διανοούμενων (οικονομολόγοι, κλπ.) που θέτουν ζήτημα αποχώρησης της Ελλάδας όχι μόνο από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ αλλά και απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, στάση που χαιρετίζουμε δημόσια παρά τις όποιες αντιρρήσεις σε επιμέρους ζητήματα.
Στις δημόσιες αναφορές και αντιπαραθέσεις που γίνονται στον τύπο για την έξοδο ή μη της Ελλάδας από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, κάποιες πολιτικές δυνάμεις τηρούν «σιγή ιχθύος» και δεν τοποθετούνται, άλλες για να αποφύγουν την απάντηση μεταθέτουν, δημαγωγικά, την έξοδο της Ελλάδας απ’ την ΕΕ σε κάποιο αόριστο και απροσδιόριστο μέλλον δηλ. στο ποτέ της «Δευτέρας Παρουσίας» της όποιας ρεφορμιστικής φλυαρίας περί «επανάστασης» και «σοσιαλισμού», ενώ άλλες το περιορίζουν μόνο, όχι τυχαία, στην «έξοδο από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ» - γιατί υποστηρίζουν, χωρίς να το ομολογούν, τη θέση της παραμονής της χώρας στην ΕΕ – και μάλιστα «επιχειρηματολογούν» ότι το «κόστος» της εξόδου θα είναι «μεγάλο», πολύ «μεγαλύτερο» υποτίθεται απ’ την παραμονή της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» της ΕΕ. Τα όποια «επιχειρήματα» προβάλλονται είναι εντελώς αποπροσανατολιστικά γιατί έχουν κατά πρώτο ως ανομολόγητο κρυφό σκοπό την υπεράσπιση της στρατηγικής επιλογής του κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ και κατά δεύτερο τη μετάθεση απ΄ το κύριο και κεντρικό πρόβλημα δηλ. την αποχώρηση της Ελλάδας απ΄ την ΕΕ σ’ ένα υπαρκτό μεν αλλά εντελώς δευτερεύον, σε σχέση με το πρώτο, πρόβλημα δηλ. το πρόβλημα του «κόστους». Το μέγεθος του κόστους παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο για την εργατική τάξη, το λαό και τη χώρα από εκείνο της αποχώρησής της – αποχώρηση που αποτελεί το πρώτο βήμα και τη βασική προϋπόθεση για χαλάρωση της εξάρτησης και τη μερική απαλλαγή της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση δηλ. στο βαθμό που η νέα καπιταλιστική Ελλάδα θα απαλλαγεί απ’ όλες τις γνωστές δεσμεύσεις-εξαρτήσεις που απορρέουν απ’ την ένταξή της στην ΕΕ (καθορισμός οικονομικής πολιτικής, κλπ.), στο βαθμό που θα απαλλαγεί απ’ τις εντολές-αποφάσεις των Βρυξελλών και δε θα είναι πλέον υποχρεωμένη να εφαρμόζει τις ντιρεκτίβες των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών της ΕΕ που εκφράζουν και υπερασπίζουν τα ταξικά συμφέροντα των ισχυρών δυτικο-ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
Το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα «έξω η Ελλάδα από ΕΟΚ-ΕΕ» που σήμερα βρίσκεται εκ νέου στο κέντρο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού – εξαιτίας της χρεοκοπίας της οικονομίας και του δυσθεώρητου ύψους του χρέους και του νεο-αποικιακού «Μνημονίου» αλλά και της βαθιάς κρίσης που διέρχεται η χώρα – δεν είναι μόνο θέση των επαναστατών κομμουνιστών και των αντιιμπεριαλιστών του τόπου αλλά αποτελεί συνάμα και βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ των γνήσιων αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και όλων των ψευτο-«αντιιμπεριαλιστών», κι αυτό όχι μόνο λόγω του αντιιμπεριαλιστικού του περιεχομένου αλλά και επειδή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου παραμονής της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ. Αποτελούσε, για τους ίδιους λόγους, και παλιότερα τη βασική διαχωριστική γραμμή και ήταν το κεντρικό σύνθημα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων της εργατικής τάξης και του λαού κατά της ΕΟΚ-ΕΕ.
Σήμερα όμως απαιτείται να επικαιροποιηθεί και από σύνθημα να μετατραπεί σε άμεσο-τωρινό στόχο της πολιτικής ταξικής πάλης προλεταριάτου-αγροτιάς αλλά και ολόκληρου του ελληνικού λαού για άμεση, εδώ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, εκφρασμένο σύντομα στην πρόταση: μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξοδο της Ελλάδας από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ.
Κλείνοντας, ας επαναληφθεί ακόμα μια φορά: «είναι η μόνη πρόταση σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, σε μια κατάλληλη στιγμή και ευνοϊκή, εσωτερικά και ευρωπαϊκά, κατάσταση, μια πρόταση και υπερώριμο αίτημα για προώθηση όταν έχουν χρεοκοπήσει και χρεοκοπούν καθημερινά, μπροστά στα οργισμένα βλέμματα του ελληνικού λαού, οι μύθοι της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο ντόπιος καπιταλισμός, η μόνη πρόταση που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα, και το σπουδαιότερο, συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη να προκαλέσει την ανάπτυξη ενός μεγάλου, πλατιού, γιγαντιαίου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος – ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ – απαραίτητου για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής μελλοντικά απαλλαγής της χώρας απ’ τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, με ανοιχτό το δρόμο της επαναστατικής προοπτικής, σε συνδυασμό με τη ζύμωση ανάλογων επαναστατικών συνθημάτων σε κάθε φάση της πάλης, στην κατεύθυνση της αντιιπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 329, 1-15 Σεπτέμβρη 2010, σελ. 4).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου