Κάποιο δροσερό ανοιξιάτικο πρωινό – όμως γκρίζο όχι τόσο εξαιτίας της πολύ πρωινής ώρας αλλά της θύελλας των αντιλαϊκών μέτρων – οι εργαζόμενοι στο κέντρο της Αθήνας βρέθηκαν απρόσμενα μπροστά σε μία ευχάριστη έκπληξη: ξαφνικά μέσα στην παγωνιά των κυβερνητικών αντιλαϊκών μέτρων εξαθλίωσης αντικρίζουν τους τοίχους των κτιρίων των κεντρικών δρόμων της πρωτεύουσας στολισμένους με πολύχρωμες αφίσες του «Κ»ΚΕ με το χαρούμενο και αισιόδοξο γι’ αυτούς σύνθημα πως σε λίγο θα «πτωχεύσει η πλουτοκρατία» δηλ. πληροφορούνταν ότι θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ως εκείνη τη στιγμή ζούσαν καθημερινά και κυριαρχούσε στη γκρίζα πραγματικότητα της χώρας.
Το φαινομενικά «ορθό» και ελκυστικό σύνθημα των αφισών «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία, όχι ο λαός» από μια πρώτη και επιπόλαια ματιά εξαπατά, δίνοντας την εντύπωση ότι στρέφεται «κατά» της πλουτοκρατίας και είναι «υπέρ» του λαού δηλ. εκφράζει και υπερασπίζει τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών. Όμως μια προσεχτικότερη προσέγγιση-ανάλυσή του επιτρέπει, όπως θα καταδειχθεί αμέσως παρακάτω, να διαπιστωθεί ότι είναι ένα ρεφορμιστικό σύνθημα στην υπηρεσία των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου, επιπλέον σημαίνει πλήρη εγκατάλειψη της σχετικής μ’ αυτό το ζήτημα μαρξιστικής θεωρίας και βρίσκεται σε κραυγαλέα αντίθεση-σύγκρουση με την αντικειμενική οικονομική καπιταλιστική πραγματικότητα.
Η αφίσα με το παραπάνω ρεφορμιστικό σύνθημα αναδημοσιεύτηκε επανειλημμένα στο «Ριζοσπάστη» (14-4-2010, σελ.3, κλπ.) και προπαγανδίζετε μόνιμα απ’ τις στήλες του και απ’ τα στελέχη αλλά και απ’ την ίδια την Παπαρήγα στην ομιλία της σε «εκδήλωση της Αχτίδας Βιομηχανίας της ΚΟΑ του ΚΚΕ» (29/4/2010): «καλύτερα να πτωχεύσει η πλουτοκρατία παρά να πτωχεύσει ο λαός» («Ρ» 30/4/2010, σελ. 6-9), ομιλία στην οποία μας πληροφορεί επιπλέον, και για πρώτη φορά, ότι ο «σοσιαλισμός» που επιδιώκει το κόμμα της δεν θα είναι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν, αλλά ένας «σοσιαλισμός που δεν θα είναι η επανάληψη του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε» και ένας «σοσιαλισμός που θα έχει διδαχθεί από τα σοβαρά λάθη»*, ενώ σε άλλη συνέντευξή της, ένα περίπου μήνα αργότερα, επαναλαμβάνει: «το ΚΚΕ από την αρχή είπε ότι ή θα πτωχεύσει ο λαός ή η πλουτοκρατία, μέση λύση δεν υπάρχει» («Ελευθεροτυπία» 23-5-2010, σελ. 18).
Και τώρα μια σειρά σύντομες παρατηρήσεις που αποκαλύπτουν το αντιμαρξιστικό περιεχόμενο του συνθήματος:
Καταρχήν το σύνθημα του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» είναι ρεφορμιστικό, επειδή καλλιεργεί στην εργατική τάξη την αυταπάτη ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι κάποια στιγμή δυνατό «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία». Ακριβώς το αντίθετο είναι σωστό και συμβαίνει στην πραγματικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας όλων των χωρών: η πλουτοκρατία πλουταίνει παραπέρα και το Προλεταριάτο εξαθλιώνεται, σχετικά και απόλυτα.
Μια δεύτερη παρατήρηση αφορά στη σχέση του συνθήματος ««να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» με τη μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Η υιοθέτηση, προπαγάνδιση και προβολή αυτού του συνθήματος οδηγεί σε απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας της εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, αφού μ’ αυτό υποστηρίζεται η άποψη ότι στον καπιταλισμό γενικά μπορεί να υπάρξει περίπτωση «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία», άποψη που είναι σε πλήρη ρήξη με τη μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης που διδάσκει και υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο: το προλεταριάτο στον καπιταλισμό εξαθλιώνεται τόσο σχετικά όσο και απόλυτα.
Σ’ αντίθετη με τους ρεφορμιστές της παλιάς παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας αλλά και εκείνους της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ), οι επαναστάτες μαρξιστές υπεράσπισαν πάντα τη μαρξιστική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Σύμφωνα , λοιπόν, με τη θεωρία του Μαρξ η «σ χ ε τ ι κ ή εξαθλίωση των εργατών» εκφράζεται στην «ελάττωση της μ ε ρ ί δ α ς που παίρνουν από το κοινωνικό εισόδημα. Η α ν α λ ο γ ι κ ή μερίδα των εργατών στην καπιταλιστική κοινωνία, που πλουτίζει με γοργούς ρυθμούς, όλο και μικραίνει, γιατί όλο και πιο γοργά πλουτίζουν οι εκατομμυριούχοι» (Λένιν: τομ. 22, σελ. 231).
Σύμφωνα με τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης, «ο εργάτης εξαθλιώνεται α π ό λ υ τ α, δηλ. γίνεται πραγματικά φτωχότερος από πριν, είναι υποχρεωμένος να ζει χειρότερα, να τρέφεται λιγότερα, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται στα υπόγεια και στις σοφίτες» (Λένιν: τομ. 22, σελ. 230-231).
Η απόλυτη εξαθλίωση εκφράζεται στην πτώση του βιοτικού επιπέδου του Προλεταριάτου, την πτώση των πραγματικών μισθών, την αύξηση της ανεργίας, την αύξηση της εντατικοποίησης, τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, κλπ. Η απόλυτη εξαθλίωση του Προλεταριάτου παίρνει τις πιο ακραίες διαστάσεις σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όπως η σημερινή: «οι κρίσεις και οι περίοδοι βιομηχανικής στασιμότητας, με τη σειρά τους, καταστρέφουν ακόμη πιο πολύ την εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, οδηγούν ακόμα πιο γρήγορα στη σχετική και επίσης ακόμα στην απόλυτη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης» (Λένιν: τομ 38, σελ. 85).
Επειδή η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου συνδέεται άμεσα και στενότατα με την επαναστατική προοπτική του μαρξισμού και είναι αδιαχώριστη απ’ την ιστορική αναγκαιότητα της Προλεταριακής Επανάστασης, η επαναστάτες μαρξιστές διεξήγαγαν πάντα οξύτατη πάλη ενάντια στους διάφορους οπορτουνιστές προδότες αρνητές της. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου συγκέντρωνε πάντα τα πυρά των αντιδραστικών αστών, της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας και της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας. Μάλιστα κάποιοι σοβιετικοί χρουστσοφικοί προδότες του μαρξισμού, όπως ο Ρώσος Σεργκεϊ Νταλίν, είχε το θράσος να ισχυριστεί-γράψει: «παλιότερα διακηρύσσονταν η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Όμως αυτή δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» («Σοβιετική Ένωση σήμερα», 7/1965, σελ. 9), εννοώντας προφανώς ότι δεν έχει σχέση με το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).
Αν ως πριν λίγο οι προδότες σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ απέρριπταν, μαζί με τους αστούς και τους παλιούς σοσιαλδημοκράτες, μόνο τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, τώρα με το ρεφορμιστικό τους σύνθημα «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» απορρίπτουν και τη σχετική εξαθλίωση του Προλεταριάτου, την οποία δεν αμφισβητούν ούτε οι αστοί οικονομολόγοι. Επιπλέον είναι γνωστό, ότι οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου, ηγέτες του «Κ»ΚΕ, απέρριπταν (π.χ. Φαράκος 1974) και απορρίπτουν τη θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, μεταμορφώνοντας το ν ό μ ο της εξαθλίωσης σε «τάση», με πιο πρόσφατη περίπτωση το σοσιαλδημοκράτη ηγετίσκο Δ.Κουτσούμπα («τάση απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης», «Ρ» 25/4/2010, σελ. 4), ακολουθώντας το δάσκαλό του K.Kautsky (1901: «η εξαθλίωση πρέπει να νοείται ως τάση και όχι απαραίτητα ως αλήθεια») αλλά και πολλούς άλλους, παλιούς ρεφορμιστές και νέους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες.
Μια τρίτη παρατήρηση αφορά στη σχέση του συνθήματος «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» με τη σημερινή οικονομικο-κοινωνική πραγματικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο ισχυρισμός των ηγετών του «Κ»ΚΕ ότι σήμερα μπορεί «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» ή όποτε στο μέλλον (ίσως με τη «δύναμη» των «θεϊκών» ευλογιών της νεοορθόδοξης Λ.Κανέλλη) είναι φανερό πως βρίσκεται σε κραυγαλέα αντίθεση και πλήρη σύγκρουση με τη σημερινή ζοφερότατη αντικειμενική πραγματικότητα της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου στη χώρα μας και σ’ όλες τις καπιταλιστικές χώρες του πλανήτη. Επομένως οι χρουστσοφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ αρνούνται και αμφισβητούν την πραγματικότητα του αντικειμενικού προτσές της εξαθλίωσης (σχετικής-απόλυτης) που βαθαίνει διαρκώς, προσπαθώντας με το παραπλανητικό τους σύνθημα «να πτωχεύει η πλουτοκρατία» να εξαφανίσουν, ως δια μαγείας, ακριβώς αυτό το υπαρκτό προτσές της εξαθλίωσης, εξωραΐζοντας έτσι το καπιταλιστικό σύστημα. Επιβάλλεται ακόμα να υπογραμμιστεί ότι ο νόμος της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου – που δρα με μεγαλύτερη ένταση σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή – δεν είναι δυνατό ούτε απ’ την επαναστατική ταξική πάλη του Προλεταριάτου να «τροποποιηθεί» ή πολύ περισσότερο να ακυρωθεί-καταργηθεί.
Η τέταρτη και τελευταία παρατήρηση αφορά στη σχέση του συνθήματος «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» με τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους του καπιταλισμού. Υιοθετώντας και προβάλλοντας το σύνθημα αυτό η ηγεσία του «Κ»ΚΕ οδηγείται αναπόφευχτα, όπως και οι αστοί οικονομολόγοι, στην άρνηση της ύπαρξης των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού δηλ. στη συγκεκριμένη περίπτωση στην άρνηση της ύπαρξης και αναγνώρισης του ν ό μ ο υ της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου.
Συνοψίζοντας εν συντομία τα παραπάνω είναι φανερό πως εκείνο το τόσο ελκυστικό σύνθημα «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» που πρόσφερε-προσφέρει στην εργατική τάξη η ηγεσία του «Κ»ΚΕ εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό δεν είναι παρά: 1) ένα παραπλανητικό ρεφορμιστικό δηλητήριο που καταστρέφει την ταξική συνείδηση των εργαζομένων, καλλιεργώντας τους την κολοσσιαία αυταπάτη ότι σήμερα – και γενικά στα πλαίσια του καπιταλισμού – υπάρχει περίπτωση «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» και όχι ο λαός, ένας ρεφορμιστικός ισχυρισμός που αντιστρέφει τελείως τη σημερινή πραγματικότητα, επιπλέον 2) είναι σε πλήρη ρήξη και αρνείται ευθέως τη μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, 3) βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και σύγκρουση με τη σημερινή πραγματικότητα δηλ. την ύπαρξη και το βάθεμα του προτσές της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, 4) αρνείται την ύπαρξη του νόμου της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου στον καπιταλισμό.
* Η ομιλία αυτή της Παπαρήγα (29/4/ 2010), πέρα απ’ τη σημαντική ομολογία, ότι ο «σοσιαλισμός» που επιδιώκει το κόμμα της δεν είναι εκείνος των κλασικών του Μαρξισμού που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν, περιέχει πολλά αστικά «μαργαριτάρια» (δεν ενδιαφέρουν βέβαια οι ασυναρτησίες), μεταξύ των οποίων το σπουδαιότερο: «έτσι, αυτό το εμπόρευμα – όπως θεωρούν την ικανότητα του ανθρώπου για εργασία, είναι εμπόρευμα γι’ αυτούς και μάλιστα το πιο πολύτιμο εμπόρευμα» («Ρ» 30/4/2010 σελ 6-9). Ποιοι αλήθεια είναι εκείνοι που «θεωρούν την ικανότητα του ανθρώπου για εργασία εμπόρευμα;» αν όχι ο Karl Marx που πρώτος έλυσε αυτό το σπουδαίο πρόβλημα και αποκάλυψε την ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης; Ο Marx απέδειξε ότι δεν είναι η εργασία εμπόρευμα αλλά η εργατική δύναμη. Η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα όταν λέει «είναι εμπόρευμα γι’ αυτούς και μάλιστα το πιο πολύτιμο εμπόρευμα» αποδίδει αυτή την ανακάλυψη και άποψη όχι στο Marx αλλά στους καπιταλιστές και στους αστούς οικονομολόγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου